Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία τα γεγονότα που ανάγκασαν τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας να ματαιώσει τη συνάντησή του με τον Αλβανό Πρόεδρο Μοϊσίου κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αλβανία. Ήταν μια στημένη διαδήλωση από κρατικούς και άλλους παράγοντες, που στόχο είχαν τη δημιουργία εντυπώσεων και τη διεθνοποίηση του δήθεν προβλήματος. Τελευταία το θέμα των Τσάμηδων έρχεται με ένταση στην επικαιρότητα από τις πολιτικές δυνάμεις της Αλβανίας, κυρίως το Σοσιαλιστικό Κόμμα σ αυτή τη φάση (ενώ παλιότερα πρωτοστατούσε το κόμμα του σημερινού πρωθυπουργού Μπερίσα) και συνδέεται με τα οράματα του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, εν όψει μάλιστα της ντε γιούρε ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου.
Όμως ποιος υποδαυλίζει τον αλβανικό αλυτρωτισμό και προωθεί την ιδέα της μεγάλης Αλβανίας; Γιατί τώρα ξαφνικά κάποιοι θυμήθηκαν ότι είναι Αλβανοτσάμηδες ή απόγονοί τους και άρχισαν να προκαλούν, να απαιτούν και να απειλούν; Όλα είναι υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, που (σύμφωνα με τον Έλληνα καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του HOWARD Σταύρου) σχεδιάζει την ίδρυση της μεγάλης Αλβανίας από το 1992 και ενισχύει τους ξανθούς μουσουλμάνους των Βαλκανίων, σε Βοσνία-Κόσοβο-Σκόπια-Αλβανία και Τουρκία, αφ ενός για να δείξουν στους ’ραβες ότι αγαπούν και στηρίζουν ομόθρησκούς τους και αφ ετέρου για να δημιουργήσουν ισχυρά ερείσματα στα ασταθή και ταραγμένα Βαλκάνια.
Η σχέση ΗΠΑ-Αλβανίας συμπεραίνεται και αποδεικνύεται από γεγονότα και μεθοδεύσεις. Η αμερικανίδα πρέσβειρα στην Αλβανία είναι σύζυγος του αμερικανού πρέσβυ της Αθήνας. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ο αμερικανός πρέσβυς στα Τίρανα συμμετείχε επίσημα στα υπουργικά συμβούλια της προηγούμενης Αλβανικής Κυβέρνησης του Μπερίσα. Οι Αλβανοί στις συγκεντρώσεις τους και τις πρόσφατες ¨διαδηλώσεις¨ τους κραδαίνουν και αμερικανικές σημαίες. Αμερικανικές οργανώσεις για τα ¨ανθρώπινα δικαιώματα¨ ή οργανώσεις που ελέγχονται από Αμερικανούς κατηγορούν την Ελλάδα ότι καταπιέζει Αλβανούς, Τσάμηδες, ¨Μακεδόνες¨, Πομάκους, τουρκόφωνους μουσουλμάνους. Η ¨Ομάδα Διεθνών Κρίσεων¨, ICG, σε έκθεσή της αναλύει το πρόβλημα των αλβανικών ¨μειονοτήτων¨ σε Κόσοβο, Σκόπια, Σερβία και Ελλάδα, αναφέροντας μάλιστα το ¨διωγμό¨και την ¨εθνοκάθαρση¨ που έκανε η Ελλάδα το 1944 εις βάρος 35.000 Τσάμηδων. Όμως δεν αναφέρει τίποτα για το διωγμό 200.000 Σέρβων στο Κόσοβο κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ και την καταστροφή και εμπρησμό 150 εκκλησιών, δεν αναφέρει τίποτα για τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, δεν αναφέρει τίποτα για την τουρκική κατοχή της Κύπρου, τους χιλιάδες Κύπριους πρόσφυγες και αγνοούμενους, τις καταστροφές εκκλησιών, μνημείων και νεκροταφείων και τις αρπαγές περιουσιών των διωγμένων Ελληνοκυπρίων. Επιλεκτική ευαισθησία; Όχι, απλά οργανωμένη αναισθησία.
Με τέτοιους συμμάχους, λοιπόν, οι Αλβανοί ονειρεύονται αλβανοαμερικανική πολιτική ένωση, που να περιλαμβάνει εδάφη του Μαυροβουνίου, της Νότιας Σερβίας, των Σκοπίων, το Κόσοβο και, αν είναι δυνατόν, ελληνικές περιοχές μέχρι την Πρέβεζα και τα Ιωάννινα. Μαθαίνουν στα παιδιά τους στο σχολείο και στα ελληνόπουλα της Β. Ηπείρου- ότι οι «Έλληνες ιμπεριαλιστές» κατέχουν κομμάτι της νότιας Αλβανίας και φανατίζουν θρησκευτικά τη νεολαία τους, με βοήθεια από το Πακιστάν. Αυτό που δε βλέπουν είναι η τύχη που τελικά έχουν οι αντίστοιχοι σύμμαχοι των Αμερικανών στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία κλπ.
Οι νεοεμφανιζόμενες οργανώσεις των Τσάμηδων με ηλεκτρονικές σελίδες στο διαδίκτυο και ναρκοδολάρια ενισχύουν την επιρροή τους στα Τίρανα και διεθνώς και προβάλλουν με κάθε τρόπο τα αλυτρωτικά τους αιτήματα. (Τα ναρκοδολάρια προέρχονται από τη μαφία των Τσάμηδων, στα χέρια της οποίας πέρασε η διακίνηση ναρκωτικών, που προέρχονται από το Κόσοβο -προτεκτοράτο των ΗΠΑ πλέον- και, μέσω του άξονα Φιέρι-Αυλώνα-’γιοι Σαράντα, προωθούνται στην Ιταλία και ολόκληρη την Ευρώπη.) Ο Σύλλογος Τσαμουριάς στέλνει επιστολές καταγγέλλοντας τους «Έλληνες σωβινιστές» ότι εκδίωξαν με γενοκτονία τον τσάμικο πληθυσμό και η ¨΄Ενωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Τσαμουριάς¨, που δρά στην Αμερική, ζητεί από τον Μπους, εκ μέρους των χιλιάδων αμερικανών πολιτών με τσάμικη καταγωγή, να θέσει το ζήτημα των περιουσιών τους στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Φαίνεται να λησμονούν ότι οι (σαφώς λιγότεροι από 35.000) που είχαν παραμείνει στη Ελλάδα, παρά τη συμφωνία ανταλλαγής του 1923, ήσαν συνεργάτες των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών, λεηλατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα, και αποχώρησαν, φοβούμενοι τις συνέπειες του δοσιλογισμού τους.
Η αντίδραση του Κ. Παπούλια στη συγκεκριμένη πρόκληση ήταν η ενδεδειγμένη, προφανώς ύστερα από συνεννόηση με το Υπ. Εξωτερικών. Όμως γενικά η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να υποβαθμίσει το θέμα, ενισχύει (χωρίς όρους) με βοήθεια 184 εκατομμυρίων ευρώ την Αλβανία, προτρέπει και επιδοτεί Έλληνες επιχειρηματίες να επενδύουν στη γειτονική χώρα, υπακούοντας στις ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές εντολές. Με αυτό τον τρόπο δεν αποθαρρύνονται οι αλβανικοί κύκλοι που προωθούν τις επεκτατικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας και δεν αποκαθίστανται οι αναγκαίες σχέσεις εμπιστοσύνης, για την ασφάλεια και την ειρήνη στα Βαλκάνια. Επιπλέον πρέπει να σχεδιαστεί μια σωστή πολιτική για την αντιμετώπιση ενδεχόμενων προβλημάτων από τις εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανών οικονομικών μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα, οι οποίοι προτρέπονται από τον ΣΥΝ και άλλους ευρωπαϊστές να αυτοχαρακτηριστούν ως αλβανική μειονότητα της Ελλάδας και να ψηφίζουν στις εκλογές.
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Εργοστάσια κλείνουν, οι επιχειρηματίες ευημερούν
Κλείνουν μία μία οι ελληνικές επιχειρήσεις και, ιδίως οι κλωστοϋφαντουργικές, μετεγκαθίστανται οι περισσότερες στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, αφήνοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Μάλιστα πολλές από αυτές επιδοτήθηκαν προηγουμένως με κρατικά κονδύλια και δανειοδοτήθηκαν από τις τράπεζες, προκειμένου να διατηρήσουν και να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Πολλοί από τους επιχειρηματίες εκβίαζαν τότε με κλείσιμο και απολύσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν επιδο-τήσεις και χρηματοδότηση, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους, που συνηγορούσαν υπέρ του επιχειρηματία.
Σύμφωνα με τους ισχύοντες «αναπτυξιακούς» νόμους, θα έπρεπε οι επιδοτούμενες επιχειρήσεις να διατηρήσουν για 5 ή 10 χρόνια τις θέσεις εργασίας. Παρ όλα αυτά οι επιχειρηματίες έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους νόμους, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας με απολύσεις ή κλείνοντας τις επιχειρήσεις τους. Και δεν έφθανε μόνο αυτό, η ΕΕ επιδοτούσε και επιδοτεί την εγκατάσταση των ελληνικών επιχειρήσεων στις βαλκανικές χώρες από την εποχή της κυβέρνησης Σημίτη με χρηματοδοτικά προγράμματα και ποσά τεράστια. Έτσι οι προαναφερόμενοι επιχειρηματίες, αφού εισέπρατταν τις εγχώριες επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις, έπαιρναν και τα κονδύλια της Ε.Ε., έκλειναν τα εδώ εργοστάσια και τις βιοτεχνίες τους και εγκαθίσταντο στη Βουλγαρία και στα Σκόπια, κυρίως.
Η ΓΣΕΕ δημοσίευσε κατάλογο με 110 επιχειρήσεις, που έκλεισαν κατά το χρόνο διακυβέρνησης της Ν.Δ., με συνέπεια να βγούν στην ανεργία 16.500 εργαζόμενοι. Δεν ανέφερε τι έγινε την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ούτε πού δόθηκαν τα τεράστια ποσά των επιδοτήσεων και τα οποία γνωρίζει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, επειδή μετέχει με εκπρόσωπό της στη διαδικασία έγκρισης των επιδοτήσεων.
Η απόγνωση των απολυμένων, που οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας, τους έκανε ακόμη και να παρελάσουν με μαύρες σημαίες στη Νάουσα την 28η Οκτωβρίου, προσδοκώντας πιθανόν την επαναλειτουργία των εργοστασίων κλωστοϋφαντουργίας Λαναρά, που έκλεισαν. Δυστυχώς, αυτό είναι αυταπάτη και δεν πρόκειται να συμβεί. Ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, που θησαυρίζει απαξιώνοντας την επιχείρησή του, είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Όλες οι κυβερνήσεις, με το πρόσχημα της ανάπτυξης, επιδοτούν τους επιχειρηματίες με διάφορους τρόπους. ’μεσα με επιδοτήσεις και έμμεσα με δραστική μείωση της φορολογίας, μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, μείωση ή επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών κ.λ.π. Όμως, αντί ανάπτυξης, πλουτίζουν οι επιχειρηματίες. Νωπή είναι η υπόθεση των προβληματικών επιχειρήσεων, που τις εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους, αφού είχαν θησαυρίσει, και τις ανέλαβε το κράτος (δηλ. ο ελληνικός λαός) να τις εξυγιάνει. Αφού ο λαός πλήρωσε τα σπασμένα, οι επιχειρήσεις αυτές επεστράφησαν εν πολλοίς στους παλαιούς τους ιδιοκτήτες από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η ελληνική αστική τάξη ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνει εθνική. Είναι κρατικοδίαιτη και εμπορομεσιτική και θεωρεί αδιανόητο να κερδίζει από την εγχώρια παραγωγή. Η σχέση της με τις κυβερνήσεις είναι στενή, για την εξασφάλιση προνομίων. «Να τα έχουμε καλά με το δοβλέτι», έλεγε ο Μποδοσάκης. Τώρα πλέον προστάτης της είναι η ΕΕ.
Έτσι το μόνο που θα μπορούσαν να «υποσχεθούν» οι κυβερνήσεις στους απολυμένους είναι το γλίσχρο και πρόσκαιρο επίδομα ανεργίας και η «παραπομπή» των επιχειρηματιών που τσέπωσαν τις επιδοτήσεις στη δικαιοσύνη, που, δυστυχώς, με το σύστημα που υπάρχει στη χώρα μας, παριστάνει την τυφλή μόνο στους αδύνατους. Οι επιχειρηματίες αυτοί, κι αν ακόμη τιμωρηθούν για τα μάτια του κόσμου, θα έχουν προηγουμένως αποκομίσει τεράστια ποσά.
Η ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ
Τα αίτια της κρίσης της εγχώριας παραδοσιακής κλωστοϋφαντουργίας οφείλονται σωρευτικά στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ-ΕΕ, στην εισαγωγή του ευρώ και την αποδοχή, μέσω ΕΕ, των όρων του αμερικανικών συμφερόντων ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), που επιβάλλει άνοιγμα της εσωτερικής αγοράς σε διάφορα ξένα προϊόντα. Στην περίπτωση της κλωστοϋφαντουργίας αυτό αφορά τα αντίστοιχα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας, για τα οποία είχαμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε». Ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας πριν την ένταξή μας στην ΕΟΚ κατείχε το 25% του συνόλου των εξαγωγών της χώρας. Το 1989 καταργήθηκαν οι κρατικές εξαγωγικές ενισχύσεις στην κλωστοϋφαντουργία, που τότε ήταν το 27% της αξίας των προϊόντων. Σύμφωνα με μελέτη του Υπουργείου Ανάπτυξης, ακόμη και σήμερα ο κλάδος έχει σημαντικές προοπτικές εξαγωγικής ανάπτυξης.. Επίσης ο κλάδος δεν υπέστη τις επιθετικές εξαγορές ελληνικών επιχειρήσεων από τους ξένους της πρώτης δεκαετίας μετά την ένταξη, επειδή προφανώς δεν προσφερόταν ως χώρος δικτύων πώλησης εισαγόμενων, σε αντίθεση με αυτό που συνέβη με τον κλάδο των τροφίμων. Ούτε τους ενδιέφερε να παράγουν οι ίδιοι στη χώρα μας. ’λλωστε η κλωστοϋφαντουργία στην Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, επειδή κατέχει το 90% της κοινοτικής παραγωγής της πρώτης ύλης, δηλ. του βαμβακιού. Εξακολουθεί να αποτελεί ακόμη και σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους βιομηχανικούς κλάδους της χώρας μας, απασχολώντας περίπου 110 χιλιάδες εργαζομένους.
Όμως, παρά τις σχετικά ευνοϊκές αυτές προϋποθέσεις, οι επιχειρηματίες, εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, δεν επένδυαν τις χρηματοδοτήσεις και τα κέρδη τους για τεχνολογική αναβάθμιση και αλλαγή της παραγωγής τους σε προϊόντα ποιότητας, για τα οποία δε θα είχαν ανταγωνισμό από τα κινεζικά και λοιπά ξένα προϊόντα. Αντίθετα οι περισσότεροι διατήρησαν τον παλαιό εξοπλισμό και την παραδοσιακή παραγωγή, επωφελούμενοι, εκτός των άλλων, και από τη χρηματιστηριακή «φούσκα» του 1999-2000.
Αυτοί οι επιχειρηματίες, που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια μόνο και μόνο για τα φθηνότερα μεροκάματα, είναι καταδικασμένοι να κλείσουν, επειδή μετά από κάποια χρόνια με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου θ ανέβουν και εκεί οι αμοιβές.
Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως η «Ελληνική Υφαντουργία», που, αφού αναβάθμισε τον τεχνολογικό της εξοπλισμό και την παραγωγική της δομή, παράγει δεκάδες τύπους νέων εξελιγμένων υφασμάτων (και όχι τα κλασικά υφάσματα denim), χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ελληνικό βαμβάκι. Κατέχει το 60% της ελληνικής αγοράς και το 80% της παραγωγής της εξάγεται. Στα πλαίσια, όμως, της ΕΕ η ανάπτυξη τέτοιων παραγωγικών μονάδων είναι επισφαλής. Στην περίπτωση που το ξένο κεφάλαιο, που επιβάλλει τους κανόνες του μέσω της Κομισιόν, τις θεωρήσει ως επικίνδυνο ανταγωνιστή, μπορεί να τις καταστήσει μη ανταγωνιστικές και να τις οδηγήσει σε μαρασμό, όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. την ελληνική φαρμακοβιομηχανια).
Στην Ελλάδα η κλωστοϋφαντουργία και γενικότερα η βιομηχανία δεν είναι καταδικασμένες να κλείσουν, όπως θέλουν να μας πείσουν κυβερνήσεις, ΜΜΕ και ΕΕ. Προϋπόθεση όμως είναι να αποχωρήσουμε από την ΕΕ και τον ΠΟΕ και να υπάρξουν επιτέλους ελληνικές κυβερνήσεις, που θα ενεργοποιήσουν παραγωγικά και αναπτυξιακά την ελληνική κοινωνία.
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Περιπλέκονται όλα τα προβλήματα
Το ειδύλλιο ανάμεσα στην ελληνική και την αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται ότι διαδέχεται μια περίοδος αμοιβαίας καχυποψίας και αφανών κτυπημάτων, παρότι επισήμως οι σχέσεις δεν έχουν διαταραχθεί. Φαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση είδε καθυστερημένα αυτό που όφειλε να προβλέψει εξ αρχής, δηλ. ότι η πλήρης ευθυγράμμιση με την αμερικανική πολιτική όχι μόνο δε θα απέδιδε κανένα κέρδος στην Ελλάδα (π.χ. ανεκτή ονομασία για τα Σκόπια, ουδετερότητα στο Λουξεμβούργο), αλλά αντιθέτως θα επιδείνωνε τη θέση της χώρας μας διεθνώς. Έτσι η ελληνική κυβέρνηση:
Απέρριψε ως απαράδεκτο το νέο σχέδιο Νίμιτς για το όνομα των Σκοπίων, με ύφος που δεν έκρυβε την οργή της για την «αχαριστία» των Αμερικανών.
Δεν αποδοκίμασε (όπως έκανε π.χ. το ΑΚΕΛ) τις δηλώσεις του Κύπριου πρέσβυ Τ. Τζιωνή, έμπιστου του προέδρου Τ. Παπαδόπουλου, που
για πρώτη φορά είπε ότι το σχέδιο Ανάν είναι νεκρό.
Δημοσιοποίησε τη σύλληψη υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας, που κατείχε μεγάλη ποσότητα όπλων.
Κάλυψε τη σκληρή στάση του προέδρου Κ. Παπούλια απέναντι στις αλβανικές προκλήσεις (βλ. σχετικό άρθρο).
Ανέβαλε επ αόριστον την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία.
Όλ αυτά δε συνιστούν, βεβαίως, μια άλλη πολιτική στα εθνικά θέματα, αλλά τουλάχιστον (ελπίζουμε να) δηλώνουν κάποια όρια στην πολιτική της υποτέλειας.
Η οικονομική πολιτική ασκείται από την Ε.Ε.
Αντιθέτως, στα οικονομικά και κοινωνικά θέματα δόγμα της ελληνικής κυβέρνησης είναι η πλήρης υπακοή στις Βρυξέλες, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ένταση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και αναστάτωσης. Ο επίτροπος Αλμούνια έχει αναδειχθεί σε «τσάρο» της ελληνικής οικονομίας και απαιτεί σκλήρυνση της λιτότητας και επιμήκυνση της περιόδου εφαρμογής της. Αμέσως ο Αλογοσκούφης ανακοίνωσε ότι η λιτότητα δε θα διαρκέσει 2 χρόνια, αλλά 8!
Ο ίδιος υπουργός θριαμβολογούσε ότι μας επέτρεψαν την τιτλοποίηση, δηλ. το νέο δανεισμό του κράτους. Μετά την παρέμβαση Αλμούνια, αναγκάστηκε να αλλάξει τον προϋπολογισμό του 2006, να αφαιρέσει την τιτλοποίηση και να επιβαρύνει με 2 δισ. ευρώ τους οικονομικά ασθενέστερους, για να καλύψουν τα χρέη του κράτους.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία σε ένα χρόνο η αύξηση των μισθών ήταν 2,5%, ο πληθωρισμός 3,5%, άρα μόνο γι αυτό το λόγο οι μισθωτοί έχασαν το 1% του μισθού τους (τα πραγματικά στοιχεία είναι χειρότερα). Παράλληλα ετοιμάζεται νέο κύμα φορολογικών επιβαρύνσεων, ενώ η προσπάθεια να συμμαζευτούν οι «νταβατζήδες» εξελίχθηκε σε φιάσκο (βλ. σχετικό άρθρο).
Τέλος αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα της ανάληψης της Ολυμπιάδας (άλλος «εθνικός στόχος» αυτός!), με τα υπέρογκα ποσά που αρχίσαμε να δίνουμε για την εξόφληση των δανείων, κάτι που επιμελώς προσπαθούν να υποβαθμίσουν οι υπέρμαχοι της ανάληψης πολιτικοί και οι εργολάβοι-ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, που θησαύρισαν με τα ολυμπιακά έργα.
Πολιτική αναταραχή
Στη Ν.Δ. οι διαμάχες μεταξύ υπουργών και οι δυσαρέσκειες των βουλευτών συμπληρώνουν την εικόνα απραξίας και αδυναμίας διακυβέρνησης. Σοβαρά προβλήματα δημιουργεί πάντα το μητσοτακέικο, ιδίως όσο δε γίνεται ανασχηματισμός, αλλά κι αν ποτέ γίνει όσο η Ντόρα (προβεβλημένη των ΜΜΕ, να ομιλεί επί παντός του επιστητού) δε φαίνεται να έχει καθόλου βέβαιο το επίζηλο χαρτοφυλάκιο των εξωτερικών. Ο Καραμανλής αντιδρά με περιοδείες στην επαρχία και διαρροές περί επικείμενων εκλογών μέσα στο 2206.
Μεγαλύτερη είναι η κρίση στα δύο κόμματα του εκσυγχρονισμού. Ο Σημίτης με την έκδοση του βιβλίου του δηλώνει «παρών», προσπαθεί να συσπειρώσει την ομάδα του (όσους απέμειναν) και να έχει ρόλο στις μελλοντικές εξελίξεις (εντός ή εκτός ΠΑΣΟΚ). Ο Γιωργάκης αντέδρασε με τη δήλωση ότι επιδιώκει σταθερά την ανανέωση του ΠΑΣΟΚ (προφανώς με στελέχη του επιπέδου της κ. Ματσούκα). Οι παλιότεροι δε σκοπεύουν, φυσικά, να παραμείνουν αδρανείς.
Στο ΣΥΝ έχει επιβληθεί ένα είδος άτυπης δυαρχίας. Η μειοψηφία, με κύριο εκφραστή τον τ. πρόεδρό του Ν. Κωνσταντόπουλο και με την προκλητική υποστήριξη των ΜΜΕ, απαιτεί θρασύτατα την υποταγή της πλειοψηφίας στη γραμμή της. Το κόμμα μοιάζει περισσότερο με συστεγαζόμενα σωματεία.
Το ΚΚΕ είχε μια πολύ θετική παρέμβαση γύρω από τα ζητήματα της εθνικής επετείου (παρελάσεις κλπ.), αλλά στους μαζικούς χώρους επιμένει στις ξεχωριστές κινητοποιήσεις, που είναι σε βάρος και του γενικότερου κινήματος, αλλά (νομίζουμε) και του ίδιου του ΚΚΕ.
Η κατάσταση περιπλέκεται με την εμπλοκή εκκλησιαστικών και πολιτικών πραγμάτων. Οι «εκσυγχρονιστές» απαιτούν άμεσο χωρισμό εκκλησίας και κράτους. Θεωρούμε ότι το ζήτημα έχει πολλές πτυχές και απαιτεί σοβαρή και σε βάθος συζήτηση.
Τέλος, ο πόλεμος μεταξύ των «νταβατζήδων» καλά κρατεί και αποκαλύπτει μικρό μέρος της διαπλοκής (και η κ. Φυντανίδη, λοιπόν!). Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία χθεσινοί σύμμαχοι γίνονται οι χειρότεροι εχθροί και αντιστρόφως. Όσο για το ύφος και το ήθος των κυρίων που ουσιαστικά κυβερνούν την Ελλάδα ελπίζουμε οι πολίτες να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους και να ξανασκεφτούν την πολιτική τους στάση.
Για τους επόμενους μήνες, πάντως, προβλέπεται ανεβασμένο πολιτικό θερμόμετρο.
Κατηγορία
Φύλλο 107 Νοεμβρίου 2005
Αμφισβητείται ο Μπους στις ΗΠΑ
Η τυχοδιωκτική πολιτική του Μπους, αποτέλεσμα άκρατης βουλιμίας, ανιστόρητης τύφλωσης και παραλογισμού, όχι μόνο επέφερε (και επιφέρει ακόμη) τρομακτικά δεινά στην ανθρωπότητα, αλλά (όπως είχε προβλέψει το ΑΣΚΕ) σύντομα οδήγησε σε αδιέξοδο την αμερικανική πολιτική, έβλαψε και τις ίδιες τις ΗΠΑ, συνέβαλε στην αφύπνιση λαών και κινημάτων και ενέτεινε την αμφισβήτηση της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, ανοίγοντας το δρόμο για προοδευτικές εξελίξεις σ όλη τη γη.
Η μεγαλύτερη μερίδα του συστήματος στις ΗΠΑ, αφού υποστήριξε το Μπους 2 φορές να εκλεγεί πρόεδρος, τώρα παίρνει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις απ αυτόν, τα ΜΜΕ τον έχουν συνεχώς στο στόχαστρο, του καταλογίζουν προσωπικά τις εμφανείς αποτυχίες και φαίνεται ότι οι ΗΠΑ με το νέο τους Πρόεδρο ετοιμάζονται να αλλάξουν πολιτική, τουλάχιστον στο επίπεδο των εντυπώσεων.
Ακόμη και με τον Καναδά οι σχέσεις των ΗΠΑ έχουν διαταραχθεί και η «έχθρα» με τις ΗΠΑ έχει αναδειχθεί σε ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης εν όψει των εκλογών της 23ης Ιανουαρίου, σε σημείο που ο Αμερικανός πρέσβης στην Οτάβα να μιλήσει για «επικίνδυνο κατήφορο»!
Οι εκλογές στη Βολιβία
Εδώ και λίγα χρόνια στη Λατινική Αμερική κατακτούν την εξουσία δυνάμεις εχθρικές προς τις ΗΠΑ. Ήδη το μεγαλύτερο μέρος της έχει αριστερά-προοδευτικά καθεστώτα, από μετριοπαθή (πχ. Λούλα στη Βραζιλία) έως επαναστατικά (πχ. Τσάβες στη Βενεζουέλα). Στην αλυσίδα προστέθηκε από το Δεκέμβριο η Βολιβία, με την εκλογή του επαναστάτη Ινδιάνου Έβο Μοράλες στο προεδρικό αξίωμα.
Η εκλογή αυτή έχει μεγάλη σημασία (και όχι μόνο για τη Λατ. Αμερική), για τους εξής λόγους: 1) Δεν είναι αποτέλεσμα μιας απλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, αλλά ενός τεράστιου λαϊκού κινήματος, που ανέτρεψε 2 προέδρους, μετά από μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις, με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων κλπ. 2) Ο Μοράλες (όπως και οι σύντροφοί του) έχει λαϊκή καταγωγή (αρχικά βοσκός και μετά εργάτης-συνδικαλιστής) και δείχνει αποφασισμένος να μείνει πιστός στην ταξική του θέση. Ανακοίνωσε τη μείωση στο μισό του μισθού του και των υπουργών του και κάλεσε τους βουλευτές να κάνουν το ίδιο. Ελπίζουμε ότι έχει αξιολογήσει τις εμπειρίες άλλων χωρών, στις οποίες οι «εκπρόσωποι» των λαών μετατράπηκαν σε νέες άρχουσες κάστες. 3) Είναι αποφασισμένος να θέσει το φυσικό πλούτο της χώρας του στην υπηρεσία του λαού και ιδίως το φυσικό αέριο (2η παραγωγός χώρα στη Λ. Αμερική), που μέχρι τώρα το λυμαίνονται οι ξένοι. 4) Πριν καν αναλάβει τα καθήκοντά του, πραγματοποίησε περιοδεία στο εξωτερικό (Ισπανία, Γαλλία, Κίνα, Ιράν, Ν. Αφρική κλπ.), όπου εξασφάλισε σημαντικές συνεργασίες, που θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει την αναμενόμενη αμερικανική εχθρότητα, επιδεικνύοντας σπουδαίες πολιτικές ικανότητες. 5) Επειδή είναι Ινδιάνος, η εκλογή του αφυπνίζει ιθαγενείς και μιγάδες σ όλη την ήπειρο, που αποτελούν τα πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα, ιδίως στο Περού, το Εκουαδόρ και το Μεξικό, όπου υπάρχουν πολλοί Ινδιάνοι. Ήδη ο ηγέτης των Ζαπατίστας Μάρκος ξεκινάει δεύτερη περιοδεία, εν όψει των προεδρικών εκλογών του Μεξικού, με σκοπό τη δημιουργία πολιτικής συμμαχίας προοδευτικών δυνάμεων, που θα διεκδικήσει όχι μόνο πλέον τα δικαιώματα των Ινδιάνων, αλλά την εξουσία.
Ο χορός φαίνεται θα συνεχιστεί μέσα στο 2006 με την προβλεπόμενη νίκη των Σαντινίστας στη Νικαράγουα και πιθανόν και αλλού. Ισχυρό όπλο είναι ο νέος τηλεοπτικός σταθμός, που στήθηκε από επαναστατικά καθεστώτα της Λ. Αμερικής, χρηματοδοτείται κυρίως από τη Βενεζουέλα και εκπέμπει σ όλη την ήπειρο, σπάζοντας το μονοπώλιο του CNN.
Ιράν Ιράκ
Τα βάσανα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν τελειώνουν στην Αμερική. Στο Ιράκ είναι προφανές ότι η νίκη που υποσχέθηκε ο Μπους δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, ο αριθμός των νεκρών Αμερικανών στρατιωτών αυξάνεται αλματωδώς και η «μεταπολίτευση» που μεθοδεύτηκε απέτυχε παταγωδώς.
Ο Ιρανός πρόεδρος Αχμαντινετζάντ προκαλεί Αμερικανούς και Ισραηλινούς, συνεχίζει το πυρηνικό του πρόγραμμα, παρά τις απειλές των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που με θράσος απαιτούν να διαθέτει το Ισραήλ πυρηνικά, αλλά όχι το Ιράν. Όμως, «ο λαός μας δεν πρόκειται να τρομοκρατηθεί από τη φασαρία σας και θα συνεχίσει σταθερά το δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου», δήλωσε ο Ιρανός πρόεδρος, έχοντας την κάλυψη της αντιπολίτευσης (Ραφτσαντζανί). και τη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων της χώρας του, στα οποία ανήκει. Ο Φιντέλ Κάστρο τον υποστήριξε ανοιχτά και ο Τσάβες τον κάλεσε στη Βενεζουέλα!
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Στις 27/12/05 τέθηκε σε τροχιά ο πρώτος ευρωπαϊκός δορυφόρος Giove A ενός δορυφορικού συστήματος πλοήγησης.
Οι ευρωπαϊστές πανηγύρισαν ότι η «Ευρώπη» σπάει το μονοπώλιο των ΗΠΑ και καθίσταται αυτόνομη. Όμως, η Ε.Ε. πρώτα πήρε άδεια από τις ΗΠΑ και δεσμεύτηκε ότι το σύστημά της θα είναι συμβατό με το αντίστοιχο αμερικανικό GPS, θα έχει κοινές προδιαγραφές με αυτό, ότι δε θα παρεμβάλλεται στις δικές του συχνότητες και ότι η χρήση του δε θα είναι σε καμιά περίπτωση στρατιωτική.
Τόση αυτονομία!
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Στις 14/12/05 η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε κείμενο «για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» και εισηγείται την υιοθέτησή του από την ολομέλεια, που θα συνέλθει στο τέλος Ιανουαρίου. Στο κείμενο εκφράζεται η δυσφορία που «κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες», σαν να είναι υποχρεωμένοι οι λαοί να ρωτούν τα ευρωπαϊκά μυστικοσυμβούλια με ποιο σύστημα να κυβερνηθούν. Έτσι καλύπτεται το δόγμα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Ευρώπη ότι έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να ανατρέπουν όποια καθεστώτα δεν τους αρέσουν. Δυσφορία εκφράζεται επίσης που «οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα», αποκαλώντας «διεθνή κοινότητα» τα κέντρα εξουσίας της άγριας καπιταλιστικής Δύσης και προδίδοντας τη δική τους κατ εξοχήν ολοκληρωτική νοοτροπία.
Κραυγαλέα υποκρισία
Βεβαίως τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν αντιδημοκρατικά και αυταρχικά (γι αυτό το ΑΣΚΕ δεν τα θεωρεί πρότυπα προς μίμησιν, αλλά παραδείγματα προς αποφυγήν και από το 1986 είχε προβλέψει την κατάρρευσή τους). Αλλά μόνον εκεί έγιναν εγκλήματα; Τι απέγιναν οι Ινδιάνοι της Αμερικής; Τι έγινε στις αποικίες της Αφρικής και της Ασίας; Τι έκαναν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και τι κάνουν σήμερα στο Ιράκ; Τι κάνουν καθημερινά και επί δεκαετίες οι Ισραηλινοί στην Παλαιστίνη; Τι έκαναν οι ΝΑΤΟϊκοί στη Γιουγκοσλαβία; Τι έγιναν οι Τζορτζ και Ρόμπερτ Κένεντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ; Ποιος είναι υπεύθυνος σήμερα για τους θανάτους εκατομμυρίων παιδιών από την πείνα και τις αρρώστιες στον Τρίτο Κόσμο, αν όχι αυτοί που υπαγορεύουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης; Ποιος πρέπει να περάσει από δίκη πριν το Μπους, το Μπλερ και το Σαρόν; Κραυγάζει, λοιπόν, η υποκρισία τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Γιατί ξεκίνησε τώρα αυτή η εκστρατεία;
Ίσως βλέπουν ότι τα παραμύθια περί τρομοκρατίας αποκαλύφθηκαν, τουλάχιστον στην Ευρώπη, και δεν περνάνε πια, οπότε προκύπτει η ανάγκη ενός άλλου «δαίμονα», που να δικαιολογεί την πολιτική τους. Η αναβίωση του «κομμουνιστικού κινδύνου», που στο παρελθόν απεδείχθη αποτελεσματικός, είναι μια ιδέα που φαίνεται ότι θα δοκιμαστεί, πολύ περισσότερο που η πολιτική της Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αν με τόση ευκολία χαρακτήριζαν «τρομοκρατικές» οργανώσεις που αγωνίζονται για εθνική απελευθέρωση ή δημοκρατία, δεν είναι καθόλου δύσκολο να χαρακτηριστούν «κομμουνιστές» (ή «συνοδοιπόροι»;) όποιοι αντιδρούν στην κοινωνική βαρβαρότητα και την αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση. Ήδη στην Τσεχία η Κομμουνιστική Νεολαία ετέθη εκτός νόμου. Όλ αυτά, σε συνδυασμό με τους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους της Ε.Ε., επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για κάθε λαϊκή αντίδραση. Αλλά, βέβαια, τι περίμενε κανείς, όταν η Ε.Ε. με το προτεινόμενο και απορριφθέν Ευρωσύνταγμα επιχειρεί να κατοχυρώσει συνταγματικά τον καπιταλισμό στην πιο χυδαία και ακραία μορφή και να προετοιμάσει την καταδίωξη όποιου τον αντιστρατεύεται;
Ο διαβόητος κ. Λίντμπλαντ
Αποκαλυπτικό των προθέσεών τους είναι ότι διάλεξαν ως εισηγητή του κειμένου το διαβόητο Σουηδό ευρωβουλευτή Γ. Λίντμπλαντ, ο οποίος σε συνεντεύξεις του χαρακτηρίζει τη Γαλλική Επανάσταση «απεχθή»(!), ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ δε διέπραξαν εγκλήματα(!!), ότι στην Τουρκία συντελείται ένα θαύμα εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού(!!!), ότι οι Έλληνες πρέπει να πείσουμε τους Ελληνοκύπριους να δεχθούν το σχέδιο Ανάν κλπ.
Με τέτοιους πολιτικούς εγκεφάλους και τέτοια νοοτροπία δε νομίζουμε ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός θα ξεμπερδέψει εύκολα από την οργή των λαών. Τουλάχιστον οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Πολιτική Επιτροπή Μεϊμαράκης και Πάγκαλος ήταν από αυτούς που καταψήφισαν (όπως και οι Ρώσοι) το κείμενο του κ. Λίντμπλαντ.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Γεωπολιτική επάνοδος της Ρωσίας
Με τις καθοδηγούμενες από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. «έγχρωμες επαναστάσεις» στην Ουκρανία, τη Γεωργία και εν μέρει τη Μολδαβία επιχειρήθηκε η γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας, ώστε να καταστεί δύναμη ήσσονος σημασίας. Το όνειρο των σχεδιαστών της αμερικανικής πολιτικής από την εποχή της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης ήταν να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ έως την Ουκρανία, που μαζί με την Πολωνία θεωρούν ότι είναι το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
Αν και η διεθνής τιμή του φυσικού αερίου το τελευταίο τρίμηνο είναι 250 δολάρια τα 1000 κυβικά μέτρα, η Ρωσία διατηρούσε για λόγους πολιτικής και οικονομικής επιρροής πολύ χαμηλή τιμή (50 δολάρια τα 1000 κυβ. μέτρα) στο παρεχόμενο φυσικό αέριο στην Ουκρανία, μια χώρα με πληθυσμό 50 εκατομμυρίων, που οι μισοί αισθάνονται ή είναι Ρώσοι. H τιμή που πλήρωνε η Oυκρανία ήταν ιδιαιτέρως χαμηλή, αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη ότι η Ρωσία χρεώνει περίπου 120 δολάρια ακόμη και τις πάμπτωχες Mολδαβία, Γεωργία, Aρμενία, παρόλο που με την τελευταία έχει άριστες σχέσεις, ενώ με την φιλορωσική Λευκορωσία συμφώνησε πρόσφατα να πουλά με 46,6 δολάρια.
Η Ρωσία αντέδρασε στην πολιτική του Γιουσένκο να καταστήσει τη χώρα του προτεκτοράτο των ΗΠΑ και μάλιστα με ρωσική επιδότηση. Το καλοκαίρι του 2005 ο Γιουσένκο έθετε ασφυκτικά θέμα αποχώρησης του ρωσικού στόλου από την Κριμαία και απειλούσε ότι το Κίεβο θα μπορούσε να επιτρέψει την πρόσβαση Αμερικανών ειδικών στους σταθμούς ηλεκτρονικής παρακολούθησης της χώρας, που χρησιμοποιούν την ίδια τεχνολογία και τα ίδια συστήματα κωδικών με αυτούς της Ρωσίας. Τότε, ως προπομπός, ο φιλορώσος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν προειδοποίησε την Ουκρανία ότι θ αυξηθούν οι τιμές του φυσικού αερίου και ακολούθησε με το ίδιο περιεχόμενο η ρωσική εταιρεία Γκαζπρόμ.
Οταν η Ρωσία μέσω της Γκαζπρόμ ζήτησε από την Ουκρανία αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου στο επίπεδο των διεθνών τιμών, δηλ. αυτών που καθορίζουν κυρίως οι δυτικές εταιρείες του κλάδου, η ουκρανική κυβέρνηση διέκοψε τη ροή του ρωσικού φυσικού αερίου προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, επιχειρώντας να εκθέσει τη Pωσία ως δήθεν ανίκανη να εκπληρώσει τις συμβατικές υποχρεώσεις της. Έφθασε στο σημείο να κλέβει το αέριο που προοριζόταν για τις άλλες χώρες, με συνέπεια η Ρωσία να διακόψει για δύο μέρες τη ροή προς την Ουκρανία. Η Ουκρανία προμηθεύεται φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν και από τη Ρωσία με αγωγούς που περνούν μέσα από ρωσικό έδαφος.
Ο ουκρανικός εκβιασμός έπεσε στο κενό, επειδή οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες δεν ήταν διατεθειμένες να διακυβεύσουν ζημιές στις οικονομίες τους, λόγω της άρνησης της Ουκρανίας να πληρώνει το φυσικό αέριο στις διεθνείς τιμές, παρόλο που ο δυτικός τύπος κατηγορούσε τη Ρωσία. Η Ρωσία άλλωστε προμηθεύει με 125 εκ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες επί συνόλου 285 εκ. της ετήσιας κατανάλωσής τους.
Τελικά η συμφωνία Γκαζπρόμ-Ουκρανίας ήταν ιδιαιτέρως πολύπλοκη, για να μη φαίνεται ο χαμένος. H Γκαζπρόμ θα πουλά το αέριο σε μία ρωσοουκρανική εταιρεία έναντι 230 δολαρίων. H εταιρεία αυτή θα παίρνει φυσικό αέριο και από το Tουρκμενιστάν, από το οποίο ακόμη η Oυκρανία το προμηθεύεται με 50 δολάρια (έως πότε;), θα το αναμειγνύει με ρωσικό και τελικά θα πωλεί στην Oυκρανία φυσικό αέριο έναντι 95 δολαρίων. Η συμφωνία αυτή ήδη έχει προκαλέσει κυβερνητική κρίση στην Ουκρανία.
Η Ρωσία εδειξε ότι δεν παραιτείται από καμμία χώρα της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και με τον τρόπο αυτό έστειλε μήνυμα ότι δεν είναι διατεθειμένη να τεθεί στο περιθώριο και ότι η Ουκρανία δεν κατοχυρώθηκε στη Δύση, η οποία Δύση άλλωστε δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή στο πειθήνιο σ αυτή καθεστώς Γιουσένκο. Οι υποτελείς πληρώνουν, δεν πληρώνονται.
Το φυσικό αέριο αποτελεί για τη Ρωσία οικονομικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Οι εξαγωγές του στηρίζουν την ανάπτυξή της και παράλληλα υποκαθιστούν την κατανάλωση πετρελαίου, που προέρχεται από τις χώρες της Μ. Ανατολής, που ελέγχονται από τις ΗΠΑ, ενώ και οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες απαλλάσσονται από την αμερικανικών συμφερόντων πετρελαϊκή εξάρτηση. Γι αυτό το λόγο βρίσκεται στο στόχαστρο των ΗΠΑ ο υποθαλάσσιος αγωγός φυσικού αερίου Ρωσίας-Γερμανίας, που θα παρακάμπτει (κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα) τις φιλοαμερικανικές χώρες της περιοχής και θα λειτουργήσει έως το 2010.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Σε συμφωνία κατέληξαν τα ανατολίτικα παζάρια μεταξύ της προεδρεύουσας Βρετανίας και της Γαλλίας, με ενδιάμεσο τη Γερμανία, για τον κοινοτικό προϋπολογισμό της περιόδου 2007-2013. Χαρακτηριστικό της συμφωνίας αυτής είναι ότι στις 10 νέες χώρες, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να «συγκλίνουν» ταχύτερα από τις υπόλοιπες, έδωσαν ψίχουλα, κι αυτές τα δέχτηκαν, και μάλιστα ευχαρίστως, αρκεί να τα έπαιρναν εγκαίρως.
Φυσικά όλα έγιναν με τρόπο που όλες οι κυβερνήσεις να εμφανίζονται στους λαούς τους κερδισμένες. Ο Μπαρόζο πρότεινε προϋπολογισμό 1,14 % του κοινοτικού ΑΕΠ, η προηγούμενη προεδρία του Λουξεμβούργου 1,06% , ο Μπλερ 1,03% και κατέληξαν στο 1,045% (!), δηλ.στα 862,3 δισ. ευρώ για 7 χρόνια. Μεσολάβησαν και οι Αμερικάνοι, που πίεζαν τους κοινοτικούς να καταλήξουν σε συμφωνία, πράγμα που έγινε, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά πόσο ... ανεξάρτητη είναι η Ε.Ε. από τις ΗΠΑ.
Επιβεβαιώνεται η πορεία διάλυσης της Ε.Ε.
Οι 3 μεγάλες χώρες ουσιαστικά απέδειξαν με τη στάση τους, δηλ. με τον περιορισμό κατά το δυνατόν έμμεσα ή άμεσα των χρηματοδοτήσεων και της δικής τους συνεισφοράς, ότι η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα επισφαλές οικοδόμημα. Πήγαν περίπατο οι περιβόητοι, προπαγανδιστικοί εν πολλοίς, στόχοι της οικονομικής σύγκλισης και της κοινωνικής συνοχής. Επιπλέον ανοιχτό είναι και το θέμα της πλήρους κατάργησης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής το 2013, μετά τη συμφωνία της Ε.Ε. με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου για κατάργηση των αγροτικών επιδοτήσεων. Έτσι άρχισαν πλέον να συζητούν πού και πώς θα απορροφήσουν τον αγροτικό τους πληθυσμό. Φαίνεται πλέον καθαρά ότι οι κοινές προσδοκίες των εμπνευστών του λεγόμενου ευρωπαϊκού οικοδομήματος έχουν περιορισθεί στο ελάχιστο.
Η Ελλάδα και τα 20,1 δισ.
Με κυβερνητικές θριαμβολογίες ανακοινώθηκαν τα περιβόητα 20,1 δις ευρώ που εξασφαλίσθηκαν για την ερχόμενη επταετία. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα χρήματα αυτά δεν πρόκειται ν απορροφηθούν όλα από την Ελλάδα, όπως και με το Γ΄ ΚΠΣ, ονομαστικού ύψους 25 δις ευρώ, από το οποίο έχουν απορροφηθεί μόλις 11 δις ευρώ και απομένουν 14 προς απορρόφηση στο διάστημα 2006-2008. Επίσης, απ όσα απορροφούνται τα μισά περίπου διαρρέουν κυρίως σε χώρες της Ε.Ε. υπό μορφή εισαγωγών. Επί πλέον οι εθνικοί φορείς, που ως τώρα έπαιρναν κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, περιορίζονται. Οι φορείς που θα μπορούν να αναλαμβάνουν συγχρηματοδοτούμενα έργα θα πρέπει να είναι πλέον «πιστοποιημένοι» από διεθνή οίκο, προφανώς της αρεσκείας της Κομισιόν και της κοινοτικής γραφειοκρατίας, κάτι που θα περιορίσει ακόμη περισσότερο την περιβόητη απορροφητικότητα. Έτσι και αλιώς, τα κονδύλια αυτά τροφοδοτούν την εοκική φάρα (εργολάβους, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, πανεπιστημιακούς κλπ.), που είναι πια δεδομένη για τους κοινοτικούς, άρα δε χρειάζεται να τη χρυσοπληρώνουν.
Οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι δεν καλύπτουν ούτε το 25% του ετήσιου ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών της χώρας, δηλ. είναι ασήμαντες. Η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και η καθιέρωση του ευρώ προκαλούν τα διευρυνόμενα χρέη και ελλείμματα, τους συνεχείς δανεισμούς, τη διαρκή λιτότητα και την προϊούσα φτώχεια. Οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις αποτελούν το προπαγανδιστικό όπλο των ευρωπαϊστών, για να μην προκαλούνται αντιδράσεις κατά της Ε.Ε. Για πόσο καιρό ακόμη;
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Μετά από πολύμηνη προετοιμασία, κυρίως από τα ιδιωτικά ΜΜΕ (με τους γνωστούς στόχους και τις φανερές ή αφανείς ιδιοκτησίες και επιρροές), τέθηκε από μερίδα του πολιτικού φάσματος το αίτημα για το χωρισμό εκκλησίας και κράτους, με την ευκαιρία μάλιστα της δρομολογούμενης από τώρα αναθεώρησης του Ελληνικού Συντάγματος (στην οποία θα αναφερθούμε αναλυτικότερα σε επόμενο φύλλο).
Το ζήτημα (πρόβλημα σοβαρό για πολλούς) είναι πράγματι υπαρκτό. Όμως, όσοι αναφέρονται (θετικά ή αρνητικά) σ αυτό δεν έχουν πάντα (ομολογημένα ή ανομολόγητα) τις ίδιες σκέψεις και τους ίδιους στόχους στο μυαλό τους.
Αν ενδιαφέρονται για την κατοχύρωση της Ανεξιθρησκείας, της Ελευθερίας θρησκευτικής ή μη συνείδησης και στο βαθμό που θεωρούν ότι η κρατούσα κατάσταση δημιουργεί προβλήματα ή εμπόδια σ αυτήν, έχουν ασφαλώς δίκιο. Το ίδιο το Σύνταγμα, άλλωστε, την κατοχυρώνει.
Αν, αντίθετα, με το χωρισμό εκκλησίας-κράτους εννοούν π.χ. ότι θα περιορίσουν την επιρροή της Ορθοδοξίας, όπως έστω εκφράζεται από την Ελληνική Εκκλησία, στις διάφορες μορφές αυτονομίας της, άλλοι παράγοντες θα επηρεάσουν κυρίως την ενίσχυση ή αποδυνάμωσή της και όχι αυτός καθαυτός ο χωρισμός.
Αν πάλι με το χωρισμό αυτό αποβλέπουν στην αποδυνάμωση ενός, δυνητικά ή πραγματικά, ισχυρού πόλου αντίστασης στην αμερικανο-ευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση-πολτοποίηση (κάτι πολύ πιθανό, αν προσέξουμε ότι οι περισσότεροι θιασώτες του χωρισμού είναι και ένθερμοι υποστηρικτές του κατάπτυστου σχεδίου Ανάν), είναι βέβαιο ότι οι απόπειρές τους θα οδηγήσουν στο αντίθετο αποτέλεσμα.
Η λύση με δημοψήφισμα
Γενικά το ζήτημα-πρόβλημα είναι πολύ πιο πολύπλοκο απ όσο θα επέτρεπε μια γρήγορη και επιπόλαιη λύση και γι αυτό, πριν από οποιαδήποτε πρόταση λύσης, πρέπει να προηγηθεί σοβαρή και ευρύχρονη συζήτηση, ώστε να φωτιστούν όλες οι πλευρές του και όλες οι δυνατές αντιμετωπίσεις τους. Και, φυσικά, λόγω της μεγάλης σημασίας του θέματος, θα πρέπει η απόφαση να ληφθεί από το σύνολο του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα.
Παραδόξως, κάποιοι υποστηρικτές του χωρισμού, ενώ δήθεν κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, απορρίπτουν τη διενέργεια δημοψηφίσματος για όλα τα σημαντικά ζητήματα και απαιτούν την επιβολή της δικής τους άποψης ασυζητητί, ακόμη κι όταν αποτελούν ελάχιστη μειοψηφία!
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Στις 5 Γενάρη τελέστηκε η πολιτική κηδεία του Ανδρέα Μπίστη, αρχιτέκτονα-δημοσιογράφου, συνεπούς αγωνιστή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στελέχους του ΕΚΚΕ.
Η πλούσια πολιτική του δράση, πλαισιωμένη με ένα ανεπίληπτο ήθος, συνδέθηκε και με την ενίσχυση του εθνικού και κοινωνικού αγώνα των Κυπρίων για μια πραγματικά ελεύθερη Κύπρο, όπου τα όποια προβλήματα θα τα έλυναν οι ίδιοι οι Κύπριοι, ανεξάρτητα από καταγωγή ή θρήσκευμα. Αποτελούσε έτσι την ψυχή του σωματείου Σ.Α.Κ. (Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου) και της μετέπειτα Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ. (Συντονιστική Επιτροπή Υπεράσπισης του Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο), στην οποία συμμετέχει και το ΑΣΚΕ και μέσω της οποίας γνωριστήκαμε.
Αιωνία του η μνήμη.
Κατηγορία
Φύλλο 108 Ιανουαρίου 2006
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό