Τον τελευταίο καιρό σε κάθε εθνική επέτειο ακούγονται όλο και εντονότερα φωνές, που απαιτούν την κατάργηση ή την αλλαγή του χαρακτήρα του εορτασμού και, ειδικότερα, την κατάργηση των παρελάσεων. Οι φωνές αυτές βρίσκονται σε κατάφωρη αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όμως βρίσκουν προνομιακή προβολή στα ΜΜΕ.
Κάποιοι «εκσυγχρονιστές» και «κοσμοπολίτες» προτείνουν την αντικατάσταση των παρελάσεων με άλλες εκδηλώσεις. Είναι βέβαιο πως, αν πετύχουν την κατάργηση των παρελάσεων, τις «άλλες εκδηλώσεις» θα τις «ξεχάσουν».
Κάποιοι ευρωπαϊστές προτάσσουν προσχηματικά ως επιχείρημα το οικονομικό κόστος των παρελάσεων. Αλλά όλες σχεδόν οι παρελάσεις έχουν μηδενικό κόστος, στις δε μεγάλες παρελάσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης το κόστος δεν είναι ούτε το 1 εκατομμυριοστό των χρημάτων του ελληνικού λαού που κατακλέβουν οι ευρωπαϊστές με τα προγράμματα της Ε.Ε..
Η καμπάνια αυτή προφανώς υποστηρίζεται παντοιοτρόπως από ΗΠΑ και Ε.Ε., που επιδιώκουν να αμβλύνουν την εθνική μας συνείδηση, να εξασθενίσουν και (μακροπρόθεσμα) να διαμελίσουν και να συρρικνώσουν την Ελλάδα, καθώς και από γειτονικά κράτη (Τουρκία, Ισραήλ), που η ύπαρξη του ελληνικού κράτους είναι ιδιαίτερα ενοχλητική γι αυτά.
Οι μητσοτακικοί (και όχι μόνο) της Ν.Δ., οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και οι πάσης φύσεως ευρωπαϊστές επιδιώκουν να εξαλείψουν ο,τιδήποτε καθορίζει την ελληνική ταυτότητα, αλλά οι περισσότεροι δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά, γιατί φοβούνται το πολιτικό κόστος. Έτσι άρχισαν την καμπάνια τους μέσω των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» («αντιρατσιστικών» κλπ.) και «αναρχικών» ομάδων, που τις χρηματοδοτούν πλουσιοπάροχα και τις προβάλλουν, για να διατυμπανίζουν όσα οι ίδιοι ντρέπονται να πουν.
Ο ΣΥΝ σε υπηρεσία
Για πρώτη φορά βγήκε ανοιχτά ο ΣΥΝ να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους προστάτες του της Ε.Ε., ζητώντας την κατάργηση των παρελάσεων.
Στην ανακοίνωσή του για την επέτειο αναφέρει ότι όσοι αγωνίστηκαν τότε «καταξίωσαν τα ιδανικά της δημοκρατίας και του πολιτισμού». Δεν έμαθαν, φαίνεται ακόμη στο ΣΥΝ ότι βεβαίως τότε αγωνιστήκαμε γι αυτά τα ιδανικά και πολλά άλλα, αλλά αυτό που κυρίως έγινε στις 28 Οκτ. 1940 ήταν η απόκρουση ενός ξένου στρατού, που προσπάθησε να καταλάβει την Ελλάδα.
Όσο για σήμερα, η ίδια ανακοίνωση του ΣΥΝ αναφέρεται μόνο στα «νέα κοινωνικά και αντιπολεμικά κινήματα» και την προάσπιση της ειρήνης, των διεθνών οργανισμών και του νομικού μας πολιτισμού! Δεν έχουν καταλάβει ακόμη στο ΣΥΝ ότι, εκτός απ όλα αυτά, πρέπει επίσης να προασπίζουμε την εδαφική μας ακεραιότητα, που παραβιάστηκε βάναυσα στην Κύπρο και σήμερα απειλείται ανοιχτά και καθαρά τόσο στο Αιγαίο, όσο και στη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο και ότι στις 28 Οκτωβρίου αυτό κυρίως πρέπει να λέμε.
Ο τ. υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου πρότεινε το διαχωρισμό των μαθητικών παρελάσεων από τις στρατιωτικές. Αλλά ο αγώνας του 1940-44 είναι κλασικό παράδειγμα στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία, που σύσσωμος ο λαός αγωνίστηκε για ένα σκοπό, που όλος ο άμαχος πληθυσμός (γυναίκες, παιδιά, ανάπηροι, γέροι) βοήθησε ενεργά και τον τακτικό στρατό στην Αλβανία και τους αντάρτες σ όλη την Ελλάδα. Κυρίως, μόνον αν δείξουμε ότι έτσι θα αντιμετωπίσουμε σήμερα οποιαδήποτε επιβουλή, θα μπορέσουμε να διαφυλάξουμε την εδαφική μας ακεραιότητα και να αποθαρρύνουμε όσους την επιβουλεύουνται.
Η βελτίωση του χαρακτήρα των εκδηλώσεων
Βεβαίως οι παρελάσεις και οι άλλες εκδηλώσεις, με την αλλοτρίωση που εν μέρει έχουν επιβάλει στην ελληνική κοινωνία, με τους αποστεωμένους πανηγυρικούς κλπ. δεν έχουν πλήρως το χαρακτήρα που το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι απαιτείται, ώστε να τιμώνται οι τότε αγωνιστές και να εξάγονται τα αναγκαία για σήμερα συμπεράσματα. Απαιτείται καλύτερη γνώση της ιστορίας, βαθύτερη κατανόηση των σημερινών κινδύνων, ευρύτερη συμμετοχή φορέων, εμπλουτισμός των εκδηλώσεων κλπ. Ευτυχώς, η ελληνική κοινωνία μόνη της σιγά σιγά αφυπνίζεται, οι ασχημίες στις παρελάσεις έχουν περιοριστεί, οι ενδοσχολικές γιορτές έχουν πολλά καλά στοιχεία και οι πολίτες έχουν ξεπεράσει τις πολιτικές ηγεσίες, απαιτώντας μια άλλη πολιτική στα εθνικά θέματα.
Η σημαία, οι ξένοι και η ακροδεξιά
Έχουμε επανειλημμένα τονίσει τον ύπουλο ρόλο της ακροδεξιάς. Στα εθνικά θέματα, με κορώνες υπερπατριωτισμού, προδίδουν τον ελληνισμό. Γνωστός ο ρόλος τους στην Κύπρο το 1974, οπότε πρόσφεραν κάθε δυνατή βοήθεια στους Τούρκους και στους ’γγλους, χωρίς την οποία ο Αττίλας θα είχε εξελιχθεί σε φιάσκο και σήμερα όλη η Κύπρος θα ήταν ελεύθερη (βλ. ΑΣΚΕ-3, σελ. 16-18).
Η θέση του ΑΣΚΕ για τους ξένους έχει αναλυθεί πλήρως σε παλαιότερο φύλλο της «Ε» και είναι στη διάθεση των αναγνωστών. Στο άρθρο αυτό θα σταθούμε σε ένα μόνο σημείο.
Στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, υπάρχουν πάνω από 1 εκατομμύριο ξένοι, οι περισσότεροι Αλβανοί, που σχεδόν όλοι ήρθαν στη χώρα μας, για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, πολλοί απ αυτούς έχουν εγκατασταθεί μόνιμα με τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία και δεν ξεχωρίζουν από τα ελληνόπουλα και σιγά σιγά αρχίζουν να αισθάνονται σαν δεύτερη πατρίδα τους την Ελλάδα και να θέλουν ησυχία και ασφάλεια.
Όσοι θέλουν να πλήξουν την Ελλάδα είναι βέβαιο ότι σκέπτονται να τους χρησιμοποιήσουν και με τη βία ή το χρηματισμό να τους εξαναγκάσουν να ευθυγραμμιστούν με την έξαλλη πολιτική τους. Όσο περισσότερο οι ξένοι αισθάνονται ότι η ελληνική κοινωνία τους σέβεται και τους φροντίζει (εφ όσον αυτό συμβαίνει), τόσο θα αρνηθούν να γίνουν όργανα τέτοιων κύκλων.
Η ακροδεξιά στην Ελλάδα κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει έναν εχθρό μέσα στα σύνορά μας, προσβάλλοντας τους ξένους και πολλές φορές ασκώντας βία εναντίον τους. Είναι βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δε θα τους αναγκάσει να φύγουν, αλλά θα τους κάνει πρόθυμους συνεργούς κάθε εχθρού της Ελλάδας.
Στα πλαίσια αυτά οι ακροδεξιοί και όσοι ταυτίζονται στο θέμα αυτό μαζί τους αρνούνται να δίνεται η ελληνική σημαία στους ξένους αριστούχους μαθητές που το επιθυμούν, ενώ κάθε πραγματικός πατριώτης πρέπει να χαίρεται που σχεδόν όλα τα παιδιά των μεταναστών θέλουν να σηκώνουν την ελληνική σημαία. Ύπουλος είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ, που προβάλλουν προνομιακά τους ακροδεξιούς ως δήθεν υπερασπιστές των εθνικών συμβόλων και δικαίων, ώστε ο μέσος δημοκρατικός πολίτης να σκέπτεται π.χ.: «αφού η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει τις παρελάσεις, εγώ πρέπει να υποστηρίζω το αντίθετο»! Ως πότε θα ποντάρουν στον αφελή τηλεθεατή (μη) πολίτη;
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Για άλλη μια φορά οι εθελόδουλοι στην Κύπρο και την Ελλάδα πανηγύρισαν την επιτυχία (των κυρίων τους) της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε.. Πού ήταν η δυσκολία; Ακόμη και χώρες πολύ μακριά από τα κριτήρια ένταξης, όπως οι Βαλτικές και η Σλοβακία, δεν είχαν πρόβλημα. Ακόμη και η Βουλγαρία και η Ρουμανία, διαλυμένες οικονομικά, μπήκαν στη σειρά. Ακόμη και η Τουρκία, που μέχρι τη Σύνοδο της Αθήνας φαινόταν αδιανόητο να ενταχθεί, είναι πολύ πιθανό να πάρει σειρά προτεραιότητας, αφού κάθε επιθυμία της Ουάσινγκτον ικανοποιείται από την Ε.Ε. (με γκρίνια ή χωρίς, δεν έχει σημασία).
Επιτυχία, λοιπόν των ισχυρών της Ε.Ε., που θα ελέγξουν την ισχυρή οικονομία της ελεύθερης Κύπρου και θα αξιοποιήσουν τη στρατηγική της θέση. Αρνητική εξέλιξη για την Κύπρο, που θα δει το ισχυρό της όπλο, την οικονομία της, να ακολουθεί την τύχη άλλων χωρών που εντάχθηκαν: μείωση παραγωγής, αύξηση ανεργίας, λιτότητα, περικοπές κοινωνικών παροχών κλπ (βλ. πιο αναλυτικά φ.90-σχέδιο Ανάν).
Συγχρόνως στα κατεχόμενα θα εισρέει άφθονο χρήμα τόσο από τα ταμεία της Ε.Ε. όσο και από τα ταμεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ώστε να συγκλίνει το βιοτικό επίπεδο κατεχομένων και ελευθέρων περιοχών. Έτσι δικαιώνεται ο Αττίλας και παραδίδονται στη χλεύη όσοι Τουρκοκύπριοι είχαν το θάρρος, όπως ο Λεβέντ, να ζητούν αποκατάσταση της νομιμότητας στο νησί. Αν δεν υπήρχε η οικονομική αυτή ενίσχυση των κατεχομένων, η διαφορά στο βιοτικό επίπεδο θα μεγάλωνε συνεχώς και το καθεστώς Ντενκτάς θα περιερχόταν σε συνεχώς δυσκολότερη θέση.
Τα μέτρα Ντενκτάς
Παίρνοντας θάρρος από τις εξελίξεις, ο πατήρ και ο υιός Ντενκτάς εξήγγειλαν τα γνωστά μέτρα τους. Ακολούθησε το χάος στις ελεύθερες περιοχές. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στριμώχτηκαν στα «σύνορα», για να πάνε να δούνε τα σπίτια τους. Έδειξαν τα «διαβατήρια» τους στους υπαλλήλους του άλλου «κράτους», τήρησαν τους «νόμους» του και έφτασαν στο χωριό τους, για να δουν το σπίτι τους (αν υπήρχε ακόμη) να κατοικείται από άλλους, που τους έβαλαν ή δεν τους έβαλαν μέσα (δεν έχει σημασία), και να το πάρουν απόφαση ότι αυτό το σπίτι δε θα το πάρουν ποτέ πίσω!
Αυτή τη de facto αναγνώριση της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» και τον εξευτελισμό χωρίς κανένα αντάλλαγμα χαιρέτησαν ως ένα θετικό βήμα οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και ο Ο Η Ε, απονέμοντας εύσημα στον Αττίλα! Τα παπαγαλάκια στην Κύπρο (που αξιοποίησαν την προσφορά για καζίνα, φτηνές ψαροταβέρνες και φτηνές γυναίκες) και στην Ελλάδα δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους, προβάλλοντας επιλεκτικά εικόνες στα ΜΜΕ τους, σε καταφανή αντίθεση με την πικρία των περισσοτέρων Ελληνοκυπρίων, που επέστρεφαν, δηλώνοντας ότι δε θα ξαναπάνε.
Η κυπριακή κυβέρνηση απάντησε με τα δικά της μέτρα, που όλα ενισχύουν οικονομικά τους Τουρκοκύπριους, άρα και τον Ντενκτάς.
Τι μπορεί να γίνει;
Στο φ.90 προτείναμε ένα πλαίσιο για μια άλλη πολιτική στο Κυπριακό, θα σταθούμε εδώ σε δύο ειδικά μέτρα:
Εφ' όσον (κακώς) η Κύπρος εντάσσεται στην Ε.Ε., η οικονομική ενίσχυση προς τους Τουρκοκύπριους τόσο από την Ε.Ε. όσο και από την Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να δοθεί υπό τον όρο της αποκατάστασης της νομιμότητας (αποχώρηση στρατευμάτων κατοχής και εποίκων, επιστροφή προσφύγων στα σπίτια τους, ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση κλπ) και της εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου.
Η κυπριακή πολιτική ηγεσία έδειξε να δυσανασχετεί με τη μαζική επίσκεψη προσφύγων στα κατεχόμενα. Υποκρισία ή (καθυστερημένη) ομολογία ότι η πολύχρονη πολιτική (τους) της υποτέλειας και της ηττοπάθειας έφερε αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα; Και εφ' όσον (κακώς) δεν μπόρεσε να ανακόψει το ρεύμα, δε θα έπρεπε κάποιοι επισκέπτες (και υπήρχαν πολλοί διαθέσιμοι) να παραβιάσουν τους «νόμους» του κατοχικού καθεστώτος, ώστε να το εξαναγκάσουν σε μαζικές φυλακίσεις ή απελάσεις και, τελικά, σε άρση των μέτρων, ώστε, τουλάχιστον, να χάσει ο Ντενκτάς τις εντυπώσεις; Ας γίνει τώρα!
Η ένταξη της Τουρκίας
Ύστερα από όσα έχουμε δει, είναι πλέον πολύ πιθανό να δούμε σε 4 χρόνια την Τουρκία (μαζί με την «ΤΔΒΚ») να είναι μέλος της Ε.Ε. και να απαιτεί τότε η τουρκική πλευρά την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου (που τώρα αρνείται), ώστε να εισρεύσουν σε πρώτη δόση 500000 νέοι έποικοι στην Κύπρο. Τι θα κάνουμε τότε; θα «αιφνιδιαστούμε» πάλι και θα δηλώσουμε ότι «εδώ που φτάσαμε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα»;
Οι δηλώσεις Παπαδόπουλου
Η θέση του Προέδρου Παπαδόπουλου ότι αποδέχεται το σχέδιο Ανάν ως βάση διαπραγμάτευσης, αλλά απαιτεί σημαντικές βελτιώσεις ουσιαστικά σημαίνει απόρριψη του σχεδίου Ανάν, γιατί αυτές οι βελτιώσεις δε θα γίνουν δεκτές. Επίσης οι δηλώσεις του για τις τελευταίες εξελίξεις (με εξαίρεση την ένταξη στην Ε.Ε.) θεωρούμε ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ας ελπίσουμε ότι αποτελούν την αρχή για τη χάραξη μιας άλλης στρατηγικής, ότι
θα δείξει συνέπεια σ' αυτή τη γραμμή και ότι θα πάρει τα αναγκαία μέτρα για να τη στηρίξει. Περιθώρια υπάρχουν ακόμη. Αλλωστε οι εντυπώσεις από τα μέτρα Ντενκτάς άρχισαν ήδη να ξεφουσκώνουν.
Κατηγορία
Φύλλο 92 Μαΐου 2003
Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν απομένει πλέον σε κανέναν καμιά αμφιβολία για τον επαίσχυντο ρόλο του κ. Νίμιτς στις διαπραγματεύσεις μας με τα Σκόπια. Το ΑΣΚΕ, στα πλαίσια των δυνατοτήτων του, προσπαθεί να συμβάλει, όπως όλες οι πατριωτικές δυνάμεις, στην ακύρωση των σχεδίων όσων βυσσοδομούν εναντίον της Μακεδονίας.
Έτσι τον Οκτώβριο 2008, ύστερα από πολύμηνη επεξεργασία, εκδώσαμε το ΑΣΚΕ-5 με τίτλο: «Η Μακεδονία και το ψευδώνυμο του κράτους των Σκοπίων». Η έκδοση αποτελείται από 75 σελίδες και 4 μέρη: 1) Μια σύντομη ιστορία της Μακεδονίας, 2) Η παραχάραξη της ιστορίας και του πολιτισμού της Μακεδονίας, 3) Οι διπλωματικές διεργασίες, 4) Η σημερινή κατάσταση και οι θέσεις- προτάσεις του ΑΣΚΕ.
Το ΑΣΚΕ-5 θα το παρουσιάσουν στα γραφεία μας
το Σάββατο 22 Νοεμβρίου, ώρα 7μ.μ.
ο Αβραμίδης Γαβριήλ, δημοσιογράφος από τη Θεσσαλονίκη,
ο Βερυβάκης Λευτέρης, τ. υπουργός,
ο Βικέντιος Μιχάλης, Γραμματέας της Κ.Ε. της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»,
ο Τριάντης Γιάννης, δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας».
Θα ακολουθήσει συζήτηση.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Πριν λίγο καιρό έγινε δημοψήφισμα στην Ελβετία, με το ερώτημα της άμεσης ένταξης στην ΕΟΚ. Οι Ελβετοί απάντησαν με ένα τεράστιο 72 % ΟΧΙ. Πέρσι είχε γίνει ένα άλλο δημοψήφισμα, στο οποίο οι Ελβετοί αποφάσισαν ότι θα ενταχθούν στην ΕΟΚ, όποτε κρίνουν ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις, για να προστατευτούν τα δικαιώματα που έχουν κατακτήσει.
Γιατί αυτές οι επιφυλάξεις
Είναι αυτονόητο για τον Ελβετό πολίτη, ότι η τετρακομματική κυβέρνηση δουλεύει γι' αυτόν και ότι υπερασπίζει τα συμφέροντα του. Κατ' αρχήν έχει αναπτυχθεί ένα πολύ καλό κοινωνικό σύστημα παροχών και κοινωνικής αλληλεγγύης. Η ανεργία έχει πολύ χαμηλό ποσοστό και οι άνεργοι έχουν πλήρη κρατική στήριξη. Το σύστημα υγείας καλύπτει πλήρως όλες τις ανάγκες των ασφαλισμένων και η δημόσια νοσοκομειακή περίθαλψη ανταγωνίζεται την ιδιωτική και σε πολλές περιπτώσεις είναι καλύτερη απ' αυτήν. Οι ανύπαντρες μητέρες και όσοι αδυνατούν να εργασθούν (λόγω αναπηρίας, ασθενείας κλπ) έχουν εξασφαλισμένη αξιοπρεπή διαβίωση.
Το κράτος φροντίζει οι εύρωστες οικονομικά τάξεις να συνεισφέρουν πολύ περισσότερα, ώστε να υπάρχει πραγματικά δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνική πολιτική και ο κάθε πολίτης να αισθάνεται εξασφαλισμένος σε οποιαδήποτε κακοτυχία. Στην κυριολεξία οι πλούσιοι πληρώνουν, για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και οι φτωχοί.
Υπάρχει πλήρης διαφάνεια σε όλα τα θέματα και οι αποφάσεις λαμβάνονται από όλους τους πολίτες με συχνά δημοψηφίσματα σε επίπεδο πόλης - Καντονιού - Κράτους. Δηλαδή υπάρχει πραγματική Δημοκρατία.
Τι σημαίνει η ένταξη τους στην ΕΟΚ;
Οι Ελβετοί, βλέποντας τι γίνεται σε άλλες χώρες πχ. Αυστρία, Σουηδία, όπου υπήρχε ένα πολύ καλό σύστημα πρόνοιας, που κατέρρευσε με την ένταξη στην ΕΟΚ, ανησυχούν ότι θα έχουν την ίδια τύχη.
Βέβαια οι επιχειρηματίες πιέζουν για την ένταξη, για να εξασφαλίσουν την εοκική ασυδοσία και να απαλλαγούν από τα βάρη της κοινωνικής πρόνοιας. Μετακινούν τις επιχειρήσεις τους σε γειτονικές χώρες πχ στη Γερμανία κι αυτό οπωσδήποτε είναι ένας εκβιασμός και προς τους εργαζόμενους και προς το κράτος.
Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια...
Κατηγορία
Φύλλο 81 Απριλίου 2001
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις, με την υπόθεση του Πόρτο Καρράς, την τροπολογία Πάχτα και την «κάθαρση» Γιωργάκη, αποτελούν μια ακόμη πτυχή της διαφθοράς, που είναι συστατικό στοιχείο του καθεστώτος της χώρας μας και όχι μόνο.Η συγκεκριμένη υπόθεση, που συγκριτικά με άλλες δεν είναι η πιο σημαντική, υπό άλλες συνθήκες δε θα είχε δεί καν το φως της δημοσιότητας, όπως τόσες άλλες. Αν δηλ. δεν ήταν προεκλογική περίοδος ή το ΠΑΣΟΚ είχε επικεφαλής το Σημίτη.
Στη χώρα μας, όπως πολλές φορές το ΑΣΚΕ έχει αναλύσει, για να υπηρετήσει κάποιος το καθεστώς της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής εξάρτησης, από οποιαδήποτε θέση, θα πρέπει να είναι ή να γίνει υποχείριο. Να εξαρτάται από πολιτικά ή και οικονομικά συμφέροντα. Να είναι ή να γίνει δηλ. διεφθαρμένος. Οι έντιμοι είναι επικίνδυνοι, είναι εν δυνάμει επαναστάτες.
Αν παλιότερα η σχέση πολιτικών-επιχειρηματιών κρατούσε τα προσχήματα, παρά τα διάφορα σκάνδαλα (Πεσινέ, βραχώδη οικόπεδα κ.λ.π.), από το τέλος της δεκαετίας του 1980 τα πράγματα άλλαξαν. Η διαφθορά όχι μόνο βγήκε στο προσκήνιο, αλλά επιχειρείται συστηματικά να διαχυθεί στην κοινωνία ως πρότυπο. Ήταν θεμιτό διοικητής δημόσιας επιχείρησης να κάνει «δωράκια» στον εαυτό του, όχι όμως 500 εκ. δρχ. (Α. Παπανδρέου για το διοικητή της ΔΕΗ). Στα «νέα τζάκια» της εποχής Κοσκωτά θήτευσε και ο όψιμα «αδιάφθορος» Γιωργάκης. Το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο αποδεδειγμένος ή τεκμαιρόμενος χρηματισμός πολιτικών σηματοδότησε τη «νέα ηθική». Και αν ως ένα βαθμό, τότε, υποστηριζόταν ότι η διαφθορά είναι θεμιτή, επειδή οι «άλλοι» ήταν πιο διεφθαρμένοι, στη συνέχεια δε χρειαζόταν ούτε αυτή η δικαιολογία. Η διαφθορά πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και σύμφυτη με την κοινωνία .
Διαφθορά και παγκοσμιοποίηση
Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει σταδιακά τους ρόλους. Οι οικονομικοί παράγοντες (επιχειρηματίες, τραπεζίτες, χρηματιστές) παίρνουν ουσιαστικά τις πολιτικές αποφάσεις στο βωμό του αχαλίνωτου και χυδαίου κέρδους. Οι πολιτικοί απλώς τις εφαρμόζουν.
Τα σκάνδαλα και τα φαινόμενα διαφθοράς έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας σ'
όλο τον καπιταλιστικό κόσμο (Enron, Worldcom, Xerox, Parmalat κ.λ,π.)
Στη χώρα μας η σύζευξη πολιτικών-επιχειρηματιών είναι πλέον απροκάλυπτη, αφού το 1996 και μετά και οι πλέον εξώφθαλμες χαριστικές παροχές έπαψαν να θεωρούνται σκάνδαλα. Γαλουχήθηκε μια νέα γενιά πολιτικών, που θεωρούν π.χ. αυτονόητο -να μένουν σε σπίτι που τους παραχώρησε επιχειρηματίας. Να έχουν περιουσιακά στοιχεία που δε δικαιολογούνται από τα εισοδήματα τους. Να λεηλατούν τους αφελείς του χρηματιστηρίου. Να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, με τη διασπάθιση τεράστιων ποσών σε έργα και προμήθειες επικερδείς για τους μεγαλο-εργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, που αποφέρουν και μεγάλες μίζες. Να ξεπουλάνε τα δάση, τη δημόσια περιουσία ανερυθρίαστα, όπως γίνεται με τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ). Να χαριεντίζονται δημοσία σε κότερα.
’λλαξαν και τον όρο διαφθορά και υιοθέτησαν τη διαπλοκή, έμπνευσης Μητσοτάκη. Αλλιώς , λένε, ακούγεται το διεφθαρμένος και αλλιώς το διαπλεκόμενος. Στη Βουλή κυκλοφορούν πλέον ελεύθερα και ανοικτά εκπρόσωποι εταιρειών, που προωθούν χαριστικές τροπολογίες και νομοσχέδια στους βουλευτές. Για να εξαλειφθεί, μάλιστα, κάθε ίχνος ανεξαρτησίας, νομοθέτησαν και την απαγόρευση να ασκούν επάγγελμα οι βουλευτές.
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα θέματα διαφθοράς, συνήθως, αποκαλύπτονται, όταν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από τους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, ουδέποτε, φυσικά, προβάλλουν τα πραγματικά αίτια της διαφθοράς, που είναι εν πολλοίς οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους, δηλ. οι λίγοι, που λυμαίνονται το 90 % των έργων και των προμηθειών, και το καθεστώς που έχει δημιουργηθεί
Εξατομικεύουν τις ευθύνες και κρεουργούν τους αναλώσιμους πολιτικούς υποτακτικούς τους, προσπορίζοντας κέρδη τηλεθέασης, προσφέροντας αίμα στον «όχλο». Ακόμη και πρωθυπουργούς αλλάζουν.
Οι λογικές της «αρπαχτής», που καλλιεργήθηκαν με το Χρηματιστήριο, τα «γρηγορόσημα» και τα λαδώματα στο δημόσιο, τα φακελάκια και όσα εφιαλτικά συμβαίνουν στην Υγιεία (εγχειρήσεις, εξετάσεις, θεραπείες και φάρμακα, που όχι μόνο δε χρειάζονται αλλά είναι και επιζήμια) κ.α., εδραίωσαν την πεποίθηση ότι η διαφθορά είναι διάχυτη στην κοινωνία, ώστε στις σημερινές δύσκολες συνθήκες οι νέοι να επιλέγουν την πολιτική αποχή, το ρουσφέτι ή άλλες διεξόδους, αντί της συλλογικής προσπάθειας. Αυτή η λογική αλλοιώνει την ουσία της δημοκρατίας.
Κατηγορία
Φύλλο 96 Φεβρουαρίου 2004
Η Ν.Δ. θα ακολουθήσει, φυσικά, την ίδια σε γενικές γραμμές πολιτική με το ΠΑΣΟΚ σε όλους τους τομείς, και δεν το κρύβει, σύμφωνη με τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και τις διαταγές των ΗΠΑ. Της απομένει να διαχειριστεί (όχι να λύσει) τα προβλήματα με τρόπους και ύφος κάπως διαφορετικούς, ώστε να μην προκαλέσει αμέσως τη γενική κατακραυγή.
Ως όπλα της έχει την αποτρόπαια εικόνα της προηγούμενης κυβέρνησης, το παράδειγμα προς αποφυγήν της διακυβέρνησης '90-93, την απουσία του Μητσοτάκη και την παρουσία του Γιωργάκη ως αντιπάλου.
Δυστυχώς γι' αυτήν όμως έχει και εκατομμύρια οπαδών, που δε θα μείνουν ικανοποιημένοι μόνο από τη νίκη της «ομάδας τους», αλλά θα ζητούν και βελτίωση της ζωής τους, τουλάχιστον. Τι θα συμβεί, όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καλό απ' αυτούς που ψήφισαν; Όταν, μάλιστα, δουν ότι ούτε καν οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων τιμωρήθηκαν και πως η διαφθορά τώρα δικαιώνεται; θα στραφούν στην απελπισία τους στον Καρατζαφάρη (έτοιμη ανώδυνη διέξοδος) ή θα καταλήξουν σε άλλα, δυσάρεστα για το κατεστημένο, συμπεράσματα και συνακόλουθες πολιτικές στάσεις και επιλογές;
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ, που σημειωτέον δεν ήταν τόσο μεγάλη, το αποστερεί από τη μόνη συνεκτική δύναμη που διέθετε την τελευταία δεκαετία, αυτήν της νομής της εξουσίας. Στο βωμό της διατήρησης της άλλωστε επεχείρησε το απονενοημένο διάβημα τεχνητού ενθουσιασμού με την εκλογή του Γιωργάκη ως αρχηγού, προσθέτοντας άλλο ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, της απαλλαγής απ' αυτόν, που το τέλος των ιαχών αποκαλύπτει την πλήρη ανεπάρκεια του.
Πώς θα συγκρατήσει τώρα τους οπαδούςτου; Η εξουσία έφυγε, η ιδεολογία είχε ήδη λοιδωρηθεί και εξοβελιστεί εδώ και χρόνια. Ακόμη και το όνομα και τα σύμβολα απειλούνται.
Είναι αλήθεια ότι η ελπίδα όσων πραγματικά ηγούνται του ΠΑΣΟΚ δε στερείται βάσεως. Πιστεύουν ότι η διαστροφή της προσωπικότητας των μελών και των ενθέρμων οπαδών έφτασε σε τέτοιο βάθος, ώστε να αποκλείεται η ανάνηψη, έστω και μόνο από τη ντροπή της αναγνώρισης του καταντήματος στο οποίο οδηγήθηκαν. Αν μάλιστα, λένε, τους επισείουν συνεχώς την προσδοκία της επανόδου στην εξουσία, θα τους κρατήσουν πιο εύκολα.
Όμως οι πολιτικές και κοινωνικές αφετηρίες και αναφορές μεγάλου μέρους των μελών και οπαδών του, η αμείλικτη πραγματικότητα που θα ορθώνεται μπροστά τους σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα της Ε.Ε., η απογοήτευση από τις διαμάχες που θα ξεσπάσουν αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ανάμεσα στις αλληλομισούμενες φατρίες θα οδηγήσουν τα μέλη αυτά και τους οπαδούς αυτούς σε ψυχραιμότερες, λογικότερες και, ίσως, επανορθωτικές σκέψεις και αποφάσεις.
ΚΚΕ - ΣΥΝ ΔΗΚΚΙ
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δείχνουν να εμμένουν στην προεκλογική γραμμή τους, μια που εξασφάλισε ενίσχυση και επιβίωση, αντίστοιχα. Ίσως, όμως, ανακύψουν προβλήματα από την αδιέξοδη ως προς τις προοπτικές πορεία, λόγω των γνωστών εγγενών αιτίων του πρώτου και των ετερόκλιτων συμμαχιών και έλλειψης εμφανούς και αποτελεσματικώς διακριτής γραμμής του δεύτερου.
Για το ΔΗΚΚΙ, απορίες προκαλεί η προτεινόμενη από τον πρόεδρο του αυτοδιάλυση, παρά την εξασφάλιση της αξιοπρέπειας του, όπως, ορθώς, δήλωσε ο ίδιος. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην είναι το πρώτο βήμα για άλλες επιλογές, πχ. επάνοδο στο ΠΑΣΟΚ, που θα προσθέσει άλλη μια απογοήτευση στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, μετά τη συνεργασία του Παπαθεμελή με τη Ν.Δ..
Κατηγορία
Φύλλο 97 Μαρτίου 2004
Στην τακτική εκπομπή του δημοσιογράφου Χρήστου Πηγαδίτη τη Δευτέρα 23/4/07 προσκεκλημένοι ήσαν τα μέλη της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Ν. Καργόπουλος και Θ. Καρναβάς. Η συζήτηση ήταν για τημ χουντική επταετία, με αφορμή την επέτειο της 21ης Απρίλη, τη νεολαία κ.ά.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Στις 14/12/05 η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε κείμενο «για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» και εισηγείται την υιοθέτησή του από την ολομέλεια, που θα συνέλθει στο τέλος Ιανουαρίου. Στο κείμενο εκφράζεται η δυσφορία που «κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες», σαν να είναι υποχρεωμένοι οι λαοί να ρωτούν τα ευρωπαϊκά μυστικοσυμβούλια με ποιο σύστημα να κυβερνηθούν. Έτσι καλύπτεται το δόγμα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Ευρώπη ότι έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να ανατρέπουν όποια καθεστώτα δεν τους αρέσουν. Δυσφορία εκφράζεται επίσης που «οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα», αποκαλώντας «διεθνή κοινότητα» τα κέντρα εξουσίας της άγριας καπιταλιστικής Δύσης και προδίδοντας τη δική τους κατ εξοχήν ολοκληρωτική νοοτροπία.
Κραυγαλέα υποκρισία
Βεβαίως τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν αντιδημοκρατικά και αυταρχικά (γι αυτό το ΑΣΚΕ δεν τα θεωρεί πρότυπα προς μίμησιν, αλλά παραδείγματα προς αποφυγήν και από το 1986 είχε προβλέψει την κατάρρευσή τους). Αλλά μόνον εκεί έγιναν εγκλήματα; Τι απέγιναν οι Ινδιάνοι της Αμερικής; Τι έγινε στις αποικίες της Αφρικής και της Ασίας; Τι έκαναν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και τι κάνουν σήμερα στο Ιράκ; Τι κάνουν καθημερινά και επί δεκαετίες οι Ισραηλινοί στην Παλαιστίνη; Τι έκαναν οι ΝΑΤΟϊκοί στη Γιουγκοσλαβία; Τι έγιναν οι Τζορτζ και Ρόμπερτ Κένεντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ; Ποιος είναι υπεύθυνος σήμερα για τους θανάτους εκατομμυρίων παιδιών από την πείνα και τις αρρώστιες στον Τρίτο Κόσμο, αν όχι αυτοί που υπαγορεύουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης; Ποιος πρέπει να περάσει από δίκη πριν το Μπους, το Μπλερ και το Σαρόν; Κραυγάζει, λοιπόν, η υποκρισία τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Γιατί ξεκίνησε τώρα αυτή η εκστρατεία;
Ίσως βλέπουν ότι τα παραμύθια περί τρομοκρατίας αποκαλύφθηκαν, τουλάχιστον στην Ευρώπη, και δεν περνάνε πια, οπότε προκύπτει η ανάγκη ενός άλλου «δαίμονα», που να δικαιολογεί την πολιτική τους. Η αναβίωση του «κομμουνιστικού κινδύνου», που στο παρελθόν απεδείχθη αποτελεσματικός, είναι μια ιδέα που φαίνεται ότι θα δοκιμαστεί, πολύ περισσότερο που η πολιτική της Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αν με τόση ευκολία χαρακτήριζαν «τρομοκρατικές» οργανώσεις που αγωνίζονται για εθνική απελευθέρωση ή δημοκρατία, δεν είναι καθόλου δύσκολο να χαρακτηριστούν «κομμουνιστές» (ή «συνοδοιπόροι»;) όποιοι αντιδρούν στην κοινωνική βαρβαρότητα και την αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση. Ήδη στην Τσεχία η Κομμουνιστική Νεολαία ετέθη εκτός νόμου. Όλ αυτά, σε συνδυασμό με τους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους της Ε.Ε., επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για κάθε λαϊκή αντίδραση. Αλλά, βέβαια, τι περίμενε κανείς, όταν η Ε.Ε. με το προτεινόμενο και απορριφθέν Ευρωσύνταγμα επιχειρεί να κατοχυρώσει συνταγματικά τον καπιταλισμό στην πιο χυδαία και ακραία μορφή και να προετοιμάσει την καταδίωξη όποιου τον αντιστρατεύεται;
Ο διαβόητος κ. Λίντμπλαντ
Αποκαλυπτικό των προθέσεών τους είναι ότι διάλεξαν ως εισηγητή του κειμένου το διαβόητο Σουηδό ευρωβουλευτή Γ. Λίντμπλαντ, ο οποίος σε συνεντεύξεις του χαρακτηρίζει τη Γαλλική Επανάσταση «απεχθή»(!), ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ δε διέπραξαν εγκλήματα(!!), ότι στην Τουρκία συντελείται ένα θαύμα εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού(!!!), ότι οι Έλληνες πρέπει να πείσουμε τους Ελληνοκύπριους να δεχθούν το σχέδιο Ανάν κλπ.
Με τέτοιους πολιτικούς εγκεφάλους και τέτοια νοοτροπία δε νομίζουμε ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός θα ξεμπερδέψει εύκολα από την οργή των λαών. Τουλάχιστον οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Πολιτική Επιτροπή Μεϊμαράκης και Πάγκαλος ήταν από αυτούς που καταψήφισαν (όπως και οι Ρώσοι) το κείμενο του κ. Λίντμπλαντ.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Αμέσως μετά την «επιτυχία» των ευρωεκλογών η κυβέρνηση της ΝΔ έσπευσε να καταθέσει και να ψηφίσει στη Βουλή σχέδιο νόμου για την τρομοκρατία, ώστε πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες να έχει ευθυγραμμιστεί με τις δεσμευτικές αποφάσεις της ΕΕ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε με αφοπλιστική αφέλεια ότι «δέχτηκε ασφυκτικές πιέσεις από την Ε.Ε. για την ψήφιση του» και κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι καθυστέρησε να το ψηφίσει το ίδιο!
Όμως, όπως τόνισε ακόμη και το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής, αυτός ο νόμος παραβαίνει το Σύνταγμά μας, οριοθετεί έννοιες, όπως «τρομοκρατική πράξη» και «τρομοκράτης», καθ' υπόδειξη ευρωπαίων και αμερικανών και φυσικά αγνοεί τους μεγαλύτερους τρομοκράτες, όπως ο Μπους, ο Μπλερ και ο Σαρόν.
Τα κυριότερα σημεία του νέου τρομονόμου είναι τα εξής:
Α) Θεσπίζονται διαδικασίες εξπρές για σύλληψη και παράδοση «τρομοκρατών» που μπορεί να είναι απλά ύποπτοι ακόμα και για πλημμελήματα. Β) Επιτρέπεται η έκδοση Ελλήνων πολιτών για πράξεις που τελέστηκαν στην Ελλάδα ή αλλού, έστω και αν αυτές δεν διώκονται εδώ, παρά τις ττερί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με διάταξη του άρθρου 5 παράγραφος 2 του Συντάγματός μας. Γ) Για πρώτη φορά ονομάζονται τρομοκράτες μεμονωμένα άτομα, εισάγοντας τον καινοφανή όρο «ατομικός τρομοκράτης». Δ) Είναι εύκολο μια πράξη να ονομαστεί τρομοκρατική, αφού οι 22 κατηγορίες αδικημάτων τα οποία θεωρούνται τρομοκρατικά, περιλαμβάνουν από απλά πλημμελήματα με ποινή ενός έτους, όπως νοθεία τροφίμων ή διατάραξη της ασφαλείας των συγκοινωνιών, μέχρι διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας.
Με τις ρυθμίσεις του ευρωτρομονόμου συρρικνώνονται τα ατομικά δικαιώματα, ποινικοποιούνται ιδεολογίες και πλήττεται ο συνδικαλισμός. Κάθε αντίδραση μεμονωμένων πολιτών ή ομάδων, εύκολα θα μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκρατική ενέργεια και να χτυπηθεί αλύπητα. Συμβολικές καταλήψεις δρόμων και κτηρίων, απεργίες «μη νόμιμες»,
ύοτερα από δικαστική απόφαση που κηρύσσει την απεργία ως καταχρηστική, μπορούν να χαρακτηρισθούν τρομοκρατικές ενέργειες και να τιμωρηθούν με εξοντωτικές ποινές. Ακόμη και μια δήλωση, που μπορεί να ερμηνευτεί ότι υποκρύπτει «ακραίο» φρόνημα μπορεί να ποινικοποιηθεί. Αυτά σκοπεύουν στην τρομοκράτηση για περιστολή της ελεύθερης έκφρασης - άποψης και τον περιορισμό της ελευθεροτυπίας, που θυμίζει άλλες εποχές.
Ήδη τα μάτια του «μεγάλου αδελφού» έχουν τοποθετηθεί παντού, σε δημόσιους χώρους, σε δρόμους, σε τράπεζες, στο μετρό, σε ιδιωτικές εταιρίες, σε χώρους εργασίας, όπως βλέπουμε στις αμερικανικές ταινίες. Σιγά-σιγά και χωρίς την έγκριση μας, κατά παράβαση των αρχών της προστασίας προσωπικών δεδομένων και της ιδιωτικής μας ζωής, στο όνομα της καταπολέμησης της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας, όλοι βρισκόμαστε κάτω από συνεχή έλεγχο και επιτήρηση.
Αυτή είναι η «δημοκρατία» που θέλουν να μας επιβάλουν. Και η «αντιτρομοκρατική» καταιγίδα μόλις άρχισε. Ο ευρωπαίος συντονιστής Γκις ντε Βρις, πιέζει για περισσότερα και σκληρότερα αστυνομικά μέτρα, που έχουν συμφωνηθεί στα κρυφά, με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, που τώρα ξαφνικά υπεραμύνεται της δημοκρατίας, και θεωρούνται από τις Βρυξέλες απαραίτητα, με πρόσχημα την Ολυμπιάδα, ώστε οι μηχανισμοί καταστολής να είναι πάνω και από την πολιτική εξουσία και φυσικά το δημόσιο έλεγχο. Οι παρακολουθήσεις και συλλήψεις όσων βαφτίζονται ύποπτοι θα είναι στην κρίση των «αντιτρομοκρατικών μυστικών υπηρεσιών, που θα αποφασίζουν ερήμην της Βουλής και του λαού. Ξένες μυστικές υπηρεσίες θα «συνεργάζονται» με τις ελληνικές.
Σ' αυτή την επίθεση κατά της ελευθερίας και της δημοκρατίας μας, η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε, πέρα από τη βάσιμη ελπίδα ότι τα ελληνικά δικαστήρια δε θα εφαρμόζουν αντισυνταγματικούς νόμους, είναι η αντίδραση και ο αγώνας μας, ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση να αναδιπλωθούν. Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες.
Κατηγορία
Φύλλο 99 Ιουνίου 2004
Ο αγωγός φυσικού αερίου Τουρκίας-Ελλάδας και ο αγωγός πετρελαίου Μπακού-Τιφλίδας-Τσεϊχάν δε θα δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα στο περιβάλλον, ενώ ο πολύ μικρότερου μήκους αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης δημιουργεί μεγάλους περιβαλλοντικούς κινδύνους, ισχυρίζεται η Τουρκάλα «αναλύτρια» Ζέινο Μπάραν, διευθύντρια του Κέντρου Ευρασιατικής Πολιτικής στο Hudson Institute, η οποία το 2003 είχε απολυθεί ακόμη και από το φιλοτουρκικό «Nixon Center», με την αιτιολογία της «υπερβολικά επιθετικής φιλοτουρκικής δραστηριότητας».
Η κυρία τυχαίνει να είναι σύζυγος του βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ματ Μπράιζα, ο οποίος τυχαίνει να είναι υπεύθυνος για τις ευρασιατικές υποθέσεις και ειδικότερα τα ενεργειακά και τα ελληνοτουρκικά, δηλαδή ακριβώς για τα θέματα τα οποία αναλύει η σύζυγός του.
Ούτε καν τα προσχήματα δεν τηρούν οι άθλιοι! Αλλά η ελληνική κυβέρνηση ή η «αντιπολίτευση» γιατί δε ζήτησαν να μην ανακατεύεται ο εν λόγω κύριος στα εθνικά μας θέματα; Δεν έχουμε αυταπάτες ότι με την αλλαγή ενός προσώπου θα άλλαζε κάτι στην πολιτική των ΗΠΑ, αλλά τουλάχιστον να διατηρήσουμε κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας!
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό