Το ελληνικό κράτος έχει χάσει τον έλεγχο στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος, που μέρα με τη μέρα διογκώνεται. Μόνο το 2008 συνελήφθησαν 146.337 λαθρομετανάστες. Ήδη το 35% των κατοίκων του δήμου Αθηναίων είναι οικονομικοί μετανάστες. Σχεδόν όλοι μπαίνουν από την Τουρκία, η οποία μέσω του Έβρου και των νησιών του ανατολικού Αιγαίου διοχετεύει με το αζημίωτο λαθρομετανάστες. Όλοι αυτοί είναι μουσουλμάνοι και η παραμονή τους στην Ελλάδα αλλάζει τα αριθμητικά δεδομένα, σύμφωνα με παλιό σχέδιο του κεμαλικού κράτους, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας επιβάλει την κυριαρχία του.
Η Τουρκία, παρόλο που έχει υπογράψει πρωτόκολλο συνεργασίας με την Ελλάδα από τον Απρίλιο του 2002, που την υποχρεώνει να δέχεται πίσω τους λαθρομετανάστες που προέρχονται από το έδαφός της, αρνείται ή αποφεύγει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, όπως κάνει σε όλα τα θέματα. Η Ε.Ε., αντί να πιέσει την Τουρκία, τη στιγμή μάλιστα που έχει ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις, πιέζει την Ελλάδα, με καταγγελίες κυβερνήσεων και «μη κυβερνητικών» οργανώσεων για τις εδώ συνθήκες διαβίωσης των λαθρομεταναστών.
Η υποκρισία περισσεύει στην Ε.Ε., όχι μόνο γιατί άλλες χώρες της Ε.Ε. επιφυλάσσουν πολύ χειρότερη υποδοχή στους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους (η Ιταλία τους πέταξε στη θάλασσα και τους έπνιξε), χωρίς η Ε.Ε. να τις ενοχλήσει, όχι μόνο γιατί η Ελλάδα, που δέχεται τον κύριο όγκο των εξ ανατολής μεταναστών, εισπράττει μηδαμινά ποσά από τα σχετικά κοινοτικά κονδύλια (η Δανία και η Σουηδία εισπράττουν τα οκταπλάσια), αλλά κυρίως γιατί οι χώρες της Ε.Ε. με τον αποικισμό και τον νεοαποικισμό τους δεν έχουν επιτρέψει στις χώρες του τρίτου κόσμου να αναπτυχθούν και να εξασφαλίσουν μια υποφερτή ζωή στους ανθρώπους τους.
Κατηγορία
Φύλλο 128 Μαΐου 2009
Τον τελευταίο καιρό συντελούνται σοβαρά έως συγκλονιστικά γεγονότα γύρω και μέσα στη χώρα μας και θα έπρεπε όλοι μας, πολίτες, οργανώσεις και (αντιπροσωπευτικά της λαϊκής βούλησης, υποτίθεται) κόμματα να ασχολούνται σοβαρά και ουσιαστικά μ αυτά. Αντ αυτού συνεχίζεται απτόητη η μικροκομματική μωρολογία, οι τακτικισμοί και ο πάση θυσία διαγκωνισμός για εξασφάλιση κυβερνητικής και παρακυβερνητικής πανδαισίας.
Συγκλονίζεται ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα (δες το ειδικό άρθρο), καταρρέουν, από μόνα τους, τα δόγματα του μονόδρομου του «ανόθευτου ελεύθερου ανταγωνισμού» της αμερικανοευρωπαϊκής «παγκοσμιοποίησης» και γελοιοποιούνται οι ρεαλιστές «αριστεροί», που έσπευδαν να συντονίσουν τα βήματά τους (τις φωνές και τις γραφίδες τους) με τους ανέμους που έσπειραν τον όλεθρο, όπου μπορούσαν, σ ολόκληρο τον πλανήτη. Τώρα, λοιπόν, είναι ευκαιρία να διερωτηθούμε όλοι τι προοιωνίζονται όλ αυτά, πόσο κοντά μας φέρνουν στις κοινωνίες των 2/3 (...) και, τουλάχιστον για μας, του 1/10, ποιοι μας κοροϊδεύουν και τι πρέπει να κάνουμε, έστω και μόνο για την επιβίωσή μας.
Οι εκλογές στις ΗΠΑ
Στη μητρόπολη του συστήματος προαναγγέλλονται σοβαρές αλλαγές, όχι όμως υποχρεωτικά τόσο ευοίωνες όσο προσδοκούν οι αμετανόητοι αισιόδοξοι, με την εκλογή του νέου προέδρου της, που σίγουρα θα επηρεάσουν θετικά ή αρνητικά, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά εθνικά ζητήματα, τα οποία βαθμιαία βαίνουν επιδεινούμενα, λόγω της δικής μας αβελτηρίας, και που ενδεχομένως να δεχτούμε νέα ύπουλα χτυπήματα από την απερχόμενη ανεκδιήγητη
κυβέρνηση Μπους.
Τώρα, λοιπόν, είναι κι εδώ η ευκαιρία να εξετάσουμε πώς μπορούμε να αντιδράσουμε, όντας εγκλωβισμένοι (τάχα μονοδρομικά) σε αμερικανοευρωπαϊκούς θεσμούς-όργανά τους. Τώρα που οι παγίδες θα είναι πιο επικίνδυνες, αφού θα τις στήνει η νέα «φιλελληνική» κυβέρνηση και οι άλλοι δε θα μας «συμπαραστέκονται» όπως εναντίον του αγροίκου Μπους και της ανισόρροπης «συμμαχίας της Παλαιάς Διαθήκης». Ο διορισμός του Εμάνουελ στη θέση του προσωπάρχη προκάλεσε ικανοποίηση στο εβραϊκό λόμπι και δείχνει ότι ο Ομπάμα δεν είναι διατεθειμένος να
έρθει σε σύγκρουση μαζί του.
Σκάνδαλα και μικροκομματισμός
Και αντ αυτών ημείς άδομεν, εν μέσω μικροκομματικών παιγνίων. Τώρα η χώρα μας, μετά το Ζαχοπούλειο σίριαλ και το επόμενο περί τη Siemens θέατρο, ζη και ανασαίνει με τα κατορθώματα του Εφραίμ και το χορό των παραχωρήσεων και ανταλλαγών, με μοναδικό στόχο την εκπαραθύρωση του Κ. Καραμανλή, που όλη η εσωτερική πολιτική του έπρεπε να είχε ενθουσιάσει όλους αυτούς που κινούν τα νήματα εναντίον του. Τόσο πολύ τους έχει ενοχλήσει, αυτούς και τους πάτρώνες τους, με την ανάπτυξη των ελληνορωσικών σχέσεών και τη, σχετικά, αξιοπρεπή ελληνική στάση στο θέμα των σκοπιανών
«ανοησιών»;
Το θέμα του Βατοπεδίου (δες ειδικό άρθρο) το είχαν έτοιμο από τον Ιούνιο. Έκριναν όμως ότι έπρεπε να το «κρατήσουν», ώστε με την επίθεση αυτή, τις παραιτήσεις υπουργών, τις, εν πολλοίς κατασκευασμένες, δημοσκοπήσεις και τα παιχνίδια με τις «επιτροπές» δε θα επέτρεπαν στον Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές μόλις θα το επέτρεπε το Σύνταγμα, δηλ. 1 χρόνο μετά τις προηγούμενες και μάλιστα υποχρεωτικά με λίστα (...), που θα ανέτρεπαν πιθανώς, τα κυοφορούμενα σχέδια. Και το πέτυχαν. Τώρα ο Καραμανλής είναι σχεδόν μόνος μέσα στη Ν.Δ., όπου επικρατεί χάος και αβεβαιότητα μετά και τη διαγραφή του ανεκδιήγητου Τατούλη. Οι δυνατότητες αντίδρασης ελαχιστοποιούνται. Το όπλο της Siemens, που θα ενοχοποιούσε τους πάντες, με το μικρότερο κόστος για τη Ν.Δ., είναι δύσκολο να ενεργοποιηθεί. Και ο αντιπερισπασμός με ανασχηματισμό, θορυβώδη έστω, είναι πολύ μικρού βεληνεκούς σε σχέση με
εκλογές.
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση
Και μέσα στον τεχνητό ορυμαγδό του Βατοπεδίου ήρθε και η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τους μεγάλους εσωτερικούς κινδύνους, που έκαναν τη Ν.Δ. καράβι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Πέραν του Σουφλιά, που έχει μια συνεπή αρνητική στάση για την καθαρόαιμα νεοφιλελεύθερη πολιτική του Αλογοσκούφη (και Καραμανλή...), ξεσπάθωσε και η Ντόρα, που απαιτεί σκληρή στάση απέναντι στους τραπεζίτες (!), ίσως για να απαλύνει τις εντυπώσεις από την παράδοξη (ακόμη και γι αυτήν) αποδοχή, ουσιαστικά, των προτάσεων του ανεκδιήγητου Νίμιτς (βλέπε ειδικό άρθρο). ’γνωστες οι βουλές για τα παραπάνω, του πρωθυπουργού, αν υπάρχουν, για το ξεπέρασμα της πολιτικής κρίσης. Για την οικονομική και κοινωνική κρίση, φυσικά, δεν τίθεται θέμα. Θα αποφασίσουν η Κομισιοόν και οι 27, δηλ. Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και ο κ. Τρισέ.
Η προώθηση ΠΑΣΟΚ-Γιωργάκη
Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ αγάλλεται και ετοιμάζεται να «κυβερνήσει», αντί να ανατριχιάζει σύσσωμο στην προοπτική του Γιωργάκη ως πρωθυπουργού, ο οποίος μετά τη νίκη Ομπάμα, ως αμερικανός «δημοκρατικός» και wonderful man (κατά την Ολμπράιτ), ευελπιστεί για αμέριστη αμερικανική προώθηση. Τον γνωρίζουν όμως όλοι και όλοι, πλην του Πετσάλνικου, της κ. Κοπά, του κ. Γρηγόρη Βαλλιανάτου (για δεκαετίες αγαπητού και συμβούλου του Γιωργάκη, που ισχυρίζεται ότι το κράτος των Σκοπίων πρέπει να ονομάζεται «Μακεδονία», όπως ήταν η θέση του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2005) και σία, θα έπρεπε να ξεσηκωθούν μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντ αυτού λησμονώντας το «ο ένας είναι ανίκανος και ο άλλος ικανός για όλα», που έλεγαν κατά τη διάρκεια του δικού τους εμφυλίου, και αδιαφορώντας ακόμη και για την ακεραιότητα της χώρας (...), απλώς ετοιμάζουν ενδυμασίες για το φαγοπότι. Τίποτα άλλο δεν τους απασχολεί πλέον. Απολύτως τίποτα.
Έτσι και ο Γιώργος (για να εξασφαλίσει και τη νομιμοποίηση από τους ιθαγενείς) θυμήθηκε να υμνεί τον ... κρατισμό και να υπόσχεται κοινωνική δικαιοσύνη, που θα επικρατήσει μέσω της κ. Μάργκαρετ και του « πρίγκιπος» (κατά τις εφημερίδες!) Νικολάου. Και, βέβαια, την πάταξη της διαφθοράς. Ο Γιώργος! Τώρα πλέον δε φαίνεται να φοβάται και τις κινήσεις δημιουργίας νέων πολιτικών φορέων, π.χ. επιχειρηματιών, τύπου μπερλουσκονικού Βγενόπουλου, με τις πολλές κοινωνικές «ευαισθησίες», ούτως ή άλλως θνησιγενών. Ούτε τις (δημοσκοπικές...) διαρροές προς τον ΣΥΝ, που τώρα (με την ίδια ... αξιοπιστία) δείχνουν να αντιστρέφονται.
Ανοίγονται, λοιπόν, προοπτικές για αναθέρμανση του δικομματισμού, μια που ο κίνδυνος του Γιωργάκη μπορεί να συσπειρώσει και τη Ν.Δ. περί το πολιτικό κεφάλαιο του Καραμανλή, αν μάλιστα μετά την απομάκρυνση του (ακόμη και τώρα) νεοφιλελεύθερου Αλογοσκούφη υιοθετηθεί στοιχειώδης «φιλολαϊκή» πολιτική, εξέλιξη που ανησυχεί το ΛΑΟΣ και θα το αναγκάζει να εντείνει, τον, ούτως ή άλλως, ακραίο λαϊκισμό του.
Αμηχανία στο ΣΥΡΙΖΑ
Το ίδιο και η αμηχανία του ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) θα αυξάνεται συνεχώς. Είναι δύσκολο, μετά την «αριστερή διακυβέρνησή» του να προσγειωθεί στην κεντροαριστερή προοπτική, τώρα μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ δε βιάζεται, περιμένοντας συνθήκες... αυτοδυναμίας. Μικρές οι ελπίδες από τις επαφές του με το ΣΕΒ (!), που τόσο εντυπωσιάζεται από τα βιογραφικά της παρέας του κ. Τσίπρα. Γι αυτό στρέφει το ενδιαφέρον του, πέρα από τις κορόνες Αλαβάνου, στην αντιμετώπιση της ... λειψυδρίας και των λοιπών οικολογικών προβλημάτων, αφού η οικολογική μόδα εξακολουθεί να συγκινεί, ερήμην ουσιαστικά του πραγματικού προβλήματος, που είναι βέβαια πρώτιστα πολιτικό.
Το συνέδριο του ΚΚΕ
Αυτά δε φαίνεται να απασχολούν το ΚΚΕ. Δεν παίζει, λέει, σε καμιά περίπτωση με κυβερνητικά σενάρια, ελπίζοντας να έχει ξεχασθεί η όχι και πολύ παλαιότερη συγκυβέρνηση με Ν.Δ. και μετά όλων μαζί. Τώρα πάντως ασχολείται με το Συνέδριο του, αφού ξεμπέρδεψε με το πρόβλημα της πτώσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για την οποία αποφάνθηκε ότι ευθύνεται η απομάκρυνση, μετά το 1956, από τα σταλινικά ιδεώδη! Γενικά οι θέσεις της Κ.Ε. για το συνέδριο είναι μια μεγάλη απογοήτευση. Αοριστολογίες και καταγραφή διαπιστώσεων, αντί για θέσεις και προτάσεις που να εκφράζουν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε μια αναφορά στο πρόβλημα των Σκοπίων! Υποστήριξη της πολιτικής Χριστόφια στην Κύπρο κ.λπ.
Και το ΑΣΚΕ; Εμείς, αντίθετα με όλους τους παραπάνω, θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε, όσο πιο σοβαρά μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, με όλα όσα, όπως παραπάνω αναφέρθηκε, πραγματικά συμβαίνουν, μαζί με άλλους πολλούς, όπως πιστεύουμε, που όμως δε φαίνονται ή δεν ακούγονται ακόμη.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Μετά από πολύμηνη προετοιμασία, κυρίως από τα ιδιωτικά ΜΜΕ (με τους γνωστούς στόχους και τις φανερές ή αφανείς ιδιοκτησίες και επιρροές), τέθηκε από μερίδα του πολιτικού φάσματος το αίτημα για το χωρισμό εκκλησίας και κράτους, με την ευκαιρία μάλιστα της δρομολογούμενης από τώρα αναθεώρησης του Ελληνικού Συντάγματος (στην οποία θα αναφερθούμε αναλυτικότερα σε επόμενο φύλλο).
Το ζήτημα (πρόβλημα σοβαρό για πολλούς) είναι πράγματι υπαρκτό. Όμως, όσοι αναφέρονται (θετικά ή αρνητικά) σ αυτό δεν έχουν πάντα (ομολογημένα ή ανομολόγητα) τις ίδιες σκέψεις και τους ίδιους στόχους στο μυαλό τους.
Αν ενδιαφέρονται για την κατοχύρωση της Ανεξιθρησκείας, της Ελευθερίας θρησκευτικής ή μη συνείδησης και στο βαθμό που θεωρούν ότι η κρατούσα κατάσταση δημιουργεί προβλήματα ή εμπόδια σ αυτήν, έχουν ασφαλώς δίκιο. Το ίδιο το Σύνταγμα, άλλωστε, την κατοχυρώνει.
Αν, αντίθετα, με το χωρισμό εκκλησίας-κράτους εννοούν π.χ. ότι θα περιορίσουν την επιρροή της Ορθοδοξίας, όπως έστω εκφράζεται από την Ελληνική Εκκλησία, στις διάφορες μορφές αυτονομίας της, άλλοι παράγοντες θα επηρεάσουν κυρίως την ενίσχυση ή αποδυνάμωσή της και όχι αυτός καθαυτός ο χωρισμός.
Αν πάλι με το χωρισμό αυτό αποβλέπουν στην αποδυνάμωση ενός, δυνητικά ή πραγματικά, ισχυρού πόλου αντίστασης στην αμερικανο-ευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση-πολτοποίηση (κάτι πολύ πιθανό, αν προσέξουμε ότι οι περισσότεροι θιασώτες του χωρισμού είναι και ένθερμοι υποστηρικτές του κατάπτυστου σχεδίου Ανάν), είναι βέβαιο ότι οι απόπειρές τους θα οδηγήσουν στο αντίθετο αποτέλεσμα.
Η λύση με δημοψήφισμα
Γενικά το ζήτημα-πρόβλημα είναι πολύ πιο πολύπλοκο απ όσο θα επέτρεπε μια γρήγορη και επιπόλαιη λύση και γι αυτό, πριν από οποιαδήποτε πρόταση λύσης, πρέπει να προηγηθεί σοβαρή και ευρύχρονη συζήτηση, ώστε να φωτιστούν όλες οι πλευρές του και όλες οι δυνατές αντιμετωπίσεις τους. Και, φυσικά, λόγω της μεγάλης σημασίας του θέματος, θα πρέπει η απόφαση να ληφθεί από το σύνολο του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα.
Παραδόξως, κάποιοι υποστηρικτές του χωρισμού, ενώ δήθεν κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, απορρίπτουν τη διενέργεια δημοψηφίσματος για όλα τα σημαντικά ζητήματα και απαιτούν την επιβολή της δικής τους άποψης ασυζητητί, ακόμη κι όταν αποτελούν ελάχιστη μειοψηφία!
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Στο 92° φύλλο της «Ε» (Μάιος 2003) είχαμε αναφερθεί στις πολιτικές συνέπειες της διεύρυνσης της ΕΕ, κυρίως σε σχέση με τους Γαλλογερμανούς εμπνευστές της και τις επιδιώξεις τους. Τότε οι 7 χώρες από τις 8 του πρώην ανατολικού μπλοκ, δηλ. όλες εκτός της Σλοβενίας, συμπορεύθηκαν με τις ΗΠΑ για την εισβολή και κατοχή στο Ιράκ. Τώρα οι χώρες αυτές δείχνουν ν' αποστασιοποιούνται, λόγω της συνεχώς κλιμακούμενης εμπλοκής των ΗΠΑ και της οικονομικής τους αδυναμίας από τις τεράστιες δαπάνες του στρατού κατοχής.
Οι Γαλλογερμανοί, εκμεταλλευόμενοι τη συρρίκνωση της πολιτικής επιρροής της Ρωσίας, έκαναν, ιδιαίτερα οι Γερμανοί, το περιβόητο «άνοιγμα προς ανατολάς». Την ένταξη τους αποδέχτηκαν οι ελίτ των 10 νέων χωρών (παρότι θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στους λαούς), γιατί έτσι θεωρούν ότι διασφαλίζουν τη θέση τους και τα προνόμια τους.
Φτηνό εργατικό δυναμικό
Από τη διεύρυνση θα ωφεληθούν οι μεγάλες εταιρείες, που θα βρουν φτηνή εξειδικευμένη εργασία. Σύμφωνα με την Eurostat, η ωριαία αμοιβή εργασίας σε ευρώ στη βιομηχανία και στις υπηρεσίες στην Πολωνία είναι 3,41 ευρώ, στην Τσεχία 2,81 και βαίνει φθίνουσα μέχρι τη Λετονία, όπου φτάνει στα 1,87 ευρώ! Ο κοινοτικός μέσος όρος ωριαίας αμοιβής είναι 16,23 ευρώ, με επικεφαλής τη Δανία με 23,77 ευρώ, προτελευταία την Ελλάδα με 7,83 και τελευταία την Πορτογαλία με ωριαία αμοιβή 6,49 ευρώ.
Με τις 10 νέες χώρες το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ε.Ε. πέφτει κατά 10-15% και το συνολικό της ΑΕΠ παράμενα σχεδόν το ίδιο, στο 25-28% της παγκόσμιας παραγωγής. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία, παράγοντας το 31% του παγκόσμιου πλούτου.
Η διεύρυνση προς ανατολάς θα ωφελήσει κατά πρώτο λόγο την Αυστρία και τη Γερμανία, κατά δεύτερο λόγο τη Γαλλία και την Ιταλία, ενώ αρνητικές επιπτώσεις θα έχουν Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Δανία και η Ελλάδα. Μεγάλες επιχειρήσεις θα εισβάλουν σ' αυτές τις χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού, όπου από το 1989, με τη λεηλασία και τον «άγριο» καπιταλισμό, χάθηκαν 26.000.000 θέσεις εργασίας (οι μισές γυναικών), ενώ με την επιτάχυνση της γήρανσης του πληθυσμού, τη μετανάστευση, τη σπατάλη και τη διαφθορά έχουν καταρρεύσει τα ασφαλιστικά τους συστήματα.
Παράλληλα τα 6 βασικά κράτη χρηματοδότες του κοινοτικού προϋπολογισμού (με 13,3 δισ. ευρώ ετησίως), η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Σουηδία, η Βρετανία και η Αυστρία, θέλουν τη μείωση των κοινοτικών πόρων από το 2007 έως και το 2013 στο 1% του ευρωπαϊκού Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος από 1,24% που είναι σήμερα.. Πρόκειται για περικοπή πόρων της τάξης των 25 δισ. ευρώ ετησίως
Οι επιπτώσεις στη χώρα μας
Η Ελλάδα έχει χάσει από το 1995 το 36% των αγορών της στην Ε.Ε., ενώ αντίθετα η θέση των 10 νέων κρατών (αλλά και των υπολοίπων κρατών-μελών) έχει ενισχυθεί.
Με τις 10 νέες χώρες υπολογίζεται ότι η Ελλάδα θα χάνει ετησίως πόρους ίσους με το 0,75% του ΑΕΠ της, δηλαδή, σε σημερινές τιμές, 1 δισ. ευρώ. Τι κερδίζει από τις λίγες ελληνικές εξαγωγές; Μόλις το 0,084% του ΑΕΠ της, δηλαδή 110 εκατ. ευρώ.
Σήμερα προς τα 14 κράτη-μέλη οδεύει μόνο το 49% των ελληνικών εξαγωγών, έναντι 68% δέκα χρόνια πριν. Μέχρι σήμερα, η Ελλάδα ήταν η τελευταία των «15» σε εξαγωγικές επιδόσεις, πλέον «υποβαθμίζεται» στην τελευταία των «25». Η αξία των εμπορικών συναλλαγών της Ελλάδας (εξαγωγές και εισαγωγές) είναι η πιο μικρή από κάθε άλλο κράτος, ακόμη και χωρών όπως' η Τουρκία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία, που έχουν απορριφθεί σε αυτή τη φάση της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
"Κοινοτικές χρηματοδοτήσεις 225 ευρώ ετησίως θα χάνει κάθε Έλληνας πολίτης μετά τη διεύρυνση, καθώς σημαντικό κομμάτι των ευρωπαϊκών πόρων αλλάζει ρότα και στρέφεται προς τα δέκα νέα μέλη της Ε.Ε." (Ελευθεροτυπία 11/1/2004).
Πρώτος θα πληγεί ο ελληνικός αγροτικός τομέας. Με τη διεύρυνση ένας στους τρείς αγρότες της ΕΕ είναι Πολωνός. Μετά τις πιέσεις των ΗΠΑ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, καταργείται σταδιακά η ΚΑΠ, δηλ. δε θα επιδοτείται η παραγωγή, αλλά θα ενισχύονται εισοδηματικά με φθίνουσα τάση οι αγρότες.
"Ολες οι έρευνες δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία θα υποστεί μέχρι το 2010 ένα σημαντικό σοκ από τον ανταγωνισμό, των νέων κρατών-μελών, τα οποία παράγουν σε μεγάλο βαθμό βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα παρεμφερή με τα ελληνικά. Υπολογίζεται ότι 11 από τους 19 Βασικούς ελληνικούς εξαγωγικούς κλάδους θα υποστούν κάμψη, εάν δε βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους. Καταγράφεται μια τάση στροφής επενδυτικών κεφαλαίων προς την Ανατολική Ευρώπη, με αποτέλεσμα να στενεύουν τα -ήδη στενά περιθώρια για προσέλκυση ξένων
επενδύσεων στην Ελλάδα. (Ελευθεροτυπία 20/4/2004)
Η παραμονή μας στην Ε.Ε. συνεπάγεται ότι δε γίνονται και δε θα γίνονται παραγωγικές επενδύσεις 'με στόχο την αυτοδύναμη ανάπτυξη. Οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις όχι μόνο δεν
επενδύθηκαν παραγωγικά, αλλά συντελέσανε στη διάλυση κάθε εγχώριας σοβαρής παραγωγής, με συνέπεια να ζούμε μονίμως με δανεικά. Κι αυτό δεν οφείλεται σε λάθη ή παραλείψεις των ηγεσιών της χώρας, αλλά σε συνειδητή τους επιλογή.
Κατηγορία
Φύλλο 98 Μαΐου 2004
Η διεθνής οικονομική κρίση λένε ότι ευθύνεται για την έλλειψη χρημάτων στο ελληνικό δημόσιο, με αποτέλεσμα την αναβολή μεγάλων έργων, τον περιορισμό της χρηματοδότησης των ταμείων ασφάλισης, των νομαρχιών, των δημόσιων οργανισμών κοινής ωφέλειας (όσων έχουν απομείνει) κ.λπ.
Η κύρια αιτία, όμως, είναι η εξοντωτική για την Ελλάδα ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, που άφησε απροστάτευτη την ελληνική παραγωγή και την κατέστρεψε, διόγκωσε το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου, στέρησε το ελληνικό κράτος από σημαντικές πηγές εσόδων και το εξανάγκασε σε πρωτοφανή δανεισμό, τον οποίο αδυνατεί πλέον να εξυπηρετήσει. Η συνταγή που μας υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες είναι η επιβολή εξοντωτικής λιτότητας για το λαό και οι περικοπές των δαπανών που προαναφέραμε.
Το κακό συμπληρώνεται με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, την απώλεια τεραστίων ποσών από την εισφοροδιαφυγή, τη φοροδιαφυγή και την άρνηση επιβολής ή και αδυναμία είσπραξης προστίμων από μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγάλες επιχειρήσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο για το 2005 και μόνο για πολεοδομικές παραβάσεις εκκρεμούν πρόστιμα 2,5 δισ. ευρώ. Γιατί το ανέχεται αυτό το ελληνικό δημόσιο σε εποχές τέτοιας «κρίσης»;
Ο καθένας καταλαβαίνει. Ας στείλουμε το μήνυμα που πρέπει με τη ψήφο μας.
Κατηγορία
Φύλλο 128 Μαΐου 2009
Ο κ. Καρατζαφέρης είναι πολιτικό τέκνο του κ. Μητσοτάκη, του κατ εξοχήν πολιτικού που δε διστάζει να διακηρύσσει ότι η Ελλάδα πρέπει να ικανοποιεί πλήρως τις επιθυμίες των Δυτικών προστατών του, των Γερμανών κυρίως, ακόμη κι όταν αυτές σημαίνουν παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Είναι γνωστή η υποστήριξή του προς το σχέδιο Ανάν, η αήθης επίθεσή του κατά του Τάσσου Παπαδόπουλου, η πρόθεσή του να απεμπολήσει το όνομα της Μακεδονίας («σε 10 χρόνια όλοι θα το έχουν ξεχάσει»). Ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός προώθησε αυτό που και σήμερα υποστηρίζει, την ταχύτατη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, που γιγαντώνει τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, επιδεινώνει την οικονομική κατάσταση όλου του λαού και μεγάλο μέρος αυτού το εξωθεί στο περιθώριο.
Αυτόν τον άνθρωπο ο κ. Καρατζαφέρης είχε θεωρήσει κατάλληλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας και είχε εκφράσει την πρόθεσή του να τον ψηφίσει. Τον κ. Καρατζαφέρη επέλεξαν αυτοί που κινούν τα νήματα της εξουσίας στην Ελλάδα για να παίξει το ρόλο του υπερασπιστή των δικαίων του έθνους και του λαού!! Με το κανάλι ΤΗΛΕΑΣΤΥ (πρώην ΤΗΛΕΣΙΤΥ) που διαθέτει, βομβαρδίζει καθημερινά αφελείς και μη με ασυναρτησίες, που ξεκινούν από τις παραδοσιακές θέσεις της ακροδεξιάς και φτάνουν μέχρι τις θέσεις του ΚΚΕ!
Μετά την επιτυχία του να εκπροσωπηθεί στο Ευρωκοινοβούλιο, τώρα πέτυχε την είσοδό του και στο εθνικό κοινοβούλιο, με 10μελή κοινοβουλευτική ομάδα, που περιλαμβάνει από φαιδρούς έως μπουμπούκια-θαυμαστές του Μεταξά και του Λεπέν. Η επιτυχία του οφείλεται όχι μόνο στην ψήφο των αφελών, αλλά και ψηφοφόρων που, αγανακτισμένοι με τη στάση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων στα εθνικά θέματα , τον ψήφισαν, παρότι γνωρίζουν όσα προαναφέραμε.
Ο ρόλος του Καρατζαφέρη είναι ο ίδιος με το ρόλο που ανατέθηκε σε παρόμοια κόμματα στην Ευρώπη (Λεπέν στη Γαλλία, Χάιντερ στην Αυστρία κ.λ.π.): να υποστηρίζει σωστές θέσεις, τα ΜΜΕ να προβάλλουν μόνον αυτόν ως εκφραστή τους, ώστε ο κόσμος να διστάζει να τις υποστηρίζει, για να μην ταυτιστεί μαζί του.
Το ΑΣΚΕ ως θέση αρχής είναι υπέρ της απλής αναλογικής, συνεπώς ο ΛΑΟΣ έπρεπε να εκπροσωπηθεί στη Βουλή, αφού εκφράζει μέρος του εκλογικού σώματος, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η εκπροσώπηση κάνει το πολιτικό τοπίο πιο δύσκολο.
Κατηγορία
Φύλλο 118 Οκτωβρίου 2007
Τον προηγούμενο μήνα η υπουργός (όχι Εθνικής, πλέον) Παιδείας κάλεσε τους πρυτάνεις των ΑΕΙ να συζητήσουν για τη νέα «μεταρρύθμιση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η πρωτοτυπία ήταν ότι πρώτη φορά υπουργός κάλεσε ενδιαφερόμενους σε διάλογο χωρίς ο ίδιος να παρουσιάσει προτάσεις! Γι αυτό και ο πρύτανης του ΕΜΠ αρνήθηκε να παραστεί.
Η αλήθεια είναι ότι (δυστυχώς) η υπουργός έχει προτάσεις (αποφάσεις, μάλλον), τις οποίες είχε σκοπό να παρουσιάσει στη σύνοδο, αλλά, για να μη γίνει του
Λονδίνου παραμονές εκλογών, σκέφτηκε να τις κρατήσει για αργότερα. Μερικές απ αυτές, όμως, διέρρευσαν στον τύπο και είναι ενδεικτικές των προθέσεων των κατοχικών να παραδώσουν τα ΑΕΙ στους ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες. Μεταξύ άλλων προβλέπουν ότι:
α) Η εκλογή των καθηγητών θα γίνεται από διεθνή εκλεκτορικά σώματα!
β) Μπορούν να εκλέγονται και ξένοι καθηγητές (οι οποίοι θα διδάσκουν στα αγγλικά, προφανώς), που θα μπορούν να διατηρούν συγχρόνως έδρα και σε ξένο πανεπιστήμιο!
γ) Η διδασκαλία των αλλοδαπών φοιτητών θα γίνεται στα αγγλικά (τα οποία, υπενθυμίζουμε, η κ. Διαμαντοπούλου, ως επίτροπος, είχε προτείνει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα μας).
δ) Η αξιολόγηση των ερευνητικών προτάσεων θα γίνεται αποκλειστικά από ξένους κριτές!!
Είναι αντιληπτό γιατί το υπουργείο Παιδείας δεν είναι πλέον Εθνικής!
Η διαχείριση των οικονομικών των πανεπιστημίων, περιλαμβανομένης της μισθοδοσίας, θα περιέλθει στα ίδια τα πανεπιστήμια. Με δεδομένο ότι η κρατική χρηματοδότηση περικόπτεται δραστικά, είναι προφανές ότι θα νομιμοποιηθεί και θα γενικευτεί η χρηματοδότηση από ιδιωτικές εταιρείες-χορηγούς. Το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό δε θα είναι υπάλληλοι του κράτους, στην υπηρεσία της κοινωνίας, αλλά υπάλληλοι του ιδιωτικού κεφαλαίου, στην υπηρεσία της κερδοφορίας του.
Τα «επιστημονικά» πορίσματα θα είναι προαποφασισμένα. Θα μας εξηγούν π.χ. τους λόγους για τους οποίους τα μικρά παιδιά πρέπει να πίνουν coca-cola και θα ισχυρίζονται ότι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια της βίας, της διαστροφής και της αποβλάκωσης όχι μόνο δε βλάπτουν τα παιδιά, αλλά συμβάλλουν στη διανοητική τους ανάπτυξη! Ήδη στη Δυτ. Ευρώπη κυκλοφορούν τέτοιες «επιστημονικές απόψεις». Δε θα δημοσιεύονται πορίσματα που θα προστάτευαν την υγεία των ανθρώπων, αλλά θίγουν τα συμφέροντα εταιρειών φαρμάκων και μεταλλαγμένων ή βιομηχανιών που ρυπαίνουν. Η έρευνα θα περιορίζεται στους τομείς που αποδίδουν κέρδος στις επιχειρήσεις ή θα αναζητά τρόπους για τον έλεγχο της συνείδησης και την εξουδετέρωση των πολιτών.
Για την αποτελεσματικότερη χειραγώγηση των πανεπιστημίων, καταργείται το αυτοδιοίκητο και προωθείται η διαρχία, δηλ. τα ΑΕΙ θα διοικούνται όχι αποκλειστικά από την πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά από μικτά σώματα, στα οποία αποφασιστικό ρόλο θα παίζουν εξωπανεπιστημιακοί «μάνατζερ»!
Ελπίζουμε η αντίδραση διδασκόντων, διδασκομένων, ερευνητών και του ελληνικού λαού να ακυρώσει και αυτά τα σχέδια των κατοχικών! Και να τους απομακρύνει από την εξουσία το ταχύτερο! Και τότε να ασχοληθούμε σοβαρά με τις παθογένειες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για να τη θέσουμε σε δρόμο ανάπτυξης, στην υπηρεσία του λαού και του τόπου, ξεκινώντας από το βασικό, με το οποίο κανείς (δημόσια) δεν τολμά να ασχοληθεί: τους στόχους της και το περιεχόμενο των σπουδών. Γιατί εμείς πιστεύουμε σε κάτι που δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτοί που βλέπουν την οικονομία και τους ανθρώπους σαν αριθμούς: ότι η εκπαίδευση είναι η πιο παραγωγική επένδυση μιας χώρας, ιδιαίτερα οι ανθρωπιστικές επιστήμες, που διασφαλίζουν την εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα.
Κατηγορία
Φύλλο 136 Νοεμβρίου 2010
Όσο πλησιάζουμε στο 2004 και η κατασκευή των ολυμπιακών έργων καθυστερεί ο προϋπολογισμός τους όλο και αναπροσαρμόζεται προς τα πάνω, ώστε να συμβεί αυτό που υποψιάζονταν πολλοί από την αρχή αυτής της περιπέτειας της χώρας, δηλ. ότι τα έργα λόγω έλλειψης χρόνου θ' ανατεθούν απ' ευθείας σε κατασκευαστικές εταιρείες των διαπλεκόμενων και των ξένων με τεράστιο κόστος.
Ο προϋπολογισμός τους στο φάκελο διεκδίκησης ήταν 600 δις δρχ. Μετά ανέβηκε στα 790 δις, εν συνεχεία στα 906 δις το καλοκαίρι του 2001. Οι προϋπολογισμοί αυτοί είναι ενδεικτικοί και για πολλά έργα δεν υπάρχει καν μελέτη. Είναι λοιπόν φανερό ότι το τελικό κόστος θα είναι πολλαπλάσιο.
Διαφημίζουν ότι με τους ολυμπιακούς αγώνες θα γίνουν "έργα πνοής" που δε θα κατασκευάζονταν χωρίς αυτούς. Θα προσθέσουν έργα σε μια επιβαρημένη περιβαλλοντικά Αττική καταστρέφοντας ακόμη και αρχαιολογικούς χώρους, ενώ πολλοί φοβούνται ότι θα ανοίξουν τα παλαιά λατομεία.
Οι εργολάβοι πιέζουν για εισαγωγή φθηνών εργατών και την κατάργηση του νόμου Γιαννίτση, που αυξάνει την αμοιβή της υπερωριακής εργασίας.
Πρωτοφανείς υπερβάσεις
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα έργα της Αθήνας είναι ακριβότερα κατά 130 % από τα αντίστοιχα έργα της Αυστραλίας και αυτό χωρίς να υπολογίζονται οι απαλλοτριώσεις και το ΦΠΑ. Όμως περικόπτουν κυκλοφοριακά έργα, επειδή δεν προλαβαίνουν (σ.σ !!).
Αλλά δεν είναι μόνο τα ολυμπιακά έργα. Το γενικότερο κόστος των ολυμπιακών αγώνων συνεχώς αυξάνει. Από το επίσημο 1.49 τρις δρχ αφήνεται να διαρρεύσει ότι θα υπερβεί τα 2 τρις, αλλά το οριστικό κόστος θα είναι γνωστό το 2003 και πιθανότατα θα υπερβεί τα 3 τρις.
Η θέση του ΑΣΚΕ για τους ολυμπιακούς αγώνες είναι γνωστή. Τους ολυμπιακούς αγώνες τους έχουν μετατρέψει σ' εμπορικό προϊόν αθλητικού θεάματος, που εκμεταλλεύεται το συμβολισμό του αρχαίου ολυμπιακού ιδεώδους. Οι αγώνες, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του αθλητισμού, έχουν περιέλθει σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες με μοναδικό κριτήριο το κέρδος, που χρειάζεται θέαμα και επιδόσεις. Στο βωμό του κέρδους επιτρέπονται τα πάντα, το ντοπάρισμα, οι αλλαγές εθνικότητας, οι μεγάλες φιέστες κ.λ.π.
Η χώρα μας όχι μόνο δε θα έπρεπε ν' αναλάβει τους ολυμπιακούς αγώνες αλλά να εκφράσει την αντίθεσή της για την κατάντια τους και να ζητήσει την αφαίρεση του ολυμπιακού συμβολισμού και την κατάργησή τους.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Ψηφίστηκε στη Βουλή στις 5-3-2009 η συμφωνία ΟΛΠ και κινεζικής COSCO, που αφορά στην ιδιωτικοποίηση του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) του ΟΛΠ, του λιμανιού του Πειραιά, που έργο έχει τη διακίνηση εμπορευμάτων. Η ιδιωτικοποίηση συνίσταται στην παραχώρησή του για 35 χρόνια με φορολογικές απαλλαγές και άλλες ευνοϊκές ρυθμίσεις υπέρ της κινεζικής εταιρείας. Η παραχώρηση του λιμανιού είναι αποτέλεσμα διακρατικής συμφωνίας, δηλ. πολιτικής απόφασης. Κατά τα γνωστά, η Κομισιόν θ αποφασίσει αν η συμφωνία είναι του γούστου της ή μήπως υπάρχει ενδιαφέρον από το γαλλογερμανικό άξονα.
Το άνοιγμα των οικονομικών μας σχέσεων και προς την Κίνα είναι χρήσιμο, αλλά το λιμάνι δεν έπρεπε να φύγει από τα χέρια του ελληνικού δημοσίου.
Η ιδιωτικοποίηση, όπως έχει αναφέρει η «Ε» σε προηγούμενα φύλλα, ξεκίνησε επί Σημίτη με υπουργό Ναυτιλίας το Σουμάκη, που με το νόμο 2688 του 1999 μετέτρεψε τους Οργανισμούς Λιμένων από δημόσιους σε μετοχικές ανώνυμες εταιρείες. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πούλησε το 25% των μετοχών του ΟΛΠ στο χρηματιστήριο, αντί 40 εκ. ευρώ. Ο Οργανισμός του λιμανιού του Πειραιά, όπως και της Θεσσαλονίκης (που επίσης θέλουν να πουλήσουν), είναι δημόσιες πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις.
Η ιδιωτικοποίηση ευνοεί τα γεωστρατηγικά και εμπορικά συμφέροντα της Κίνας, που, πέραν των άλλων, προσπαθεί να προωθεί προς την Ευρώπη χωρίς τους αναγκαίους ελέγχους εμπορεύματα που δεν τηρούν τις προδιαγραφές και είναι επικίνδυνα για την υγεία των καταναλωτών. Η ιδιωτικοποίηση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας και της οικονομίας μας, επειδή η εμπορευματική λειτουργία ανατίθεται σε ξένους, που θα έχουν την επιλογή των χρηστών του λιμανιού, άρα και τον έλεγχο του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου της χώρας. Ο ελληνικός λαός θα πληρώσει και πάλι τα κέρδη των άλλων, με την επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων από εθελούσιες εξόδους εργαζομένων και την απώλεια εσόδων από το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων.
Κατηγορία
Φύλλο 127 Μαρτίου 2009
Όταν πριν από λίγους μήνες ο Κ. Καραμανλής εξετόξευσε το πυροτέχνημα της τροποποίησης του Συντάγματος, θεωρήθηκε ότι αποσκοπούσε σε απλό εντυπωσιασμό και αποπροσανατολισμό. Όπως, όμως, δείχνει από τις εξελίξεις, η πρότασή του αποβλέπει και σε ουσιαστικούς, δυστυχώς, στόχους, που με τη συμφωνία ή την «ανοχή» του Γιωργάκη δεν προοιωνίζουν τίποτα το καλό. Το αντίθετο, μάλιστα.
Δε θα αναλύσουμε εδώ τις προτάσεις, τις διαφωνίες και τους απώτερους στόχους τους, κάτι που θα επιχειρούμε στα επόμενα φύλλα της «Ε»,
ούτε και τις δικές μας προτάσεις για τα επιμέρους άρθρα του υπό αναθεώρηση Συντάγματος. Εδώ θα κάνουμε κάποιες επισημάνσεις και μια μόνο, θεωρητικά αυτονόητη, πρόταση.
Το Σύνταγμα, ως ο θεμελιώδης νόμος κάθε πολιτείας, με το μέγιστο δυνατό κύρος, πρέπει να τροποποιείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με μεγάλη φειδώ και προσοχή, με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, κάτι που εξασφαλίζεται, όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη κι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες γι αυτό.
Καμιά απ αυτές τις προϋποθέσεις δεν πληρούται σήμερα, πέρα από το ότι η Ε.Ε., δια του ευρωσυντάγματος, επιβάλλει, ουσιαστικά, την αυτοκατάργησή του ...
Η προβλεπόμενη διαδικασία είναι ότι μετά την παρέλευση 5ετίας από την τελευταία αναθεώρηση μπορεί να γίνει πρόταση νέας αναθεώρησης μη βασικών άρθρων αυτού (αυτά «μπορούν», επομένως, να αναθεωρηθούν μόνο με επανάσταση και πλήρη κατάλυση της πολιτειακής τάξης!!). Τα υπό αναθεώρηση άρθρα πρέπει να τύχουν της αποδοχής της Βουλής με 180 ψήφους, οπότε στην επόμενη, αναθεωρητική, Βουλή θα απαιτούνται μόνο 151 ψήφοι για την έγκριση της νέας μορφής τους ή 151 μόνο στην πρώτη Βουλή και 180, υποχρεωτικά, στη δεύτερη Βουλή.
Πουθενά, για προφανείς αντιδημοκρατικούς λόγους, δεν προβλέπεται συζήτηση (κι έτσι αποκάλυψη) του τι προτείνει κάθε κόμμα για τα «νέα» άρθρα, ώστε να γνωρίζει ο ψηφοφόρος πριν από τις εκλογές σε τι δεσμεύονται τα κόμματα και οι επιμέρους βουλευτές, με αποτέλεσμα στην επόμενη να «κάνουν» ό,τι θέλουν και να ισχυρίζονται μάλιστα ότι έχουν την εκ των προτέρων έγκριση του λαού, δίκην «λευκής επιταγής»!
Ο μόνος, λοιπόν, λόγος που θα μπορούσε να δικαιολογήσει λογικά την απόπειρα αυτής της αναθεώρησης θα ήταν να θεσπιστεί, με πλήρη δέσμευση των επίδοξων βουλευτών της νέας, αναθεωρητικής, Βουλής ο όρος ότι, για να ισχύει η όποια νέα μορφή των υπό αναθεώρηση άρθρων, θα απαιτείται η αποδοχή τους (και μάλιστα όχι συνολικά, αλλά για κάθε άρθρο χωριστά και ονομαστικά) με δημοψήφισμα, αμέσως μετά την «έγκρισή» τους (προέγκριση, έστω) από την Αναθεωρητική Βουλή.
Ο,τιδήποτε άλλο θα είναι εκ του πονηρού και, κατά τεκμήριο, δυστυχώς αμάχητο, αντιδημοκρατικό.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό