Ωραία δημοκρατία!
Στις γαλλικές εκλογές, πέραν των λοιπών ενδιαφερόντων στοιχείων, παρατηρείται τούτο το αξιοσημείωτο: Οι νεοφασίστες του Λεπέν έλαβαν το 15% των ψήφων και δεν εξασφάλισαν κανένα βουλευτή!!
Δε μας ενδιαφέρουν, φυσικά, οι λεπενιστές, ή μάλλον μας ενδιαφέρουν (όπως θα φανεί σε επόμενο φύλλο) αλλά ως φαινόμενο άξιο πολλαπλής ανάγνωσης και ανάλυσης. Όμως το γεγονός ότι το 15% των (όποιων)ψηφοφόρων δεν έχουν αντιπρόσωπο σε σύνολο 600 περ. βουλευτών είναι ενδεικτικό του τι είδους πολιτική δημοκρατία έχουν πολλές χώρες της Ε.Ε., όπου υποτίθεται ότι ανθεί η δημοκρατία, και τι ονειρεύονται οι διάφοροι Σημίτηδες και για τη χώρα μας.
Να πως "δικαιώνουν" τους διάφορους αρνητές της
Με το ευρώ η ζωή μας αμέσως ακρίβηνε
Πέρα απ' όλα τα άλλα τα πολύ πιο αρνητικά, οι αρχικές στρογγυλοποιήσεις προς τα πάνω, αρχικά κατά μονάδες λεπτών και έπειτα κατά πεντάδες και δεκάδες, συνετέλεσαν ώστε ο μέσος οικογενειακός προϋπολογισμός να αυξηθεί ξαφνικά.
Ο γενικός γραμματέας της ΕΚΠΟΙΖΩ παραδέχεται πως οι αυξήσεις των τιμών κυμαίνονται από 3% έως 50%, επιβαρύνοντας πάντα τον ίδιο μισθό και έχουν περάσει με τέτοιο τρόπο που να μην τις αντιλαμβάνονται οι καταναλωτές.
Ακόμη και ο αρμόδιος επίτροπος κ.Ντέιβιντ Μπερν δηλώνει ότι ανησυχεί γιατί οι αυξήσεις τιμών έγιναν με ρυθμό υψηλότερο του μέσου όρου.
Κατά τα άλλα όπως έλεγε και ο Παπαδόπουλος.. "με το Ευρώ είναι καλύτερα".
Οι Γάλλοι "σοσιαλιστές" (1)
"Έκπληξη", για τους κονδυλοφόρους υπηρεσίας της Ε.Ε., η εκλογική συντριβή των Γάλλων "σοσιαλιστών" και "κομμουνιστών". Όχι, όμως, για τους Γάλλους εργαζομένους, που ο θεωρητικός του "γαλλικού σοσιαλισμού" Ντομινίκ Στρος-Καν υποστήριξε προεκλογικά ότι έχουν δευτερεύουσα σημασία έναντι της προσπάθειας να κερδηθεί η "upper middle class". Έτσι, όπως το διαβάσατε αγγλιστί. Διότι, όπου τους περνούσε από το χέρι, οι υποστηρικτές του "τρίτου δρόμου" επέβαλλαν τα αγγλικά ως γλώσσα συνεδριάσεων, όπως στα Δ.Σ. της Ρενό και της ΒΝΡ. Μήπως νομίσατε ότι πρωτοτύπησε η κ. Διαμαντοπούλου;
Οι Γάλλοι "σοσιαλιστές" (2)
"Το πρόγραμμά μου δεν είναι σοσιαλιστικό", δήλωσε προεκλογικά ο κ. Ζοσπέν, θεωρώντας ότι η υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου αρκούσε για την επανεκλογή του. Κι έκανε ένα προεκλογικό αγώνα, μ' ένα χαρτί στο χέρι γεμάτο αριθμούς, που έδειχναν πόσο καλά πάει η Γαλλία. (Πάσα ομοιότης με τα καθ' ημάς συμπτωματική). Μέχρι και ο τέως πρωθυπουργός (του Σ.Κ.) Πιέρ Μορουά αγανάκτησε: "Πρέπει να χρησιμοποιούμε τις λέξεις εργάτης, εργαζόμενος, μισθωτός, δεν είναι βρισιές!" [Στο 40% των γαλλικών οικογενειών τουλάχιστον ο ένας γονιός είναι εργάτης].
Πώς να μη βρεθούν ο Λεπέν με 18% και οι τροτσκιστές με 11%;
Ασφαλιστικά ταμεία και χρηματιστήριο
Μαύρη τρύπα 800 δις δραχμών εμφανίζεται στα μετοχικά χαρτοφυλάκια των ασφαλιστικών ταμείων, δηλ. μέσα σε δύο χρόνια τα ταμεία έχασαν το 42,9% της αξίας των χρημάτων που επένδυσαν στο χρηματιστήριο. Τα χρήματα αυτά ήταν το 1/5 των διαθέσιμων περιουσιακών στοιχείων των ταμείων. Τι λένε γι' αυτό οι Χριστοδουλάκηδες; Μα, να επενδύσουν κι άλλα! Και μετά να έρχονται να λένε ότι κινδυνεύουν τα ταμεία και να ζητούν κι άλλες θυσίες από το λαό! Αλλά, αφού τους ψηφίζουμε;
Πολύτιμος ο κ. Μπίστης!
Ευτυχώς που υπάρχει και η Α.Ε.Κ.Α, καταξιωμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού, γι' αυτό όλοι υπολογίζουν τη γνώμη τους, όπως ο κ. Σημίτης και ο κ. Καραμανλής, που μάλλον θα πειστούν από το εξαιρετικό άρθρο του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (31/5/02), όπου πρώτος είπε: "Όχι βέτο για τον ευρωστρατό!"
Και κάτι άλλο: μην παραλείψετε να κρατήσετε τη λίστα με τους υποψήφιους δημάρχους και νομάρχες που υποστηρίζει η Α.Ε.Κ.Α. Για να ξέρετε τι να (μην) ψηφίσετε!
Ανέκδοτο(Ι)
Πόσα μας δίνετε, για να γραφτούμε εθελοντές;
Ανέκδοτο(ΙΙ)
Ο Λαλιώτης επιβάλλει το "πόθεν έσχεν" στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Φοβάται μήπως του ξέφυγε καμιά ...πηγή
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Πολλά τραγικά φαινόμενα είχαμε στην ιστορία μας με την ξένη εξάρτηση, αλλά η περίπτωση του Γιωργάκη, που διευθύνει το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας μαζί με 100 πράκτορες των αμερικανικών υπηρεσιών, που μιλούν μόνο αγγλικά μέσα στο ελληνικό υπουργείο, ξεπερνά κάθε όριο. Το χειρότερο είναι ότι μας τον ετοιμάζουν και για πρωθυπουργό!
Ο ρόλος του Γιωργάκη ως (κατ' εντολήν των ΗΠΑ) βοηθού του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Ι. Τζεμ αποδείχθηκε με άλλες δύο ενέργειές του:
Με την προφορική εντολή του να αποδεχθεί η Ελλάδα το αίτημα της Τουρκίας για αλλαγή της διεθνώς κατοχυρωμένης με τη Συνθήκη του Μοντρέ του 1936 ονομασίας των "Στενών" (Δαρδανελίων, Μαρμαρά και Βοσπόρου) σε "Τουρκικά Στενά" στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Η Συνθήκη είχε σκοπό να τονίζει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα και το γεγονός ότι η ασφάλειά τους είναι θέμα διεθνών εγγυήσεων και ελέγχου. Το χειρότερο είναι ότι με την πολιτική Γιωργάκη ανοίγει η όρεξη της Τουρκίας για αναθεώρηση Συνθηκών (π.χ. Λωζάνης;) στα σημεία που δεν την συμφέρουν.
Με εντολή του Γιωργάκη έγινε υπηρεσιακή επίσκεψη του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών στην ελληνική Θράκη, που διαπίστωσε ότι οι τράπεζες εφαρμόζουν πολιτική διακρίσεων εναντίον των μειονοτικών επιχειρηματιών.
Το έγγραφο που συντάχθηκε από το ΥΠ. ΕΞ. με ημερομηνία 20/12/01, δήθεν απόρρητο, δημοσιεύτηκε από τον περιβόητο Τ. Μίχα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (15/6/02).
Το θέμα δεν είναι αν γίνονται διακρίσεις (οπότε κακώς γίνονται), αλλά ότι αυτό οφείλει να το αντιμετωπίσει το τουρκικό ΥΠ. ΕΞ. [και εφ' όσον οι μειονοτικοί θεωρηθούν τούρκοι(!), που δε θεωρούνται από τη Συνθήκη της Λωζάνης].
Το ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. οφείλει να αγωνιστεί για την προστασία των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που ζουν στην Τουρκία σε καθεστώς αφόρητης καταπίεσης και τους οποίους ο Γιωργάκης αγνοεί!
Πριν κλείσουμε το άρθρο αυτό θέλουμε να καταρρίψουμε κι άλλον ένα μύθο. Οι υποστηρικτές της πολιτικής Γιωργάκη ισχυρίζονται ότι μ' αυτήν την πολιτική ενισχύουμε (η Ελλάδα) τον Τζεμ και την πιο φιλειρηνική πτέρυγα της τουρκικής εξουσίας. Και ποιος είπε ότι ο Τζεμ ανήκει σ' αυτή την πτέρυγα (αν υπάρχει τέτοια πτέρυγα); Κατά την επίσκεψή του στην κατεχόμενη Κύπρο στις 7/6/02 επέκρινε τον Ντενκτάς ότι έκανε υπερβολικές παραχωρήσεις στο θέμα της ασφάλειας, διότι δέχτηκε να έχει δικαίωμα η διεθνής ειρηνευτική δύναμη να αποκρούει και ξένη εισβολή! Τον επανέφερε στην τάξη, με το σκεπτικό ότι εξουδετερώνονται τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας! Τι άλλο πρέπει να μας πουν, για να καταλάβουμε ότι ο Αττίλας ετοιμάζεται να ξαναχτυπήσει στην Κύπρο και, ίσως, πολύ γρήγορα;
Ύστερα απ' όλ' αυτά μικρή σημασία έχει η δήλωση του Γιωργάκη για την επέκταση των χωρικών υδάτων της "Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου" από τα 3 στα 12 μίλια: "Είναι ένα αρνητικό γεγονός, που δείχνει ότι πρέπει να δοθεί γρήγορη λύση στο Κυπριακό". Τίποτα άλλο.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Η απόφαση των Ισραηλινών να "λύσουν" με τα όπλα, για μια ακόμη φορά, το παλαιστινιακό, όπως αναλύθηκε στο προηγούμενο φύλλο της "Ε", έχει οδηγήσει σ' ένα επικίνδυνο αδιέξοδο, που εγκυμονεί απρόσμενες εξελίξεις.
Η αμφισβήτηση του Αραφάτ εκ μέρους των ΗΠΑ και του Ισραήλ ως ηγέτη και οι υποχωρήσεις, που αυτός έκανε, προκειμένου να "συμμορφωθεί", έχουν περιορίσει σημαντικά το κύρος του στους ίδιους τους Παλαιστίνιους.
Ο Αραφάτ, εναποθέτοντας στις ΗΠΑ τις ελπίδες του για "ειρηνική" λύση, χρησιμοποιείται απ' αυτές, για να καταδικάζει την "τρομοκρατία", δηλ. τον αγώνα των ίδιων των Παλαιστινίων, που έχει "πονέσει" ιδιαίτερα τους Ισραηλινούς. Για το λόγο αυτό έχουν αποδυθεί σε μια θηριώδη προπαγάνδα για τα "αθώα θύματα" που δολοφονούνται από τους Παλαιστίνιους "τρομοκράτες".
ΗΠΑ και Ισραήλ
Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, χρησιμοποιώντας τη γνωστή ιστορικά συνταγή, επιχειρούν να εξουδετερώσουν ιδεολογικά την παλαιστινιακή αντίσταση με την ταύτισή της με την τρομοκρατία, ώστε να περιορίσουν τη διεθνή συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους και κυρίως να καταλαγιάσουν, όπως πιστεύουν, την οργή των αραβικών λαών εναντίον τους. Στόχος των ΗΠΑ παραμένει η επέμβαση στο Ιράκ "ακόμη και με πυρηνικά", όπως δηλώνει ο Ράμσφελντ . Πώς όμως θα το πετύχουν αυτό, υπό τις παρούσες συνθήκες στη Μ. Ανατολή και στον αραβικό κόσμο, μόνο αυτοί οι παρανοϊκοί μπορούν να δώσουν απάντηση.
Η επιλογή της βίας από τους Ισραηλινούς μακροπρόθεσμα λειτουργεί εναντίον τους. Οι απελπισμένοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα.
Το "προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης", το Ισραήλ, όπως το οραματίσθηκε ο ιδρυτής του σιωνισμού Θεόδωρος Χερτζ στο τέλος του 19ου αιώνα, σήμερα όλο και περισσότερο μοιάζει με το κράτος των σταυροφόρων που διαλύθηκε, όταν ενώθηκαν οι Αραβες.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Στο φύλλο 85 (Φλεβάρης 2002) είχαμε εξηγήσει ότι ο ευρωστρατός δε δημιουργείται ως αντίβαρο ή άλλος πόλος από το ΝΑΤΟ, αλλά κατόπιν απόφασης του ΝΑΤΟ, με τον τρόπο και τους σκοπούς που θέλει το ΝΑΤΟ, δηλ. ο ευρωστρατός θα είναι ο βοηθός των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ και η δημιουργία του αποσταθεροποιεί ακόμη περισσότερο τη διεθνή κατάσταση.
’λλη μια απόδειξη ότι τον ευρωστρατό χρειάζονται περισσότερο οι Αμερικανοί και λιγότερο οι Ευρωπαίοι είχαμε στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. στο Καθέρες της Ισπανίας (8/2/02), όπου η πλειοψηφία των εταίρων επέμεινε ότι δεν πρέπει να αποχωρήσουν οι αμερικανικές δυνάμεις από τα Βαλκάνια (και να αντικατασταθούν από ευρωστρατό) και διεφώνησαν η Βρετανία, η Ολλανδία και η Ισπανία, που εκφράζουν την αμερικανική πολιτική.
Το κείμενο Κωνσταντινούπολης - ’γκυρας (Κ-Α)
Στο ίδιο άρθρο είχαμε απορρίψει τον ισχυρισμό των ευρωπαϊστών ότι ο ευρωστρατός θα εγγυηθεί τα σύνορά μας ή, τουλάχιστον, θα περιορίσει την τουρκική επιθετικότητα. Υποστηρίζαμε ότι το αντίθετο θα συμβεί.
Το κείμενο Κ-Α, εξειδικεύοντας τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. (1999), αναθέτει στην Τουρκία το ρόλο του χωροφύλακα στην περιοχή μας. Το κείμενο συνέταξαν ΗΠΑ, Βρετανία και Τουρκία και απεδέχθησαν πλήρως οι 14 "εταίροι" της Ε.Ε.. Όταν "ξύπνησε" η ελληνική πολιτική ηγεσία, ποιώντας την νήσσαν για τις αποφάσεις του 1999, άρχισε τους λεονταρισμούς για veto κλπ. για εσωτερική κατανάλωση. Η πρόβλεψή μας ήταν ότι τελικά θα κάνει δεκτό το κείμενο με κάποιες λεκτικές βελτιώσεις άνευ ουσίας.
Όταν γράφεται το άρθρο αυτό, δε γνωρίζουμε τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Σεβίλης, αλλά οι δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι κάπως έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα. Η ισπανική προεδρία προτείνει την προσθήκη δύο σημείων:
Χώρες του ΝΑΤΟ μη μέλη της Ε.Ε. θα σέβονται τη λειτουργία της ΚΕΠΠΑΑ και το κοινοτικό κεκτημένο.
Αποκλείεται η επίθεση νατοϊκών μη κοινοτικών χωρών σε χώρες της ΚΕΠΠΑΑ.
Η προσθήκη αυτή, αν γίνει, θα είναι για τους αφελείς, γιατί η Τουρκία ποτέ δε σεβάστηκε τίποτα και ποτέ δε ζήτησε άδεια (όπως και κάθε επιτιθέμενος) για να επιτεθεί, πέραν του ότι δεν υπάρχει στο Διεθνές Δίκαιο ορισμός για το τι σημαίνει επίθεση!
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Οι υπεράκτιες (έξω από τα σύνορα)offshore εταιρίες
Η νέα λοιμώδης επιδημία που απλώνεται ταχύτατα στη χώρα μας είναι οι λεγόμενες offshore εταιρίες. Το κεφάλαιο, ιδιαίτερα το μαύρο χρήμα, δηλαδή τα κέρδη από παράνομες δραστηριότητες, όπως της μαφίας, των ναρκωτικών ή τις προμήθειες πάσης πηγής, έβρισκε πάντοτε τρόπους να αποφεύγει τους ελέγχους (και τη φορολόγηση) από κρατικούς (και δυνητικά κοινωνικούς) μηχανισμούς. Αυτό γινόταν με την καθιέρωση των διαφόρως ειδών εταιριών, κυρίως των ανώνυμων. Τα τελευταία χρόνια, μετά και τη γιγάντωση των υπερεθνικών εταιριών, εφευρέθησαν και οι offshore εταιρείες, αυτές δηλ που ιδρύονται σε κάθε (ανεκτική στην ασυδοσία των κεφαλαιούχων) χώρα με ονομαστική έδρα σε κάποια ξένη χώρα - μπανανία ή κάποια νησιά, αλλά με δραστηριότητες και μετόχους έξω από κάθε έλεγχο στις χώρες ίδρυσής τους.
Με μοναδική δαπάνη περίπου 500 ευρώ (και ετήσια επιβάρυνση 150 περίπου ευρώ!) κάθε ένας, χωρίς κανένα περιορισμό στην ίδρυση και δράση της, μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια εταιρία και να διακινεί ή να νέμεται αφορολόγητα και ανεξέλεκτα για το ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες της, απεριόριστα ποσά, περιουσίες και ακίνητα!
Φαίνεται πραγματικός παραλογισμός. Και είναι. Είναι όμως ταυτόχρονα και η πιο αποκαλυπτική εικόνα του σύγχρονου τραπεζικοχρηματιστικού κεφαλαίου, της ασύλληπτης ασυδοσίας του, των οργάνων και των μηχανισμών του
Λόγω έλλειψης χώρου σ' αυτό το φύλλο της "Ε" θα επανέλθουμε σε επόμενο, κυρίως για τη χρήση τους στη χώρα μας και τις εκπληκτικές επιπτώσεις τους, σε συνδυασμό, μάλιστα, με την πανηγυρική αποκάλυψη ότι 25 τρισεκατομμύρια ελληνικών δρχ. (σε δολάρια και ευρώ) βρίσκονται στην Ελβετία!!
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Η Σύνοδος
Στις 19 Ιούνη πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος του Α.Σ.Κ.Ε.
*Αναλύοντας τις διεθνείς εξελίξεις διαπιστώθηκε ότι η πολιτική των Η.Π.Α. και των Ευρωπαίων συμμάχων τους γίνεται συνεχώς πιο επιθετική, πιο βάρβαρη, με αποτέλεσμα να οξύνει τις εθνικές, κοινωνικές και πολιτιστικές αντιθέσεις, να οδηγείται αυτή η πολιτική σε αδιέξοδο και να δημιουργεί προϋποθέσεις μεγάλων ανατροπών. Ειδικά στη Μ. Ανατολή η θηριωδία των Ισραηλινών εκτιμήθηκε ότι μακροπρόθεσμα θα θέσει σε αμφισβήτηση και την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ.
*Στο εσωτερικό διαπιστώθηκε η πρωτοφανής σήψη της κυβέρνησης του Π.Α.Σ.Ο.Κ., χωρίς όμως να υπάρχει κάποια άλλη αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση άμεσης προοπτικής. Η Ν.Δ. αντιμετωπίζεται απ' όλους ως η επόμενη κυβέρνηση, με τη βεβαιότητα ότι θα συνεχίσει την πολιτική του Π.Α.Σ.Ο.Κ. Παρουσιάστηκαν διάφορα σενάρια, μερικά από τα οποία προβλέπουν σύντομη προσφυγή στις κάλπες.
*Οι ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του Α.Σ.Κ.Ε. διαπιστώθηκε ότι γίνονται περισσότερο αποδεκτές. Για να αξιοποιηθεί αυτή η αποδοχή, θεωρείται αναγκαία η οργανωτική ανάπτυξη του Α.Σ.Κ.Ε. Η ενίσχυση με νέα μέλη και νέους φίλους θα επιτρέψει στο Α.Σ.Κ.Ε. να έχει ένα πιο σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα.
*Οι αυξημένες δραστηριότητες του Α.Σ.Κ.Ε. απαιτούν οικονομική στήριξη, που χωρίς αυτή δε θα γίνει δυνατή η συμμετοχή του Α.Σ.Κ.Ε. στις προσεχείς εκλογές, όποτε γίνουν. Έτσι τυπώθηκαν μπλοκ των 5 ευρώ και 20 ευρώ. Καλούνται όλοι οι φίλοι να προμηθευτούν από ένα μπλοκ και να φροντίζουν για τη δική τους τακτική μηνιαία συνδρομή και όποια άλλη από τον περίγυρό τους.
Κλιμάκιο
Κλιμάκιο της Ε.Ε. από τους Ν.Καργόπουλο και Σ.Στενό στις 31/5 έως 3/6 ήρθε σε επαφή με τα μέλη και τους φίλους του Α.Σ.Κ.Ε. στην Καρδίτσα, τη Λάρισα, το Βόλο, την Κατερίνη και τη Θεσσαλονίκη. Στα πλαίσια αυτής της περιοδείας δόθηκαν και 3 συνεντεύξεις: στο Θεσσαλία TV (Λάρισα), στο Euro Channel και το Ράδιο Ακρίτες (Θεσσαλονίκη).
Αφισοκόλληση
Τις μέρες αυτές ολοκληρώνεται η αφισοκόλληση της τελευταίας αφίσας του Α.Σ.Κ.Ε. με τις θέσεις για το ΕΥΡΩ, τις διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις και το ρόλο του Α.Σ.Κ.Ε.
Εκδηλώσεις
Σημαντικό μέρος της δραστηριότητας του Α.Σ.Κ.Ε. κάλυψε το τελευταίο δίμηνο η στήριξη της Κίνησης για την Επανεξέταση της Συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε..
Επίσης το Α.Σ.Κ.Ε. παίρνει μέρος στις εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τον παλαιστινιακό λαό και τους Τούρκους πολιτικούς κρατούμενους και πολιτικούς πρόσφυγες.
Τέλος το ΑΣΚΕ πήρε μέρος στις κινητοποιήσεις χάρις στις οποίες ματαιώθηκε η προγραμματισμένη για τις 16-3-2002 επίσκεψη του Αμερικανού πρέσβη Τ. Μίλερ στον Υμηττό, κατά την οποία θα υιοθετούσε 10 στρέμματα από το καμμένο δάσος.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
To A.Σ.Κ.Ε. έχει τυπώσει μπλοκ οικονομικής εξόρμησης των 5 και 20€
Παρακαλούμε για την τακτική μηνιαία ενίσχυσή σας
Επίσης οι συνδρομητές της "Ε" μη ξεχνάτε τη συνδρομή σας. Δυστυχώς όπως διαπιστώνετε, το κόστος για κάθε φύλλο που σας αποστέλλεται έφτασε τις 500δρχ. Ευχαριστούμε.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Πλησιάζουν 28 χρόνια τουρκικής κατοχής στη Βόρεια Κύπρο. Στη διάρκειά τους "η διεθνής κοινότητα" έχυσε πολλά κροκοδείλια δάκρυα για τα "ανθρώπινα δικαιώματα". Μέχρι και πολέμους έκανε. Για την Κύπρο τίποτα, γιατί αυτό συμφέρει τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, με την άδεια της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.
Ο Ντενκτάς, με τις πλάτες των προστατών του, περιφρονεί τις αποφάσεις του ΟΗΕ και όλοι μαζί προωθούν λύση έξω από αυτές τις αποφάσεις. Ο Ντενκτάς απαιτεί ίση μεταχείριση με το νόμιμο Πρόεδρο της Κύπρου, ο οποίος, δυστυχώς, αποδέχεται αυτή την εξίσωση και δηλώνει στο τουρκικό CNN ότι αποδέχεται τα δύο κρατίδια! Ο στόχος τους για λύση τον Ιούνιο δεν επετεύχθη, αλλά η λύση που προετοιμάζουν είναι νομιμοποίηση της διχοτόμησης, που είναι σε βάρος όχι μόνο των Ελληνοκυπρίων, αλλά και των Τουρκοκυπρίων, οι μισοί (!) από τους οποίους εξαναγκάστηκαν από τον Αττίλα να εγκαταλείψουν το νησί! Σ' αυτούς τους πολύ δύσκολους μήνες που έρχονται για την Κύπρο καλό είναι να θυμόμαστε τα εξής:
Η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία (όπως και η ελλαδική) εκφράζει μόνο τους πάσης φύσεως μεγαλοεπιχειρηματίες και είναι ξεκομμένη από το λαό, π.χ. η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα εξασφάλιζε ομοφωνία στην κυπριακή Βουλή, αλλά μόνο το 62% των πολιτών, σύμφωνα με σφυγμομέτρηση που ανακοίνωσε η ίδια η Ε.Ε.. Στο εθνικό θέμα υπάρχει σημαντική λαϊκή αντίδραση στην ακολουθούμενη πολιτική, όπως απέδειξαν οι κινητοποιήσεις που οδήγησαν στη δολοφονία των Ισαάκ και Σολωμού. Η αντίδραση αυτή απέτρεψε μέχρι τώρα πολλά σχέδια λύσης, που ήταν αποδεκτά από την πολιτική ηγεσία.
Πριν λίγες μέρες αποβιβάστηκαν στο νησί άλλοι 5.500 Τούρκοι στρατιώτες, ανεβάζοντας σε 40.000 το στρατό κατοχής, και, παράλληλα, εκσυγχρονίζεται ο οπλισμός του. Ενώ η ελληνοκυπριακή και ελλαδική πλευρά έχουν παγώσει το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, όπως αποδεικνύεται από την αποθήκευση των S-300 στην Κρήτη και τη στασιμότητα του αεροδρομίου της Πάφου. Δηλαδή, η Κύπρος είναι η μόνη χώρα του κόσμου που δεν έχει δικαίωμα να εξασφαλίσει την ’μυνά της, τη στιγμή, μάλιστα, που ο Αττίλας ετοιμάζεται για νέο χτύπημα, που μερικοί εκτιμούν ότι είναι πολύ κοντά. ’λλωστε στα τέλη Μαΐου το κατοχικό καθεστώς ανακοίνωσε την επέκταση των χωρικών υδάτων από 3 σε 12 μίλια, κλείνοντας τον εναέριο χώρο μεταξύ Κύπρου και τουρκικών παραλίων.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα τη βλάψει σοβαρά, διότι:
α) Θα νομιμοποιήσει τη διχοτόμηση ακόμη κι αν δε δοθεί "λύση". Τουλάχιστον σήμερα η διχοτόμηση δεν είναι νομιμοποιημένη κι έτσι αφήνει την ελπίδα ζωντανή. Αξίζει να σημειώσουμε ότι όπου η κοινοτική νομοθεσία ευνοεί μια δίκαιη λύση, κατ' εξαίρεσιν δε θα εφαρμοστεί στην Κύπρο! Έτσι ένας Κύπριος πρόσφυγας θα μπορεί να μετακινηθεί και να εγκατασταθεί στο Βερολίνο ή τη Στοκχόλμη, αλλά όχι στο σπίτι του στην Κερύνεια. ’λλωστε, τα καλύτερα απ' αυτά τα σπίτια τα πουλάει ο Ντενκτάς σε ’γγλους, που ενημερώνονται από διαφημιστικές καταχωρίσεις στις αγγλικές εφημερίδες!
β) Θα μεταφέρει το χρήμα που συγκεντρώθηκε από την (έστω αυτής της μορφής) οικονομική ανάπτυξη της Κύπρου στις χώρες του διευθυντηρίου. Γι' αυτό και η Ε.Ε. θέλει να εντάξει την ελεύθερη Κύπρο! Το τίμημα θα πληρώσουν βέβαια οι λαϊκές τάξεις κι όχι η μεταπρατική αστική τάξη. Η οικονομική αποδυνάμωση θα έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις σ' όλους τους τομείς, πχ. άμυνα. Αν η Κύπρος δεν ενταχθεί στην Ε.Ε., σε 2 γενιές η οικονομικά προβληματική κατεχόμενη Κύπρος θα αφομοιωθεί από την ελεύθερη!
Είναι αλήθεια αφελής όποιος ειλικρινά πιστεύει ότι η πολιτική της πλήρους υποταγής στις θελήσεις των Αγγλοαμερικάνων και της Ε.Ε., που συμπληρώνεται με την αίτηση της Κύπρου για συμμετοχή στη ΝΑΤΟϊκή PfP (Σύμπραξη για την Ειρήνη), θα κλείσει το πρόβλημα, ρίχνοντας στάχτη σε μάτια που ακόμη κλαίνε για τους νεκρούς, τους αγνοούμενους και τον ξεριζωμό.
Η μόνη λύση, δίκαιη και (άρα) βιώσιμη, είναι: ενιαία, ανεξάρτητη και κυρίαρχη Κύπρος, με πλήρη σεβασμό όλων των δικαιωμάτων όλων των πολιτών της, με αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων και επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους. Οι άλλες "λύσεις" οδηγούν σε προδοσία. Προτιμότερη η σημερινή κατάσταση.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε μπροστά σε μια εικόνα γενικευμένης κρίσης. Μας θυμίζει τον περυσινό Ιούνιο, μόνο που τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν με την αναγγελία ενός πασοκικού συνεδρίου. Όλα τα προβλήματα συσσωρεύτηκαν και, παρά τις όποιες επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, οδηγήθηκαν σε πλήρες αδιέξοδο. Τώρα έγινε σε όλους, σχεδόν, αντιληπτό ότι δεν επιχειρήθηκε καμιά λύση σε κανένα θέμα και το μόνο που ενδιέφερε τους κυβερνώντες ήταν η δημιουργία και προώθηση των διάφορων συσχετισμών των φατριών και η, όσο μπορούσαν, εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων και ντόπιων πατρόνων τους, με το αζημίωτο. Και αν μέχρι τώρα οι πολιτικές και οι συμπεριφορές τους προκαλούσαν αγανάκτηση έως και αηδία, σήμερα τα κυρίαρχα συναισθήματα, ακόμη και στους πλέον απαθείς, είναι η θλίψη και η ανησυχία για το μέλλον.
Θλίψη, για τα συμβαίνοντα
Θλίψη, πλέον, για όσα κωμικοτραγικά εκτυλίσσονται μπροστά μας.
Μια ανύπαρκτη κυβέρνηση, όπου το κάθε καπετανάτο έχει τη δική του ρότα που συγκρούεται με αυτήν του αμέσως επόμενου, αλλά και των υπολοίπων, και όλοι μαζί αλληλοχαρακτηρίζονται με όρους καταγωγίου.
Μια οικονομία που ευημερεί στους ψευδολογιστικούς δείκτες και οδηγεί, ιδίως μετά το
θρίαμβο της ΟΝΕ, σε απόγνωση τους πολλούς και τους κατόχους των τρισεκατομμυρίων άνομου χρήματος στο παραλήρημα της ασυλίας των offshore εταιριών τους. Ένας υπουργός που φέρεται να επιχειρεί να περιστείλει την καταλήστευση του χώρου της Υγείας από τους καθηγητάδες και αντικαθίσταται από
ένα καθηγητή!, και όχι βέβαια, για τις σουίτες του ΕΣΥ ή την "ιερή σταυροφορία" κατά του
καπνίσματος. ’λλος αναγγέλλει κανονισμούς ευπρεπών εμφανίσεων μαθητών και καθηγητών και
αξιολόγηση των διδασκόντων (από ποιους άραγε, μια που και οι αστυνομικοί μηχανισμοί έχουν διαλυθεί;), ενώ δε διορίζει καθηγητές, αλλά τοποθετεί δεκάδες χιλιάδες (!) προσωρινούς αναπληρωτές, ως παγκόσμια πρωτοτυπία.
Θλίψη να συζητούνται στην "κυβερνητική" επιτροπή τα εθνικά θέματα και ο αρμόδιος υπουργός να ασκείται στα γυμναστήρια, ενώ η (αυτοονομαζόμενη τούρκικη) κλίκα που λυμαίνεται τους λαούς της Μ. Ασίας αλωνίζει στο Αιγαίο, Κύπρο και ευρωστρατό.
Και η φαιδρή νότα του Αβραμόπουλου να μη μπορεί, πλέον, να φέρει κάποιο ανακουφιστικό μειδίαμα.
Ανησυχία για τις εξελίξεις
Οι, έστω και λίγο, όμως διορατικοί ανησυχούν όλο και περισσότερο για το μέλλον και μάλιστα το άμεσο.
Το εν εξελίξει φιάσκο της Ε.Ε. με τις αδυσώπητες αντιφάσεις της και τις εσωτερικές αντιθέσεις της και κυρίως οι ενδοαμερικάνικες έριδες για τους τρόπους προώθησης του ονείρου της παγκόσμιας κυριαρχίας και της διανομής των τωρινών και προσδοκώμενων κερδών, όπως εκφράζονται στα Βαλκάνια και την Εγγύς (σε μας) Ανατολή και αντανακλώνται στο δικό μας πολιτικό προσκήνιο, προοιωνίζουν δυσοίωνες εξελίξεις βραχυπρόθεσμα και όχι μόνο στην πολύπαθη Παλαιστίνη.
Στα εσωτερικά μας η γενικευμένη σήψη δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας για κάποια άμεση ανάκαμψη. Και μόνο το γεγονός ότι κερδίζει έδαφος η Ν.Δ. του Καραμανλή και εμφανίζεται ως η μόνη διέξοδος, χωρίς να προτείνει απολύτως τίποτα, έστω και κάποια ασπιρίνη - λύση σε κάποιο πρόβλημα είναι αρκετό για να φανεί το πρόβλημα. Τα μόνα ατού της είναι η δυσωδία που αποπνέει το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και η έγκριση της Ε.Ε. (Γαλλίας) έως και η υπό όρους (θα τους "μάθουμε" σύντομα) ανοχή των ΗΠΑ.
Από την άλλη το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ δε φαίνεται να συμφιλιώνεται με τη (δημοκρατική, επί τέλους) ιδέα της αποχώρησής του από τη χρυσοφόρα διαχείριση. Έχουν, άλλωστε, τα περισσότερα στελέχη του πολλά να φοβούνται, έστω και αν ποτέ κανείς δεν πλήρωσε για τίποτα. Πάντως η εικόνα που δίνουν για την με κάθε τρόπο άμυνά τους γεννά πολλές ανησυχίες και όχι μόνο για ενδεχόμενες νοθείες και τεχνητό διχασμό. Ιδιαίτερα ο Γραμματέας τους, "ο ερεβώδης με σκοτεινές προθέσεις", κατά πολλούς υποστηρικτές του κ. Σημίτη (!), με τις σχεδόν παρανοϊκές τακτικές του, δημιουργεί εύλογους φόβους. ’λλωστε το εβραϊκό λόμπυ (που ο μακιαβελικός ρόλος του στο χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου σιγά σιγά αποκαλύπτεται) στις ΗΠΑ (και Ε.Ε.) μετά και την πρόσφατη συμμαχία του με τους "ευσεβιστές" προτεστάντες δεν έχει, φυσικά, κανένα ενδοιασμό για τίποτα. Από την πλευρά του και ο Κ. Σημίτης δε φαίνεται να καταθέτει τα όπλα, όπως και αρκετοί από αυτούς που τον προώθησαν και δεν εξάντλησαν τις απαιτήσεις και προσδοκίες τους. Απειλεί να αντεπιτεθεί ανά πάσα στιγμή. Είναι "ικανός" να προκηρύξει εκλογές ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι(!) ή να τις προαναγγείλει για ταυτόχρονα με τις δημοτικές - νομαρχιακές ή, το πιθανότερο, αμέσως μετά από αυτές. Είναι πιθανόν να ελπίσει ότι στις δημοτικές θα εκτονωθεί η αγανάκτηση και έτσι η ήττα θα είναι μικρότερη στις βουλευτικές, ώστε να παραμείνει αρχηγός της
αξιωματικής αντιπολίτευσης και να αποχωρήσει με την υπόσχεση να τον κάνουν
Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
Υπάρχει όμως κι ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης. Τον προτιμούν οι περισσότερες υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ποιος, άλλωστε, άλλος δέχεται με τόση θέρμη να προωθήσει το παλιό όνειρό τους, να κάνουν την Ελλάδα επαρχία της Τουρκίας; Και, ενώ δε συναντά κανείς κανένα οπαδό του, τον εμφανίζουν τα τηλεκατευθυνόμενα Μέσα Διαμόρφωσης Γνώμης ως τον επικρατέστερο διάδοχο και μελλοντικό πρωθυπουργό! Ελπίζουμε ότι ο εφιάλτης αυτός δε θα τα καταφέρουν να επαληθευτεί. Ελπίζουμε.
Ό,τι, πάντως, και να προωθηθεί από τα παραπάνω, όλα τα οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά προβλήματα θα επιδεινώνονται. Και δεν αποτελεί παρηγοριά το γεγονός ότι η κυβέρνηση (που λέει ο λόγος) του ΠΑΣΟΚ ανακρούει πρύμναν στις ντιρεκτίβες για το εργασιακό, ασφαλιστικό και τους μετανάστες, ούτε οι προσωρινοί λεονταρισμοί για veto στο αίσχος του ευρωστρατού. Η επέλαση των "Τούρκων" στο Αιγαίο και την Κύπρο και η λοιμική επιδημία των offshore εταιρειών και της πρωτάκουστης αδηφαγίας των τραπεζών το βεβαιώνουν.
Τι μπορεί να γίνει
Θα περίμενε κανείς οι διάφορες μορφές της Αριστεράς, όποιοι θα ήθελαν να αγωνιστούν για μια καλύτερη κοινωνία να έχουν αφυπνιστεί. Τα προβλήματα, οι αιτίες τους και, σε μεγάλο βαθμό, και οι αναγκαίες λύσεις (έστω και όχι άμεσης πλήρους αποτελεσματικότητας) είναι πασιφανείς. Και όμως άλλοι ενδιαφέρονται να ενισχύσουν απλώς το κόμμα τους, άλλοι να μετάσχουν στην εξουσία (άμεσα ή έμμεσα) με τους καλύτερους όρους (γι' αυτούς), άλλοι να "κολλήσουν" ευκαιριακά σε κάποιους για να εξασφαλίσουν τη
βουλευτική τους επιβίωση και άλλοι αρκούνται να επιδιώκουν την αόριστη ένωση της αριστεράς ή τον (ανέξοδο) αφηρημένο αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης. Πώς να μην επικρατεί αμηχανία που οδηγεί στην απάθεια, την αποχή ή τον
Καραμανλή;
Αυτά δε σημαίνουν πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα ή πως θα πρέπει να περιμένουμε να φτάσουμε στο τέλος του "κακού της σκάλας". Αυτό τουλάχιστον πιστεύει το ΑΣΚΕ και γι' αυτό προσπαθεί. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να το δείξουμε και με αφορμή τη συμμετοχή μας στις επερχόμενες εκλογές. Με λόγο και με πράξη.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε τα αποτελέσματα του δεύτερου δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για την επικύρωση της Συνθήκης της Νίκαιας
Το περσινό ιρλανδικό "όχι" στη "Νίκαια" ήρθε να επιδεινώσει τις ήδη κλονισμένες σχέσεις Ιρλανδίας Ε.Ε. Τι οδήγησε στη ρήξη της Ευρώπης με το άλλοτε "καμάρι" της παγκοσμιοποίησης και των απανταχού νεοφιλελεύθερων; Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο διοικητής της Τ.τ.Ε, Λ. Παπαδήμος, πριν από δύο χρόνια: "Αν ήταν δυνατόν να μπούμε όλοι οι Έλληνες σ' ένα λεωφορείο και να πάμε στην Ιρλανδία, θα αντλούσαμε πολλά διδάγματα για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί στη ζώνη του ευρώ η ελληνική οικονομία".
Αντί αυτών των εγκωμίων, σήμερα η Ιρλανδία βάλλεται διαρκώς από τους Ευρωπαίους ηγέτες και από τη γραφειοκρατία των Βρυξελών. "Αχάριστοι" και "εγωιστές" βαφτίζονται τώρα οι Ιρλανδοί, μιας και καταψήφισαν τη "Νίκαια", γιατί δε θέλουν τη διεύρυνση της Ε.Ε., δήθεν για να διατηρήσουν μόνο αυτοί τα προνόμια της ένταξης συμμετοχής.
Η επίπληξη της Ε.Ε.
Η ιστορία της διαμάχης δεν έχει βέβαια να κάνει με τη διεύρυνση αυτό ήταν ένα φτηνό σύνθημα των ευρωπαϊστών αλλά ξεκίνησε με τον προϋπολογισμό του έτους, που κατέθεσε το κυβερνών κόμμα, το Φίνε Φόιλ. Στον προϋπολογισμό αυτό δόθηκε έμφαση σε φοροαπαλλαγές της τάξης του 1,9% του ΑΕΠ και σε αυξήσεις δαπανών κατά 25%. Η αντίδραση των ευρωπαϊκών μηχανισμών ήταν άμεση. Η Επιτροπή συνέταξε την περίφημη "έντονη επίπληξη" και κάλεσε τους Ιρλανδούς να συμμορφωθούν με το γενικό πνεύμα λιτότητας, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι οι εθνικοί προϋπολογισμοί των χωρών μελών δεν είναι πλέον δουλειά των εθνικών κυβερνήσεων.
Κάτι που δεν ακούσαμε καθόλου ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν την ιρλανδική κυβέρνηση μια κυβέρνηση καθαρά νεοφιλελεύθερη να προβεί σε μια τέτοια πρωτοφανή κίνηση για τα δεδομένα της χώρας αυτής.
Η Ιρλανδία τη δεκαετία του '80 ήταν η φτωχότερη χώρα της τότε ΕΟΚ με το δείχτη ανεργίας γύρω στο 25%, το δημόσιο χρέος να φτάνει το 102% του ΑΕΠ, τη μεταναστευτική έξοδο να μεγαλώνει με ρυθμούς που θύμιζαν 19ο αιώνα και με ορατό τον κίνδυνο επιβολής Διεθνούς Νομαρχιακού Ελέγχου. Τούτα όλα ήταν αποτέλεσμα της παταγώδους αποτυχίας του κεϊνσιανού μοντέλου και της προβληματικής ανάπτυξης του ντόπιου κεφαλαίου κρατικού και ιδιωτικού -, που δε μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από μία ιδιότυπη σχέση εξάρτησης με την Αγγλία.
Τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 η ελίτ της χώρας έπεισε την ιρλανδική κοινωνία ότι η μόνη διέξοδος από αυτό το οικονομικό και πολιτικό τέλμα ήταν η λογική της "καθαρής αγοράς". Οι συνταγές λίγο πολύ σε όλους γνωστές: αυστηρή λιτότητα, πάγωμα των μισθών, περιορισμός των εξουσιών των συνδικαλιστικών οργάνων, ελαχιστοποίηση του φόρου επιχειρήσεων, περιορισμός των δημόσιων δαπανών στο ελάχιστο (30% του ΑΕΠ) και ξήλωμα του όποιου κοινωνικού κράτους.
Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η Ιρλανδία γνώρισε μια τεράστια εισροή ξένου κεφαλαίου και, καθώς η χώρα μετατρεπόταν σε μια απέραντη αποθήκη μεταπώλησης ξένων τεχνολογιών, π.χ. συναρμολόγηση Η/Υ, και φαρμακευτικών προϊόντων, η οικονομία (των "αριθμών" φυσικά
) άρχισε για πρώτη φορά να ευημερεί, αγγίζοντας ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 10%. Έτσι, γεννήθηκε ο περίφημος "κελτικός τίγρης".
Πέντε χρόνια άντεξε η υπομονή των Ιρλανδών, που άκουγαν ότι η οικονομία τους μετατρεπόταν σε μια από τις πιο ισχυρές της Ευρώπης, αλλά έβλεπαν το κόστος ζωής να εκτοξεύεται σε πρωτόγνωρα ύψη, τη φτώχεια να παραμένει στα ίδια επίπεδα και τις ανισότητες να διευρύνονται συνεχώς. Μόλις δεύτερη στις κοινωνικές ανισότητες, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ, θέλουν την Ιρλανδία τα επίσημα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών, και αυτό για όσα χρόνια διαρκεί η αλόγιστη ανάπτυξη. Τελικά η περίπτωση της Ιρλανδίας επιβεβαιώνει στο έπακρο την άποψη ότι η σύγχρονη φτώχεια γεννιέται από την "ευημερία".
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν πριν από δύο χρόνια. Η κοινωνική και εργασιακή ειρήνη άρχισαν να απειλούνται υπό το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, των μαζικών απεργιών και της αποχής σημαντικών κλάδων από τις συλλογικές συμβάσεις. Η επιδείνωση της κατάστασης οδήγησε την τότε κυβέρνηση στο κοινωνικό άνοιγμα του προϋπολογισμού του 2001, μιας και ακολουθούσαν εκλογές τον Μάη του 2002, τις οποίες και κέρδισε το Φίνε Φόιλ.
Η σύγκρουση με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, που επιχείρησε να νουθετήσει τους Ιρλανδούς, ξύπνησε το άλλοτε ισχυρό δημοκρατικό αίσθημα του λαού αυτού, που ανταπάντησε με την απόρριψη της συνθήκης της Νίκαιας, παρ' όλη την υστερική προπαγάνδα του κρατικού μηχανισμού και των τεσσάρων μεγάλων κομμάτων και όλων των ΜΜΕ και όλων των συνδικάτων και όλων των εργοδοτικών οργανώσεων και της πανίσχυρης καθολικής εκκλησίας. Με την επίπληξη ξεπρόβαλε χωρίς καμιά δημοκρατική περιβολή το φάντασμα του κεντροευρωπαϊκού φεντεραλισμού και οι Ιρλανδοί, έστω και αυτοί οι λίγοι που προσήλθαν στις κάλπες και ευτυχώς για τις ελίτ που ήταν λίγοι, γιατί, αν ήταν περισσότεροι, θα ήταν και μεγαλύτερο το "όχι" άδραξαν την ευκαιρία και υπενθύμισαν σε όλους μας ότι τόσο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα όσο και το σύνολο των υπερεθνικών οργάνων κλονίζονται ακόμα και από την παραμικρή παρασπονδία, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα σχέδιά τους αναστέλλονται, όταν οι κοινωνίες επαγρυπνούν.
Και μια τελευταία παρατήρηση: πουθενά στις συνθήκες της Ε.Ε. δεν προβλέπεται 2ο δημοψήφισμα, ακυρωτικό του 1ου. Το δικαιολόγησαν με υποχωρήσεις, όπως ότι η Ιρλανδία δε θα δεσμεύεται από καμία υποχρέωση συμμετοχής σε οργανισμούς ή συστρατεύσεις που απάδουν στη δική της παράδοση (διακήρυξη Σεβίλης). Και έτσι όμως οι φωνές του ΟΧΙ ισχυροποιούνται, οι βουλευτές των κομμάτων που αντιτάχθηκαν από 4 έγιναν 30 (!) στις εκλογές που ακολούθησαν, το αίσθημα αυτοπεποίθησης των Ιρλανδών κορυφώνεται και η (φιλοευρωπαϊκή) κυβέρνησή τους ακόμη δεν αποφάσισε την ημερομηνία του νέου δημοψηφίσματος, κάτι που προκαλεί εκνευρισμό στις Βρυξέλες!
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό