ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πολλοί έχουν μείνει άναυδοι με την πρωτοφανή ευκολία που οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ καταπατούν κάθε προεκλογική τους εξαγγελία, δικαιολογούν κάθε τους ξεδιάντροπη πράξη και πρακτική σαν αναγκαία ή δικαιωματική, και επιπλέον λοιδορούν και χλευάζουν όποιον διαμαρτύρεται. Θα έπρεπε, όμως, να εκπλησσόμαστε; Ας δούμε, για αυτό, λίγο την ιστορία τους.

Μετά τη μεταπολίτευση επιχειρήθηκε μια μεθοδευμένη διαπαιδαγώγηση του ελληνικού λαού στη γενικευμένη ασυδοσία, την καταπάτηση κάθε κανόνα, γραπτού και άγραφου, σε συνδυασμό με τη συνειδητή, κατευθυνόμενη, προϊούσα απαξίωση της αίσθησης χρέους του πολίτη προς το κοινωνικό σύνολο. Πρώτος διδάξας ο αείμνηστος μέγας δημαγωγός ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Που εκμεταλλεύτηκε τη (δικαιολογημένη) ανάγκη απελευθέρωσης μετά τη δικτατορία και έριξε το σύνθημα για πλήρη ικανοποίηση κάθε αιτήματος, διάχυση της αποχαλίνωσης και ενεργοποίηση όλων των κατώτερων πολιτικών ενστίκτων του λαού. Μόνον έτσι, ο λαός, εξελισσόμενος σε άθροισμα ατόμων, θα μπορούσε να αποδεχθεί την πολιτική του. Και ο δημαγωγός τα κατάφερε.

Όμως, το ΠΑΣΟΚ, ο βασικός πολιτικός εκφραστής αυτής της τάσης, δε θα μπορούσε να πετύχει στο στόχο του, ως κυβέρνηση και εξουσία, αν δεν περιέβαλλε αυτή τη διαπαιδαγώγηση με ένα ιδεολόγημα και αν δεν συνεπικουρούνταν από μέρος της αντιπολίτευσης.

Ιδεολόγημα βρέθηκε και ήταν «η κοινωνία των δικαιωμάτων και των μειονοτήτων»!. Σε Δικαίωμα αναγορεύτηκε η επιθυμία σε κάθετι. Αρκεί κάποιος, ο οποιοσδήποτε, να ζητούσε κάτι, το ο,τιδήποτε.  Το Δικαίωμα ανήχθη στο υπέρτατο ιδεολογικό τοτέμ, η διεκδίκησή του σε αυτοσκοπό και ο κάθε ένας που αντιστεκόταν σε αυτό τον εκφυλισμό σε συντηρητικό. Δικαίωμα να δουλεύουμε όσο θέλουμε, να κάνουμε διακοπές όποτε και όσο θέλουμε, να αξιολογούμαστε όποτε θέλουμε και από όποιους θέλουμε, να χτίζουμε όπου θέλουμε, να πληρώνουμε όσο φόρο και όσες εισφορές θέλουμε, να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας όπως εμείς θέλουμε. Και επειδή πρόκειται για διαστροφή, για τάση χωρίς όριο, φτάσαμε, μετά από χρόνια διαπαιδαγώγησης, να ακούμε τον πιο απίθανο ισχυρισμό διατυπωμένο ως δικαίωμα. Και η διαστροφή αυτή παντρεύτηκε με την έτερη, αυτή της βάπτισης κάθε μικρής ή μεγάλης ομάδας ως προστατευόμενης και χρήζουσας προστασίας, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες για την πλειονότητα επιδεινώνονταν. Δικαιώματα οι επιθυμίες των λαθρομεταναστών, δικαιώματα οι επιθυμίες των ομοφυλόφιλων, δικαιώματα οι επιθυμίες των ζωόφιλων.

Το ρόλο του αντιπολιτευόμενου επίκουρου κλήθηκε με... ειλικρινή διάθεση να παίξει η «Ανανεωτική Αριστερά» (σ.σ. ανανέωσε μάλλον τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά παρά την Αριστερά...), μέσα από όλα τα κανάλια διαμόρφωσης γνώμης που κατέλαβε συστηματικά από το 1981 και μετά. Έτσι, από τους «διανοούμενους», τους δημοσιογράφους, τα ΜΜΕ, τις κομματικές νεολαίες, τα τελευταία χρόνια τις διάφορες ΜΚΟ, γενιές ολόκληρες στη μεταπολίτευση διαπαιδαγωγήθηκαν στο δικαίωμα και τη διεκδίκησή του. Ολόκληρη η κοινωνική και προσωπική ζωή μετατράπηκε σε κυνήγι των δικαιωμάτων, στην ουσία σε ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών και τελικά σε εκζήτηση. Την ίδια ώρα η έννοια των κοινωνικών υποχρεώσεων υποχωρούσε ως συντηρητική.

Τώρα, ο προηγουμένως φερόμενος ως αντιστασιακός και νυν υπηρέτης της κατοχής ΣΥΡΙΖΑ, φυσική κομματική μετεξέλιξη αυτού του χώρου, διατηρώντας στους κόλπους του τα πιο ασύδοτα και αριβίστικα στοιχεία, ασκεί την εξουσία, όπως έχει μάθει. Και είναι τουλάχιστον κωμικό ότι από τη μια προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τώρα τις αξιώσεις των  ψηφοφόρων του, μιας και ως κυβέρνηση δε σκόπευε να υλοποιήσει αυτά που υποσχόταν. Ενώ από την άλλη τα στελέχη του, συνηθισμένα στο να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς κόστος, επιδίδονται σε διαγωνισμό αμετροέπειας και ακρότητας, φραστικής και έμπρακτης. Ασελγώντας πάνω στην πατρίδα και στο λαό, στα πάντα, από τους φυσικούς πόρους μέχρι την παιδεία και τη νοημοσύνη μας.  Δε μας κάνει εντύπωση.

Απλά να γνωρίζουν ότι το ήθος αυτό, επείσακτο, σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική παράδοση του ελληνικού λαού, αλλά σε πλήρη συμφωνία με τα ήθη της σημερινής εν παρακμή Δύσης, κάποτε, σύντομα, θα εκλείψει μαζί με τους ίδιους. Όταν ο λαός αναδείξει από μέσα του το καλά κρυμμένο ήθος του, προϊόν της μακραίωνης ιστορίας του.

Μετά από μια μικρή εισαγωγή από το συντονιστή της εκδήλωσης το λόγο πήρε ο  φίλος  κ. Μανώλης Μηλιαράκης, επίτιμος, πλέον, πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας, και τόνισε ότι, ευρύτερα, εθνικά θέματα δεν είναι μόνο τα αναφερόμενα στο Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και άλλα, όπως της εθνικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας, της Παιδείας και Πολιτισμού (μέγας στόχος της Νέας Τάξης), το δημογραφικό, το  περιβαλλοντολογικό πρόβλημα.

Μετά το Α’ Μνημόνιο (2010) του Γ. Παπανδρέου η «Χριστιανική Δημοκρατία», όπως και το ΑΣΚΕ, θεώρησε ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό Κατοχή (από Δ.Ν.Τ και Ε.Ε., δηλ. Γερμανία) και, μαζί με το ΑΣΚΕ και μεμονωμένους ευαίσθητους πολίτες, ξεκίνησαν τον Αγώνα για την Εθνική και Κοινωνική ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, κάνοντας ιδιαίτερα θερμή μνεία στην προσφορά και τις πρωτοβουλίες του αναντικατάστατου Νίκου Καργόπουλου του ΑΣΚΕ, και στηλιτεύοντας τον «όρκο πίστεως» όλων τους στις κατοχικές δυνάμεις(!), και μαζί τους ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ !!

Στηλίτευσε την ενδοτικότητα των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ για τη στάση τους στο νέο σχέδιο υποταγής της Κύπρου, την ονομασία του Αιγαίου «νατοϊκά ύδατα», την παθητικότητά τους απέναντι στις προκλήσεις Τουρκίας, Σκοπίων, Αλβανών και τις εξοργιστικές ανθελληνικές  δηλώσεις υπουργών τους.

Γενικότερα, κλείνοντας, χαρακτήρισε όλους τους εν τη Βουλή πολιτικούς( σε αντίθεση με τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών) ως υπηρέτες των δανειστών και κατέληξε ότι ευρισκόμενοι, πλέον, σε κατάσταση πολέμου πρέπει να υπάρξει ελπίδα μέσω ενός Πατριωτικού Αντιμνημονιακού Κινήματος (σ.σ. νέος όρος της Χριστ. Δημοκρατίας) πέρα και έξω από όλα τα μνημονιακά κόμματα.

Ακολούθησε ο  κ. Θέμος Στοφορόπουλος, πρέσβης επί τιμή, που νέος διπλωμάτης τότε, το 1987, πρέσβης στην Κύπρο, παραιτήθηκε (μαζί με λίγους άλλους), διαμαρτυρόμενος για το απροσδόκητο κοινό ανακοινωθέν Α. Παπανδρέου-Οζάλ στο Νταβός για ...συνδιαχείριση του Αιγαίου(!), που ευτυχώς μετά αποκηρύχθηκε (το γνωστό «mea culpa»: σφάλμα μου!).

Ανέπτυξε το ιστορικό, κυρίως μετά το 1974, των συνεχών υποχωρήσεων σε όλα τα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα στις σχέσεις μας με την Τουρκία, που συνεχώς προωθεί τον έλεγχο του Αιγαίου, ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις συζητούν(!) όλες τις τουρκικές απαιτήσεις σε περίπου 40(!) συνεδρίες(!), αντί να προωθούν την εφαρμογή του δικαιώματος 12 μιλίων στα χωρικά μας ύδατα. Ολα τα κόμματα, λόγω των εξαρτήσεών τους από «φίλους» και εχθρούς(!) απλώς παρακολουθούν τις εξελίξεις σε βάρος της Ελλάδας σε όλα τα εθνικά θέματα, ακόμη και στα εσωτερικά και μάλιστα στην ηθελημένη (;) καταστροφή της γλώσσας μας !

Αναφερόμενος στον προκυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ το διχοτομημένο ανάμεσα στους λενινιστές και στους « ευρωκομμουνιστές» υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, όπου για λίγο χρόνο ήταν διπλωματικός σύμβουλος, ανέφερε τον ευρέως διαδεδομένο χαρακτηρισμό της πολιτικής των ηγεσιών από τον Κύρκο (έως σήμερα...) ως Κυρκόπορτα(!).

Και κλείνοντας την άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυσή του προειδοποίησε ότι, έτσι, με τέτοια πολιτική, τα πάντα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή (εφόσον δεν υπάρξει εθνική λαϊκή αντίδραση)...

Επόμενος ομιλητής ήταν ο Θεσσαλονικιός φίλος μας  κ. Γαβριήλ Αβραμίδης, τ. Βουλευτής του Άρματος Πολιτών, συνεργαζόμενου, προκυβερνητικά..., με τους ΑΝΕΛ, ασχολούμενος διαρκώς με τα εθνικά θέματα και βαθύς γνώστης των σχεδίων, των μηχανισμών της Τουρκίας, συμμετέχων σε όλες τις δράσεις του πιο δυναμικού και συνειδητοποιημένου στοιχείου του Ελληνισμού, των Ποντίων, όπου ελληνικής γης.

Ανέπτυξε τις αρνητικές εξελίξεις σε όλα τα εθνικά θέματα, αποκαλύπτοντας π.χ. ότι όλοι οι Τούρκοι αξιωματικοί στα ελληνικά νησιά είναι στελέχη της μυστικής στρατιωτικής υπηρεσίας(...), ιδιαίτερα εστιάζοντας την ανάλυσή του στην εσωτερική επίθεση των Συριζαίων κατά παντός εθνικού στοιχείου στη χώρα μας. Η προσπάθεια εκρίζωσης όλων όσων συνιστούν την προαιώνια ιδιοσυστασία των Ελλήνων είναι χειρότερη και από αυτήν για την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, την εκδίωξη των Ελλήνων, ιδίως της νεολαίας, και την αντικατάστασή τους από αλλοεθνείς και αλλόδοξους. Και έκλεισε επαινώντας το ΑΣΚΕ (και ιδιαίτερα το Νίκο Καργόπουλο) αποκαλώντας το δάσκαλό του.

Τέλος ο Νίκος Λεοντόπουλος μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ, ανέλυσε τα αίτια των δεινών στη χώρα και έκανε συγκεκριμένες προτάσεις ως πρώτες ενέργειες του ΑΓΩΝΑ για ΕΘΝΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. (τα κυριότερα σημεία της ομιλίας του στο ομώνυμο άρθρο του προηγουμένου-Απριλίου-φύλλου της «Ε»)

Η εκδήλωση έκλεισε με τη συζήτηση με ενδιαφέρουσες απόψεις και προτάσεις από πολλούς των συμμετασχόντων, όπως π.χ. από το Γιώργο Κουρούκλη, Θανάση Κουρταλίδη, Πάρη Ορφανιώτη.  

Ισχυρίζονται  διάφοροι «ξύπνιοι»  ότι «κακώς μπήκαμε στο ευρώ, αλλά τώρα δεν μπορούμε να βγούμε, γιατί  θα καταστραφούμε, επειδή δεν παράγουμε τίποτα »  (το νέο «επιχείρημα» των ευρωπαϊστών). Το επιχείρημα αυτό υποστηρίζεται και από δεξιούς, «αριστερούς» και αριστερούς πολιτικούς  παρατρεχάμενους, γνωστούς και μη εξαιρετέους...

Δε μας λένε όμως πώς θα ζούμε με το ευρώ, αν δεν παράγουμε; Mε δανεικά ή θα τα «κόβουμε από τον τοίχο»;

 Αντιπαρερχόμαστε το ερώτημα γιατί καταστραφήκαμε με το ευρώ ως «μη πολιτικά ορθό»! Αλλωστε οι «ξύπνιοι»  πλούτισαν με το ευρώ και τα μνημόνια. Γι’ αυτό φοβούνται μήπως καταστραφούν, αν φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ τους.

Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό είπε ο υπόδικος κ. Κοντομηνάς, ο καναλάρχης, και ένας εκ των πρωτοστατούντων στα θαλασσοδάνεια. Με παρέμβασή του σε πρωϊνή ψυχαγωγική εκπομπή  εξερράγη, όταν ένας από τους συντελεστές της εκπομπής «τόλμησε» να υπονοήσει κάτι για την ιδιωτική πρωτοβουλία!

«Επιτέλους, σταμάτα να μιλάς απέναντι μου! Με κάνατε και ντράπηκα σήμερα, σας προσέχουμε έχετε κάθε μέρα το μισθό σας και με κάνατε και ντράπηκα σήμερα»!!

Λες και ο μισθός του κάθε εργαζόμενου δεν είναι υποχρέωση, αλλά αγαθοεργία από μεριάς του κάθε εργοδότη. Και κατά τα άλλα βέβαια, οι δημοσιογράφοι είναι «ελεύθεροι» να πουν τη γνώμη τους, με την άδεια των καναλαρχών τους.

Όλοι απορούσαμε τις παραμονές της αναρρίχησης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ποια θα μπορούσε να είναι η κυβερνητική πολιτική του στην Παιδεία δεδομένης της ανερμάτιστα ιδεοληπτικής πολιτικής του χώρου αυτού όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι μας.

Αφήνουμε κατά μέρος τις αυξημένες ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό (μόνο στη βασική και μέση εκπαίδευση 15.000 ελλείψεις στην αρχή της χρονιάς, εκ των οποίων τα δύο τρίτα καλύφθηκαν το Δεκέμβρη) και σε υλικοτεχνική υποδομή χάριν μνημονιακών υποχρεώσεων, για τα οποία ο νυν υπουργός είπε απλώς ότι «αιτήθηκε στους θεσμούς, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν»!

Αφήνουμε στην άκρη και την επαναφορά των αιώνιων φοιτητών, την πάγια ομάδα υπεράσπισης των αριστερών νεολαιών μεταπολιτευτικά. Και τα αφήνουμε στην άκρη, μιας και είναι ήσσονος σημασίας μπροστά σε αυτά που ετοιμάζουν, όπως διεφάνη και από το πόρισμα της επιτροπής «σοφών» του καθηγητή Λιάκου. Ναι, αυτού που μας αρνείται την ελληνική ταυτότητα, που δέχεται όλος ο ακαδημαικός πλανήτης. Τι λέει το πόρισμα; Ότι τα παιδιά πρέπει να δουλεύουν όσο γίνεται λιγότερο. Να μαθαίνουν όσο γίνεται λιγότερα. Να μαθαίνουν την αγγλική (σε λίγο και την τουρκική) από την αρχή όπως την ελληνική, σαν να ήταν η μητρική τους γλώσσα. Και κυρίως λέει ότι τα ελληνόπουλα θα πρέπει να αποκοπούν από τις ρίζες τους, να χάσουν την όποια εναπομείνασα οργανική και λογική σχέση με τη γλώσσα που τους προσδίδει η ταυτόχρονη εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών, διότι «είναι παρά φύσιν να διδάσκονται περισσότερες ώρες αρχαίων από νέα ελληνικά», ενώ δεν είναι παρα φύσιν να διδάσκονται τις ίδιες ώρες και από την ίδια ηλικία αγγλικά.

Εκεί όμως που η νεοφιλελεύθερη για κάθε ατομική ή μειονοτική παρανοϊκή επιθυμία κυβέρνηση έχει ξεπεράσει κάθε όριο είναι στην πατερναλιστική της λογική στα θέματα ταυτότητας, ιστορίας και μνήμης. Από την όμοια χουντικών μεθόδων πρωτοβουλία του τέως υπουργού Μπαλτά να διδάξει τους Έλληνες μαθητές ότι πριν από τη γαλλική επανάσταση δεν ήμασταν Έλληνες, αλλά εξωγήινοι, μέχρι το νυν υπουργό, που αρνείται χωρίς αφορμή τη διεθνώς αποδεκτή γενοκτονία των Ποντίων. (Σ.Σ. Αν είχε το σθένος, γιατί δεν έλεγε το ίδιο και για το Ολοκαύτωμα, μιας και ο Χίτλερ είχε τον Κεμάλ για ίνδαλμα;) Και τώρα στο πόρισμα που φτάνει στο σημείο να δίνει συμβουλές και προτροπές στους γονείς για το πώς θα αποκαλούν τα παιδιά τους, ώστε αυτά «να μην αισθάνονται ανώτερα».  Για να «πάψουν οι διαχωρισμοί μεταξύ των μαθητών», την ίδια ώρα που βυθίζεται με την πολιτική της κυβέρνησης στη φτώχεια ολόκληρη ακόμα και η μεσαία τάξη και τα παιδιά της καταδικάζονται σε μειωμένες ευκαιρίες. Και κυρίως, για να «χτίσουμε μια κοινωνία πολυπολιτισμική» με βάση το πρότυπο «του δημοκρατικού ανθρωπισμού». Αυτοί, οι δημοκράτες και ανθρωπιστές της μνημονιακής δικτατορίας υπαγορεύσεων, που διαλύει τη χώρα και το λαό! Νεοφιλελεύθεροι στα πίτουρα και νεοσταλινικοί στο αλεύρι.

Και μόνο για τα θέματα Παιδείας, ακριβώς επειδή αυτά συνδέονται άμεσα με την εθνική μας επιβίωση, η κυβέρνηση αυτή πρέπει να αποχωρήσει άμεσα με δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι ευθύνη όλων μας να αναγκάσουμε με τη στάση μας τους πάσης φύσεως εκπροσώπους της, όπου αυτοί σταθούν και βρεθούν, να αποχωρήσουν από την εξουσία το συντομότερο.