ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι εκλογές στην κατεχόμενη Κύπρο δεν ήταν νόμιμες. Διοργανώθηκαν από μια κατοχική δύναμη, ανέδειξαν «όργανα» ενός παράνομου κράτους, που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν, και οι μισοί ψηφοφόροι που πήραν μέρος σ' αυτές ήταν πολίτες άλλου κράτους! Αυτά και μόνο έπρεπε να τονίζουν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ και όχι να «αγωνιούν» ποιος θα νικήσει, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μια νίκη της αντιπολίτευσης σημαίνει καλύτερες προοπτικές για το Κυπριακό.

Ποιας αντιπολίτευσης; Ταλαάτ, Ακιντζί, Ερέλ! Όλοι υπέρμαχοι του Αττίλα, όλοι πανηγύρισαν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, όλοι υποστηρίζουν το έγκλημα του εποικισμού, όλοι έχουν εποίκους στα κόμματα τους, όλοι είναι συνένοχοι στον αφελληνισμό της Καρπασίας και την καταστροφή των μνημείων, όλοι επιδιώκουν μακροπρόθεσμα την πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου. «Ο τουρκικός στρατός δεν πρέπει να φύγει από την Κύπρο», είπε ο Ταλαάτ στις 8/12/03. «Οι Έλληνες πρέπει να συνηθίσουν τη σημαία μας», είπε ο Ερέλ.

Διαφορές στρατηγικής μόνο υπάρχουν, αν δηλ. η τουρκοποίηση θα περάσει ή όχι από το σχέδιο Ανάν. Αλλά ούτε τη στρατηγική επιλέγουν οι Τουρκοκύπριοι, γιατί αυτή καθορίζεται από την κυβέρνηση της Αγκυρας, δηλ. από τους στρατηγούς του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας. «Όποιος και να κερδίσει τις εκλογές, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ανεξάρτητα από την Τουρκία», είπε ο Γκιουλ.

Αντί, λοιπόν, να βαυκαλιζόμαστε και να ασχολούμαστε με τους κατοχικούς ηγέτες, καλύτερα θα ήταν να ασχοληθούμε με τους απλούς ανθρώπους, που ζουν σε άθλιες συνθήκες στα κατεχόμενα, τους λεγόμενους Τουρκοκύπριους, που δεν έχουν πολιτική έκφραση, που υποφέρουν από τον εποικισμό και τα στρατεύματα κατοχής, που διαπίστωσαν ότι «μητέρα-πατρίδα» δεν είναι η Τουρκία, όπως τους παραπλάνησαν το 1974, αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία, με όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αδικίες της.

Από τις 20 Μαρτίου, πou άρχισε ο πόλεμος, εκτός των 450 νεκρών Αμερικανών, 8200 βαριά τραυματισμένοι έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Γερμανίας. Μετά το «τέλος του πολέμου» η ιρακινή αντίσταση κάθε μέρα τιμωρεί τους κατακτητές. Η φρίκη του πολέμου συνεχίζεται, παρότι την αποκρύβουν με απαγορεύσεις οι Μπους και Μπλερ.

Αντίθετα με το Βιετνάμ, οπότε η στράτευση ήταν υποχρεωτική, στο ΙΡΑΚ πηγαίνουν μόνο εθελοντές, που είναι όλοι εξαθλιωμένοι άνεργοι νέοι των αμερικανικών γκέτο κι έτσι δεν υπάρχουν εσωτερικές αντιδράσεις. Τα όπλα, για τα οποία υποτίθεται ότι έγινε ο πόλεμος, δε βρέθηκαν, ούτε πρόκειται να βρεθούν και η σύλληψη του Σαντάμ, παρά τους πανηγυρισμούς, ούτε έλυσε κάποιο πρόβλημα, ούτε ικανοποίησε τους ιρακινούς. Μόνο οι Μπους και Μπλερ ενθουσιάστηκαν, γιατί ανέβηκε η δημοτικότητα τους.

Αντίθετα, οι εκδηλώσεις κατά των κατακτητών συνεχίζονται στο ΙΡΑΚ και αποδεικνύουν το μίσος του ιρακινού λαού κατά των "απελευθερωτών" τους. Το περιστατικό στο κέντρο της Μοσούλης, όπου Ιρακινοί έκοψαν με φρικτό τρόπο τους λαιμούς δυο Αμερικανών στρατιωτών, ορμώντας στο αυτοκίνητο τους, και τα πανηγύρια που ακολούθησαν, οι αποτρόπαιες εικόνες των πτωμάτων των Ισπανών πρακτόρων και των Ιρακινών που τα κλωτσούσαν, οι πανηγυρισμοί γύρω από κάθε φλεγόμενο αμερικανικό όχημα ή ελικόπτερο (απαγορευμένες εικόνες για την αμερικανική τηλεόραση), οι διαδηλώσεις και οι καθημερινές επιθέσεις ιρακινών αντιστασιακών είναι ενδεικτικές και βεβαιώνουν ότι οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να φύγουν νικητές από το Ιράκ.

Ο εκνευρισμός των Αμερικανών πολλαπλασιάζει τις λανθασμένες ενέργειες τους και συνεχώς αυξάνει τους εχθρούς τους. Οι καθημερινές συλλήψεις Ιρακινών με βάρβαρο και μερικές φορές χυδαίο τρόπο μέσα στα σπίτια τους, μπροστά στα παιδιά και τις γυναίκες τους, έχουν ανεβάσει τους κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων σε 10.000, από τους οποίους μόνο 200 είναι αναγνωρισμένοι αιχμάλωτοι πολέμου. Οι υπόλοιποι είναι στο έλεος των αρχών κατοχής, χωρίς κανένα δικαίωμα. Οι τυφλές επιθέσεις Αμερικανών, όπως στη Σαμάρα, κατά την οποία πυροβολούσαν προς κάθε κατεύθυνση, σκοτώνοντας περαστικούς, μεγαλώνουν την αγανάκτηση και τροφοδοτούν την αντίσταση με νέους μαχητές.

Ο πετρελαϊκός πλούτος του ΙΡΑΚ ανταλλάσσεται με αίμα, που δεν συγκινεί τα γεράκια των ΗΠΑ και δεν επηρεάζει το ψυχρό-ψυχασθενικό χαμόγελο του Μπους. Αλλά η ώρα της τιμωρίας πλησιάζει, αν δεν έφτασε ήδη.

Στις 8 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στα γραφεία μας η ετήσια συνεστίαση του ΑΣΚΕ. Ημέρα ακατάλληλη, όντως, λόγω της γιορτής των Ταξιαρχών, αλλά, δυστυχώς, δεν υπήρχε άλλη διαθέσιμη.

Παρ' όλα αυτά αρκετοί φίλοι πήραν μέρος, άκουσαν τις ομιλίες των μελών της Ε. Ε. και η εκδήλωση συνεχίστηκε μέχρι αργά τη νύχτα με χορό και τραγούδι.

Επιτέλους, ο γιος της Μάργκαρετ αποφάσισε να ενημερώσει το λαό του ότι, «αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του», θα διεκδικήσει τη διαδοχή του Σημίτη!

Η πρώτη αντίδραση είναι να γελάσει κανείς. Αλλά μάλλον τα πράγματα είναι σοβαρά, γιατί:

Αμέσως γέμισαν τα ΜΜΕ με αναλύσεις για τα πλεονεκτήματα που θα έχει το «παιντί» ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.

Ο Μητσοτάκης εξαπέλυσε συγχρόνως τις πρώτες αυτοκαταστροφικές για τη Ν.Δ. ρουκέτες.

Μέσα στο ΠΑΣΟΚ συσπειρώθηκαν γύρο από το Σημίτη ακόμη και δεδηλωμένοι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, γι' αυτό δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν, τελικά, θα γίνει αρχηγός. Αν, όμως, τα καταφέρει, μπαίνουμε σε μια νέα φάση, κατά την οποία ο (υποψήφιος) πρωθυπουργός θα θεωρεί ότι δε χρειάζεται να υποκρίνεται ότι εξυπηρετεί ελληνικά συμφέροντα και δε θα ντρέπεται να λειτουργεί ως κατώτερος υπάλληλος της αμερικανικής πρεσβείας, άρα και ως βοηθός του Τούρκου ομολόγου του.

Πιστεύαμε μέχρι τώρα ότι οι δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας αποτελούσαν ικανό ανάχωμα για την αποτροπή ανάπτυξης νεοφασιστικών κινημάτων, ανάλογων με αυτά που εμφανίζονται. Δεν αγνοούσαμε, φυσικά, την αρκετά ευρεία στήριξη της χούντας ούτε ότι ακροδεξιές αντιλήψεις ανθούν μέσα στη Ν.Δ. και φασιστικές ή ουσιαστικά αντιδημοκρατικές και σε άλλους κομματικούς, μεγάλους ή μικρούς, φορείς. Και ακόμη ότι οι κοινωνικές συνθήκες που ευνοούν τέτοιες «ανθοφορίες» δε λείπουν από τη χώρα μας. Το αντίθετο μάλιστα. Γενικά όμως θεωρούσαμε τον κίνδυνο αυτών αμελητέο.

Σήμερα, δυστυχώς, δεν ισχύουν πλήρως πλέον αυτά. Είναι τόσο μεγάλη η αγανάκτηση του κόσμου για την οικονομική δυσπραγία, την κοινωνική περιθωριοποίηση, τις εθνικές ταπεινώσεις, τις πολιτιστικές απειλές και από την άλλη η απογοήτευση του από τους πολιπκούς γνωστούς σχηματισμούς, ώστε να γίνεται εύκολο να παρασυρθούν οι σχετικά αφελείς και οι χωρίς επαρκείς ιστορικές και κοινωνικές γνώσεις ή πολιτική πείρα, νέοι κυρίως, από κατάλληλους δημαγωγούς, ακόμη και αν αποκαλύπτονται οι ρίζες τους εύκολα, όταν π.χ. επιτίθενται χυδαία εναντίον των οικονομικών μεταναστών

Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο συνεχώς προωθούμενος Καρατζαφέρης, που καπηλεύεται χωρίς κανένα ενδοιασμό κάθε ανησυχία, κάθε αίτημα,κάθε όνειρο των απλών ανθρώπων.

Προσοχή, λοιπόν, και ενημέρωση!