ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι τρομοκρατικές ενέργειες είναι μια μορφή αγώνα που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται συχνά από εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα. Συνηθέστερες τέτοιες ενέργειες είναι οι δολοφονίες διακεκριμένων στελεχών του αντιπάλου και εκρήξεις βομβών. Το ΑΣΚΕ πιστεύει πως, όταν σε μια χώρα λειτουργούν, έστω στοιχειωδώς, οι δημοκρατικοί θεσμοί, δε νομιμοποιείται από καμία άποψη οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση.

Όμως δεν πρέπει να δεχθούμε ότι έχει απόλυτη ισχύ η λενινιστική άποψη ότι πρέπει να απορρίπτουμε παντού και πάντα κάθε μορφή τρομοκρατίας, γιατί πολλές φορές σ' ένα λαό έχει αποκλειστεί κάθε άλλη μορφή αγώνα, π.χ. Παλαιστίνη, όπου καταπατείται κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και ο αντίπαλος διαθέτει τέτοια πολεμική υπεροχή, που είναι στρατιωτικά άτρωτος. Στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε συχνά το αντάρτικο των βουνών ως μέθοδος προπαγάνδας και ενίσχυσης δυνάμεων, που κατέληγε σε αλλαγή συσχετισμών, π.χ. Ελλάδα (1821, 1940). Όπου η μορφολογία του εδάφους δεν επέτρεπε αντάρτικο, απέμενε η τρομοκρατία ως μοναδική μορφή, π.χ. οι Ιρλανδοί εξανάγκασαν τους ’γγλους να ελευθερώσουν το μεγαλύτερο μέρος της πατρίδας τους, ασκώντας τρομοκρατία.

Με την εκπληκτική ανάπτυξη της τεχνολογίας (παρακολουθήσεις από δορυφόρο, κατευθυνόμενα βλήματα κλπ) από πλευράς ΗΠΑ, το αντάρτικο των βουνών αντιμετώπιζε όλο και περισσότερες δυσκολίες. Η σύλληψη και δολοφονία του Τσε στη Βολιβία το 1967 επέδρασε καταλυτικά στα κινήματα, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, που αποφάσισαν τη στροφή προς το "αντάρτικο πόλης", που στην ουσία είναι στροφή προς την τρομοκρατία.

Το ΑΣΚΕ πιστεύει πως σε κάθε περίπτωση η τρομοκρατία έχει νόημα, όταν αποτελεί συστατικό στοιχείο ενός πολύπλευρου μαζικού κινήματος και, στο βαθμό που αυτό το κίνημα αναπτύσσεται, το ειδικό της βάρος μειώνεται υπέρ άλλων μορφών πάλης, στρατιωτικών και μη, γιατί, αν ο τελικός στόχος ενός κινήματος είναι η εξουσία, αυτή η εξουσία δε θα προοιωνίζει τίποτα καλό για ένα λαό, όταν κατακτάται μόνο ή κυρίως με τρομοκρατική δράση. Ο IRA στην κατεχόμενη Β. Ιρλανδία και η ΕΤΑ στη χώρα των Βάσκων αγωνίζονται στα πλαίσια ενός ισχυρότατου μαζικού κινήματος. Το ίδιο και το Ρ.Κ.Κ. στο Κουρδιστάν, μέχρι τη στιγμή που σταμάτησε τον ένοπλο αγώνα.

Με τις παραπάνω σκέψεις, σήμερα στην Ελλάδα κατά την άποψη του ΑΣΚΕ δε "νομιμοποιείται" οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση ούτε από άποψη επαναστατική, πρώτο, γιατί η δημοκρατία λειτουργεί στη χώρα μας (έστω με τον τρόπο που λειτουργεί) και δεύτερο, γιατί δε συνδέεται με μαζικό κίνημα. Το ίδιο ισχύει σε γενικές γραμμές για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες της Ιταλίας και την οργάνωση Μπάαντερ-Μάινχοφ της Γερμανίας, αν και υπάρχουν σοβαρές διαφορές ανάμεσα σ' αυτές τις οργανώσεις και τη 17 Ν.

Οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους και η τρομοκρατία

Έχουμε ξαναγράψει στην ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ του ΑΣΚΕ ότι ένα καθεστώς είναι σταθερό, όταν ελέγχει όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την (εμφανιζόμενη ως) αντιπολίτευση (όχι μόνο πολιτικά κόμματα, αλλά και συνδικάτα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, εφημερίδες, επιστημονικούς φορείς, κλπ). Στα πλαίσια αυτά οι ΗΠΑ, ως υπερδύναμη (και η μοναδική τα τελευταία 15 χρόνια), με τους συμμάχους τους δημιούργησαν και ενίσχυσαν τρομοκρατικές οργανώσεις, που εμφανίστηκαν ως επαναστατικές, είτε για να προκαλέσουν προβλήματα και έκρυθμες καταστάσεις, που θα "νομιμοποιούσαν" εξωτερική επέμβαση (UCK, Ταλιμπάν, ΕΟΚΑ Β), είτε για επίλυση "εσωτερικών υποθέσεων" (απαλλαγή από στελέχη του μηχανισμού τους που δημιούργησαν ή μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα σ' ολόκληρο το σύστημα ή σε μια μερίδα του), είτε για δημιουργία σύγχυσης και του απαραίτητου αντίπαλου δέους, ιδίως μετά την εξάλειψη του "κομμουνιστικού κινδύνου".

Όμως με την όξυνση των ανισοτήτων και των αντιθέσεων που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και την απόγνωση σε πολλούς λαούς το φαινόμενο της τρομοκρατίας πήρε ανεξέλεγκτες (γι' αυτούς) διαστάσεις, ιδίως στον αραβικό-μουσουλμανικό κόσμο. Μπροστά σ' αυτόν τον μεγάλο κίνδυνο οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους έριξαν το σύνθημα για την εξάρθρωση της τρομοκρατίας, ξεκινώντας, όπως πάντα από τα εύκολα, δηλ. τις δικές τους οργανώσεις π.χ. Αλ. – Κάιντα – Ταλιμπάν.

Για την περίπτωση μιας τόσο ολιγομελούς και απομονωμένης οργάνωσης όπως η 17 Ν., με βεβαιότητα μπορεί να μιλήσει κανείς, μόνον αν έχει πληροφορίες "από μέσα". Η εντύπωση, όμως, που δίνει είναι ότι πρόκειται για μια "μικτή" οργάνωση, με ελεγχόμενη κυρίως την ηγεσία και μέλη λιγότερο ή περισσότερο ανυποψίαστα, δηλ. απορρίπτουμε την εκδοχή για κακοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου. Η κλίμακα ορισμένων ενεργειών (Ουέλς, Τσάντες, Σόντερς) είναι τέτοια που με καμμία λογική δε μπορεί να γίνει δεκτό ότι η οργάνωση άρχιζε και τέλειωνε με τους ανθρώπους που εμφανίζονται από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Τα πολιτικά παιχνίδια και η 17Ν

Ενώ από τα ΜΜΕ αποκλείεται κάθε φωνή ουσιαστικής αμφισβήτησης (μεμονωμένες φωνές αντίρρησης τις θεωρούν ότι εντάσσονται κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη λογική του συστήματος), οι ενέργειες και οι θέσεις της 17 Ν, μιας μικρής ομάδας, προβάλλονται διαρκώς επί 27 χρόνια και κατά παράβαση της δικής τους νομοθεσίας.

Εκτός από τους στόχους που προαναφέραμε και όσο η τρομοκρατία βόλευε τους Αμερικάνους η δράση της 17 Ν ικανοποιούσε το μέσο παθητικό πολίτη – τηλεθεατή ("καλά τους κάνανε"!) και αποτελούσε έναν άλλο λόγο για τη δική του παθητικοποίηση. Τώρα που οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να εξαρθρώσουν την τρομοκρατία η καθοδηγούμενη παραπληροφόρηση των ΜΜΕ (αυτό το αίσχος!) μετέτρεψε εύκολα την κοινή γνώμη.

Έτσι το "σύστημα εξάρτησης", το "καθεστώς", που μόνο αντιπάθεια και οργή προκαλεί στο μέσο πολίτη, αποξενωμένο από κοινωνική στήριξη, εμφανίζεται ενισχυμένο. Αν, μάλιστα, στις δίκες που θα ακολουθήσουν τα "θηρία" της 17 Ν εμφανιστούν ως "μετανοημένοι", το "καθεστώς" θα θριαμβολογεί ότι συνέτριψε και τους πιο σκληρούς αντιπάλους του και θα προσθέτει άλλο ένα επιχείρημα στην άποψη ότι "δε γίνεται τίποτα". Οι δύο κύριες πολιτικές δυνάμεις του συστήματος περιμένουν οφέλη, το ΠΑΣΟΚ γιατί "εξάρθρωσε την τρομοκρατία" και η ΝΔ γιατί έχει θύματα από την τρομοκρατία, έχει συνεπή στάση απέναντί της και είναι ως παράταξη υπεράνω πάσης υποψίας. Θα επιχειρήσουν να δώσουν την εντύπωση ότι στο εδώλιο, μαζί με τα μέλη της 17 Ν, κάθεται ολόκληρη η αριστερά και οι ιδέες της. Το χειρότερο είναι ότι όλος αυτός ο υπέρμετρος θόρυβος γύρω από τη 17 Ν (που καίει και πολλά δικά τους χαρτιά, π.χ. δημοσιογράφους) δημιουργεί εύλογους φόβους ότι διάφοροι νοσηροί εγκέφαλοι απεργάζονται μέσω αυτής της υπόθεσης και άλλους ευρύτερους και σκοτεινότερους στόχους. Μια ευχάριστη εξέλιξη θα ήταν, αν στην πορεία προς τις δίκες οι οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στις ξένες μυστικές υπηρεσίες και τα παρακλάδια τους, οδηγούσαν στην αποκάλυψη ενός τουλάχιστον μέρους της αλήθειας και στην κατάρρευση του επιμελώς στημένου σκηνικού.

Τελευταίο: το ΑΣΚΕ πιστεύει πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η τρομοκρατία και η 17 Ν. Τα εθνικά μας θέματα απεμπολούνται, η ένταξη στην Ε.Ε. μας οδηγεί στην οικονομική καταστροφή, ο πολιτισμός μας χάνεται, τα δημοκρατικά μας δικαιώματα συνεχώς περιορίζονται και όλ' αυτά επιχειρείται από τα ΜΜΕ να περιπέσουν σε πλήρη αφάνεια.

Η καλοκαιρινή ανάπαυλα δε θα αποτελούσε ανάσα (όπως συνήθως συμβαίνει) για την κυβέρνηση (και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις του προσκηνίου), λόγω των οξυμμένων προβλημάτων σε όλους τους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Η σχεδιασμένη, όμως, αυτοπαράδοση (!) της 17^ης Νοέμβρη" φάνηκε να επισκιάζει στο επίπεδο των εντυπώσεων και συζητήσεων όλα τα άλλα θέματα, αλλά αυτά, ακόμη πιο οξυμμένα, επανεμφανίζονται τώρα, στις αρχές του φθινοπώρου, και οδηγούν τη σημερινή πολιτική, και γενικότερη, κατάσταση να κυριαρχείται από τα εξής γενικά χαρακτηριστικά.

επιδείνωση στην οικονομία, στα εθνικά θέματα και στην καθημερινότητα.

Προσπάθεια αποπροσανατολισμού και εκφοβισμού, για αποτροπή των γενικευμένων αντιδράσεων.

Απογοήτευση του λαού από όλους τους κομματικούς σχηματισμούς και, παρ' όλ' αυτά,

Κάποια ελπιδοφόρα μηνύματα

Επιδείνωση παντού

Τα αποτελέσματα του εγκλωβισμού ("κλείδωμα" το λέει η ίδια η κυβέρνηση!) της οικονομίας μας στην ΟΝΕ είναι πλέον εμφανή σε όλους. Οι λιγοστές δυσοίωνες προβλέψεις (όπως αυτές του ΑΣΚΕ) τώρα επαληθεύονται σε ρυθμούς καταιγιστικούς. Οι εξαγγελίες για κάποιες παροχές και φοροελαφρύνσεις, για να καθυστερήσουν τις αντιδράσεις, εξαερώνονται με τα διάφορα μποϊκοτάζ που ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση (!) (εναντίον τίνων, τελικά;) και το αναμενόμενο φιάσκο των πρωθυπουργικών εμφανίσεων στη Θεσσαλονίκη αντιμετωπίζεται με την εσπευσμένη εμφάνιση του …Κουφοντίνα, χαρτί που το ετοίμαζαν για τις παραμονές των νομαρχιακών εκλογών. Η εκτόξευση του τιμάριθμου, οι αισχροκέρδειες, οι πλημμύρες – καταστροφές και πνιγμοί από 2 σταγόνες νερού, τα σκάνδαλα και οι γελοιότητες του Αθήνα 2004" (που θέλουν να το κάνουν "το μεγάλο όραμα", τρομάρα τους), "το μαχαίρι που θα έφτανε ως το κόκκαλο" και που τελικά περιορίζεται να χαϊδέψει κάποιους του πληρώματος του Σαμίνα και να απαλλάξει τους κύριους ενόχους (ποιος γνωρίζει ποιοι είναι οι μέτοχοι της πλοιοκτήτριας εταιρείας;) κλπ. κλπ. οδηγούν πλέον τους πολλούς σε απόγνωση.

Ταυτόχρονα μαύρα σύννεφα στο Κυπριακό, όπου η απειλούμενη ένταξη οδηγεί, αν τα καταφέρουν, σε απαράδεκτες παραχωρήσεις, τέτοιες που ο πρωθυπουργός της χώρας μας να ομιλεί από τώρα περί "τουρκοκυπριακού τμήματος της νήσου"!!! Και η κλίκα που δυναστεύει τους λαούς της Μ. Ασίας και αυτοαποκαλείται τουρκική εμποδίζει με ακταιωρούς τους δυστυχείς λαθρομετανάστες να επανεισέλθουν στα τουρκικά ύδατα, προς δόξαν των συμφωνιών που έκαμε ο εδώ εκπρόσωπός τους Γιωργάκης.

Αποπροσανατολισμός και επιχείρηση εκφοβισμού

Οι αναμενόμενες τώρα και στο μέλλον αντιδράσεις τώρα πια φαίνεται σε όλους καθαρά ότι δεν πρόκειται να αντιμετωπισθούν με αναίρεση των αιτίων που τις προκαλούν, αλλά με παραμύθια και επίκληση της ανάγκης για …ασφάλεια, γενικώς!

Η γιγάντια επιχείρηση αποπροσανατο- λισμού με τα πρωτοσέλιδα (ποιος, άλλωστε, διαβάζει τα εσωτερικά "σεντόνια") των εφημερίδων και τη "δημοσιογραφική αγυρτεία" των καναλιών, όλων χωρίς εξαίρεση, με τις γελοιότητες της "17^η Νοέμβρη" θα αποτελέσει αιώνιο στίγμα για την κοινωνία μας. Τώρα ορθώνεται μπροστά σε όλους το πελώριο πρόβλημα της παντελούς έλλειψης πραγματικής πληροφόρησης.

Και, επειδή δεν ευελπιστούν ότι, έστω και έτσι, μπορούν να πείσουν, μπροστά στην επερχόμενη χιονοστιβάδα των πάσης φύσεως αντιδράσεων, επιχειρούν με μαεστρία (όπως νομίζουν…) να στήσουν οδοφράγματα υπόγειου φόβου. Προσπαθούν να περάσουν την αμερικάνικη εξίσωση: κάθε προοδευτική φωνή = σοσιαλιστική = Ξηρός = τρομοκράτης! "Πραγματική" Αριστερά = νομιμοφροσύνη. Και για την περίπτωση που δε γίνονται κατανοητοί, επαπειλούν με … νέο τρομονόμο, στο πνεύμα του οποίου κάθε αντίδραση για τα διεθνή και τα εσωτερικά εγκλήματα θα ισοδυναμεί με … τρομοκρατία. Το όραμά τους ένα αστυνομικό κράτος!

Πλησιάζουμε στις δημοτικές – νομαρχιακές εκλογές και θα περίμενε κανείς, έστω και αν δεν προδικάζονται τώρα πια, λόγω της … τρομοκρατίας και υποσχέσεων διάφορων παραχωρήσεων, επικείμενες εθνικές εκλογές ( αν και τίποτα δεν αποκλείεται…), ότι το πολιτικό ενδιαφέρον περί τα κόμματα θα αυξανόταν. Τίποτα τέτοιο δεν εμφανίζεται. Ο κόσμος απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τα κόμματα, δεν περιμένει τίποτα από αυτά πλέον και τελεί σε αναμονή. Παρά το ότι σ' αυτές τις εκλογές θα υπάρχουν περί τους 250.000 (!) υποψηφίους, μόνο οι μικρές ομάδες που αποβλέπουν στα χρυσοφόρα μερίσματα από τις διάφορες συμβάσεις εμφανίζουν κάποια κινητικότητα. Πολλοί, φυσικά, θα ψηφίσουν και, βέβαια, θα χάσει το ΠΑΣΟΚ και μόνο έτσι θα εμφανίζεται νικήτρια, η Ν.Δ. Κανείς δεν έχει επίσης αυταπάτες και για τις συνέπειες της πιθανής επικράτησης της Ν.Δ. στις προσεχείς εθνικές εκλογές. Και ο ίδιος ο πρόεδρός της, άλλωστε, δεν υπόσχεται τίποτα πέρα από κοινοτυπίες και αοριστολογήματα. Και αν νικήσει, θα νικήσει από ανία και οργή κατά του ΠΑΣΟΚ.

Και όμως κάποια ελπιδοφόρα μηνύματα

Ακόμα και τα αμέσως προηγούμενα μπορούν να θεωρηθούν, από κάποια σκοπιά, ευοίωνα. Υπάρχουν και άλλες ενδείξεις πιο ενδιαφέρουσες και ελπιδοφόρες. Κανένας Έλληνας δεν παρασύρεται πλέον από τα "δημοσιογραφικά" φληναφήματα. Τα παρακολουθούν, μάλλον όμως διασκεδάζοντας. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες για να περιορίσουν τη 17^η Νοέμβρη στους Γιωτόπουλο – Κουφοντίνα και Σια έπεσαν πλήρως στο κενό. Όλοι ξέρουν ή υποπτεύονται τι πραγματικά συμβαίνει. Ο Κ. Σημίτης παρουσίασε μια ειδυλλιακή κατάσταση για τη χώρα μας, λες και μιλούσε σε πολίτες άλλης χώρας. Και όλοι, μηδέ των οπαδών του εξαιρουμένων, καγχάζουν και θλίβονται, μάλιστα, βλέποντάς τον να διαβάζει γραπτές απαντήσεις σε ερωτήματα που ακόμη δεν του είχαν υποβληθεί… ’λλωστε ημικυβερνητικό ινστιτούτο ανακοίνωσε ότι, π.χ. στα οικονομικά το εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας μειώθηκε τουλάχιστο κατά 6% και, ακόμη και με τα επίσημα στοιχεία, ότι μόνο μετά από 23 χρόνια (!) θα επιτύχουμε την πραγματική… σύγκλιση. Όλοι ειρωνεύονται, όταν ακούνε ότι ο πληθωρισμός τρέχει με 3,6%, ενώ οι τιμές γύρω τους υψώνονται ως τείχη αποκλεισμού.

Οι μηχανισμοί προπαγάνδας οργίασαν για την επέτειο της τρομοκρατικής επίθεσης της 11^ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους. Όλοι όμως παρατηρούν ότι κανείς, πουθενά δεν ανέφερε πως έχει ήδη αποκαλυφθεί αρχικά πως η ΣΙΑ το είχε προείπε στο FBI, αλλά εκείνο το … ξέχασε και αργότερα ότι εγνώριζε τα πάντα επακριβώς ο πρόεδρος Μπους. Και όλοι χαμογελούν έτσι, ώστε ανάγκασαν ακόμη και το ελληνικό Κοινοβούλιο να μην τολμήσει να εκδώσει ψήφισμα υπέρ των θυμάτων της επίθεσης, αλλά υπέρ των αθώων θυμάτων όλων των επιθέσεων παγκοσμίως!

Πολλά λοιπόν προετοιμάζονται στην κοινή, μη χειραγωγούμενη πλέον επιτυχώς, γνώμη. Το ερώτημα είναι όμως με ποιο τρόπο η ογκούμενη δυσφορία δε θα οδηγήσει σε φαινόμενα Αργεντινής ή Περού, αλλά σε κάποια συντονισμένη διέξοδο από τα προβλήματα που πολλαπλασιάζονται και απειλούν.

Στις 19 Οκτώβρη έγινε, τελικά, το δεύτερο (!) δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για την αποδοχή (ή όχι) της συνθήκης της Νίκαιας, σχετικά με τη διεύρυνση της Ε.Ε. και τις νέες ρυθμίσεις για τις συμμετοχές στα όργανά της.

Το αρχικό δημοψήφισμα (θυμίζουμε) ήταν ένα ηχηρό «ΟΧΙ», παρά το ότι και τα 4 μεγάλα κόμματα, όλα τα ΜΜΕ, η καθολική εκκλησία, τα συνδικάτα και όλοι οι μηχανισμοί της Ε.Ε. έδωσαν μάχη για την υπερψήφιση της συνθήκης (βλέπε άρθρο στην προηγούμενη «Ε»). Αρχικά οι Βρυξέλες, προσποιήθηκαν ότι δεν έδωσαν σημασία στο ιρλανδικό «ΟΧΙ», μια άλλωστε, που οι υπόλοιπες χώρες δεν τόλμησαν δημοψηφίσματα (προεξοφλώντας το αρνητικό αποτέλεσμα...). Όμως δεν τόλμησαν, τελικά, να το αγνοήσουν, διότι, όσο, κι αν προχωρούσαν τη διεύρυνση κλπ. σύμφωνα με τη συνθήκη, αυτή ήταν ουσιαστικά άκυρη, αφού έστω και ένα μέλος την καταψήφισε. Και παρά το ότι πουθενά δεν προβλέπεται δεύτερο δημοψηφισμά, με την πρόφαση ότι έκαναν κάποιες «παραχωρήσεις» (με τη διακήρυξη της Σεβίλης) για την αναγνώριση της παραδοσιακής ιρλανδικής ουδετερότητας (π.χ. μη συμμετοχή στο λεγόμενο ευρωστρατό), ορίστηκε νέο δημοψήφισμα για τις 19 Οκτώβρη, κατά παράβαση των κανόνων των ίδιων των συνθηκών (!), όπως έγινε και στη Δανία για τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν 63% «ΝΑΙ».

Πώς το πέτυχαν.

Η κινητοποίηση ολόκληρου του ιρλανδικού κατεστημένου και της Ε.Ε. (υπάρχουσας και των υποψηφίων 10 χωρών) ήταν ολοκληρωτική. Πρώτα, πρώτα επιχείρησαν να φοβίσουν τη νέα μεσαία τάξη, που σχηματίστηκε από τη φούσκα του «ιρλανδικού θαύματος», ότι με ενδεχόμενο «ΟΧΙ» θα κινδυνεύσουν όλα τα νέα κεκτημένα τους από επίθεση της Ε.Ε. Με την ίδια απειλή προσπάθησαν να κινητοποιήσουν και τις παραδοσιακές ελίτ και τους μηχανισμούς τους για προάσπιση των προνομίων τους, που θα κινδύνευαν εκτός της Ε.Ε. (ενώ δεν ετίθετο θέμα για τη συμμετοχή στην Ε.Ε. !!). Κύριος στόχος να μειωθεί η αποχή και να αυξηθεί η ανησυχία.

Μετα επιστρατεύθηκαν οι 14 χώρες της Ε.Ε., με τις πρεσβείες τους και απεσταλμένους των κυβερνήσεών τους ( ακόμη κι ο ...Γιωργάκης έδωσε το «παρών») να πρωτοστατούν στην προπαγάνδιση του «ΝΑΙ». Ακολούθησαν οι πρεσβείες και απεσταλμένοι των υπό ένταξη χωρών, οι οποίοι στόχευσαν στο ιρλανδικό φιλότιμο, παραπονούμενοι ότι με ενδεχόμενο «ΟΧΙ» οι Ιρλανδοί θα αρνούνταν σε άλλες χώρες εγωιστικά να μοιρασθούν μαζί τα «αγαθά» που οι ίδιοι απολάμβαναν!

Δεν θεώρησαν, όμως, ότι αυτά θα αρκούσαν. Έτσι φρόντισαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες επροσώπων των φανατικών της καθολικής εκκλησίας (που ήσαν αντίθετοι στο «ΝΑΙ») να συνευρίσκονται με ...νεοφασίστες της Γερμανίας(!), ώστε να δυσφημήσουν όλους τους υπέρμαχους του «ΟΧΙ»...

Εξαπάτηση και εκβιασμός

Και πάλι, όμως, δεν αισθάνονταν ασφαλείς. Για να εκβιάσουν απάντηση καταφατική, διετύπωσαν το ερώτημα όχι «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» στη συνθήκη της Νίκαιας, αλλά ως εξής: «Δέχεστε την αλλαγή του συντάγματος όσον αφορά την ενσωμάτωση της Συνθήκης της Νίκαιας στο σύνταγμα της Ιρλανδίας και τη συνταγματική κατοχύρωση να αποφασίζεται με δημοψήφισμα κάθε συμμετοχή σε συμμαχίες ή σε συστρατεύσεις κ.λ.π.» Δηλαδή εκμεταλλεύθηκαν την πατροπαράδοτη θέληση των Ιρλανδών για ουδετερότητα (ούτε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν πάρει μέρος) για να τους εξαναγκάσουν να ψηφίσουν και για τη Συνθήκη της Νίκαιας!

Μάταια το Σιν Φέι, οι πράσινοι, η οργάνωση «Οχι στη Νίκαια» και ένα μέρος των αγροτών διαμαρτύρονταν για τον εκβιασμό, υπενθυμίζοντας ότι μπορεί οι Ιρλανδοί να θέλουν το ένα από τα δύο σκέλη του ερωτήματος μόνο και όχι να ψηφίζουν αναγκαστικά και για τα δύο. Τελικά η καμπάνια «ΝΑΙ στην απασχόλιση τη διεύρυνση και την ουδετερότητα» έπεισε τους μεσαίους κυρίως, μείωσε την αποχή και, παρά το ότι ο αριθμός των ΟΧΙ ήταν ο ίδιος με του προηγούμενου δημοψηφίσματος, το ΝΑΙ έφτασε στο 63%.

Δυσκολίες της διεύρυνσης

Μπορεί, βέβαια, να ξεμπέρδεψαν με το πρόβλημα του Ιρλανδικού ΟΧΙ, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο δρόμος για τη διεύρυνση, δηλαδή τη γερμανική επέλαση, είναι στρωμένος με ρόδα. Ήδη στη Μάλτα το Εργατικό κόμμα δηλώνει ότι εάν κερδίσει τις εκλογές στις αρχές του 2003, αποσύρει την αίτηση ένταξης, έστω κι αν έγινε δεκτή! (Θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τα προεκλογικά ερωτήματα και διλήμματα που θα τεθούν, μπροστά σ’ αυτόν το νέο κίνδυνο...).

Στην Τσεχία (και Σλοβακία) ανέκυψε το πρόβλημα των απελαθέντων Σουδητών-Γερμανών μετά το ’45 και της δήμευσης των περιουσιών τους με προεδρικά διατάγματα του Μπένες. Τώρα αυτά κινδυνεύουν να θεωρηθούν άκυρα, κάτι που προκάλεσε μεγάλη ανησυχία και τα ποσοστά αποδοχής μεταβλήθηκαν από 51% ναι-22% όχι σε 41% και 36% αντίστοιχα, σε διάστημα 3 μηνών...

Στην Πολωνία και Σλοβενία επικρατεί σκεπτικισμός για άλλους λόγους, για την Κύπρο δε, βλέπετε άρθρο σελ.....

Γενικά αυτά που θα επακολουθήσουν στους κόλπους της Ε.Ε. θα κάνουν ώστε οι ανταλλαγές ακατονόμαστων φράσεων (μόνο;) ανάμεσα σε Μπλερ και Ζαν Σιράκ για τις αγροτικές αποζημιώσεις λόγω της διεύρυνσης, στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε., να μοιάζουν με ...γλυκόλογα.

Είναι γνωστό ότι η Γερμανία σέρνει το άρμα της Ευρώπης. Φαίνεται, όμως, πως έμεινε από καύσιμα. Η χώρα που εμπνεύστηκε τους όρους της οικονομικής πολιτικής της ευρωζώνης και τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Έτσι για φέτος, σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών Χανς ’ιχελ, δε θα μπορέσει να διατηρήσει το έλλειμμα κάτω του 3%, το οποίο είναι το ανώτατο όριο που έχει θέσει η Ε.Ε.

Ο ρυθμός ανάπτυξης, από 0,9% που είχε προβλεφθεί για φέτος, δε θα ξεπεράσει το 0,4%, ενώ αυξάνονται τα ποσοστά της αναμενόμενης ανεργίας. Ήδη οι άνεργοι υπολογίζονται σε 4050000 και τον επόμενο χρόνο θα αυξηθούν κατά 50000. ’νεργοι πτυχιούχοι πανεπιστημίου είναι 231000, ενώ το 2001 υπήρχαν μόνο 180000, δηλ. αύξηση 28,3% σε ένα χρόνο. Ήδη μερικοί μιλούν για προλεταριάτο μορφωμένων. Η απελπισία τους οδηγεί σε τηλεπαιχνίδια με έπαθλο μια θέση εργασίας!

Αν η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης επιφύλασσα στους υπηκόους της τέτοια μοίρα, ας σκεφτούμε τι μας περιμένει εμάς, στην εσχατιά της. Εδώ προς το παρόν μειώνεται επισήμως η ανεργία, αλλά ταυτόχρονα μειώνεται και η απασχόληση!!! Ευτράπελο και ανησυχητικό...

Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», η επιδίωξη μονομερούς αμερικανοβρετανικής επέμβασης στο Ιράκ, που προωθούν τα «γεράκια», έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.

Οι προσπάθειες της αμερικανικής και της βρετανικής κυβέρνησης να πείσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους όχι μόνο δεν είχε θετικό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αύξησαν τα ποσοστά αυτών που είναι αντίθετοι με τον πόλεμο.

Οι λεονταρισμοί του Μπους για άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και μερικών φίλων τους», χωρίς την κάλυψη της «διεθνούς νομιμότητας» του ΟΗΕ, εναλλάσσονται με δηλώσεις όπως ότι ο αφοπλισμός του Ιράκ, αν επιτευχθεί μέσω του ΟΗΕ, σημαίνει ότι το καθεστώς άλλαξε. Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους, δηλ τον έλεγχο από τις δικές τους εταιρείες των πετρελαίων του Ιράκ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν υπερκέρδη και πεδία δοκιμών για τις πολεμικές τους βιομηχανίες.

Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παλινωδίες οφείλονται στις σοβαρές ενδοαμερικανικές αντιθέσεις, που σχηματικά εκφράζονται από τη μια πλευρά από το Υπουργείο ’μυνας και από την άλλη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι θέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εκφράζει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλίσει κέρδη με το σημερινό ιρακινό καθεστώς, διοχετεύονται και σε άλλες χώρες (κυρίως Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία), οι οποίες λόγω συμφερόντων είναι αντίθετες με την επέμβαση. Οι θέσεις των «γερακιών» μόνο σύμμαχό τους έχουν το θλιβερό Μπλέρ.

Είναι γεγονός ότι τα «γεράκια» τάζουν μερίδιο από την πίτα των ιρακινών πετρελαίων και μελλοντικά μερίδια επιρροής μέσα στα κράτη που έχουν «βαφτίσει» ως «άξονα του κακού», μερίδια χωρίς τον ξενοδόχο, με πενιχρά, όπως φαίνεται, αποτελέσματα.

Η σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ θυμίζει άλλα ιστορικά ανάλογα, αυτοκρατοριών που υπονομεύθηκαν και τελικά κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.

Οι τρομοκρατικές ενέργειες σε Υεμένη (γαλλικό δεξαμενόπλοιο), Μπαλί και Μόσχα ευνοούν την επικράτηση της γραμμής των «γερακιών» σε χώρες που αντιδρούν στα σχέδιά τους, εις μάτην για την ώρα.