ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κυρία Αικατερίνη, η γνωστή και μη εξαιρετέα, συστρατευμένη σε κάθε τι «προοδευτικό», αντιστρατευόμενη σε κάθε τι ελληνικό (μεταξύ αυτών και την ισχυρή έννοια της τυπικής οικογένειας), αποφάσισε να κάνει μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγισης σε παιδιά δημοτικού!

Σε μία επίσκεψη σε δημοτικό σχολείο διηγήθηκε, αφήνοντας όλους εμάς εμβρόντητους, ότι το αγαπημένο της παραμύθι είναι «η Γουίνη ο Που», που έχει και ανδρικό και θηλυκό όνομα και αυτό είναι που έχει προκαλέσει μεγάλη προσοχή! Γιατί δεν ήθελαν να δώσουν ανδρικό ή θηλυκό όνομα και έδωσαν και τα δύο, όπως είπε σε παιδιά της έκτης Δημοτικού(!)

Δεν γνωρίζαμε, μέχρι σήμερα, ότι στα καθήκοντα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι και η σεξουαλική διαπαιδαγώγιση των ελληνόπουλων και μάλιστα η προώθηση του νέου (α)φύλου, που προσπαθούν να μας επιβάλλουν ως κάτι το εντελώς φυσιολογικό!

Ευτυχώς, ο (σκοτεινός) ρόλος της γίνεται ολοένα και πιο φανερός στον ελληνικό λαό!

            Συνταγματικά η έννοια του κόμματος εισάγεται με την μεταπολίτευση στο Σύνταγμα του 1975 (άρθρο 29). Το μετεμφυλιακό  Σύνταγμα του 1952 αναφέρεται μόνο σε βουλευτές. Στο Σύνταγμα  του 1927 αναφέρονται τα κόμματα μόνο στο άρθρο 55 «σύσταση ειδικών επιτροπών της Βουλής κατ’ αναλογία των κομμάτων».

            Μετεμφυλιακά τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα (Συναγερμός, ΕΡΕ, Ενωση Κέντρου) ήταν προσωποπαγή και οι ηγεσίες τους επιβάλλονταν κατά κανόνα από εξωθεσμικά κέντρα (π.χ. ο Καραμανλής από τους Αγγλους και το παλάτι για να «λύσει» το Κυπριακό).

            Με την μεταπολίτευση η φλόγα  της κοινωνίας για δημοκρατική πορεία, μετά την επταετία της χούντας, συνετέλεσε ώστε πάρα πολλοί να ενταχθούν στα παλαιά και στα νέα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ απόκτησε  με αυτοοργάνωση πλήθος κομματικών οργανώσεων και κομματικών μελών. Ακολουθησε η ΝΔ  με ελεγχόμενη όμως εισροή κομματικών μελών και οργανώσεων( «είσαι φίλος γίνε μέλος»). Το ΚΚΕ και το ΚΚΕεσωτ., νόμιμα πλέον, είχαν ήδη έτοιμο κομματικό μηχανισμό και στρατολογούσαν νέα μέλη από τη νεολαία, ιδιαίτερα τη φοιτητική, που νομίζανε  ή τους έπειθαν για  «επικείμενη  επανάσταση»,  οι πρώτοι για τον «Ευρωκομμουνισμό» και την «Ευρώπη των λαών» οι δεύτεροι. Πάντως στην πράξη όλες οι ηγεσίες αποφάσιζαν ερήμην των οργανώσεων και των μελών τους.

            Στα κόμματα εξουσίας του πρώτου δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και προκειμένου να πάρουν την κυβέρνηση έβαζαν ουσιαστικά τις οργανώσεις να παίζουν  το ρόλο του παλαιού κομματάρχη ή του απλήρωτου διαφημιστή. Και όταν γίνονταν κυβέρνηση, το κόμμα συνολικά έπαυε να έχει ρόλο και οι οργανώσεις και τα κομματικά μέλη, πλην εκείνων που έπαιρναν δημόσια αξιώματα, έμπαιναν από την κυβερνητική ηγεσία στο περιθώριο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ,  «το κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς», όταν έγινε κυβέρνηση.

            Σταδιακά και ιδιαίτερα με τη λαίλαπα των μνημονίων που υπηρέτησαν πιστά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε το φυλλορρόημα των κομματικών οργανώσεων  και η ιδιώτευση  της μεγάλης πλειονότητας των μελών τους. Ολα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, κατ΄αρχήν, αδυνατούν  πλέον να προσελκύσουν νέα κομματικά μέλη.

Ο  ΓΑΠ, που ήταν ο μοναδικός υποψήφιος αρχηγός το 2008(!!) η εκλογή του   αντί να γίνει από Συνέδριο, όπου οι σύνεδροι θα πρόσκεινταν στοιχειωδώς ιδεολογικά στο ΠΑΣΟΚ, έγινε με ψηφοφορία απ’ ευθείας από το  «λαό», δηλ. από ένα  ακαθόριστο εν γένει  ιδεολογικά σώμα. Ετσι εγκαινίασε αυτή τη μέθοδο πιστεύοντας ότι θα είναι ανεξέλεγκτος.

            Την εκλογή με τον ίδιο τρόπο  ακολούθησε  η ΝΔ με το Σαμαρά και  το Μητσοτάκη, το ΚΙΝΑΛ(πρώην ΠΑΣΟΚ) με τη Φώφη και τώρα με τον Ανδρουλάκη.

            Ο αρχηγός εκλεγμένος με αυτόν τον τρόπο είναι όντως ανεξέλεγκτος από τα κομματικά και κοινοβουλευτικά όργανα (π.χ.  Κεντρική Επιτροπή, Συνέδριο, Κοινοβουλευτική Ομάδα ) που έτσι υποβαθμίζονται, όμως αυτό εκ των πραγμάτων δεν συνεπάγεται μονιμότητα στην αρχηγική θέση . Υπο μία έννοια, πάντως, η εκλογή αρχηγού με καθολική ψηφοφορία σημαίνει τη συμμετοχή της κοινωνίας σε μια κομματική λειτουργία στα κατά τα άλλα κόμματα-φρούρια (κατά τη λαλιώτεια επιδίωξη).

       Τα κόμματα με τα ιδεολογικά τους χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα τα κοινοβουλευτικά, πρέπει να ανοιχθούν στην κοινωνία, που τα  ψηφίζει και τα χρηματοδοτεί μέσω του κράτους, με πλήρη εκδημοκρατισμό τους. Να πάψουν να είναι φρούρια και θιασώτες  του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Παραφράζοντας τον Αντρέ Μπρετόν είναι επίκαιρη η ρήση του: «Δημοκρατία είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»!!

Ο Προκόπης Παυλόπουλος, που επελέγη από τον Αλέξη Τσίπρα Πρόεδρος της Δημοκρατίας με κάποιου είδους συμφωνία με τον Κ. Καραμανλή(!..) θα «μπορούσε» να είχε λειτουργήσει σχετικά καλά, παρά την άκρατη πολυλογία του. Δυστυχώς γι’αυτόν, Πρωθυπουργός ήταν ο Τσίπρας, επιλογή των ΗΠΑ με σκοπό να «λύσει» το πρόβλημα των Σκοπίων και, αν θα πρόκανε(!), να ικανοποιήσει τις παραλογικές φιλοδοξίες της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Κύπρο. Και, ακόμα πιο δυστυχώς για τον ίδιο, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών αντέδρασε (και αντιδρά) έντονα.

Ετσι ο τέως Πρόεδρος στο τέλος του τσιρκοειδούς «δράματος» (και μόνο αυτό θα είναι αρκετό για να ακυρωθεί η επαίσχυντη «συμφωνία) της ψήφισης των φαιδρών Πρεσπών θα βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: να υπογράψει «αυτό το πράμα» ή να το αναπέμψει στη Βουλή ή αλλιώς να παραιτηθεί του αξιώματος. Τότε, στις δύο τελευταίες λύσεις οι «Πρέσπες» θα ματαιώνονταν και θα γλύτωνε από τον κίνδυνο του διασυρμού του και της συνενοχής του σε προδοσία. Και το χειρότερο, δεν «έκατσε στ’αβγά του», ελπίζοντας να λησμονηθεί ήσυχα, αλλά, ξαφνικά, τώρα ξιφούλκησε σθεναρά κατά της «συμφωνίας των Πρεσπών», ζητώντας την ...ακύρωσή της!!!

Ενώ όλοι θα περίμεναν ότι εκείνοι που θα έσπευδαν να επωφεληθούν από το περίεργο κίνημα των αντιεμβολιαστών (και προσεχώς, πιθανόν των αντιφαρμακιστών!), πέρα από τους γνωστούς ή υπονοούμενους, θα ήταν οι «ομάδες κρούσης» του ΣΥΡΙΖΑ, οι Ρουβίκωνες, ξαφνικά μας προέκυψαν οι «θεματοφύλακες του Συντάγματος»(!!), οι ομάδες κρούσης του Κασιδιάρη, η ακροδεξιά της ακροδεξιάς του Μιχαλολιάκου!!

Ευτυχώς! Και τούτο, διότι, ακόμη και σε πρώτη ματιά, το «κίνημα» αυτό είναι αφ’εαυτού καταγέλαστο. Η αντίφαση είναι πολύ μεγάλη, για να μπορεί να αποκρυβεί. Οι κατ’εξοχήν εχθροί της Δημοκρατίας, με το έμβλημα μάλιστα των ναζιστών, δεν μπορούν να πλασαριστούν ως «θεματοφύλακες του Συντάγματος», το σύμβολο, έστω, της Δημοκρατίας.

Εκανε λάθος ο Κασιδιάρης! Το έδαφος εκμετάλλευσης του παραλογικού αντιεμβολιαστικού «κινήματος» (ποικίλων εμπνευστών και στόχων...) είναι βαλτώδες(!), λόγω ακριβώς του παραλογισμού του. Αντίθετα, όταν καθοδηγείτο η «Χρυσή Αυγή» για τρίτο (ή και δεύτερο (!) στις φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ...) κόμμα, το έδαφος ήταν πρόσφορο, η πάνδημη αντίδραση κατά της λαθρομετανάστευσης, που διαπερνούσε, φανερά ή υπόγεια, όλους τους κομματικούς φορείς και τους ακομμάτιστους!

Ελπίζουμε να μην χρειαστεί, λοιπόν, να επανέλθουμε επ’αυτών!

Κυβέρνηση και  ΝΔ:

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Οπως είχαμε επισημάνει στο φύλλο 186  της «Ενημέρωσης» του Οκτωβρίου, η ΝΔ  ως Κυβέρνηση είναι, σχηματικά έστω, τριχοτομημένη. Στη Μητσοτακική, στην Καραμανλική, που είναι κσι η επικρατούσα, και στην Σαμαρική πτέρυγα.    Το επιπλέον στοιχείο των πολιτικών εξελίξεων που επηρεάζουν τα εσωκομματικά της ΝΔ είναι ότι οι εκλογές βρίσκονται χρονικά εγγύτερα. Αυτό σημαίνει ότι ο Μητσοτάκης ως  Κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να ανακόψει εκ των πραγμάτων  το υπερνεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της και να υπόσχεται παροχές, που αν θα τις υλοποιήσει θα είναι με δανεικά.

Η Μητσοτακική πλευρά,   αδύνατη εσωκομματικά και στηριζόμενη εσωτερικά  σε προσημιτικούς, σημιτικούς, ποταμίσιους, ΛΟΑΤΚΙδες  και ΕΛΙΑΜΕΠίτες προκαλούν τους νεοδημοκράτες βουλευτές και τα κομματικά στελέχη με τις αλλοπρόσαλλες  εγωιστικές  και ενδοτικές συμπεριφορές τους. Αλλωστε στις εκλογές όλοι αυτοί  θα είναι βαρίδια για το Μητσοτάκη.  Ο Μητσοτάκης στηρίζεται από τους εγχώριους και ξένους «επενδυτές», που επωφελούνται  από τη υπερνεοφιλελεύθερη πολιτική του, και από τη φθίνουσα πλέον σε ισχύ Γερμανία. Τον στηρίζουν  όσο βέβαια τους υπηρετεί...

Ο Γεραπετρίτης

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση Γεραπετρίτη, που διετέλεσε και Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης του ΓΑΠ. Όταν ο ανεκδιήγητος Τσίπρας ζήτησε ξαφνικά την παραίτηση Μητσοτάκη και εκλογές, ο Γεραπετρίτης με άρθρο του στην «Καθημερινή» υποστήριξε ότι η παραίτηση του πρωθυπουργού δεν επιφέρει και πτώση της Κυβέρνησης και ότι η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ θα εκλέξει νέο αρχηγό και πρωθυπουργό. Αν αυτό δε χαρακτηρίζει την ανοησία του ανδρός, τότε υποκρύπτει υπονόμευση  του Μητσοτάκη!

             Ο Μητσοτάκης έχασε λόγω πανδημίας(;) ή λόγω εσωκομματικών αντιδράσεων(;) δύο, τουλάχιστον, ευκαιρίες  να κάνει εκλογές, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανακάμπτει. Προφανώς δε τον θέλουν κυρίαρχο στη ΝΔ, επειδή η ενδοτική στάση του, ιδιαίτερα στα Ελληνοτουρκικά, προσκρούει  στην αντίθεση της πλειονότητας των στελεχών και των ψηφοφόρων της. Φαίνεται ότι φοβάται  τον «καραμανλικό» Δένδια, ως πιθανό διάδοχό του, γι’αυτό και τον τελευταίο καιρό έχει αναλάβει ο ίδιος τις διπλωματικές επαφές.

            Η καραμανλική πτέρυγα, μετά την ομιλία του Κ. Καραμανλή τον Οκτώβριο του 2021 στο ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής», που, εμμέσως πλην σαφώς, κάλεσε το Μητσοτάκη ν’ αλλάξει πολιτική (μίλησε για κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική συνοχή, Εθνική στρατηγική στα εθνικά θέματα, ιδιαίτερα με την Τουρκία κ.λπ) δραστηριοποιείται και δημιουργεί σοβαρή αντίθεση στα μητσοτακικά σχέδια. Ομως  ο εκφραστής της δεν έχει οριοθετήσει σαφώς την διφορούμενη στάση του απέναντι στον Τσίπρα, και είναι ασαφές  το επόμενο βήμα του. Μήπως αυτό σημαίνει υποψηφιότητα για Προέδρος ;   

Η σαμαρική πλευρά, η μικρότερη, έχει σαφή αντίθεση στα εθνικά θέματα με το Μητσοτάκη. Ο Σαμαράς έχει δηλώσει ότι δε θα ψηφίσει τις Πρέσπες και πιθανόν θα συμπράξει με τον Καραμανλή, αν αυτός ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του.

Τα τεκταινόμενα και οι δυσκολίες στη ΝΔ είναι σημαντικά, επειδή ως κυβερνητικό κόμμα επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις  στο άμεσο μέλλον, που θα περιλαμβάνει και τις επικείμενες εκλογές.

Στο  ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν

Αν στη ΝΔ και στην Κυβέρνηση υπάρχουν δυσκολίες, τι να πουν στο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν.

            Η ήττα του 2019 δεν τους έχει γίνει μάθημα ούτε ασχολήθηκαν να κάνουν, ως «αριστεροί», αυτοκριτική. Δεν έχουν αντιληφθεί άραγε ότι η ήττα αυτή ήταν στρατηγική;. Δηλ. πώς ένα κόμμα αυτοχαρακτηριζόμενο ως αριστερό υπηρέτησε με συνέπεια το σύστημα εξουσίας και εξάρτησης με τα μνημόνια, τις Πρέσπες, την αθρόα είσοδο λαθρομεταναστών, τον ενδοτισμό, την παραχάραξη της βούλησης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και πολλά άλλα αρνητικά,   όταν προεκλογικά υπόσχονταν τα ακριβώς αντίθετα. Το 2015 τους ψήφισαν ως αριστερό κόμμα που θα έκανε τομές και θα ύψωνε το ανάστημά  του στους ξένους «εταίρους». Οσοι τους ψήφισαν, κυρίως πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, διαψεύστηκαν. Και η διάψευση αυτή θα ήταν μεγαλύτερη, αν γνώριζαν ότι ξένοι παράγοντες, κυρίως οι ΗΠΑ του Ομπάμα αλλά και γερμανικοί κύκλοι, τους προώθησαν, βιαστικά μάλιστα, για να ξεφορτωθούν τον ανεπιθύμητο Σαμαρά, που δεν θα υπέγραφε, όπως έκαναν αυτοί, ποτέ τις Πρέσπες και τους επαχθείς όρους εκχώρησης στους δανειστές της δημόσιας περιουσίας.

            Τώρα ψάχνουν να βρουν νέο  προσωπείο. Να παραμείνουν  «αριστερά» ή να εμφανισθούν ως «κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατία»;  «Μέγα πρόβλημα» που προκαλεί το διαγκωνισμό των «τάσεων» (ΡΕΝΕ, Ομπρέλα, Προεδρικούς, Νέστορες, Γέφυρες κ.λπ.). Βέβαια  τους χαλάει την κρέμα της σοσιαλδημοκρατίας το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη. Κάτι που υποχρέωσε τον Τσίπρα να ζητάει από το Δεκέμβρη  ξαφνικά, εκλογές, «για ν’αλλάξει την ατζέντα», όταν μέχρι τότε έλεγε ότι αυτές είναι ευθύνη του Μητσοτάκη.  Μάλιστα το Μάρτη έλεγε (συνέντευξη στο ΟΡΕΝ) «Δεν ζητάμε εκλογές με 7.500 νεκρούς και 600 διασωληνωμένους  γιατί είμαστε σοβαρή πολιτική δύναμη ». Οταν ζήτησε εκλογές οι θάνατοι ήταν 20.000 και οι διασωληνωμένοι 700! Αρα η σοβαρότητα πού πήγε;

Κι άλλο: Aχτσιόγλου: «Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά»!! Μα τότε παραδέχονται ότι, για να κερδίσουν, θα υποδαυλίζουν την ανωμαλία!!!

Η σύγχυση που διακατέχει τον Τσίπρα και τα στελέχη του  ΣΥΡΙΖΑ αντανακλάται στην ασκούμενη αντιπολίτευση που είναι ανερμάτιστη, αλλοπρόσαλλη και  ανιδεολόγηγητη  απέναντι μάλιστα στον ευάλωτο  Μητσοτάκη και την Κυβέρνησή του. Μωραίνει Κύριος...

             Ο Τσίπρας, που μάλιστα αρέσκεται σε εξυπνακίστικες «ατάκες», υπόσχεται  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως Κυβέρνηση θα δώσει θα θα. Το δις εξαμαρτείν...

            Ετσι δεν πρόκειται να ανακάμψουν. Να αποτελέσουν δηλ. ξανά κόμμα εξουσίας σ’ ένα δικομματικό σύστημα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Αν προσβλέπουν στην υποστήριξη του Μπάιντεν, αυτή δεν είναι καθόλου δεδομένη. Προστέθηκε  και η δυσαρέσκεια Πάιατ για τη μη ψήφιση της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας, για την οποία  οι ΗΠΑ ήθελαν και την θετική ψήφο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το περιβόητο Συνέδριο, που συνεχώς αναβάλλεται «λόγω κορωνοϊού», στην πραγματικότητα λόγω της υπόγειας διαμάχης μεταξύ των πρώην Πασόκων, που εισπήδησαν στο ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζουν το 90% των ψηφοφόρων του 2015, και των παλαιών του 3% για το ποιος θα ελέγχει το κόμμα. 

Ο Τσίπρας καλοβλέπει την εκλογή του αλά Ανδρουλάκη, δηλ. από το «λαό», ώστε να περιθωριοποιήσει τα κομματικά όργανα και να διορίζει τους εκλεκτούς του. Ακούγεται μάλιστα ότι θέλει να διορίσει ως γραμματέα του κόμματος τον Σπίρτζη! Ομως με μια ακόμη ήττα σε εκλογές η θέση του θα είναι άκρως επισφαλής.

Στην υποθετική περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ επανέλθει στην Κυβέρνηση, είναι βέβαιο ότι θα πράξει τα αντίθετα απ’ όσα ως αντιπολίτευση υπόσχεται, όπως και την περίοδο 2015-2019, με τα εθνικά θέματα σε μέγιστο κίνδυνο.

 ΚΙΝΑΛ Στον απόηχο της εκλογής Ανδρουλάκη

Τελικά απαντήθηκε εν πολλοίς το ερώτημα γιατί εκλέχτηκε αρχηγός του ΚΙΝΑΛ ο Ανδρουλάκης. Αν και παιδί του κομματικού μηχανισμού, εκλεκτός του Σημίτη και του Βενιζέλου, αξιοποίησε τη συμμετοχή του στην Ευρωβουλή, από την οποία προς παρόν δεν έχει ακόμη παραιτηθεί, για να αποκτήσει ερείσματα στους «εταίρους» και την «εξωθεν καλή μαρτυρία». Αλλωστε έδωσε εγκαίρως σήματα στους γερμανούς φίλους του προτείνοντας την πάγια γερμανική  θέση κατάργησης του βέτο  των μικρών χωρών (όπου ακόμη υπάρχει) κάτι που στρέφεται και κατά της Ελλάδας. Οταν ρωτήθηκε από το Λοβέρδο στο ντιμπέιτ των πέντε  ποιά είναι η θέση του για τη «Συμφωνία των Πρεσπών», δεν απάντησε,αν και το Φεβρουάριο του 2019, δηλ. πριν τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, στη Κεντρική Επιτροπή του ΚΙΝΑΛ είπε: «δεν μπορεί κάποιος που έχει κάνει υπουργός του ΠΑΣΟΚ να λέει όχι σε σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό».

Οπως φαίνεται, την εκλογή του στήριξαν και εγχώριοι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες με συνέπεια όλα τα ΜΜΕ να τον υπερπροβάλλουν ως «νέο ωραίο και άφθαρτο», προσβλέποντας  στη σχέση του με τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ότι είναι ευρωπαϊστής και συνεπώς θα στηρίξει τις επιχειρήσεις τους.

            Ο Λοβέρδος, που οι αρχικές δημοσκοπήσεις τον παρουσίαζαν πρώτο, δεν είχε καμμία τύχη όταν δήλωσε ότι θα αναβιώσει το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και θα καταψηφίσει τη «Συμφωνία των Πρεσπών». Τον εμφάνιζαν, μάλιστα, ως έτοιμο να συμπράξει με το Μητσοτάκη. Ο ΓΑΠ ήταν η εύθυμη νότα των εσωκομματικών εκλογών, αν και τελικά δεν διευκρινίστηκε ποιός τον ανέσυρε από τη ναφθαλίνη, ο Πάιατ ή ο ίδιος;

            Στο διάστημα που θα μεσολάβήσει μέχρι τις βουλευτικές εκλογές, όποτε γίνουν, ο Ανδρουλάκης και το ΚΙΝΑΛ  θ’αποφύγουν να διατυπώσουν καθαρές θέσεις, στα μεγαλα  εθνικά προβλήματα, ιδιαίτερα αυτά που θα ενοχλήσουν τους ξένους φίλους του,  για να μην φθαρούν πρόωρα. Θ’ ακολουθήσουν τη διμέτωπη  γραμμή κατα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, για ν’αυξήσουν τα ποσοστά τους προσδοκώντας την επιστροφή οίκαδε των  απολωλότων ψηφοφόρων. Δεν διαφαίνεται ότι θα συνεργαθούν μετεκλογικά με ΝΔ  ή ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να αποκλείονται αποστασίες σε περίπτωση αρνητικού εκλογικού αποτελέσματος.

Τα υπόλοιπα κόμματα

Για το ΚΚΕ η αντιπολίτευση που ασκεί,  όπως και  τα λεγόμενά του,  θεωρούνται δεδομένα. Στερεοτυπικοί αφορισμοί και ορισμοί χαρακτηρίζουν τις δηλώσεις και τις θέσεις του, δυστυχώς. Με τον απομονωτισμό του θέλει να περιχαρακώσει το στελεχιακό δυναμικό του από «βλαβερές επιρροές».

Με τον Κουτσούμπα φαίνεται, πάντως, να έχει κάπως πιο ρεαλιστικές προσεγγίσεις, ως αποτέλεσμα της αργής και σταδιακής  αποστασιοποίησής του από το σύμπλεγμα της παρανομίας και του δογματισμού. Μπορεί να παίζει πιό ενεργό ρόλο στην πολιτική. Σημαντικό επίσης είναι οι θετικές θέσεις του για τα εθνικά θέματα.

Για τον Βαρουφάκη Καλύτερα να ερωτηθεί ο Σόρος αντ’ αυτού.

Για τον Βελόπουλο, να’ ναι καλά οι αντιεμβολιαστές και οι κηραλοιφές του.

Για τα υπόλοιπα δεξιότερα της Ν.Δ. κυοφορούμενα κόμματα, επιφυλλασσόμαστε...