Τα κατορθώματα της Μονής Βατοπεδίου, που αποκαλύφθηκαν,απρόσεκτα, μέσα στη δίνη του πολιτικού αγώνα για τέτοια (
) εξουσία, δεν είναι παρά πολλοστημόριο όσων συμβαίνουν συνεχώς σε κάθε τομέα του δημόσιου και διαπλεκόμενου χώρου. Όμως η απάντηση του διαβόητου Εφραίμ στην ερώτηση «γιατί ασχολείται μ αυτά η Μονή;» ότι δηλ. «το θέλει η Παναγία»(!!), ξεπερνά κάθε όριο αναισχυντίας και ανοχής στην καπηλεία της θρησκευτικής, και κοινωνικής, χριστιανικής πίστης.
Κατηγορία
Φύλλο 124 Σεπτεμβρίου 2008
Όταν πριν 20 χρόνια εντάξανε τη χώρα στην ΕΟΚ, χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός, κανείς δεν πίστευε ότι σήμερα, χωρίς στοιχειώδη αιτιολόγηση, δρομολογούνται εξελίξεις που παλαιότερα θεωρούνταν αδιανόητες, όχι μόνο για την εθνική οικονομία, αλλά και για την εθνική ανεξαρτησία.
Η πρώτη περίοδος
Κατά την πρώτη περίοδο της ένταξης οι εταίροι μας πέτυχαν το άνοιγμα της αγοράς μας, τον εξοστρακισμό πολλών ελληνικών προϊόντων και την κυριαρχία των δικών τους. Αυτό το επέβαλλαν με την κατάργηση των δασμών, την επιδότηση των εισαγομένων από την ΕΟΚ προϊόντων με τα ΝΕΠ (Νομισματικά Εξισωτικά Ποσά) και την επιβολή υψηλότερων τιμών σε ελληνικά προϊόντα που ήταν φθηνότερα και ανταγωνιστικά με τα δικά τους (π.χ. τα φάρμακα). ’μεση συνέπεια ήταν η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών από την ΕΟΚ (σήμερα είναι το 70 % του συνόλου, ενώ το ποσοστό των εξαγωγών στην ΕΟΚ μειώνεται από 68% το 1990 σε 51 % το 1999), η αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, του δανεισμού και της ανεργίας. Με τα κοινοτικά προγράμματα χρηματοδότησης (ΜΟΠ, Α & Β ΚΠΣ) καλύφθηκε ένα μικρό μέρος του ελλείμματος (π.χ. το Γ ΚΠΣ για τα έτη 2000-2006, δηλ. για 6 χρόνια, προβλέπει χρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους 8.9 τρις δρχ ενώ μόνο το εμπορικό έλλειμμα Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2000, δηλ. 11 μηνών είναι 5.9 τρις δρχ.). Χρηματοδότησαν όμως την κοινωνική κάστα που στηρίζει τις εοκικές επιλογές (πολιτικές ηγεσίες, μεγαλοεπιχειρηματίες , μεγαλοεργολάβους, μεγαλοεκδότες, καθηγητές ΑΕΙ κ.λ.π.). Η θέση της χώρας συνεχώς χειροτερεύει σε σχέση με τα άλλα κράτη-μέλη και είμαστε μονίμως τελευταίοι.
Η ΟΝΕ
Το 1997 η κυβερνητική αίτηση για συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, δηλ. υιοθέτηση του ευρώ, απορρίφθηκε. Έτσι στο διάστημα 1997-2000 της πρώτης διακυβέρνησης Σημίτη η μόνη ουσιαστικά πολιτική που εφαρμόσθηκε ήταν η "σύγκλιση" που επέβαλλε το Σύμφωνο Σταθερότητας του ’μστερνταμ (Ιούνιος 1997). Στο διάστημα αυτό περιορίζονται δραματικά οι κοινωνικές δαπάνες, αφαιρείται σημαντικό μέρος από την αγοραστική δύναμη εργαζόμενων και συνταξιούχων, ενώ καταληστεύονται οι αποταμιεύσεις τους μέσω του χρηματιστηρίου και των επιτοκίων κάτω του πληθωρισμού. Παράλληλα ιδιωτικοποιούνται συνεχώς δημόσιες επιχειρήσεις, για να εκπληρώσουν τους όρους του Συμφώνου.
Μετά από την "καλή διαγωγή" της κυβέρνησης, τον Ιούνιο του 2000, παρά το γεγονός ότι η οικονομία δεν εκπληρώνει τα κριτήρια του ’μστερνταμ (ούτε μπορεί και στο μέλλον να τα εκπληρώσει με αυτές τις συνθήκες υποτέλειας), η Ελλάδα εντάσσεται στη ζώνη του ευρώ τον Ιούνιο του 2000. Η απόφαση ήταν προφανώς πολιτική.
Το ευρώ
Οι συνέπειες της εφαρμογής του ευρώ στην χώρα μας θα είναι πολύ σοβαρές. Η ελληνική κοινωνία δεν γνωρίζει τις αθέατες όψεις αυτού του εγχειρήματος, που θα γίνουν ορατές από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του.
Η άσκηση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής και η ουσιαστική διαχείριση της οικονομίας μας περιέρχονται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όργανο ελεγχόμενο από το μεγάλο ξένο (γερμανικό κυρίως) κεφάλαιο.
Οι τιμές θ' ανέβουν, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, αμέσως με τη "στρογγυλοποίησή" τους σε ευρώ και, σε σύντομο χρόνο, για να προσαρμοσθούν στο επίπεδο των άλλων χωρών της ζώνης του ευρώ, ώστε αυτές ν' αποφύγουν ελληνικό ανταγωνισμό. Δεν αποκλείονται και σχετικές "ντιρεκτίβες" της Κομισιόν, όπως παλαιοτέρα με τα ελληνικά φάρμακα. Το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας θα ενταθεί, ενώ οι δανειακές ανάγκες θα είναι πιεστικές. Οι μισθοί θα καθηλωθούν υπό το βάρος της αύξησης των φόρων και της εμφάνισης πλεονασματικών προϋπολογισμών με λογιστικά τρυκ.
Είναι βέβαιο ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η χώρα μας θα δυσκολεύεται να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Η χώρα μας θα έχει στη διάθεσή της 114 δις ευρώ, που αντιστοιχούν σε περίπου 39 τρις δρχ. (νομισματική κυκλοφορία, καταθέσεις κ.λπ.). Τα περιθώρια δανεισμού είναι καθορισμένα (3 % του ΑΕΠ) και η χώρα θα φθάσει να μην μπορεί να χρηματοδοτεί μισθούς, συντάξεις, εξαγωγές, χρέη κ.λπ. Σημειώνουμε ότι το δημόσιο χρέος είναι 147 δις ευρώ (50 τρις δρχ.) και απαιτούνται 28 δις ευρώ ετησίως για την πληρωμή του. Τότε θα "φουντώσουν" ανεργία και χρέη, ενώ είναι βέβαιο ότι θ' αυξηθούν τα επιτόκια, για να βρεθούν κεφάλαια. Έτσι θα επανέλθει και ο πληθωρισμός.
Σε ανάλογη θέση θα βρεθούν όλες οι χώρες που είναι ελλειμματικές. Πάντως οι εμπνευστές του ευρώ έχουν προβλέψει στη συνθήκη του Μάαστριχ ότι τα χρέη μιας χώρας δεν πρόκειται να γίνουν αναδεκτά από την Ε.Ε Η χώρα, σε περίπτωση χρεοστασίου, θα περιέλθει στη δικαιοδοσία του ΔΝΤ.
Ο ελληνικός λαός με το ευρώ θα βρεθεί σύντομα μπρος στην αδήριτη πραγματικότητα που όλ' αυτά τα χρόνια ψιμυθιώθηκε με μύθους και ψέματα. Θα αναδειχθεί για μια ακόμη φορά η ιστορική αλήθεια ότι η αποτίναξη της οικονομικής υποτέλειας είναι ταυτόσημη με τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, που περιλαμβάνει την αποχώρηση και από την ΟΝΕ και από την ΕΟΚ. 
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Στις 18 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του ΑΣΚΕ σε ζεστή ατμόσφαιρα η ετήσια συνεστίασή μας. Μίλησαν ο Ν. Λεοντόπουλος για τη διεθνή οικονομική κατάσταση και ο Σ. Στενός για τις πολιτικές εξελίξεις. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της Χ.Δ. από τους Μ. Μηλιαράκη, Θ. Κουρταλίδη και Στ. Μόσχο.
Οι καλεσμένοι μας απόλαυσαν τους μεζέδες και το κρασί μας και άκουσαν ζωντανή μουσική από τη νεολαία μας.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Στο 3ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 21-22/4/07, προσκλήθηκε, παραβρέθηκε και χαιρέτισε αντιπροσωπεία του ΑΣΚΕ, από τα μέλη της Ε.Ε. Ν. Καργόπουλο και Θ. Καρναβά.
Στο χαιρετισμό του ΑΣΚΕ τονίστηκε ότι οποιαδήποτε προοδευτική πολιτική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία πρέπει να απορρίπτει σαφώς κοινωνικά πρότυπα που δε σεβάστηκαν τη δημοκρατία (όπως του «υπαρκτού σοσιαλισμού») και να περιλαμβάνει την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χωρίς αυτά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν έχει νόημα.
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Με το φόβο των κοινωνικών αντιδράσεων η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχωρεί στο δεύτερο μισό της τετραετίας, κουκουλώνοντας προβλήματα και αναβάλλοντας αποφάσεις, όσο τουλάχιστον μπορεί. Προχωρούν μόνο αποφάσεις που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα, προς το συμφέρον των ξένων και σε βάρος του ελληνικού λαού. Την ευνοούν η επίπλαστη αποφυγή οικονομικής κατάρρευσης και η υπεροχή της στις δημοσκοπήσεις, που οφείλεται όχι στο δικό της έργο, αλλά στην εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της.
Τα μεγάλα έργα υποδομής, που έχει ανάγκη η χώρα, δεν προχωρούν. Ακόμη και τα μικρότερα, που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, προχωρούν μετ εμποδίων, εξ αιτίας του ανταγωνισμού των μεγαλοεργολάβων, που δεν μπορεί να τους θέσει υπό τον έλεγχό του το ΥΠΕΧΩΔΕ του κ. Σουφλιά.
Η παιδεία παραπαίει και οι εντάσεις φουντώνουν, αφού η κυβέρνηση όχι μόνο δε δίνει το 5%, που είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός, αλλά προσπαθεί με αυταρχισμό να επιταχύνει την εισβολή των επιχειρηματιών στην εκπαίδευση.
Τα δημόσια έσοδα είχαν αύξηση 1,6%, αντί του 6,5%, που ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Η δραστική μείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση της φορολογίας, που είχαν επιλεγεί ως λύση, σκοντάφτουν μπροστά στο φόβο των εκλογών της αυτοδιοίκησης, με αποτέλεσμα την πλήρη σύγχυση (συλλογικές συμβάσεις, ΔΕΚΟ, πρόωρη συνταξιοδότηση).
Στην τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο η κυβέρνηση απέκρυψε τα πραγματικά γεγονότα, γιατί δεν είχε τη διάθεση να κάνει αυτά που έπρεπε. Στην πρόταση Στεφανόπουλου χωρίστηκε σε υπέρμαχους (Ντόρα, Σουφλιάς) και σκεπτικιστές (Λιάπης, Τσιτουρίδης κλπ.). Ο υπουργός ’μυνας αναγκάστηκε να κρατήσει έναν τόνο παραπάνω, για να μπορέσει να σταθεί στο υπουργείο του, μετά τη θυσία του Ηλιάκη (ομολογία του ίδιου). Γενικότερα, με τις πρόσφατες δηλώσεις του Κ. Παπούλια, φαίνεται να διαμορφώνονται δύο τάσεις, που τέμνουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, και ίσως προετοιμάζουν το έδαφος για αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.
Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας της ψοφοδεούς πολιτικής ηγεσίας μας είναι ότι την ώρα που οι Τούρκοι σκότωναν τον Ηλιάκη και προέβαιναν σε «διάσωση» στο Αιγαίο η αρμόδια επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων συζητούσε και ήταν έτοιμη να ψηφίσει ομόφωνα την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους. Αντί η τουρκική πρόκληση να τους οδηγήσει σε πιο σκληρή στάση, ομόφωνα ανέβαλαν την απόφαση επ αόριστον! «Το σημερινό γεγονός μπορεί να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα», δικαιολογήθηκε ο κ. Κολοζόφ του ΚΚΕ και στα λόγια του στηρίχτηκαν ο υπουργός Παυλόπουλος και ο εισηγητής Παπαηλίας του ΠΑΣΟΚ για την αναβολή. Δεν είχαν το θάρρος ούτε καν να μιλήσουν για επίθεση, για κατασκοπία του φωτογραφικού κλπ. Ήταν ένα «γεγονός»!! Η Κύπρος δεν αισθάνεται πια την Ελλάδα δίπλα της στους διεθνείς οργανισμούς, μόνη της δίνει τις μάχες, ενώ η υπ. Εξ. της Ελλάδας χαριεντίζεται με τον Γκιουλ, την ώρα που οι Τούρκοι προκαλούν στο Αιγαίο και τη Θράκη. Πλήρης επάνοδος στην εποχή Γιωργάκη.
Σύγχυση και ακινησία στο ΠΑΣΟΚ
Στο ΠΑΣΟΚ όλα είναι θολά και συγκεχυμένα και το κλίμα βαρύ. Τα όργανα είναι υπό συνεχή «αναδιαμόρφωση». Η «συμμετοχική δημοκρατία» σημαίνει λήψη αποφάσεων με τον πιο συγκεντρωτικό τρόπο, δηλ. από τον όποιο σχετικό ή άσχετο βρεθεί δίπλα στον «Πρόεδρο», ο οποίος μάλλον δεν κατανοεί τι γίνεται γύρω του. Έτσι ο Γιωργάκης αναίρεσε όλες τις θέσεις που είχε πρωτοδιατυπώσει για την αναθεώρηση του Συντάγματος, για τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών και την πρόταση Στεφανόπουλου. Πρότεινε μάλιστα επέκταση των χωρικών μας υδάτων πριν από την προσφυγή στη Χάγη, αποφεύγοντας επιμελώς να καθορίσει το μήκος της επέκτασης. Προφανώς είχε στο νου του τη συμφωνία που είχε ετοιμάσει ως υπ. Εξ. με τους φίλους του Τούρκους, που προέβλεπε μικρή και μεταβλητή επέκταση, παραιτούμενος από τα 12 μίλια.
Έτσι τα πρωτοκλασάτα στελέχη εκπονούν προσωπικές στρατηγικές, διαγκωνίζονται και αντιπαρατίθενται δημόσια και όλοι μαζί διαμαρτύρονται, επειδή το ΠΑΣΟΚ δε δείχνει ικανό να επανέλθει στην κυβέρνηση, για να επαναλάβουν τις αθλιότητές τους.
Με την κατάσταση αυτή, με την αδυναμία και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. να περάσουν τις «μεταρρυθμίσεις» και τη Χάγη, πολλοί εντός και εκτός Ελλάδας σκέπτονται σοβαρά τον «τρίτο πόλο» και τη συγκυβέρνηση κατά το γερμανικό πρότυπο. Αλίμονό μας, αν δεν αντιδράσουμε μαζικά και δυναμικά!
Κατηγορία
Φύλλο 111 Ιουλίου 2006
Για περισσότερα κέρδη εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων»
Το ιδεολόγημα του φιλελευθερισμού είναι πολύ παλιό, καταστρεπτικό για τις κοινωνίες και επικερδές μόνο για το κεφάλαιο. Οι θεωρίες αυτές του ’νταμ Σμιθ αναπτύχθηκαν στις ανύποπτες εποχές του laissez faire, laissez passer του 18ου αιώνα.
Μεταπολεμικά ο φιλελευθερισμός πρωτο-εφαρμόσθηκε ως νεοφιλελευθερισμός στη Βρετανία τη δεκαετία του 1980 από τη Θάτσερ (θατσερισμός), που παρέδωσε βορά σχεδόν όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις στους κερδοσκόπους, με το «επιχείρημα» ότι το κράτος είναι «κακός επιχειρηματίας». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τα εγχώρια «παπαγαλάκια» το αναμασούν υπό τις φανερές επιδοκιμασίες του Μάνου και του Ανδριανόπουλου και τις συγκεκαλυμμένες των στελεχών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Στη Βρετανία, όπως ήταν αναμενόμενο, οι ιδιώτες απαξίωσαν τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις, αφού δεν έκαναν επενδύσεις, επειδή το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος και όχι οι κοινωνικές υπηρεσίες που προσέφεραν.
Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων μετατράπηκε από πλήρους απασχόλησης σε μερικής των λίγων ωρών το μήνα, για να αποκρύπτεται η ανεργία και να μειώνεται δραματικά το εισόδημά τους, προς όφελος των κερδοσκόπων.
Το κράτος πλέον δεν είναι ο «νυκτοφύλακας» του ’νταμ Σμιθ, δεν είναι ουδέτερο. Η μεγιστοποίηση των κερδών επιβάλλεται νομοθετικά και εκτελεστικά από τις κυβερνήσεις με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τη μείωση της αμοιβής εργασίας και την άρση της εργατικής νομοθεσίας (που κατοχυρώνει την προστασία του εργαζόμενου), την κατάργηση του ωραρίου, τη χειροτέρευση της κοινωνικής ασφάλισης το δραστικό περιορισμό της κοινωνικής πρόνοιας και τη δραματική αύξηση της πραγματικής ανεργίας. Το κράτος δρα υπέρ των καθε λογής κερδοσκόπων, υπό την αιγίδα της ΕΕ, που, μέσω της Κομισιόν, έχει καταστεί ο φύλακας της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού και της προστασίας των εγχώριων και ξένων «νταβατζήδων».
Οι «μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ
«Θα γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007 με τις επενδύσεις που θα προκαλέσουν οι μεταρρυθμίσεις», είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη . Το «έργο» έχει επαναληφθεί και με τον «εκσυγχρονισμό» και είναι γνωστό πού θα καταλήξει.
Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους η αστική τάξη της χώρας είναι εμπορομεσιτική και μεταπρατική. Ο κανόνας είναι ότι δεν επενδύει τα κέρδη της στην Ελλάδα, αλλά τα επενδύει ή τα συσσωρεύει στο εξωτερικό, ενώ νέμεται τις κρατικές επιδοτήσεις και την κρατική εύνοια. Έτσι οι επιχειρήσεις δυσπραγούν και οι ιδιοκτήτες τους ευημερούν. Συνεπώς όσες «μεταρρυθμίσεις» ή «εκσυγχρονισμοί» κι αν γίνουν, τα κέρδη θα φεύγουν στο εξωτερικό, εις βάρος της οικονομίας της χώρας και της κοινωνίας. Αυτό φαίνεται καθαρά από έρευνα του ICAP και του ΣΕΒ, που διαπιστώνει ότι το 2003, ενώ τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 14%, οι επενδύσεις τους μειώθηκαν κατά 20,7%. (Κ. Ελευθεροτυπία 11/9/2005).
Δεκάδες επιχειρήσεις, που το κράτος επιδότησε ποικιλοτρόπως (παραμεθόριος, ΟΑΕΔ, κ.λ.π.), αφού απέλυσαν τους Ελληνες εργαζόμενους, εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία, επωφελούμενοι του φθηνού εργατικού κόστους και της χαμηλής φορολογίας, χωρίς καν το κράτος να τους ζητήσει την επιστροφή των επιδοτήσεων. Οι ίδιοι αυτοί επιχειρηματίες (ΣΕΒ, ΣΕΒ Βορ. Ελλάδας), δήθεν για να μη φύγουν οι επιχειρήσεις τους από τη χώρα, στην πραγματικότητα για να μην πληρώσουν ούτε τα έξοδα μετεγκατάστασης, είχαν το θράσος να προτείνουν να δουλεύουν με εισαγόμενους ξένους εργάτες με φθηνά μεροκάματα και ο υπουργός «Ανάπτυξης» το ... σκέπτεται.
Αυτοί λοιπόν, που «δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τις μεταρρυθμίσεις», θα επενδύσουν, για «να γίνουμε Φινλανδία και Ιρλανδία έως το 2007»; Θα το θεωρούσαμε ανέκδοτο, αν οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων» δεν αφορούσαν τους ανθρώπους και το μέλλον της χώρας.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Η Ν.Δ. θα ακολουθήσει, φυσικά, την ίδια σε γενικές γραμμές πολιτική με το ΠΑΣΟΚ σε όλους τους τομείς, και δεν το κρύβει, σύμφωνη με τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και τις διαταγές των ΗΠΑ. Της απομένει να διαχειριστεί (όχι να λύσει) τα προβλήματα με τρόπους και ύφος κάπως διαφορετικούς, ώστε να μην προκαλέσει αμέσως τη γενική κατακραυγή.
Ως όπλα της έχει την αποτρόπαια εικόνα της προηγούμενης κυβέρνησης, το παράδειγμα προς αποφυγήν της διακυβέρνησης '90-93, την απουσία του Μητσοτάκη και την παρουσία του Γιωργάκη ως αντιπάλου.
Δυστυχώς γι' αυτήν όμως έχει και εκατομμύρια οπαδών, που δε θα μείνουν ικανοποιημένοι μόνο από τη νίκη της «ομάδας τους», αλλά θα ζητούν και βελτίωση της ζωής τους, τουλάχιστον. Τι θα συμβεί, όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καλό απ' αυτούς που ψήφισαν; Όταν, μάλιστα, δουν ότι ούτε καν οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων τιμωρήθηκαν και πως η διαφθορά τώρα δικαιώνεται; θα στραφούν στην απελπισία τους στον Καρατζαφάρη (έτοιμη ανώδυνη διέξοδος) ή θα καταλήξουν σε άλλα, δυσάρεστα για το κατεστημένο, συμπεράσματα και συνακόλουθες πολιτικές στάσεις και επιλογές;
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ, που σημειωτέον δεν ήταν τόσο μεγάλη, το αποστερεί από τη μόνη συνεκτική δύναμη που διέθετε την τελευταία δεκαετία, αυτήν της νομής της εξουσίας. Στο βωμό της διατήρησης της άλλωστε επεχείρησε το απονενοημένο διάβημα τεχνητού ενθουσιασμού με την εκλογή του Γιωργάκη ως αρχηγού, προσθέτοντας άλλο ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, της απαλλαγής απ' αυτόν, που το τέλος των ιαχών αποκαλύπτει την πλήρη ανεπάρκεια του.
Πώς θα συγκρατήσει τώρα τους οπαδούςτου; Η εξουσία έφυγε, η ιδεολογία είχε ήδη λοιδωρηθεί και εξοβελιστεί εδώ και χρόνια. Ακόμη και το όνομα και τα σύμβολα απειλούνται.
Είναι αλήθεια ότι η ελπίδα όσων πραγματικά ηγούνται του ΠΑΣΟΚ δε στερείται βάσεως. Πιστεύουν ότι η διαστροφή της προσωπικότητας των μελών και των ενθέρμων οπαδών έφτασε σε τέτοιο βάθος, ώστε να αποκλείεται η ανάνηψη, έστω και μόνο από τη ντροπή της αναγνώρισης του καταντήματος στο οποίο οδηγήθηκαν. Αν μάλιστα, λένε, τους επισείουν συνεχώς την προσδοκία της επανόδου στην εξουσία, θα τους κρατήσουν πιο εύκολα.
Όμως οι πολιτικές και κοινωνικές αφετηρίες και αναφορές μεγάλου μέρους των μελών και οπαδών του, η αμείλικτη πραγματικότητα που θα ορθώνεται μπροστά τους σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα της Ε.Ε., η απογοήτευση από τις διαμάχες που θα ξεσπάσουν αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ανάμεσα στις αλληλομισούμενες φατρίες θα οδηγήσουν τα μέλη αυτά και τους οπαδούς αυτούς σε ψυχραιμότερες, λογικότερες και, ίσως, επανορθωτικές σκέψεις και αποφάσεις.
ΚΚΕ - ΣΥΝ ΔΗΚΚΙ
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δείχνουν να εμμένουν στην προεκλογική γραμμή τους, μια που εξασφάλισε ενίσχυση και επιβίωση, αντίστοιχα. Ίσως, όμως, ανακύψουν προβλήματα από την αδιέξοδη ως προς τις προοπτικές πορεία, λόγω των γνωστών εγγενών αιτίων του πρώτου και των ετερόκλιτων συμμαχιών και έλλειψης εμφανούς και αποτελεσματικώς διακριτής γραμμής του δεύτερου.
Για το ΔΗΚΚΙ, απορίες προκαλεί η προτεινόμενη από τον πρόεδρο του αυτοδιάλυση, παρά την εξασφάλιση της αξιοπρέπειας του, όπως, ορθώς, δήλωσε ο ίδιος. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην είναι το πρώτο βήμα για άλλες επιλογές, πχ. επάνοδο στο ΠΑΣΟΚ, που θα προσθέσει άλλη μια απογοήτευση στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, μετά τη συνεργασία του Παπαθεμελή με τη Ν.Δ..
Κατηγορία
Φύλλο 97 Μαρτίου 2004
Σύγκλιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σεόλα τα επίπεδα! Μήπως ξέρει ο κ. Σημίτης ότι αυτή τη σύγκλιση την έχει επιτύχει μόνο στις υποχρεώσεις των πολιτών και όχι στις κοινωνικές παροχές; Μήπως ξέρει πως θεωρούμαστε τριτοκοσμική χώρα στην υγεία, την παιδεία μας, στους δρόμους και γενικά τα δημόσια έργα; Μήπως ξέρει πως οι μισθοί μας είναι στο 50% και 30% των αντίστοιχων της Ευρώπης;
Φυσικά το ξέρει!! Λοιπόν;
Κατηγορία
Φύλλο 86 Απριλίου 2002
Τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης επί κυβέρνησης Κ. Σημίτη, εμφανίζονται η μια μετά την άλλη οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές. Έφτασαν να καλύπτουν μεγάλο φάσμα του δημόσιου βίου: από τα προσωπικά δεδομένα μέχρι τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια (ΡΑΕ), την επιλογή προσωπικού (ΑΣΕΠ), τη ραδιοτηλεόραση, τον
«υγιή και ανόθευτο» ανταγωνισμό και το συνήγορο του πολίτη. Είναι η τελευταία θεσμική μόδα, μαζί με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.), αμερικανοευρωπαϊκής έμπνευσης. Την υλοποίηση αναλαμβάνουν οι εδώ τοποτηρητές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
Οι υποστηρικτές τους απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα και είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ό,τι είναι εναντίον μας (από σχέδιο Ανάν μέχρι τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. για την οικονομία και τα εργασιακά). Διακηρύσσουν ότι στόχος τους είναι η ακομμάτιστη και ανεξάρτητη από τις τρεις εξουσίες εποπτεία βασικών και κρίσιμων τομέων του δημόσιου βίου, ώστε να μειωθεί η διαφθορά. Το επίθετο «ανεξάρτητες» τις κατέστησε θελκτικές στα αυτιά της ανυποψίαστης κοινής γνώμης, κουρασμένης από την, όντως, ανεξέλεγκτη κομματοκρατία, και τη συνεπακόλουθη αναξιοκρατία και διαφθορά.
Συμπλήρωμα της εξουσίας
Η μέχρι τώρα πορεία τους όμως έδειξε το ακριβώς αντίθετο. Λειτουργούν όχι για να ελέγχουν την εξουσία, να αποκαλύπτουν, αλλά για να προστατεύουν την εξουσία, να συγκαλύπτουν. Η κυβέρνηση εκχωρεί σ αυτές μέρος της εξουσίας της, για να μεταθέτει σ αυτές την ευθύνη αποφάσεων που εξοργίζουν το λαό. Η «ανεξαρτησία» τους αφορά μόνο στο λαό, αφού δεν ψηφίζονται από το λαό, αλλά διορίζονται από το κοινοβούλιο, δηλαδή από την κυβέρνηση. Αντιθέτως, εξαρτώνται απ ευθείας από την Ε.Ε. και τα πάσης φύσεως μεγάλα συμφέροντα, όπως αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα η άρνηση της αρμόδιας για το θέμα Αρχής να επιτρέψει τη διενέργεια δικαστικής έρευνας για πολιτικά πρόσωπα στην υπόθεση του καρτέλ γάλακτος. Και η κυβέρνηση δήλωσε ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά «στη θεσμική υπεροχή της Ανεξάρτητης Αρχής».
Την πλήρη αλήθεια για τις αρχικές προθέσεις των εμπνευστών τους ομολόγησε εμμέσως πρόσφατα κι ένας εξ αυτών, ο Σπύρος Σημίτης, λέγοντας ότι «οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπόκεινται σε κοινοβουλευτικό έλεγχο, διότι αλιώς αλλοιώνεται η δράση τους(!!)». Είναι δυνατόν να εμφανίζονται θεσμικά πιο ισχυρές από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, που τις έχει διορίσει, σε μια δημοκρατική πολιτεία και να δρουν έτσι ανεξέλεγκτες;
Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων
Μερικές φορές οι αρχές αυτές πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους μπροστά σε κραυγαλέα περιστατικά, αλλά τότε βρίσκουν απέναντί τους την άμεση αντίδραση της πολιτικοοικονομικής ελίτ, ή τουλάχιστον της μερίδας που κυβερνά. Αυτό φάνηκε και πρόσφατα με την παραίτηση σύσσωμης της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων, λόγω της καταπάτησης από την κυβέρνηση της νομοθεσίας για την τοποθέτηση καμερών σε διαδηλώσεις κατά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Αναρχία και ασυδοσία
Όπως οι χρηματιζόμενες από τα μυστικά κονδύλια των ΥΠΕΞ των Μεγάλων Δυνάμεων Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις αποτελούν το Δούρειο Ίππο της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης για τη διάβρωση των κοινωνιών, την πολιτιστική αλλοτρίωσή τους και το βάρβαρο εκδυτικισμό τους, έτσι και οι «Ανεξάρτητες Αρχές» λειτουργούν προς την κατεύθυνση της θεσμικής απογύμνωσης της Πολιτείας. Έτσι σκοπεύουν να επιτύχουν την αναγκαία για την προστασία και επέλαση του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου αναρχία και ασυδοσία. Γι αυτό πρέπει να καταργηθούν όλες ή σχεδόν όλες και οι αρμοδιότητές τους να επανέλθουν στις 3 εξουσίες. Αν κριθεί ότι κάποια πρέπει να συνεχίσει τη λειτουργία της, τότε πρέπει να εκλέγεται από το λαό, να λογοδοτεί σ αυτόν και να λειτουργεί μέσα σ ένα σαφές θεσμικό πλαίσιο.
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις, με την υπόθεση του Πόρτο Καρράς, την τροπολογία Πάχτα και την «κάθαρση» Γιωργάκη, αποτελούν μια ακόμη πτυχή της διαφθοράς, που είναι συστατικό στοιχείο του καθεστώτος της χώρας μας και όχι μόνο.Η συγκεκριμένη υπόθεση, που συγκριτικά με άλλες δεν είναι η πιο σημαντική, υπό άλλες συνθήκες δε θα είχε δεί καν το φως της δημοσιότητας, όπως τόσες άλλες. Αν δηλ. δεν ήταν προεκλογική περίοδος ή το ΠΑΣΟΚ είχε επικεφαλής το Σημίτη.
Στη χώρα μας, όπως πολλές φορές το ΑΣΚΕ έχει αναλύσει, για να υπηρετήσει κάποιος το καθεστώς της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής εξάρτησης, από οποιαδήποτε θέση, θα πρέπει να είναι ή να γίνει υποχείριο. Να εξαρτάται από πολιτικά ή και οικονομικά συμφέροντα. Να είναι ή να γίνει δηλ. διεφθαρμένος. Οι έντιμοι είναι επικίνδυνοι, είναι εν δυνάμει επαναστάτες.
Αν παλιότερα η σχέση πολιτικών-επιχειρηματιών κρατούσε τα προσχήματα, παρά τα διάφορα σκάνδαλα (Πεσινέ, βραχώδη οικόπεδα κ.λ.π.), από το τέλος της δεκαετίας του 1980 τα πράγματα άλλαξαν. Η διαφθορά όχι μόνο βγήκε στο προσκήνιο, αλλά επιχειρείται συστηματικά να διαχυθεί στην κοινωνία ως πρότυπο. Ήταν θεμιτό διοικητής δημόσιας επιχείρησης να κάνει «δωράκια» στον εαυτό του, όχι όμως 500 εκ. δρχ. (Α. Παπανδρέου για το διοικητή της ΔΕΗ). Στα «νέα τζάκια» της εποχής Κοσκωτά θήτευσε και ο όψιμα «αδιάφθορος» Γιωργάκης. Το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο αποδεδειγμένος ή τεκμαιρόμενος χρηματισμός πολιτικών σηματοδότησε τη «νέα ηθική». Και αν ως ένα βαθμό, τότε, υποστηριζόταν ότι η διαφθορά είναι θεμιτή, επειδή οι «άλλοι» ήταν πιο διεφθαρμένοι, στη συνέχεια δε χρειαζόταν ούτε αυτή η δικαιολογία. Η διαφθορά πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και σύμφυτη με την κοινωνία .
Διαφθορά και παγκοσμιοποίηση
Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει σταδιακά τους ρόλους. Οι οικονομικοί παράγοντες (επιχειρηματίες, τραπεζίτες, χρηματιστές) παίρνουν ουσιαστικά τις πολιτικές αποφάσεις στο βωμό του αχαλίνωτου και χυδαίου κέρδους. Οι πολιτικοί απλώς τις εφαρμόζουν.
Τα σκάνδαλα και τα φαινόμενα διαφθοράς έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας σ'
όλο τον καπιταλιστικό κόσμο (Enron, Worldcom, Xerox, Parmalat κ.λ,π.)
Στη χώρα μας η σύζευξη πολιτικών-επιχειρηματιών είναι πλέον απροκάλυπτη, αφού το 1996 και μετά και οι πλέον εξώφθαλμες χαριστικές παροχές έπαψαν να θεωρούνται σκάνδαλα. Γαλουχήθηκε μια νέα γενιά πολιτικών, που θεωρούν π.χ. αυτονόητο -να μένουν σε σπίτι που τους παραχώρησε επιχειρηματίας. Να έχουν περιουσιακά στοιχεία που δε δικαιολογούνται από τα εισοδήματα τους. Να λεηλατούν τους αφελείς του χρηματιστηρίου. Να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, με τη διασπάθιση τεράστιων ποσών σε έργα και προμήθειες επικερδείς για τους μεγαλο-εργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, που αποφέρουν και μεγάλες μίζες. Να ξεπουλάνε τα δάση, τη δημόσια περιουσία ανερυθρίαστα, όπως γίνεται με τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ). Να χαριεντίζονται δημοσία σε κότερα.
’λλαξαν και τον όρο διαφθορά και υιοθέτησαν τη διαπλοκή, έμπνευσης Μητσοτάκη. Αλλιώς , λένε, ακούγεται το διεφθαρμένος και αλλιώς το διαπλεκόμενος. Στη Βουλή κυκλοφορούν πλέον ελεύθερα και ανοικτά εκπρόσωποι εταιρειών, που προωθούν χαριστικές τροπολογίες και νομοσχέδια στους βουλευτές. Για να εξαλειφθεί, μάλιστα, κάθε ίχνος ανεξαρτησίας, νομοθέτησαν και την απαγόρευση να ασκούν επάγγελμα οι βουλευτές.
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα θέματα διαφθοράς, συνήθως, αποκαλύπτονται, όταν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από τους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, ουδέποτε, φυσικά, προβάλλουν τα πραγματικά αίτια της διαφθοράς, που είναι εν πολλοίς οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους, δηλ. οι λίγοι, που λυμαίνονται το 90 % των έργων και των προμηθειών, και το καθεστώς που έχει δημιουργηθεί
Εξατομικεύουν τις ευθύνες και κρεουργούν τους αναλώσιμους πολιτικούς υποτακτικούς τους, προσπορίζοντας κέρδη τηλεθέασης, προσφέροντας αίμα στον «όχλο». Ακόμη και πρωθυπουργούς αλλάζουν.
Οι λογικές της «αρπαχτής», που καλλιεργήθηκαν με το Χρηματιστήριο, τα «γρηγορόσημα» και τα λαδώματα στο δημόσιο, τα φακελάκια και όσα εφιαλτικά συμβαίνουν στην Υγιεία (εγχειρήσεις, εξετάσεις, θεραπείες και φάρμακα, που όχι μόνο δε χρειάζονται αλλά είναι και επιζήμια) κ.α., εδραίωσαν την πεποίθηση ότι η διαφθορά είναι διάχυτη στην κοινωνία, ώστε στις σημερινές δύσκολες συνθήκες οι νέοι να επιλέγουν την πολιτική αποχή, το ρουσφέτι ή άλλες διεξόδους, αντί της συλλογικής προσπάθειας. Αυτή η λογική αλλοιώνει την ουσία της δημοκρατίας.
Κατηγορία
Φύλλο 96 Φεβρουαρίου 2004
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό