ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όταν ανακοινώθηκε ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συμφώνησαν στην επιλογή του Κ. Παπούλια ως νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος είχε υπογράψει με υπόδειξη των ΗΠΑ την απαράδεκτη Ενδιάμεση Συμφωνία με τους Σκοπιανούς, το ΑΣΚΕ με ανακοίνωση του διερωτήθηκε μήπως επίκειται αποδοχή αμερικανικής πρότασης και για το όνομα του γειτονικού κρατιδίου.

Στις αρχές Απριλίου διέρρευσε στον τύπο με το γνωστό γελοίο τρόπο η πρόταση του Αμερικανού διπλωμάτη Νίμιτς, ως εκπροσώπου του Γ.Γ. του ΟΗΕ. Δεν παρουσιάστηκε το ακριβές κείμενο, αλλά σημεία του σε ελεύθερη απόδοση, που ασφαλώς δεν αποδίδουν την πραγματικότητα. Περισσότερο πρέπει να εμπιστευτούμε την ερμηνευτική δήλωση του Νίμιτς, της οποίας δημοσιεύτηκε το ακριβές κείμενο.

θεωρούμε ότι τα βασικά σημεία της πρότασης Νίμιτς είναι τα εξής δύο:

Οι Σκοπιανοί δεν υποχρεώνονται να κάνουν καμιά αλλαγή στο όνομα του κράτους τους, όπως αυθαίρετα το αναφέρουν στο Σύνταγμά τους, πλαστογραφώντας

την ελληνική ιστορία. «Δημοκρατία της Μακεδονίας», λοιπόν.

2) Το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια» θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον ΟΗΕ και για οποιαδήποτε άλλη επίσημη διεθνή χρήση. Στα 13 σημεία της πρότασης, όπως «διέρρευσαν» στον ελληνικό τύπο, αναφέρεται ότι το σύνθετο αυτό όνομα θα χρησιμοποιείται στον ΟΗΕ αποκλειστικά και γίνεται σύσταση στους άλλους διεθνείς οργανισμούς να κάνουν το ίδιο. Η ερμηνευτική δήλωση όμως κάνει σαφές ότι πρόκειται για διπλή ονομασία. Όλος ο κόσμος θα μιλάει για Μακεδονία και μόνο η Ελλάδα θα προσθέτει το όνομα της πρωτεύουσας.

Αν αυτά γίνουν δεκτά, νομιμοποιούμε την αυθαιρεσία των Σκοπιανών και τους επιτρέπουμε να συνεχίσουν να διατυπώνουν τα επεκτατικά τους ιδεολογήματα σε βάρος της Ελλάδας, με την υποστήριξη των Αμερικανών και άλλων. Αυτό φαίνεται και από άλλα σημεία της πρότασης Νίμιτς, ο οποίος πιστεύει ότι «θα βοηθούσε» αν άρχιζαν διμερείς συνομιλίες, για να αποσύρουν οι Σκοπιανοί τα σχολικά βιβλία και τους χάρτες που εμφανίζουν την ελληνική Μακεδονία ως κατεχόμενη, που πρέπει να την «απελευθερώσουν». Δηλ. καμιά πραγματική πίεση δεν ασκείται στους Σκοπιανούς!

Σύμφωνα με τις διαρροές η Ελλάδα δε θα μπορεί πλέον να χρησιμοποιεί τον όρο «Μακεδονία» για το γεωγραφικό της διαμέρισμα, το αεροδρόμιο της κλπ., ούτε το επίθετο «μακεδονικός» για προϊόντα της. Στην ερμηνευτική δήλωση όμως δεν εμφανίζονται έτσι τα πράγματα.

Ένα άλλο «πονηρό» σημείο του Νίμιτς είναι ότι θεωρεί ότι ολόκληρο το κράτος των Σκοπίων ανήκει στο γεωγραφικό χώρο της ιστορικής Μακεδονίας, ενώ η αλήθεια είναι ότι ανήκει μόνο το 1/4, στο οποίο δε συμπεριλαμβάνεται καν η πρωτεύουσα τους.

Θα περίμενε κανείς ότι δε θα υπήρχε Έλληνας που να μην επέστρεφε ως απαράδεκτη την πρόταση στον κ. Νίμιτς. Κι όμως ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε έτοιμος να την αποδεχθεί «σαν βάση για μια λύση». Ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης, αντί να επιδοκιμάσει τη Ν.Δ., επειδή προσχώρησε στη δική του πολιτική, είπε ότι η πρόταση «δε φαίνεται να έχει τα εχέγγυα για μια αξιοπρεπή λύση». Όταν οι δημοσιογράφοι επέμεναν να τους πεί πού διαφωνεί, τους απάντησε: «Ρωτήστε την κυβέρνηση»!! Το ΚΚΕ, θεωρώντας ακόμη και σήμερα ότι πρέπει να πειθαρχεί στις αποφάσεις της Κομιντέρν, όχι μόνο δεν ενοχλείται απ' όλα αυτά, αλλά συνδιοργανώνει στις Πρέσπες εκδηλώσεις για τα 60 χρόνια της αντιφασιστικής νίκης με τα Κ.Κ. Αλβανίας και «Μακεδονίας»! Ο ΣΥΝ βρίσκεται επίσης στην ίδια γραμμή.

Πολλοί έλεγαν και έγραφαν ότι η Ελλάδα θα ασκήσει βέτο στην ένταξη των Σκοπιανών στην Ε.Ε. και το NATO, αν δεν υποχωρήσουν στο ζήτημα του ονόματος. Ο Νίμιτς αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα έχει αναλάβει την υποχρέωση να υποστηρίξει την ένταξη αυτή, χωρίς να αναφέρει κάποιον όρο. Ποια κυβέρνηση ανέλαβε αυτή την υποχρέωση; Του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ.; Ο ελληνικός λαός δε δικαιούται (κατά τη γνώμη τους) να γνωρίζει.

Όμως και μόνο το γεγονός ότι το θέμα του ονόματος έρχεται και φεύγει σαν κομήτης στα ΜΜΕ και στα λόγια των πολιτικών δείχνει τον πανικό τους ότι οι Έλληνες όχι μόνο δεν είναι δυνατό να το ξεχάσουν σε 10 ή 20 χρόνια, αλλά (όπως έδειξε η δημοσκόπηση που έκανε η εφημερίδα ΠΑΡΟΝ) η συντριπτική πλειοψηφία παραμένει σταθερή στη θέση της μη χρήσης του ονόματος της Μακεδονίας ή παραγώγου του για το όνομα του κράτους των Σκοπίων.

Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» είχαμε παραθέσει μερικά στοιχεία, που δείχνουν το αδιέξοδο στο οποίο περιέρχεται σταδιακά η πολιτική του Μπους: οικονομικές δυσκολίες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αδιέξοδο στην Παλαιστίνη, αριστερές κυβερνήσεις στη Ν. Αμερική κτλ.

Τον τελευταίο καιρό προστέθηκαν νέα, πιο εντυπωσιακά στοιχεία. Μεγάλες χώρες, που τις προσεχείς δεκαετίες προβλέπεται ότι θα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο πάνω στη γη, συγκλίνουν και συνεργάζονται μπροστά στην αμερικανική απειλή.

α) Η Ρωσία και η Κίνα άφησαν πίσω τους τις κόντρες δεκαετιών και αποφάσισαν να συνεργαστούν στενά σε όλους τους τομείς, ακόμη και σε θέματα ασφάλειας. Το Μάιο θα πραγματοποιηθεί κοινή ρωσοκινεζική στρατιω-τική άσκηση. Οι Κινέζοι θεωρούν πλέον τη Ρωσία «κύριο εταίρο στρατηγικής συνεργασίας», εγκαινιάζοντας ένα μηχανισμό διαβουλεύσεων, που δεν έχουν με καμιά άλλη χώρα.

β) Η Ινδία και η Κίνα όχι μόνο βελτίωσαν τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά έκλεισαν και μεγάλες ενεργειακές συμφωνίες με το Ιράν, τη στιγμή που ο Μπους απαιτεί την πλήρη απομόνωσή του.

γ) Το Ιράν έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις αμερικανικές απειλές για επέμβαση και συνεχίζει το πυρηνικό του πρόγραμμα, με τη βοήθεια της Ρωσίας. «Ο εμπλουτισμός ουρανίου είναι ζήτημα κυριαρχίας για το Ιράν και αποτελεί δικαίωμα της χώρας, το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να απεμπολήσει», ξεκαθάρισε η ιρανική κυβέρνηση. Αμέσως ο Μπους έβαλε την ουρά στα σκέλια και δήλωσε ότι «το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί μέσω της διπλωματικής οδού»!

Το επόμενο βήμα του Ιράν ήταν το κλείσιμο συμφωνίας συνεργασίας με τη Συρία, που επίσης ανήκει στον «άξονα του κακού».

δ) Με μεγαλύτερο θράσος απάντησε η Β. Κορέα (παρά τα τεράστια εσωτερικά της προβλήματα και τη δεινή οικονομική κατάσταση του λαού) στην απαίτηση των ΗΠΑ να καταστρέψει τα πυρηνικά της όπλα. Αποσύρθηκε μάλιστα από τις σχετικές συνομιλίες, «επειδή αισθάνεται ότι απειλείται από την κυβέρνηση Μπους». Αμέσως οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις απειλές για επέμβαση.

ε) Στη Ν. Αμερική προσετέθη και η Ουρουγουάη στο μακρύ κατάλογο των χωρών με αριστερές κυβερνήσεις. Το χειρότερο για τις ΗΠΑ είναι ότι οι κυβερνήσεις αυτές άρχισαν να συνεργάζονται μεταξύ τους, όπως π.χ. η Βραζιλία και η Βενεζουέλα με ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα για το πετρέλαιο, που ο Τσάβες χαρακτήρισε «κρίσιμη εξέλιξη για το λατινοαμερικανικό συνασπισμό». Στην προσπάθειά τους να απαλλαγούν από τον έλεγχο των ΗΠΑ, οι χώρες αυτές αναπτύσσουν θεαματικά τις οικονομικές τους σχέσεις με την Κίνα.

στ) Στο εσωτερικό των ΗΠΑ το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, που γιγαντώθηκε με τον πόλεμο στο Ιράκ, οδηγεί την κυβέρνηση Μπους στο μοναδικό δρόμο που θα μπορούσε να επιλέξει: τη μείωση κατά το 1/6 των δαπανών του κράτους (εξαιρουμένης της ασφάλειας!), όπως π.χ. η μείωση των επιδομάτων για τους μελλοντικούς συνταξιούχους. Αυτή η κοινωνική πολιτική είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις. Οι «σύνθετοι πρόδρομοι δείκτες» του ΟΟΣΑ προβλέπουν επιδείνωση των προοπτικών της αμερικανικής οικονομίας.

Πολλές Κεντρικές Τράπεζες άλλων χωρών μετατρέπουν τα αποθεματικά τους από δολάρια σε ευρώ, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την αμερικανική οικονομία.

Βεβαίως ο Μπους έχει και τις «επιτυχίες» του με τις ανατροπές στη Γεωργία, την Ουκρανία, τη Μολδαβία και τις προβλεπόμενες σε άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Στην πραγματικότητα βρήκε πρόσφορο το έδαφος που καλλιέργησε ο ρωσικός ηγεμονισμός τόσο στην τσαρική όσο και στην σοβιετική εποχή, ο οποίος δημιούργησε αντιρωσικά αισθήματα στους λαούς αυτούς. Όμως και αυτοί οι λαοί σύντομα θα διαπιστώσουν ότι οι νέοι τους προστάτες είναι χειρότεροι από τους προηγούμενους.

Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι σ’ όλους τους τυχοδιωκτισμούς του Μπους, όπως οι απειλές του κατά της Συρίας και της Β. Κορέας, μόνος σταθερός σύμμαχός του είναι η Ε.Ε.!

Είναι φανερό ότι ο επόμενος στόχος του Μπους είναι η ανατροπή του καθεστώτος της Συρίας, ώστε να μπορεί να διοχετεύει ελεύθερα το πετρέλαιο του Ιράκ και του Κόλπου στη Μεσόγειο. Πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια «βελούδινης» επανάστασης στο Λίβανο, που βρίσκει, όμως, την αντίδραση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Αν επιχειρήσει μια νέα εισβολή τύπου Ιράκ, τότε δε θα έχει κάνει απλώς ένα ακόμα στρατηγικό λάθος, αλλά θα έχει ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου και αυτό το καταλαβαίνουν ήδη πολλοί στο αμερικανικό κατεστημένο. Αμερικανοί επιχειρηματίες σκέφτονται την Αφρική (Νιγηρία κλπ.) ως εναλλακτική πηγή πετρελαίου, φοβούμενοι την εκδίωξή τους από τη Μ. Ανατολή. ’λλοι επενδύουν σε χώρες (Κίνα, Βραζιλία κλπ.) που εναντιώνονται στην πολιτική του Μπους. Αμερικανικό δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματικούς τους νόμους του Μπους που περιορίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα! Δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι οι αντιδράσεις θα ενισχυθούν.