Όταν ο (θείος) Καραμανλής μεθόδευε την είσοδό μας στην ΕΟΚ τέλος δεκαετίας του 70, το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιδρούσαν με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Μετά από την καρέκλα της εξουσίας ο κομματικός μηχανισμός έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι, άρα το σύνθημα ξεχάστηκε και το κρατικό χρέος πήρε την ανηφόρα.
Σταθμός στην πορεία του χρέους ήταν το 2001-2002, όταν ο Σημίτης ως πρωθυπουργός ανέλαβε να μας οδηγήσει στο «κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης», την ΟΝΕ, και να βάλει τα θεμέλια της σημερινής μας κατάντιας. Με οικονομικά τερτίπια (δημιουργική λογιστική – ομόλογα κ.λπ.) και τη βοήθεια της περιβόητης Goldman Sachs δήθεν ξεγελάσαμε τους κουτόφραγκους και μπήκαμε στο ευρώ.
Όμως η απάτη στόχευε στον ελληνικό λαό, που πίστεψε πως με δανεικά μπορεί να καλοπερνά και πως η φαινομενική του ευμάρεια οφειλόταν στην καλή ελληνική οικονομία και στην γαλαντομία των συνεταίρων μας Ευρωπαίων. Το πάρτι συνεχίστηκε κι επί Καραμανλή νεωτέρου (γιατί όχι, και εμείς τσέπες έχουμε).
Γιατί τόση λάσπη κατά των Ελλήνων;
Μετά, παρότι ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, ήρθε το «λεφτά υπάρχουν». Ο ΓΑΠ έκανε τα πάντα να μας ρίξει στα νύχια του ΔΝΤ, το γιατί το ξέρει καλά αυτός και η οικογένεια. Όμως οι πολίτες-θύματα πρέπει να πληρώσουν το κόστος. Έτσι ο ΓΑΠ κατηγορεί την Ελλάδα στα αφεντικά του ως διεφθαρμένη χώρα και ο πόλεμος λάσπης κατά των Ελλήνων αρχίζει. «Οι Έλληνες είναι ένα μάτσο τεμπέληδες, που πίνουν ούζο, φτύνουν κουκούτσια ελιάς, δουλεύουν λίγες ώρες, παίρνουν σύνταξη όταν είναι ακόμα έφηβοι και απολαμβάνουν τεράστιες συντάξεις και μισθούς. Ο Μέρβιν Κίνγκ, επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας μέχρι πριν από λίγο, δηλώνει: «Το κόστος της οικονομικής κρίσης επωμίζονται αθώοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν την προκάλεσαν». Αλλά δεν μπορείς να βάλεις αθώους να πληρώσουν, αν δεν αποδεχτούν πως φταίνε αυτοί κι όχι οι εθελόδουλοι πολιτικοί και οι ασύδοτοι τραπεζίτες. Γι’ αυτό ο Πάγκαλος είπε πως … μαζί τα φάγαμε!
Ποιος είναι ο στόχος της τρόικας;
Έτσι μας επιβάλλεται η Τρόικα και η εξ αρχής καταδικασμένη οικονομική πολιτική της. Δεν πρόκειται περί «λάθους». Ο στόχος τους δεν είναι να ξεχρεώσει η Ελλάδα, αλλά να παραμένει χρεωμένη, ώστε να την εκμεταλλεύονται, να της αρπάξουν όλα τα ασημικά και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και (αν μπορέσουν) να τη διαλύσουν. Οι σκληροί όροι, που κάθε φορά για την επόμενη «δόση» γίνονται ακόμα σκληρότεροι, σταδιακά και μεθοδικά μετατρέπουν το ανεξάρτητο κράτος πρόνοιας (που είχαμε) σ’ ένα κράτος υπό κατοχή, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «αγορών» και γενικότερα του ξένου ιδιωτικού κεφαλαίου. Οι νομπελίστες οικονομολόγοι Στίγκλιτς και Κρούγκμαν είχαν προειδοποιήσει για την καταστροφική πολιτική λιτότητας.
Οι κυβερνήτες μας ΓΑΠ, Βενιζέλος, Παπαδήμος και τώρα η Συγκυβέρνηση, έρμαια των έξωθεν εντολών, μοιράζουν υποσχέσεις στον λαό, που ξέρουν καλά πως είναι ανέφικτες, τους συντηρούν όμως για λίγο ακόμα στην εξουσία. Στον απάνθρωπα δοκιμαζόμενο λαό λένε πως η αντίδραση θα οδηγήσει σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις, ότι η χώρα θα αποκοπεί από το παγκόσμιο εμπόριο και τον χρηματοοικονομικό τομέα και ότι αυτό σημαίνει ερείπια, δυστυχία, πείνα, καταστροφή. Για όσους δεν πείθονται υπάρχει η αστυνομική βία.
Παρόμοια έγιναν στην Αργεντινή, στον Ισημερινό, στη Μαλαισία και την Ισλανδία. Αλλά σ’ όλες αυτές τις χώρες οι λαοί εκδίωξαν τις δοτές κυβερνήσεις και σήμερα οι χώρες βρίσκονται σε εκπληκτική οικονομική άνοδο. Μέχρι πριν από λίγο στην Ιταλία ο Μόντι (αρχηγός της Τριμερούς, ιδρυτικό μέλος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, Ευρωπαίος Επίτροπος), επέβαλε σκληρή λιτότητα, ως μόνο δρόμο για να σώσει δήθεν τη χώρα. Τώρα που ο ιταλικός λαός τον έκανε στην άκρη, ξαφνικά, η Ιταλία δεν κινδυνεύει με χρεοκοπία!
Λύση είναι μόνο η απελευθέρωση
Ο πνευματικός πατέρας του ευρώ, Ρόμπερτ Μαντέλ, της σχολής του Σικάγο, δήλωσε κυνικά πως «η επινόηση του ευρώ ήταν το μέσο για να καταστραφεί το κράτος πρόνοιας και ο συνδικαλισμός των αδύναμων χωρών της Ευρώπης αρχικά και να ευνοηθούν οι μεγαλοτραπεζίτες και οι επιχειρηματίες της ευρωπαϊκής ελίτ. Όχημα είναι η αφαίρεση κάθε δημοσιονομικής και νομισματικής ισχύος από τις κυβερνήσεις. Δημοκρατία και αγορές δεν μπορούν να παντρευτούν».
Μόνο αυτή η δήλωση είναι αρκετή, για να καταλάβει καθένας το δρόμο που, αν και δύσκολος, είναι ο μοναδικός για να επιβιώσουμε: Εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, με αποχώρηση από την Ε.Ε. και επιστροφή στη δραχμή. Έχει πέσει πολλή προπαγάνδα και καταστροφολογία, ώστε κάτι τέτοιο να θεωρείται αποτρόπαιο, φρικιαστικό, ακόμα και αντεθνικό! Όμως διάσημοι και έγκριτοι οικονομολόγοι, μη ενταγμένοι στο «σύστημα», το προτείνουν ως μόνη λύση για την Ελλάδα. Οι φωνές τους φιμώνονται και οι ντόπιοι στρατευμένοι ειδικοί, μαζί με την πλειοψηφία των πολιτικών και των πουλημένων ΜΜΕ, κραυγάζουν και πνίγουν κάθε αντίδραση και αντίθετη άποψη. Η Ισλανδία, η Αργεντινή, ο Ισημερινός και η Μαλαισία δείχνουν το δρόμο. Όσο περνάει ο χρόνος τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην κρίση και τόσο πιο οδυνηρή θα είναι η σωτηρία μας.
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
[Το κείμενο αυτό γράφτηκε και αναρτήθηκε στα «επίκαιρα κείμενα» της ιστοσελίδας του ΑΣΚΕ μεταξύ των 2 γύρων.]
Φαίνεται ότι οι Αγγλοαμερικανοί και η σύμμαχός τους Ε.Ε. θεωρούν ότι έφτασε επιτέλους η ώρα να υλοποιήσουν τα αποτρόπαια σχέδιά τους εναντίον του κυπριακού ελληνισμού, τον οποίο νομίζουν ότι μπορούν πλέον να χειραγωγούν.
Αφού οδήγησαν τεχνηέντως και την Κύπρο στην οικονομική καταστροφή, με ευθύνη όλου του πολιτικού κόσμου, που υποστήριξε ή αποδέχθηκε την ένταξη στην Ε.Ε., αποπροσανατόλισαν τους ψηφοφόρους, διοργανώνοντας έναν προεκλογικό αγώνα με κυρίαρχο στοιχείο την οικονομία κι όχι το εθνικό θέμα. Πέταξαν τον εθελόδουλο Χριστόφια (ντροπαλό υποστηρικτή του ΝΑΙ) σαν στυμμένη λεμονόκουπα και προωθούν τον αδίστακτο ΝΑΙνέκο Αναστασιάδη για Πρόεδρο.
Φαίνεται ότι θα τα παίξουν όλα για όλα, γιατί δε δίστασαν να κάψουν ακόμη και τις πολύτιμες σ’ αυτούς εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι οποίες λειτουργούν για να επηρεάζουν την κοινή γνώμη κι όχι για να την καταγράφουν. Θυμίζουμε με ποιο τρόπο «έσπρωξαν» τον Τσίπρα το 2008, δίνοντάς του πάνω από 20% (ενώ δεν είχε ξεκολλήσει από το 5%), στην προετοιμασία του «Δεκέμβρη», με τον οποίο έφθειραν τον άβουλο Καραμανλή, τον ανέτρεψαν, ακύρωσαν τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τις ελάχιστες άλλες θετικές πλευρές της πολιτικής του. Μέχρι τώρα, όμως, πρόσεχαν τουλάχιστον όσο πλησίαζε η ημέρα των εκλογών να προσαρμόζουν τα «ευρήματα» με την πραγματικότητα, ώστε να μην εκτεθούν ανεπανόρθωτα και δεν μπορούν πλέον να παίζουν το ρόλο τους. Στην Κύπρο δεν έκαναν ούτε αυτό.
Κάνοντας έναν χοντρικό υπολογισμό, αν οι εταιρείες δεν είχαν επηρεάσει το εκλογικό σώμα της Κύπρου, ο Αναστασιάδης θα είχε περίπου 40% και ο Λιλλήκας θα ήταν δεύτερος, οπότε όλα θα ήσαν ανοιχτά για το δεύτερο γύρο. Τώρα το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, μ’ ένα σχέδιο «λύσης» έτοιμο, χειρότερο μάλλον από το σχέδιο Ανάν, ύστερα και από τις μονομερείς υποχωρήσεις που έκανε ο Χριστόφιας. Ο Αναστασιάδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, με τον εσμό των «υπερπατριωτών» της της ΕΟΚΑ Β΄ γύρω του (ο πατέρας του αστυνομικός διευθυντής Λεμεσού, πραξικοπηματίας, έκανε τις συλλήψεις στη Λεμεσό), είναι ο πρόθυμος και να «πουλήσει» το εθνικό θέμα και να χαρίσει το δημόσιο πλούτο στη Μέρκελ και τους εταίρους της.
Επειδή η κατάσταση έχει δυσκολέψει πολύ, απαιτείται ακόμη μεγαλύτερη πολιτική τόλμη από τις πατριωτικές δυνάμεις του κυπριακού ελληνισμού. Απαιτείται συσπείρωση με καθαρές θέσεις και υπέρβαση των προσωπικών και άλλων μικροφιλοδοξιών. Η θέση του Λιλλήκα για εκδίωξη της τρόικας είναι μια σημαντική θέση, αλλά δεν είναι αρκετή. Αν πράγματι την εννοεί και δεν την υποστηρίζει εκ του ασφαλούς ότι δε θα χρειαστεί να την τηρήσει ή αν δε σκοπεύει να την στρογγυλέψει κάποια στιγμή, πρέπει να γνωρίζει κι αυτός και όσοι τον ψήφισαν ότι αυτό συνεπάγεται αποχώρηση από την Ε.Ε., πρώτη προϋπόθεση για την ανόρθωση της οικονομίας, κι ότι χρειάζεται μια άλλη πολιτική σε όλους τους τομείς.
[Υ.Γ.: Όσα διαδραματίζονται με το «κούρεμα» αποδεικνύουν ότι δεν ήσαν καθόλου υπερβολικά όσα γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» στο άρθρο «Καταστροφική για την Κύπρο η ένταξη στην Ε.Ε.». Ας αντικρύσουν επιτέλους κάποιοι την πραγματικότητα!].
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Η κρίση στη χώρα μας δε δημιουργεί μόνο ανέχεια και ανεργία. Φαίνεται ότι το κλίμα αυτό θεωρείται από πολλούς ευνοϊκό για να ικανοποιήθουν τα συμφέροντα ντόπιων και κυρίως ξένων παραγόντων και παραγοντίσκων επεμβαίνοντας στο πολιτικό σκηνικό και απαιτώντας συμμετοχή στα λάφυρα.
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Στις παλαιότερες εποχές, όταν το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε τη σημαντικότερη πολιτική δύναμη, λόγω της εκτεταμένης και βαθιάς διαφθοράς και της, ως εκ τούτου, συμμετοχικής ευθύνης, το κάθε Συνέδριό του αποτελούσε μεγάλο πολιτικό γεγονός.
Και τούτο όχι γιατί θα συζητούνταν πολιτικές και προγράμματα, αλλά απλά και μόνο γιατί καθοριζόταν η έκβαση της ανελέητης μάχης των «συσχετισμών», ποιος δηλ. θα είχε το πάνω χέρι στη λεηλασία της χώρας, κάτι που ενδιέφερε τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν και, φυσικά, αυτούς που την υφίσταντο.
Τώρα που η λεηλασία περιορίστηκε στο 1/3 των προσοδοφόρων δημοσίων θέσεων και μηδενίστηκε σχεδόν για τους πολλούς των οπαδών, λόγω κρίσης και όχι, φευ, ανάνηψης, το ενδιαφέρον περιορίστηκε πολύ για το Συνέδριο και μάλλον αντιμετωπίστηκε σκωπτικά παρά πολιτικά, ακόμη και από τους μέχρι πρότινος ενθουσιώδεις σχολιαστές του. Τα παράπονα της κ. Κοππά, που δεν εκλέχτηκε … αριστίνδην σύνεδρος και παραιτήθηκε από επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ή η συγκέντρωση (μη συνέδρων) αποθέωσης του ΓΑΠ («νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός»), του Καρχιμάκη, μόνο προς τη σοβαρότητα δεν προσέβλεπαν.
Τα αποτελέσματα αναμενόμενα. Αντί ν’ ανακοπεί η πτώση, έγινε εμφανέστερη με τις σημαντικές απουσίες. Πλειοψήφισαν οι προσκείμενοι στο Βενιζέλο, αφού αυτός ελέγχει το ταμείο και μοιράζει τα αξιώματα, ο αιωνίως στηρίζων κριτικά(!) το νικητή Παναγιωτακόπουλο εξασφάλισε το 20%, ο Καρχιμάκης πήρε 10% και τα πρώην μεγαλοστελέχη ετοιμάζονται να πορευτούν οίκαδε, αν δεν υπάρξουν και δυσάρεστες επιπλοκές...
Το Συνέδριο επιβεβαίωσε τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Σαμαρά και μάλιστα με πολιτικά στελέχη. Είναι το τυράκι του Προέδρου προς όλους, γιατί, διαφορετικά, το μαγαζί πάει για λουκέτο.
Νέο πρόβλημα θα υπάρξει με την εκλογή του Γραμματέα, ιδιαίτερα αν προταθεί ο «Τσίπρας» του ΠΑΣΟΚ, ο εκλεκτός του Ευάγγελου. Ελάχιστοι, όμως, θα ενδιαφερθούν…
Sic transit gloria mundi, και όχι μόνον η δόξα…
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Η Γερμανία της Μέρκελ, η Γαλλία του Σαρκοζι, η Ε.Ε. και η Ε.Κ.Τ., με την απειλή ιταλικής χρεοκοπίας και της φυγής ιταλικών κεφαλαίων στο εξωτερικό, υποχρέωσαν τον απρόβλεπτο και απείθαρχο Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί στις 12/11/2011, για να εγκαταστήσουν κυβέρνηση «τεχνοκρατών», υπάκουη στις γερμανικές εντολές λιτότητας. Με πρωθυπουργό έναν άνθρωπό τους, με περγαμηνές στην υπηρεσία του διεθνούς κεφαλαίου, στέλεχος της Goldman Sachs, της Coca Cola, ευρωπαίος πρόεδρος της Τριμερούς, ηγετικό στέλεχος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ και πρώην επίτροπος της Κομισιόν. Την κυβέρνηση Μόντι τη στήριξαν κοινοβουλευτικά όλα τα κόμματα εκτός της Λέγκας του Βορρά.
Στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. του Ιουνίου 2012 προσπάθησαν να του φτιάξουν ηγετικό προφίλ, με τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ να ηρωοποιούν τον Μόντι ότι δήθεν αντιστάθηκε στη Μέρκελ, «επιβάλλοντάς» της να αποδεχθεί την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με ευρωπαϊκά κονδύλια που δε θα προσμετρώνται στο δημόσιο χρέος. Φυσικά η Μέρκελ, που καμώθηκε τότε ότι υποχωρεί, τα έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Δεν θυμόμαστε από τότε έστω κάποια διαμαρτυρία του Μόντι.
Τα «κατορθώματα» του Μόντι
Ο Μόντι, το 2011, επέβαλε περικοπές δαπανών ύψους 30 δισ. ευρώ, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 58 στα 66 μέχρι το 2018, αύξηση του συντάξιμου χρόνου από τα 35 στα 42 χρόνια, αύξηση του ΦΠΑ κατά 2%, αυξήσεις στα καύσιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, φόρους ιδιοκτησίας και κατήργησε το νόμο που εμπόδιζε τις αναιτιολόγητες απολύσεις. Το 2012 επέβαλε επιπλέον περικοπές 4,5 δισ., ενώ άλλα 21,5 δισ. προβλέπονται για το 2013 και 2014. Το ΑΕΠ προβλέπεται αρνητικό και το 2013, έχοντας πέσει 2,4% το 2012. Η βιομηχανική παραγωγή έπεσε κατά 25% από το 2008, ενώ η κατανάλωση έπεσε 20% μέσα στο 2012, που είναι η μεγαλύτερη μεταπολεμικά. Η ανεργία έφτασε επίσημα το 11%, με επιπλέον 1 εκατομμύριο ανέργους κατά τη διακυβέρνηση Μόντι, ενώ εκτοξεύτηκε από το 30% στο 37% στους νέους 15-24 ετών, με τον Μόντι να τους συμβουλεύει πως «πρέπει να συνηθίσουν την ιδέα πως δε θα μπορούν στο εξής να έχουν σταθερή δουλειά εφ’ όρου ζωής».
Τα γερμανικά σχέδια για Ιταλία και Ισπανία
Η Ιταλία 3η και η Ισπανία 4η οικονομία στην ευρωζώνη, με δημόσιο χρέος 2 τρισ. και 1 τρισ. αντίστοιχα, δεν μπορούν να ενταχθούν σε μνημόνια «διάσωσης», όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, επειδή τα ποσά που χρειάζονται είναι τεράστια και δεν μπορούν να βρεθούν από τις «αγορές», παρά μόνο με μαζικό τύπωμα πληθωρικού χρήματος, που θα διαλύσει τη γερμανική οικονομία και το ευρώ.
Για το λόγο αυτό θέλουν πειθήνιες κυβερνήσεις στις δύο αυτές χώρες, όπως στις 3 μνημονιακές, για να εφαρμόζουν τα γερμανικά σχέδια λιτότητας, με στόχο τη διατήρηση του ευρώ «πάση θυσία», και, με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα, να εφαρμόζουν εξοντωτική λιτότητα, που εξαθλιώνει τις κοινωνίες τους και καταβαραθρώνει τις οικονομίες τους με ύφεση, αύξηση χρέους και ελλειμμάτων, με τελικό σκοπό την ενίσχυση των τραπεζών και της Γερμανίας.
Το γερμανικό αυτό σχέδιο για τις μεγάλες αυτές ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα αν προστεθεί και η Γαλλία, θα αποτύχει, επειδή οι άρχουσες τάξεις των χωρών αυτών, που εξελίχθηκαν με βάση το έθνος-κράτος, σε αντίθεση με τη δική μας, δεν είναι διατεθειμένες να αυτοκαταστραφούν, εκχωρώντας την εξουσία τους και τα τιμαλφή της χώρας τους στη γερμανική ελίτ.
Οι πρόωρες εκλογές
Οι ιταλικές εκλογές είχαν προγραμματισθεί για το Μάρτιο ή Απρίλιο του 2013, όμως ο Μπερλουσκόνι απέσυρε το Νοέμβριο του 2012 την υποστήριξή του από την κυβέρνηση Μόντι, επισπεύδοντας τις εκλογές και επισύροντας την οργή της Μέρκελ και του Ολάντ. Το σχέδιό τους ήταν η συνεργασία Μπερσάνι-Μόντι, με τον Μόντι ξανά πρωθυπουργό. Ένας τραπεζίτης, μάλιστα, είπε ότι μια κυβέρνηση Μπερσάνι θα ήταν για τις τράπεζες το δεύτερο καλύτερο αποτέλεσμα μετά από μια νίκη του Μόντι. Για το λόγο αυτό χρησιμοποίησαν τη γνωστή συνταγή των παραπλανητικών δημοσκοπήσεων, που έδιναν προεκλογικά υπερβολικά ποσοστά στον Μόντι και στον Μπερσάνι, για να δημιουργήσουν ρεύμα υπέρ τους. Τώρα προσπαθούν, πάλι με τις δημοσκοπήσεις, να περάσουν ότι και οι Ιταλοί θέλουν ασμένως το ευρώ.
Οι επικεφαλής των μεγαλύτερων πολιτικών φορέων που μετείχαν στις ιταλικές εκλογές ήσαν:
Ο Μπερσάνι (νέος Σημίτης της Ιταλίας, μετά τον Πρόντι) με το συνασπισμό της Κεντροαριστεράς, που έχει επανειλημμένα δηλώσει πως θα συνεχίσει την φιλογερμανική πολιτική Μόντι. Στελέχη του είναι αναμεμιγμένα σε σκάνδαλα. Οι αρχικές δημοσκοπήσεις του έδιναν ποσοστό 38%.
Ο Μπερλουσκόνι με το συνασπισμό της Κεντροδεξιάς, που η παραίτηση του είχε προκαλέσει ανακούφιση στους Ιταλούς, επειδή τον θεωρούσαν υπαίτιο διαφθοράς και σκανδάλων. Σύμφωνα με τις αρχικές δημοσκοπήσεις δεν ξεπερνούσε το 15%. Η προεκλογική του εκστρατεία στρεφόταν ευθέως εναντίον του Μόντι, της Γερμανίας και της Ε.Ε., ως υπευθύνων για τα δεινά της Ιταλίας.
Ο Πέπε Γκρίλο, πουδημιούργησε το 2008 μέσω του διαδικτύου το «Κίνημα των 5 αστέρων» και, όπως φάνηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα, εκφράζει αυτούς που έχουν πληγεί από την πολιτική Μόντι και τάσσονται κατά του πολιτικού συστήματος που οδήγησε την Ιταλία σε κρίση. Πρεσβεύει, μεταξύ άλλων, τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στο εγγύς μέλλον για την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ. Είναι υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους και κατά της Γερμανίας. Οι αρχικές δημοσκοπήσεις του έδιναν ποσοστό 15%.
Το πιο σημαντικό είναι ότι με τη δυναμική του το κίνημα αυτό απέτρεψε, προς το παρόν, κάποιους συστημικούς να επιχειρήσουν την αναβίωση φασιστικού κόμματος, για να διοχετεύσουν εκεί τους δυσαρεστημένους, όπως δυστυχώς συνέβη στη χώρα μας με τη «Χρυσή Αυγή».
Ο Μόντι, εκλεκτός της Ε.Ε., της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Βατικανού, των τραπεζιτών και των «αγορών», που κατέβηκε επικεφαλής συνασπισμού και μάλιστα το ψηφοδέλτιό του για τη Γερουσία είχε τον αυτάρεσκο τίτλο «Ατζέντα Μόντι για την Ιταλία». Είχε πρόγραμμα για τη διαιώνιση της λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων. Οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις του έδιναν περί το 23%.
Το αποτέλεσμα των εκλογών
Στις εκλογές που έγιναν στις 24-25 Φεβρουαρίου επικράτησαν αυτοί που αμφισβητούν τη γερμανική ηγεμονία, την Ε.Ε. και το ευρώ, με τη «νεκρανάσταση» του ξεγραμμένου 77χρονου Μπερλουσκόνι, την εντυπωσιακή επιτυχία του κινήματος Γκρίλο, την ανώμαλη προσγείωση της Κεντροαριστεράς, που σχεδόν ισοψήφισε με την μπερλοσκουνική Κεντροδεξιά, και τον καταποντισμό του Μόντι, που «κάηκε». Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο ιταλικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να υποδουλωθεί στη Γερμανία, που αρχίζει πλέον να φοβάται για το ευρώ της, αναλογιζόμενη τις εντεινόμενες κοινωνικές αντιδράσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία και Γαλλία, που μπορεί να οδηγήσουν σε επικράτηση πολιτικών δυνάμεων ενάντιων στην γερμανική πολιτική. Γι’ αυτό, πλην της ανόητης δήλωσης περί κλόουν, οι Γερμανοί, οι τραπεζίτες και οι «αγορές» είναι πολύ προσεκτικοί, φοβούμενοι για το ευρώ.
Ελπίζουμε ότι οι Ιταλοί δε θα επιτρέψουν, όπως δυστυχώς εμείς, να νοθεύσουν τη βούλησή τους για απελευθέρωση από τα γερμανικά δεσμά.
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Η Ομάδα Πρωτοβουλίας Ιλίου για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση διοργάνωσε ανοικτή εκδήλωση-συζήτηση την Τετάρτη 20 Μαρτίου στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» του Δήμου Ιλίου, στον Άγιο Φανούριο.
Το θέμα της εκδήλωσης ήταν: «Γιατί φτάσαμε στη σημερινή υποδούλωση και εξαθλίωση; Πώς θα απελευθερωθούμε, θα αναπτυχθούμε και θα προοδεύσουμε;»
Εισηγητές ήσαν ο Μανώλης Μηλιαράκης, δημοσιογράφος, Πρόεδρος της Χ.Δ., ο Βαγγέλης Κουρής, νομικός, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης, φοιτητής Ιατρικής και ο Σήφης Στενός, φιλόλογος-νομικός, μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ. Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο Χρήστος Πηγαδίτης, δημοσιογράφος.
Η εκδήλωση κρίνεται επιτυχής. Η προσέλευση κόσμου ήταν καλή και το επίπεδο της συζήτησης υψηλό. Χαρακτηριστικό είναι ότι ούτε ένας από τους ομιλητές (ούτε από τους εισηγητές, βεβαίως) δεν αμφέβαλε ότι η αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ είναι μονόδρομος για την επιβίωσή μας.
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Να μην αναφερθούμε στα χιλιοειπωμένα, το θάρρος του μιγάδα απέναντι στους γιάνκηδες, στο πραξικόπημα εναντίον του από τους πράκτορες των Αμερικανών (είναι πολύ το πετρέλαιο!), την απελευθέρωσή του από τον ξεσηκωμένο λαό και την επαναφορά του στο αξίωμά του, στο τεράστιο κοινωνικό έργο των κυβερνήσεών του, που άλλαξε τη ζωή των φτωχών. Να μην αναφερθούμε ούτε στις αδυναμίες.
Όλ’ αυτά είναι μικρά, νομίζουμε, μπροστά σε τούτο το μεγάλο: Όταν ο Τσάβες εξελέγη Πρόεδρος της Βενεζουέλας το 1998, οι ΗΠΑ ήσαν ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου, ο Πρόεδρός τους ονομαζόταν απ’ όλους «πλανητάρχης», τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (δηλ. των Κ.Κ.) ή είχαν καταρρεύσει (Αν. Ευρώπη) ή είχαν μεταλλαχθεί (Κίνα), ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει και ιδεολογικά σε τέτοιο βαθμό που ο κ. Φουκογιάμα μπορούσε να γράψει τις ανοησίες του για το «Τέλος της Ιστορίας» και σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο επικρατούσε η απογοήτευση.
Τότε ο Τσάβες ζήτησε την ψήφο του λαού, την πήρε, μίλησε για το «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» και τα έβαλε με όλους τους ισχυρούς, που νόμιζαν ότι θα μπορούσαν εύκολα να τον καταπιούν. Κι όχι μόνο δεν τον κατάπιαν, αλλά ο Τσάβες με τους συντρόφους του έφεραν την ελπίδα σε όλη τη Λατινική Αμερική, στην οποία άρχισαν ανατροπές στη μια χώρα μετά την άλλη, από τις οποίες προέκυπταν καθεστώτα λιγότερο ή περισσότερο προοδευτικά (Αργεντινή, Βραζιλία, Παραγουάη, Ουρουγουάη) ή και επαναστατικά (Βολιβία, Νικαράγουα, Ισημερινός). Κι όλ’ αυτά με πλήρη σεβασμό των δημοκρατικών ελευθεριών, στον αντίποδα των μονοκομματικών καθεστώτων που είχαν εγκαθιδρύσει τα κομμουνιστικά κόμματα όπου είχαν επικρατήσει.
Και η ελπίδα ξεπέρασε πια τα όρια και της Λατινικής Αμερικής. Χαίρε, κομαντάντε!
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Την πρώτη μέρα του νέου Κυπριακού ΟΧΙ βουβάθηκαν τα γνωστά μνημονιακά παπαγαλάκια των ΜΜΕ και μάλιστα κάποιοι από αυτούς επεχείρησαν με δυνατές φωνές (!) να καυτηριάσουν τη Γερμανική ιταμότητα και να επαινέσουν την απόφαση της Κυπριακής Βουλής. Μόλις όμως είδαν ότι το Γιούρογκρουπ και η Γερμανία σκληραίνουν τη στάση τους, πήραν αέρα τα πανιά τους και για να τιμήσουν το μισθό τους εξαπολύουν το δηλητήριο τους στην Κύπρο και τη συμβουλεύουν απροκάλυπτα να υποταγεί
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Στο προηγούμενο φύλλο είχαμε γράψει για το σκανδαλώδη τρόπο με τον οποίο πέρασε ολόκληρη η περιοχή στον έλεγχο της καναδικής εταιρείας χρυσού (και στο βάθος Γκόλντμαν Σακς), με την ανάμιξη και του Μπόμπολα.
Ο λαός της Χαλκιδικής συνεχίζει και κλιμακώνει την αντίστασή του, παρά την πρωτοφανή βία και τρομοκρατία που επικρατεί στην περιοχή. Ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς θεώρησε ότι ακόμη και στην ομιλία του στη Βουλή θα έπρεπε να υπεραμυνθεί της συγκεκριμένης επένδυσης. Μίλησε μόνο για το χρήμα, δηλ. για τα κέρδη της εταιρείας, γιατί από το χρυσό που θα εξορυχθεί το ελληνικό κράτος δε θα εισπράξει ούτε ένα ευρώ. Το γεγονός ότι ένας ολόκληρος κόσμος (με εξαίρεση τους λίγους ψηφοφόρους του Πάχτα, που προσελήφθησαν ως προσωρινά εργαζόμενοι) βλέπει τον τόπο του να καταστρέφεται και αντιστέκεται, δεν άξιζε ούτε αναφοράς!
Μεσολάβησε και η ένοπλη επίθεση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, μετά την οποία ο κ. Δένδιας εξαπέλυσε τις δυνάμεις καταστολής, εν είδει νέων δυνάμεων κατοχής, που μετέτρεψαν την περιοχή σε πεδίο μάχης, ρίχνοντας χημικά ακόμη και μέσα σε σχολεία, και προσάγοντας καθημερινά πολίτες στην ασφάλεια για ανάκριση! Πραγματικά εικόνες κατοχής!
Τα μεγάλα συστημικά ΜΜΕ παίζουν κι εδώ τον άθλιο ρόλο τους, αποκρύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας. Την τεράστια διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη των 50.000 ανθρώπων την παρουσίασαν πολύ μικρότερη και η αστυνομία δεν επέτρεψε καν στους φωτογράφους και εικονολήπτες ν’ ανέβουν στο Λευκό Πύργο, για να μη φανεί το μέγα πλήθος.
Η αντίσταση του λαού της Χαλκιδικής έφερε και την πρώτη νίκη: Πάγωσαν τα αντίστοιχα σχέδια (πάλι στο βάθος Γκόλντμαν Σακς) για την περιοχή του Έβρου! Ο αγώνας στη Χαλκιδική αξίζει τη συμπαράσταση όλων μας!
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Την πρώτη μέρα μετά το βροντερό OXI της Κυπριακής βουλής στη Γερμανική επίθεση ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα (και όχι φυσικά του Αριστερού Ρεύματος) περιορίστηκε να κατηγορεί ...την ελληνική κυβέρνηση!
Την επόμενη άλλαξε στάση και απεκάλεσε τους ευρωπαίους γκάγκστερ, χωρίς να αναφέρει βέβαια ότι αυτή είναι η πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιδιώκει σταδιακά να καθυποτάξει, όπως και η ναζιστική Γερμανία, όλη την Ευρώπη, αρχίζοντας από τον Νότο.
Δεν μπορούμε τώρα να διακρίνουμε αν η αλλαγή αυτή οφείλεται στη γενική κατακραυγή που ξεσηκώνει την Ελλάδα και θέλησε να ευθυγραμμισθεί μ’ αυτήν ή αν οι ΗΠΑ έδωσαν την οδηγία ώστε να γίνει η πρώτη επίθεσή της μέσω Τσίπρα... Η συνέχεια θα δείξει.
Κατηγορία
Φύλλο 149 Μαρτίου 2013
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό