ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το ζήτημα των συνεργασιών το έχουμε ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό στο ΑΣΚΕ. Επειδή, όμως, τον τελευταίο καιρό έχουν πλησιάσει το ΑΣΚΕ πολλοί καινούργιοι φίλοι και θέτουν το ζήτημα και εν όψει των εκλογών της 7ης Μαρτίου κρίνουμε ότι δρέπει να επαναλάβουμε τη θέση μας.

1) Το ΑΣΚΕ πάντοτε επιδιώκει την ευρύτερη δυνατή συνεργασία με όλες τις δυνάμεις με τις οποίες υπάρχει κάποιος κοινός στόχος, χωρίς να εξαιρούμε ακόμη και μέλη του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Έχουμε εργαστεί και εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση σε πολλά ζητήματα, όπως πχ. για την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε., την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, το ασφαλιστικό και τo εργασιακό νομοσχέδιο, τη συμπαράσταση προς τον Α. Οτσαλάν, τους Τούρκους απεργούς πείνας, τον παλαιστινιακό και τον ιρακινό λαό, στις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις. Έτσι λειτουργούμε και σε όλους τους φορείς, όπου συμμετέχουν μέλη μας.

2) Από αυτή τη δραστηριότητα το ΑΣΚΕ ποτέ δεν προσπαθεί να αποκομίσει μικροκομματικά οφέλη. Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία γι' αυτό, κανένα μέλος του ΑΣΚΕ δεν επιδιώκει την εκλογή του σε Συμβούλια (εξαίρεση ο ΣΦΕΑ), αντιθέτως προς ό,τι κάνουν ΟΛΑ τα υπόλοιπα κόμματα, μικρά ή μεγάλα. Η θέση μας αυτή, μάλιστα, κρίνεται υπερβολική και απόλυτη από πολλούς φίλους, που μας έχουν ζητήσει να την επανεξετάσουμε. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούμε στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.

3) Οι εθνικές βουλευτικές εκλογές είναι μια πολύ σοβαρότερη υπόθεση. Δεν εκφράζεται απλώς μια διαμαρτυρία ή μεμονωμένη επιδίωξη. Δεν αρκεί να αρνείσαι τη σημερινή κατάσταση, αλλά πρέπει πεις και τι προτείνεις στη θέση της. Κάθε πολιτική δύναμη, από τη μεγαλύτερη μέχρι την ελάχιστη, αν δεν εξαπατά, πρέπει να παρουσιάζει την πρόταση της, το πρόγραμμά της για το μέλλον της χώρας και να επιδίωκει συνεργασίες μόνο στο βαθμό που υπάρχει προγραμματική σύγκλιση. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει πχ. την εκλογική συνεργασία του ΣΥΝ με την ΑΚΟΑ ή τους Ενεργούς Πολίτες του Μ. Γλέζου, αφού οι δυνάμεις αυτές συγκλίνουν προγραμματικά.

4) Το ΑΣΚΕ είναι γνωστό ότι δε βυζαντινολογεί, δε στέκεται σε άσκοπες ή ασήμαντες θεωρητικολογίες, ούτε επιδιώκει βουλευτικές έδρες με τρόπο που να αντιβαίνει προς τις αρχές του. Προτείνει ένα απλό πλαίσιο 4 βασικών αρχών (βλ. κύριο άρθρο),που, κατά τη γνώμη μας, είναι το μόνο «που μπορεί να προσδώσει μια άλλη προοπτική.

Δυστυχώς, καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν αποδέχεται αυτό το πλαίσιο, ως αποτέλεσμα ξένων επιρροών και εξαρτήσεων όλου του πολιτικού μας φάσματος, από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, σε όλο το βάθος της νεώτερης ιστορίας μας. Βεβαίως δεν ταυτίζουμε τα δύο μεγάλα κόμματα με τα μικρότερα, που έχουν και θετικές πλευρές στην πολιτική τους. Πιο συγκεκριμένα:

α) Το ΚΚΕ αντιμάχεται σαφώς το σημερινό σύστημα, αλλά το κοινωνικό του πρότυπο παραμένει αυτό που διαμορφώθηκε, απέτυχε και κατέρρευσε στην Αν. Ευρώπη, πρότυπο του οποίου ήταν απολογητής σε όλη την ιστορία του. Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι το πρότυπο αυτό μικρή σχέση είχε με το σοσιαλισμό, γι' αυτό και είχαμε προβλέψει την κατάρρευσή του Καταπατούσε τις θεμελιώδεις-ελεΰθερίες και οι πολίτες δεν είχαν συμμετοχή στην άσκηση και νομή της εξουσίας και τη λήψη των αποφάσεων, που ήταν προνόμιο μιας ολιγάριθμης κάστας. Η μονοκομματική αντίληψη εκφράζεται και στη δράση του ΚΚΕ σε μαζικούς χώρους. Υπάρχουν, βεβαίως, και καλύτερες συμπεριφορές, κυρίως από τους αγωνιστές που έχουν θυσιάσει πολλά στον αγώνα, αλλά, δυστυχώς, αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη. Γι' αυτό το ΚΚΕ, με το σημερινό του χαρακτήρα, δεν πρόκειται να εκφράσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα. Οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας μετώπου με ηγεμονική δύναμη το ΚΚΕ δε θα έχει επιτυχία. Ακόμη και ψηφοφόροι που σήμερα υποστηρίζουν το ΚΚΕ, ως το πιο οργανωμένο και πιο αντιπολιτευόμενο από τα μεσαίου μεγέθους κόμματα, δε θα το ψήφιζαν, εάν επρόκειτο να κυβερνήσει την Ελλάδα. Αλλά, κι αν αυτή η πρόβλεψη δεν είναι σωστή, μια τέτοια προοπτική δεν εκφράζει καθόλου το ΑΣΚΕ. Γι' αυτό το ΑΣΚΕ δεν αποδέχτηκε την πρόταση εκλογικής συνεργασίας που είχε από το ΚΚΕ, παρότι την εκτιμήσαμε θετικά.

β) Ο ΣΥΝ εκφράζει ένα μωσαϊκό αντιλήψεων και κανείς δε γνωρίζει αν είναι στην αντιπολίτευση ή στη συμπολίτευση, αν είναι υπέρ ή κατά του σημερινού συστήματος. Στο καθοριστικό ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε. είναι υπέρμαχος και, το χειρότερο, καλλιεργεί την αυταπάτη ότι η Ε.Ε. μπορεί να γίνει καλύτερη. Γι' αυτό μέλη του προνομιακά εισπράττουν τα κονδύλια για τα προγράμματα της Ε.Ε.. Σε άλλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής η στάση του είναι σωστή, πχ. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, σε άλλα (του άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος) η χειρότερη, πχ. σχέδιο Ανάν. Καμιά θέση δεν παίρνει για το κοινωνικό σύστημα, αφήνοντας να 'εννοηθεί ότι επιδιώκει βελτίωσή του καπιταλιστικού συστήματος (άλλη αυταπάτη). Στους περισσότερους δήμους και νομαρχίες συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ του έχει εμπιστευθεί κρίσιμες θέσεις, πχ. στην (ελεεινή) κρατική τηλεόραση, τα ιδεολογικά και πολιτικά όρια του με το ΠΑΣΟΚ είναι δυσδιάκριτα κι έτσι είναι συνεχής η διαρροή στελεχών και μελών του προς το ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό δεν πρόκειται ο ΣΥΝ να εκφράσει ένα ρεύμα αλλαγής. Κι αν ο ΣΥΝ έπαιζε κάποια στιγμή σοβαρότερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα, θα ήταν σε μια προοπτική διαχείρισης και σε αυτήν το ΑΣΚΕ δε θέλει να έχει καμιά συνενοχή. Γι' αυτό το ΑΣΚΕ δεν αποδέχτηκε πρόταση του Μ. Γλέζου για συμμετοχή στην εκλογική συνεργασία του ΣΥΝ, παρότι την εκτιμήσαμε και αυτήν θετικά.

γ) To ΔHKKΙ έχει καθαρό μέτωπο απέναντι σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όμως η πολιτική του δεν ξεφεύγει από τα όρια του συστήματος. Δεν προτείνει πχ. την αποχώρηση από την Ε.Ε.. Η πρόταση του είναι η επανάληψη της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, της οποίας και σήμερα είναι απολογητής. Αλλά αυτή η πολιτική στα μεν εθνικά θέματα ήταν εν πολλοίς υποκριτική, στη δε οικονομία αδιέξοδη, αφού οι παροχές προς τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα δεν προήλθαν ούτε από ανάπτυξη ούτε από δικαιότερη κατανομή του εθνικού εισοδήματος, αλλά από την υπερχρέωση της Ελλάδας. Παρά τη συνέπεια που δείχνει το ΔΗΚΚΙ στα 8 χρόνια της ζωής του, οι πολίτες δεν πρόκειται να το εμπιστευτούν, ακριβώς γιατί το ταυτίζουν με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80.

δ) Κατά μείζονα λόγο τα προηγούμενα ισχύουν για τη Δημοκρατική Αναγέννηση του Στ. Παπαθεμελή, ο οποίος παρέμεινε στο ΠΑΣΟΚ 22(!) χρόνια μετά τη μετάλλαξη του, ήταν υπουργός του στο μεγαλύτερο διάστημα και αρνείται να κάνει αντιπολίτευση ακόμη και σήμερα, που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ (δασοκτόνος νόμος, προϋπολογισμός). Η πολιτική καριέρα αυτών των ανθρώπων είναι, δυστυχώς, υπεράνω αρχών και πολιτικών. Κανείς δε γνωρίζει πού θα πάνε αύριο. Και στην Ελλάδα πολύ μεγάλη σημασία έχει όχι μόνο τι λέει ο καθένας, αλλά και ποιος το λέει. Η μεγάλη πολιτική απάτη του Α. Παπανδρέου έχει κάνει σοφότερους τους Έλληνες, όπως και οι υπερπατριωτικές και φιλολαϊκές κορόνες της ακροδεξιάς.

ε) Με φορείς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς το ΑΣΚΕ δεν μπορεί να συνεργαστεί εκλογικά, με άλλους, γιατί διαφωνεί με την εναλλακτική τους πρόταση (παρότι σεβόμαστε τον ανιδιοτελή τους αγώνα), με άλλους γιατί ο ρόλος τους είναι υποκριτικός (ενισχύονται παντοιοτρόπως από το σύστημα, για να παριστάνουν την «επαναστατική» αντιπολίτευση).

στ) Υπάρχει και η πρόταση συνεργασίας όλης της αριστεράς. Αυτή η πρόταση είναι ουτοπική, αφού ΚΚΕ και ΣΥΝ δεν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστούν, άρα γίνεται μόνο για δημιουργία εντυπώσεων. Αλλά κι αν δεν ήταν ουτοπική, υπάρχει τόση διαφορά προγραμμάτων, που το μόνο που θα προσέφερε αυτή η συνεργασία θα ήταν σύγχυση, απραξία, παταγώδης αποτυχία και μεγάλη απογοήτευση, που θα φέρει την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω. Τέτοια προσπάθεια έγινε και πέτυχε εκλογικά στην Ιταλία. Το 1999 αυτή η συμμαχική κυβέρνηση της «αριστεράς», με πρωθυπουργό τον τέως κομμουνιστή Ντ' Αλέμα, ήταν ο κυριότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και από τους πιστότερους υποστηρικτές της αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε.. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της εκλογικής επιτυχίας της «αριστεράς» είναι να έρθει από το πουθενά και να κυβερνά σήμερα την Ιταλία ο φασιστοειδής κ. Μπερλουσκόνι! Ανάλογη ήταν και η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, όχι ως συνεργασία κομμάτων, αλλά ως συστέγαση εντελώς διαφορετικών αντιλήψεων.

Γενικό συμπέρασμα: Όλες οι παραπάνω προτάσεις δεν οδηγούν πουθενά, τουλάχιστον δεν οδηγούν σε μια προοπτική που να ενδιαφέρει το ΑΣΚΕ και (νομίζουμε) και τον ελληνικό λαό. Αν θεωρούσαμε ότι οποιαδήποτε συνεργασία θα ήταν χρήσιμη για τη χώρα μας, είναι βέβαιο ότι το ΑΣΚΕ θα την επιδίωκε με όλες του τις δυνάμεις. Πιστεύουμε ότι μόνο το 4πτυχο που προτείνουμε μπορεί να ενώσει τους Έλληνες πολίτες σε μια καλύτερη προοπτική. Γι' αυτό, αντί να αποπροσανατολιζόμαστε και να αποπροσανατολίζουμε, αγωνιζόμαστε πάντα αυτή την πρόταση να προβάλλουμε, αυτήν προβάλλουμε και στις εκλογές της 7ης Μαρτίου, αυτή την πρόταση ενισχύει κάθε ψήφος προς το ΑΣΚΕ.

Πώς και δεν ξεμύτισε ακόμη η κ. Μάργκαρετ Τσαντ, η μητέρα του Γιώργου και των λοιπών επίδοξων διαδόχων; Απλώς την κρύβουν επιμελώς προεκλογικά (άρα δεν είναι εντελώς άμυαλοι οι Αμερικανοί σύμβουλοι) και θα την εμφανίσουν μετεκλογικά (αν τα καταφέρει) μαζί με τα ομώνυμα ανοιξιάτικα λουλούδια!

Πολλοί, ακόμη και μέλη του ΠΑΣΟΚ, έχουν αγανακτήσει με τα καραγκιοζιλίκια της «εκλογής» του νέου αρχηγού και για τις παραλογικές δηλώσεις του, όπως ότι «δεν είμαι δογματικός με τα σύνορα» (!) ή ότι πρέπει να είναι ελεύθερη η χρήση ναρκωτικών (!!), όμως όλοι αγνοούν τι μας έχει ετοιμάσει για το Αιγαίο. Αγγλόφωνη τουρκική εφημερίδα έγραψε πως είναι έτοιμη ελληνο(;)-τουρκική συμφωνία για όλα τα θέματα (που μονομερώς και θρασύτατα εγείρει η τουρκική χούντα), αλλά αυτή θα ανακοινωθεί μετά τις εκλογές, ώστε να μην καταποντιστούν εκλογικά οι αρχιτέκτονες της. Και η ΝΔ σιωπά ηχηρά!

Όσοι μπορούν και όσο μπορούν, να συνδράμουν στον εκλογικό αγώνα του ΑΣΚΕ οικονομικά, στη δουλειά του γραφείου, στο τυπογραφείο, στη διάδοση των θέσεων του και των εντύπων του. Σας περιμένουμε!

Πολύ λόγος ακούγεται πάντοτε στις εκλογές για τη χαμένη ψήφο, την ψήφο δηλ. που δίνεται σε μικρά κόμματα που έχουν μικρή ή και μηδαμινή πιθανότητα εισόδου στη Βουλή, ακόμη και σε μικρά κοινοβουλευτικά κόμματα που δεν έχουν πιθανότητα να σχηματίσουν κυβέρνηση. Και είναι φανερό ποιοι ωφελούνται και επομένως προπαγανδίζουν μια τέτοια αντίληψη. Το δικομματικό σύστημα, δηλ. το πολιτικό σύστημα με δύο εναλλασσόμενα κόμματα (που πολλές φορές αλλάζουν αρχηγούς και ονόματα, για να δίνουν την εντύπωση του καινούργιου...) στην εξουσία, ώστε το ένα να απορροφά την κοινωνική δυσαρέσκεια που προκαλεί η άσκηση εξουσίας του άλλου και έτσι να διαιωνίζεται το σύστημα, μόνο με τέτοιες προπαγανδίσεις μπορεί να στέκεται.

Το μεγάλο ερώτημα, βέβαια, είναι ποια ψήφος είναι πράγματι χαμένη και μάλιστα όχι μόνο χαμένη αλλά και καταστροφική. Ερώτημα, που σ' αυτές τις εκλογές άρχισε να ακούγεται · εντονότερα από κάθε άλλη φορά, μια που ελάχιστοι, ακόμη και απ' αυτούς που είναι αποφασισμένοι να ψηφίσουν ένα από τα δύο κυβερνητικά κόμματα, ελπίζουν ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει απ' αυτά.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολύ εύκολη πλέον.

Πρώτα πρώτα στις εκλογές δεν πάμε να ψηφίσουμε αυτούς που οι άλλοι (ξένοι, αεριτζήδες, μεταπράτες, εργολάβοι και προμηθευτές) με τα Μέσα Μη Ενημέρωσης μας στήνουν εμπρός μας. Πάμε για να ψηφίσουμε για το πώς θέλουμε να λειτουργεί και να εξελίσσεται η κοινωνία μας, για το πώς θέλουμε να ζούμε εμείς όλοι εδώ, ακόμη και σ' όλο τον κόσμο. Πάμε για να διαλαλήσουμε τις δικές μας σκέψεις, προτάσεις, ιδέες και οράματα. Πώς αλλιώς, άλλωστε, αυτά 9α εκφραστούν και πώς αλλιώς οι από άλλους επιλεγμένοι κα διορισμένοι (που δέχονται τις εκλογές μόνο για νομιμοποίηση της εκ των προτέρων επιλογής και διορισμού τους, όπως έντονα πλέον φάνηκε στην εκ των υστέρων «εκλογή» του Γιωργάκη στο τωρινό φιάσκο του Π.Α.Σ.Ο.Κ.) δε θα μπορούν πλέον να ισχυρίζονται ότι, ό,τι και να κάνουν, πάντα αυτούς θα ψηφίζουν οι «μάζες»;

Δεύτερον, πάμε να ψηφίσουμε για να επικροτήσουμε ή να απορρίψουμε αυτά που ήδη έγιναν και που αποτελούν πρόκριμα γι' αυτά που θα γίνουν. Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν καλή η μέχρι τώρα διακυβέρνηση ή ότι οι άλλοι που φιλοδοξούν να τους αντικαταστήσουν θα είναι καλύτεροι ή ότι κάποιο μαγικό ραβδί θα τους κάνει τώρα καλύτερους, καλώς θα τους ψηφίσουν. Αν, όμως, δεν πιστεύουν σε κάτι τέτοιο, τότε γιατί θα τους στηρίξουν;

Και όποιος λίγο σκεφτεί, θα βρει και τρίτον και τέταρτον και εκατοστό λόγο που θα πρέπει συνειδητά να πηγαίναμε στις εκλογές και που κανένας δε θα δικαιολογούσε λογικά την ψήφο σ' αυτά τα κόμματα. Εκτός φυσικά αν εμφορείται κάποιος από ποδοσφαιρικά σύνδρομα ή κυριαρχεί σ' αυτόν η ψυχολογική ανασφάλεια και θέλει να είναι απλώς με τους πολλούς, που όμως πολύ γρήγορα θα γίνουν πολύ λίγοι, αν η ψήφος γίνει λογική και εκφράζει πραγματικά εμάς και όχι τους άλλους, που μας την επιβάλλουν.

Το δεύτερο, επίσης σημαντικό, ερώτημα είναι πώς θα μπορούσαμε να είναι δικαιωμένη μια ψήφος σε ένα μη κυβερνητικό κόμμα και ακόμη πιο συγκεκριμένα στο ίδιο το Α.Σ.Κ.Ε.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό φαίνεται κάπως πιο δύσκολη, στην πραγματικότητα όμως είναι ακόμη πιο εύκολη. Δικαιωμένη ψήφο έχει και γενικότερα δικαίωση αισθάνεται πολιτικά κάποιος, όταν πρώτα-πρώτα η ψήφος του και η πολιτική του στάση και δράση γενικότερα είναι

εκείνη που τον εκφράζει πραγματικά. Η μεγαλύτερη δικαίωση για ένα άνθρωπο είναι να τα έχει καλά με τον εαυτό του, να έχει εξασφαλίσει κατά το δυνατό τον αυτοσεβασμό του.

Έπειτα, ο κάθε ένας είναι, ή πρέπει να είναι, το 100% του εαυτού του και δε χρειάζεται να περιμένει να κάνουν πρώτα οι άλλοι το σωστό, αν κάτι το θεωρεί σωστό, και ύστερα να ακολουθήσει εκείνος, γιατί, αν σκέπτονται έτσι και οι άλλοι, πότε επιτέλους θα γίνει το σωστό; Μόνο αν αρχίσει να γίνεται το σωστό από κάπου, έστω και από έναν μόνο, υπάρχει ελπίδα αργά ή γρήγορα αυτό να επικρατήσει.

Αυτά θα έπρεπε να αρκούν. Ας προσθέσουμε όμως ακόμα κάτι, από τα πολλά που θα δικαίωναν την πραγματικά δική μας συνειδητή ψήφο και στάση. Είναι σίγουρο και κανείς σχεδόν δεν το αμφισβητεί, ότι μετά τις εκλογές, όποιος και αν πλειοψηφήσει στις 7 του Μάρτη, έρχεται καταιγίδα πολλαπλή, θα υπάρξει άραγε κανείς από αυτούς που στήριξαν τα κυβερνητικά ή ημικυβερνητικά κόμματα που να αισθάνεται δικαιωμένος; Ποιος μόνο θα έχει το δικαίωμα, το ηθικό σθένος και την αποτελεσματικότητα να επιτιμήσει για το παρόν και να συμβουλεύσει για το μέλλον; Και ποιος θα έχει, έστω και στο ελάχιστο, συμβάλει για μια καλύτερη κοινωνία, για ένα καλύτερο άνθρωπο; Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι «οι (λεγόμενες) ουτοπίες είναι τα προσχέδια της πραγματικότητας» πάντοτε!