Το πολιτικό πεδίο σιγά σιγά αποκαλύπτεται.
Η κυβερνητική πολιτική ξεδιπλώνεται και οι στόχοι της, όπου υπάρχουν, γίνονται εμφανείς. Τα γραμμάτια οφειλών για την επικράτηση της ΝΔ
ξεπληρώνονται με την εφαρμογή των δηλωμένων προεκλογικά προγραμμάτων (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις) όσο και των αδήλωτων, λόγω πολιτικού κόστους, προθέσεων, όπως η αφαίμαξη των ασθενέστερων και η ενδυνάμωση των ισχυρών. Και ταυτόχρονα γίνεται φανερή η έλλειψη πολιτικής στους τομείς όπου δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι αυτόματοι πιλότοι, όπως στην αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων. Γενικότερα η κυβέρνηση «δραστηριοποιείται» πλέον έντονα, ανακτά πλήρη πρωτοβουλία σε όλα τα πεδία και, Έτσι, αναμένεται ένα θερμό καλοκαίρι, με απόντες τους πολίτες στα μπάνια τους, συμμορφούμενη πλήρως στις εντολές των Βρυξελών.
Γενική επίθεση στο εσωτερικό μέτωπο
Οργασμός νομοθετικών ρυθμίσεων θα επικρατήσει το καλοκαίρι, ώστε να έχουν ανοίξει όλα τα επώδυνα μέτωπα και να επιχειρηθεί κάποιο κλείσιμο το Σεπτέμβρη στην έκθεση της Θεσσαλονίκης με κάποια καλά λόγια και «ευνοϊκές»
προοπτικές. Τότε, άλλωστε, θα αρχίσουν και οι ζυμώσεις για τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές...
Στην οικονομία το δημοσιονομικό έλλειμμα με τις χαίνουσες μαύρες τρύπες επιχειρείται να καλυφθεί με την αφαίμαξη των μη εχόντων και θα ακολουθήσουν ακόμα σκληρότερα μέτρα. Το πρόβλημα είναι όντως σοβαρό και την κύρια ευθύνη τη φέρει ομολογουμένως το ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση πάντως και τότε εν πολλοίς της ΝΔ. θα ήταν, λοιπόν, αναμενόμενη κάποια λαϊκή κατανόηση για τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε βάρος των πολλών, αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα μια σκανδαλώδης εύνοια προς τους κατέχοντες, με φοροαπαλλαγές, μειώσεις κρατήσεων και ασφαλιστικών καταβολών, ενδεικτικές των κατευθύνσεων και των μελλοντικών κυβερνητικών πολιτικών σε ολόκληρο το φάσμα των... διαρθρωτικών αλλαγών.
Στο κοινωνικό επίπεδο η επίθεση κατά των εργαζομένων είναι ολομέτωπη (βλ. άλλο άρθρο). Ό,τι δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε το ΠΑΣΟΚ στην υλοποίηση του σημιτικού εκσυχρονισμού και των οδηγιών της Κομισιόν, το επιχειρεί τώρα η ΝΔ, με την ανοικτή ή σιωπηλή πασοκική συμπαράσταση. Η αρχή έγινε εναντίον των θεωρούμενων ως προνομιούχων στρωμάτων των εργαζομένων, των «ρετιρέ», στις ΔΕΚΟ και τις ημικρατικές τράπεζες, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η ανοχή των κατώτερων στρωμάτων, που δεν αντιλαμβάνονται ότι επίκειται και η δική τους σειρά.
Στο πολιτικό επίπεδο (ή επίπεδο εξουσίας) σημειώνεται η πλήρης συνθηκολόγηση με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τα οργανέτα-«δημοσιογράφους», μετά τις αψιμαχίες του «βασικού μετόχου» και τις δημοσιεύσεις-καταγγελίες για τους χρυσοκάνθαρους, πολυθεσίτες δημοσιογράφους. Εννοείται με κάποια κέρδη και στα δικά τους «παιδιά», παρά τις συνεχιζόμενες μεμψιμοιρίες τους. Αν όντως η κυβέρνηση ήθελε να επιβάλει κάποια τάξη στους ασύδοτους και θρασύτατους παρακυβερνητικούς εκδότες-εργολάβους, ήταν πολύ εύκολο να παρακάμψει την ιταμή παρέμβαση των Βρυξελών με μια απλή απειλή για δημοψήφισμα επί του ευρωσυντάγματος...
Σαν αντιστάθμισμα στις παραπάνω οπισθοχωρήσεις παρατηρείται μια προσπάθεια προσεταιρισμού στελεχών από τον «κεντρώο» ή και «κεντροαριστερό» χώρο. Μετά τον πράγματι καλό σκηνοθέτη Π.Βούλγαρη (που τελικά παραιτήθηκε μετά τις λυσσαλέες επιθέσεις των
κρατικοδίαιτων «προοδευτικών» του πασοκικού συστήματος), το θ. Βαλτινό κ.λ,π., εθώπευσε το δυσαρεστημένο Αρσένη (βλ. και άλλο άρθρο) και έπεται συνέχεια. Δε θα είναι μικρή η επιτυχία, αν ευοδωθεί η απόπειρα, κάτι όχι απίθανο. Η ελκτική δύναμη της εξουσίας δεν είναι μύθος και η δυνατότητα αυτοδικαιολόγησης-εκλογίκευσης απύθμενη.
Παράδοση στις ΗΠΑ
Πολύ γρήγορα διέγνωσε ο Κ. Καραμανλής την εγγενή και αθεράπευτη αδυναμία της Ε.Ε. στο γενικότερο γεωστρατηγικό πεδίο και, παρά τον αρχικό γαλλικό προσανατολισμό του, έσπευσε να προσδεθεί άκριτα και, προφανώς χωρίς όρους (με μόνη τη δική του, έστω και προσωρινή, στήριξη) στο άρμα των ΗΠΑ. Ήσαν άλλωστε, οι περιστάσεις «ευνοϊκές», λόγω των προβλημάτων στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και της έλλειψης βιασύνης των ΗΠΑ για τις βαλκανικές διευθετήσεις, σε αντίθεση με τις επιθυμίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Αγνοεί», άραγε ότι το κόστος της όποιας υποχώρησης της τουρκικής ελίτ στο κουρδικό θέμα θα κληθεί να το πληρώσει η Ελλάδα στο Αιγαίο, την Κύπρο (και Θράκη;) ή ευελπιστεί ότι αυτά θα καθυστερήσουν;
Αντιμετωπίζει όμως η ΝΔ (και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ) ένα νέο, απροσδόκητο πρόβλημα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής τους. Μέχρι τώρα είχαν ως αυτόματο πιλότο πορείας τους τη δυνατότητα τάχα της αντιμετώπισης των πιέσεων καν προκλήσεων από τους γείτονες (την Τουρκία και τα Σκόπια άμεσα, τους υπόλοιπους προσεχώς) με την απειλή εμποδίων στην είσοδο τους στην Ε.Ε. Τα συνεχή ραπίσματα που δεχόταν η χώρα μας και οι διαρκείς θωπείες προς τους γείτονες μας δεν τους πτοούσαν. Και ξαφνικά οι όποιες αυταπάτες και δικαιολογίες καταργούνται μετά τα περιφανή «ΟΧΙ» στο Ευρωσύνταγμα, τη γενική εμπλοκή στα σχέδια της ευρωπαϊκής... ολοκλήρωσης και διεύρυνσης και τις αγγλικές ιταμότητες.
Τώρα πλέον ανακύπτουν ανάγλυφα τα πραγματικά προβλήματα από την επιθετική πολιτική των γειτόνων μας μπροστά στην παθητικότητα των πολιτικών εξάρτησης και υποτέλειας. Πιστεύει κανείς ότι οι της ΝΔ (και οι συνοδοιπορούντες) είναι ικανοί να σχεδιάσουν έοτω και μια υποτυπώδη αυτόνομη αμυντική πολιτική και συνακόλουθη πολιτική συμμαχιών; Ή, ακόμη χειρότερα, ότι θα ήθελαν κάτι τέτοιο; Και αυτά δεν είναι καθόλου απίθανο να ορθωθούν αποκαλυπτικά μέσα στο καλοκαίρι που έφθασε, τουλάχιστο από τη μεριά της Τουρκίας.
Ανύπαρκτες αντιδράσεις
Θα περίμενε κανείς να έχουν ξεσηκωθεί οι πάντες. Κόμματα, συνδικάτα, λαός, τύπος. Τελικά τίποτα» σχεδόν, δεν κινείται. Μερικές διαμαρτυρίες μόνο για την τιμή των όπλων. Μέσα στη ΝΔ, οι οπαδοί της οποίας φυσικά πλήττονται όμοια με τους άλλους, όλοι σχεδόν σιωπούν, πλην του Έβερτ (που σε λίγο θα θεωρείται, ίσως, γραφικός). Τα «γαλάζια παιδιά» ησύχασαν με την προοπτική ... της άρσης της μονιμότητας (αναλυτικά στο άλλο φύλλο), η ΔΑΚΕ διαχωρίζει τη θέσης της από τη ΓΣΕΕ και η Ντόρα πλειοδοτεί. Τα συνδικάτα έχουν χάσει πλέον την αξιοπιστία τους. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, εξαρτήματα του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ, αντιμετωπίζονται με ευτράπελη διάθεση. Εκεί οδήγησε ο κομματισμός τους. Και οι απλοί πολίτες παρακολουθούν με έκδηλη αμηχανία, χωρίς πυξίδα και αξιόπιστη καθοδήγηση. Όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης...
Το ΠΑΣΟΚ κυριολεκτικά σπαράσσεται. Τώρα, πλέον, ουδείς υπολογίζει την ηγεσία του. Ήταν που ήταν ο Γιωργάκης, εξεστόμισε πανηγυρικά και τον αντικρατικισμό του και αποτελειώθηκε μόνος του. Ο «αιφνιδιασμός» του με την πρόταση μομφής μόνον αυτόν δε βοήθησε. Ο Κ.Καραμανλής απαλλάχτηκε από την υποχρέωση ανασχηματισμού, αναβάλλοντας για
αργότερα το πικρό ποτήρι της Ντόρας, η οποία πάντως δέχτηκε πολύ σοβαρό πλήγμα με τη γνωστοποίηση της απόλυτης αντίθεσης της Κύπρου σε πιθανή ανάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών εκ μέρους της. Και οι επίδοξοι
διάδοχοι του Γιωργάκη επιδίδονται ανοικτά σε πράξεις αμφισβήτησης, με αρχή τη Θεσσαλονίκη, όπου το νέο δίδυμο Βεναζέλου-Τσοχατζόπουλου επικράτησε καθαρά απέναντι στους εκσυγχρονιστές. Οι δυστυχείς οπαδοί του
Γιωργάκη δεν ακούστηκαν πουθενά. Ούτως ή άλλως όμως οι θέσεις των περισσοτέρων, αν όχι όλων, των στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι
ταυτόσημες με αυτές της Ν.Δ. και η όποια αντίδραση θα είναι απλώς προσχηματική και «αντιπολιτευτική» και κανένα δεν πείθει.
Αλλωστε οι εντόπιοι και ξένοι υποκινητές των καπετανάτων δεν εναντιώνονται φυσικά στα κελεύσματα της Ε.Ε., ούτε, πολύ περισσότερο,
στα ευρύτερα αμερικανικά συμφέροντα και αυτό είναι πλέον σε όλους γνωστό.
Ο ΣΥΝ θα διαμαρτύρεται, και πολλές φορές ειλικρινώς, μετά την, ελαφρά έστω, στροφή προς τ' αριστερά, αλλά δύσκολα μπορεί να πείσει, δεδομένης της προσκόλλησης του στην Ε.Ε., που διατείνεται ότι μπορεί ν' αλλάξει προς κοινωνικότερες πολιτικές. Η υπερψήφιση, άλλωστε, από το ΣΥΝ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, υλοποίηση της οποίας είναι οι σημερινές κυβερνητικές επιλογές, θα τον ακολουθεί πάντοτε.
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να κάνει σωστές επισημάνσεις, θα κινητοποιεί (για κομματικούς λόγους) μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του, όμως η «γλώσσα» του και, κυρίως, οι «ξύλινες» προτάσεις του δεν μπορούν να βρουν ευρύτερη ανταπόκριση.
Καμιά ελπίδα, λοιπόν;
Δεν είναι έτσι. Μπορεί να φανεί προσωρινά ότι περνούν τα μέτρα της κυβέρνησης και να «δικαιολογείται» η αδράνεια στους άλλους τομείς, όπως στα εθνικά θέματα, όμως τα προβλήματα θα γίνονται όλο και πιο έκδηλα, ο ομοούσιος δυϊσμός-δικομματισμός θα γίνει κοινή συνείδηση και η πραγματική αντίδραση δε θ' αργήσει. Αναγκαστικά.
Κατηγορία
Φύλλο 105 Ιουλίου 2005
Από πολλούς τίθεται το «δίλημμα»: Να παραμείνει η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ στο χάλι που την έφεραν η κακοδιαχείρηση, οι ατασθαλίες και οι ρουσφετολογικές προσλήψεις του ΠΑΣΟΚ και να επιβαρύνει κάθε χρόνο με υπέρογκα ποσά τον προϋπολογισμό ή να πουληθεί σε ιδιώτες, όπως απαιτεί η Ε.Ε. και σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση της Ν.Δ.;
Η πρώτη παρατήρησή μας είναι ότι, αν παρέμενε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, θα την πουλούσε κι αυτό.
Δεύτερο: Το «δίλημμα» είναι ίδιο με πολλά παρόμοια, αφού ούτε η μια είναι λύση ούτε η άλλη. Τέτοιες εταιρίες στρατηγικής σημασίας πρέπει να ανήκουν στο κράτος, ένα κράτος όμως που να λειτουργεί (έστω στοιχειωδώς) προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Τόσο δύσκολο είναι να υπάρχει ένα τέτοιο κράτος; Ίσως να είναι αδιανόητο γι αυτούς που «βολεύονται» με τα «διλήμματα» και συμβάλλουν με την ψήφο τους και την όλη συμπεριφορά τους στο σημερινό χάλι όχι μόνο της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, αλλά κάθε τομέα της δημόσιας ζωής.
Κόμματα, Μ.Μ.Ε. και Ε.Ε.
Η διάλυση και το ξεπούλημα της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ είναι εθνική μειοδοσία, για την οποία βαρύνονται η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εθνική μειοδοσία είναι και η εκχώρηση στην ΕΕ του δικαιώματος να επιβάλλει πρόστιμα, να απαιτεί τη διάλυση του εθνικού αερομεταφορέα και γενικά να έχει λόγο σε τόσο σημαντικά για τη χώρα ζητήματα, για να την επικαλούνται και να παίρνουν αντεθνικά και αντιλαϊκά μέτρα. Δεν περίμεναν, όμως, τόσες αντιδράσεις στις «λύσεις» που είχαν δρομολογήσει και τώρα έχουν μπερδευτεί.
Μόνο ως αστείο, λοιπόν, μπορεί να εκληφθεί το όψιμο ενδιαφέρον βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για την Ολυμπιακή, που με συναδέλφους τους του ΣΥΝ και του ΚΚΕ απέστειλαν επιστολή στην Πρόεδρο της Βουλής με αίτημα να κληθούν στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος της ΟΑ για να δώσουν εξηγήσεις. Λίγη ντροπή επιτέλους, όταν τα χρέη του κράτους προς την ΟΑ έφτασαν επί ΠΑΣΟΚ 1,1 τρις και η σύμβαση του νέου αεροδρομίου (με τη γερμανική εταιρεία Χόχτιφ), που υπεγράφη επί ΠΑΣΟΚ, προβλέπει αύξηση των οικονομικών υποχρεώσεων της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ από 3 εκ ευρώ σε 27 εκ ευρώ.
Εντύπωση προκαλεί (όχι στο ΑΣΚΕ) η στάση των ΜΜΕ σε σχέση με την απόφαση της Κομισιόν. Όχι μόνο δε σχολιάζεται αλλά θεωρείται και δεδομένη ώστε η ΕΕ να μένει στο απυρόβλητο. Οι διαπλεκόμενοι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προστατεύουν τον προστάτη τους. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι η χώρα όσο παραμένει στην ΕΕ μόνο δεινά έχει να περιμένει.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Ο μαύρος βούρκος και η δυσωδία που άφησε πίσω της η εγκληματική αδιαφορία και ο ρατσισμός είναι ό,τι απέμεινε από μια τυπική μεγαλούπολη του αμερικάνικου νότου. Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι ο ¨αμερικάνικος τρόπος ζωής¨, το ¨αμερικανικό όνειρο¨, η ¨ελευθερία που πρέπει να υπερασπιστεί ο αμερικανικός λαός από τους τρομοκράτες¨ δεν είναι παρά το παραμύθι γι αυτούς που θέλουν να κλείσουν τ αυτιά τους στις φωνές από το υπόγειο της αμερικανικής κοινωνίας, που είναι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των ΗΠΑ και που αποτελείται από μαύρους πρώην δούλους, λατινοαμερικάνους μετανάστες και περιθωριοποιημένους φτωχούς λευκούς. Ο κοινωνικός αποκλεισμός αυτών των ομάδων, ο ρατσισμός και η αδιαφορία αποδείχτηκαν μεγαλύτερος κίνδυνος από την ¨τρομοκρατία¨ της Αλ Κάιντα. Χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν, γιατί δεν μπορούσαν να απομακρυνθούν, είτε γιατί δεν είχαν χρήματα για να φύγουν είτε γιατί η εξαθλίωση τους δεν τους άφησε καν να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Αλήθεια ποιόν θα τιμωρήσει τώρα ο Μπους γι αυτές τις καταστροφές; Μήπως πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από τον εαυτό του, αφού:
α) Έφτασε στη Ν. Ορλεάνη με 3 μέρες καθυστέρηση, επειδή δεν του επέτρεπαν να απουσιάσει από μια μασωνική σύναξη που γινόταν τις μέρες αυτές.
β) Περιέκοψε 71,2 εκατ. δολ. από τον προϋπολογισμό των αντιπλημμυρικών έργων του Μισισιπή, για να τα χρησιμοποιήσει στον πόλεμο του Ιράκ.
γ) Έστειλε το 35% της Εθνοφρουράς της Λουιζιάνας στο Ιράκ, μαζί με τον εξοπλισμό τους.
Αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι μεγάλες εταιρείες και οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες που ελέγχουν τις αμερικανικές κυβερνήσεις, καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τις ανθρώπινες ζωές, παρά μόνο για τα κέρδη τους. Αυτοί είναι ο πραγματικός κίνδυνος γιά τους λαούς όλης της γής, αλλά και του ίδιου του πλανήτη, που καταστρέφουν ασύστολα και ανεμπόδιστα.
Ενώ στην Κούβα ...
Πριν ένα χρόνο έπληξε τη «φτωχή» Κούβα ο τυφώνας «Ιβάν». Παρότι στη χώρα υπάρχουν ελάχιστα φορτηγά και λεωφορεία, μετακινήθηκαν 2.000.000 άνθρωποι από τις περιοχές που θα διέτρεχαν κίνδυνο, δηλ. το 15% του πληθυσμού της Κούβας(!), από τους οποίους οι 100.000 που θα κινδύνευαν περισσότερο μέσα σε 3 ώρες, μαζί με τα ζώα τους και τις κότες τους!
Το τεράστιο πρόβλημα των χώρων υποδοχής λύθηκε πολύ απλά: Το 78% όσων απομακρύνθηκαν φιλοξενήθηκε σε σπίτια ανθρώπων τους οποίους μέχρι εκείνη τη στιγμή δε γνώριζαν. Απολογισμός του τυφώνα: Νεκροί 0. Διερωτάται κανείς ποια χώρα είναι πιο πλούσια, οι ΗΠΑ ή η Κούβα;
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Μιλάμε για τον επίτροπο της Ε.Ε., στον οποίο οι ευρωπαϊστές μας έδωσαν το δικαίωμα να μας επιβάλλει τα υπέρογκα πρόστιμα για την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ. Το 1999 παραπέμφθηκε σε δίκη με την κατηγορία της κατάχρησης κονδυλίων για παράνομη χρηματοδότηση του κόμματός του και καταδικάστηκε σε 4 μήνες φυλάκιση. Μαζί με 2 συγκατηγορουμένους του καταχράστηκαν 3,83 εκατ. δολ. την περίοδο 1987-92.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
1) Μόνο το 14% των πολιτών της Ευρώπης αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους κατά κύριο λόγο Ευρωπαίους, ενώ στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι υπερήφανοι για την εθνική τους ταυτότητα. Μόνο το 13% εμπιστεύεται τους πολιτικούς, ενώ πάνω από το 50% των πολιτών αμφιβάλλουν αν οι εκλογές που διεξάγονται στη χώρα τους είναι ελεύθερες και τίμιες. Αυτά είναι δύο από τα συμπεράσματα μεγάλης έρευνας του BBC.
2) Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα αποτελέσματα έρευνας της ίδιας της Ε.Ε. (Ευρωβαρόμετρο), που έγινε την άνοιξη του 2005. Μόνο το 44% των πολιτών των 25 χωρών εμπιστεύονται την Ε.Ε. (το φθινόπωρο του 2004 το ποσοστό ήταν 50%). Μόνο το 49% των πολιτών των 25 είναι ικανοποιημένο από τη λειτουργία της δημοκρατίας στην Ε.Ε.. Μόνο το 54% είναι υπέρ της ένταξης της χώρας τους στην Ε.Ε.
Όσο για την Κύπρο μόνο το 43% κρίνει ότι η ένταξη είναι θετικό γεγονός (πριν την ένταξη ήταν 62%), το 40% τηρεί ουδέτερη στάση και το 16% αρνητική. Και δεν τα έχουν δει όλα ακόμη.
Επειδή έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια της Ε.Ε., είναι πιθανόν τα πραγματικά στοιχεία να είναι χειρότερα γι αυτούς.
Σημείωση: τα αποτελέσματα αυτά δε δημοσιεύτηκαν στον ημερήσιο τύπο (των νταβατζήδων) στην Ελλάδα.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Σε οδυνηρό αδιέξοδο έχει οδηγηθεί η «αυτοκρατορική» πολιτική του Μπους.
Στο Ιράκ όχι μόνο δεν κατάφεραν μετά 2,5 χρόνια να επιβάλουν τη «νέα τάξη», αλλά οι απώλειες των Αμερικανών και των συμμάχων τους γιγαντώνονται. Τον Αύγουστο σκοτώθηκαν 84 Αμερικανοί (σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία), ανεβάζοντας σε 1879 τον αριθμό των νεκρών τους από την αρχή της εισβολής. Ο Μπους έχασε τη συναίνεση ακόμη και της αμερικανικής κοινής γνώμης. Αυτό που φαίνεται ότι θα πετύχουν οι Αμερικανοί είναι η τριχοτόμηση του Ιράκ (Σιίτες, Σουνίτες, Κούρδοι), με την πολύτιμη βοήθεια της Αλ Κάιντα του Ζαρκάουι, που (μαζί με όλες τις άλλες προβοκάτσιες της) κάλεσε τους Σουνίτες να σκοτώνουν όποιον Σιίτη βρίσκουν μπροστά τους! Αλλά η ίδρυση κουρδικού κράτους δημιουργεί πανικό στο στρατοκρατικό καθεστώς της ’γκυρας, τον τοπικό χωροφύλακα των ΗΠΑ, που αναμένεται να αντιδράσει με όλες του τις δυνάμεις (κάτι που θα έχει επιπτώσεις και για την Ελλάδα).
Στο Ιράν, μετά το φιάσκο της στρατιωτικής «λύσης» στο Ιράκ, επέλεξαν άλλο τρόπο για να το ελέγξουν: τη διάβρωση του καθεστώτος, την ενίσχυση αντιπολιτευόμενων ομάδων και την προώθηση του «μετριοπαθούς» πάμπλουτου Ραφσαντζανί στην προεδρία της χώρας. Όμως πρόεδρος εξελέγη (λόγω και της αμερικανικής ανάμιξης) ο «σκληροπυρηνικός» Αχμαντινετζάντ, εκφραστής των φτωχών λαϊκών στρωμάτων του Ιράν. Οι φοιτητικές διαδηλώσεις σταμάτησαν, ίσως επειδή μαθεύτηκε ότι τις ενισχύουν οι Δυτικοί. Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν συνεχίζεται κανονικά, παρά τις απειλές του Μπους και της Ε.Ε., και προκαλεί μεγάλη ανησυχία στο Ισραήλ.
Το πυρηνικό του πρόγραμμα συνεχίζει και το πάμπτωχο καθεστώς της Β. Κορέας, που έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις αμερικανικές απειλές.
Στο Αφγανιστάν το αμερικανόδουλο καθεστώς φαίνεται ότι ελέγχει μόνο την πρωτεύουσα και κάποια αστικά κέντρα. Τον Ιούνιο σκοτώθηκαν 30 Αμερικανοί. Δυστυχώς η ελληνική παρουσία ενισχύεται. Πριν 3 μήνες στείλαμε ιατρική μονάδα και το Δεκέμβριο προβλέπεται να αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων στρατιωτών, αφού αναλαμβάνουμε την ασφάλεια του αεροδρομίου της Καμπούλ. Πότε θα αντιδράσουμε;
Όμως, η πιο ανησυχητική εξέλιξη για τους Αμερικανούς είναι η αποκατάσταση στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Κίνας. Οι δύο χώρες έκαναν για πρώτη φορά κοινά στρατιωτικά γυμνάσια, με τη συμμετοχή 10.000 στρατιωτών και παρατηρητές από τις χώρες του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, στον οποίο συμμετέχουν η Ρωσία, η Κίνα και όλες οι χώρες της Κεντρικής Ασίας πλην του Αφγανιστάν (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργισία, Τατζικιστάν). Παρατηρητές προσκλήθηκαν και από την Ινδία και το Πακιστάν. Οι Αμερικανοί, παρότι προσκλήθηκαν, δεν έστειλαν παρατηρητές, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο τη δυσφορία τους.
Στις 7/7/2005 το υπ. Εξ. του Ουζμπεκιστάν ανακοίνωσε ότι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη χώρα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Στις 11/7/2005, την επόμενη της θριαμβευτικής εκλογικής του νίκης, ο νέος πρόεδρος της Κιργισίας Μπακίγεφ (φιλοαμερικανός υποτίθεται) κάλεσε τους Αμερικανούς να κλείσουν τη στρατιωτική τους βάση που διατηρούν στη χώρα του και να αποσύρουν τους 2.000 στρατιώτες τους. Μετά 2 μέρες ανακοινώθηκε ότι οι Ρώσοι θα υπερδιπλασιάσουν το προσωπικό της δικής τους βάσης στην Κιργισία.
Δύσκολοι καιροί για το imperium.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Η συγκίνηση για την τραγωδία του κυπριακού «Μπόϊνγκ» και η συμπαράσταση όλων προς τις οικογένειες των θυμάτων και ολόκληρο το νησί είναι αυτονόητες και τις εκφράζουμε και μέσα από αυτές τις γραμμές. Θέλουμε, ωστόσο, να διατυπώσουμε επιπλέον κάποιες σκέψεις.
Οι αερομεταφορές ανθρώπων είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να ανατίθενται σε ιδιωτικές εταιρίες, που κύριο μέλημά τους έχουν το κέρδος και όχι την ασφάλεια των επιβατών. Ιδίως στις «φτηνές» εταιρίες, που προσπαθούν να μειώσουν το κόστος με την ελλιπή συντήρηση των αεροπλάνων, τη μη ανανέωση του στόλου τους και τη χρήση ανεπαρκούς (φτηνού) προσωπικού. Μάλιστα, μετά την 11η Σεπτέμβρη, οπότε μπήκε σε κρίση ολόκληρος ο κλάδος των αερομετα-φορών (μερικές εταιρίες έκλεισαν, όπως η SABENA, η SWISSAIR, η EL AL κ.ά.), η ασφάλεια κατεβαίνει ακόμη πιο χαμηλά στις προτεραιότητες, αφού οι εταιρίες δεν ξέρουν αν θα επιβιώσουν.
Στο βαθμό που ιδιωτικές εταιρίες εξακολουθούν να υπάρχουν, πρέπει οι υπηρεσίες της πολιτικής αεροπορίας να λειτουργούν με επάρκεια, διαφάνεια και αυστηρότητα, ώστε να κάνουν τους αναγκαίους ελέγχους.
Κάποιοι υπέρμαχοι του φιλελευθερισμού, όπως ο βουλευτής (με το) ΠΑΣΟΚ Α. Ανδριανόπουλος, έσπευσαν να αθωώσουν τους ’γγλους ιδιοκτήτες της «ΗΛΙΟΣ» και να ρίξουν όλες τις ευθύνες στο (κακό) κυπριακό και ελλαδικό κράτος, προτείνοντας επέκταση των αποκρατικοποιή-σεων. Θυμίζουμε σ αυτούς τους κυρίους τα αλλεπάλληλα σοβαρά δυστυχήματα που συνέβησαν αμέσως μετά την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων και τα πολυήμερα μπλακ άουτ στην πολιτεία της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ μετά την ιδιωτικοποίηση των ηλεκτρικών εταιριών.
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ και οι ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΑΕΡΟ-ΓΡΑΜΜΕΣ διέθεταν υψηλής ποιότητας προσωπικό, τόσο ιπταμένους (πιλότους κλπ.) όσο και εδάφους (μηχανικούς κλπ.). Στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης κάθε τομέα που μπορεί να αποφέρει κέρδος, που απαιτεί η Ε.Ε., έγινε κάθε δυνατή προσπάθεια οι δύο εταιρίες να καταστούν αναξιόπιστες, ώστε να δικαιολογηθεί η πώλησή τους.
Η τραγωδία του κυπριακού αεροπλάνου έφερε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια το μέγα σκάνδαλο της ελλαδικής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, που, όχι μόνο είναι ανεπαρκής, αλλά ανέχεται τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο.
Πριν κλείσουμε το άρθρο αυτό, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν ενδείξεις, όπως η αποστολή πολυμελών κλιμακίων των μυστικών υπηρεσιών 5(!) ξένων χωρών, τα συγχαρητήρια του Μπους(!), το «μούδιασμα» της ελληνικής κυβέρνησης και των αρμοδίων της αγγλικής εταιρίας και τα υπονοούμενα από κάποιους που είναι μέσα στα πράγματα, που δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο η τραγωδία να είναι κάτι παραπάνω από ένα ατύχημα. Θυμίζουμε ότι κάτω από περίεργες συνθήκες έπεσαν και το αεροπλάνο που μετάφερε τον (κυπριακής καταγωγής) αναπλ. Υπ. Εξ. της Ελλάδας Γιάννο Κρανιδιώτη και το ελικόπτερο που μετέφερε τον (επίσης κυπριακής καταγωγής) πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Πέτρο. Ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Βήμα βήμα προχωρούν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, με ταυτόχρονη υποχώρηση της Ελλάδας.
Το 1979 στον ΙΜΟ (Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό) η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση για τα ναυτικά ατυχήματα, που αγνόησε τα μέχρι τότε όρια ευθύνης της στο Αιγαίο και αναφέρει ότι «κάθε περιοχή ερεύνης και διασώσεως θα καθοριστεί κατόπιν συμφωνίας μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών». Έτσι εμείς οι ίδιοι δεχθήκαμε να γίνει το Αιγαίο αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Φυσικά συμφωνία δεν έχει γίνει, οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι το μισό Αιγαίο τους ανήκει, όλοι οι χάρτες τους έχουν ως διαχωριστική γραμμή αυτή που περνάει από Θάσο, Σκύρο και Μύκονο και καταλήγει στη γραμμή Ατίλα στην Κύπρο, γι αυτό στα Ίμια το 1996 και στα Ψαρά πρόσφατα απαίτησαν να κάνουν αυτοί τη διάσωση.
Εδώ και ένα χρόνο μεθοδεύεται διχοτόμηση του εναέριου χώρου του Αιγαίου. Στη 35η Γενική Συνέλευση του ΙCΑΟ (Μόντρεαλ 27/9-5/10/04) η Ελλάδα δέχθηκε (υπουργός Λιάπης) την κατάργηση των ορίων του FIR Αθηνών για τα αεροπορικά ατυχήματα. Βλέποντας την ελληνική υποχωρητικότητα, οι Τούρκοι το Φεβρουάριο 2005 απευθύνθηκαν στο ΝΑΤΟ και υπέβαλαν για ζητήματα έρευνας και διάσωσης συγκεκριμένο χάρτη, που διχοτομεί το Αιγαίο, με την πρόταση ο χάρτης αυτός να περιληφθεί στο αντίστοιχο νατοϊκό εγχειρίδιο. Απόφαση δεν ελήφθη ούτε τότε ούτε στις 13 Ιουνίου, οπότε το θέμα επανήλθε για συζήτηση, αλλά φαίνεται ότι τον Οκτώβριο θα υπάρξει απόφαση. Αυτή την απόφαση περιμένουμε με μεγάλη ανησυχία, δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ (όπως και η Ε.Ε.) είναι φορέας που κατ εξοχήν υποστηρίζει τις τουρκικές διεκδικήσεις.
Είναι σαφές ότι η τουρκική χούντα έχει μακροπρόθεσμο σχέδιο για τη διχοτόμηση του Αιγαίου. Αν αναλάβει εξουσίες για ζητήματα έρευνας και διάσωσης, αμέσως θα προσπαθήσει να πετύχει την οικονομική εκμετάλλευση του μισού Αιγαίου, την επαναχάραξη των ορίων των FIR Αθηνών και Κωνσταντινούπολης προς τα δυτικά (ήδη τους διευκολύναμε με την επαναχάραξη των αεροδιαδρόμων, ώστε να κόβουν χωρίς σοβαρά προβλήματα τις βόλτες τους στο Αιγαίο), την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου (ήδη συμμορφώνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις προς τις τουρκικές απαιτήσεις, αφού έχουν απομακρύνει τον περισσότερο στρατό), τη δημιουργία τουρκικής μειονότητας στα νησιά (οι γνωστοί «προοδευτικοί» μας θα παρελαύνουν στα ΜΜΕ, για να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να κόψουμε το ψωμί των φτωχών Τούρκων εργατών) και τέλος την κυπροποίηση ή ιμβροποίηση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου. Όλα βήμα βήμα και σιγά σιγά, για να συνηθίζουμε και να μην αντιδρούμε!
Ποιο κόμμα προσπάθησε έστω να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα ζητήματα αυτά; Εύλογα τα συμπεράσματα! Έως πότε θα τους ανεχόμαστε;
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
1) Τρίτη η Ελλάδα σε ποσοστό ανεργίας πτυχιούχων νέων μεταξύ των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ, μετά την Ιταλία και την Τουρκία.
2) 24 μεγάλες επιχειρήσεις και 3000 μικρο-μεσαίες έκλεισαν, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, μέσα στο 2005, αφήνοντας στο δρόμο 80.000 εργαζόμενους. Μεταξύ αυτών παλιές δυναμικές επιχειρήσεις, όπως τα Κλωστήρια Ναούσης, ο Φυρογένης, ο Σούλης.
Τι θα γίνει άραγε, όταν θα ενταχθούν στην Ε.Ε. η Βουλγαρία, η Ρουμανία και τα Σκόπια και η μετακόμιση ελληνικών επιχειρήσεων προς εκεί θα επιταχυνθεί; Για πού μας προορίζουν;
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Με «βιτρίνα» την κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, που θεωρεί ότι έχει απήχηση στην Κοινή Γνώμη, η κυβέρνηση της ΝΔ ουσιαστικά αποβλέπει στη σταδιακή μεταβολή των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ.
Ένα μεγάλο μέρος της Κοινής Γνώμης θεωρεί ότι η μονιμότητα ευθύνεται για τις κακές υπηρεσίες που προσφέρουν οι ΔΕΚΟ και ότι, αν η μονιμότητα αρθεί και δοθεί στην εκάστοτε διοίκηση το διευθυντικό δικαίωμα να προβαίνει σε μεμονωμένες ή ομαδικές απολύσεις, οι υπηρεσίες θα βελτιωθούν. Δηλαδή πιστεύει ότι μόνο το προσωπικό των ΔΕΚΟ ευθύνεται για τις κακές τους υπηρεσίες.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αν στόχος τους ήταν να βελτιώσουν τις υπηρεσίες που προσφέρουν οι ΔΕΚΟ και να τιμωρήσουν όσους υπαλλήλους δεν εργάζονται συνειδητά, θα μπορούσαν να το κάνουν με τα μέχρι τώρα ισχύοντα. Ακόμη και απολύσεις προβλέπονται για πειθαρχικά παραπτώματα ή υπηρεσιακή ανεπάρκεια, αλλά αυτές γίνονται από υπηρεσιακά συμβούλια και όχι αποκλειστικά από την εκάστοτε Διοίκηση, που διορίζεται από την κυβέρνηση. Αυτός ο τρόπος κατοχυρώνει την ανεξαρτησία των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ από τις διοικήσεις τους και, επομένως, θωρακίζει τις υπηρεσίες από τις σκοπιμότητες διοικητικών (κυβερνητικών) χαριστικών αποφάσεων, που θέλουν να τους επιβάλλουν (πιέσεις για να εισηγηθούν έργα, προμήθειες κ.λ.π.) και που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας.
Αντιθέτως, αν οι υπάλληλοι βρίσκονται υπό το φόβο της απόλυσης, τότε θα είναι πειθήνια όργανα και έρμαια της εκάστοτε διοίκησης και της κυβέρνησης, με συνέπεια αφ ενός μεν οι χαριστικές αποφάσεις τους υπέρ των ευνοουμένων τους να φαίνονται ως εισηγήσεις των υπηρεσιών, φυσικά όχι με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον ή τη νομιμότητα, και αφ ετέρου να εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Φυσικά οι διοικήσεις θα μπορούν να απολύουν, για να προσλαμβάνουν άλλους φιλοκυβερνητικούς, ευνοούμενους κ.λ.π.
Αυτά θα έχουν ως άμεσες συνέπειες τη μείωση των μισθών, την αλλαγή ωραρίων και ορίων συνταξιοδότησης, τη διάλυση του συνδικαλισμού και τη διαμόρφωση μιας παθητικής γενιάς προσωπικού, που μετά από κάποια χρόνια θ αποτελέσει το πρόσχημα για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ΔΕΚΟ.
Ασφαλώς η σημερινή κατάσταση στις ΔΕΚΟ δεν είναι ρόδινη. Η κακοδαιμονία τους οφείλεται στο υπεράριθμο προσωπικό, κυρίως διοικητικό (ενώ λείπει το τεχνικό), που φόρτωσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, και στη λεηλασία των εσόδων τους με χαριστικές πράξεις των διοικήσεων, ενώ παράλληλα το κράτος και η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους εδώ και πολλά χρόνια.
Ο συνδικαλισμός στις ΔΕΚΟ αναπτύχθηκε με τη στήριξη των κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ως ενδιάμεσος κρίκος τους με τους εργαζόμενους και λειτούργησε ως προέκτασή τους, όχι για να διεκδικεί πραγματικά, αλλά για να επιβάλλει την πολιτική τους και να εξυπηρετεί τα κάθε είδους ρουσφέτια τους. Είναι, συνεπώς, παραμύθια τα λεγόμενα τώρα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ περί αντιθέσεων με τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ από παλιά. Απλώς τώρα, με την προοπτική της ιδιωτικοποίησης, δεν τους είναι πλέον χρήσιμα, μάλλον τους είναι ενοχλητικά. Θέλουν να μην υπάρχει συνδικαλισμός, όπως στον ιδιωτικό τομέα, όπου μόνο το 4% των εργαζομένων είναι συνδικαλισμένοι.
Η άρση της μονιμότητας θα χειροτερεύσει τη λειτουργία των ΔΕΚΟ, με το ρουσφέτι υπέρ των «ημετέρων» να έχει την πρωταρχική θέση, αντί της εξυπηρέτησης του πολίτη, μια και οι υπάλληλοι θα ενδίδουν σε άνωθεν εντολές.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις υποβαθμίζονται λειτουργικά, οικονομικά, επιχειρησιακά και επικοινωνιακά, για να ιδιωτικοποιηθούν, εφ όσον αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική. Και δεν είναι μόνο πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, είναι πλέον και του ΠΑΣΟΚ, που υποκρίνεται την αντιπολίτευση.
Λύση, λοιπόν, δεν είναι η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ, αλλά η ανάπτυξή τους και η λειτουργία τους προς όφελος των πολιτών και του κοινωνικού συνόλου. Τότε θα φανεί πόσο ψευδής είναι ο αφορισμός ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005