ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ευθύνη των πολιτών η αλλαγή πορείας

Η εσωτερική αναταραχή στο ΠΑΣΟΚ, αποτέλεσμα και της διαφαινόμενης εκλογικής ήττας του, εθεωρήθη το κυριότερο πολιτικό γεγονός του Ιουλίου. Πριν την ερμηνεύσουμε και τη σχολιάσουμε,θα πούμε τούτο:

Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε το 1974 ως το Κίνημα των μη προνομιούχων. Όταν έγινε κυβέρνηση το 1981, μεταλλάχθηκε και, αντί να πάψουν να υπάρχουν προνομιούχοι, ένα μέρος από τους μη προνομιούχους, μέσα και γύρω από τον κομματικό του μηχανισμό, μετατράπηκε σε μια νέα πυραμίδα προνομιούχων (τα νέα τζάκια, που είπε ο Γιωργάκης το 1983), συνήθως με αθέμιτες μεθοδεύσεις.

Η ηγετική του ομάδα διασπάστηκε σε μικρές ομάδες, που η καθεμιά εξέφραζε κάποια μερίδα του ξένου παράγοντα με τους εδώ μεσίτες του. Ούτε ένα κεντρικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (αν όχι και περιφερειακό) δεν αποτελεί εξαίρεση.

Η συμμαχία και η σύγκρουση Σημίτη-Λαλιώτη

Οι ομάδες αυτές δημιουργούσαν μεταξύ τους εύθραυστες και αναπαραγόμενες συμμαχίες, με σκοπό τη διαμόρφωση μιας πλειοψηφίας. [Όποιος περιερχόταν σε μειονεκτική θέση, πχ. έφευγε από την κυβέρνηση, το «έπαιζε» αριστερός]. Συνήθης τακτική του Λαλιώτη ήταν να αλλάζει την τελευταία στιγμή στρατόπεδο, ανατρέποντας την ισορροπία, ώστε να αποκομίζει το μέγιστο κέρδος. Μ' αυτό τον τρόπο έγινε πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Σημίτης και γραμματέας ο Λαλιώτης.

Κατά τη διάρκεια της συνύπαρξης τους ο ένας προσπαθούσε να ενισχύσει το ρόλο του σε βάρος του άλλου. Οι αποκαλύψεις για τον Πανταγιά και το Νεονάκη είναι χαρακτηριστικές των μεθόδων που χρησιμοποιούνται.

Η κατάληξη είναι γνωστή, με το Λαλιώτη να εκδιώκεται από τη Χ. Τρικούπη και, κατά τα αναμενόμενα, να μετατρέπεται σε «αριστερό» και «αντιαμερικανό»!!! [Πού ήταν, άραγε, στην κρίση των Ιμίων, που ο πρωθυπουργός του ευχαριστούσε τους Αμερικανούς;]. Τα ΜΜΕ των μεγαλοεργολάβων φρόντισαν να καλλιεργήσουν το νέο ίματζ του τέως υπουργού τους των Δημοσίων (Μεγάλων) Έργων! Αξιοσημείωτο είναι ότι όλες οι άλλες ομάδες με τις οποίες ο Λαλιώτης θεώρησε ότι είχε σχηματίσει το αντισημιτικό μπλοκ τον εγκατέλειψαν, πληρώνοντας τον με το ίδιο νόμισμα που τους είχε πληρώσει στο παρελθόν ο ίδιος. Όμορφος κόσμος, ηθικός, ...

Η συνέχεια προβλέπεται ως εξής: με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ θα χάσει τις εκλογές, ο Σημίτης θα προσπαθήσει να περιορίσει τη διαφορά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ώστε να έχει ελπίδα να διατηρήσει την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ (ή, έστω, να ελέγξει τις εξελίξεις στο εσωτερικό του), και, με την προσδοκία ότι η ΝΔ θα αποτύχει παταγωδώς ως κυβέρνηση, να ξαναγίνει πρωθυπουργός μ' ένα ΠΑΣΟΚ που θα το ελέγχει πλήρως. Αν το ΓΙΑΣΟΚ χάσει με μεγάλη διαφορά, ο Σημίτης θα αντικατασταθεί και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι (μαζί και ο Λαλιώτης) θα επιχειρήσουν να ξαναγίνουν κυβέρνηση, ξεχνώντας ότι είναι «αριστεροί» και «αντιαμερικανοί». Πιθανότατα θα έχουν εκλέξει και ως αρχηγό τους το λακέ του Στέιτ Ντιπάρτμεντ!

Το «τρίτο πιάτο» του Σημίτη περιλαμβάνει μέτρα χωρίς κόστος (εκλογικές περιφέρειες κλπ.). Το τέταρτο, με τα φιλολαϊκά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα, θα το παρουσιάσει λίγες μέρες πριν ή με την προκήρυξη των εκλογών, ώστε να μη χρειαστεί να τα εφαρμόσει! Πιθανότερες ημερομηνίες εκλογών αναφέρονται οι 28 Σεπτέμβρη και 12 Οκτώβρη.

Ν.Δ.: Ένα «πρόγραμμα» χωρίς πρόγραμμα

Η ΝΔ ζητάει εκλογές, με την ελπίδα να τις απομακρύνει, ώστε τα αντιλαϊκά μέτρα που υπαγορεύονται από την Ε.Ε. να τα πάρει το ΠΑΣΟΚ και όχι η ίδια και να μεγαλώσει τη διαφορά της από το ΠΑΣΟΚ.

Η απάντηση της ΝΔ στις κινήσεις εντυπωσιασμού του Σημίτη είναι η τμηματική

ανακοίνωση του κυβερνητικού της προγράμματος, ενός συνονθυλεύματος από ευχολόγια, γενικολογίες και τεχνοκρατικές ρυθμίσεις, που μόλις αποκαλύπτει δειλά τους πραγματικούς στόχους (πχ. ιδιωτικά πανεπιστήμια, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας). Επί της ουσίας ό,τι έκανε και το ΠΑΣΟΚ: πλήρης ευθυγράμμιση με την πολιτική των Βρυξελών, που, σε συνδυασμό με την υλοποίηση του «οράματος του 2004», θα οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε άγριες καταστάσεις. Πώς θα τις αντιμετωπίσουν ο κ. Καραμανλής και οι υπόλοιποι κολεγιόπαιδες που τον περιστοιχίζουν: Δεν είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Αλλωστε, στην αντιτρομοκρατική εκστρατεία που κήρυξε ο Μπους και την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών με τους σχετικούς νόμους η ΝΔ εξέφρασε την πλήρη υποστήριξη της.

Η κατάσταση στην αριστερά

Ο ΣΥΝ, το κατ' εξοχήν και ανέκαθεν εοκικό κόμμα στην Ελλάδα και προνομιακός αποδέκτης των κονδυλίων των εοκικών προγραμμάτων, κινείται πάντα μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Η κριτική του προς την κυβέρνηση είναι πιο ήπια από αυτήν που ασκείται από ομάδες του ΠΑΣΟΚ. Η είσοδος του στη Βουλή θεωρείται εξασφαλισμένη, αφού υπογείως θα ενισχυθεί και από τους μηχανισμούς του Λαλιώτη.

Το ΚΚΕ έχει έναν καθαρά αντιπολιτευτικό λόγο, αλλά δεν προτείνει μια εναλλακτική λύση που να συγκινεί το λαό. Η κριτική του προς τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» παραμένει επιφανειακή και κρυμμένη στα συρτάρια, καθώς και η θέση για την αποχώρηση (αποδέσμευση) από την Ε.Ε., δηλ. ευνοεί την άποψη του «αναγκαίου κακού». Στα δευτερεύοντα, αντιθέτως, η κριτική του είναι σκληρή έως υπερβολική, με γλώσσα που γενικά απωθεί.

Στο ΔΗΚΚΙ το πρόβλημα είναι η επιστροφή στη Βουλή και η επιβίωση του κόμματος. Η καλύτερη λύση θα ήταν η συνεργασία με πολιτευτές που βλέπουν ότι ως υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καμμιά τύχη. Εάν, όμως, και πάλι το πολυπόθητο 3% δεν εξασφαλίζεται, είναι πιθανή η εκλογική συνεργασία με το ΚΚΕ, που μάλλον θα οδηγήσει σε σφοδρές αντιδράσεις στο εσωτερικό του.

Υπάρχει διέξοδος

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι οδεύουμε προς μια εκλογική αναμέτρηση, που θα επιβεβαιώσει το πολιτικό αδιέξοδο. Τα αίτια είναι πολλά και έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σ' αυτά. Κλείνοντας το άρθρο θα επαναλάβουμε μόνο τούτο: Ο Έλληνας πολίτης με την ενεργοποίηση του και την ψήφο του είναι ο μόνος που μπορεί ν' ανοίξει το δρόμο για μιαν άλλη πορεία. Υγιείς δυνάμεις υπάρχουν πολλές μέσα στην ελληνική κοινωνία, οι περισσότερες ανένταχτες και διάσπαρτες, αλλά και μέσα στα κόμματα. Σ' αυτές θεωρούμε ότι ανήκει και το ΑΣΚΕ, που θα επιχειρήσει και μέσω της νέας εκλογικής μάχης να προβάλει τις θέσεις και τις προτάσεις του (βλέπε σχετικό άρθρο).

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, ιδιαίτερα της ανώτατης παιδείας, οδηγεί σε εκπαίδευση πολλών ταχυτήτων και πολλών δυνατοτήτων. Παρά τις διαβεβαιώσεις για δημόσια και δωρεάν παιδεία, συνοδευόμενες με προοδευτική φρασεολογία, η εκπαίδευση παραμένει προνόμιο κυρίως των υψηλών εισοδηματικά τάξεων, των οποίων οι γόνοι έχουν εξασφαλισμένη την είσοδο στην αγορά εργασίας. Για τους υπόλοιπους υποστηρίζεται πως η παιδεία αποτελεί αυτοσκοπό και δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με την παραγωγή. Εξάλλου το σύστημα χρειάζεται φτηνά εργατικά χέρια και ελάχιστους εκλεκτούς.

Έτσι, σπς σχολές πρώτης ζήτησης, όπως το Πολυτεχνείο, η Νομική και η Ιατρική, οι φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 2% και οι φοιτητές εργατικής καταγωγής φτάνουν το 10 έως 12%. Αντίθετα, στις δεύτερες σχολές των ΑΕΙ και στα ΤΕΙ τα παιδιά των αγροτών καταλαμβάνουν το 12 έως 15% και τα παιδιά εργατικών οικογενειών το 30 έως 32%. Σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό-ερευνητή Χρήστο Κατσίκα, τα πτυχία των "ανεπιθύμητων" σχολών προσφέρουν κοινωνική θέση και επαγγελματική εξασφάλιση ισότιμη με εκείνη που δίνει το απολυτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σπς βιομηχανικές χώρες. Στις προηγούμενες δεκαετίες και σε δύσκολες εποχές η εικόνα ήταν διαφορετική, καθώς μεγάλα ποσοστά παιδιών από αγροτικές, εργατικές και γενικά οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων σπούδαζαν σε περιζήτητες σχολές.

Επίσης, συνεχώς αυξάνονται οι άνεργοι με πτυχίο. Ήδη ανέρχονται σε 168.000 και η κατάσταση χειροτερεύει. Από το 1998 οι άνεργοι με διδακτορικό αυξήθηκαν κατά 50%. Την ίδια περίοδο η ανεργία μειώθηκε κατά 18% στους απόφοιτους γυμνασίου και λυκείου και κατά 27% στους απόφοιτους δημοτικού.

Η Πολιτεία έχει χρέος να εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες σπουδών σ' όλους τους νέους, να αναμορφώνει τα εκπαιδευτικά προγράμματα στο πλαίσιο των σύγχρονων τάσεων της οικονομίας, της απασχόλησης και των ανθρωπιστικών αναγκών και παράλληλα να ανοίγει διεξόδους προς την εργασία, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχουν κίνητρα για εκπαίδευση, δηλαδή δεν υπάρχει πρόοδος και άνοδος του βιοτικού και πνευματικού επιπέδου στη χώρα που γέννησε την επιστήμη και ανέδειξε τον πολιτισμό.

Έντονη δραστηριότητα αναπτύσσει πάλι ο ξένος παράγοντας (ΗΠΑ, Βρετανία, ΟΗΕ, Ε.Ε.) για το Κυπριακό, ώστε να προλάβει να επιβάλει το σχέδιο Ανάν πριν από την 1/5/04 και να ενταχθεί ολόκληρη η Κύπρος, όπως αυτοί τη θέλουν, δηλ. όχι η Κυπριακή Δημοκρατία, στην Ε.Ε.. Υποστηρίζει την τουρκοκυπριακή αντιπολίτευση (Ταλαάτ, Ακτντζί, Ερέλ), ώστε να κερδίσει τις «εκλογές» του Δεκέμβρη, να αντικατασταθεί ο Ραούφ Ντενκτάς από διαπραγματευτής, να δεχθεί η τουρκική πλευρά το σχέδιο και να πάψει η ελληνική να ζητεί ουσιαστικές βελτιώσεις.

Μπροστά σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές η κατάσταση στην ελεύθερη Κύπρο δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Μετά τους μεμονωμένους πολίτες, ηγετικό κλιμάκιο του ΔΗΣΥ, του κόμματος του Γλ. Κληρίδη, επισκέφθηκε τα κατεχόμενα, επιδεικνύοντας διαβατήρια στα «σύνορα»! Οι τουρκοκυπριακές εφημερίδες πανηγύρισαν δικαίως ότι ο ΔΗΣΥ αναγνώρισε το «κράτος» τους!

Ο λακές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που υποδύεται τον υπουργό των Εξωτερικών της Ελλάδας, πήγε στην Κύπρο, για να πιέσει την κυβέρνηση Παπαδόπουλου να υποχωρήσει από τη θέση της ότι η λύση του Κυπριακού πρέπει να είναι συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο, το κοινοτικό κεκτημένο και τις αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων. Δυστυχώς οι πληροφορίες από την Κύπρο λένε ότι η κυβέρνηση δεν είναι ισχυρή.

Το κακό δεν περιορίζεται στο Κυπριακό. Όπως έχουμε προβλέψει, αποδοχή του σχεδίου Ανάν σημαίνει ότι αμέσως παίρνει σειρά το Αιγαίο για ξεπούλημα. Παραθέτουμε χωρίς σχόλια ένα πρωτοσέλιδο από την κυβερνητική ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ :

“

Στα μουλωχτά αερο-συμφωνία για το Αιγαίο

Για χάρη των Ολυμπιακών Αγώνων η Αθήνα συμφώνησε με την Τουρκία για 5 νέους αεροδιαδρόμους, δυο από τους οποίους επιτρέπουν στην Αγκυρα να ασκεί στρατιωτικές δραστηριότητες στην περιοχή της Λήμνου. ”

Σε 11000 έφτασε ο αριθμός των νεκρών στη Γαλλία από τον πρωτοφανή καύσωνα το καλοκαίρι, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι. Ακραίο καιρικό φαινόμενο, αποτέλεσμα και αυτό της έντασης του φαινομένου του θερμοκηπίου, που οφείλεται κυρίως στις καύσεις των αυτοκινήτων.

Στο Κιότο το 1997 όλες σχεδόν οι χώρες του κόσμου υπέγραψαν Πρωτόκολλο για τη μείωση της χρήσης των καυσίμων. Οι ΗΠΑ, με το 1/20 του παγκόσμιου πληθυσμού, εκλύουν το 1/4 των καυσαερίων. Οι οικολογικές οργανώσεις ζήτησαν από τις ΗΠΑ να μειώσουν την έκλυσή τους κατά 30%, ο Κλίντον συζητούσε μείωση κατά 5% και ο Μπους αρνείται οποιαδήποτε μείωση, με τον ίδιο τσαμπουκά που καταπατά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Προηγούνται τα συμφέροντα των εταιρειών πετρελαίου και αυτοκινήτων! Ο καπιταλισμός γίνεται συνεχώς και πιο βάρβαρος, διαψεύδοντας τους μεταρρυθμιστές και όσους μετέχουν σε κάποιο FORUM, που πιστεύουν στον εξανθρωπισμό του και όχι στην ανατροπή του.

Το χειρότερο είναι ότι δεκάδες από τους νεκρούς αυτούς δεν αναζητήθηκαν από κανέναν! Η κυβέρνηση περίμενε μέρες, μήπως εμφανιστεί κάποιος συγγενής ή φίλος ή γείτονας, αλλά κανείς! Τελικά τους έθαψε η ίδια, δημοσία δαπάνη. Αυτά στην πολιτισμένη Δύση και, μάλιστα, στη Γαλλία, που παριστάνει την πολιτική ηγερία της Ευρώπης!

Νέο σοβαρό πρόβλημα προέκυψε τον τελευταίο καιρό για τη χώρα μας, με δυσοίωνες προοπτικές. Πρόκειται για τη διαμάχη ανάμεσα στην ελλαδική Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης για το ζήτημα της διοίκησης των Μητροπόλεων των λεγομένων Νέων Χωρών, δηλ. Μακεδονίας, Θράκης, Ανατ. Αιγαίου, Δωδεκανήσου και Ηπείρου. Η διαμάχη αυτή εκδηλώθηκε μετά την άνοδο στον πατριαρχικό θρόνο του κ. Βαρθολομαίου και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών του κ. Χριστόδουλου και δημοσιοποιήθηκε τελευταία με αφορμή την εκλογή των νέων Μητροπολιτών Θεσσαλονίκης και Ελευθερουπόλεως Καβάλας και την απαίτηση (για πρώτη φορά μετά το 1928) του Πατριάρχη να του σταλεί ο κατάλογος των υποψηφίων για «έγκριση»!

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για ενδοεκκλησιαστικό ζήτημα και ως τέτοιο δε θα έπρεπε να μας απασχολεί σοβαρά. Ακόμη κι αν ήταν έτσι, το πρόβλημα θα ήταν και πάλι σοβαρό. Οι θρησκευόμενοι Έλληνες Ορθόδοξοι αποτελούν την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία, ακόμη κι αν δε συμπεριλάβουμε τους τυπικά μόνο Ορθόδοξους, κι αυτό φάνηκε με αφορμή το ζήτημα των ταυτοτήτων. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και αν απειληθεί η ενότητα, έστω και μόνο επάνω σε θρησκευτικό ζήτημα, της κοινωνίας μας, κανείς δε δικαιούται να παραμένει ουδέτερος παρατηρητής. Πέρα απ' αυτά, βέβαια, το θέμα είναι πολύ ευρύτερο, με πολλούς, πιθανόν, αφανείς υποκινητές και, επομένως, μπορεί να υποκρύπτει (ή έστω να συνεπάγεται) πολλούς κινδύνους, ακόμη και για την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας μας.

Το ιστορικό του ζητήματος

Το θέμα έχει ρίζες πολύ παλιές. Το νέο ελληνικό κράτος (πολύ μικρό αρχικά), που δημιούργησε η επανάσταση του 1821, ήταν φυσικό να θέλει να κατοχυρώσει την (όποια) ανεξαρτησία του σε οποιοδήποτε πεδίο, άρα και την ανεξαρτησία της Εκκλησίας του από αρχές που υπόκεινταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, δηλ. το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτό, όμως, θα σήμαινε και περιορισμό των εκτεταμένων εκκλησιαστικών προνομίων και οφελών που απολάμβανε η Εκκλησία υπό την οθωμανική κυριαρχία, γι' αυτό και η δυσθυμία πολλών εκκλησιαστικών ηγετών, δυσθυμία που, περιέργως... , επιβιώνει σε κάποιο βαθμό ακόμη και σήμερα!

Τελικά, το 1850 κηρύχτηκε το Αυτοκέφαλο της Ελληνικής Εκκλησίας, παρά τις αντιρρήσεις των συντηρητικών, που πρόβαλλαν μάλιστα το

επιχείρημα ότι την ανεξάρτητη Ελληνική Εκκλησία ευνοούσαν και οι δυτικές Δυνάμεις, που φοβόνταν την επιρροή της ορθόδοξης Ρωσίας (ως «Τρίτης Ρώμης») επί του Πατριαρχείου...

Το ίδιο ζήτημα προέκυψε μετά τον υπερδιπλασιασμό της Ελλάδας με τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι λεγόμενες Νέες Χώρες, που μέχρι τότε ανήκαν στο Πατριαρχείο, ως οθωμανικές περιοχές, τώρα ενσωματώνονται στο ελληνικό κράτος, άρα θα έπρεπε αυτόματα να υπαχθούν και στην αυτοκέφαλη Ελληνική Εκκλησία. Έτσι, όμως, και μάλιστα μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, ως αποτέλεσμα της μικρασιατικής καταστροφής, το Πατριαρχείο της Κων/πολης παρέμενε χωρίς ποίμνιο. Για την προστασία και επιβίωση του, λοιπόν, που η Ελλάδα έκρινε ως εθνικό θέμα, προκρίθηκε ο διπλός συμβιβασμός:

• Να εξαιρεθούν της ανταλλαγής πληθυσμών οι 200 χιλιάδες περίπου Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου και οι 80-100 χιλιάδες Μουσουλμάνοι της Δυτ. Θράκης. Τα αποτελέσματα της ρύθμισης αυτής είναι γνωστά. Συρρίκνωση με διάφορους τρόπους των Ελλήνων της Πόλης σε 2 χιλιάδες(!), αύξηση των Μουσουλμάνων της Δυτ. Θράκης και θρασύτατες τουρκικές επεμβάσεις, τώρα...

• Να υπάγονται οι Νέες Χώρες και εκκλησιαστικά στην Ελλάδα, με το συνοδικό τόμο του 1928, «προσωρινά» και να διατηρήσει το Πατριαρχείο μόνο την πνευματική του «εξουσία» σ' αυτές, ώστε να μη δίνει την εντύπωση ότι αποδυναμώνεται δραματικά. Από τότε μέχρι σήμερα το Πατριαρχείο δε διανοήθηκε ποτέ να διακόψει το «προσωρινό» και να επιχειρήσει επεμβάσεις στη χώρα μας.

Γιατί τώρα η διαμάχη;

Γιατί, άραγε, ξαφνικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης (που σαν τέτοιο δεν τον αναγνωρίζει σχεδόν καμιά ορθόδοξη Εκκλησία, εκτός από την ελληνική!) Βαρθολομαίος ζητά ουσιαστική (σιγά σιγά...) διοίκηση των «Νέων Χωρών», με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται; Μια απάντηση θα ήταν ότι, για να εξασφαλίσει αναγνώριση και «πακέτα» από την Ε.Ε., θα πρέπει να εμφανίζεται ότι ελέγχει περιοχές που περιλαμβάνονται στην Ε.Ε.. Είναι πολύ πιθανόν. Ταυτόχρονα επιδιώκει επέκταση της εξουσίας του, τώρα που ευνοείται από τις αντιθέσεις μέσα στην ελληνική Εκκλησία, την αντίθεση κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Χριστόδουλου, τις επιδιώξεις του τουρκικού κατεστημένου (του οποίου είναι υπήκοος) σε βάρος της χώρας μας (ένα «επιχείρημα» μάλιστα υπέρ αυτού είναι ότι έτσι διευκολύνεται και η πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε.!!) και τις προσπάθειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να

διαθέτουν μοχλούς πίεσης της Ελλάδας για

υποχωρήσεις σε όλα τα θέματα.

Tι πρέπει να γίνει;

Είναι φανερό από τα παραπάνω πως το ζήτημα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, αν στην αντιμετώπιση του δεν πρυτανεύσει η εθνική λογική.

Μπορεί να ευθύνεται για πολλά ο κ. Χριστόδουλος. Μπορεί οι περισσότεροι Ιεράρχες να καθοδηγούνται από απληστία δύναμης, πλούτου και... εριστικότητας. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ (και η Ν.Δ. αύριο) να βρήκε την ευκαιρία επίδειξης ανεύθυνης κομματικής πολιτικής. Μπορεί ακόμη, για πολλούς λόγους, να

πρέπει να προστατευτεί το κύρος του Πατριαρχείου, παρά τις απαράδεκτες ενέργειες του τωρινού Πατριάρχη. Όμως δεν πρέπει για κανένα λόγο και καμιά κομματική ή πατρωνική(!) σκοπιμότητα να επιτραπούν και να νομιμοποιηθούν εξωελληνικές επεμβάσεις και «επικυρώσεις». Τα περιθώρια άσκησης ορθής, έστω και τώρα, πολιτικής, «εντός του πλαισίου αρμοδιότητας» παντός υπευθύνου αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών, είναι πολλά και τα υπάρχοντα «όπλα» επίσης πολλά...