Τρία, σχεδόν, χρόνια πέρασαν από την ανάθεση των Ολυμπιακών του 2004 στην Αθήνα.
Το διάστημα αυτό καταναλώθηκε με το διαγκωνισμό των κάθε λογής συμφερόντων, προκειμένου να πετύχουν τη συμμετοχή τους σ' όσο μεγαλύτερο κομμάτι της «πίττας» με τους ευνοϊκότερους γι' αυτά όρους, προωθώντας τους «εκπροσώπους» τους αδιαφορώντας πλήρως για την ουσιαστική δουλειά.
Ο Σημίτης ήθελε με το διορισμό δικών του στην επιτροπή για το 2004, όπως των (ιδιαίτερα ανίκανων) Μπακούρη και Θωμόπουλου, να κρατήσει ο ίδιος τον έλεγχο της «μοιρασιάς» της «πίττας» με τα πολλά τρις.
Ένα τρις 150 δις είναι κατά την κυβέρνηση το κόστος των Ολυμπιακών. Όμως το τελικό κόστος, όπως κατά κανόνα γίνεται, θα είναι, τουλάχιστον, τρεις έως δέκα φορές μεγαλύτερο.
Στα εγχώρια διαπλεκόμενα είχε μοιράσει ο Σημίτης ρόλους και κονδύλια, (Κόκκαλης τηλεπικοινωνίες, Λαμπράκης εκδόσεις-πολιτιστικά, Μπόμπολας έργα) . Αυτοί είχαν διασφαλίσει και τους ανθρώπους τους (π.χ. Λαλιώτης στο ΥΠΕΧΩΔΕ που ανέλαβε τα μεγαλύτερα έργα, Ευθυμίου στο Παιδείας για εκδόσεις-«εθελοντισμό» .έμπιστοι του Κόκκαλη στην διοίκηση του ΟΤΕ κ.λ.π.)
Όμως, έμειναν έξω από τη «μοιρασιά» οι επιχειρήσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ), που δεν «εκπροσωπούνταν», άλλωστε, στην κυβέρνηση, στην επιτροπή ή αλλού. Έτσι ο Σάμαρανκ απείλησε με αφαίρεση των αγώνων , επικαλούμενος την (υπαρκτή) μεγάλη καθυστέρηση.
ΑΠ' ΕΥΘΕΙΑΣ ΑΝΑΘΕΣΕΙΣ
Ο Σημίτης «πήρε το μήνυμα» και, ως πειθήνιος υπάλληλος που είναι, αμέσως διόρισε ως πρόεδρο της επιτροπής την εκλεκτή της ηγεσίας της ΔΟΕ κ. Γιάννα, η οποία πλέον με περισσή υπεροψία όχι μόνο έχει αναλάβει τον πραγματικό συντονισμό της διυπουργικής επιτροπής επιβάλλοντας πλήρως τα συμφέροντα της ΔΟΕ, αλλά θα διορίσει και τους ανθρώπους της στην επιτροπή του 2004 , αλλάζοντας, πιθανότατα, και τον Μπακούρη.
«Ξορκίζουν» όλοι τις απ' ευθείας αναθέσεις έργων. Έτσι τα έργα, όπως δήλωσε ο Λαλιώτης, δε θα ανατεθούν απ' ευθείας αλλά με short list, δηλ με πρόσκληση μικρού αριθμού εργολάβων, άρα στην ουσία απ' ευθείας ανάθεση, μια και αυτοί μεταξύ τους θα τα έχουν μοιράσει εκ των προτέρων.
Ακόμη και για τις εταιρείες που θ' αναλάβουν την ασφάλεια των αγώνων (σημερινού προϋπολογισμού 150 δις) πιέζουν ΗΠΑ και Ισραήλ, προωθώντας «θυγατρικές» των μυστικών τους υπηρεσιών. Δεν είναι καθόλου άσχετη με το 2004 η έξαρση της «τρομοκρατίας» και η «τρομοκρατολογία» που συντηρείται εδώ και αρκετό καιρό από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΤΟΥ ΝΤΟΠΑΡΙΣΜΑΤΟΣ
Είναι πασιφανές ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες καμία σχέση δεν έχουν με το αθλητικό πνεύμα και το ευ αγωνίζεσθαι. Αποτελούν μια γιγάντια εμπορική επιχείρηση αθλητικού θεάματος, που απευθύνεται σε μια παγκόσμια αγορά, στην οποία ο αθλητισμός κατέχει πολύ μικρό μέρος,
Ο αθλητισμός των Ολυμπιακών αγώνων, και όχι μόνο, είναι πλέον ο επαγγελματικός πρωταθλητισμός των υψηλών επιδόσεων και της φαρμακευτικής «υποστήριξης» (δηλ. του ντοπαρίσματος),ώστε να γίνεται πιο ελκυστικό το «προϊόν», αδιαφορώντας για την ανθρώπινη υγεία (δεν έχει περάσει πολύς χρόνος από τον αιφνίδιο θάνατο αμερικανίδας πρώην παγκόσμιας πρωταθλήτριας σε ηλικία 39 ετών με εξωπραγματικές επιδόσεις στους δρόμους ταχύτητας).
Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004 ευνοούν μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, γι' αυτό, άλλωστε, οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν γίνει πλέον επιχειρήσεις.
Ο ελληνικός λαός καλείται για μι ακόμη φορά, μετά την ΕΟΚ και την ΟΝΕ, ν επωμισθεί ένα τεράστιο οικονομικό βάρος, αυτό των Ολυμπιακών αγώνων. Οι θυσίες αυτές δε πρόκειται να συμβάλουν ούτε στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας ούτε στη βελτίωση τη ποιότητας ζωής του, όπως έγινε και με τι προηγούμενες. Θα θησαυρίσουν οι ολίγοι και το περιβάλλον της πρωτεύουσας θα υποστεί ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση με την αλόγιστη συσσώρευση τέτοιας μεγάλης κλίμακας έργων.
Κατηγορία
Φύλλο 76 Ιουνίου 2000
Είναι σε όλους πρόδηλο πως ο σάλος που ξέσπασε για το θέμα της αναγραφής ή όχι, υποχρεωτικά ή προαιρετικά, του θρησκεύματος στις ταυτότητες είναι ψευδεπίγραφος. Οι ταυτότητες ήσαν απλώς η αφορμή, το έναυσμα των κινητοποιήσεων και κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό, αποτελεί την ουσία τους. Γι' αυτό και η γενική αμηχανία που επικρατεί και ο προβληματισμός για το τι περί τίνος, τελικά, πρόκειται και πού μπορεί να οδηγήσει.
Είναι, επίσης, σχεδόν βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα συμφωνούσε στον, σταδιακά έστω, διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας και σε όλα όσα αυτό θα συνεπαγόταν, αν οι περιστάσεις, οι συγκυρίες, εσωτερικές και διεθνείς, δεν ήσαν οι σημερινές.
Το θρήσκευμα, φυσικά, όπως και πολλά άλλα στοιχεία προσωπικού χαρακτήρα, δεν πρέπει να αναγράφεται στις ταυτότητες. Όταν όμως ο Σημίτης (αυτονομημένος ακόμη και από το κόμμα του, κατά τον Ε. Γιαννόπουλο) θέτει το θέμαμέσω των αυλικών του και με τον τρόπο και την ώρα που το θέτει, δημιουργεί πολλές απορίες, τουλάχιστον. Και όταν προβάλλουν το επιχείρημα της ...προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών όλοι, δημόσια ή ιδιωτικά, καγχάζουν... Τι λοιπόν συμβαίνει και αναδύονται τέτοιες «λαοσυνάξεις»;
Τα αίτια του φαινομένου
Εσωτερικά, το σημερινό πολιτικό σκηνικό φαντάζει ακόμη και σ' αυτούς που κατά 87% το νομιμοποίησαν εκλογικά μόλις πριν από 2 μήνες, εφιαλτικό. Οι πολιτικές που από αυτό τεκταίνονται δεν εκφράζουν παρά ένα ελάχιστο ποσοστό κάποιων ευνοημένων διαπλεκομένων με αυτό, πέρα από αυτούς που το σχεδίασαν και το επέβαλαν. Αποτελεί, επομένως, μια τεχνητά διογκωμένη φούσκα, έτοιμη να εκραγεί.
Διεθνώς, το απροκάλυπτο και κυνικό κύμα της αμερικανικής τραπεζοχρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης (που στη χώρα μας εκδηλώνεται, κυρίως με την ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ της) απειλεί τα πάντα και τους πάντες. Με προπομπό την ισοπέδωση και εξαφάνιση κάθε ιδιοτυπίας που θα μπορούσε να αποτελέσει έρεισμα για τη δημιουργία θυλάκων αντίστασης, σχεδιάζουν κοινωνίες-εφιάλτες έντρομων ανθρωποειδών.
Αυτά τα βλέπουν ή τα διαισθάνονται οι πολλοί και προσπαθούν να βρουν διέξοδο με άμεση προοπτική. Τα υπάρχοντα γνωστά από τα Μ.Μ.Ε. κόμματα δεν τους καλύπτουν, πλέον. Και έτσι, κατά εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύνονται στις «λαοσυνάξεις» που οργανώνει η εκκλησία, μια που, όπως λένε, είναι η μόνη που «τα βάζει με το κατεστημένο» .
Και εδώ ανακύπτει το σοβαρό πρόβλημα, το μεγάλο ερώτημα : Η εκκλησία θα εκφράσει, τελικά, αυτό το διαμορφούμενο κίνημα, που θα παίρνει όλο και πιο σαφή κοινωνικό και πολιτικοϊδεολογικό χαρακτήρα (το κείμενο του Μητροπολίτη Καλαβρύτων είναι αποκαλυπτικό...); Η εκκλησία (όχι αναγκαστικά ο Χριστόδουλος) θα υποκαταστήσει την πραγματική αριστερά ;
Λογικό το ερώτημα
Σε πρώτη ματιά το ερώτημα φαντάζει παράξενο Πώς μπορεί η εκκλησία να κάνει κάτιτέτοιο; Δε θα είναι η πρώτη φορά. Όπου οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να εκδηλωθούν, φυσιολογικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα αμφισβήτησης μέχρι και επανάστασης, αυτά θα βρούν τρόπους απροσδόκητους να εκφρασθούν, οι οποίοι τρόποι όμως θα επηρεάσουν αναλόγως και πολλές φορές μοιραία τις εξελίξεις. Είναι το γνωστό φαινόμενο ειρωνείας ή (και) εκδίκησης της ιστορίας. Κάτι τέτοιο συνέβη στο Ιράν, όταν η αγανάκτηση κατά του καθεστώτος του Σάχη, που ήταν ο χωροφύλακας της Δύσης στην περιοχή, βρήκε έκφραση στο κίνημα των μουλάδων του Χομεϊνί και το ανέτρεψε πλήρως, με τα γνωστά όμως θεοκρατικά στοιχεία που επικράτησαν.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, όπου τα λαϊκά κινήματα στρέφονται στο παραδοσιακό Ισλάμ για να εκφράσουν τα κοινωνικά τους αιτήματα (φονταμενταλισμός). Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και στη χώρα μας; Και τι προοπτικές μπορεί να έχει;
Θετικές και αρνητικές προοπτικές
Είναι γεγονός πως αυτή τη στιγμή η εκκλησία μόνο έχει τη δυνατότητα κινητοποιήσεων μεγάλου ποσοστού των πολιτών, το οποίο και θα μπορεί να αυξάνεται πέρα από το «χριστεπώνυμο» πλήρωμα των εκκλησιών, όσο θα μπαίνουν στοιχεία κοινωνικά και πολιτικά στις εγκυκλίους των θρησκευτικών ηγετών. Γι' αυτό και η γενική οργή των πολιτικών ηγεσιών, που βλέπουν τη δική τους αδυναμία για κάτι τέτοιο.
Έχει, επίσης, η εκκλησία τη δυνατότητα να προβάλει πολλά στοιχεία του Χριστιανισμού, κοινωνικά και ιδεολογικά, που θα μπορούσαν να γίνουν η βάση ενός κινήματος. ’λλωστε η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία δε βαρύνεται, συλλογικά, με εγκλήματα όπως αυτά της καθολικής εκκλησίας, του παπισμού, ούτε ποτέ αποτέλεσε με ιεραποστόλους της «τον πνευματικό στρατό της αποικιοκρατίας». Και η ιστορία του νεώτερου Ελληνισμού είναι πράγματι συνδεδεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι η νεοελληνική συνείδηση διαμορφώθηκε ως αντίσταση στη φραγκική κατάκτηση του 1204 και της γενικής λεηλασίας και των ταπεινώσεων που αυτή επέφερε στα ελλαδικά εδάφη, πρωταρχικά ως ανθενωτισμός ( με τη δυτική, καθολική, εκκλησία).
Φυσικά, υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις για το δικαίωμα της εκκλησίας να ασχολείται με άλλα θέματα πέρα από τον πνευματικό της ρόλο. Αυτοί, όμως, που τις προβάλλουν άλλες φορές την κατηγορούν πως δεν ασχολείται με τα κοινωνικά προβλήματα του ποιμνίου της ! Δε διαμαρτύρονται, επίσης όταν η εκκλησία παίρνει ακόμη και πολιτικές θέσεις, εφόσον αυτές βοηθούν την κυβερνητική πολιτική. Κάτι που συνέβη π.χ. στις μαθητικές κινητοποιήσεις-καταλήψεις κατά του τραγέλαφου της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, όταν ο Χριστόδουλος κάλεσε με αυστηρούς τόνους τους μαθητές να επιστρέψουν στα θρανία τους και εισέπραξε δίκαια το εύστοχο «κάτσε καλά, Χριστόδουλε!».
Από την άλλη το όποιο κίνημα δημιουργηθεί με βάση την αντίδραση της εκκλησίας και υπό την ηγεσία της έχει πολλά αρνητικά γνωρίσματα. Η εκκλησία είναι θεσμός και άρα μέρος της Πολιτείας, όμως τα κύρια γνωρίσματα των λειτουργών της, του κλήρου είναι εν πολλοίς ο αναχρονισμός, η θρησκοληψία, και (κυρίως στις ανώτερες βαθμίδες) η ιδιοτέλεια. Έχουν προσφέρει πολλά για τη στήριξη «του Γένους», όμως βαρύνονται και με πολλά για τις σχέσεις τους με τη σουλτανική εξουσία, με τους κοτζαμπάση δες, για την αντίδραση τους σε κάθε προοδευτική εξέλιξη, για τη στάση τους στην κατοχή, στον εμφύλιο (με πολλές είναι αλήθεια φωτεινές εξαιρέσεις), στη δικτατορία. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να προσελκύσει και να καθοδηγήσει τους πράγματι προοδευτικούς; θα τη δέχονταν, ενδεχομένως, ως σύμμαχο και συμμέτοχο στο διαμορφούμενο κίνημα κατά της εσωτερικής και εξωτερικής απειλής, ποτέ όμως ως ηγεσία, και δικαιολογημένα.
Ένα εφιαλτικό σενάριο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στα παραπάνω η αναφορά γίνεται στην εκκλησία και όχι στο Χριστόδουλο. Ο διαχωρισμός είναι αναγκαίος. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ο Χριστόδουλος της έδωσε αυτή τη δυναμική, λόγω των ικανοτήτων του, αλλά και λόγω της πρωτοφανούς, πριμοδότησης και προώθησης του από τα Μ.Μ.Ε. Η αντίδραση της εκκλησίας στο θέμα των ταυτοτήτων και σε όσα προετοιμάζονται για να ακολουθήσουν στο πνεύμα της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις της ΕΟΚ και της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης θα εκδηλώνονταν ούτως ή άλλως, με ή χωρίς το Χριστόδουλο, δε θα έπαιρνε όμως αμέσως αυτήν την έκταση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ποιος βοήθησε καθοριστικά στην εκλογή του. Είναι γεγονός πως ο Μπέρνς θριαμβολογούσε, όταν εξελέγη ο Χριστόδουλος.
Έκαναν, λοιπόν λάθος οι Αμερικάνοι;
Μάλλον απίθανο. Το πιθανότερο είναι πως στα σχέδια τους για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης τους προέβλεπαν τις πιθανές αντιδράσεις και τα ενδεχόμενα κινήματα που αυτή θα προκαλούσε. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να υποθέσει κανείς πως θα τους διευκόλυνε να προωθήσουν και ευνοήσουν κινήματα που η ηγεσία τους θα ήταν, τουλάχιστον, φιλική προς αυτούς !!
Δε χρειάζεται να ειπωθεί τι θα συμβεί, αν τα παραπάνω είναι, έστω και σχετικά, αληθή. Το υπό εκκόλαψη κίνημα να είναι εξ υπ' αρχής υπονομευμένο, και αυτό ανεξάρτητα από το πώς θα αντιδράσει η εκκλησία, που δεν ταυτίζεται, βέβαια, με το Χριστόδουλο.
Γι' αυτό απαιτείται προσοχή και όχι σπουδή στις εκτιμήσεις και συνακόλουθες ενέργειες...
Είναι σε όλους πρόδηλο πως ο σάλος που ξέσπασε για το θέμα της αναγραφής ή όχι, υποχρεωτικά ή προαιρετικά, του θρησκεύματος στις ταυτότητες είναι ψευδεπίγραφος. Οι ταυτότητες ήσαν απλώς η αφορμή, το έναυσμα των κινητοποιήσεων και κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό, αποτελεί την ουσία τους. Γι' αυτό και η γενική αμηχανία που επικρατεί και ο προβληματισμός για το τι περί τίνος, τελικά, πρόκειται και πού μπορεί να οδηγήσει.
Είναι, επίσης, σχεδόν βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα συμφωνούσε στον, σταδιακά έστω, διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας και σε όλα όσα αυτό θα συνεπαγόταν, αν οι περιστάσεις, οι συγκυρίες, εσωτερικές και διεθνείς, δεν ήσαν οι σημερινές.
Το θρήσκευμα, φυσικά, όπως και πολλά άλλα στοιχεία προσωπικού χαρακτήρα, δεν πρέπει να αναγράφεται στις ταυτότητες. Όταν όμως ο Σημίτης (αυτονομημένος ακόμη και από το κόμμα του, κατά τον Ε. Γιαννόπουλο) θέτει το θέμαμέσω των αυλικών του και με τον τρόπο και την ώρα που το θέτει, δημιουργεί πολλές απορίες, τουλάχιστον. Και όταν προβάλλουν το επιχείρημα της ...προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών όλοι, δημόσια ή ιδιωτικά, καγχάζουν... Τι λοιπόν συμβαίνει και αναδύονται τέτοιες «λαοσυνάξεις»;
Τα αίτια του φαινομένου
Εσωτερικά, το σημερινό πολιτικό σκηνικό φαντάζει ακόμη και σ' αυτούς που κατά 87% το νομιμοποίησαν εκλογικά μόλις πριν από 2 μήνες, εφιαλτικό. Οι πολιτικές που από αυτό τεκταίνονται δεν εκφράζουν παρά ένα ελάχιστο ποσοστό κάποιων ευνοημένων διαπλεκομένων με αυτό, πέρα από αυτούς που το σχεδίασαν και το επέβαλαν. Αποτελεί, επομένως, μια τεχνητά διογκωμένη φούσκα, έτοιμη να εκραγεί.
Διεθνώς, το απροκάλυπτο και κυνικό κύμα της αμερικανικής τραπεζοχρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης (που στη χώρα μας εκδηλώνεται, κυρίως με την ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ της) απειλεί τα πάντα και τους πάντες. Με προπομπό την ισοπέδωση και εξαφάνιση κάθε ιδιοτυπίας που θα μπορούσε να αποτελέσει έρεισμα για τη δημιουργία θυλάκων αντίστασης, σχεδιάζουν κοινωνίες-εφιάλτες έντρομων ανθρωποειδών.
Αυτά τα βλέπουν ή τα διαισθάνονται οι πολλοί και προσπαθούν να βρουν διέξοδο με άμεση προοπτική. Τα υπάρχοντα γνωστά από τα Μ.Μ.Ε. κόμματα δεν τους καλύπτουν, πλέον. Και έτσι, κατά εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύνονται στις «λαοσυνάξεις» που οργανώνει η εκκλησία, μια που, όπως λένε, είναι η μόνη που «τα βάζει με το κατεστημένο» .
Και εδώ ανακύπτει το σοβαρό πρόβλημα, το μεγάλο ερώτημα : Η εκκλησία θα εκφράσει, τελικά, αυτό το διαμορφούμενο κίνημα, που θα παίρνει όλο και πιο σαφή κοινωνικό και πολιτικοϊδεολογικό χαρακτήρα (το κείμενο του Μητροπολίτη Καλαβρύτων είναι αποκαλυπτικό...); Η εκκλησία (όχι αναγκαστικά ο Χριστόδουλος) θα υποκαταστήσει την πραγματική αριστερά ;
Λογικό το ερώτημα
Σε πρώτη ματιά το ερώτημα φαντάζει παράξενο Πώς μπορεί η εκκλησία να κάνει κάτιτέτοιο; Δε θα είναι η πρώτη φορά. Όπου οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να εκδηλωθούν, φυσιολογικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα αμφισβήτησης μέχρι και επανάστασης, αυτά θα βρούν τρόπους απροσδόκητους να εκφρασθούν, οι οποίοι τρόποι όμως θα επηρεάσουν αναλόγως και πολλές φορές μοιραία τις εξελίξεις. Είναι το γνωστό φαινόμενο ειρωνείας ή (και) εκδίκησης της ιστορίας. Κάτι τέτοιο συνέβη στο Ιράν, όταν η αγανάκτηση κατά του καθεστώτος του Σάχη, που ήταν ο χωροφύλακας της Δύσης στην περιοχή, βρήκε έκφραση στο κίνημα των μουλάδων του Χομεϊνί και το ανέτρεψε πλήρως, με τα γνωστά όμως θεοκρατικά στοιχεία που επικράτησαν.
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, όπου τα λαϊκά κινήματα στρέφονται στο παραδοσιακό Ισλάμ για να εκφράσουν τα κοινωνικά τους αιτήματα (φονταμενταλισμός). Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και στη χώρα μας; Και τι προοπτικές μπορεί να έχει;
Θετικές και αρνητικές προοπτικές
Είναι γεγονός πως αυτή τη στιγμή η εκκλησία μόνο έχει τη δυνατότητα κινητοποιήσεων μεγάλου ποσοστού των πολιτών, το οποίο και θα μπορεί να αυξάνεται πέρα από το «χριστεπώνυμο» πλήρωμα των εκκλησιών, όσο θα μπαίνουν στοιχεία κοινωνικά και πολιτικά στις εγκυκλίους των θρησκευτικών ηγετών. Γι' αυτό και η γενική οργή των πολιτικών ηγεσιών, που βλέπουν τη δική τους αδυναμία για κάτι τέτοιο.
Έχει, επίσης, η εκκλησία τη δυνατότητα να προβάλει πολλά στοιχεία του Χριστιανισμού, κοινωνικά και ιδεολογικά, που θα μπορούσαν να γίνουν η βάση ενός κινήματος. ’λλωστε η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία δε βαρύνεται, συλλογικά, με εγκλήματα όπως αυτά της καθολικής εκκλησίας, του παπισμού, ούτε ποτέ αποτέλεσε με ιεραποστόλους της «τον πνευματικό στρατό της αποικιοκρατίας». Και η ιστορία του νεώτερου Ελληνισμού είναι πράγματι συνδεδεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι η νεοελληνική συνείδηση διαμορφώθηκε ως αντίσταση στη φραγκική κατάκτηση του 1204 και της γενικής λεηλασίας και των ταπεινώσεων που αυτή επέφερε στα ελλαδικά εδάφη, πρωταρχικά ως ανθενωτισμός ( με τη δυτική, καθολική, εκκλησία).
Φυσικά, υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις για το δικαίωμα της εκκλησίας να ασχολείται με άλλα θέματα πέρα από τον πνευματικό της ρόλο. Αυτοί, όμως, που τις προβάλλουν άλλες φορές την κατηγορούν πως δεν ασχολείται με τα κοινωνικά προβλήματα του ποιμνίου της ! Δε διαμαρτύρονται, επίσης όταν η εκκλησία παίρνει ακόμη και πολιτικές θέσεις, εφόσον αυτές βοηθούν την κυβερνητική πολιτική. Κάτι που συνέβη π.χ. στις μαθητικές κινητοποιήσεις-καταλήψεις κατά του τραγέλαφου της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, όταν ο Χριστόδουλος κάλεσε με αυστηρούς τόνους τους μαθητές να επιστρέψουν στα θρανία τους και εισέπραξε δίκαια το εύστοχο «κάτσε καλά, Χριστόδουλε!».
Από την άλλη το όποιο κίνημα δημιουργηθεί με βάση την αντίδραση της εκκλησίας και υπό την ηγεσία της έχει πολλά αρνητικά γνωρίσματα. Η εκκλησία είναι θεσμός και άρα μέρος της Πολιτείας, όμως τα κύρια γνωρίσματα των λειτουργών της, του κλήρου είναι εν πολλοίς ο αναχρονισμός, η θρησκοληψία, και (κυρίως στις ανώτερες βαθμίδες) η ιδιοτέλεια. Έχουν προσφέρει πολλά για τη στήριξη «του Γένους», όμως βαρύνονται και με πολλά για τις σχέσεις τους με τη σουλτανική εξουσία, με τους κοτζαμπάση δες, για την αντίδραση τους σε κάθε προοδευτική εξέλιξη, για τη στάση τους στην κατοχή, στον εμφύλιο (με πολλές είναι αλήθεια φωτεινές εξαιρέσεις), στη δικτατορία. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να προσελκύσει και να καθοδηγήσει τους πράγματι προοδευτικούς; θα τη δέχονταν, ενδεχομένως, ως σύμμαχο και συμμέτοχο στο διαμορφούμενο κίνημα κατά της εσωτερικής και εξωτερικής απειλής, ποτέ όμως ως ηγεσία, και δικαιολογημένα.
Ένα εφιαλτικό σενάριο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στα παραπάνω η αναφορά γίνεται στην εκκλησία και όχι στο Χριστόδουλο. Ο διαχωρισμός είναι αναγκαίος. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ο Χριστόδουλος της έδωσε αυτή τη δυναμική, λόγω των ικανοτήτων του, αλλά και λόγω της πρωτοφανούς, πριμοδότησης και προώθησης του από τα Μ.Μ.Ε. Η αντίδραση της εκκλησίας στο θέμα των ταυτοτήτων και σε όσα προετοιμάζονται για να ακολουθήσουν στο πνεύμα της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις της ΕΟΚ και της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης θα εκδηλώνονταν ούτως ή άλλως, με ή χωρίς το Χριστόδουλο, δε θα έπαιρνε όμως αμέσως αυτήν την έκταση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ποιος βοήθησε καθοριστικά στην εκλογή του. Είναι γεγονός πως ο Μπέρνς θριαμβολογούσε, όταν εξελέγη ο Χριστόδουλος.
Έκαναν, λοιπόν λάθος οι Αμερικάνοι;
Μάλλον απίθανο. Το πιθανότερο είναι πως στα σχέδια τους για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης τους προέβλεπαν τις πιθανές αντιδράσεις και τα ενδεχόμενα κινήματα που αυτή θα προκαλούσε. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να υποθέσει κανείς πως θα τους διευκόλυνε να προωθήσουν και ευνοήσουν κινήματα που η ηγεσία τους θα ήταν, τουλάχιστον, φιλική προς αυτούς !!
Δε χρειάζεται να ειπωθεί τι θα συμβεί, αν τα παραπάνω είναι, έστω και σχετικά, αληθή. Το υπό εκκόλαψη κίνημα να είναι εξ υπ' αρχής υπονομευμένο, και αυτό ανεξάρτητα από το πώς θα αντιδράσει η εκκλησία, που δεν ταυτίζεται, βέβαια, με το Χριστόδουλο.
Γι' αυτό απαιτείται προσοχή και όχι σπουδή στις εκτιμήσεις και συνακόλουθες ενέργειες...
Κατηγορία
Φύλλο 76 Ιουνίου 2000
Στην ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος (αρ. φύλ.75)είχαμε διαπιστώσει ότι το σύνολο σχεδόν του ξένου παράγοντα και των «διαπλεκομένων»υποστήριξε στις εκλογές μετά μανίας το ΠΑΣΟΚ, για να ελαχιστοποιήσει τιςαντιδράσεις σε όσα επιδιώκουν και στις εξωτερικές μας σχέσεις και στα κοινωνικοοικονομικάζητήματα.
Το καινούργιο που παρατηρείται μετά τις εκλογές είναιμια πρωτοφανής επίθεση, χωρίς προσχήματα, χωρίς όρια εναντίον των κομμάτωντης αντιπολίτευσης, κυρίως της ΝΔ και του ΣΥΝ. Προφανώς είναι τόσο εξωφρενικάόσα έχουν υπαγορεύσει στο ΠΑΣΟΚ να πράξει, ώστε δεν αντέχουν ούτε αυτήτην εντός του συστήματος ,σε δευτερεύοντα θέματα και αποπροσανατολιστικήκριτική που θα κάνουν αυτά τα κόμματα, (βλ. άρθρο Σ.Στενού στην ΑΘΗΝΑΪΚΗ6/6 και ανακοίνωση του ΑΣΚΕ 7/6). Η εμπλοκή και της ΧΟΥΡΙΕΤ στην επίθεσηκατά Σπηλιωτόπουλου- Καραμανλή, μετά τις θριαμβολογίες για την πανηγυρικήεπανεκλογή του Γιωργάκη τους, απεκάλυψε ότι το παιχνίδι αφορά και (αν όχικυρίως) σε παραχώρηση μέρους του Αιγαίου στην Τουρκία (και στην εκμετάλλευσηόλων των πετρελαίων, και όχι μόνο, από τους Αμερικανούς).
ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ Ν.Δ.
Στην επίθεση μέσω των ΜΜΕ (ακόμη και του ΕλεύθερουΤύπου!!) ο Καραμανλής απάντησε με το έκτακτο Συνέδριο, θεωρούμε ότι πέτυχετον κύριο στόχο του, δηλ. να παραμείνει ισχυρός εντός της ΝΔ και να διαλύσειτην αμφισβήτηση που δημιούργησαν τα ΜΜΕ. Η Ντόρα, που έδειξε να θέλει σοβαράνα είναι ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ, βγήκε χαμένη από το Συνέδριο.
Ο Καραμανλής προσπάθησε να οριοθετήσει την ιδεολογίατου κόμματος, αερολογώντας περί «μεσαίου χώρου». Δεν είπε τίποτα, φυσικά,αφού τα 3 κοινοβουλευτικά κόμματα εκφράζουν το ίδιο πράγμα, δηλ. την υποταγήόλων των κοινωνικών τάξεων του ελληνικού λαού στα ξένα συμφέροντα. Χρησιμοποιούνκαι τα ίδια μέσα, δηλ. την εξαγορά συνειδήσεων με τα εοκικά κονδύλια καιτα κρατικά ρουσφέτια. Ωφελημένοι μόνο οι εμπορομεσίτες επιχειρηματίες καιοι "ημέτεροι").
ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΝ
Όπως είχαμε προβλέψει στο προηγούμενο φύλλο, ο ΣΥΝοδηγείται στο Συνέδριο χωρίς ένα κομμάτι από τους σημιτικούς του, δηλ.την ομάδα Μπίστη, ο οποίος αιφνιδίως έγινε πρώτη φίρμα στα κανάλια, μιλώνταςως κυβερνητικός εκπρόσωπος επί παντός του επιστητού.
Αλλά ο κ. Σημίτης δε χρειάζεται μόνον αυτούς που πάνεστο ΠΑΣΟΚ, για να εισπράξουν και επισήμως τα αργύρια. Χρειάζεται και αυτούςπου μένουν (Δαμανάκη, Παπαγιαννάκης, Κουναλάκης κλπ), για να παραμένειο ΣΥΝ μπάχαλο!
Τα άλλα κόμματα για τα ΜΜΕ δεν υπάρχουν (άρα και γιατους περισσότερους Ελληνες). Μόνο το ΚΚΕ, αποκλεισμένο κι αυτό, διαθέτεικάποια οργάνωση, αλλά κι αυτή ανεπαρκή για να δημιουργήσει οποιοδήποτεσοβαρό πρόβλημα στους προστάτες του κ. Σημίτη.
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση, την οποία (έχουμε τηνατυχία να) ζούμε, απαιτείπαράδοση όλων και άνευ όρων σε όλους τους τομείς(οικονομία, ένοπλες δυνάμεις, πληροφόρηση κλπ). Ο έλεγχος της αστυνόμευσης(και όσων ανεπισήμως συμπεριλαμβάνονται σ' αυτήν) είναι από τους πιο σημαντικούς.Όχι μόνο για την αντιμετώπιση των μικρών ομάδων των αντιφρονούντων (πουξέρουν ότι αύριο θα γίνουν μεγαλύτερες), αλλά και για τον έλεγχο πληροφοριών(και λήψη μέτρων) που σχετίζονται με τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις.
Ο Σημίτης, άνθρωπος των Γερμανών και της ΕΟΚ, ήθελενα κρατήσει για τους προστάτες του τον τομέα αυτό. Οι Αμερικανοί επανέλαβανπαλαιότερες πιέσεις με την έκθεση για την τρομοκρατία και τις προτάσειςπου τη συνόδευαν Φαίνεται ότι ο Σημίτης δεν υπεχώρησε πλήρως. Οπότε μετη δολοφονία του Σόντερς (βλ. και ανακοίνωση του ΑΣΚΕ 9/6) στο μνημόνιογια την «τρομοκρατία» ο κ. Χρυσοχοΐδης απλώς θα βάλει την υπογραφή του.Επιστρέφοντας στην Αθήνα θα φροντίσει να αδειάσει μερικά γραφεία του υπουργείουτου, για τους Αμερικανούς αντιτρομοκράτες (και να είναι κοντά στο δικότου!).
ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ;
Δε θέλουμε να αρκεστούμε σε αναλύσεις, κρίσεις καισχόλια. Δεν είμαστε ακαδημαϊκοί ούτε δημοσιογράφοι και εν πάση περιπτώσειδε βλέπουμε την πολιτική κατάσταση της πατρίδας μας ως ουδέτεροι. Προσπαθούμεν' αλλάξουμε κάτι. θέλουμε ν' αντισταθούμε στη βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης,που μεταφέρεται και στην πατρίδα μας με την ΟΝΕ και τις άλλες πολιτικέςμέσω των Σημίτηδων και των Γιωργάκηδων. Για ν' αλλάξει όμως κάτι, χρειάζεταιη αντίσταση των πολλών. Ειλικρινά ομολογούμε ότι με το εκλογικό αποτέλεσματης 9 Απρίλη πραγματικά έχουμε πρόβλημα τι να προτείνουμε σε ποιον. Έχουμεκατά καιρούς κάνει τις προτάσεις μας προς τους Έλληνες πολίτες. Απ'αυτούς2000 άνθρωποι ευθυγραμμίστηκαν με το ΑΣΚΕ στις πολύ δύσκολες συνθήκες τωνφετινών εκλογών. Σίγουρα και οι 10.000 των ευρωεκλογών και άλλοι που γνώρισανκαλύτερα το ΑΣΚΕ σ' αυτό τον 1 χρόνο μας εμπιστεύονται και μας προσέχουν.Αλλά οι πολλοί;
Έτσι περιοριζόμαστε αυτή τη στιγμή να υπενθυμίσουμεότι η δική μας προσπάθεια δε θα σταματήσει ποτέ, όσο δύσκολες κι αν είναιοι συνθήκες και με πλήρη σεβασμό στον αγώνα οποιουδήποτε άλλου φορέα ήπολίτη επίσης αντιστέκεται. Στις 1 του Ιούλη στα γραφεία μας θα γίνει μιασυζήτηση για όλ' αυτά
Κατηγορία
Φύλλο 76 Ιουνίου 2000
Η παραίτηση του Γέλτσιν, η απόσυρση των βασικότερωνυποψηφίων για την Προεδρία της Ρωσίας, όπως ο πρώην πρωθυπουργός Πριμακόφκαι ο δήμαρχος της Μόσχας Λούσκοφ, και η άνετη επικράτηση του άσημου Πούτινδείχνουν ότι στο πρόσωπό του επήλθε κάποια συνεννόηση, ότι εκφράστηκε κάποιασυμμαχία δυνάμεων.
Η εποχή του κλόουν Γέλτσιν ήταν η εποχή που κύριοστοιχείο της ήταν το ξέσκισμα των σαρκών του πτώματος της ΕΣΣΔ από τα κοράκια-πρώην στελέχη του ΚΚΣΕ τα περισσότερα. Δισεκατομμυριούχοι εμφανίστηκανμέσα σε μια νύχτα - μεσάζοντες στην καταλήστευση των πλουτοπαραγωγών πηγώντης Ρωσίας (π.χ. πετρέλαιο και φυσικό αέριο) από το μεγάλο κεφάλαιο τηςΔύσης. Ο λαός βρέθηκε σε πρωτοφανή εξαθλίωση και με τη μαφία (από πρώηνστελέχη της να είναι συγχρόνως η δύναμη καταστολής και μηχανισμός οικονομικής εκμετάλλευσηςτων απελπισμένων (πορνεία, δουλεμπόριο).
Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Κάτι έπρεπε ναγίνει. ’λλωστε ισχυρότατοι θεσμοί παρέμεναν έξω από το καθεστώς Γέλτσιν(Κοινοβούλιο, Ένοπλες Δυνάμεις, Εκκλησία). Έτσι συσπειρώθηκαν οι δυνάμειςπου, χωρίς να επιδιώκουν επάνοδο στο παλαιό καθεστώς ή κάποιες σοσιαλιστικέςμεταρρυθμίσεις (άλλωστε τέτοιο ζήτημα τα Κ.Κ. της Αν. Ευρώπης), στόχο τουςέχουν να δημιουργηθεί κράτος, να υπάρξει ξανά Ρωσία. Αυτές εκφράστηκανμε τον Πούτιν.
Το μεγάλο πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι το καθεστώςΓέλτσιν, κατ' εντολήν των Δυτικών (ΔΝΤ κλπ) διέλυσε πλήρως τηνπαραγωγική μηχανή με συνέπεια την απελπιστική έλλειψη χρημάτων για τονκρατικό μηχανισμό και τη διάλυση της υλικοτεχνικής υποδομής. Έτσι τα βήματατου Πούτιν είναι μικρά και μετρημένα. Όμως οι προθέσεις του έγιναν φανερέςαπό τις πρώτες κινήσεις του:
Δυσαρέσκεια των Δυτικών
- Στησύνοδο της G8και στις επαφές του με τις Δυτικές κυβερνήσεις, παζαρεύει σκληρά τους όρουςδανειοδότησης και γενικότερα τους όρους ένταξης της Ρωσίας στην παγκόσμιατάξη πραγμάτων.
-Συσπείρωσεπάλι γύρω από τη Ρωσία μερικές από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες (Ουζμπεκιστάν,Κιργισία, Τατζικιστάν, Λευκορωσία) και βελτίωσε τις σχέσεις με άλλες (πχ.Ουκρανία).
- Έκλεισετο μέτωπο με την Κίνα, αποκαθιστώντας καλή συνεργασία και βελτίωσε τιςσχέσεις με την Ιαπωνία (παρά το πρόβλημα των Κουρίλων νήσων).
-Έδειξεαποφασισμένος να μην αφήσει τον έλεγχο του Καυκάσου (δηλαδή του δρόμουτων πετρελαίων της Κασπίας στους υποστηριζόμενους από ΗΠΑ και Τουρκία αντάρτες.
-Επιδιώκεινα περιορίσει την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών-μεσαζόντων, απαιτώνταςκαταβολή φόρων (ώστε να υπάρχουν έσοδα για το κράτος) και έλεγχο των ΜΜΕτους (ώστε να μη διαμορφώνουν αυτοί την κοινή γνώμη.
-Αντέδρασεέντονα στη δημιουργία του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ καιστις κυρώσεις κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Οι Δυτικοί δε βλέπουν με ευχάριστο μάτι όλ' αυτά,πολύ περισσότερο όταν είχαν συνηθίσει να κάνουν ό,τι θέλουν με το καθεστώςΓέλτσιν. Όσοι βλέπουν μακρύτερα αντιλαμβάνονται ότι η Ρωσία μπορεί να ξαναγίνειμια μεγάλη δύναμη. Έτσι αποφάσισαν να «κόψουν τον τσαμπουκά» του Πούτινπριν η Ρωσία ορθοποδήσει.
-ΕνισχύουνΙσλαμικά κινήματα στο νότιο υπογάστριο της Ρωσίας (Καύκασος, Τατζικιστάν).
-Ασκούνπιέσεις μέσω των πιστωτικών οργανισμών.
-Είναιηθικοί αυτουργοί των πολύνεκρων βομβιστικών επιθέσεων στη Μόσχα.
-Τελευταίαη βύθιση του Κουρσκ. Αν δεν προκάλεσαν οι ίδιοι τη βύθιση του (που μάλλοντην προκάλεσαν, άλλωστε οι ’γγλοι είναι ειδικοί σε τέτοιες δουλειές), σίγουραεκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, για να πλήξουν το κύρος το Πούτιν τόσο στοεξωτερικό όσο και στο εσωτερικό μέσω των μεγαλοεπιχειρηματιών - μεσαζόντωντους και των ΜΜΕ τους.
Παρά το αναμφισβήτητο πλήγμα ο Πούτιν δείχνει να συνεχίζειστην ίδια γραμμή. Για να έχει αποτέλεσμα η προσπάθεια του και να μην περιπέσειη Ρωσία σε οριστική ανυποληψία πρέπει να συγκρουστεί σκληρά με τους μεγαλοεπιχειρηματίεςκαι τη μαφία και το μεγάλο ερώτημα είναι ακριβώς μέχρι πού είναι διατεθειμένοςνα φτάσει. Αυτό που εμάς ενδιαφέρει άμεσα είναι ότι μια ελληνική εξωτερικήπολιτική (άγνωστη σε δίδυμα όπως αυτό του Σημίτη με το Γιωργάκη) θαμπορούσε να αξιοποιήσει τη σημερινή ρωσική πολιτική, που εξυπηρετεί καιτα στρατηγικά μας συμφέροντα. Π.χ. η Ρωσία εξέφρασε την πλήρη υποστήριξήτης στις ελληνικές θέσεις για την Κύπρο, έχει ορίσει ειδικό εκπρόσωπο,που παρεμβαίνει στις συνομιλίες και ο Πούτιν αποφάσισε και επίσκεψη στηνΚύπρο.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Αντιμέτωπη με τα παραμύθια του «μονόδρομου» της ΕΟΚκαι της ΟΝΕ και του «όλοι θέλουν να μπουν» ορθώνεται η σημερινή χαώδηςπραγματικότητα της ΕΟΚ. Ας ξεκινήσουμε από μερικά στοιχεία, που δημοσιεύτηκανστον τύπο.
Μ. Βρετανία : Σύμφωνα με δημοσκόπησητηςBusiness forSterling το 80% των Βρετανών ηλικίας 18-24 χρονών είναι αντίθετοστην ΟΝΕ, όπως και το 69% των πολιτών κάθε ηλικίας, ενώ μόνο το 23% τάσσεταιυπέρ του ευρώ.
Στη Βρετανία ξεκίνησε εκστρατεία κατά της ένταξηςστην ΟΝΕ, που προβλέπεται να στοιχίσει 1,1 δις. Δρχ. και στην οποία συμμετέχεικαι η οργάνωση NewEurope του τέως γραμματέα των Εργατικών για τις Εξωτερικές Υποθέσεις,λόρδου Όουεν.
Οι Συντηρητικοί όχι μόνο αντιτίθενται στο ευρώ, αλλάστο μανιφέστο τους τονίζεται η ανάγκη νομοθετικού πλαισίου που θα εμποδίζειτην ΕΟΚ να αναμιχθεί σε θέματα παιδείας, υγείας και άμυνας, δηλ. πάει περίπατοη συνθήκη του Μάαστριχ, αν το Μάιο του 2002 επικρατήσουν στις εκλογές οιΣυντηρητικοί.
Δανία : Στις 28 Σεπτεμβρίου θα γίνειδημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Υπέρ της ΟΝΕ είναι η κυβέρνηση,τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι εργοδότες και τα συνδικάτα(!) και παρ' ολ' αυτά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το αποτέλεσμαθα είναι οριακό. Δηλαδή επαναλαμβάνεται ό,τι έγινε το 1992 με τη συνθήκητου Μάαστριχ, που στο πρώτο δημοψήφισμα υπερίσχυσε οριακά το ΟΧΙ, για ναγίνει και δεύτερο (!!), που έδωσε οριακά το ΝΑΙ. Οι υποστηρικτές του Μάαστριχείναι οι ίδιοι που σήμερα υποστηρίζουν την ΟΝΕ.
Τυχόν αρνητικό αποτέλεσμα στη Δανία θα απογοητεύσειόσους στη Σουηδία επιθυμούν να σύρουν τη χώρα στην ΟΝΕ (με δεδομένη τηναντίθεση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών) και όσους στη Νορβηγία έχουντις κρυφές σκέψεις να προκαλέσουν και τρίτο δημοψήφισμα (ύστερα από ταδύο ΟΧΙ) για την ένταξη στην ΕΟΚ.
Γαλλία : Φαινομενικά η κρίση στη γαλλικήκυβέρνηση με την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών Σεβενεμάν εστιάζεταιστο ζήτημα του βαθμού αυτονομίας της Κορσικής. Όμως ο Σεβενεμάν είναι έναςαπό τους κύριους εκφραστές της γενικότερης αντίθεσης προς την ΕΟΚ (καταψήφισετη συνθήκη του Μάαστριχ), που συνεχώς διευρύνεται, λόγω των συνεπειών τηςένταξης.
Υπενθυμίζουμε την οργισμένη αντίδραση του στα όνειρατου Φίσερ για αναβίωση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του ΓερμανικούΈθνους. Αγρότες, ψαράδες, ταξιτζήδες και άλλοι προχώρησαν σε δυναμικέςκινητοποιήσεις και η Κομισιόν προειδοποίησε τη Γαλλία να σεβαστεί τις κοινοτικέςτης υποχρεώσεις και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη κυκλοφορία προσώπων καιαγαθών. Αν, λοιπόν, στη Γαλλία συμβαίνουν αυτά, που είναι ο δεύτερος πυλώναςτης ΕΟΚ, είναι φανερό το πρόβλημα των άλλων χωρών.
Γερμανία : Αλλά και στον πρώτο πυλώνα,ενώ οι Γερμανοί επιχειρηματίες επιδιώκουν τη διεύρυνση της ΕΟΚ προς Ανατολάς,για να επεκτείνουν ης δραστηριότητές τους, η κοινή γνώμη στην πλειοψηφίατης διαφωνεί. Γι' αυτό ο Γερμανός επίτροπος για τη διεύρυνση Φερχόϊγκεν(σε πλήρη διάσταση με την κυβέρνηση) ζήτησε δημοψήφισμα, άποψη με την οποίασυμφώνησε και ο Γ.Γ. του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Μουντεφέρινγκ. Ταυτόχρονατα γερμανικά ομόσπονδα κρατίδια αντιδρούν στη συρρίκνωση της εξουσίας τουςμέσα σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία.
Αυστρία : Οι αρνητικές συνέπειες τηςένταξης της Αυστρίας στην ΕΟΚ ήρθαν πολύ γρήγορα και προκάλεσαν μεγάλεςκοινωνικές αντιδράσεις. Στις εκλογές η αντίθεση εκφράστηκε (δυστυχώς) μετην ενίσχυση και την άνοδο στην κυβέρνηση του δεξιού κόμματος του Χάϊντερ.Η ΕΟΚ προχώρησε σε κυρώσεις (!) κατά της Αυστρίας, που διόγκωσαν τις αντιδράσειςτόσο μέσα όσο και έξω από την Αυστρία. Στην πραγματικότητα η ΕΟΚ φοβάταιμήπως η αυστριακή κυβέρνηση, πιεζόμενη από τους ψηφοφόρους της, στραφείκατά της ΟΝΕ ή της ΕΟΚ.
ΕΥΡΩ
Τα προηγούμενα πρέπει να προστεθεί το κατρακύλισμα του ευρώ έναντι του δολαρίου.Όσοι είχαν αναλάβει εργολαβικά τη διαφήμιση της ΟΝΕ και του ευρώ μάλλονέχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, αφού γίνεται πλέον φανερό ότι η ΕΟΚ συμμετέχειστις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης όχι ως ισότιμη των ΗΠΑ, αλλά ως οφτωχός τους συγγενής. Τι έγινε κ. Σημίτη με το «κλείδωμα» μας στην ΟΝΕ ;
Η προοπτική : Για το άμεσο μέλλον οιεπιδιώξεις αποκλίνουν. Οι ισχυρές χώρες επιδιώκουν τη δημιουργία διευθυντηρίουμε την καθιέρωση των ενισχυμένων συνεργασιών, κάτι που απορρίπτουν οι άλλεςχώρες (ήδη εκδηλώθηκαν έντονες αντιδράσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλίακαι Βέλγιο). Η Γαλλική προεδρία διεμήνυσε στους ασθενέστερους εταίρουςτης : « είτε συμβιβάζεσθε με την καθιέρωση των ενισχυμένων συνεργασιώνείτε αναλαμβάνετε την ευθύνη μιας γενικευμένης ευρωπαϊκής κρίσης».
Αλλά και οι ισχυρές χώρες δεν αντιλαμβάνονται τιςενισχυμένες συνεργασίες με τον ίδιο τρόπο. Η Γαλλία επιδιώκει μέσω αυτώντην περιφρούρηση και ενίσχυση του εθνικού της κράτους (ακραία η αντίδρασηΣεβενεμάν στην αυτονομία της Κορσικής), ενώ η Γερμανία επιδιώκει την ομοσπονδίαμε υπέρβαση των εθνικών κρατών.
Αντιλαμβάνεται κανείς ποιο μέλλον περιμένει την Ελλάδαμέσα στη ζούγκλα της ΕΟΚ, ειδικά όταν η διακυβέρνησή της ανατίθεται απότον ελληνικό λαό σε υπαλλήλους των Βρυξελλών. Όσο γρηγορότερα αναπτυχθούνκινήματα αντίστασης, όσο γρηγορότερα διατυπωθούν οράματα και στρατηγικέςεξόδου από την ΕΟΚ και διαμόρφωσης άλλης, ανθρώπινης κοινωνίας τόσο πιοανώδυνη θα γίνει η αλλαγή πορείας.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Δεν έχουν τελειωμό τα βάσανα κι οι καημοί της δόλιαςΟλυμπιάδας του 2004.
Μετά τις αλλεπάλληλες αντικαταστάσεις (με αποζημιώσειςεκατοντάδων εκατομμυρίων) αυτών που θα διηύθυναν το πλοίο της Ολυμπιάδαςαπό αυτόν που ο ίδιος τους διόριζε φτάσαμε στην "ομάδα νίκης" της (κατάΜαλβίνα) χρυσόμυγας Γιάννας.
Το τι επακολούθησε σε κωμωδίες για αρχοντοχωριάτεςκαι νεόπλουτους δε βρίσκει κανείς κάτι το αντίστοιχο. Και ο εκτελών χρέηπρωθυπουργού Σημίτης παλεύει με τους απερίγραπτους "Αθάνατους" του Σάμαρανκκαι τα πελώρια συμφέροντά τους από τη μία και με τους δύστυχους υπουργούςκαι λοιπούς "αρμοδίους" από την άλλη, που αρνούνται (και δικαίως...) ναπλαισιώνουν την αυλή της Γιάννας και να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες της(χωρίς να παίρνουν τίποτα οι ίδιοι).
Αλλά το μεγάλο φαγοπότι μόλις άρχισε. Κι η Γιάννα,που προετοιμάζει το έδαφος για να... κυβερνήσει την Ελλάδα (εκτός πια καιτης φαίνεται... μικρή γι' αυτήν) προκαλεί εκνευρισμό μέχρι και αγανάκτηση.
Ιδιαίτερα, τώρα που θα διδάσκεται και στα σχολείαολυμπιακό μάθημα (!) και θα συγκροτεί τις στρατιές των μισθοφόρων της "εθελοντών"για την Ολυμπιάδα.
Πώς να παρηγορήσει κανείς τον Πάγκαλο, το Λαλιώτη,τον Αβραμόπουλο και τους λοιπούς επίδοξους σωτήρες!
Ας ελπίσουμε πως η ίδια η ανικανότητά τους θα μαςσώσει, μήπως αναγκασθούν να στείλουν αλλού την Ολυμπιάδα του 2004. Ίσωςμέχρι τότε κάτι να παραμένει όρθιο.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ 7/9/2000
Η διαπλοκή και η διαφθορά, που κυνικά και απροκάλυπταέχουν πάρει τρομακτικές διαστάσεις στη χώρα μας, δεν είναι πρωτογενή φαινόμενα.Είναι σύμφυτες με το καθεστώς της εξάρτησης, που σήμερα (τουλάχιστον σεοικονομικό επίπεδο) εκφράζεται με την ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ καιμέσω αυτής στη βαρβαρότητα της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης.
Επομένως κάθε ειλικρινής αγώνας για την καταπολέμησηαυτών των φαινομένων προϋποθέτει καθαρές προτάσεις και αγώνα για την εξάλειψητων αιτίων που τα προκαλούν.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Έχουμε ξαναγράψει για τους πραγματικούς στόχους τηςπρόσφατης μεταρρύθμισης του Αρσένη (και την αμέσως προηγούμενη του συναδέλφουτου, υμνητή και διαφημιστή του χασίς, Γιωργάκη), πέρα από το απέραντο κομφούζιοπου, συνειδητά ή ασυνείδητα (λόγω και ανικανότητας), επέβαλε στο χώρο της:Περιορισμός της Παιδείας στους λίγους, εκδίωξη των πολλών από το Λύκειο,αφελληνισμός, απανθρωπισμός. Τέτοιες είναι οι εντολές του ΟΟΣΑ, εναρμονισμένεςμε το μοντέλο κοινωνιών των (ονομαστικά ) 2/3, στην πραγματικότητα του1/4 στην καλύτερη περίπτωση.
Ο φόβος των αντιδράσεων
Φυσικά, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, τα παιδιά καιτους γονείς, κυρίως (θα περίμενε κανείς να αντιδρούσαν όλοι οι, φύσει καιθέσει, αρμόδιοι, αλλά πού να το επιτρέψουν τα διάφορα "προγράμματα"...)Οι αντιδράσεις έντονες, και εντονότερες προβλεπόταν για τώρα, που τα άμεσα(ως προς την ανώτερη εκπαίδευση) αποτελέσματα θα φαίνονταν ολοκάθαρα καιθα οδηγούσαν σε εκρήξεις. Αυτό μόνο προσπαθεί να αποφύγει με τον καινούργιουπουργό ο κ. Σημίτης και τίποτα άλλο. Και σ' αυτό τον διευκολύνει και τοείδος των αντιδράσεων στην εκπαιδευτική του πολιτική.
Μόνο οι εξετάσεις ;
Κανείς σχεδόν, δε διαμαρτύρεται για την ουσία τουπροβλήματος της παιδείας μας, το πιο ασήμαντο στοιχείο του οποίου είναιο τρόπος πρόσβασης στην Ανώτατη και Ανώτερη Παιδεία. Και όμως όλοι με αυτόασχολούνται, αντί να ενδιαφέρονται για το τι, πως και με ποιους θα διδάσκονταιτα παιδιά, οι έφηβοι και οι νέοι σε όλα τα στάδια της παιδευτικής διαδικασίας.
Και συνοπτικά, να βοηθήσουμε τους μαθητές να εξελιχθούνχωρίς κανένα εμπόδιο και με βάση τις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας μας,της ιστορίας μας, του τόπου μας, αλλά και τις κλίσεις του κάθε μαθητή.
Στη συνέχεια το πώς, δηλ. με τι βιβλία, με τι όργανα,με τι μεθόδους, σε ποιους τόπους θα γίνει αυτό. Και φυσικά με ποιους θαγίνεται αυτό. Τι είδους δασκάλους θα έχουμε και πώς θα τους βοηθούμε διαρκώςκαι θα τους αμείβουμε, ώστε να μπορούν να ασχολούνται αποκλειστικά σ' αυτότο λειτούργημα.
Φυσικά, έχουμε απόψεις για όλα τα παραπάνω γενικέςκαι ειδικές. Δεν έχει όμως, αυτή τη στιγμή, σημασία τι λέει ο καθένας.Αυτό είναι υπόθεση (και διαρκής μάλιστα) όλης της κοινωνίας και αυτό έπρεπενα γίνεται από τους αρμόδιους φορείς, απ' όλα τα πνευματικά ιδρύματα, απ'όλες τις ομάδες, απ' όλους τους πολίτες, μέσα από τις κατάλληλες διαδικασίες.Και αντί αυτού μέσα σε μόλις 5 χρόνια, από την ίδια κυβέρνηση έχουμε 3διαφορετικές (!) μεταρρυθμίσεις, που αφορούν μόνο στον τρόπο εξέτασης,ανάλογα με το πώς ο Γιωργάκης, ο Αρσένης και ο τωρινός (και οι παρατρεχάμενοίτους) πιστεύουν ότι μπορούν να συνδυάσουν την εκτέλεση έξωθεν εντολών μετην ικανοποίηση απαιτήσεων των φίλων τους. Ούτε να συνεννοηθούν μεταξύτους δεν μπορεί η κυβέρνηση.
Πυροσβέστης ο Ευθυμίου
Δεν έχει, συνεπώς, μεγάλη σημασία να ασχοληθούμε καιπολύ με το τι επιδιώκει ο εντεταλμένος για τον χώρο αυτό του συγκροτήματοςΛαμπράκη και για τους δικούς του σκοπούς, που φυσικά δεν έχουν καμία σχέσημε το πρόβλημα της παιδείας. Το μόνο που επιδιώκουν (με την άδεια, φυσικά,των μεγάλων εντολέων, που θέλουν να σώσουν την κυβέρνηση, μπροστά στιςογκούμενες αντιδράσεις, όσο ακόμη την χρειάζονται) είναι να λειτουργήσειως πυροσβέστης στην φωτιά που απειλείται να ανάψει, όταν εκδοθούν τα αποτελέσματατων εισαγωγικών εξετάσεων, η ανακοίνωση των οποίων πάει από αναβολή σεαναβολή, ακριβώς γι' αυτόν το λόγο. Να μην αισθανθούν αμέσως οι υποψήφιοιως αποκλεισμένοι, να τους δοθούν, δήθεν, απεριόριστες ευκαιρίες, να ισχύειή να μην ισχύει ο προφορικός βαθμός, να μειωθεί ή να αυξηθεί ο αριθμόςτων εισακτέων, παλαιών ή νέων, κ.λ.π. Και δε χρειάζεται να ασχολούμαστεσοβαρά μ' αυτά, γιατί αύριο θα ισχύουν άλλα και μεθαύριο διαφορετικά. Έτσιώστε να αποπροσανατολίζονται όλοι από το πραγματικό πρόβλημα και (νέο εύρημα)από τα άλλα προβλήματα που υπάρχουν, αλλά και που δημιουργεί η τωρινή κυβέρνηση.Και φυσικά να περάσει απαρατήρητη η άλωση της Παιδείας από τον Λαμπράκη,αν προλάβει...!!! Συζήτηση άλλη, λοιπόν, και πραγματικός αγώνας για πραγματικήπαιδεία.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Ασυνήθιστες (;) εξελίξεις, που γίνονται τώρα πλέονευρύτερα ορατές, παρατηρούνται στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια.
Δικτατορικό καθεστώς
Βασικό στοιχείο της Τουρκίας ως κράτους είναι ηδια της βίας επιβολή τουρκικής εθνικής συνείδησης στους λαούς και στιςομάδες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που απάρτιζαν την ΟθωμανικήΑυτοκρατορία και που δεν ήταν Τούρκοι (οι Τούρκοι ήταν και είναι μειοψηφία)Σχέδιο και καθοδήγηση γερμανική, πού υλοποιήθηκε από τους νεότουρκους τουΚεμάλ με τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων. Έκτοτε ο κεμαλισμόςαποτελεί την επίσημη ιδεολογία (Η ευτυχία του να είσαι Τούρκος. Ο μόνοςφίλος του Τούρκου είναι ο Τούρκος.)
Τοποτηρητής αυτής της «ακεραιότητας) της Τουρκίαςείναι ο στρατός. Το τουρκικό στρατοκρατικό καθεστώς με το μανδύα κοινοβουλευτικής«δημοκρατίας» είναι στυγνή δικτατορία από τις πλέον ειδεχθείς. Κόμματακαι πολιτικοί εκτός νόμου, λευκά κελιά, πολιτικοί κρατούμενοι, βασανιστήρια,« εξαφανίσεις» εκτελέσεις από παρακρατικούς, ερήμωση και σφαγές στο Κουρδιστάν.
Η μορφή αυτή διακυβέρνησης είναι απόρροια της δημιουργίαςτης Τουρκίας και της διατήρησης της. Συνεπώς δε μπορεί ούτε καν να εξωραισθείγια το θεαθήναι. Εκδημοκρατισμός θα σημάνει πιθανότατα τη διάλυσή της ήτουλάχιστον τη ριζική αλλαγή της κρατικής της συγκρότησης.
Στρατός και κοινωνία
Οι Νεότουρκοι ευνόησαν τα αστικά στρώματα σε βάροςτων γαιοκτημόνων-πασάδων, που είχαν τις τοπικές εξουσίες, προκειμένου ναεπιβάλουν ενιαίο κρατικό συγκεντρωτικό σύστημα. Η στρατιωτική ιεραρχίακαι η διοικητική κάστα ήταν κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία και είναι καιτώρα η πραγματική άρχουσα τάξη. Στελεχώνεται αξιοκρατικά από την αφρόκρεματης κοινωνίας και τα στελέχη τους αποκτούν υψηλό μορφωτικό επίπεδο.
Έτσι παραδοσιακά ο Στρατός έχει σημαντικά κοινωνικάερείσματα στον πληθυσμό με το ιδεολόγημα του κεμαλισμού, δηλ. του εγγυητήτης «ακεραιότητας», που ενισχύεται και με τα τεράστια κονδύλια, που διαχειρίζεται.Από τη δεκαετία του 70 ξεκίνησε και κορυφώθηκε μετά τη διάλυση της ΣοβιετικήςΈνωσης το χτίσιμο της εικόνας της Τουρκίας ως τοπικής υπερδύναμης με τοπρόσχημα της εχθρικής περικύκλωσης, που ισχυροποίησε περισσότερο το ρόλοτων στρατιωτικών, θέλοντας μάλιστα να κρατούν τα προσχήματα για εσωτερικούςκαι εξωτερικούς λόγους, δηλ ότι η Τουρκία είναι δημοκρατία, επέβαλαν στοΣύνταγμα του 1982 (επί Εβρέν) θεσμικό ρόλο για το στρατό με το πανίσχυροσυμβούλιο εθνικής ασφάλειας ώστε να ελέγχουν απολύτως την κυβερνητική πολιτικήκαι γενικότερα την πολιτική ζωή και ν' αποφεύγουν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα.
Τα αστικά στρώματα επωφελήθηκαν σε πρώτη φάση απότην ενοποίηση της εσωτερικής αγοράς γι' αυτό και δεν αντέδρασαν πολιτικάστο δικτατορικό σύστημα διακυβέρνησης.
Εκδηλώσεις αντίδρασης, είτε από διανοούμενους, είτεαπό πολίτες, που πρόβαλλαν τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά τουςείτε, αργότερα, από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αντιμετωπίζοντανκατά κανόνα με την κατηγορία της υπονόμευσης της ακεραιότητας της Τουρκίας.
Οι αντιδράσεις
Τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιασθεί σοβαρές ρωγμέςστο τουρκικό καθεστώς που οφείλονται κυρίως :
στον αγώνα των Κούρδων
στην συνειδητοποίηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών(θρησκευτικών, εθνικών, πολιτιστικών) λαών, ομάδων, ή στρωμάτων.
στην άνοδο των αστικών στρωμάτων που διεκδικούνπλέον αποφασιστική συμμετοχή στις πολιτικές αποφάσεις με στόχο το άνοιγμαπρος το εξωτερικό των αγορών.
Η κρίση φαίνεται πλέον σε πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο.
Η άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Αχμέτ Σεζέρνα υπογράψει διάταγμα για απόλυση των ισλαμιστών δημοσίων υπαλλήλων (μ'αυτό συμφωνεί το 70 % των ερωτηθέντων σε σφυγμομέτρηση), που ζητά το ΓενικόΕπιτελείο.
Η αποτυχία του στρατού να παρατείνει τη θητεία του Ντεμιρέλ.
Ο προηγούμενος πρόεδρος του Ανώτατου ΑκυρωτικούΔικαστηρίου Βουράλ Σαβάς χαρακτήρισε, πέρσι, παράνομο το σύνταγμα του 1982επειδή επιβλήθηκε με τη δύναμη των όπλων. Η Χουριέτ μάλιστα μετά την ομιλίααυτή δημοσίευσε τους βαθμούς του στο λύκειο όπου ο βαθμός του στο μάθηματης «εθνικής ασφαλείας» (σ.σ !!!) δεν ήταν ιδιαίτερα καλός.
Ο Γιλμάζ να καθησυχάζει τους στρατιωτικούς: «δεθα διαλυθούμε αν μπούμε στην ΕΕ».
Διανοούμενοι, καθηγητές πανεπιστημίων μιλούν ανοιχτάγια την ανάγκη του τέλους του κεμαλισμού και το σεβασμό των ανθρωπίνωνδικαιωμάτων .
Τούρκος πολίτης να δηλώνει ότι τελευταία ανακάλυψεότι δεν είναι Τούρκος όπως νόμιζε αλλά Πόντιος (δηλ. Έλληνας) και ότι υπάρχουντουλάχιστον 300.000 Πόντιοι στην Τουρκία (στην πραγματικότηταυπάρχουν πολλοί περισσότεροι). Κάτι ανάλογο άλλωστε συνέβη με τους Κούρδους. Με τους σεισμούς κατέρρευσε στη συνείδηση του πληθυσμού η εικόνα τουπανίσχυρου κράτους και του στρατού-πατέρα.
Οι σχέσεις μας μετην Τουρκία
Την πολιτική της ελληνοτουρκικής «προσέγγισης» σχεδίασανεπί χάρτου η γραφειοκρατία και οι «εγκέφαλοι» του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ σανγενική συνταγή για την, προς το συμφέρον των ΗΠΑ, επίλυση των περιφερειακώνσυγκρούσεων. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ είναι η διατήρηση του τουρκικού καθεστώτοςμε τη σημερινή του δομή.
Η διατήρησή του φθάνει μέχρι παραχωρήσεις εθνικήςμας κυριαρχίας από το ενδοτικό δίδυμο Σημίτη-Γιωργάκη, όπως άλλωστε προβλέπειη απόφαση του Ελσίνκι που αναγνωρίζει διαφορές. (Όλες οι διαφορές να επιλυθούν,αν αποτύχουν οι διμερείς διαπραγματεύσεις, στη Χάγη).
Η «προσέγγιση» αφορά τις ελίτ των δύο χωρών που ισχυροποιείτο σημερινό καθεστώς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη χώρα μας για να δικαιολογήσειτις σχεδιαζόμενες παραχωρήσεις.
Η υποστήριξη εκ μέρους της Ελλάδας της τουρκικής αστικήςτάξης για την είσοδό της στην ΕΟΚ δεν πρόκειται να βοηθήσει τον εκδημοκρατισμόκαι άρα τη μείωση ή και κατάργηση της τουρκικής απειλής. Η τουρκική αστικήτάξη έχει κάθε συμφέρον να διατηρήσει τη σημερινή «ακεραιότητα» της ενιαίαςτουρκικής αγοράς, που μόνο ο στρατός μπορεί να της εγγυηθεί.
Συνεπώς θα επιδιώξει με τους στρατιωτικούς ένα συμβιβασμό,που όμως δε θα μεταβάλει ουσιαστικά τη φύση καθεστώτος.
Η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον για τον εκδημοκρατισμότης Τουρκίας. Αυτό σημαίνει την κατάργηση του στρατοκρατικού καθεστώτοςκαι την δημοκρατική έκφραση όλων των εθνικών, πολιτιστικών, κοινωνικώνστοιχείων της. Η Ελλάδα οφείλει στο πλαίσιο αυτό ν' αναπτύξει και να διευρύνειτη στήριξη των στοιχείων αυτών, να «εξάγει» πολιτισμό και σχέσεις αλληλεγγύηςπρος όλους τους .καταπιεζόμενους, διανοούμενους, κ.λ.π., ενώ παράλληλαν' αντιτάσσεται έμπρακτα στις απειλές κατά της εθνικής κυριαρχίας και τουτουρκικού δικτατορικού καθεστώτος.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Στις αρχές του Ιούλη, όταν το ανόητο τσιράκι της κ.Ολμπράϊτ, που παριστάνει τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, θριαμβολογούσεότι η πολιτική του (δηλ. η μειοδοσία του) θα οδηγούσε σεομαλοποίηση των σχέσεων με την Τουρκία και σε απομόνωση των επεκτατικώνκύκλων της, το καθεστώς της ’γκυρας απαντούσε μ'έναν Αττίλα-3 προωθώνταςτα στρατιωτικά φυλάκια στα Στροβίλια και με ομοβροντία επιθετικών δηλώσεωνκατά της χώρας μας με αποκορύφωμα το άρθρο του Τζεμ στον ιταλικό τύπο.
Ακολουθούν:
α) Ανακοίνωση του ΑΣΚΕ αμέσως μετά τον Αττίλα-3.
β) ’ρθρο του Ν. Λεοντόπουλου για το Κυπριακό για τηνΑθηναϊκή, που δεν δημοσιεύτηκε.
γ) Μια πολιτική ανάλυση της σημερινής κατάστασης στηνΤουρκία.
Ανακοίνωση του Α.Σ.Κ.Ε. 9/7/2000
Ουδείς πλέον μπορεί να προφασίζεται ότι αγνοεί πωςόσο πιο υποτελής είναι η ελληνική κυβέρνηση τόσο περισσότερο η Τουρκίαπροωθείται σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας. Ουδείς. Ούτε αυτοί πουκυβερνούν (που οι Τούρκοι τους αφιερώνουν άλση), ούτε αυτοί που τους στηρίζουνκαι τους ψηφίζουν.
Κάποτε η ελληνική πλευρά έλεγε ότι δεν μπορούν ναγίνουν συνομιλίες, αν πρώτα δεν αποχωρήσουν τα στρατεύματα κατοχής. Τώραδε θέτει ως όρο για την συμμετοχή στον τρίτο γύρο των συνομιλιών ούτε καντην απόσυρση των τουρκικών φυλακίων στις αρχικές τους θέσεις και έφθασενα θεωρεί ότι η προώθηση του Αττίλα είναι πρόβλημα του ΟΗΕ ! Έφθασαν, μάλιστα,στο σημείο να διακόπτουν τις συνομιλίες αυτές, για να πανηγυρίσει ο Ντενκτάςστην Κύπρο την επέτειο του Αττίλα.
Ουδείς πλέον μπορεί να προφασίζεται ότι αγνοεί πωςαυτές οι συνομιλίες οδηγούν στην αναγνώριση του ψευδοκράτους, που τόσοπολύ επιθυμούν οι ΗΠΑ.
ΚΥΠΡΙΑΚΟ : ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ
Φάνηκαν, λοιπόν, στο Κυπριακό τα πρώτα αποτελέσματατης «νέας» εξωτερικής πολιτικής, που εγκαινίασε με θριαμβολογίες στο Ελσίνκιτο δίδυμο Σημίτη - Γιωργάκη. Μια πολιτική, όπως αυτή της ελληνοτουρκικής«προσέγγισης», που σχεδίασαν επί χάρτου οι εγκέφαλοι του Στέϊτ Ντιπάρτμεντσαν συνταγή για επίλυση των περιφερειακών συγκρούσεων προς το συμφέροντων ΗΠΑ. Και το συμφέρον των ΗΠΑ είναι η στήριξη του τουρκικού καθεστώτος,με δεδομένες τις ενδοτικές ελληνικές ηγεσίες. Η «προσέγγιση» αφορά τιςελίτ των δύο χωρών (οι λαοί, ως γνωστόν δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα) καιθα χρησιμοποιηθεί στη χώρα μας, για να δικαιολογήσει τις σχεδιαζόμενεςπαραχωρήσεις.
Το αποτέλεσμα ήταν η «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίαςκαι η ελληνοτουρκική «προσέγγιση» να μην εμποδίσουν το τουρκικό καθεστώςνα προχωρήσει σε σοβαρές στρατιωτικές κινήσεις επέκτασης της κατοχής σεβάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν διαπίστωσε ότι οι ΗΠΑ καθυστερούν,λόγω προεδρικών εκλογών και των ελληνοαμερικανικών ψήφων, να επιβάλουντην αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.
Πάσχιζε ο Κόφι Ανάν να «περάσει» την έγκριση της παράτασηςτης παραμονής της δύναμης του ΟΗΕ από τον Ντενκτάς, υλοποιώντας την αμερικανικήγραμμή για «συγκεκαλυμμένη» αναγνώριση του ψευδοκράτους. Οι ΗΠΑ επιθυμούσαννα παραστεί ο Κληρίδης όχι ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλάως εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας στις συνομιλίες του 3ου γύρου,όπως δυστυχώς έγινε. Ό,τι δηλ. απαιτούσε ο Ντενκτάς, για να επιβάλει τηναναγνώριση του ψευδοκράτους.
Φθάσαμε, λοιπόν, στο σημείο με τη «νέα» εξωτερικήπολιτική να παρακαλούν, σχεδόν, τον Ντενκτάς, να παρακαθίσει ως συνομιλητής.Να θεωρούν ότι η τελευταία επέκταση του Αττίλα είναι πρόβλημα του ΟΗΕ!Να στέλνει ο Γιωργάκης (κατά την Ολμπράϊτthis wonderful man), ο οποίος πλέον διαθέτει και άλσος με το όνομάτου στην ’γκυρα, επιστολές διαμαρτυρίας στον ΟΗΕ και στους «εταίρους» γιατις τουρκικές επεκτατικές κινήσεις, αντί να τεθεί ως όρος συμμετοχής ηαπόσυρση, τουλάχιστον, των τουρκικών φυλακίων στις προηγούμενες θέσεις τους.
Από τη θέση ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολήςκαι κατοχής της Τουρκίας, που παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, και ότι δεμπορεί να γίνουν συνομιλίες όσο παραμένουν τα στρατεύματα κατοχής, τοcasus belli του Α. Παπανδρέου και το ενιαίο αμυντικό δόγμα φθάσαμεστους Σημίτη-Γιωργάκη, στη μειοδοσία των S-300 και στο Ελσίνκι.
Τα ίδια που έλεγαν σε μας το 1980 με την ΕΟΚ λένεότι πέτυχαν στο Ελσίνκι για τη μελλοντική ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.,ότι δηλ. θα λυθούν τα προβλήματά της και ότι η Τουρκία θα υποχρεωθεί νασυμμορφωθεί. Η αδήριτη πραγματικότητα είναι η εξής : «Είπα στουςΕλληνοκυπρίους ότι δεν έχουν καμία εγγύηση πως η Ε.Ε. θα δεχθεί την Κύπροως μέλος της, αν δεν έχει λυθεί πρώτα το εσωτερικό πρόβλημά της» (ΓκίντερΦερχόϊφεν, ο Γερμανός επίτροπος αρμόδιος για τη διεύρυνση, στα ΝΕΑ 30/6/2000).
Η Κύπρος είναι το ζωντανό αποτύπωμα της εξάρτησηςτων πολιτικών ηγεσιών της Ελλάδας. Μας πληγώνει και θα μας πληγώνει, έωςότου αποφασίσουμε ότι μας αξίζει να έχουμε ηγεσίες ελληνικές.
Νίκος Λεοντόπουλος, μέλος της Ε.Ε. του ΑγωνιστικούΣοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας Α.Σ.Κ.Ε.).
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Στα μέσα του Σεπτέμβρη άρχισε, τελικά, η διαδικασίασυγκέντρωσης υπογραφών για το θέμα της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματοςστις νέες ταυτότητες, με ευδιάκριτη αοριστία σε σχέση με το νόημα και στόχοτου αιτήματος. Είναι εύλογο, λοιπόν, το ερώτημα: "με τις υπογραφές ζητείται διενέργεια δημοψηφίσματοςγια την υποχρεωτική αναγραφή ή όχι ή, ακόμη, την προαιρετική, ή μήπως,με την φράση "... για την προαιρετική ή μη αναγραφή του θρησκεύματος στιςταυτότητες..." οι υπογραφές θα υπονοούν ότι το αίτημα θα είναι προαιρετικήή υποχρεωτική αναγραφή, αποκλείοντας τη θέση περί μη αναγραφής υποχρεωτικά";
Δεν είναι, φυσικά, το ίδιο πράγμα.... Η απόφαση γιατη μη αναγραφή του θρησκεύματος πέρασε με νόμο του 1996 και τότεκανείς δεν αντέδρασε ίσως γιατί κανείς δεν το πρόσεξε.Όπως και να 'χει, πάντως, μέχρι και το Μάιο του 2000 ο νόμος παρέμενε ανενεργός,όταν ξαφνικά και χωρίς πειστική ομολογημένη δικαιολογία τέθηκε με τρόποπροκλητικά άκομψο το θέμα, αρχικά ως προσωπική θέση του υπουργού Δικαιοσύνης και αμέσως μετά ως πεισματικήθέση του Πρωθυπουργού. Και τότε, λόγω και των συγκυριών, ξέσπασε ο γνωστός σάλος.
Ήταν ο τρόπος που τέθηκε το θέμα. Ήταν ο νέος Αρχιεπίσκοποςπου, με τη βοήθεια όλων των ΜΜΕ, φαινόταν να διεκδικεί ρόλο εθνάρχου (!)Ήταν το ξάφνιασμα από το αποτέλεσμα των εκλογών και το μετάνοιωμα πολλώνψηφοφόρων για την ψήφο τους (!) Ήταν η πρώτη συνειδητοποίηση για τους κινδύνουςτης παγκοσμιοποίησης. Ήταν η συνειδητή επιλογή από κάποιους στον ευρύτεροκυβερνητικό χώρο να δώσουν έμφαση στο θέμα για διάφορους λόγους, κυρίωςόμως για αποπροσανατολισμό, και τα αστεία πρόσωπα που συνέλαβαν να παίξουντο ρόλο του συνηγόρου του Σημίτη; Το αποτέλεσμα πάντα ήταν η πλειοψηφίατων Ελλήνων να μη δέχεται την απόφαση αυτή, να πάρει μέρος στα συλλαλητήριαή να τα υποστηρίξει και να φαίνεται πως παίρνει το μέρος της Εκκλησίας.
Όμως ο Χριστόδουλος αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων.Η αμετροέπεια του περί εντολών που παίρνει από το θεό και υποχρέωσης όλωννα τον ακολουθούν (!) καθώς και περί των χειροφιλημάτων απογοήτευσε τοευρύτερο ακροατήριο της Εκκλησίας για το θέμα και η συντονισμένη επίθεσηεναντίον του για τις σχέσεις του με τη Χούντα, και η αξιοποίηση κάθε λάθους του, όπως πρόσφατα το "Τίμιο ξύλο", απομάκρυνεακόμη περισσότερους.
Έτσι, εφόσον δεν σημειωθούν απρόβλεπτα γεγονότα, ησυγκέντρωση των υπογραφών δε θα οδηγήσει σε μεγάλη επιτυχία, και, όπωςεξελίσσονται τα πράγματα, όχι αδίκως.
Η λειτουργία της Δημοκρατίας
Το τι θα αναγράφεται στις ταυτότητες είναι, όντως,θέμα της πολιτείας. Μόνο που η πολιτεία δεν είναι, φυσικά, ο Σημίτης καιη παρέα του. Την πολιτεία την απαρτίζουν όλοι οι πολίτες, η άποψη των οποίωνστην πλειοψηφούσα μορφή της εκδηλώνεται μέσω πολλών μηχανισμών και ποτέερήμην τους ή εν ονόματι τους. Αφού, λοιπόν, καλώς ή κακώς, το θέμα απασχολείτόσο πολλούς και τόσο έντονα, το δημοψήφισμα είναι η λύση ή, έστω, η αναφοράτης θέσης του κάθε κόμματος προεκλογικά. Αυτό θα πει Δημοκρατία. Αν, λοιπόν,το αίτημα είναι το δημοψήφισμα, τότε καλώς να συγκεντρωθούν οι υπογραφές.Δε θα έχουν υποχρεωτική ισχύ, θα έχουν όμως μεγάλη ηθική δύναμη. Όσο γιατο φοβερό εκείνο "στα θέματα των ατομικών δικαιωμάτων δε χωρούν δημοψηφίσματα"του Σημίτη θα αρκούσαν τα ειρωνικά χαμόγελα, αν δεν απέπνεαν το παγερόπνεύμα ολοκληρωτικών αντιλήψεων, που άρχισαν και σε άλλες περιπτώσεις νααχνοφαίνονται...
Αν, αντίθετα, με το αίτημα για δημοψήφισμα οι υπογραφέςθα μπορούν να θεωρηθούν πως δίνουν, έστω και έμμεσα, και απάντηση σ' αυτό,πριν να διενεργηθεί, δηλαδή υποχρεωτική αναγραφή του θρησκεύματος ή, έστω,προαιρετική, τότε δεν υποστηρίζεται δημοκρατικό δικαίωμα, αλλά χρησιμοποιείταιπαραπλανητικά...
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό