Δε σχολιάστηκε από κανένα μεγαλόσχημο «παπαγαλάκι» των ΜΜΕ ούτε πολιτικό (όλοι τους τέτοια μέσα χρησιμοποιούν) η ανατριχιαστική δήλωση του «παραιτηθέντα» υπουργού, πως έφτιαξε με τη συμβολαιογράφο γυναίκα του εταιρίες «διαχείρισης ακινήτων» για λόγους ...
φοροαπαλλαγής! Ο υπουργός! Καταλάβατε τι γίνεται; Και τι τους περιμένει, αναπόφευκτα; Ο Τουκεβίλ (περί το 1850) έγραφε: «Στην Αγγλία (του 18ου αιώνα) μόνον οι πλούσιοι πληρώνουν, στη Γαλλία μόνον οι φτωχοί». Γι αυτό και στη Γαλλία έγινε (1789) η μεγαλύτερη επανάσταση...
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Κεκλεισμένων των θυρών το ΣτΕ έκρινε συνταγματικό το νόμο Σιούφα, που είχε κριθεί αντισυνταγματικός από τον ’ρειο Πάγο. Οι επιπτώσεις στους εργαζομένους θα είναι τεράστιες, αφού, μεταξύ άλλων, κινδυνεύει να μειωθεί το εφάπαξ σε ΔΕΚΟ και τράπεζες. Μπορεί ένας νόμος να μην είναι μετρήσιμο μέγεθος, αλλά δεν μπορεί να γίνεται και λάστιχο από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, ανάλογα με τα κελεύσματα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Κατηγορία
Φύλλο 109 Μαρτίου 2006
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι εμπνευστές και θιασώτες της παγκοσμιοποίησης ξέχασαν τους «κανόνες» που οι ίδιοι (υποτίθεται ότι) θέσπισαν. Μπροστά στην επέλαση των κινεζικών προϊόντων και αφού απέτυχαν με την κατασυκοφάντηση να περιορίσουν την αλματώδη άνοδο των πωλήσεων τους, κατάργησαν τους νόμους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και επέβαλαν περιορισμούς στην «ελεύθερη διακίνηση προϊόντων», που μέχρι τώρα τους συνέφερε. Όταν τους συμφέρει θέτουμε κανόνες για όσο και όπου μας συμφέρει. Οι μάσκες κάποτε πέφτουν.
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
Η εικόνα που δημιουργήθηκε με τις εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς ήταν, το λιγότερο, θλιβερή. Δεν ήταν τόσο η ολιγανθρωπία, ούτε οι διαφορετικοί τόποι (και κόμματα) συγκέντρωσης, ούτε καν οι διαπληκτισμοί και ύβρεις, όσο η ανάδειξη της αδιαφορίας και της απλής παρουσίας όσων μόνο για άλλους λόγους, κυρίως κομματικούς, παρίσταντο.
Την Πρωτομαγιά απεδείχθη η ουσιαστική απαξίωση και παρακμή του συνδικαλισμού, είτε εργατικού είτε συντεχνιακού είτε φοιτητικού κ.λπ., κάτι που χαροποιεί, φυσικά, τους εχθρούς του και θλίβει τους πολλούς που πιστεύουν στην αναγκαιότητά του, στο σημαντικό ρόλο που έπρεπε να διαδραματίζει μέσα στην κοινωνία.
Ποια είναι τα αίτια;
Πρώτο, ίσως, η πλήρως συντελεσμένη κομματικοποίηση, που κατήντησε τις κομματικές «συνδικαλιστικές» παρατάξεις απλούς πλοκάμους των κομμάτων, και μάλιστα απροσχημάτιστα πλέον. Όταν «συνδικαλιστικά» στελέχη κατέχουν σημαίνουσες κομματικές θέσεις ή, έστω, απλώς αναμεταδίδουν καθαρά κομματικές θέσεις και με δεδομένη επίσης την πλήρη απαξίωση των κομμάτων, ανεξάρτητα αν τυπικά τα ψηφίζουν οι πολλοί, ποιος θα περιμέναμε να πάρει στα σοβαρά το συνδικαλισμό, που εντελώς άλλος είναι ο ρόλος του;
’λλος λόγος, πολύ σοβαρός για τη χώρα μας, το ψευδεπίγραφο(!) του εργατικού συνδικαλισμού. Εργάτες στη πλειονότητά τους είναι οι οικονομικοί μετανάστες, αφού τις «δύσκολες» εργασίες, σε συνθήκες επίπλαστης ευμάρειας των Ελλήνων, εκείνοι πλέον τις ασκούν, εκτός συνδικάτων. Έτσι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πρωτοστατούντες στις «συνδικαλιστικές» κινητοποιήσεις είναι όχι οι πραγματικά εργαζόμενοι, ούτε τουλάχιστον οι άνεργοι, αλλά οι «αιώνιοι» φοιτητές, οι αργόσχολοι «διαμαρτυρόμενοι διανοούμενοι» των μεσοαστικών τάξεων και οι διάφοροι κομματικοί, που ψάχνουν για κομματική ή προσωπική πελατεία.
Αν μάλιστα προσθέσουμε και την εισαγόμενη και προπαγανδιζόμενη αίσθηση ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει, αφού οι ξένοι αποφασίζουν» και οι περισσότεροι που παριστάνουν τους συνδικαλιστές εκθειάζουν αυτούς τους «ξένους» και τις πολιτικές τους ως «μονόδρομο», δεν μπορούμε να περιμένουμε μια άλλη πραγματικότητα και μιαν άλλη εικόνα.
Ο συνδικαλισμός, όπως ασκείται, στη χώρα μας έφτασε πλέον «στον πάτο». Τα αίτια της κατάντιας είναι προφανή σχεδόν σε όλους. Λίγο επομένως χρειάζεται για να αρχίσει η αντίστροφη πορεία, μόλις αρχίσουν να αίρονται τα αίτια και τα εμπόδια.
Κατηγορία
Φύλλο 122 Μαΐου 2008
Μέχρι τις 13 Ιουνίου οι εν Ελλάδι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών συμφερόντων είχαν πείσει όλο τον κόσμο ότι «όλοι θέλουν την Ε.Ε.». Η αντίθετη γνώμη του ΑΣΚΕ δεν έπειθε και στην καλύτερη περίπτωση ακουγόταν ως έκφραση της δικής μας επιθυμίας, που δεν είχε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα. Μετά τα εκλογικά αποτελέσματα της 13ης Ιουνίου όλο και περισσότεροι αναγκάζονται να έρθουν στα λόγια μας.
«Το σχέδιο για την οικοδόμηση της Ευρώπης παραπαίει, καθώς οι πρώτες ευρωεκλογές στη διευρυμένη Ε.Ε. ήταν ένα μεγάλο φιάσκο». Έτσι συνοψίζει η φιλοεοκική ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (15/6/04) τα σχόλια του δυτικοευρωπαϊκού τύπου. «Απογοητευτικό για όλους μας και για την ίδια την Ευρώπη», χαρακτήρισε το αποτέλεσμα ο Ζακ Σιράκ.
Ας μην αφήσουμε απαρατήρητο ότι όλοι τους αυθαίρετα ταυτίζουν την Ευρώπη με την Ε.Ε..
Αποδοκιμάστηκε η πολιτική της Ε.Ε.
Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι καταψηφίστηκαν τα κόμματα που κυβερνούν, ανεξαρτήτως αν είναι «σοσιαλιστικά» ή «συντηρητικά». Στη Γερμανία και τη Βρετανία οι «σοσιαλιστές», στη Γαλλία οι «συντηρητικοί». Η Ελλάδα και η Ισπανία δε θεωρούμε ότι αποτελούν εξαίρεση, γιατί αποδοκιμάστηκαν τα κόμματα (το «σοσιαλιστικό» στην Ελλάδα, το «συντηρητικό» στην Ισπανία) που άσκησαν για πολλά χρόνια και μέχρι πρόσφατα την εξουσία, σύμφωνα με τις εντολές της Ε.Ε...
Οι εθνικές κυβερνήσεις δε διαμορφώνουν οι ίδιες την πολιτική τους. Σε όλα τα σημαντικά θέματα αποφασίζει η Ε.Ε., γι' αυτό και οι διαφορές ανάμεσα στα φιλοευρωπαϊκά κόμματα είναι πλέον δυσδιάκριτες. Αυτή η πολιτική είναι άδικη και καταπιεστική, οι λαοί την αρνούνται και όποιο κόμμα τυχαίνει να κυβερνά εισπράττει τη δυσαρέσκεια.
Επομένως στις εκλογές δεν αποδοκιμάστηκαν μόνο κάποια κόμματα, αλλά κυρίως η ίδια η πολιτική της Ε.Ε.. Αυτό το ομολογούν και οι περισσότεροι ευρωπαϊστές, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν, υποστηρίζοντας ότι η πολιτική της Ε.Ε. μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί. Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να γίνει τώρα κατανοητό είναι ότι, αν η πολιτική της Ε.Ε. αλλάξει, θα αλλάξει προς το χειρότερο.
Στην Ε.Ε. δεν αποφασίζουν οι πολίτες
Ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ντέιβιντ Χάρλεϊ μίλησε για «απογοητευτική και θλιβερά χαμηλή συμμετοχή», αφού η αποχή ήταν 56%! Στις νέες χώρες ήταν ακόμη μεγαλύτερη, φτάνοντας στην Πολωνία στο 80%!
Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες των 25 δεν πιστεύουν ότι στο ευρωκοινοβούλιο γίνεται κάτι που τους αφορά και διαισθάνονται ότι όλα τα σημαντικά αποφασίζονται στα μυστικοσυμβούλια των μεγαλοεπιχειρηματιών και διοχετεύονται στα όργανα της Ε.Ε. για την τυπική νομιμοποίηση. ’λλωστε και όλη η διαδικασία των ευρωεκλογών τον ίδιο σκοπό έχει.
Σε μια άλλη προσπάθεια αποπροσανατολισμού, οι «προοδευτικοί» ευρωπαϊστές διακηρύσσουν ότι θα αγωνιστούν, ώστε να καλυφθεί το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στην Ε.Ε. και να ακούγεται η γνώμη των πολιτών. Η παρατήρηση μας είναι ότι η γνώμη των πολιτών είναι καλά γνωστή στα κέντρα αποφάσεων της Ε.Ε., αλλά η Ε.Ε. υπάρχει ακριβώς, για να επιβάλλει στις χώρες-μέλη πολιτικές αντιλαϊκές, που καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιβάλλει. Το Ευρωσύνταγμα και οι τρομονόμοι δείχνουν ότι η Ε.Ε. δεν κινείται για να καλύψει το έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ενδεικτικό είναι ότι οι 25 υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. στις 14/6/04, στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν τις διαφωνίες τους και να εγκριθεί το Ευρωσύνταγμα από το . Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που θα συνερχόταν μετά 3 μέρες, απάλειψαν από το σχέδιο τη φράση του Θουκυδίδη ότι «το Σύνταγμά μας ... ονομάζεται Δημοκρατία, επειδή η εξουσία βρίσκεται στα χέρια όχι μιας μειοψηφίας, αλλά της πλειοψηφίας». Η δικαιολόγηση ήταν ότι η μετάφραση ήταν κακή (!!) και ότι ο Θουκυδίδης είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (!). Και καλά η γνώμη τους για το Θουκυδίδη χαρακτηρίζει τους ίδιους, αλλά ολόκληρη Ε.Ε. δεν μπορούσε να κάνει μια καλύτερη μετάφραση; (Η τοποθέτηση των υπ. Εξ. Ελλάδας και Κύπρου επί του θέματος δεν εκρίθη χρήσιμο να γνωστοποιηθεί δια του τύπου).
Πόσοι, τελικά, θέλουν την Ε.Ε.;
Το τρίτο και κυριότερο χαρακτηριστικό τα ευρωεκλογών, που πανικόβλητοι διαπίστωσαν όλοι οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. και τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ είναι η μεγάλη και απροσδόκητη(;) άνοδος των «ευρωσκεπτικιστών», δηλ. των κομμάτων που προβληματίζονται για τη συμμετοχή των χωρών τους στην Ε.Ε Αυτό που προσπαθούν να αποκρύψουν είναι ότι εκτός από τους «ευρωσκεπτικιστές», υπάρχουν και οι «ευρωαπορριπτικοί», δηλ. τα κόμματα που ζητούν την άμεση αποχώρηση των χωρών τους από την Ε.Ε., αρκετά από τα οποία έχουν τη στήριξη και μερίδας της άρχουσας τάξης.
Στη Βρετανία το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ην. Βασιλείου, πήρε 16%, ενώ το κυβερνών Εργατικό του Μπλερ 22%! Στη Μάλτα το Εργατικό Κόμμα, που, όταν ήταν στη κυβέρνηση, είχε αποσύρει την αίτηση ένταξης πήρε 48,5%, ενώ το κυβερνών Εθνικιστικό, που με οριακή πλειοψηφία έβαλε τη Μάλτα στην Ε.Ε πήρε 39,5%. Στην Ελεύθερη Ιρλανδία το σιν Φέιν, η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ υπερδιπλασίασε τις δυνάμεις του, φτάνοντας στο 12%, ενώ στη Βόρεια Ιρλανδία πήρε τη μία από τις 3 έδρες. Στην Πολωνία δύο κόμματα αντίθετα προς την ένταξη πήραν αθροιστικά σχεδόν 30%.
[Η χαρτογράφησή μας είναι πολύ ελλιπής και θα προσπαθήσουμε να τη συμπληρώσουμε].
Πρέπει να τονιστεί, τέλος, ότι οι πραγματικές διαθέσεις των πολιτών απέναντι στην Ε.Ε. είναι πολύ χειρότερες απ' όσο δείχνουν οι κομματικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων στις εθνικές τους ευρωπαϊκές εκλογές. Αυτό αποδείχτηκε σε όλα τα δημοψηφίσματα που έγιναν, πχ. Δανία, Σουηδία Ιρλανδία, όπου το ΟΧΙ, ενώ υποστηριζόταν από κόμματα που είχαν το 5% περίπου του εκλογικού σώματος, πήρε πάνω από 50%!
Η εσπευσμένη συμφωνία για το Ευρωσύνταγμα δεν μπορεί να απόκρυψει τον πανικό των 25. λόγω των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών, ούτε τις αμφιβολίες τους για τη διατήρηση του οικοδομήματος τους, που επιβαρύνθηκε με τη διεύρυνση, ενώ τα θεμέλια του είναι σαθρά. Εμείς για πόσο καιρό ακόμη θα υποφέρουμε τις αρνητικές συνέπειες της συμμετοχής μας;
Κατηγορία
Φύλλο 99 Ιουνίου 2004
Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξελίξεις στην Τουρκία και για μας, αφού για πολλά χρόνια ακόμη θα μας απειλούν, και σε σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ και τα ευρύτερα σχέδια των Αμερικάνων και Εβραίων στην περιοχή, και γενικότερα για τους λαούς της Μ. Ασίας. Τι προοπτικές, δηλαδή, υπάρχουν για την ανατροπή μιας στρατιωτικοδιπλωματικής κλίκας.
Όποια τροπή και αν πάρουν τα πολιτικά πράγματα στην Τουρκία, η νίκη των ισλαμιστών και η προσπάθεια τους να ασκήσουν κάποια εξουσία αποτελεί τομή στην κεμαλική εκδοχή του αστισμού τα τελευταία 80 χρόνια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η μεγαλοαστική τάξη, που κατέλαβε την εξουσία από την εποχή των Νεότουρκων στις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι το 2002 κατόρθωνε να επιβάλλει την εξουσία της, να συνεχίζει τον εκτουρκισμό στη χώρα και να μονοπωλεί την οικονομία. Οι ισλαμιστές, εκφράζοντας τα αιτήματα των ασθενέστερων τάξεων και ενοποιώντας τες κάτω από την πράσινη σημαία του Ισλάμ, βάζουν σε κίνδυνο τα θεμέλια του καθεστώτος.
Δεν κατέλαβαν, βέβαια, την εξουσία ούτε και είναι οι ηγέτες τους αυθεντικοί εκφραστές αυτών των αιτημάτων. Όμως οι διαφοροποιήσεις είναι ήδη εμφανείς και όλα πλέον είναι ανοικτά για το μέλλον. Από την άλλη δεν τολμούν, ή και δε θέλουν ακόμη, να αντιπαραταχθούν με το στρατκοτικοδιπλωματικό κατεστημένο και υπομένουν τις εκδηλώσεις αυτονόμησης, πολλές φορές επιδεικτικά προσβλητικές, των διπλωματών και των στρατιωτικών, που διαλαλούν πως για όλα τα σημαντικά θέματα αυτοί θα αποφασίζουν.
Το κατεστημένο, όμως, φαίνεται πως πραγματικά πάλιωσε. Μόνο έτσι δικαιολογούνται τα πολλά λάθη που διέπραξε τον τελευταίο καιρό. Απέρριψε το σχέδιο Ανάν, που ευνοούσε προκλητικά τις τουρκικές θέσεις, πιστεύοντας ότι με ανοικτό το Κυπριακό θα μπορούσαν πιο εύκολα να εκβιάζουν την Ε.Ε.και ότι ούτως ή άλλως τις απίστευτες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς τις έχουν επικυρώσει και μελλοντικά στις νέες συνομιλίες θα τις διευρύνουν. Αυτό δείχνει ότι δεν παρακολουθούν τις ταχύτατες αλλαγές που ήδη δρομολογούνται Ακόμη, στο ανατολίτικο παζάρι με τους Αμερικάνους, με σκοπό να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο στο Ιράκ και να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους από το κουρδικό ζήτημα, επέδειξαν μάλλον άγνοια έως και αφέλεια.
Και, ακόμη κι αν πέτυχαν κάποιες μυστικές υποσχέσεις για παραχωρήσεις στο Αιγαίο, πάλι δεν κατανοούν ότι και από την Ε.Ε. (είτε θέλουν να μπουν είτε όχι) και από τους Αμερικάνους (που, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τα θέλουν όλα δικά τους) δεν μπορούν να περιμένουν, πλέον, πολλά. Απλώς επιταχύνουν τις κεντρόφυγες δυνάμεις στη χώρα τους.
Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε πως ανοίγονται ευνοϊκές προοπτικές στη χώρα μας για τη μεγάλη απειλή από την Ανατολή. Δυστυχώς, αν δούμε τι βραχυπρόθεσμες πολιτικές εξελίξεις θα έχουμε, δεν μπορούμε, ακόμη να είμαστε αισιόδοξοι.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Ο χώρος της εκπαίδευσης είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει. Η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει την άνοιξη στις «μεταρρυθμίσεις» που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα και εξυπηρετούν την «αγορά» την έφερε σε αντίθεση με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Μετά την προσωρινή μερική αναδίπλωση της κυβέρνησης τα σχολεία και οι σχολές ξανάνοιξαν, αλλά τον Ιανουάριο, που θα κινηθούν πάλι οι διαδικασίες, προβλέπεται νέα έκρηξη.
Η απεργία δασκάλων-καθηγητών
Η απεργία των δασκάλων ήταν μεγαλειώδης. Μαζική συμμετοχή, μακρά διάρκεια, προβολή όχι μόνο οικονομικών, αλλά και θεσμικών αιτημάτων (τα ΜΜΕ, βεβαίως, προέβαλλαν κυρίως τα οικονομικά), και μάλιστα με την πάροδο του χρόνου κυρίως των θεσμικών, κατανόηση και συμπαράσταση από τους γονείς και την κοινή γνώμη, παρά τα προβλήματα που δημιούργησε η απεργία. Η αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης, η βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής, ο περιορισμός ουσιαστικά των αποκλεισμών, η μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, η διαρκής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ήταν μερικά από τα αιτήματα που άγγιξαν τις ευαισθησίες της κοινής γνώμης.
Τελικά η κυβέρνηση δεν ικανοποίησε σχεδόν καθόλου τα αιτήματα, αλλά η απεργία είχε δύο σοβαρά αποτελέσματα: έθεσε τα προβλήματα της εκπαίδευσης με τρόπο που κανείς δε δικαιούται πλέον να τα αγνοεί και ανύψωσε το κύρος των δασκάλων στην κοινωνία.
Με την απεργία τα πολιτικά κόμματα έπαιξαν τα δικά τους παιχνίδια (βλ. πολιτικό άρθρο, σελ. 1), αλλά αυτό δε μειώνει τη σημασία της.
Στην απεργία μπήκαν κάποια στιγμή και οι καθηγητές, που (για διάφορους λόγους) δεν είχαν το δυναμισμό των δασκάλων.
Οι μαθητικές καταλήψεις
Στη διάρκεια της απεργίας ξεκίνησαν και οι μαθητικές καταλήψεις, κυρίως στα λύκεια, που κορυφώθηκαν, ξεπερνώντας τα 1100 σχολεία πανελλαδικά. Οι καταλήψεις σχολείων ξεκίνησαν το 1991 (πρωθυπουργός Μητσοτάκης, υπουργός Παιδείας Κοντογιαννόπουλος) ως μια υγιής αντίδραση στην επιχειρούμενη αντιδραστική μεταρρύθμιση. Ήταν ένα πραγματικό κίνημα, με τους μαθητές να ξέρουν τι δε θέλουν, να διατυπώνουν οράματα, να συμμετέχουν ενεργά σε συνελεύσεις και διαδηλώσεις και στην περιφρούρηση των σχολείων. Γι αυτό όχι μόνο αποκρούστηκε η μεταρρύθμιση, αλλά ο (ελεεινός και νυν ΠΑΣΟΚ) Κοντογιαννόπουλος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Οι καταλήψεις, όμως, συνεχίστηκαν εθιμικά κάθε Δεκέμβριο και σύντομα εκφυλίστηκαν. Οι μαθητές κατά κανόνα πήγαιναν μία φορά τη βδομάδα στο σχολείο, ψήφιζαν υπέρ της κατάληψης, απλώς για να μη γίνεται μάθημα, χωρίς καμιά άλλη συμμετοχή. Τα αιτήματα ανεζητούντο εκ των υστέρων. Έτσι οι καταλήψεις έπαψαν να αποτελούν προσπάθεια αναβάθμισης της εκπαίδευσης και είχαν ως αποτέλεσμα την περαιτέρω υποβάθμισή της. Απέκτησαν ξανά κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά την περίοδο Αρσένη, τον ανάγκασαν κι αυτόν να αποσύρει τις περισσότερες ρυθμίσεις του, αλλά μετά πάλι εκφυλίστηκαν και αραίωσαν. Επανήλθαν φέτος με την εκφυλισμένη τους μορφή. Εξαιρέσεις και η όποια δραστηριοποίηση πολιτικών οργανώσεων, κυρίως της ΚΝΕ (που μοναδικό στόχο έχει τη στρατολόγηση μελών) δεν αναιρούν τον κανόνα. Πάντως στο χώρο της δευτεροβάθμιας τα προβλήματα είναι πολλά και σοβαρά και δυναμική υπάρχει για σοβαρές κινητοποιήσεις.
Στα Πανεπιστήμια
Μετά την κρίση της άνοιξης και την καλοκαιρινή εκτόνωση έγιναν κάποιες σποραδικές καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Αιτίες ήταν είτε μια μάλλον ασθενής τάση για συμπόρευση με τους εκπαιδευτικούς, κυρίως σε σχολές με ευνοϊκούς πολιτικούς συσχετισμούς, είτε τοπικά προβλήματα, όπως στα Χανιά, όπου ο πρύτανης μείωσε το επίδομα στέγασης και τον αριθμό των εξεταζόμενων μαθημάτων ανά περίοδο.
Πάντως ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα βρίσκεται σε αναμονή, ενόψει της συζήτησης στη Βουλή τον Ιανουάριο για το άρθρο 16 (ιδιωτικά πανεπιστήμια).
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Το ΠΑΣΟΚ είχε αναγάγει σε επιστήμη την απόκρυψη των ελλειμμάτων, για να παραπλανά ότι η Ελλάδα είναι ισχυρή χώρα. Είχε ανοίξει πάνω από 100 ειδικούς λογαριασμούς, οι οποίοι δεν εμφανίζονταν στον προϋπολογισμό κι έτσι μαγείρευαν όπως ήθελαν τα δημόσια οικονομικά.
Η ΝΔ, προφανώς, γνώριζε άριστα τι γινόταν. ’λλωστε αυτό έγινε και δημόσια γνωστό σε σχετική ερώτηση στη Βουλή του τότε βουλευτή του ΣΥΝ Π. Λαφαζάνη. Παρ όλ αυτά η ΝΔ δεν εφείσθη προεκλογικών υποσχέσεων για παροχές.
Ασφαλώς είναι σωστό στον προϋπολογισμό να εμφανίζεται η πραγματική εικόνα των δημόσιων οικονομικών, ώστε να γνωρίζει ο ελληνικός λαός την πραγματικότητα. Η απογραφή, λοιπόν, έπρεπε να γίνει. Η κυβέρνηση όμως τη χρησιμοποίησε, για να μεταθέσει στο αόριστο μέλλον την εκπλήρωση των υποσχέσεών της, να δημιουργήσει κλίμα αποδοχής για τα χειρότερα που έρχονται και να επιρρίψει στο ΠΑΣΟΚ την ευθύνη για την οικονομική κατάσταση.
Απογραφή και ΟΝΕ
Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι η οικονομία επιδεινώθηκε λόγω της απογραφής και ότι αυτή υπονομεύει την ισχυρή θέση της χώρας. Πέραν του γελοίου του ισχυρισμού του, έμμεσα παραδέχεται ότι στην Ε.Ε. όλοι οι εταίροι μαγειρεύουν τα οικονομικά στοιχεία, ώστε να εμφανίζουν ελλείμματα κάτω του 3%, που επιβάλλει η ΟΝΕ, παρόλο που όλοι αυτοί βλέπουν το αδιέξοδο της ΟΝΕ για τις οικονομίες τους. Κάποιοι απ αυτούς διερωτώνται αν κατά την εισδοχή μας στην ΟΝΕ είχε η Ελλάδα έλλειμμα κάτω του 3 % . Αυτό μόνο ως ανέκδοτο θα μπορούσε να εκληφθεί, αν η ΟΝΕ δεν είχε τόσο σοβαρές συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία μας. Απλούστατα δεν τους ενδιέφερε, επειδή το ευρώ θα εκμηδένιζε την εναπομείνασα ελληνική παραγωγή και έτσι οι εταίροι θα πουλούσαν ανενόχλητοι στην ελληνική αγορά.
Από πού οι περικοπές ;
Σύμφωνα με την απογραφή το έλλειμμα 1,2 % του Προϋπολογισμού του 2004, που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, ανέβηκε στο 5,3 %, δηλ. επιπλέον ελλείμματα της τάξης των 7 δις ευρώ. Όμως για το 2005 η ΝΔ ισχυρίζεται ότι το έλλειμμα θα περιορισθεί στο 2,8 %. Αν έτσι πράξουν, που είναι εξαιρετικά δύσκολο, επειδή θα ξεσηκωθούν οι πάντες, σημαίνει ότι περίπου 4,5 δις ευρώ θα περικοπούν από την κοινωνική πρόνοια, την Παιδεία, την Υγεία, τις δημόσιες υπηρεσίες και θα ιδιωτικοποιηθούν όσες δημόσιες επιχειρήσεις έχουν απομείνει.
Η ήδη αυξημένη ανεργία, μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες θα διογκωθεί και η οικτρή οικονομική κατάσταση που έχει περιέλθει μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα επιδεινωθεί. Ήδη ξένοι οικονομικοί μετανάστες και τα πιο φτωχά στρώματα αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας και, για να ζήσουν, θα υποχρεωθούν να παρανομήσουν.
Εμείς όλοι, η κοινωνία, δεν πρέπει να παραμείνουμε απλοί θεατές σ αυτές τις εξελίξεις.
Κατηγορία
Φύλλο 101 Δεκεμβρίου 2004
Το ΑΣΚΕ απευθύνεται προς κάθε πολίτη που αγανακτεί για την οικονομική μας κατάσταση, τη στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες-μεσάζοντες ξένων συμφερόντων θησαυρίζουν, που ανησυχεί για τους χειρισμούς στα εθνικά μας θέματα, που ενοχλείται από την περιστολή της δημοκρατίας, που αρνείται την πολιτιστική μας αλλοτρίωση. Απευθύνεται σ' όσους κατανοούν ότι, εδώ που μας έφτασαν, τίποτα δεν είναι πλέον εύκολο, αλλά δεν αποδέχονται το δόγμα πως «τίποτα δεν μπορεί να γίνει», δόγμα που μας επιβάλλουν όσοι έχουν συμφέρον από τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης. Πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να γίνει, όταν οι πολλοί αναζητούν τις εύκολες «λύσεις» στα σημερινά κόμματα εξουσίας ή σε ευκαιριακές εκλογικές συμμαχίες ή όταν ιδιωτεύουν, επιτρέποντας στους λίγους να κυριαρχούν.
Η ελληνική κοινωνία έχει όλες τις φυσικές και πνευματικές δυνατότητες για μια καλύτερη τύχη, αρκεί να μην παραχωρούμε σε άλλους το δικαίωμα να αποφασίζουν για μας. Πρακτικά αυτό προϋποθέτει ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει αμέσως από όλους τους οργανισμούς που δημιούργησαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις, για να μας εκμεταλλεύονται όπως η Ε.Ε.. Έτσι θα μπορούμε να αναπτυχθούμε και να αποθαρρύνουμε όσους επιβουλεύονται την ασφάλεια μας.
Αυτοί που ελέγχουν την οικονομική ζωή της Ελλάδας, μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες κλπ., η αστική τάξη της χώρας μας, για ιστορικούς λόγους, πάντα είναι ταυτισμένοι με τα ξένα συμφέροντα και ποτέ δε θα ενδιαφερθούν για τα ελληνικά. Γι' αυτό κάθε βήμα προόδου θα στηριχτεί μόνο στα λαϊκά στρώματα, στο 95%. του ελληνικού λαού, που σήμερα είναι στο περιθώριο, γι' αυτό τα βασικά μέσα παραγωγής Και όλοι οι καρποί της παραγωγής πρέπει να είναι κοινωνική ιδιοκτησία ή να βρίσκονται κάτω από κοινωνικό έλεγχο.
Προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι η σωστή λειτουργία της δημοκρατίας. Όταν οι πολιτικές ελευθερίες καταπατώνται, δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη και κάθε προοδευτική διακήρυξη καταντά υποκριτική και ιστορικά αποτυγχάνει, πχ ΕΣΣΔ.
Όλα τα παραπάνω δεν πρόκειται να μας τα χαρίσει κανείς θα τα κατακτήσουμε μόνο με το δικό μας αγώνα. Αυτό τον αγώνα δεν μπορεί να τον επωμιστεί ο πολίτης-τηλεθεατής, που λειτουργεί μόνο ατομικά, που είναι συνένοχος (ενεργητικά ή παθητικά) στη διαφθορά της εξουσίας, ιδιαίτερα μια νεολαία χωρίς αξίες, ιδανικά, οράματα, αυτοπεποίθηση. Κάθε βήμα προόδου, λοιπόν, προϋποθέτει τη στήριξη στις πολιτιστικές μας παραδόσεις
Το ΑΣΚΕ πιστεύει ότι οι 4 αυτές αρχές αποτελούν ένα αδιαίρετο σύνολο, που μόνο πάνω σ' αυτό μπορεί να συσπειρωθεί πάλι ο ελληνικός λαός και να επιδιώξει ένα καλύτερο μέλλον. Με τη συνεχή του δράση και τη συμμετοχή του στις εκλογές της 7/3 αυτό το μήνυμα θέλει να δώσει. Αυτό το μήνυμα θα ακουστεί τόσο πιο δυνατά και αποτελεσματικά όσο μεγαλύτερη υποστήριξη θα έχει το ΑΣΚΕ στις εκλογές.
Κατηγορία
Φύλλο 96 Φεβρουαρίου 2004
Μια συνέπεια της επικράτησης της παγκοσμιοποίησης ανά τον κόσμο (και φυσικά και στην Ελλάδα) είναι η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα..
Σήμερα οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ανεργίας, αναγκάζονται να δέχονται στωικά τις όποιες ορέξεις των εργοδοτών τους. Τα όποια δικαιώματα και τα οποία προνόμια ο εργαζόμενος είχε κερδίσει με αγώνες, τώρα πια είναι μόνο στα χαρτιά. Οι ιδιοκτήτες των μεγάλων, κυρίως, εταιρειών, εκμεταλλευόμενοι την άσχημη οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, την ανεργία και το γεγονός ότι ο έλεγχος από το κράτος και την κυβέρνηση είναι μηδαμινός, στίβουν τον εργαζόμενο, ώστε να έχουν το μέγιστο κέρδος.
Το δικαίωμα της απεργίας ή της στάσης εργασίας είναι πλέον «μόνο για τους δημοσίους». Ένας εργαζόμενος κινδυνεύει να χαρακτηριστεί γραφικός, αν πει ότι θα απεργήσει σε μια γενική απεργία Και φυσικά είναι ο πρώτος στη λίστα των υποψήφιων προς απόλυση.
Το «οχτάωρο» έχει γίνει σιωπηλά «δεκάωρο». Αν κάποιος αποφασίσει να φύγει στην ώρα του, τον κοιτάνε περίεργα και χαρακτηρίζεται ως «δημόσιος». Βέβαια, ούτε κουβέντα περί αποζημίωσης λόγω υπερωριών. Η δουλειά πρέπει να βγαίνει στην ώρα της, άσχετα με το πόσες ημερήσιες ώρες χρειάζονται από τον εργαζόμενο. Πολλές φορές θα χρειαζότανε και άλλος άνθρωπος, για να βγει στα ίδια χρονικά όρια, αφού το προσωπικό δεν επαρκεί, λόγω των περικοπών που έχουν γίνει, με πρόσχημα ή πραγματικό λόγο την εξασφάλιση της βιωσιμότητας των εταιρειών.
Οι μισθοί φέτος παραμένουν καθηλωμένοι.
Αν κάποιος παίρνει ήδη παραπάνω από το νόμιμο, ο εργοδότης συνήθως τον κρατάει στα ίδια επίπεδα με τα περσινά (άσχετα με το γεγονός ότι τα έξοδα του έχουν αυξηθεί κατακόρυφα). Στην εταιρεία «υπάρχει κρίση» και δύσκολα παίρνει κανείς έστω και μια μικρή αύξηση.
Οι απολύσεις είναι στην ημερησία διάταξη Λόγω χρηματιστηρίου, λόγω κρίσης στην αγορά, είτε λόγω διαφόρων άλλων προφάσεων, γίνονται περικοπές προσωπικού. Ο εργαζόμενος είναι για την εταιρεία απλά ένα «νούμερο». Πρέπει να πιάσει η εταιρεία κάποια νούμερα και για το λόγο αυτά γίνονται οι απολύσεις. Η απόλυση γίνεται για λογιστικούς λόγους.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα ο εργαζόμενος δουλεύει ασταμάτητα, με χαμηλό ηθικό, με τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας να κρέμεται από πάνω του, βλέποντας συναδέλφους του με υποχρεώσεις, να απολύονται ξαφνικά Ο προσωπικός χρόνος τον εργαζομένου είναι μόνο για ξεκούραση. Καθόλου χρόνος για φίλους, για την οικογένεια, για τα κοινά
Και, ενώ στην ΕΕ σε τίποτα πλέον δε συμφωνούν οι κατ' ευφημισμό εταίροι, ύπαρχει πλήρης ομοφωνία για παραπέρα περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων και διεύρυνση της ευελιξίας της εργασίας.
Ως άμεση συνέπεια των όσων συμβαίνουν, οι εργαζόμενοι «κυνηγάνε» μια θέση στο δημόσιο , όχι γιατί θέλουν να «αράξουν», όπως κάποιοι κοροϊδευτικά λένε, αλλά γιατί θέλουν να έχουν μια πιο ανθρώπινη ζωή Αλλά και στο δημόσιο, ενώ η ζήτηση θέσεων εργασίας γιγαντώνεται, η προσφορά ελαχιστοποιείται. Η ατομική λύση αποδεικνύεται ουτοπική. Οι εργαζόμενοι, ιδίως οι νέοι, οφείλουν έγκαιρα να κατανοήσουν ότι μόνον οι συλλογικές προσπάθειες μπορούν να λύσουν τα προβλήματα του και να τους εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή.
Κατηγορία
Φύλλο 91 Απριλίου 2003
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό