ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Την ώρα που γράφεται το άρθρο αυτό μόλις αρχίζει επισήμως η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου, δε γνωρίζουμε ποιες εντυπώσεις θα δημιουργηθούν κατά τη διάρκειά της και, φυσικά, δεν μπορούμε να προβλέψουμε το αποτέλεσμα των εκλογών. Αυτό, όμως, που μπορούμε να κατανοήσουμε είναι ποιο πολιτικό σκηνικό προετοιμάζεται στο παρασκήνιο από τις δυνάμεις της νέας κατοχής, ώστε να μπορέσουν να παρατείνουν και να ολοκληρώσουν την κυριαρχία τους στη χώρα μας.

Αφού το ΠΑΣΟΚ προσέφερε στους ξένους προστάτες του τα δύο μνημόνια, που κατέστρεψαν τη χώρα μας, τιμωρήθηκε με την εκλογική του καταβαράθρωση. Δεν τιμωρήθηκαν ακόμη οι πρωταίτιοι για την εσχάτη προδοσία τους. Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί πλέον το ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει την κύρια δύναμη μιας κατοχικής κυβέρνησης. Μπορεί ν’ αποτελέσει μόνο το αναγκαίο συμπλήρωμα.

Έτσι ήρθε η ώρα της Ν.Δ., με τις εξής προϋποθέσεις: α) να ενισχυθεί εκλογικά, ώστε όχι μόνο να είναι πρώτο κόμμα, αλλά να έχει και σημαντική διαφορά 4-5 μονάδων από το δεύτερο, για να μην αποτελεί τόσο μεγάλη πρόκληση το μπόνους των 50 εδρών και να υπάρχει η στοιχειώδης πολιτική και ηθική νομιμοποίηση, β) να ολοκληρωθεί ο έλεγχος του κόμματος από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Οι δύο αυτοί στόχοι προωθούνται με τις προσχωρήσεις στη Ν.Δ. της Ντόρας, τ. βουλευτών του ΛΑΟΣ και άλλων, καθώς και με την πολύπλευρη στήριξη όλων των καθεστωτικών μηχανισμών, στήριξη που είχε σκανδαλωδώς δοθεί στο παρελθόν στο Σημίτη και το Γιωργάκη. Ερώτημα παραμένει για ποιο λόγο ο Α. Σαμαράς δέχτηκε «ο εξευτελισμός του να είναι τέλειος».

Με δεδομένα ότι το ποσοστό της Ν.Δ δε θα είναι μεγάλο και ότι αναμένεται κλιμάκωση της κοινωνικής αναστάτωσης με τα νέα μέτρα, για να σταθεί η επόμενη κυβέρνηση, έστω για κάποιο χρονικό διάστημα, χρειάζεται ευρύτερη στήριξη. Αυτή τη στήριξη φαίνεται ότι θα προσφέρουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, ίσως και η συμμαχία Μάνου-Τζήμερου, εφ’ όσον εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Με μια τέτοια κυβέρνηση, που θα εκφράζει βασικά τα συμφέροντα του γερμανικού ευρώ (βλ. άλλο άρθρο), θα προσπαθήσουν να παρατείνουν και να ολοκληρώσουν τη νέα κατοχή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάζεται να βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μάλλον έχει αποδεχθεί αυτό το ρόλο, παρά τις διακηρύξεις για διεκδίκηση της εξουσίας. Μετά την παταγώδη αποτυχία των μνημονίων και την εξέγερση του κόσμου, τους ήταν αδύνατο ν’ αποτρέψουν τη στροφή του εκλογικού σώματος προς τ’ αριστερά. Ήσαν, λοιπόν, υποχρεωμένοι ν’ αποδεχθούν ένα πιο σημαντικό θεσμικό ρόλο για την αριστερά, φροντίζοντας συγχρόνως να πρόκειται για μια αριστερά που δε θα τους απειλεί. Ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς εδώ και πολλά χρόνια μεταλλάσσεται διαρκώς, αποβάλλει τα αντισυστημικά, πατριωτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά του και υποστηρίζει σταθερά την κυριότερη συστημική επιλογή, την παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ. Τροφοδοτεί συνεχώς με ηγετικά του στελέχη τους μηχανισμούς που θα έπρεπε να πολεμά, π.χ. Δαμανάκη. Με την τοποθέτηση του Α. Τσίπρα στη θέση του προέδρου και τη διαμόρφωση της νέας ηγετικής ομάδας προσφέρει και συγκεκριμένες εξυπηρετήσεις στους υπερατλαντικούς σχεδιασμούς, π.χ. στην ακύρωση των συμφωνιών με τη Ρωσία με τη φθορά του Καραμανλή. [Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί από στρατηγό ε.α., χωρίς αντίλογο μέχρι στιγμής, ότι το «Δεκέμβρη 2008» οργάνωσε και καθοδήγησε από νοικιασμένο διαμέρισμα του Κολωνακίου ο ελληνοαμερικανός πράκτορας Γκρέγκορι Πάπας, μέλος της ομάδας του ’λεξ Ρόντος.]

Η ανανεωτική αριστερά, λοιπόν, μπορεί να τους προσφέρει όχι μόνο το αναγκαίο κυβερνητικό συμπλήρωμα (ΔΗΜΑΡ), αλλά και μια αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) που να μην τους απειλεί. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, έχει μεγάλο ρίσκο, για δύο λόγους: α) Παρά τη μετάλλαξη όλου του χώρου, παραμένουν στο ΣΥΝ άνθρωποι που δεν έχουν σκοπό να πουλήσουν την ψυχή τους. Δε μιλάμε για τους «υπερεπαναστάτες» κάποιων συνιστωσών, που τους έχουν στο τσεπάκι τους. Εννοούμε κυρίως τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος, που όμως πολύ αμφιβάλλουμε αν ποτέ θα έρθουν σε ρήξη με μια ηγεσία που αποκαλύπτεται σαφώς ως συστημική. Ανεξήγητο είναι ότι πριν από την αποχώρηση της δεξιάς πτέρυγας ήσαν πλειοψηφία, ενώ μετά έγιναν μειοψηφία. β) Με τα νέα μέτρα οι λαϊκές αντιδράσεις θα κλιμακωθούν και θα επηρεάσουν κομματικές οργανώσεις, συνδικαλιστές, βουλευτές κ.λπ. του ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνέβη και με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. [Για τα άλλα κόμματα βλ. σελ.4-6.]

Επαναλαμβάνουμε ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν σχεδιασμούς, οι οποίοι ίσως βγουν, αλλά δεν αποκλείεται κι ένα απρόβλεπτο εκλογικό αποτέλεσμα, όπως αυτό της 6^ης Μαΐου, λόγω της αυξανόμενης και όχι μειούμενης (όπως ήλπιζαν) οργής του κόσμου, που μπορεί να οδηγήσει σε τυφλές αντιδράσεις.

Εφ’ όσον παραμένουμε υπό την κατοχή «εταίρων» και «συμμάχων» το μέλλον μας είναι ζοφερό. Η οικονομική ανόρθωση δε θα έρθει ποτέ. Μόνο κάποια πρόσκαιρα μέτρα ίσως πάρουν, που θα καλλιεργούν ψευδαισθήσεις, όταν βλέπουν ότι χάνουν τον έλεγχο, ώστε να κερδίζουν χρόνο. Συγχρόνως απειλείται η (όση απέμεινε) εθνική κυριαρχία και η εδαφική μας ακεραιότητα. Η πυριτιδαποθήκη των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να εκραγεί και ήδη είχαμε τις πρώτες προειδοποιήσεις στην Πάτρα και στην Αθήνα.

Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μια ριζική αλλαγή, από μια πολιτική απελευθέρωσης, τους βασικούς άξονες της οποίας έχουμε πολλές φορές εξηγήσει. Αυτή την πολιτική δεν μπορεί και ποτέ δε θέλησε να εκφράσει μόνο του το ΑΣΚΕ. Ειδικά το τελευταίο 6μηνο έχουμε εντείνει τις προσπάθειές μας για σύγκλιση και συνεργασία, βασισμένη σε καθαρές θέσεις και καθαρά πρόσωπα, με συλλογικότητες και πολίτες που τους εμπιστευόμαστε ότι δε θα στρίψουν στην επόμενη γωνία.

Έτσι και για τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου απευθυνθήκαμε για εκλογική συνεργασία σε φίλους και συναγωνιστές, με τους οποίους πορευόμαστε μαζί σε διάφορες πρωτοβουλίες ή μας συνδέουν παλαιότεροι κοινοί αγώνες. Πέρα από τις άλλες δυσκολίες, που κανείς δεν παραγνωρίζει, οι περισσότεροι θεώρησαν ότι η έλλειψη οικονομικών πόρων καθιστά ανέφικτο το εγχείρημα. Μετά απ’ όλ’ αυτά η τελευταία προσπάθεια του ΑΣΚΕ ήταν να επιχειρήσουμε την αυτόνομη συμβολική μας συμμετοχή, με έναν υποψήφιο σε κάθε εκλογική περιφέρεια, ώστε να μην απουσιάσει από τις εκλογές η πολιτική μας πρόταση. Όπως αναφέρουμε και στην ανακοίνωση, ούτε αυτό κατέστη δυνατό.

Είναι προφανές ότι αυτή η αδυναμία έκφρασης στις εκλογές κάνει ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια και του ΑΣΚΕ και όλων των δυνάμεων που κινούνται στη γραμμή της απελευθέρωσης. Με δεδομένο ότι ούτε το ΑΣΚΕ ούτε οι φίλοι και συναγωνιστές μας πρόκειται να αναζητήσουμε ποτέ στήριξη από οικονομικά ισχυρούς ή κέντρα που βυσσοδομούν κατά της πατρίδας μας, ούτε να στεγαστούμε σε προσοδοφόρους συνασπισμούς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ’ αυτόν που ακολουθούμε, δρόμος στον οποίο θέλουμε και ζητούμε να πορευτούμε με πολλούς άλλους μαζί, κυρίως από τη νέα γενιά.

Αφού, δυστυχώς, το ΑΣΚΕ δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στις εκλογές και δε θα αξιοποιήσουμε τον τηλεοπτικό χρόνο της κρατικής τηλεόρασης, θεωρούμε αναγκαία μια συζήτηση με τους φίλους του ΑΣΚΕ πριν από τις εκλογές, για να ενημερώσουμε και να εξηγήσουμε τις θέσεις μας πιο αναλυτικά και να ακούσουμε τις απόψεις όλων.

Γι’ αυτό καλούμε τους φίλους του ΑΣΚΕ στα γραφεία μας

Στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός απαίτησε την καταγγελία του μνημονίου. Το ΑΣΚΕ, παρότι δεν μπόρεσε για οικονομικούς λόγους να συμμετάσχει στις εκλογές, συστρατεύτηκε στην απαίτηση αυτή. Την ψήφο της 6^ης Μαΐου όλοι είναι υποχρεωμένοι να λάβουν υπόψη τους. Κάποιοι υποδύονται τους όψιμους αντιμνημονιακούς. Στις εκλογές αυτές, επίσης, απεκαλύφθησαν και καταδικάστηκαν ανίερες συνεργασίες, που αποσκοπούσαν σε ιδιοτελείς σκοπούς.

Στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου αναζητείται ο άλλος δρόμος. Οι δυνάμεις του γερμανικού ευρώ συσπειρώνονται και μεθοδεύουν την εγκατάσταση μιας κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Κύριοι στόχοι τους είναι να ισχυροποιήσουν το ευρώ, ν’ αρπάξουν το δημόσιο πλούτο μας, να καθιερώσουν μισθούς πείνας και να εξαθλιώσουν πλήρως τον ελληνικό λαό. Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις του δολαρίου προσπαθούν ν’ αποδυναμώσουν το ευρώ και να διευρύνουν την επιρροή τους στην Ελλάδα, κυρίως μέσω των αντιμνημονιακών κομμάτων, πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ. Κύριος στόχος τους είναι να προωθήσουν τα γεωστρατηγικά τους σχέδια στην περιοχή μας, επιβάλλοντας απαράδεκτες παραχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα και, τελικά, τη διάλυση του κράτους και της κοινωνίας μας, χρησιμοποιώντας τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών. Η συνήθης κατάληξη τέτοιων διαγκωνισμών είναι ένας μεταξύ τους συμβιβασμός, με ολέθρια αποτελέσματα για την πατρίδα μας.

Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος μας είναι μια πολιτική απελευθέρωσης, η οποία όμως δεν προτείνεται από καμιά από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και την οποία θα ήθελε να προτείνει και μέσω των εκλογών της 17^ης Ιουνίου το ΑΣΚΕ. Δυστυχώς, ούτε σ’ αυτές τις εκλογές το ΑΣΚΕ θα μπορέσει να συμμετάσχει, όπως και άλλες δυνάμεις που κινούνται στη γραμμή της απελευθέρωσης, πάλι για οικονομικούς λόγους. Στο μικρό χρονικό διάστημα που διαθέταμε, ζητήσαμε τη συνδρομή όλων των μελών και φίλων. Παρά τη συγκινητική και δυσανάλογη προς τις δυνατότητές τους προσφορά πολλών, παλαιών και νέων, κάποιοι δεν ανταποκρίθηκαν, άλλοι γιατί δε μπόρεσαν, άλλοι γιατί δε θέλησαν.

Θεωρούμε την απουσία μας στις 17 Ιουνίου σημαντική. Το χρέος μας, όμως, πάλι θα το πράξουμε. Χωρίς αυταπάτες, ψηφίζουμε θετικά, όχι αποχή, όχι άκυρο ή λευκό, ψηφίζουμε ό,τι θεωρεί ο καθένας μας ότι συμβάλλει περισσότερο στην απελευθέρωση από τη νέα κατοχή ή, τουλάχιστον, ότι συμβάλλει λιγότερο στην παράταση και ολοκλήρωσή της.

Βρυξέλες, Ουάσινγκτον, μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και όλα τα κέντρα του σύγχρονου καπιταλισμού έβαλαν τα δυνατά τους κι όλα τα εργαλεία τους, (αρχηγούς κρατών, υπουργούς, πανεπιστημιακούς καθηγητές, προέδρους διεθνών οργανισμών, οικονομικούς αναλυτές και γερμανικές κυρίως εφημερίδες-φυλλάδες), για να νουθετήσουν, καθοδηγήσουν, εκφοβίσουν, εκβιάσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους. Δυστυχώς εν μέρει το πέτυχαν.

Ο Βρετανός υπουργός οικονομικών Τζορτζ Όσμπορν απειλούσε με τη θυσία «μιας» χώρας προς παραδειγματισμό, αν αυτή δεν πειθαρχούσε…

Ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ αρνήθηκε να συναντήσει τον Τσίπρα κι έστειλε πρόσκληση στο … Βενιζέλο, γιατί «η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και να αναπτυχθεί».

Ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι δήλωσε ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη και να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της. (Ήξερε γιατί…)

Η Μέρκελ αντιμετώπισε με περιφρόνηση και Τσίπρα και Σαμαρά. Τον πρώτο ως ανατρεπτικό, το δεύτερο ως ανίκανο, αλλά έτοιμο να συνεργαστεί υπό τους δικούς της φυσικά όρους. Σε κάθε περίπτωση τόνιζε την υποχρέωση για τήρηση κατά γράμμα των συμφωνιών και του μνημονίου (έχει και κάποιες υπογραφές στο συρτάρι της), γιατί αυτοί που δεν τηρούν τις συμφωνίες…

Ο ηγέτης των Ευρωπαίων Πρασίνων Ντανιέλ Κον – Μπεντίτ είπε ότι «η μονομερής καταγγελία των συμφωνιών, θα προκαλέσει χάος στην Ελλάδα κι αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε στρατιωτική δικτατορία!! Πρότεινε, λοιπόν, μια «διακοσμητική» διόρθωση του μνημονίου κι όχι την ανατροπή του!

Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, ο Επίτροπος Όλι Ρεν, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών Βεστερβέλε, ο Ζοζέ Μπαρόζο, ο Βαν Ρομπάι, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ψεύδονταν συχνά πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο μονομερών ενεργειών και καταγγελίας του μνημονίου, γιατί αυτό θα οδηγούσε άμεσα σε αναστολή της χρηματοδότησης, με ανυπολόγιστες δήθεν συνέπειες στη λειτουργία του κράτους (μισθοί, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, κ.λπ.)!

Όλοι αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες έχουν το θράσος να παριστάνουν τους υπέρμαχους της δημοκρατίας, των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να δίνουν μαθήματα στους λαούς άλλων χωρών! Οι λαοί μπορούν να ψηφίζουν μόνον όταν με την ψήφο τους νομιμοποιούν τα δεσμά τους. Τα δημοψηφίσματα για το ευρωσύνταγμα σταμάτησαν, όταν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί το απέρριψαν και το ευρωσύνταγμα ισχύει κανονικά, παρότι καταψηφίστηκε!! Οι Έλληνες μπορούν να ψηφίζουν, αλλά μόνο κόμματα που είναι υπέρ του μνημονίου!!

Γερμανοί εναντίον ΣΥΡΙΖΑ

Οι γερμανικές φυλλάδες έστρεψαν τα πυρά τους ιδιαίτερα κατά του Τσίπρα, βλέποντας ότι με την πολιτική του αποδυναμώνει το ευρώ υπέρ του δολαρίου. Οι Financial Times Deutschland απηύθυναν «σύσταση στους Έλληνες ψηφοφόρους» να ψηφίσουν ΝΔ, που αποδέχεται τους όρους των διεθνών χρηματοδοτών, ώστε να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και να αντισταθούν στο «δημαγωγό Τσίπρα».

Η Bild προκλητικά προειδοποίησε στα ελληνικά και στα γερμανικά ότι έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ επίπονης σύνεσης και ολοκληρωτικής καταστροφής! Κι ότι, αν δε χρειαζόμασταν τα δισεκατομμύριά τους, θα είχαμε το ελεύθερο να εκλέξουμε όποιον καραγκιόζη θα θέλαμε!!

Το Spiegel Online κινδυνολόγησε ότι, αν ο Τσίπρας νικήσει στις εκλογές, η οικονομία απειλείται με οριστική κατάρρευση και η χώρα με έξοδο από το ευρώ.

Με τα μνημόνια και την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, που ομολογείται πλέον απ’ όλους, η διακυβέρνηση της χώρας έχει περιέλθει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Τα επιπλέον σκληρά μέτρα που θέλουν να μας επιβάλουν (προβλέπουν ότι μέχρι το 2017 το 70% των εργαζομένων θα αδυνατεί να προμηθευτεί τα απαραίτητα!) είναι βέβαιο ότι θα επιφέρουν την πλήρη κοινωνική διάλυση. Πριν είναι αργά οφείλουμε να απελευθερωθούμε, να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας, γιατί μόνο τότε θα αξιοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης που διαθέτουμε ως χώρα και ως λαός.

Το βράδυ των εκλογών το ΑΣΚΕ πήρε θέση για το αποτέλεσμα με την παρακάτω ανακοίνωση:

Η προπαγάνδα των μνημονιακών, κατά τα γκεμπελικά πρότυπα, διαθέτοντας την αποκλειστικότητα των συστημικών ΜΜΕ, επιστράτευσε επιχειρήματα, που δεν αντέχουν, αλλά η απουσία αντίλογου τα έκανε εν μέρει αποτελεσματικά: ότι δήθεν η καταγγελία του μνημονίου και συνεπαγόμενη επιστροφή στη δραχμή θα καταδίκαζαν τους ανέργους να μη βρουν ποτέ δουλειά, θα καταργούσε την κοινωνική πρόνοια, θα εκμηδένιζε μισθούς και συντάξεις, θα επέτρεπε τη μεταφορά ελληνικών επιχειρήσεων στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, θα έδιωχνε τις καταθέσεις προς τις ξένες τράπεζες κ.λπ., δηλ. μας απειλούσαν ότι θα υποστούμε αυτά που ήδη υφιστάμεθα με το ευρώ και τα μνημόνιά του.

Εκτός, όμως, από τις άδικες επιθέσεις, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δεν ήθελε την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των θέσεών του σε άλλα θέματα, που τα θεώρησε μείζονα. Η Εκκλησία, π.χ., ενώ έχει ταχθεί με μαχητικά κείμενα κατά του μνημονίου, έδωσε γραμμή για Ν.Δ., γιατί αισθάνθηκε ότι με το ΣΥΡΙΖΑ απειλείται. Το συμπέρασμα απ’ όλα τα παραπάνω είναι ότι η αντίθεση του ελληνικού λαού προς το μνημόνιο είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που καταγράφουν τα εκλογικά αποτελέσματα.

Αρνητικό είναι ότι αυτή η αντίθεση εκφράστηκε κυρίως με την ψήφο σε κόμματα που υποστηρίζουν την παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ ή δηλώνουν αντιμνημονιακά χωρίς να είναι ή, το χειρότερο, με την ψήφο στους ναζί. Γι’ αυτό η αξία του μηνύματος που έστειλε ο λαός μειώνεται, αλλά φυσικά δεν ακυρώνεται.

Τελικά το εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει ένα μερικό συμβιβασμό ανάμεσα στις δυνάμεις του ευρώ και τις δυνάμεις του δολαρίου (βλ. άλλο άρθρο), με τις πρώτες να σχηματίζουν την κυβέρνηση που σχεδίασαν και τις δεύτερες να αποτελούν μια ισχυρή αντιπολίτευση, έτοιμη να δημιουργήσει προσκόμματα στο ευρώ και να διεκδικήσει την εξουσία κάποια στιγμή.

Για το κυβερνητικό σχήμα που προωθήθηκε από τις δυνάμεις του ευρώ γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε». Κάναμε επίσης κάποιες διαπιστώσεις και προβλέψεις για τα κόμματα, που επιβεβαιώθηκαν. Ας μην τα επαναλάβουμε. Συμπληρωματικά ας αναφέρουμε τα εξής:

Η νίκη της Ν.Δ. είναι μια πύρρειος νίκη. Η προεκλογική της προπαγάνδα ήταν αρνητική και στηρίχθηκε σε ψευτοδιλήμματα. Τώρα καλείται ν’ αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματα, με τους ξένους δυνάστες-προστάτες της να μη φαίνονται διατεθειμένοι ν’ αποδεχθούν ουσιαστικές ελαφρύνσεις στο μνημόνιο. Έτσι ο Α. Σαμαράς θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα απέναντι στους ψηφοφόρους του και πολύ γρήγορα θα πάρει το δρόμο του ΓΑΠ. Λαϊκή υποστήριξη δεν έχει πλέον, μετά την κωλοτούμπα του φθινοπώρου 2011, στηρίζεται μόνο στους μηχανισμούς του συστήματος και οι βαρόνοι (Ντόρα, Αβραμόπουλος, Δήμας, Βορίδης κ.ά.) τον υπονομεύουν και καιροφυλακτούν. Κάποιοι δε δίστασαν να ισχυριστούν ότι δεν πρέπει να είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς, επειδή η κυβέρνηση θα είναι συμμαχική!

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο ευχαριστημένο κόμμα. Πενταπλασίασε το εκλογικό του ποσοστό, απέκτησε μια τεράστια Κοινοβουλευτική Ομάδα, αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση (με όλα τα προνόμια που αυτό συνεπάγεται), κυριάρχησε στο χώρο της αριστεράς (τα μέλη του ανάπνευσαν από την καταπίεση που τους ασκούσε επί 40 χρόνια και μέχρι τώρα το ΚΚΕ) και, το κυριότερο, δεν έγιναν κυβέρνηση. Όχι τόσο γιατί δεν ήσαν έτοιμοι να κυβερνήσουν, όσο γιατί άλλοι θα συνεχίσουν να χρεώνονται τις συνέπειες της παραμονής μας στην Ε.Ε. και οι ίδιοι θα μπορούν να ασκούν μια εύκολη και αποδοτική αντιπολίτευση, χωρίς να αποδεικνύεται στην πράξη το αδιέξοδο της γραμμής τους. Οπότε, τα δύσκολα αναβάλλονται για αργότερα.

Το ΠΑΣΟΚ διατήρησε το σύνολο σχεδόν της εκλογικής του δύναμης, γιατί θα έπαιρνε μέρος και στη νέα κυβέρνηση, έστω ως δεύτερος εταίρος, άρα ο μοναδικός συνεκτικός ιστός, η εξουσία, εξακολουθεί να υπάρχει. Τα εσωκομματικά προβλήματα, όμως, παραμένουν τεράστια. Ο Βενιζέλος δε θέλει να είναι αντιπρόεδρος, όπως του ζητάει ο Σαμαράς, ούτε θέλει να βάλει πρωτοκλασάτα στελέχη στην κυβέρνηση, για να αποφύγει περαιτέρω εκλογική φθορά και να αποδυναμώσει όσους είναι έτοιμοι να τον αμφισβητήσουν. Ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοΐδης κ.ά., όμως, δεν μπορούν να δεχθούν ότι δε θα είναι οι αιώνιοι υπουργοί. Ο Βενιζέλος θέλει να φτιάξει ένα κόμμα από την αρχή, ώστε να το ελέγχει, εγχείρημα καθόλου εύκολο. Το πιο δύσκολο πρόβλημα ακούει στο όνομα ΓΑΠ. Ο Σαμαράς έχει πει ότι θα τον κάτσει στο σκαμνί, κάτι που το θέλει και ο Βενιζέλος. Θα δείξει …

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Π. Καμμένου έχασαν το 1/4 της δύναμής τους, όμως και το 7,5% που διατήρησαν είναι επιτυχία. Είχαν πρόβλημα γραμμής, γιατί δεν έκαναν σαφές ποιο κυβερνητικό σχήμα επεδίωκαν. Αν πρότειναν συνεργασία με τη Ν.Δ., θα έχαναν τους αντιμνημονιακούς, άρα και το λόγο ύπαρξής τους. Αν πρότειναν συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, θα έχαναν ψηφοφόρους ευαίσθητους στα εθνικά θέματα, θρησκευόμενους και συντηρητικούς. Τελικά φάνηκε ότι μάλλον προσανατολίζεται σε μια ψήφο ανοχής προς το ΣΥΡΙΖΑ, με τους Ανεξάρτητους να μη συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Αλλά ο πολύς ο κόσμος θέλει να ανήκει σ’ ένα κόμμα που ασκεί ή, έστω, διεκδικεί την εξουσία. Οπότε ο Π. Καμμένος έχει ένα σοβαρό πρόβλημα να λύσει. Αν δεν …

Η ΔΗΜΑΡ ήταν το μόνο κόμμα που σίγουρα θα έπαιρνε μέρος στην κυβέρνηση, ακόμη και στη λιγότερο πιθανή περίπτωση της πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού καθιερώθηκε στις προηγούμενες εκλογές με τις προφανέστατα κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις που αρχικά της έδιναν 18%(!!), τώρα έπρεπε να συγκρατήσει τις δυνάμεις της, για να παίξει τον κυβερνητικό της ρόλο. Έτσι θυσιάστηκαν οι ιδεολογικά συγγενείς, συμπρωταγωνιστές της εθνικής μειοδοσίας, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, για να αναπληρώσουν τις απώλειες αριστερών ψηφοφόρων, που τους είναι αδιανόητος ο συνεταιρισμός με το Βορίδη και τον Πλεύρη. Τα σοβαρά προβλήματα του Φ. Κουβέλη είναι πώς θα ικανοποιήσει το πάθος για εξουσία των στελεχών του και πώς δε θ’ αποδειχθεί ότι το κόμμα του είναι μιας χρήσης.

Ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη ιδρύθηκε το 2000, για να λειτουργήσει ως δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, όταν το ΠΑΣΟΚ φάνηκε ότι άρχισε να χάνει την εκλογική του δύναμη,. Ο ρόλος του ΛΑΟΣ έγινε φανερός ακόμη και στους «απονήρευτους» το 2011, όταν προσπαθούσε να φθείρει με κάθε τρόπο τον αντιμνημονιακό τότε Α. Σαμαρά και τελικά ψήφισε μόνον αυτός και η Ντόρα το πρώτο μνημόνιο. Όταν το ΠΑΣΟΚ καταβαραθρώθηκε και οι ξένοι δυνάστες μας δεν μπορούσαν πλέον να εξυπηρετηθούν με αυτό, τότε έπαψε να έχει ρόλο και ο ΛΑΟΣ. Και … τετέλεσται.

Το ΚΚΕ υπέστη τις συνέπειες της ιδεολογίας και της πολιτικής του γραμμής, σε βαθμό που δύσκολα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το χειρότερο είναι ότι ούτε τώρα το ΚΚΕ φαίνεται ικανό να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα. Το κόμμα είναι έτσι δομημένο που δεν μπορεί ν’ ανοιχτεί προς την κοινωνία, μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως μια μικρή κλειστή ομάδα μέσα σ’ αυτήν, χωρίς προοπτική τώρα πια να ασκήσει ποτέ εξουσία, έστω όπως την άσκησαν τα «αδελφά» κόμματα στην Αν. Ευρώπη, στο όνομα του λαού, στην πραγματικότητα πάνω στο λαό. Ευχόμαστε τουλάχιστον αυτή τη φορά να μην επαληθευτούν οι προβλέψεις μας.

Η Χρυσή Αυγή διατήρησε τις δυνάμεις της, γιατί διατηρήθηκαν και όλες οι συνθήκες που την έφεραν μέχρι εδώ. Όταν το σύστημα κάνει αβίωτο το βίο των πολιτών κι όταν η αριστερά λειτουργεί ως μέρος του συστήματος και περί άλλα τυρβάζει, είναι πολύ εύκολο να λειτουργήσουν οι «δήθεν» και μάλιστα με τρόπο που επιδεινώνει τα προβλήματα και απαξιώνει περαιτέρω το δημοκρατικό πολίτευμα. Ας μην ξεχνούν κάποιοι την ιστορία.