ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στην ελληνική Θράκη και με έδρα την Ξάνθη ιδρύθηκε «Πολιτιστική Εκπαιδευτική Εταιρεία της Μειονότητας της Δυτικής Θράκης» (ΠΕΚΕΜ). Και μόνο το γεγονός ότι πρόεδρός της είναι ο διαβόητος τ. βουλευτής Γκαλίπ αποδεικνύει ότι πρόκειται για πειθήνιο όργανο του κεμαλικού κράτους, από το οποίο και χρηματοδοτείται (ακόμη και στο καταστατικό προβλέπονται «δωρεές από το εξωτερικό»). Αποφεύγει στον τίτλο της να διευκρινίσει (όπως όφειλε) για ποια μειονότητα πρόκειται, γιατί θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσει «μουσουλμανική», ενώ η Τουρκία (και ο Γιωργάκης) τη χαρακτηρίζει «τουρκική», παραβαίνοντας τη Συνθήκη της Λοζάνης.

Οι στόχοι που περιέχονται στο καταστατικό είναι αποκαλυπτικοί: Καλλιέργεια της τουρκικής γλώσσας, ανάδειξη του τουρκικού πολιτισμού(!), έρευνα των προβλημάτων που απασχολούν τη μειονότητα κλπ. Το πιο επικίνδυνο: «Να προβεί στην ίδρυση σχολείων πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας, τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, νηπιαγωγείων και παιδικών σταθμών» (άρθρο 5). «Να ανεγείρει και να μισθώνει κτίρια, για να στεγαστούν τα παραπάνω εκπαιδευτικά ιδρύματα» (άρθρο 6). «Να συνεργαστεί με φυσικά ή νομικά πρόσωπα … στον ευρωπαϊκό, βαλκανικό και ευρύτερο διεθνή χώρο …», δηλ. τα ιδρύματα αυτά θα τεθούν ουσιαστικά υπό τον έλεγχο του κεμαλικού κράτους, που θεωρεί την εκπαίδευση ως έναν από τους τομείς που δεν επιτρέπεται η παραμικρή απόκλιση από τη γραμμή του.

Με την εταιρεία αυτή η Τουρκία επιδιώκει να κλιμακώσει την επέμβασή της στα εσωτερικά της Ελλάδας, να νομιμοποιήσει δεκάδες νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς, που λειτουργούν σήμερα χωρίς άδεια, να ιδρύσει τουρκικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ως παράρτημα πανεπιστημίου της Τουρκίας και να «ξαναμαντρώσει» τους νέους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης που εισάγονται με ποσόστωση και φοιτούν στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Η προσπάθεια αυτή της Τουρκίας διευκολύνεται με την οδηγία της Ε.Ε. για επαγγελματική αποκατάσταση μέσω Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, συμβεβλημένων με ξένα πανεπιστήμια. Κάποιο τέτοιο ξένο πανεπιστήμιο μπορεί να είναι ένα τουρκικό πανεπιστήμιο.

Για την ίδρυση τουρκικού πανεπιστημίου στην ελληνική Θράκη σημαντική θα είναι μια πιθανή κατάργηση του άρθρου 16, το οποίο τώρα δεν επιτρέπει την ίδρυση πανεπιστημίων από άλλο φορέα πλην του κράτους. Μήπως ο Γιωργάκης, η Γιαννάκου και οι όμοιοί τους θέλουν με την κατάργησή του να εξυπηρετήσουν (εκτός από τους φίλους τους μεγαλοϊδιοκτήτες εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) και τους Τούρκους φίλους τους; Να περιμένουμε την έντονη αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και των άλλων αρμοδίων φορέων; Φυσικά, θα επανέλθουμε.

Οι καταλήψεις στα σχολεία εμφανίστηκαν ως μορφή δράσης το 1991 επί υπουργίας του απερίγραπτου Κοντογιαννόπουλου. Συνδυασμένες με μεγαλειώδη συλλαλητήρια, ακύρωσαν την αντιδραστική του «μεταρρύθμιση» και τον εκπαραθύρωσαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Οι καταλήψεις όμως διατηρήθηκαν, πήραν επετειακό χαρακτήρα, κάθε Δεκέμβριο, με αιτήματα δυσανάλογα προς μία τόσο δυναμική μορφή δράσης, τα οποία συνήθως εφευρίσκονταν εκ των υστέρων, για να καλύψουν την πραγματική επιδίωξη, που για την μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών ήταν η διεύρυνση των χειμερινών διακοπών. Οι καταλήψεις εκφυλίστηκαν.

Επανήλθαν με τη «μεταρρύθμιση» του Αρσένη και πάλι εκφυλίστηκαν, για να αναζωπυρωθούν πέρσι με τα κατορθώματα της άλλης απερίγραπτης, της κ. Γιαννάκου, η οποία προσπάθησε με αυταρχικό τρόπο να περάσει τις εντολές των προστατών της, της Ε.Ε., οι οποίες στόχους έχουν να μετατρέψουν και την εκπαίδευση σε χώρο κερδοσκοπίας των μεγαλοεπιχειρηματιών (ξένων και εντοπίων), να διαμορφώσουν μια νεολαία ξεκομμένη από τις πολιτιστικές και τις ιστορικές μας παραδόσεις, απαθή ή ανεκτική σε ο,τιδήποτε προστάζει η αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση, ακόμη και στη συρρίκνωση των εθνικών μας συνόρων (δήλωση Ψαρούδα προς Παπούλια), και να αφήσουν αγράμματα τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων.

Η Γιαννάκου είχε την τύχη του Αρσένη και του Κοντογιαννόπουλου, ο οποίος εν τω μεταξύ μετεγγράφη στο εκσυγχρονισμένο ΠΑΣΟΚ! Οι καταλήψεις, όμως, επανελήφθησαν και φέτος, από τον Οκτώβριο πλέον, στην εκφυλισμένη τους μορφή. Στην πραγματικότητα, συνήθως δεν ήσαν καν καταλήψεις, απλώς κλείσιμο του σχολείου με λουκέτο. Ελάχιστη έως μηδενική περιφρούρηση των σχολείων, ελάχιστη συμμετοχή στα ελάχιστα συλλαλητήρια, καμιά εκδήλωση στα σχολεία, καμιά προσπάθεια να πειστεί η κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων. Οι «καταληψίες» δεν είχαν αυτή τη φορά ούτε τη συμπαράσταση των γονέων τους.

Συνέπειες των καταλήψεων

Με δεδομένο ότι οι μήνες Οκτώβριος και Νοέμβριος είναι οι πιο παραγωγικοί, τουλάχιστον για το Λύκειο, οι πολυήμερες καταλήψεις υποβαθμίζουν και απαξιώνουν περαιτέρω τη δημόσια εκπαίδευση, προς δόξαν της ιδιωτικής (ιδιωτικά σχολεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα), η οποία συνεχίζει απρόσκοπτα τη λειτουργία της και εμφανίζεται πιο αξιόπιστη από τη δημόσια. Με τις καταλήψεις χάθηκαν διδακτικές ώρες πολλαπλάσιες όσων χάθηκαν με ευθύνη του υπουργείου, δηλ. λόγω έλλειψης καθηγητών. Αυτοί που διοργανώνουν τις καταλήψεις, ενώ διακηρύσσουν ότι αγωνίζονται για καλύτερη δημόσια και δωρεάν παιδεία, στην πραγματικότητα τη διαλύουν εν γνώσει τους, ή διότι αυτό ακριβώς επιδιώκουν ή διότι επιδιώκουν κομματικά οφέλη.

Ενώ ο αριθμός των ωρών διδασκαλίας μειώνεται, ο αριθμός των γραπτών εξετάσεων (ολιγόλεπτων, ωριαίων, προαγωγικών, απολυτήριων) μένει σταθερός, δηλ. στο δημόσιο σχολείο η ισορροπία διδασκαλίας-γραπτών εξετάσεων ανατρέπεται υπέρ των δεύτερων, δηλ. η τάση να μετατρέπεται το δημόσιο σχολείο σε χώρο εξέτασης των γνώσεων που αποκτήθηκαν στα φροντιστήρια ενισχύεται.

Για να εξοικονομηθούν κάποιες από τις ώρες που χάθηκαν στις καταλήψεις, περιορίζονται έως καταργούνται οι άλλες δραστηριότητες του σχολείου (γιορτές και άλλες εκδηλώσεις, εκπαιδευτικές επισκέψεις και εκδρομές), που ομορφαίνουν το σχολείο και συμβάλλουν τα μέγιστα στην κοινωνικοποίηση και τη γενικότερη καλλιέργεια των παιδιών. Οι διδάσκοντες επιταχύνουν τους ρυθμούς, δεν έχουν τη χρονική άνεση για να εξηγούν και να λύνουν απορίες, περιορίζονται αυστηρά στη «διδακτέα ύλη», σε ό,τι χρειάζεται για τις εξετάσεις, το μάθημα γίνεται πιο «στεγνό», πιο «βαρετό», πιο δυσνόητο και πιο κουραστικό.

Διάφοροι συντηρητικοί, αντιδραστικοί και φασιστοειδείς αισθάνονται ιδεολογικά δικαιωμένοι και παίρνουν το θάρρος να ασχημονούν έξω από τα σχολεία. ’λλοι, κοντόφθαλμοι ή αδαείς, τολμούν και δηλώνουν ευχαριστημένοι με τις καταλήψεις, γιατί «το παιδί έχει περισσότερο χρόνο να διαβάζει για το φροντιστήριο»! Θεωρούν την άνθιση των φροντιστηρίων ως απόδειξη της αχρηστίας του δημόσιου σχολείου (στα πλαίσια της γενικότερης τάσης τους να κατηγορούν ο,τιδήποτε δημόσιο-κοινωνικό και να εκθειάζουν ο,τιδήποτε ιδιωτικό-κερδοσκοπικό). Κάνουν πως αγνοούν ότι οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων καταφεύγουν περισσότερο στα φροντιστήρια-ιδιαίτερα από τους μαθητές των δημοσίων, παρότι πολλά ιδιωτικά υποβαθμίζουν τη διδασκαλία των μαθημάτων που δεν εξετάζονται στις πανελλαδικές και ενισχύουν τη διδασκαλία των «χρήσιμων» μαθημάτων.

Με τη μετάθεση των καταλήψεων από Δεκέμβρη σε Οκτώβρη-Νοέμβρη, ματαιώθηκαν οι σχολικές γιορτές για την 28η Οκτωβρίου και το Πολυτεχνείο, καθώς και η συμμετοχή σχολείων στις μαθητικές παρελάσεις για την επέτειο της νίκης κατά του φασισμού, προς μεγάλη ικανοποίηση «εκσυγχρονιστών» και φασιστοειδών. Μήπως ήταν κι αυτός ένας στόχος κάποιων;

Για τα αίτια των καταλήψεων

Πολλοί διατύπωσαν (και μέσω των ΜΜΕ) την άποψη ότι η βαθύτερη αιτία των καταλήψεων είναι η καταπίεση των παιδιών, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, και κατηγορούν το δημόσιο σχολείο γι’ αυτό. Οι παρατηρήσεις μας είναι οι εξής:

Η εκπαίδευση (όπως και η εργασία) από τη φύση της έχει έναν καταπιεστικό χαρακτήρα, τον οποίο βεβαίως πρέπει να φροντίζουμε να περιορίζουμε με τον κατάλληλο τρόπο διδασκαλίας, τη χρήση σύγχρονης υλικοτεχνικής υποδομής κλπ.

Μεγάλη μερίδα νέων έχει διαπαιδαγωγηθεί να αισθάνεται ότι έχει μόνο δικαιώματα και καμιά υποχρέωση, ούτε καν την κύρια απ’ αυτές, που είναι οι σπουδές τους, για τις οποίες η πολιτεία και η οικογένεια ξοδεύουν τεράστια χρηματικά ποσά.

Για την έλλειψη ελεύθερου χρόνου το δημόσιο σχολείο ευθύνεται μόνο στο βαθμό που δεν αξιοποιεί πλήρως το χρόνο που κρατάει στην ευθύνη του τα παιδιά. Περισσότερο όμως ευθύνονται οι οικογένειες, που τα «φορτώνουν» με υπέρμετρες εξωσχολικές υποχρεώσεις, π.χ. ξένες γλώσσες, ή βάζουν στόχους στους οποίους τα παιδιά τους δεν έχουν την ικανότητα να ανταποκριθούν.

Κάποιοι, που θέλουν να εθελοτυφλούν, ισχυρίζονται ότι οι καταλήψεις αποφασίζονται από μικρές μειοψηφίες. Η αλήθεια είναι ότι οι μικρές μειοψηφίες έχουν την πρωτοβουλία, αλλά στις μαθητικές συνελεύσεις υπέρ των καταλήψεων ψηφίζει περίπου το 80% των μαθητών.

Ο μαθητικός συνδικαλισμός

Τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση το μαθητικό κίνημα ήταν ισχυρό, παρά την κομματικοποίησή του. Σταδιακά όμως εκφυλίστηκε. Παρότι η πολιτεία προνόησε να αφιερώνονται διδακτικές ώρες σε μαθητικές συνελεύσεις, π.χ. 3 ώρες για την εκλογή του 15μελούς, αυτές απλώς μετατρέπονται σε «κενές» ώρες. Τα δικαιώματα των μαθητικών κοινοτήτων, που προβλέπονται στον κανονισμό λειτουργίας τους, δεν ασκούνται. Το κράτος ευνοεί και στηρίζει το μαθητικό συνδικαλισμό και οι μαθητές τον αρνούνται!

Στο 15μελές συνήθως εκλέγονται μαθητές που αδιαφορούν για τη μόρφωση και κύριο ενδιαφέρον τους είναι η διοργάνωση εκδρομών, από τις οποίες οι περισσότεροι επιχειρούν (και επιτυγχάνουν!) να εισπράττουν τη «μίζα» του τουριστικού γραφείου.

Η κατάσταση βελτιώνεται, όταν μια μικρή μειοψηφία πολιτικά οργανωμένη (συνήθως της ΚΝΕ) προβάλλει κάποιες διεκδικήσεις, αλλά και αυτό γίνεται με πραγματική επιδίωξη όχι την επίλυση προβλημάτων, αλλά τη στρατολόγηση μελών. Τα σοβαρά προβλήματα της παιδείας, π.χ. βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού και γενικότερα περιεχόμενο σπουδών, δεν προβάλλονται ούτε από αυτούς.

Να μη γίνουν θεσμός

Οι φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές – για το υπουργείο ας μη μιλάμε!) πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να αγωνίζονται για τη βελτίωση της εκπαίδευσης με τα σχολεία ανοικτά. Οι εκφυλιστικές αυτές καταλήψεις δεν πρέπει να γίνουν θεσμός. Η δημόσια εκπαίδευση, ακόμη και στην τωρινή της κατάσταση, είναι πολύτιμη και αναντικατάστατη. Μαζί με την οικογένεια (στο βαθμό που υπάρχει και λειτουργεί) δρα ανταγωνιστικά προς την «εκπαίδευση» της τηλεόρασης και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Τα περιθώρια βελτίωσής της (πρωταρχικά των στόχων της και του περιεχομένου των σπουδών) είναι τεράστια, ακόμη και με τη σημερινή ελλιπή χρηματοδότηση, όπως εγγυώνται οι παρακαταθήκες μας. Πολιτισμός και παιδεία είναι ό,τι καλύτερο μπορεί και πρέπει να επιδείξει η Ελλάδα.

Οι πιέσεις των ΗΠΑ προς τη χώρα μας, για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ την άνοιξη του 2008, είχαν αρχίσει πολύ πριν από τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου. Για το λόγο αυτό ζήτησαν την επίσπευση των εκλογών. Οι οργανωμένοι εμπρησμοί κατά την προεκλογική περίοδο, που είχαν πολλαπλούς στόχους, που κατέκαψαν τα δάση μας, έδειξαν το μέγεθος των πιέσεων. Τελικά φαίνεται ότι δεν πέτυχαν πλήρως το στόχο τους σ’ ότι αφορά στη συναίνεση της Ελλάδας στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ή έστω ως FYROM. Οι ΗΠΑ πάντως, μέσω του «μεσολαβητή» Μάθιου Νίμιτς, κάλεσαν επίσημα την Ελλάδα και τα Σκόπια στις 23 Οκτωβρίου ν’ αρχίσουν διαπραγματεύσεις, αφού εξασφάλισαν την ομοφωνία των κοινοβουλευτικών κομμάτων στη σύνθετη ονομασία, πλην του «πατριώτη» και εκ της μητσοτακικής «οικογένειας» ορμώμενου Γ. Καρατζαφέρη, το κόμμα του οποίου λειτουργεί ως άλλοθι για τους υπόλοιπους. Επιτρέπει π.χ. στο ΣΥΝ και στον κ. Αλαβάνο να δηλώνει κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στα Σκόπια (γιατί άραγε;): «Πιστεύουμε ότι κανείς από τους δυο γείτονες δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε καταστάσεις ακροτήτων και εθνικισμού, όσο δύσκολο και αν είναι το πρόβλημα. Αντίθετα μπορούμε να συναντηθούμε στη μέση της γέφυρας. Και γι αυτό νομίζω ότι ο πολιτικός διάλογος στις σημερινές δύσκολες πολιτικά συνθήκες (σ.σ. γιατί;) είναι πάντα χρήσιμος». Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την αδιαλλαξία των Σκοπίων, ο Αλαβάνος απάντησε: «Τουλάχιστον τις τελευταίες μέρες τα μηνύματα αδιαλλαξίας τα οποία στέλνονται είναι πολύ ισχυρότερα από την Ελλάδα παρά από τους γείτονες μας». Σωστά !!

Οι «διαλλακτικοί» γείτονες

Οι «διαλλακτικοί» γείτονες, δια στόματος του πρωθυπουργού τους δηλώνουν ότι «... το αντίτιμο να αλλάξουμε το συνταγματικό μας όνομα, κατόπιν επιθυμίας της Ελλάδας, για να επιτύχουμε την εκπλήρωση της μέγιστης αυτής προτεραιότητας (σ.σ. δηλ. την ένταξη στο ΝΑΤΟ), είναι πολύ μεγάλο. Για μας, το ενδεχόμενο αυτό απορρίπτεται κατηγορηματικά, ακόμη κι αν μας κοστίσει την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ». Και συνεχίζει: «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας διαθέτει τεράστια υποστήριξη απ΄ όλες σχεδόν τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και κυρίως από τις ΗΠΑ» (δήλωση στις 5-11-2007). Και ο άλλος «διαλλακτικός», υφυπουργός τους Εξωτερικών, σε εφημερίδα της χώρας του δήλωσε: «Του χρόνου θα προσχωρήσουμε στο ΝΑΤΟ, ενώ είναι ρεαλιστικές οι πιθανότητες να προσδιοριστεί ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. Επομένως, εάν κάποιος θέλει και περαιτέρω να ‘‘πιπιλίζει το δάκτυλό του’’ και να επαναλαμβάνει ‘‘κλαψιάρικα’’ το ίδιο παράπονο και στις επόμενες δύο και περισσότερες χιλιετίες, είναι πρόβλημά του». Ο ίδιος, για να μην ξεχνιόμαστε, έθεσε και ζήτημα σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, λέγοντας ότι «δεν υπάρχει δύναμη που θα παρεμποδίσει αυτούς τους ‘‘Μακεδόνες’’ να κερδίσουν στον έννομο αγώνα που διεξάγουν για τα νόμιμα δικαιώματά τους».(Καθημερινή 23-10-2007). «Διαλλακτική» ενέργεια, κ. Αλαβάνο, ήταν επίσης η πρόσφατη επίσημη επίσκεψη της σκοπιανής αντιπροσωπείας στα κατεχόμενα στην Κύπρο, που υποσχέθηκε την εγκαθίδρυση διπλωματικών και εμπορικών γραφείων και τη σύναψη απ’ ευθείας σχέσεων με το ψευδοκράτος.

...και τα όργανά τους

Εν τω μεταξύ το «Ουράνιο Τόξο» το αυτοαποκαλούμενο κόμμα της «μακεδονικής μειονότητας», δηλ. το όργανο του σκοπιανού αλυτρωτισμού, που υποστηρίζεται παντοιοτρόπως από ξένους (π.χ. Σόρος) και εγχώριους «προοδευτικούς» (O.A.K.K.E, ENANTIA, Πράσινοι Οικολόγοι, Παρατηρητήριο Ελσίνκι, «Ιός» της Ελευθεροτυπίας, κ.λ.π.). και ιδρύθηκε το 1994, παίρνοντας ελάχιστους ψήφους στις ευρωεκλογές 1999 και 2004, με επιστολή του προς το Νίμιτς στις 5-11-2007 αναφέρει ότι «η ελληνική πολιτική την τελευταία δεκαετία λειτούργησε αποσταθεροποιητικά για τα Βαλκάνια, ενώ στάθηκε εμπόδιο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και στην ένταξή της σε διεθνείς θεσμούς». Καλεί τη διεθνή κοινότητα να «στείλει ξεκάθαρο μήνυμα σε σχέση με τις αρνητικές θέσεις της Ελλάδας», δηλ. «η διεθνής κοινότητα δε θα διαπράξει το λάθος να υποστηρίξει τον επιθετικό ελληνικό εθνικισμό». Και ιδού πώς: «όταν η διεθνής κοινότητα διαπίστωσε ότι υπήρχε παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βοσνία και στο Κόσοβο, αποφασιστικά ανέλαβε στρατιωτική δράση, με τη συναίνεση του ΟΗΕ» (Καθημερινή 8-11-2007). Μόνοι τους αποκαλύπτονται. Οι «διαλλακτικοί» γείτονες, στο επόμενο βήμα του σχεδίου τους, σκοπεύουν να καλέσουν τους «διαλλακτικούς μεσολαβητές» να στείλουν στρατεύματα κατοχής του ΝΑΤΟ στην ελληνική Μακεδονία!!

Οι ηγεσίες μας

Δυστυχώς, και πάλι οι ηγεσίες της χώρας μας λειτουργούν αντίθετα με τα ελληνικά συμφέροντα. Δεν τους αρκεί ότι με την ενδοτική πολιτική τους η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο και κατοχυρώνει σταδιακά τη κατοχή της στην Κύπρο; Η αναγνώριση των Σκοπίων με σύνθετη ονομασία θα σηματοδοτήσει νέες εδαφικές και διαμελιστικές απειλές από τους εκάστοτε προστάτες των Σκοπίων, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Δεν τηρούν ούτε τα διαπραγματευτικά προσχήματα. Η Υπ. Εξ. κ. Ντόρα έσπευσε ν’ ανακοινώσει τη σύνθετη ονομασία, παραβιάζοντας κάθε διαπραγματευτική πρακτική, και ο πατέρας της να την καλύψει, ισχυριζόμενος ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών του 1992 ήταν υπέρ της σύνθετης ονομασίας! Μετά τις δηλώσεις του Μπερνς περί του αδιανόητου ν’ ασκήσουμε βέτο, βγήκε ο ίδιος ο Μητσοτάκης να παραστήσει τον αντιαμερικανό!

Ο κ. Νίμιτς

Ο αμερικανός μεσολαβητής, υποτίθεται, του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς λειτουργεί ουσιαστικά ως εντολοδόχος των ΗΠΑ και οι ως τώρα προτάσεις του ήταν όλες υπέρ των Σκοπίων. Θυμίζουμε ότι το 2004 πρότεινε ουσιαστικά τη διπλή ονομασία, δηλ. ως νομικά ισότιμα για διεθνή χρήση δύο ονόματα: «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και «Ρεπούμπλικα Μακεντονίγια-Σκόπια», ενώ υποχρέωνε την Ελλάδα να προσθέσει στη Μακεδονία της επιθετικό προσδιορισμό (π.χ. «ελληνική επαρχία της Μακεδονίας»).

Η σημασία της χώρας μας

Η Ελλάδα είναι ο μόνος παράγοντας σταθερότητας και επιβίωσης των Σκοπίων, γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία για τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. να συναινέσουμε στα σχέδιά τους, ώστε να επωμισθούμε πλήρως το κόστος, εισπράττοντας τον αλυτρωτισμό τους. Οι Αλβανοί, κυρίως του Κοσόβου, και η Βουλγαρία είναι στοιχεία αποσταθεροποιητικά αυτού του τεχνητού μορφώματος. Το ιδεολόγημα του μακεδονισμού, που προώθησε ο Τίτο στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, σήμερα είναι πλέον επισφαλές στοιχείο συνοχής του πληθυσμού των Σκοπίων, όταν μάλιστα οι σημερινοί προστάτες του θα έχουν μεγαλύτερα συμφέροντα στο Κόσοβο ή αλλού στη γειτονιά μας, φορτώνοντάς τους σε μας. Έχουμε ισχυρή θέση, αλλά δυστυχώς ενδοτικές ηγεσίες.

Μια ελληνική κυβέρνηση …

… φυσικά δε θα είχε Υπ. Εξ. σαν την κ. Ντόρα, που η παρουσία της εκπέμπει τον ενδοτισμό και τη ξενοδουλεία. Θα έπρεπε, διερμηνεύοντας τα αισθήματα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που απορρίπτει τη σύνθετη ονομασία, επειδή αντιλαμβάνεται τι θα επακολουθήσει, τουλάχιστον:

§Να αποδεσμευθεί από την Ενδιάμεση Συμφωνία, που έχουν παραβιάσει πολλαπλά οι Σκοπιανοί .

§Να καταστήσει σαφές ότι δεν αναγνωρίζει ούτε πρόκειται ν’ αναγνωρίσει κράτος με το όνομα Μακεδονία ή παράγωγό του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

§Να απαιτήσει την αντικατάσταση του Νίμιτς ως μεσολαβητή.

§Να κλιμακώσει τις διπλωματικές, πολιτικές και οικονομικές κινήσεις, έτσι ώστε να δείξει προς κάθε κατεύθυνση ότι η Ελλάδα θεωρεί ζωτικό για τα εθνικά της συμφέροντα το Μακεδονικό ζήτημα και ότι θ’ ακολουθήσει σταθερή και αταλάντευτη πολιτική.

Μια ελληνική κυβέρνηση ...

Πέρασε πλέον ο καιρός που η κυβέρνηση της Ν.Δ., δηλ. ο Καραμανλής (λόγω του πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου της πολιτείας μας), μπορούσε να αναβάλλει την αντιμετώπιση των, πράγματι, πολύ μεγάλων προβλημάτων που συσσωρεύτηκαν και μεγεθύνθηκαν την τελευταία, τουλάχιστον, 20ετία. Τώρα ορθώνονται απειλητικά και απαιτούν κάποιες λύσεις, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Λύσεις όμως που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν (ακόμη και να εφευρεθούν), γιατί αυτές προϋποθέτουν πολιτικές ηγεσίες που να εκπροσωπούν πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, να έχουν ικανότητες πραγματικά πολιτικές και την αναγκαία βούληση σε συνθήκες αυτονομίας, κυρίως από τα εξωτερικά συστήματα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σήμερα κι έτσι, ουσιαστικά, καμιά λύση (ή έστω «λύση») δεν πρόκειται να υπάρξει απ’ αυτούς. Ας προσδιορίσουμε όμως τα κύρια προβλήματα που έχει άμεσα μπροστά του ο Καραμανλής, τις επιπτώσεις από τα οποία τις πληρώνουμε εμείς, οι πολλοί:

Το κοινωνικό-οικονομικό μέτωπο

Η πραγματική οικονομία, παρά τα παραπλανητικά νούμερα «ανάπτυξης», πάει από το κακό στο χειρότερο και, όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, αποκλείεται οποιαδήποτε βελτίωση, ούτε καν επιβραδυντική πορεία επιδείνωσης, όπως έχουμε αναλύσει στο ΑΣΚΕ-4. Και ο Καραμανλής είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να αποχωρήσει απ’ αυτήν.

Αυτό που προσπαθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση είναι μόνο το δημοσιονομικό χάος, για το οποίο δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στις πασοκικές ρίζες του. Πρέπει να καταρτίσει προϋπολογισμό που να είναι, έστω και μόνο επιφανειακά, αξιόπιστος. Όμως τα έξοδα αυξάνουν, αφού μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία, διογκώνοντας δηλ. τη διαφθορά, και τα έσοδα διαρκώς μειώνονται, αφού αυτοί που έπρεπε να πληρώνουν απαλλάσσονται των κοινωνικών βαρών τους και συνεχίζουν να μεταφέρουν τα κέρδη τους (ακόμη και τα εισοδήματά τους!) στη Ελβετία και αλλού.

Η «λύση» των δανείων υπερέβη τα όριά της και απειλείται το «σκάσιμο της φούσκας» για πολύ σύντομα. Έτσι το μόνο που της έμεινε ήταν να βάλει χέρι στα αποθεματικά των (υγιών έως και πλούσιων και όχι πάντοτε με κοινωνικά ορθούς τρόπους …) ταμείων και στα ακίνητα, εννοείται των μη προνομιούχων. Φυσικά, βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται σεισμός!

Ταυτόχρονα, με τις επιταγές της Ε.Ε. και τις ευλογίες των εδώ «επιχειρηματικών κύκλων», θέλει να επιφέρει «τομές και ρήξεις» στα εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα, σε βάρος (πόσο όμως επιπλέον βάρος μπορούν να αντέξουν;) των Ελλήνων εργαζομένων, των πιο βαριά εργαζομένων της Ε.Ε. Και, φυσικά, και πάλι βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται έκρηξη!

Ο δικομματισμός σε κίνδυνο

Αυτό στο οποίο προσβλέπει ο Καραμανλής (και όχι μόνο) είναι λύση με δικομματική συναίνεση(!), ώστε να τιθασευτούν οι αντιδράσεις, ή, έστω, μια σταδιακή («ήπια») προσαρμογή από τις εναλλασσόμενες (όταν η καθεμιά θα προκαλεί αγανάκτηση …) κυβερνήσεις. Τώρα όμως και αυτές οι ελπίδες απομακρύνονται. Πέρα από τη σημαντική εκλογική αποδυνάμωση και των δύο, ο ένας πυλώνας (ΠΑΣΟΚ) απειλείται με κατάρρευση, η οποία θα συνεπιφέρει και τη διάσπαση του άλλου. ’λλο ένα πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Καραμανλής, και όχι μόνο για το δικό του κόμμα!

Πρέπει, λοιπόν, να στηρίξει το Γ. Παπανδρέου, ώστε να κυριαρχήσει τουλάχιστον στο κόμμα του… Το είχε κάνει στις Νομαρχιακές Εκλογές, όταν του χάρισε (χωρίς «…») το δεύτερο γύρο. Η πολιτική (και όχι μόνο) ανικανότητα όμως του Γιωργάκη και οι εκτός τόπου και χρόνου υπαγορεύσεις της family και των Αμερικανών ή αμερικανόπνευστων καθοδηγητών του καθιστά το έργο της διάσωσής του εξαιρετικά δύσκολο. Θα είχαν πιθανόν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα στο καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ (που πάντως με την ολόθερμη συμπαράσταση των ΜΜΕ, που τώρα τάχα βδελύσσεται, κρατήθηκε στο 38%), όμως όταν διαπιστώθηκε ότι η family και οι Αμερικανοί δε θα παρέδιδαν με τίποτα το κόμμα στο Βενιζέλο (και τους Γερμανούς), αλλά θα το οδηγούσαν σε διάσπαση πριν από τις 11 Νοέμβρη, με τα κομματικά σύμβολα, φυσικά, δικά τους, ο Καραμανλής αναγκάστηκε (και είναι αναγκασμένος) να τον στηρίξει. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα του νέου εκλογικού νόμου και του αυξημένου πριμ των 50 βουλευτών (του αέρα!) και του αποκλεισμού του από τα συνεργαζόμενα κόμματα. Αλιώς θα ήταν άρνηση του δικομματισμού. Και αυτό άσχετα από τις αναμενόμενες τάχα αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ! Η επιτυχία πάντως του εγχειρήματος αυτού είναι πολύ αμφίβολη…

Ευτυχώς (για τον Καραμανλή!), δε φαίνεται να είναι πρόβλημα προς άμεση αντιμετώπιση ο … απειλούμενος τρίτος πόλος (τον ορέγεται και ο … ΣΥΝ), για τον οποίο χρειάζονται και κότσια και νέα πολιτική, άρα… . Ούτε φαίνεται να τον απασχολούν και πολύ οι δύο κραυγαλέοι λαϊκισμοί: Ο ένας προς κάθε αμφισβήτηση και περιθωριακές έως και ακραίες «αναζητήσεις» (ΣΥΝ), ο άλλος προς κάθε πικραμένο από τις αδικίες του συστήματος, χωρίς καμιά αίσθηση υπευθυνότητας για τα όποια αποτελέσματα (ΛΑΟΣ). ’λλωστε και οι δύο έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, ακριβώς λόγω των ακροτήτων τους, που όμως ο φόβος των πρόωρων εκλογών και η απειλή της απώλειας της βουλευτικής έδρας ή του μεριδίου από την κρατική χρηματοδότηση, που «δικαιούνται» μόνο τα εν τη Βουλή κόμματα, θα τους κρατήσουν, για λίγο ακόμη, ενωμένους. Πάντως, καλού-κακού, ο Καραμανλής φροντίζει να αναπτύξει σχέσεις καλής «πολιτικής συμπεριφοράς» και με τους δύο…

Όσο για το ΚΚΕ και ανάλογα (μικρά κόμματα) γνωρίζει ότι η εγγενής πολιτική τους αντίφαση θα τα έχει πάντοτε περιχαρακωμένα σε περιορισμένα όρια: Από τη μια θα επισημαίνουν ορθώς τα κακώς κείμενα και τις επιθέσεις κατά των εργαζομένων, «απαιτώντας» λύσεις εδώ και τώρα, από την άλλη θα τις απεύχονται (και θα ενεργούν κατάλληλα την κρίσιμη στιγμή), αφού, αν υιοθετηθούν λύσεις, η κομματική τους δύναμη θ’ αρχίσει να μειώνεται, αντί να αυξάνεται.

Τα μεγάλα εθνικά θέματα

Για τα γνωστά θέματα (Σκόπια, ελληνοτουρκικά, Κυπριακό) η κρίση είναι επί θύραις. Ακόμη και αν ο Καραμανλής ανήκει στο μη απόλυτα ενδοτικό έως προδοτικό «κλίμα», θα έχει δυσεπίλυτες δυσκολίες να αντιμετωπίσει (δες άλλα άρθρα). Το κυριότερο πρόβλημά του είναι να αντιμετωπίσει, εδώ και τώρα, τις πιέσεις των Αμερικανών (και Ευρωπαίων συνοδοιπόρων τους) που γίνονται όλο και πιο έντονες, όσο πλησιάζει το τέλος του Μπους. ’λλωστε, και ο διάδοχός του δε θα είναι καλύτερος, όσο εμείς παραμένουμε αυτοί που είμαστε μέχρι τώρα. Το πώς μας βλέπουν το ομολογούν οι ίδιοι, όπως μας δείχνουν διαπιστώσεις έγκυρων Αμερικανών παραγόντων σε ανταπόκριση στην «Ελευθεροτυπία» του Δ. Δήμα (20/11/07): «… Πώς είναι συνεπώς δυνατό να περιμένετε τη συμπαράσταση της Ουάσινγκτον σε πολύ σοβαρότερα (του Σκοπιανού) και κρισιμότερα για την Ελλάδα ζητήματα, που είναι πιο περίπλοκα και κατά κανόνα αμέσως ή εμμέσως αφορούν στην Τουρκία. Είναι προφανές πως στην Ουάσινγκτον θεωρούν τη σχέση “δεδομένη” και γνωρίζουν ότι σε τελική ανάλυση οι Έλληνες, που ουδέποτε αντιστάθηκαν σοβαρά στις ΗΠΑ, ό,τι και να τους κάνουμε, θα φωνάξουν για λίγο, αλλά στο τέλος θα είναι πάντα εκεί, μαζί μας …»!!!

Ελπίζουμε να μην υποκύψει, πλήρως τουλάχιστον, στις πιέσεις και για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και για την αποδυνάμωση των ελληνορωσικών σχέσεων, το μόνο στήριγμά μας (γιατί έτσι τους συμφέρει κι εκείνους, φυσικά, και ορθώς …) επί του παρόντος. Δύσκολο όμως το βάδισμα του σχοινοβάτη …

Όσο για μας, το ΑΣΚΕ, και όσους άλλους ενδιαφέρονται πράγματι για την πατρίδα και την κοινωνία μας δε φαινόμαστε στον Καραμανλή και στο γενικότερο σύστημα κίνδυνος, όσο παραμένουμε μικροί, για το οποίο φροντίζουν με τη σιωπή τους τα ΜΜΕ, και επομένως «άγνωστοι». Οι μικρές, εξαιρέσεις (High TV, Ράδιο Ακρίτες κλπ.) θα αυξάνονται, η αναγνώριση της προσπάθειας και της αναγκαιότητάς μας θα διευρύνεται μαζί με τους συνδρομητές του έργου μας.

Το νέο φρούτο

Μη νομίσετε ότι ο κ. Τσίπρας προβάλλεται τόσο πολύ από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων, απλώς για να είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΣΥΝ, που κάποια στιγμή θα μετεγγραφεί στο ΠΑΣΟΚ. Το παιχνίδι είναι μάλλον σοβαρότερο. Επιχειρούν να χειραγωγήσουν μεγάλο μέρος της νεολαίας, που τους έχει γυρίσει την πλάτη, και να μετατρέψουν το ΣΥΝ από ελεγχόμενη αντιπολίτευση σε χρήσιμο κυβερνητικό συμπλήρωμα, με το αζημίωτο, όπως πάντα (ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ.).

Η συνέντευξη που έδωσε στις 9/1/08 ο μοδάτος Αλέξης, για να παρουσιάσει τις θέσεις του, ήταν αποκαλυπτική. Αφού είπε ό,τι είχε να πει, χωρίς να πάρει θέση σε τίποτα, ρωτήθηκε για τις σχέσεις της χώρας μας με την Τουρκία. Απάντησε ότι πρέπει να υπάρξει κλίμα συνεννόησης, διαλόγου και επίλυσης των διαφορών, να σταματήσουν οι παραβιάσεις στο Αιγαίο, οι αμφισβητήσεις της υφαλοκρηπίδας κ.λπ. Ξέχασε να μας πει ποια από τις δύο χώρες ευθύνεται, ποια διατηρεί το casus belli, ποια διατηρεί στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο και άλλες λεπτομέρειες. Μήπως ξέχασε και ποια χώρα (υποτίθεται ότι) εκπροσωπεί; Γιατί όσα είπε είναι λόγια των κατά καιρούς Αμερικανών και Ευρωπαίων «μεσολαβητών».

Ευτυχώς που δε ρωτήθηκε για πιο προχωρημένα πράγματα, για ιδεολογίες, κοινωνικά συστήματα κ.λπ., στα οποία ο ίδιος έκρινε ότι δεν αξίζει να αναφερθεί. ’λλωστε αυτά δεν είναι trendy!

Και ο μέντορας

Για τα μεσοπρόθεσμα ο κ. Αλαβάνος, μιλώντας στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 30/1/08, ήταν σαφής: «… έχουμε αυτό το βούρκο, στον οποίο μας έχει βουλιάξει η πολιτική της Ν.Δ., αλλά και το τέλμα και την πλήρη ανικανότητα του δικομματισμού να δώσει απαντήσεις …».

Για το βούρκο, κατά τον κ. Αλαβάνο, φαίνεται ότι δεν είναι υπεύθυνο και το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, εάν ο δικομματισμός γίνει τρικομματισμός (με το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ στην κυβέρνηση, βεβαίως), οι απαντήσεις θα δοθούν. Όπως δόθηκαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα πανεπιστήμια και το συνδικαλισμό, σε όσους χώρους πλειοψηφεί η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ! Με το αζημίωτο, επίσης.

Καθόλου περίεργο, λοιπόν, που οι δημοσκοπήσεις φέρνουν το ΣΥΝ στο 9,1%. Στη Γαλλία, όταν ο δικομματισμός περνούσε κρίση, οι υποστηριζόμενοι από το σύστημα τροτσκιστές έφτασαν στο 15%!

Σε σακούλες και επιταγές

Πάνε κι έρχονται τα εκατομμύρια από τους «κήνσορες» της 4ης εξουσίας. Και οι υπόλοιποι όμοιοί τους καμώνονται τους ανήξερους και «απαιτούν» άπλετο φως, μέσα από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων, τα οποία υπηρετούν.

Χαστούκια

Μάλλον αξίζουν σε κάποιους, αφού ένα χαστούκι αποδεικνύεται ικανό για την πολιτική ανάδειξη φαιδρών προσώπων, που μπορεί να καταστούν ρυθμιστές πολιτικών εξελίξεων.

Έρχεται νέο σήριαλ αυτό της Siemens

Διστακτικά ακόμα, μήπως εμφανιστεί μήπως εμφανιστεί κάτι πιο μελοδραματικό τα αποχαλινωμένα ΜΜΕ και τα άμωμα κόμματα της αντιπολίτευσης άρχισανα να ανιχνεύουν το σκάνδαλο των προμηθειών και λαδωμάτων της γερμανικής εταιρείας Siemens στη χώρα μας.

Θα είναι πραγματικά διασκεδαστικό (εκεί, πλέον, φτάσαμε) το θέαμα-ακρόαμα. “Σιγά τα αίματα” ή “έσταξε η ουρά του ποντικού”, θα σκέπτονται όλοι. Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μη γνωρίζει ή, έστω, να διαισθάνεται πως όλοι τους τα “πιάνουν” .

Φυσικά, το σκάνδαλο είναι υπαρκτό και μια υγιής κοινωνία θα έπρεπε να αντιδρά ακαριαία, απαιτώντας πλήρη διαλεύκανση, τιμωρία και επιστροφή των άνομων “κερδών”. Δυστυχώς, η δική μας, όπως την κατάντησαν τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, ανάλογα φαινόμενα τα αντιμετωπίζει, πλέον, μόνον ως πηγή κουτσομπολιού και ως άλλοθι για τα δικά τους κατορθώματα...

Το πιο αστείο θα είναι όταν θα διαμαρτύρεται το ΠΑΣΟΚ, και δε χρειάζεται εξήγηση γι’ αυτό, βέβαια. Όσο για τις ενδεχόμενες κατηγορίες που, ορθώς βέβαια κατ’αρχήν, θα εκτοξεύουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ (για το ΛΑΟΣ ας μη μιλάμε καν) θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε τα κάτωθι: Το 1990 στην περίοδο της τριμερούς διακυβέρνησης της λεγόμενης οικουμενικής, έγινε επίσημα γνωστό ότι ο εθνικός προμηθευτής Σωκράτης Κόκκαλης είχε διανείμει και στους τρεις συγκατοίκους της εξουσίας το τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη των 6 δισεκατομμυρίων δραχμών για την ανάθεση στις εταιρείες του της αποκλειστικής “εξυπηρέτησης” των δημόσιων αναγκών επικοινωνίας (επίσημη αναφορά από τον πραγματικό δημοσιογράφο Γιάννη Καλαμίτση). Και δε χρειάζεται, βέβαια, να αναφερθούμε σε κομματικές προμήθειες από Ανατολική Γερμανία, Σοβ. Ένωση και Ρουμανία.