Το καθεστώς Μιλόσεβιτς ανετράπη,λοιπόν, με την ψήφο των Γιουγκοσλάβων και την εξέγερση της 5/10, που επέβαλετην αναγνώριση αυτής της ψήφου. Σημαντική καμπή. Αξίζει να υπενθυμίσουμε τηγνώμη μας για το καθεστώς αυτό και να κάνουμε τις εκτιμήσεις μας και για τηνανατροπή και για το μέλλον της Γιουγκοσλαβίας.
Το καθεστώς Μιλόσεβιτς
Το αφελέστερο των πραγμάτων είναι να κάνει κανείς πολιτικέςαναλύσεις και ιδιαίτερα να γράφει τη σύγχρονη ιστορία (όπως κάνουνοιπερισσότεροι πανεπιστημιακοί) στηριζόμενος μόνο στις επίσημες ανακοινώσεις,ομιλίες και αποφάσεις. Η Γιουγκοσλαβία ίσως είναι το κλασικότερο παράδειγμα.
Επισήμως ο Μιλόσεβιτς ήταν ένας σκληρός Σέρβος εθνικιστήςκαι συγχρόνως συνεχιστής του ιδιόμορφου σοσιαλιστικού καθεστώτος του Τίτο. Αντο δεύτερο σκέλος δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, για το πρώτο το ΑΣΚΕ είχεεκφράσει τις σοβαρές του αντιρρήσεις. Η εκτίμησή μας ήταν και είναι ότι οΜιλόσεβιτς με το προσωπείο του εθνικισμού έπαιξε καθαρά το παιχνίδι τωνΑμερικανών. θυμίζουμε:
’σημος πήγε στην Αμερική για επιχειρηματικούς λόγους ωςεκπρόσωπος Τράπεζας και μετά την τριετή παραμονή του εκεί αναρριχήθηκε σεχρόνο-ρεκόρ στη θέση του ηγέτη του κυβερνώντος κόμματος.
Αρνούμενος την εκ περιτροπής Προεδρία της Γιουγκοσλαβίας,έδωσε το πρόσχημα στις δυτικόφιλες ελίτ της Σλοβενίας και της Κροατίας νααποσχισθούν.
Συνέβαλε με τις προκλήσεις του στην όξυνση των πνευμάτωνστην Βοσνία και, όταν οι Σέρβοι της Βοσνίας πήραν τα όπλα, τους εγκατέλειψε προκλητικά.Όταν οι Σερβοβόσνιοι, παρ' όλ αυτά, κυριάρχησαν στρατιωτικά, ο Μιλόσεβιτςυπέγραψε την άδικη για τους Σέρβους συνθήκη του Ντέϊτον και με απειλές,εκβιασμούς και αποκλεισμούς ανάγκασε τους συμπατριώτες του να την αποδεχθούνκαι να υποστούν σκληρούς διωγμούς (2.000.000 πρόσφυγες).
Ενώ οι Αλβανόφωνοι του Κοσσυφοπεδίου ζητούσαν διεύρυνσητων δικαιωμάτων τους, ο Μιλόσεβιτς τους στέρησε κι αυτά που είχαν (αυτονομία),δίνοντας πρόσχημα στους Δυτικούς γκάνγκστερς να επέμβουν. Κι όταν αυτοίεπενέβησαν, η αντίδραση των ισχυρότατων Γιουγκοσλαβικών Ενόπλων Δυνάμεων ήτανανύπαρκτη, αντίθετα προς τον ηρωισμό του λαού. Το αποτέλεσμα ήταν η απώλεια τουμεγαλύτερου μέρους του Κοσσυφοπεδίου.
Στη διάρκεια της προεδρίας του είχε στενές σχέσεις με τηνακροδεξιά και τον υπόκοσμο.
Αν κάποιος δε μπορεί να δεχθεί αυτή την εκτίμηση για τοδιπλό πρόσωπο του Μιλόσεβιτς, αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ο αυταρχισμός και ο νεποτισμός του καθεστώτος του.Αναμφισβήτητα είχε και λαϊκή βάση (καμία σχέση με τη δικτατορία τουΤσαουσέσκου) και λόγω της πολυάριθμης νομενκλατούρας και λόγω των εναντίον τουεπιθέσεων των Δυτικών. Πάντως η επιρροή του συνεχώς μειωνόταν και κατέληξεμειοψηφία, με την πλειοψηφία να είναι εξοργισμένη εναντίον του για τους λόγουςπου προαναφέραμε.
Οι εκλογές και τι εξέγερση
Ο Μιλόσεβιτς έκανε τις πρόωρες εκλογές, πιστεύοντας ότι(έστω και με κάποια μικρή νοθεία) θα τις κερδίσει. Τελικά αναγκάστηκε να κάνειεξόφθαλμη νοθεία και να εντείνει τις εναντίον του αντιδράσεις, που κορυφώθηκανμε την εξέγερση της 5/10, που τον ανέτρεψε.
Η εξέγερση δεν ήταν ούτε κατευθυνόμενη, ούτε αναμενόμενη απότη Δύση. Γι' αυτό και ο εκπρόσωπος της κ. Ολμπράϊτ στα Βαλκάνια Γιωργάκης, μέσαστην ανεκδιήγητη ανοησία του, κάλεσε τους Γιουγκοσλάβους να προσέλθουν στον 2°γύρο των εκλογών [και εκ των υστέρων ισχυρίζεται ότι δικαιώθηκε η πολιτικήτου!]. Η εξέγερση εξέφρασε την αποφασιστικότητα της πλειοψηφίας ενός λαούυπερήφανου, πολιτικοποιημένου και ηρωικού. Οι Γιουγκοσλάβοι παρέδωσαν πολιτικάμαθήματα στους βάρβαρους της Δύσης (όπου η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ φτηνή),αφού ολόκληρη εξέγερση ήταν αναίμακτη. Οι Γιουγκοσλάβοι είναι ένας από τους λαούς που οι Δυτικοί "δεν τους πάνε" ,όπως τους Έλληνες, γι' αυτό θέλουν την αποδυνάμωση του και τη συρρίκνωση τηςκρατικής του οντότητας.
Πολιτικά το κίνημα κατά του Μιλόσεβιτς εκφράστηκε από τησυμμαχία των 18 κομμάτων της αντιπολίτευσης, που περιλαμβάνει όλες τις τάσεις.Συνολικά είναι ένα κίνημα δημοκρατικό, που δεν ελέγχεται από κανέναν. ΟΚοστούνιτσα είναι ό,τι ακριβώς και το κίνημα που τον ανέδειξε. Ασυμβίβαστοςπρος το καθεστώς Μιλόσεβιτς, ασυμβίβαστος στα εθνικά θέματα, αδιάφθορος,αποδεκτός απ' όλους. Βεβαίως μέσα στην αντιπολίτευση υπάρχουν και οιδυτικόφιλοι, όπως ο γερμανόφιλος Τζίντζιτς, που χρηματοδοτήθηκαν πλουσιοπάροχαστον προεκλογικό τους αγώνα. Επηρεάζουν το κίνημα, αλλά δεν το ελέγχουν. Οιδηλώσεις και κινήσεις του Κοστούνιτσα μετά την εξέγερση είναι χαρακτηριστικές:
"Δε μοιραζόμαστε τη νίκη μας με κανέναν, ούτε με τηΡωσία, ούτε με την Αμερική", είπε.
Αρνείται την παραπομπή του Μιλόσεβιτς στο Δικαστήριο τηςΧάγης, όπως ζητούν οι Δυτικοί, και (το κυριότερο) αρνείται την εγκυρότητα τουΔικαστηρίου.
Επιδιώκει την εθνική συμφιλίωση και θεωρεί πρωταρχική τουεπιδίωξη την παραμονή Μαυροβουνίου και Κοσσυφοπεδίου στα πλαίσια τηςΓιουγκοσλαβίας.
Η πρώτη του συνάντηση δεν ήταν με κάποιο Δυτικό, αλλά μετον Ιβάνοφ, το μόνο που του έδωσε το δικαίωμα να αναμιχθεί στα εσωτερικά τηςΓιουγκοσλαβίας.
Η Δύση
Η "κατασκευή αντιπάλου" είναι μια συνταγή που ηΑμερική την ακολούθησε και στον Περσικό Κόλπο. Δαιμονοποίησε ένα δικό τηςάνθρωπο, το Σαντάμ, τον οποίο "κατατρόπωσε" άνευ αγώνος. Έτσι η ίδιαξεπέρασε το σύνδρομο του Βιετνάμ και τρομοκράτησε τους λαούς, κάνοντας επίδειξητης "ακαταμάχητης" πολεμικής της μηχανής.
Στη Γιουγκοσλαβία προσπαθούσε να κρατά διαιρεμένη τηναντιπολίτευση, για να επιβιώνει ο άλλος δικός της "δαίμονας" οΜιλόσεβιτς. Όταν η αντιπολίτευση άρχισε να συγκλίνει στο πρόσωπο τουΚοστούνιτσα, οι δυτικόφιλοι βρέθηκαν σε δίλημμα: να υποστηρίξουν τον Κοστούνιτσακαι στη θέση ενός αντιπάλου-μαϊμού να βάλουν έναν πραγματικό πατριώτη (όπωςέκανε ο Τζίντζιτς) ή να μην τον υποστηρίξουν και να εξαφανιστούν πολιτικά (όπωςέκανε ο Ντράσκοβιτς);
Οι μεγάλες χώρες της Δύσης αναγκάζονται τώρα να αναγνωρίσουντον Κοστούνιτσα, αφού σ' όλη τη διάρκεια του αγώνα κατά του Μιλόσεβιτς ταδυτικά ΜΜΕ παρουσίαζαν όλη την αντιπολίτευση ως "δική τους".[Δηλώσεις, βέβαια, έκαναν μόνο ο Τζίντζιτς και ο Ντράσκοβιτς! Τα άλλα 16κόμματα τα αγνοούμε, όπως αγνοούσαμε μέχρι πριν λίγο και τον Κοστούνιτσα και τοκόμμα του, παρ' όλο που εκλογικά είχε φτάσει στο 7%!]. Στην παγίδα έπεσαν καιπολλοί προοδευτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα, που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τοκίνημα κατά Μιλόσεβιτς.
Πάντως η Δύση έχει τώρα πραγματικό πρόβλημα, γιατί είναι υποχρεωμένηνα αποθαρρύνει την απόσχιση του Μαυροβουνίου και του Κοσσυφοπεδίου και γενικάνα σταματήσει την (ανοικτή τουλάχιστον) υπονόμευση της ακεραιότητας τηςΓιουγκοσλαβίας.
Η προοπτική της Γιουγκοσλαβίας
Μέχρι στιγμής υπάρχουν δύο θετικά δεδομένα:
Ανετράπη ο Μιλόσεβιτς.
Δεν υπήρξε αιματοχυσία στην εξέγερση και (κυρίως) δεφαίνεται να υπάρχει διάθεση αντεκδικήσεων, διχασμού και διωγμών κατά τουΣοσιαλιστικού Κόμματος (Σ.Κ.)
Όμως από δω και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Στο ζήτημα της ακεραιότητας της Γιουγκοσλαβίας οΚοστούνιτσα φαίνεται αποφασισμένος και θα έχει την ομόθυμη υποστήριξη όλων τωνσυμπατριωτών του (μερικών, έστω, εξ ανάγκης).
Πολιτικά θα πρέπει να υπάρξει ένα σταθερό μπλοκ εξουσίας,πράγμα δύσκολο, γιατί το κίνημα δεν αναπτύχθηκε με βάση το τι θέλει, αλλά τι δεθέλει. Το καλύτερο θα ήταν το μπλοκ αυτό να περιλάβει όλες τις πατριωτικέςπολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, μαζί με όσες υπάρχουν στο Σ.Κ., μαζί και μετην Εκκλησία, που φαίνεται ότι διαδραματίζει θετικό ρόλο. Αυτό όμως σ' αυτή τηφάση μάλλον φαίνεται ουτοπικό και το πιθανότερο είναι να συμμετάσχουν στηδιακυβέρνηση και οι δυτικόφιλοι, με όσα αρνητικά αυτό συνεπάγεται. (Ο Τζίντζιτςήδη ζήτησε το Υπουργείο Εξωτερικών). Κρίσιμο θα ήταν στις εκλογές πουπρογραμματίζονται για το Δεκέμβρη το κόμμα του Κοστούνιτσα να έπαιρνε έναμεγάλο ποσοστό. Πάντως αργά ή γρήγορα οι αποκλίνουσες τάσεις θα κυριαρχήσουνκαι θα υπάρξει πολιτική κρίση, από την οποία μπορεί να προκύψει ο,τιδήποτε.
Τέλος (και το κυριότερο) υπάρχει το ζήτημα του μοντέλουανάπτυξης που θα ακολουθήσει η Γιουγκοσλαβία, θα διατηρηθεί (και σε ποιο βαθμό)ο κοινωνικός έλεγχος της οικονομίας ή θα ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, κατά τιςεπιταγές της παγκοσμιοποίησης;
Οπωσδήποτε παρατηρείται και στη Γιουγκοσλαβία (όπως σ' όλεςτις χώρες της Αν. Ευρώπης μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού) μιατάση σύγκλισης προς την ΕΟΚ, που έσπευσε να δώσει την πρώτη"βοήθεια". Το θέμα είναι με ποιους όρους θα γίνουν η σύνδεση με τηνΕΟΚ και οι ξένες επενδύσεις, με ποιους όρους θα δοθούν τα δάνεια και από πού.Ευτυχώς για τη Γιουγκοσλαβία οι επιλογές της ΕΟΚ και της παγκοσμιοποίησηςαμφισβητούνται πλέον ευρύτατα κι έτσι μάλλον ταχύτερα από τις άλλες χώρες θαγίνει σαφές τι σημαίνει να ακολουθεί κανείς τις συνταγές των μεγάλων οικονομικώνοργανισμών της Δύσης.
Κατηγορία
Φύλλο 78 Οκτωβρίου 2000
Η παραίτηση του Γέλτσιν, η απόσυρση των βασικότερωνυποψηφίων για την Προεδρία της Ρωσίας, όπως ο πρώην πρωθυπουργός Πριμακόφκαι ο δήμαρχος της Μόσχας Λούσκοφ, και η άνετη επικράτηση του άσημου Πούτινδείχνουν ότι στο πρόσωπό του επήλθε κάποια συνεννόηση, ότι εκφράστηκε κάποιασυμμαχία δυνάμεων.
Η εποχή του κλόουν Γέλτσιν ήταν η εποχή που κύριοστοιχείο της ήταν το ξέσκισμα των σαρκών του πτώματος της ΕΣΣΔ από τα κοράκια-πρώην στελέχη του ΚΚΣΕ τα περισσότερα. Δισεκατομμυριούχοι εμφανίστηκανμέσα σε μια νύχτα - μεσάζοντες στην καταλήστευση των πλουτοπαραγωγών πηγώντης Ρωσίας (π.χ. πετρέλαιο και φυσικό αέριο) από το μεγάλο κεφάλαιο τηςΔύσης. Ο λαός βρέθηκε σε πρωτοφανή εξαθλίωση και με τη μαφία (από πρώηνστελέχη της να είναι συγχρόνως η δύναμη καταστολής και μηχανισμός οικονομικής εκμετάλλευσηςτων απελπισμένων (πορνεία, δουλεμπόριο).
Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Κάτι έπρεπε ναγίνει. ’λλωστε ισχυρότατοι θεσμοί παρέμεναν έξω από το καθεστώς Γέλτσιν(Κοινοβούλιο, Ένοπλες Δυνάμεις, Εκκλησία). Έτσι συσπειρώθηκαν οι δυνάμειςπου, χωρίς να επιδιώκουν επάνοδο στο παλαιό καθεστώς ή κάποιες σοσιαλιστικέςμεταρρυθμίσεις (άλλωστε τέτοιο ζήτημα τα Κ.Κ. της Αν. Ευρώπης), στόχο τουςέχουν να δημιουργηθεί κράτος, να υπάρξει ξανά Ρωσία. Αυτές εκφράστηκανμε τον Πούτιν.
Το μεγάλο πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι το καθεστώςΓέλτσιν, κατ' εντολήν των Δυτικών (ΔΝΤ κλπ) διέλυσε πλήρως τηνπαραγωγική μηχανή με συνέπεια την απελπιστική έλλειψη χρημάτων για τονκρατικό μηχανισμό και τη διάλυση της υλικοτεχνικής υποδομής. Έτσι τα βήματατου Πούτιν είναι μικρά και μετρημένα. Όμως οι προθέσεις του έγιναν φανερέςαπό τις πρώτες κινήσεις του:
Δυσαρέσκεια των Δυτικών
- Στησύνοδο της G8και στις επαφές του με τις Δυτικές κυβερνήσεις, παζαρεύει σκληρά τους όρουςδανειοδότησης και γενικότερα τους όρους ένταξης της Ρωσίας στην παγκόσμιατάξη πραγμάτων.
-Συσπείρωσεπάλι γύρω από τη Ρωσία μερικές από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες (Ουζμπεκιστάν,Κιργισία, Τατζικιστάν, Λευκορωσία) και βελτίωσε τις σχέσεις με άλλες (πχ.Ουκρανία).
- Έκλεισετο μέτωπο με την Κίνα, αποκαθιστώντας καλή συνεργασία και βελτίωσε τιςσχέσεις με την Ιαπωνία (παρά το πρόβλημα των Κουρίλων νήσων).
-Έδειξεαποφασισμένος να μην αφήσει τον έλεγχο του Καυκάσου (δηλαδή του δρόμουτων πετρελαίων της Κασπίας στους υποστηριζόμενους από ΗΠΑ και Τουρκία αντάρτες.
-Επιδιώκεινα περιορίσει την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών-μεσαζόντων, απαιτώνταςκαταβολή φόρων (ώστε να υπάρχουν έσοδα για το κράτος) και έλεγχο των ΜΜΕτους (ώστε να μη διαμορφώνουν αυτοί την κοινή γνώμη.
-Αντέδρασεέντονα στη δημιουργία του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ καιστις κυρώσεις κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Οι Δυτικοί δε βλέπουν με ευχάριστο μάτι όλ' αυτά,πολύ περισσότερο όταν είχαν συνηθίσει να κάνουν ό,τι θέλουν με το καθεστώςΓέλτσιν. Όσοι βλέπουν μακρύτερα αντιλαμβάνονται ότι η Ρωσία μπορεί να ξαναγίνειμια μεγάλη δύναμη. Έτσι αποφάσισαν να «κόψουν τον τσαμπουκά» του Πούτινπριν η Ρωσία ορθοποδήσει.
-ΕνισχύουνΙσλαμικά κινήματα στο νότιο υπογάστριο της Ρωσίας (Καύκασος, Τατζικιστάν).
-Ασκούνπιέσεις μέσω των πιστωτικών οργανισμών.
-Είναιηθικοί αυτουργοί των πολύνεκρων βομβιστικών επιθέσεων στη Μόσχα.
-Τελευταίαη βύθιση του Κουρσκ. Αν δεν προκάλεσαν οι ίδιοι τη βύθιση του (που μάλλοντην προκάλεσαν, άλλωστε οι ’γγλοι είναι ειδικοί σε τέτοιες δουλειές), σίγουραεκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, για να πλήξουν το κύρος το Πούτιν τόσο στοεξωτερικό όσο και στο εσωτερικό μέσω των μεγαλοεπιχειρηματιών - μεσαζόντωντους και των ΜΜΕ τους.
Παρά το αναμφισβήτητο πλήγμα ο Πούτιν δείχνει να συνεχίζειστην ίδια γραμμή. Για να έχει αποτέλεσμα η προσπάθεια του και να μην περιπέσειη Ρωσία σε οριστική ανυποληψία πρέπει να συγκρουστεί σκληρά με τους μεγαλοεπιχειρηματίεςκαι τη μαφία και το μεγάλο ερώτημα είναι ακριβώς μέχρι πού είναι διατεθειμένοςνα φτάσει. Αυτό που εμάς ενδιαφέρει άμεσα είναι ότι μια ελληνική εξωτερικήπολιτική (άγνωστη σε δίδυμα όπως αυτό του Σημίτη με το Γιωργάκη) θαμπορούσε να αξιοποιήσει τη σημερινή ρωσική πολιτική, που εξυπηρετεί καιτα στρατηγικά μας συμφέροντα. Π.χ. η Ρωσία εξέφρασε την πλήρη υποστήριξήτης στις ελληνικές θέσεις για την Κύπρο, έχει ορίσει ειδικό εκπρόσωπο,που παρεμβαίνει στις συνομιλίες και ο Πούτιν αποφάσισε και επίσκεψη στηνΚύπρο.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Αντιμέτωπη με τα παραμύθια του «μονόδρομου» της ΕΟΚκαι της ΟΝΕ και του «όλοι θέλουν να μπουν» ορθώνεται η σημερινή χαώδηςπραγματικότητα της ΕΟΚ. Ας ξεκινήσουμε από μερικά στοιχεία, που δημοσιεύτηκανστον τύπο.
Μ. Βρετανία : Σύμφωνα με δημοσκόπησητηςBusiness forSterling το 80% των Βρετανών ηλικίας 18-24 χρονών είναι αντίθετοστην ΟΝΕ, όπως και το 69% των πολιτών κάθε ηλικίας, ενώ μόνο το 23% τάσσεταιυπέρ του ευρώ.
Στη Βρετανία ξεκίνησε εκστρατεία κατά της ένταξηςστην ΟΝΕ, που προβλέπεται να στοιχίσει 1,1 δις. Δρχ. και στην οποία συμμετέχεικαι η οργάνωση NewEurope του τέως γραμματέα των Εργατικών για τις Εξωτερικές Υποθέσεις,λόρδου Όουεν.
Οι Συντηρητικοί όχι μόνο αντιτίθενται στο ευρώ, αλλάστο μανιφέστο τους τονίζεται η ανάγκη νομοθετικού πλαισίου που θα εμποδίζειτην ΕΟΚ να αναμιχθεί σε θέματα παιδείας, υγείας και άμυνας, δηλ. πάει περίπατοη συνθήκη του Μάαστριχ, αν το Μάιο του 2002 επικρατήσουν στις εκλογές οιΣυντηρητικοί.
Δανία : Στις 28 Σεπτεμβρίου θα γίνειδημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Υπέρ της ΟΝΕ είναι η κυβέρνηση,τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι εργοδότες και τα συνδικάτα(!) και παρ' ολ' αυτά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το αποτέλεσμαθα είναι οριακό. Δηλαδή επαναλαμβάνεται ό,τι έγινε το 1992 με τη συνθήκητου Μάαστριχ, που στο πρώτο δημοψήφισμα υπερίσχυσε οριακά το ΟΧΙ, για ναγίνει και δεύτερο (!!), που έδωσε οριακά το ΝΑΙ. Οι υποστηρικτές του Μάαστριχείναι οι ίδιοι που σήμερα υποστηρίζουν την ΟΝΕ.
Τυχόν αρνητικό αποτέλεσμα στη Δανία θα απογοητεύσειόσους στη Σουηδία επιθυμούν να σύρουν τη χώρα στην ΟΝΕ (με δεδομένη τηναντίθεση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών) και όσους στη Νορβηγία έχουντις κρυφές σκέψεις να προκαλέσουν και τρίτο δημοψήφισμα (ύστερα από ταδύο ΟΧΙ) για την ένταξη στην ΕΟΚ.
Γαλλία : Φαινομενικά η κρίση στη γαλλικήκυβέρνηση με την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών Σεβενεμάν εστιάζεταιστο ζήτημα του βαθμού αυτονομίας της Κορσικής. Όμως ο Σεβενεμάν είναι έναςαπό τους κύριους εκφραστές της γενικότερης αντίθεσης προς την ΕΟΚ (καταψήφισετη συνθήκη του Μάαστριχ), που συνεχώς διευρύνεται, λόγω των συνεπειών τηςένταξης.
Υπενθυμίζουμε την οργισμένη αντίδραση του στα όνειρατου Φίσερ για αναβίωση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του ΓερμανικούΈθνους. Αγρότες, ψαράδες, ταξιτζήδες και άλλοι προχώρησαν σε δυναμικέςκινητοποιήσεις και η Κομισιόν προειδοποίησε τη Γαλλία να σεβαστεί τις κοινοτικέςτης υποχρεώσεις και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη κυκλοφορία προσώπων καιαγαθών. Αν, λοιπόν, στη Γαλλία συμβαίνουν αυτά, που είναι ο δεύτερος πυλώναςτης ΕΟΚ, είναι φανερό το πρόβλημα των άλλων χωρών.
Γερμανία : Αλλά και στον πρώτο πυλώνα,ενώ οι Γερμανοί επιχειρηματίες επιδιώκουν τη διεύρυνση της ΕΟΚ προς Ανατολάς,για να επεκτείνουν ης δραστηριότητές τους, η κοινή γνώμη στην πλειοψηφίατης διαφωνεί. Γι' αυτό ο Γερμανός επίτροπος για τη διεύρυνση Φερχόϊγκεν(σε πλήρη διάσταση με την κυβέρνηση) ζήτησε δημοψήφισμα, άποψη με την οποίασυμφώνησε και ο Γ.Γ. του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Μουντεφέρινγκ. Ταυτόχρονατα γερμανικά ομόσπονδα κρατίδια αντιδρούν στη συρρίκνωση της εξουσίας τουςμέσα σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία.
Αυστρία : Οι αρνητικές συνέπειες τηςένταξης της Αυστρίας στην ΕΟΚ ήρθαν πολύ γρήγορα και προκάλεσαν μεγάλεςκοινωνικές αντιδράσεις. Στις εκλογές η αντίθεση εκφράστηκε (δυστυχώς) μετην ενίσχυση και την άνοδο στην κυβέρνηση του δεξιού κόμματος του Χάϊντερ.Η ΕΟΚ προχώρησε σε κυρώσεις (!) κατά της Αυστρίας, που διόγκωσαν τις αντιδράσειςτόσο μέσα όσο και έξω από την Αυστρία. Στην πραγματικότητα η ΕΟΚ φοβάταιμήπως η αυστριακή κυβέρνηση, πιεζόμενη από τους ψηφοφόρους της, στραφείκατά της ΟΝΕ ή της ΕΟΚ.
ΕΥΡΩ
Τα προηγούμενα πρέπει να προστεθεί το κατρακύλισμα του ευρώ έναντι του δολαρίου.Όσοι είχαν αναλάβει εργολαβικά τη διαφήμιση της ΟΝΕ και του ευρώ μάλλονέχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, αφού γίνεται πλέον φανερό ότι η ΕΟΚ συμμετέχειστις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης όχι ως ισότιμη των ΗΠΑ, αλλά ως οφτωχός τους συγγενής. Τι έγινε κ. Σημίτη με το «κλείδωμα» μας στην ΟΝΕ ;
Η προοπτική : Για το άμεσο μέλλον οιεπιδιώξεις αποκλίνουν. Οι ισχυρές χώρες επιδιώκουν τη δημιουργία διευθυντηρίουμε την καθιέρωση των ενισχυμένων συνεργασιών, κάτι που απορρίπτουν οι άλλεςχώρες (ήδη εκδηλώθηκαν έντονες αντιδράσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλίακαι Βέλγιο). Η Γαλλική προεδρία διεμήνυσε στους ασθενέστερους εταίρουςτης : « είτε συμβιβάζεσθε με την καθιέρωση των ενισχυμένων συνεργασιώνείτε αναλαμβάνετε την ευθύνη μιας γενικευμένης ευρωπαϊκής κρίσης».
Αλλά και οι ισχυρές χώρες δεν αντιλαμβάνονται τιςενισχυμένες συνεργασίες με τον ίδιο τρόπο. Η Γαλλία επιδιώκει μέσω αυτώντην περιφρούρηση και ενίσχυση του εθνικού της κράτους (ακραία η αντίδρασηΣεβενεμάν στην αυτονομία της Κορσικής), ενώ η Γερμανία επιδιώκει την ομοσπονδίαμε υπέρβαση των εθνικών κρατών.
Αντιλαμβάνεται κανείς ποιο μέλλον περιμένει την Ελλάδαμέσα στη ζούγκλα της ΕΟΚ, ειδικά όταν η διακυβέρνησή της ανατίθεται απότον ελληνικό λαό σε υπαλλήλους των Βρυξελλών. Όσο γρηγορότερα αναπτυχθούνκινήματα αντίστασης, όσο γρηγορότερα διατυπωθούν οράματα και στρατηγικέςεξόδου από την ΕΟΚ και διαμόρφωσης άλλης, ανθρώπινης κοινωνίας τόσο πιοανώδυνη θα γίνει η αλλαγή πορείας.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Δεν έχουν τελειωμό τα βάσανα κι οι καημοί της δόλιαςΟλυμπιάδας του 2004.
Μετά τις αλλεπάλληλες αντικαταστάσεις (με αποζημιώσειςεκατοντάδων εκατομμυρίων) αυτών που θα διηύθυναν το πλοίο της Ολυμπιάδαςαπό αυτόν που ο ίδιος τους διόριζε φτάσαμε στην "ομάδα νίκης" της (κατάΜαλβίνα) χρυσόμυγας Γιάννας.
Το τι επακολούθησε σε κωμωδίες για αρχοντοχωριάτεςκαι νεόπλουτους δε βρίσκει κανείς κάτι το αντίστοιχο. Και ο εκτελών χρέηπρωθυπουργού Σημίτης παλεύει με τους απερίγραπτους "Αθάνατους" του Σάμαρανκκαι τα πελώρια συμφέροντά τους από τη μία και με τους δύστυχους υπουργούςκαι λοιπούς "αρμοδίους" από την άλλη, που αρνούνται (και δικαίως...) ναπλαισιώνουν την αυλή της Γιάννας και να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες της(χωρίς να παίρνουν τίποτα οι ίδιοι).
Αλλά το μεγάλο φαγοπότι μόλις άρχισε. Κι η Γιάννα,που προετοιμάζει το έδαφος για να... κυβερνήσει την Ελλάδα (εκτός πια καιτης φαίνεται... μικρή γι' αυτήν) προκαλεί εκνευρισμό μέχρι και αγανάκτηση.
Ιδιαίτερα, τώρα που θα διδάσκεται και στα σχολείαολυμπιακό μάθημα (!) και θα συγκροτεί τις στρατιές των μισθοφόρων της "εθελοντών"για την Ολυμπιάδα.
Πώς να παρηγορήσει κανείς τον Πάγκαλο, το Λαλιώτη,τον Αβραμόπουλο και τους λοιπούς επίδοξους σωτήρες!
Ας ελπίσουμε πως η ίδια η ανικανότητά τους θα μαςσώσει, μήπως αναγκασθούν να στείλουν αλλού την Ολυμπιάδα του 2004. Ίσωςμέχρι τότε κάτι να παραμένει όρθιο.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ 7/9/2000
Η διαπλοκή και η διαφθορά, που κυνικά και απροκάλυπταέχουν πάρει τρομακτικές διαστάσεις στη χώρα μας, δεν είναι πρωτογενή φαινόμενα.Είναι σύμφυτες με το καθεστώς της εξάρτησης, που σήμερα (τουλάχιστον σεοικονομικό επίπεδο) εκφράζεται με την ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ καιμέσω αυτής στη βαρβαρότητα της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης.
Επομένως κάθε ειλικρινής αγώνας για την καταπολέμησηαυτών των φαινομένων προϋποθέτει καθαρές προτάσεις και αγώνα για την εξάλειψητων αιτίων που τα προκαλούν.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Έχουμε ξαναγράψει για τους πραγματικούς στόχους τηςπρόσφατης μεταρρύθμισης του Αρσένη (και την αμέσως προηγούμενη του συναδέλφουτου, υμνητή και διαφημιστή του χασίς, Γιωργάκη), πέρα από το απέραντο κομφούζιοπου, συνειδητά ή ασυνείδητα (λόγω και ανικανότητας), επέβαλε στο χώρο της:Περιορισμός της Παιδείας στους λίγους, εκδίωξη των πολλών από το Λύκειο,αφελληνισμός, απανθρωπισμός. Τέτοιες είναι οι εντολές του ΟΟΣΑ, εναρμονισμένεςμε το μοντέλο κοινωνιών των (ονομαστικά ) 2/3, στην πραγματικότητα του1/4 στην καλύτερη περίπτωση.
Ο φόβος των αντιδράσεων
Φυσικά, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, τα παιδιά καιτους γονείς, κυρίως (θα περίμενε κανείς να αντιδρούσαν όλοι οι, φύσει καιθέσει, αρμόδιοι, αλλά πού να το επιτρέψουν τα διάφορα "προγράμματα"...)Οι αντιδράσεις έντονες, και εντονότερες προβλεπόταν για τώρα, που τα άμεσα(ως προς την ανώτερη εκπαίδευση) αποτελέσματα θα φαίνονταν ολοκάθαρα καιθα οδηγούσαν σε εκρήξεις. Αυτό μόνο προσπαθεί να αποφύγει με τον καινούργιουπουργό ο κ. Σημίτης και τίποτα άλλο. Και σ' αυτό τον διευκολύνει και τοείδος των αντιδράσεων στην εκπαιδευτική του πολιτική.
Μόνο οι εξετάσεις ;
Κανείς σχεδόν, δε διαμαρτύρεται για την ουσία τουπροβλήματος της παιδείας μας, το πιο ασήμαντο στοιχείο του οποίου είναιο τρόπος πρόσβασης στην Ανώτατη και Ανώτερη Παιδεία. Και όμως όλοι με αυτόασχολούνται, αντί να ενδιαφέρονται για το τι, πως και με ποιους θα διδάσκονταιτα παιδιά, οι έφηβοι και οι νέοι σε όλα τα στάδια της παιδευτικής διαδικασίας.
Και συνοπτικά, να βοηθήσουμε τους μαθητές να εξελιχθούνχωρίς κανένα εμπόδιο και με βάση τις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας μας,της ιστορίας μας, του τόπου μας, αλλά και τις κλίσεις του κάθε μαθητή.
Στη συνέχεια το πώς, δηλ. με τι βιβλία, με τι όργανα,με τι μεθόδους, σε ποιους τόπους θα γίνει αυτό. Και φυσικά με ποιους θαγίνεται αυτό. Τι είδους δασκάλους θα έχουμε και πώς θα τους βοηθούμε διαρκώςκαι θα τους αμείβουμε, ώστε να μπορούν να ασχολούνται αποκλειστικά σ' αυτότο λειτούργημα.
Φυσικά, έχουμε απόψεις για όλα τα παραπάνω γενικέςκαι ειδικές. Δεν έχει όμως, αυτή τη στιγμή, σημασία τι λέει ο καθένας.Αυτό είναι υπόθεση (και διαρκής μάλιστα) όλης της κοινωνίας και αυτό έπρεπενα γίνεται από τους αρμόδιους φορείς, απ' όλα τα πνευματικά ιδρύματα, απ'όλες τις ομάδες, απ' όλους τους πολίτες, μέσα από τις κατάλληλες διαδικασίες.Και αντί αυτού μέσα σε μόλις 5 χρόνια, από την ίδια κυβέρνηση έχουμε 3διαφορετικές (!) μεταρρυθμίσεις, που αφορούν μόνο στον τρόπο εξέτασης,ανάλογα με το πώς ο Γιωργάκης, ο Αρσένης και ο τωρινός (και οι παρατρεχάμενοίτους) πιστεύουν ότι μπορούν να συνδυάσουν την εκτέλεση έξωθεν εντολών μετην ικανοποίηση απαιτήσεων των φίλων τους. Ούτε να συνεννοηθούν μεταξύτους δεν μπορεί η κυβέρνηση.
Πυροσβέστης ο Ευθυμίου
Δεν έχει, συνεπώς, μεγάλη σημασία να ασχοληθούμε καιπολύ με το τι επιδιώκει ο εντεταλμένος για τον χώρο αυτό του συγκροτήματοςΛαμπράκη και για τους δικούς του σκοπούς, που φυσικά δεν έχουν καμία σχέσημε το πρόβλημα της παιδείας. Το μόνο που επιδιώκουν (με την άδεια, φυσικά,των μεγάλων εντολέων, που θέλουν να σώσουν την κυβέρνηση, μπροστά στιςογκούμενες αντιδράσεις, όσο ακόμη την χρειάζονται) είναι να λειτουργήσειως πυροσβέστης στην φωτιά που απειλείται να ανάψει, όταν εκδοθούν τα αποτελέσματατων εισαγωγικών εξετάσεων, η ανακοίνωση των οποίων πάει από αναβολή σεαναβολή, ακριβώς γι' αυτόν το λόγο. Να μην αισθανθούν αμέσως οι υποψήφιοιως αποκλεισμένοι, να τους δοθούν, δήθεν, απεριόριστες ευκαιρίες, να ισχύειή να μην ισχύει ο προφορικός βαθμός, να μειωθεί ή να αυξηθεί ο αριθμόςτων εισακτέων, παλαιών ή νέων, κ.λ.π. Και δε χρειάζεται να ασχολούμαστεσοβαρά μ' αυτά, γιατί αύριο θα ισχύουν άλλα και μεθαύριο διαφορετικά. Έτσιώστε να αποπροσανατολίζονται όλοι από το πραγματικό πρόβλημα και (νέο εύρημα)από τα άλλα προβλήματα που υπάρχουν, αλλά και που δημιουργεί η τωρινή κυβέρνηση.Και φυσικά να περάσει απαρατήρητη η άλωση της Παιδείας από τον Λαμπράκη,αν προλάβει...!!! Συζήτηση άλλη, λοιπόν, και πραγματικός αγώνας για πραγματικήπαιδεία.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Ασυνήθιστες (;) εξελίξεις, που γίνονται τώρα πλέονευρύτερα ορατές, παρατηρούνται στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια.
Δικτατορικό καθεστώς
Βασικό στοιχείο της Τουρκίας ως κράτους είναι ηδια της βίας επιβολή τουρκικής εθνικής συνείδησης στους λαούς και στιςομάδες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που απάρτιζαν την ΟθωμανικήΑυτοκρατορία και που δεν ήταν Τούρκοι (οι Τούρκοι ήταν και είναι μειοψηφία)Σχέδιο και καθοδήγηση γερμανική, πού υλοποιήθηκε από τους νεότουρκους τουΚεμάλ με τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων. Έκτοτε ο κεμαλισμόςαποτελεί την επίσημη ιδεολογία (Η ευτυχία του να είσαι Τούρκος. Ο μόνοςφίλος του Τούρκου είναι ο Τούρκος.)
Τοποτηρητής αυτής της «ακεραιότητας) της Τουρκίαςείναι ο στρατός. Το τουρκικό στρατοκρατικό καθεστώς με το μανδύα κοινοβουλευτικής«δημοκρατίας» είναι στυγνή δικτατορία από τις πλέον ειδεχθείς. Κόμματακαι πολιτικοί εκτός νόμου, λευκά κελιά, πολιτικοί κρατούμενοι, βασανιστήρια,« εξαφανίσεις» εκτελέσεις από παρακρατικούς, ερήμωση και σφαγές στο Κουρδιστάν.
Η μορφή αυτή διακυβέρνησης είναι απόρροια της δημιουργίαςτης Τουρκίας και της διατήρησης της. Συνεπώς δε μπορεί ούτε καν να εξωραισθείγια το θεαθήναι. Εκδημοκρατισμός θα σημάνει πιθανότατα τη διάλυσή της ήτουλάχιστον τη ριζική αλλαγή της κρατικής της συγκρότησης.
Στρατός και κοινωνία
Οι Νεότουρκοι ευνόησαν τα αστικά στρώματα σε βάροςτων γαιοκτημόνων-πασάδων, που είχαν τις τοπικές εξουσίες, προκειμένου ναεπιβάλουν ενιαίο κρατικό συγκεντρωτικό σύστημα. Η στρατιωτική ιεραρχίακαι η διοικητική κάστα ήταν κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία και είναι καιτώρα η πραγματική άρχουσα τάξη. Στελεχώνεται αξιοκρατικά από την αφρόκρεματης κοινωνίας και τα στελέχη τους αποκτούν υψηλό μορφωτικό επίπεδο.
Έτσι παραδοσιακά ο Στρατός έχει σημαντικά κοινωνικάερείσματα στον πληθυσμό με το ιδεολόγημα του κεμαλισμού, δηλ. του εγγυητήτης «ακεραιότητας», που ενισχύεται και με τα τεράστια κονδύλια, που διαχειρίζεται.Από τη δεκαετία του 70 ξεκίνησε και κορυφώθηκε μετά τη διάλυση της ΣοβιετικήςΈνωσης το χτίσιμο της εικόνας της Τουρκίας ως τοπικής υπερδύναμης με τοπρόσχημα της εχθρικής περικύκλωσης, που ισχυροποίησε περισσότερο το ρόλοτων στρατιωτικών, θέλοντας μάλιστα να κρατούν τα προσχήματα για εσωτερικούςκαι εξωτερικούς λόγους, δηλ ότι η Τουρκία είναι δημοκρατία, επέβαλαν στοΣύνταγμα του 1982 (επί Εβρέν) θεσμικό ρόλο για το στρατό με το πανίσχυροσυμβούλιο εθνικής ασφάλειας ώστε να ελέγχουν απολύτως την κυβερνητική πολιτικήκαι γενικότερα την πολιτική ζωή και ν' αποφεύγουν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα.
Τα αστικά στρώματα επωφελήθηκαν σε πρώτη φάση απότην ενοποίηση της εσωτερικής αγοράς γι' αυτό και δεν αντέδρασαν πολιτικάστο δικτατορικό σύστημα διακυβέρνησης.
Εκδηλώσεις αντίδρασης, είτε από διανοούμενους, είτεαπό πολίτες, που πρόβαλλαν τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά τουςείτε, αργότερα, από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αντιμετωπίζοντανκατά κανόνα με την κατηγορία της υπονόμευσης της ακεραιότητας της Τουρκίας.
Οι αντιδράσεις
Τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιασθεί σοβαρές ρωγμέςστο τουρκικό καθεστώς που οφείλονται κυρίως :
στον αγώνα των Κούρδων
στην συνειδητοποίηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών(θρησκευτικών, εθνικών, πολιτιστικών) λαών, ομάδων, ή στρωμάτων.
στην άνοδο των αστικών στρωμάτων που διεκδικούνπλέον αποφασιστική συμμετοχή στις πολιτικές αποφάσεις με στόχο το άνοιγμαπρος το εξωτερικό των αγορών.
Η κρίση φαίνεται πλέον σε πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο.
Η άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Αχμέτ Σεζέρνα υπογράψει διάταγμα για απόλυση των ισλαμιστών δημοσίων υπαλλήλων (μ'αυτό συμφωνεί το 70 % των ερωτηθέντων σε σφυγμομέτρηση), που ζητά το ΓενικόΕπιτελείο.
Η αποτυχία του στρατού να παρατείνει τη θητεία του Ντεμιρέλ.
Ο προηγούμενος πρόεδρος του Ανώτατου ΑκυρωτικούΔικαστηρίου Βουράλ Σαβάς χαρακτήρισε, πέρσι, παράνομο το σύνταγμα του 1982επειδή επιβλήθηκε με τη δύναμη των όπλων. Η Χουριέτ μάλιστα μετά την ομιλίααυτή δημοσίευσε τους βαθμούς του στο λύκειο όπου ο βαθμός του στο μάθηματης «εθνικής ασφαλείας» (σ.σ !!!) δεν ήταν ιδιαίτερα καλός.
Ο Γιλμάζ να καθησυχάζει τους στρατιωτικούς: «δεθα διαλυθούμε αν μπούμε στην ΕΕ».
Διανοούμενοι, καθηγητές πανεπιστημίων μιλούν ανοιχτάγια την ανάγκη του τέλους του κεμαλισμού και το σεβασμό των ανθρωπίνωνδικαιωμάτων .
Τούρκος πολίτης να δηλώνει ότι τελευταία ανακάλυψεότι δεν είναι Τούρκος όπως νόμιζε αλλά Πόντιος (δηλ. Έλληνας) και ότι υπάρχουντουλάχιστον 300.000 Πόντιοι στην Τουρκία (στην πραγματικότηταυπάρχουν πολλοί περισσότεροι). Κάτι ανάλογο άλλωστε συνέβη με τους Κούρδους. Με τους σεισμούς κατέρρευσε στη συνείδηση του πληθυσμού η εικόνα τουπανίσχυρου κράτους και του στρατού-πατέρα.
Οι σχέσεις μας μετην Τουρκία
Την πολιτική της ελληνοτουρκικής «προσέγγισης» σχεδίασανεπί χάρτου η γραφειοκρατία και οι «εγκέφαλοι» του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ σανγενική συνταγή για την, προς το συμφέρον των ΗΠΑ, επίλυση των περιφερειακώνσυγκρούσεων. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ είναι η διατήρηση του τουρκικού καθεστώτοςμε τη σημερινή του δομή.
Η διατήρησή του φθάνει μέχρι παραχωρήσεις εθνικήςμας κυριαρχίας από το ενδοτικό δίδυμο Σημίτη-Γιωργάκη, όπως άλλωστε προβλέπειη απόφαση του Ελσίνκι που αναγνωρίζει διαφορές. (Όλες οι διαφορές να επιλυθούν,αν αποτύχουν οι διμερείς διαπραγματεύσεις, στη Χάγη).
Η «προσέγγιση» αφορά τις ελίτ των δύο χωρών που ισχυροποιείτο σημερινό καθεστώς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη χώρα μας για να δικαιολογήσειτις σχεδιαζόμενες παραχωρήσεις.
Η υποστήριξη εκ μέρους της Ελλάδας της τουρκικής αστικήςτάξης για την είσοδό της στην ΕΟΚ δεν πρόκειται να βοηθήσει τον εκδημοκρατισμόκαι άρα τη μείωση ή και κατάργηση της τουρκικής απειλής. Η τουρκική αστικήτάξη έχει κάθε συμφέρον να διατηρήσει τη σημερινή «ακεραιότητα» της ενιαίαςτουρκικής αγοράς, που μόνο ο στρατός μπορεί να της εγγυηθεί.
Συνεπώς θα επιδιώξει με τους στρατιωτικούς ένα συμβιβασμό,που όμως δε θα μεταβάλει ουσιαστικά τη φύση καθεστώτος.
Η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον για τον εκδημοκρατισμότης Τουρκίας. Αυτό σημαίνει την κατάργηση του στρατοκρατικού καθεστώτοςκαι την δημοκρατική έκφραση όλων των εθνικών, πολιτιστικών, κοινωνικώνστοιχείων της. Η Ελλάδα οφείλει στο πλαίσιο αυτό ν' αναπτύξει και να διευρύνειτη στήριξη των στοιχείων αυτών, να «εξάγει» πολιτισμό και σχέσεις αλληλεγγύηςπρος όλους τους .καταπιεζόμενους, διανοούμενους, κ.λ.π., ενώ παράλληλαν' αντιτάσσεται έμπρακτα στις απειλές κατά της εθνικής κυριαρχίας και τουτουρκικού δικτατορικού καθεστώτος.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Στις αρχές του Ιούλη, όταν το ανόητο τσιράκι της κ.Ολμπράϊτ, που παριστάνει τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, θριαμβολογούσεότι η πολιτική του (δηλ. η μειοδοσία του) θα οδηγούσε σεομαλοποίηση των σχέσεων με την Τουρκία και σε απομόνωση των επεκτατικώνκύκλων της, το καθεστώς της ’γκυρας απαντούσε μ'έναν Αττίλα-3 προωθώνταςτα στρατιωτικά φυλάκια στα Στροβίλια και με ομοβροντία επιθετικών δηλώσεωνκατά της χώρας μας με αποκορύφωμα το άρθρο του Τζεμ στον ιταλικό τύπο.
Ακολουθούν:
α) Ανακοίνωση του ΑΣΚΕ αμέσως μετά τον Αττίλα-3.
β) ’ρθρο του Ν. Λεοντόπουλου για το Κυπριακό για τηνΑθηναϊκή, που δεν δημοσιεύτηκε.
γ) Μια πολιτική ανάλυση της σημερινής κατάστασης στηνΤουρκία.
Ανακοίνωση του Α.Σ.Κ.Ε. 9/7/2000
Ουδείς πλέον μπορεί να προφασίζεται ότι αγνοεί πωςόσο πιο υποτελής είναι η ελληνική κυβέρνηση τόσο περισσότερο η Τουρκίαπροωθείται σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας. Ουδείς. Ούτε αυτοί πουκυβερνούν (που οι Τούρκοι τους αφιερώνουν άλση), ούτε αυτοί που τους στηρίζουνκαι τους ψηφίζουν.
Κάποτε η ελληνική πλευρά έλεγε ότι δεν μπορούν ναγίνουν συνομιλίες, αν πρώτα δεν αποχωρήσουν τα στρατεύματα κατοχής. Τώραδε θέτει ως όρο για την συμμετοχή στον τρίτο γύρο των συνομιλιών ούτε καντην απόσυρση των τουρκικών φυλακίων στις αρχικές τους θέσεις και έφθασενα θεωρεί ότι η προώθηση του Αττίλα είναι πρόβλημα του ΟΗΕ ! Έφθασαν, μάλιστα,στο σημείο να διακόπτουν τις συνομιλίες αυτές, για να πανηγυρίσει ο Ντενκτάςστην Κύπρο την επέτειο του Αττίλα.
Ουδείς πλέον μπορεί να προφασίζεται ότι αγνοεί πωςαυτές οι συνομιλίες οδηγούν στην αναγνώριση του ψευδοκράτους, που τόσοπολύ επιθυμούν οι ΗΠΑ.
ΚΥΠΡΙΑΚΟ : ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ
Φάνηκαν, λοιπόν, στο Κυπριακό τα πρώτα αποτελέσματατης «νέας» εξωτερικής πολιτικής, που εγκαινίασε με θριαμβολογίες στο Ελσίνκιτο δίδυμο Σημίτη - Γιωργάκη. Μια πολιτική, όπως αυτή της ελληνοτουρκικής«προσέγγισης», που σχεδίασαν επί χάρτου οι εγκέφαλοι του Στέϊτ Ντιπάρτμεντσαν συνταγή για επίλυση των περιφερειακών συγκρούσεων προς το συμφέροντων ΗΠΑ. Και το συμφέρον των ΗΠΑ είναι η στήριξη του τουρκικού καθεστώτος,με δεδομένες τις ενδοτικές ελληνικές ηγεσίες. Η «προσέγγιση» αφορά τιςελίτ των δύο χωρών (οι λαοί, ως γνωστόν δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα) καιθα χρησιμοποιηθεί στη χώρα μας, για να δικαιολογήσει τις σχεδιαζόμενεςπαραχωρήσεις.
Το αποτέλεσμα ήταν η «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίαςκαι η ελληνοτουρκική «προσέγγιση» να μην εμποδίσουν το τουρκικό καθεστώςνα προχωρήσει σε σοβαρές στρατιωτικές κινήσεις επέκτασης της κατοχής σεβάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν διαπίστωσε ότι οι ΗΠΑ καθυστερούν,λόγω προεδρικών εκλογών και των ελληνοαμερικανικών ψήφων, να επιβάλουντην αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.
Πάσχιζε ο Κόφι Ανάν να «περάσει» την έγκριση της παράτασηςτης παραμονής της δύναμης του ΟΗΕ από τον Ντενκτάς, υλοποιώντας την αμερικανικήγραμμή για «συγκεκαλυμμένη» αναγνώριση του ψευδοκράτους. Οι ΗΠΑ επιθυμούσαννα παραστεί ο Κληρίδης όχι ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλάως εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας στις συνομιλίες του 3ου γύρου,όπως δυστυχώς έγινε. Ό,τι δηλ. απαιτούσε ο Ντενκτάς, για να επιβάλει τηναναγνώριση του ψευδοκράτους.
Φθάσαμε, λοιπόν, στο σημείο με τη «νέα» εξωτερικήπολιτική να παρακαλούν, σχεδόν, τον Ντενκτάς, να παρακαθίσει ως συνομιλητής.Να θεωρούν ότι η τελευταία επέκταση του Αττίλα είναι πρόβλημα του ΟΗΕ!Να στέλνει ο Γιωργάκης (κατά την Ολμπράϊτthis wonderful man), ο οποίος πλέον διαθέτει και άλσος με το όνομάτου στην ’γκυρα, επιστολές διαμαρτυρίας στον ΟΗΕ και στους «εταίρους» γιατις τουρκικές επεκτατικές κινήσεις, αντί να τεθεί ως όρος συμμετοχής ηαπόσυρση, τουλάχιστον, των τουρκικών φυλακίων στις προηγούμενες θέσεις τους.
Από τη θέση ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολήςκαι κατοχής της Τουρκίας, που παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, και ότι δεμπορεί να γίνουν συνομιλίες όσο παραμένουν τα στρατεύματα κατοχής, τοcasus belli του Α. Παπανδρέου και το ενιαίο αμυντικό δόγμα φθάσαμεστους Σημίτη-Γιωργάκη, στη μειοδοσία των S-300 και στο Ελσίνκι.
Τα ίδια που έλεγαν σε μας το 1980 με την ΕΟΚ λένεότι πέτυχαν στο Ελσίνκι για τη μελλοντική ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.,ότι δηλ. θα λυθούν τα προβλήματά της και ότι η Τουρκία θα υποχρεωθεί νασυμμορφωθεί. Η αδήριτη πραγματικότητα είναι η εξής : «Είπα στουςΕλληνοκυπρίους ότι δεν έχουν καμία εγγύηση πως η Ε.Ε. θα δεχθεί την Κύπροως μέλος της, αν δεν έχει λυθεί πρώτα το εσωτερικό πρόβλημά της» (ΓκίντερΦερχόϊφεν, ο Γερμανός επίτροπος αρμόδιος για τη διεύρυνση, στα ΝΕΑ 30/6/2000).
Η Κύπρος είναι το ζωντανό αποτύπωμα της εξάρτησηςτων πολιτικών ηγεσιών της Ελλάδας. Μας πληγώνει και θα μας πληγώνει, έωςότου αποφασίσουμε ότι μας αξίζει να έχουμε ηγεσίες ελληνικές.
Νίκος Λεοντόπουλος, μέλος της Ε.Ε. του ΑγωνιστικούΣοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας Α.Σ.Κ.Ε.).
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Στα μέσα του Σεπτέμβρη άρχισε, τελικά, η διαδικασίασυγκέντρωσης υπογραφών για το θέμα της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματοςστις νέες ταυτότητες, με ευδιάκριτη αοριστία σε σχέση με το νόημα και στόχοτου αιτήματος. Είναι εύλογο, λοιπόν, το ερώτημα: "με τις υπογραφές ζητείται διενέργεια δημοψηφίσματοςγια την υποχρεωτική αναγραφή ή όχι ή, ακόμη, την προαιρετική, ή μήπως,με την φράση "... για την προαιρετική ή μη αναγραφή του θρησκεύματος στιςταυτότητες..." οι υπογραφές θα υπονοούν ότι το αίτημα θα είναι προαιρετικήή υποχρεωτική αναγραφή, αποκλείοντας τη θέση περί μη αναγραφής υποχρεωτικά";
Δεν είναι, φυσικά, το ίδιο πράγμα.... Η απόφαση γιατη μη αναγραφή του θρησκεύματος πέρασε με νόμο του 1996 και τότεκανείς δεν αντέδρασε ίσως γιατί κανείς δεν το πρόσεξε.Όπως και να 'χει, πάντως, μέχρι και το Μάιο του 2000 ο νόμος παρέμενε ανενεργός,όταν ξαφνικά και χωρίς πειστική ομολογημένη δικαιολογία τέθηκε με τρόποπροκλητικά άκομψο το θέμα, αρχικά ως προσωπική θέση του υπουργού Δικαιοσύνης και αμέσως μετά ως πεισματικήθέση του Πρωθυπουργού. Και τότε, λόγω και των συγκυριών, ξέσπασε ο γνωστός σάλος.
Ήταν ο τρόπος που τέθηκε το θέμα. Ήταν ο νέος Αρχιεπίσκοποςπου, με τη βοήθεια όλων των ΜΜΕ, φαινόταν να διεκδικεί ρόλο εθνάρχου (!)Ήταν το ξάφνιασμα από το αποτέλεσμα των εκλογών και το μετάνοιωμα πολλώνψηφοφόρων για την ψήφο τους (!) Ήταν η πρώτη συνειδητοποίηση για τους κινδύνουςτης παγκοσμιοποίησης. Ήταν η συνειδητή επιλογή από κάποιους στον ευρύτεροκυβερνητικό χώρο να δώσουν έμφαση στο θέμα για διάφορους λόγους, κυρίωςόμως για αποπροσανατολισμό, και τα αστεία πρόσωπα που συνέλαβαν να παίξουντο ρόλο του συνηγόρου του Σημίτη; Το αποτέλεσμα πάντα ήταν η πλειοψηφίατων Ελλήνων να μη δέχεται την απόφαση αυτή, να πάρει μέρος στα συλλαλητήριαή να τα υποστηρίξει και να φαίνεται πως παίρνει το μέρος της Εκκλησίας.
Όμως ο Χριστόδουλος αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων.Η αμετροέπεια του περί εντολών που παίρνει από το θεό και υποχρέωσης όλωννα τον ακολουθούν (!) καθώς και περί των χειροφιλημάτων απογοήτευσε τοευρύτερο ακροατήριο της Εκκλησίας για το θέμα και η συντονισμένη επίθεσηεναντίον του για τις σχέσεις του με τη Χούντα, και η αξιοποίηση κάθε λάθους του, όπως πρόσφατα το "Τίμιο ξύλο", απομάκρυνεακόμη περισσότερους.
Έτσι, εφόσον δεν σημειωθούν απρόβλεπτα γεγονότα, ησυγκέντρωση των υπογραφών δε θα οδηγήσει σε μεγάλη επιτυχία, και, όπωςεξελίσσονται τα πράγματα, όχι αδίκως.
Η λειτουργία της Δημοκρατίας
Το τι θα αναγράφεται στις ταυτότητες είναι, όντως,θέμα της πολιτείας. Μόνο που η πολιτεία δεν είναι, φυσικά, ο Σημίτης καιη παρέα του. Την πολιτεία την απαρτίζουν όλοι οι πολίτες, η άποψη των οποίωνστην πλειοψηφούσα μορφή της εκδηλώνεται μέσω πολλών μηχανισμών και ποτέερήμην τους ή εν ονόματι τους. Αφού, λοιπόν, καλώς ή κακώς, το θέμα απασχολείτόσο πολλούς και τόσο έντονα, το δημοψήφισμα είναι η λύση ή, έστω, η αναφοράτης θέσης του κάθε κόμματος προεκλογικά. Αυτό θα πει Δημοκρατία. Αν, λοιπόν,το αίτημα είναι το δημοψήφισμα, τότε καλώς να συγκεντρωθούν οι υπογραφές.Δε θα έχουν υποχρεωτική ισχύ, θα έχουν όμως μεγάλη ηθική δύναμη. Όσο γιατο φοβερό εκείνο "στα θέματα των ατομικών δικαιωμάτων δε χωρούν δημοψηφίσματα"του Σημίτη θα αρκούσαν τα ειρωνικά χαμόγελα, αν δεν απέπνεαν το παγερόπνεύμα ολοκληρωτικών αντιλήψεων, που άρχισαν και σε άλλες περιπτώσεις νααχνοφαίνονται...
Αν, αντίθετα, με το αίτημα για δημοψήφισμα οι υπογραφέςθα μπορούν να θεωρηθούν πως δίνουν, έστω και έμμεσα, και απάντηση σ' αυτό,πριν να διενεργηθεί, δηλαδή υποχρεωτική αναγραφή του θρησκεύματος ή, έστω,προαιρετική, τότε δεν υποστηρίζεται δημοκρατικό δικαίωμα, αλλά χρησιμοποιείταιπαραπλανητικά...
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Με το ξεκίνημα της συλλογής υπογραφών αναθερμαίνεταιη διαμάχη Κυβέρνησης -Εκκλησίας. Αφού έχει περάσει αρκετός χρόνος από τις"λαοσυνάξεις", μπορούμε ψύχραιμα να δώσουμε μια άλλη διάσταση στο ζήτημα.Πάντως εξ αρχής θέλουμε να τονίσουμε ότι στο δίλημμα "Σημίτης ή Χριστόδουλος"εμείς απαντάμε: Με κανέναν. Και εξηγούμαστε.
Όσοι κυβερνούν σήμερα τον πλανήτη (με την άδειαόσων εξ ημών ησυχάζουμε ή συμβιβαστήκαμε) έχουν την ευφυΐα να προβλέψουνότι αυτή η άγρια εκμετάλλευση της ανθρωπότητας με την παγκοσμιοποίηση τουςκαι την καταστροφή του περιβάλλοντος θα προκαλέσουν αντιδράσεις. Πώς αυτέςθα γίνουν ελάχιστες; Η πολιτιστική ισοπέδωση προς τα κάτω (προς τη δικήτους βαρβαρότητα) είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, ιδιαίτερα για τουςλαούς που "δεν τους πάνε", όπως ο δικός μας. Ο κ. Σημίτης και οι συν αυτώτου ΠΑΣΟΚ, ως καλοί υπάλληλοι, ανέλαβαν να προσφέρουν και αυτή την υπηρεσία.
Η πολιτιστική αλλοτρίωση επιδιώκεται πολύπλευρα. Αφούως προς το θρήσκευμα διαφέρουμε από τη Δύση, η μια πλευρά της προσπάθειάςτους είναι να αμβλύνουν το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων και να περιορίσουντους τρόπους εκδήλωσής του. Ξεκίνησαν με τις ταυτότητες, όπου ήξεραν ότιείχαν επιχειρήματα και συμμάχους, με σκοπό να ξεδοντιάσουν τους αντιδρώντεςκαι μετά να περάσουν ανενόχλητοι τα υπόλοιπα.
Η αντίθεση προς τη Δύση
Επειδή όλοι πλέον γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση Σημίτηείναι πιόνι των Δυτικών, η σύσσωμη αντίδραση της Εκκλησίας (ηγεσίας και ποιμνίου) στοχεύει στα κέντρα αποφάσεων της Δύσηςκαι ανασύρει ιστορικές μνήμες, που φτάνουν μέχρι τις (υπό τις ευλογίες του Πάπα) φρικαλεότητεςτων σταυροφόρων στην Ελλάδα. Αυτή την αντίθεση είναι υποχρεωμένος από τηθέση του να εκφράσει ο κ. Χριστόδουλος, παρά το ότι αναρριχήθηκε με τηβοήθεια των Δυτικών και, μάλιστα, το τελευταίο άλμα προς τον αρχιεπισκοπικόθρόνο υποβοηθήθηκε και χειροκροτήθηκε από τον κ. Μπερνς.
Αφού, λοιπόν, η αντίδραση της Ελληνικής Εκκλησίαςείναι αναπόφευκτη, οι σχεδιαστές της παγκοσμιοποίησης που ασχολούνται με την Ελλάδα βρήκανπολύ βολικό η Εκκλησία να επιχειρήσει να εκφράσει συνολικά την αντίδρασηκατά της παγκοσμιοποίησης, επειδή από τη φύση της και με τη δεδομένη ηγεσίαθα λειτουργήσει ως απορροφητής της δυσαρέσκειας, παρά ως φορέας πραγματικήςαντίστασης. ’λλωστε ο κ. Χριστόδουλος αποδέχεται την παγκοσμιοποίηση καιτην ΕΟΚ (και την ΟΝΕ). Τα "όμως" που λέει είναι ακριβώς για να συσπειρώσειγύρω του το δυσαρεστημένο ή αγανακτισμένο λαό.
Η αριστερά
Όσοι παρωχημένοι και αθεράπευτα αιθεροβάμονες επιμένουμενα μην εισπράττουμε τα αργύρια της (έξωθεν) εξουσίας οφείλουμε, λοιπόν,να δούμε μέσα στο ετερογενές πλήθος των "λαοσυνάξεων" μια διάχυτη αντίθεσηστις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, είτε λόγω της διαφαινόμενης ή επελθούσηςοικονομικής εξαθλίωσης (και της κλοπής με το χρηματιστήριο), είτε στονεπερχόμενο κοινωνικό μεσαίωνα, είτε στην προδοτική εξωτερική πολιτική,είτε στην πολιτιστική αλλοτρίωση (εδώ και το θρησκευτικό στοιχείο), είτεσε μερικά απ' αυτά, είτε σ' όλ' αυτά. Οφείλουμε να μην τις λοιδορούμε,όπως κάποιοι βρυξελοδίαιτοι "αριστεροί", που καταμαρτυρούν τα αρνητικάτους, αλλά τρέμουν και παρασιωπούν τα θετικά τους.
Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει ναεκφράζεται μόνο από την εκκλησία (με τις γνωστές αμαρτίες της, που, βεβαίως,δε συγκρίνονται με τα εγκλήματα του παπισμού) ή με επικεφαλής την εκκλησία,ιδίως με τη σημερινή ηγεσία της (που απωθεί πολλούς προοδευτικούς ανθρώπους).Όσοι από την εκκλησία θέλουν πραγματικά να αντισταθούν πρέπει να είναιμία μόνο συνιστώσα, συνεχίζοντας την παράδοση όχι του κάθε Ιερώνυμου, αλλάτου Κοσμά του Αιτωλού, του Παπαφλέσσα και του παπα-Ανυπόμονου. Οι άλλεςσυνιστώσες ας φροντίσουμε να αντισταθούμε από τη δική του θέση ο καθένας(πολιτικοί φορείς, συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, διανοούμενοι, καλλιτέχνες,διπλωμάτες, στρατιωτικοί κτλ), ώστε το κίνημα να εκφραστεί πολύπλευρα,χωρίς αποκλεισμούς και να αναγεννηθεί η Αριστερά, περί της οποίας εμείςτου ΑΣΚΕ έχουμε τοποθετηθεί.
(Το παραπάνω άρθρο του Ν. Καργόπουλου γράφτηκε γιατην «Αθηναϊκή», αλλά δεν δημοσιεύτηκε)
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
«θα είμαι παρών αρκετά χρόνια...» δήλωσε ο κ. Σημίτηςστη ΔΕΘ επειδή ή αισθάνεται σίγουρος και χρήσιμος για τους προστάτες τουμε τα όσα τους έχει προσφέρει έως τώρα ή βλέπει στον ορίζοντα το τέλοςτης πρωθυπουργίας του.
Η αμετροέπεια, που προκαλεί η επίδειξη του κυρίαρχουτης εξουσίας, μόνο σ' ένα μέτριο πολιτικό σαν το Σημίτη δικαιολογείται.Τα σημάδια γι' αυτόν πάντως είναι ανησυχητικά.
Τα διαπλεκόμενα
Τα σημάδια αυτά είναι οι αντιθέσεις των μεγαλοεκδοτώνκαι μεγαλοεργολάβων για το μοίρασμα της «πίττας» του νέου πακέτου της ΕΟΚκαι των Ολυμπιακών έργων του 2004 που βγήκαν στην επιφάνεια. Απειλούν,αν δεν μπουν κι5 αυτοί στο «κόλπο», με αποκαλύψεις των σχέσεωντων διαπλεκόμενων με τους πολιτικούς, δηλ. τις σχέσεις διαφθοράς, μια καιο όρος διαπλεκόμενα είναι στην ουσία η ωραιοποίηση του όρου διαφθορά. Καμώνονταιότι το πρόβλημα είναι μόνο ότι οι μεγαλοεργολάβοι και οι μεγαλοπρομηθευτέςείναι και ιδιοκτήτες ΜΜΕ και κάνουν πως δε βλέπουν τις χαριστικές αναθέσειςσ' αυτούς. Χαρακτηριστικά αυτών των αντιθέσεων είναι:
Η απροκάλυπτη ανάμιξη Κόκκαλη στην επίθεση κατάΚαραμανλή με την υπόθεση Σπηλιωτόπουλου και η έμμεση στήριξη του σε Μητσοτάκη-Ντόραγια να συντηρείται η κρίση στη ΝΔ .
Η αντίθεση Τεγόπουλου-Κόκκαλη και η στάση Λαμπράκημε άρθρα άκρως αρνητικά για την κυβέρνηση
Δενείπε, φυσικά, λέξη στη ΔΕΘ ο Σημίτης για τη σκανδαλώδη εύνοια προς τονΚόκκαλη στον ΟΤΕ, στα λαχεία, ακόμη και στις προμήθειες όπλων.
Η ΟΝΕ και τα «γραμμάτια»
Οι περιβόητοι μονόδρομοι της ΟΝΕ, που πλούτισαντους ολίγους και έκαναν φτωχότερους τους πολλούς, αποδείχθηκαν απάτη. Ηκατρακύλα του ευρώ έναντι δολαρίου και γεν και η άνοδος του πετρελαίουδείχνει καθαρά ότι η ΕΟΚ έχει ασήμαντο ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Ηπεριβόητη σταθερότητα έχει πάει περίπατο.
Παρ' όλ' αυτά επιμένουν. Τα «γραμμάτια» που έχειαναλάβει από τους προστάτες του στο όνομα της ΟΝΕ και επείγεται να προωθήσειάμεσα είναι:
Τα εργασιακά δηλ η επιστροφή σε μεσαιωνικές συνθήκεςκαι αμοιβές εργασίας, προς όφελος των εργοδοτών, με πρόσχημα την ανεργίαακόμη και χωρίς «κοινωνικό διάλογο»
Οι ιδιωτικοποιήσεις δηλ. ξεπούλημα της δημόσιαςπεριουσίας χωρίς καμιά απολύτως δικαιολογία με προτεραιότητα τον ΟΤΈ καιτην Ολυμπιακή, όπου εκεί θα έπρεπε να έχουν παραπεμφθεί σε δίκη όλοι οιαρμόδιοι υπουργοί της τελευταίας εικοσαετίας.
Εξωτερική πολιτική
Η εξωτερική πολιτική στη χώρα μας σε ελάχιστα διαστήματααπό την ίδρυση του ελληνικού κράτους ασκήθηκε με γνώμονα τα ελληνικά συμφέροντα.Ο κανόνας είναι να ασκείται με βάση τα συμφέροντα των προστατών.
Όπως τώρα, που λόγο έχουν μόνο οι Αμερικάνοι. Ο,τιπουν. «Προσέγγιση» με την Τουρκία, βεβαίως (το άρθρο Τζεμ σε ιταλική εφημερίδα,όπου έθεσε ξανά όλες τις τουρκικές διεκδικήσεις, ουδόλως ενοχλεί) , να«συνομιλεί» ο Κληρίδης με τον Αττίλα να είναι στα Στροβίλια, ασφαλώς.
Ακόμη και το αμερικανάκι, που δυστυχώς για την Ελλάδαείναι υπουργός εξωτερικών της, να πηγαίνει κατ' εντολή τους για να «υποδείξει»στους Σέρβους τι να ψηφίσουν χωρίς κανενός από τους κυβερνώντες να ιδρώνειτ' αυτί απ' αυτόν τον διασυρμό της χώρας για την εικόνα, που εμφάνισε στιςχώρες των Βαλκανίων, ως ενεργούμενο των ΗΠΑ.
Μόνο υπάλληλος χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και στοιχειώδουςευστροφίας, όπως ο Γιωργάκης θα μπορούσε να δεχθεί να υποστεί τέτοιο εξευτελισμόαπό τους Σέρβους αξιωματούχους. Δυστυχώς, όμως, αυτός εκπροσωπεί την Ελλάδα.
Το φιάσκο του Γιωργάκη ενόχλησε και κάποιους στο ΣτέϊτΝτηπάρτμεντ που αποδοκίμασαν την επίσκεψη του στο Μιλόσεβιτς, παρόλο πουόπως ο ίδιος ανακοίνωσε οι ΗΠΑ είχαν ενημερωθεί για την επίσκεψη. Δηλ.οι ΗΠΑ την είχαν επιβάλλει.
ToΧρηματιστήριο
Ούτε λέξη δεν είπε ο Σημίτης για το Χρηματιστήριο(«η κυβέρνηση δεν επεμβαίνει στην αγορά») και μάλιστα τώρα που επιχειρούνξανά την καταλήστευση των αφελών με την κυβερνητική στήριξη δηλ με τηνμείωση των επιτοκίων και τη δυσκολία άλλων επενδύσεων, όπως σε ομόλογαλόγω χαμηλής απόδοσης, κατοικίες, γη λόγω υψηλής φορολογίας. Έτσι οδηγούντις αποταμιεύσεις στο Χρηματιστήριο.
Αφού καταλήστευσαν, πέρσι, τις οικονομίες των αφελώνπαρακινώντας τους ν' αγοράζουν «φούσκες», που σε λίγους μήνες κατέρρευσαν,επιχειρούν τα ίδια και τώρα. Οι φήμες ότι το Χρηματιστήριο θα έπεφτε χαμηλά για ν'αγοράσουν οι ξένοι, που θα το ανεβάσουν είναι το δόλωμα για τους αφελείς.Η κυβέρνηση είναι συνένοχος του μεγάλου χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Ο Σημίτης
Ο Σημίτης δεν πρέπει να αισθάνεται καθόλου σίγουρος.Η διαφθορά του κυβερνητικού μηχανισμού και η ταύτισή του με τα συμφέροντατου Κόκκαλη έχει προκαλέσει την αντίθεση των υπολοίπων. Βλέπει ότι χάνειυποστηρικτές και φοβάται ότι μπορεί να έχει την τύχη του Α. Παπανδρέουμε τον Κοσκωτά.
Ο ίδιος δεν έχει το πολιτικό ανάστημα του Α. Π.και γνωρίζει ότι την εικόνα του την οφείλει αποκλειστικά στην εύνοια τωνΜΜΕ των «διαπλεκόμενων», που για να τον στηρίζουν «έθαβαν» τους αρχηγούςτης ΝΔ (Έβερτ, Καραμανλή).
Φοβάται ότι αν χάσει την εύνοια αυτή τότε θα χάσειτην εικόνα ενός ισχυρού πρωθυπουργού και θα φανεί η πραγματική δηλ. η εικόναενός μέτριου ανθρώπου.
Κατηγορία
Φύλλο 77 Σεπτεμβρίου 2000
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό