ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ανάδειξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία του ΣΥΝ σηματοδότησε μια ελαφρά μετατόπιση του κόμματος προς τα αριστερά. Η μέχρι τώρα όμως παρουσία της νέας ηγεσίας δε μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε αλλαγές ακόμα και σε ζητήματα στα οποία ο νυν πρόεδρος παλιότερα εξέφραζε προοδευτικότερες θέσεις από τις επίσημες του κόμματος.

Είναι χαρακτηριστική των συσχετισμών και των τάσεων που υπάρχουν στο κόμμα η στάση που κράτησε λίγες μόλις μέρες μετά το Συνέδριο στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., ενόψει της συνόδου των Βρυξελών. Αποδέχθηκε την Τουρκία χωρίς ουσιαστικά κανένα όρο ούτε για το Αιγαίο και για την Κύπρο, ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία δείχνει ιδιαίτερη αλλά, όπως φαίνεται, ρητορική και επιλεκτική ευαισθησία. Προφανώς δεν έπρεπε να έρθει σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως π.χ. πιο ξεκάθαρη και σωστή θέση στο θέμα του βασικού μετόχου και στο ευρωσύνταγμα.

Ακόμα όμως και η ίδια η πολιτική απόφαση του Συνεδρίου του κόμματος πιστοποιεί την αταλάντευτη πίστη στις μέχρι τώρα κεντρικές θέσεις του. Έτσι, ενώ είναι εναντίον του καπιταλισμού και υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (και αυτό τονίζεται πιο εμφαντικά τώρα), ο δρόμος μέσω του οποίου αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί είναι η μετατροπή ολόκληρης της Ε.Ε. σε σοσιαλιστική, κάτι που δε θα συμβεί ΠΟΤΕ.

Ενώ είναι εναντίον του ατλαντισμού, υιοθετεί ακόμα και το σχέδιο Ανάν, εφόσον για την περσινή απόφαση του κόμματος δεν υπάρχει μνεία, άρα αυτή εξακολουθεί να ισχύει. Επιπλέον θεωρεί ως βασικότερο κριτήριο για την εξεύρεση λύσης στο όνομα της F.Y.R.O.M. την προάσπιση της σταθερότητας της γείτονας χώρας!!

Αν κάτι θα είχε σημασία ν’ αναφερθεί για το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, προσπερνώντας τον πειρασμό για ευφυολογήματα, θα ήταν η πλήρης απουσία της ιδεολογίας και της πολιτικής.

Το ΠΑΣΟΚ πριν

Το ΠΑΣΟΚ τις αρχικές ιδεολογικές του θέσεις για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Σοσιαλισμό, με αποχώρηση από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που πολλαπλά τις εξαργύρωσε εκλογικά, τις απεμπόλησε αμέσως με την ανάληψη της κυβέρνησης το 1981, όταν έπραξε τα εντελώς αντίθετα. Τότε, την εποχή με τις δύο υπερδυνάμεις, ήταν το απαραίτητο προκάλυμμα για να απορροφηθεί ασφαλώς ο ριζοσπαστισμός που είχε προκαλέσει η δικτατορία, ώστε να μη διαταραχθεί το κοινωνικοοικονομικό σύστημα και οι εξαρτήσεις της χώρας, δηλ. το «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Αυτή την ιδεολογία την ενταφίασε το ΠΑΣΟΚ οριστικά στην εποχή Σημίτη. Τότε το μόνο που είχε σημασία ήταν η ΟΝΕ, τα κέρδη των διαπλεκόμενων, η διαφθορά, η πιο δουλική, χωρίς προσχήματα, υποταγή στους προστάτες, δηλ. στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ, εξαπατώντας τον ελληνικό λαό με τα περί ισχυρής Ελλάδας, με την πρωτοφανή βοήθεια των ΜΜΕ. Είχε περάσει ο καιρός των δύο υπερδυνάμεων, άρα και των προσχημάτων. Από τότε οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και επικουρικά σ’αυτές ο ΣΥΝ) ουσιαστικά έχουν μόνο εκτελεστικό ρόλο. Οι σημαντικές αποφάσεις έχουν εκχωρηθεί, ακόμη και τυπικά, σε ξένα όργανα (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΗΕ κ.λ.π.) και επομένως οι οποιεσδήποτε πολιτικές και ιδεολογικές αναλύσεις τους θα προσέκρουαν στην κοινή λογική. Πιο απλό και πιο ακίνδυνο είναι συνεπώς να είναι «παπαγαλάκια» των πολιτικών των ξένων (σχέδιο Ανάν, υποστήριξη Τουρκίας, ντιρεκτίβες Ε.Ε. κ.λ.π.) με τη λογική των «μονοδρόμων» και με την συνδρομή των ΜΜΕ, αντί να παράγουν αυτοί πολιτική. Το κακό για το σύστημα και καλό για τον ελληνικό λαό, που μπορεί πιο εύκολα να κρίνει, είναι ότι τα κόμματα αυτά δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να πείσουν για το αντίθετο. Χρησιμοποιώντας την τρέχουσα, αν και όχι σωστή, ορολογία είναι κεντροδεξιά.

Το ΠΑΣΟΚ εκτός κυβέρνησης, με βάση τα προαναφερόμενα καθώς και την απέχθεια ακόμη και των ψηφοφόρων του προς τα στελέχη-χρυσοκάνθαρους της κυβέρνησης Σημίτη, έχει αδυναμία ν’ ασκήσει σοβαρή και συγκροτημένη αντιπολίτευση, επειδή δεν έχει πια ούτε αρχές, ούτε πολιτικές θέσεις.

Ο Γιωργάκης

Από την άλλη ο Γιωργάκης (δηλ. όσοι σκέπτονται αντ’ αυτού) σκοπό έχει να καταργήσει ουσιαστικά την κομματική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα βρίθει παραγόντων και μηχανισμών, ν’ αναδειχθεί ως ο μοναδικός που αποφασίζει (!!), διαμορφώνοντας ένα αρχηγικό κόμμα αμερικανικού τύπου, όπου υπάρχει μια επίφαση δημοκρατίας. Στήνει τους δικούς του μηχανισμούς ελέγχου με «θεματικές» ομάδες και διορισμούς αγνώστων προσώπων, πλην όμως αρεστών στους ξένους, σε κομματικές θέσεις, με τους «φίλους» που εγγράφονται, όπως και τα μέλη, μέσω διαδικτύου, δημιουργώντας νέες πελατειακές σχέσεις και νέους παράγοντες.

Το διαδίκτυο είναι the favourite του Γιωργάκη, του οποίου η προσωπική ιστοσελίδα είναι φυσικά μόνο στα αγγλικά. Ο ίδιος με τον τρόπο εκλογής του (1 εκ. «φίλοι» και μέλη, που αποδείχθηκε ότι ήταν απάτη) καταστρατήγησε πλήρως την έννοια του κόμματος.

Καταργεί τις νομαρχιακές οργάνωσεις και θεσπίζει περιφερειακές, χωρίς εμφανή λόγο, κάτι που δημιουργεί εύλογους συνειρμούς για κινδύνους αυτονόμησης περιφερειών και διάλυσης της χώρας, που είχαν διατυπωθεί παλαιότερα.

Το Συνέδριο

Το Συνέδριο ήταν η συνέχεια, όπου οι σύνεδροι ψηφίσθηκαν και από «φίλους» με άμεση ψηφοφορία χωρίς καμμία οργανωμένη πολιτική συζήτηση, σαν να ήταν γενικές εκλογές. Το Συνέδριο ξεκίνησε με την παρασημοφόρηση της (σοσιαλίστριας;) κ. Γιάννας και ο «πολιτικός» διάλογος διεξήχθη μέσω διαδικτύου (!!!). Ακόμη και ο Ανδριανόπουλος κατέθεσε άποψη με θέμα «Κεντροδεξιά χωρίς ταυτότητα, Κεντροαριστερά με δυναμική». Οι σύνεδροι έπρεπε ν’ απαντήσουν σ’ ένα αμερικανόπνευστο ερωτηματολόγιο, όπου π.χ. ερωτώνται αν το «Σοσιαλιστικό Οραμα» σήμερα, μεταξύ άλλων, εκφράζει «η ελεύθερη αγορά με κοινωνική ευαισθησία» ή «ο πολιτικός φιλελευθερισμός». Ο «διάλογος» στο Συνέδριο έγινε με τη μέθοδο Γιωργάκη, δηλ. με ομάδες για κάθε θέμα, έτσι ώστε να μην υπάρχει συνολική άποψη και θέση για τα σημαντικά.

Τελικά δεν υπήρξε πολιτική απόφαση στο Συνέδριο, πράγμα πρωτοφανές. Ακόμη και τα πλέον συντηρητικά κόμματα, στα συνέδριά τους κρατούν τα προσχήματα και εκδίδουν πολιτικές αποφάσεις, έστω με αοριστολογίες, για να μη δεσμεύονται. Στο ΠΑΣΟΚ ο Γιωργάκης, προφανώς θέλοντας να κρατήσει ο ίδιος αυτό το προνόμιο, τις θέσεις του τις διατύπωσε στις δύο συνεδριακές του ομιλίες. Οι θέσεις αυτές, αν αφαιρεθεί η «σάλτσα», είναι στα κοινωνικοοικονομικά η πλήρης αποδοχή της γραμμής της Ε.Ε. (ασύδοτη αγορά, αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας κ.λ.π.) και στα εθνικά η πλήρης αποδοχή της εξάρτησης, όπως ήταν αναμενόμενο. Όσοι οπαδοί, φίλοι και μέλη έχουν απομείνει που δεν επιδιώκουν το προσωπικό όφελος από τη κομματική ένταξή τους, θα πρέπει μετά το Συνέδριο να βλέπουν ότι τα πράγματα τώρα είναι ακόμη χειρότερα από την εποχή Σημίτη.

Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, για να επιστρέψει στην κυβέρνηση, μόνο στη μακροχρόνια φθορά της ΝΔ μπορεί να ελπίζει, με τη βοήθεια των ΜΜΕ των διαπλεκόμενων. Εκτός και αν η ίδια η ΝΔ την προσφέρει πρόωρα. Πάντως, για την ώρα, ούτε ο ίδιος με τους αμερικανούς συμβούλους του, που δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες, ούτε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δε μπορούν να πείσουν. Αλλά προς το παρόν έχουν άλλες δουλειές.

Τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος γίνεται για τα κατορθώματα δικαστών και κληρικών όλων των βαθμίδων. Ποταμοί αποκαλύψεων, λεπτομερείς περιγραφές, φωτογραφίες και ενοχοποιητικές συνομιλίες σε κασέτες, ένας συνεχής πόλεμος για την τηλεθέαση και τις εντυπώσεις. Όμως όλοι οι εμπλεκόμενοι δημοσιογράφοι παραδέχονται πως τα στοιχεία υπήρχαν εδώ και χρόνια, οι ένοχοι εδώ και δεκαετίες δρούσαν ανενόχλητοι, με την ανοχή και συγκάλυψη όλων των υπολοίπων. Δρουν και παραμένουν ακόμη και τώρα παρά τις αποκαλύψεις και την κατακραυγή. Ο κ Πάγκαλος παραδέχτηκε πως όλοι οι «ενδιαφερόμενοι» γνωρίζουν τα παραδικαστικά κυκλώματα που λυμαίνονται την δικαιοσύνη. Όμως, ο νόμος της σιωπής και οι ασφαλιστικές δικλείδες απαγόρευαν κάθε προσπάθεια αποκάλυψης της δυσωδίας και της διαπλοκής.

Τι συνέβη ξαφνικά και άνοιξαν όλοι οι οχετοί μαζί; Γιατί κάποιοι αποφάσισαν να καθαρίσουν τους στάβλους του Αυγείου; Μήπως τους έπιασε ο πόνος για την Εκκλησία ή τη Δικαιοσύνη; Φυσικά όχι. Η κρίση των θεσμών είναι ένα ενορχηστρωμένο παιχνίδι με λίγο πολύ φανερούς σκοπούς. Αφ’ ενός τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, αυτά που υπάρχουν και αυτά που έρχονται, εσωτερικά και εξωτερικά, και αφ’ ετέρου τη φίμωση κάποιων φωνών που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα σ’ αυτούς που θα τα διαχειριστούν. Η ονομασία των Σκοπίων, οι ελληνοτουρκικές και οι ευρωτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό και το Αιγαίο είναι μερικά από τα ανοιχτά θέματα, που θα διαπραγματευτούν το επόμενο διάστημα. Η Εκκλησία στο παρελθόν είχε αντιδράσει, η Δικαιοσύνη μπορεί να φέρει αντιρρήσεις στο θέμα του ευρωσυντάγματος και σε άλλα νομικά θέματα. Πρέπει λοιπόν να αποδυναμωθούν για να σωπάσουν . Έστω και με την απαξίωσή τους.

Το πιο αστείο στην υπόθεση είναι ότι οι πρωτεργάτες της επίθεσης κατά της Εκκλησίας είναι εκείνοι που βοήθησαν τον Αρχιεπίσκοπο να εκλεγεί. Ότι αυτοί που παραληρούν κατά των έκδοτων σε «αφύσικες» ηδονές είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το Χριστόδουλο για ρατσισμό, όταν μιλούσε για το ... κουσούρι! Όσο για το ποιοι καταθέτουν παχυλές καταθέσεις στο εξωτερικό και off shore εταιρίες ακόμη και τα νήπια γνωρίζουν.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως όλοι αυτοί που εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, πλουτίζοντας, πρέπει να παραμείνουν και να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους, ούτε οι επίορκοι δικαστές, που εκμεταλλεύονται τη δύναμη του θεσμού που υπηρετούν, πρέπει να μείνουν ατιμώρητοι. Η αυτοκάθαρση, βέβαια, είναι ουτοπία, διότι αν ήταν δυνατή δε θα περίμενε τις αποκαλύψεις για να ενεργοποιηθεί. Μόνο η σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας θα μπορούσε να μας προφυλάξει από τέτοιες καταστάσεις. Όμως εκεί είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα, διότι η μεγαλύτερη διαφθορά και διαπλοκή αφορά τους πολιτικούς και τους χρυσοκάνθαρους «δημοσιογράφους», για τους οποίους τίποτα δεν αποκαλύφθηκε. Πολλές διαπιστώσεις και υπαινιγμοί γίνονται συνεχώς, αλλά καμία ουσιαστική παρέμβαση, καμία πραγματική αποκάλυψη δεν αγγίζει τους πολιτικούς, κανένας δε σηκώνει το καπάκι του οχετού της πραγματικής διαπλοκής και των ληστών του δημοσίου χρήματος, που πλούτισαν «υπηρετώντας» τον λαό, με την εντολή του!

Μετά από ένα χρόνο απραξίας και παραλείψεων της τωρινής κυβέρνησης, ύστερα μάλιστα από σειρά ετών καταστροφικών πολιτικών σε όλους τους τομείς της προηγούμενης κυβέρνησης, τώρα τα διογκούμενα πλέον προβλήματα οδηγούνται σε έκρηξη. Η οικονομική καχεξία, ο καταναλωτικός, ιδιωτικός και δημόσιος, δανεισμός, οι προηγούμενες σπατάλες και καταληστεύσεις μας οδήγησαν στο σημερινό δημοσιονομικό, αλλά και ευρύτερα οικονομικό αδιέξοδο, στην άνοδο της ανεργίας, στην ανασφάλεια και την κλιμακούμενη εγκληματικότητα. Οι σε πρώτη ματιά περίεργες παραληρηματικές επιθέσεις στην Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη δεν αρκούν για αποπροσανατολισμό.

Ο διεθνής περίγυρος

Ταυτόχρονα ο ορίζοντας μαυρίζει στο διεθνή περίγυρο και στα εθνικά μας θέματα. Οι ΗΠΑ μας πιέζουν αφόρητα και κυνικά για Αιγαίο, Κύπρο και Σκόπια, το ίδιο και η «δική μας» Ε.Ε., που απαιτεί επίσης απόλυτη υποταγή στους υπαλληλίσκους της. Απροσδόκητα βρήκε την ευκαιρία και η Ρωσία του Πούτιν να εκδηλώσει τη δυσαρέσκειά της για αθέτηση αγοράς οπλικών συστημάτων και επιχειρεί απειλητικές πρωτοβουλίες, όπως στο ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Μέσα σ’ όλα αυτά η κυβέρνηση μας ανακοινώνει αλλαγή του αμυντικού δόγματος και στροφή της αμυντικής γραμμής από Ανατολάς προς Βορράν!

Αποκαλύπτεται ο ρόλος της Ε.Ε.

Για πολλούς οι πρόσφατες ενέργειες της Ε.Ε. σε βάρος της χώρας μας λειτούργησαν σαν ... αποκάλυψη. Πρώτα πρώτα μας επιβάλλει κλεψίτυπα ένα απερίγραπτο «Σύνταγμα» (βλ. ένθετο), που ουσιαστικά καταργεί την ελληνική πολιτεία. Αρχικά κανείς δεν ενδιαφερόταν. Όταν όμως προέκυψε η λυσσαλέα αντίδραση της Κομισιόν (και των υπαλληλίσκων της) στο νόμο περί βασικού μετόχου, δηλ. κατά της διαπλοκής, όλοι άρχισαν να αναρωτιώνται. Και όταν μαθεύτηκε ότι οι εδώ ενδιαφερόμενοι «νταβατζήδες» «λάδωσαν» τους υπαλληλίσκους (και όχι μόνο), για να επιτεθούν στην κυβέρνηση και (για το θέμα αυτό και) στη χώρα μας, οι περισσότεροι αγανάκτησαν. Τώρα άρχισαν να καταλαβαίνουν γιατί η άρχουσα κλίκα στη χώρα μας (και στις άλλες μικρές) επιθυμεί την πρόσδεσή μας στην Ε.Ε. Μόνο αυτή μπορεί να τους προστατεύει!

Έπειτα απαιτούν να ανοίξουμε το εργασιακό και το ασφαλιστικό, ώστε να περάσουν κι αυτοί πιο εύκολα ανάλογες ρυθμίσεις αργότερα. Ως επιστέγασμα, μας εμπαίζουν απροκάλυπτα και κυνικά στα ευρωτουρκικά, το Κυπριακό και το Σκοπιανό. Φαντάζεται κανείς πολύ εύκολα πλέον τι θα επακολουθήσει, αν ξαφνικά η χώρα μας θελήσει να αναπτύξει και να προστατεύσει τη γεωργία και τη βιομηχανία μας! Ακόμη και ο Έβερτ δηλώνει ότι, αν είναι έτσι, πρέπει να αποχωρήσουμε!

Ο ρόλος των μίντια

Η δεύτερη αποκάλυψη αναφέρεται στα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης». Το όργιο της παραπληροφόρησης από όλα τα κατ’ ευφημισμόν ΜΜΕ έφτασε στο απροχώρητο. Επί εβδομάδες κατακλυζόμαστε με Βαβύλη και Γιοσάκη, η επίθεση κατά της Εκκλησίας (ανεξάρτητα από το βαθμό ευθύνης της) ξεπέρασε τα όρια της χυδαιότητας και οι απειλούμενοι κατακλυσμοί για το θέμα του «βασικού μετόχου», δηλ. του περιορισμού της ασυδοσίας στους εργολάβους-καναλάρχες, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Όλοι πλέον διερωτώνται και αναζητούν κάποια πηγή έστω και ατελούς πληροφόρησης. Μακάρι να φτάσουν να μεταδίδουν και να γράφουν μόνοι τους και μόνοι τους να διαβάζονται και να παρακολουθούνται. Είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από Λαμπράκηδες, Μπόμπολες και σία.

Πώς αντιδρά η κυβέρνηση της Ν.Δ.;

Τυπικά κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο είναι η Ν.Δ. και πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής. Η εικόνα όμως που μέχρι χθες έδιναν κάθε άλλο παρά κυβερνητική ήταν. Και τώρα που άρχισαν να κυβερνούν, άρχισε και ο ... χαμός. Όλοι τους βρίσκονται σε πλήρη αμηχανία. Η ανικανότητά τους να χειριστούν οποιοδήποτε θέμα φαίνεται απίστευτη. Ακόμη και σε θέματα που θα μπορούσαν να δείξουν ότι κάτι κάνουν και να αποστομώνουν το απερίγραπτο ΠΑΣΟΚ, καταφέρνουν να αυτογελιοποιούνται. Δεν είναι όλοι τους γελοίοι και ανίκανοι. Όμως, επειδή η πολιτική τους φιλοσοφία είναι νεοφιλελεύθερη και σχεδόν πασοκική, ό,τι επιχειρούν τους έρχεται ανάποδα.

Αντί για την αντιμετώπιση του οικονομικού αδιεξόδου να επικαλεστούν τα πραγματικά αίτια, τη λεηλασία του ΠΑΣΟΚ και την Ε.Ε., την ασυδοσία των τραπεζών και των αετονύχηδων, και να τους βάλουν να πληρώσουν, επιβάλλουν τέτοια φορολογικά μέτρα στους ώμους των αδυνάτων, που ξεσηκώνουν τους πάντες και δεν πρόκειται να αποδώσουν τίποτα. Αντί να απειλήσουν την Ε.Ε. ότι δε θα ψηφίσουν το «Σύνταγμά» της ή έστω θα το θέσουν σε δημοψήφισμα, εξευτελίζονται εκλιπαρούντες έντιμο συμβιβασμό από τα οργανέτα των πολυεθνικών, τους υπαλλήλους της Κομισιόν. Αντί να προβάλουν, επί τέλους βέτο σε κάθε απόπειρα των Σκοπίων, απειλούντες και εμπάργκο, μεμψιμοιρούν για την «αδιαλλαξία» τους. Και χαριεντίζονται με τον Ερντογάν (ως Γιωργάκηδες), την ώρα που η τουρκική κλίκα ανοικτά πλέον προβάλλει απαιτήσεις και «επιστημονικά» σε ελληνικά νησιά. Έτσι όμως δεν μπορούν να αποδώσουν τίποτα τα ταξίδια του Μολυβιάτη στις ΗΠΑ, του Καραμανλή στις Βρυξέλες και του Παπούλια στη Ρωσία. Όταν μας θεωρούν δεδομένους, όταν δεν απαντούμε στον αγέρωχο Σρέντερ πως η Ελλάδα δίνει και δεν παίρνει από την Ε.Ε. και τη Γερμανία, που μας χρωστάει τεράστια ποσά και είναι ώρα να τα δώσει, και ότι η Μακεδονία δεν είναι η Σλαβοαλβανία.

Παρ’ όλα αυτά ο Κ. Καραμανλής δεν είναι αρεστός σε πολλούς κύκλους. Θεωρούν ότι εκφράζει τα συμφέροντα ενός μικρού μέρους του ξένου παράγοντα. Δε φοβούνται ότι αμφισβητεί το σύστημα, αλλά θεωρούν ότι προσπαθεί να επιβάλει κανόνες λειτουργίας, που θα περιορίσουν την αδηφαγία τους. Έτσι συσπειρώνονται εναντίον του οι καναλάρχες και οι εργολάβοι, τα συγκροτήματα τύπου, οι μητσοτάκηδες, οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και άλλοι ανάλογοι, μαζί με τους προστάτες τους στις ΗΠΑ και την Ε.Ε. και τον απειλούν με τη δημιουργία τρίτου πόλου και εκπαραθύρωση. Και εκείνος διαρρέει απειλές για αιφνιδιαστικές εκλογές, που ίσως απομακρύνονται μετά τα αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα, χωρίς όμως καθόλου να αποκλείονται. Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ, βλέποντας ότι εκλογές με κυρίαρχο ζήτημα το «βασικό μέτοχο» θα το οδηγούσαν στη συντριβή, άρχισε να αναδιπλώνεται.

Το νέο ΠΑΣΟΚ

Η κατάσταση στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι απερίγραπτη. Όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα για την αντιμετώπιση της τραγικής κατάστασης σε όλα τα πεδία, για την οποία εκείνοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι (λέμε κύριοι, γιατί σε όλες τις βασικές τους επιλογές είχαν συμπαραστάτη τη Ν.Δ.), αλλά δεν προσφέρονται ούτε για διασκέδαση με ανεκδοτολογία. Μόνο θλίψη προκαλούν. Ένα κόμμα που ξεκίνησε και ανδρώθηκε κάτω από τα συνθήματα Εθνικής Ανεξαρτησίας, Λαϊκής Κυριαρχίας, Σοσιαλισμού και αποχώρηση από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, κατέληξε να γίνει ο απολογητής όλων των ενεργειών της Ε.Ε. εναντίον της χώρας μας, ο υμνητής και το δεκανίκι της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γιωργάκης ταξίδεψε στη Βηρυτό, για να στηρίξει την προπαρασκευασμένη από ΗΠΑ και Ε.Ε. (και αποτυχούσα) «επανάσταση» της αντιπολίτευσης και, όταν επέστρεψε, «ενημέρωσε τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. για τα αποτελέσματα της επίσκεψής του» και όχι την ελληνική κυβέρνηση! (Για τα κατορθώματά του στο Συνέδριο σε άλλη στήλη).

Μόνο θλίψη, επίσης, προκαλούν τα στελέχη του, όταν απροκάλυπτα και αναίσχυντα λειτουργούν ως κλακαδόροι του Μπόμπολα και του Λαμπράκη και όταν με τρόπο αναιδή κατηγορούν τη Ν.Δ. για όσα έκανε το ΠΑΣΟΚ. Τι να λένε άραγε και τι να σκέπτονται οι απλοί μέχρι τώρα οπαδοί τους, όταν βλέπουν τους καραγκιοζισμούς τους και όταν ακούν ότι το κόμμα τους είναι τώρα πια εναντίον της κρατικής παιδείας και υπέρ μιας παγκόσμιας κυβέρνησης (προφανώς του Μπους);

Από τα παραπάνω δε φαίνεται σχεδόν τίποτα να πηγαίνει κατ’ ευχήν για τη χώρα μας. Εκτός από ένα, αλλά πολύ σημαντικό. Κανένας, πλέον, σοβαρός πολίτης δεν μπορεί να περιμένει κάτι καλό για την κοινωνία μας από την παρούσα πολιτική, από τα παρόντα στη Βουλή κόμματα. Υπάρχουν, λοιπόν, ελπίδες ότι επιτέλους πολλοί θα κατανοήσουν ότι άλλη είναι, έστω και δύσκολη, η πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε, ότι η Ελλάδα μέσα από τους δημοκρατικούς της θεσμούς (με όποιες ατέλειές τους) θα βρεί το δρόμο που της αξίζει. Σε αυτό το δρόμο ασφαλώς πορεύεται και το ΑΣΚΕ.

Αν η κινητοποίηση (και τα έξοδα) σε ευρωπαϊκές χώρες για την προώθηση του ... «number one» στο πανηγυράκι της πολιτιστικής πολτοποίησης της Γιουροβίζιον γινόταν για την προώθηση των ελληνικών θέσεων στα εθνικά μας θέματα, με ενημέρωση των τουρκικών αγριοτήτων (Πόντος, Ιωνία, Κων/πολη, Ίμβρος, Τένεδος), της ιστορικής διαστρέβλωσης και του παραλογισμού των Σκοπίων, του τερατώδους σχεδίου Ανάν κ.λ.π., ποιος αμφιβάλλει για το αποτέλεσμα;

Για κάτι τέτοιο, όμως, τόσο απλό και για όλους τους άλλους λόγους αυτονόητο, απαιτούνται Έλληνες πολιτικοί...