Στις 21/1/2017, Σάββατο, ώρα 6:30μμ, θα γίνει στα γραφεία του ΑΣΚΕ η κοπή της πίτας, για Αίσιον το νέον έτος !! Θα ακολουθήσει πολιτική ομιλία και γενική συζήτηση.
Κανείς, ούτε καν οι φανατικότεροι των εχθρών του, δεν αμφισβήτησαν ποτέ το Μέγεθος του ίδιου του Κάστρο, του ονόματος και του θρύλου του, που κυριάρχησε για μισό αιώνα σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική και εγκαινίασε τους αγώνες των λαών της για χειραφέτησή τους, από τα ποικίλα δεσμά που τους είχε επιβάλει η Βόρεια Αμερική, ακυρώνοντας το κατόρθωμα του Μπολίβαρ και των διαδόχων του στον αγώνα κατά των Ισπανών κατακτητών.
Το παράδειγμά του, το κύρος και η επιρροή εξ’αυτού υπήρξαν (και πιθανόν υπάρχουν...) δικαιολογημένα και δικαιωμένα. Προσέφερε κοινωνικες και ευρύτερα πολιτιστικές κατακτήσεις πρωτόφαντες σε λαούς για αιώνες δυναστευόμενους και, το μέγιστο, τη συλλογική, τουλάχιστο, Αξιοπρέπεια, όρο απαράβατο για την επιβίωση και ανάπτυξη κάθε λαού. Παράδειγμα επικίνδυνο για τις δυναστεύουσες Δυνάμεις, που κάνουν κατανοητές (όχι όμως και δικαιολογημένες) τις εχθρικές μέχρι και επιθετικές ενέργειές τους για ακύρωσή του καθώς και, τουλάχιστο..., τη διστατικτική, και μάλιστα όχι αφιλοκερδή, βοήθεια εκ μέρους του, τότε, λεγόμενου Ανατολικού Μπλοκ, στο οποίο δεν υποτάχθηκε ποτέ.
Υπάρχει, βέβαια, και άλλη πλευρά (υπερτονισμένη, ίσως, αν υπολογιστεί πως δεν υπήρξε ποτέ εκεί, έστω και τυπική, πόσο μάλλον πραγματική, Δημοκρατία) στην κουβανέζικη επανάσταση (που ονομάστηκε γρήγορα και «κομμουνιστική»...), αυτή της αυταρχικής έως και δικτατορικής διακυβέρνησης. Και πρώτοι που αποκάλεσαν Δικτάτορα τον Κάστρο ήσαν οι ΗΠΑ, που εισέπραξαν την καυστική απάντησή του: «Είμαι δικτάτορας του εαυτού μου και διερωτώμαι γιατί δε μας δίνουν χείρα βοηθείας όπως κάνουν με τους άλλους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής»!
Είναι αλήθεια ότι, μετά την αναίμακτη σχεδόν επικράτηση, στο τέλος του 1959, της επανάστασης, ακολούθησαν αντεκδικήσεις στις προηγούμενες βαρβαρότητες της δικτατορίας του Μπατίστα, οξύτατη λεκτική επίθεση κατά των ΗΠΑ, που μέχρι τότε ευνοούσαν σιωπηρά την αλλαγή καθεστώτος, φυγή των οργάνων της νεοφεουδαρχικής αμερικανικής (ΗΠΑ) κατοχής και των πιο θερμών οπαδών-ωφελημένων της δικτατορίας Μπατίστα, ιδιαίτερα της Μαφίας, και οξεία αντεπίθεση των ΗΠΑ.
Ταυτόχρονα, ενώ επιβαλλόταν πλήρης κρατικοποίηση των πάντων, μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων (ακόμη και τα κουρεία έγιναν κρατικά!), επιβάλλεται ολοκληρωτικό εμπορικό εμπάργκο (τότε αρχίζει, συμπτωματικά..., και ο παγκόσμιος πόλεμος κατά των «βλαβερών στην υγεία», της ζάχαρης και του καπνού...), στροφή προς Σοβιετική Ενωση για βοήθεια και προστασία, με επακόλουθο αύξηση (ή επιθυμία) φυγής και περιορισμός μέχρι και κατάργηση ατομικών και πολιτικών ελευθεριών (που ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν προηγουμένως) και αποχώρηση του Τσε Γκεβάρα, που έγινε ο θρύλος της παγκόσμιας νεολαίας, λόγω της δράσης και του ηρωικού τέλους του.
Πάρα ταύτα και παρά το γεγονός ότι συνέβαλε και ο Κάστρο, άθελα ίσως και λόγω των συνθηκών, στη διατήρηση της άποψης πολλών ότι υπάρχει αντιθετικό χάσμα ανάμεσα στο Σοσιαλισμό και τη Δημοκρατία, ενώ μπορούσε, λόγω και της ευρύτατης λαϊκής στήριξης, να επιχειρήσει το αντίθετο, μια και πραγματικός, ανθρώπινος, Σοσιαλισμός δε νοείται χωρίς πραγματική Δημοκρατία, το τελικό, ανεξάρτητα από την περαιτέρω πορεία της Κούβας, συναγόμενο κρίνεται θετικό για την ανθρωπότητα.
Και η κρίση αυτή επιβεβαιώνεται από την αθρόα συμμετοχή στις εξόδιες τελετές της τέφρας του Κάστρο, του Κουβανέζικου λαού και νοερά όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής (και όχι μόνο...) και των ηγετών τους, καθώς και των αντιπροσώπων των ηγεσιών, υποβαθμισμένων φυσικά..., όλων των κρατών ακόμη και, εξ’ αντιθέτου(!), της γελοίας παρουσίας και ομιλίας του, πρωθυπουργού, κακή τη τύχη, της Ελλάδας.
Διεθνής κατάσταση
Μετά το Brexit τώρα η εκλογή Τραμπ προκάλεσε νέο σοκ στις ανά τον κόσμο ελίτ που έχουν ως όχημα την παγκοσμιοποίηση και διαλύουν χώρες, λαούς και κοινωνίες με προσχήματα την ανταγωνιστικότητα, την «εισαγωγή» της «δυτικής δημοκρατίας» στους «απείθαρχους», μηχανευόμενοι κάθε τρόπο που θα τις καθιστά πλουσιότερες και ισχυρότερες.
Ο υπερτιμημένος, απερχόμενος, πρόεδρος Ομπάμα αναγόρευσε την άσπονδη σύμμαχό του Γερμανία ως θεματοφύλακα της παγκοσμιοποίησης και της αντιρωσικής στάσης έναντι των «κακών», δηλ. του απρόβλεπτου Τραμπ και των «απείθαρχων» στην Ε.Ε. Φοβούνται την επιρροή που θα έχει η εκλογή του για πολιτικές ανατροπές, που μπορεί να επέλθουν στις μεγάλες χώρες της Ε.Ε.(Ηδη επικράτησε το ΟΧΙ στην Ιταλία). «Αυτό που μας ενώνει (σ.σ. εννοεί με τις ΗΠΑ) είναι η κοινή μας πεποίθηση πως η παγκοσμιοποίηση πρέπει να προσδιοριστεί με ανθρωπιστικούς και πολιτικούς όρους», είπε η Μέρκελ στον Ομπάμα (σ.σ. δηλ. όπως στην Ελλάδα και στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου ας πούμε; ). «Αυτό που μπορέσαμε να καταδείξουμε τις τελευταίες δεκαετίες είναι πως οι αγορές και το εμπόριο είναι πηγή ευημερίας», είπε ο Ομπάμα στην Μέρκελ (σ.σ. Το πλουσιότερο 1% θα εννοεί). Σε ερώτηση μάλιστα αν η Μέρκελ πρέπει να θέσει υποψηφιότητα για μια τέταρτη θητεία στην καγκελαρία, είπε πως τη θεωρεί «εξαίσια ηγέτιδα» και ότι θα την ψήφιζε εάν ήταν Γερμανός. «Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα πιο σταθερή και αξιόπιστη σύμμαχο», «ξεχνώντας» τον οικονομικό πόλεμο ΗΠΑ-Γερμανίας. Πάντως η Μέρκελ έσπευσε να ανακοινώσει άρον-άρον την υποψηφιότητά της για τις γερμανικές εκλογές, που θα γίνουν το Σεπτέμβρη του 2017.
Αβεβαιότητα επικρατεί και στις αμερικανορωσικές σχέσεις στην μετά Ομπάμα εποχή, όπου στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία έχουν φθάσει στα όρια που θυμίζουν ψυχροπολεμικές εποχές. Οι προεκλογικές εξαγγελίες Τραμπ για προσέγγιση με τη Ρωσία δεν είναι βέβαιο ότι θα ευοδωθούν, επειδή στις ΗΠΑ, ως γνωστόν, δεν υπάρχει ένα ενιαίο κέντρο αποφάσεων και άσκησης πολιτικής εξουσίας, αλλά πολλά κέντρα συμφερόντων, που επιδρούν στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική προκαλώντας συνήθως με τις αμερικανικές επεμβάσεις τους αντιφατικά αποτελέσματα προκαλώντας εμπλοκές που αποβαίνουν, τις περισσότερες φορές, εις βάρος των ΗΠΑ (Λιβύη, ISIS, Ιρακ, Κουρδικό, Συρία κ.λ.π). Για να έλεγχουν τα πετρέλαια και τις ενεργειακές πηγές στις χώρες, που επεμβαίνουν δημιουργούν κενά εξουσίας που καταλαμβάνονται συνήθως από ανεξέλεγκτους (τζιχαντιστές, Σ. Αραβία, Εμιράτα, Τουρκία κ.λ.π). Η κοινή λογική για την πλειοψηφία των αμερικανικών συμφερόντων, εκτός αυτών που πλουτίζουν από την «τρομοκρατία», θα υπαγόρευε ότι η ΗΠΑ θα πρέπει να σταθεροποιήσουν την ευρύτερη περιοχή. Κι αυτό μόνο με την προσέγγιση με τη Ρωσία μπορεί να γίνει ως ένα ιστορικό ανάλογο της Συμφωνίας Σάικς-Πικό του 1916.
Στα εθνικά θέματα οι κίνδυνοι αυξάνουν
Η τρόικα Τσίπρα-Μητσοτάκη-Αναστασιάδη είναι ιδανικός συνδυασμός για ενδοτικές λύσεις στα εθνικά μας θέματα, που απεργάζονται οι εχθροί του Ελληνισμού, με τη θετική έκπληξη του ΚΚΕ για απόρριψη της «διζωνικής ομοσπονδίας». Στόχος των ΗΠΑ εκτός της γεωστρατηγικής θέσης της Κύπρου είναι και οι υδρογονάνθρακες πλέον. Στο Κυπριακό, με την επίσπευση των συνομιλιών Αναστασιάδη-Ακιντζί, όπου διαδίδεται πως θα 
μείνουν 90.000 Τούρκοι έποικοι (ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου κατά το Διεθνές Δίκαιο), ενώ οι γηγενείς Τουρκοκύπριοι όλο και λιγοστεύουν, φάνηκε και πάλι ότι επείγονται για «λύση». H «λύση» αναβλήθηκε πρόσκαιρα. Φαίνεται ότι μερίδα των Αμερικάνων, σ’αυτή τη μεταβατική Ομπάμα-Τραμπ φάση, δε θέλουν την επέκταση της Τουρκίας του Ερντογάν στο νησί με ένα αναθεωρημένο σχέδιο Ανάν, όταν εκκρεμεί η ευρύτερη περιοχή. Γι’ αυτό ο Κοτζιάς, ο άνθρωπός τους, που σ’ αυτή τη φάση, πιθανόν, να εκφράζει αυτήν τη μερίδα συμφερόντων, αντίθετη απ’αυτήν της πολιτικής Ομπάμα, ζητά την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και την κατάργηση των εγγυήσεων, αν και ο Τσίπρας είναι έτοιμος να συναντήσει τον Ερντογάν... για να τον «πείσει». Ισως κάποιοι εντός Ελλάδας τον συγκρατούν ακόμη, ενθυμούμενοι τη Ζυρίχη-Λονδίνο του 1959. Οι Ελληνοκύπριοι, επίσης, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αποδεχθούν με δημοψήφισμα νέα «λύση» τύπου Ανάν. Ομως ο μέγας κίνδυνος παραμένει με την επιμονή Αναστασιάδη για πάση θυσία «λύση», που αποφάσισε μόνος του να συνεχίσει τις «συνομιλίες μπλέκοντας και την Ελλάδα σε «πενταμερή» με την Τουρκία τον Ιανουάριο, οδηγώντας την στην παγίδα της εκ των προτέρων αναγνώρισης των τετελεσμένων.
Ο ανεξέλεγκτος, πλέον, Ερντογάν, που αναδείχθηκε σε δικτάτορα και έχει διαλύσει την κοινωνία των «λευκών» Τούρκων, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, θέλει μερίδιο από τη μοιρασιά των Μεγάλων και φοβάται κουρδικό κράτος, που θα είναι σπόρος νέου Ανατολικού Ζητήματος. Ζητά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, κάτι που στρέφεται ευθέως και κατά της ακεραιότητας της Ελλάδας, επειδή, όπως φαίνεται, στοχεύει σε κατάκτηση νέων εδαφών, για να γίνει Κεμάλ στη θέση του Κεμάλ. Το ανησυχητικό είναι ότι, εκτός του Ερντογάν, οι κεμαλιστές και οι ακροδεξιοί πλειοδοτούν σε διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας (π.χ. 18 βραχονησίδες, Ιμια) που, δυστυχώς, έχει αυτές τις ηγεσίες Τσίπρα-Μητσοτάκη και Σια που έχουν καταστήσει τη χώρα μας προτεκτοράτο των δανειστών. Ο κίνδυνος στο Αιγαίο ελλοχεύει. Το θετικό είναι ότι, ενώ αυτοί θέλουν να μας κατευνάσουν (μόνο κάποια νησιά μάς ζητάει ο Ερντογάν!), ο Ελληνικός λαός αφυπνίζεται με τις ερντογανικές απαιτήσεις και αποτρέπει τους συμβιβασμούς σ’ αυτές τις ηγεσίες.
Ευκαιρία έχει βρεί και η Αλβανία να διεκδικεί την Ηπειρο(!), να ζητά... συνεκμετάλλευση σε Ιόνιο-Ηπειρο κ.λ.π., ενώ τα Σκόπια ενθαρρυμένα με τα αμερικανικής γραμμής «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης» του Κοτζιά δε θα αργήσουν να διεκδικούν τη Μακεδονία με τη Θεσσαλονίκη, το όνομα και την Ιστορία της!
Η κατάσταση στο εσωτερικό
προοιωνίζεται...εξελικτική
Η κοροϊδίες περί...«δίκαιης» ανάπτυξης το 2017 και... «πλεονασμάτων» εν μέσω θηριωδών φόρων σε ό, τι κινείται και αναπνέει καλά κρατεί. Τα αδηφάγα όρνεα «εταίρων»-δανειστών, με τη μνημονιακή Βουλή που επέβαλαν, ζητούν ν’ αρπάξουν τα πάντα από τη χώρα, να εξανδραποδίσουν τους Ελληνες εργαζόμενους-επαγγελματίες-συνταξιούχους και, όταν θα τα έχουν πάρει όλα, θα μας...επιτρέψουν να χρεοκοπήσουμε. Εν τω μεταξύ οι άθλιοι υπηρέτες τους, οι διάφορες ντόπιες ελίτ προσκολλημένες στους δανειστες, το ευρώ, την Ε.Ε. και έτοιμες, πάντα, να υπηρετήσουν ξένα συμφέροντα συμπράττουν σ’αυτό το έγκλημα, αν και μετά απ’ τους κοινωνικά αδύνατους έρχεται η σειρά τους...
Η σχεδιασμένη διάλυση της Ελληνικής κοινωνίας, με τους πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, συναντά ήδη σοβαρές αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες, παρά τη βολική για τους Συριζαίους «Χρυσή Αυγή» . Η «υποχρέωση» που ανέλαβαν οι Συριζαίοι να τους κρατάνε επ’ αόριστο στα νησιά μας φανερώνει τις επιδιώξεις τους για πληθυσμιακή αλλοίωση. Δε θα τους περάσει.
Ομως η συνέχιση της καταστροφής της χώρας, της κοινωνίας και της οικονομίας έχει ένα όριο, πέρα από το οποίο προοιωνίζονται πολιτικές εξελίξεις. Αλλωστε στατιστικά οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν 2 χρόνια ζωής το πολύ.
Αγωνιά ο Τσίπρας
Ο Τσίπρας βλέπει ότι χάνει τα αμερικανικά στηρίγματά του, αυτά της προεδρίας Ομπάμα. Φοβάται, κατά τα προεκλογικά λεγόμενα Τραμπ, την «εκχώρησή» του στη δικαιοδοσία της Γερμανίας, που έχει... εκλεκτικές συγγένειες με το μητσοτακέικο. Η επίσκεψη Ομπάμα, που ο Τσίπρας διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους ως... θεόσταλτη για τη βοήθειά του στη μείωση του ελληνικού χρέους, μια και μετά θα πήγαινε στη Γερμανία, αποδείχθηκε φιάσκο και ο ίδιος εξευτελίστηκε. Ο Ομπάμα, αφού... μας εγκωμίασε για την ...υπομονή μας στα Μνημόνια, μας τόνισε πόσο καλή είναι η δημοκρατία, η ανάπτυξη η.. παγκοσμιοποίηση , οι «μεταρρυθμίσεις» και ότι θα στηρίξει ...μεταβατική λύση στο Κυπριακό. Την ίδια ώρα που ο Ομπάμα ξόρκιζε τη λιτότητα το ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ ΔΝΤ απαιτούσε διαρκή λιτότητα και καθεστώς οιονεί δουλείας για τους εργαζομένους! Φυσικά στη Γερμανία ο Ομπάμα δεν είπε τίποτα για το χρέος.Τη «βρώμική» δουλειά εδώ για τα εθνικά μας θέματα την «ανέθεσε» στη γνωστή και μη εξαιρετέα κ. Βικτώρια Νούλαντ, («Fuck EU», όταν προωθούσε κυβέρνηση με ναζιστές στην Ουκρανία) και τον νέο Αμερικανό πρέσβυ κ. Πάιατ (αποδέκτη της «ρήσης» Νούλαντ όταν ήταν πρέσβυς στην Ουκρανία).
Συνέδριο και ανασχηματισμός
Στο πρόσφατο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ η ηγετική ομάδα του Τσίπρα ήθελε την ενσωμάτωση και άλλων παροπλισμένων, πέραν των ήδη γνωστών ενσωματωμένων, μεγαλοπασόκων και του Κουβέλη. Αλλωστε, πολλοί απ’αυτούς έσπευσαν να δώσουν παρουσία (Τζουμάκας, Ξενογιαννακοπούλου, υιός Λιβάνης, Γκίβαλος, Ασλάνης κ.λ.π.). Στόχος του Τσίπρα ήταν η ουσιαστική πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ («...Εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα...») και η ανάδειξή του σε...Ανδρέα, δηλ. η μετατροπή του κόμματος σε... προσωπολατρευτικό, ώστε να περάσει πιο ανώδυνα η μνημονιακή του μετάλλαξη και να υπάρχει επι πλέον...πασοκική καβάτζα σε επερχόμενες εκλογές, που ο ίδιος θα ήθελε ν’αποφασίσει. Πέρα από τα ευτράπελα, όπου ξαναψήφιζαν ό,τι είχαν απορρίψει (Τσίπρας : «Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει τι ψηφίσατε, αλλά είστε ενάντια στην εισήγησή μου»), τα μεγαλοστελέχη, που προέρχονται από το Συνασπισμό του 3%, αποτρέψανε την πασοκοποίηση και του δυσκολέψανε το δρόμο για εκλογές. Ανταμείφθηκαν εκλεγόμενοι στην Κ.Ε. όλοι οι συνασπισμίτες υπουργοί που θέλουν τις καρέκλες τους και όχι ...πρόωρες, με προεξάρχοντα ...το Φίλη, που πήρε... 20 από τον Τσίπρα αλλά τελικά ... «αναδομήθηκε» και τώρα παριστάνει τον... επαναστάτη.
Ο ανασχηματισμός που έκανε μετά το Συνέδριο έδειξε ότι θέλει να περικόψει κάθε αριστερή κορώνα που εμποδίζει τους δανειστές για πλήρη ασυδοσία στις ιδιωτικοποιήσεις (ΔΕΗ κ.λ.π.) και τους «επενδυτές», τύπου «Ελληνικός Χρυσός», που αρπάζουν κοψοχρονιά και καταστρέφουν. Δε θέλει αχρείαστες αντιπαραθέσεις με την εκκλησιαστική Ιεραρχία, όταν κάθε ψήφος μετράει ανεξαρτήτως προέλευσης. Εγινε πιο αμερικανική με το διορισμό ως υπουργού του προέδρου του αμερικανοεβραϊκού ινστιτούτου Leon Levy, με δεσμούς με τράπεζες και τον ουγγροεβραίο αμερικανό Σόρος, Δ. Παπαδημητρίου (με ελληνικά μάρκας...Ευκλείδη!) , ενώ η υπουργός Ανεργίας σύζυγός του Ρ. Αντωνοπούλου παραμένει ακλόνητη. Η κυρία αυτή μάλιστα διατύπωσε το «θεώρημα» ότι όσο πιο πολλοί άνεργοι γράφονται στον ΟΑΕΔ τόσο μειώνεται η ανεργία!!!
Κυβέρνηση λοιπόν «στρογγυλεμένη» και πειθήνια με πρόσωπα που θα αντιδράσουν ηπιότερα, αν χάσουν τις καρέκλες τους σε περίπτωση πρόωρων εκλογών. Με αυτή την κυβέρνηση δεν αποκλείεται η εκδήλωση αυταρχισμού και καταστολής όπως με την προηγούμενη σύνθεση, αν κρίνει κανείς από τον εκτοπισμό των Αθηναίων από την πόλη τους χάριν του Ομπάμα. Φαίνεται ότι με αυτήν την κυβέρνηση έχει την πρόθεση να πορευθεί ως τις εκλογές που, αν δε γίνουν άμεσα, δε φαίνεται ότι θα αργήσουν πολύ.
Πάντως ο Τσίπρας μετά τον Ομπάμα, το Συνέδριο και τον ανασχηματισμό, ουσιαστικά δεν κυβερνά ο ίδιος αλλά διάφοροι Τσακαλώτοι(!) και λοιποι... Καππαδόκηδες. Ιδιαίτερο ρόλο έχει ο ευρωπαϊστής Πρόεδρος της Δημοκρατίας που παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα υπερβαίνοντας τις αρμοδιότητές του, με θετικές θέσεις για τα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα για τις τουρκικές απειλές.
Εκλογές;
Στη δεύτερη «αξιολόγηση» οι δανειστές ζητούν την ουσιαστική κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας, την μετατροπή μισθών-συντάξεων και εισοδημάτων σε φόρους εσαεί, πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%, που είχε συμφωνήσει ο Τσίπρας το 2015 για πάντα, τη διαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, επιτάχυνση Δικαιοσύνης (που διαλύεται) και άλλα «ψιλά» με «αντάλλαγμα» «βραχυπρόθεσμα» μέτρα μείωσης του χρέους. Οπως αποφάσισαν στις 5 Δεκεμβρίου, θα μειωθεί το χρέος των 320 δις κατά 40 δις έως το 2060(!!!!), δηλ. στη Δευτέρα Παρουσία. Ηδη ζητούν νέα μέτρα (4,2 δις το 2019), που μαζί μ’αυτά της 2ης «αξιολόγησης», αποτελούν ουσιαστικά το 4ο Μνημόνιο, δηλ. πέραν του 2018 . Φυσικά η κυβέρνηση Τσίπρα δε θα είχε πρόβλημα να τα ψηφίσει και να τα εφαρμόσει, όπως και τα προηγούμενα, όμως αντιλαμβάνεται ότι όσα ψέματα και να πει αυτός και οι υπουργοί του (όπως Κατρούγκαλος) το πολιτικό του μέλλον, αν συνεχίσει την διακυβέρνηση, προδιαγράφεται ανάλογο μ’αυτό του ομόσταβλού του Γιωργάκη, αν προστεθούν μάλιστα το προσφυγικό και τα εθνικά θέματα, που θα προκαλούν όλο και μεγαλύτερες αντιδράσεις.
Το σχέδιό του θα μπορούσε λοιπόν να προβλέπει πρόωρες εκλογές, επικαλούμενος «ρήξη» με τους δανειστές ώστε να επιβιώσει πολιτικά, να κερδίσει τις εκλογες η ΝΔ του Μητσοτάκη, για να εφαρμόσει αυτή τα μέτρα των δανειστών, να φθαρεί σε σύντομο χρόνο και ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, που θα γίνουν με την συριζαίικη απλή αναλογική, να επανέλθει σε κυβέρνηση. Ασφαλώς στη...σκέψη του Τσίπρα θα είναι και ένα νέο δημοψήφισμα με ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην όποια συμφωνία, για να εμφανισθεί ως ηγέτης του ΟΧΙ και να το εξαργυρώσει μετά εκλογικά. Ομως τότε θα απευθυνθεί σ’ αυτούς που έχουν...καεί στο χυλό του προηγουμένου δημοψηφίσματος. Προετοιμάζεται(;) λοιπόν ή απειλεί(;) με περιοδείες, πρωθυπουργικά γραφεία στη Θεσσαλονίκη, παροχές-κοροϊδία σε συνταξιούχους και νησιά;
Για να κάνει όμως πρόωρες εκλογές θα πρέπει να συμφωνήσουν τα μεγαλοστελέχη του που θέλουν τις καρέκλες τους και οι δανειστές , η Γερμανία,οι ΗΠΑ και λοιπές κατοχικές δυνάμεις, όπως συνέβη με τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρη 2015, που έγιναν με τις ευλογίες τους, επειδή έπρεπε να διώξουν τους «ενοχλητικούς». Αυτά τα ξένα όρνεα πολύ θα ήθελαν, σε περίπτωση αποχώρησης Τσίπρα, «οικουμενική», είτε με «τεχνοκράτες» (τύπου Παπαδήμου) είτε με πολιτικούς «πρόθυμους» να διαιωνίσουν τα νεοφιλελεύθερα πειράματά τους. Ιδωμεν...
Η Αντιπολίτευση αγωνιά, επίσης
Η ΝΔ με το Μητσοτάκη, αυτού του ακραίου νεοφιλελεύθερου, που υπόσχεται ότι. θα εφαρμόσει πιστά και έγκαιρα(!) όλα τα μέτρα των μνημονίων, αποτελεί μια βολική για τον Τσίπρα αντιπολίτευση. Βολική, επειδή, ενώ και τα δύο κόμματα έχουν ουσιαστικά ίδιες θέσεις για εθνικά θέματα (δυστυχώς), τα μνημόνια, την Παιδεία, τους λαθρομετανάστες κ.λ.π., προκαλούν την αναβίωση του δικομματισμού και της πόλωσης με ψευτοδιλήμματα, κάτι που δεν αποδυναμώνει, ανάλογα με τα «πεπραγμένα» του, το ΣΥΡΙΖΑ που παριστάνει τον αριστερό. Συγκρατεί κάποιες δυνάμεις και οδηγεί την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του στην αποχή. Από την άλλη ο Μητσοτάκης ...τρέμει στην ιδέα μιας «οικουμενικής» των δανειστών, επειδή τότε η αρχηγία του θα αμφισβητηθεί από δελφίνους και άλλες «φράξιες» (καραμανλικοί, σαμαρικοί, ...Ντόρα, κ.λ.π.) με το επιχείρημα ότι με αυτόν απέτυχε να κυβερνήσει η ΝΔ, παρά το ότι καθημερινά ζητά εκλογές από τον Τσίπρα. Ο ίδιος στην πραγματικότητα θα ήθελε ο Τσίπρας να υπογράψει τα πάντα και μετά να κάνει εκλογές, για να διατηρήσει με λιγότερη φθορά την αρχηγική του θέση. Οι εκλογές τώρα είναι απευκταίες για τη ΝΔ, επειδή η φθορά από την υπογραφή απ’ αυτήν του 4ου μνημονίου θα είναι ραγδαία.
Οι άλλοι
Στον πασοκικό χώρο Φώφη, Γιωργάκης, ξοφλημένοι σημιτικοί και Βενιζέλος ψάχνουν...ανύπαρκτα πολιτικά κενά και προσδοκούν εκλογική πελατεία απ’ αυτήν που μετακόμισε στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι περισσότεροι διαγκωνίζονται ποιος θα πάει με τη ΝΔ, ποιος με το ΣΥΡΙΖΑ και ποιος θα μείνει με το ...μουτζούρη.
Το ΚΚΕ εκπλήσσει ευχάριστα με τις θέσεις του για την Κύπρο και το Αιγαίο χωρίς, όμως, κουβέντα για το επίσης μείζον εθνικό θέμα της συσσώρευσης μουσουλμάνων προσφύγων και λαθρομεταναστών στα ελληνικά νησιά σε αμεση σχέση με τις τουρκικές βλέψεις και απειλές, για Σκόπια και Αλβανία.
Η Χρυσή Αυγή, παρά τους πανηγυρισμούς για την εκλογή Τραμπ, που πολιτικά είναι άσχετος με αυτήν, έχει τα δικαστικά της προβλήματα που της περιορίζουν την...ελευθερία δράσης.
Το Ποτάμι και ο Λεβέντης αποστραγγίζονται και φυλλορόουν ένθεν κακείθεν απευχόμενοι πρόωρες εκλογές.
Η Πλεύση της Ζωής παραμένει στάσιμη παρόλο που την προωθούν τα συστημικά μέσα, ενώ η ΛΑΕ, με τα μειονεκτήματά της, περιορίζεται, κυρίως, σε δράσεις ,όπως πλειστηριασμούς, διαδηλώσεις κ.λ.π., και είναι αποκλεισμένη από τα γνωστά ΜΜΕ.
Τα κυοφορούμενα νέα κόμματα και κινήσεις με πατριωτικά προτάγματα παραλείπουν, δυστυχώς,στις αναλύσεις και στις προτάσεις τους τον αγώνα κατά της κατοχής της χώρας από την Ε.Ε και του ευρώ της που απαιτεί διαρκή μνημόνια και έχει καταστήσει τη χώρα προτεκτοράτο και παρία. Δυστυχώς
Ετσι το αίτημα για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση ως όρος επιβίωσης και προόδου παραμένει ζητούμενο.
Ο πόλεμος στη Συρία που προκάλεσε η ίδρυση του ISIS, του ισλαμικού απάνθρωπου μορφώματος, ουσιαστικά από τις ΗΠΑ και Τουρκία, με σκοπό την καινούργια οριοθέτηση κρατών στη Μέση Ανατολή, και ειδικά εκεί όπου θα διέρχονται οι αμερικανικών συμφερόντων ενεργειακοί οδοί, και τον περιορισμό, τουλάχιστον, της Ρωσικής παρουσίας στην περιοχή, απέκτησε τελευταία και έντονο ενδιαφέρον για την Ελλάδα.
Οι ΗΠΑ και Ρωσία «συνεργάζονται» αναγκαστικά (ανοικτή σύγκρουση μεταξύ τους λογικά αποκλείεται, μια που θα σήμαινε παγκόσμιο πόλεμο!) στην αντιμετώπιση του ISIS, αλλά με αποκλίνοντες στόχους και τακτικές. Η Ρωσία επιδιώκει την εδραίωση και επέκταση της παρουσίας της στη Συρία με τη συνακόλουθη στήριξη του «νομίμου» προέδρου της Ασαντ και με την ευκαιριακή σύμπραξη των Κούρδων της Βόρειας Συρίας, που έχουν σχεδόν αυτονομηθεί στα τρία υπό συνένωση καντόνια τους, κοντά στους Κούρδους του Ιράκ και της Τουρκίας. Οι Αμερικανοί επιδιώκουν την ανατροπή του φιλορώσου Ασαντ, χάραξη νέων συνόρων και μελλοντική (όχι μακρινή) δημιουργία Κουρδικής ένωσης ανάμεσα στα Ιρακινά, Τουρκικά και Συριακά τμήματά της, ώστε να μη χρειάζεται η μέσω Τουρκίας ενεργειακή οδός...
Η κατάσταση περιεπλάκη με την Τουρκική επέμβαση, για συμμετοχή στον πόλεμο κατά του δικού της(!) ISIS, στην πραγματικότητα για να εμποδίσει τη συνένωση των τρίων Κουρδικών καντονιών, να τα «καταλάβει», ει δυνατόν, και να αποτρέψει τη δημιουργία του ενιαίου Κουρδιστάν σε βάρος της και τον αποκλεισμό της από τις ενεργειακές και υδάτινες(!) πηγές στα ανατολικά της, κάτι που θα μείωνε δραστικά τις μεγαλομανείς βλέψεις της και τη σπουδαιότητά της για τις ενδιαφερόμενες δυνάμεις για την περιοχή.
Φαίνεται πως οι ΗΠΑ είχαν υπαινιχθεί, έστω και αόριστα, αν όχι ρητά(!), πως για αντάλλαγμα θα παραχωρούσαν (δικά τους είναι;) στην Τουρκία επέκταση συμφερόντων της και στην Κύπρο και Ανατολικό Αιγαίο (και Θράκη;), κάτι που καθίσταται όμως (πέρα από την αναμενόμενη Ελληνική αντίδραση, όχι βέβαια από τον Τσίπρα, Μητσοτακέικο και Αναστασιάδη – ΑΚΕΛ…) προβληματικό, μετά τη ρήξη με τους Αμερικανούς, που φαίνεται πως ήσαν με το μέρος του «φιλοξενούμενού» τους ιμάμη Γκιουλέν, που δημιούργησε τον Ερντογάν(!), και του πραξικόπηματος εναντίον του.
Ούτως ή άλλως, είχε ήδη η Τουρκία προετοιμάσει το έδαφος με τις ορδές των λαθρομεταναστών που μέσω του εδάφους και της βοήθειάς της έφταναν στην Ελλάδα, ιδίως επί Τσίπρα (που τους προσκαλούσε ανοικτά) και μερικοί στην Ευρώπη (όπως ήθελαν και οι ΗΠΑ...), κάτι που η Ε.Ε. περιόρισε με την Τουρκο-ευρωπαϊκή συμφωνία την οποία χαιρέτησε(!) και ο Τσίπρας. Τώρα ο Ερντογάν απειλεί και «εκβιάζει» την Ε.Ε. για επανάληψη της προώθησης προσφύγων ή «προσφύγων» και λαθρομεταναστών και απειλεί την Ελλάδα, ανοικτά(!) πλέον, για το Ανατολικό Αιγαίο και τα νησιά. Την Ελλάδα του Τσίπρα, του Μητσοτάκη-υιού και Αναστασιάδη!
Είναι όμως πιθανόν ότι εκβιάζει, κυρίως, την Αμερική (και το ΝΑΤΟ), ώστε να μην «ξεχάσει» τις υποσχέσεις της σε βάρος της Ελλάδας, με τις εθελόδουλες «ηγεσίες» της, που ήδη δέχθηκαν (αν δεν το ζήτησαν κιόλας) «μόνιμη» εγκατάσταση των hot spots στα νησιά...!
Αυτά προς γνώσιν και κατάλληλη
προετοιμασία της Αντίδρασης.
«Τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος έχει ανακύψει για το ρόλο των ΜΜΕ και ιδιαίτερα της τηλεόρασης και το πρόβλημα που, εξώφθαλμα πλέον, αποτελούν για την ελληνική κοινωνία. Αφορμή ο πλήρης εκχυδαϊσμός της ιδιωτικής τηλεόρασης (οι διάφοροι brothers και bar είναι τα πιο εντυπωσιακά, όχι όμως και τα σοβαρότερα δείγματα ), τα πρόδηλα πολιτικά παιχνίδια, κυρίως αποπροσανατολιστικά, με τις ανόητες ή και ανώδυνες, τελικά, «αποκαλύψεις, και η απροκάλυπτη απόπειρα των φανερών ή μη καναλαρχών να παίξουν τον πρώτο πολιτικό ρόλο διαμεσολάβησης ανάμεσα στις εντολές των Ε.Ε., κυρίως, και των εντόπιων δυνάμεων στη χώρα, σε βάρος των πολιτικών!» [...]
«Είναι, πλέον, φανερό ότι το μέγιστο για την ίδια την επιβίωση της κοινωνίας ως τέτοιας, και όχι ως μάζας χειραγωγούμενης για αγορές και υποταγή, πρόβλημα της πληροφορίας, δηλ. της ποιότητας και ποσότητας, της αντικειμενικότητας των πομπών και του ελέγχου, που αποτελούν πλέον προϋποθέσεις για τη δημοκρατία, κανείς δεν το κουβεντιάζει, ούτε καν το αναφέρει. Και αυτό είναι κάτι λογικά αναμενόμενο.» [...]
«Είναι φανερό σχεδόν σε όλους ότι όσο τα ΜΜΕ θα βρίσκονται στα χέρια αυτών που διαθέτουν μεγάλη οικονομική δύναμη, εν πολλοίς το μαύρο χρήμα, δε μπορεί να υπάρχει πραγματική Δημοκρατία. Και πολύ μικρό εμπόδιο θα αποτελεί για την ασυδοσία τους ο όποιος περιορισμός επιβληθεί στην ιδιοκτησία πολλών ταυτόχρονα μέσων, ή στη δήθεν απαγόρευση της δυνατότητας κατοχής μέσου και δοσοληψίας με το Δημόσιο. Η λύση, η πραγματική, θα ήταν η πλήρης κοινωνικοποίηση όλων ανεξαιρέτως των μέσων πληροφόρησης, ελέγχου, ψυχαγωγίας. Δε χρειάζεται ανάλυση, τώρα, του τι ακριβώς σημαίνει κάτι τέτοιο, αφού στις σημερινές συνθήκες αυτό, φυσικά, αποκλείεται. Είναι όμως ρεαλιστική απαίτηση, άρα και ρεαλιστικός πολιτικός αγώνας για την ικανοποίηση της, να ζητηθεί πλήρως και πραγματικός κοινωνικός έλεγχος πάνω σε όλα τα μέσα που είναι όργανα χειραγώγησης και συμμόρφωσης στις ντιρεκτίβες της Ε.Ε.. Κοινωνικός έλεγχος, όχι κρατικός. Μέσω φορέων που μπορεί να επηρεάζονται από τη λαϊκή θέληση, έστω και έμμεσα, και που θα συμμετέχουν κόμματα, συνδικαλισμός, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Πανεπιστήμια, ακόμη η Εκκλησία, Σωματεία, Ενώσεις Δημοσιογράφων κ.λπ.
Και μέχρι τότε, μακριά από κάθε Μέσο που έχει τα σημερινά γνωρίσματα».
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό