ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Εδώ και περίπου δύο μήνες οι Γάλλοι βρίσκονται στο δρόμο διαμαρτυρόμενοι για τις  μεταρρυθμίσεις για τα ασφαλιστικά και τα εργασιακά, που προσπάθησε και πέρασε η Γαλλική Κυβέρνηση.

Όλα ξεκίνησαν, όταν πριν από 2 μήνες περίπου η Γαλλική Κυβέρνηση παρουσίασε το σχέδιο νόμου για τα εργασιακά, τον περίφημο νόμο «Ελ-Κομρί», που ουσιαστικά ενισχύει τις επιχειρησιακές συμβάσεις έναντι των συλλογικών. Συγκεκριμένα το σχέδιο νόμου, το οποίο η Γαλλική Κυβέρνηση επιδιώκει με Προεδρικό Διάταγμα του Ολάντ να περάσει μέσω Γερουσίας και μετά μέσω της Βουλής, αφήνει στις εταιρείες το δικαίωμα να επιβάλλουν δικά τους ωράρια, διαφορετικά από αυτά των συλλογικών συμβάσεων, που αυτή τη στιγμή προβλέπουν 35 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας. Οι εταιρείες θα έχουν δικαίωμα να επιβάλλουν στους εργαζόμενους 48 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας (που σε εξαιρετικές περιπτώσεις θα μπορεί να επεκτείνεται ακόμα και σε 60!) με ανώτατο ημερήσιο ωράριο τις 12 ώρες(!), χωρίς αυτές οι ώρες να αποζημιώνονται, αλλά να αντισταθμίζονται με ρεπό!!

Οι γαλλικές κινητοποιήσεις υπό την καθοδήγηση των συνδικάτων (υπενθυμίζουμε ότι τα συνδικάτα έχουν κύρος και ισχύ στον Γαλλικό λαό) συνεχίζουν με αμείωτο ρυθμό (με βασικό σύνθημα «Εμείς δεν είμαστε Έλληνες»), προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στις μεταφορές και στα καύσιμα της Γαλλίας. Εφτά συνδικάτα ενώθηκαν σε ένα ενιαίο μέτωπο κατά της μεταρρύθμισης, προκαλώντας ήδη σοβαρά προβλήματα στην κυβέρνηση και στον Ολάντ, τα ποσοστά του οποίου έχουν φτάσει στο χαμηλότερο σημείο. Στις κινητοποιήσεις δυναμικό παρών έχουν δώσει και οι νέοι της Γαλλίας με λύκεια να παίρνουν μέρος στις διαδηλώσεις, αφού, όπως χαρακτηριστικά δηλώνουν οι νέοι «Είναι το μέλλον μας, εναπόκειται σε εμάς να κινητοποιηθούμε τώρα για το μέλλον μας (…), θα συνεχίσουμε τις κινητοποιήσεις, εάν η κυβέρνηση δεν σταματήσει».

Οι παραινέσεις Ολάντ, «πρέπει να ξέρει κάποιος ποια στιγμή πρέπει να σταματήσει μια απεργία», ελπίζοντας ότι οι κινητοποιήσεις θα λάβουν τέλος λόγω της διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού κυπέλλου, φυσικά δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και μέχρι τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό, τα συνδικάτα ετοιμάζονται για πιο δυναμικές κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή ακόμα και των πιλότων.

            Οι γαλλικές κινητοποιήσεις ίσως να είναι ο προάγγελος γενικού ξεσηκωμού των λαών κατά της λαίλαπας της Ε.Ε, που θέλει να επιβάλλει φτωχοποίηση των λαών και εργασιακούς μεσαίωνες. Το ΑΣΚΕ είχε μιλήσει για το πείραμα που ξεκίνησε σε Ελλάδα, Πορτογαλία και άλλες χώρες υπό το καθεστώς μνημονίων και  σιγά σιγά θα προχωρούσε και στις λεγόμενες ισχυρές χώρες. Η Γαλλία, κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας και υπό το καθεστώς της Ε.Ε. έχει σοβαρά προβλήματα ανταγωνιστικότητας, με αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής και την εισαγωγή προϊόντων από άλλες χώρες.

Η σθεναρή αντίσταση του Γαλλικού λαού, που σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τα δικά μας δεινά, θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς όλους εμάς, που παρόλες τις συμφορές που έχουν φέρει τα μνημόνια, κρατάμε ακόμα (ας ελπίσουμε όχι πολύ ακόμα)  παθητική στάση.

Στο χώρο του επαγγελματικού (!) αθλητισμού ανεφύη κάτι περίεργο μέσα στη διαλυμένη κοινωνία μας. Ενας αθλητής μεγάλος, με παγκόσμια αναγνώριση, με παράξενα υψηλό ήθος και φρόνημα αποχώρησε από τα γήπεδα ο ίδιος, όπως μπήκε, ήσυχα και μετριόφρονα, σαν να μην είχε επιτύχει τίποτα σημαντικό. Το μεγαλύτερο φιλοφρόνημα που αμίλητος δέχτηκε ήταν από το μεγάλο, απαιτητικό προπονητή του: «Θα’ θελα ο γιος μου να γίνει σαν τον Δημ. Διαμαντίδη!»

Πολλοί έχουν μείνει άναυδοι με την πρωτοφανή ευκολία που οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ καταπατούν κάθε προεκλογική τους εξαγγελία, δικαιολογούν κάθε τους ξεδιάντροπη πράξη και πρακτική σαν αναγκαία ή δικαιωματική, και επιπλέον λοιδορούν και χλευάζουν όποιον διαμαρτύρεται. Θα έπρεπε, όμως, να εκπλησσόμαστε; Ας δούμε, για αυτό, λίγο την ιστορία τους.

Μετά τη μεταπολίτευση επιχειρήθηκε μια μεθοδευμένη διαπαιδαγώγηση του ελληνικού λαού στη γενικευμένη ασυδοσία, την καταπάτηση κάθε κανόνα, γραπτού και άγραφου, σε συνδυασμό με τη συνειδητή, κατευθυνόμενη, προϊούσα απαξίωση της αίσθησης χρέους του πολίτη προς το κοινωνικό σύνολο. Πρώτος διδάξας ο αείμνηστος μέγας δημαγωγός ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Που εκμεταλλεύτηκε τη (δικαιολογημένη) ανάγκη απελευθέρωσης μετά τη δικτατορία και έριξε το σύνθημα για πλήρη ικανοποίηση κάθε αιτήματος, διάχυση της αποχαλίνωσης και ενεργοποίηση όλων των κατώτερων πολιτικών ενστίκτων του λαού. Μόνον έτσι, ο λαός, εξελισσόμενος σε άθροισμα ατόμων, θα μπορούσε να αποδεχθεί την πολιτική του. Και ο δημαγωγός τα κατάφερε.

Όμως, το ΠΑΣΟΚ, ο βασικός πολιτικός εκφραστής αυτής της τάσης, δε θα μπορούσε να πετύχει στο στόχο του, ως κυβέρνηση και εξουσία, αν δεν περιέβαλλε αυτή τη διαπαιδαγώγηση με ένα ιδεολόγημα και αν δεν συνεπικουρούνταν από μέρος της αντιπολίτευσης.

Ιδεολόγημα βρέθηκε και ήταν «η κοινωνία των δικαιωμάτων και των μειονοτήτων»!. Σε Δικαίωμα αναγορεύτηκε η επιθυμία σε κάθετι. Αρκεί κάποιος, ο οποιοσδήποτε, να ζητούσε κάτι, το ο,τιδήποτε.  Το Δικαίωμα ανήχθη στο υπέρτατο ιδεολογικό τοτέμ, η διεκδίκησή του σε αυτοσκοπό και ο κάθε ένας που αντιστεκόταν σε αυτό τον εκφυλισμό σε συντηρητικό. Δικαίωμα να δουλεύουμε όσο θέλουμε, να κάνουμε διακοπές όποτε και όσο θέλουμε, να αξιολογούμαστε όποτε θέλουμε και από όποιους θέλουμε, να χτίζουμε όπου θέλουμε, να πληρώνουμε όσο φόρο και όσες εισφορές θέλουμε, να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας όπως εμείς θέλουμε. Και επειδή πρόκειται για διαστροφή, για τάση χωρίς όριο, φτάσαμε, μετά από χρόνια διαπαιδαγώγησης, να ακούμε τον πιο απίθανο ισχυρισμό διατυπωμένο ως δικαίωμα. Και η διαστροφή αυτή παντρεύτηκε με την έτερη, αυτή της βάπτισης κάθε μικρής ή μεγάλης ομάδας ως προστατευόμενης και χρήζουσας προστασίας, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες για την πλειονότητα επιδεινώνονταν. Δικαιώματα οι επιθυμίες των λαθρομεταναστών, δικαιώματα οι επιθυμίες των ομοφυλόφιλων, δικαιώματα οι επιθυμίες των ζωόφιλων.

Το ρόλο του αντιπολιτευόμενου επίκουρου κλήθηκε με... ειλικρινή διάθεση να παίξει η «Ανανεωτική Αριστερά» (σ.σ. ανανέωσε μάλλον τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά παρά την Αριστερά...), μέσα από όλα τα κανάλια διαμόρφωσης γνώμης που κατέλαβε συστηματικά από το 1981 και μετά. Έτσι, από τους «διανοούμενους», τους δημοσιογράφους, τα ΜΜΕ, τις κομματικές νεολαίες, τα τελευταία χρόνια τις διάφορες ΜΚΟ, γενιές ολόκληρες στη μεταπολίτευση διαπαιδαγωγήθηκαν στο δικαίωμα και τη διεκδίκησή του. Ολόκληρη η κοινωνική και προσωπική ζωή μετατράπηκε σε κυνήγι των δικαιωμάτων, στην ουσία σε ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών και τελικά σε εκζήτηση. Την ίδια ώρα η έννοια των κοινωνικών υποχρεώσεων υποχωρούσε ως συντηρητική.

Τώρα, ο προηγουμένως φερόμενος ως αντιστασιακός και νυν υπηρέτης της κατοχής ΣΥΡΙΖΑ, φυσική κομματική μετεξέλιξη αυτού του χώρου, διατηρώντας στους κόλπους του τα πιο ασύδοτα και αριβίστικα στοιχεία, ασκεί την εξουσία, όπως έχει μάθει. Και είναι τουλάχιστον κωμικό ότι από τη μια προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τώρα τις αξιώσεις των  ψηφοφόρων του, μιας και ως κυβέρνηση δε σκόπευε να υλοποιήσει αυτά που υποσχόταν. Ενώ από την άλλη τα στελέχη του, συνηθισμένα στο να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς κόστος, επιδίδονται σε διαγωνισμό αμετροέπειας και ακρότητας, φραστικής και έμπρακτης. Ασελγώντας πάνω στην πατρίδα και στο λαό, στα πάντα, από τους φυσικούς πόρους μέχρι την παιδεία και τη νοημοσύνη μας.  Δε μας κάνει εντύπωση.

Απλά να γνωρίζουν ότι το ήθος αυτό, επείσακτο, σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική παράδοση του ελληνικού λαού, αλλά σε πλήρη συμφωνία με τα ήθη της σημερινής εν παρακμή Δύσης, κάποτε, σύντομα, θα εκλείψει μαζί με τους ίδιους. Όταν ο λαός αναδείξει από μέσα του το καλά κρυμμένο ήθος του, προϊόν της μακραίωνης ιστορίας του.

Μετά από μια μικρή εισαγωγή από το συντονιστή της εκδήλωσης το λόγο πήρε ο  φίλος  κ. Μανώλης Μηλιαράκης, επίτιμος, πλέον, πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας, και τόνισε ότι, ευρύτερα, εθνικά θέματα δεν είναι μόνο τα αναφερόμενα στο Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και άλλα, όπως της εθνικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας, της Παιδείας και Πολιτισμού (μέγας στόχος της Νέας Τάξης), το δημογραφικό, το  περιβαλλοντολογικό πρόβλημα.

Μετά το Α’ Μνημόνιο (2010) του Γ. Παπανδρέου η «Χριστιανική Δημοκρατία», όπως και το ΑΣΚΕ, θεώρησε ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό Κατοχή (από Δ.Ν.Τ και Ε.Ε., δηλ. Γερμανία) και, μαζί με το ΑΣΚΕ και μεμονωμένους ευαίσθητους πολίτες, ξεκίνησαν τον Αγώνα για την Εθνική και Κοινωνική ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, κάνοντας ιδιαίτερα θερμή μνεία στην προσφορά και τις πρωτοβουλίες του αναντικατάστατου Νίκου Καργόπουλου του ΑΣΚΕ, και στηλιτεύοντας τον «όρκο πίστεως» όλων τους στις κατοχικές δυνάμεις(!), και μαζί τους ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ !!

Στηλίτευσε την ενδοτικότητα των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ για τη στάση τους στο νέο σχέδιο υποταγής της Κύπρου, την ονομασία του Αιγαίου «νατοϊκά ύδατα», την παθητικότητά τους απέναντι στις προκλήσεις Τουρκίας, Σκοπίων, Αλβανών και τις εξοργιστικές ανθελληνικές  δηλώσεις υπουργών τους.

Γενικότερα, κλείνοντας, χαρακτήρισε όλους τους εν τη Βουλή πολιτικούς( σε αντίθεση με τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών) ως υπηρέτες των δανειστών και κατέληξε ότι ευρισκόμενοι, πλέον, σε κατάσταση πολέμου πρέπει να υπάρξει ελπίδα μέσω ενός Πατριωτικού Αντιμνημονιακού Κινήματος (σ.σ. νέος όρος της Χριστ. Δημοκρατίας) πέρα και έξω από όλα τα μνημονιακά κόμματα.

Ακολούθησε ο  κ. Θέμος Στοφορόπουλος, πρέσβης επί τιμή, που νέος διπλωμάτης τότε, το 1987, πρέσβης στην Κύπρο, παραιτήθηκε (μαζί με λίγους άλλους), διαμαρτυρόμενος για το απροσδόκητο κοινό ανακοινωθέν Α. Παπανδρέου-Οζάλ στο Νταβός για ...συνδιαχείριση του Αιγαίου(!), που ευτυχώς μετά αποκηρύχθηκε (το γνωστό «mea culpa»: σφάλμα μου!).

Ανέπτυξε το ιστορικό, κυρίως μετά το 1974, των συνεχών υποχωρήσεων σε όλα τα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα στις σχέσεις μας με την Τουρκία, που συνεχώς προωθεί τον έλεγχο του Αιγαίου, ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις συζητούν(!) όλες τις τουρκικές απαιτήσεις σε περίπου 40(!) συνεδρίες(!), αντί να προωθούν την εφαρμογή του δικαιώματος 12 μιλίων στα χωρικά μας ύδατα. Ολα τα κόμματα, λόγω των εξαρτήσεών τους από «φίλους» και εχθρούς(!) απλώς παρακολουθούν τις εξελίξεις σε βάρος της Ελλάδας σε όλα τα εθνικά θέματα, ακόμη και στα εσωτερικά και μάλιστα στην ηθελημένη (;) καταστροφή της γλώσσας μας !

Αναφερόμενος στον προκυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ το διχοτομημένο ανάμεσα στους λενινιστές και στους « ευρωκομμουνιστές» υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, όπου για λίγο χρόνο ήταν διπλωματικός σύμβουλος, ανέφερε τον ευρέως διαδεδομένο χαρακτηρισμό της πολιτικής των ηγεσιών από τον Κύρκο (έως σήμερα...) ως Κυρκόπορτα(!).

Και κλείνοντας την άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυσή του προειδοποίησε ότι, έτσι, με τέτοια πολιτική, τα πάντα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή (εφόσον δεν υπάρξει εθνική λαϊκή αντίδραση)...

Επόμενος ομιλητής ήταν ο Θεσσαλονικιός φίλος μας  κ. Γαβριήλ Αβραμίδης, τ. Βουλευτής του Άρματος Πολιτών, συνεργαζόμενου, προκυβερνητικά..., με τους ΑΝΕΛ, ασχολούμενος διαρκώς με τα εθνικά θέματα και βαθύς γνώστης των σχεδίων, των μηχανισμών της Τουρκίας, συμμετέχων σε όλες τις δράσεις του πιο δυναμικού και συνειδητοποιημένου στοιχείου του Ελληνισμού, των Ποντίων, όπου ελληνικής γης.

Ανέπτυξε τις αρνητικές εξελίξεις σε όλα τα εθνικά θέματα, αποκαλύπτοντας π.χ. ότι όλοι οι Τούρκοι αξιωματικοί στα ελληνικά νησιά είναι στελέχη της μυστικής στρατιωτικής υπηρεσίας(...), ιδιαίτερα εστιάζοντας την ανάλυσή του στην εσωτερική επίθεση των Συριζαίων κατά παντός εθνικού στοιχείου στη χώρα μας. Η προσπάθεια εκρίζωσης όλων όσων συνιστούν την προαιώνια ιδιοσυστασία των Ελλήνων είναι χειρότερη και από αυτήν για την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, την εκδίωξη των Ελλήνων, ιδίως της νεολαίας, και την αντικατάστασή τους από αλλοεθνείς και αλλόδοξους. Και έκλεισε επαινώντας το ΑΣΚΕ (και ιδιαίτερα το Νίκο Καργόπουλο) αποκαλώντας το δάσκαλό του.

Τέλος ο Νίκος Λεοντόπουλος μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ, ανέλυσε τα αίτια των δεινών στη χώρα και έκανε συγκεκριμένες προτάσεις ως πρώτες ενέργειες του ΑΓΩΝΑ για ΕΘΝΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. (τα κυριότερα σημεία της ομιλίας του στο ομώνυμο άρθρο του προηγουμένου-Απριλίου-φύλλου της «Ε»)

Η εκδήλωση έκλεισε με τη συζήτηση με ενδιαφέρουσες απόψεις και προτάσεις από πολλούς των συμμετασχόντων, όπως π.χ. από το Γιώργο Κουρούκλη, Θανάση Κουρταλίδη, Πάρη Ορφανιώτη.  

Ισχυρίζονται  διάφοροι «ξύπνιοι»  ότι «κακώς μπήκαμε στο ευρώ, αλλά τώρα δεν μπορούμε να βγούμε, γιατί  θα καταστραφούμε, επειδή δεν παράγουμε τίποτα »  (το νέο «επιχείρημα» των ευρωπαϊστών). Το επιχείρημα αυτό υποστηρίζεται και από δεξιούς, «αριστερούς» και αριστερούς πολιτικούς  παρατρεχάμενους, γνωστούς και μη εξαιρετέους...

Δε μας λένε όμως πώς θα ζούμε με το ευρώ, αν δεν παράγουμε; Mε δανεικά ή θα τα «κόβουμε από τον τοίχο»;

 Αντιπαρερχόμαστε το ερώτημα γιατί καταστραφήκαμε με το ευρώ ως «μη πολιτικά ορθό»! Αλλωστε οι «ξύπνιοι»  πλούτισαν με το ευρώ και τα μνημόνια. Γι’ αυτό φοβούνται μήπως καταστραφούν, αν φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ τους.