ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το Σάββατο 4 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί η τακτική σύνοδος του ΑΣΚΕ. Θα αναλυθεί η πολιτική κατάσταση, όπως διαμορφώνεται με το νέο στοιχείο των μαζικών συγκεντρώσεων στις πλατείες και με τις προσπάθειες κατοχικών και τρόικας να μας βυθίσουν βαθύτερα στην εξαθλίωση με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Θα προγραμματίσουμε τη δραστηριότητα του κόμματος σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, κατά τις οποίες δεν αποκλείεται ανά πάσα στιγμή και η προκήρυξη εκλογών. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο η αναγκαιότητα της συμμετοχής μας είναι αυτονόητη, παρά τις οικονομικές δυσκολίες κάθε οικογένειας. Τα μέλη και οι φίλοι καλούνται να δηλώσουν την οικονομική και την όποια άλλη συνδρομή τους, ώστε να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα συμμετοχής μας.

Έγινε πασιφανές, ακόμη και στους ξένους εμπνευστές του, ότι σε ένα χρόνο, συντομότερα απ’ όσο και οι ίδιοι περίμεναν, το μνημόνιο έχει οδηγήσει τη χώρα μας ένα βήμα πριν από την αδυναμία πληρωμής των δανειστών της (κυρίως ξένων τραπεζών), για τους οποίους προοριζόταν το δάνειο των 110 δισ. της τρόικας. Το 2012 χρειάζονται επιπλέον τουλάχιστον 26 δισ. και το 2013 τουλάχιστον 32 δισ., που (κατά το μνημόνιο) θα τα έπαιρναν από τις «αγορές». Αυτό όμως είναι ανέφικτο, επειδή τα διεθνή όρνεα θέλουν περισσότερα κέρδη από τον τζόγο στην πτώση της αξίας του ευρώ και από το ξεπούλημα των ασημικών της χώρας.

Το ελληνικό κράτος έχει ήδη προβεί σε μερική στάση πληρωμών σε εργαζόμενους, φαρμακοποιούς, προμηθευτές, εργολάβους, στους τομείς της υγείας, της παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, του πολιτισμού, των υποδομών κ.λπ., δηλ. έχει ήδη προβεί σε μερική χρεοκοπία. Αυτούς που δεν παραλείπει (έως τώρα) να πληρώνει είναι τους ξένους δανειστές. Φροντίζει, επίσης, να δίνει συνεχώς χρήματα στις ελληνικές τράπεζες ως εγγυήσεις (καταθέσεις) του δημοσίου.

Σκυλοκαβγάς

Όλοι, όμως, προβλέπουν ότι σε λιγότερο από ένα χρόνο από τώρα το ελληνικό κράτος δε θα μπορεί να πληρώνει ούτε τους ξένους δανειστές. Η πρόβλεψη αυτή έχει προκαλέσει ανοιχτές και κρυφές αντιπαραθέσεις μεταξύ των τραπεζιτών αφ’ ενός (Τρισέ και εθνικές τράπεζες, γαλλικές κυρίως) και των Γερμανών μεγαλοβιομηχάνων αφ’ ετέρου.

Οι τραπεζίτες δε θέλουν ούτε στάση πληρωμών ούτε αναδιάρθρωση (επιμήκυνση ή και κούρεμα), για να μη χάσουν την αξία τους τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους. Αυτό θα προκαλούσε αλυσιδωτές συνέπειες, δηλ. πτώση της αξίας του ευρώ, που θα έθιγε την αξία των κεφαλαίων των τραπεζών τους και θα υπονόμευε τη λειτουργία του ευρώ ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος. Αυτό θα ενίσχυε το δολάριο ως αποθεματικό, κάτι που προωθούν διακαώς οι ΗΠΑ. Για το λόγο αυτό οι τραπεζίτες θέλουν να μας δώσουν νέο δάνειο 50 έως 60 δισ. για το 2012 και 2013, να παίρνουν μεγαλύτερους τόκους και να μας εκμεταλλεύονται αιωνίως.

Οι Γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι θέλουν υποτιμημένο ευρώ, για ν’ αυξήσουν τα κέρδη τους από τις εξαγωγές, ιδιαίτερα προς τις αναδυόμενες ασιατικές χώρες. Σήμερα το 52% των εξαγωγών τους γίνεται προς τις χώρες της ζώνης του ευρώ. Το Μάρτιο 2011 οι γερμανικές εξαγωγές έφτασαν στο ύψος-ρεκόρ των 98,3 δισ., 7,4% υψηλότερα σε σχέση με τον Φεβρουάριο. (Η Ελλάδα έχει εξαγωγές 25 δισ. το χρόνο, δηλ. το 1/4 των γερμανικών ενός μήνα!)

Ενώ τραπεζίτες και Γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι διαφωνούν στα παραπάνω, συμφωνούν στη λεηλασία των ασημικών της Ελλάδας. Και οι δύο πλευρές δε θέλουν με τίποτα να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.

Οι φήμες για αναδιάρθρωση

Οι Γερμανοί σπέρνουν τα περί αναδιάρθρωσης, για να πιέσουν (νομίζουν) την ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί το νέο σκληρό μνημόνιο ως το 2015. Οι κατοχικοί του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου έτσι κι αλλοιώς λένε πάντα ναι σε όλα. Γι’ αυτούς το πρόβλημα είναι οι Έλληνες. Οι Γερμανοί κάρφωσαν στο Spiegel τη μυστική σύσκεψη που έγινε την Παρασκευή 6 Μαΐου στο Λουξεμβούργο μεταξύ των τραπεζιτών της Ε.Ε. και των Γάλλων (Τρισέ, Γιουνγκέρ, Λαγκάρντ), με την παρουσία του Παπακωνσταντίνου. Διέσπειραν τις φήμες ότι η Ελλάδα θα επανέφερε τη δραχμή εκείνο το Σαββατοκύριακο. Έτσι πέτυχαν να κατρακυλήσει το ευρώ προς όφελος των εξαγωγών των μεγαλοβιομηχάνων τους και να πάνε τα spreads των ελληνικών ομολόγων στα ουράνια, ώστε οι «αγορές» να είναι απαγορευτικές για δανεισμό και η χώρα μας, μ’ αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα της υποταγής, να παραμένει σιδηροδέσμια σ’αυτούς.

Πάντως σε νέο δάνειο είναι αμφίβολο αν θα μετέχουν χώρες της Ε.Ε. εκτός ευρωζώνης, π.χ. η Μ. Βρετανία.

Η επαναφορά της δραχμής

Μ’ όλα αυτά έχει τεθεί επί τάπητος το θέμα της δραχμής. Οι εγχώριοι τραπεζίτες, νυν και τέως πολιτικοί, οικονομολόγοι και λοιποί ευρωπαϊστές όλων των αποχρώσεων καταστροφολογούν, θεωρώντας ότι υπάρχει θέμα, επειδή το διακινούν οι Γερμανοί. Ισχυρίζονται ότι η επάνοδος στη δραχμή θα προκαλέσει αύξηση του χρέους, λόγω υποτίμησής της, χρεοκοπία τραπεζών, αποκλεισμό από τις «αγορές», αύξηση τιμών των εισαγόμενων προϊόντων, πληθωρισμό και άλλα δεινά. Ομολογούν, όμως, και τον πραγματικό φόβο τους: ότι η επάνοδος στη δραχμή θα είναι η αρχή του τέλους του ευρώ.

Η αναθεώρηση του μνημονίου προς όφελος της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, αν δε συνοδεύεται από την αποχώρηση από το ευρώ, απλώς θα ανακόψει ελάχιστα και πρόσκαιρα την πορεία της χώρας προς την αδυναμία πληρωμής των δανειστών δηλ. τη στάση πληρωμών.

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (δραχμή), δηλ. η επανεθνικοποίηση της νομισματικής πολιτικής, αν δε συνοδεύεται από την αποχώρηση από την Ε.Ε., την εθνικοποίηση μέρους του τραπεζικού συστήματος, την απαγόρευση της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, το κούρεμα του χρέους κ.λπ., θα ανακόψει ακόμη περισσότερο τη σημερινή πορεία. Και τούτο γιατί θα γίνει μια λογική υποτίμηση του νομίσματος, που θα ευνοήσει τις εξαγωγές, τον τουρισμό και την ανάπτυξη της ελληνικής παραγωγής. Αρνητικές συνέπειες θα είναι η αύξηση των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων και, ενδεχομένως, η υποτίμηση της αξίας των καταθέσεων. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα εξακολουθούν να υπάρχουν το άνοιγμα της αγοράς, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, οι ιδιωτικοποιήσεις που επιβάλλουν οι κοινοτικές ντιρεκτίβες, γι’ αυτό το εμπορικό έλλειμμα θα παραμένει υψηλό, τα απαραίτητα για την ανάπτυξη κεφάλαια θα διαρρέουν στο εξωτερικό και, τελικά, η ανάπτυξη θα ανακοπεί μετά από ένα χρονικό διάστημα, αφού θα έχει συσσωρευθεί πρόσθετο χρέος, του οποίου η εξυπηρέτηση (τόκοι και χρεολύσια) θα απομυζά κάθε ικμάδα ανάπτυξης. Υπενθυμίζεται ότι πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ το 1981 το χρέος της χώρας ήταν 1,97 δισ. ευρώ, ενώ το 2001, μόλις πριν από την ένταξή στο ευρώ, το χρέος ήταν 150,8 δισ. ευρώ, δηλ. αυξανόταν κατά μέσο όρο 7,45 δισ. το χρόνο. Μετά την ένταξη και στο ευρώ αυξάνεται κατά 20 δισ. το χρόνο! (Ελευθερος Τύπος 28-2-2010, ιστοσελίδα www.3comma14.gr )

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (δραχμή), ως απόφαση μιας ελληνικής κυβέρνησης με τις προϋποθέσεις των προτάσεων του ΑΣΚΕ (βλ. φύλλο 136 της «Ενημέρωσης» Νοέμβριος 2010 και Προκήρυξη ΑΣΚΕ Μάιος 2011), δηλ. αποχώρηση από την Ε.Ε., εθνικοποίηση μέρους του τραπεζικού συστήματος, απαγόρευση ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων για ένα εύλογο διάστημα, επαναδιαπραγματεύση χρέους, ώστε να πληρώσουμε όσα πραγματικά χρωστάμε (ή και ακόμη λιγότερα, ώστε να υπάρχουν κεφάλαια για ανάπτυξη και κοινωνικές δαπάνες), καταβολή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία κ.λπ., θα σηματοδοτήσει την αναστροφή της σημερινής κατάστασης και την επάνοδο στην ανάπτυξη.

Μαγικές λύσεις βέβαια δεν υπάρχουν, εκεί που οδήγησαν τη χώρα. Η επιστροφή στη δραχμή με μια λογική υποτίμηση και με τις παραπάνω προϋποθέσεις θα έχει πρόσκαιρα και αρνητικές συνέπειες, όπως η αύξηση των τιμών των εισαγομένων προϊόντων, αλλά ακόμη κι αυτή η αύξηση θα έχει το όφελος της μείωσης των εισαγωγών και της μεσοπρόθεσμης αύξησης της ελληνικής παραγωγής. Δεν είναι υποχρεωτικό να υποτιμηθούν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες. Το δημόσιο μπορεί, μέσω της δυνατότητας ελέγχου του νομίσματος, να εγγυηθεί τις καταθέσεις στις εγχώριες τράπεζες με την τελική ισοτιμία δραχμής-ευρώ.

Τα ασημικά και το νέο δάνειο

Τα «μεσοπρόθεσμα» σχέδια του τρέχοντος μνημονίου για έσοδα 50 δισ. έως το 2015 προβλέπουν την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας που θα μετοχοποιηθεί, ώστε να μπορούν να πουλάνε π.χ. μετοχές της Ακρόπολης, πολεμικών πλοίων, δημόσιων ακινήτων, μουσείων, δασών, παραλιών κ.λπ. Αυτό θέτουν ως όρο όλα τα ξένα όρνεα για τη χορήγηση νέου δανείου 50 έως 60 δισ., ώστε να παραταθεί και μετά το 2013 το άγος της χώρας προς όφελός τους. Μάλιστα, με ιταμό τρόπο, που θυμίζει εποχές Πιουριφόι, «εντέλλονται» τη συναίνεση της ΝΔ για την επέκταση της κατοχής τους. Ακόμη πιο προκλητικά απαιτούν ν’ αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας η τρόικα, δηλ. οι δυνάμεις κατοχής απ’ ευθείας και χωρίς προσχήματα. Να είναι δηλ. συγχρόνως αυτοί που θα πουλήσουν κι αυτοί που θ’ αγοράσουν την περιουσία του ελληνικού λαού!!

Το ενδεχόμενο νέο δάνειο 2012-2013 παρατείνει το μοιραίο κι επιβαρύνει κι άλλο το χρέος της χώρας και το χειμαζόμενο ελληνικό λαό, εξυπηρετώντας πρόσκαιρα τα ξένα τραπεζικά όρνεα, που θέλουν να διατηρήσουν αλώβητα τα κέρδη τους και το σκληρό ευρώ. Αφού το σημερινό ονομαστικό χρέος των 350 δισ. δε μπορούμε να το αντέξουμε, όταν θα έχει φτάσει πάνω από 500 δισ. ούτε οι επουράνιες δυνάμεις δε θα μπορούν να βοηθήσουν!

Μετά την αντισυνταγματική δανειακή σύμβαση της 8^ης Μαΐου 2010, που υπογράφτηκε μόνο από τον Παπακωνσταντίνου και τον Προβόπουλο, και τα αλλεπάλληλα μνημόνια, που εκχώρησαν κυριαρχικά δικαιώματα σε ξένα συμφέροντα, η αποδοχή νέου δανεισμού και ξεπουλήματος της πατρίδας μας αποτελεί πρόσθετη πράξη εθνικής μειοδοσίας. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί θα πρέπει να έχουν την τύχη όλων των μειοδοτών.

Όσο ολοκληρώνει το εγκληματικό έργο που της ανέθεσαν οι εντολείς της, τόσο εντείνονται τα αδιέξοδα της κυβέρνησης του Γιωργάκη. Τα μνημόνια δε βγαίνουν με τίποτα, όπως και οι ίδιοι οι εντολείς γνώριζαν εκ των προτέρων, παρά τους ισχυρισμούς τους. Έτσι μας τα ανακοινώνουν το ένα μετά το άλλο, φέρνοντας στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Και δεν έχουν σκοπό να τα σταματήσουν ποτέ. Στα μέχρι τώρα παγκοσμίως πρωτοφανή (παραίτηση από ασυλία κ.λπ.), στα οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενα φύλλα μας, προστίθενται και τούτα:

Α) Οι κατοχικοί αρνούνται να ανακοινώσουν την ΑΟΖ, με το επιχείρημα ότι θα ενοχληθεί η Τουρκία! Η ελληνική Θράκη έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι για τους αξιωματούχους του τουρκικού κράτους! Ο υπουργός Επικρατείας Εγκεμέν Μπαγίς μοίρασε ανενόχλητος στην Κομοτηνή τουρκικές σημαίες! Τα νέα φυντάνια της τουρκικής διπλωματίας αλωνίζουν στη Θράκη, ως μέρος της εκπαίδευσής τους (χωρίς αμοιβαιότητα, εννοείται)! Οι New York Times σε πρωτοσέλιδό τους έγραψαν ότι σύμβουλος του Γιωργάκη είναι και ο τ. υπουργός Οικονομικών της Τουρκίας Ντερβίς, τώρα αντιπρόεδρος της Brookings, ο οποίος τον «συμβουλεύει ανεπισήμως τα τελευταία δύο χρόνια … έχει μοιραστεί πολλές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, αργά τη νύχτα, με τον Έλληνα πρωθυπουργό» (εφημ. 20/5/11).

Β) Βγάζουν στο σφυρί όλη τη δημόσια περιουσία, ορίζοντας ουσιαστικά ως πωλητές αυτούς που σκοπεύουν να την αγοράσουν! Τα ψεύδη είναι τεράστια και διαρκή. Ισχυρίζονται π.χ. ότι προσπαθούν να σώσουν την ελληνική οικονομία, ενώ προσπαθούν ν’ αρπάξουν όσο περισσότερα χρήματα από τον ελληνικό λαό και να τα δώσουν στους ξένους τοκογλύφους, οι οδηγίες-εντολές των οποίων μας έφεραν στη σημερινή χρεοκοπία, από την οποία δε θα ξεφύγουμε ποτέ (αν συνεχίσουμε να τους ακούμε). Οι ίδιοι οι κατοχικοί παίρνουν, φυσικά, το μερίδιό τους για την προσφορά τους προς τους ξένους δυνάστες.

Μετά την Ιρλανδία ήρθε και η σειρά της Πορτογαλίας να υπογράψει το δικό της μνημόνιο, στο οποίο επίσης δεν περιλαμβάνονται οι ακρότητες του δικού μας (παραίτηση από ασυλία, κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού κ.λπ.). Ο Γιωργάκης εκτέθηκε για άλλη μια φορά, γιατί επιβεβαιώνεται ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος πρωθυπουργός που προθύμως να τα έδωσε όλα στους ξένους.

Ταυτόχρονα άλλοι κατοχικοί υπουργοί συνεχίζουν το έργο τους, για το οποίο αναφερθήκαμε σε προηγούμενα φύλλα μας. Η κ. Διαμαντοπούλου πασχίζει για τη διάλυση και τον αφελληνισμό της Παιδείας μας και ο κ. Παπουτσής να εγκλωβίσει τους λαθρομετανάστες, μην τυχόν και φύγει κανείς από την Ελλάδα!

Η εντολή της Ε.Ε. για συναίνεση

Η συμπεριφορά της Ε.Ε. προς τη χώρα μας δείχνει πόση σχέση έχει αυτός ο οργανισμός των τοκογλύφων με τη δημοκρατία. Δεν τους φτάνει που μας επέβαλαν ένα καθεστώς κατοχής, που απομυζά τον ελληνικό λαό και γεμίζει τα θησαυροφυλάκιά τους, δεν τους φτάνει που η κατοχική κυβέρνηση ετοιμάζεται να τους χαρίσει όλη τη δημόσια περιουσία μας, απαιτούν ν’ αποδεχθούμε όλοι την υποταγή μας.

Μιλούν για συναίνεση και οι ξένοι και η κυβέρνηση. Συναίνεση θα σήμαινε ότι τα κόμματα πλησιάζουν μεταξύ τους, κάνοντας ΟΛΟΙ αμοιβαίες υποχωρήσεις, και στη συνέχεια γίνονται διαπραγματεύσεις με την τρόικα, η οποία επίσης κάνει τις δικές της υποχωρήσεις. Δε μας ζητούν, όμως, κάτι τέτοιο. Ζητούν όλοι οι Έλληνες να πειθαρχήσουμε απολύτως σε όλες τις εντολές τους. Οι ίδιοι δε μετακινούνται ούτε κατά κεραία από τις θέσεις τους. Ξύπνησαν μέσα τους οι αποικιοκρατικές συνήθειες και μας αντιμετωπίζουν κυνικά ως ιθαγενείς. Ο επίτροπος Όλι Ρεν, βγαίνοντας από τη συνεδρίαση του Ecofin στις 17/5, με ύφος υπουργού του Χίτλερ, είπε: «Είναι ζωτικής σημασίας οι ελληνικές αρχές ν’ ανακοινώσουν νέα μέτρα λιτότητας … Απαιτείται διακομματική υιοθέτηση όλων των στόχων του Μνημονίου … είναι θέμα ευθύνης όλων των πολιτικών δυνάμεων». Το ίδιο επαναλαμβάνουν συνεχώς και ο ίδιος και όλοι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και η τ. κομμουνίστρια κ. Δαμανάκη. Η Κομισιόν, μάλιστα, σε γραπτή της δήλωση στις 27/5 κάνει ένα βήμα παραπέρα: «… όλα τα ελληνικά κόμματα … να υποστηρίξουν το πρόγραμμα Ε.Ε.-ΔΝΤ … απαιτείται η συμβολή όλων των κομμάτων και όλων των πολιτών.»!! Δεν επιτρέπεται δηλ. η διαφωνία όχι μόνο κανενός κόμματος, αλλά ούτε κανενός μεμονωμένου πολίτη, διαφορετικά δε θα εκταμιεύσουν την 5^η δόση και θα πεινάσουμε!

Το Μνημόνιο δεν καθορίζει κάποιες μόνο πλευρές μιας κυβερνητικής πολιτικής, αλλά το σύνολό της. Αν όλα τα κόμματα συμφωνούν με το μνημόνιο, τότε δε χρειάζεται να υπάρχουν όλα. Αρκεί μόνο ένα, όπως ένα κόμμα είναι στην πραγματικότητα όλοι οι πρόθυμοι που ψήφισαν το μνημόνιο: ο Γιωργάκης, η Ντόρα κι ο Καρατζαφέρης. Έτσι αντιλαμβάνεται η Ε.Ε. τη δημοκρατία! Το κακό γι’ αυτούς τους άθλιους που μας κυβερνούν από τις Βρυξέλες είναι ότι δεν ξέρουν σε ποιο λαό απευθύνονται, δεν ξέρουν την ιστορία του και θεωρούν ότι θα τον έχουν εσαεί του χεριού τους.

Ελλάς καθολικώς διαμαρτυρομένων

Αν ζούσε ο παππούς του κατοχικού πρωθυπουργού, ασφαλώς θα επανελάμβανε την περίφημη ρήση του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Καθολικώς Διαμαρτυρομένων», με την οποία εξέφρασε την αντίθεση του ενωμένου ελληνικού λαού προς μιαν άλλης μορφής κατοχή, που επιβλήθηκε με άλλα μέσα από κάποιους άλλους σωτήρες.

Στην οργή των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν ήρθαν να προστεθούν φωνές από θεσμούς, κοινωνικές ομάδες και φορείς συντηρητικούς. Η Εκκλησία από το Δεκέμβριο είπε ότι βρισκόμαστε σε καθεστώς κατοχής. Οι δικηγορικοί σύλλογοι και άλλοι επιστημονικοί φορείς μαζί με πανεπιστημιακούς προσπαθούν να καταργήσουν το μνημόνιο δικαστικά ως αντισυνταγματικό. Πρώην πρέσβεις απευθύνονται με ανοιχτή επιστολή τους προς τον κατοχικό πρωθυπουργό και εκφράζουν τη βαθύτατη ανησυχία τους για την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική. Στο ίδιο πνεύμα επιστολή και από 7 πρώην αρχηγούς ΓΕΝ για την αμυντική πολιτική. Ο πρόεδρος των εν ενεργεία διπλωματών καταγγέλλει «ανομολόγητους χειρισμούς σε καίρια εθνικά ζητήματα από παραθεσμικούς μηχανισμούς, προφανώς όχι με το αζημίωτο»!

Το πιο ελπιδοφόρο είναι ότι για πρώτη φορά κινητοποιήθηκε μαζικά η ελληνική νεολαία, γεμίζοντας τις πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων. Πολλές ανησυχίες μπορεί να έχει κανείς αν ένα τέτοιο κίνημα διαμαρτυρίας μπορεί στην εξέλιξή του να διαμορφώσει μια πρόταση προοπτικής ή αν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προσπάθειες ελέγχου ή προβοκάτσιας ή καταστολής από τους μηχανισμούς του συστήματος. Όταν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, ακόμη και συστημικοί πολιτικοί, όπως ο κ. Σαμαράς, «χαϊδεύουν» τους «αγανακτισμένους», οι ανησυχίες γίνονται σοβαρότερες.

Το βέβαιο, όμως, είναι ότι αυτές οι κινητοποιήσεις φέρνουν νέα ήθη, αδιανόητα για τους διοργανωτές των μέχρι τώρα απωθητικών για τον πολύ κόσμο κινητοποιήσεων: α) Είναι ενωτικές, όπως συνέβαινε σε όλους τους μεγάλους και πραγματικούς αγώνες του ελληνικού λαού (Εθνική Αντίσταση, Κυπριακό, Ανένδοτοι, Αντιδικτατορική Αντίσταση). Κανείς δε φέρει κομματικές ταμπέλες. Στις κινητοποιήσεις κομμάτων και συνδικάτων τα αιτήματα είναι το δευτερεύον ή το πρόσχημα για κομματικές ή προσωπικές επιδιώξεις. β) Είναι πατριωτικές, με την ελληνική σημαία ν’ ανεμίζει και τον εθνικό ύμνο να ακούγεται συχνά-πυκνά, όπως σ’ όλους τους μεγάλους αγώνες που προαναφέραμε. Οι αστυνομικοί δε θεωρούνται a priori αντίπαλοι, αντιθέτως οι νεαροί «αγανακτισμένοι» (με πολύ περισσότερο μυαλό από κάποιους κομματικούς καθοδηγητές) τους καλούν να τραγουδήσουν μαζί τον εθνικό ύμνο! γ) Οι κουκουλοφόροι, που στις άλλες διαδηλώσεις δρουν υπό την ανοχή των διοργανωτών (πλην ΚΚΕ) και σε συντονισμό με τα ΜΑΤ, δεν τόλμησαν (προς το παρόν, τουλάχιστον) να εμφανιστούν. Ούτε ο εσμός της ακροδεξιάς. Τα πάντα είναι ειρηνικά, ήρεμα, χαρούμενα. Οι διοργανωτές προειδοποίησαν όποιον έχει σκοπό να δημιουργήσει επεισόδια να κάτσει σπίτι του. δ) Οι νεαροί θεωρούν υποχρέωσή τους να καθαρίζουν τα σκουπίδια από τις πλατείες, μια κίνηση με ισχυρό συμβολισμό, που δείχνει διάθεση δημιουργίας κι όχι καταστροφής. Η σύγκριση με τους βάνδαλους του Δεκέμβρη 2008 είναι συντριπτική. Εμείς του ΑΣΚΕ, που τόσα χρόνια φωνάζουμε ότι έτσι θα έπρεπε να είναι όλα τα συλλαλητήρια, χαιρόμαστε ιδιαίτερα γι’ αυτά τα νέα ήθη.

Η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ σε διάλυση

Τα μισά μέλη του υπουργικού συμβουλίου έχουν αποδεχθεί ότι είναι «μιας χρήσης» και εμφανίζονται σκληροί στην υλοποίηση των εντολών της τρόικας, στην υποστήριξη της οποίας και μόνο υπολογίζουν. Έχουν ήδη βγάλει τις παχυλές μίζες τους και σε κάποιους έχουν τάξει καριέρα σε διεθνείς οργανισμούς. Στον ανεκδιήγητο έχουν τάξει τη Γ.Γ. του ΟΗΕ! (Θα ξεχνά, μάλλον, ότι και στον προκάτοχό του είχαν τάξει τη θέση του Γιουνκέρ ή του Ρομπάι και δε θα υποψιάζεται ότι μπορεί να βρεθεί σε κάποια άλλη καρέκλα.) Οι άλλοι μισοί και οι βουλευτές προσπαθούν να επιβιώσουν πολιτικά και μετά τον εξοστρακισμό του Γιωργάκη, εμφανιζόμενοι ως λιγότερο ανάλγητοι, κι αυτό δημιουργεί εσωτερικές αντιθέσεις στους κατοχικούς. Ο Δρούτσας και ο Πρωτόπαππας έγιναν μαλλιά-κουβάρια ακριβώς για το λόγο αυτό.

Σοβαρότερες είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των ξένων εντολέων που μεταφέρονται στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Αμερικανοί εναντίον Γερμανών, τραπεζίτες εναντίον βιομηχάνων κ.λπ. Η αποκάλυψη του Καστανίδη, ότι ο Σημίτης διευκόλυνε τις «δουλειές» της Ζίμενς, είναι μια μόνο σκηνή αυτού του δράματος. ’λλοι στηρίζουν (ακόμη) το Γιωργάκη, άλλοι περιμένουν να τους τελειώσει κάποιες «δουλειές» και να τον ξαποστείλουν.

Ρήγμα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ προκαλούν και οι συνδικαλιστές του. Βεβαίως έχουν δίκιο όταν ζητούν να μην ξεπουληθεί ο δημόσιος τομέας, αλλά ξύπνησαν κάπως αργά, γιατί όλοι ξέρουν ότι μόλις το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία το 1981 διόρισε κάθε ενδιαφερόμενο μέλος του στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, φορτώνοντάς τον με πλεονάζον προσωπικό. Προφανώς, το ΠΑΣΟΚ απέκτησε και τον έλεγχο των αντίστοιχων συνδικάτων, που λειτούργησαν ως στηρίγματα της κυβέρνησης και ως χώροι φθοράς συνειδήσεων. Ιδιαίτερα οι συνδικαλιστές, με τους παχυλούς μισθούς, τις αμοιβές για συμμετοχές σε συμβούλια και τις μίζες ήσαν οι πιο ωφελημένοι. Τώρα, με τις εντολές της τρόικας (απολύσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.λπ.), τα συμφέροντά τους θίγονται, με επακόλουθο «ανταρσίες» των μελών του ΠΑΣΟΚ στους ΟΤΑ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ κ.λπ.

Αν σ’ όλα τα παραπάνω προστεθούν η απίστευτη ανεπάρκεια του στενού κύκλου που ελέγχει την κυβέρνηση και οι προσωπικές μωροφιλοδοξίες, συντίθεται μια εικόνα γενικής διάλυσης. Αυτή η κυβέρνηση δε φαίνεται να μακροημερεύει.

Έτσι οι μέχρι τώρα υποστηρικτές της κατοχικής κυβέρνησης, όπως εκφράζονται από τα ΜΜΕ τους, αρχίζουν να κρατούν αποστάσεις. Θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τη σημερινή κυβέρνηση όσο μπορούν, έστω για κάποιους μήνες ακόμη ή και βδομάδες, για να περάσει ό,τι προλάβει, και στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να κερδίσουν επιπλέον χρόνο με κάποιας μορφής διεύρυνση, με πολιτικούς ή (και) τεχνοκράτες. Οι γνωστοί «πρόθυμοι» υποστηρικτές του μνημονίου Καρατζαφέρης και Ντόρα ζητούν «οικουμενική», δηλ. να καταλάβουν οι ίδιοι υπουργικούς θώκους, αναπληρώνοντας τις απώλειες της επιρροής του ΠΑΣΟΚ. Οι άλλοι υποψήφιοι εταίροι του ΠΑΣΟΚ (ΔΗΜΑΡ και Πράσινοι) δεν έδειξαν (προς το παρόν) την ίδια προθυμία, αλλά φρόντισαν να δηλώσουν τη διαθεσιμότητά τους, καταστροφολογώντας κι αυτοί για το ενδεχόμενο επανόδου της δραχμής. Στην καταστροφολογία συμβάλλουν επίσης ο Α. Τσίπρας και (εσχάτως) η Α. Παπαρήγα.

Αλλά και μια τέτοια κυβέρνηση δε φαίνεται να μπορεί να σταθεί πάνω από μερικούς μήνες. Τις εκλογές προσπαθούν να τις αποφύγουν, αλλά θα εξαναγκαστούν να τις κάνουν αν πηδήξουν κι άλλοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από το καράβι που βουλιάζει ή όταν επέλθει η γενική κατάρρευση, που δεν είναι μακριά.

Οι νέες προτάσεις Σαμαρά

Μέσα σε όλη την αλλαγή κλίματος αρχίζει να γίνεται αποδεκτός από τα ΜΜΕ και ο Σαμαράς. Οι ανακοινώσεις του στο Ζάππειο για πρώτη φορά δεν αντιμετωπίστηκαν εχθρικά από τα ΜΜΕ. Οι εργοδοτικές οργανώσεις, που τις ονομάζουν «παραγωγικές τάξεις», έσπευσαν να επικροτήσουν το πρόγραμμα Σαμαρά. Το Ζάππειο-2 τον ενίσχυσε εσωκομματικά, βυθίζοντας στην απελπισία τη Ντόρα, που ήλπιζε σε νέες αποσκιρτήσεις προς το κόμμα της. (Δεν αποκλείεται, βέβαια, νέα μαζική αποστασία σε άλλη φάση, αφού ιδεολογικά τα περισσότερα στελέχη της Ν.Δ. βρίσκονται πιο κοντά στη Ντόρα παρά στο Σαμαρά.) Ενίσχυσε τη θέση του και στην κοινωνία, αφού κάποιες συντηρητικές κοινωνικές ομάδες (καταστηματάρχες, κλειστά επαγγέλματα) φαίνεται ότι άρχισαν να ελπίζουν στην αποκατάστασή τους. Ματαίως, φοβούμαστε, αφού το Ζάππειο-2 δεν αμφισβητεί τις δομές του συστήματος, οπότε τα θηρία που έπνιξαν τις ομάδες αυτές (πολυκαταστήματα, εταιρείες κ.λπ.) δε θα αποχωρήσουν.

Φαίνεται ότι μεγάλη μερίδα του ξένου παράγοντα αποδέχεται πλέον μια ή και δύο θητείες Σαμαρά στην πρωθυπουργία, αφού όμως πρώτα ο Γιωργάκης και οι όποιοι μεταβατικοί ολοκληρώσουν τη «βρώμικη δουλειά». Αφού θα έχουμε φτάσει στον πάτο, να έρθει ο Σαμαράς, να εφαρμόσει το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του, χωρίς τις σημερινές ακρότητες και χωρίς τα ξεπουλήματα στα εθνικά θέματα (ό,τι θα έχουν αφήσει απούλητο οι κατοχικοί), ο κόσμος να διαπιστώνει μια βραδύτατη βελτίωση κι έτσι σκέπτονται να κρατήσουν στον έλεγχό τους την Ελλάδα για μια 10ετία ακόμη. Στην αποδοχή του από τους ξένους φρόντισε να συμβάλει και ο ίδιος ο Σαμαράς μετά το Ζάππειο-2, φροντίζοντας να τονίζει περισσότερο τα σημεία συμφωνίας του με την τρόικα (π.χ. αποκρατικοποιήσεις) και να περιορίζει τις διαφωνίες του στη μείωση των φορολογικών συντελεστών. Επιπλέον έπαψε να καταγγέλλει την κυβέρνηση για το χάλι της Παιδείας, της Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας. Τέλος φαίνεται ότι υπάρχει δικομματική συναίνεση για το κουκούλωμα όλων των σκανδάλων.

Για μια άλλη προοπτική

Ελπίζουμε ότι ο ελληνικός λαός δεν εξαντλεί τις φιλοδοξίες του στην αποδοχή των προτάσεων Σαμαρά, δηλ. στην αντικατάσταση της σημερινής κατοχής από ένα καθεστώς πιο ήπιας υποταγής. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις αποδεικνύουν ότι ο ελληνικός λαός έχει κατανοήσει πλέον ότι οι «σύμμαχοι» και οι «εταίροι» είναι οι δυνάστες μας, ότι η απελευθέρωση της πατρίδας μας από την Ε.Ε. και το ευρώ της και όλους τους λεόντειους οργανισμούς είναι η πρώτη προϋπόθεση για να ορθοποδήσουμε. Ότι η οικονομία μας δεν μπορεί να βρίσκεται στον έλεγχο των κερδοσκόπων, αλλά στον έλεγχο της κοινωνίας. Ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να φαλκιδεύεται στη χώρα που γεννήθηκε. Ότι ο πολιτισμός μας είναι η βάση στην οποία στηριζόμαστε για να επιβιώσουμε. Ότι μια Ελλάδα με το λαό της κυρίαρχο ποτέ δε θα επιτρέψει σε κανένα να αμφισβητήσει τη ακεραιότητά της. Το ΑΣΚΕ πάντα υποστηρίζει τα παραπάνω, έστω κι αν το σύνολο σχεδόν των «αγανακτισμένων» δε γνωρίζουν καν την ύπαρξή του, λόγω του πλήρους αποκλεισμού του από τα μέσα διαμόρφωσης γνώμης. Σε ποιους άξονες θα κινηθεί η δραστηριότητα του ΑΣΚΕ στις κρίσιμες μέρες που περνάμε θα καθοριστεί στη Σύνοδο της 5^ης Ιουνίου.

Γνωρίζουν καλά τα ανδρείκελα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ ότι τώρα πλέον σχεδόν όλοι έχουν συνειδητοποιήσει το ρόλο που διαδραματίζουν, ότι φτάνει το (μάλλον επώδυνο…) τέλος τους και (νομίζουν ότι) παίρνουν τα μέτρα τους.

Από τη μια, νομοθετούν μέτρα προστασίας και επέκτασης όλων(!) των ναρκωτικών (παλιό όνειρο του Γιωργάκη) για … χρήση, μέχρι να γίνει ολόκληρη η Ελλάδα χασισοφυτεία, με τη διττή ελπίδα:

Α) Να εξασφαλίσουν άμεσα την ψήφο όλων των ναρκοχρηστών. Β) Μεσοπρόθεσμα να στείλουν ακόμη περισσότερους απελπισμένους νέους στα δεσμά των ναρκωτικών, ώστε να μην «αγανακτούν» και να μην κινητοποιούνται εναντίον τους. Την απάντηση θα τη λάβουν, οι ανόητοι, το Σεπτέμβρη …

Από την άλλη, σχεδιάζουν μέτρα φίμωσης του διαδικτύου, ώστε να μην μπορούν οι νέοι να συντονίζουν τις ποικίλες αντιδράσεις τους στους δωσίλογους απατεώνες, μια που τα πανάθλια ΜΜΕ τους εξυπηρετούν μόνο τους παραγωγούς … γιαουρτιού.

Η απάντηση, και πάλι, από το Σεπτέμβρη…

Τέλος, για το σύγχρονο δουλεμπόριο, οι ΜΚΟ πήραν και αρμοδιότητες γραφείων ευρέσεως εργασίας(!), σκοπεύοντας μέσω αυτών να διορίσουν 150.000 νέους με μισθούς πείνας, ελπίζοντας στην ψήφο τη δική τους και των συγγενών τους. Ελπίζοντας …

Επιχαίρουν οι γραφίδες του καθεστωτισμού για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι και θεωρούν το γεγονός ως άλλη μια απόδειξη ότι όποιος αρνείται την ιδεολογία και την προστασία του δυτικού κόσμου υποχρεωτικά θα έχει την ίδια τύχη. Κατηγορούν, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου για τις στενές σχέσεις που είχε με τον Καντάφι.

Όλοι αυτοί ξεχνούν ότι το καθεστώς Καντάφι ξεκίνησε εντελώς διαφορετικά. Στα πρώτα χρόνια είχε τη στήριξη και την ενεργό συμμετοχή του λαού (και των φυλών), βελτίωσε θεαματικά το βιοτικό επίπεδο όλων των Λιβύων και υποστήριζε σταθερά όλα τα απελευθερωτικά και προοδευτικά κινήματα. Σταδιακά, όμως, γινόταν όλο και πιο προσωπικό, έχανε τη στήριξη του λαού (και των φυλών), έγινε αυταρχικό κι εδώ και δέκα χρόνια αποκατέστησε φιλικές σχέσεις με τη Δύση, συνεργάστηκε με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (CIA) και της Μ. Βρετανίας (ΜΙ-6) και αναγορεύτηκε από τους δυτικούς σε «σημαντικό εταίρο στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας».

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ακριβώς το αντίθετο: όποιο καθεστώς υποτάσσεται γίνεται έρμαιο στα χέρια των προστατών του. Οι περιπτώσεις του Μιλόσεβιτς και του Σαντάμ είναι δύο άλλα παραδείγματα.