ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στις διαδηλώσεις ακούγεται συχνά το σύνθημα «αλήτες-ρουφιάνοι- δημοσιογράφοι». Δεν απευθύνεται, βέβαια, στους χιλιάδες δημοσιογράφους που με ελάχιστη ή καθόλου αμοιβή τρέχουν στους δρόμους από το πρωί ως το βράδι, αλλά στους σοβαροφανείς κουστουμάτους ή τις ακριβοντυμένες κυρίες που κάθε μέρα μπαίνουν στο σπίτι μας και προσπαθούν, σιγοντάροντας πολιτικούς, να μας πείσουν για όποια ανοησία έχουν πάρει εντολή. Φυσικά όλοι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι παπαγάλοι ούτε γι’ αστείο δεν πιστεύουν σ’ αυτά που λένε, όμως τα υπερασπίζονται με σθένος και γελοία επιχειρήματα. Μερικοί είναι τόσο ξεδιάντροποι και εμετικοί, που κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος είναι αδύνατο να τους ανεχτεί, τόσο στο ποιόν όσο και στο ύφος του λόγου τους.

Εργολαβικά το μνημόνιο!

Κάποιοι τέτοιοι λεβέντες και λεβέντισσες, που έχουν απαξιώσει και διαλύσει ολόκληρο το κύκλωμα της ενημέρωσης, ανέλαβαν εργολαβικά να μας πείσουν για το πόσο αναγκαίο είναι το μνημόνιο, πόσο τιτάνιο είναι το έργο και η προσπάθεια της κυβέρνησης, πόσο εμείς ευθυνόμαστε για το χάλι μας και πόσο χαμηλά μπορούμε να φτάσουμε αν αντιδράσουμε. Να πείσουν το χαμηλοσυνταξιούχο ότι πρέπει να δεχθεί δραστική περικοπή της σύνταξης των 500 ευρώ, ενώ οι ίδιοι αμείβονται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα!!

Όλ’ αυτά όταν όλοι οι έγκυροι μελετητές συμφωνούν ότι όλα τα δημοσιονομικά μεγέθη της Ελλάδας (για τη βελτίωση των οποίων υποτίθεται ότι επιβλήθηκε το μνημόνιο) θα είναι πολύ χειρότερα με την τυπική λήξη της τριετούς διάρκειας του μνημονίου, π.χ. το δημόσιο χρέος θα ανέβει από 115% του ΑΕΠ το 2009 σε 145% το 2012! Όταν ο ίδιος ο επικεφαλής της τρόικας Πολ Τόμσεν είπε στους θεσμικούς επενδυτές του Λονδίνου ότι «το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος …πολύ πιο σημαντικές από τη μείωση του ελλείμματος ήσαν οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό», δηλ. η λεηλασία των εισοδημάτων εργαζομένων και συνταξιούχων. Πόσο προβλήθηκε αυτή η ομιλία από τα ΜΜΕ; Ποιος είπε ότι τις κατακτήσεις των εργαζομένων δε σκοπεύουν να τις γυρίσουν πίσω ποτέ;

«Όλοι μαζί τα φάγαμε», λέει και ο ευτραφής Πάγκαλος χωρίς ίχνος ντροπής, συμφωνούν και επαυξάνουν όλοι αυτοί. «Κύριε ελέησον», λέει ο Παπακωνσταντίνου στους ελεγκτές της τρόικας, «πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε τέτοιους φίλους», συνηγορούν Πρετεντέρηδες, Καψήδες, κ.λπ. Κινδυνολογούν, για να φοβίσουν τον κόσμο ότι χωρίς τον θανάσιμο εναγκαλισμό του μνημονίου θα πτωχεύσουμε, θα χαθούν πολλοί από τους 14 μισθούς και συντάξεις, θα γίνουν μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, θα κλείσουν πολλά σχολεία, δήμοι και νοσοκομεία, θα φτωχύνουμε στο επίπεδο του 1950, θα χάσουμε την … αξιοπιστία μας στο εξωτερικό. Ούτε κουβέντα γι’ αυτούς που φταίνε και πώς θα τιμωρηθούν, ούτε κουβέντα για το πώς θα τα γυρίσουν πίσω αυτοί που τα έφαγαν, ούτε κουβέντα για άλλες λύσεις που μπορεί να συμμαζέψουν τους φοροφυγάδες και όσους συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να σπαταλάνε τα δανεικά μας ευρώ, λύσεις που θα είναι λιγότερο επώδυνες για τους εργαζόμενους. Ούτε κουβέντα για το πόσο φουσκωμένα είναι τα ποσά που μας ζητούν να ξεχρεώσουμε.

Αντίθετα λένε πως είναι αναγκαίο κακό να δουλεύουμε μέχρι τα βαθειά μας γεράματα, τη στιγμή που οι Γάλλοι βγήκαν στους δρόμους γιατί ο Σαρκοζί επιχειρεί να αυξήσει από 60 σε 62 την ηλικία συνταξιοδότησης. Είναι αναγκαίο κακό -λένε- να μειώνονται συνεχώς οι μικρομεσαίοι μισθοί και συντάξεις, είναι αναγκαίο κακό να αυξάνονται οι έμμεσοι φόροι.

Σ’ αυτούς λοιπόν, τα παπαγαλάκια των ξένων «επενδυτών» και των ξένων που μας κυβερνάνε, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού μας, το μόνο που ταιριάζει είναι το ρουφιάνοι, γιατί ρουφιάνος είναι αυτός που παραδίδει στους εχθρούς τον όμοιό του, τον φίλο του, τον συμπατριώτη του, μόνο και μόνο για να έχει δικό του όφελος.

Βέβαια υπάρχουν και δημοσιογράφοι, φωτεινές εξαιρέσεις, που κάνουν πραγματικά τη δουλειά τους, που ελέγχουν την εξουσία, αλλά αυτούς πρέπει να ψάξεις να τους βρεις στις μέσα σελίδες κάποιων μεγάλων εφημερίδων, από τις οποίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να απολυθούν, αν γίνουν πολύ ενοχλητικοί, ή σε μικρά ΜΜΕ ή κάπου στο διαδίκτυο.

Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;

Δυστυχώς, κανένα μεγάλο ΜΜΕ δεν υπηρετεί την ενημέρωση, αλλά επιχειρηματικά συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες. Τουλάχιστον να αγοράζουμε μια εφημερίδα που στις μέσα σελίδες της μπορούμε να βρούμε κάποια είδηση (και όχι για το CD που μας κουνάει σαν καρότο), να χρησιμοποιούμε το κατάλληλο κουμπί της τηλεόρασης όταν εμφανίζονται Καψήδες και Πρετεντέρηδες, να αναζητούμε ενημέρωση από μικρότερα και πιο αδέσμευτα ΜΜΕ ή στο διαδίκτυο, να εμπιστευόμαστε έντυπα όπως αυτό που κρατάτε στα χέρια σας, να μιλάμε μεταξύ μας και να μην αποχαυνωνόμαστε στο γυαλί, να πιστέψουμε ότι μπορούμε εμείς να είμαστε που καθορίζουμε τις εξελίξεις.

Ανυπολόγιστη είναι η ζημιά στα εθνικά μας θέματα από τον υποτιθέμενο «άξονα» της κατοχικής κυβέρνησης του Γιωργάκη με τους νεοναζί που κυβερνούν το κράτος του Ισραήλ. Η κατοχική προπαγάνδα, που διοχετεύεται συντονισμένα απ’ όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, θεωρεί ως επιτυχία του Γιωργάκη την υποστήριξη που παρέχουμε στους Ισραηλινούς, με τη δικαιολογία ότι εξασφαλίσαμε ένα πολύ ισχυρό σύμμαχο για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας!

Η απορία είναι: πότε η κατοχική κυβέρνηση έδειξε την παραμικρή διάθεση να αντισταθεί σ’ αυτή την επιθετικότητα, ώστε να αναζητεί και στηρίγματα; Ούτε καν εμποδίζει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, παρά τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου και τις σοβαρές προκλήσεις προς την Ελλάδα! Και πότε το Ισραήλ ενοχλήθηκε από την επιθετικότητα της Τουρκίας προς τους γείτονές της; Μήπως το ίδιο δεν έχει την ίδια και χειρότερη συμπεριφορά;

Το Ισραήλ θα αποδειχθεί τόσο χρήσιμος «σύμμαχος» για την Ελλάδα όσο και οι «εταίροι» μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Όπως απεκάλυψε και ο Κίσινγκερ στην περίφημη δήλωσή του, ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και εμποδίζει τα σχέδιά τους στην Αν. Μεσόγειο. Το Ισραήλ και τα εβραϊκά λόμπι ποτέ δε θα πάψουν να έχουν ως κύριο στόχο τους στην Αν. Μεσόγειο να εξουδετερώσουν (αν μπορούν, να εξαφανίσουν) τους Έλληνες (και τους Αρμένιους), ακόμη κι όταν μας υπόσχονται συνεργασία και συμμαχία. Την Τουρκία, αντιθέτως, τη χρειάζονται και πάντοτε τη χρησιμοποιούν ως τη μόνη σύμμαχό τους μέσα σ’ ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον.

Επομένως, η σημερινή κόντρα Τουρκίας-Ισραήλ είναι προσωρινή και εν πολλοίς υποκριτική (σε επίπεδο εξουσίας, γιατί στους λαούς η αμοιβαία αντιπάθεια είναι πραγματική) και εξυπηρετεί τα γενικότερα συμφέροντα των Δυτικών στη Μ. Ανατολή. Ίσως, μάλιστα, σχεδιάστηκε απ’ αυτούς.

Η Τουρκία αντί του Ισραήλ

Για μισό αιώνα η Δύση επεχείρησε να υποτάξει τον αραβικό κόσμο και να εξασφαλίσει τον έλεγχο των πετρελαίων του μέσω της στρατιωτικής βίας του Ισραήλ και της επιβολής στις αραβικές χώρες υποχείριων καθεστώτων. Τα αποτελέσματα ήσαν αμφιλεγόμενα. Το μίσος των αραβικών λαών κατά του Ισραήλ μεγαλώνει συνέχεια και η ανοχή προς αυτό που δείχνουν τα υποχείρια καθεστώτα θέτει και τα ίδια σε κίνδυνο, π.χ. Αίγυπτος. Το πράγμα έγινε ακόμη χειρότερο όταν το Ισραήλ, που κάποτε μπορούσε να κάνει πόλεμο συγχρόνως εναντίον 3 αραβικών κρατών και να τον κερδίζει, υπέστη την πρώτη του στρατιωτική ήττα από μια πολιτικοκοινωνική οργάνωση μιας μικρής και σπαρασσόμενης χώρας, τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου! Το Ιράν, που θα έπρεπε κατά Ράμσφελντ να «απελευθερωθεί» 2 μήνες μετά την εισβολή στο Ιράκ (αφού ενδιαμέσως θα «απελευθερωνόταν» η Συρία!), παραμένει εχθρικό, ενώ ο κ. Ράμσφελντ συνταξιοδοτήθηκε πριν την ώρα του! Οι εχέφρονες της Ουάσινγκτον και της Δύσης κάλεσαν σε αλλαγή πορείας ολοταχώς (και όχι μόνο στη Μ. Ανατολή), ύστερα από την παταγώδη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα της έξαλλης πολιτικής του Μπους. Οι στόχοι, φυσικά, παραμένουν ίδιοι.

Στη Μ. Ανατολή, λοιπόν, το Ισραήλ έπρεπε να αντικατασταθεί ως ο κυριότερος τοποτηρητής των δυτικών συμφερόντων και η μουσουλμανική Τουρκία (με τους ισλαμιστές, μάλιστα, στην εξουσία και τον πειστικό Ερντογάν ως πρωθυπουργό) ήταν η μόνη χώρα που θα μπορούσε να πάρει τη θέση του. Με δηλώσεις που καυτηριάζουν την ισραηλινή βαρβαρότητα και με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα οι Τούρκοι προσπαθούν να γίνουν συμπαθείς στον αραβικό κόσμο, ο οποίος τους αντιπαθεί όσο κι εμείς και για τους ίδιους λόγους (πολύχρονη οθωμανική κατάκτηση). Όπου το καρότο δεν αρκεί απειλείται και η χρήση του μαστιγίου (Συρία). Η Τουρκία είναι η δεύτερη σε σημασία χώρα του ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ) και οι Δυτικοί θεωρούν ότι είναι σε θέση να επηρεάζει τις εξελίξεις στην περιοχή, ακόμη και στο Ιράν, που είναι το κύριο πρόβλημά τους.

Η στρατηγική Νταβούτογλου, σε συμφωνία με τη διοίκηση Ομπάμα, έχει ήδη θεαματικά αποτελέσματα υπέρ της Τουρκίας. Φυσικά, σε καμιά περίπτωση οι Δυτικοί δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το κράτος του Ισραήλ, ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων τους, απλώς περιορίζουν το ρόλο του. ’λλωστε αφθονούν τόσο ανάμεσα στους αμερικανούς πολίτες όσο και στα κέντρα των αποφάσεων των ΗΠΑ (που όλα σχεδόν ελέγχονται από το εβραϊκό λόμπι) αυτοί που δεν κατανοούν την ανάγκη αλλαγής γραμμής και παραμένουν υποστηρικτές της γραμμής Μπους.

Οι συνέπειες στα εθνικά μας θέματα

Η στρατηγική Νταβούτογλου συναντά και πολλές δυσκολίες, όπως δείχνει και η υπαναχώρηση της Αρμενίας στο άνοιγμα που της έκανε η Τουρκία. Η νέα κατάσταση δημιουργεί προβλήματα και στους Ισραηλινούς, με κυριότερο τη διακοπή των στρατιωτικών γυμνασίων που έκαναν μέχρι τώρα στο τουρκικό έδαφος, με βάση συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, που εξακολουθεί να ισχύει, αλλά (για λόγους εντυπώσεων) έπρεπε να διακοπεί η εφαρμογή της. Το Ισραήλ, λοιπόν, αναζήτησε νέο σύμμαχο στην περιοχή και τον βρήκε εύκολα στην Ελλάδα της κατοχικής κυβέρνησης. Η πολύχρονη φιλία και συνεργασία της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο μπαίνει σε δοκιμασία.

Στην Κύπρο η στάση της κυβέρνησης Χριστόφια είναι επίσης δουλική προς το Ισραήλ και σε αντάλλαγμα οι Ισραηλινοί στηρίζουν οικονομικά το ψευδοκράτος με επενδύσεις 1 δισ. ευρώ και σχέδια για πολύ μεγαλύτερες και σοβαρότερες, όπως ο αγωγός νερού Τσεϊχάν-Καρπασίας-Ισραήλ. Ελλάδα και Κύπρος έχουν γίνει ξέφραγο αμπέλι των ισραηλινών υπηρεσιών, ιδιαίτερα η Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, όπου με τον Καλλικράτη επιδιώκεται η καλλιέργεια αυτονομιστικών τάσεων, με τη συνεργασία πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων των νησιών αυτών.

Οι αραβικές χώρες ήσαν οι πρώτες που μας υποστήριζαν στον ΟΗΕ. Τώρα κινδυνεύουμε να είναι οι πρώτες που θα μας πλήξουν σε καίρια θέματα (αναγνώριση ψευδοκράτους, οροθέτηση υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης κ.λπ.).Ήδη η Συρία, μετά την επίσκεψη Νετανιάχου, αναγνώρισε το κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Όταν θα έχουν γίνει ανεπανόρθωτες ζημιές στα εθνικά μας θέματα, το Ισραήλ και η Τουρκία μπορούν να αποκαταστήσουν πλήρως τις μεταξύ τους σχέσεις.

Όλ’ αυτά μπορούμε και πρέπει να τα αποτρέψουμε κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί το ταχύτερο η κατοχική κυβέρνηση και να επανέλθουμε στην πολιτική της σταθερής υποστήριξης του παλαιστινιακού λαού και της φιλίας και συνεργασίας με όλες τις χώρες του κόσμου, με βάση το Διεθνές Δίκαιο και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Όσες χώρες ενοχλούνται από αυτή μας τη στάση και για το λόγο αυτό δε θέλουν φιλικές σχέσεις μαζί μας και αρνούνται τη συνεργασία μας ας έχουν αυτές την ευθύνη .

Οι θέσεις και η στάση του ΑΣΚΕ για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης

[Το πολιτικό κείμενο που ακολουθεί αποτελεί εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής προς τη Σύνοδο του ΑΣΚΕ, που θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Οκτωβρίου. Το κείμενο περιέχει και κάποιες γενικές θέσεις για τις εκλογές της αυτοδιοίκησης, που αυτή τη φορά έχουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, αφού θα καταγράψουν την έγκριση ή την αποδοκιμασία της κατοχής και του μνημονίου. Συγκεκριμένη γραμμή ποτέ δε θέλουμε να δίνουμε, αφού ο καθένας μας μπορεί να κρίνει ποιο ψηφοδέλτιο στο χώρο του είναι πιο κοντά στις αρχές μας.]

Ο σχεδιασμός των ξένων κέντρων που ελέγχουν, δυστυχώς ακόμη, την πατρίδα μας προέβλεπε την ανατροπή του Καραμανλή, την προώθηση του Γιωργάκη στην πρωθυπουργία, την εκλογή της Ντόρας στην αρχηγία της Ν.Δ. (την οποία θεωρούσαν βέβαιη, αφού την είχαν μεθοδεύσει παντοιοτρόπως και προ πολλού) και την επιβολή του μνημονίου με τις ψήφους των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο καραγκιόζης-Καρατζαφέρης θα το καταψήφιζε, ως υπερασπιστής των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων, και θα προσέφερε το σύνηθες επιχείρημα εναντίον όσων θα πάλευαν κατά του μνημονίου, ότι «ταυτίζονται με την ακροδεξιά». Η φθορά της κυβέρνησης του Γιωργάκη θα ήταν βραδύτερη, αφού την ευθύνη για το μνημόνιο θα είχε η συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής.

Ο σχεδιασμός χάλασε με την απρόβλεπτη για τους περισσότερους επιλογή των μελών της Ν.Δ. και την καθαρή επικράτηση Σαμαρά, ο οποίος καταψήφισε το μνημόνιο. Για να μην εμφανιστεί πολιτικά απομονωμένη η κατοχική κυβέρνηση και για το φόβο των Ιουδαίων (αφού ήταν άγνωστος ο αριθμός των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που θα καταψήφιζαν το μνημόνιο), οι σύμμαχοι από το παρασκήνιο, Καρατζαφέρης και Ντόρα, βγήκαν μπροστά και κάλυψαν το Γιωργάκη, υπερψηφίζοντας το μνημόνιο. Ως καμένα χαρτιά, συνεχίζουν απροκάλυπτα πλέον την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ.

Στη συμμαχία και τα ΜΜΕ

Οι σύμμαχοι βάλλουν εναντίον όσων τάσσονται κατά του μνημονίου, λέγοντας ό,τι θέλουν, αφού τα ΜΜΕ προβάλλουν όσα λένε οι σύμμαχοι, όχι όμως τις απαντήσεις σ’ αυτά. Ειδική μεταχείριση έχουν ο Α. Σαμαράς και ο προκάτοχός του Κ. Καραμανλής (οι Αμερικανοί δεν ξεχνούν τις συμφωνίες του με τους Ρώσους), για τον οποίο ο Καρατζαφέρης προέβλεψε ότι θα πάει φυλακή για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου! Καρατζαφέρης και Ντόρα δεν κάνουν πλέον τίποτα άλλο παρά να προσπαθούν να φθείρουν το Σαμαρά. Τα ΜΜΕ μεγαλοποιούν ή εφευρίσκουν σκάνδαλα και εσωκομματικά προβλήματα της Ν.Δ. (τα αντίστοιχα του ΠΑΣΟΚ υποβαθμίζονται ή αποσιωπώνται) και προβάλλουν την υπεροχή του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις των εταιρειών που τα ίδια ελέγχουν. Για το υποβρύχιο π.χ. που παρήγγειλε και προπλήρωσε πανάκριβα ο Σημίτης και παρέλαβε ελαττωματικό ο Γιωργάκης, για να το πουλήσει (λέει) σε άλλο κράτος(!!), προφανώς στο 1/10 του κόστους, κανείς δε συζητά, ούτε καν η αντιπολίτευση! Και με τους λογαριασμούς του κ. Θέμου κανείς δεν ξέρει τι έγινε.

Ο ανασχηματισμός

Εν τω μεταξύ πραγματοποιήθηκε και ο «εναγωνίως» αναμενόμενος ανασχηματισμός, που δεν ήταν παρά ανακατανομή κάποιων θέσεων και συμπλήρωση με υπεράριθμους ενός γελοίου θιάσου. Οι ρόλοι είναι σκοπίμως συγκεχυμένοι, ώστε να επικρατεί γενική διάλυση. (Αλλά και να ήθελαν μια εύρυθμη λειτουργία, είναι τόσο ανίκανοι που δε θα μπορούσαν να την πετύχουν.) Τις κρίσιμες υπουργικές θέσεις κρατούν άνθρωποι που δεν ψηφίστηκαν καν από τον ελληνικό λαό, αλλά έχουν το προσόν να υπηρετούν την αμερικανική πρεσβεία (κυρίως) και τη γραφειοκρατία των Βρυξελών (δευτερευόντως). Κάποιοι, που εξέφραζαν διαφωνίες, τώρα υπουργοποιήθηκαν και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως, π.χ. Παπουτσής.

Η κατοχική κυβέρνηση συνεχίζει, λοιπόν, το καταστροφικό της έργο στην οικονομία, τα εθνικά θέματα, την παιδεία κ.λπ. (βλ. σχετικά άρθρα).

Αμφισβήτηση και της Ε.Ε.

Φυσικά, ούτε το νέο κυβερνητικό σχήμα θα μακροημερεύσει. Θα προσπαθήσουν να το κρατήσουν όσο περισσότερο μπορούν, για να τους προσφέρει κι άλλες υπηρεσίες, που κανείς άλλος δε θα τολμούσε, και, όταν φτάσουν στο απροχώρητο, σκοπεύουν να επιστρατεύσουν για βοήθεια τεχνοκράτες, επιχειρηματίες, οικολόγους, «αριστερούς» κ.λπ. Κι αν, παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορούν να κρατήσουν το Γιωργάκη στην εξουσία, θα προσπαθήσουν να βρουν λύση, έστω προσωρινή, μέσα από την τωρινή Βουλή, πιο υποταγμένη από την οποία δύσκολα μπορεί να υπάρξει. Διαφορετικά, θα επιχειρήσουν πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, αποκαλύπτοντας σκάνδαλα πολιτικών και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Στην περίπτωση αυτή ετοιμάζονται να εμφανιστούν διάφοροι «σωτήρες», μεταξύ των οποίων και ο τέως βασιλιάς!

Όλ’ αυτά τα σχέδιά τους δύσκολα μπορούν να πετύχουν, γιατί η οργή του ελληνικού λαού εναντίον της κατοχικής κυβέρνησης και των συμμάχων της του μνημονίου ξεχειλίζει. Το πιο ενθαρρυντικό είναι ότι για πρώτη, ίσως, φορά δεν αμφισβητούνται μόνο οι πολιτικοί εκφραστές του συστήματος, αλλά και θεμελιώδεις επιλογές του συστήματος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Από τις επίσημες μετρήσεις που διενεργεί ανά εξάμηνο η Στατιστική Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Eurostat) προκύπτει ότι το ποσοστό των Ελλήνων που είναι υπέρ της συμμετοχής της χώρας μας στην Ε.Ε. (το ερώτημα ήταν αν τη θεωρούν «καλό πράγμα») μειώθηκε από 61% το φθινόπωρο του 2009 σε 44% την άνοιξη του 2010 (στην Κύπρο είναι 33% και στην Ισλανδία μόνο το 19% επιθυμεί την ένταξη)! Όλ’ αυτά πριν γιγαντωθούν τα κοινωνικά προβλήματα που προκαλεί το μνημόνιο και αν τα πραγματικά ποσοστά δεν είναι ακόμη χειρότερα απ’ αυτά που παρουσιάζει η Eurostat! Περιττό να τονίσουμε ότι τα ΜΜΕ, που συνεχώς προβάλλουν κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις, για να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, καθόλου δεν προέβαλαν την παραπάνω πολύ σημαντική δημοσκόπηση της Eurostat!

Οι κατοχικοί και οι εκλογές της αυτοδιοίκηση

Οι κατοχικοί, με τη βοήθεια των ΜΜΕ και τη συμμαχία ακόμη και από τον πρώτο γύρο (και οπωσδήποτε στο δεύτερο) με το ΛΑΟΣ, το μητσοτακέικο, τους Πράσινους και τη Δημοκρατική Αριστερά, ενώ προεκλογικά ισχυρίζονται ότι στις 7 Νοεμβρίου θα κριθεί ο (απαράδεκτος και επικίνδυνος) Καλλικράτης τους, αν κερδίσουν τις περισσότερες περιφέρειες και τους περισσότερους δήμους, θα ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα ως έγκριση της γενικότερης πολιτικής τους, της κατοχής και του μνημονίου, ώστε να επιβάλουν ακόμη σκληρότερα μέτρα. Γι’ αυτό όσοι υποψήφιοι υποστηρίζονται από τα κόμματα του μνημονίου πρέπει να αποδοκιμαστούν συλλήβδην από τον ελληνικό λαό.

Ο Σαμαράς και το μνημόνιο

Ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι κατά πόσον ο Σαμαράς και η σημερινή Ν.Δ. εκφράζουν πραγματικά μια αντίθεση στο μνημόνιο, δηλ. κατά πόσο η επικράτηση υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών της Ν.Δ. θα καταγραφεί ως αποδοκιμασία του μνημονίου και της κατοχής. Η απάντησή μας έχει σημασία για τη στάση που θα κρατήσουν στο δεύτερο γύρο οι ψηφοφόροι που παρακολουθούν και υπολογίζουν τις απόψεις του ΑΣΚΕ (για τον πρώτο γύρο δε νομίζουμε ότι τους απασχολεί το θέμα). Και η απάντηση δεν είναι απλή, γιατί το ζήτημα έχει πολλές πτυχές. Και το ΑΣΚΕ, όπως πάντα, προσπαθεί να είναι δίκαιο προς όλους.

Ο Σαμαράς, λοιπόν, είναι ένας πολιτικός γέννημα-θρέμμα του συστήματος το οποίο μας έφερε στη σημερινή κατάσταση. Προωθήθηκε από νεαρή ηλικία, με μέντορά του τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Ποτέ η γραμμή του δεν ξέφυγε από τα πλαίσια του συστήματος. Ανήκει, όμως, σ’ εκείνη την κατηγορία πολιτικών των δύο μεγάλων κομμάτων που δεν αποδέχονται έξωθεν εντολές που (κατά τη γνώμη τους) ζημιώνουν σοβαρά την Ελλάδα. Στην κατηγορία αυτή κατατάσσονται οι Α. Παπανδρέου, Κ. Παπούλιας, Π. Μολυβιάτης, Ν. Μάρτης, Α. Λιβάνης, Λ. Βερυβάκης, Α. Πεπονής και πολλοί άλλοι (όσοι ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ έχουν προ πολλού τεθεί από το κόμμα τους στο περιθώριο, ο Παπούλιας μόνο παραμένει ως επιλογή του Καραμανλή). Στην άλλη κατηγορία, που υπηρετούν τυφλά και αποκλειστικά ξένα συμφέροντα, ανήκουν οπωσδήποτε οι Μητσοτάκης-Ντόρα, Σημίτης, Γιωργάκης, Καρατζαφέρης.

Ο Σαμαράς πλήρωσε την αντίστασή του στις εντολές για το Σκοπιανό με τον εξαναγκασμό του σε παραίτηση από υπουργός Εξωτερικών (σύγκρουση με τον πλήρως υποτελή πρωθυπουργό Μητσοτάκη), ίδρυσε την «Πολιτική ’νοιξη», έμεινε πολλά χρόνια εκτός πολιτικής στην καλύτερη φάση της ηλικίας του. Όλ’ αυτά είναι υπέρ του, γιατί δείχνουν συνέπεια λόγων και έργων, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Ο ελληνικός λαός βιώνει σήμερα την οικονομική κρίση με το χειρότερο τρόπο, γιατί αυτό μεθόδευσαν οι κατοχικοί με τους ξένους. Η κρίση, όμως, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αυτών των μεθοδεύσεων. Είναι συνέπεια ενός καθεστώτος εξάρτησης, που επιδεινώθηκε με την ένταξη στην ΕΟΚ και ακόμη περισσότερο με την ένταξη στην ΟΝΕ. Αυτών των επιλογών υποστηρικτής ήταν και είναι ο Α. Σαμαράς. Με την πολιτική που υποστηρίζει πάλι θα φτάναμε σε κρίση, όχι όμως τόσο σοβαρή, ούτε με τόσες απειλές να αιωρούνται, ιδίως στα εθνικά μας θέματα. Οι σημερινές του προτάσεις για την έξοδο από την κρίση είναι σοβαρές και σεβαστές, αλλά το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι πραγματική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. και γενικότερα του συστήματος που υποστηρίζει ο Α. Σαμαράς.

Υπάρχει και κάτι τελευταίο: το πρόγραμμά του ο Α. Σαμαράς δε ζητεί να το εφαρμόσει μόνος του, αλλά με το κόμμα του, τη Ν.Δ., της οποίας τα περισσότερα στελέχη στη Βουλή, τον κομματικό μηχανισμό και την αυτοδιοίκηση ήσαν (και πολλά παραμένουν) υποστηρικτές της Ντόρας και της γραμμής της, γι’ αυτό και η εκλογή της από το Συνέδριο εθεωρείτο βέβαιη. Πολλοί διατηρούν επαφή με τη Ντόρα και περιμένουν την πρώτη εκλογική αποτυχία της Ν.Δ. για να επιχειρήσουν ανατροπή του Σαμαρά, επιστροφή της Ντόρας και προώθησή της στην προεδρία του κόμματος, οπότε οι πολιτικές εξελίξεις «διορθώνονται» με βάση το αρχικό σχέδιο και η κατοχή με το μνημόνιό της σταθεροποιούνται. Αλλά, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό για τη Ν.Δ. του Σαμαρά, είναι πιθανό κάποιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, που θα εκλεγούν τώρα με τη Ν.Δ., να ταυτιστούν μετεκλογικά με τη Ντόρα (της οποίας τότε όλες οι φιλοδοξίες περιορίζονται δραστικά) και να υποστηρίζουν το μνημόνιο.

