Όσο πλησιάζει ο χρόνος για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τόσο εντείνονται οι πιέσεις ΗΠΑ και Βρετανίας για λύση του Κυπριακού που θα ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα.
Με αλλεπάλληλους γύρους συνομιλιών Κληρίδη-Ντενκτάς, που επέβαλαν Αμερικανοί και Βρετανοί μέσω του ΟΗΕ, πιέζουν για την αναγνώριση τουρκοκυπριακού κράτους στα πλαίσια συνομοσπονδίας με μανδύα ομοσπονδίας. Θέτουν μάλιστα κάθε φορά χρονικό όριο επίτευξης λύσης, ώστε να προλάβουν το χρόνο ένταξης και να μην υποχρεωθούν ν ασκήσουν ευρύτερες πιέσεις στις χώρες-μέλη της ΕΕ.
Έχουν μετέλθει όλα τα εφευρήματα, παρ όλο που η Τουρκία μέσω του Ντενκτάς έχει τορπιλίσει τις συνομιλίες, ζητώντας κάθε φορά περισσότερα. Το καινούργιο εφεύρημα τους είναι η αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η δημιουργία ενός κράτους-συνεταιρισμού δύο ισότιμων εταίρων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ανεξαρτήτως πληθυσμιακού κριτηρίου.
Μάλιστα ο Γ.Γ. του ΟΗΕ (αυτός ο υπάλληλος, που ευλόγησε με τη στάση του τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν) καλεί και τα δύο μέρη να μετατοπίσουν τις θέσεις τους σε νέο γύρο συνομιλιών, γιατί αλιώς απειλεί ότι θα καταθέσει ο ίδιος σχέδιο λύσης, που θα είναι φυσικά αυτό που υπαγορεύουν ΗΠΑ και Βρετανία.
Η κυβέρνηση Σημίτη
Η κυβέρνηση Σημίτη ανησυχεί, επειδή φοβάται ότι οι κοινοτικοί εταίροι θα υπαναχωρήσουν υπό την πίεση ΗΠΑ-Βρετανίας και θ αναβάλουν την ένταξη της Κύπρου, μέχρι να επιτευχθεί «λύση».Παρόλο που στο βωμό της ένταξης εγκατέλειψε την Κύπρο (ενιαίο αμυντικό δόγμα, λύση στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ κ.λπ.) και έχει καταστεί ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της Τουρκίας στην ΕΕ, ανησυχεί, επειδή η ενδοτική και φιλοτουρκική της πολιτική θ αποτύχει και θα βαρύνει στις επερχόμενες εκλογές.
Ο ενδοτισμός της είναι σύμφυτος, αφού ο ίδιος ο Σημίτης στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε σε «τουρκοκυπριακό τμήμα» της Κύπρου, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά την τουρκική κατοχή, κάτι που είχε επιχειρήσει να περάσει μέσω του περιβόητου άρθρου Πανταγιά για αποδοχή της συνομοσπονδίας. Το χειρότερο είναι ότι και ο ίδιος ο Κληρίδης, υπό τον εκβιασμό της ένταξης, μιλάει πια για δύο κρατίδια.
Όπως γράψαμε σε προηγούμενο φύλλο της «Ε» η ένταξη της Κύπρου θα της αφαιρέσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευθεί τη οικονομική της υπεροχή με την οποία μπορεί να επιβάλλει de facto την ενσωμάτωση των κατεχομένων.
Η μη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θ αποβεί θετική για το Κυπριακό, αρκεί να μη γίνει αποδεκτή καμμία «λύση».
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη του ΑΣΚΕ για την εκτίναξη του πληθωρισμού, λόγω της ένταξης στην ΟΝΕ, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των ευρωπαϊστών. Το κύμα κερδοσκοπικών πιέσεων και η αδυναμία της Κυβέρνησης Σημίτη να το αντιμετωπίσει, έφεραν τον κόσμο σε απόγνωση, καθώς βλέπει τις συντάξεις βοηθήματα και τους ανεπαρκείς μισθούς να εξανεμίζονται ταχύτατα και το καλάθι της νοικοκυράς να είναι μονίμως σχεδόν άδειο. Μετά τις θριαμβολογίες για την είσοδό μας στην ΟΝΕ, έφθασε η ώρα της πικρής αλήθειας. Αφ' ενός το σκληρό ευρώ περιόρισε την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, αφ' ετέρου οι στρογγυλοποιήσεις προς τα πάνω και οι αυθαίρετες ανεξέλεγκτες αυξήσεις στις τιμές έφτασαν επίσημα τον πληθωρισμό κοντά στο 4%, το μεγαλύτερο της ευρωζώνης.
Μια από τις γενεσιουργές αιτίες του πληθωρισμού είναι η κερδοσκοπία, που έχει ρίζες στην προδιάθεση και της ελληνικής αγοράς να προσαρμόζει αυξητικά τις τιμές της, εκμεταλλευόμενη τη σύγχυση που υπάρχει σχετικά με την πραγματική αξία του ευρώ. Με κάθε μείωση του τζίρου τα ποσοστά κέρδους αυξάνονται, ώστε να παραμένει άθικτο το τελικό κέρδος. Αφ' ετέρου η κυβέρνηση αδυνατεί τα τελευταία χρόνια να αυξήσει το πρωτογενές πλεόνασμα στα δημόσια οικονομικά, δηλαδή να μειώσει δραστικά τις κρατικές δαπάνες και ταυτόχρονα να αυξήσει τη συλλογή φόρων, όπου παρατηρείται αυξημένη φοροδιαφυγή, γιατί αυξάνονται κάθε χρόνο οι δαπάνες για την εξυπηρέτηση του διαρκώς αυξανόμενου δημοσίου χρέους. ( πρόσφατα δανειστήκαμε επιπλέον 500 δισ δραχμές για ολυμπιακά έργα).
Έτσι φτάσαμε στο μποϊκοτάζ κοροϊδία των καταναλωτών της 3ης Σεπτεμβρίου με τις ευχές και τις προτροπές κυβερνητικών παραγόντων, για να δικαιολογηθεί η υπαναχώρησή τους στη μείωση της φορολογίας και στην εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων. ’λλωστε, κατ' επιταγήν των κανόνων της ελεύθερης αγοράς καταργήθηκε, ύστερα από απαίτηση της Ε.Ε., ο αγορανομικός έλεγχος. Πού είναι η προαναγγελθείσες άσπρες ή μαύρες λίστες;
Το ΙΝΚΑ σχεδιάζει καινούργιες κινητοποιήσεις
Είναι επιτυχημένο ένα μποϊκοτάζ, όταν το ποσοστό μείωσης του όγκου των αγορών έφτασε το 70%, αλλά προηγήθηκε αύξηση έως και 40% του όγκου των πωλήσεων μια μέρα πριν και την επόμενη αυξάνεται κατά άλλο 40 %; Η επιτυχία κάθε κινητοποίησης πρέπει να κρίνεται στη βάση του κατά πόσο είναι υποκινούμενη ή υγιής αντίδραση συνειδητοποιημένων πολιτών, αν έχει σταθερούς και συγκεκριμένους στόχους και ικανοποιητική διάρκεια, αν είναι η αρχή ενός αγώνα εναντίον των πραγματικών αιτίων.
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Στις 29/8-4/9 πραγματοποιήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ η "Παγκόσμια Σύνοδος για την αειφόρο ανάπτυξη", που οργανώθηκε από τον ΟΗΕ. Είναι η 3η σημαντική Διάσκεψη για το περιβάλλον, μετά του Ρίο (1992) και του Κιότο (1997).
Με εξαίρεση τις τυχαίες ή σκόπιμες πυρκαγιές, που καταστρέφουν τα οικοσυστήματα από πολύ παλιά, η ανθρώπινη δραστηριότητα προκαλεί σημαντικές καταστροφές από την αρχή της βιομηχανικής εποχής.
Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες η Φύση κατάφερνε να αντιδρά και να επουλώνει τα τραύματα που της προκαλούσε ο άνθρωπος. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η Φύση έχει "παραδοθεί" και, αν δεν παρθούν θαρραλέες πολιτικές αποφάσεις, η κατάσταση θα επιδεινώνεται ραγδαία και σε μερικές δεκαετίες ο πλανήτης θα είναι μη κατοικήσιμος. Π.χ. κατά τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ, το 1995 0,5 δισ. άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, σήμερα 1,1 δισ και το 2025 προβλέπεται 1,8 δισ. Το 40% από τα δάση που απομένουν προβλέπεται ότι θα εξαφανιστούν σε 10 20 χρόνια. Το 1/4 περίπου από τα είδη ζώων που σήμερα υπάρχουν θα εξαφανιστούν σε λίγες δεκαετίες.
Γιατί αυτή η καταστροφή; Γιατί αυτή η "αυτοκτονία" της ανθρωπότητας, του μόνου ενόχου που συμπαρασύρει όλα τα υπόλοιπα πλάσματα: Κι όλ' αυτά τη στιγμή που η πρόοδος της τεχνολογίας θα μας επέτρεπε να ζούμε όλοι άνετα; Η απάντηση σε ένα από αυτά τα αλληλεπιδρώντα οικολογικά προβλήματα, το πιο σοβαρό κατά τη γνώμη μας σήμερα, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, είναι χαρακτηριστική:
Το φαινόμενο αυτό, που προκαλεί σταδιακή αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της Γης και "τρελαίνει" τον καιρό, οφείλεται κυρίως στο διοξείδιο του άνθρακα (CO2 ) που εκπέμπουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Το 1997 στο Κιότο υπήρξε απόφαση για σταδιακή μείωση του CO2 , που υπέγραψαν σχεδόν όλες οι χώρες. Στο Γιοχάνεσμπουργκ υπέγραψαν και όλες οι υπόλοιπες πλην της Αυστραλίας και των ΗΠΑ, οι οποίες ΗΠΑ αποτελούν το 1/20 του παγκόσμιου πληθυσμού και εκπέμπουν το 1/4 του CO2 . Ποιος έχει όφελος; Προφανώς όχι τα 10.000.000 παιδιά των ΗΠΑ που πέφτουν το βράδυ να κοιμηθούν πεινασμένα! Ούτε οι γονείς τους! Ούτε οι άστεγοι της Ν. Υόρκης, που κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες! Είναι οι εταιρείες πετρελαίου, αυτοκινήτων κλπ! Είναι το ιδιωτικό κεφάλαιο, που ελέγχει την πολιτική εξουσία των ΗΠΑ, μέσω ανθρωπαρίων, τύπου Τζορτζ Μπους τζούνιορ! Και από πίσω η ουρά, η Ε.Ε., που δεσμεύεται από αποφάσεις που έχει υπογράψει κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και παρ' όλ' αυτά αρνείται να ενοχλήσει (όπως σ' όλα) τον υπερατλαντικό σύμμαχο. "Η στιγμή δεν είναι πρόσφορη για τη σύναψη μεγάλων πολιτικών συνθηκών", δήλωσε στο Γιοχάνεσμπουργκ ο Ρομάνο Πρόντι! Απορούμε πότε θα είναι!
Συμπέρασμα: Διασκέψεις όπως του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου συγκεντρώθηκαν 50.000 εκπρόσωποι(!), που ξεκινούσαν από τις οικολογικές οργανώσεις, περνούσαν στις κυβερνήσεις και τελείωναν στους κορυφαίους καπιταλιστικούς οργανισμούς (!), το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αναδεικνύουν εν μέρει τα προβλήματα. Ο καπιταλισμός, αφηνιασμένος μπροστά στα κέρδη και την εξουσία, δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη δική του αυτοσυντήρηση, πολύ περισσότερο για τη συντήρηση του πλανήτη. Η οικολογική προστασία του πλανήτη μπορεί να επιτευχθεί μόνον από πολιτικές εξουσίες που υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο κι όχι το ιδιωτικό κέρδος ή τη δική τους αυταρχική διακυβέρνηση.
[Στο επόμενο φύλλο θα αναφερθούμε πιο λεπτομερειακά στα οικολογικά προβλήματα]
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ !
Ο Κόλιν Πάουελ ανακοίνωσε στο Γιοχάνεσμπουργκ ότι οι ΗΠΑ αυξάνουν κατά 1 δις δολ. Τη βοήθεια προ τις αναπτυσσόμενες χώρες, για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Διευκρίνισε όμως ότι θα δοθεί μόνο στις "έμπιστες και αξιόπιστες κυβερνήσεις"! Δηλ. χρήματα δήθεν για το περιβάλλον και στην πραγματικότητα για να χρηματοδοτούνται όσοι συγκροτούν "αμερικάνικες φάρες".
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Οι τρομοκρατικές ενέργειες είναι μια μορφή αγώνα που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται συχνά από εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα. Συνηθέστερες τέτοιες ενέργειες είναι οι δολοφονίες διακεκριμένων στελεχών του αντιπάλου και εκρήξεις βομβών. Το ΑΣΚΕ πιστεύει πως, όταν σε μια χώρα λειτουργούν, έστω στοιχειωδώς, οι δημοκρατικοί θεσμοί, δε νομιμοποιείται από καμία άποψη οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση.
Όμως δεν πρέπει να δεχθούμε ότι έχει απόλυτη ισχύ η λενινιστική άποψη ότι πρέπει να απορρίπτουμε παντού και πάντα κάθε μορφή τρομοκρατίας, γιατί πολλές φορές σ' ένα λαό έχει αποκλειστεί κάθε άλλη μορφή αγώνα, π.χ. Παλαιστίνη, όπου καταπατείται κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και ο αντίπαλος διαθέτει τέτοια πολεμική υπεροχή, που είναι στρατιωτικά άτρωτος. Στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε συχνά το αντάρτικο των βουνών ως μέθοδος προπαγάνδας και ενίσχυσης δυνάμεων, που κατέληγε σε αλλαγή συσχετισμών, π.χ. Ελλάδα (1821, 1940). Όπου η μορφολογία του εδάφους δεν επέτρεπε αντάρτικο, απέμενε η τρομοκρατία ως μοναδική μορφή, π.χ. οι Ιρλανδοί εξανάγκασαν τους ’γγλους να ελευθερώσουν το μεγαλύτερο μέρος της πατρίδας τους, ασκώντας τρομοκρατία.
Με την εκπληκτική ανάπτυξη της τεχνολογίας (παρακολουθήσεις από δορυφόρο, κατευθυνόμενα βλήματα κλπ) από πλευράς ΗΠΑ, το αντάρτικο των βουνών αντιμετώπιζε όλο και περισσότερες δυσκολίες. Η σύλληψη και δολοφονία του Τσε στη Βολιβία το 1967 επέδρασε καταλυτικά στα κινήματα, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, που αποφάσισαν τη στροφή προς το "αντάρτικο πόλης", που στην ουσία είναι στροφή προς την τρομοκρατία.
Το ΑΣΚΕ πιστεύει πως σε κάθε περίπτωση η τρομοκρατία έχει νόημα, όταν αποτελεί συστατικό στοιχείο ενός πολύπλευρου μαζικού κινήματος και, στο βαθμό που αυτό το κίνημα αναπτύσσεται, το ειδικό της βάρος μειώνεται υπέρ άλλων μορφών πάλης, στρατιωτικών και μη, γιατί, αν ο τελικός στόχος ενός κινήματος είναι η εξουσία, αυτή η εξουσία δε θα προοιωνίζει τίποτα καλό για ένα λαό, όταν κατακτάται μόνο ή κυρίως με τρομοκρατική δράση. Ο IRA στην κατεχόμενη Β. Ιρλανδία και η ΕΤΑ στη χώρα των Βάσκων αγωνίζονται στα πλαίσια ενός ισχυρότατου μαζικού κινήματος. Το ίδιο και το Ρ.Κ.Κ. στο Κουρδιστάν, μέχρι τη στιγμή που σταμάτησε τον ένοπλο αγώνα.
Με τις παραπάνω σκέψεις, σήμερα στην Ελλάδα κατά την άποψη του ΑΣΚΕ δε "νομιμοποιείται" οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση ούτε από άποψη επαναστατική, πρώτο, γιατί η δημοκρατία λειτουργεί στη χώρα μας (έστω με τον τρόπο που λειτουργεί) και δεύτερο, γιατί δε συνδέεται με μαζικό κίνημα. Το ίδιο ισχύει σε γενικές γραμμές για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες της Ιταλίας και την οργάνωση Μπάαντερ-Μάινχοφ της Γερμανίας, αν και υπάρχουν σοβαρές διαφορές ανάμεσα σ' αυτές τις οργανώσεις και τη 17 Ν.
Οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους και η τρομοκρατία
Έχουμε ξαναγράψει στην ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ του ΑΣΚΕ ότι ένα καθεστώς είναι σταθερό, όταν ελέγχει όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την (εμφανιζόμενη ως) αντιπολίτευση (όχι μόνο πολιτικά κόμματα, αλλά και συνδικάτα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, εφημερίδες, επιστημονικούς φορείς, κλπ). Στα πλαίσια αυτά οι ΗΠΑ, ως υπερδύναμη (και η μοναδική τα τελευταία 15 χρόνια), με τους συμμάχους τους δημιούργησαν και ενίσχυσαν τρομοκρατικές οργανώσεις, που εμφανίστηκαν ως επαναστατικές, είτε για να προκαλέσουν προβλήματα και έκρυθμες καταστάσεις, που θα "νομιμοποιούσαν" εξωτερική επέμβαση (UCK, Ταλιμπάν, ΕΟΚΑ Β), είτε για επίλυση "εσωτερικών υποθέσεων" (απαλλαγή από στελέχη του μηχανισμού τους που δημιούργησαν ή μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα σ' ολόκληρο το σύστημα ή σε μια μερίδα του), είτε για δημιουργία σύγχυσης και του απαραίτητου αντίπαλου δέους, ιδίως μετά την εξάλειψη του "κομμουνιστικού κινδύνου".
Όμως με την όξυνση των ανισοτήτων και των αντιθέσεων που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και την απόγνωση σε πολλούς λαούς το φαινόμενο της τρομοκρατίας πήρε ανεξέλεγκτες (γι' αυτούς) διαστάσεις, ιδίως στον αραβικό-μουσουλμανικό κόσμο. Μπροστά σ' αυτόν τον μεγάλο κίνδυνο οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους έριξαν το σύνθημα για την εξάρθρωση της τρομοκρατίας, ξεκινώντας, όπως πάντα από τα εύκολα, δηλ. τις δικές τους οργανώσεις π.χ. Αλ. Κάιντα Ταλιμπάν.
Για την περίπτωση μιας τόσο ολιγομελούς και απομονωμένης οργάνωσης όπως η 17 Ν., με βεβαιότητα μπορεί να μιλήσει κανείς, μόνον αν έχει πληροφορίες "από μέσα". Η εντύπωση, όμως, που δίνει είναι ότι πρόκειται για μια "μικτή" οργάνωση, με ελεγχόμενη κυρίως την ηγεσία και μέλη λιγότερο ή περισσότερο ανυποψίαστα, δηλ. απορρίπτουμε την εκδοχή για κακοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου. Η κλίμακα ορισμένων ενεργειών (Ουέλς, Τσάντες, Σόντερς) είναι τέτοια που με καμμία λογική δε μπορεί να γίνει δεκτό ότι η οργάνωση άρχιζε και τέλειωνε με τους ανθρώπους που εμφανίζονται από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
Τα πολιτικά παιχνίδια και η 17Ν
Ενώ από τα ΜΜΕ αποκλείεται κάθε φωνή ουσιαστικής αμφισβήτησης (μεμονωμένες φωνές αντίρρησης τις θεωρούν ότι εντάσσονται κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη λογική του συστήματος), οι ενέργειες και οι θέσεις της 17 Ν, μιας μικρής ομάδας, προβάλλονται διαρκώς επί 27 χρόνια και κατά παράβαση της δικής τους νομοθεσίας.
Εκτός από τους στόχους που προαναφέραμε και όσο η τρομοκρατία βόλευε τους Αμερικάνους η δράση της 17 Ν ικανοποιούσε το μέσο παθητικό πολίτη τηλεθεατή ("καλά τους κάνανε"!) και αποτελούσε έναν άλλο λόγο για τη δική του παθητικοποίηση. Τώρα που οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να εξαρθρώσουν την τρομοκρατία η καθοδηγούμενη παραπληροφόρηση των ΜΜΕ (αυτό το αίσχος!) μετέτρεψε εύκολα την κοινή γνώμη.
Έτσι το "σύστημα εξάρτησης", το "καθεστώς", που μόνο αντιπάθεια και οργή προκαλεί στο μέσο πολίτη, αποξενωμένο από κοινωνική στήριξη, εμφανίζεται ενισχυμένο. Αν, μάλιστα, στις δίκες που θα ακολουθήσουν τα "θηρία" της 17 Ν εμφανιστούν ως "μετανοημένοι", το "καθεστώς" θα θριαμβολογεί ότι συνέτριψε και τους πιο σκληρούς αντιπάλους του και θα προσθέτει άλλο ένα επιχείρημα στην άποψη ότι "δε γίνεται τίποτα". Οι δύο κύριες πολιτικές δυνάμεις του συστήματος περιμένουν οφέλη, το ΠΑΣΟΚ γιατί "εξάρθρωσε την τρομοκρατία" και η ΝΔ γιατί έχει θύματα από την τρομοκρατία, έχει συνεπή στάση απέναντί της και είναι ως παράταξη υπεράνω πάσης υποψίας. Θα επιχειρήσουν να δώσουν την εντύπωση ότι στο εδώλιο, μαζί με τα μέλη της 17 Ν, κάθεται ολόκληρη η αριστερά και οι ιδέες της. Το χειρότερο είναι ότι όλος αυτός ο υπέρμετρος θόρυβος γύρω από τη 17 Ν (που καίει και πολλά δικά τους χαρτιά, π.χ. δημοσιογράφους) δημιουργεί εύλογους φόβους ότι διάφοροι νοσηροί εγκέφαλοι απεργάζονται μέσω αυτής της υπόθεσης και άλλους ευρύτερους και σκοτεινότερους στόχους. Μια ευχάριστη εξέλιξη θα ήταν, αν στην πορεία προς τις δίκες οι οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στις ξένες μυστικές υπηρεσίες και τα παρακλάδια τους, οδηγούσαν στην αποκάλυψη ενός τουλάχιστον μέρους της αλήθειας και στην κατάρρευση του επιμελώς στημένου σκηνικού.
Τελευταίο: το ΑΣΚΕ πιστεύει πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η τρομοκρατία και η 17 Ν. Τα εθνικά μας θέματα απεμπολούνται, η ένταξη στην Ε.Ε. μας οδηγεί στην οικονομική καταστροφή, ο πολιτισμός μας χάνεται, τα δημοκρατικά μας δικαιώματα συνεχώς περιορίζονται και όλ' αυτά επιχειρείται από τα ΜΜΕ να περιπέσουν σε πλήρη αφάνεια.
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Η καλοκαιρινή ανάπαυλα δε θα αποτελούσε ανάσα (όπως συνήθως συμβαίνει) για την κυβέρνηση (και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις του προσκηνίου), λόγω των οξυμμένων προβλημάτων σε όλους τους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Η σχεδιασμένη, όμως, αυτοπαράδοση (!) της 17ης Νοέμβρη" φάνηκε να επισκιάζει στο επίπεδο των εντυπώσεων και συζητήσεων όλα τα άλλα θέματα, αλλά αυτά, ακόμη πιο οξυμμένα, επανεμφανίζονται τώρα, στις αρχές του φθινοπώρου, και οδηγούν τη σημερινή πολιτική, και γενικότερη, κατάσταση να κυριαρχείται από τα εξής γενικά χαρακτηριστικά.
επιδείνωση στην οικονομία, στα εθνικά θέματα και στην καθημερινότητα.
Προσπάθεια αποπροσανατολισμού και εκφοβισμού, για αποτροπή των γενικευμένων αντιδράσεων.
Απογοήτευση του λαού από όλους τους κομματικούς σχηματισμούς και, παρ' όλ' αυτά,
Κάποια ελπιδοφόρα μηνύματα
Επιδείνωση παντού
Τα αποτελέσματα του εγκλωβισμού ("κλείδωμα" το λέει η ίδια η κυβέρνηση!) της οικονομίας μας στην ΟΝΕ είναι πλέον εμφανή σε όλους. Οι λιγοστές δυσοίωνες προβλέψεις (όπως αυτές του ΑΣΚΕ) τώρα επαληθεύονται σε ρυθμούς καταιγιστικούς. Οι εξαγγελίες για κάποιες παροχές και φοροελαφρύνσεις, για να καθυστερήσουν τις αντιδράσεις, εξαερώνονται με τα διάφορα μποϊκοτάζ που ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση (!) (εναντίον τίνων, τελικά;) και το αναμενόμενο φιάσκο των πρωθυπουργικών εμφανίσεων στη Θεσσαλονίκη αντιμετωπίζεται με την εσπευσμένη εμφάνιση του
Κουφοντίνα, χαρτί που το ετοίμαζαν για τις παραμονές των νομαρχιακών εκλογών. Η εκτόξευση του τιμάριθμου, οι αισχροκέρδειες, οι πλημμύρες καταστροφές και πνιγμοί από 2 σταγόνες νερού, τα σκάνδαλα και οι γελοιότητες του Αθήνα 2004" (που θέλουν να το κάνουν "το μεγάλο όραμα", τρομάρα τους), "το μαχαίρι που θα έφτανε ως το κόκκαλο" και που τελικά περιορίζεται να χαϊδέψει κάποιους του πληρώματος του Σαμίνα και να απαλλάξει τους κύριους ενόχους (ποιος γνωρίζει ποιοι είναι οι μέτοχοι της πλοιοκτήτριας εταιρείας;) κλπ. κλπ. οδηγούν πλέον τους πολλούς σε απόγνωση.
Ταυτόχρονα μαύρα σύννεφα στο Κυπριακό, όπου η απειλούμενη ένταξη οδηγεί, αν τα καταφέρουν, σε απαράδεκτες παραχωρήσεις, τέτοιες που ο πρωθυπουργός της χώρας μας να ομιλεί από τώρα περί "τουρκοκυπριακού τμήματος της νήσου"!!! Και η κλίκα που δυναστεύει τους λαούς της Μ. Ασίας και αυτοαποκαλείται τουρκική εμποδίζει με ακταιωρούς τους δυστυχείς λαθρομετανάστες να επανεισέλθουν στα τουρκικά ύδατα, προς δόξαν των συμφωνιών που έκαμε ο εδώ εκπρόσωπός τους Γιωργάκης.
Αποπροσανατολισμός και επιχείρηση εκφοβισμού
Οι αναμενόμενες τώρα και στο μέλλον αντιδράσεις τώρα πια φαίνεται σε όλους καθαρά ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπισθούν με αναίρεση των αιτίων που τις προκαλούν, αλλά με παραμύθια και επίκληση της ανάγκης για
ασφάλεια, γενικώς!
Η γιγάντια επιχείρηση αποπροσανατο- λισμού με τα πρωτοσέλιδα (ποιος, άλλωστε, διαβάζει τα εσωτερικά "σεντόνια") των εφημερίδων και τη "δημοσιογραφική αγυρτεία" των καναλιών, όλων χωρίς εξαίρεση, με τις γελοιότητες της "17η Νοέμβρη" θα αποτελέσει αιώνιο στίγμα για την κοινωνία μας. Τώρα ορθώνεται μπροστά σε όλους το πελώριο πρόβλημα της παντελούς έλλειψης πραγματικής πληροφόρησης.
Και, επειδή δεν ευελπιστούν ότι, έστω και έτσι, μπορούν να πείσουν, μπροστά στην επερχόμενη χιονοστιβάδα των πάσης φύσεως αντιδράσεων, επιχειρούν με μαεστρία (όπως νομίζουν
) να στήσουν οδοφράγματα υπόγειου φόβου. Προσπαθούν να περάσουν την αμερικάνικη εξίσωση: κάθε προοδευτική φωνή = σοσιαλιστική = Ξηρός = τρομοκράτης! "Πραγματική" Αριστερά = νομιμοφροσύνη. Και για την περίπτωση που δε γίνονται κατανοητοί, επαπειλούν με
νέο τρομονόμο, στο πνεύμα του οποίου κάθε αντίδραση για τα διεθνή και τα εσωτερικά εγκλήματα θα ισοδυναμεί με
τρομοκρατία. Το όραμά τους ένα αστυνομικό κράτος!
Απογοήτευση από τα κόμματα
Πλησιάζουμε στις δημοτικές νομαρχιακές εκλογές και θα περίμενε κανείς, έστω και αν δεν προδικάζονται τώρα πια, λόγω της
τρομοκρατίας και υποσχέσεων διάφορων παραχωρήσεων, επικείμενες εθνικές εκλογές ( αν και τίποτα δεν αποκλείεται
), ότι το πολιτικό ενδιαφέρον περί τα κόμματα θα αυξανόταν. Τίποτα τέτοιο δεν εμφανίζεται. Ο κόσμος απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τα κόμματα, δεν περιμένει τίποτα από αυτά πλέον και τελεί σε αναμονή. Παρά το ότι σ' αυτές τις εκλογές θα υπάρχουν περί τους 250.000 (!) υποψηφίους, μόνο οι μικρές ομάδες που αποβλέπουν στα χρυσοφόρα μερίσματα από τις διάφορες συμβάσεις εμφανίζουν κάποια κινητικότητα. Πολλοί, φυσικά, θα ψηφίσουν και, βέβαια, θα χάσει το ΠΑΣΟΚ και μόνο έτσι θα εμφανίζεται νικήτρια, η Ν.Δ. Κανείς δεν έχει επίσης αυταπάτες και για τις συνέπειες της πιθανής επικράτησης της Ν.Δ. στις προσεχείς εθνικές εκλογές. Και ο ίδιος ο πρόεδρός της, άλλωστε, δεν υπόσχεται τίποτα πέρα από κοινοτυπίες και αοριστολογήματα. Και αν νικήσει, θα νικήσει από ανία και οργή κατά του ΠΑΣΟΚ.
Και όμως κάποια ελπιδοφόρα μηνύματα
Ακόμα και τα αμέσως προηγούμενα μπορούν να θεωρηθούν, από κάποια σκοπιά, ευοίωνα. Υπάρχουν και άλλες ενδείξεις πιο ενδιαφέρουσες και ελπιδοφόρες. Κανένας Έλληνας δεν παρασύρεται πλέον από τα "δημοσιογραφικά" φληναφήματα. Τα παρακολουθούν, μάλλον όμως διασκεδάζοντας. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες για να περιορίσουν τη 17η Νοέμβρη στους Γιωτόπουλο Κουφοντίνα και Σια έπεσαν πλήρως στο κενό. Όλοι ξέρουν ή υποπτεύονται τι πραγματικά συμβαίνει. Ο Κ. Σημίτης παρουσίασε μια ειδυλλιακή κατάσταση για τη χώρα μας, λες και μιλούσε σε πολίτες άλλης χώρας. Και όλοι, μηδέ των οπαδών του εξαιρουμένων, καγχάζουν και θλίβονται, μάλιστα, βλέποντάς τον να διαβάζει γραπτές απαντήσεις σε ερωτήματα που ακόμη δεν του είχαν υποβληθεί
’λλωστε ημικυβερνητικό ινστιτούτο ανακοίνωσε ότι, π.χ. στα οικονομικά το εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας μειώθηκε τουλάχιστο κατά 6% και, ακόμη και με τα επίσημα στοιχεία, ότι μόνο μετά από 23 χρόνια (!) θα επιτύχουμε την πραγματική
σύγκλιση. Όλοι ειρωνεύονται, όταν ακούνε ότι ο πληθωρισμός τρέχει με 3,6%, ενώ οι τιμές γύρω τους υψώνονται ως τείχη αποκλεισμού.
Οι μηχανισμοί προπαγάνδας οργίασαν για την επέτειο της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους. Όλοι όμως παρατηρούν ότι κανείς, πουθενά δεν ανέφερε πως έχει ήδη αποκαλυφθεί αρχικά πως η ΣΙΑ το είχε προείπε στο FBI, αλλά εκείνο το
ξέχασε και αργότερα ότι εγνώριζε τα πάντα επακριβώς ο πρόεδρος Μπους. Και όλοι χαμογελούν έτσι, ώστε ανάγκασαν ακόμη και το ελληνικό Κοινοβούλιο να μην τολμήσει να εκδώσει ψήφισμα υπέρ των θυμάτων της επίθεσης, αλλά υπέρ των αθώων θυμάτων όλων των επιθέσεων παγκοσμίως!
Πολλά λοιπόν προετοιμάζονται στην κοινή, μη χειραγωγούμενη πλέον επιτυχώς, γνώμη. Το ερώτημα είναι όμως με ποιο τρόπο η ογκούμενη δυσφορία δε θα οδηγήσει σε φαινόμενα Αργεντινής ή Περού, αλλά σε κάποια συντονισμένη διέξοδο από τα προβλήματα που πολλαπλασιάζονται και απειλούν.
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Στις 19 Οκτώβρη έγινε, τελικά, το δεύτερο (!) δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για την αποδοχή (ή όχι) της συνθήκης της Νίκαιας, σχετικά με τη διεύρυνση της Ε.Ε. και τις νέες ρυθμίσεις για τις συμμετοχές στα όργανά της.
Το αρχικό δημοψήφισμα (θυμίζουμε) ήταν ένα ηχηρό «ΟΧΙ», παρά το ότι και τα 4 μεγάλα κόμματα, όλα τα ΜΜΕ, η καθολική εκκλησία, τα συνδικάτα και όλοι οι μηχανισμοί της Ε.Ε. έδωσαν μάχη για την υπερψήφιση της συνθήκης (βλέπε άρθρο στην προηγούμενη «Ε»). Αρχικά οι Βρυξέλες, προσποιήθηκαν ότι δεν έδωσαν σημασία στο ιρλανδικό «ΟΧΙ», μια άλλωστε, που οι υπόλοιπες χώρες δεν τόλμησαν δημοψηφίσματα (προεξοφλώντας το αρνητικό αποτέλεσμα...). Όμως δεν τόλμησαν, τελικά, να το αγνοήσουν, διότι, όσο, κι αν προχωρούσαν τη διεύρυνση κλπ. σύμφωνα με τη συνθήκη, αυτή ήταν ουσιαστικά άκυρη, αφού έστω και ένα μέλος την καταψήφισε. Και παρά το ότι πουθενά δεν προβλέπεται δεύτερο δημοψηφισμά, με την πρόφαση ότι έκαναν κάποιες «παραχωρήσεις» (με τη διακήρυξη της Σεβίλης) για την αναγνώριση της παραδοσιακής ιρλανδικής ουδετερότητας (π.χ. μη συμμετοχή στο λεγόμενο ευρωστρατό), ορίστηκε νέο δημοψήφισμα για τις 19 Οκτώβρη, κατά παράβαση των κανόνων των ίδιων των συνθηκών (!), όπως έγινε και στη Δανία για τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν 63% «ΝΑΙ».
Πώς το πέτυχαν.
Η κινητοποίηση ολόκληρου του ιρλανδικού κατεστημένου και της Ε.Ε. (υπάρχουσας και των υποψηφίων 10 χωρών) ήταν ολοκληρωτική. Πρώτα, πρώτα επιχείρησαν να φοβίσουν τη νέα μεσαία τάξη, που σχηματίστηκε από τη φούσκα του «ιρλανδικού θαύματος», ότι με ενδεχόμενο «ΟΧΙ» θα κινδυνεύσουν όλα τα νέα κεκτημένα τους από επίθεση της Ε.Ε. Με την ίδια απειλή προσπάθησαν να κινητοποιήσουν και τις παραδοσιακές ελίτ και τους μηχανισμούς τους για προάσπιση των προνομίων τους, που θα κινδύνευαν εκτός της Ε.Ε. (ενώ δεν ετίθετο θέμα για τη συμμετοχή στην Ε.Ε. !!). Κύριος στόχος να μειωθεί η αποχή και να αυξηθεί η ανησυχία.
Μετα επιστρατεύθηκαν οι 14 χώρες της Ε.Ε., με τις πρεσβείες τους και απεσταλμένους των κυβερνήσεών τους ( ακόμη κι ο ...Γιωργάκης έδωσε το «παρών») να πρωτοστατούν στην προπαγάνδιση του «ΝΑΙ». Ακολούθησαν οι πρεσβείες και απεσταλμένοι των υπό ένταξη χωρών, οι οποίοι στόχευσαν στο ιρλανδικό φιλότιμο, παραπονούμενοι ότι με ενδεχόμενο «ΟΧΙ» οι Ιρλανδοί θα αρνούνταν σε άλλες χώρες εγωιστικά να μοιρασθούν μαζί τα «αγαθά» που οι ίδιοι απολάμβαναν!
Δεν θεώρησαν, όμως, ότι αυτά θα αρκούσαν. Έτσι φρόντισαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες επροσώπων των φανατικών της καθολικής εκκλησίας (που ήσαν αντίθετοι στο «ΝΑΙ») να συνευρίσκονται με ...νεοφασίστες της Γερμανίας(!), ώστε να δυσφημήσουν όλους τους υπέρμαχους του «ΟΧΙ»...
Εξαπάτηση και εκβιασμός
Και πάλι, όμως, δεν αισθάνονταν ασφαλείς. Για να εκβιάσουν απάντηση καταφατική, διετύπωσαν το ερώτημα όχι «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» στη συνθήκη της Νίκαιας, αλλά ως εξής: «Δέχεστε την αλλαγή του συντάγματος όσον αφορά την ενσωμάτωση της Συνθήκης της Νίκαιας στο σύνταγμα της Ιρλανδίας και τη συνταγματική κατοχύρωση να αποφασίζεται με δημοψήφισμα κάθε συμμετοχή σε συμμαχίες ή σε συστρατεύσεις κ.λ.π.» Δηλαδή εκμεταλλεύθηκαν την πατροπαράδοτη θέληση των Ιρλανδών για ουδετερότητα (ούτε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν πάρει μέρος) για να τους εξαναγκάσουν να ψηφίσουν και για τη Συνθήκη της Νίκαιας!
Μάταια το Σιν Φέι, οι πράσινοι, η οργάνωση «Οχι στη Νίκαια» και ένα μέρος των αγροτών διαμαρτύρονταν για τον εκβιασμό, υπενθυμίζοντας ότι μπορεί οι Ιρλανδοί να θέλουν το ένα από τα δύο σκέλη του ερωτήματος μόνο και όχι να ψηφίζουν αναγκαστικά και για τα δύο. Τελικά η καμπάνια «ΝΑΙ στην απασχόλιση τη διεύρυνση και την ουδετερότητα» έπεισε τους μεσαίους κυρίως, μείωσε την αποχή και, παρά το ότι ο αριθμός των ΟΧΙ ήταν ο ίδιος με του προηγούμενου δημοψηφίσματος, το ΝΑΙ έφτασε στο 63%.
Δυσκολίες της διεύρυνσης
Μπορεί, βέβαια, να ξεμπέρδεψαν με το πρόβλημα του Ιρλανδικού ΟΧΙ, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο δρόμος για τη διεύρυνση, δηλαδή τη γερμανική επέλαση, είναι στρωμένος με ρόδα. Ήδη στη Μάλτα το Εργατικό κόμμα δηλώνει ότι εάν κερδίσει τις εκλογές στις αρχές του 2003, αποσύρει την αίτηση ένταξης, έστω κι αν έγινε δεκτή! (Θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τα προεκλογικά ερωτήματα και διλήμματα που θα τεθούν, μπροστά σ αυτόν το νέο κίνδυνο...).
Στην Τσεχία (και Σλοβακία) ανέκυψε το πρόβλημα των απελαθέντων Σουδητών-Γερμανών μετά το 45 και της δήμευσης των περιουσιών τους με προεδρικά διατάγματα του Μπένες. Τώρα αυτά κινδυνεύουν να θεωρηθούν άκυρα, κάτι που προκάλεσε μεγάλη ανησυχία και τα ποσοστά αποδοχής μεταβλήθηκαν από 51% ναι-22% όχι σε 41% και 36% αντίστοιχα, σε διάστημα 3 μηνών...
Στην Πολωνία και Σλοβενία επικρατεί σκεπτικισμός για άλλους λόγους, για την Κύπρο δε, βλέπετε άρθρο σελ.....
Γενικά αυτά που θα επακολουθήσουν στους κόλπους της Ε.Ε. θα κάνουν ώστε οι ανταλλαγές ακατονόμαστων φράσεων (μόνο;) ανάμεσα σε Μπλερ και Ζαν Σιράκ για τις αγροτικές αποζημιώσεις λόγω της διεύρυνσης, στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε., να μοιάζουν με ...γλυκόλογα.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Είναι γνωστό ότι η Γερμανία σέρνει το άρμα της Ευρώπης. Φαίνεται, όμως, πως έμεινε από καύσιμα. Η χώρα που εμπνεύστηκε τους όρους της οικονομικής πολιτικής της ευρωζώνης και τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Έτσι για φέτος, σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών Χανς ’ιχελ, δε θα μπορέσει να διατηρήσει το έλλειμμα κάτω του 3%, το οποίο είναι το ανώτατο όριο που έχει θέσει η Ε.Ε.
Ο ρυθμός ανάπτυξης, από 0,9% που είχε προβλεφθεί για φέτος, δε θα ξεπεράσει το 0,4%, ενώ αυξάνονται τα ποσοστά της αναμενόμενης ανεργίας. Ήδη οι άνεργοι υπολογίζονται σε 4050000 και τον επόμενο χρόνο θα αυξηθούν κατά 50000. ’νεργοι πτυχιούχοι πανεπιστημίου είναι 231000, ενώ το 2001 υπήρχαν μόνο 180000, δηλ. αύξηση 28,3% σε ένα χρόνο. Ήδη μερικοί μιλούν για προλεταριάτο μορφωμένων. Η απελπισία τους οδηγεί σε τηλεπαιχνίδια με έπαθλο μια θέση εργασίας!
Αν η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης επιφύλασσα στους υπηκόους της τέτοια μοίρα, ας σκεφτούμε τι μας περιμένει εμάς, στην εσχατιά της. Εδώ προς το παρόν μειώνεται επισήμως η ανεργία, αλλά ταυτόχρονα μειώνεται και η απασχόληση!!! Ευτράπελο και ανησυχητικό...
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», η επιδίωξη μονομερούς αμερικανοβρετανικής επέμβασης στο Ιράκ, που προωθούν τα «γεράκια», έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.
Οι προσπάθειες της αμερικανικής και της βρετανικής κυβέρνησης να πείσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους όχι μόνο δεν είχε θετικό γι αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αύξησαν τα ποσοστά αυτών που είναι αντίθετοι με τον πόλεμο.
Οι λεονταρισμοί του Μπους για άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και μερικών φίλων τους», χωρίς την κάλυψη της «διεθνούς νομιμότητας» του ΟΗΕ, εναλλάσσονται με δηλώσεις όπως ότι ο αφοπλισμός του Ιράκ, αν επιτευχθεί μέσω του ΟΗΕ, σημαίνει ότι το καθεστώς άλλαξε. Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους, δηλ τον έλεγχο από τις δικές τους εταιρείες των πετρελαίων του Ιράκ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν υπερκέρδη και πεδία δοκιμών για τις πολεμικές τους βιομηχανίες.
Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παλινωδίες οφείλονται στις σοβαρές ενδοαμερικανικές αντιθέσεις, που σχηματικά εκφράζονται από τη μια πλευρά από το Υπουργείο ’μυνας και από την άλλη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι θέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εκφράζει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλίσει κέρδη με το σημερινό ιρακινό καθεστώς, διοχετεύονται και σε άλλες χώρες (κυρίως Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία), οι οποίες λόγω συμφερόντων είναι αντίθετες με την επέμβαση. Οι θέσεις των «γερακιών» μόνο σύμμαχό τους έχουν το θλιβερό Μπλέρ.
Είναι γεγονός ότι τα «γεράκια» τάζουν μερίδιο από την πίτα των ιρακινών πετρελαίων και μελλοντικά μερίδια επιρροής μέσα στα κράτη που έχουν «βαφτίσει» ως «άξονα του κακού», μερίδια χωρίς τον ξενοδόχο, με πενιχρά, όπως φαίνεται, αποτελέσματα.
Η σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ θυμίζει άλλα ιστορικά ανάλογα, αυτοκρατοριών που υπονομεύθηκαν και τελικά
κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.
κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.Οι τρομοκρατικές ενέργειες σε Υεμένη (γαλλικό δεξαμενόπλοιο), Μπαλί και Μόσχα ευνοούν την επικράτηση της γραμμής των «γερακιών» σε χώρες που αντιδρούν στα σχέδιά τους, εις μάτην για την ώρα.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Παρά τις αντιρρήσεις και απειλές των ΗΠΑ, παρά τις κινήσεις απόσυρσης ξένων κεφαλαίων, παρά τη δυσαρέσκεια της Ε.Ε. και τις επιδείξεις «κατσαρόλας» της μεσαίας και ανώτερης τάξης ο ριστερός Λουλά εξελέγη θριαμβευτικά ρόεδρος της Βραζιλίας.
Τώρα αναγκάζονται όλοι να τον αναγνωρίσουν,παρά το ότι δηλώνει ότι στόχος του θα είναι η ανεξαρτητοποίηση από τη NAFTA, το Σύμφωνο για την υποταγή όλων των λατινοαμερικάνικων χωρών στο άρμα των ΗΠΑ, τα αποτελέσματα των οποίων φάνηκαν με την εξαθλίωση και το χάος που επεκράτησαν στην Αργεντινή.
Δε θα είναι εύκολο το έργο του. Το νομοθετικό σώμα δεν είναι ακόμα φιλικό. Όμως έγινε το πρώτο βήμα.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Παγκόσμιο το ενδιαφέρον, η συγκίνηση αλλά και η ανησυχία για την τραγική κατάληξη της "τρομοκρατικής" απόπειρας στο θέατρο της Μόσχας των Τσετσένων αυτονομιστών. Αλλά και πολλά τα ερωτηματικά που δημιούργησε.
Δεν εξετάζουμε εδώ το πρόβλημα του αγώνα των Τσετσένων για αυτονομία, αγώνα που είναι, βέβαια, πολύ παλιός, από την εποχή ήδη των Τσάρων, όμως η αναζωπύρωση του τα τελευταία χρόνια, όταν άρχισε να εκδηλώνεται το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τα πετρέλαια της περιοχή, δημιουργεί υπόνοιες και συσχετισμούς.
Ούτε το φοβερό γεγονός του θανάτου τόσων ανθρώπων με αέρια φονικά από αυτούς που υποτίθεται ότι έπρεπε να τους προστατεύουν.
Εξετάζουμε το θλιβερό γεγονός ως ενδεχόμενο να είναι εμπνευσμένο και καθοδηγούμε από τις ΗΠΑ, δηλ απο την περί Μπους κλίκα, για να υπενθυμίσουν στον Πούτιν ποιος (πιστεύουν ότι) είναι το αφεντικό και τι μπορεί να πάθει όποιος φέρνει εμπόδια στην επίθεση στο Ιράκ.
Είναι, πράγματι, αξιοσημείωτο ότι και η απόπειρα κατά του γαλλικού πολεμικού στην Υεμένη και η τραγωδία στο Μπαλί με το θάνατο τόσων αυστραλέζων τουριστών, συμπτωματικά φαίνεται να φοβίζουν χώρες που εκφράζουν αντιρρήσεις για το Ιράκ.
Αν κάτι τέτοιο έχει στοιχεία αλήθειας, τότε η σκληρή στάση του Πούτιν, αλλά και η μη υποχώρηση του Σιράκ μάλλον θα οδηγήσει σε αμηχανία τα γεράκια του Μπους.
Αν δε θυμηθούμε και το ότι άρχισε να φουντώνει και στις ίδιες τις ΗΠΑ η υποψία για τους πραγματικούς εμπνευστές της 11ης Σεπτεμβρίου, με πιο θαραλλέα φωνή αυτή του συγγραφέα Βιντάς, τότε τα πράγματα για τους πολεμοκάπηλους πετρελαιάδες και εβραιόπληκτους αμερικανούς δεν πάνε καθόλου καλά, πέρα από την παγκόσμια, όπως εξελίσσεται, αντίθεση στα πολεμικά σχέδιά τους.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό