ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πώς μπορούμε να αντιδράσουμε

Δυστυχώς, στα εσωτερικά, οικονομικά και κοινωνικά (ακόμη χειρότερα στα εσωτερικά εθνικά, δηλαδή στην επίθεση στον Ελληνισμό…), δεν υπάρχει καμιά πολιτική ελπίδα, όχι για κάποια βελτίωση σχετικά προσεχή, αλλά ούτε καν μακροπρόθεσμη με βάση τα σημερινά πολιτικά δεδομένα. Οσα λέγονται, και όχι μόνο από αυτήν την απίθανη κυβέρνηση που μας επέβαλαν, είναι απλώς ανοησίες, όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. και θέλουν όλοι οι κρατούντες και τα όργανά τους (μαζί ανοικτά πλέον, και το ΚΚΕ!) μάλιστα πάση θυσία (των άλλων) το ευρώ, όσο κουβεντιάζουν για το «χρέος» προς τους δανειστές (στις τράπεζές τους βρίσκονται πολλαπλάσια ποσά αυτών των ιδίων των κρατούντων…), ενώ «αγνοείται» ότι η Γερμανία μας χρωστάει πολύ περισσότερα!

Δυστυχώς καμιά πολιτική ελπίδα, ούτε άλλου είδους(...), με βάση την περίεργη ατμόσφαιρα «απάθειας», απογοήτευσης και μελαγχολίας, παρά την απόγνωση και την οργή.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα του κειμένου που ακολουθεί, αλλά οι εξωτερικοί κίνδυνοι που ογκούνται γύρω μας, που μεγιστοποιούνται, βέβαια, από όσα παραπάνω αναφέρθησαν, και πώς αυτοί θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, έστω και μόνο κατ’αρχάς για επιβράδυνση της εξέλιξής τους.

Προβλήματα στους γείτονες

φόβος ότι θα τα πληρώσει, πάλι, η Ελλάδα

Βορειοδυτικά η... Αλβανία ονειρεύεται εξάπλωσή της προς όλες τις κατευθύνσεις, στηριζόμενη ονομαστικά στο παράδειγμα Ερντογάν, ουσιαστικά διεκδικώντας να γίνει αυτή το στήριγμα των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, ερμηνεύοντας ή παρερμηνεύοντας τις προθέσεις των πολιτικών του Τραμπ, και μάλιστα παρά τις εσωτερικές οξείες αντιθέσεις, πολιτικές και οικονομικές. Στα βόρειά μας τα Σκόπια (τεχνητό κράτος κατά Τραμπ) απειλείται με διάλυση (η επιδιωκόμενη πολιτική διευθέτηση εκεί από απεσταλμένο του Τραμπ είναι προσωρινή) και στη Βουλγαρία εντείνεται η μάχη επιρροής Ρωσίας-ΗΠΑ.

Το πιο άμεσο όμως πρόβλημα και πιο επικίνδυνο για μας είναι τα προβλήματα της Τουρκίας, δηλαδή Ερντογάν, και οι επιπτώσεις τους στα Ελληνοτουρκικά. Οι απροκάλυπτες απειλές σε Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο του Ερντογάν και των υποτακτικών του, με τις οποίες φαίνεται να θέλει να προκαταβάλει τις προθέσεις του Τράμπ στην περιοχή, πριν να τις αποκρυσταλλώσει σε πολιτική, υπό άλλες συνθήκες θα σήμαιναν εισαγωγή σε πόλεμο! Και το ερώτημα είναι πώς αντιδρά και , σοβαρότερο, πώς πρέπει να αντιδράσει η Ελλάδα, παρά το ότι δεν είναι, φυσικά, γνωστά όλα τα σχετικά, διπλωματικά και στρατιωτικά.

Πώς θα έπρεπε να αντιδρά η Ελλάδα

Παραδόξως σε πρώτη ματιά, ο Κοτζιάς και ο Καμμένος αντιδρούν σχετικά ικανοποιητικά και μάλιστα παρά τη σφοδρή επίθεση που δέχονται από το βαθύ ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες του, που συντάσσονται αυτόματα με τους εχθρούς της Ελλάδας και βγάζουν φλύκταινες και μόνο στο άκουσμα λέξεων, όπως έθνος, πατρίδα, Ελλάδα και Ελληνισμός. Και, δυστυχώς, δεν είναι οι μόνοι...

Εδώ, όμως, χρειάζεται μια διευκρίνιση: Η στάση των 2 υπουργών συμβαδίζει, σε σχέση με Τουρκία και, πιθανόν, τα Σκόπια, με τις κακές αμερικανοτουρκικές σχέσεις, οι οποίες όμως μπορεί να αλλάξουν (όπως πρόσφατα με τις Ισραηλινοτουρκικές...). Το αντίθετο συμβαίνει με τις αλβανοαμερικανικές, γι’αυτό και οι διώξεις και ο ξεριζωμός του μεγάλου ελληνικού προαιώνιου πληθυσμού στη Βόρεια Ηπειρο, που αντιμετωπίζονται όπως οι αντίστοιχες του 1955 και εξής στην Πόλη και Ιμβρο-Τένεδο, με τη γνωστή εξέλιξη... Οσο για τις «αντιδράσεις» των συνιστωσών πρόκειται για φαινόμενα κεκτημένης ταχύτητας(!) και δυσκολίας άμεσης προσαρμογής στην αλλαγή πλεύσης των αφεντικών τους, που τώρα είναι κατά της παγκοσμιοποίησης και υπέρ των εθνών.

Υπάρχουν, πάντως, κάποιοι τρόποι ανάσας

Θα αργήσει, δυστυχώς, η εποχή που οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι να μην επιλέγονται από «προστάτες», «φίλους» ή και εχθρούς μας (όπως μας διδάσκει και ο μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης: «ηλθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μας [...]»), κάτι που πράγματι είναι δύσκολο να συνειδητοποιηθεί, μια που, ακόμη, πολλοί το θεωρούν... αδιανόητο!, ώστε να έχουμε εθνικό σχέδιο αποτροπής ή αντιμετώπισης των όποιων εξωτερικών κινδύνων. Πράγματι φαίνεται ότι αργεί. Ομως υπάρχει ένας, τουλάχιστον, χώρος Ελλήνων που «δεν υπόκειται στη συνεχή πλύση εγκεφάλου ότι... δεν υπάρχει, φυσικά(!), κανείς από τους πολιτικούς μας που δε θα ήθελε το καλό της Ελλάδας, ανεξάρτητα από κ.λπ.»!! Είναι ο χώρος της Ελληνικής ομογένειας.

Υπάρχουν, ζουν και εργάζονται εκατομμύρια Ελλήνων όπου γης, πολλοί στις χώρες της Ευρώπης, κυρίως όμως, σχετικά ελεύθεροι από την παραπάνω πλύση εγκεφάλου, σε Καναδά, Αυστραλία και, κυριότατα, στις ΗΠΑ, όπου η όποια παρέμβασή τους θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματική και ενδεχομένως επωφελής για την Ελλάδα, όπως συμβαίνει ήδη σε άλλες περιπτώσεις, όπως Αρμενίων και Εβραίων.

Δε χρειάζεται εδώ να απαριθμήσουμε τις πάμπολλες και ποικίλες παρεμβάσεις αυτές, τονίζοντας όμως την ιδιαίτερη σημασία αυτών που άπτονται στην ενημέρωση και προώθηση των εθνικών μας θεμάτων, όταν μάλιστα δρουν εκεί πλαστογράφοι της ιστορίας, όπως τα λόμπι των Σκοπίων και Τουρκίας(!). Γι’αυτό άλλωστε εδώ και αρκετά χρόνια είχε συσταθεί Υπουργείο για τους ομογενείς, χωρίς πάντως να λειτουργεί συνήθως σταθερά και αποτελεσματικά, κάτι που ισχύει, δυστυχώς, ιδιαίτερα σήμερα, για τους γνωστούς και ...ευνόητους λόγους. Εννοείται, φυσικά, ότι οι όποιες δράσεις εκεί θα είναι διαφανείς και, επίσης φυσικά, όχι αντίθετες, προς τις χώρες που κατοικούν και τα καλώς νοούμενα συμφέροντά τους.

Κάποια προβλήματα της ομογένειας στις ΗΠΑ.

Η μεγαλύτερη σε  αριθμό, οικονομική επιφάνεια και, δυνητικά, ισχυρότερη για πρωτοβουλίες υπέρ των Ελλήνων πολιτών, της Ελλάδας και γενικότερα του Ελληνισμού (χωρίς, φυσικά, να «στρέφεται» κατά της δεύτερης πατρίδας τους) Ομογένεια είναι αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της ισχυρότερης, για τουλάχιστο μια γενεά ακόμη, δύναμης του πλανήτη και κύριας υπεύθυνης για τα συμβαίνοντα ανά τον κόσμο. Ομως, παρά τη μεγάλη συνεισφορά, ατομικά και συλλογικά (κυρίως μέσω εθνικοτοπικών συλλόγων-αδελφοτήτων), ιδιαίτερα στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, οικονομικά και με προσφορά σε έργα ευποιίας (σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ), δεν επιχείρησε ή δεν κατόρθωσε να επιτύχει, με μια ενιαία οντότητα, ό,τι άλλες ομογένειες, όπως π.χ. οι Αρμένιοι και οι Εβραιικής θρησκείας ή καταγωγής αμερικανοί πολίτες.

Τούτο κατά κύριο λόγο οφείλεται στο ότι ο Ελληνισμός των ΗΠΑ έχει ως κύριο συνδετικό πόλο την Ελληνορθόδοξη εκκλησία, με επικεφαλής αρχιεπίσκοπο ως εκφραστή της. Και εδώ ίσως εντοπίζεται, δυστυχώς, το πρόβλημα.

Από το 1919 οι ΗΠΑ αρχίζουν να αποκτούν παγκόσμιες προθέσεις και σχεδιασμούς, που συγκεκριμενοποιούνται μετά το τέλος του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου (1945). Από το 1919 δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, ίσως λόγω της επικράτησης των Μπολσεβίκων στην Ορθόδοξη Ρωσία. Εκτοτε το Οικουμενικό Πατριαρχείο τελεί υπό την «προστασία» τους, ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης είναι της επιρροής τους (τουλάχιστον), όπως και οι υπ’αυτόν Ελληνορθόδοξες εκκλησίες ανά τον κόσμο προφανώς. Ετσι η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής αναγκαστικά, ανεξάρτητα από τις όποιες γενικότερες προθέσεις της, προσαρμόζεται στο πλαίσιο αυτό, όπως και το οικουμενικό Πατριαρχείο... Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, να συμβαίνουν πολλά, φαινομενικά, «παράδοξα». Δύο παραδείγματα αρκούν:

        - Στην αρχή της αρχιερωσύνης του ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέφτηκε την Κρήτη (υπάγεται, δυστυχώς..., απευθείας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου) και από το Ηράκλειο εξεδήλωσε την «πικρία» του που δεν είχε προσκληθεί στην... Ελλάδα! Και από τις ΗΠΑ, όταν η Τουρκία ανακήρυξε το παράνομο «Τουρκοκυπριακό κράτος», ο ελληνορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, αντί κάποιας διαμαρτυρίας εδήλωσε ότι το (παράνομο) συμβάν αυτό είναι «μια χρυσή ευκαιρία για την επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων»!!. Και κάτι ακόμη πιο σοβαρό. Ακούστηκε μάλιστα ότι έγινε απόπειρα να εγκαταλειφθεί η ονομασία Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής και να ονομάζεται του λοιπού ... Ανατολική Ορθόδοξη. Ευτυχώς απεφεύχθη κάτι τέτοιο και ισχύει η διεθνώς ισχύουσα ονομασία.

Μπορούν να γίνουν πολλά...

Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός γενικότερα βρίσκονται αντιμέτωποι με τους έσχατους κινδύνους και εξωτερικά και εσωτερικά (με τους εφαρμοστές των σχεδίων του Σόρος και λοιπών εξωτερικών, κυρίως αμερικανικών, «ιδρυμάτων» και Μ.Κ.Ο.). Είναι, πλέον, παγκοίνως γνωστό ότι δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα καλό από τις γνωστές, κυβερνητικές και τις περισσότερες «αντιπολιτευτικές» πολιτικές δυνάμεις, που εκφράζουν, σχεδόν απροκάλυπτα, ξένες πρεσβείες και «ιδρύματα». Μέχρι, λοιπόν, να αποκτήσουμε Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις και Ελληνες εκφραστές τους, ας αναλάβουν πρωτοβουλίες (και με δικές μας παροτρύνσεις) οι ανά τον κόσμο ομογένειες, και ιδιαίτερα αυτή των ΗΠΑ, όχι αντιθετικά προς τον ορθόδοξο πόλο-δεσμό, αλλά ανεξάρτητα, και προσθετικά, επηρεάζοντάς τον... ελληνικά, και παρεμβαίνοντας, όσο οι θεσμοί τους το επιτρέπουν, ιδιαίτερα τώρα που αναπροσαρμόζεται η πολιτική των ΗΠΑ παγκοσμίως, απαλλάσσοντάς μας τουλάχιστον από τον... Σόρος και τους εδώ (και επ’αμοιβή) εκφραστές του.

Η προεδρία Τραμπ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ήδη  προκαλεί παγκόσμιες ανακατατάξεις και αναταράξεις. Η έντονη αμφισβήτηση της προεδρίας του, εσωτερικά και εξωτερικά, τον οδήγησε σε κινήσεις, φαινομενικά αλλοπρόσαλες ή αντίθετες με τις προεκλογικές εξαγγελίες του, όπως ο βομβαρδισμός  Συρίας-Μοσούλης με θύματα αμάχους, η όξυνση με τη Βόρεια Κορέα κ.λπ. Σκoπός των κινήσεων αυτών είναι να συσπειρώσει την αμερικανική κοινή γνώμη (και τους ψηφοφόρους του) υπογραμμίζοντας την ισχύ των ΗΠΑ έναντι Ρωσίας-Κίνας και ταυτόχρονα να προσεταιρισθεί Γαλλία και Βρετανία, που θέλουν διακαώς μερίδιο της Συρίας με αποπομπή του Ασαντ, όπως και η Τουρκία. Από την άλλη  προστατεύει τους Κούρδους της Συρίας από την Τουρκία με αμερικανικά στρατεύματα κατα μήκος των συριακοτουρκικών συνόρων, ενώ η Ρωσία ήδη έχει αναγνωρίσει διπλωματικά το PYD, δηλ. το πολιτικό σκέλος των Κούρδων της Συρίας. Χαρακτηριστικό της περιόδου Τραμπ είναι ότι η παλαιστινιακή Χαμάς διέκοψε τις σχέσεις της με ισλαμιστικές οργανώσεις, που έχουν χαρακτηρίσει Αίγυπτος, Ισραήλ, ΗΠΑ και λοιποί δυτικοί  ως τρομοκρατικές, και διατύπωσε θέσεις πιο ήπιες για το Ισραήλ.

Γεγονός είναι ότι ο Τραμπ δεν έχει αποκρυσταλλωμένες θέσεις, ακόμη, σε πολλά θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, ενώ αναθεωρεί θέσεις του, όπως π.χ. αρχικά ήταν η κατάργηση της οικονομικής συμφωνίας ΗΠΑ-Καναδά-Μεξικού (NAFTA), ενώ τώρα λέει ότι θέλει να την αναθεωρήσει. Αυτό προκαλεί αμηχανία και φόβο στους δυτικούς «συμμάχους» για «εκπλήξεις» στα κατεστημένα συμφέροντά τους στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης! Συνεχίζονται αμείωτες οι προσπάθειες των συμφερόντων αυτών για την υπονόμευση και την πτώση του.

Μετά το BREXIT το οικοδόμημα της γερμανικής, πλέον, «Ενωμένης Ευρώπης» τρίζει από παντού, παρόλο που η Γερμανία θέλει να τιμωρήσει τους Βρετανούς απαιτώντας  ως όρο να πληρώσουν 100 δις(!) προκαταβολικά για να συζητήσει τις εμπορικές σχέσεις Βρετανίας-Ε.Ε! Προφανώς για να φοβηθούν όσοι άλλοι σκέπτονται την αποχώρηση από τα γερμανικά δεσμά. Η Γαλλία και η Ιταλία, με τη 2^η και 3^η αντίστοιχα σε μέγεθος οικονομία στην Ε.Ε., περιθωριοποιούνται ραγδαία, με το ευρώ να λειτουργεί πλέον ως γερμανικό νόμισμα και για το λόγο αυτό αυξάνεται και ραγδαία ο αντιευρωπαϊσμός, που, ευτυχώς, στη Γαλλία εκφράζεται πλέον και από την Αριστερά. Η νίκη  Μακρόν θα είναι πύρρεια, όταν μάλιστα θα εφαρμόσει το ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του. Τελικά η ακροδεξιά λειτουργεί ως άλλοθι για να εκλέγονται οι πιο απεχθείς υπηρέτες της γερμανικής «Ενωμένης Ευρώπης» στο όνομα της Δημοκρατίας, που πρώτοι οι ίδιοι την έχουν καταπατήσει προ πολλού.

ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ

ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ Σκόπια-Αλβανία

Το Φλεβάρη φέτος Ρεπουμπλικάνος βουλευτής είχε δηλώσει : «Υπάρχει μια τέτοια διαίρεση στη χώρα τους που δεν θα είναι ποτέ σε θέση να ζήσουν μαζί στο μέλλον (οι διάφορες εθνοτικές ομάδες). Και για το λόγο αυτό, οι Κοσοβάροι και οι Αλβανοί από την ΠΓΔΜ θα πρέπει να είναι μέρος του Κοσσυφοπεδίου και το υπόλοιπο της ΠΓΔΜ θα πρέπει να είναι μέρος της Βουλγαρίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας με την οποία πιστεύουν πως σχετίζονται».   Στα Σκόπια αλωνίζει ο Σόρος, που τα διαβόητα ιδρύματά του (Open Society Foundation, με δεκάδες ΜΚΟ  και ιδιωτικό Πανεπιστήμιο στη Βουδαπέστη) επεμβαίνουν σε διάφορες χώρες (και στην Ελλάδα, όπου χρηματοδοτεί, μεταξύ άλλων, το Athens Pride των «έμφυλων ταυτοτήτων», τις ΜΚΟ των «παράτυπων» μεταναστών, τους «αναρχικούς» που δεν τους αγγίζουν,   και ό,τι προωθεί την «πολυπολιτιστική κοινωνία» τους ). Τα ιδρύματά του χρηματοδοτήθηκαν αφειδώς από τη διοίκηση Ομπάμα με στόχο την χυλοποίηση των κοινωνιών, την άμβλυνση της εθνικής συνείδησης και την επιβολή της παγκοσμιοποίησης χωρίς αντιδράσεις, κατά το πρότυπο των ΗΠΑ.

Οι «απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου» (Γκρουέφσκι, Ιβανώφ κ.λ.π), ενώ προωθήθηκαν αρχικά από το Σόρος, τώρα έχουν έρθει σε πλήρη αντίθεση μ’ αυτόν. Η αμερικανική παρέμβαση ευνοεί ουσιαστικά την αλβανική πλευρά (ήδη έχει εκλεγεί Αλβανός πρόεδρος της Βουλής). Η κατάσταση αυτή  εγκυμονεί κινδύνους εμφύλιας σύγκρουσης και διάλυσης του κρατιδίου.

            Ανάλογες καταστάσεις αστάθειας επικρατούν και στην Αλβανία, χώρα που ουσιαστικά διοικεί το οργανωμένο έγκλημα (ναρκωτικά, πορνεία  κ.λ.π.) και που τα αλβανικά πολιτικά κόμματα αντί άλλης πολιτικής στρέφονται και σε διεκδικήσεις κατά της χώρας μας, και όπου σημαντικό ρόλο παίζει η συμμαχία με την Τουρκία . 

Η Τουρκία

Οι τουρκικές απειλές κατά της εδαφικής μας ακεραιότητας αυξάνονται, αναβαθμίζονται και συγκεκριμενοποιούνται (Αγαθονήσι) και όσοι ισχυρίζονται ότι αυτά προέρχονται από τα εσωτερικά της προβλήματα μας παραπλανούν.Ο Ερντογάν, φαινομενικά παντοδύναμος, για να διατηρήσει την ισχύ του επιδιώκει να ηγεμονεύσει στην ευρύτερη περιοχή. Ο μέγας κίνδυνος για τη χώρα μας είναι σε περίπτωση  απώλειας της Τουρκίας στο κουρδικό και στο συριακό  να της  ανάψουν το πράσινο φως για Αιγαίο-Θράκη... 

  Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΣΜΙΑ, ΑΚΟΜΗ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ

Το 4^ο μνημόνιο είναι γεγονός. Ό,τι δεν κατάφεραν από το 2010 οι πιο ακραίοι μνημονιακοί νεοφιλελεύθεροι το κατάφερε ο Τσίπρας και η παρέα του μέσα σε 2 χρόνια. Να φέρει δηλ. δύο αλλεπάλληλα μνημόνια που τσακίζουν στο διηνεκές τους πιο αδύνατους και ξεπουλάνε ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχει απομείνει, δημόσιο και ιδιωτικό, γράφοντας το Σύνταγμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα στα παληά τους τα παπούτσια. Δεν έχει καμμιά σημασία η ανάλυση των μέτρων. Είναι απάνθρωπα και, ακόμη και με τη δική τους νεοφιλελευθερη λογική, αδικαιολόγητα. Είναι, όμως απαραίτητα για τη συνέχιση της κατοχής της χώρας ως πειραματόζωου εσαεί από τους ξένους, που δίνουν εύσημα στην «αριστερή» κυβέρνηση για τα «κατορθώματά» της.

Η  μεθόδευση για την επιτυχία των «κατορθωμάτων» τους είναι προφανής, με  ψεύτικες υποσχέσεις, που έδιναν από το 2012,  πασπαλισμένες με αριστερές «πινελιές». Με αυτές πείσανε σημαντικό τμήμα του Ελληνικού λαού, που πίστεψε στην ηθική της Αριστεράς, και όταν έγιναν κυβέρνηση, φρόντιζαν να τις διαψεύδουν στην πράξη με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του 2015. Αυτό δεν τους εμπόδισε να υπόσχονται διαρκώς και να πράττουν τα εντελώς αντίθετα κάνοντας τα ψέμματα πολιτική τακτική. Η μεθοδευμένη αυτή τακτική προκαλεί αισθήματα απογοήτευσης και παραίτησης (την «κατανόηση» κατά Τσίπρα), όταν μάλιστα η εναλλακτική λύση της ΝΔ του Μητσοτάκη δε θα διαφέρει απ’αυτήν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το νέο παραμύθι είναι τα «αντίμετρα»  και ότι δε θα εφαρμόσουν τα μέτρα που ψήφισαν τώρα αν δε «λυθεί» το χρέος. Μέτρα που δήθεν θα μας βγάλουν από την επιτροπεία και τα μνημόνια και θα τα εφαρμόσουν πιθανότατα άλλοι, ενώ το χρέος θα είναι το άπιαστο καρότο του πειραματόζωου. Η «ελάφρυνση» του χρέους, αν ποτέ γίνει, θα συνοδευτεί από νέα μνημόνια, που θα αλυσσοδένουν την Ελλάδα και τους Ελληνες εσαεί, όπως προκύπτει και από τη διαρροή των «πρακτικών» του πρόσφατου EUROGROUP , καταστροφικά και για την προπαγάνδα της κυβέρνησης. 

 Καθεστώς πλέον

Η συμπεριφορά των κυβερνητικών στελεχών αποπνέει αλαζονεία και ουσιαστική  απαρέσκεια σ’ ό,τι αντιβαίνει στην πολιτική τους. Συμπεριφέρονται σαν να τους ανήκει η εξουσία και κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν, παρά τα μέτρα προεκλογικού χαρακτήρα, που κατά καιρούς εξαγγέλλουν και δεν υλοποιούν (γήπεδο ΠΑΟ, νέες προσλήψεις, συμβασιούχοι κ.λ.π.), και που πιθανότατα λειτουργούν ως προπέτασμα.

 Αναδεικνύουν «νέα τζάκια», όπως αυτό του «περίεργου» κ. Ιβάν με το χάρισμα χρεών (πού άραγε βρήκε τόσα χρήματα ;)  στον ευαίσθητο χώρο της Β. Ελλάδας, με τις νέες «παράγκες», την απροκάλυπτη και διακηρυγμένη διαπλοκή (Μέγκα, ΔΟΛ, κ.λ.π.), τις υμνωδίες για Τσίπρα και τις κατηγορίες κατα Μητσοτάκη. Τα φαινόμενα της νέας διαπλοκής είναι διάχυτα, ενώ προετοιμάζουν κουρέμα χρεών σε ΜΜΕ, για να τα πάρουν μπιρ παρά οι νέοι νταβατζήδες. 

Υπολογίζουν ότι οι ΗΠΑ, με τη διοίκηση Τραμπ, για την ώρα δε θα προωθήσει τη ΝΔ του Μητσοτάκη, που μαζί με τον Τσίπρα και λοιπούς είναι εκχωρημένοι στη δικαιοδοσία της Γερμανίας της Μέρκελ, πλην Κοτζιά-Καμμένου (γεωστρατηγικός τομέας) που βρίσκονται στη δικαιοδοσία των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ μάλιστα δια του εδώ πρεσβευτή της Τζέφρι Πάιατ ευνοούν τη συνέχιση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ,  εφ’ όσον κάνει «μεταρρυθμίσεις», που όλοι γνωρίζουν πλέον τι σημαίνουν.

Η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση

Είναι μονίμως αμήχανη, επειδή για τους περισσότερους απ΄αυτούς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν τους έχει αφήσει πολιτικό χώρο με την ακραία μνημονιακή πολιτική της και τον άκρατο ευρωπαϊσμό της.

Η ΝΔ του Μητσοτάκη κάνει ό,τι μπορεί για να... στηρίξει τον Τσίπρα, μια και αυτός ασκεί τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ καλύτερα, αλλά με «πόνο ψυχής». Η αντιπολίτευση της ΝΔ που εγκαλεί την κυβερνητική πλειοψηφία για τη... Βενεζουέλα δείχνει ένδεια πολιτικής . Οι προ μηνών συναντήσεις Μητσοτάκη με τους επικεφαλής των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης με σκοπό την αναζήτηση «προθύμων» αλίευσε μόνο τα εγκώμια Λεβέντη, που πριν λίγο καιρό  εγκωμίαζε....τον Τσίπρα.

Φαίνεται ότι επιχειρήθηκε παρασκηνιακή συνεννόηση Τσίπρα-Μητσοτάκη για τη συνταγματική αναθεώρηση με στόχο την ουσιαστική κατάργηση του άρθρου 3 για την επικρατούσα θρησκεία (Ορθοδοξία) που ζητούσε ο ΣΥΡΙΖΑ με αντάλλαγμα το άρθρο 16, δηλ. την πλήρη αποδυνάμωση της δημόσιας ανωτάτης εκπαίδευσης και τη δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ομως το εγχείρημα αυτό φαίνεται ότι  αποτράπηκε με την παρέμβαση Καραμανλή-Ιερωνύμου. Η τωρινή ηγεσία της ΝΔ είναι ανεπαρκής και δεν αναμένεται, ακόμη κι αν γίνει κυβέρνηση, να έχει ευοίωνο μέλλον. Ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός που προβάλλει δεν αποτελεί πλέον «προσόν» σε μια καθημαγμένη χώρα.

Το ΠΑΣΟΚ –ΔΗ.ΣΥ.  της Φώφης δέχεται πλέον ανοικτά την επίθεση των σημιτικών, που θέλουν τη συμπόρευση με τη ΝΔ και η αρχική αισιοδοξία για εκλογική άνοδο ως «τρίτος πόλος» εξανεμίζεται. Ο Γιωργάκης εντάχθηκε στη ΔΗ.ΣΥ. μόνο και μόνο για να προταθεί από κοινοβουλευτικό κόμμα και να εκλεγεί ξανά πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αυτός ο χώρος βρίθει από αρχηγούς, μεγαλοστελέχη και προσωπικές φιλοδοξίες, στερείται όμως ψηφοφόρων...

Η Χρυσή Αυγή παρά τις δικαστικές διώξεις εξακολουθεί, σε μικρότερο βαθμό, τις βιαίες επιθέσεις. Αλλωστε αυτοί μόνο με την άσκηση σωματικής και λεκτικής βίας μπορεί να υπάρχουν.

Το ΚΚΕ επιβεβαίωσε πλέον πανηγυρικά και με Συνέδριο την πίστη του στο ευρώ, άρα και στην Ε.Ε., άρα και στα μνημόνια που αυτή επιβάλλει. Μάλιστα σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ ο Κουτσούμπας είπε ότι όταν θα γίνει ο κατά ΚΚΕ σοσιαλισμός(;)  δεν είναι στο χέρι του να προτείνει νόμισμα!!!  Τι άλλό θ’ακούσουμε ακόμη. Δυστυχώς, δεν λογίζεται πλέον αντιμνημονιακό κόμμα. Εχει γίνει το άλλοθι του συστήματος. 

Ποτάμι και Λεβέντης δε φαίνεται ότι θα μακροημερεύσουν. Φυλλορροούν...

Για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, παλαιά και νέα, ουδέν νεώτερον.

Η  εποχή της απογοήτευσης, της  παραίτησης,  της «κατανόησης» δε διαρκεί αιώνια.

Το «τέλος της Ιστορίας» των θεωρητικών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που ενστερνίζονται οι εγχώριοι ευρωπαϊστές υπηρέτες της, με φετίχ το ευρώ και την Ε.Ε., δεν επέρχεται.   Ο Ελληνικός λαός αργά ή γρήγορα  θα ξεπεράσει όλους αυτούς   που επισωρεύσανε τόσα δεινά στους Ελληνες και την  Ελλάδα.  Ορος απαραίτητος για να εμπνεύσει την ανάγκη του Αγώνα για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση.

Πρόεδρος στο «Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος», μόλις το κράτος παρέλαβε (μέσω μιας, τουλάχιστον αμφιλεγόμενης λεόντειας συμφωνίας,...) ορίσθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ ο Γ. Κιμούλης!!

Αντίστοιχης σοβαρότητας διορισμός-«εκλογή» ανακοινώθηκε αυτός του νέου προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, του περιώνυμου Γ. Παπανδρέου!!! Τι άλλο θα ακούσουμε;

Η απροσδόκητη και φαινομενικά ακατανόητη εκλογή Τραμπ σηματοδοτεί μια νέα περίοδο για τις ΗΠΑ και τις εξωτερικές σχέσεις τους, τελικά και για τον κόσμο ολόκληρο.

Η εσωτερική κατάσταση

Η έξυπνη, απροσδόκητα επιτυχημένη ρητορική και τελικά η εκλογή του Τραμπ, ενός βαθύπλουτου, επηρμένου φοροφυγά τηλεαστέρα, αναγνωρίσιμου προσώπου της αμερικανικής οικονομικής ελίτ, χωρίς εμφανή πρόσδεση σε κάποιο μεγάλο πολιτικό μπλοκ εξουσίας, ανέδειξε για πρώτη φορά τη χρόνια και προϊούσα διαίρεση ανάμεσα στην «Αμερική του χρήματος» και την «Αμερική της γης», τις «άυλες αξίες» και την παραγωγή, ανάμεσα στις ακτές και την αχανή ενδοχώρα.

Η γνήσια αμερικανική επιθετική ρητορική του, που θύμιζε σερίφη της άγριας Δύσης, απέναντι στην ανεξέλεγκτη λαθραία μετανάστευση (10 εκ. οι λαθραίοι), που πλήττει κυρίως φτωχά στρώματα, υπέρ της παραγωγικής βιομηχανικής ανασυγκρότησης της αποβιομηχανοποιημένης μεσοδυτικής ζώνης, υπέρ της προτεραιότητας επίλυσης των εσωτερικών προβλημάτων και της ανάδειξης της χρόνιας κυβερνητικής διαφθοράς (προσωποποιημένης στην αντίπαλό του) και των βασικών αμερικανικών αξιών, προσέλκυσε ετερογενές μίγμα δυσαρεστημένων.  Κι η μπερλουσκονικού χαρακτήρα προσωπική του επαγγελματική επιτυχία γοήτευσε επίδοξους εραστές του πλούτου. Ενδεικτικά, πάνω από τους μισούς εργαζόμενους στις ΗΠΑ δεν έχουν εισπράξει δολάριο αύξησης από την αύξηση της παραγωγικότητας τα τελευταία 40 χρόνια, μεγάλο μέρος του πληθυσμού παρά τις προσπάθειες Ομπάμα ζει χωρίς ουσιαστική ασφαλιστική κάλυψη και μεγάλο μέρος των μεγάλων πόλεων, ειδικά στην ενδοχώρα, είναι γκετοποιημένο κοινωνικά αν και η εγκληματικότητα έχει μειωθεί δραστικά, σε μια βαθιά θρησκευόμενη κοινωνία που έχει μάθει να γοητεύεται από την επιθετικότητα, την επιτυχία του χρήματος και να καθορίζει τη στάση της, αρνητική ή θετική, με βάση ό,τι της σερβίρει η τηλεόραση. «Μια ταινία του Χόλιγουντ δεν έχει γίνει ποτέ για εμάς, όλο χαρακτήρες της ΝΥ και του Λ.Α σκιαγραφούνται», είπε με παράπονο ένας κάτοικος της πολιτείας του Αϊντάχο, όταν τον ρώτησαν γιατί η πολιτεία του ψήφισε θριαμβευτικά τον Τραμπ. Δυστυχώς η ειρωνεία της Ιστορίας για μια ακόμα φορά έφερε έναν εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης να εκπροσωπεί τους μη προνομοιούχους.

Η εκλογή του Τραμπ λειτούργησε ως ένα ισχυρό σοκ στα εν υπνώσει ανώτερα και μεσαία στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας των δύο ακτών, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το μεγάλο χρηματοπιστωτικό διεθνές κεφάλαιο, τους κολοσσούς της (βιο)τεχνολογίας, την πολιτική, δημοσιογραφική και ακαδημαική ελίτ. Εκείνα τα στρώματα που έχουν επωφεληθεί κυρίως από την τριακονταετή αμερικανική παγκόσμια αγορά στη μετά Ρέηγκαν εποχή, χρεώνοντας τη χώρα, την ίδια στιγμή που τα ίδια συσσώρευαν αμύθητα πλούτη. «Οι άνθρωποι που ψήφισαν Τραμπ είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς και μας μισούν», αναφώνησε επιφανές μέλος της αμερικανικής πνευματικής ελίτ, αδιαφορώντας για τις αιτίες της ψήφου. «Ξυπνήσαμε σε μια άγνωστη χώρα» έγραψε ένας άλλος, εξηγώντας ότι συνειδητοποίησε ότι δε γνωρίζει καλά τη χώρα του (!!).

Ήδη πριν από την εκλογή του ξεκίνησε και βρίσκεται σε  εξέλιξη μια γιγαντιαία προπαγάνδα άνευ προηγουμένου εναντίον του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, ενίοτε ψεύδη (όπως ότι κατέβασε το προτρέτο του Μάρτιν Λ. Κινγκ από το οβάλ γραφείο), αποσιώπηση πάγιων πολιτικών μετανάστευσης ακόμα και από την εποχή Ομπάμα, (την αλλαγή και αυστηροποίηση καθεστώτος βίζας για χώρες μουσουλμανικές, όπως το Ιράν), υπερπροβολή μεταβατικών διαταγμάτων, όπως αυτό για την τριών μηνών απαγόρευση εισόδου σε κατοίκους 9 χωρών και αποσιώπηση της μάλλον σιωπηρής αποδοχής του διπλασιασμού του κόστους της εργασιακής βίζας, ώστε να παρεμποδιστεί η αυξανόμενη διείσδυση στην αγορά εργασίας μικρομεσαίων επιχειρήσεων από Ινδούς και Κινέζους.

 Η αντίδραση του επιτελείου Τραμπ και του ίδιου, σε πολλές περιπτώσεις ερασιτεχνική, μάλλον ενίσχυσε την προπαγάνδα. Η επίθεση αυτή, ανεξάρτητα από το αν θα οδηγήσει τελικά σε αλλαγή πολιτικής του Τραμπ, πλήττει το θεσμό του προέδρου και την εικόνα της πολιτικής στις ΗΠΑ, και τελικά αναδεικνύει την απουσία σεβασμού στους βασικούς πολιτειακούς θεσμούς και το εγγενές έλλειμμα δημοκρατικής συνείδησης στη χώρα. Μεγαλύτερο ακόμα κακό όμως προκαλεί η ανάδειξη ως κυρίαρχου εναντίον του Τραμπ του θέματος της υποτιθέμενης (;) εμπλοκής της Ρωσίας στην εκλογική διαδικασία προς όφελός του. Ακόμα και αν κάτι τέτοιο ευσταθεί, που σίγουρα θα είναι καταδικαστικό για τη μετέπειτα πορεία του Τραμπ, είναι μάλλον απογοητευτικό για το κύρος μιας υπερδύναμης να δηλώνει ότι μια άλλη δύναμη, εμφανώς κατώτερη σε όλους τους τομείς, μπορεί να καθορίζει ακόμα και τον πρόεδρό της. Εκτός αν βρισκόμαστε μπροστά στη δημιουργία ενός νέου «εχθρού», που, αν είναι η Ρωσία, τότε προμηνύονται απρόβλεπτες εξελίξεις.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν μπορεί ο εν εξελίξει πόλεμος εξουσίας να οδηγήσει ακόμα και σε παραίτηση Τραμπ. Κάτι τέτοιο, χωρίς να αποκλείεται, μάλλον δε φαίνεται ιδιαίτερα πιθανό, ιδίως παρόντος του υπερακραίου αντιπροέδρου του, που αναγκαστικά,τότε, θα τον αντικαθιστούσε! Τελικά η Αμερική συνειδητοποιεί ότι τώρα έχει έναν πρόεδρο που σε ύφος, προσωπική επαγγελματική πορεία και αρχές, μάλλον είναι πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο σε αυτό που είναι η ίδια, πράγμα δύσπεπτο από μέγαλο μέρος της εγωκεντρικής ελίτ, ακόμα και ως αδυναμία αντικατοπτρισμού της. Αντί να αλλάξει τον πρόεδρό της, η Αμερική μάλλον θα πρέπει να αλλάξει τον εαυτό της πρώτα.

Η επίδραση στις διεθνείς σχέσεις

Αν όμως η ρητορική του Τραμπ για την εσωτερική πολιτική είναι υπεύθυνη για την ψήφο που έλαβε, η εξωτερική πολιτική μάλλον είναι αυτή που ανησυχεί την κυρίαρχη ελίτ, που αντιδρά. Και οι πρώτες διακηρύξεις και κινήσεις του για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής μάλλον μας προσανατολίζουν επιπλέον στο ποιες ομάδες εξουσίας εκμεταλλεύτηκαν την άνοδό του για την εξυπηρέτηση των δικών τους στόχων ή ίσως ακόμα ήταν και σε συνεννόηση μαζί του, παρέχοντάς του στήριξη. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο οικονομικά ανεξάρτητος από χορηγίες Τραμπ πολύ δύσκολα θα μπορούσε χωρίς καμμία άλλη στήριξη να διαγράψει όλη αυτή την πορεία μέχρι το Λ. Οίκο.

Ποιοι θα μπορούσαν εντός Αμερικής να έχουν λόγους να αντιδράσουν στην εξωτερική πολιτική Ομπάμα και να θέλουν αλλαγή πολιτικής ; Είναι γνωστό ότι από τις πάγιες συντεταγμένες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ο Ομπάμα, του οποίου η πολιτική σηματοδότησε τη σταδιακή και ενεργή μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τη Μέση Ανατολή στην Ευρασία, απέστη μόνο σε σχέση με το εύρος και τη σταθερότητα της υποστήριξης του Ισραήλ και της συνακόλουθης στάσης του απέναντι στο Ιραν. Στάθηκε σταθερά απέναντι στους εποικισμούς και βέβαια σύνηψε την ιστορική συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, η οποία ναι μεν περιορίζει τα πυρηνικά του Ιράν, αλλά του επιτρέπει για πρώτη φορά να βγει από τη διεθνή απομόνωση και να παίξει τον περιφερειακό του ρόλο, πράγμα άκρως επικίνδυνο για την ασφάλεια του Ισραήλ. Ο Τραμπ, με οικογενειακούς δεσμούς , λόγω της κόρης του, με το ορθόδοξο εβραικό λόμπι, στηρίζει εξαρχής την πολιτική Νετανιάχου.

 Η δε διακηρυγμένη πολιτική συνεννόησης με τον Πούτιν δεν είναι ασυμβίβαστη με τις διακηρυγμένες θέσεις της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια για ενίσχυση των δεσμών με τη Ρωσία, δεδομένου του αυξανόμενου ρόλου της Τουρκιας και του Ιράν. Και ακόμα, η ακόμα πιο ενεργής υποστήριξη των Κούρδων, προκειμένου να δημιουργηθεί μια ασφαλής και ελεγχόμενη ζώνη ανάμεσα στο Ιράν, τη Συρία και τη Χεζμπολάχ, μάλλον εξυπηρετεί το Ισραήλ μακροπρόθεσμα.

Επιπλέον, ο Τραμπ κατήργησε από τις πρώτες ώρες της προεδρίας του την ασιατική εμπορική συμφωνία και έχει διακηρύξει εξαρχής την αντίθεσή του με τις τερατώδεις πολυμερείς εμπορικές συμφωνίες, όπως η TTIP, βασικούς μοχλούς των επόμενων σταδίων του ελέγχου της παγκόσμιας αγοράς.  Ακόμα, είναι αβέβαιη η τελική του στάση έναντι της ΕΕ, αλλά σε κάθε περίπτωση δε φαίνεται διατεθειμένος να στηρίξει ενεργά τη γερμανική κυριαρχία, που κλείνει εμπορικές συμφωνίες με τους Κινέζους, ενισχύοντας έτσι πρακτικά τις υπάρχουσες φυγόκεντρες τάσεις εντός της ΕΕ, που τελικά θα καθοριστούν από την τελική έκβαση του Brexit. Τελικά, δεδομένης και της επιθετικής του ρητορικής έναντι της Κίνας, η οποία είναι εδώ και χρόνια ο πρώτος διακηρυγμένος κίνδυνος για την αμερικανική επιρροή διεθνώς, διαφαίνεται ότι ο Τραμπ τελικά και συνολικά ίσως εκφράζει ένα μέρος της ελίτ, που θεωρεί ότι πρέπει να ληφθούν δραστικά μέτρα εναντίον της επερχόμενης παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής επέλασης της Κίνας. Οι Αμερικάνοι εναντίον της παγκοσμιοποίησης, οι Κινέζοι υπέρ. Άλλη μια ιστορική ειρωνεία. Η διαφαινόμενη συνεννόηση με τη Ρωσία, σε αντίστροφη ροή προς το παλιό δόγμα Κίσινγκερ για διάρρηξη της συμμαχίας μεταξύ Ρωσίας – Κίνας, είναι ενταγμένη μέσα στο ίδιο πλαίσιο.

Ταυτόχρονα, δε θα πρέπει να διαφεύγει της ελληνικής προσοχής ότι η εξωτερική πολιτική Τραμπ διανοίγει περαιτέρω σε ένα ρευστό κόσμο αβέβαιων συμμαχιών τεράστιες ευκαιρίες εξυπηρέτησης εθνικών συμφερόντων για χώρες που έχουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, μια ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις παραπάνω αντιθέσεις για αποδέσμευσή της από το χρόνιο άγος της Ε.Ε. και για ενίσχυση του γεωπολιτικού ρόλου μας στην Ανατολική Μεσόγειο, τώρα που κρίνεται η τύχη της αξιοποίησης των κοιτασμάτων. Κι αν θα υπήρχε βούληση από μεριάς των ελληνικής καταγωγής κορυφαίων στελεχών της διοίκησης Τραμπ (Πρινμπους κλπ) και του νέου υπουργού εξωτερικών (διαπραγματεύτηκε τα συμβόλαια της κυπριακής ΑΟΖ με τον Τάσσο Παπαδόπουλο) για στήριξη των ελληνικών συμφερόντων, αυτό μόνο υπό μια ελληνική κυβέρνηση με πραγματικό ενδιαφέρον θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα, πράγμα που δε συμβαίνει με καμμία από τις υπάρχουσες ηγεσίες των κοινοβουλευτικών μας κομμάτων.

Συμπερασματικά, είναι φανερό, στο βαθμό που τα παραπάνω επιβεβαιωθούν, ότι η παρουσία του νέου προέδρου αμφισβητεί σταθερές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και πάγια συμφέροντα μεγάλου μέρους των ελίτ. Αναδεικνύει, αντίθετα, νέα συμφέροντα και διεθνείς προτεραιότητες, οικοδομεί νέες συμμαχίες, προκαλεί νέους ανταγωνισμούς. Επιπλέον, δημιουργεί αναστάτωση στο παραπαίον ευρωπαικό οικοδόμημα και στη μάλλον αμήχανη ηγεσία του. «Κατανοητή»,επομένως, η μανία των αμέριμνα βολεμένων εναντίον του. 

Πόσο διαφορετική θα είναι και πού θα οδηγήσει διεθνώς αυτή η περίοδος θα διαφανεί προσεχώς από την κατάληξη της μάχης εξουσίας που εκτυλίσσεται μετεκλογικά ανάμεσα στη νέα διοίκηση και την παλιά γραφεικοκρατία στις ΗΠΑ, τις τελικές επιλογές του νέου προέδρου και το διεθνές περιβάλλον. Θα επανέλθουμε.

Οι παπαγάλοι του ευρώ μάς βομβαρδίζουν καθημερινά με τη 2^η «αξιολόγηση», που θα οδηγήσει τη χώρα στις «αγορές» με την «ποσοτική χαλάρωση», δηλ. τη δυνατότητα προεξόφλησης  των  ομολόγων που θα αγοράζουν οι τράπεζες από την Ελλάδα σε ποσοστό 30% έως 50% της ονομαστικής τους αξίας από την  ΕΚΤ του Ντράγκι. Δηλ. η ΕΚΤ θα εισπράττει από την Ελλάδα στη λήξη του το 100% της αξίας του ομολόγου μαζί με τους τόκους, ενώ θα το έχει αγοράσει πολύ λιγότερο! Αισχροκέρδεια, που  βολεύει τη Γερμανία, επειδή με το πληθωρικό υποτιμημένο ευρώ που τυπώνει αφειδώς η ΕΚΤ κάνει πιο ανταγωνιστικές τις γερμανικές εξαγωγές, παρά τα λεγόμενα της Μέρκελ στον υπουργό Εξωτερικών του Τραμπ ότι δήθεν δε φταίει η Γερμανία αλλά ο Ντράγκι. Τελικά η Ελλάδα είναι και έτσι χαμένη με το ευρώ και την Ε.Ε.