ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δεν έχει κάτι αλλάξει στις εκτιμήσεις και προβλέψεις μας για το διεθνή περίγυρο και τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, που διατυπώθηκαν στο πολιτικό άρθρο του προηγούμενου φύλλου της «Ε». Η γενική κατάσταση ακολουθεί την πορεία που προδιαγράψαμε, απλώς σε νεότερες εκδοχές.

Διεθνείς επιδράσεις

Η εικόνα σύγχυσης στις ΗΠΑ και Ε.Ε. παραμένει η ίδια, παρά το ότι στις ΗΠΑ φαίνεται να συνεχίζεται η ίδια αδιέξοδη πολιτική (δες το άρθρο για Σαντάμ) και η Ε.Ε. να έχει παρακάμψει το πρόβλημα της Τουρκίας και να επαναφέρει στο προσκήνιο το σεσηπός πτώμα του «ευρωπαϊκού συντάγματος». Όμως κάτι νέο προστέθηκε σε σχέση με τη χώρα μας.

Φαίνεται πως δεν κρίνονται πλήρως ικανοποιητικές οι ελληνικές υποχωρήσεις σε όλα τα θέματα, εσωτερικά και εξωτερικά, που ενδιαφέρουν άμεσα τις ΗΠΑ (και την Ε.Ε.). Ίσως ενόχλησαν οι δηλώσεις ότι στο Αφγανιστάν «η αποστολή της Ελλάδας ολοκληρώθηκε», οι κάποιοι δισταγμοί στην εφαρμογή του φακελώματος όλων των Ελλήνων και, κυρίως, οι ενδεχόμενες συνέπειες(!) στην ενδοτική στάση μας στο θέμα των Σκοπίων, των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ιδιαίτερα στο Κυπριακό. Έτσι σκηνοθέτησαν, κάπως βιαστικά, την «επίθεση» στην αμερικανική πρεσβεία και απολαμβάνουν το σάλο που δημιουργήθηκε. Ελπίζουν ότι θα εξαναγκάσουν τους διστακτικούς και θα ενθαρρύνουν τους πρόθυμους για πλήρη ευθυγράμμιση. Όλοι όμως γνωρίζουν ή, έστω, διαισθάνονται τι ακριβώς συμβαίνει και η ευθυγράμμιση αυτή δε θα αποδειχθεί εύκολη υπόθεση, ούτε καν για τους πρόθυμους για κάτι τέτοιο. Θα αρκούσε να επαναφερθεί η απειλή για αποκάλυψη στο θέμα των τηλεφωνικών υποκλοπών ... Η στάση, πάντως, της Ντόρας και του Γιωργάκη αναμένεται με ενδιαφέρον.

Εσωτερικές διεργασίες

Η Ν.Δ., οπλισμένη με ευνοϊκές γι’ αυτήν σφυγμομετρήσεις, συνεχίζει, φαινομενικά απτόητη, την πορεία της για εκλογές. Δεν επαληθεύτηκαν, για την ώρα, οι φόβοι για γενικευμένη ένταση λόγω του άρθρου 16 (δες το αντίστοιχο άρθρο). Δεν εκδηλώθηκαν, ακόμη, σοβαρές αντιδράσεις για διαφαινόμενες περικοπές, αντί αυξήσεων(!), σε συντάξεις και μισθούς. Μάλιστα προσπαθεί η κυβέρνηση να διαχύσει κάποια αισιοδοξία για λιγότερο σφικτή οικονομική πολιτική ενόψει ευνοϊκών προβλέψεων της Ε.Ε. για την πορεία της οικονομίας μας (η πραγματική κατάσταση της οποίας περιγράφεται σε άλλο άρθρο ...) και άρσης των περιορισμών της, άρα και δυνατότητας παροχών ... Ακόμη και τα προβλήματα από την έξαρση της αστυνομικής βίας και της αναστάτωσης σε λιμάνια, που διαδίδουν ότι οφείλονται σε λανθασμένους χειρισμούς, δε φαίνεται να της δημιουργούν σοβαρά προβλήματα, έχοντας απέναντί της ως αντίπαλο το ΠΑΣΟΚ.

Όμως ανακύπτει σοβαρά πλέον το πρόβλημα της αλλαγής του εκλογικού νόμου, μια που αυτός που θα ισχύσει στις προσεχείς εκλογές εγκυμονεί πολλούς κινδύνους και για τα δύο «μεγάλα» κόμματα. Στη Ν.Δ. θα άρεσε η ιδέα να ανακινήσει το θέμα το ΠΑΣΟΚ κι έτσι με τις ψήφους και των 2 να ισχύσει ο καινούργιος και σ’ αυτές τις εκλογές, ώστε να μη θεωρηθεί υπαναχώρηση του Κ. Καραμανλή από τη δήλωσή του ότι αλλαγή του εκλογικού νόμου δικαιολογείται μόνο στην αρχή της θητείας μιας κυβέρνησης. Αυτό, όμως, αποκλείεται να το τολμήσει το ΠΑΣΟΚ, μετά μάλιστα από τη συμφωνία του για το άρθρο 16, έστω και αν διατυμπανίσει την αντίθεσή του στην αλλαγή του άρθρου 24 για τους περιορισμούς στην αποψίλωση των δασών. Και το χειρότερο για τους 2 «μεγάλους» είναι ότι δε φαίνεται να χάνουν την είσοδό τους στη Βουλή ο ΣΥΝ και ο ΛΑΟΣ, άρα το πρώτο κόμμα δύσκολα θα εξασφαλίζει αυτοδυναμία, παρά το πριμ των 40 βουλευτών.

Σοβαρά προβλήματα, για τη δυσκολία της λύσης των οποίων δεν μπορούμε να λυπηθούμε ιδιαίτερα ...

Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, φαίνεται να εξαντλεί το ρόλο του στο να παρέχει άλλοθι για την παραμονή της Ν.Δ. στην εξουσία! Η ηγεσία του νόμισε ότι με την πολυδιαφημισμένη αναδιάρθρωση των «καθοδηγητικών» του οργάνων και την αναπαλαίωσή τους θα εξασφάλιζε ενίσχυση της επιρροής του, τουλάχιστον. Φυσικά, διαψεύστηκε. Είναι πολύ νωπές οι μνήμες της διακυβέρνησής του και η επανεμφάνιση των εντελώς διαβλητών πρωταγωνιστών του πρόσφατου παρελθόντος μάλλον αποθάρρυνε ακόμη και τους πιο «πιστούς» οπαδούς του, ιδιαίτερα αυτούς, έστω και λίγους, που δε συνδέονται μαζί με όρους συναλλαγής. Και η στάση της ηγεσίας του στο θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο το όποιο, τεχνητό, κύρος της και εξαγρίωσε τη νεολαία του κόμματος, κάτι που αποτελεί θανάσιμο προεκλογικό κίνδυνο. Ακόμη και αν υπαναχωρήσει την τελευταία στιγμή, όπως υποδεικνύουν όλα τα προσκείμενα ΜΜΕ, η ζημιά έχει ήδη γίνει. Και οι επίδοξοι διάδοχοι καραδοκούν. Το μόνο που σώζει για την ώρα τον αρχηγό του (και το ανεκδιήγητο, κυλιόμενο περιβάλλον του) είναι η ανυπαρξία συμφωνίας για τη διάδοχη κατάσταση.

Έτσι, το μόνο που μένει, για την ώρα, είναι η τυφλή αντιπολίτευση κατά πάντων και για όλα όσα το ίδιο έπραττε και πράττει (!), κάτι που μόνο ανακούφιση προκαλεί στην Ν.Δ.

Όμως η λαϊκή αντίδραση για τις πολιτικές και των δύο κομμάτων συνεχώς αυξάνει, η δυσπιστία γιγαντώνεται και αυτό αποτυπώνεται ανάγλυφα και στις διάφορες σφυγμομετρήσεις. Μένει να εκδηλωθεί και στις προσεχείς εκλογές. Δεν υπάρχει άλλη, δημοκρατική, διέξοδος.

Παλιότερα αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε δηλώσει ότι με το σχέδιο Ανάν οι Αμερικανοί (με την αμέριστη συμπαράσταση των συμμάχων τους της Ευρωπαϊκής Ένωσης) έδιναν «δώρο» την Κύπρο στην Τουρκία, για να επιτρέψει τη διέλευση των στρατευμάτων τους προς το Ιράκ.

Στη δήλωση αυτή ήρθε να προστεθεί η αποκάλυψη της επιστολής που έστειλε ο πλέον αρμόδιος, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ, προς τον Τούρκο ομόλογό του Αμπντουλάχ Γκιουλ με την οποία του εξηγεί ότι το σχέδιο Ανάν «προστατεύει τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας.» («Έθνος» 26/4/09)

Τα παχύδερμα που υποστήριξαν το σχέδιο Ανάν στην Ελλάδα και την Κύπρο δε φαίνεται πάλι να πτοούνται. Αντί να εξαφανιστούν από προσώπου γης, συνεχίζουν να μας κυβερνούν (π.χ. Ντόρα) ή επιδιώκουν να μας κυβερνήσουν (π.χ. Γιωργάκης) ή συνεχίζουν τις ... περισπούδαστες αναλύσεις τους στα κανάλια και τις εφημερίδες και τις διαλέξεις τους στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα.

Στην Κύπρο αποκαλύφθηκε ότι όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν εισέπραξαν ουκ ολίγα αργύρια. Μήπως ελπίζουν σε νέες εισπράξεις με την επαναφορά του σχεδίου; Ως πότε θα τους ανεχόμαστε (και θα τους ψηφίζουμε);

Όταν το 1997 στο Λουξεμβούργο και το 1999 στο Ελσίνκι αποφάσιζαν την ένταξη στην Ε.Ε. των οκτώ ανατολικών χωρών (Εσθονία, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβενία, Λετονία, Λιθουανία, Σλοβακία) μαζί με την Κύπρο και την Μάλτα, δε φαντάζονταν οι γαλλογερμανοί ότι οι χώρες αυτές θα υποστήριζαν τις ΗΠΑ έναντι αυτών. Την ίδια πολιτική ακολούθησαν η Βουλγαρία και η Ρουμανία, που είναι υποψήφιες προς ένταξη (διαπραγματεύσεις το Μάϊο του 2004), καθώς και η Αλβανία και η ΠΓΔΜ.

Μάλιστα, προτού αποφασίσει ο,τιδήποτε η ΕΕ για το μεταπολεμικό Ιράκ, και οι τρεις βαλτικές χώρες δήλωσαν ότι είναι έτοιμες να στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις «να συνεργαστούν με τις δυνάμεις της Συμμαχίας» στο Ιράκ.

Οι γαλλογερμανοί πίστευαν ότι η διεύρυνση της Ε.Ε. προς τις βορειότερες ανατολικές χώρες, παρά τις ιστορικές διαφορές τους αλλά και συγκλίσεις τους με τη Γαλλία και τη Γερμανία, θα ενίσχυε και την κυριαρχία του γαλλογερμανικού άξονα εις βάρος της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Η άποψη αυτή εδραζόταν στο γεγονός ότι οι χώρες αυτές είχαν ισχυρά αντισοβιετικά αντανακλαστικά και χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης, πχ. το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα στο Λουξεμβούργο είναι περίπου 43.000 ευρώ, ενώ στη Λιθουανία 3.200.

Ο φιλοδυτικός προσανατολισμός τους και η ανάγκη οικονομικής τους στήριξης πίστευαν ότι θα τους έριχναν στην αγκαλιά των γαλλογερμανών, που είναι οι βασικοί χρηματοδότες της Ε.Ε.

Αυτό ίσχυε, ίσως, μέχρι τότε που οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι μόνοι τους πλέον θα λυμαίνονται τα στρατηγικά αγαθά του πλανήτη. Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί εκτιμούν πως η ΕΕ αποτελεί μια ισχυρή οικονομική δύναμη, που δεν πρόκειται ποτέ να απειλήσει τη στρατηγική ηγεμονία των ΗΠΑ, θεώρησαν ότι οποιαδήποτε αντίσταση στο νέο τους «δόγμα» θα πρέπει να σταματήσει.

Έτσι οι φιλοδοξίες των γαλλογερμανών, που είναι η κινητήρια δύναμη της Ε.Ε., ψαλιδίστηκαν. Πολιτική ενοποίηση, κοινή εξωτερική πολιτική, κοινή ευρωπαϊκή άμυνα έγιναν... όνειρα θερινής νυκτός. Σύμφωνα με την επικρατούσα μάλιστα αμερικανική άποψη, η διεύρυνση της ΕΕ χωρίς την εμβάθυνση των μηχανισμών της αποκλείει το ενδεχόμενο να γίνει σοβαρός παίκτης σε θέματα ασφαλείας

Τι τους μένει λοιπόν; Μόνο να χρηματοδοτούν ευρωπαϊκές χώρες, για να επωφελούνται οι επιχειρήσεις τους από το άνοιγμα των αγορών τους, ενώ χάνουν στρατηγικά πλεονεκτήματα σε τρίτες χώρες (π.χ. Ιράκ).

Αρκεί όμως αυτό, όταν ιδιαίτερα η Γερμανία αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, λόγω της λιτότητας, της ανεργίας και του σκληρού ευρώ, που περιορίζει τις εξαγωγές της και φυγαδεύει κεφάλαια και επιχειρήσεις ;

Στην Ευρώπη των 25 ο μέσος Ευρωπαίος θα είναι κατά 13% φτωχότερος από όσο στην Ευρώπη των 15. Ήδη η Γερμανία δήλωσε ότι θέλει να περιορίσει τη συμμετοχή της στην κοινοτική χρηματοδότηση. Είναι φανερό τι θα συμβεί τότε.

Οι ασθενέστερες οικονομίες, όπως στην Ελλάδα, που στηρίζονται στις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, θα οδηγηθούν σε κατάρρευση, αν δεν απαλλαγούν εγκαίρως από τα δεσμά της Ε.Ε.

Η «απελευθέρωση» της ενέργειας

Στη χώρα μας έχει επιβληθεί από την Ε.Ε. η «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας. Τη ΔΕΗ, που σχεδίαζε και κατασκεύαζε τις νέες ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες, την απέκλεισαν τελείως από την ανάπτυξη, που ανατέθηκε σε ιδιώτες. Οι νέες παραγωγικές μονάδες, θερμικές ή με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), δηλ. αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκά κ.λπ., που θα κατασκεύαζαν οι ιδιώτες, καρκινοβατούν, παρά το γεγονός ότι η ΔΕΗ υποχρεώνεται να αγοράζει το ρεύμα τους σε τιμές πολύ υψηλότερες από τα τιμολόγια πώλησης, με αποτέλεσμα να έχει ζημιές.

Συνέπεια αυτής της «απελευθέρωσης» είναι να υπάρχει ενεργειακό έλλειμμα, που καλύπτεται με εισαγωγές ρεύματος από τις γειτονικές χώρες, που κι αυτές έχουν εκχωρηθεί σε ιδιωτικές εταιρείες, και να πληρώνει η χώρα συνάλλαγμα, που δανείζεται και προστίθεται στα χρέη. Το 2008 πληρώσαμε μόνο για εισαγωγές 5,6 εκατ. μεγαβατωρών 514 εκατ. ευρώ.

Η δυστυχία να είμαστε στην ΕΕ

Αν δεν είμασταν στην Ε.Ε. και υπήρχαν κυβερνήσεις που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού, δε θα είχε κανείς διανοηθεί να αφαιρέσει από τη ΔΕΗ την αρμοδιότητα της ανάπτυξης και κατασκευής νέων μονάδων, ιδιαίτερα με ΑΠΕ, δε θα επιβαρύνονταν οι καταναλωτές με τα κέρδη των ξένων και εγχώριων επιχειρηματιών και τραπεζών και δε θα επιτρεπόταν η κατακόρυφη αύξηση της τιμής του ρεύματος των μικροκαταναλωτών κατά 120%, που προγραμματίζουν από το 2011. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. τα επιτρέπουν όλα. Τώρα μάλιστα τα νεοφιλελεύθερα όρνεα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ ζητούν να πουληθεί σ’ όλους αυτούς και η ΔΕΗ!!

Το «ψητό»

Κι ενώ η παραγωγή ενέργειας στη χώρα μας αντιμετωπίζει μείζονα προβλήματα, φρόντισαν με το νόμο 3851/2010 να βολέψουν τις τράπεζες, τις γερμανικές κυρίως, τις εταιρείες παραγωγής φωτοβολταϊκών και τους επιτήδειους με τη χρηματοδότηση της εγκατάστασης από αγρότες και άλλους ιδιώτες μονάδων ισχύος 10 έως 100 KW σε στέγες σπιτιών και σε χωράφια. Το «ψητό» είναι η υπερβολικά υψηλή τιμή που υποχρεώνεται να πληρώνει η ΔΕΗ για μια 20ετία, 550 ευρώ τη μεγαβατώρα των φωτοβολταϊκών, όταν η μέγιστη τιμή πώλησής της φθάνει τα 190 ευρώ και οι τιμές για οικιακές και εμπορικές χρήσεις κυμαίνονται από 90 έως 145 ευρώ! Επιπλέον η ΔΕΗ θα επιβαρυνθεί και με έργα αναβάθμισης του δικτύου διανομής για τη συλλογή και τη μεταφορά των επιπλέον ηλεκτρικών φορτίων.

ΑΠΕ, δημόσιες επενδύσεις και ΔΕΗ

Η ανάπτυξη μονάδων με ΑΠΕ σε μια χώρα με μεγάλη ηλιοφάνεια και πλούσιο αιολικό δυναμικό, που θα περιόριζε τις θερμικές μονάδες προς όφελος του φυσικού περιβάλλοντος και της εθνικής οικονομίας, όταν γίνεται με μόνο κριτήριο το ιδιωτικό κέρδος, από ευλογία μετατρέπεται σε κατάρα.

Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει ν’ αναπτύξει μέσω δημοσίων επενδύσεων με φορέα τη ΔΕΗ σε πολύ μεγάλο αριθμό ισχύος τις ΑΠΕ, κυρίως αιολικά πάρκα και φωτοβολταϊκά, ιδιαίτερα σε απομακρυσμένες περιοχές. Προϋπόθεση είναι ο πλήρης σεβασμός του περιβάλλοντος, το οποίο σήμερα καταστρέφουν τα ιδιωτικά αιολικά πάρκα, που φυτρώνουν ακόμη και σε περιοχές με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος. Τα φωτοβολταϊκά πρέπει να είναι συγκεντρωμένα και όχι διάσπαρτα, ώστε να μην είναι υψηλό το κόστος συλλογής της ενέργειας.

Νέο «χρηματιστήριο για τους αγρότες

Αν και κατά το νόμο δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση των φωτοβολταϊκών να υπερβεί σε έκταση το 1% της καλλιεργήσιμης γης ανά νομό, τράπεζες και επιτήδειοι (εργολάβοι, μηχανικοί, ΠΑΣΕΓΕΣ και λοιποί αγροτοπατέρες, τοπικοί βουλευτές κ.λπ.) «σπρώχνουν» τους αγρότες να υποβάλουν χιλιάδες αιτήσεις στη ΔΕΗ. Προθυμοποιούνται οι τράπεζες να τους δανείσουν, με εκχώρηση της άδειας εγκατάστασης και με αποπληρωμή του χρέους έως και σε 20 χρόνια. Το κόστος κυμαίνεται από 35.000 έως 45.000 ευρώ ανά 10 KW εγκατάστασης Η ετήσια απόδοση μιας τέτοιας εγκατάστασης έχει υπολογισθεί σε 15% του κεφαλαίου, δηλ. σε 6-12 χρόνια γίνεται απόσβεση.

Πολλοί αγρότες, που βρίσκονται σε απόγνωση, νομίζουν ότι με τα φωτοβολταϊκά θα «πιάσουν την καλή», είτε ως παραγωγοί ρεύματος είτε ως έμποροι αδειών. Ανάλογα έπραξαν πολλοί απ’ αυτούς με τις αγροτικές επιδοτήσεις της ΕΟΚ-Ε.Ε., που τις έπαιρναν όχι για να παράγουν, αλλά για να θάβουν (να «αποσύρουν») τα προϊόντα τους, δηλ. να ζουν παρασιτικά. Επειδή αυτές οι επιδοτήσεις καταργούνται πλήρως το 2013, νομίζουν ότι τα φωτοβολταϊκα θα μετεξελιχθούν στο νέο χρηματιστήριο. Δε θυμούνται ότι την εποχή Σημίτη πολλοί αγρότες (και με δική τους μεγάλη ευθύνη) έχασαν περιουσίες. Και δεν κατανοούν ότι με τα φωτοβολταϊκά θα βγουν και πάλι χαμένοι, γιατί θα δουλεύουν για τις τράπεζες, τους επιτήδειους και τους μεσάζοντες. Δε γνωρίζουν φαίνεται ότι ο χρόνος ζωής των φωτοβολταϊκών κυμαίνεται στα 20-30 χρόνια και ότι θα είναι τότε υποχρεωμένοι να τα αποψιλώσουν.

Πολιτική ομηρία

Πριν αρχίσουν να κάνουν αιτήσεις οι αγρότες είχαν ήδη συσσωρευτεί αιτήσεις επιχειρηματιών για άμεση υλοποίηση, που αντιστοιχούν σε φωτοβολταϊκά ισχύος περίπου 4.000 MW. Εάν προστεθούν σ’ αυτά και τα αναμενόμενα 1.500 MW των αγροτών, θα υπάρχει συνολικό ενδιαφέρον ισχύος 5.500 MW, όταν η συνολική εγκατεστημένη ισχύς της ΔΕΗ σήμερα είναι της τάξης των 13.000 MW. Δεν είναι όμως δυνατόν να υπερβεί η ισχύς των φωτοβολταϊκών το 20% της συνολικής ισχύος, λόγω του πολύ μεγάλου κόστους παραγωγής, το οποίο επιδοτείται. Το 2020 προβλέπεται ισχύς φωτοβολταϊκών μόνο 2.200 MW.

Είναι προφανές ότι η πολιτική κάστα (κεντρική και τοπική) καλλιεργεί προσδοκίες, για να κρατά σε πολιτική ομηρία για άλλη μια φορά τους αγρότες, τώρα που θα τελειώσουν οι επιδοτήσεις και οι καλλικράτειες εκλογές έρχονται. Όσοι και πάλι «τσιμπήσουν», θα είναι άξιοι της μοίρας τους, όμως το «μάρμαρο» θα το πληρώσουμε όλοι.