Στις 22 Νοεμβρίου, ημέρα Κυριακή, στις 5.30 μ.μ. το ΑΣΚΕ θα παρουσιάσει την 5η έκδοσή του «η Μακεδονία και το ψευδώνυμο του κράτους των Σκοπίων», εν όψει της νέας κινητικότητας του αμερικανικού παράγοντα για μια «λύση» του ζητήματος επικίνδυνη για την ασφάλεια της χώρας μας και της ευρύτερης περιοχής.
Η εκδήλωση θα γίνει στο αμφιθέατρο του Ειδικού Σχολείου Ύδρας και Μνησικλέους,απέναντι από το Δημοτικό Αναψυκτήριο.
Το βιβλίο θα παρουσιάσουν:
η Βίκυ Αράπη, φιλόλογος, πρώην βουλευτής,
ο Αντώνης Κακαράς, αρχιπλοίαρχος ε.α., μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74,
ο Νίκος Καργόπουλος, χημικός, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ,
ο Μανώλης Μηλιαράκης, δημοσιογράφος, πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Συντονιστής της εκδήλωσης θα είναι ο Δημήτρης Παλλαδινός, μαθηματικός, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ.
Κατηγορία
Φύλλο 131 Νοεμβρίου 2009
Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε μπροστά σε μια εικόνα γενικευμένης κρίσης. Μας θυμίζει τον περυσινό Ιούνιο, μόνο που τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν με την αναγγελία ενός πασοκικού συνεδρίου. Όλα τα προβλήματα συσσωρεύτηκαν και, παρά τις όποιες επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, οδηγήθηκαν σε πλήρες αδιέξοδο. Τώρα έγινε σε όλους, σχεδόν, αντιληπτό ότι δεν επιχειρήθηκε καμιά λύση σε κανένα θέμα και το μόνο που ενδιέφερε τους κυβερνώντες ήταν η δημιουργία και προώθηση των διάφορων συσχετισμών των φατριών και η, όσο μπορούσαν, εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων και ντόπιων πατρόνων τους, με το αζημίωτο. Και αν μέχρι τώρα οι πολιτικές και οι συμπεριφορές τους προκαλούσαν αγανάκτηση έως και αηδία, σήμερα τα κυρίαρχα συναισθήματα, ακόμη και στους πλέον απαθείς, είναι η θλίψη και η ανησυχία για το μέλλον.
Θλίψη, για τα συμβαίνοντα
Θλίψη, πλέον, για όσα κωμικοτραγικά εκτυλίσσονται μπροστά μας.
Μια ανύπαρκτη κυβέρνηση, όπου το κάθε καπετανάτο έχει τη δική του ρότα που συγκρούεται με αυτήν του αμέσως επόμενου, αλλά και των υπολοίπων, και όλοι μαζί αλληλοχαρακτηρίζονται με όρους καταγωγίου.
Μια οικονομία που ευημερεί στους ψευδολογιστικούς δείκτες και οδηγεί, ιδίως μετά το
θρίαμβο της ΟΝΕ, σε απόγνωση τους πολλούς και τους κατόχους των τρισεκατομμυρίων άνομου χρήματος στο παραλήρημα της ασυλίας των offshore εταιριών τους. Ένας υπουργός που φέρεται να επιχειρεί να περιστείλει την καταλήστευση του χώρου της Υγείας από τους καθηγητάδες και αντικαθίσταται από
ένα καθηγητή!, και όχι βέβαια, για τις σουίτες του ΕΣΥ ή την "ιερή σταυροφορία" κατά του
καπνίσματος. ’λλος αναγγέλλει κανονισμούς ευπρεπών εμφανίσεων μαθητών και καθηγητών και
αξιολόγηση των διδασκόντων (από ποιους άραγε, μια που και οι αστυνομικοί μηχανισμοί έχουν διαλυθεί;), ενώ δε διορίζει καθηγητές, αλλά τοποθετεί δεκάδες χιλιάδες (!) προσωρινούς αναπληρωτές, ως παγκόσμια πρωτοτυπία.
Θλίψη να συζητούνται στην "κυβερνητική" επιτροπή τα εθνικά θέματα και ο αρμόδιος υπουργός να ασκείται στα γυμναστήρια, ενώ η (αυτοονομαζόμενη τούρκικη) κλίκα που λυμαίνεται τους λαούς της Μ. Ασίας αλωνίζει στο Αιγαίο, Κύπρο και ευρωστρατό.
Και η φαιδρή νότα του Αβραμόπουλου να μη μπορεί, πλέον, να φέρει κάποιο ανακουφιστικό μειδίαμα.
Ανησυχία για τις εξελίξεις
Οι, έστω και λίγο, όμως διορατικοί ανησυχούν όλο και περισσότερο για το μέλλον και μάλιστα το άμεσο.
Το εν εξελίξει φιάσκο της Ε.Ε. με τις αδυσώπητες αντιφάσεις της και τις εσωτερικές αντιθέσεις της και κυρίως οι ενδοαμερικάνικες έριδες για τους τρόπους προώθησης του ονείρου της παγκόσμιας κυριαρχίας και της διανομής των τωρινών και προσδοκώμενων κερδών, όπως εκφράζονται στα Βαλκάνια και την Εγγύς (σε μας) Ανατολή και αντανακλώνται στο δικό μας πολιτικό προσκήνιο, προοιωνίζουν δυσοίωνες εξελίξεις βραχυπρόθεσμα και όχι μόνο στην πολύπαθη Παλαιστίνη.
Στα εσωτερικά μας η γενικευμένη σήψη δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας για κάποια άμεση ανάκαμψη. Και μόνο το γεγονός ότι κερδίζει έδαφος η Ν.Δ. του Καραμανλή και εμφανίζεται ως η μόνη διέξοδος, χωρίς να προτείνει απολύτως τίποτα, έστω και κάποια ασπιρίνη - λύση σε κάποιο πρόβλημα είναι αρκετό για να φανεί το πρόβλημα. Τα μόνα ατού της είναι η δυσωδία που αποπνέει το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και η έγκριση της Ε.Ε. (Γαλλίας) έως και η υπό όρους (θα τους "μάθουμε" σύντομα) ανοχή των ΗΠΑ.