Αυτά νομίζουμε ότι είναι τα δεδομένα. Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό μας ερώτημα δεν μπορεί να είναι κατηγορηματική, αλλά (με όλες τις παραπάνω επιφυλάξεις) είναι μάλλον καταφατική. Επειδή, όπως προαναφέραμε, το ζήτημα τίθεται για το δεύτερο γύρο, η ψήφος αυτή δε θα καταγραφεί ως ψήφος στη Ν.Δ., αλλά ως ψήφος αποδοκιμασίας του μνημονίου και της κατοχής. Εν τούτοις, αν θεωρούμε ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος της Ν.Δ. στην περιοχή μας είναι της γραμμής της Ντόρας και μετά την πιθανή εκλογή του θα στηρίζει το μνημόνιο και την κατοχή, μπορούμε στο δεύτερο γύρο να επιλέξουμε το λευκό.

Η πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ

Ο χώρος του ΣΥΝ, με τις διάφορες μορφές και ονομασίες, είχε πάντα ευνοϊκή μεταχείριση από το σύστημα (προβολή από ΜΜΕ, κοινοτικά προγράμματα κ.λπ.), γιατί πρωταγωνιστούσε στην υποστήριξη της βασικής του επιλογής, της ένταξης στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Το 2008, με τεχνητές δημοσκοπήσεις, ενισχύθηκε το πολιτικό του βάρος, για να προσφέρει πολιτική κάλυψη στις αθλιότητες του Δεκεμβρίου (πυρπολήσεις καταστημάτων κ.λπ.), που σκοπό είχαν την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή. Σήμερα δεν μπορεί να παίξει παρά έναν μικρό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Φυσικό είναι ο ρυθμός αφομοίωσης των στελεχών του από το σύστημα να διαφέρει, άρα η διάσπαση του χώρου ήταν η φυσική συνέπεια. Πολλοί «βιαστικοί» είχαν αποχωρήσει νωρίτερα και προσχώρησαν (με το αζημίωτο, βέβαια) στο ΠΑΣΟΚ, π.χ. Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Ν. Μπίστης. Πολλοί αποχώρησαν τώρα και ίδρυσαν τη «Δημοκρατική Αριστερά», που συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ. Κάποιες συνιστώσες με τον Αλαβάνο επικεφαλής υποδύονται τους επαναστάτες, ουσιαστικά έχουν συγκροτήσει άλλο συμμαχικό σχήμα και για το τυπικό περιμένουν τα αποτελέσματα των εκλογών. Όσοι παραμένουν στο ΣΥΝ εκφράζουν δύο ιδεολογικές τάσεις, που περισσότερο συγγενεύουν με αυτούς που αποχώρησαν παρά μεταξύ τους. Ο Τσίπρας είναι ευρωπαϊστής όσο και η Δημοκρατική Αριστερά, ο Λαφαζάνης (ελπίζουμε ότι εκφράζει το κομμάτι του ΣΥΝ που δεν απορροφήθηκε από το σύστημα) είναι πιο κοντά σε όσα λένε (αλλά δεν πιστεύουν) ο Αλαβάνος και οι συνεργάτες του.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι υποψήφιοι του ΣΥΝ και οι υποστηριζόμενοι από τον ΣΥΝ (ιδιαίτερα εάν θεωρούμε ότι είναι άτομα που δεν έχουν ενταχθεί στο σύστημα) μπορούν να είναι στις επιλογές μας για τις εκλογές της 7^ης Νοέμβρη, αφού η ψήφος σ’ αυτούς θα καταγραφεί ως αποδοκιμασία του μνημονίου.

Αδιέξοδη η πρόταση του ΚΚΕ

Σ’ αυτή την τραγική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, με τους τεράστιους κινδύνους, κάποιοι ίσως θα περίμεναν ότι το ΚΚΕ, η πιο οργανωμένη δύναμη εκτός της λογικής του συστήματος, θα θέσει ως κύριο στόχο του την ανατροπή αυτού του συστήματος ή τουλάχιστον την ακύρωση του μνημονίου, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Προϋπόθεση γι’ αυτό θα ήταν η συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων, κάτι που επεδίωξε κάποιες φορές με επιτυχία το ΚΚΕ στο παρελθόν, ιδιαίτερα στο χώρο της αυτοδιοίκησης. Πριν από τη δικτατορία η αριστερά κέρδιζε τους περισσότερους δήμους με πρόσωπα που τα σεβόταν και τα εκτιμούσε ο κόσμος, τα περισσότερα από τα οποία ανήκαν στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο.

Αντ’ αυτού σήμερα το ΚΚΕ ενδιαφέρεται κυρίως για την ενίσχυση του κόμματος, ακυρώνει κάθε δυνατότητα προοδευτικής συσπείρωσης με τη λογική ότι όποιος δεν είναι «μεθ’ ημών» είναι «καθ’ ημών», επιλέγει καθαρά κομματικές υποψηφιότητες για την 7^η Νοεμβρίου (κάποιες προσβάλλουν ακόμη και τη νοημοσύνη του κόσμου) και φτάνει να προτείνει για το δεύτερο γύρο, εκεί όπου δε θα περάσει ο δικός του υποψήφιος, αδιακρίτως λευκό, ενώ για τον πρώτο γύρο κατακρίνει ορθώς την αποχή, το άκυρο και το λευκό κι εκεί που θα περάσει ο δικός του στο δεύτερο γύρο θα ζητήσει την ψήφο όλων των υπολοίπων!

Με αυτή την πολιτική το ΚΚΕ όχι μόνο δε συμβάλλει στην υπέρβαση της κρίσης σε μια προοδευτική κατεύθυνση, αλλά την εμποδίζει και τελικά βάζει φραγμούς και στη δική του επιρροή. Παρ’ ολ’ αυτά τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ μπορούν να είναι μια από τις επιλογές των φίλων του ΑΣΚΕ, αφού η ψήφος σ’ αυτά θα καταγραφεί τουλάχιστον ως αποδοκιμασία και του μνημονίου και της Ε.Ε.

Οι θέσεις και η στάση του ΑΣΚΕ

Το ΑΣΚΕ έχει ως αρχή του να μη βάζουν τα κομματικά του μέλη υποψηφιότητα στις εκλογές της αυτοδιοίκησης και των συνδικάτων, σεβόμενο την αυτονομία τους, παρότι συμμετέχουμε ενεργά σε κάθε καλή δραστηριότητα. Στις εκλογές η πρώτη μας επιλογή είναι παρατάξεις αυτόνομες, άξιες, ενωτικές και προοδευτικές. Όπου δεν υπάρχουν προσπαθούμε να δημιουργηθούν. Δεύτερη επιλογή είναι το ψηφοδέλτιο που θεωρούμε ότι βρίσκεται πιο κοντά στις αρχές μας.

Ειδικά, όμως, αυτές οι εκλογές υπερβαίνουν κατά πολύ τη σημασία της αυτοδιοίκησης, αφού βρισκόμαστε υπό την κατοχή του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ. Εάν σ’ αυτές τις εκλογές δεν αποδοκιμαστούν καθαρά οι δυνάμεις του μνημονίου, θα επιβληθούν κι άλλα μέτρα για την πλήρη εξαθλίωση του ελληνικού λαού και τη διάλυση της κοινωνίας μας και θα προωθηθούν τα σχέδια για τον ακρωτηριασμό της χώρας μας. Γι’ αυτό προέχει η καταψήφιση των δυνάμεων του μνημονίου και της κατοχής.

Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι τόσο με την αποχή και το άκυρο, που απαξιώνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς, όσο και με τη λογική ότι «όλοι ίδιοι είναι», που λειτουργεί πάντα υπέρ αυτών που ασκούν την εξουσία. Το λευκό αποτελεί την τελευταία μας επιλογή.

Στις μέρες αυτές όσοι γνωρίζουν και παρακολουθούν το ΑΣΚΕ παραδέχονται την ορθότητα των θέσεών του, ακόμη και κάποιων που μέχρι τώρα θεωρούνταν από πολλούς υπερβολικές, π.χ. για το χαρακτήρα και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ ή για το ζήτημα της συμμετοχής μας στην Ευρ. Ένωση και την ΟΝΕ της. Παρότι πολλοί εκθειάζουν τις αναλύσεις και τη στάση του ΑΣΚΕ και θεωρούν ότι το κόμμα μας αργά ή γρήγορα δικαιώνεται στις θέσεις που παίρνει, το σοβαρό πρόβλημα παραμένει η μικρή δύναμη του κόμματός μας, που δεν του επιτρέπει να έχει ένα μεγαλύτερο ρόλο. Εμείς δε θα πάψουμε ποτέ να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας (χωρίς, βεβαίως, να χρησιμοποιούμε αθέμιτα μέσα), αλλά σ’ αυτή την προσπάθεια πρέπει να μας βοηθήσουν και άλλοι, που συμφωνούν μαζί μας, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν πλησιάσει να βοηθήσουν.

Αποκαλύφτηκαν (λες και όλοι δεν τα ήξεραν) τα αίσχη των πανεπιστημιακών επιλογών, της οικογενειοκρατίας και των πλαστών ουσιαστικά διδακτορικών τίτλων, που στην μεγάλη τους πλειονότητα είναι προκατασκευασμένοι σε ειδικά φροντιστήρια!

Το Υπουργείο Παιδείας ζήτησε καταστάσεις τουλάχιστον της οικογενειοκρατίας από τις διάφορες σχολές και αυτές ζήτησαν τη γνώμη της Ανεξάρτητης Αρχής προσωπικών δεδομένων για το αν έπρεπε να απαντήσουν στο Υπουργείο !

Απάντηση, μέχρι τώρα, δεν πήραν.

Η εταιρεία του αρχηγαδελφού «Investing in Greece» για την «επένδυση» στον Αστακό ατύχησε λόγω των υπερβολικών απαιτήσεών του. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Ίδρυσε νέα μονοπρόσωπη (!) ΕΠΕ, η οποία, μεταξύ άλλων, μπορεί να συνεργάζεται με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, βιβλιοθήκες, ΜΜΕ, και κινηματογραφικές λέσχες. Ευρύ πεδίο και... Θα προλάβει όμως;