ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η χώρα μας έχει ήδη χρεοκοπήσει. Πληρώνει μόνο τους πετσοκομμένους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, τους ξένους δανειστές και φυσικά τους χρυσοκάνθαρους της εξουσίας με ακριβό βραχυπρόθεσμο δανεισμό (4,5%) με έντοκα, που αυξάνουν κατακόρυφα το δημόσιο χρέος, αφού τα δημόσια έσοδα, παρά τους δυσβάστακτους φόρους, καταρρέουν, λόγω της τεράστιας ανεργίας, των λουκέτων και του στραγγαλισμού των εισοδημάτων.

Ο δημόσιος τομέας υπηρεσιών (παιδεία, υγεία, πρόνοια, εθνική άμυνα, δημόσια ασφάλεια, δικαιοσύνη, κοινωνική ασφάλιση κ.λπ.) έχει αποδιαρθρωθεί και τείνει ραγδαία προς τη διάλυση, με βάση το απάνθρωπο σχέδιο λιτότητας και λαθρομετανάστευσης που εφαρμόζουν μεθοδικά οι ξένες δυνάμεις της νέας κατοχής, με τη συνδρομή των εγχώριων υποτακτικών τους και την πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ τους, για να ξεπουληθεί η χώρα και να διαλυθεί η ελληνική κοινωνία.

Το ομόλογο των 3,2 δισ. του Αυγούστου

Με έντοκα τρίμηνης διάρκειας αξίας 4 δισ. πλήρωσε τον Αύγουστο η κυβέρνηση το ομόλογο 3,2 δισ. στην ΕΚΤ στο άρτιο, ενώ η ΕΚΤ το είχε αγοράσει στο 70% της ονομαστικής του αξίας, αποκομίζοντας κέρδη 900 εκατομμύρια. Οι τοκογλύφοι της ΕΚΤ, δηλ., μας δάνεισαν με επιτόκιο 40%! Επιπλέον, το ομόλογο αυτό θα έπρεπε να πληρωθεί όχι με νέα έντοκα, αλλά με τη δόση των 31,5 δισ., που σύμφωνα με τη σύμβαση θα έπρεπε να μας είχε δοθεί στις 28 Ιουνίου. Οι τοκογλύφοι απαιτούν την τήρηση των συμφωνηθέντων μόνο από την Ελλάδα κι όχι από τον εαυτό τους. Στην Ιρλανδία η ΕΚΤ ανέστειλε επ’ αόριστο την εξόφληση των ομολόγων της, ενώ στην Ελλάδα των υποτακτικών της το απαίτησε με την απειλή χρεοκοπίας.

Τα νέα εξοντωτικά μέτρα

Τα νέα μέτρα ύψους 11,5 δισ. τα είχε συμφωνήσει την άνοιξη ο Βενιζέλος. Ο άθλιος Στουρνάρας διαρρέει ότι μπορεί να φτάσουν και μέχρι τα 22 δισ.! Για να μας πείσει ότι είναι αναγκαία δήλωσε: «Τα 400 δισ. ευρώ που μας δίνουν οι Ευρωπαίοι που θα τα βρούμε; Πιστεύετε ότι η Μέρκελ και οι Ευρωπαίοι θα πήγαιναν στα κοινοβούλιά τους και θα έλεγαν πρέπει να δώσουμε 400 δισ. στους κακομοίρηδες τους Έλληνες;»

Αυτά τα μέτρα υπερβαίνουν κάθε όριο αντοχής και ανοχής της ελληνικής κοινωνίας και είναι αδύνατο να εφαρμοσθούν. Το γνωρίζουν όλοι αυτό. Πόσοι ακόμη θα μπορούν να πληρώνουν τους υπέρμετρους φόρους, τα χαράτσια, τις ασφαλιστικές εισφορές, τη ΔΕΗ κ.λπ.; Πόσοι ακόμη θα μείνουν άνεργοι, πόσα λουκέτα και πόση ανθρώπινη δυστυχία θα προκαλέσουν; Αυτά είναι λύτρα που πληρώνει ο ελληνικός για τα δεσμά του ευρώ και της Ε.Ε. Για να τον έχουν υποταγμένο, εξαθλιωμένο και καταδικασμένο να μην παράγει και η πατρίδα μας να είναι λάφυρο των ξένων συμφερόντων.

Είναι παραμύθια ότι θα υπάρξει ανάπτυξη με τη δόση των 31,5 δισ., όποτε κι αν μας τη δώσουν, αφού τα 25 θα τα πάρουν οι χρεοκοπημένες ιδιωτικές τράπεζες και με τα 6,5 θα πληρωθούν οι οφειλές του δημοσίου. Είναι ανέκδοτο ότι με την έκθεση της τρόικας θ’ αποφασίσουν οι «εταίροι» για το μέλλον της χώρας, δηλ. ότι οι υπάλληλοί τους θα καθορίσουν μόνοι τους το μέλλον της ευρωζώνης.

Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας

Εν τω μεταξύ άρχισε το μεγάλο φαγοπότι των τραπεζιτών, με συνενόχους το Στουρνάρα και τον Προβόπουλο, που βρίσκεται πίσω από κάθε ξεπούλημα, όπως αυτό που έγινε νύχτα με την «καλή» ΑΤΕ με καταθέσεις 17 δισ., που χαρίστηκε για 90 εκ., όπως είπαν, στο Σάλα, ενώ η «κακή» με τις ζημιές θα φορτωθεί στον ελληνικό λαό ποιος ξέρει πόσα δισ.! Τα ίδια είχε κάνει ο Βενιζέλος, που μας φόρτωσε 1,7 δισ., για να σώσει την Proton Bank του απατεώνα ιδιοκτήτη της, με τις ευλογίες της Ε.Ε., η οποία, στο όνομα του ελεύθερου και ανόθευτού ανταγωνισμού, παριστάνει τον κέρβερο στις κρατικές ενισχύσεις μόνον όταν αυτές δίνονται σε δημόσιες επιχειρήσεις. Κι ετοιμάζονται οι άθλιοι να ξεπουλήσουν το κερδοφόρο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, με αδιαφάνεια, με το πρόσχημα της μη βιωσιμότητας, αφού όμως οι κρατικές τράπεζες λεηλατήθηκαν με το «κούρεμα» (3,2 δισ. από το Τ.Τ.), γιατί εξαιρέθηκαν από την ανακεφαλαιοποίηση με εντολή της τρόικας, ώστε να ξεπουληθούν σε ξένους.

Το θράσος των τραπεζιτών

Οι τραπεζίτες ήδη έχουν πάρει συνολικά 203 δισ. σε εγγυήσεις και χρήμα, δηλ. ένα ΑΕΠ της χώρας, με δάνεια που φορτώνεται ο ελληνικός λαός. Δεν αποδίδουν, όμως, ούτε τα 550 εκ. που χρωστούν στο δημόσιο οι τράπεζές τους από τα 28 δισ. που πήραν επί Αλογοσκούφη το 2008, με αντάλλαγμα προνομιούχες μετοχές. Μάλιστα ο Σταϊκούρας έσπευσε αρχικά να τις καλύψει: «Η επιστροφή των οφειλών θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στις κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών και η κυβέρνηση εξετάζει και αναζητά βέλτιστη λύση, μεριμνώντας σε κάθε περίπτωση για την διασφάλιση του εθνικού συμφέροντος». Τα 550 εκ υπερβαίνουν τις περικοπές από τα ειδικά μισθολόγια(360 εκ.).

Απομένει η τυπική χρεοκοπία

Η τυπική χρεοκοπία δεν έχει επέλθει ακόμη, επειδή η Γερμανία, προς το παρόν, θέλει να μας κρατήσει, σχεδόν με το ζόρι, στο ευρώ, αυτό το νόμισμα-μέγκενη, για να αποτραπεί η πρόωρη διάλυση της ευρωζώνης, που θα πληρώσει η Γερμανία. Η ευρωζώνη ήδη απειλείται άμεσα από την Ισπανία και ακολουθούν Ιταλία και Γαλλία, με άμεσο κίνδυνο ραγδαίας διάχυσης της ύφεσης σ’ όλο τον κόσμο, λόγω των γερμανικών «προγραμμάτων» λιτότητας.

Η Γερμανία και το ευρώ

Η γερμανική οικονομία και ισχύς βασίζεται στις εξαγωγές. Ο σχεδιασμός του ευρώ και της ευρωζώνης έγινε επί Χέλμουτ Κολ μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 και είχε ως βασικό στόχο την επέκταση και την αύξηση των εξαγωγών της στο χώρο της Ε.Ε. και ιδιαίτερα σε χώρες που θα υιοθετούσαν το ευρώ. Στη συνέχεια επί Γκέρχαρντ Σρέντερ έγινε μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, δηλ. μειώσεις μισθών, εργασία-λάστιχο κ.λπ., ώστε να μειώσουν το κόστος παραγωγής, την αγοραστική δύναμη και να μειώσουν τις εισαγωγές για ν’ αυξάνουν τα εμπορικά πλεονάσματα. Το ευρώ δηλ. σχεδιάσθηκε προς όφελος της Γερμανίας και δευτερευόντως των βόρειων συμμάχων της. Με το ευρώ ως κοινό νόμισμα η Γερμανία προστατευόταν από τις υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων και την ανατίμηση του μάρκου, λόγω των πλεονασμάτων της, που θα δυσκόλευαν τις εξαγωγές της. Με τα πλεονάσματά της δάνεισε αφειδώς χώρες της ευρωζώνης για εισαγωγές γερμανικών προϊόντων και οι εταιρείες της δωροδοκούσαν ασύστολα, για να πουλούν περισσότερα και ακριβότερα.

Με την κρίση, προς το παρόν, αποκομίζει τεράστια κέρδη (υπολογίζονται σε 65 με 70 δισ. από το 2010) με την υποτίμηση του ευρώ, που βοηθά τις εξαγωγές της σε τρίτες χώρες. Η κρίση αφορά τους άλλους που φρικιούν εμπρός στη νέα γερμανική παλινόρθωση. Οι ελπίδες των μεγάλων χωρών του ευρωπαϊκού νότου να σωθούν μέσω της ΕΚΤ, από την οποία περιμένουν να τυπώσει χρήμα, αποδεικνύονται συνεχώς φρούδες, επειδή προσκρούουν στο γερμανικό βέτο. Η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει. Θέλει μόνο να την πληρώνουν οι άλλοι.

Η κρίση και η γερμανική στάση

Η κρίση, που βαθαίνει λόγω της γερμανικής συνταγής λιτότητας, έχει προκαλέσει μείωση των γερμανικών εξαγωγών προς τις χώρες της ευρωζώνης και γενικώς της Ε.Ε., ενώ έχουν αυξηθεί οι εξαγωγές της προς τρίτες χώρες, ιδιαίτερα προς την Κίνα και την Ιαπωνία Η Γερμανία, διαβλέποντας ότι θα έχει πρόβλημα εξαγωγών, προσπαθεί να σταθεροποιήσει και να επεκτείνει τις αγορές της Ασίας, με επισκέψεις της Μέρκελ επικεφαλής κουστωδίας επιχειρηματιών. Όμως τα πράγματα δεν προοιωνίζονται ρόδινα. «Το χάλι στην ευρωζώνη κάνει τις γερμανικές φίρμες να στενάζουν», δηλώνει ο εκπρόσωπος του Συνδέσμου των Γερμανικών Εμπορικών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων (DIHK) Ίλια Νοτνάγκελ και συνεχίζει. «Kαι οι πιο καλές συναλλαγές με τις αναδυόμενες οικονομίες δε φθάνουν για να εξισώσουν τις απώλειες».

Η Κίνα και η Ιαπωνία περιορίζουν σταδιακά τις εισαγωγές τους, επειδή εισέρχονται σε φάση μείωσης της ανάπτυξής τους. Η Γερμανία θα υποχρεωθεί να επανέλθει στην ευρωζώνη ως κύρια πηγή κερδοφορίας, περιθωριοποιώντας ακόμη περισσότερο τις υπόλοιπες χώρες, με αποτέλεσμα να υποτιμάται το ευρώ και να διαμορφώνεται ένα εκρηκτικό διαλυτικό κλίμα στην Ε.Ε. Επομένως η Γερμανία όσο κερδίζει από την κρίση θα στηρίζει το ευρώ και θα υποχρεώνει χώρες και κοινωνίες να πληρώνουν τα λύτρα.

Η απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή

Όταν οι λαοί και οι κοινωνίες θ’ απορρίψουν τη γερμανική κατοχή τότε μόνο θα έχουν ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος. Ελπίζουμε η αρχή να γίνει από τη χώρα μας, με την απελευθέρωσή της από την κατοχή της Ε.Ε. και του ευρώ της, που την έχει εξαναγκάσει να μην παράγει, να δανείζεται και να διαλύεται ραγδαία θεσμικά, κοινωνικά και οικονομικά. Κύριος στόχος της απελευθέρωσης μιας ελληνικής κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση, η αύξηση και η επέκταση της εθνικής μας παραγωγής το ταχύτερο δυνατόν, αξιοποιώντας το υψηλής στάθμης ανθρώπινο δυναμικό, το φυσικό πλούτο και τη θέση της χώρας.

Αυτό θα γίνει εφικτό με την επαναφορά του εθνικού νομίσματος, με τις τράπεζες δημόσιες υπό κοινωνικό έλεγχο, με δημόσιες επενδύσεις, με έλεγχο της διακίνησης κεφαλαίων και αγαθών, με ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, που να αξιοποιεί προς όφελος και της Ελλάδας τις σχέσεις με άλλες χώρες, όπως αναλυτικά έχει προτείνει το ΑΣΚΕ (δες στην ιστοσελίδα μας στα επίκαιρα κείμενα «Για μια στρατηγική αποχώρησης από την Ε.Ε.» 14-2-2012). Η καταστροφή που κινδυνολογούν οι ευρωπαϊστές ότι θα συμβεί με την επαναφορά της δραχμής, και μάλιστα εντός Ε.Ε., ήδη συμβαίνει τώρα με το ευρώ τους. Αυτό θα πρέπει να σταματήσει. Το παράδειγμα της Ισλανδίας είναι πρόσφατο.

Η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά δεν έχει τίποτα να «ζηλέψει» από προηγούμενες υποτελείς κυβερνήσεις, όπως αυτή του ΓΑΠ. Υπηρετεί τους ξένους, χωρίς να ζητεί τίποτα για την Ελλάδα. Δεν εκπροσωπεί την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στους άλλους διεθνείς οργανισμούς και στις διμερείς επαφές, αλλά εκπροσωπεί στην Ελλάδα τα συμφέροντα των ξένων ορνέων, κυρίως των τραπεζιτών-τοκογλύφων.

Στόχος τους είναι να χαρίσουν όλη την ελληνική δημόσια περιουσία (και την ιδιωτική, αν προλάβουν) στους ξένους και στους ελληνόφωνους συνεργάτες τους και να τους προσφέρουν τον ελληνικό λαό ως φτηνό, χωρίς απαιτήσεις προσωπικό. Η ύφεση όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά την επιδιώκουν, ώστε ν’ αυξάνεται η ανεργία και να επιβάλλεται ο εργασιακός μεσαίωνας, αφού οι εργαζόμενοι εύκολα υποκύπτουν στους εκβιασμούς των επιχειρησιακών και των ατομικών συμβάσεων. Τελευταίο τους κατόρθωμα (και του κ. Προβόπουλου, βεβαίως) η δωρεά της Αγροτικής Τράπεζας στον κ. Σάλλα, δανειστή του κ. Προβόπουλου. Ακολουθεί το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι τα συστημικά ΜΜΕ, που έφεραν και στήριξαν στην εξουσία το Σημίτη και το Γιωργάκη (Μέγκα, Τα Νέα, Έθνος κ.λπ.), που μέχρι πριν από 1 χρόνο πολεμούσαν με χυδαιότητα τον αντιμνημονιακό Σαμαρά, είναι τώρα οι κύριοι υποστηρικτές της κυβέρνησής του και ότι περισσότερη αντιπολίτευση ασκούν οι εφημερίδες που ιδεολογικά πρόσκεινται στη Ν.Δ.

Η αρπαγή της περιουσίας μας και η εξαθλίωσή μας δεν είναι, δυστυχώς, ο τελικός στόχος τους. Αυτό που τελικά επιδιώκουν είναι η διάλυση του ελληνικού κράτους, ώστε να εξουδετερώσουν τον «ατίθασο ελληνικό λαό», που τους χαλάει τα σχέδια στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο. Οι περιφερειακοί τοποτηρητές των δυτικών συμφερόντων καραδοκούν ν’ αρπάξουν ό,τι μπορέσουν από τον ελληνικό εθνικό χώρο (βλ. σχετικό κείμενο).

Την ευθύνη γι’ αυτή την προδοσία έχουν και τα 3 κυβερνητικά κόμματα κι όχι μόνο οι υπουργοί και βουλευτές τους, αλλά και το πλήθος των στελεχών τους σε θέσεις κλειδιά και οργανισμούς, που κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Ο ελληνικός λαός διακατέχεται από οργή και απόγνωση, αλλά δε γνωρίζει με ποιο τρόπο ν’ αντιδράσει. Ένα μεγάλο μέρος του στήριξε τις ελπίδες του στον αντιμνημονιακό Σαμαρά, στη συνέχεια περιόρισε τις ελπίδες αυτές πιστεύοντας στις προεκλογικές υποσχέσεις για επαναδιαπραγμάτευση και ανάπτυξη, τώρα έχασε κι αυτή την ελπίδα. Η αντιπολίτευση και τα συνδικάτα δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Κάποιες μορφές αντίδρασης (απεργίες, «πλατείες» κ.λπ.) κρίνονται ανεπαρκείς. Ακόμη δεν έχει εμπιστοσύνη ο λαός στον εαυτό του, ώστε να απορρίψει όλους τους «εκφραστές» που του σερβίρουν τα συστημικά ΜΜΕ και να κινηθεί αυτόνομα. Έτσι διαψεύδεται συνεχώς και η μεγάλη πλειονότητα παραμένει αδρανής και υπομένει. Ένα τμήμα του, που αυξάνει ανησυχητικά, τυφλωμένο από την απελπισία, ενισχύει τη Χρυσή Αυγή.

Πότε θα ξεσπάσει η θύελλα;

Αλλά ήδη όσοι έχουν ξεπεράσει τα όρια της φτώχειας είναι πάρα πολλοί. Ακόμη περισσότεροι όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη φορολογική επιδρομή. Όσοι διαβλέπουν και τις εθνικές καταστροφές που έρχονται ασφυκτιούν περισσότερο. Το καζάνι βράζει. Όσο καθυστερεί το ξέσπασμα, τόσο πιο απρόβλεπτο, άγριο και επώδυνο θα είναι.

Οι σχεδιασμοί του ξένου παράγοντα προβλέπουν τη στήριξη και παραμονή της κυβέρνησης Σαμαρά για όσο αντέξει. Ίσως σε κάποια φάση να επιχειρηθεί αντικατάστασή του από τον Αβραμόπουλο, που τον διατηρούν αδρανή, χωρίς φθορές στο υπουργείο Εξωτερικών. Ίσως επαναληφθούν πειραματισμοί με μη πολιτικά πρόσωπα. Όλ’ αυτά θα είναι βραχύβια. Στο τέλος υπάρχει και η επιλογή των αντιμνημονιακών συστημικών, με κύρια δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ. Αν προκριθεί αυτή η λύση, τότε οι Γερμανοί και λοιποί Ευρωπαίοι παραχωρούν και πάλι τα πολιτικά πρωτεία στους Αμερικανούς, όπως επί Γιωργάκη. Τότε ο νέος δικομματισμός, πιο επικίνδυνος απ’ όλους τους προηγούμενους, θα είναι ανάμεσα στους εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ και τους φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Μπροστά σ’ αυτές τις μαύρες προοπτικές αυτό που απουσιάζει είναι αυτό που περισσότερο έχει ανάγκη ο τόπος: ένα μεγάλο κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, το οποίο η πατριωτική-δημοκρατική αριστερά οφείλει να στηρίξει. Αυτό το κίνημα μπορεί να ακυρώσει όλους τους παραπάνω σχεδιασμούς των ξένων και να αναδείξει πολιτικές δυνάμεις που θα υπηρετούν το λαό και τον τόπο.

Δυσαρέσκεια και απογοήτευση στη Ν.Δ.

Η μεγάλη στροφή του Σαμαρά έχει προκαλέσει αναταραχή στη Ν.Δ. Στις εσωκομματικές διαδικασίες σημειώνονται σοβαρά επεισόδια και είχαμε και τις πρώτες (μετά το μνημόνιο 2) διαγραφές. Η φθορά της Ν.Δ. δεν είναι ακόμη τόσο μεγάλη όσο του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι βουλευτές και άλλα στελέχη αντιλαμβάνονται ότι είναι θέμα ολίγου χρόνου να ζήσουν τις καταστάσεις που έζησαν πέρσι οι κυβερνητικοί του ΠΑΣΟΚ, που προπηλακίζονταν σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους, κυρίως από όσους τους είχαν ψηφίσει.

Βεβαίως, δεν αναμένονται σημαντικές ανταρσίες στην ψηφοφορία για τα νέα μέτρα, αφού κάποιοι «αντάρτες» ήδη προσχώρησαν στο κόμμα του Π. Καμμένου και όσοι έκαναν δήλωση μετανοίας και επέστρεψαν θ’ αποφύγουν το «δις εξαμαρτείν».

Εξ άλλου ο Σαμαράς, για ν’ αποκτήσει την εύνοια του ξένου παράγοντα, επανέφερε τη Ντόρα στο κόμμα, αναβάθμισε νεοφιλελεύθερους (Χατζηδάκης κ.λπ.) και μάζεψε μπουμπούκια από το ΛΑΟΣ. Η Ν.Δ. και ως κομματικός οργανισμός πια είναι πολύ διαφορετική από πέρσι.

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης

Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, οι δύο κυβερνητικοί εταίροι της Ν.Δ., βρίσκονται σ’ ένα μεγάλο δίλημμα. Στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική και προκαλούν την αγανάκτηση του κόσμου και τη συρρίκνωση της εκλογικής τους δύναμης. Αν δεν το κάνουν, χάνουν την υποστήριξη των ΜΜΕ και των ξένων προστατών τους, φεύγουν από την κυβέρνηση και διαλύονται, γιατί αυτοί οι δύο κομματικοί μηχανισμοί λειτουργούν μόνο για να μοιράζουν αξιώματα και πάσης φύσεως ωφελήματα της εξουσίας. Έτσι παραμένουν στην κυβέρνηση και το μόνο που κάνουν είναι να ψελλίζουν ψευτοδιαφωνίες.

Ειδικά το ΠΑΣΟΚ έχει πρόβλημα και με τον προσωπικό χαρακτήρα του Προέδρου του, ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση με στελέχη που μέχρι πριν από λίγο τον στήριζαν και τα οποία ήδη κινούνται για αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ (Λοβέρδος κ.λπ.). Πληροφορίες μιλούν για αποχώρηση πάνω από 10 βουλευτών! Το χειρότερο για το Βενιζέλο είναι ότι έχει φθαρεί πλέον τόσο πολύ, ιδίως από τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, που δεν είναι ιδιαιτέρως χρήσιμος σ’ αυτούς που μέχρι τώρα τον στήριζαν. Έτσι δεν αποκλείεται να επίκειται περαιτέρω καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ, ίσως και διάλυσή του.

Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα για τη ΔΗΜΑΡ, της οποίας οι εκλογικές απώλειες (εν όψει εισόδου της στην κυβέρνηση) αναπληρώθηκαν τον Ιούνιο με τη θυσία των Οικολόγων-Πράσινων, αλλά τώρα δε φαίνεται να υπάρχει τρόπος να αναπληρωθούν.

Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση

Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες, φαίνεται πια ότι δεν είναι διατεθειμένη να εκφράσει ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα απελευθέρωσης από τα μνημόνια και (πολύ περισσότερο) από την πολιτική που οδήγησε σ’ αυτά. Επιβεβαιώνεται ότι εκφράζει περισσότερο την αντίθεση του δολαρίου προς το ευρώ και λιγότερο την αντίθεση του ελληνικού λαού προς όλους τους ξένους δυνάστες του. Η χονδροειδής άρνηση των Ολάντ, Γιούνκερ, Ρομπάι κ.λπ. να δουν καν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ενδεικτική.

Έχουν περάσει 3 μήνες από τις εκλογές, με φοροεπιδρομές, απολύσεις, λουκέτα, κ.λπ. και οι πολίτες δεν αισθάνθηκαν κάποιον δίπλα τους, πλην ελάχιστων μεμονωμένων πρωτοβουλιών από κάποιες οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ (κοινωνικά παντοπωλεία κ.λπ.). Μόνο λόγια και εύκολη αντιπολίτευση από τηλεοράσεως.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν πήραν καμιά πρωτοβουλία στα εθνικά θέματα και για τη λαθρομετανάστευση, όπου εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα. Ειδικά στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, αφού η αριστερά όχι μόνο δεν παρεμβαίνει θετικά (ως όφειλε), αλλά αδιαφορεί ή εγκληματεί και αφού η κυβέρνηση δε δείχνει καμιά διάθεση ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα, περιοριζόμενη σε επικοινωνιακά τεχνάσματα τύπου «Ξένιος Δίας», η ανυπαρξία των Αν. Ελλήνων αφήνει ελεύθερο το πεδίο για δράση στη Χρυσή Αυγή (βλ. ειδικό άρθρο). Ο Π. Καμμένος δεν κατάφερε να δημιουργήσει καν ένα στοιχειώδη κομματικό μηχανισμό και ούτε φαίνεται ότι θα το καταφέρει, γιατί «στη βράση κολλάει το σίδερο».

Στο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενισχυθεί η ηγετική ομάδα του Αλ. Τσίπρα από τους πασοκογενείς, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθούν περαιτέρω τα στελέχη που θέλουν να εκφράσουν μια πολιτική προς το συμφέρον του ελληνικού λαού. Κάποιες συνιστώσες, δημιουργήματα του συστήματος που παριστάνουν τους επαναστάτες, συμπληρώνουν την εικόνα του αλαλούμ. Οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας για σχέσεις με Αμερικανούς συμβούλους και οι εξ Αμερικής φιλοφρονήσεις απλώς ταιριάζουν με την εκτίμηση ότι οι ευρωπαϊστές πολεμούν το ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί είναι «κόμμα της δραχμής» (μακάρι να ήταν), αλλά «κόμμα του δολαρίου». Την αμερικανική πολιτική, άλλωστε, εξυπηρετούν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά θέματα και τους λαθρομετανάστες. Αμερικανική θέση είναι και η παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε., αλλά με ένα ευρώ μη ανταγωνιστικό προς το δολάριο. Βέβαια ήταν μια εσωκομματική νίκη του Αριστερού Ρεύματος το γεγονός ότι τελικά περιελήφθη στην πρόταση για εξεταστική και η ενασχόληση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της κ. Γιάννας, ευεργέτιδος της ηγετικής ομάδας.

Κανένα πρόβλημα από το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ, παρά τις μεγάλες απώλειες σε στελέχη, μέλη και ψηφοφόρους, δε φαίνεται ν’ αλλάζει γραμμή, προς μεγάλη ικανοποίηση των μνημονιακών, υποστηρικτών του ευρώ, που μας κυβερνούν. Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο προτίμησε τη φθορά του από μια αλλαγή γραμμής, που στο κάτω κάτω θα το επανέφερε στη γραμμή που πάγια ακολουθούσαν τα Κ.Κ. από τότε που δημιουργήθηκαν (δημιουργία μετώπων κ.λπ.). Τα πράγματα είναι τόσο προφανή, που δεν αντέχουν σε επιφανειακές ερμηνείες περί λάθους κ.λπ. Αρχίζει να φαίνεται λογική η άποψη ότι το ΚΚΕ πολεμούσε εκ του ασφαλούς το σύστημα και τη βασική του επιλογή της συμμετοχής στην Ε.Ε. και το ευρώ όσο αυτό το σύστημα ήταν σταθερό, αλλά, μόλις άρχισε να κλυδωνίζεται με τα μνημόνια, το στηρίζει με τον τρόπο του, π.χ. ακυρώνοντας οποιαδήποτε ενωτική προσπάθεια. ’ρα και η δήλωση της Α. Παπαρήγα ότι αποχώρηση από το ευρώ θα σημαίνει καταστροφή δεν ήταν ένα «στιγμιαίο αδίκημα», αλλά μια βαθύτερη σκέψη. Λογικό, επίσης, είναι ότι τα μισθοδοτούμενα από το κόμμα στελέχη που ελέγχουν την Κ.Ε. δεν είναι σε θέση να ανοιχτούν στην κοινωνία, οπότε αλλαγή γραμμής θα σήμαινε και αντικατάστασή τους από άλλα ικανότερα, που υπάρχουν εν αφθονία. Τελικά το μέλλον προβλέπεται δύσκολο για το ΚΚΕ, γιατί δε διεκδικεί κάποιο ρόλο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Η πολιτική της απελευθέρωσης

Όπως προαναφέραμε, ο τόπος μας έχει ανάγκη από ένα μεγάλο κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι εκεί είναι η θέση του. Επανειλημμένα έχουμε εξηγήσει τους άξονες μιας πολιτικής απελευθέρωσης, που εκφράζει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ας μην τους επαναλάβουμε.

Βλέποντας διάσπαρτες τις δυνάμεις, άτομα και συλλογικότητες, που θα μπορούσαν να συνθέσουν μια αρχική Κίνηση, το ΑΣΚΕ με απόφαση της Συνόδου του πήρε την πρωτοβουλία να απευθυνθεί σε όλες τις δυνάμεις που υπέθετε ότι βρίσκονται στο χώρο αυτό. Επί 6 μήνες έγιναν πάμπολλες και κουραστικές συζητήσεις. Κάποιοι προτίμησαν την εύκολη λύση της προσχώρησης σε άλλα σχήματα, κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως στο ΚΚΕ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το ΟΧΙ. Κάποιοι δε φάνηκαν διατεθειμένοι ν’ αποδεχθούν βασικές θέσεις, όπως η αποχώρηση από την Ε.Ε. ’λλοι την αρνήθηκαν ευθέως, άλλοι έθεταν προϋποθέσεις για την αποχώρηση, που παρέπεμπαν το ζήτημα στις ελληνικές καλένδες. ’λλοι κωλυσιεργούσαν, επιδιώκοντας επαφές με κάποιες από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, ακόμη και με τη ΔΗΜΑΡ. ’λλοι δεν ήθελαν να περιληφθούν τα εθνικά θέματα και η λαθρομετανάστευση στο πλαίσιο αρχών. ’λλοι δίσταζαν μπροστά στις δυσκολίες του εγχειρήματος, οικονομικές, οργανωτικές και επικοινωνιακές. ’λλοι έθεταν άλλες προτεραιότητες.

Με όλ’ αυτά τα προβλήματα, έγιναν 3 σημαντικά βήματα. 1) Δημιουργήθηκε μια Επιτροπή της Κίνησης, που συνεδρίαζε τακτικά. 2) Γράφτηκε ένα καλό κείμενο, ως ιδρυτική διακήρυξη της Κίνησης. 3) Έγινε μια επιτυχής εκδήλωση της Κίνησης στην Ηλιούπολη. Η δραστηριότητα σταμάτησε εν όψει εκλογών και καλοκαιριού.

Όπως έχουμε ξαναγράψει στη «Ε», αφού δεν έγινε δυνατή μια ευρύτερη συσπείρωση, το ΑΣΚΕ επιχείρησε την αυτόνομη συμμετοχή του στις εκλογές, τελικά όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις οικονομικές δυσκολίες.

Στην επόμενη Σύνοδο του ΑΣΚΕ θα επανεκτιμήσουμε την κατάσταση. Θεωρούμε ότι, παράλληλα με την αυτόνομη δραστηριότητά του, το ΑΣΚΕ πρέπει να επαναλάβει την προσπάθεια για σύγκλιση και κοινή δράση με όσους απέδειξαν ότι μπορούν να έχουν θέση σ’ αυτήν και κυρίως με απλό κόσμο, κυρίως νέους, που αγωνιούν για το μέλλον της οικογένειάς τους και της πατρίδας τους. Η έκκληση απευθύνεται και σε όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο από το έντυπο της «Ε» ή το διαδίκτυο και θεωρούν σημαντική την απουσία μιας πρότασης απελευθέρωσης από τις δύο προηγούμενες εκλογές.

Α) Τα 31,5 δισ. (και όσα άλλα μας δίνουν οι «εταίροι» μας) είναι δικά μας χρήματα, είναι ένα μικρό μέρος από όσα μας αρπάζουν, λόγω της συμμετοχής μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε.

Β) Από τα 31,5 δισ. ο ελληνικός λαός δε θα πάρει ούτε 1 ευρώ. Ένα μέρος από αυτά θα επιστρέψουν στους τοκογλύφους-δανειστές, δήθεν για εξόφληση προηγουμένων δανείων. Τα υπόλοιπα θα χαριστούν στους πάμπλουτους τραπεζίτες με τις χρεοκοπημένες τράπεζες, που με τη σειρά τους θα χαρίσουν ένα μερίδιο στα καθεστωτικά ΜΜΕ, για να μας βομβαρδίζουν καθημερινά με αθλιότητες.

{Επειδή ακόμα και ο πιο καλόπιστος αναγνώστης δε θα μπορούσε να πιστέψει τα όσα υποστηρίζει το ανώτερο στέλεχος του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ και στενός συνεργάτης του κ. Τσίπρα, αντί να παραθέσουμε αποσπάσματα με τα δικά μας σχόλια, παραθέτουμε ολόκληρο το άρθρο του κ. Θεοδωρίδη.}

28η Οκτωβρίου: Ο πόλεμος που τελικά δεν ήταν "τρικούβερτο γλέντι"

69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»...

Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ’ όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη 1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.

Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της “εθνικής πανστρατιάς”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη ‘συγκυρία’ μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι ‘βουλγαροκομμουνιστές’”.

Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.

Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-'41»: «Ένα περίεργο πράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους ‘Εμπέδους’ δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα ‘τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια 'οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;'».

* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης

Ο πρόεδρος του γερμανικού Συνδέσμου Εξωτερικού Εμπορίου ’ντον Μπέρνερ, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Stuttgarter Zeitung», είπε ότι, αν η Ελλάδα πιεστεί πολύ, μπορεί να πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας και της Κίνας.

Για το ενδεχόμενο που η Ελλάδα αποχωρούσε από την Ευρωζώνη και δημιουργούσε στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα είπε: «Η Ελλάδα θα αποκόμιζε μεγάλα κέρδη και η Ευρώπη θα αποκτούσε ένα πρόβλημα ασφαλείας και, μάλιστα, για πολλές δεκαετίες … Αν πληρώσουμε για την Ελλάδα, αυτό τελικά θα μας αποδειχθεί φθηνότερο». Για τον κ. Μπέρνερ το ζήτημα είναι γεωπολιτικό και όχι οικονομικό. Και συμπληρώνει, με τη γνωστή γερμανική ωμότητα: «Η Γερμανία πρέπει ν’ αναμιχθεί στην πολιτική των χωρών της Νότιας Ευρώπης».

Ακόμη και αυτοί το ομολογούν! Εμείς πότε θα το καταλάβουμε;