Τη διαγραφή του βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τη θεωρήσει ένας πολίτης ορθή, επιβεβλημένη ή αδικαιολόγητη. Ο τρόπος όμως με τον οποίο έγινε η διαγραφή δεν οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα. Ο βουλευτής διαγράφηκε από τον αρχηγό του κόμματος, χωρίς να ληφθεί υπόψη καμία σχετική απόφαση του αρμόδιου κομματικού οργάνου και χωρίς να κληθεί σε απολογία. Το κόμμα, παρά τις θεωρητικές διακηρύξεις του, δηλαδή, λειτουργεί στην πράξη ως κόμμα αρχηγικό, γιατί η διαγραφή του Κουρουμπλή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα συνεπάγεται φυσικά και τη διαγραφή του από το κόμμα. Με τον ίδιο αυταρχικό τρόπο διαγράφηκε πριν από μερικούς μήνες από τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και ο βουλευτής της Κωνσταντίνος Μπογδάνος και πιο πρόσφατα ο ευρωβουλευτής της Γ. Κύρτσος.
Οι διαγραφές αυτές καταδεικνύουν ότι, όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας τους, τα κοινοβουλευτικά κόμματα του 21ου αιώνα παραμένουν το ίδιο αντιδημοκρατικά, όπως ήταν αυτά του δέκατου ένατου αιώνα. Ο αρχηγός καθορίζει τα πάντα, την πολιτική γραμμή τους, τη διαχείριση των οικονομικών πόρων και την πολιτική επιβίωση των στελεχών. Τα άλλα κομματικά όργανα είναι για τους τύπους.
Ενδιαφέρον όμως έχει επίσης και η αιτία για την οποία διαγράφηκαν οι δύο πρώτοι ανωτέρω βουλευτές από τα κόμματά τους, γιατί η αιτία είναι ουσιαστικά παρόμοια: έκαναν μια λεκτική επίθεση κατά των πολιτικών τους αντιπάλων με ανοίκειο τρόπο. Με τις διαγραφές οι δύο αρχηγοί επιδιώκουν να αμβλύνουν τις έντονες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων, για να μην αλληλοκατηγορούνται ως προδότες και δολοφόνοι (διευκολύνοντας ίσως έτσι μια μελλοντική τους συγκυβέρνηση και σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, όταν αυτό κλονίζεται…).
Με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τα ελληνικά ΜΜΕ βρήκαν την ευκαιρία να «εξοστρακίσουν» κατά κάποιο τρόπο την πανδημία από την επικαιρότητα. Πλέον, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των δελτίων ειδήσεων η πορεία της πανδημίας υπάρχει ως μονόστηλο ή έκτη είδηση. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται πλέον στις πρώτες θέσεις της λίστας με τους θανάτους ανά εκατομμύριο.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να κάνει ο,τιδήποτε επιπλέον στο κλινικό και επιδημιολογικό κομμάτι, για να ελαφρύνει την κατάσταση. Ολες οι κυβερνητικές δικαιολογίες περί, επί παραδείγματι, ευθύνης των ανεμβολίαστων και ύπαρξης ενδογενών προβλημάτων του συστήματος υγείας (πχ ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις) προφανώς δεν επαρκούν, ώστε βάσει των αριθμών να δικαιολογήσουν αυτή την κατάσταση, παρά μόνο ένα μικρό μέρος της. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που η κυβέρνηση επί δύο και πλέον χρόνια δεν έχει κάνει το παραμικρό σε κανένα από αυτά πεδία, ώστε να διορθώσει κάποια ενδογενή παθογένεια του συστήματος υγείας. Οι δε «επιστημονικές» απόψεις που εμφανίζονται κατά καιρούς στα ΜΜΕ να υποστηρίζουν τις δικαιολογίες της κυβέρνησης έχουν τόση επιστημονική αξία όση έχει το βιβλίο της Ρεπούση με το «συνωστισμό» της Σμύρνης. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι επιστήμονες στη χώρα.
Η πανδημία έχει μάλλον κατά κάποιο τρόπο ευνοήσει τους πολιτικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της έχει δώσει πολιτικό χρόνο, χωρίς να τον δικαιούται με βάση τη διαχείριση από μέρους της. Σύντομα, όμως, θα έρθει ο λογαριασμός...
Παρατηρούνται εναγώνιες προσπάθειες προσώπων, ιδιαίτερα Βενιζέλου και Ντόρας, να καταστήσουν σαφές πως είναι διατεθειμένοι και «κατάλληλοι» για πλήρεις παραχωρήσεις της Ελλάδας προς την Τουρκία, και μάλιστα τόσο έντονα, ώστε να τους προσέξουν αυτοί που απεργάζονται τέτοιους ολέθρους για τη χώρα μας, στους πάντες γνωστοί. Τι συμβαίνει τελικά;
Κυβέρνηση ΝΔ:Τα δύσκολα είναι πλεον εδώ
Ο Μητσοτάκης εκεί που ήλπιζε να ξεπεραστεί η υγειονομική κρίση, ώστε να έχει μια ακόμη ευκαιρία για εκλογές, του προέκυψαν νέες κρίσεις, που συνδέονται με την ακρίβεια, τον πληθωρισμό την ενεργειακή και πιθανόν και την επισιτιστική κρίση, που επιτείνει ο απρόσμενος πόλεμος. Θυμίζουμε ότι ο Μητσοτάκης έχασε λόγω πανδημίας ή λόγω εσωκομματικών αντιδράσεων δύο, τουλάχιστον, ευκαιρίες να κάνει εκλογές. Θα χάσει και αυτήν.
Εν τω μεταξύ η στήριξη μιας αυτοδύναμης ΝΔ υπό το Μητσοτάκη από τους εγχώριους και πιθανόν και από τους ξένους «επενδυτές» λόγω των πολλαπλών κρίσεων φαίνεται πλέον ότι δεν έχει πολλές πιθανότητες. Μαγειρεύουν λύσεις κυβερνήσεων συνεργασίας. Ομως ο Μητσοτάκης θέλει να παραμείνει αρχηγός της ΝΔ και επομένως πρωθυπουργός μετά τις πρώτες και κυρίως τις δεύτερες εκλογές. Η ξαφνική δήλωσή του ότι τη μορφή διακυβέρνησης θα την αποφασίσει ο Ελληνικός λαός και ότι σημασία δεν έχει η αυτοδυναμία αλλά η σταθερότητα έχει πολλαπλούς στόχους. Να προετοιμάσει τους βουλευτές του ότι μπορεί να βρεθούν εκτός Βουλής, εφόσον ο Ανδρουλάκης συνεργασθεί μετεκλογικά. Αν ο Ανδρουλάκης δεν συνεργασθεί μετά τις πρώτες εκλογές και θέσει όρους για τις δεύτερες, όπως δηλώνει, αλλαγής του Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού, τότε στο όνομα της σταθερότητας ο Μητσοτάκης θα ζητήσει και θα επιδιώξει αυτοδυναμία. Πάντως συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΙΝΑΛ βολεύει για παραχωρήσεις στην Τουρκία, επειδή την ευθύνη δεν θα την φορτωθεί αποκλειστικά ο Μητσοτάκης.
Βέβαια το κλίμα στη ΝΔ δεν είναι πλέον θετικό για τη μητσοτακική πτέρυγα με ανοιχτές και υπόγειες διαφωνίες (Σαμαράς, Νικήτας Κακλαμάνης Κύρτσος κ.λ.π). Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κοττακης. που εκφράζει καραμανλικούς κύκλους στο ίδιο πραναφερόμενο άρθρο του στην «Εστία γράφει:
«…Ἕκτον καί τελευταῖο. Τά ἄρρωστα μυαλά ἀσχολοῦνται πώς δέν θά εἶναι ὑποψήφιος στίς ἐθνικές ἐκλογές ὁ Καραμανλῆς, γιατί δέν τόν θέλουν στήν Βουλή ὅταν θά γίνουν οἱ μειοδοσίες γιά τό Αἰγαῖο. Διαδίδουν πώς θά ἀποχωρήσει γιά νά ἐκλεγεῖ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καί πώς τό ἔχει συμφωνήσει, προχθές ὅμως ἄλλαξαν γνώμη, μᾶς λένε τώρα πώς δέ συμφωνοῦν ὁ Τσίπρας καί ὁ Ἀνδρουλάκης μέ τήν ὑποψηφιότητά του. Λές καί γνωρίζουν οἱ ἀνόητοι πώς θέλει ὁ Καραμανλῆς νά γίνει ὁ κομπάρσος τῆς μειοδοσίας πού ἑτοιμάζεται ἀπ’ ἔξω! Λές καί ξέρουν τί θά συμβαίνει στήν χώρα τό μακρινό 2025 καί ποιός θά ἡγεῖται αὐτῆς γιά νά μπορεῖ νά κάνει συμφωνίες ἀπό τώρα γιά τόν ἑπόμενο Πρόεδρο. Ἀλλά τά ἄρρωστα μυαλά ἐκεῖ ἔχουν τόν νοῦ τους! Πῶς θά διαμοιραστεῖ ἡ ἐξουσία, πῶς θά λεηλατηθεῖ τό Ταμεῖο Ἀνάκαμψης!
Ὁ νοῦς στά ἀξιώματα, ὄχι στόν λαό. Ὁ ὁποῖος τώρα κάνει ὑπομονή. Ἀλλά ἄν συνεχίσουν νά τόν ἀγνοοῦν προκλητικά γιά νά ἀναπαραγάγουν αἱμομικτικά τήν ἐξουσία τους, ἀργά ἤ γρήγορα, θά τούς πάρει μέ τίς πέτρες. Ἐννοῶ τή μεγάλη παρέα! Τό μηντιακό, πολιτικό καί οἰκονομικό σύστημα στό σύνολό του τό ὁποῖο ξεμπροστιάζει μόνο τίς πομπές του κάθε Σαββατοκύριακο στά πρωτοσέλιδα!...»
Η αντιπαλότητα κατά της Μητσοτακικής πλευράς είναι ολοφάνερη που εκτός των καραμανλικών και σαμαρικών, προστίθενται και αυτοί που θεωρούν ότι δεν θα επανεκλεγούν και πλέον πνέουν μένεα κατά των «παιδιών» του Μητσοτάκη δηλ. των προσημιτικών, σημιτικών, ποταμίσιων, ΛΟΑΤΚΙδων και ΕΛΙΑΜΕΠίτων.
Μαλιστα καραμανλικοί κύκλοι υπονοούν ότι, αν ΝΔ συνεργασθεί με το ΚΙΝΑΛ και υπάρξουν παραχωρήσεις στα εθνικά θέματα, τότε είναι πιθανό να προκύψει ένα νέο πατριωτικό κόμμα με κορμό στελέχη της ΝΔ...
Τότε όμως για την Ελλάδα θα είναι πολύ αργά.
Στο ΣΥΡΙΖΑ μια από τα ίδια και χειρότερα
Για το ΣΥΡΙΖΑ έχουμε γράψει αναλυτικά στο φύλλο 187 της «Ε» (Ιανουάριος 2022) ότι η ήττα του στις εκλογές του 2019 ήταν στρατηγική. Ηταν η επισφράγιση του ενταφιασμού του αριστερού του προσωπείου. Τώρα ψάχνουν νέα «αφηγήματα» και προσωπεία «προοδευτικά-κεντροαριστερά». Η αριστεροσύνη περισσεύει στα εσωκομματικά και λείπει παντελώς στην ασκούμενη προς τα έξω πολιτική. Συμφωνεί με το Μητσοτάκη για τη συνάντηση του με τον Ερντογάν και την πρόσκληση του στο Ζελένσκι με την ομιλία-παράσταση στη Βουλή, ενώ του ασκεί μια στείρα αντιπολίτευση στα εσωτερικά. Κατηγορεί το Μητσοτάκη για όλα, σωστά ή όχι, υπονοώντας αλλά μη δεσμευόμενος, ότι, αν γίνει ο Τσίπρας ξανά πρωθυπουργός, θ’ανοίξουν τα ταμεία να μοιράζει χρήμα που θα είναι, προφανώς, με νέα δάνεια. Μετά τα ψέμματα του 2015 μπορεί έτσι να γίνει πιστευτός;
Βέβαια η κατάσταση σήμερα ταιριάζει στη «ρήση» Aχτσιόγλου: «Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά». Ομως αν και σήμερα η κανονικότητα έχει πάει περίπατο, η αχτσιόγλεια «ευκαιρία» είναι απούσα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Ισως η ποιήτρια να εννοούσε ως μη κανονικότητα την προώθηση της «Αριστερας» του ΣΥΡΙΖΑ από τις ΗΠΑ του Ομπάμα για να διώξουν τον δεξιό Σαμαρά(!!), που δεν θα υπέγραφε τις Πρέσπες, ούτε τους επαχθείς όρους εκχώρησης στους δανειστές της δημόσιας περιουσίας.
Ο Τσίπρας, που αρέσκεται σε εξυπνακίστικες ατάκες κατά Μητσοτάκη, δεν έχει κανένα ιδεολογικό έρμα στην αντιπολίτευση που ασκεί. Αλλωστε το βασικό ιδεολογικό περίγραμμα του πιστού στην Ε.Ε., στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ δε διαφέρει απ’ αυτό της ΝΔ του Μητσοτάκη, όπως απέδειξε με το 3ο μνημόνιο, τις Πρέσπες, το άνοιγμα των συνόρων και την έξαρση της λαθρομετανάστευσης, τις μυστικές συναντήσεις με τον Ερνογάν, τη διακίνηση απόψεων για συμφωνία στο Αιγαίο ανάλογη αυτή των Πρεσπών και ότι το Καστελλόριζο βρίσκεται στη Μεσόγειο, την υπόγεια στήριξη της Χ.Α. κωλυσιεργώντας τη δίκη της με διάφορα προσχήματα, πιστεύοντας ότι η πολιτική της παρουσία θα μείωνε το εκλογικό ποσοστό της ΝΔ.
Το 3ο συνέδριο τελικά γίνεται 13-17 Απριλίου στη σκιά της πρότασης Τσίπρα. Ο Τσίπρας, αντιγράφοντας τον «καινοτόμο» ΓΑΠ και λοιπούς αρχηγούς (Σαμαρά, Μητσοτάκη, Φώφη, Ανδρουλάκη), για εκλογή από όλα τα μέλη, που τα περισσότερα έχουν εγγραφεί μέσω ίντερνετ, του Προέδρου και των 300(!!) μελών της Κεντρικής Επιτροπής, θα ταλανίζει το ΣΥΡΙΖΑ για καιρό με την εσωκομματική φαγωμάρα, με τις «Ομπρέλες και τις λοιπές «δημοκρατικές συριζέικες δυνάμεις» σε μάχη πολιτικής επιβίωσης. Είναι αυτά εχέγγυα παλινόρθωσης ;
Τι θα κάνει όμως ο Τσίπρας, ως νεοεκλεγείς Πρόεδρος, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές, κυρίως στις πρώτες με το δικό του εκλογικό νόμο, και μάλιστα απέναντι στο Μητσοτάκη που έχει φθαρεί πανταχόθεν; Γνωρίζει ότι οι παχειές αγελάδες της εποχής Ομπάμα έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο Μπάιντεν, άλλωστε, κάνει τη δουλειά του με τον «πιο αξιόπιστο και πιο προβλέψιμο σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών».
Οι αρχηγοί που εκλέγονται, εκτός συνεδρίων, με ψηφοφορία από τη βάση ή απο ευρύτερα σύνολα, μπορεί να μη λογοδοτούν σε κομματικά όργανα, όμως τίποτα δεν τους διασφαλίζει από την αποπομπή τους. Παράδειγμα ο πρώτος διδάξας ΓΑΠ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί σε ένα συστημικό αστικό κόμμα προκειμένου, όπως πιστεύουν, να επανέλθει στην Κυβέρνηση. Φρούδες ελπίδες...
ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ : Τσιμουδιά
για τα εθνικά θέματα
Από την εκλογή του ο Ανδρουλάκης και το ΚΙΝΑΛ, όπως είχαμε γράψει στο φύλλο 187 της «Ε» (Ιανουάριος 2022) «θ’αποφύγουν να διατυπώσουν καθαρές θέσεις, στα μεγάλα εθνικά προβλήματα, ιδιαίτερα αυτά που θα ενοχλήσουν τους ξένους φίλους του, για να μην φθαρούν πρόωρα. Θ’ ακολουθήσουν τη διμέτωπη γραμμή κατά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, για ν’αυξήσουν τα ποσοστά τους προσδοκώντας την επιστροφή οίκαδε των απολωλότων ψηφοφόρων...»
Ετσι ο Ανδρουλάκης, με καραμέλα τη «σοσιαλδημοκρατία» του, όχι μόνο αποφεύγει να πάρει θέση για τα εθνικά θέματα αλλά με άρθρο του στο «ΠΑΡΟΝ» στις 5-4-2022 , που αναρτήθηκε μάλιστα στην επίσημη ιστοσελίδα του ΚΙΝΑΛ, ο Καμίνης, βουλευτής Επικρατείας, ζητά για τα ελληνοτουρκικά ένα νέο Ελσίνκι , αφού επαινεί το Σημίτη και το ΓΑΠ, που ήταν τότε Υπ. Εξωτερικών. Αξίζει να θυμηθούμε το μέγεθος της μειοδοσίας. όπου ο Σημίτης και ο Πάγκαλος μετά τον ενδοτισμό στα Ιμια, υπέγραψαν στη Μαδρίτη τον Ιούλιο του 1997 με το Ντεμιρέλ κοινό ανακοινωθέν που περιλάμβανε μεταξύ άλλων και το «Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους». Δηλ. αναγνώριζε τις τουρκικές διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας! Το Δεκέμβριο του 1999 στο κείμενο των συμπερασμάτων του Ελσίνκι που ψήφισε και η Ελλάδα, αναφέρεται σχετικά με την Τουρκία και τις υπόλοιπες υποψήφιες χώρες προς ένταξη στην Ε.Ε. Η Ε.Ε. «παροτρύνει τα υποψήφια κράτη να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων». Αναγνωρίζει το δηλ. δικαίωμα (!) της Τουρκίας να εγείρει θέμα «συνοριακών διαφορών» με την Ελλάδα, η επίλυση μάλιστα των οποίων - πέρα από τη Χάγη - τίθεται και υπό τη δικαιοδοσία της ΕΕ! Τα σχόλια για την μειοδοσία περιττεύουν.
Ο Ανδρουλάκης, προστατευόμενος των Σημίτη-Βενιζέλου, ούτε να ψελλίσει κάτι δεν θέλει για τις δηλώσεις Βενιζέλου για «έναν επώδυνο συμβιβασμό με την Τουρκία».
Η ιστοσελίδα του ΚΙΝΑΛ δεν περιέχει απολύτως τίποτα ως θέσεις για τα εθνικά θέματα.. Ο Ανδρουλάκης, όμως, γιατί θέλει να αλλάξει το ΚΙΝΑΛ σε ΠΑΣΟΚ; Εκτός της ψηφοθηρίας προς τους παλιούς πασοκτζήδες αυτοί θυμούνται το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, όπως το είχε χαρακτηρίσει ως υποψήφιος ο Λοβέρδος.
Τελικά για το σύστημα εξάρτησης ο Ανδρουλάκης είναι ο κατάλληλος. Ομως αυτό δεν αρκεί, θα πρέπει να είναι και επαρκής και αποτελεσματικός. Οσο και να τον προωθούν τα ΜΜΕ η ανεπάρκεία του είναι εμφανής.
Για τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα ισχύουν ό,τι έχουμε γράψει στα προηγούμενα φύλλα της «Ε». Ομως ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για την τεκμηριωμένη ομιλία Κουτσούμπα στη Βουλή (1-3-2022) για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών.
Επίσης, παρατηρούνται διεργασίες πολιτικών μορφωμάτων και προσώπων στο δεξιό χώρο, όπως, εκλογική σύμπραξη Φαήλου Κρανιδιώτη με Τζήμερο(!!), κόμμα Μπογδάνου («Εθνική Συμφωνία»), κόμμα Εμφιετζόγλου («Πανελλήνια Πατριωτική Ενωση»), κίνηση Βαγ. Αντώναρου, Σάββα Τσιτουρίδη, Άρη Σπηλιωτόπουλου, Κρηνιώς Κανελλοπούλου και Χρήστου Ζώη κ.λπ. Πιθανόν να μη μετέχουν όλοι στις εκλογές, όμως όσοι κατέβουν θα κόψουν ψήφους από τη ΝΔ του Μητσοτάκη...
Παρά το ότι παγκόσμια το κύριο θέμα περιέργειας (και ανησυχίας) είναι ο ρωσοουκρανικός πόλεμος και οι πολλαπλές «παράπλευρες απώλειες» που προκαλεί, το πραγματικά κύριο φαινόμενο παγκόσμιων γενικότερων επιπτώσεων και άμεσων, ή έστω μεσοπρόθεσμων, ανησυχητικών προοπτικών (όχι μόνον για τους «άλλους»...) είναι η επιστροφή των ΗΠΑ (για την ώρα όχι μόνο ως απόπειρα επιστροφής...) ως της κύριας πλανητικής Δύναμης, ως πλανητάρχης, όπως ελέγετο μέχρι πρότινος, επικυρίαρχος της «Pax Americana» της (αμερικανικής) παγκοσμιοποίησης.
Tα τελευταία χρόνια όλοι μιλούσαμε για σταδιακή αποδυνάμωση των ΗΠΑ και βαθμιαία μετάβαση της Κίνας προς το βάθρο της νέας πλανηταρχίας, ως απειλητικής εξέλιξης, κατά πολλούς και κατά πολλών. Γι’αυτό, άλλωστε, εθεωρείτο ως αναπότρεπτη ανάγκη σύγκλιση ΗΠΑ και Ε.Ε. με απειλούμενους σ’αυτήν την προοπτική Ρωσία, Ινδία, ισλαμικές δυνάμεις κ.λπ.
Η εντύπωση αυτή, σχεδόν βέβαιη, της «αποχώρησης» των ΗΠΑ εστηρίζετο σε πολλές ενδείξεις και γεγονότα: Η σταδιακή αποχώρηση από τη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο, η εγκατάλειψη της «Παγκοσμιοποίησης (Τραμπ) και της λαθρομετανάστευσης, η προσέγγιση της Ρωσίας, η οικονομική παραγωγική (εσωτερικά) πτωτική τάση, η συνειδητοποίηση του μεγάλου κόστους, μόνο στους ώμους της, του παγκόσμιου χωροφύλακα, με σύνθημα «πρώτα η Αμερική»!
Η επιστροφή των ΗΠΑ
με αβέβαιη έκβαση..., όμως.
Το σοκ του «Συστήματος» της «Δύσης» υπήρξε μέγα από την επικράτηση του Τραμπ και αυτών που εξέφραζε και εκπροσωπούσε, όμως γρήγορα υπήρξε αντίδραση χωρίς προσχήματα.
Αντιμετωπίστηκε ως ξένος εισβολέας και κατακτητής(!) και προσπάθησαν με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε στοιχείο Δημοκρατίας. Ολες οι ελίτ και καλλιτέχνες στράφηκαν εναντίον του. Τους εξόργισε στο έπακρο η επίθεση του Τραμπ και μάλιστα εις επήκοον των πάντων με τις ομιλίες του στον ΟΗΕ κατά της Παγκοσμιοποίησης και τελικά τον «νίκησαν» με τους γνωστούς τρόπους στις εκλογές του 2020. Η αρχή της παγκόσμιας επανόδου των ΗΠΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θετικό ή αρνητικό...
Η επίθεση κατά του Πούτιν
Την εγκατάσταση του «ώριμου» Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο, ως εκπροσώπου των ηγητόρων της παγκοσμιοποίησης, με συντονιστή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ(!), ακολούθησε «σιγή ασυρμάτου» και φαινομενικής (όπως τώρα αποδεικνύεται) αδράνειας, παρ’ότι κάποιοι «ψίθυροι» από τις ΗΠΑ για μεγάλη επισιτιστική κρίση και για μέτρα προστασίας από πυρηνικό(!) πόλεμο, πριν από 1 χρόνο(!), προκαλούσαν απορίες. Και ήδη το περασμένο φθινόπωρο έγινε η πρώτη κρούση με την αιφνίδια εκτόξευση των τιμών πετρελαίου και φυσικού αερίου, με ευνοημένους ΗΠΑ και... Ρωσία και υπό την κάλυψη χρηματιστηριακής(!) τιμής (με υποκίνηση των ΗΠΑ μήπως ;). Και ακολούθησε η έκρηξη (όχι του πολέμου...) της επίθεσης (μετά απο αυτήν του Τραμπ) κατά του Πούτιν, όπως αφελώς και με ικανήν ευήθειαν αποκάλυψαν πολλοί και ο Βαρβιτσιώτης!
Ο Πούτιν έκαμε το ... «φρικτό λάθος» να εξαπολύσει πόλεμο κατά της... Παγκοσμιοποίησης σε διεθνές forum, ανάλογο με αυτόν του Τραμπ. Γι’αυτό με αφορμή και υπερεκμετάλλευση της εισβολής στην Ουκρανία (αίτιες κατά κάποιο τρόπο, οι ίδιες οι ΗΠΑ...) επιβάλλουν σε όλους τους υποτακτικούς των, λαούς και άτομα, απόλυτο πόλεμο προσωπικά κατά του Πούτιν, καταργώντας την ελεύθερη πληροφόρηση, διεθνή πολιτισμό, αθλητισμό και, σχεδόν, κάθε ελεύθερη σκέψη και έκφραση και θυσιάζοντας, στο βωμό της εξόντωσης κάθε εχθρού της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, κάποια προσέγγιση προς την Ρωσία, εις το εγγύς τουλάχιστον μέλλον, ενόψει της κινεζικής απειλής.
Ο ρωσοουκρανικός πόλεμος
Εγινε πραγματική εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία και, σίγουρα, διεπράχθησαν βιαιότητες και, πιθανόν, βαρβαρότητες και από τις δύο πλευρές, όμως ό,τι μαθαίνουμε επιβλήθηκε να το «μαθαίνουμε» από τη μία πλευρά μόνο και μάλιστα από ΗΠΑ και Αγγλία. Το φιάσκο του «κορμοράνου» στο Ιράκ τους καθοδηγεί. Ομως πώς προκλήθηκε; Είχε συμφωνηθεί στο Μινσκ να μην μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και όμως αυτό ετοιμάζετο. Υπήρξε σχεδόν ρητή ανοχή για περιορισμένη εισβολή και είχε προταθεί μάλιστα στον Ζελένσκι να καταφύγει στις ΗΠΑ! Και τώρα γίνεται αυτό που γίνεται. Και όχι διαφορετικό από ανάλογες εισβολές των δυτικών ανά τον κόσμο, με ανάλογες βιαιότητες και την ίδια παραπληροφόρηση και οργιαστική προπαγάνδα. Και με θύμα τον Ουκρανικό λαό, φυσικά. Και συνεχίζεται άγνωστο για πόσο χρόνο. Φαίνεται να είναι πολλά τα κέρδη. Ομως ...
Τι κερδίζουν οι ΗΠΑ
Εν αρχή κέρδισαν κάποιο από το χαμένο έδαφος δημοσκοπικά. Βελτιώνονται τα οικονομικά της με τον «εξαναγκασμό» της Ευρώπης να αγοράζουν το (πανάκριβο) «σχιστολιθικό» αέριο και πετρέλαιο και, πιθανόν τα δικά τους σιτηρά, που στερούνται λόγω των «κυρώσεων».
Οχι πάντως χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, κάτι που ήδη φάνηκε στις εκλογές στην Ουγγαρία και στην Σερβία και στην αβεβαιότητα για την δεύτερη φάση των εκλογών στη Γαλλία, όπου πάντως είναι σχεδόν βέβαιη η επανεκλογή του Μακρόν, παρά την βελτίωση των πολιτικών προοπτικών της Μ. Λεπέν στον γαλλικό λαό. Ομως οι τελευταίες επιθέσεις για σκάνδαλα του κύκλου του Μακρόν και στην πιο κατάλληλη στιγμή για κάποιους (ποιοι είναι αυτοί;) κάνει την εκλογή του σχεδόν αβέβαιη.
«Ανέστησε» το «κλινικά νεκρό», κατά Μακρόν, ΝΑΤΟ, που δε διστάζει να προκαλεί νέα ένταση ευνοώντας αίτηση Φινλανδίας (και Σουηδίας) με εκτεταμένα σύνορα με την Ρωσία... Και ταυτόχρονα με τις εξωφρενικές τιμές στην ηλεκτρική ενέργεια, την ακρίβεια στα είδη ακόμη και πρώτης ανάγκης και τις πιέσεις από την αθρόα μετανάστευση εκατομμυρίων Ουκρανών, τις πιέσεις στις φτωχές και ευάλωτες χώρες της Ε.Ε. δείχνει τα δόντια της η Παγκοσμιοποίηση με την «επιβολή» της, πλέον και όχι την «αποδοχή», σύμφωνα με τον Γκουρού της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης Τζέικομπ (Ιάκωβος) Ρότσιλδ, που μας προειδοποίησε ότι: «Την Παγκοσμιοποίηση ή θα την αποδεχτείτε ή θα σας την επιβάλουμε»(!!). Ελπίζουν ότι θα κατορθωθεί να ενοποιηθούν η «AUKUS» (Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες) με το νεκραναστημένο ΝΑΤΟ στην κατά πολλούς αναπόφευκτη επίθεση εναντίον της Κίνας (που μειδιά σαρδώνεια...) και παντός ανεπιθύμητου στο κλαμπ των υπερθνικών τραπεζικών και χρηματοπιστωτικών κολοσσών.
Δε θα τους πούμε «καλή επιτυχία»(!), μια που ήδη προκαλούνται τέτοιες και τόσες εθνικές αντιδράσεις και διαφαίνονται, πλέον, τα μπούμερανγκ που επέρχονται...
Οι άλλοι, πλην της Ρωσίας, αμήχανοι ή ενεδρεύοντες
Για την ώρα(...) οι άλλες, κύριες και δευτερεύουσες, Δυνάμεις παρακολουθούν με έκδηλη απορία, αν όχι και ανησυχία, την εκκωφαντική επίδειξη «δύναμης» των ΗΠΑ-Αγγλίας και διστάζουν να αντιδράσουν δραστικά, πλην της Ρωσίας, φυσικά, που «αμύνεται» επιθετικά, βίαια, αλλά όχι ακόμη ολοκληρωτικά, στην «επίθεση» του ΝΑΤΟ.
Η Ρωσία έχει, ήδη κατακτήσει, οριστικά, τους αρχικούς στόχους της, διευρύνει περαιτέρω την επέκτασή της στα δυτικότερα «ρωσικά», όπως θεωρεί, εδάφη, όχι όμως, όπως υποθέτουμε, μέχρι και της γραμμής Κιέβου-Οδησσού και απειλεί αντίδραση στην νατοϊκή πρόκληση για Φινλανδία-Σουηδία... Πάντως, το κόστος, εσωτερικά και εξωτερικά, είναι μεγάλο και οι υπόλοιπες χώρες του BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) διστάζουν (η κάθε μία για τους δικούς της λόγους) να ξεσπαθώσουν υπέρ αυτής.
Η Ε.Ε. ευρίσκεται σε απόγνωση. Αναγκάζεται να ευθυγραμμιστεί με ΗΠΑ και Αγγλία(!), υπογραμμίζοντας την αδυναμία της και καλείται να αποδεχτεί το οικονομικό και στρατιωτικό κόστος που της επιβάλλεται, ακόμα και τις προσβολές του αχυράνθρωπου των ΗΠΑ Ζελένσκι στον πρόεδρο της Γερμανίας και την «απειλή» Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας. Και οι αντιδράσεις, όχι ενιαίες, που ακολουθούν αυξάνουν τον, επικείμενο, κίνδυνο ουσιαστικής διάλυσής της... Αλλωστε, είναι, πλέον, ουσιαστικά ανύπαρκτη και τα στιγμιαία όνειρα επανεξοπλισμού και... κυριαρχίας της Γερμανίας έσβησαν αμέσως μαζί με την άρνησή της για αυστηρή συμμόρφωση στις κυρώσεις που πλήττουν κυρίως εαυτήν !
Η Κίνα γίνεται προσεκτική...
Από την αρχή της επέλασης του covid-19 η Κίνα εκδήλωσε τάσεις παγκόσμιας καθοδήγησης (όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενα φύλλα της «Ε»), απολαμβάνοντας τα ολέθρια αποτελέσματα της δράσης του κορονοϊού, δικής της εργαλειοποίησης του (πιθανόν και δικής της «έμπνευσης»...). Τώρα όμως με την πανηγυρική επανεμφάνιση των ΗΠΑ και του κυρίου οργάνου του, του ΝΑΤΟ, και του AUKUS, τηρεί στάση «ταπεινόφρονα» και η στήριξη προς την Ρωσία (με την οποία έχει ισχυρούς δεσμούς ενεργειακούς, παρά τα άλλα «προβλήματά» τους...) είναι άκρως προσεκτική, προς μεγάλη ικανοποίηση των ΗΠΑ, που ήδη γίνεται απειλητική, με αυστηρές «συστάσεις».
Η Ινδία, που διαρκώς ισχυροποιείται, χωρίς ακόμη να δείχνει επεκτατικές τάσεις, έχει δεσμούς με την Ρωσία, όμως για την ώρα παραμένει στη σκιά. Πάντως είναι η δεύτερη πληθυσμιακά χώρα στον πλανήτη, με σημαντική ανάπτυξη, οικονομική και πυρηνική...
Οσο για την Τουρκία, που «παίζει» τη νέα μεγάλη «δύναμη», με κύριο όπλο τη γεωγραφική της θέση και το Ισλάμ, αναλαμβάνει μεγάλο ρίσκο διαδραματίζοντας ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους «Μεγάλους» και κινδυνεύει πραγματικά ως «διπλός πράκτορας». Ομως στην Ελλάδα την «λατρεύουν» οι «φιλήκοοι των ξένων» ηγέτες της.
Ευχόμαστε οι σημερινές εντάσεις στις διεθνείς σχέσεις να μην είναι απόπειρα «τελικών λύσεων» παγκόσμιας κυριαρχίας, και μάλιστα αυταρχικών ενδείξεων, κάτι που φαίνεται να προοιωνίζεται η σημερινή σύγκρουση στην Ουκρανία, που μάλλον δεν θα έχει σύντομο τέλος...
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό