ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το Α.Σ.Κ.Ε. δεν πήγε καλά στις εκλογές ή μάλλον πήγε άσχημα. Το ότι γυρίσαμε στα επίπεδα του 1996 (λίγο πάνω από 2000), και το ότι «άλλο Ευρωεκλογές και άλλο οι Εθνικές εκλογές», όπου είχαμε, μετά από πολλά χρόνια, πάρει περίπου 10.000, δεν μπορεί να μας κάνει ευχαριστημένους. Το ίδιο ισχύει και για το ότι όλοι, εκτός του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., είχαν σημαντικές απώλειες.

Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι το Α.Σ.Κ.Ε. δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις εκλογές. ’λλωστε είναι γνωστό ότι η κύρια δραστηριότητα μας, η ενημέρωση των πολιτών, οι αναλύσεις - προτάσεις και οι διάφορες εκδηλώσεις μας γίνονται σε μη προεκλογικές περιόδους. Αυτά, όμως, δεν σημαίνουν πως η συμμετοχή μας στις εκλογές δεν έχει ειδική σημασία. Στη διάρκειά τους η φωνή μας ενδιαφέρει πιο πολλούς και σε σχέση με τους στόχους μας είναι, θεωρητικά, πιο αποτελεσματική. Και ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα μας κάνει ευκολότερα αποδεκτούς και ευρύτερα αναγνωρίσιμους, ενώ ένα δυσάρεστο αναγκαστικά επενεργεί περιοριστικά, πέρα από το ότι κάνει πιο δύσκολη την αντιμετώπιση των, ούτως ή άλλως, δυσκολιών μας, όπως την εξόφληση του οικονομικού εκλογικού χρέους μας που ανέρχεται σε περίπου 4.000.000 δρχ.

Εννοείται, φυσικά, ότι όλα τα παραπάνω δεν επηρεάζουν ούτε κατά κεραία την απόφαση μας από την αρχή για τη συνέχιση της πορείας του αγώνα μας.

Και εννοείται, επίσης φυσικά, ότι το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα είναι πλήρως εξηγήσιμο και δικαιολογημένο. Εκ των υστέρων, βέβαια, γιατί παρότι προβλέπαμε μείωση της εκλογικής μας δύναμης, δε φανταζόμαστε ότι θα συνέβαινε σ' αυτό το βαθμό. Δεν περιμέναμε ότι ήταν δυνατό το 87% των Ελλήνων να στρεφόταν προς αυτούς που μέχρι χθες κατηγορούσε. Δεν υπολογίσαμε ότι ο διαφαινόμενος κίνδυνος (μέσω καθοδηγούμενων δημοσκοπήσεων και δημοσιευμάτων) μη εισόδου στη Βουλή του ΔΗΚΚΙ και ΣΥΝ θα μας αφαιρούσε ψήφους, ούτε ότι οι φαιδρότητες του Χαραλαμπίδη θα παίρνονταν στα σοβαρά (λόγω και κάποιων σοβαρών υποψηφίων του).

Και η αλήθεια, επίσης, είναι ότι το ΑΣΚΕ, τα μέλη, οι φίλοι και πολλοί από τον περίγυρο μας δούλεψαν πραγματικά και συστηματικά. Ολόκληρη, σχεδόν, την Ελλάδα επισκεφθήκαμε, μοιράστηκαν σε 2-3 μήνες 80.000 προκηρύξεις, 6.000 αφίσες, έγιναν πολλές συγκεντρώσεις, δημοσιεύτηκαν άρθρα μας, είχαμε και τα 2 πεντάλεπτα στην τηλεόραση, όχι τόσο επιτυχημένα λόγω κόπωσης και βιασύνης, και περισσότεροι από άλλες φορές βοήθησαν. Αυτά, φυσικά, είχαν (και θα έχουν μελλοντικά περισσότερα) πολλά θετικά αποτελέσματα.

Το Α.Σ.Κ.Ε. έγινε, ανεξάρτητα από τις ψήφους, ευρύτερα γνωστό, συζητήθηκε περισσότερο, στο Λεκανοπέδιο, τη Θεσσαλονίκη και τις Ράχες Ικαρίας πήγαμε και εκλογικά πολύ καλύτερα από προηγούμενα, οι επαφές και γνωριμίες αυξήθηκαν, η φωνή μας έγινε περισσότερο αποδεκτή.

Το αποτέλεσμα των εκλογών κατέπληξε ακόμη και αυτούς που το επιδίωξαν. Ήχησε δυσάρεστα ακόμη και σε πολλούς από τους ψηφοφόρους των νικητών. Και πράγματι είναι πολύ ανησυχητικό, σχεδόν, σε όλους, ακριβώς γιατί ήταν, σε πρώτη ματιά τουλάχιστον , αφύσικο. Σα φούσκα παρατεντωμένη που ετοιμάζεται να εκραγεί...

Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλές εξηγήσεις, που σχεδόν όλες φαίνονται, εκ των υστέρων βέβαια, λογικές: η αναπόφευκτη πόλωση (δεν ήταν, άλλωστε μικρό πράγμα 10-15 χιλ. «στελεχών» να χάσουν ή να κερδίσουν τον παράδεισο των δισεκατομμυρίων της διαχείρισης) ο τρομακτικός ρόλος των Μ.Μ.Ε., που, με το αζημίωτο, πέταξαν και το τελευταίο φύλλο συκής και οργίασαν ως όργανα ξέφρενης προπαγάνδας στα «πρωτοσέλιδα» τους· η απουσία πραγματικά αντιπολιτευτικών κοινοβουλευτικών κομμάτων (εκτός του Κ.Κ.Ε., που όμως η ιστορία, η ιδεολογία και η τακτική του δρουν αυτοπεριοριστικά), που αυτοϋπο­νομεύτηκαν αφήνοντας να εννοηθεί μια μελλοντική συνεργασία τους με το ΠΑΣΟΚ·η αδυναμία των μικρότερων ή ο αποκλεισμός τους (από του) να ακουστεί ευρύτερα μια άλλη, πραγματικά, φωνή και πρόταση (εκτός από ένα που διέθετε, άγνωστο αντί ποίου και πόσου τιμήματος, ευρύτατη τηλεοπτική και έντυπη κάλυψη, παρά τις ανοησίες των λεγομένων του, και που γι' αυτό διασώθηκε) κ.λπ. κ.λπ.

Η κύρια όμως εξήγηση του πραγματικά παράλογου φαινομένου, να συγκεντρώσουν οι δύο εκδοχές (προσώπων) του νεοφιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης το 87 % (!) του εκλογικού σώματος, επιμελώς αποσιωποιήθηκε. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην το γνωρίζουν οι «έγκυροι» αναλυτές.

Η εξήγηση είναι, λοιπόν, άλλη. Δυσάρεστη και θλιβερή, ίσως μάλιστα σε πρώτη ματιά απογοητευτική. Και αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση! Η παγκοσμιοποίηση, όπως αυτή εκδηλώνεται άμεσα με την πρόσδεση μας στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ της.

Ο περισσότεροι Έλληνες άρχισαν, ήδη, να βιώνουν τα αποτελέσματα της. Ανεργία, ανασφάλεια, φόβος για επικείμενη ανέχεια, υποβάθμιση σε κάθε τομέα της ζωής τους, στο σχολείο, στην υγεία, στις συγκοινωνίες, στην επικοινωνία, στην ψυχαγωγία τους. Πολλοί ακόμη διαισθάνονται ότι τα πράγματα θα πάνε ακόμη χειρότερα γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Αισθάνονται ότι πνίγονται ή ότι θα κινδυνεύσουν να πνιγούν. Και έτσι πανικόβλητοι«πιάστηκαν από τα μαλλιά τους» για να σωθούν.

Λίγο νωρίτερα είχαν στραφεί στα λαχεία, στα στοιχήματα, στο χρηματιστήριο. Κι τώρα, στις εκλογές, σα μόνη παρηγοριά, συνειδητά ή ασυνείδητα, με δικαιολογίες ή όχι, στράφηκαν εκεί που νόμισαν ότι θα εξασφάλιζαν μια κάποια προστασία για τώρα ή για το μέλλον. Προεγγράφησαν λοιπόν, στις λίστες των πελατών των «δυνατών» για ένα διορισμό, μια άδεια, μια προστασία από την τράπεζα ή την εφορία. Και αυτό, είτε είχαν προηγηθεί υποσχέσεις και εκβιασμοί (και από τους δύο) είτε όχι!

Ξέχασαν, έτσι, τι πίστευαν, τι έλεγαν λίγο πριν και για τους δυο και ξεχύθηκαν με πράσινες ή κυανές σημαίες, για να εξασφαλίσουν έστω και το απείκασμα μιας κάποιας ασφάλειας.

Ο πρώτος πολιτικός θρίαμβος της μανιοκαταθλιπτικής, ξέφρενης νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης πάνω στα θύματα της: να τα αναγκάσουν, με τη «θέλησή» τους μάλιστα, να φιλούν τα χέρια των δημίων τους !

Το φαινόμενο είναι εύκολα κατανοητό και, ψυχολογικά, δικαιολογημένο. Η προοπτική μιας άμεσης, ελπιζόμενης «λύσης» έσβησε κάθε προβληματισμό και ακύρωσε κάθε προηγούμενη σκέψη για αναζήτηση πραγματικής λύσης, που ούτως ή άλλως δε θα είναι άμεση και που, ακόμα χειρότερα, συνεπάγεται και κάποιο άμεσο κόστος.

Και αυτά τα ξέρουν, βέβαια, οι σχεδιαστές ή οι απολογητές της παράλογης παγκοσμιοποίησης. Γι' αυτό άλλωστε διαλαλούν πως στοχεύουν σε κοινωνίες των 2/3.

Δεν είναι λάθος τους. Αντίθετα, Μ' αυτό επιδιώκουν να τρομάξουν τους πολλούς και να τρέχουν να προλάβουν με όποιο μέσο, και κυρίως με το να μην εκτίθενται ως αντιφρονούντες, να είναι μετα, τάχα, 2/3 και όχι με το 1/3, που θα περιθωριοποιηθεί. Μεγαλοφυές !

Δεν έχει, φυσικά, καμμία σημασία ουσιαστική το ποιος από τους δύο κέρδισε τις εκλογές, ούτε ποια μέσα μεταχειρίστηκαν, ούτε καν πόσο επιτυχημένα έπαιξαν το «αμφίρροπο» παιχνίδι με το τόσο επιτυχημένο, πρόσκαιρο βέβαια, συνολικό τους αποτέλεσμα, που ήταν άλλωστε (κατά την ομολογία του Ρέπα !) και ο επιδιωκόμενος σκοπός τους, δηλ. το αθροιστικό 87%. Γι' αυτό και τα αφήνουμε σ' αυτούς που άμεσα ή έμμεσα στηρίζουν αυτό το σύστημα και το πολιτικό του παιχνίδι.

Ερωτήματα

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ανακύπτουν αναπόφευκτα πολλά ερωτήματα, όπως:

Πόσο μπορεί να διαρκέσει ένα τέτοιο φαινόμενο. Η επιδίωξη ατομικής «λύσης» σε συνθήκες συνεχώς επιδεινούμενης κατάστασης με την ταυτόχρονη εμφάνιση ρωγμών, παγκόσμια, στο σύστημα και ανοιχτής αμφισβήτησης του θα είναι αναγκαστικά πρόσκαιρη. Οι συνεχείς αυξανόμενες πρακτικές αντιδράσεις και θεωρητικές αναλύσεις τους θα επιταχύνουν τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας στροφής προς πραγματικές λύσεις.

Πώς αυτή η συνειδητοποίηση κι η συνακόλουθη δράση μπορεί να επιταχυνθεί, πριν να φθάσουμε στο τέλος «του κακού της σκάλας» και την αναγκαστική ανάδραση; θα τα δούμε και θα τα εξετάσουμε.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, πάντως, η κυβερνητική πολιτική θα είναι (από τις πρώτες κιόλας μετεκλογικές μέρες το έδειξε) τέτοια σε όλους τους τομείς και η αναγκαστική προσγείωση από τις φρούδες ατομικές «ελπίδες» θα είναι τόσο απότομη, που τα πολλά που έχουμε να πούμε και να κάνουμε να γίνουν πιο εύκολα και, επιτέλους, ελπιδοφόρα, και, ελπίζουμε..., πιο αποτελεσματικά.