Από την άλλη το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ δε φαίνεται να συμφιλιώνεται με τη (δημοκρατική, επί τέλους) ιδέα της αποχώρησής του από τη χρυσοφόρα διαχείριση. Έχουν, άλλωστε, τα περισσότερα στελέχη του πολλά να φοβούνται, έστω και αν ποτέ κανείς δεν πλήρωσε για τίποτα. Πάντως η εικόνα που δίνουν για την με κάθε τρόπο άμυνά τους γεννά πολλές ανησυχίες και όχι μόνο για ενδεχόμενες νοθείες και τεχνητό διχασμό. Ιδιαίτερα ο Γραμματέας τους, "ο ερεβώδης με σκοτεινές προθέσεις", κατά πολλούς υποστηρικτές του κ. Σημίτη (!), με τις σχεδόν παρανοϊκές τακτικές του, δημιουργεί εύλογους φόβους. ’λλωστε το εβραϊκό λόμπυ (που ο μακιαβελικός ρόλος του στο χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου σιγά σιγά αποκαλύπτεται) στις ΗΠΑ (και Ε.Ε.) μετά και την πρόσφατη συμμαχία του με τους "ευσεβιστές" προτεστάντες δεν έχει, φυσικά, κανένα ενδοιασμό για τίποτα. Από την πλευρά του και ο Κ. Σημίτης δε φαίνεται να καταθέτει τα όπλα, όπως και αρκετοί από αυτούς που τον προώθησαν και δεν εξάντλησαν τις απαιτήσεις και προσδοκίες τους. Απειλεί να αντεπιτεθεί ανά πάσα στιγμή. Είναι "ικανός" να προκηρύξει εκλογές ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι(!) ή να τις προαναγγείλει για ταυτόχρονα με τις δημοτικές - νομαρχιακές ή, το πιθανότερο, αμέσως μετά από αυτές. Είναι πιθανόν να ελπίσει ότι στις δημοτικές θα εκτονωθεί η αγανάκτηση και έτσι η ήττα θα είναι μικρότερη στις βουλευτικές, ώστε να παραμείνει αρχηγός της
αξιωματικής αντιπολίτευσης και να αποχωρήσει με την υπόσχεση να τον κάνουν
Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
Υπάρχει όμως κι ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης. Τον προτιμούν οι περισσότερες υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ποιος, άλλωστε, άλλος δέχεται με τόση θέρμη να προωθήσει το παλιό όνειρό τους, να κάνουν την Ελλάδα επαρχία της Τουρκίας; Και, ενώ δε συναντά κανείς κανένα οπαδό του, τον εμφανίζουν τα τηλεκατευθυνόμενα Μέσα Διαμόρφωσης Γνώμης ως τον επικρατέστερο διάδοχο και μελλοντικό πρωθυπουργό! Ελπίζουμε ότι ο εφιάλτης αυτός δε θα τα καταφέρουν να επαληθευτεί. Ελπίζουμε.
Ό,τι, πάντως, και να προωθηθεί από τα παραπάνω, όλα τα οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά προβλήματα θα επιδεινώνονται. Και δεν αποτελεί παρηγοριά το γεγονός ότι η κυβέρνηση (που λέει ο λόγος) του ΠΑΣΟΚ ανακρούει πρύμναν στις ντιρεκτίβες για το εργασιακό, ασφαλιστικό και τους μετανάστες, ούτε οι προσωρινοί λεονταρισμοί για veto στο αίσχος του ευρωστρατού. Η επέλαση των "Τούρκων" στο Αιγαίο και την Κύπρο και η λοιμική επιδημία των offshore εταιρειών και της πρωτάκουστης αδηφαγίας των τραπεζών το βεβαιώνουν.
Τι μπορεί να γίνει
Θα περίμενε κανείς οι διάφορες μορφές της Αριστεράς, όποιοι θα ήθελαν να αγωνιστούν για μια καλύτερη κοινωνία να έχουν αφυπνιστεί. Τα προβλήματα, οι αιτίες τους και, σε μεγάλο βαθμό, και οι αναγκαίες λύσεις (έστω και όχι άμεσης πλήρους αποτελεσματικότητας) είναι πασιφανείς. Και όμως άλλοι ενδιαφέρονται να ενισχύσουν απλώς το κόμμα τους, άλλοι να μετάσχουν στην εξουσία (άμεσα ή έμμεσα) με τους καλύτερους όρους (γι' αυτούς), άλλοι να "κολλήσουν" ευκαιριακά σε κάποιους για να εξασφαλίσουν τη
βουλευτική τους επιβίωση και άλλοι αρκούνται να επιδιώκουν την αόριστη ένωση της αριστεράς ή τον (ανέξοδο) αφηρημένο αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης. Πώς να μην επικρατεί αμηχανία που οδηγεί στην απάθεια, την αποχή ή τον
Καραμανλή;
Αυτά δε σημαίνουν πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα ή πως θα πρέπει να περιμένουμε να φτάσουμε στο τέλος του "κακού της σκάλας". Αυτό τουλάχιστον πιστεύει το ΑΣΚΕ και γι' αυτό προσπαθεί. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να το δείξουμε και με αφορμή τη συμμετοχή μας στις επερχόμενες εκλογές. Με λόγο και με πράξη.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Παλιά οι πυρκαγιές συνήθως οφείλονταν σε αμέλεια, αντιμετωπίζονταν από τις τοπικές κοινωνίες με ίδια μέσα και γενικά δεν αποτελούσαν σοβαρό πρόβλημα για τη χώρα μας.
Στη συνέχεια, με την αποθέωση του ιδιωτικού κέρδους, την επικράτηση της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης σε πολιτεία και πολίτες και την προώθηση πολεοδομικών συγκροτημάτων προς δασικές εκτάσεις, άρχισαν οι εμπρησμοί από καταπατητές (ενθαρρυμένους από τους δασοκτόνους νόμους και την εύνοια των εκάστοτε κυβερνήσεων), κτηνοτρόφους, τουριστικούς ανταγωνιστές κ.λ.π. Το φαινόμενο επιβαρύνθηκε από τις κλιματικές αλλαγές, την ανεπαρκή συντήρηση των δικτύων της ΔΕΗ (λόγω των οδηγιών της Ε.Ε), τις ακατάλληλες χωματερές κ.λ.π. Το ελληνικό κράτος και η πολιτική ηγεσία, στην υπηρεσία ξένων συμφερόντων, με χαρακτηριστικά τη διαφθορά, την αδιαφορία και την ανικανότητα, επέδειξαν πλήρη ανεπάρκεια τόσο στην πρόληψη όσο και στην κατάσβεση. Παρά τον εφοδιασμό με κάποια σύγχρονα πυροσβεστικά μέσα και τον ηρωισμό των μεμονωμένων πυροσβεστών και πολιτών, οι πυρκαγιές εξελίχθηκαν σε μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα.
Οι φετινές πυρκαγιές είναι προφανές δια γυμνού οφθαλμού ότι είναι άλλης κλίμακας και υπερβαίνουν τα προαναφερθέντα. Είναι επίθεση κατά της Ελλάδας. Από ποιούς και γιατί;
Η πολιτική μας ηγεσία ακολουθεί με συνέπεια το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», η οποία Δύση έχει επιλέξει άλλους ως τοποτηρητές στην περιοχή μας (Ισραήλ και Τουρκία, ίσως αύριο και κάποιο βαλκανικό προτεκτοράτο). Κάποιοι πολιτικοί μας λειτουργούν απολύτως ως εντολοδόχοι των Δυτικών, άλλοι έχουν αυταπάτες ότι μπορούν στα πλαίσια αυτά να διασφαλίζουν κάποια βασικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Όταν κυβερνούν οι δεύτεροι, πιέζονται να μην προβάλλουν καμιά αντίσταση σε τίποτα (σήμερα, π.χ., όνομα Σκοπίων, αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, σχέδιο Ανάν, διχοτόμηση Αιγαίου, Κόσοβο, αντιπυραυλική ασπίδα). Οι πιέσεις γίνονται συνήθως με βάσιμες ελπίδες επιτυχίας.
Όταν κυβερνούν οι πρώτοι, μπαίνουν σε εφαρμογή σχέδια για τον ακρωτηριασμό και τη σταδιακή εξαφάνιση του ελληνισμού, ο οποίος ελληνισμός τους είναι πολύ ενοχλητικός για τα σχέδιά τους στην Ανατ. Μεσόγειο, όπως οι ίδιοι ομολογούν (Κίσινγκερ κ.ά.).
Η τραγική εμπειρία της Κύπρου το 1974 διδάσκει πολλά. Οι «σύμμαχοί» μας ’γγλοι ήταν αυτοί που έβαλαν στους Τούρκους την ιδέα της εισβολής. Οι «σύμμαχοί» μας Αμερικανοί τους εκπαίδευσαν γι αυτήν. Και οι δυο μαζί συνέπραξαν με τον Αττίλα για την κατάληψη του νησιού. Οι πράκτορές τους στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις με διαταγές τους απαγόρευσαν οποιαδήποτε συμπαράσταση στην Κύπρο. Και όλα αυτά έγιναν όταν η Ελλάδα ήταν περισσότερο δική τους από ποτέ.
Η κοινή λογική λέει ότι, αφού απέτυχαν «να πλήξουν τους Έλληνες στις πολιτιστικές τους ρίζες», τουλάχιστον στο βαθμό που επιθυμούσαν, προσπαθούν σήμερα να μας γονατίσουν οικονομικά και ψυχολογικά (ο χαρακτήρας ενός λαού επηρεάζεται σημαντικά και από το φυσικό του περιβάλλον) και συγχρόνως να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό, εκτοπίζοντας πολιτικούς που (εκόντες ή άκοντες) προβάλλουν κάποιες αντιστάσεις, με την επίκληση της βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ένα δίδυμο όπως Γιωργάκης- Ντόρα να εναλλάσσεται στην εξουσία και ένας κραυγάζων «αντικαθεστωτικός» όπως ο κ. Αλαβάνος να υπερβάλλει με κορώνες π.χ. για το βιβλίο της κυρίας Ρεπούση θα ήταν μια βολική εξέλιξη γι αυτούς.
Το Α.Σ.Κ.Ε. πιστεύει ότι και τα σχέδια αυτά θα πέσουν στο κενό όπως και άλλα παρόμοια στο παρελθόν. Εξάλλου όλα τα σχέδια της «υπερδύναμης» και των Ευρωπαίων ουραγών της παγκοσμίως δεν πάνε καθόλου καλά. Δεν παραγνωρίζουμε, βεβαίως, τη δύναμή τους, αλλά είναι σαφές ότι απειλούν και πιέζουν μόνον εκείνους που διστάζουν και υποχωρούν και, δυστυχώς, η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή απέδειξε και με την υπόθεση των υποκλοπών ότι και διστάζει και υποχωρεί και αιφνιδιάζεται με κάθε απρόβλεπτο και οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες με τις «μεταρρυθμίσεις» της, διασπώντας την ενότητα του λαού. Τα σχέδια αυτά θα αποτύχουν όσο (έστω και με αυτό τον οδυνηρό τρόπο) συνειδητοποιούμε ότι ο ατομικισμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος, ότι μόνο οι συλλογικές προσπάθειες έχουν ασφαλές αποτέλεσμα· ότι, αν προσφερόμεθα για τον ρόλο του ευπειθέστερου τοποτηρητή («στρατηγικού εταίρου», κατά Μπους και Ράις) τίποτα δε διασφαλίζουμε.
Δημοσιεύθηκε στο «ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής
Κατηγορία
Φύλλο 118 Οκτωβρίου 2007
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. άλλαξε το καθεστώς των ΔΕΚΟ, με σκοπό να τις παραδώσει στους ιδιώτες κατά το δυνατόν πιο κερδοφόρες, με βάση τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε..
Ισχυρίζεται ότι πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα των υπαλλήλων τους, γιατί τους κάνει αδιάφορους, με συνέπεια να παρέχουν κακές υπηρεσίες.
Ισχυρίζεται ότι οι μισθοί των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ είναι υψηλοί και επιβαρύνουν τους πολίτες-καταναλωτές, με δύο τρόπους: α) με τα ακριβά τιμολόγια και β) με το παθητικό που δημιουργούν σε πολλές ΔΕΚΟ, με συνέπεια να πρέπει να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν απήχηση στην κοινή γνώμη. Ας δούμε σε ποιο βαθμό είναι βάσιμοι.
Η μονιμότητα των υπαλλήλων
Η σημερινή κατάσταση στις ΔΕΚΟ δεν είναι ρόδινη. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι, αν αρθεί η μονιμότητα και δοθεί στην εκάστοτε Διοίκηση το διευθυντικό δικαίωμα να προβαίνει σε μεμονωμένες ή ομαδικές απολύσεις, οι υπηρεσίες θα γίνουν ικανοποιητικές. Δηλαδή, υποστηρίζει ότι μόνο το προσωπικό των ΔΕΚΟ ευθύνεται για τις κακές τους υπηρεσίες.
Αλλά απολύσεις προβλέπονταν και μέχρι τώρα, είτε για πειθαρχικά παραπτώματα είτε για υπηρεσιακή ανεπάρκεια, όμως αποφασίζονταν από υπηρεσιακά συμβούλια και όχι από την εκάστοτε Διοίκηση, που διορίζεται από την κυβέρνηση. Βεβαίως, τα συμβούλια αυτά δε λειτουργούν ουσιαστικά, αλλά την ευθύνη γι αυτό έχουν πάλι οι διάφορες κυβερνήσεις. Αυτός ο τρόπος κατοχυρώνει την ανεξαρτησία των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ από τις διοικήσεις τους και επομένως θωρακίζει τις υπηρεσίες από τις σκοπιμότητες διοικητικών και, κατ επέκταση, κυβερνητικών χαριστικών αποφάσεων, που θέλουν να τους επιβάλλουν (πιέσεις να εισηγηθούν έργα, προμήθειες κ.λ.π.) και που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας.
Αντιθέτως, αν οι υπάλληλοι βρίσκονται υπό το φόβο της απόλυσης από τη Διοίκηση, τότε θα είναι πειθήνια όργανα και έρμαιά της (άρα και της κυβέρνησης), με συνέπεια αφ ενός οι χαριστικές αποφάσεις υπέρ των ευνοουμένων να φαίνονται ως εισηγήσεις των υπηρεσιών, φυσικά όχι με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον ή τη νομιμότητα, και αφ ετέρου να εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Βέβαια, οι διοικήσεις θα μπορούν στη θέση των απολυομένων να προσλαμβάνουν άλλους, φιλοκυβερνητικούς, ευνοούμενους κ.λ.π.
Για τους λόγους αυτούς το ΑΣΚΕ είναι αντίθετο στην άρση της μονιμότητας, δηλ. αντίθετο στο διευθυντικό δικαίωμα των διοικήσεων να απολύουν.
Οι υψηλοί μισθοί και οι ζημιές των ΔΕΚΟ
Αφήνεται να αιωρείται ότι για τις ζημιές των ΔΕΚΟ δεν έχουν καμμία ευθύνη οι διορισμένες διοικήσεις τους και η εκάστοτε κυβέρνηση, που (εκτός των άλλων) ορίζει και τα τιμολόγιά τους.
Πολλές ΔΕΚΟ ήταν παλαιά ιδιωτικές εταιρείες (Ούλεν, Πάουερ κ.λ.π.), που κρατικοποιήθηκαν. Κάποιες συγχωνεύθηκαν (π.χ. η ΕΥΔΑΠ προήλθε από τον Ο.Α.Π. και την Ε.Ε.Υ.). Έτσι μπορεί να υπάρχουν σε μία ΔΕΚΟ πολλά μισθολογικά καθεστώτα, άνισα μεταξύ τους, με τη σύμφωνη γνώμη κυβερνήσεων, διοικήσεων και συνδικαλιστών.
Ο συνδικαλισμός στις ΔΕΚΟ αναπτύχθηκε με τη στήριξη των κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ως ενδιάμεσος κρίκος τους με τους εργαζόμενους, και λειτούργησε ως προέκτασή τους, όχι για να διεκδικεί πραγματικά, αλλά για να επιβάλλει την πολιτική τους και να εξυπηρετεί τα κάθε είδους ρουσφέτια τους. Έτσι συνδικαλιστές συνήργησαν, ώστε να υπάρχουν σ ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, και όχι σε όλες, όπως πολλοί πιστεύουν, μισθοί πολύ υψηλότεροι από τους αντίστοιχους του ιδιωτικού και του στενού δημόσιου τομέα.
Όμως οι υψηλοί μισθοί δεν είναι ο σημαντικότερος λόγος για τις ζημιές των ΔΕΚΟ. Οι μεγάλες ζημιές οφείλονται στις χαριστικές πράξεις των Διοικήσεων (με κυβερνητικές υποδείξεις) σε προμηθευτές, εργολάβους και «συμβούλους» της λεγόμενης διαπλοκής (π.χ. Κόκκαλης στον ΟΤΕ, Μυτιληναίος στη ΔΕΗ, Μπόμπολας στα έργα των ΔΕΚΟ). Οφείλονται στις προκλητικές αμοιβές και αποζημιώσεις των διαφόρων διορισμένων διοικήσεων, στο υπεράριθμο προσωπικό (κυρίως διοικητικό, ενώ λείπει το τεχνικό), που φόρτωσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, κυρίως του ΠΑΣΟΚ (το 1995-96 διορίστηκε ένας μεγάλος αριθμός ατόμων με ειδικές ανάγκες στις ΔΕΚΟ για κοινωνικούς λόγους). Επιπλέον ζημιές προκαλούνται, επειδή το Δημόσιο και η Τ.Α. δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους εδώ και πολλά χρόνια σε ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα αυτές να προσφεύγουν σε τραπεζικό δανεισμό, αυξάνοντας έτσι τις ζημιές τους.
Με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε προβλέπεται η επιβολή νέων κανονισμών προσωπικού σ όλες τις ΔΕΚΟ και, αν μία ΔΕΚΟ είναι ζημιογόνα, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων (Σ.Σ.) με κυβερνητικές αποφάσεις νομοθετικού περιεχομένου.
Αυτό θα έχει ως άμεση συνέπεια τη μείωση των μισθών, την αλλαγή ωραρίων και ασφαλιστικού, τη διάλυση του συνδικαλισμού και τη διαμόρφωση μιας παθητικής γενιάς προσωπικού, που μετά από κάποια χρόνια θ αποτελέσει το πρόσχημα για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ΔΕΚΟ. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να ιδιωτικοποιούν τις ΔΕΚΟ και να κρατικοποιούν τους μισθούς του προσωπικού τους.
Έως τώρα τις Σ.Σ. στις ΔΕΚΟ υπέγραφαν οι ομοσπονδίες προσωπικού με τις διοικήσεις τους. Ο ΣΕΒ εμφανίζεται αντίθετος με την κατάργηση των Σ.Σ. στις ΔΕΚΟ, παρ όλο που ως τώρα δεν έχει καμμιά αρμοδιότητα, επειδή εκτιμά ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάργηση της μονιμότητας το κεφάλαιο που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ θα διοικήσει τις ΔΕΚΟ και δεν επιθυμεί κρατική παρέμβαση στη διαμόρφωση των μισθών. Η ΓΣΕΕ, που επίσης δεν έχει αρμοδιότητα στις Σ.Σ., συμπλέει με το ΣΕΒ, επειδή θέλει να διατηρηθεί ο κομματικός συνδικαλισμός που υπάρχει στις ΔΕΚΟ, η ύπαρξη του οποίου απειλείται με την κατάργηση των Σ.Σ.. Η ΓΣΕΕ στηρίζεται κυρίως στους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και η αποδυνάμωση των συνδικαλιστών αυτών θα τη μετατρέψει σε οιονεί κρατικό φορέα της αλήστου εποχής του Φώτη Μακρή, κάτι που δεν είναι επιθυμητό ούτε από το ΣΕΒ, επειδή δεν επιθυμεί την, έστω και έμμεση, εμπλοκή του κράτους στις επιδιώξεις του ΣΕΒ.
Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι οι μισθοί στις ΔΕΚΟ πρέπει να εναρμονισθούν με το γενικό επίπεδο μισθών, ώστε να υπάρχει αντιστοιχία με το είδος και τις απαιτήσεις της προσφερόμενης εργασίας, ανεξάρτητα από τον εργασιακό φορέα. Οι εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις και κάθε ρύθμιση που αφορά το προσωπικό τους θα πρέπει ν αντιμετωπισθούν στα πλαίσια του Δημοσίου.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και η Ε.Ε.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, που πραγματοποιούνται από την περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη και μετά, γίνονται με ντιρεκτίβες της Ε.Ε. στα νεοφιλελεύθερα πλαίσια της «απελευθέρωσης» της αγοράς (π.χ. τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρική ενέργεια), όπως αποφασίσθηκε στη Λισαβώνα (Μάρτης 2000). Στην πραγματικότητα οι ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ, έστω και αν το Δημόσιο διατηρεί την πλειοψηφία των μετοχών, έπαψαν να έχουν στόχο την κοινή ωφέλεια. Έχουν στόχο το κέρδος και προσπαθούν να διατηρούν τις μετοχές τους υψηλά. Αυτό έχει άμεση επίπτωση στο έργο που παράγουν, επειδή, για να εμφανίζουν κέρδη, περικόπτουν έργα και προμήθειες, που αποσκοπούν στη βελτίωση και επέκταση των κοινωφελών υπηρεσιών τους. Δεν αναπληρώνουν το τεχνικό προσωπικό που συνταξιοδοτείται, αναθέτοντας τη λειτουργία και τη συντήρηση των εγκαταστάσεων τους σε εργολάβους. Λειτουργούν οι ίδιες πλέον ως οιονεί εργολάβοι του Δημοσίου. Τώρα μιλούν για ανταγωνιστικότητα στις ΔΕΚΟ, αναμασώντας τα επιχειρήματα της Ε.Ε..
Έτσι διαστρεβλώνεται πλήρως ο χαρακτήρας αυτών των δημόσιων επιχειρήσεων, επειδή κέρδος, ανταγωνιστικότητα και κοινή ωφέλεια είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Είναι πασιφανές ότι, αν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήθελαν να λειτουργούν οι ΔΕΚΟ σωστά και να παρέχουν με επάρκεια τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο, θα το είχαν πράξει μέσα στο σημερινό νομοθετικό πλαίσιο. Αλλά δε θέλουν, επειδή έτσι επιτάσσει η Ε.Ε.. Τις απαξίωσαν σκοπίμως, για να τις ιδιωτικοποιήσουν.
Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι το πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο λειτουργίας των ΔΕΚΟ πρέπει να αναδιαρθρωθεί ριζικά, ώστε να παρέχουν τις υπηρεσίες τους με επάρκεια και με γνώμονα την κοινή ωφέλεια. Αυτό σημαίνει ότι οι ΔΕΚΟ θα πρέπει να επανέλθουν στην πλήρη ιδιοκτησία του Δημοσίου.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Ένα λαμπρό επίτευγμα
Θα μπορούσαμε κι εμείς να προβούμε σε κρίσεις και πολλές επικρίσεις σχετικά με αυτό καθαυτό το έργο και τις κομματικές μικρόψυχες οπτικές από πολλές πλευρές. Αυτά, όμως, είναι για την ώρα τουλάχιστον, ιδεολογική, πολιτική και κομματική αγκύλωση.
Κι αυτό, γιατί το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι ένα μεγάλο εθνικό επίτευγμα. Είναι μια υπερμεγέθυνση, και μάλιστα διαρκής, της εκπληκτικής τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αποτελεί (και το κυριότερο, θα αποτελεί) ένα ύμνο στον ελληνικό πολιτισμό.
Χαλάλι στο κόστος του, χαλάλι ακόμη και στις υπερβολικές υμνολογίες του. Τουλάχιστον αυτό θα μείνει. Ελπίζουμε όλοι οι Έλληνες να το επισκέπτονται συνεχώς.
Κατηγορία
Φύλλο 129 Ιουλίου 2009
Μετά και την εκδήλωση στη Λάρισα, που κρίθηκε επιτυχής, συνεδρίασε η Σ.Ε. της Κίνησης στις 18/6, για να κάνει κάποιο σύντομο απολογισμό της μέχρι τώρα εξάμηνης προσπάθειας κι ένα στοιχειώδη προγραμματισμό.
Το έργο της Κίνησης εκτιμήθηκε ως θετικό. Η μέχρι τώρα δραστηριότητα απέδειξε την αναγκαιότητα της Κίνησης. Η Κίνηση έγινε γνωστή σης 5 πόλεις που έγιναν εκδηλώσεις, ενώ δεν έγινε ακόμη αισθητή στην υπόλοιπη χώρα.
Η Σ.Ε. μέσα στον Ιούλιο θα ετοιμάσει θέσεις της Κίνησης σε σημεία, που θα κυκλοφορήσουν όλο το καλοκαίρι στα μέλη της Κίνησης, ώστε το φθινόπωρο να τυπωθούν μπροσούρες στις 4 ενότητες των Ο. Δ.
Παρατηρείται μια διεύρυνση της Κίνησης με νέα μέλη και προγραμματίζεται η συγκρότηση τοπικών επιτροπών.
Θα γίνει προσπάθεια έκδοσης πιο τακτικών ανακοινώσεων, για δημοσίευση στον τοπικό τύπο, γιατί τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. «αγνοούν» την Κίνηση.
Τέλος, έγινε μια πρώτη συζήτηση για την παρουσία της Κίνησης στις εκδηλώσεις στη θεσσαλονίκη το 2003. (Ήδη ολιγομελής αντιπροσωπεία της Κίνησης παίρνει μέρος στις κινητοποιήσεις στη Σεβίλη).
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Οι προσπάθειες των «γερακιών» για επέμβαση στο Ιράκ προσκρούουν στην έλλειψη, προς το παρόν, προσχημάτων που αναζητούν εναγωνίως με τους επιθεωρήτες του ΟΗΕ.
Τα «γεράκια» υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν τη διαδικασία των επιθεωρητών του ΟΗΕ, που στήριζε το Στέιτ Ντηπάρτμεντ, λόγω των σοβαρών αντιδράσεων της κοινής γνώμης σχεδόν όλων των χωρών του κόσμου αλλά και ισχυρης μερίδας του αμερικανικού κεφαλαίου. Η τακτική της πλευράς αυτής είναι η αποτροπή της επέμβασης με την αφαίρεση κάθε λογικοφανούς αφορμής από τα «γεράκια». Από την άποψη αυτή το Στέϊτ Ντηπάρτμεντ εμφανίζεται ενισχυμένο.
Είναι πιθανό στην ίδια γραμμή να εξηγείται και η σταδιακή αποδυνάμωση του Σαντάμ (άμεση αποδοχή επιθεωρήσεων του ΟΗΕ, συγγνώμη στο Κουβέϊτ, υποβολή έκθεσης 12.000 σελίδων με τα όπλα του Ιράκ) που διετέλεσε, άλλωστε, εκλεκτός των ΗΠΑ με την επέμβασή του στο Ιράν.
Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους («Θα είναι θαύμα να μη γίνει πόλεμος» είπε ο Ταρέκ Αζίζ). Θα επιχειρήσουν να «ανακαλύψουν» όπλα μαζικής καταστροφής από τις εκθέσεις των επιθεωρητών ή από την έκθεση των 12.000 σελίδων του Ιράκ, την οποία μάλιστα παρακράτησαν οι Αμερικάνοι και μοίρασαν φωτοαντίγραφα (σ.σ. !!!) μόνο στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ..Παρ όλες όμως τις προσπάθειες των επιθεωρητών τέτοια όπλα δεν έχουν ακόμή βρεθεί. Αυτό που αποκαλύφθηκε, προφανώς από την αντιτιθέμενη στην επέμβαση μερίδα των Αμερικανών, είναι ο κατάλογος των αμερικανικών εταιρειών που προμήθευσαν όπλα μαζικής καταστροφής στο ιρακινό καθεστώς.Επίσης και ο ρόλος του Ράμσφελντ στη χορήγηση των όπλων αυτών επί προεδρίας Μπους πατρός.
Ο Μπους υιός θεωρεί ότι οι εκθέσεις των επιθεωρητών, που δεν έχουν ακόμη υποβληθεί (σ.σ !!), είναι αναξιόπιστες και αναποτελεσματικές. Ο Κόφι Ανάν (του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) δήλωσε ότι δε δικαιολογείται επίθεση κατά του Ιράκ. Ο δε Βρετανός ΥΠΕΞ δηλώνει ότι τώρα ο πόλεμος δεν είναι τόσο πιθανός.
Η επέμβαση στο Ιράκ δεν αφορά μόνο τους Αραβες και τη γύρω περιοχή. Θα επηρεάσει αρνητικά και τη χώρα μας με την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας και την ένταση των διεκδικήσεών της εις βάρος μας.
Το Ιράκ, συνεπώς, μας αφορά.
Κατηγορία
Φύλλο 90 Ιανουαρίου 2003
Όσο πλησιάζει ο χρόνος για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τόσο εντείνονται οι πιέσεις ΗΠΑ και Βρετανίας για λύση του Κυπριακού που θα ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα.
Με αλλεπάλληλους γύρους συνομιλιών Κληρίδη-Ντενκτάς, που επέβαλαν Αμερικανοί και Βρετανοί μέσω του ΟΗΕ, πιέζουν για την αναγνώριση τουρκοκυπριακού κράτους στα πλαίσια συνομοσπονδίας με μανδύα ομοσπονδίας. Θέτουν μάλιστα κάθε φορά χρονικό όριο επίτευξης λύσης, ώστε να προλάβουν το χρόνο ένταξης και να μην υποχρεωθούν ν ασκήσουν ευρύτερες πιέσεις στις χώρες-μέλη της ΕΕ.
Έχουν μετέλθει όλα τα εφευρήματα, παρ όλο που η Τουρκία μέσω του Ντενκτάς έχει τορπιλίσει τις συνομιλίες, ζητώντας κάθε φορά περισσότερα. Το καινούργιο εφεύρημα τους είναι η αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η δημιουργία ενός κράτους-συνεταιρισμού δύο ισότιμων εταίρων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ανεξαρτήτως πληθυσμιακού κριτηρίου.
Μάλιστα ο Γ.Γ. του ΟΗΕ (αυτός ο υπάλληλος, που ευλόγησε με τη στάση του τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν) καλεί και τα δύο μέρη να μετατοπίσουν τις θέσεις τους σε νέο γύρο συνομιλιών, γιατί αλιώς απειλεί ότι θα καταθέσει ο ίδιος σχέδιο λύσης, που θα είναι φυσικά αυτό που υπαγορεύουν ΗΠΑ και Βρετανία.
Η κυβέρνηση Σημίτη
Η κυβέρνηση Σημίτη ανησυχεί, επειδή φοβάται ότι οι κοινοτικοί εταίροι θα υπαναχωρήσουν υπό την πίεση ΗΠΑ-Βρετανίας και θ αναβάλουν την ένταξη της Κύπρου, μέχρι να επιτευχθεί «λύση».Παρόλο που στο βωμό της ένταξης εγκατέλειψε την Κύπρο (ενιαίο αμυντικό δόγμα, λύση στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ κ.λπ.) και έχει καταστεί ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της Τουρκίας στην ΕΕ, ανησυχεί, επειδή η ενδοτική και φιλοτουρκική της πολιτική θ αποτύχει και θα βαρύνει στις επερχόμενες εκλογές.
Ο ενδοτισμός της είναι σύμφυτος, αφού ο ίδιος ο Σημίτης στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε σε «τουρκοκυπριακό τμήμα» της Κύπρου, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά την τουρκική κατοχή, κάτι που είχε επιχειρήσει να περάσει μέσω του περιβόητου άρθρου Πανταγιά για αποδοχή της συνομοσπονδίας. Το χειρότερο είναι ότι και ο ίδιος ο Κληρίδης, υπό τον εκβιασμό της ένταξης, μιλάει πια για δύο κρατίδια.
Όπως γράψαμε σε προηγούμενο φύλλο της «Ε» η ένταξη της Κύπρου θα της αφαιρέσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευθεί τη οικονομική της υπεροχή με την οποία μπορεί να επιβάλλει de facto την ενσωμάτωση των κατεχομένων.
Η μη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θ αποβεί θετική για το Κυπριακό, αρκεί να μη γίνει αποδεκτή καμμία «λύση».
Κατηγορία
Φύλλο 88 Σεπτεμβρίου 2002
Θα σοβαρευτούμε, έλεγαν οι υμνητές του ευρωπαϊσμού, και, μεταξύ των άλλων καλών, οι υπηρεσίες θα λειτουργούσαν καλά. Ας αφήσουμε όλες τις άλλες και ας σταθούμε στις υπηρεσίες που θα προστάτευαν τον καταναλωτή:
"Η Ευρώπη δοκιμάζεται με αλλεπάλληλες διατροφικές κρίσεις, ενώ το σύστημα εποπτείας της ελληνικής αγοράς τροφίμων έχει σχεδόν καταρρεύσει", γράφει το επίσημο όργανο της Ένωσης Ελλήνων Χημικών (Μάρτιος 2002).
Εδώ και 2 χρόνια η Ε.Ε. δηλώνει ότι θα εγκρίνει τα μεταλλαγμένα προϊόντα και καλλιέργειες. Και, μάλιστα, τα προϊόντα αυτά δε θα γράφουν ότι είναι μεταλλαγμένα, γιατί ο εμπορικός ακόλουθος των Η.Π.Α. στις Βρυξέλες κ. Ρόμπερτ Ζέλινγκ απείλησε τον αρμόδιο επίτροπο κ. Πασκάλ Λαμί ότι θα παραπέμψει την Ε.Ε. στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου! Ο κ. Λαμί αρκέστηκε να παρακολουθεί συγκαταβατικά τον κ. Ζέλινγκ, ενώπιον των δημοσιογράφων, όπως μετέδωσε ο ανταποκριτής της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
Χαρακτηριστική και η παρακάτω ανταπόκριση της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ (16/6/02).
ΣΤΑ ΜΑΛΑΚΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΠΟ Ε.Ε. ΓΙΑ "ΝΙΤΡΟΦΕΝ" ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν προτίθεται προς το παρόν τουλάχιστον, να προτείνει τη λήψη μέτρων σε κοινοτικό επίπεδο μετά το διατροφικό σκάνδαλο που ξεσπασε στη Γερμανία, με τον εντοπισμόο του καρκινογόνου ζιζανιοκτόνου "Νιτροφέν" σε τρόφιμα. Το Βέλγιο, όμως, αποφάσισε μονομερώς την περασμένη Πέμπτη να κλείσει τα σύνορα του στις εξαγωγές.
Κατηγορία
Φύλλο 87 Ιουνίου 2002
Είχαμε και σε παλαιότερο άρθρο της «Ε» πριν από ένα χρόνο(φύλλο 123, Ιούλιος 2008) αναφερθεί στην ακρίβεια, με αφορμή την αχαλίνωτη κερδοσκοπία, κυρίως στα καύσιμα και στα τρόφιμα. Είναι δεδομένο ότι τα αγαθά αυτά, όπως και πολλά από τα είδη και τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, π.χ. ηλεκτρικό ρεύμα, υγεία, επικοινωνίες, συγκοινωνίες κ.λπ., αποτελούν, στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού που έχει επιβληθεί στη χώρα μας από την Ε.Ε., αντικείμενα κερδοσκοπίας. Κι αυτό, επειδή η Ε.Ε. απαγορεύει την κρατική παρέμβαση, δηλ. τον αγορανομικό έλεγχο των τιμών, την ενίσχυση της παραγωγής για τη μείωση των τιμών και φυσικά τις κοινωνικές δαπάνες, που αποσκοπούν στη δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου. Το πρόσχημα είναι ο δήθεν ελεύθερος και ανόθευτος ανταγωνισμός, που στόχο έχει, εκτός των άλλων, την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, ενώ ουσιαστικά στηρίζει τη λειτουργία επιχειρηματικών καρτέλ, που αυξάνουν έτσι την κερδοφορία τους.
Τα τρόφιμα
Η οικονομική κρίση και η πτώση της ζήτησης ελάχιστα έως καθόλου επηρέασαν τις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών αυτών στη χώρα μας. Στα τρόφιμα έγιναν σε ορισμένα είδη μικρές μειώσεις τιμών, όπως στα γαλακτοκομικά από ορισμένες γαλακτοβιομηχανίες, π.χ. τη VIVARTIA του κ. Βγενόπουλου, για επικοινωνιακούς λόγους και για να διώξουν από την αγορά τις μικρότερες γαλακτοβιομηχανίες. Τελικά τις μειώσεις αυτές τις πληρώνουν οι κτηνοτρόφοι, με τη μείωση των τιμών του γάλακτος, που τους επιβάλλουν οι γαλακτοβιομηχανίες.
Παρ όλα αυτά, όμως, το αποτέλεσμα είναι ότι οι ολιγάριθμες εταιρείες χονδρικής και οι αλυσίδες σουπερμάρκετ, που διακινούν στη χώρα μας το μεγαλύτερο ποσοστό τροφίμων και δρουν ως καρτέλ, εκμηδενίζουν τις όποιες μειώσεις, ανεβάζοντας άλλες τιμές, παρά την πτώση της ζήτησης. Το ίδιο συμβαίνει, λόγω της κερδοσκοπίας του κυκλώματος εμπορίας και με τα οπωροκηπευτικά, των οποίων οι τιμές στις λεγόμενες λαϊκές αγορές είναι πολλές φορές υψηλότερες απ αυτές των μανάβικων.
Τα καύσιμα
Στα καύσιμα, παρόλο που η τιμή της πρώτης ύλης, του πετρελαίου, έχει πέσει διεθνώς κάτω από το μισό τον τελευταίο χρόνο, η τιμή στα πρατήρια ελάχιστα διαφέρει από τις περσινές τιμές και είναι πολύ υψηλότερη απ αυτήν που ίσχυε πριν από χρόνια, όταν η τιμή της πρώτης ύλης ήταν ίση με τη σημερινή. Η αισχροκέρδεια και η λειτουργία καρτέλ είναι μόνιμο χαρακτηριστικό του όλου κυκλώματος διύλισης, εμπορίας χονδρικής και λιανικής, ενώ το κράτος «ανέχεται» το εκτεταμένο λαθρεμπόριο καυσίμων, δηλ. πριμοδοτεί εις βάρος των πολλών τους γνωστούς τοις πάσι λαθρεμπόρους με την τεράστια φοροδιαφυγή. Η αύξηση της τιμής αυξάνει και τους κρατικούς φόρους.
Όπως είχαμε γράψει και τότε, η τελική τιμή των καυσίμων στο πρατήριο διαμορφώνεται ως εξής: Το 50% έως 55% είναι οι φόροι, το 30% έως 37% το διυλιστήριο και 11% έως 15% το κύκλωμα εμπορίας, δηλ. οι εταιρείες χονδρικής και τα πρατήρια. Όλους αυτούς τους συμφέρουν οι υψηλές τιμές, ιδιαίτερα το κράτος και τα διυλιστήρια, που, αν και τα 3 στα 4 είναι υπό κρατικό έλεγχο, λειτουργούν καθαρά κερδοσκοπικά.
Θυμίζουμε ότι παλαιότερα το δημόσιο, με τα κρατικά, τότε, ΕΛ.ΠΕ. (Ελληνικά Πετρέλαια) και την εμπορική ΕΚΟ-ΕΛΔΑ, ασκούσε έλεγχο στην αγορά καυσίμων και μπορούσε να συγκρατήσει τις τιμές. Η ιδιωτικοποίησή τους παρέδωσε τα καύσιμα σ ένα κερδοσκοπικό κύκλωμα, όπως άλλωστε έγινε παντού με τις ιδιωτικοποιήσεις.
Μας κοροϊδεύουν
Το υπουργείο «Ανάπτυξης», που τώρα έχει υπουργό τον άνθρωπο της Κομισιόν, δεν έχει απολύτως καμία πλέον δυνατότητα να ελέγξει τις τιμές. Όταν η αισχροκέρδεια καλπάζει, καμώνονται για επικοινωνιακούς λόγους ότι παίρνουν μέτρα, όπως τα 41 «μέτρα» Φώλια ή οι «συμφωνίες κυρίων» του εκπροσώπου των Βρυξελών και νυν Υπουργού. Φυσικά μας κοροϊδεύουν.
Το ΑΣΚΕ στο προηγούμενο άρθρο είχε προτείνει, ακόμη και στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, να αντιμετωπισθεί η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια με τα εξής μέτρα:
«Στα καύσιμα με τον καθορισμό των τιμών διυλιστηρίου με βάση το πραγματικό κόστος κι όχι με τις χρηματιστηριακές τιμές, που αφορούν παράδοση αργού πετρελαίου μετά από 5 χρόνια. Το κέρδος τους θα είναι μόνο για επενδύσεις βελτίωσης της υποδομής τους, ώστε να μειωθεί το κόστος παραγωγής. Τον καθορισμό από το κράτος του ποσοστού των φόρων, με τρόπο ώστε να αποκλιμακώνει τις τελικές τιμές. Τη δημιουργία κυκλώματος διακίνησης και εμπορίας ελεγχόμενο από το δημόσιο, δηλ. από το διυλιστήριο έως το πρατήριο, ώστε να δρα αποτρεπτικά στα καρτέλ. Αγορανομικό έλεγχο τιμών. Αυστηρή αντιμετώπιση των φαινομένων αισχροκέρδειας
Στα τρόφιμα με τη διατίμηση βασικών ειδών πρώτης ανάγκης και τον κοστολογικό και αγορανομικό έλεγχο των τιμών. Αυστηρή αντιμετώπιση των φαινομένων αισχροκέρδειας. Ενίσχυση του αγροτικού τομέα, ώστε να αντιστραφεί σε πλεόνασμα το σημερινό μεγάλο έλλειμμα των αγροτικών προϊόντων... Ανασυγκρότηση των απαξιωμένων ... αγροτικών συνεταιρισμών.
Τέλος η ΔΕΗ και οι ελεγχόμενες από το δημόσιο επιχειρήσεις να απελευθερωθούν από τον εναγκαλισμό των ιδιωτών και να λειτουργούν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και της χώρας.
Αυτά τα απολύτως λογικά, όμως, τα απαγορεύει η Ε.Ε. με την Κομισιόν της, επειδή θίγουν τους προστατευόμενούς της. Είναι δηλ. ένα από τα γενεσιουργά αίτια της ακρίβειας .»
Είναι φανερό ότι κανένα αποτελεσματικό μέτρο δεν μπορεί να ληφθεί κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας όσο παραμένουμε στην Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 129 Ιουλίου 2009
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό