Τα κατορθώματα της Μονής Βατοπεδίου, που αποκαλύφθηκαν,απρόσεκτα, μέσα στη δίνη του πολιτικού αγώνα για τέτοια (
) εξουσία, δεν είναι παρά πολλοστημόριο όσων συμβαίνουν συνεχώς σε κάθε τομέα του δημόσιου και διαπλεκόμενου χώρου. Όμως η απάντηση του διαβόητου Εφραίμ στην ερώτηση «γιατί ασχολείται μ αυτά η Μονή;» ότι δηλ. «το θέλει η Παναγία»(!!), ξεπερνά κάθε όριο αναισχυντίας και ανοχής στην καπηλεία της θρησκευτικής, και κοινωνικής, χριστιανικής πίστης.
Κατηγορία
Φύλλο 124 Σεπτεμβρίου 2008
Όταν πριν 20 χρόνια εντάξανε τη χώρα στην ΕΟΚ, χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός, κανείς δεν πίστευε ότι σήμερα, χωρίς στοιχειώδη αιτιολόγηση, δρομολογούνται εξελίξεις που παλαιότερα θεωρούνταν αδιανόητες, όχι μόνο για την εθνική οικονομία, αλλά και για την εθνική ανεξαρτησία.
Η πρώτη περίοδος
Κατά την πρώτη περίοδο της ένταξης οι εταίροι μας πέτυχαν το άνοιγμα της αγοράς μας, τον εξοστρακισμό πολλών ελληνικών προϊόντων και την κυριαρχία των δικών τους. Αυτό το επέβαλλαν με την κατάργηση των δασμών, την επιδότηση των εισαγομένων από την ΕΟΚ προϊόντων με τα ΝΕΠ (Νομισματικά Εξισωτικά Ποσά) και την επιβολή υψηλότερων τιμών σε ελληνικά προϊόντα που ήταν φθηνότερα και ανταγωνιστικά με τα δικά τους (π.χ. τα φάρμακα). ’μεση συνέπεια ήταν η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών από την ΕΟΚ (σήμερα είναι το 70 % του συνόλου, ενώ το ποσοστό των εξαγωγών στην ΕΟΚ μειώνεται από 68% το 1990 σε 51 % το 1999), η αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, του δανεισμού και της ανεργίας. Με τα κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης (ΜΟΠ, Α & Β ΚΠΣ) καλύφθηκε ένα μικρό μέρος του ελλείμματος (π.χ. το Γ ΚΠΣ για τα έτη 2000-2006, δηλ. για 6 χρόνια, προβλέπει χρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους 8.9 τρις δρχ ενώ μόνο το εμπορικό έλλειμμα Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2000, δηλ. 11 μηνών είναι 5.9 τρις δρχ.). Χρηματοδότησαν όμως την κοινωνική κάστα που στηρίζει τις εοκικές επιλογές (πολιτικές ηγεσίες, μεγαλοεπιχειρηματίες , μεγαλοεργολάβους, μεγαλοεκδότες, καθηγητές ΑΕΙ κ.λ.π.). Η θέση της χώρας συνεχώς χειροτερεύει σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη και είμαστε μονίμως τελευταίοι.
Η ΟΝΕ
Το 1997 η κυβερνητική αίτηση για συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, δηλ. υιοθέτηση του ευρώ, απορρίφθηκε. Έτσι στο διάστημα 1997-2000 της πρώτης διακυβέρνησης Σημίτη η μόνη ουσιαστικά πολιτική που εφαρμόσθηκε ήταν η "σύγκλιση" που επέβαλλε το Σύμφωνο Σταθερότητας του ’μστερνταμ (Ιούνιος 1997). Στο διάστημα αυτό περιορίζονται δραματικά οι κοινωνικές δαπάνες, αφαιρείται σημαντικό μέρος από την αγοραστική δύναμη εργαζόμενων και συνταξιούχων, ενώ καταληστεύονται οι αποταμιεύσεις τους μέσω του χρηματιστηρίου και των επιτοκίων κάτω του πληθωρισμού. Παράλληλα ιδιωτικοποιούνται συνεχώς δημόσιες επιχειρήσεις, για να εκπληρώσουν τους όρους του Συμφώνου.
Μετά από την "καλή διαγωγή" της κυβέρνησης, τον Ιούνιο του 2000, παρά το γεγονός ότι η οικονομία δεν εκπληρώνει τα κριτήρια του ’μστερνταμ (ούτε μπορεί και στο μέλλον να τα εκπληρώσει με αυτές τις συνθήκες υποτέλειας), η Ελλάδα εντάσσεται στη ζώνη του ευρώ τον Ιούνιο του 2000. Η απόφαση ήταν προφανώς πολιτική.
Το ευρώ
Οι συνέπειες της εφαρμογής του ευρώ στην χώρα μας θα είναι πολύ σοβαρές. Η ελληνική κοινωνία δεν γνωρίζει τις αθέατες όψεις αυτού του εγχειρήματος, που θα γίνουν ορατές από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του.
Η άσκηση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής και η ουσιαστική διαχείριση της οικονομίας μας περιέρχονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όργανο ελεγχόμενο από το μεγάλο ξένο (γερμανικό κυρίως) κεφάλαιο.
Οι τιμές θ' ανέβουν, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, αμέσως με τη "στρογγυλοποίησή" τους σε ευρώ και, σε σύντομο χρόνο, για να προσαρμοσθούν στο επίπεδο των άλλων χωρών της ζώνης του ευρώ, ώστε αυτές ν' αποφύγουν ελληνικό ανταγωνισμό. Δεν αποκλείονται και σχετικές "ντιρεκτίβες" της Κομισιόν, όπως παλαιοτέρα με τα ελληνικά φάρμακα. Το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας θα ενταθεί, ενώ οι δανειακές ανάγκες θα είναι πιεστικές. Οι μισθοί θα καθηλωθούν υπό το βάρος της αύξησης των φόρων και της εμφάνισης πλεονασματικών προϋπολογισμών με λογιστικά τρυκ.
Είναι βέβαιο ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η χώρα μας θα δυσκολεύεται να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Η χώρα μας θα έχει στη διάθεσή της 114 δις ευρώ, που αντιστοιχούν σε περίπου 39 τρις δρχ. (νομισματική κυκλοφορία, καταθέσεις κ.λπ.). Τα περιθώρια δανεισμού είναι καθορισμένα (3 % του ΑΕΠ) και η χώρα θα φθάσει να μην μπορεί να χρηματοδοτεί μισθούς, συντάξεις, εξαγωγές, χρέη κ.λπ. Σημειώνουμε ότι το δημόσιο χρέος είναι 147 δις ευρώ (50 τρις δρχ.) και απαιτούνται 28 δις ευρώ ετησίως για την πληρωμή του. Τότε θα "φουντώσουν" ανεργία και χρέη, ενώ είναι βέβαιο ότι θ' αυξηθούν τα επιτόκια, για να βρεθούν κεφάλαια. Έτσι θα επανέλθει και ο πληθωρισμός.
Σε ανάλογη θέση θα βρεθούν όλες οι χώρες που είναι ελλειμματικές. Πάντως οι εμπνευστές του ευρώ έχουν προβλέψει στη συνθήκη του Μάαστριχ ότι τα χρέη μιας χώρας δεν πρόκειται να γίνουν αναδεκτά από την Ε.Ε Η χώρα, σε περίπτωση χρεοστασίου, θα περιέλθει στη δικαιοδοσία του ΔΝΤ.
Ο ελληνικός λαός με το ευρώ θα βρεθεί σύντομα μπρος στην αδήριτη πραγματικότητα που όλ' αυτά τα χρόνια ψιμυθιώθηκε με μύθους και ψέματα. Θα αναδειχθεί για μια ακόμη φορά η ιστορική αλήθεια ότι η αποτίναξη της οικονομικής υποτέλειας είναι ταυτόσημη με τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, που περιλαμβάνει την αποχώρηση και από την ΟΝΕ και από την ΕΟΚ. 
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Η εργατική Πρωτομαγιά που γιορτάζουν οι εργαζόμενοι με συγκεντρώσεις, διαδηλώνοντας τα αιτήματά τους, ορίστηκε από το Σοσιαλιστικό Συνέδριο του Παρισιού το 1889 ως ημέρα εργατικής γιορτής, σ ανάμνηση της μεγάλης εργατικής απεργίας, που κηρύχτηκε την 1η Μάη 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ, για να καθιερωθεί η οκτάωρη εργασία, με σύνθημα: «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ύπνο, οκτώ ώρες ψυχαγωγία, ανάπαυση και μόρφωση». Οι απεργοί χτυπήθηκαν από το στρατό και την αστυνομία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Από τότε το κόκκινο χρώμα είναι το χρώμα της σημαίας της εργατικής τάξης και συμβολίζει το αίμα που χύθηκε εκείνη την ημέρα.
Αυτό, που κατακτήθηκε τότε με αίμα, σήμερα αμφισβητείται από τους μέντορες της παγκοσμιοποίησης. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν όσες ώρες οι εργοδότες επιθυμούν και πολλές φορές χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες. Ο σκληρός καπιταλισμός αποσκοπεί μόνο στα υπερκέρδη των εταιριών και με πρόσχημα τον «ανταγωνισμό» προσπαθεί να καταργήσει όλες τις εργατικές κατακτήσεις. Είναι υποχρέωσή μας να αντιδράσουμε, όχι μόνο για να εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής για μας και τα παιδιά μας, αλλά και για να μη χειροτερέψουν αυτές που ήδη υπάρχουν.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Για περισσότερα κέρδη εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων»
Το ιδεολόγημα του φιλελευθερισμού είναι πολύ παλιό, καταστρεπτικό για τις κοινωνίες και επικερδές μόνο για το κεφάλαιο. Οι θεωρίες αυτές του ’νταμ Σμιθ αναπτύχθηκαν στις ανύποπτες εποχές του laissez faire, laissez passer του 18ου αιώνα.
Μεταπολεμικά ο φιλελευθερισμός πρωτο-εφαρμόσθηκε ως νεοφιλελευθερισμός στη Βρετανία τη δεκαετία του 1980 από τη Θάτσερ (θατσερισμός), που παρέδωσε βορά σχεδόν όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις στους κερδοσκόπους, με το «επιχείρημα» ότι το κράτος είναι «κακός επιχειρηματίας». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τα εγχώρια «παπαγαλάκια» το αναμασούν υπό τις φανερές επιδοκιμασίες του Μάνου και του Ανδριανόπουλου και τις συγκεκαλυμμένες των στελεχών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Στη Βρετανία, όπως ήταν αναμενόμενο, οι ιδιώτες απαξίωσαν τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις, αφού δεν έκαναν επενδύσεις, επειδή το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος και όχι οι κοινωνικές υπηρεσίες που προσέφεραν.
Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων μετατράπηκε από πλήρους απασχόλησης σε μερικής των λίγων ωρών το μήνα, για να αποκρύπτεται η ανεργία και να μειώνεται δραματικά το εισόδημά τους, προς όφελος των κερδοσκόπων.
Το κράτος πλέον δεν είναι ο «νυκτοφύλακας» του ’νταμ Σμιθ, δεν είναι ουδέτερο. Η μεγιστοποίηση των κερδών επιβάλλεται νομοθετικά και εκτελεστικά από τις κυβερνήσεις με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τη μείωση της αμοιβής εργασίας και την άρση της εργατικής νομοθεσίας (που κατοχυρώνει την προστασία του εργαζόμενου), την κατάργηση του ωραρίου, τη χειροτέρευση της κοινωνικής ασφάλισης το δραστικό περιορισμό της κοινωνικής πρόνοιας και τη δραματική αύξηση της πραγματικής ανεργίας. Το κράτος δρα υπέρ των καθε λογής κερδοσκόπων, υπό την αιγίδα της ΕΕ, που, μέσω της Κομισιόν, έχει καταστεί ο φύλακας της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού και της προστασίας των εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων».
Οι «μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ
«Θα γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007 με τις επενδύσεις που θα προκαλέσουν οι μεταρρυθμίσεις», είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη . Το «έργο» έχει επαναληφθεί και με τον «εκσυγχρονισμό» και είναι γνωστό πού θα καταλήξει.
Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους η αστική τάξη της χώρας είναι εμπορομεσιτική και μεταπρατική. Ο κανόνας είναι ότι δεν επενδύει τα κέρδη της στην Ελλάδα, αλλά τα επενδύει ή τα συσσωρεύει στο εξωτερικό, ενώ νέμεται τις κρατικές επιδοτήσεις και την κρατική εύνοια. Έτσι οι επιχειρήσεις δυσπραγούν και οι ιδιοκτήτες τους ευημερούν. Συνεπώς όσες «μεταρρυθμίσεις» ή «εκσυγχρονισμοί» κι αν γίνουν, τα κέρδη θα φεύγουν στο εξωτερικό, εις βάρος της οικονομίας της χώρας και της κοινωνίας. Αυτό φαίνεται καθαρά από έρευνα του ICAP και του ΣΕΒ, που διαπιστώνει ότι το 2003, ενώ τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 14%, οι επενδύσεις τους μειώθηκαν κατά 20,7%. (Κ. Ελευθεροτυπία 11/9/2005).
Δεκάδες επιχειρήσεις, που το κράτος επιδότησε ποικιλοτρόπως (παραμεθόριος, ΟΑΕΔ, κ.λ.π.), αφού απέλυσαν τους Ελληνες εργαζόμενους, εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία, επωφελούμενοι του φθηνού εργατικού κόστους και της χαμηλής φορολογίας, χωρίς καν το κράτος να τους ζητήσει την επιστροφή των επιδοτήσεων. Οι ίδιοι αυτοί επιχειρηματίες (ΣΕΒ, ΣΕΒ Βορ. Ελλάδας), δήθεν για να μη φύγουν οι επιχειρήσεις τους από τη χώρα, στην πραγματικότητα για να μην πληρώσουν ούτε τα έξοδα μετεγκατάστασης, είχαν το θράσος να προτείνουν να δουλεύουν με εισαγόμενους ξένους εργάτες με φθηνά μεροκάματα και ο υπουργός «Ανάπτυξης» το ... σκέπτεται.
Αυτοί λοιπόν, που «δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τις μεταρρυθμίσεις», θα επενδύσουν, για «να γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007»; Θα το θεωρούσαμε ανέκδοτο, αν οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων» δεν αφορούσαν τους ανθρώπους και το μέλλον της χώρας.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Η σημερινή κατάληξη των «στοιχημάτων» της ΟΝΕ και του ευρώ αποκαλύπτει κατά τον πλέον οδυνηρό τρόπο την εξαπάτηση του ελληνικού λαού, με τις επικοινωνιακές θριαμβολογίες της «ισχυρής οικονομίας» και των υπονοούμενων οικονομικών παραδείσων.
Αντί της οικονομικής ευημερίας, της αύξησης της ανάπτυξης, της μείωσης της ανεργίας ,του δημόσιου χρέους και του πληθωρισμού συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Η κυβέρνηση, όμως, ακολουθώντας την ίδια μεθοδολογία με άλλους εταίρους της στην Ε.Ε. παρουσιάζει πλέον ψευδή στοιχεία για να μας πείσει ότι όλοι εμείς ζούμε σε άλλη χώρα.
Το χρέος έχει φθάσει τα 56 τρις δρχ., χωρίς να υπολογίζονται τα χρέη για την Αμυνα, τα αφανή χρέη των ΔΕΚΟ και άλλα που κρύβονται πίσω από δαιδαλώδη κονδύλια.
Στον προϋπολογισμό του 2002 είχαν το θράσος να γράψουν ότι το δημόσιο χρέος έπεσε στο 98,6 % του ΑΕΠ από 100 % το 2001. Η EUROSTAT, όμως, βρήκε ότι είναι το 105,7% του ΑΕΠ, δηλ.βρέθηκαν επι πλέον χρέη 2,5 τρις δρχ. Το πραγματικό δημόσιο χρέος εκτιμάται το 2002 στο 117 % του ΑΕΠ και το 2003 στο 118 %.
Απροκάλυπτα πλέον μετέρχονται διάφορα τεχνάσματα για να παρουσιάζουν μειωμένο χρέος, όπως η αγορά ομολόγων από τις Τράπεζες για λίγες μέρες, στο τέλος του έτους, ύψους 400 έως 800 δις δρχ., με τόκους που υπερβαίνουν το ένα δις δρχ.
Παρ ολα αυτά το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού το 11μηνο Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2002 έφθασε τα 2,4 τρις δρχ (7 δις ευρώ), δηλ. 5 % αντί του προβλεπόμενου 3,5 % του ΑΕΠ.
Οι αποκρατικοποιήσεις
Για να καλύψουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού ξεπουλάνε τις δημόσιες επιχειρήσεις όσο-όσο. Οι μετοχές των ΔΕΚΟ έχουν απαξιωθεί ακόμη και έως το ένα τρίτο της ονομαστικής τους αξίας.
Στον προϋπολογισμό του 2003 προβλέπουν έσοδα 3 % του ΑΕΠ, δηλ 1,1 τρις δρχ. για αποκρατικοποιήσεις, όπως της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, της Ολυμπιακής κ.λπ., δηλ δημόσια περιουσία κάτω από την πραγματική της αξία. Οι αποκρατικοποιήσεις -μετοχοποιήσεις καθιστούν τις επιχειρήσεις αυτές προβληματικές, λόγω της χρηματιστηριακής λογικής να εμφανίζουν κέρδη με αυξήσεις τιμολογίων και συμπιεσμένες δαπάνες με μειώσεις-απολύσεις προσωπικού και περικοπή των αναπτυξιακών επενδύσεων. Τέλος τις καθιστούν ταμειακά ελλειμματικές και τις οδηγούν σε δυσβάστακτο τραπεζικό δανεισμό για κάλυψη των λειτουργικών τους δαπανών..
Ο πληθωρισμός και ευρώ
Διαφήμιζαν ότι με το «σκληρό» ευρώ ο πληθωρισμός θα ήταν .... παρελθόν.Ομως , όπως αναμενόταν, το επιχείρημα αυτό είναι ένα ακόμη ψέμα.
Η μείωση του τζίρου, σε συνδυασμό με τη δυσκολία σύγκρισης των τιμών μεταξύ ευρώ και δραχμών, καθώς και η κατάργηση του κρατικού αγορανομικού ελέγχου, που μας επιβλήθηκε από την Ε.Ε. στο όνομα της ελεύθερης αγοράς, διευκολύνει την κερδοσκοπία και τις αδικαιολόγητες αυξήσεις των τιμών. Κι όμως αρμόδιος (σ.σ !!) υπουργός...θύμωσε. «Αφήστε τα καλαμπούρια περί ανατιμήσεων».
Θυμίζουμε ότι, όπως είχαμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε», έχουμε στη διάθεσή μας καθορισμένο ποσόν ευρώ να διαχειρισθούμε (114 δις ). Προβλέψαμε τότε ότι με την πάροδο του χρόνου το ποσόν αυτό θα μειώνεται λόγω των ελλειμμάτων, που δε θ αναπληρώνονται από το δανεισμό. Πριν, λοιπόν, περάσει ένας χρόνος από την εφαρμογή του ευρώ, η νομισματική κυκλοφορία μειώθηκε κατά 12,5 % , σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας.
Η υπερχρέωση
Η υπερχρέωση των νοικοκυριών έχει αυξηθεί δραματικά. Ηδη μόνο η Γιούρομπανκ έχει υπό πλειστηριασμό 2.000 σπίτια, ενώ η Αλφαμπανκ τους τελευταίους μήνες έχει κατασχέσει 25.000 αυτοκίνητα και η Εθνική δεν έχει χώρους για τα κατασχεμένα αυτοκίνητα.
Τα χειρότερα αναμένονται όταν η ραγδαία μείωση των εισοδημάτων των μεσαίων στρωμάτων και η ήδη μεγάλη υπερχρέωση θα οδηγήσει τις Τράπεζες είτε σε χρεωκοπία, είτε σε δραστική άνοδο των επιτοκίων. Τότε βέβαια θα έχει περιέλθει σε ένδεια μεγάλο τμήμα της κοινωνίας με φαινόμενα ακόμη και υποσιτισμού όπως στην λεηλατημένη από το διεθνές κεφάλαιο πλούσια Αργεντινή.
Οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν πειθήνια τις επιλογές της Ε.Ε καταδικάζουν τη χώρα σε κρίση χωρίς διέξοδο, που η οικονομική της πλευρά, μάλιστα, δεν είναι η πλέον σημαντική.
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Το ιδεολόγημα του ανταγωνισμού, βασικό δόγμα της παγκοσμιοποίησης, άρα και της Ε.Ε.
Ιστορικό Εφαρμογή μονεταρισμού στις ΗΠΑ & Βρετανία. Διάλυση ανατολικού συνασπισμού & Σ.Ε. Παγκοσμιοποίηση. Υιοθέτηση του από την ΕΕ με τη συνθήκη του Μάαστριχ, το ευρωσύνταγμα και την ευρωσυνθήκη που καθιερώνουν την έννοια του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού» και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις. Σημερινή δομή του οικονομικού συστήματος. Αποπαραγικοποίηση, δανεισμός & καταναλωτισμός, γιγαντισμός χρηματοπιστωτικού τομέα, που επιταχύνει τις κρίσεις του καπιταλισμού.
Ο ανταγωνισμός ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δε μπορούν ν ανταγωνισθούν τις ισχυρές. Γι αυτό παλαιότερα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός. Η μεγιστοποίηση του κέρδους πραγματοποιείται με τη βοήθεια κυρίως υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών και οδηγεί στη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος και στη διαμόρφωση καρτέλ και μονοπωλίων.
Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες αποδιαρθρώνονται παραγωγικά και οι ίδιες και οι κοινωνίες τους εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από το δανεισμό.Οι επιπτώσεις στη χώρα μας.
Συμπεράσματα
1. Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες προς όφελος των κοινωνιών τους να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης.
2. Στη χώρα μας είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση της αμοιβαιότητας.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν απομένει πλέον σε κανέναν καμιά αμφιβολία για τον επαίσχυντο ρόλο του κ. Νίμιτς στις διαπραγματεύσεις μας με τα Σκόπια. Το ΑΣΚΕ, στα πλαίσια των δυνατοτήτων του, προσπαθεί να συμβάλει, όπως όλες οι πατριωτικές δυνάμεις, στην ακύρωση των σχεδίων όσων βυσσοδομούν εναντίον της Μακεδονίας.
Έτσι τον Οκτώβριο 2008, ύστερα από πολύμηνη επεξεργασία, εκδώσαμε το ΑΣΚΕ-5 με τίτλο: «Η Μακεδονία και το ψευδώνυμο του κράτους των Σκοπίων». Η έκδοση αποτελείται από 75 σελίδες και 4 μέρη: 1) Μια σύντομη ιστορία της Μακεδονίας, 2) Η παραχάραξη της ιστορίας και του πολιτισμού της Μακεδονίας, 3) Οι διπλωματικές διεργασίες, 4) Η σημερινή κατάσταση και οι θέσεις- προτάσεις του ΑΣΚΕ.
Το ΑΣΚΕ-5 θα το παρουσιάσουν στα γραφεία μας
το Σάββατο 22 Νοεμβρίου, ώρα 7μ.μ.
ο Αβραμίδης Γαβριήλ, δημοσιογράφος από τη Θεσσαλονίκη,
ο Βερυβάκης Λευτέρης, τ. υπουργός,
ο Βικέντιος Μιχάλης, Γραμματέας της Κ.Ε. της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»,
ο Τριάντης Γιάννης, δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας».
Θα ακολουθήσει συζήτηση.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σεόλα τα επίπεδα! Μήπως ξέρει ο κ. Σημίτης ότι αυτή τη σύγκλιση την έχει επιτύχει μόνο στις υποχρεώσεις των πολιτών και όχι στις κοινωνικές παροχές; Μήπως ξέρει πως θεωρούμαστε τριτοκοσμική χώρα στην υγεία, την παιδεία μας, στους δρόμους και γενικά τα δημόσια έργα; Μήπως ξέρει πως οι μισθοί μας είναι στο 50% και 30% των αντίστοιχων της Ευρώπης;
Φυσικά το ξέρει!! Λοιπόν;
Κατηγορία
Φύλλο 86 Απριλίου 2002
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις, με την υπόθεση του Πόρτο Καρράς, την τροπολογία Πάχτα και την «κάθαρση» Γιωργάκη, αποτελούν μια ακόμη πτυχή της διαφθοράς, που είναι συστατικό στοιχείο του καθεστώτος της χώρας μας και όχι μόνο.Η συγκεκριμένη υπόθεση, που συγκριτικά με άλλες δεν είναι η πιο σημαντική, υπό άλλες συνθήκες δε θα είχε δεί καν το φως της δημοσιότητας, όπως τόσες άλλες. Αν δηλ. δεν ήταν προεκλογική περίοδος ή το ΠΑΣΟΚ είχε επικεφαλής το Σημίτη.
Στη χώρα μας, όπως πολλές φορές το ΑΣΚΕ έχει αναλύσει, για να υπηρετήσει κάποιος το καθεστώς της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής εξάρτησης, από οποιαδήποτε θέση, θα πρέπει να είναι ή να γίνει υποχείριο. Να εξαρτάται από πολιτικά ή και οικονομικά συμφέροντα. Να είναι ή να γίνει δηλ. διεφθαρμένος. Οι έντιμοι είναι επικίνδυνοι, είναι εν δυνάμει επαναστάτες.
Αν παλιότερα η σχέση πολιτικών-επιχειρηματιών κρατούσε τα προσχήματα, παρά τα διάφορα σκάνδαλα (Πεσινέ, βραχώδη οικόπεδα κ.λ.π.), από το τέλος της δεκαετίας του 1980 τα πράγματα άλλαξαν. Η διαφθορά όχι μόνο βγήκε στο προσκήνιο, αλλά επιχειρείται συστηματικά να διαχυθεί στην κοινωνία ως πρότυπο. Ήταν θεμιτό διοικητής δημόσιας επιχείρησης να κάνει «δωράκια» στον εαυτό του, όχι όμως 500 εκ. δρχ. (Α. Παπανδρέου για το διοικητή της ΔΕΗ). Στα «νέα τζάκια» της εποχής Κοσκωτά θήτευσε και ο όψιμα «αδιάφθορος» Γιωργάκης. Το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο αποδεδειγμένος ή τεκμαιρόμενος χρηματισμός πολιτικών σηματοδότησε τη «νέα ηθική». Και αν ως ένα βαθμό, τότε, υποστηριζόταν ότι η διαφθορά είναι θεμιτή, επειδή οι «άλλοι» ήταν πιο διεφθαρμένοι, στη συνέχεια δε χρειαζόταν ούτε αυτή η δικαιολογία. Η διαφθορά πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και σύμφυτη με την κοινωνία .
Διαφθορά και παγκοσμιοποίηση
Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει σταδιακά τους ρόλους. Οι οικονομικοί παράγοντες (επιχειρηματίες, τραπεζίτες, χρηματιστές) παίρνουν ουσιαστικά τις πολιτικές αποφάσεις στο βωμό του αχαλίνωτου και χυδαίου κέρδους. Οι πολιτικοί απλώς τις εφαρμόζουν.
Τα σκάνδαλα και τα φαινόμενα διαφθοράς έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας σ'
όλο τον καπιταλιστικό κόσμο (Enron, Worldcom, Xerox, Parmalat κ.λ,π.)
Στη χώρα μας η σύζευξη πολιτικών-επιχειρηματιών είναι πλέον απροκάλυπτη, αφού το 1996 και μετά και οι πλέον εξώφθαλμες χαριστικές παροχές έπαψαν να θεωρούνται σκάνδαλα. Γαλουχήθηκε μια νέα γενιά πολιτικών, που θεωρούν π.χ. αυτονόητο -να μένουν σε σπίτι που τους παραχώρησε επιχειρηματίας. Να έχουν περιουσιακά στοιχεία που δε δικαιολογούνται από τα εισοδήματα τους. Να λεηλατούν τους αφελείς του χρηματιστηρίου. Να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, με τη διασπάθιση τεράστιων ποσών σε έργα και προμήθειες επικερδείς για τους μεγαλο-εργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, που αποφέρουν και μεγάλες μίζες. Να ξεπουλάνε τα δάση, τη δημόσια περιουσία ανερυθρίαστα, όπως γίνεται με τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ). Να χαριεντίζονται δημοσία σε κότερα.
’λλαξαν και τον όρο διαφθορά και υιοθέτησαν τη διαπλοκή, έμπνευσης Μητσοτάκη. Αλλιώς , λένε, ακούγεται το διεφθαρμένος και αλλιώς το διαπλεκόμενος. Στη Βουλή κυκλοφορούν πλέον ελεύθερα και ανοικτά εκπρόσωποι εταιρειών, που προωθούν χαριστικές τροπολογίες και νομοσχέδια στους βουλευτές. Για να εξαλειφθεί, μάλιστα, κάθε ίχνος ανεξαρτησίας, νομοθέτησαν και την απαγόρευση να ασκούν επάγγελμα οι βουλευτές.
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα θέματα διαφθοράς, συνήθως, αποκαλύπτονται, όταν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από τους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, ουδέποτε, φυσικά, προβάλλουν τα πραγματικά αίτια της διαφθοράς, που είναι εν πολλοίς οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους, δηλ. οι λίγοι, που λυμαίνονται το 90 % των έργων και των προμηθειών, και το καθεστώς που έχει δημιουργηθεί
Εξατομικεύουν τις ευθύνες και κρεουργούν τους αναλώσιμους πολιτικούς υποτακτικούς τους, προσπορίζοντας κέρδη τηλεθέασης, προσφέροντας αίμα στον «όχλο». Ακόμη και πρωθυπουργούς αλλάζουν.
Οι λογικές της «αρπαχτής», που καλλιεργήθηκαν με το Χρηματιστήριο, τα «γρηγορόσημα» και τα λαδώματα στο δημόσιο, τα φακελάκια και όσα εφιαλτικά συμβαίνουν στην Υγιεία (εγχειρήσεις, εξετάσεις, θεραπείες και φάρμακα, που όχι μόνο δε χρειάζονται αλλά είναι και επιζήμια) κ.α., εδραίωσαν την πεποίθηση ότι η διαφθορά είναι διάχυτη στην κοινωνία, ώστε στις σημερινές δύσκολες συνθήκες οι νέοι να επιλέγουν την πολιτική αποχή, το ρουσφέτι ή άλλες διεξόδους, αντί της συλλογικής προσπάθειας. Αυτή η λογική αλλοιώνει την ουσία της δημοκρατίας.
Κατηγορία
Φύλλο 96 Φεβρουαρίου 2004
Στην τακτική εκπομπή του δημοσιογράφου Χρήστου Πηγαδίτη τη Δευτέρα 23/4/07 προσκεκλημένοι ήσαν τα μέλη της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Ν. Καργόπουλος και Θ. Καρναβάς. Η συζήτηση ήταν για τημ χουντική επταετία, με αφορμή την επέτειο της 21ης Απρίλη, τη νεολαία κ.ά.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό