Μετά και την εκδήλωση στη Λάρισα, που κρίθηκε επιτυχής, συνεδρίασε η Σ.Ε. της Κίνησης στις 18/6, για να κάνει κάποιο σύντομο απολογισμό της μέχρι τώρα εξάμηνης προσπάθειας κι ένα στοιχειώδη προγραμματισμό.
Το έργο της Κίνησης εκτιμήθηκε ως θετικό. Η μέχρι τώρα δραστηριότητα απέδειξε την αναγκαιότητα της Κίνησης. Η Κίνηση έγινε γνωστή σης 5 πόλεις που έγιναν εκδηλώσεις, ενώ δεν έγινε ακόμη αισθητή στην υπόλοιπη χώρα.
Η Σ.Ε. μέσα στον Ιούλιο θα ετοιμάσει θέσεις της Κίνησης σε σημεία, που θα κυκλοφορήσουν όλο το καλοκαίρι στα μέλη της Κίνησης, ώστε το φθινόπωρο να τυπωθούν μπροσούρες στις 4 ενότητες των Ο. Δ.
Παρατηρείται μια διεύρυνση της Κίνησης με νέα μέλη και προγραμματίζεται η συγκρότηση τοπικών επιτροπών.
Θα γίνει προσπάθεια έκδοσης πιο τακτικών ανακοινώσεων, για δημοσίευση στον τοπικό τύπο, γιατί τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. «αγνοούν» την Κίνηση.
Τέλος, έγινε μια πρώτη συζήτηση για την παρουσία της Κίνησης στις εκδηλώσεις στη θεσσαλονίκη το 2003. (Ήδη ολιγομελής αντιπροσωπεία της Κίνησης παίρνει μέρος στις κινητοποιήσεις στη Σεβίλη).
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Ανυπολόγιστη είναι η ζημιά στα εθνικά μας θέματα από τον υποτιθέμενο «άξονα» της κατοχικής κυβέρνησης του Γιωργάκη με τους νεοναζί που κυβερνούν το κράτος του Ισραήλ. Η κατοχική προπαγάνδα, που διοχετεύεται συντονισμένα απ όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, θεωρεί ως επιτυχία του Γιωργάκη την υποστήριξη που παρέχουμε στους Ισραηλινούς, με τη δικαιολογία ότι εξασφαλίσαμε ένα πολύ ισχυρό σύμμαχο για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας!
Η απορία είναι: πότε η κατοχική κυβέρνηση έδειξε την παραμικρή διάθεση να αντισταθεί σ αυτή την επιθετικότητα, ώστε να αναζητεί και στηρίγματα; Ούτε καν εμποδίζει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, παρά τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου και τις σοβαρές προκλήσεις προς την Ελλάδα! Και πότε το Ισραήλ ενοχλήθηκε από την επιθετικότητα της Τουρκίας προς τους γείτονές της; Μήπως το ίδιο δεν έχει την ίδια και χειρότερη συμπεριφορά;
Το Ισραήλ θα αποδειχθεί τόσο χρήσιμος «σύμμαχος» για την Ελλάδα όσο και οι «εταίροι» μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Όπως απεκάλυψε και ο Κίσινγκερ στην περίφημη δήλωσή του, ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και εμποδίζει τα σχέδιά τους στην Αν. Μεσόγειο. Το Ισραήλ και τα εβραϊκά λόμπι ποτέ δε θα πάψουν να έχουν ως κύριο στόχο τους στην Αν. Μεσόγειο να εξουδετερώσουν (αν μπορούν, να εξαφανίσουν) τους Έλληνες (και τους Αρμένιους), ακόμη κι όταν μας υπόσχονται συνεργασία και συμμαχία. Την Τουρκία, αντιθέτως, τη χρειάζονται και πάντοτε τη χρησιμοποιούν ως τη μόνη σύμμαχό τους μέσα σ ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον.
Επομένως, η σημερινή κόντρα Τουρκίας-Ισραήλ είναι προσωρινή και εν πολλοίς υποκριτική (σε επίπεδο εξουσίας, γιατί στους λαούς η αμοιβαία αντιπάθεια είναι πραγματική) και εξυπηρετεί τα γενικότερα συμφέροντα των Δυτικών στη Μ. Ανατολή. Ίσως, μάλιστα, σχεδιάστηκε απ αυτούς.
Η Τουρκία αντί του Ισραήλ
Για μισό αιώνα η Δύση επεχείρησε να υποτάξει τον αραβικό κόσμο και να εξασφαλίσει τον έλεγχο των πετρελαίων του μέσω της στρατιωτικής βίας του Ισραήλ και της επιβολής στις αραβικές χώρες υποχείριων καθεστώτων. Τα αποτελέσματα ήσαν αμφιλεγόμενα. Το μίσος των αραβικών λαών κατά του Ισραήλ μεγαλώνει συνέχεια και η ανοχή προς αυτό που δείχνουν τα υποχείρια καθεστώτα θέτει και τα ίδια σε κίνδυνο, π.χ. Αίγυπτος. Το πράγμα έγινε ακόμη χειρότερο όταν το Ισραήλ, που κάποτε μπορούσε να κάνει πόλεμο συγχρόνως εναντίον 3 αραβικών κρατών και να τον κερδίζει, υπέστη την πρώτη του στρατιωτική ήττα από μια πολιτικοκοινωνική οργάνωση μιας μικρής και σπαρασσόμενης χώρας, τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου! Το Ιράν, που θα έπρεπε κατά Ράμσφελντ να «απελευθερωθεί» 2 μήνες μετά την εισβολή στο Ιράκ (αφού ενδιαμέσως θα «απελευθερωνόταν» η Συρία!), παραμένει εχθρικό, ενώ ο κ. Ράμσφελντ συνταξιοδοτήθηκε πριν την ώρα του! Οι εχέφρονες της Ουάσινγκτον και της Δύσης κάλεσαν σε αλλαγή πορείας ολοταχώς (και όχι μόνο στη Μ. Ανατολή), ύστερα από την παταγώδη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα της έξαλλης πολιτικής του Μπους. Οι στόχοι, φυσικά, παραμένουν ίδιοι.
Στη Μ. Ανατολή, λοιπόν, το Ισραήλ έπρεπε να αντικατασταθεί ως ο κυριότερος τοποτηρητής των δυτικών συμφερόντων και η μουσουλμανική Τουρκία (με τους ισλαμιστές, μάλιστα, στην εξουσία και τον πειστικό Ερντογάν ως πρωθυπουργό) ήταν η μόνη χώρα που θα μπορούσε να πάρει τη θέση του. Με δηλώσεις που καυτηριάζουν την ισραηλινή βαρβαρότητα και με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα οι Τούρκοι προσπαθούν να γίνουν συμπαθείς στον αραβικό κόσμο, ο οποίος τους αντιπαθεί όσο κι εμείς και για τους ίδιους λόγους (πολύχρονη οθωμανική κατάκτηση). Όπου το καρότο δεν αρκεί απειλείται και η χρήση του μαστιγίου (Συρία). Η Τουρκία είναι η δεύτερη σε σημασία χώρα του ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ) και οι Δυτικοί θεωρούν ότι είναι σε θέση να επηρεάζει τις εξελίξεις στην περιοχή, ακόμη και στο Ιράν, που είναι το κύριο πρόβλημά τους.
Η στρατηγική Νταβούτογλου, σε συμφωνία με τη διοίκηση Ομπάμα, έχει ήδη θεαματικά αποτελέσματα υπέρ της Τουρκίας. Φυσικά, σε καμιά περίπτωση οι Δυτικοί δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το κράτος του Ισραήλ, ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων τους, απλώς περιορίζουν το ρόλο του. ’λλωστε αφθονούν τόσο ανάμεσα στους αμερικανούς πολίτες όσο και στα κέντρα των αποφάσεων των ΗΠΑ (που όλα σχεδόν ελέγχονται από το εβραϊκό λόμπι) αυτοί που δεν κατανοούν την ανάγκη αλλαγής γραμμής και παραμένουν υποστηρικτές της γραμμής Μπους.
Οι συνέπειες στα εθνικά μας θέματα
Η στρατηγική Νταβούτογλου συναντά και πολλές δυσκολίες, όπως δείχνει και η υπαναχώρηση της Αρμενίας στο άνοιγμα που της έκανε η Τουρκία. Η νέα κατάσταση δημιουργεί προβλήματα και στους Ισραηλινούς, με κυριότερο τη διακοπή των στρατιωτικών γυμνασίων που έκαναν μέχρι τώρα στο τουρκικό έδαφος, με βάση συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, που εξακολουθεί να ισχύει, αλλά (για λόγους εντυπώσεων) έπρεπε να διακοπεί η εφαρμογή της. Το Ισραήλ, λοιπόν, αναζήτησε νέο σύμμαχο στην περιοχή και τον βρήκε εύκολα στην Ελλάδα της κατοχικής κυβέρνησης. Η πολύχρονη φιλία και συνεργασία της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο μπαίνει σε δοκιμασία.
Στην Κύπρο η στάση της κυβέρνησης Χριστόφια είναι επίσης δουλική προς το Ισραήλ και σε αντάλλαγμα οι Ισραηλινοί στηρίζουν οικονομικά το ψευδοκράτος με επενδύσεις 1 δισ. ευρώ και σχέδια για πολύ μεγαλύτερες και σοβαρότερες, όπως ο αγωγός νερού Τσεϊχάν-Καρπασίας-Ισραήλ. Ελλάδα και Κύπρος έχουν γίνει ξέφραγο αμπέλι των ισραηλινών υπηρεσιών, ιδιαίτερα η Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, όπου με τον Καλλικράτη επιδιώκεται η καλλιέργεια αυτονομιστικών τάσεων, με τη συνεργασία πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων των νησιών αυτών.
Οι αραβικές χώρες ήσαν οι πρώτες που μας υποστήριζαν στον ΟΗΕ. Τώρα κινδυνεύουμε να είναι οι πρώτες που θα μας πλήξουν σε καίρια θέματα (αναγνώριση ψευδοκράτους, οροθέτηση υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης κ.λπ.).Ήδη η Συρία, μετά την επίσκεψη Νετανιάχου, αναγνώρισε το κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Όταν θα έχουν γίνει ανεπανόρθωτες ζημιές στα εθνικά μας θέματα, το Ισραήλ και η Τουρκία μπορούν να αποκαταστήσουν πλήρως τις μεταξύ τους σχέσεις.
Όλ αυτά μπορούμε και πρέπει να τα αποτρέψουμε κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί το ταχύτερο η κατοχική κυβέρνηση και να επανέλθουμε στην πολιτική της σταθερής υποστήριξης του παλαιστινιακού λαού και της φιλίας και συνεργασίας με όλες τις χώρες του κόσμου, με βάση το Διεθνές Δίκαιο και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Όσες χώρες ενοχλούνται από αυτή μας τη στάση και για το λόγο αυτό δε θέλουν φιλικές σχέσεις μαζί μας και αρνούνται τη συνεργασία μας ας έχουν αυτές την ευθύνη .
Κατηγορία
Φύλλο 135 Σεπτεμβρίου 2010
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. άλλαξε το καθεστώς των ΔΕΚΟ, με σκοπό να τις παραδώσει στους ιδιώτες κατά το δυνατόν πιο κερδοφόρες, με βάση τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε..
Ισχυρίζεται ότι πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα των υπαλλήλων τους, γιατί τους κάνει αδιάφορους, με συνέπεια να παρέχουν κακές υπηρεσίες.
Ισχυρίζεται ότι οι μισθοί των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ είναι υψηλοί και επιβαρύνουν τους πολίτες-καταναλωτές, με δύο τρόπους: α) με τα ακριβά τιμολόγια και β) με το παθητικό που δημιουργούν σε πολλές ΔΕΚΟ, με συνέπεια να πρέπει να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν απήχηση στην κοινή γνώμη. Ας δούμε σε ποιο βαθμό είναι βάσιμοι.
Η μονιμότητα των υπαλλήλων
Η σημερινή κατάσταση στις ΔΕΚΟ δεν είναι ρόδινη. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι, αν αρθεί η μονιμότητα και δοθεί στην εκάστοτε Διοίκηση το διευθυντικό δικαίωμα να προβαίνει σε μεμονωμένες ή ομαδικές απολύσεις, οι υπηρεσίες θα γίνουν ικανοποιητικές. Δηλαδή, υποστηρίζει ότι μόνο το προσωπικό των ΔΕΚΟ ευθύνεται για τις κακές τους υπηρεσίες.
Αλλά απολύσεις προβλέπονταν και μέχρι τώρα, είτε για πειθαρχικά παραπτώματα είτε για υπηρεσιακή ανεπάρκεια, όμως αποφασίζονταν από υπηρεσιακά συμβούλια και όχι από την εκάστοτε Διοίκηση, που διορίζεται από την κυβέρνηση. Βεβαίως, τα συμβούλια αυτά δε λειτουργούν ουσιαστικά, αλλά την ευθύνη γι αυτό έχουν πάλι οι διάφορες κυβερνήσεις. Αυτός ο τρόπος κατοχυρώνει την ανεξαρτησία των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ από τις διοικήσεις τους και επομένως θωρακίζει τις υπηρεσίες από τις σκοπιμότητες διοικητικών και, κατ επέκταση, κυβερνητικών χαριστικών αποφάσεων, που θέλουν να τους επιβάλλουν (πιέσεις να εισηγηθούν έργα, προμήθειες κ.λ.π.) και που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας.
Αντιθέτως, αν οι υπάλληλοι βρίσκονται υπό το φόβο της απόλυσης από τη Διοίκηση, τότε θα είναι πειθήνια όργανα και έρμαιά της (άρα και της κυβέρνησης), με συνέπεια αφ ενός οι χαριστικές αποφάσεις υπέρ των ευνοουμένων να φαίνονται ως εισηγήσεις των υπηρεσιών, φυσικά όχι με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον ή τη νομιμότητα, και αφ ετέρου να εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Βέβαια, οι διοικήσεις θα μπορούν στη θέση των απολυομένων να προσλαμβάνουν άλλους, φιλοκυβερνητικούς, ευνοούμενους κ.λ.π.
Για τους λόγους αυτούς το ΑΣΚΕ είναι αντίθετο στην άρση της μονιμότητας, δηλ. αντίθετο στο διευθυντικό δικαίωμα των διοικήσεων να απολύουν.
Οι υψηλοί μισθοί και οι ζημιές των ΔΕΚΟ
Αφήνεται να αιωρείται ότι για τις ζημιές των ΔΕΚΟ δεν έχουν καμμία ευθύνη οι διορισμένες διοικήσεις τους και η εκάστοτε κυβέρνηση, που (εκτός των άλλων) ορίζει και τα τιμολόγιά τους.
Πολλές ΔΕΚΟ ήταν παλαιά ιδιωτικές εταιρείες (Ούλεν, Πάουερ κ.λ.π.), που κρατικοποιήθηκαν. Κάποιες συγχωνεύθηκαν (π.χ. η ΕΥΔΑΠ προήλθε από τον Ο.Α.Π. και την Ε.Ε.Υ.). Έτσι μπορεί να υπάρχουν σε μία ΔΕΚΟ πολλά μισθολογικά καθεστώτα, άνισα μεταξύ τους, με τη σύμφωνη γνώμη κυβερνήσεων, διοικήσεων και συνδικαλιστών.
Ο συνδικαλισμός στις ΔΕΚΟ αναπτύχθηκε με τη στήριξη των κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ως ενδιάμεσος κρίκος τους με τους εργαζόμενους, και λειτούργησε ως προέκτασή τους, όχι για να διεκδικεί πραγματικά, αλλά για να επιβάλλει την πολιτική τους και να εξυπηρετεί τα κάθε είδους ρουσφέτια τους. Έτσι συνδικαλιστές συνήργησαν, ώστε να υπάρχουν σ ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, και όχι σε όλες, όπως πολλοί πιστεύουν, μισθοί πολύ υψηλότεροι από τους αντίστοιχους του ιδιωτικού και του στενού δημόσιου τομέα.
Όμως οι υψηλοί μισθοί δεν είναι ο σημαντικότερος λόγος για τις ζημιές των ΔΕΚΟ. Οι μεγάλες ζημιές οφείλονται στις χαριστικές πράξεις των Διοικήσεων (με κυβερνητικές υποδείξεις) σε προμηθευτές, εργολάβους και «συμβούλους» της λεγόμενης διαπλοκής (π.χ. Κόκκαλης στον ΟΤΕ, Μυτιληναίος στη ΔΕΗ, Μπόμπολας στα έργα των ΔΕΚΟ). Οφείλονται στις προκλητικές αμοιβές και αποζημιώσεις των διαφόρων διορισμένων διοικήσεων, στο υπεράριθμο προσωπικό (κυρίως διοικητικό, ενώ λείπει το τεχνικό), που φόρτωσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, κυρίως του ΠΑΣΟΚ (το 1995-96 διορίστηκε ένας μεγάλος αριθμός ατόμων με ειδικές ανάγκες στις ΔΕΚΟ για κοινωνικούς λόγους). Επιπλέον ζημιές προκαλούνται, επειδή το Δημόσιο και η Τ.Α. δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους εδώ και πολλά χρόνια σε ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα αυτές να προσφεύγουν σε τραπεζικό δανεισμό, αυξάνοντας έτσι τις ζημιές τους.
Με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε προβλέπεται η επιβολή νέων κανονισμών προσωπικού σ όλες τις ΔΕΚΟ και, αν μία ΔΕΚΟ είναι ζημιογόνα, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων (Σ.Σ.) με κυβερνητικές αποφάσεις νομοθετικού περιεχομένου.
Αυτό θα έχει ως άμεση συνέπεια τη μείωση των μισθών, την αλλαγή ωραρίων και ασφαλιστικού, τη διάλυση του συνδικαλισμού και τη διαμόρφωση μιας παθητικής γενιάς προσωπικού, που μετά από κάποια χρόνια θ αποτελέσει το πρόσχημα για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ΔΕΚΟ. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να ιδιωτικοποιούν τις ΔΕΚΟ και να κρατικοποιούν τους μισθούς του προσωπικού τους.
Έως τώρα τις Σ.Σ. στις ΔΕΚΟ υπέγραφαν οι ομοσπονδίες προσωπικού με τις διοικήσεις τους. Ο ΣΕΒ εμφανίζεται αντίθετος με την κατάργηση των Σ.Σ. στις ΔΕΚΟ, παρ όλο που ως τώρα δεν έχει καμμιά αρμοδιότητα, επειδή εκτιμά ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάργηση της μονιμότητας το κεφάλαιο που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ θα διοικήσει τις ΔΕΚΟ και δεν επιθυμεί κρατική παρέμβαση στη διαμόρφωση των μισθών. Η ΓΣΕΕ, που επίσης δεν έχει αρμοδιότητα στις Σ.Σ., συμπλέει με το ΣΕΒ, επειδή θέλει να διατηρηθεί ο κομματικός συνδικαλισμός που υπάρχει στις ΔΕΚΟ, η ύπαρξη του οποίου απειλείται με την κατάργηση των Σ.Σ.. Η ΓΣΕΕ στηρίζεται κυρίως στους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και η αποδυνάμωση των συνδικαλιστών αυτών θα τη μετατρέψει σε οιονεί κρατικό φορέα της αλήστου εποχής του Φώτη Μακρή, κάτι που δεν είναι επιθυμητό ούτε από το ΣΕΒ, επειδή δεν επιθυμεί την, έστω και έμμεση, εμπλοκή του κράτους στις επιδιώξεις του ΣΕΒ.
Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι οι μισθοί στις ΔΕΚΟ πρέπει να εναρμονισθούν με το γενικό επίπεδο μισθών, ώστε να υπάρχει αντιστοιχία με το είδος και τις απαιτήσεις της προσφερόμενης εργασίας, ανεξάρτητα από τον εργασιακό φορέα. Οι εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις και κάθε ρύθμιση που αφορά το προσωπικό τους θα πρέπει ν αντιμετωπισθούν στα πλαίσια του Δημοσίου.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και η Ε.Ε.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, που πραγματοποιούνται από την περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη και μετά, γίνονται με ντιρεκτίβες της Ε.Ε. στα νεοφιλελεύθερα πλαίσια της «απελευθέρωσης» της αγοράς (π.χ. τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρική ενέργεια), όπως αποφασίσθηκε στη Λισαβώνα (Μάρτης 2000). Στην πραγματικότητα οι ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ, έστω και αν το Δημόσιο διατηρεί την πλειοψηφία των μετοχών, έπαψαν να έχουν στόχο την κοινή ωφέλεια. Έχουν στόχο το κέρδος και προσπαθούν να διατηρούν τις μετοχές τους υψηλά. Αυτό έχει άμεση επίπτωση στο έργο που παράγουν, επειδή, για να εμφανίζουν κέρδη, περικόπτουν έργα και προμήθειες, που αποσκοπούν στη βελτίωση και επέκταση των κοινωφελών υπηρεσιών τους. Δεν αναπληρώνουν το τεχνικό προσωπικό που συνταξιοδοτείται, αναθέτοντας τη λειτουργία και τη συντήρηση των εγκαταστάσεων τους σε εργολάβους. Λειτουργούν οι ίδιες πλέον ως οιονεί εργολάβοι του Δημοσίου. Τώρα μιλούν για ανταγωνιστικότητα στις ΔΕΚΟ, αναμασώντας τα επιχειρήματα της Ε.Ε..
Έτσι διαστρεβλώνεται πλήρως ο χαρακτήρας αυτών των δημόσιων επιχειρήσεων, επειδή κέρδος, ανταγωνιστικότητα και κοινή ωφέλεια είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Είναι πασιφανές ότι, αν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήθελαν να λειτουργούν οι ΔΕΚΟ σωστά και να παρέχουν με επάρκεια τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο, θα το είχαν πράξει μέσα στο σημερινό νομοθετικό πλαίσιο. Αλλά δε θέλουν, επειδή έτσι επιτάσσει η Ε.Ε.. Τις απαξίωσαν σκοπίμως, για να τις ιδιωτικοποιήσουν.
Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι το πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο λειτουργίας των ΔΕΚΟ πρέπει να αναδιαρθρωθεί ριζικά, ώστε να παρέχουν τις υπηρεσίες τους με επάρκεια και με γνώμονα την κοινή ωφέλεια. Αυτό σημαίνει ότι οι ΔΕΚΟ θα πρέπει να επανέλθουν στην πλήρη ιδιοκτησία του Δημοσίου.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
[δημοσιεύτηκε στο ΠΑΡΟΝ στις 22/12/02]
Είδαμε ότι ο κ. Κόφι Ανάν, ο άνθρωπος που προσπαθούσε να ευχαριστήσει τους αφέντες του, εθελοντής-δούλος, γιατί του έκαναν τη χάρη να μην αρπάξουν τους προγόνους του (μόλις 7 γενιές πριν) από τα χωριά τους στη Δ. Αφρική και να τους κάνουν άκοντες-δούλους,
κατάφερε να γίνει αποδεκτό το σχέδιό «του» (δηλ. το σχέδιο του λόρδου Χάνεϊ), που μόνο διεστραμμένος νους θα μπορούσε να το επινοήσει, όπως είπε ο σεβάσμιος τ. πρέσβυς μας στην Κύπρο Μ. Δούντας.
* Πολύ σύντομα το «κοινό κράτος» εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια λειτουργίας, τα «συστατικά κράτη» ανέλαβαν και τις δικές του αρμοδιότητες και (για «πρακτικούς λόγους») εκπροσωπήθηκαν κανονικά στους διεθνείς οργανισμούς.
* Τουρκοκύπριοι, που δεν αντέχουν ούτε τις στερήσεις ούτε το στρατό που εγγυάται την ασφάλειά τους, περνάνε συνεχώς στο Νότο και πέραν του 28% (ως λαθρομετανάστες), ενώ κάποιοι Ελληνοκύπριοι, που προσπάθησαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους στα κατεχόμενα, δεν άντεξαν εκεί πάνω από μερικές βδομάδες και ξαναγύρισαν πίσω. Νέοι πολυάριθμοι έποικοι έρχονται από την Τουρκία και παίρνουν την τουρκοκυπριακή ιθαγένεια
* Η ένταξη στην Ε.Ε. και η «λύση» επιδείνωσαν δραματικά την οικονομία του Νότου και, σε συνδυασμό με «άλλους παράγοντες», ανάγκασαν Ελληνοκύπριους να μεταναστεύσουν οριστικά σε Μ. Βρετανία, Ελλάδα, αραβικές χώρες και αλλού. Σε λίγα χρόνια έχουμε αμιγώς Τούρκους στο Βορρά και 50-50% Έλληνες και Τούρκους στο Νότο.
*Κάποιοι καινούργιοι πληρωμένοι ή ανεγκέφαλοι τύπου Σαμψών θέλησαν να πάρουν εκδίκηση, σφάζοντας μερικές δεκάδες Τουρκοκύπριους και καταλύοντας τη «συνταγματική τάξη». Ο ελληνικός στρατός, εγκλωβισμένος σε εχθρικό κλοιό (τουρκικός στρατός, αγγλικός στρατός, στρατός ΟΗΕ, αγανακτισμένοι πολίτες, που τους δείχνει συνέχεια το CΝΝ), εκλήθη φρονίμως από την ελλαδική κυβέρνηση κάποιου Καραμανλή ή Γιωργάκη να επιστρέψει οίκαδε.
*Ο τουρκικός στρατός, εγγυώμενος τη συνταγματική τάξη, σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν και παρά τις επιπλήξεις της αμερικανικής και της αγγλικής κυβέρνησης, πραγματοποιεί τον Αττίλα-3 και οι «ανθρωπιστές» του ΝΑΤΟ στέλνουν τα πολεμικά τους πλοία, για να περιμαζέψουν τους εναπομείναντες Έλληνες και να τους μεταφέρουν στην Κρήτη και τον Πειραιά.
* Εν τω μεταξύ η εθνική στρατηγική των ελληνικών κυβερνήσεων έχει επιτύχει άλλον ένα «εθνικό στόχο», την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.. Αλλά εδώ δεν έχουμε αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο και οι ταλαίπωροι Τούρκοι μπορούν χωρίς περιορισμούς «να μετακινούνται και να εγκαθίστανται», για να εργασθούν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (που συνδιοικείται πλέον από Ελλάδα και Τουρκία, ύστερα από άλλη μια εθνική επιτυχία του κ. Σημίτη, να «επιλύσει» τις ελληνοτουρκικές διαφορές),όπου φτάνουν να είναι το 18% του πληθυσμού. Κάποιοι κ. Κωνσταντόπουλοι κατακεραυνώνουν όσους γραφικούς ανησυχούν.
*Στη Μυτιλήνη κάποιοι άλλοι πατριώτες, που δεν τα ανέχονται αυτά, ξεμοναχιάζουν 5 Τούρκους εργάτες και τους στέλνουν να συναντήσουν τον Αλλάχ...
Εδώ τρομάξαμε και ξυπνήσαμε, πριν κάποιος κ. Ανάν ετοιμάσει κάποια καινούργια σχέδια! Ή μήπως τα έχει ήδη ετοιμάσει;
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Όπως όλοι γνωρίζουμε, το οικονομικό βάρος της συμμετοχής του ΑΣΚΕ σε 2 συνεχείς εκλογές είναι δυσβάσταχτο. Παρακαλούμε τους φίλους, εκτός από την έκτακτη εκλογική συνδρομή τους, να μην ξεχνούν την τακτική μηνιαία συνδρομή.
Κατηγορία
Φύλλο 99 Ιουνίου 2004
Παλιά οι πυρκαγιές συνήθως οφείλονταν σε αμέλεια, αντιμετωπίζονταν από τις τοπικές κοινωνίες με ίδια μέσα και γενικά δεν αποτελούσαν σοβαρό πρόβλημα για τη χώρα μας.
Στη συνέχεια, με την αποθέωση του ιδιωτικού κέρδους, την επικράτηση της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης σε πολιτεία και πολίτες και την προώθηση πολεοδομικών συγκροτημάτων προς δασικές εκτάσεις, άρχισαν οι εμπρησμοί από καταπατητές (ενθαρρυμένους από τους δασοκτόνους νόμους και την εύνοια των εκάστοτε κυβερνήσεων), κτηνοτρόφους, τουριστικούς ανταγωνιστές κ.λ.π. Το φαινόμενο επιβαρύνθηκε από τις κλιματικές αλλαγές, την ανεπαρκή συντήρηση των δικτύων της ΔΕΗ (λόγω των οδηγιών της Ε.Ε), τις ακατάλληλες χωματερές κ.λ.π. Το ελληνικό κράτος και η πολιτική ηγεσία, στην υπηρεσία ξένων συμφερόντων, με χαρακτηριστικά τη διαφθορά, την αδιαφορία και την ανικανότητα, επέδειξαν πλήρη ανεπάρκεια τόσο στην πρόληψη όσο και στην κατάσβεση. Παρά τον εφοδιασμό με κάποια σύγχρονα πυροσβεστικά μέσα και τον ηρωισμό των μεμονωμένων πυροσβεστών και πολιτών, οι πυρκαγιές εξελίχθηκαν σε μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα.
Οι φετινές πυρκαγιές είναι προφανές δια γυμνού οφθαλμού ότι είναι άλλης κλίμακας και υπερβαίνουν τα προαναφερθέντα. Είναι επίθεση κατά της Ελλάδας. Από ποιούς και γιατί;
Η πολιτική μας ηγεσία ακολουθεί με συνέπεια το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», η οποία Δύση έχει επιλέξει άλλους ως τοποτηρητές στην περιοχή μας (Ισραήλ και Τουρκία, ίσως αύριο και κάποιο βαλκανικό προτεκτοράτο). Κάποιοι πολιτικοί μας λειτουργούν απολύτως ως εντολοδόχοι των Δυτικών, άλλοι έχουν αυταπάτες ότι μπορούν στα πλαίσια αυτά να διασφαλίζουν κάποια βασικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Όταν κυβερνούν οι δεύτεροι, πιέζονται να μην προβάλλουν καμιά αντίσταση σε τίποτα (σήμερα, π.χ., όνομα Σκοπίων, αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, σχέδιο Ανάν, διχοτόμηση Αιγαίου, Κόσοβο, αντιπυραυλική ασπίδα). Οι πιέσεις γίνονται συνήθως με βάσιμες ελπίδες επιτυχίας.
Όταν κυβερνούν οι πρώτοι, μπαίνουν σε εφαρμογή σχέδια για τον ακρωτηριασμό και τη σταδιακή εξαφάνιση του ελληνισμού, ο οποίος ελληνισμός τους είναι πολύ ενοχλητικός για τα σχέδιά τους στην Ανατ. Μεσόγειο, όπως οι ίδιοι ομολογούν (Κίσινγκερ κ.ά.).
Η τραγική εμπειρία της Κύπρου το 1974 διδάσκει πολλά. Οι «σύμμαχοί» μας ’γγλοι ήταν αυτοί που έβαλαν στους Τούρκους την ιδέα της εισβολής. Οι «σύμμαχοί» μας Αμερικανοί τους εκπαίδευσαν γι αυτήν. Και οι δυο μαζί συνέπραξαν με τον Αττίλα για την κατάληψη του νησιού. Οι πράκτορές τους στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις με διαταγές τους απαγόρευσαν οποιαδήποτε συμπαράσταση στην Κύπρο. Και όλα αυτά έγιναν όταν η Ελλάδα ήταν περισσότερο δική τους από ποτέ.
Η κοινή λογική λέει ότι, αφού απέτυχαν «να πλήξουν τους Έλληνες στις πολιτιστικές τους ρίζες», τουλάχιστον στο βαθμό που επιθυμούσαν, προσπαθούν σήμερα να μας γονατίσουν οικονομικά και ψυχολογικά (ο χαρακτήρας ενός λαού επηρεάζεται σημαντικά και από το φυσικό του περιβάλλον) και συγχρόνως να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό, εκτοπίζοντας πολιτικούς που (εκόντες ή άκοντες) προβάλλουν κάποιες αντιστάσεις, με την επίκληση της βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ένα δίδυμο όπως Γιωργάκης- Ντόρα να εναλλάσσεται στην εξουσία και ένας κραυγάζων «αντικαθεστωτικός» όπως ο κ. Αλαβάνος να υπερβάλλει με κορώνες π.χ. για το βιβλίο της κυρίας Ρεπούση θα ήταν μια βολική εξέλιξη γι αυτούς.
Το Α.Σ.Κ.Ε. πιστεύει ότι και τα σχέδια αυτά θα πέσουν στο κενό όπως και άλλα παρόμοια στο παρελθόν. Εξάλλου όλα τα σχέδια της «υπερδύναμης» και των Ευρωπαίων ουραγών της παγκοσμίως δεν πάνε καθόλου καλά. Δεν παραγνωρίζουμε, βεβαίως, τη δύναμή τους, αλλά είναι σαφές ότι απειλούν και πιέζουν μόνον εκείνους που διστάζουν και υποχωρούν και, δυστυχώς, η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή απέδειξε και με την υπόθεση των υποκλοπών ότι και διστάζει και υποχωρεί και αιφνιδιάζεται με κάθε απρόβλεπτο και οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες με τις «μεταρρυθμίσεις» της, διασπώντας την ενότητα του λαού. Τα σχέδια αυτά θα αποτύχουν όσο (έστω και με αυτό τον οδυνηρό τρόπο) συνειδητοποιούμε ότι ο ατομικισμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος, ότι μόνο οι συλλογικές προσπάθειες έχουν ασφαλές αποτέλεσμα· ότι, αν προσφερόμεθα για τον ρόλο του ευπειθέστερου τοποτηρητή («στρατηγικού εταίρου», κατά Μπους και Ράις) τίποτα δε διασφαλίζουμε.
Δημοσιεύθηκε στο «ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής
Κατηγορία
Φύλλο 118 Οκτωβρίου 2007
Πρώτος μύθος
Οι εθελόδουλοι στην Ελλάδα και την Κύπρο ισχυρίζονταν ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα αποτελούσε και λύση του Κυπριακού. Το κοινοτικό κεκτημένο επιβάλλει την ελευθερία στη μετακίνηση, την εγκατάσταση και την ιδιοκτησία. ’ρα, αν εφαρμοζόταν, θα ακυρωνόταν στην πράξη η τουρκική κατοχή.
Όμως, όλη η ουσία είναι αυτό το αν. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Το κοινοτικό κεκτημένο δεν έχει σκοπό να υπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες και τη δικαιοσύνη, αλλά τα υπερκέρδη του μεγάλου δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου. Όποτε τύχαινε να αποκαθιστά τη δικαιοσύνη δε θα ίσχυε. Όπερ και εγένετο στην περίπτωση της Κύπρου.
Δεύτερος μύθος
Μας λένε ότι με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. οι Τουρκοκύπριοι θα γίνουν Ευρωπαίοι και θα ξεκόψουν από τους στρατοκράτες της ’γκυρας. Αν αυτή η άποψη είχε βάση, δε θα έπρεπε το ίδιο να είχε συμβεί, σε πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες, με τους (λεγόμενους Τούρκους) μουσουλμάνους της Δυτ. Θράκης, που είναι 22 χρόνια...Ευρωπαίοι; Ας μην προσπαθούν, λοιπόν, με αβάσιμες υποθέσεις να καλύψουν τα ελλείμματα της πολιτικής τους. Κι ας μας πουν πώς προβλέπουν να εξελιχθούν οι σχέσεις Τουρκοκυπρίων και ’γκυρας, όταν (και αν) η Τουρκία ενταχθεί στην Ε.Ε.
Τρίτος μύθος
Η Ε.Ε. θα ήταν ένα αντίβαρο στα αγγλοαμερικανικά σχέδια. Το σχέδιο Ανάν δεν αδικεί μόνο την ελληνική πλευρά υπέρ της τουρκικής, αλλά και την ευρωπαϊκή υπέρ των ΗΠΑ. Παρόλ αυτά η Ε.Ε. πίεσε αφόρητα, για να γίνει δεκτό το σχέδιο (!) .
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Το αίσχος της ΤV
Η τηλεόραση σε όλο της το μεγαλείο τις δύο Κυριακές των εκλογών! Καμιά δεκαριά πολιτικοί (επίτηδες πολλοί, γιατί 3 από ένα κόμμα;) να εξευτελίζονται διεκδικώντας μερικά δευτερόλεπτα, για να πουν κοινοτοπίες ή ανοησίες και ο μεγαλοδημοσιογράφος, υπεράνω όλων, να τους συμπεριφέρεται όπως ο δάσκαλος στα παιδάκια.
Κάποιοι από αυτούς τους μεγαλοδημοσιογράφους χρειάζονται φροντιστήριο αριθμητικής, γιατί πολλά «κουφά» πέταξαν κατά την ανάλυση των αποτελεσμάτων!!
Γιωργάκης και Καραχασάν
Ολόκληρη φασαρία έγινε για να διαφημιστεί η εκλεκτή του Γιωργάκη (και του Σόρος!) κ. Καραχασάν. Η επίδοσή της, όμως, στις εκλογές πέρασε στα ψιλά! Για όσους, λοιπόν, δεν το πήραν χαμπάρι, η κ. Καραχασάν όχι μόνο δεν εξελέγη, αλλά κατάφερε να κατεβάσει το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στην υπερνομαρχία από 46% σε 33%!
Για να εξευμενίσει, λοιπόν, τους φίλους του Τούρκους ο Γιωργάκης (οι οποίοι, θυμίζουμε, έχουν δώσει το όνομά του σε πάρκο της ’γκυρας, σε αναγνώριση των υπηρεσιών του), ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (κατάντια η Διεθνής!) συνδιοργάνωσε με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Τουρκίας του κ. Μπαϊκάλ (ναι, αυτού που κατηγορεί τον Ερτογάν ότι είναι πολύ διαλλακτικός με τους Έλληνες!) συνέδριο στη Ρόδο και τη Μαρμαρίδα για τους μετανάστες!
Οι (τέως) «κόκκινοι» δήμοι
Κάποτε το Περιστέρι, το Αιγάλεω, το Κερατσίνι, η Καισαριανή, η Δραπετσώνα, η Νίκαια κ.λ.π. ήταν δήμοι όπου η αριστερά (πραγματική αντιπολίτευση, παρά τη συμφωνία της Γιάλτας) έκανε περίπατο από τον 1ο γύρο με 40-60%. Τώρα, που οι εξουσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι μεγαλύτερες και τα προβλήματα σοβαρότερα και περισσότερα, τώρα δηλ. που οι συνθήκες ευνοούν περισσότερο την ανάπτυξη τοπικών κινημάτων, τα ποσοστά του ΚΚΕ στις δημοτικές κυμαίνονται μεταξύ 10-20% χωρίς να αγνοούμε την κοινωνική διαφοροποίηση.
Ακόμη και στη Νίκαια, που τελικά κέρδισε, ο υποψήφιος του ΚΚΕ, ήδη δήμαρχος 4 χρόνια, στον 1ο γύρο παρά λίγο να βγεί τρίτος, αφού ο Λογοθέτης, χωρίς την υποστήριξη κανενός κόμματος, πήρε μόλις 2% λιγότερο.
Βεβαίως η κοινωνική σύνθεση των δήμων αυτών έχει διαφοροποιηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά αρκεί αυτό για να ερμηνευτούν τα αποτελέσματα; Να περιμένουμε να προβληματιστεί το ΚΚΕ;
Ο Λ.Α.Ο.Σ.
Το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη, μόλις εμφανίστηκε, προσπάθησε να δημιουργήσει μια οργανωτική δομή, όχι σε εργασιακούς χώρους ή κλάδους εργαζομένων, αλλά σε τοπικό επίπεδο. Η αδυναμία του να συμμετάσχει στις εκλογές της αυτοδιοίκησης έδειξε ότι αυτή η προσπάθεια, μετά τα κάποια αρχικά αποτελέσματα, απέτυχε. Κι αυτό, γιατί το κόμμα είναι ένα καθαρό δημιούργημα από τα πάνω, συγκεντρώνει εκλογικά ποσοστά χάρις στα ΜΜΕ και άλλη υποστήριξη, που πιθανόν θα του επιτρέψουν να συμμετάσχει στη επόμενη Βουλή, δημαγωγεί με σωστές διαπιστώσεις στα εθνικά και κοινωνικά θέματα, αλλά οργανική σχέση με τον ελληνικό λαό δεν μπορεί να αποκτήσει.
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Ώστε έτσι. Οι Αμερικανοί (οι ΗΠΑ, βέβαια, γιατί στο Νότο τα πράγματα άλλαξαν πια) και οι Δυτικοευρωπαίοι είναι έμπλεοι οργής κατά Ρωσίας και Λευκορωσίας, επειδή δεν επιτρέπουν τη δράση στα εδάφη τους των περιώνυμων Μ.Κ.Ο., που χρηματοδοτούνται και, φυσικά, κατευθύνονται από τους πάτρονές τους στην υπονομευτική δράση τους.
Ακόμα, η σημαία του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού, ο αγγλικός Εκόνομιστ, εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τον απαράδεκτο (!) Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας και τους συμμάχους του, οι οποίοι απαγόρευσαν πρόσφατα τη δράση των Μ.Κ.Ο. που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό.
Πότε, επιτέλους, θα γίνει και εδώ κάτι ανάλογο γι αυτές τις ξεφωνημένες οργανώσεις;
Κατηγορία
Φύλλο 114 Ιανουαρίου 2007
Από τις 20 Μαρτίου, πou άρχισε ο πόλεμος, εκτός των 450 νεκρών Αμερικανών, 8200 βαριά τραυματισμένοι έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Γερμανίας. Μετά το «τέλος του πολέμου» η ιρακινή αντίσταση κάθε μέρα τιμωρεί τους κατακτητές. Η φρίκη του πολέμου συνεχίζεται, παρότι την αποκρύβουν με απαγορεύσεις οι Μπους και Μπλερ.
Αντίθετα με το Βιετνάμ, οπότε η στράτευση ήταν υποχρεωτική, στο ΙΡΑΚ πηγαίνουν μόνο εθελοντές, που είναι όλοι εξαθλιωμένοι άνεργοι νέοι των αμερικανικών γκέτο κι έτσι δεν υπάρχουν εσωτερικές αντιδράσεις. Τα όπλα, για τα οποία υποτίθεται ότι έγινε ο πόλεμος, δε βρέθηκαν, ούτε πρόκειται να βρεθούν και η σύλληψη του Σαντάμ, παρά τους πανηγυρισμούς, ούτε έλυσε κάποιο πρόβλημα, ούτε ικανοποίησε τους ιρακινούς. Μόνο οι Μπους και Μπλερ ενθουσιάστηκαν, γιατί ανέβηκε η δημοτικότητα τους.
Αντίθετα, οι εκδηλώσεις κατά των κατακτητών συνεχίζονται στο ΙΡΑΚ και αποδεικνύουν το μίσος του ιρακινού λαού κατά των "απελευθερωτών" τους. Το περιστατικό στο κέντρο της Μοσούλης, όπου Ιρακινοί έκοψαν με φρικτό τρόπο τους λαιμούς δυο Αμερικανών στρατιωτών, ορμώντας στο αυτοκίνητο τους, και τα πανηγύρια που ακολούθησαν, οι αποτρόπαιες εικόνες των πτωμάτων των Ισπανών πρακτόρων και των Ιρακινών που τα κλωτσούσαν, οι πανηγυρισμοί γύρω από κάθε φλεγόμενο αμερικανικό όχημα ή ελικόπτερο (απαγορευμένες εικόνες για την αμερικανική τηλεόραση), οι διαδηλώσεις και οι καθημερινές επιθέσεις ιρακινών αντιστασιακών είναι ενδεικτικές και βεβαιώνουν ότι οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να φύγουν νικητές από το Ιράκ.
Ο εκνευρισμός των Αμερικανών πολλαπλασιάζει τις λανθασμένες ενέργειες τους και συνεχώς αυξάνει τους εχθρούς τους. Οι καθημερινές συλλήψεις Ιρακινών με βάρβαρο και μερικές φορές χυδαίο τρόπο μέσα στα σπίτια τους, μπροστά στα παιδιά και τις γυναίκες τους, έχουν ανεβάσει τους κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων σε 10.000, από τους οποίους μόνο 200 είναι αναγνωρισμένοι αιχμάλωτοι πολέμου. Οι υπόλοιποι είναι στο έλεος των αρχών κατοχής, χωρίς κανένα δικαίωμα. Οι τυφλές επιθέσεις Αμερικανών, όπως στη Σαμάρα, κατά την οποία πυροβολούσαν προς κάθε κατεύθυνση, σκοτώνοντας περαστικούς, μεγαλώνουν την αγανάκτηση και τροφοδοτούν την αντίσταση με νέους μαχητές.
Ο πετρελαϊκός πλούτος του ΙΡΑΚ ανταλλάσσεται με αίμα, που δεν συγκινεί τα γεράκια των ΗΠΑ και δεν επηρεάζει το ψυχρό-ψυχασθενικό χαμόγελο του Μπους. Αλλά η ώρα της τιμωρίας πλησιάζει, αν δεν έφτασε ήδη.
Κατηγορία
Φύλλο 95 Δεκεμβρίου 2003
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό