Είναι γνωστά τα εσωτερικά προβλήματα στις ΗΠΑ, της μέχρι πρότινος μόνης πλανητικής δύναμης, που απέβλεπε σε παγκόσμια διακυβέρνηση, σύμφωνα με τους σκοπούς των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών και του μεγαλοκερδοσκοπικού χρηματοπιστωτικού (και όχι παραγωγικού) κεφαλαίου. Η διαμάχη αυτή, που εκφράζει το νέο δίπολο εθνών ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, εκδηλώνεται στον πόλεμο κατά των ΗΠΑ του Τραμπ, κατά του Brexit και των Γαλλίας και, ίσως, Ιταλίας και Ρωσίας (η οποία φαίνεται να κερδίζει συνεχώς έδαφος στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια...) από όλους τους άλλους μαζί με τους Δημοκρατικούς και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ!
Ομως, ταυτόχρονα, υπάρχουν και... ενδοπαραταξιακές αντιθέσεις σε ειδικά θέματα εθνικών(…!) προτεραιοτήτων, γεωστρατηγικής και υδρογονανθράκων. Αυτές τις αντιθέσεις επιχειρεί να εκμεταλλευτεί και η ελίτ των «λευκών Τούρκων» (τώρα και η νέα ελίτ των «μαύρων Τούρκων» του Ερντογάν), ώστε να περιληφθεί στους «Μεγάλους» της ...Δύσης με τη βοήθεια κυρίως των Γερμανών, που νομίζουν πως είναι οι κυρίαρχοι της Ευρώπης, με τα γνωστά ασυνάρτητα αποτελέσματα. Ευτυχώς, ακόμη δε βιάζεται να πάρει μέρος δυναμικά σ’αυτό το, φαινομενικά, χαώδες «παιχνίδι» η Κίνα και περιορίζεται στην οικονομική διείσδυση, χωρίς όμως ιδεολογικοκοινωνικά και πολιτιστικά «οράματα», που εξασφαλίζουν οπαδούς και εν δυνάμει οργανέτα, μια που έχει εξελιχθεί σε ένα ολοκληρωτικά ακραία νεοφιλελεύθερο κράτος.
Μέσα σ’αυτό το χάος έχουν εμπλακεί οι, κατ’όνομα, ελληνικές γνωστές πολιτικές δυνάμεις (βλέπε στο παρακείμενο άρθρο) με το γνωστό σε όλους μας εσωτερικό αλαλούμ, αναπόφευκτο, μια που οι οδηγίες των πατρόνων τους είναι συγκεχυμένες λόγω, των εσωτερικών τους διενέξεων και των συνεχώς εναλλασσόμενων «συμμαχιών» τους. Το μόνο στο οποίο όλοι οι πάτρωνες συμφωνούν, με πολύ μικρές διαφοροποιήσεις, είναι οτιδήποτε βλάπτει καίρια, εσωτερικά και εξωτερικά την Ελλάδα και τους Ελληνες πολίτες..., με πρώτο παράδειγμα την «επιλογή» του Πρωθυπουργού για την Προεδρία της Δημοκρατίας, παρά την «ασημαντότητα» του θεσμού, όπως έχει καταντήσει.
Η επιλογή της κ. «Αικατερίνης Σακελλαροπούλου»
Σε όλες τις προηγούμενες ψηφοφορίες για Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είχε προκληθεί ο θόρυβος που μας ταλαιπώρησε τους τελευταίους μήνες με αλλοπρόσαλλες, αστείες έως και γελοίες προτάσεις ή προφητείες. Αλλωστε, ο πολιτειακός ρόλος του θεωρείται σχεδόν συμβολικός, παρά το ότι μπορεί, αν είναι ικανός... να το θελήσει, να παρέμβει αποτελεσματικά σε καίρια θέματα με το να αρνηθεί κύρωση νόμου ή συμφωνίας ή να απειλήσει παραίτηση. Κάτι που δεν έπραξε ο απερχόμενος Πρόεδρος στο ζήτημα της επαίσχυντης «συμφωνίας» των Πρεσπών, αν και το απετόλμησε στο «Δημοψήφισμα» του Ιουλίου του ‘15, για να προστατέψει τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες και το στενό πυρήνα της Ε.Ε. από τον κίνδυνο(!) διάλυσής τους (όπως αποκαλύφθηκε πριν από λίγες μέρες στο βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκου Στέφου). Εννοείται ότι η δοσολογία και τα όρια των «πιέσεων» προς τους «εταίρους» στις «διαπραγματεύσεις», πιθανόν και τα «δεκαεπτάωρα» του Τσίπρα, καθορίζονταν από τον υπερατλαντικό «στρατηγικό σύμμαχο», όπως αποκαλύφθηκε, τον Αύγουστο του ‘15 από την υποκλαπείσα «οδηγία» των ΗΠΑ και την «αφοπλιστική», τάχα αφελή, ομολογία του Τσίπρα πως, φυσικά είχαμε συνεχή επικοινωνία με την Ουάσιγκτον καθ’όλη τη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων με τους εταίρους», δηλ. με το Σόιμπλε και τη Μέρκελ!! Και περί αυτών, βέβαια, ούτε λέξη ούτε μία γραμμή έκτοτε.
Και για να επανέλθουμε στην αφορμή για όλα τα παραπάνω, η κ. Αικατερίνη είχε επιλεγεί πολύ προηγουμένως και με κριτήρια εντελώς αντίθετα από αυτά που διεκήρυσσε ο κ. Μητσοτάκης. Είχε αποκλειστεί ο Καραμανλής, διότι τα δείγματα γραφής του ήσαν δυσοίωνα για τους πάτρωνες και των δύο ακτών του Ατλαντικού (πλην ίσως της Γαλλίας...), για παραπλήσιους λόγους και ο Σαμαράς (άλλωστε και οι δύο υπερέβαιναν κατά πολύ τον Πρωθυπουργό...) και οι υπόλοιποι, σχεδόν όλοι γνωστοί στο πανελλήνιο για το ποιόν και το «ποσόν» τους, καμένα χαρτιά πλέον.
Ετσι, τελικά «προτάθηκε» η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του ΣτΕ, συνδικαλίστρια (όπως και η κ. Θάνου στον Αρειο Πάγο και, όπως και εκείνη) εκλεκτή του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ (και των αντίστοιχών τους Πρεσβειών), με «κοινωνικές ευαισθησίες» που ταιριάζουν στην Τρόικα και τα Μνημόνια, υπερασπίστρια των δικαιωμάτων (φανταζόμαστε τίνων...) και προπάντος, προοδευτική, ακριβώς όπως το φαντάζεται και προωθεί ο Soros των «ανοικτών κοινωνιών» (για να εισέρχονται, λάθρα, οι ξένοι και να αποχωρούν οι ενοχλητικοί εντόπιοι), με επικεφαλής των ιδρυμάτων στη χώρα μας την κ. Λυμπεράκη, εξαδέλφη του κ. Μητσοτάκη...
Φαντάζεται κανείς, όμως, την κ. Σακελλαροπούλου να τίθεται επικεφαλής, έστω συμβολικά, των Ελλήνων στον Αγώνα για Υπεράσπισης της Ελλάδας από τους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς της ; Ας ευχηθούμε να μην επιβεβαιωθούν οι φόβοι μας για το ρόλο που θα διαδραματίσει στους δύσκολους καιρούς, που διανύουμε και η νέα Πρόεδρος άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της να ανανήψει εθνικά και κοινωνικά!
O πρώτος Ελληνας, και μάλιστα συνειδητά ορθόδοξος, (ίσως, ο τελευταίος μέχρι τώρα) κυβερνήτης Ι. Καποδίστριας είπε «… η νίκη θα είναι δική μας, αν βασίλεύσει εις την ακαρδίαν μας μόνον το αίσθημα το Ελληνικόν. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».
Οι τωρινοί «φιλήκοοι των ξένων» (και όχι μόνο οι πολιτικές δοτές ηγεσίες…) ανήγαγαν μιαν επίσκεψη στον υπερατλαντικό, ταλανιζόμενο εσωτερικά και εξωτερικά, ηγέτη ως το σημαντικότερο γεγονός του νέου, δυσοίωνου και όχι αισίου και ευτυχούς, έτους, «λησμονούντες» το γνωστό (ύμνος εις την Ελευθερίαν) «μοναχή το δρόμο πήρες,/ εξανάρθες μοναχή / δεν είναι εύκολες οι θύρες, / όταν η χρεία τες κουρταλεί»…
Και αυτά, ενώ:
- Ο στωμύλος και αδίστακτος υπουργός… Ανάπτυξης μας πληροφορεί ότι «αρκούν 200 ευρώ για την επιβίωση» (!!), χωρίς τουλάχιστον να προτείνει στους «σοφούς» που το πρότειναν να το επαληθεύσουν, να το εφαρμόσουν οι ίδιοι, έστω και ως εύγλωττον πείραμα προσωπικόν…
- Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου έχουν ήδη «καταληφθεί» από πιστούς, έως φανατικούς, του δόγματος «ιερός πόλεμος (Τζιχάντ) κατά των απίστων», χωρίς να μας πληροφορούν πόσοι απελάθησαν ή επαναπατρίσθηκαν το τελευταίο εξάμηνο και πότε ο νέος νόμος περί αυτών...
- Οι βόρειοι γείτονες βυσσοδομούν εναντίον μας και καραδοκούν, οι ανατολικοί ανοικτά προκαλούν και παραβιάζουν την εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα της χώρας μας. Οι «εταίροι» και οι «στρατηγικοί σύμμαχοι» μας προτείνουν να τα «βρούμε» με τους παραπάνω, «διαπραγματευόμενοι» μ’αυτούς για τα δικά μας, χωρίς προϋποθέσεις, διεθνή δίκαια και θαλάσσης, για το Αιγαίο, την Κύπρο, την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ. Και, το αδιανόητο(!), οι «δικοί μας» «φιλήκοοι των ξένων», έμπλεοι πόθου δοτής εξουσίας και πλουτισμού, έχουν ήδη ξεσαλώσει υπερασπιζόμενοι κάθε παραλογισμό των εχθρών μας, η πολυάριθμη, δυστυχώς, 5η φάλαγγα εντός των τειχών μας…
Η μόνη σωτηρία, η «νίκη», έστω απλώς επιβίωσης, είναι Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, εσωτερική και εξωτερική, με ό,τι αυτός συνεπάγεται, με νόμιμα μέσα, κατ’αρχήν...
Οι καιροί ου μενετοί, πλέον.
Στα μέσα του καλοκαιριού «έφυγε» ένας σπουδαίος φίλος του ΑΣΚΕ, ο Κύπριος αγωνιστής Ανδρέας Φρυδάς, τραυματίας στα χουντικά κατορθώματα του πραξικοπήματος στην Κύπρο. Σημαντικός, αδέσμευτος, πολίτης της Κύπρου, υπερασπιστής της Ανεξαρτησίας της και πολέμιος ασυμβίβαστος των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών της.
Τα βαθύτερα συλλυπητήρια στη γυναίκα του και τα παιδιά του.
Θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη και σεβασμό συνεχίζοντας τον Αγώνα του για την Κύπρο όλων μας.
Δεν πρόφτασε να αναγγελθεί από τον Υπουργό Eπικρατείας Γεραπετρίτη σύσταση επιτροπής για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και οι εθνομηδενιστές επετέθησαν.
Ο Νίκος Βούτσης, ο γνωστός, φοβούμενος αφυπνιση του Εθνικού φρονήματος διαμαρτύρεται :
«Τι πράγματα είναι αυτά ; Μέσα σε μια παγκοσμιοποίηση [...] μιλάμε για εθνικό αφήγημα και ταυτότητα της χώρας. Τραβήξτε τα πέρα» και ο Γεραπετρίτης, απολογείται : «Δεν είναι ότι προσπαθούμε να διαμορφώσουμε ενοποιημένη εθνική βάση [...]. Οχι μια δημόσια πολιτική που αναφέρεται σε ενιαίο Εθνος»!!
Φαντάζεται κανείς τι έχει να επακολουθήσει; Εννοείται, φυσικά, ότι και εμείς δε θα τους αφήσουμε ήσυχους να ασχημονούν και να βυσσοδομούν κατά της Ελλάδας, των Ελλήνων, του Ελληνισμού.
Πλησιάζει (στις αρχές του 2020) η ώρα της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και ο αριθμός των υποψηφίων (προτεινόμενων, αυτοπροτεινόμενων ή ψευτοαναφερόμενων) για την υψηλή, ονομαστικά τουλάχιστον, αυτή θέση συνεχώς... πολλαπλασιάζεται έτσι, ώστε κινδυνεύει να καταντήσει νούμερο επιθεώρησης.
Αρκεί για του λόγου το αληθές να αναφερθεί το προτεινόμενο (με δική της πρωτοβουλία, φανταζόμαστε) όνομα της Κας Δαμανάκη(!), πρόταση ανάλογης σοβαρότητας αυτής του... Γιωργάκη για τον κ. Πετσάλνικο!!!
Και αυτά για θέση εντελώς αποδυναμωμένη πολιτικά και επομένως οι ενδιαφερόμενοι ενδιαφέρονται μόνο για το θεαθήναι και τις απολαβές.
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό