Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξελίξεις στην Τουρκία και για μας, αφού για πολλά χρόνια ακόμη θα μας απειλούν, και σε σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ και τα ευρύτερα σχέδια των Αμερικάνων και Εβραίων στην περιοχή, και γενικότερα για τους λαούς της Μ. Ασίας. Τι προοπτικές, δηλαδή, υπάρχουν για την ανατροπή μιας στρατιωτικοδιπλωματικής κλίκας.
Όποια τροπή και αν πάρουν τα πολιτικά πράγματα στην Τουρκία, η νίκη των ισλαμιστών και η προσπάθεια τους να ασκήσουν κάποια εξουσία αποτελεί τομή στην κεμαλική εκδοχή του αστισμού τα τελευταία 80 χρόνια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η μεγαλοαστική τάξη, που κατέλαβε την εξουσία από την εποχή των Νεότουρκων στις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι το 2002 κατόρθωνε να επιβάλλει την εξουσία της, να συνεχίζει τον εκτουρκισμό στη χώρα και να μονοπωλεί την οικονομία. Οι ισλαμιστές, εκφράζοντας τα αιτήματα των ασθενέστερων τάξεων και ενοποιώντας τες κάτω από την πράσινη σημαία του Ισλάμ, βάζουν σε κίνδυνο τα θεμέλια του καθεστώτος.
Δεν κατέλαβαν, βέβαια, την εξουσία ούτε και είναι οι ηγέτες τους αυθεντικοί εκφραστές αυτών των αιτημάτων. Όμως οι διαφοροποιήσεις είναι ήδη εμφανείς και όλα πλέον είναι ανοικτά για το μέλλον. Από την άλλη δεν τολμούν, ή και δε θέλουν ακόμη, να αντιπαραταχθούν με το στρατκοτικοδιπλωματικό κατεστημένο και υπομένουν τις εκδηλώσεις αυτονόμησης, πολλές φορές επιδεικτικά προσβλητικές, των διπλωματών και των στρατιωτικών, που διαλαλούν πως για όλα τα σημαντικά θέματα αυτοί θα αποφασίζουν.
Το κατεστημένο, όμως, φαίνεται πως πραγματικά πάλιωσε. Μόνο έτσι δικαιολογούνται τα πολλά λάθη που διέπραξε τον τελευταίο καιρό. Απέρριψε το σχέδιο Ανάν, που ευνοούσε προκλητικά τις τουρκικές θέσεις, πιστεύοντας ότι με ανοικτό το Κυπριακό θα μπορούσαν πιο εύκολα να εκβιάζουν την Ε.Ε.και ότι ούτως ή άλλως τις απίστευτες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς τις έχουν επικυρώσει και μελλοντικά στις νέες συνομιλίες θα τις διευρύνουν. Αυτό δείχνει ότι δεν παρακολουθούν τις ταχύτατες αλλαγές που ήδη δρομολογούνται Ακόμη, στο ανατολίτικο παζάρι με τους Αμερικάνους, με σκοπό να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο στο Ιράκ και να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους από το κουρδικό ζήτημα, επέδειξαν μάλλον άγνοια έως και αφέλεια.
Και, ακόμη κι αν πέτυχαν κάποιες μυστικές υποσχέσεις για παραχωρήσεις στο Αιγαίο, πάλι δεν κατανοούν ότι και από την Ε.Ε. (είτε θέλουν να μπουν είτε όχι) και από τους Αμερικάνους (που, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τα θέλουν όλα δικά τους) δεν μπορούν να περιμένουν, πλέον, πολλά. Απλώς επιταχύνουν τις κεντρόφυγες δυνάμεις στη χώρα τους.
Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε πως ανοίγονται ευνοϊκές προοπτικές στη χώρα μας για τη μεγάλη απειλή από την Ανατολή. Δυστυχώς, αν δούμε τι βραχυπρόθεσμες πολιτικές εξελίξεις θα έχουμε, δεν μπορούμε, ακόμη να είμαστε αισιόδοξοι.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης των ΗΠΑ είναι ο κυριότερος στόχος του πολέμου που εξαπέλυσε η παρέα του Μπους. Παράλληλα προωθούνται και οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην περιοχή της Μ. Ανατολής των ακραίων κύκλων που υπερισχύουν σήμερα στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ.
Η στρατηγική τους είναι ο «μεσανατολισμός», δηλ. ο τεμαχισμός των αραβικών κρατών σε μικρά κρατίδια περιορισμένης κυριαρχίας, οικονομικά εξαθλιωμένα, χωρίς αξιόμαχο στρατό, με υποτελείς πολιτικές ηγεσίες και με το Ισραήλ να ηγεμονεύει στην ευρύτερη περιοχή. Το γεγονός ότι σταμάτησαν οι αμερικανικές επενδύσεις στις αραβικές χώρες και η πρωτοφανής απαίτηση για αφοπλισμό του Ιράκ εντάσσονται σ' αυτή τη στρατηγική.
Ειδικά για τους Παλαιστίνιους εναλλακτικά σενάρια προβλέπουν είτε την απόδοση σ' αυτούς ενός «κράτους» από ανοχύρωτες νησίδες μέσα στο κράτος του Ισραήλ είτε τη γενοκτονία τους και τη μεταφορά τους σε άλλες χώρες.
Σχέδια υπάρχουν για όλες τις αραβικές χώρες, αλλά ξεκίνησαν από το Ιράκ, γιατί οι Αμερικανοί γνωρίζουν το καθεστώς του Σαντάμ, οι ίδιοι το εγκατέστησαν, οι ίδιοι το χρησιμοποίησαν για την καταστολή της ιρανικής και της κουρδικής επανάστασης και στον πρώτο πόλεμο του Περσικού, κατανικώντας το, αφού η αντίσταση του ήταν εικονική.
Η στρατιωτική νίκη των ΗΠΑ το 1991 τους επέτρεψε να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις στη Σ. Αραβία και τις μικρές χώρες του Κόλπου. Η παρουσία τους εκεί, αντί να ενισχύσει την πολιτική τους επιρροή, την έχει αποδυναμώσει, προκαλώντας μεγάλη αντιπάθεια στους λαούς της περιοχής, που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά και οικονομική κρίση. Μέχρι και στο Μπαχρέιν έγιναν αντιαμερικανικές διαδηλώσεις!
Ο ίδιος ο Σαντάμ φαίνεται να έχει πραγματικά αυτονομηθεί από τους κυρίαρχους κύκλους των ΗΠΑ και να επιτρέπει αυτή τη φορά στον ιρακινό λαό, τον πιο περήφανο και τον πιο πολιτισμένο της περιοχής, να αντισταθεί. Έτσι ο «μεσανατολισμός» δυσκολεύεται πολύ στο πρώτο του βήμα.
Οι ανιστόρητοι που κινούν τον Μπους υποτιμούν την ανάγκη της πολιτικής συναίνεσης των λαών και των κυβερνήσεων. Με την προκλητική υποστήριξη προς το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ έχασαν κάθε ίχνος συμπάθειας στο αραβικό έθνος. Θεωρούσαν ότι όλοι οι Ιρακινοί αντίπαλοι του Σαντάμ (Σιίτες, Κούρδοι, δημοκράτες κλπ.) θα τους υποδέχονταν ως ελευθερωτές και διαψεύστηκαν σκληρά.
Ακόμη και τα φιλοαμερικανικά αραβικά καθεστώτα (Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία κλπ.) δεν μπορούν να εκφράσουν την πολιτική τους υποστήριξη ^στΐς ΗΠΑ και δυσκολεύονται να προσφέρουν ΐις στρατιωτικές διευκολύνσεις, γιατί φοβούνται_τις λαϊκές αντιδράσεις, που μπορεί να εκδηλωθούν είτε με επανάσταση, όπως στο Ιράν, είτε με πραξικόπημα, όπως στη Αιβύη, είτε με άλλο τρόπο. Πολύ περισσότερο που κατά βάθος και τα ίδια απορρίπτουν το «μεσανατολισμό», αφού διαμελίζει και τα δικά τους κράτη.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Ο Στέλιος Παπαθεμελής είναι ένα σημαντικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός, που διαφωνεί ριζικά με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, όπως πχ. με την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν. Κάποιες φήμες τον φέρουν να σχεδιάζει την ίδρυση κόμματος. Ο Όμιλος για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα, που ίδρυσε, θεωρείται από κάποιους ως το πρόπλασμα αυτού του κόμματος. Έχει σημασία, λοιπόν, να παρακολουθούμε τις θέσεις του.
Από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, που εκδίδει ο Όμιλος, διαβάζουμε στο φ. 58, Νοέμ.-Δεκ. 02 τους σκοπούς του Ομίλου (το πλήρες κείμενο μπορείτε να το ζητήσετε από τα γραφεία του ΑΣΚΕ). Η θέση είναι ότι οι ξένοι δε φταίνε περίπου ( ή ακριβώς) για τίποτα, για να μην πούμε ότι ευτυχώς που υπάρχουν οι ξένοι και μακάρι οι ελληνικές κυβερνήσεις να έκαναν ακριβώς ό,τι λένε οι ξένοι και να μην υπέκυπταν σε πιέσεις ομάδων της ελληνικής κοινωνίας(!). Αυτό δεν τόλμησαν να το υποστηρίξουν μέχρι τώρα ούτε οι πιο ξενόδουλοι πολιτικοί στην Ελλάδα(!).
Το χειρότερο δεν είναι το ύφος, αλλά η ουσία: Ο Όμιλος υποστηρίζει τις πιο αντιδραστικές πολιτικές που οι ξένοι υπαγορεύουν στην ελληνική κυβέρνηση, δηλ. την αντιπληθωριστική οικονομική πολιτική της Ε.Ε. και την αντιτρομοκρατική εκστρατεία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Παρόμοια είναι η πολιτική ανάλυση της Δ.Π.Ε. του Μιχ. Χαραλαμπίδη: Όλο το φταίξιμο είναι στις ελληνικές κυβερνήσεις, που δεν έχουν σχέδιο, δε διαχειρίζονται σωστά τα χρήματα της Ε.Ε. και, γενικά, δεν αξιοποιούν την ένταξη στην Ε.Ε., λες και αποφασίζουν οι Σημίτηδες, οι Γιωργάκηδες και οι Καραμανλήδες με ποιο τρόπο θα κυβερνήσουν την Ελλάδα(!), λες και τους έβαλε άλλος να κυβερνάνε(!).
Αν κάνουν δεκτές αυτές οι αναλύσεις οι πολίτες που αγωνιούν για το μέλλον του τόπου και αγωνίζονται για κάτι καλύτερο, θα εστιάζουν την προσπάθεια τους στην αλλαγή των κυβερνήσεων και όχι του καθεστώτος της εξάρτησης από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν, αλλά η πολιτική θα μένει ίδια, το καθεστώς θα κερδίζει πενταετίες και οκταετίες και ο ελληνικός λαός θα υφίσταται διαδοχικές απογοητεύσεις και θα αδρανοποιείται, όπως σήμερα.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για λάθος αναλύσεις, που θα αναθεωρηθούν.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Αμερικανική αλαζονεία
Πάντα υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των δύο πυλώνων της Δύσης, κυρίως στις διακρατικές σχέσεις, άλλοτε διογκούμενος (Ντε Γκολ) και άλλοτε συρρικνούμενος, λόγω της σοβιετικής πυρηνικής απειλής. Μετά το 1990 και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κλιμακώνεται η ανταγωνιστική αντίληψη του γαλλογερμανικού άξονα έναντι της αμερικανικής ηγεμονίας.
Δεν είναι ο οικονομικός ανταγωνισμός η μόνη αιτία της διελκυστίνδας. Είναι και η προσπάθεια της Ουάσινγκτον και των συμφερόντων που εκπροσωπεί για ανεξέλεγκτη κυριαρχία, κυρίως σε περιοχές όπως η πετρελαιοφόρος Μέση Ανατολή και σταδιακά σ'όλο τον πλανήτη. Οι ΗΠΑ, ως μοναδική υπερδύναμη, θεωρούν πως δεν τους πρέπουν οποιεσδήποτε δεσμεύσεις, οικονομικές, οικολογικές, Διεθνούς Δικαίου, στρατιωτικές κλπ. Με πρόσχημα την τρομοκρατία προσπαθούν να προκαλέσουν σύγχυση και αμφιβολίες στην κοινή γνώμη και να ηγηθούν ενός «Αντιτρομοκρατικού Μετώπου». Βέβαια, ο χοντροκομμένος τρόπος που προβάλλουν τις δικαιολογίες τους δεν πείθει κανένα, ούτε καν το λαό τους, και επιτρέπουν στα μεγάλα ευρωπαϊκά συμφέροντα να αντιδρούν, όχι φυσικά προς χάριν της ειρήνης.
Οι ΗΠΑ, όμως, είναι αποφασισμένες να αναλάβουν έστω και μονομερώς στρατιωτική δράση, για να καλύψουν τα τεράστια οικονομικά τους προβλήματα και το εξωτερικό τους χρέος, που έχει εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη. Η διχασμένη Ευρώπη δεν μπορεί να διαμορφώσει στρατηγική αυτόνομης παρέμβασης στη διεθνή σκηνή, όπως παλιότερα και σε Κόσσοβο-Fyrom, που ήταν στο κάτω-κάτω γειτονιά της.
Η διχασμένη Ευρώπη
Παρά το γεγονός ότι το 82 % των πολιτών της ΕΕ είναι κατά του πολέμου στο Ιράκ, συγκροτήθηκε μέτωπο με αρχηγό τη Βρετανία και συμμέτοχους Ιταλία, Ισπανία, Δανία, Πορτογαλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία κατά Γαλλίας και Γερμανίας, που εδώ και 20 χρόνια έχουν συμφωνίες με τον Σαντάμ για το πετρέλαιο.Οι ΗΠΑ επεδίωξαν την αναγνώριση της κυριαρχίας τους και τη συνενοχή των 8 στα εγκλήματα που σχεδιάζουν. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου Έλμαρ Μπροκ χαρακτήρισε την επιστολή των οκτώ στον Μπους ως "παρέλαση υποτελών". Η Μοντ τους αποκάλεσε "Συμμορία των οκτώ". Το Σπίγκελ έγραψε για "Οκτώ σωματοφύλακες του Μπους".
Σαρανταοκτώ ώρες μετά τη συνεδρίαση στις Βρυξέλες των 15 Υπουργών Εξωτερικών, όπου υποκριτικά συμφωνούσαν σε κοινή θέση της Ευρώπης, οι Πρωθυπουργοί των οκτώ κρατών προέβησαν στην "προμελετημένη ψυχρολουσία", όπως έγραψαν οι Τάιμς. Δεν ενημέρωσαν κανέναν από τους ηγέτες που εκτίμησαν ότι δε θα υπογράψει. Μόνο ο Ολλανδός Πρωθυπουργός αρνήθηκε. Έτσι επιχειρείται η δημιουργία νέου Ευρωπαϊκού ηγεμονικού κέντρου κόντρα στο γαλλογερμανικό άξονα, που με άνεση και αυταρέσκεια συζητούσε για διπλή προεδρία υπό τον έλεγχο του. Αυτόν τον άξονα στηρίζουν οι κύκλοι των ΗΠΑ που απειλούνται από την πολιτική Μπους, όπως Τάιμς Ν.Υ., Wall Street κλπ. Αντιθέτως, ο πολεμοχαρής Ράμσφελντ χαρακτήρισε τη Γαλλία και τη Γερμανία «παλιά Ευρώπη, που δεν εκπροσωπεί το σύνολο της». Οι οκτώ χρησιμοποιούν τις εκφράσεις "εμείς οι Ευρωπαίοι", "εμείς στην Ευρώπη". Χώρες, που περίμενε κανείς να βρίσκονται υπό την γερμανική επιρροή, όπως η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία, δίνουν γην και ύδωρ στους Αμερικανούς πριν καν γίνουν μέλη της ΕΕ. Η Λετονία και η Λιθουανία, με "Αμερικανούς" προέδρους, δήλωσαν πως θα συνυπέγραψαν την επιστολή, αν τους είχε ζητηθεί. Με στρατηγικές ανατροπές η Αμερική παρεμβαίνει όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Με τα 10 νέα μέλη της η ΕΕ, πολύ πιο αδύναμη πολιτικά, ανύπαρκτη στρατιωτικά και με αμερικανικό διεμβολισμό, βαδίζει στο δρόμο της διάσπασης και της σύγκρουσης. Η τελευταία απόφαση των 15 κατάφερε ουσιαστικά να μην αναφέρει τίποτα για πόλεμο, αλλά να ενισχύσει την προσήλωση της ΕΕ στις ΗΠΑ.
Η θέση της Ελλάδας
Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ με την πρωτοβουλία των έξι (Πάλμε-Γκάντι κλπ), τα συνθήματα "ΕΟΚ-ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο", 'Έξω οι βάσεις από την Ελλάδα", "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", ενέπνευσε το λαό. Αυτά, όμως, ξεχάστηκαν γρήγορα και η διαχείρισή της εξουσίας διέβρωσε ακόμα και αυτούς που ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και στη συνέχεια συμβιβάστηκαν. Ο Σημίτης, αν και γερμανός, από την αρχή έδωσε το στίγμα του στους Αμερικανούς, με τις ευχαριστίες του για τη μεσολάβηση τους στη ντροπή των Ιμίων και συνέχισε με τη συνεργασία του Giorgos να στηρίζει τον αποκλεισμό του Ιράκ, την ελληνοτουρκική "προσέγγιση" και τελευταία να υποστηρίζει το απαράδεκτο σχέδιο Ανάν-Χάνεΐ για την Κύπρο. Τώρα ο Σημίτης γεωπολιτικά είναι με τους γαλλογερμανούς, αλλά δε θέλει να απογοητεύσει και την Ουάσινγκτον. Έτσι στέλνει δύο πολεμικά πλοία στον Περσικό, πιλότους και τεχνικούς κατασκοπευτικών αεροπλάνων και επιτρέπει τη χρήση των βάσεων του Ακτίου και της Σούδας, τη στιγμή που η Τουρκία διαπραγματεύεται σκληρά κάθε διευκόλυνση και απαιτεί ανταλλάγματα οικονομικά-στρατιωτικά και πολιτικά, όπως το Κουρδικό και το Κυπριακό. Ο Giorgos επέδωσε διάβημα στις ιρακινές αντιπροσωπείες σε Αθήνα, Βρυξέλλες και Ν.Υ. και προειδοποίησε ότι το χρονικό περιθώριο εξαντλείται και, αν δεν επωφεληθεί το Ιράκ της ευκαιρίας που προσφέρει το ψήφισμα 1441 για ειρηνικό αφοπλισμό, τότε θα φέρει την ευθύνη για όλες τις συνέπειες! Δηλαδή για ό,τι γίνει θα φταίξει ο Σαντάμ και όχι οι Αμερικανοί! Απέλασε Ιρακινό διπλωμάτη, με αστεία δικαιολογία, τις πρώτες μέρες του πολέμου. Ο Σημίτης, ως Πρόεδρος της ΕΕ, που κανείς δε λογαριάζει, προσπαθεί να εμφανίσει τη διαλυμένη ΕΕ ως ενωμένη, στηρίζοντας ουσιαστικά τις θέσεις των ΗΠΑ, με αποφάσεις που δικαιολογούν τον πόλεμο.
Τελικά η απερίσκεπτη ελπίδα πως η Ευρώπη θα αντιταχθεί στην πολιτική και ηθική οπισθοδρόμηση που οδηγεί τον κόσμο ο Μπους είναι καθαρή αυταπάτη, γιατί η ΕΕ δεν έχει καμιά ικανότητα να παίξει αυτό το ρόλο, γιατί απλά είναι μέρος του προβλήματος. Για να αντισταθμιστεί η συντριπτική στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και να επικρατήσει το διεθνές δίκαιο, πρέπει να δοθούν δυνατότητες και ευκαιρίες στις υπανάπτυκτες χώρες, να λειτουργήσουν τα Ηνωμένα Έθνη ανεξάρτητα και δυναμικά και να απαιτήσουμε οι λαοί από τις κυβερνήσεις μας, να εφαρμόζονται παντού τα ανθρώπινα δικαιώματα, να δίνονται λύσεις στα οικολογικά ζητήματα απ' όλους σεβαστές και να περιοριστούν οι ανεξέλεγκτες δράσεις του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου που ως μόνο στόχο έχει το κέρδος.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης στις αρχές της δεκαετίας του 1990 σηματοδότησε την επιθετικώτερη στην Παγκόσμια Ιστορία επέκταση του καπιταλισμού σε πλάτος και σε βάθος.
Κατακερματίστηκαν χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού. Σ όλες τις χώρες του κόσμου επιβλήθηκαν οι κανόνες της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης». Εκχωρήθηκε το δικαιώμα των χωρών και κατ επέκταση για των λαών ν αποφασίζουν σ εθνικό επίπεδο για την οικονομία τους και την κοινωνία τους σε υπερεθνικούς οργανισμούς ελεγχόμενους από το κεφάλαιο (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΕΕ, ΕΚΤ,Διεθνής Τράπεζα κ.λ.π.)
Οι Συνέπειες Της «Παγκοσμιοποίησης»
Οι συνέπειες των εξελίξεων αυτών είναι γνωστές. Επιβλήθηκαν κανόνες «άγριου» καπιταλισμού με τη συρρίκνωση των κρατικών δαπανών, το ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, την καταλήστευση του εθνικού πλούτου, την υπερχρέωση, την κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων και την επάνοδο σε εργασιακές σχέσεις του μεσαίωνα.
Η αιχμή του κεφαλαίου είναι το χρηματιστικό και το τραπεζικό. Μέσω αυτού του είδους του κεφαλαίου έγινε, κυρίως, η μεγαλύτερη σε ύψος και ταχύτητα αναδιανομή πλούτου και συγκέντρωση υπερκερδών που καταγράφηκε στην Ιστορία.
Η Αμερικανική Οικονομία
Η οικονομία των ΗΠΑ έχει μπεί τα τελευταία χρόνια σε σοβαρή κρίση, που χαρακτηρίζεται από μεγάλα ελλείμματα της τάξης των 300 δις δολαρίων ετησίως, πτώση των χρηματιστηρίων, των συναλλαγών, της αξίας των μετοχών και της κατανάλωσης.Το εμπορικό της έλλειμμα αθροιστικά έχει φθάσει τα 2,5 τρις δολ.
Είναι πασιφανές ότι τα συσσωρευμένα υπερκέρδη δεν έχουν επενδυτικές διεξόδους που να δίνουν μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους. Τα υπερκέρδη αυτά αφαιρέθηκαν από τους πολλούς, που πλέον δεν έχουν αγοραστική δύναμη για τα αγαθά που θα παραχθούν απ αυτές τις επενδύσεις.
Βρισκόμαστε μπροστά σ ένα ακόμη καπιταλιστικό αδιέξοδο και το ερώτημα είναι με πιο τίμημα θα γίνει η αναδιανομή του συγκεντρωμένου πλούτου.
Το Πετρέλαιο
Οι ΗΠΑ εισάγουν το 15 % της παγκόσμιας ημερήσιας παραγωγής πετρελαίου δηλ. 11,5 εκατομμύρια βαρέλια με παγκόσμια παραγωγή 76,4 εκ. βαρ.
Το Ιράκ είναι σήμερα η τρίτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα μετά την Σ. Αραβία και την Ρωσία. Κατέχει τη δεύτερη θέση σε αποθέματα με 112,5 δισ. βαρ. μετά τη Σ. Αραβία με 263,5 δισ. βαρ. Σημειώνουμε ότι το 66,4 % των αποδεδειγμένα υπαρχόντων παγκοσμίως πετρελαϊκών αποθεμάτων βρίσκεται στις χώρες του Περσικού Κόλπου.
Υπολογίζουν ότι τα πετρελαϊκά αποθέματα θα διαρκέσουν από 45 έως 95 χρόνια.
Η εξάρτηση από το πετρέλαιο τόσο των ίδιων των ΗΠΑ, όσο και χωρών σημαντικών γεωστρατηγικά για τις ΗΠΑ όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και ολόκληρη η Ευρώπη, εκτός της Ρωσίας, καθιστά προφανή την επιδίωξη τους να ελέγχουν τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες και ιδιαίτερα τη Σ. Αραβία που δε θεωρείται πια πλήρως ελεγχόμενη.
Το δολάριο εξοστρακίζεται
Εκείνο όμως, που τείνει να καταστεί ωρολογιακή βόμβα και να οδηγήσει ακόμη και σε κατάρρευση την αμερικανική οικονομία και την ισχύ των ΗΠΑ ως υπερδύναμης, είναι η αυξανόμενη τάση των χωρών να συναλλάσονται με ευρώ και όχι με δολάρια.
Από τις 6/11/2000 το Ιράκ δε δέχεται πλέον δολάρια αλλά ευρώ για το πετρέλαιο που πουλά, ενώ το ίδιο θέλουν να εφαρμόσουν το Ιράν και η Σ Αραβία. Η Βενεζουέλα έχει μετατρέψει τα μισά συναλλαγματικά της αποθέματα σε ευρώ. Το ίδιο ακριβώς έχουν κάνει οι κεντρικές τράπεζες της Ρωσίας και της Κίνας. Ολα αυτά έχουν σαν συνέπεια την κατακόρυφη πτώση της τιμής του δολαρίου και οδηγούν όλο και περισσότερες χώρες, ιδιαίτερα τις πετρελαιοπαραγωγούς, να μη χρησιμοποιούν το δολάριο στις συναλλαγές τους .
Ετσι, ενώ έως τώρα οι ΗΠΑ κάλυπταν τα τεράστια ελλείμματά τους με έκδοση πληθωρικών δολαρίων, δηλ. τις δαπάνες τους τις πλήρωναμε όλοι, τώρα πρέπει να τις πληρώνουν οι ίδιοι. Αυτό είναι πολύ σοβαρό πλήγμα στην αμερικανική ισχύ και σ ένα μεγάλο βαθμό ερμηνεύει αυτήν την παράλογη και βάρβαρη επιθετικότητα, που είναι ένδειξη αδυναμίας.
Είναι όμως αντιφατικό το γεγονός το ευρώ να τείνει να γίνει παγκόσμιο μέσο συναλλαγών ενώ οι χώρες που το εκδίδουν να είναι ασήμαντες ως «παίκτες» στη διεθνή σκακιέρα και μάλιστα τώρα που, λόγω του πολέμου, διαφαίνεται η ουσιαστική διάλυση της ΕΕ. Είναι επίσης αντιφατικό οι χώρες αυτές να περιστέλλουν την παραγωγή τους με Σύμφωνα Σταθερότητας και από την άλλη να μπορούν να εγγυηθούν την αξία του ευρώ.
Η ανθρωπότητα σύντομα θα βρεθεί στην ανάγκη να εξασφαλίσει με άλλο τρόπο τη νομισματική της ισσοροπία.
O καπιταλισμός θα λύσει το αδιέξοδο του με τον πόλεμο ;
Εχει επικρατήσει το στερεότυπο ότι με την ολοκλήρωση ενός καπιταλιστικού κύκλου (ανάγκη αναδιανομής των συσσωρευμένων υπερκερδών) γίνεται ένας πόλεμος ή μιά εφευρέση, ώστε να δημιουργηθούν πιο κερδοφόρες επενδύσεις και να αναδιανεμηθεί ο συσσωρευμένος στα χέρια των ολίγων πλούτος. Αυτή η θεωρητική προσέγγιση αμφισβητείται όμως στην περίπτωση του πολέμου στο Ιρακ, ακόμη και από τους στυλοβάτες του καπιταλιστικού συστήματος όπως ο Τζότζεφ Στίγκλιτς.
Ο πόλεμος στο Ιράκ, υποστηρίζουν, δε θα προκαλέσει μαζικές επενδύσεις σε όπλα και πετρελαϊκές υποδομές, ώστε να ανακάμψει η αμερικανική οικονομία. Αντίθετα οι πολεμικές δαπάνες και το κόστος κατοχής του Ιράκ , που όπως φαίνεται θα επωμισθούν μόνον οι ΗΠΑ, θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την αμερικανική οικονομία.
Οι «λογιστές του θανάτου» υπολογίζουν ότι το κόστος του πολέμου θα είναι τουλάχιστον 100 δις δολ. ενώ η εκμετάλλευση των ιρακινών πετρελαίων θα τους αποφέρει μόνο 15 δις δολ. το χρόνο. Είναι τραγικό να βλέπει όλος ο κόσμος να τσακώνονται οι Δυτικοί ακόμη και οι «φιλειρηνιστές» Γαλλογεγερμανοί για την εξασφάλιση συμβολαίων πετρελαίων και «ανοικοδόμησης» στην μετά τον πόλεμο περίοδο.
Ο έλεγχος, υπό μορφή κατοχής των πετρελαίων της περιοχής του Περσικού Κόλπου, είναι εγχείρημα επισφαλές και τυχοδιωκτικό. Η έλλειψη νομιμοποίησης και ηθικού ερείσματος, εκτός από τις αντιδράσεις των λαών, ιδιαίτερα των αραβικών, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων.
Ο πόλεμος στο Ιράκ και οι συνέπειές του θ΄ αλλάξουν τον κόσμο που έως τώρα ξέραμε.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Ο πόλεμος στο Ιράκ, η απίστευτα ιταμή αμερικανική πρόκληση, κυριαρχεί ήδη και στην Ελλάδα. Αποκαλύπτει ό,τι ήταν καλυμμένο, αποκρυσταλλώνει ό,τι ήταν αδιαμόρφωτο και επιταχύνει ό,τι ήταν σε αργή διαδικασία δημιουργίας.
Στο πολιτικό εποικοδόμημα της χώρας μας κυριαρχεί ακόμη μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μία βρίσκεται κάτω από την κοινωνικοοικονομική κυριαρχία της Ευρώπης (με όλες τις αντανακλάσεις και των ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων) και από την άλλη κάτω από την πολιτικοστρατιωτική κηδεμονία των ΗΠΑ, τα τελευταία 50 χρόνια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία ύπαρξης μιας σταθερής γραμμής, έστω και υποτέλειας (!), που εν μέρει καλυπτόταν μέχρι σήμερα από την εκάστοτε συμφωνία μεταξύ των επικυρίαρχων για την επιλογή ενός επιτετραμμένου κυβερνήτη, που να εξασφαλίζει, έστω σε minimum επίπεδο, την εξυπηρέτηση όλων τους.
Με τον πόλεμο στο Ιράκ και τα παρεπόμενα του (ασυγκρίτως σημαντικότερα από τον πόλεμο αυτόν καθ' εαυτόν) έστω και αυτή η «σταθερότητα» περιέρχεται σε δεινή δοκιμασία. Η επιθυμία των κυρίαρχων τώρα λόμπι των ΗΠΑ για απροκάλυπτη παγκόσμια κυριαρχία, χωρίς στηρίγματα, συμμάχους και προσχήματα, μετατρέπει σε εφιάλτη την επιλογή της άρχουσας κάστας της χώρας μας για πρόσδεση της στην Ε.Ο.Κ., ώστε να έχει εξασφαλίσει την επιβίωση της σε βάρος του ελληνικού λαού.
Η ουσιαστική διάλυση της Ε.Ε. (το «ένωση» ακούγεται πλέον ως κακόγουστο αστείο...), η αδυναμία της να πει έστω και ένα λόγο από κοινού για τον αποτρόπαιο πόλεμο και, το κυριότερο, η εκπληκτική δήλωση των 15 για «ενίσχυση των διατλαντικών σχέσεων»(!) αφήνουν έκθετες και μετέωρες τις καθιερωμένες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και όλους τους μηχανισμούς στήριξης τους.
Το ΠΑΣΟΚ έπαθε σκοτοδίνη. Το κόμμα υποστηρίζει τις αντιπολεμικές εκδηλώσεις και η κυβέρνηση του ουσιαστικά συμμετέχει στον πόλεμο κατά του Ιράκ, με τις πάσης φύσεως διευκολύνσεις. Εκεί που έλπιζε ο Κ. Σημίτης ότι ως προεδρεύων στην Ε.Ε. θα ανέβαζε το κύρος του και θα διευκόλυνε , εν πολλοίς, τα σχέδια του για το μέλλον του ίδιου ή, έστω, του ΠΑΣΟΚ, έρχεται ο πόλεμος και τα αναστατώνει όλα. Ακόμη και η «επιτυχία» του για την εισδοχή της Κύπρου στην Ε.Ε (με την αποδοχή, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, του σχεδίου Ανάν...) τώρα βρίσκεται στον αέρα. Πώς θα αντιμετωπίσουν οι Γαλλογερμανοί (και όχι μόνο αυτοί) τους νέους εταίρους; θα τους αποδεχτεί τελικά το Ευρωκοινοβούλιο, Η ελληνοτουρκική προσέγγιση, δηλαδή η αποδοχή όλων των τουρκικών απαιτήσεων, δεν είναι πλέον αρεστή ούτε στην Ευρώπη ούτε στις Η.Π.Α. Ακόμη κι ο Γιωργάκης θα μετάνιωσε για την πρόσφατη δήλωση του ότι «δεν ευθύνεται η Τουρκία για την αποτυχία στην Χάγη του σχεδίου Ανάν»(!), τώρα που η απροκάλυπτη αμερικάνικη πορεία του αμφισβητείται έντονα, τόσο, ώστε να διώξει ο Σημίτης τους περισσότερους συμβούλους του από τις Βρυξέλλες. Ποιος ξέρει σε τι ενέργειες υπόγειες προέβαιναν αυτά τα ανεκδιήγητα αμερικανάκια.
Το σχέδιο να καλυφθούν όλα τα προβλήματα της χώρας πίσω από τις ομοβροντίες της «μητέρας όλων των δικών», της, όσης 17ης Ν, και της προεδρίας με τις παράτες και τις εορτές
πάει πλέον περίπατο. Και η διαφαινόμενη απόφαση όλα τα προβλήματα να παρουσιαστούν ως αποτέλεσμα του πολέμου μόνο πικρά μειδιάματα θα προκαλέσει. Το μόνο που μένει είναι το «βλέπουμε και κάνουμε», μια που και η ελπίδα ότι ο πόλεμος θα τελειώσει γρήγορα (δηλαδή να κυριαρχήσουν αναίμακτα οι αναίσχυντοι των Αμερικανών!) δε φαίνεται να πραγματοποιείται.
Η Ν.Δ. βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Και υπέρ του πολέμου «κατά του δικτάτορα Σαντάμ» και υπέρ της ειρήνης (!)· και υπέρ της Ευρώπης και υπέρ της Αμερικής, όπως και υπέρ των πλουσίων και υπέρ των φτωχών. Αν χρειαστεί (κάτι που το απεύχεται), ο Κ. Καραμανλής, τουλάχιστον, θα συνταχθεί, όπως και ο Σημίτης, με το γαλλογερμανικό άξονα, όμως ευελπιστεί ότι τελικά θα μπορέσει να γίνει αποδεκτός από όλους, κάτι δύσκολο όμως πλέον.
Γενικά βρίσκονται κι αυτοί σε πλήρη σύγχυση. Δεν ξέρουν αν θέλουν πρόωρες εκλογές ή όχι. Δεν ξέρουν αν πρέπει να ανακοινώσουν τα προγράμματα τους ή όχι και, πιο ενδόμυχα, αν θέλουν να πάρουν την κυβέρνηση ή όχι, εν όψει των διευρυμένων, πλέον, προβλημάτων, που ίσως εγκυμονούν εκρήξεις. Και, βέβαια, υπάρχει, όπως και στο ΠΑΣΟΚ, και άλλη ανησυχία. Μήπως εξελιχθεί σε πραγματική η αντίθεση Γαλλογερμανών, και Ρωσοκινέζων με τους τωρινούς κυρίαρχους στις Η.Π.Α., οπότε θα έχουμε ριζικές ανακατατάξεις στους κομματικούς σχηματισμούς...
Όσο για Κ.Κ.Ε. και ΣΥΝ το κύριο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα εξασφαλίσουν εκλογικά οφέλη (ο ΣΥΝ εκλογική επιβίωση, μάλιστα) από τον αντιπολεμικό πυρετό, με αποτέλεσμα να δημιουργούν εμπόδια ακόμη και στη διαδηλωμένη, πλέον, επιθυμία όλων, σχεδόν, των αναγεννημένων πολιτών να εκφράσουν ενωτικά τη νέα δυναμική που τώρα δημιουργείται.
Και εδώ έγκειται το νέο και ελπιδοφόρο φαινόμενο. Όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, έτσι και στη δική μας κοινωνία οι πολίτες άρχισαν να αυτονομούνται, πλέον, από τις κομματικές γραμμές και συστοιχίσεις. Αρχισαν να βλέπουν καθαρά ότι οι μέχρι τώρα ηγεσίες δεν είχαν καμία σχέση με τα προβλήματα και αιτήματα αυτών που τυπικά εκπροσωπούσαν. Ο πόλεμος κατέδειξε αυτήν την πλήρη αναντιστοιχία. Ακόμη και οι βαθιά θρησκευόμενοι στη χώρα μας αγανάκτησαν για την επί τέσσερις μέρες σιωπή των Χριστόδουλου και Βαρθολομαίου και τους υποχρέωσαν την πέμπτη μέρα να πάρουν κάποια θέση.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Αυτός ο πόλεμος είναι η ακραία μορφή που παίρνει η επίθεση της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης κατά λαών και εθνών, κατά της ανθρωπότητας. Γι' αυτό μας αφορά όλους.
Ένας μικρός αριθμός εταιριών, που ανέδειξαν ένα μικρόνοα στο αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ, χωρίς αναστολές, χωρίς λογική, χωρίς να λογαριάζουν ούτε την αυτοσυντήρηση της παγκοσμιοποίησης τους, προσπαθούν σε κατάσταση υστερίας να αυξήσουν την εξουσία τους και τα κέρδη τους, με την εξαθλίωση των ανθρώπων (φτώχεια, πόλεμοι, ναρκωτικά).
Συγχρόνως προσπαθούν να εξοντώσουν τις ανταγωνίστριες εταιρίες, φέρνοντας τις εσωτερικές τους αντιθέσεις σε εκρηκτικό σημείο. Σύνθημά τους: «Drink your fill and thirst for more» ( πιες μέχρι σκασμού και δίψα για περισσότερα ). Γι' αυτό ακόμη και η Wall Street αντιδρά στον πόλεμο. Έτσι:
Το «παγκόσμιο σύστημα», λοιπόν, που μέχρι τώρα γνωρίζαμε, έχει καταρρεύσει. Μετά τον πόλεμο η ανθρωπότητα θα εκφραστεί με νέους θεσμούς, θα αλλάξουν οι παγκόσμιες ισορροπίες και συμμαχίες, θα καταρρεύσουν καθεστώτα. Ας ευχηθούμε ότι αυτό θα συμβεί με το ελάχιστο ανθρώπινο και οικολογικό κόστος και ότι η επόμενη μέρα του πολέμου θα βρει ενισχυμένους τους λαούς και αποδυναμωμένες τις αυταρχικές εξουσίες.
Η αποδοκιμασία του πολέμου ακόμη και από τη ΒΡ δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες αν ο πόλεμος γίνεται μόνο για το πετρέλαιο ή κυρίως για το πετρέλαιο. Τα κίνητρα, λοιπόν, του Μπους πρέπει να αναζητηθούν στη σοβαρή κρίση που περνάει η οικονομία των ΗΠΑ. Αυτή την κρίση νομίζουν ότι θα ξεπεράσουν με τον πόλεμο.
Η πρωτοφανής παγκόσμια αποδοκιμασία του πολέμου στις 15/2/03, σε συνδυασμό με τις εκθέσεις των επιθεωρητών και τις αντιδράσεις κυβερνήσεων αφαίρεσαν από το Μπους και την παρέα του κάθε πολιτική νομιμοποίηση και έχουν δυσκολέψει πολύ τη θέση του, όσο κι αν θέλει να δείχνει το αντίθετο. Όσο ενισχύονται οι αντιδράσεις, τόσο θα περιοριστεί η κλίμακα του πολέμου στο Ιράκ και η επέκταση του σε άλλες χώρες. Και το κυριότερο: Όταν μια οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη ηττάται πολιτικά, είναι θέμα χρόνου η πλήρης κατάρρευση της. Θα όφειλαν να είχαν διδαχθεί από το τέλος του Χίτλερ ή ακόμη και από το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αν δεν το έκαναν, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς.
Αυτός ο πόλεμος θα πλήξει ειδικά την Ελλάδα
Ο ελληνικός λαός αντιδρά στον πόλεμο, όχι μόνο γιατί τον συγκινεί το μαρτύριο του ιρακινού λαού (όπως και κάθε λαού), αλλά και γιατί οι αρνητικές συνέπειες αυτού του πολέμου για την Ελλάδα είναι πολλαπλές:
Οικονομικές: Αύξηση της τιμής του πετρελαίου και του πληθωρισμού, κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις, μείωση των εισροών από την Ε.Ε. και αύξηση των εκροών.
Κοινωνικές: Κύματα προσφύγων, μείωση κοινωνικών παροχών.
Αμυντικές: Προσανατολισμός των Ε.Δ. προς ένα στρατό επαγγελματικό, που ενδιαφέρεται λιγότερο για την άμυνα της χώρας και περισσότερο για τη βοήθεια προς τους «συμμάχους».
Περίβαλλοντικές: Η ραδιενέργεια που εκλύουν τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια που κατακλύζουν τη Σούδα και όση θα διασκορπιστεί από τη χρήση
απεμπλουτισμένου ουρανίου ή ισχυρότερων υλικών στο Ιράκ είναι απειλή για την υγεία όλων.
Πολιτικές: Οι διευκολύνσεις που παρέχει η ελληνική κυβέρνηση στις αμερικανικές Ε.Δ. προκαλούν την εχθρότητα του αραβικού (κι όχι μόνο) κόσμου και μας εμπλέκουν στις εσωτερικές αντιθέσεις των Δυτικών.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι στα σχέδια των παρανοϊκών του Λ. Οίκου και του Πενταγώνου, εκτός από το σχέδιο Ανάν (που μετατρέπει την Κύπρο σε αγγλοαμερικανικό προτεκτοράτο με την Τουρκία τοποτηρητή) είναι «να λυθεί το πρόβλημα του Αιγαίου μέσα στο 2003» (δηλώσεις Γιωργάκη- Σημίτη), δηλ. να μοιράσουμε τις «γκρίζες ζώνες» με την Τουρκία, να βρεθούν τα κατοικημένα νησιά μας του Αν. Αιγαίου απομονωμένα, στρατιωτικά αποδυναμωμένα, σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, σε τουρκική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, σε τουρκικό εναέριο χώρο και με δικαίωμα μόνο της Τουρκίας για έρευνα και διάσωση γύρω από αυτά.
Σ' αυτό το σημείο μας έφερε η πολιτική της υποτέλειας, που τη λένε πολιτική του εφικτού, του ρεαλισμού και της λογικής!
Όσο κυριαρχεί η λογική του Μπους, το μέλλον μας είναι ζοφερό. Γι' αυτό χρέος όλων των Ελλήνων πολιτών είναι να ενώσουμε τη φωνή μας με τις αντιπολεμικές φωνές σ' όλη τη Γη, για ν' ανακόψουμε τη φόρα του Μπους.
Το αντιπολεμικό κίνημα
Η αντίδραση των κυβερνήσεων και των αρχουσών τάξεων χωρών της Ε.Ε. προς τον πόλεμο είναι κάτι θετικό, αλλά έχει σημασία ότι δεν οφείλεται σε ανθρωπισμό ή φιλειρηνισμό. Το απέδειξαν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τον προηγούμενο του Περσικού. Τώρα βρίσκονται στην πλευρά της ειρήνης, γιατί θίγονται τα συμφέροντα τους. Η βουλιμία του Μπους τους κρατάει από εδώ και είναι έτοιμες να περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο, αν πάρουν ανταλλάγματα. Ακόμη και τώρα δε δρουν ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ, αλλά ευθυγραμμίζονται με τα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ που απειλούνται από τον πόλεμο.
Σε αυτές και άλλες χώρες οι άρχουσες τάξεις ενεργοποιούν το αντιπολεμικό κίνημα, γι' αυτό και αντίστοιχο κίνημα δεν υπήρξε πχ. στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Προσπαθούν, βεβαίως, μέσα σ' αυτό το κίνημα να ενισχύουν τις τάσεις που είναι ακίνδυνες για το σύστημα τους (Κοινωνικό Φόρουμ).
Στην Ελλάδα έχουμε αποδείξει ότι δε χρειαζόμαστε την παρότρυνση κανενός. Όμως το κίνημά μας είναι διασπασμένο, γιατί θυσιάζεται στο βωμό μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Το κίνημα πρέπει να είναι πολυφωνικό, αλλά ενωτικό. Το ΑΣΚΕ υποστήριζε πρόταση να διοργανώνονται τα συλλαλητήρια από το Σύνδεσμο των Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ 1967-74) και τα Πανεπιστήμια, ώστε να διασφαλιστεί ο ενωτικός τους χαρακτήρας. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή.
Συγχρόνως το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι δε μπορούμε να αποδεχτούμε καμμιά διφορούμενη στάση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαθέτει τη Σούδα, το ’κτιο, AWACS με πιλότους, φρεγάτες και ό,τι άλλο ζητούν οι Αμερικανοί, ενώ την ίδια στιγμή ηγετικά του στελέχη διαδηλώνουν κατά του πολέμου! Η Ν.Δ. θεωρεί ότι δεν πρέπει να πάρει θέση! (Κι ακόμη δεν έγινε κυβέρνηση!).
Να κάνουμε σαφές πως στη χώρα μας δεν έχουν θέση οι ξένες βάσεις, δεν είμαστε διατεθειμένοι για κανενός είδους διευκολύνσεις, ούτε να συμμετέχουμε στους επιθετικούς τους οργανισμούς, όπως το NATO.
Τέλος, το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι ο παγκόσμιος συντονισμός των κινημάτων είναι πάντα χρήσιμος, αλλά οι λύσεις δίνονται πάντα από τα εθνικά κινήματα. Το δικό μας αντιπολεμικό (και όχι μόνο) κίνημα οφείλει να διακηρύξει όχι μόνο τι δε θέλει, αλλά και τι θέλει, κάτι που επιμελώς αποφεύγουν πολλοί που επιθυμούν να το ηγεμονεύουν, γιατί τα πρότυπα τους δεν κολλάνε με το χώμα μας. Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε τη δική μας απάντηση, στηριγμένοι στις πλούσιες πολιτιστικές και αγωνιστικές μας παραδόσεις; Μήπως οι ευθύνες των όποιων ειλικρινών πολιτικών και άλλων δυνάμεων γίνονται τώρα μεγαλύτερες; Μήπως τώρα χρειάζεται διεύρυνση και ενίσχυση των προσπαθειών και του ΑΣΚΕ; Μήπως η ελπίδα μπορεί ν' αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα;
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με τον πόλεμο στο Ιράκ φάνηκε η εγγενής αδυναμία της ΕΕ για κοινή εξωτερική πολιτική. Όμως επιχειρήθηκε να γεφυρωθούν οι αντιθέσεις με τους εισβολείς, ύστερα από παζάρια Γαλλίας, Γερμανίας, Βρετανίας και Ισπανίας, και να νομιμοποιηθεί όλη η πολιτική του αίματος των ΗΠΑ και Αγγλίας. Ο προεδρεύων της ΕΕ Κώστας Σημίτης στην ’τυπη Σύνοδο Κορυφής αρνήθηκε επίμονα να φέρει στο τραπέζι το θέμα του Ιράκ. Φοβόταν ότι θα υπήρχαν διαφωνίες, που θα χαλούσαν τις εντυπώσεις από τις φιέστες και τις τελετές. Κυρίως φοβόταν μην αναγκαστεί να πάρει θέση, η οποία θα είχε επιπτώσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Αποτέλεσμα ήταν να συγκροτηθεί μια "παρασύνοδος" η οποία συγκέντρωσε το ενδιαφέρον και συζητούσε το θέμα του Ιράκ, το ρόλο του ΟΗΕ και της ΕΕ και τη στάση των Ευρωπαίων . Σ' αυτήν οι Μπλέρ-Αθνάρ αναγνωρίσθηκαν απ' όλη την ΕΕ ως "Σύμμαχοι" και όχι δύναμη εισβολής,
ευλογήθηκαν οι ενέργειες τους και δεν υπήρξε καμία καταδίκη του πολέμου, αλλά και των απειλών των ΗΠΑ προς τη Συρία και το Ιράν. Οι Σιράκ-Σρέντερ ικανοποιήθηκαν, διότι ο ΟΗΕ και ΕΕ αποκτούσαν ρόλους, που ενίσχυαν τις ελπίδες τους για τα οικονομικά οφέλη από τον πόλεμο, αναγνωρίζοντας την αρχηγία των ΗΠΑ στη "Συμμαχία". Οι τέσσερις αρχηγοί εκπόνησαν κείμενο και επέβαλλαν στο Σημίτη να το εμφανίσει ως θέση της ΕΕ. Έτσι η πολιτική απάτη της εμφάνισης αυτού του κειμένου ως κοινή θέση των Ευρωπαίων ουσιαστικά αποδεικνύει την εθελοδουλία της ΕΕ στις ΗΠΑ, αφού το κείμενο συνέταξε κατά κύριο λόγο ο αλαζονικός και προσβλητικός στο ύφος Τόνι Μπλερ, μετά από επαφές με τις ΗΠΑ. Ακόμη και συνέντευξη τύπου αρνήθηκε να δώσει και να φωτογραφηθεί με τους άλλους ηγέτες στην αναμνηστική φωτογραφία. Οι Σημίτης - Παπανδρέου οδήγησαν την Ελληνική Προεδρία σε πολιτικό αυτοεξευτελισμό, υπογράφοντας, ως καλοί υπάλληλοι, ένα κείμενο που ικανοποιούσε τον Μπους και αντίθετο με τις θέσεις που είχε το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση.
Κατηγορία
Φύλλο 92 Μαΐου 2003
Ο θρίαμβος της βήμα με βήμα προσέγγισης
Το δίδυμο Σημίτη- Γιωργάκη εφάρμοσε τα τελευταία χρόνια (με αρχή τις υποχωρήσεις στο Ελσίνκι) τη μεγάλη στροφή στην πολιτική της χώρας μας σε σχέση με την επιθετικότητα της Τουρκίας. Φιλία και υποστήριξη σ' όλα τα επίπεδα, πρώτα για να διευκολύνουμε τους κεμαλιστές εναντίον των ισλαμιστών και τώρα για το αντίθετο!! Έτσι (μας λένε) θα πετύχουμε τον ... εξευρωπαϊσμό και το φιλελληνισμό της Τουρκίας!
Αποτέλεσμα: ενώ πριν το Ελσίνκι είχαμε περίπου 200 παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο το χρόνο, το 2003 είχαμε 1300 στους 4 πρώτους μήνες!! Τα βήματα προσέγγισης τους πείθουν όλο και περισσότερο ότι μπορούν να αποκτήσουν το Ανατολικό Αιγαίο.
Η δίκη της 17 Ν
Οι τυμπανοκρουσίες για το μεγάλο κατόρθωμα της σύλληψης, από ένα τυχαίο(;) γεγονός, των μελών της «17Ν», ακόμη ηχούν στ' αφτιά μας και οι αναθυμιάσεις από το βόρβορο των ΜΜΕ ακόμη μολύνουν την περριρέουσα ατμόσφαιρα.
Να, όμως, που έφτασαν σε χρόνο ρεκόρ για τη βραδυπορούσα Ελληνική Δικαιοσύνη στη δίκη. Και, αντί για συνέχιση του θριάμβου, παρακολουθούμε μια δίκη όπου παρελαύνουν μάρτυρες κατηγορίας κατάλληλοι για θεατρικές ... επιθεωρήσεις, με αποτέλεσμα ακόμη και συγγενείς των θυμάτων να απορούν και ο ίδιος ο πρόεδρος του δικαστηρίου να αναφωνεί: «Τώρα κατάλαβα γιατί δεν μπορούσατε να τους συλλάβετε τόσα χρόνια»!!
Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορούσε να επιτύχει τέτοιο άθλο!
Και τώρα τι θα γίνουμε γωρις αποκαλύψεις;
Η «Αυριανή» του Γ. Κουρή σταμάτησε απότομα τη ροή των αποκαλύψεων των σκανδάλων ή «σκανδάλων» του σκληρού πυρήνα των εκσυγχρονιστών.
Γιατί, άραγε; Τελείωσαν τα σκάνδαλα, με στοιχεία που παρέχει αφειδώς το ακόμη σκανδαλωδέστερο γνωστό κέντρο; Ή, ο Γ Κουρής πέτυχε ό,τι επιδίωκε από την αρχή αφήνοντας την «κάθαρση» ημιτελή; Μάλλον δεν υπάρχει κανείς να στοιχηματίσει υπέρ το πρώτου.
Κατηγορία
Φύλλο 92 Μαΐου 2003
Η κοινωνία των 2/3, δηλ. του 1/10, πλησιάζει, όπως οραματίζεται η παγκοσμιοποίηση των ΗΠΑ και της Ε.Ε.. Κάποιοι, που νόμιζαν ότι θα είναι βολεμένοι ισοβίως, θα διαψευστούν οικτρά. Και ακόμη περισσότερο όσοι πίστεψαν τις κοροϊδίες για την ένταξη μας στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ.
Πλησιάζει, όμως, και η ώρα των εργαζομένων.
Κατηγορία
Φύλλο 92 Μαΐου 2003
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό