ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πέρασε ο Δεκέμβριος, απώτατο, όπως έλεγαν, όριο για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου και οι ΗΠΑ και (διστακτικότερα) οι χώρες της Ε.Ε. δεν πέτυχαν ακόμη τους στόχους τους, δηλαδή και την επίσημη κατοχή του τμήματος αυτού της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας.

Η Γιουγκοσλαβία, τεχνητό ίσως δημιούργημα μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) και τη διάλυση της αυτοκρατορικής Αυστροουγγαρίας της Βιέννης, επανιδρύεται με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου (υπό τον Τίτο τώρα).

Όμως, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και τη φαινόμενη κυριαρχία των ΗΠΑ με την ευρωπαϊκή ουρά της, επιχειρήθηκε η διάλυσή της. «Ανεξάρτητα» κράτη πλέον η Σλοβενία, η Κροατία, τα Σκόπια, που (χωρίς καμιά ουσιαστική αντίδραση της Ελλάδας, Μητσοτάκης γαρ) επιχείρησαν την πρόκληση της ψευδωνυμίας τους, η Σερβία και, μετά τον εμφύλιο στη Βοσνία, το ερμαφρόδιτο κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Ακολούθησε η αμερικανοευρωπαϊκή επίθεση κατά της Σερβίας, ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με αποτέλεσμα εμφύλιο στο Κόσοβο και γενοκτονία των Σέρβων, δυτικόφιλες κυβερνήσεις στην καθημαγμένη Σερβία και υποκίνηση σε … ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου. Έμενε, όμως, το Κόσοβο!

Το Κόσοβο ήταν πρόβλημα. Δεν ήταν αυτόνομη δημοκρατία, όπως τα άλλα τμήματα της Γιουγκοσλαβίας, αλλά ημιαυτόνομη σερβική επαρχία. Και τούτο, γιατί ναι μεν είχε αλβανόφωνους σε πλειονότητα κατοίκους, που είχαν ακολουθήσει τους Οθωμανούς στην προέλασή τους προς Βορρά το 16ο αιώνα και καταλάμβαναν εδάφη των καταδιωκόμενων Σέρβων, όμως το Κόσοβο ήταν το λίκνο, το εθνικό κέντρο των Σέρβων για τουλάχιστον 9 αιώνες μέχρι τότε, όπου επέστρεφαν σταδιακά και ενίσχυαν όσους είχαν παραμείνει, όταν οι Τούρκοι, πλέον, εκδιώχθηκαν από τα Βαλκάνια μετά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913).

Ήταν λογικά (και ιστορικά), λοιπόν, αναμενόμενο οι Σέρβοι (όλοι πλέον, ακόμη και οι δυτικόφιλοι) να αρνούνται να εγκαταλείψουν το εθνικό τους λίκνο, προ των υποκινούμενων από τους Αμερικανοευρωπαίους αλβανόφωνων επήλυδων. Οι ΗΠΑ (και η Ε.Ε.) επιμένουν προκλητικά στην αντισερβική υστερία τους, όμως οι Σέρβοι αρνούνται, με τη συμπαράσταση της Ρωσίας, που τώρα πια δεν αναγνωρίζει για κοσμοκράτορες τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες.

Απειλούν με μονομερή ανεξαρτησία οι Αλβανοί Κοσοβάροι και οι προστάτες τους. Απαντούν με απειλές η Σερβία και αμετακίνητη θέση η Ρωσία. Η Ελλάδα, ως συνήθως, σιωπά, αντί να στηρίξει, όπως σχεδόν σύμπας ο ελληνικός λαός, τους φίλους Σέρβους. Διστάζει ο Καραμανλής, βυσσοδομεί η Ντόρα. Τα γνωστά. Εάν, όμως, ο μη γένοιτο, πετύχουν το στόχο τους οι αυτοαποκαλούμενοι … κοσμοκράτορες, πολλά δεινά μας αναμένουν και ίσως περισσότερα τους ίδιους τους υποκινητές, αφού ανοίγει ο ασκός του Αιόλου …

Ο εργατολόγος νομικός Νικολουτσόπουλος, σύμβουλος της ΓΣΕΕ και, επομένως, της νομικής προστασίας των εργαζομένων, άσκησε αγωγές κατά συμβασιούχων πελατών του, διότι, όταν διορίστηκαν κανονικά, δεν του κατέβαλαν τη «συμφωνηθείσα» αμοιβή, δηλ. τον πρώτο μισθό τους. Οι διωκόμενοι, φυσικά, αρνούνταν να πληρώσουν, αφού διορίστηκαν σύμφωνα με το νόμο του Παυλόπουλου και όχι μετά από νομικές ενέργειες του άνω εργατολόγου!!!

Ο εν λόγω νομικός κατέφυγε σε νοσοκομείο λόγω στρες, ακόμη και «αυτοκτονικού ιδεασμού»! Γιατί όμως εμφανίζει (εάν εμφανίζει…) τέτοια συμπτώματα; Λόγω τύψεων για τις παραπάνω αγωγές ή μήπως λόγω της λεγόμενης εμπλοκής στις απόπειρες εκβιασμού του Ζαχόπουλου και των σχέσεών του με τους κρατούντες (γνωστού κομματικού χρώματος) στη ΓΣΕΕ και των ενδεχόμενων ευρύτερων επιπτώσεων;

Τον τελευταίο καιρό η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς να ξεφεύγει από το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», έκανε κάποια ανοίγματα σε επίπεδο διμερών σχέσεων με τρίτες (εκτός ΝΑΤΟ και Ε.Ε.) χώρες, που ήσαν προς το συμφέρον της χώρας μας. Τα ανοίγματα αυτά δυσαρέστησαν τους «εταίρους μας» και «συμμάχους μας», που δε δίστασαν (κυρίως οι Αμερικανοί) να εκφράσουν επίσημα και δημόσια την αντίθεσή τους, αφού έχουν συνηθίσει να θεωρούν τη χώρα μας ως προτεκτοράτο τους. Τα θετικά αυτά ανοίγματα έγιναν σε συνεργασία του Κ. Καραμανλή με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια και τον τ. υπ. Εξ. Π. Μολυβιάτη, παρά την υπονόμευση της νυν υπ. Εξ. Ντόρας. Θυμίζουν σε κάποιο βαθμό την εξωτερική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου, που εγκαταλείφθηκε πλήρως από το δίδυμο Σημίτη-Γιωργάκη, αλλά είναι σε αντίφαση με την πλήρη ευθυγράμμιση προς τις εντολές των ξένων προστατών μας για κοινωνικές «μεταρρυθμίσεις», που πλήττουν την κοινωνική συνοχή.

Οι συμφωνίες με τη Ρωσία

Το συμφέρον της χώρας μας είναι να εφοδιάζεται ενέργεια και αμυντικά συστήματα από πολλές πηγές, για να μην εξαρτάται από ένα και μοναδικό λόμπι συμφερόντων και να μπορεί να συνάπτει τις καλύτερες συμφωνίες. Οι τακτικές συναντήσεις Καραμανλή – Πούτιν φαίνεται να κινούνται σ’ αυτό το πλαίσιο και, αν πραγματικά προχωρήσουν σε σταθερή και αποτελεσματική συνεργασία, χωρίς να υποκύψουμε σε εξωτερικές πιέσεις κι έξωθεν εντολές, σίγουρα θα είναι θετικές για μας. Πρέπει, βέβαια, κι εμείς να είμαστε σκληροί διαπραγματευτές, όπως οι συνομιλητές μας.

Στα μέσα Δεκεμβρίου υπογράφηκε επιτέλους στη Μόσχα το Πρωτόκολλο για την ίδρυση της Διεθνούς Εταιρείας Έργου του πετρελαιοαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης. Ο αγωγός «Σάουθστριμ», όμως, δείχνει ότι θα συναντήσει πολλές δυσκολίες και εμπόδια, καθώς οι ΗΠΑ προωθούν το δικό τους αγωγό «Ναμπούκο» και πιέζουν προς όλες τις κατευθύνσεις.

Συμφωνήθηκε επίσης η αγορά 415 τεθωρακισμένων αρμάτων και συζητείται μια τεχνολογική αναβάθμιση των ρωσικών οπλικών συστημάτων που έχει ήδη προμηθευτεί η Ελλάδα προκειμένου να καταστούν πιο σύγχρονα κι αποτελεσματικά. Ίσως προχωρήσει και μια συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων στο ελληνικό έδαφος. Στις συζητήσεις πιθανότατα ετέθησαν από την ελληνική πλευρά και κάποια εθνικά μας θέματα.

Συμφωνίες με άλλες χώρες

Μέσα στο Δεκέμβρη έγιναν επίσης σημαντικές συζητήσεις με τη Λιβύη, η οποία προσπαθεί να εκσυγχρονίσει τις υποδομές της. Έτσι έχουμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε σε τομείς όπως ο τουρισμός, η ενέργεια, τα ναυπηγεία, τα τρόφιμα, τα οικοδομικά υλικά, η τεχνογνωσία αφαλάτωσης και διαχείρισης υδάτινων πόρων.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε επίσης την Κίνα, το Βιετνάμ και την Ινδία, όπου συζητήθηκαν διάφορα θέματα και υπογράφηκαν εμπορικές συμφωνίες.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας, συνοδευόμενος από υπουργούς, πραγματοποίησε χρήσιμες επισκέψεις σε αραβικές χώρες. [Ο Σημίτης (όνομα και πράμα;), 8 χρόνια πρωθυπουργός, δεν επισκέφθηκε ούτε μία αραβική χώρα!!]

Πολύ μεγαλύτερες οι δυνατότητες

Με τα ανοίγματα αυτά ο Κ. Καραμανλής αξιοποιεί ένα ελάχιστο μέρος των δυνατοτήτων της χώρας μας στην άσκηση εθνικής πολιτικής. Αυτά τα ανοίγματα βρίσκουν σύμφωνο το σύνολο του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης. Το μεγάλο ζήτημα τελικά είναι να προχωρήσουμε σε μια αδέσμευτη εξωτερική πολιτική, που θα ωφελήσει πολλαπλά τη χώρα μας, και μια κοινωνική πολιτική, που θα αξιοποιήσει τα ανοίγματα αυτά προς όφελος ολόκληρου του ελληνικού λαού και όχι μόνο των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Η επιζήμια για τα εθνικά μας θέματα παρουσία της ακροδεξιάς βρήκε και “πνευματικό” στήριγμα στους μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Άνθιμο και Καλαβρύτων Αμβρόσιο. Με τις αμετροεπείς δηλώσεις τους δίνουν μία ακόμη αφορμή στους πάσης φύσεως εκσυγχρονιστές να ταυτίσουν κάθε αγώνα και αγωνία για εθνική αξιοπρέπεια με το σκιάχτρο του εθνικισμού και της ρατσιστικής ακροδεξιάς.

Αν πράγματι αγωνιούσε τόσο πολύ αυτή η μερίδα του ανώτερου κλήρου για τη Μακεδονία, θα ήταν προτιμότερο να καυτηριάσει τους Έλληνες επιχειρηματίες που επενδύουν στο κράτος των Σκοπίων. Γιατί δεν το έκανε μέχρι τώρα;

Στο διάστημα 3-16 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο Μπαλί της Ινδονησίας η παγκόσμια, και μεγαλύτερη στην ιστορία, σύνοδος-διακυβερνητική διάσκεψη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή. Οι εκπρόσωποι των 190 χωρών του πλανήτη που συναντήθηκαν, παρουσία μεγάλου πλήθους επιστημόνων, αλλά και… 1000 εταιρειών (συνολικός αριθμός παριστάμενων περί τις 10.000), είχαν στόχο να χαράξουν κατευθυντήριες γραμμές, πρακτικά έναν «οδικό χάρτη», που θα οδηγήσει ύστερα από δύο χρόνια σε συγκεκριμένα μέτρα, που θα αντικαταστήσουν το Πρωτόκολλο του Κιότο, που λήγει σε τέσσερα χρόνια.

Το Πρωτόκολλο του Κιότο

Το πρωτόκολλο του Κιότο θεωρείται πλέον ξεπερασμένο, λόγω των αλλεπάλληλων επιστημονικών διαπιστώσεων, ανακοινώσεων και ζοφερών προβλέψεων για ταχύτερη της αρχικά αναμενόμενης αλλαγής του παγκόσμιου κλίματος, αλλά και του εύρους των συνεπειών της, μεταξύ άλλων και στη διεύρυνση του περιβαλλοντικού και οικονομικοκοινωνικού χάσματος πλουσίων ρυπαντών και φτωχών, που υφίστανται τις συνέπειες. Γι’ αυτό και οι φωνές που πιέζουν επίμονα το τελευταίο διάστημα για ανάληψη πιο αποτελεσματικής και άμεσης δράσης με συγκεκριμένες δεσμεύσεις σε αριθμούς και χρονοδιαγράμματα πολλαπλασιάζονται.

Ένα μετέωρο βήμα προς τα εμπρός

Εντούτοις τα αποτελέσματα της συνόδου, απόρροια ενός σκληρού συμβιβασμού, υπήρξαν πενιχρά και κυρίως αόριστα. Η σύνοδος όδευε μέχρι και την τελευταία ημέρα προς βέβαιο αδιέξοδο, καθώς ανέδειξε για άλλη μια φορά το αγεφύρωτο χάσμα αντίληψης και συμφερόντων ανάμεσα σε έναν μικρό πυρήνα ανεπτυγμένων κρατών με επικεφαλής τις ΗΠΑ (Καναδάς, Ιαπωνία), συνεπικουρούμενο από τις ανερχόμενες και φιλόδοξες Κίνα, Ινδία και Βραζιλία, και από την άλλη το μεγάλο αριθμό των φτωχών και αναπτυσσόμενων κρατών, που υφίστανται και το μεγαλύτερο εύρος των συνεπειών από την κλιματική αλλαγή, οι οποίες έχουν βρει τους ισχυρούς τους συμμάχους στα πρόσωπα της ιδιαιτέρως ενδιαφερόμενης Βρετανίας (λόγω του πεδινού του εδάφους, που την καθιστά ευάλωτη στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας) και της παγκοσμίως πρωτοπόρου στις πράσινες τεχνολογίες Γερμανίας, υπό τον τίτλο της Ε.Ε.. Η πρόταση της τελευταίας προέβλεπε δέσμευση όλων των κρατών να μειωθούν οι εκπομπές αερίων από 25 έως 40% μέχρι το 2020, με έτος βάσης το 1990.

Αντίδραση από τις ΗΠΑ

Απορρίφθηκε όμως από τις ΗΠΑ και τους συνοδοιπόρους τους. Οι ΗΠΑ, που είναι ο μεγαλύτερος ρυπαντής (28% των παγκόσμιων εκπομπών, με την πολιτεία του Γουισκόνσιν των 510.000 κατοίκων να εκπέμπει περισσότερους ρύπους από 69 φτωχές χώρες των 357 εκατομμυρίων), δεν κάμφθησαν ούτε από τη συμβιβαστική πρόταση του Ινδονήσιου προεδρεύοντος υπουργού Περιβάλλοντος για ποσοστό μείωσης των εκπομπών αερίων κατά 50% σε σχέση με το 1990, αλλά αυτό να γίνει σε βάθος χρόνου, έως το 2050. Τελικά η διήμερη παράταση που δόθηκε για επίτευξη συμφωνίας οδήγησε σε συμβιβασμό, για συμπερίληψη στο τελικό κείμενο της διακήρυξης μιας υποσημείωσης, που αναφέρει ότι «απαιτείται σοβαρός περιορισμός των εκπομπών καυσαερίων», χωρίς αναφορά συγκεκριμένων ποσοστών και χρονοδιαγράμματος. Όμως ο συμβιβασμός αυτός αποτελεί βήμα εντελώς μετέωρο και είναι κυρίως αποτέλεσμα της ύστατης προσπάθειας να υπάρξει ένα οποιοδήποτε τελικό συμπέρασμα, ώστε να μην ομολογηθεί η αποτυχία της συνόδου. Οι πραγματικές διαπραγματεύσεις θα διεξαχθούν πλέον τα επόμενα δύο χρόνια και εκεί ο συμβιβασμός θα είναι ακόμη δυσκολότερος. Βασικό εμπόδιο στην επίτευξη συμφωνίας φαίνεται ότι θα εξακολουθήσουν να αποτελούν οι ΗΠΑ, που αντιδρούν βασικά σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη δέσμευση και θέλουν οι αλλαγές να γίνουν σε εθελοντική βάση!! Πιστοί στη λογική της μόνης υπερδύναμης, θεωρούν κάθε συνθήκη που τους περιορίζει εμπόδιο στην ανάπτυξή τους. Παραγνωρίζουν όμως ότι η άνοδος της θερμοκρασίας θα συμπαρασύρει τελικά τους πάντες…

Λίγα τα θετικά

Από τις λίγες θετικές πλευρές, που άφησε πίσω του το Μπαλί, είναι η δέσμευση όλων των κρατών να αντιμετωπίσουν το μεγάλο πρόβλημα της αποψίλωσης των δασών, που συμβάλλει σημαντικά στην αύξηση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Και επίσης η απόφαση για να δημιουργηθεί ένα ταμείο με αρχικό κεφάλαιο 200 εκατ. ευρώ, για να προστατευτούν τα δάση. Όμως, αν αναλογιστεί κανείς ότι απαιτούνται περί τα τρία δισ. ευρώ ετησίως για να επιτευχθεί πλήρως ο στόχος, ακόμη κι αυτή η θετική απόφαση είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ίσως το πιο θετικό στοιχείο από αυτή τη σύνοδο και τη μεγάλη της συμμετοχή είναι η εμπέδωση για άλλη μια φορά της παγκόσμιας συνείδησης για τον πανανθρώπινο χαρακτήρα των μεγάλων διεθνών προβλημάτων.

Κοινωνικά πρότυπα και τρόπος ζωής

Είναι αναγκαίο στο σημείο αυτό να τονιστεί ότι το περιβαλλοντικό πρόβλημα στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της βασικής του πτυχής, που είναι η αλλαγή του κλίματος, συνιστά πρόβλημα πολύπλευρο με βαθύτατες κοινωνικές προεκτάσεις. Αφορά πρωτίστως τον κυρίαρχο μέχρι σήμερα δυτικό τρόπο ζωής και τα καταναλωτικά πρότυπα που αυτός έχει εισαγάγει. Πώς θα μειωθούν άραγε οι εκπομπές των αερίων σε ένα τόσο σημαντικό ποσοστό που απαιτείται, για να έχουμε αναστροφή της μέχρι τώρα πορείας, αν δεν πεισθούν οι αναπτυγμένες κοινωνίες να αλλάξουν πρότυπο ευημερίας; Η δυτικοκεντρική θεώρηση, με βάση την οποία άλλη είναι η μοίρα των αναπτυγμένων των δυτικών μητροπόλεων και άλλη των αναπτυσσόμενων της περιφέρειας, δεν μπορεί πλέον να σταθεί. Έτσι μόνο μπορούν να πεισθούν και οι ανερχόμενες κοινωνίες ότι το σημερινό πρότυπο ανάπτυξης που ονειρεύονται για τις ίδιες δεν μπορεί να ακολουθηθεί, ούτως ώστε να επικρατήσει η πολυπόθητη συναίνεση.