Μετά την Εβδομάδα των Παθών διάλεξε η κυβέρνηση να φορτώσει κι άλλο Σταυρό στους ώμους του ελληνικού λαού. Ήταν κάτι αναμενόμενο, κάτι που όλοι συζητούσαμε από καιρό, ακόμα και πριν από τις περσινές εκλογές. Όμως τα μεγάλα κόμματα απέφευγαν να μιλούν για το ασφαλιστικό, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ήξεραν τότε ότι, αν δημοσιοποιούσαν τις επιταγές της ΕΟΚ και τις δεσμεύσεις τους προς το μεγάλο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, θα έχαναν το παιχνίδι και κρυβόντουσαν πίσω από το δάχτυλο τους.
Έτσι εφευρέθηκε η "μελέτη" του ασφαλιστικού από βρετανική εταιρία (μια τελείως ανυπόληπτη, που μέχρι τώρα έκανε μελέτες μόνο για τα νησιά Φερόε και το Μαυρίκιο!!), για να περάσουν οι εκλογές και να κερδίσουν χρόνο, μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος για την αναμενόμενη από τότε βουτιά του χρηματιστηρίου. Το ένα χαστούκι μετά το άλλο για τον Ελληνικό Λαό, γιατί μετά το ασφαλιστικό ακολουθεί σφίξιμο για τους Ολυμπιακούς, με μειώσεις δαπανών και κοινωνικών παροχών, με εξαθλίωση του συστήματος υγείας και της παιδείας ακόμη περισσότερο.
Κάτω από τα όρια της φτώχειας
Αλήθεια ποιους εννοούσε ο πρωθυπουργός, όταν έλεγε ότι θα πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες; Τους συνταξιούχους των 124.000, που θα παίρνουν τώρα 65.000; Τι έγινε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα; Ήταν τόσο "τεράστιο" το κόστος, ώστε σε σύσκεψη στο Μαξίμου οι Σημίτης - Παπαντωνίου-Γιαννίτσης αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν; Το 70% των συνταξιούχων 1.200.000 άτομα, παίρνουν ήδη σύνταξη κάτω από το όριο φτώχειας. Αυτές οι πενιχρές συντάξεις θα μειωθούν ακόμα περισσότερο, από 30 - 45 %, αφού το ποσοστό κύριας σύνταξης από 80 % γίνεται 60 % και ο προσδιορισμός του εξαρτάται από τους μισθούς της τελευταίας 10ετίας αντί της τελευταίας 5ετίας.
Η κατάσταση των Ταμείων
Τόσο χάλια είναι η οικονομική κατάσταση των Ταμείων; Αυτή τη στιγμή τα Ταμεία διαθέτουν περιουσία, που συνολικά ανέρχεται περίπου στα 5,6 τρις και σίγουρα είναι ανεπαρκής, για να καλύψει τις τρέχουσες και μελλοντικές δαπάνες τους.
Πώς φτάσαμε ως εδώ ;
Η καταλήστευση των διαθεσίμων των Ταμείων άρχισε με νόμο που ίσχυσε από το 1950 ως το 1975 και διέθετε το αποθεματικό τους άτοκα στη Βιομηχανία και το Εμπόριο, για δήθεν οικονομική ανάπτυξη. Μετά το 1975 τα αποθεματικά τοκίζονταν με το 25% του πληθωρισμού, δηλ. με λιγότερο από το 1/5 του συνήθους επιτοκίου καταθέσεων. Το τελικό χτύπημα ήταν η πάση θυσία στήριξη του Χρηματιστηρίου πριν τις εκλογές με τα λεφτά των εργαζομένων και χωρίς τη συγκατάθεση τους από τους διορισμένους κυβερνητικούς Διοικητές τους, με αποτέλεσμα το οριστικό γονάτισμα των Ταμείων, θα έπρεπε η περιουσία τους κινητή και ακίνητη σήμερα να είναι 20,3 τρις, δηλαδή η τριπλάσια.
Η κύρια αιτία, όμως, για το χάλι των Ταμείων είναι η ένταξη στην ΕΟΚ, που οδήγησε σε δραματική μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης. Αν δεν αποχωρήσουμε από την ΕΟΚ, ανάπτυξη δε θα υπάρξει και όποια μέτρα ληφθούν σήμερα θα αποδειχθεί μετά 5-6 χρόνια ότι δεν απέδωσαν και θα ζητηθούν νέες θυσίες
Η ιδιωτική ασφάλιση
Η χρεοκοπία των Ταμείων ήταν πάντα ένας κρυφός στόχος της ΕΟΚ, για να στρέψουν τους Έλληνες πολίτες, ιδίως τους νέους 25 -35 ετών, στην ιδιωτική ασφάλιση, που θα την παρέχουν ξένες εταιρείες. Η στροφή αυτή διαφημίζεται π.χ. με ιατρική περίθαλψη σε πολυτελή ιδιωτικά νοσοκομεία. Για 30-40 χρόνια οι ξένες αυτές εταιρείες θα πληρώνουν μόνο περίθαλψη (όχι συντάξεις) και, όταν θα 'ρθει η ώρα να πληρωθούν και συντάξεις, κανείς δεν ξέρει τι θα μηχανευτούν. Μέχρι και εικονικές πτωχεύσεις, οπότε θα κληθεί πάλι το δημόσιο να πληρώσει για συντάξεις ένα μικρό μέρος απ' αυτά που θα περίμεναν οι ασφαλισμένοι από τις ιδιωτικές εταιρείες.
Τι θα μπορούσε να γίνει;
Η λύση δεν είναι βέβαια οι προτάσεις των ’γγλων, τις οποίες ακόμη και ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Σπράος χαρακτήρισε ανεδαφικές, ούτε η πολιτική εξουθένωσης των "περήφανων γερατειών". Υπάρχουν μέτρα, που μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την κατάσταση, ακόμη και στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, με τη σύνδεση του ασφαλιστικού και της οικονομίας, όπως
Μέτρα κατά της ανεργίας, που μαστίζει κυρίως τους νέους, με παραγωγικές επενδύσεις και εξασφάλιση, μ' αυτόν τον τρόπο, νέων πόρων για τα Ταμεία.
Χτύπημα της εισφοροδιαφυγής, με ασφάλιση των εργαζόμενων και κυρίως των λαθρομεταναστών, που ο αριθμός τους εκτιμάται στους 500.000 - 1.000.000
Κυνήγημα της εισφοροκλοπής από μεγάλους κυρίως επιχειρηματίες, αλλά και από το ίδιο το κράτος, που χρωστάει στα Ταμεία ήδη 1,6 τρις.
Επιτέλους δημιουργία ασφαλιστικού μητρώου εργαζομένων και μηχανογράφηση των Ταμείων, ώστε κάθε εργαζόμενος να είναι καταγεγραμμένος.
Η κυβέρνηση, αντί γι' αυτά, προτιμάει να καταφύγει σε λύσεις - τσεκουριές για το λαό, ώστε να είναι συνεπής στην ονομαστική σύγκλιση, που της επιβάλλει η ΕΟΚ, και τα κριτήρια διατηρησιμότητας, που καλείται να εφαρμόζει για τα επόμενα 3 χρόνια τουλάχιστον.
Φυσικά η οριστική λύση του προβλήματος και η εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωής στους συνταξιούχους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με μια άλλη οικονομική πολιτική, που θα αξιοποιεί τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας θα εκμηδενίζει την ανεργία και θα επιτυγχάνει μια συνεχή και σημαντική ανάπτυξη. Όλ' αυτά με ελληνική πολιτική, δηλ. με αποχώρηση της Ελλάδας από την ΕΟΚ.
Οι αντιδράσεις
Η αντιπολίτευση σχεδόν τα έχει χαμένα. ’λλοι κατακεραυνώνουν τα μέτρα, μόνο για να φανούν αρεστοί, άλλοι κυρίως από την αξιωματική αντιπολίτευση, σιωπούν ή τραυλίζουν, γνωρίζοντας ότι αυτή με το Νόμο Σιούφα τα ξεκίνησαν και κυρίως ότι και αυτοί τα ίδια θα έκαναν, αν ήταν κυβέρνηση. Τρέμουν όμως το πολιτικό κόστος και τις αντιδράσεις των εργαζομένων.
Οι συνδικαλιστές, μετά από μακροχρόνιο ύπνο, δείχνουν να ξυπνούν, αφού καλούνται μέσα σε 2 μήνες να προσέλθουν σε "διάλογο" σικέ, για αποφάσεις που ήδη έχουν ληφθεί, με "αξιόπιστες" προτάσεις, έτοιμες για τον κάλαθο των αχρήστων.
Εμείς ο λαός τι κάνουμε; Το άρθρο αυτό γράφεται 2 μέρες πριν την πανελλαδική απεργία της 26/4. Φαίνεται ότι οι αντιδράσεις θα είναι πρωτοφανείς κατά της κυβέρνησης Σημίτη, που βρίσκεται απομονωμένη, εισπράττει την καθολική αγανάκτηση και δείχνει σημάδια αναδίπλωσης.
Αν, τελικά, ο Νόμος που θα ψηφιστεί απέχει πολύ από τις αρχικές επιδιώξεις της κυβέρνησης (δηλ. τις εντολές της ΕΟΚ), όπως έγινε και με το εργασιακό, τότε, όχι μόνο θα έχουμε άλλη μια νίκη (έστω για διατήρηση κάποιων κεκτημένων) του λαϊκού κινήματος (παρά τη σημερινή του κατάσταση), αλλά ίσως εκδηλωθούν και κάποιες γενικότερες πολιτικές διεργασίες.
Κατηγορία
Φύλλο 81 Απριλίου 2001
Το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού προκάλεσε μεγάλες και απόλυτα δικαιολογημένες αντιδράσεις. Με πειστικά επιχειρήματα και τεκμηριωμένες θέσεις καταδείχθηκε από διάφορους κριτές του ότι δεν μπορεί να επιτελέσει τον παιδευτικό του ρόλο. Φαίνεται όμως ότι αντιμετωπίσθηκε ως μεμονωμένη περίπτωση, ενώ υπάρχουν ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις, ότι το βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού γράφηκε σε εφαρμογή ενός συγκεκριμένου Προγράμματος συγγραφής των σχολικών βιβλίων Ιστορίας. Το Πρόγραμμα αυτό έχει εκπονήσει το «Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη», το οποίο μάλιστα έχει προχωρήσει και στην έκδοση τεσσάρων Βιβλίων Εργασίας με κοινή ύλη· για τα σχολεία όλων των βαλκανικών εθνών. Στη Γενική Εισαγωγή αυτής της σειράς, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τα Υπουργεία Εξωτερικών των Η.Π.Α., της Βρετανίας, της Γερμανίας και άλλα «ευαγή» ιδρύματα, ο πρώτος στόχος που τίθεται είναι η άμβλυνση της εθνικής συνείδησης των μαθητών. Γράφει σχετικά η συγγραφέας της Γενικής Εισαγωγής Χριστίνα Κουλούρη: «Δεδομένου ότι η κυρίαρχη μορφή της ιστορίας που διδάσκεται είναι η εθνική ιστορία και ότι η ιστορία των γειτονικών λαών διδάσκεται επίσης μέσα από μια εθνοκεντρική προοπτική δεν προτείνουμε να καταργηθεί ούτε να αντικατασταθεί, αλλά να αλλάξει ο τρόπος που διδάσκεται. Η περιφερειακή ιστορία της ΝΑ Ευρώπης δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αυτοτελής και αυτάρκης αλλά ως μέρος της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας ιστορίας.» Σε πλήρη αρμονία με αυτή την κατεύθυνση οι συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου αποσιωπούν συστηματικά τις εθνικές αντιθέσεις στην εξιστόρηση των ιστορικών γεγονότων και μερικές φορές φτάνουν μέχρι το σημείο να παρουσιάζουν τα ιστορικά γεγονότα από την οπτική γωνία των αντιπάλων του Ελληνικού έθνους. Έτσι, κατά τους συγγραφείς του σχολικού βιβλίου, η δράση των «κλεφτών» δεν είναι μορφή αντίστασης, αλλά θεωρείται μορφή
αντίστασης. Ο Ελληνικός Στρατός δεν απελευθερώνει εδάφη της Μακεδονίας και της Ηπείρου, αλλά τα καταλαμβάνει. Ο Ελληνικός Στόλος επίσης καταλαμβάνει νησιά του
Αν. Αιγαίου. Ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων και όχι σφαγέας των Μικρασιατών, των Ποντίων και των Αρμενίων.
«Το έθνος», συνεχίζει η συγγραφέας της Γενικής Εισαγωγής, «δεν αποτελεί τη μοναδική ταυτότητα του ατόμου. Οι μαθητές καλούνται να υπερβούν το έθνος και να ταυτιστούν με στενότερα ή ευρύτερα σύνολα, κατανοώντας ότι υπάρχουν πολλές ταυτότητες που συμπληρώνουν η μία την άλλη. Οι έμφυλες ταυτότητες, η τοπική ταυτότητα, η ταυτότητα του οπαδού μιας ποδοσφαιρικής ομάδας ή η ευρωπαϊκή ταυτότητα μπορούν να προβληθούν ως παραδείγματα ταυτοτήτων που είναι δυνατό να συνυπάρχουν, χωρίς βέβαια να έχουν ισοδύναμη ισχύ για το άτομο που τις έχει...» Κινούμενοι σε αυτή την κατεύθυνση, οι συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου διαθέτουν διπλάσιες σελίδες για την Ιστορία του ποδοσφαίρου από ό,τι για τις περιγραφές των βαλκανικών πολέμων, του έπους του 1940-1 ή των δύο παγκόσμιων πολέμων!
« Είναι δυνατό να διδαχθεί ο πόλεμος», γράφει επίσης η συγγραφέας της Γενικής Εισαγωγής, «χωρίς να υμνείται και χωρίς κουραστικές λεπτομέρειες, αριθμούς και ημερομηνίες». Παραγνωρίζοντας το χαρακτήρα και τη σημασία αυτού του πολέμου, οι συγγραφείς του σχολικού βιβλίου εφαρμόζουν αυτήν την οδηγία στην εξιστόρηση της Επανάστασης του 1821, από όπου λείπουν γεγονότα όπως η μάχη της Αλαμάνας, η Γραβιά, τα Δερβενάκια, και άλλα τέτοια καθοριστικά για την εξέλιξη και την έκβασή της.
Ένας ακόμη στόχος που τίθεται από τη θεωρητικό των Βιβλίων Εργασίας στη Γενική Εισαγωγή με πρόσχημα την «ανάπτυξη της κριτικής σκέψης» είναι, τέλος, η
χρησιμοποίηση τεκμηρίων που παρουσιάζουν διαφορετικές εκδοχές του ίδιου γεγονότος. Γιατί και μόνη η παράθεσή τους «υπονομεύει τη βεβαιότητα της μίας και μοναδικής αλήθειας». Θέλοντας λοιπόν και οι συγγραφείς του σχολικού βιβλίου να υπονομεύσουν τη μία και μοναδική αλήθεια με την παράθεση διαφορετικών εκδοχών για ένα ιστορικό γεγονός, παραθέτουν ένα απόσπασμα από βιβλίο ενός Γάλλου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη όπου αναφέρονται και τα εξής: «Οι σουλτάνοι συνηθίζουν όταν κατακτούν ένα βασίλειο ή μια επαρχία να διατηρούν θαυμαστή τάξη... Όσο για το λαό, αφήνεται να ζει σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμά του. Διατηρεί τα αγαθά του και έχει θρησκευτική ελευθερία». Και για να μη μείνει καμία αμφιβολία ότι οι μαθητές δε θα μείνουν με τη βεβαιότητα της μίας και μοναδικής αλήθειας πως η Τουρκοκρατία αποτελούσε μία από τις χειρότερες μορφές τυραννίας που έχει υποστεί το ελληνικό έθνος, διατυπώνουν το ακόλουθο ερώτημα: «Με ποιο τρόπο αντιμετωπίζουν οι σουλτάνοι τους πληθυσμούς των κατακτημένων περιοχών, σύμφωνα με την πηγή;»
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού όχι μόνο τις απαιτήσεις ενός σχολικού εγχειριδίου που παρέχει στους μαθητές βασικές γνώσεις για την Ιστορία του έθνους δεν πληροί, αλλά πολύ συχνά ούτε και τις επιστημονικές απαιτήσεις της συγγραφής ενός επιστημονικού έργου. Οι στόχοι των συγγραφέων του όμως δεν ήταν προφανώς αυτοί.
Με το ίδιο πνεύμα, που καθορίζεται από τις κατευθύνσεις του λεγόμενου «Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη», αν και με πιο συγκρατημένο τρόπο, είναι γραμμένο και το βιβλίο Ιστορίας της Β' Γυμνασίου, όπως δείχνουν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: Για το δεύτερο Βιβλίο Εργασίας το παιδομάζωμα «ήταν ένα σύστημα στρατολόγησης το οποίο μετέτρεπε νεαρούς μη μουσουλμάνους σε μια προνομιακή κοινωνική ομάδα, ... μια πρωτότυπη οθωμανική πρακτική που ευνοούσε την κοινωνική εξέλιξη». Το βεβαιώνει και ο Αλβανός Λουτφή πασάς, που σε ένα κείμενό του το οποίο παρατίθεται ευγνωμονεί τον σουλτάνο γιατί στρατολογήθηκε με το παιδομάζωμα και του δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβει πολλά υψηλά αξιώματα. Κάπως έτσι παρουσιάζεται και στο σχολικό εγχειρίδιο της Β' Γυμνασίου: «Η ανάγκη ενίσχυσης του στρατού των Οθωμανών οδήγησε στη στρατολόγηση των χριστιανοπαίδων (ονομάστηκε παιδομάζωμα) και τη συγκρότηση του επίλεκτου τάγματος των γενιτσάρων» και παρατίθεται ένα μόνο απόσπασμα από σχετική ιστορική πηγή παρμένο από το Χρονικό των Σουλτάνων Ασίκ Πασάζαντε.
Το δεύτερο παράδειγμα αφορά το έπος του Βασίλειου Διγενή Ακρίτα. Αυτό δεν παρουσιάζει τους αγώνες και τα κατορθώματα του πιο ένδοξου φρουρού των ανατολικών συνόρων του Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως λανθασμένα πιστεύαμε μέχρι τώρα, αλλά «μέσα από τους στίχους του αναδύεται ένας κοινός αραβοβυζαντινός κοσμος(!)
Φαίνεται επομένως ότι το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού δεν είναι μία μεμονωμένη περίπτωση συγγραφής ακατάλληλου σχολικού εγχειριδίου, αλλά ένα από τα πρώτα δείγματα συγκεκριμένου προγράμματος αναθεώρησης της Ιστορίας που έχει ως στόχο τη διαπαιδαγώγηση των νέων σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Νέας Τάξης. Αυτόν άλλωστε το στόχο δεν τον αποκρύπτουν. Γράφει η Χ. Κουλούρη στη Γενική Εισαγωγή: «Έχουμε την πεποίθηση πως μια πιο ισορροπημένη και πραγματολογικά εμπεριστατωμένη θεώρηση της ιστορίας των εθνικών κρατών θα βοηθήσει τη σημερινή νέα γενιά να είναι πιο ανεκτική απέναντι στα άλλα έθνη και τις άλλες εθνοτικές ομάδες, αλλά και πιο ανοιχτή στις ευρύτερες εξελίξεις που συμβαίνουν γύρω μας». Έτσι εξηγείται και η φανατική υπεράσπιση του βιβλίου από τους εγχώριους απολογητές της Νέας Τάξης, αυτούς που υποστήριξαν τους «φιλανθρωπικούς» βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, αυτούς που τάχθηκαν υπέρ του προληπτικού πολέμου για την «εξουδετέρωση των χημικών όπλων του Ιράκ», αυτούς που υπερασπίζονταν με πάθος, αλλά όχι και τόσο ανιδιοτελώς, το σχέδιο Ανάν για την «επίλυση του Κυπριακού». Αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος που η αρμόδια υπουργός δήλωσε: «εγώ δεν αποσύρω το βιβλίο».
[Εισηγηση στην εσπερίδα του ΑΣΚΕ 21/3/07]
Κατηγορία
Φύλλο 115 Μαρτίου 2007
Εκλογική συντριβή γνώρισε ο εκλεκτός της Δύσης Γιούσενκο, που τοποθετήθηκε πρόεδρος της Ουκρανίας μετά την «πορτοκαλί επανάσταση». Στο δεύτερο γύρο πέρασαν δύο υποψήφιοι, που και οι δύο υπόσχονται ότι θα βελτιώσουν τις σχέσεις της Ουκρανίας με τη Ρωσία.
Πολύ γρήγορα άρχισαν να ξεβάφουν οι «έγχρωμες επαναστάσεις». Χαμένο πήγε τόσο χρήμα που ξοδεύτηκε από τους δυτικούς για να στηθούν και να παίξουν τον προδοτικό τους ρόλο οι διαβόητες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις!
Κατηγορία
Φύλλο 132 Ιανουαρίου 2010
Η κρίση που ξέσπασε πρόσφατα στην Τουρκία δεν έχει προηγούμενο. Αφορμή η εκλογή νέου Προέδρου, κάτι που μέχρι τώρα ήταν απλή υπόθεση του στρατού. Η άνοδος στην τυπική εξουσία του ισλαμικού κόμματος και των νέων κοινωνικών δυνάμεων που αναδύονται έθεσαν σε πραγματική δοκιμασία τη συμπαγή πραγματική εξουσία του «βαθέος κράτους», η παραμικρή ρωγμή στην οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα την κατεστημένη τάξη. Έτσι δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα, κάτι που περιάγει σε πλήρη αμηχανία τους δυτικούς συνενόχους της, μηδέ των εξαγορασμένων Αμερικανών γερουσιαστών εξαιρουμένων.
Συνταγματικό πραξικόπημα
Σύμφωνα με το Σύνταγμά τους απαιτείται υπεραυξημένη πλειοψηφία βουλευτών στις πρώτες ψηφοφορίες για την εκλογή του Προέδρου, αλλά στη συνέχεια αρκεί μειωμένη, την οποία καλύπτει άνετα το κόμμα του Ερντογάν. Ο στρατός ανοικτά επενέβη απειλώντας δικτατορία (!), οι ισλαμιστές δεν υποχώρησαν και τότε η καθεστηκυία τάξη κήρυξε «συνταγματικό» πραξικόπημα, βάζοντας το όργανό της, το «συνταγματικό δικαστήριο», να απαιτεί υπεραυξημένη απαρτία σε όλες τις ψηφοφορίες της Βουλής, κάτι που με την απλή αποχώρηση ενός μόνο κόμματος θα καθιστά «άκυρη» τη συνέχιση της διαδικασίας, αντίθετα, φυσικά με το ίδιο το Σύνταγμα.
Ο Ερντογάν απάντησε με απόσυρση του υποψήφιου προέδρου Γκιουλ, προχώρησε σε τροποποποίηση του Συντάγματος, εξασφαλίζοντας, μάλιστα, την υπεραυξημένη πλειοψηφία και προκηρύσσοντας ταυτόχρονα εκλογές για τις 22 Ιουλίου και σχεδιάζει αμέσως μετά να γίνει η εκλογή του προέδρου άμεσα από το λαό, με καθολική ψηφοφορία.
Το στρατιωτικοκοινωνικό κατεστημένο αιφνιδιάστηκε. Το μόνο νόμιμο όπλο που διαθέτει, η έγκριση της συνταγματικής αναθεώρησης από τον, άθυρμα στα χέρια του, Πρόεδρο Σεζέρ, έγινε μπούμεραγκ, διότι, λόγω της υπεραυξημένης πλειοψηφίας με την οποία ψηφίστηκε στη Βουλή, σε περίπτωση άρνησης επικύρωσής της οφείλει να προκηρύξει δημοψήφισμα! Πάλι δηλαδή κριτής μοναδικός ο λαός!
Δυσοίωνες οι προοπτικές υπέρβασης
Θα υποχωρήσει ο στρατός; Αμφίβολο έως και... αδιανόητο, διότι όλο το οικοδόμημα πλουτισμού και δύναμης που φιλοτέχνησε με τόση προσοχή επί 85 χρόνια θα κινδυνεύσει να διαλυθεί σαν πύργος στην άμμο. Θα διακινδυνεύσει ολομέτωπη εμφύλια σύρραξη με σημαία τον πόλεμο κατά της μαντήλας ή θα προχωρήσει ανοικτά σε στρατιωτικό πραξικόπημα; Δε φοβάται, φυσικά, τις αντιδράσεις της Δύσης ούτε, και πάλι φυσικά, υπολογίζει τις δημοκρατικές ευαισθησίες και αρχές (!) της. Γνωρίζει πού τις «έγραψαν», όταν στήριξαν ανοικτά, πριν από λίγα χρόνια, τη στρατιωτική επέμβαση κατά της ισλαμικής εκλογικής πλειοψηφίας στην Αλγερία. ’λλο φοβάται.
Τα πράγματα άλλαξαν στη Μικρά Ασία. Νέες κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις αναδύθηκαν. Οι φοβερές αντιφάσεις αυτού του τεχνητού κράτους ήλθαν στην επιφάνεια. Οι καταπιεσμένες εθνότητες ανασηκώνονται. Η περιφέρεια αμφισβητεί την κυριαρχία της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης και της ’γκυρας. Οι Κούρδοι ξεσηκώθηκαν ήδη, οι Αλεβίτες ετοιμάζονται και το ισλαμικό κόμμα είναι το μόνο οργανωμένο, στηριζόμενο σε ευρύτατο δίκτυο κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, ανεξάρτητο από την πολιτεία, που για την ώρα προσεκτικά αλλά αποφασιστικά, έστω και έμμεσα, απειλεί με αντίσταση.
Θα τολμήσουν, λοιπόν, οι στρατηγοί και οι διαπλεκόμενοι μαζί τους ολική σύγκρουση;
Επιθετικές και οι δύο πλευρές
«Ας περιμένουμε προσεκτικά, παίρνοντας τις αναγκαίες προφυλάξεις και όλα τα κατάλληλα μέτρα», θα συμβουλεύαμε τους υπεύθυνους πολιτικούς κύκλους της χώρας μας, αν τους είχαμε έστω και την ελάχιστη εμπιστοσύνη ότι ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα της Ελλάδας και της κοινωνίας της. Να υπενθυμίσουμε, πάντως, ότι όποια πλευρά και αν υπερισχύσει ή όποιος συμβιβασμός και αν τελικά επιτευχθεί, η επιθετικότητα απέναντι στον Ελληνισμό θα συνεχιστεί αμείωτη. Και οι θιασώτες της ελληνοτουρκικής «φιλίας και συνεννόησης», δηλαδή της υποταγής μας, θα συνεχίσουν προκλητικά να εκτοξεύουν από τα ΜΜΕ τους τις ανοησίες τους, τη μια να στηρίξουμε το στρατιωτικό κατεστημένο, για να μην επικρατήσει ο ισλαμικός κίνδυνος, και την άλλη να βοηθήσουμε τους ισλαμιστές εναντίον της χούντας του στρατού. Και να υπενθυμίσουμε, επίσης, ότι και οι δυο πλευρές της Τουρκίας λειτουργούν έξω από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και δημοκρατίας. Ο Ερντογάν άλλωστε ρητά το δήλωσε: «Το ότι υπογράψαμε της συμφωνία της ’γκυρας (Σ.Σ: για τα ανοικτά λιμάνια και αεροδρόμια στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα) δε σημαίνει ότι και πρέπει να την εφαρμόσουμε»!!
Κατηγορία
Φύλλο 116 Μαΐου 2007
Οι πιο δυσοίωνες εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν κατά την επίσκεψη του κλιμακίου του ΑΣΚΕ στη Δυτική Θράκη στις 1 και 2 Ιουνίου. Συμπληρωματικά προς όσα γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο μας, με αφορμή την υποψηφιότητα της Καραχασάν, διαπιστώσαμε τα εξής.
Οι διακρίσεις και η καταπίεση που επέβαλαν σε βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς και το παρακράτος της ακροδεξιάς (που λειτουργούσαν κάτω από τις αυστηρές εντολές της αμερικανικής πρεσβείας) δεν ήταν τόσο ισχυρές, ώστε να εξαναγκάσουν τους μουσουλμάνους που αισθάνονταν Τούρκοι να φύγουν στην Τουρκία (όπως έφυγαν οι Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου). Ήταν όμως αρκετές, ώστε να προκαλέσουν την εχθρότητα της μειονότητας προς την Ελλάδα. Συγχρόνως το «ελληνικό» κράτος έκανε ό,τι μπορούσε, για να ρίξει και τους υπόλοιπους μουσουλμάνους (Πομάκοι 35%, Αθίγγανοι 15%) στην αγκαλιά του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Από το 1951 καλεί δασκάλους από την Τουρκία (όπου η εκπαίδευση ελέγχεται από τους φανατικούς κεμαλιστές), για να μαθαίνουν στους Πομάκους τα τουρκικά ως μητρική τους γλώσσα(!) και διευκόλυνε την εγκατάσταση κεραιών, ώστε να παρακολουθούν όλοι οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης τα τουρκικά ΜΜΕ. Έτσι, ενώ η Τουρκία «έλυσε» το πρόβλημά της με την ελληνική μειονότητα, η Ελλάδα διόγκωσε επικίνδυνα το δικό της με τη μουσουλμανική μεινότητα, αλλά οι αριθμοί είναι το λιγότερο κακό.
Το κυριότερο είναι ότι η επιρροή της Τουρκίας στη Δ. Θράκη αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Το σύνολο σχεδόν των μουσουλμάνων συμπεριφέρονται πλέον ως φανατικοί Τούρκοι, είτε γιατί το πιστεύουν, είτε γιατί φοβούνται το τουρκικό προξενείο και τους «γκρίζους λύκους», είτε για να είναι με τον «ισχυρό» και να κάνουν τις «δουλειές» τους (επιχορηγήσεις, ρουσφέτια κλπ.). Η Πομάκα κ. Καραχασάν υπερηφανεύτηκε σε ομιλία της στην Ανώτατη Μειονοτική Συμβουλευτική Επιτροπή στις 13/6/06 ότι υποστήριξε ως νομικός στον ’ρειο Πάγο την «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» και καταχειροκροτήθηκε.
Όλοι αυτοί πιστεύουν ότι σύντομα η Δ. Θράκη θα αποσπαστεί από την Ελλάδα και θα τεθεί υπό ειδικό καθεστώς, ελεγχόμενο από την Τουρκία. ’λλωστε στην πράξη σήμερα, τουλάχιστον στο νομό Ροδόπης, υπάρχει ένα άτυπο καθεστώς συγκυριαρχίας Ελλάδας-Τουρκίας. Όποιος μουσουλμάνος δεν ακολουθεί τη γραμμή του προξενείου είναι καταδικασμένος, γιατί το ελληνικό κράτος δεν τον προστατεύει αποτελεσματικά. Τούρκοι αξιωματούχοι περιοδεύουν συνεχώς στην ελληνική Θράκη με τους δικούς τους όρους, ως προστάτες της μειονότητας, όπως ο ειδικός πρέσβης για τα ελληνοτουρκικά Χαϊντέρ Μπερ τον Απρίλιο. Στα μέσα Ιουνίου περιόδευσε στην ελληνική Θράκη (αντί να πάει στο τουρκικό Κουρδιστάν) η τουρκική επιτροπή «εναρμόνισης με την Ευρωπαϊκή Ένωση», με επικεφαλής τον τ. υπ. Εξ. Γιακίς και με σκοπό «την πιστοποίηση των δικαιωμάτων της τουρκικής μειονότητας», ωσάν να δίνει η Ελλάδα εξετάσεις για την είσοδό της στην Ε.Ε.! Περιττό να τονιστεί ότι η Τουρκία έχει καταργήσει από μόνη της τη Συνθήκη της Λοζάνης, που χαρακτηρίζει τη μειονότητα «μουσουλμανική» και όχι «τουρκική» και ζητάει επισήμως τη διπλή υπηκοότητα για τους μειονοτικούς. Για την Τουρκία έχει τεράστια σημασία να χαρακτηρίζεται η μειονότητα «τουρκική», γιατί έτσι αποκτά δικαιώματα επέμβασης, όπως στην Κύπρο.
Στην προσπάθειά της αυτή έχει την αμέριστη συμπαράσταση των εκσυγχρονιστών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και κύκλων της αστικής τάξης της Δ. Θράκης. Ο Γιωργάκης, ως υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, δήλωσε ότι δεν έχει αντίρρηση να χαρακτηρίζεται η μειονότητα «τουρκική» και ότι δεν είναι δογματικός με τα σύνορα!! Το Κοινωνικό Φόρουμ (με τοπικούς εκπροσώπους τον τ. βουλευτή του ΣΥΝ Μουσταφά Μουσταφά και το Σταμάτη Σακελλίωνα) συνδιοργάνωσε με το σύλλογο «Τούρκων» επιστημόνων εκδήλωση στις 14/4/06 στην Κομοτηνή, σε αίθουσα «τουρκικής» οργάνωσης. [Η ομοιότητα με τους τουρκολάγνους ανανικούς της Κύπρου είναι εμφανής.]
Σ αυτή τη φάση οι στόχοι που προωθεί η Τουρκία με επιτυχία είναι: 1) Η αγορά από Τούρκους γης χριστιανών στη Δ. Θράκη, ακόμα και στο νομό Έβρου, όπου οι μουσουλμάνοι είναι ελάχιστοι. Το προξενείο επιχορηγεί την αγορά μόνο αν η γη περνάει από χριστιανό σε μουσουλμάνο. 2) Η εκλογή δικών της ανθρώπων σε δημόσια αξιόματα. Όσοι εκλέγονται αμέσως επισκέπτονται στην ’γκυρα τον Τούρκο πρωθυπουργό, όπου τους γίνεται σαφές ότι είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις εντολές του προξενείου. Το κυριότερο καθήκον τους είναι να διαμαρτύρονται σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς (ψευδέστατα, πλέον) για τις διακρίσεις, για την καταπίεση της «τουρκικής» μειονότητας και να δημιουργήσουν διεθνώς «θρακικό ζήτημα».
Δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι το επόμενο βήμα της Τουρκίας θα είναι η πρόκληση αιματηρών επεισοδίων, με τη βοήθεια Ελλήνων ακροδεξιών προβοκατόρων ή ανοήτων (όπως έγινε στην Κύπρο), που θα καταστήσουν «αναγκαία» την παρουσία «διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης» με τη συμμετοχή της Τουρκίας. Προηγουμένως θα επιδιώξουν να αποδυναμώσουν το Δ΄ Σώμα Στρατού, που υπερασπίζεται σήμερα τη Δ. Θράκη και να απομακρύνουν τις νάρκες από τον Έβρο (αν δεν έχουν ήδη αρχίσει).
Περιθώρια για να αναστραφεί η κατάσταση υπάρχουν πολλά και προτάσεις μπορούν να γίνουν πολλές, αλλά όλα αυτά δεν έχουν νόημα, αν πρώτα δε συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα η ελληνική κοινωνία και όλοι οι αρμόδιοι φορείς (προφανώς, η Ελλάδα δεν αντέχει υπουργούς εξωτερικών σαν το Γιωργάκη και τη Ντόρα). Το ελληνικό κράτος πρέπει να αποδείξει ότι η Δ. Θράκη είναι στην αποκλειστική του εξουσία, εξακολουθώντας να υποστηρίζει με λόγια και με έργα την ισονομία και την ισοπολιτεία, αλλά συγχρόνως αντιμετωπίζοντας αμείλικτα τις κεφαλές των αποσχιστικών μηχανισμών της Τουρκίας στην περιοχή. Το άμεσο κλείσιμο των προξενείων Κομοτηνής και Σμύρνης (με αφορμή κάποια τουρκική πρόκληση, που δίνεται οποιαδήποτε στιγμή) είναι μια καλή πρώτη κίνηση, όπως προτείνει σε ένα εξαιρετικό άρθρο του ο στρατηγός Δ. Δήμου στο ΠΑΡΟΝ της 14/5/06. Αρκεί να υπάρχει συνέχεια, με στρατηγική και αποφασιστικότητα.
Οι αριθμοί
Επειδή οι γνωστοί αριστεροδεξιοί δε βλέπουν καμιά διαφορά ανάμεσα στη συμπεριφορά της Ελλάδας και της Τουρκίας, θυμίζουμε τα εξής:
Με συμφωνία Βενιζέλου και Ινονού τον Ιανουάριο του 1923, που ενσωματώθηκε στη Συνθήκη της Λοζάνης (27/7/1923), έγινε ανταλλαγή 1.650.000 Ελλήνων της Τουρκίας και 670.000 τουρκοφώνων μουσουλμάνων της Ελλάδας. Από την ανταλλαγή εξαιρέθηκαν (άρθρο 2) οι «Έλληνες» κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης (125.000), της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000, αμιγώς ελληνικός πληθυσμός) και οι 100.000 «μουσουλμάνοι» της Δ. Θράκης. Στην πραγματικότητα οι Έλληνες της Πόλης ήταν πολύ περισσότεροι, γιατί σ αυτήν είχαν καταφύγει πολλοί άλλοι διωγμένοι από άλλα μέρη. Η εξαίρεση όμως αναφερόταν στους Έλληνες τους εγκατεστημένους πριν τις 30/10/1918.
Ενώ οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης ζούσαν σε καθεστώς διακρίσεων μεν, αλλά με ασφάλεια, στην Πόλη οι δολοφονίες Ελλήνων, οι βιασμοί και οι βανδαλισμοί στις 6-7/9/1955 οδήγησαν σε μείωση των Ελλήνων στις 70.000. Μετά τα γεγονότα στην Κύπρο το 1964 άρχισε νέος ξεριζωμός. Σήμερα ζουν 2.300 Έλληνες στην Πόλη και 200 στα Πριγκηπόννησα.
Το 1960 ζούσαν στην Ίμβρο 5.487 Έλληνες και 289 Τούρκοι, ενώ σήμερα (με συγκεκριμένο πρόγραμμα κατατρομοκράτησης και οικονομικής εξόντωσης) απέμειναν 150 ηλικιωμένοι Έλληνες. Μέχρι φυλακή βαρυποινιτών έφτιαξαν στην Ίμβρο, τους οποίους άφηναν ελεύθερους στο νησί! Στην Τένεδο απέμειναν 30.
Αντιθέτως οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης αυξάνονταν συνεχώς και το 1964 έφτασαν τις 160.000. Σήμερα είναι περίπου 120.000, λόγω του ρεύματος μετανάστευσης προς τη Γερμανία, που παρέσυρε και χριστιανούς και μουσουλμάνους.
Κατηγορία
Φύλλο 111 Ιουλίου 2006
Η πρόταση του Κωστή Στεφανόπουλου να γίνουν, ουσιαστικά, δεκτά όλα όσα ονειρεύονται οι τουρκικές ελίτ (που δυναστεύουν τους λαούς της Μικράς Ασίας) εναντίον της χώρας μας λειτούργησε, παρά τις προσδοκίες των εμπνευστών της, ως σήμα κινδύνου για τους Έλληνες πολίτες και ως αρχή, επιτέλους, αφύπνισης.
Η μειοδοσία στο Αιγαίο
Δεν ήταν βέβαια κεραυνός εν αιθρία για όσους πρόσεχαν τις ανάλογες κινήσεις τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησαν επί Ανδρέα Παπανδρέου με τη «συμφωνία» του Νταβός (1987) και την αποτυχία της (mea culpa), συνεχίστηκαν με τα άρθρα του Μίκη Θεοδωράκη (λέγεται δια χειρός Λαλιώτη) και τις προτάσεις Μητσοτάκη για ... σύνδεση των νησιών του Αν. Αιγαίου με τις τουρκικές ακτές και την αποστρατικοποίηση της Θράκης και επισημοποιήθηκαν από τους Σημίτη-Πάγκαλο-Γιωργάκη (με την ουσιαστική συναίνεση Ν.Δ. και ΣΥΝ), με τις συμφωνίες της Μαδρίτης (1997 «η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο, αποφυγή μονομερών ενεργειών», δηλ. μη άσκηση του δικαιώματός μας για τα 12 μίλια) και Ελσίνκι (1999 υπάρχουν «συνοριακές διαφορές»).
Το σχέδιο Ανάν
Ακολούθησε η συγχορδία των ίδιων για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν, όταν για πρώτη φορά αποκαλύφθηκε ο ρόλος του (δημοφιλούς μέχρι τότε) Κ. Στεφανόπουλου, που ορθά-κοφτά είπε στο δήμαρχο και το μητροπολίτη της κατεχόμενης Κερύνειας που τον επισκέφθηκαν: «Ξεχάστε την Κερύνεια»!! Ευτυχώς οι Κύπριοι δεν την ξέχασαν και έδωσαν την απάντησή τους στο σχέδιο Ανάν.
ΕΛΙΑΜΕΠ και Μ.Κ.Ο.
Δεν πτοήθηκε όμως ο εσμός αυτός των υποστηρικτών της υποδούλωσής μας στους νεοοθωμανούς και επανέρχονται δριμύτεροι, με αιχμή το «Ελληνικό(!...) Ίδρυμα Αμυντικής και Ευρωπαϊκής Πολιτικής» (ΕΛΙΑΜΕΠ), που χρηματοδοτείται από το ελληνικό δημόσιο, ξένες πρεσβείες, πανεπιστήμια και ιδρύματα, το διαβόητο Αμερικανοουγγροεβραίο Σόρος, την Coca Cola, την Ιντρακόμ του κ. Κόκκαλη κλπ. Από κοντά και οι ποικιλώνυμες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.), με ανάλογες πηγές χρηματοδότησης, βασικά εργαλεία για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής από το Γιωργάκη και τη Ντόρα, που ευελπιστούν να αντικαταστήσουν τη λαϊκή θέληση, με τη μάσκα της «κοινωνίας των πολιτών».
Ιδού μερικά από τα κατορθώματα του εν λόγω ΕΛΙΑΜΕΠ.
Διανοούμενοι αντί στρατού εισβολής
Ο πρόεδρός του, αφού υπηρέτησε ευδοκίμως στις υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ(!), μετακόμισε στον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο και έγραψε στο πόνημά του περί «μαλακής ισχύος»: «Γιατί να ξοδέψω 1 δισεκατομμύριο δολάρια, για να εισβάλω στρατιωτικά σε ένα κράτος, όταν μπορώ να εκπληρώσω τους σκοπούς μου μόνο με 10 εκατομμύρια δολάρια, με το να επιστρατεύσω ποικιλοτρόπως ινστιτούτα, διανοουμένους, ακαδημαϊκούς, επιδεκτικούς στράτευσης δημοσιογράφους, νέους φιλόδοξους πολιτικούς και κάθε άλλη ασθενή ψυχή, που είναι έτοιμη για μια χούφτα δολάρια να καταστεί μεταπράτης των ιδεών και συμφερόντων μου;» (ΠΑΡΟΝ 5/2/06).
Έτσι επιστρατεύτηκαν οι ποικιλώνυμοι τοιούτοι στην Ελλάδα και την Κύπρο και έχουμε κατακλυστεί από την προπαγάνδα τους. Τώρα, με την κατάληψη του υπ. Εξ. Από τη Ντόρα αισθάνονται ισχυρότεροι και αποθρασύνθηκαν.
Να παραιτηθούμε από τα 12 μίλια!
Ο εν λόγω κύριος εκλήθη να μιλήσει στους αξιωματικούς των Σχολών Εθνικής ’μυνας και Εθνικής Ασφάλειας, τους οποίους προσπάθησε να πείσει ότι πρέπει να παραιτηθούμε του δικαιώματός μας να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια(!!), όπως έχουν κάνει όλες οι χώρες του κόσμου πλην 3. Και ξεσήκωσε θύελλα!
[Για την Κύπρο βλ. ένθετη φωτοτυπία]
Πρόσφατα ο καθηγητής κ. Τσούκαλης και ο δημοσιογράφος κ. Σωμερίτης εκπροσώπησαν το ΕΛΙΑΜΕΠ σε συζήτηση για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Αφού επέμειναν να μας εκφοβίζουν με τις ανοησίες περί «εξημέρωσης του θηρίου», ο πρώτος ομολόγησε επιτέλους ότι η Ε.Ε. δεν πρόκειται να μας βοηθήσει στην επίλυση των «ελληνοτουρκικών διαφορών» και γι αυτό (ισχυρίστηκε ότι) πρέπει να συμβιβαστούμε με την Τουρκία σε όλα τα θέματα! Το πανδαιμόνιο που ακολούθησε οδήγησε σε εσπευσμένη διακοπή της συζήτησης.
Δεν έχουμε χώρο για περισσότερα κατορθώματα του ΕΛΙΑΜΕΠ και των ΜΚΟ (για περισσότερα στο τεύχος 58 του «’ρδην»). Μας αρκεί να διαβεβαιώσουμε ότι, αν στο δυσνόητο σχέδιο Ανάν δόθηκε η κατάλληλη απάντηση, στα πολύ κατανοητά νέα σχέδια (πρόταση Στεφανόπουλου κλπ.) η απάντηση θα είναι ακόμη πιο ηχηρή.
Κατηγορία
Φύλλο 111 Ιουλίου 2006
Η νέα ισραηλινή εισβολή στο Ν. Λίβανο και ο πόλεμος που επακολούθησε εξελίχθηκαν σε φιάσκο και για το ίδιο το Ισραήλ και για τους προστάτες του στην Αμερική και την Ευρώπη.
Η απομυθοποίηση της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ
Παρότι σε στρατιωτικό επίπεδο η κατάσταση δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί, το βέβαιο είναι ότι ο μύθος για το μοναδικό αήττητο στρατό του κόσμου διαλύθηκε. Ο στρατός του Ισραήλ, που εφοδιάζεται αμέσως με κάθε νέο όπλο που κατασκευάζεται στην Αμερική, που σε 6 μέρες είχε κατατροπώσει τους στρατούς 3 αραβικών κρατών, τώρα περιήλθε σε αδιέξοδο από την αντίσταση μιας οργάνωσης μιας μικρής και αδύνατης αραβικής χώρας. Μεγάλη προσφορά, όχι μόνο προς την υπόθεση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας του Λιβάνου, αλλά γενικότερα της απελευθέρωσης του αραβικού έθνους, που αναθάρρησε, και ακόμη γενικότερα της αντιμετώπισης της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης.
Η στρατιωτική αποτυχία του Ισραήλ ενέτεινε τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Η πολιτική του ηγεσία όχι μόνο κατηγορείται από άλλους ότι έπρεπε να ακολουθήσει πιο διαλλακτική πολιτική και από άλλους πιο αδιάλλακτη, αλλά κατατρύχεται και από πάσης φύσεως σκάνδαλα.
Στο πολιτικό επίπεδο η αποτυχία του Ισραήλ είναι ακόμη μεγαλύτερη, αφού συγκέντρωσε την κατακραυγή όλου του κόσμου, ενώ οι κυριότεροι αντιπαλοί του ενισχύθηκαν. Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Νασράλα είναι πλέον ένας ήρωας-πρότυπο σε ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.
Η επέμβαση του Ο.Η.Ε.
Το ισραηλινό αδιέξοδο επιχειρεί να άρει η διπλωματική και στρατιωτική επέμβαση του Ο.Η.Ε. Η περαιτέρω παραμονή του ισραηλινού στρατού στο Ν. Λίβανο θα μεγάλωνε τις απώλειές του σε τέτοιο απρόβλεπτο βαθμό, που θα ανέτρεπε πλήρως το ψυχολογικό κλίμα και μακροπρόθεσμα θα έθετε σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Έτσι επενέβησαν οι προστάτες με την απόφαση 1701, την οποία ο ’σαντ χαρακτήρισε «αποτέλεσμα της αμερικανικής ηγεμονίας». Οι τυφλωμένοι στο Ισραήλ και τις Η.Π.Α. την ήθελαν ακόμα πιο μεροληπτική, αλλά η άποψή τους πλέον δεν επικρατεί. Τα κύρια σημεία της είναι 3:
α) παύση των εχθροπραξιών και απόσυρση του ισραηλινού στρατού από το Λίβανο
β) αφοπλισμός της Χεζμπολάχ και
γ) έλεγχος της περιοχής από στρατιωτικές δυνάμεις του Ο.Η.Ε.
Η υποκρισία είναι εμφανής. Ισχυρίζονται ότι θλίβονται για τις απώλειες του λιβανέζικου λαού. Στην πραγματικότητα ανησυχούν για τις πολύ λιγότερες απώλειες των Ισραηλινών, που έπληξαν το ηθικό τους (είχαν συνηθίσει να κάνουν στρατιωτικούς περιπάτους), κι όχι για τις υπέρτερες των Λιβανέζων, που τους ατσάλωσαν.
Ισχυρίζονται ότι ο αφοπλισμός της Χεζμπολάχ θα αποκαταστήσει την ειρήνη, ενώ ακριβώς τα όπλα της Χεζμπολάχ ήταν αυτά που ανάγκασαν για πρώτη φορά το Ισραήλ να περιορίσει την επιθετικότητα του, που είναι ο κύριος παράγοντας της αστάθειας στην περιοχή.
Η στάση της Ε.Ε.
Αρχικά η Ε.Ε., σε συντονισμό με τις Η.Π.Α., δεν αναμίχθηκε, αναμένοντας έναν ακόμη στρατιωτικό περίπατο του Ισραήλ στο Λίβανο. Στη συνέχεια υποστήριξαν την απόφαση 1701. Γάλλοι, Ιταλοί κ.ά. έσπευσαν να προσφέρουν στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη, ενθυμούμενοι κατά κωμικό τρόπο το αποικιοκρατικό τους παρελθόν. Γιατί ο Νασράλα αμέσως ξεκαθάρισε ότι η Χεζμπολάχ δε θα παραδώσει τα όπλα (η προδοσία-τραγωδία του ΕΛΑΣ διδάσκεται ως μάθημα απανταχού της γης) και οι Δυτικοί δήλωσαν ότι δεν είναι δικό τους έργο ο αφοπλισμός της!! Τότε ποιος θα την αφοπλίσει; Ο λιβανέζικος στρατός ούτε διανοείται να θίξει τους ήρωες της Χεζμπολάχ!
Οι Αγγλοαμερικάνοι, βεβαίως, ούτε τολμούν να εμφανιστούν στην περιοχή, ενώ οι Γερμανοί προμήθευσαν αμέσως το Ισραήλ με υποβρύχια ικανά να πλήξουν με πυρηνικά όπλα το Ιράν.Ο ισραηλινός στρατός δημιούργησε νέα διοίκηση, με αποστολή ενδεχόμενο πόλεμο με το Ιράν.
Νέα δεδομένα στη Μ. Ανατολή
Οι ισορροπίες στη Μ. Ανατολή αλλάζουν. Το εβραϊκό λόμπι που καθορίζει την πολιτική των Η.Π.Α., της Μ. Βρετανίας και του Ισραήλ πρέπει να κατανοήσει ότι η εποχή της παντοδυναμίας και του ετσιθελισμού ανήκουν στο παρελθόν. Το Ιράν είναι η νέα μεγάλη δύναμη της περιοχής και κάθε μέρα που περνά γίνεται ισχυρότερο. Υποστηρίζει ανοικτά τη Χεζμπολάχ πολιτικά και στρατιωτικά. Η 31η Αυγούστου (προθεσμία για να διακόψει το πυρηνικό του πρόγραμμα) παρήλθε και, όπως είχε προβλέψει ο πρόεδρός του, ουδείς διανοήθηκε να το εμποδίσει. Η Συρία, αποδυναμωμένη μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και με γραφειοκρατικό καθεστώς, δείχνει να αναγεννάται, απαιτεί επιστροφή των υψωμάτων του Γκολάν, απαγορεύει στην "ειρηνευτική δύναμη" του Ο.Η.Ε. να αναπτυχθεί στα σύνορά της με τον Λίβανο και εκσυγχρονίζει το στρατιωτικό της εξοπλισμό. Οι Αμερικανοί φαίνεται πως το παίρνουν απόφαση, όχι μόνο ότι δεν μπορούν πλέον να απειλήσουν στρατιωτικά τη Συρία, αλλά ότι πρέπει να διαπραγματευτούν σοβαρά μαζί της.
Η Ρωσία, ενώ επίσημα συμπλέει με τους Δυτικούς στην «πάταξη της τρομοκρατίας», στην πράξη ακυρώνει κάθε προσπάθειά τους στον Ο.Η.Ε. (π.χ. κυρώσεις στο Ιράν), είναι αυτή που με τα οπλικά της συστήματα βοήθησε (με το αζημίωτο, βέβαια) να ανατραπούν οι ισορροπίες, ενισχύοντας Ιράν, Συρία και Χεζμπολάχ και γενικά επανήλθε ως δυναμικός παίκτης στην περιοχή. Αυξημένο εμφανίζεται το ενδιαφέρον και της Κίνας. Τα άθλια αμερικανόδουλα καθεστώτα της περιοχής (Αίγυπτος, Ιορδανία, Σ. Αραβία, ΗΑΕ, Κατάρ κ.λ.π.) απομονώθηκαν ακόμη περισσότερο από τους λαούς τους και αγωνιούν για την επιβίωσή τους.
Η ιδεολογία της Χεζμπολάχ και η αντι-παγκοσμιοποίηση
Στη φάση αυτή η σοβαρή αμφισβήτηση της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης δεν προέρχεται από τα πανηγυράκια που κατά καιρούς διοργανώνουν (με την ενίσχυση μερίδας των καπιταλιστών) τα διάφορα fora, αλλά από τα μεγάλα κινήματα κυρίως της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η επιρροή της παραδοσιακής αριστεράς στα κινήματα αυτά είναι πλέον μηδαμινή. Αντιθέτως κυριαρχούν ιδέες και αρχές βασισμένες στις ιστορικές και πολιτιστικές παραδόσεις (θετικές κυρίως, αλλά και οπισθοδρομικές) κάθε λαού.
Η Χεζμπολάχ δεν είναι μια θρησκευτική οργάνωση φανατικών ισλαμιστών, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν τα δυτικά ΜΜΕ, ούτε έχει καμιά σχέση με το αμερικανικό κατασκεύασμα της Αλ Κάιντα. Είναι μια μαζική λαϊκή οργάνωση, βεβαίως με έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά συγχρόνως έντονα πολιτική και αντιιμπεριαλιστική και σαφώς ταξική, αφού εκφράζει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα (γενικά ο σιιτισμός είναι η «αριστερά» του μωαμεθανισμού). Συνεργάζεται με χριστιανούς, σουνίτες και κομμουνιστές του Λιβάνου, δηλ. δεν την χαρακτηρίζει ίχνος μισαλλοδοξίας, που χαρακτηρίζει όλους τους φανατικούς.
Το ίδιο ισχύει και για τα καθεστώτα της Συρίας (οι ’σαντ είναι αλεβίτες) και του Ιράν (σιίτες), που έχουν αποκαταστήσει στενές σχέσεις φιλίας με τους καθολικούς επαναστάτες της Λατ. Αμερικής. «Αποφασίσαμε να είμαστε ελεύθεροι. Θέλουμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο, όπου θα γίνεται σεβαστή η αυτοδιάθεση των κρατών και των λαών», διακήρυξαν από κοινού μετά την πρόσφατη συνάντησή τους οι πρόεδροι της Συρίας και της Βενεζουέλας. Στην Τεχεράνη γίνονται συνέδρια και εκδηλώσεις με τη συμμετοχή Λατινοαμερικανών. Το Ιράν υπέγραψε σημαντικές συμφωνίες με τη Βενεζουέλα. Ακόμη και ο κομμουνιστής Φιντέλ Κάστρο, υποδεχόμενος στο νοσοκομείο τον Τσάβες, το μόνο «ζήτω» που ανεφώνησε ήταν: «Ζήτω ο Μπολιβάρ!».
Θυμίζουμε σε κάποιους «αριστερούς», που δυστροπούν με τις προσευχές του Νασράλα και τα σταυροκοπήματα του Τσάβες, ότι ο ’ρης Βελουχιώτης δεν έμπαινε ποτέ σε χωριό αν δεν είχε μαζί του τον παπά. Επίσης η επανάσταση του 1821 είχε έντονο το θρησκευτικό στοιχείο. Αλλά τι λέμε τώρα; Κάποιοι απ αυτούς τους «αριστερούς» θεωρούν ατύχημα που έγινε η επανάσταση του 1821!!
Κατηγορία
Φύλλο 112 Σεπτεμβρίου 2006
Η ανεξάρτητη πολιτική είναι όρος επιβίωσης για την Ελλάδα και τον ελληνισμό
Οι αμερικανικές επιδιώξεις στην περιοχή μας είναι εδώ και πολύ καιρό πλήρως εμφανείς, ώστε κανείς πλέον δε δικαιούται να τις αγνοεί, ούτε να παρουσιάζεται ως δήθεν έκπληκτος. Οι ΗΠΑ έχουν σύμμαχο το συνήθη κολαούζο τους, την Ε.Ε.
Τα συμφέροντα των ΗΠΑ αντίθετα με τα ελληνικά
Γεγονός είναι πλέον η αμερικανική αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονίας», όπως και οι ετήσιες εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οι δηλώσεις αξιωματούχων τους για ύπαρξη «τουρκικής, αλβανικής και μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε υποστηρίζουν πλέον ανοικτά κάθε διεκδίκηση εις βάρος του Ελληνισμού και της εδαφικής μας ακεραιότητας από την Τουρκία και τώρα από τα Σκόπια και σε λίγο και από την Αλβανία. Πάντοτε υποστήριζαν τις διεκδικήσεις της Τουρκίας. Στην Κύπρο με την εισβολή, το σχέδιο Ανάν και τις προσπάθειες να μην επανεκλεγεί ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Το 1987 βοηθούσαν τους Τούρκους στην επιδίωξή τους για τον περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, επειδή αντιδράσαμε σθεναρά. Το 1996 με τα Ίμια και τον δεδομένο Σημίτη μας οδήγησαν υπό την αυστηρή επίβλεψη της Ολμπράϊτ στη συμφωνία της Μαδρίτης, όπου Σημίτης, Πάγκαλος και Γιωργάκης αποδέχθηκαν ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Ανάλογα έπραξαν και πράττουν για την επιβολή του σχεδίου Ανάν.
Στις ΗΠΑ θεωρούν ότι τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται με το δορυφορικό ρόλο της χώρας μας έναντι της Τουρκίας.
Η αμερικανική «λύση» των βαλκανικών προβλημάτων
Η επίσκεψη Μπους σε Αλβανία, Βουλγαρία επισημοποίησε την επικείμενη ένταξη στο ΝΑΤΟ της Αλβανίας και των Σκοπίων καθώς και την πρόθεση για τη μονομερή αμερικανική αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου. Μάλιστα οι Αμερικανοί πίεζαν να γίνουν πρόωρες εκλογές, ώστε η μετεκλογική κυβέρνηση να «έλυνε» προς όφελός τους το «θέμα» της ονομασίας των Σκοπίων, δηλ. να αποδεχθεί τη διπλή ονομασία. Μας «επέτρεπαν» το πολύ πολύ να τη λέμε μόνο εμείς «Μακεδονία-Σκόπια». Τελικά οι Αμερικάνοι είδαν ότι η επίσπευση θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα, επειδή καμία κυβέρνηση στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να σταθεί, αποδεχόμενη προεκλογικά, έστω και σιωπηρά, την αμερικανική θέση. Ίσως τελικά δεν εξασφάλισαν τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης μετά από τις δημοσκοπήσεις που έδειξαν ότι πάνω από το 80% είναι αντίθετο με την αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονίας». Έτσι, μεγαλόψυχα με τον Μπερνς, μας «επέτρεψαν» να κάνουμε εκλογές όποτε εμείς νομίζουμε, αφού βέβαια προγραμματίζουν την ένταξη Σκοπίων και Αλβανίας στο ΝΑΤΟ από το 2008 και μετά.
Στόχοι Ρωσία και Σερβία
Από την εποχή Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν διακαής πόθος των ΗΠΑ είναι η περικύκλωση της Ρωσίας, μέσω της ένταξης στο ΝΑΤΟ όλων των χωρών του πρώην ανατολικού συνασπισμού και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που βρίσκονται στο «μαλακό υπογάστριό της» (βαλτικές χώρες, Τσεχία, Πολωνία, Ουκρανία κ.λ.π.) καθώς και αυτών που είχαν στενές σχέσεις μαζί της, όπως η Βουλγαρία. Με τη νατοποίηση των χωρών της Βαλκανικής και με το Κόσοβο οι ΗΠΑ πιέζουν τη Σερβία να ενδώσει στην «παγκοσμιοποίησή» τους.
Όμως τα πράγματα στη Ρωσία εξελίχθηκαν αντίθετα από τις αμερικανικές προσδοκίες και επιδιώξεις. Η Ρωσία ανέκαμψε στρατηγικά και οικονομικά, με αιχμή την ενέργεια (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και διεκδικεί και πάλι ρόλο υπερδύναμης, γεγονός που ευνοεί τις μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα, ν ασκήσουν πιο ανεξάρτητη πολιτική.
Ο «στρατηγικός εταίρος»
Οι ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1990, στα πλαίσια της «παγκοσμιοποιήσής τους, χρησιμοποίησαν τη χώρα μας για την οικονομική στήριξη των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, με επενδύσεις στα Βαλκάνια και αλλού και με το άνοιγμα των συνόρων μας στους οικονομικούς μετανάστες. Το κόστος εις βάρος της χώρας, της κοινωνίας και της οικονομίας μας είναι τεράστιο. Οι Αμερικανοί μάλιστα μας χρησιμοποίησαν ως προπομπό για τις δικές τους επενδύσεις, ώστε αυτές να γίνουν εκ του ασφαλούς και να είναι κερδοφόρες.
Η κ. Κοντολίζα μας βάφτισε «στρατηγικούς εταίρους», ως «δώρο» για δεδομένους και δεδηλωμένους όπως Ντόρα, Γιωργάκη και λοιπούς ανανιστές, που στηρίζουν φανερά ή κρυφά την εγκατάσταση των αμερικανικών πυραύλων σε Πολωνία και Τσεχία, την «ανεξαρτησία» του Κοσόβου και τον παραγκωνισμό των ελληνορωσικών συμφωνιών για τους αγωγούς.
Σημειώνουμε ότι αποδοχή από την κυβέρνηση της θέσης των ΗΠΑ και της ΕΕ για το Κόσοβο, που υποστηρίζει η θυγατέρα Μητσοτάκη, ισοδυναμεί με έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο.
Γεωστρατηγικής σημασίας οι ενεργειακοί δρόμοι
Οι ηγεσίες μας μεταπολεμικά είχαν το «επιχείρημα» ότι η πρόσδεση της χώρας με τις ΗΠΑ και τη Δύση είχε ωφέλη, επειδή μας ενίσχυαν, γιατί αποτελούσαμε «ανάχωμα» του «ελεύθερου κόσμου» έναντι του εκ Βορρά «κομμουνιστικού κινδύνου».
Αυτά κανείς πλέον, ούτε και ο πιο ακροδεξιός, δεν τολμά να ψελλίσει. Διαμορφώνονται νέες συνθήκες στη γειτονιά μας, με υπαρκτές και εν δυνάμει νέες απειλές εις βάρος μας. Εμμονή στην εξάρτηση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ μόνο δεινά επισωρεύει, επειδή γι αυτούς δεν έχουμε πλέον καμμιά γεωστρατηγική σημασία, είμαστε δεδομένοι κι έτσι δεν προβάλλονται ποτέ τα ελληνικά συμφέροντα.
Στην περιοχή μας μεγάλη γεωστρατηγική σημασία αποκτούν οι ενεργειακοί δρόμοι και ο έλεγχός τους. Και είναι πολύ θετικό ότι η κυβέρνηση έχει συνάψει με τη Ρωσία και τη Βουλγαρία τις συμφωνίες για τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και τον ρωσοϊταλικό αγωγό φυσικού αερίου (South Stream), που παρακάμπτουν την Τουρκία και καθιστούν τη χώρα μας σημαντικό παράγοντα. Δεν είναι αρνητική η συμφωνία με το Αζερμπαϊτζάν για εναλλακτική προμήθεια φυσικού αερίου το 2012, που διακαώς προωθούν οι ΗΠΑ για ν αποκλείσουν τη Ρωσία Η χώρα μας οφείλει να έχει εναλλακτικές πηγές. Θετική είναι επίσης η πρόσφατη επανεθνικοποίηση των δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, που είχε παραχωρήσει ο Σημίτης στα ιδιωτικοποιημένα ΕΛ.ΠΕ. (Λάτσης). Όμως, δυστυχώς, η κυβέρνηση της ΝΔ συμψηφίζει αυτά τα θετικά με τη Ντόρα ως ΥΠ.ΕΞ., με την πλήρη ευθυγράμμιση στα νατοϊκά σχέδια, με την πλήρη αποδοχή της λεγόμενης συνταγματικής συνθήκης της ΕΕ, που καταργεί το βέτο και θα μπορεί π.χ. η ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ να γίνει με το όνομα «Μακεδονία», χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της χώρας μας, ή ν αποφασίσει η ΕΕ το απ ευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα, δηλ. την ουσιαστική αναγνώριση του ψευδοκράτους, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Κύπρου ή και της Ελλάδας. Ήδη η ΝΔ (πλην του Σαμαρά) ψήφισε υπέρ του επαίσχυντου ψηφίσματος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου για την ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ με το όνομα «Μακεδονία».
Είναι περισσότερο από φανερό ότι η διατήρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και η μη περαιτέρω συρρίκνωση του Ελληνισμού προϋποθέτουν ότι η Ελλάδα πρέπει ν αποχωρήσει από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ν αποκτήσει Ένοπλες Δυνάμεις με δόγμα αποκλειστικά την ’μυνα της χώρας και όχι, όπως τώρα, τις νατοϊκές αποστολές και μάλιστα με μισθοφόρους. Να συνάψει σχέσεις με όλες τις χώρες στη βάση της αμοιβαιότητας. Να επωφεληθεί από τις αντιθέσεις των ισχυρών χωρών. Όμως αυτά προφανώς δε θα τα πράξουν τα κυβερνητικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και όσα άλλα συμφωνούν ή δε διαφωνούν στη μη αποχώρηση από την ΕΕ, η οποία στηρίζει το ΝΑΤΟ.
Κατηγορία
Φύλλο 117 Ιουλίου 2007
Παρά τις αντιρρήσεις και απειλές των ΗΠΑ, παρά τις κινήσεις απόσυρσης ξένων κεφαλαίων, παρά τη δυσαρέσκεια της Ε.Ε. και τις επιδείξεις «κατσαρόλας» της μεσαίας και ανώτερης τάξης ο ριστερός Λουλά εξελέγη θριαμβευτικά ρόεδρος της Βραζιλίας.
Τώρα αναγκάζονται όλοι να τον αναγνωρίσουν,παρά το ότι δηλώνει ότι στόχος του θα είναι η ανεξαρτητοποίηση από τη NAFTA, το Σύμφωνο για την υποταγή όλων των λατινοαμερικάνικων χωρών στο άρμα των ΗΠΑ, τα αποτελέσματα των οποίων φάνηκαν με την εξαθλίωση και το χάος που επεκράτησαν στην Αργεντινή.
Δε θα είναι εύκολο το έργο του. Το νομοθετικό σώμα δεν είναι ακόμα φιλικό. Όμως έγινε το πρώτο βήμα.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Κύριος στόχος της συμμετοχής του ΑΣΚΕ στις ευρωεκλογές είναι να εξηγήσει γιατί η χώρα μας πρέπει να αποχωρήσει αμέσως από την Ε.Ε. Όλο το ζήτημα αναλύεται στην 100σέλιδη έκδοσή μας «ΑΣΚΕ-4: Η Ελλάδα στην ΕΟΚ/Ε.Ε.», περίληψη της οποίας αποτελεί το 16σέλιδο προεκλογικό μας φυλλάδιο, το οποίο διανέμουμε δωρεάν στα γραφεία μας.
Το ΑΣΚΕ στα άρθρα που δημοσιεύει αναφέρεται κυρίως στις θέσεις και προτάσεις του και όχι στην κριτική άλλων κομμάτων. Σ αυτό το άρθρο, όμως, θεωρούμε αναγκαία μια σύντομη κριτική, εν όψει των ευρωεκλογών.
Η Ν.Δ., ως κυβέρνηση από το 2004, εφαρμόζει πιστά την ανάλγητη οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπαγορεύουν οι Βρυξέλες και οδηγεί στη μεταφορά πλούτου από τον ελληνικό λαό στις μεγάλες επιχειρήσεις της Δύσης, με μεσάζοντες τους εντόπιους επιχειρηματίες-«νταβατζήδες». Στο παρελθόν, ως αντιπολίτευση ή κυβέρνηση, υπερψήφισε στη Βουλή τις συνθήκες που μας παγίδευσαν σ αυτή την πολιτική, που η συνέχισή της θα ολοκληρώσει την καταστροφή της οικονομίας μας και θα αυξήσει περαιτέρω τους κινδύνους σε όλα τα επίπεδα. Θέλει να δώσει την εντύπωση ότι προσπαθεί, στα πλαίσια της συμμετοχής μας στην Ε.Ε., να αξιοποιήσει υπέρ του ελληνικού λαού όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν, αλλά δεν ομολογεί ότι αυτές οι δυνατότητες είναι από ασήμαντες έως ανύπαρκτες, όπως απέδειξαν η υπόθεση του βασικού μετόχου και η ενίσχυση των αγροτών με τα 500 εκατομμύρια (από τα κρατικά ταμεία).
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 1981 με σύνθημα «έξω από την ΕΟΚ» και αμέσως μετά άλλαξε θέση, με τη δικαιολογία ότι «το κόστος της αποχώρησης είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής».Το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τη διακυβέρνηση τους πρώτους μήνες της ένταξής μας στην ΕΟΚ και υπερχρέωσε τη χώρα, μοιράζοντας σ όλα τα κοινωνικά στρώματα τα χρήματα των δανείων και των κοινοτικών επιδοτήσεων, που είχαν στόχο να διαλύσουν τον παραγωγικό μας ιστό, και ανεβάζοντας τη διαφθορά σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Η πολιτική αυτή είχε αναγκαστικά ημερομηνία λήξης, γι αυτό στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ, ως εκσυγχρονιστικό, ακολούθησε την πολιτική της μόνιμης λιτότητας για το λαό και των υπερκερδών για τις μεγάλες επιχειρήσεις, δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο.
Ο ΣΥΝ (και ως ΚΚΕ-εσ. ή ΕΑΡ) είναι ο κατ εξοχήν υποστηρικτής της συμμετοχής μας στην Ε.Ε., με αντάλλαγμα την προνομιακή του μεταχείριση στη διανομή των κοινοτικών κονδυλίων. Ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται για να γίνει η Ε.Ε. πιο δημοκρατική και πιο ανθρώπινη, ενώ γνωρίζει ότι γίνεται (και θα συνεχίσει να γίνεται μέχρι τη διάλυσή της) συνεχώς πιο αυταρχική και πιο απάνθρωπη. Ακόμη και τα βροντώδη «ΟΧΙ» των δημοψηφισμάτων είναι σαν να μην τα άκουσαν ποτέ η γραφειοκρατία και τα μυστικοσυμβούλια των τραπεζιτών-μεγαλοεπιχειρηματιών που διοικούν την Ε.Ε. Επομένως οι «αγώνες για την Ευρώπη των λαών» είναι ο τρόπος για να συνεχίζουμε το σημερινό καταστροφικό δρόμο.
Ο ΛΑΟΣ, με τον εσμό που συγκέντρωσε γύρω του ο κ. Καρατζαφέρης, υποτίθεται ότι αγωνίζεται κι αυτός για να γίνει πιο φιλολαϊκή η Ε.Ε., αλλά πόση αξία έχουν οι διακηρύξεις ενός κόμματος που δημιουργήθηκε και υπάρχει για να δυσφημεί (δήθεν υποστηρίζοντας) ωραίες ιδέες και θέσεις τόσο στα κοινωνικά όσο και στα εθνικά θέματα;
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που δεν υποστηρίζει την Ε.Ε., αλλά, αντί να προβάλλει το αίτημα της αποχώρησης, προβάλλει τα ασαφή και αδιέξοδα για «απειθαρχία και ανυπακοή». Πρόσφατα η κ. Παπαρήγα ισχυρίστηκε (ορθά κατά τη γνώμη μας) ότι οι εργαζόμενοι θα ήσαν σήμερα σε καλύτερη θέση, αν δεν είχαμε ενταχθεί στην ΕΟΚ, αλλά απέφυγε και πάλι να προσθέσει ότι πρέπει να αποχωρήσουμε. Επίσης το ΚΚΕ ποτέ δεν είδε ότι το ζήτημα της συμμετοχής μας δεν έχει μόνο κοινωνική-ταξική διάσταση, αλλά και εθνική και πολιτιστική.
Οι Οικολόγοι-Πράσινοι είναι η νέα επικίνδυνη φωνή, που επιχειρούν να εισαγάγουν τα ξένα κέντρα στην πολιτική μας ζωή. Ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για την προστασία του περιβάλλοντος, για να πάρουν την ψήφο των αφελών και να τη χρησιμοποιούν, ως εκπρόσωποι του ελληνικού λαού στο ευρωπαϊκό και το εθνικό κοινοβούλιο, για να υποστηρίζουν ο,τιδήποτε βλάπτει τον ελληνισμό. Ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τους Μιχ. Τρεμόπουλος, π.χ., στη συνεδρίαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης στις 8/2/07 είπε για τον Κεμάλ Ατατούρκ, το σφαγέα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας και 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων: «Σαφέστατα και η Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να τον είχε τιμήσει, επειδή είναι παιδί αυτής της πόλης.». Ο ίδιος σε αρθρογραφία του (περιοδικό «Οικοτοπία», «Ελευθεροτυπία») έχει καταγγείλει το ελληνικό κράτος για την προσπάθειά του να εγκαταστήσει στην Ελληνική Θράκη Πόντιους από την τέως Σοβιετική Ένωση.
Στις ευρωεκλογές συμμετέχουν και άλλα κόμματα, μεταξύ τους κάποια νεοπαγή, που ασχολούνται με δευτερεύοντα θέματα, όχι όμως με τις συνέπειες της συμμετοχής μας στην Ε.Ε., την οποία θεωρούν δεδομένη. Κάποιοι διακηρύσσουν την απόφασή τους να υπερασπίσουν τα εθνικά δίκαια, αγνοώντας ότι αυτό είναι αδύνατο στα πλαίσια της Ε.Ε.
Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. δεν είναι ένα από τα πολλά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Επηρεάζει αρνητικά όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και επιδεινώνει διαρκώς την καθημερινότητά μας. Θα καθορίσει, τελικά, αν επιβιώσουμε ως έθνος και ως κράτος. Η άμεση αποχώρηση της πατρίδας μας από την Ε.Ε. αποτελεί προϋπόθεση για να ξεκινήσουμε μια πορεία ανόρθωσης. Το αίτημα της άμεσης αποχώρησης από την Ε.Ε. επιθυμεί να εκφράσει το ΑΣΚΕ με τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου και γι αυτό ζητεί τη στήριξη όσων συμμερίζονται τις αγωνίες και τις ελπίδες μας.
Κατηγορία
Φύλλο 128 Μαΐου 2009
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό