ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Αντιγράφουμε από τη σελίδα στο internet των δίδυμων πύργων: http//www.twin-towers.net/tt facts.htm

52. Περισσότεροι από 50 000 άνθρωποι εργάζονταν στους δίδυμους πύργους.

53. Στις 9 π.μ. κάθε εργάσιμη μέρα τα κτίρια είχαν κατά μέσον όρο 35 000 απασχολούμενους στα γραφεία τους.

54. Περισσότεροι από 200 000 άνθρωποι - οι μισοί τουρίστες - κινούνταν μέσα στα κτίρια κάθε μέρα.

55. Ο Νότιος Πύργος είχε ένα παρατηρητήριο, που το επισκέπτονταν περισσότεροι από 26 000 άνθρωποι κάθε μέρα.

Οι προεδρικές εκλογές στην Κυπριακή Δημοκρατία και το άδοξο τέλος (;) του απερίγραπτου σχεδίου Ανάν έδωσαν μιαν ανάσα, αν όχι αισιοδοξίας, τουλάχιστον μερικής ανακούφισης και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Όχι σε όλους, όμως, δυστυχώς...

Η εκλογή του Τ. Παπαδόπουλου ήταν, τελικά, το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το ότι, μάλιστα, εκλέχτηκε από τον πρώτο γύρο (με θυσία πολλών που θα ήθελαν να επιβραβεύσουν την απερίφραστα ορθή στάση του Ν. Κουτσού), παρά την οργιώδη προπαγάνδα εναντίον του και την απροκάλυπτη στήριξη του Γλ. Κληρίδη από τους Αγγλοαμερικανούς και τους Εοκικούς και τους εδώ κολαούζους τους, αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό μήνυμα.

Ο ρόλος του Γλ. Κληρίδη και των περί αυτόν επιβεβαιώθηκε σε πρόσφατο Υπουργικό Συμβούλιο, όπου αποκαλύφθηκε ότι είχαν κάνει μυστικές συμφωνίες με τους Αγγλοαμερικανούς, με τις οποίες δέσμευαν την Κυπριακή Δημοκρατία για διευκολύνσεις στον πόλεμο του Ιράκ!

Οι θέσεις του νέου Προέδρου μπορεί να μην είναι τελείως ξεκάθαρες, ίσως και λόγω της πολυκομματικής στήριξης του και των συνεπόμενων περιορισμών του. Η άκομψη, όμως, προσπάθεια παραμερισμού ή υπερκέρασης του με τις εξωφρενικές τελευταίες απόπειρες στη Χάγη (να τεθεί σε δημοψήφισμα το τελευταίο σχέδιο και... ύστερα να συζητηθεί!) καθώς και οι προσεκτικές δηλώσεις του για αντιρρήσεις του σ' αυτό υποδηλώνουν ότι κάτι ουσιαστικό άλλαξε στην Κύπρο, κάτι που επιτρέπει κάποια μικρή, έστω, αισιοδοξία.

Η αποδοχή των δημοψηφισμάτων από την ελληνική πλευρά (ακόμη κι αν το αποτέλεσμα ήταν ΟΧΙ) θα ισοδυναμούσε με εξίσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας με την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» κι έτσι ο νέος Πρόεδρος δε θα μπορούσε να εκπροσωπεί πλέον το σύνολο του Κυπριακού Λαού στους διεθνείς οργανισμούς. Η απόρριψή τους από τον Τ. Παπαδόπουλο μας γλύτωσε από τα χειρότερα.

Το θράσος των Αγγλοαμερικανών και των Εοκικών ήταν πρωτοφανές. Απαιτούσαν να υπογράψει τις προφορικές συμφωνίες του Κληρίδη, τον οποίο λίγες ώρες πριν είχε αποδοκιμάσει ο λαός και με τις οποίες διαφωνούσε ο νέος Πρόεδρος!!!

Είναι απορίας άξιο, ακόμη, γιατί επιχειρήθηκε αυτή η τελευταία λυσσαλέα απόπειρα εγκλωβισμού και πλήρους υποδούλωσης της Κύπρου στη Χάγη. Οι εξώφθαλμοι εκβιασμοί για «ύστατη προσπάθεια», για «τελευταία ευκαιρία!», για «κίνδυνο de facto (εκ των πραγμάτων, στην πράξη) διχοτόμησης» (όταν όλοι γνωρίζουν ότι με το σχέδιο Ανάν θα είχαμε τελειωτική και de jure, δηλ. επίσημη, διχοτόμηση) δεν έχουν, μέχρις ώρας, ευδιάκριτους στόχους. Σίγουρα όχι την τουρκική χούντα. Αυτοί έχουν άλλα σχέδια και κατά βάση τα θέλουν όλα, πιστεύοντας ότι τα νέα δεδομένα στην εγγύς (για μας) Ανατολή τους ευνοούν. Συνήθισαν να τα παίρνουν όλα κι όχι το 90%, που τους δίνει το σχέδιο Ανάν. Θέλουν την Κύπρο δικό τους τσιφλίκι κι όχι να μοιράζονται την εξουσία με τους Αγγλοαμερικανούς.

Οι πιέσεις, λοιπόν, αυτές πιθανόν ήταν μια απονενοημένη τελευταία προσπάθεια να μην αποκαλυφθεί τη στιγμή της τελικής υπογραφής προσχώρησης της Κύπρου στην Ε.Ε. ότι μέρος της συμφωνίας είναι η αποδοχή από την Κυπριακή Δημοκρατία του σχεδίου Ανάν, όπως δήλωσε, έστω και ως... ανησυχία, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής Δ. Χριστόφιας. ’λλωστε οι περί το παλιό Προεδρικό συνεχίζουν να πιέζουν ανοιχτά, ώστε το σχέδιο Ανάν να ενσωματωθεί στη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ε.Ε.!

Ευχόμαστε να μην είναι έτσι. Δε θα χαρούμε καθόλου με την αποκάλυψη της απάτης, που επιχειρήθηκε από τις δοτές ή απλώς εθελόδουλες ηγεσίες στη χώρα μας. Εκτός πια και η πολύ πιθανή εμπλοκή της διεύρυνσης στο Ευρωκοινοβούλιο ή στις ευρωχώρες, μετά τα τραγελαφικά των τελευταίων ημερών λόγω του πολέμου στο Ιράκ, ματαιώσουν τις εξελίξεις και τις αποκαλύψεις.

Αποφεύχθηκαν, πάντως, για την ώρα τα χειρότερα. Και, αν επαληθευτεί η νέα γραμμή για την Κύπρο, δηλ. ότι κάθε νέα διαπραγμάτευση θα αρχίσει από μηδενική βάση και όχι από τους παραλογισμούς που χειροκροτούσαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ και ο Κ. Στεφανόπουλος, μπορεί να έχουμε βάσιμες ελπίδες για ευοίωνες εξελίξεις. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι δε θα επαναληφθεί η ιστορία κάθε νέο σχέδιο του ΟΗΕ, που έρχεται μετά από τουρκική απόρριψη του προηγουμένου, να συμπεριλαμβάνει όλες ανεξαιρέτως τις υποχωρήσεις που έχει κάνει η ελληνική πλευρά και να προχωρεί ακόμη πιο κοντά προς τις τουρκικές θέσεις.

Μια συνέπεια της επικράτησης της παγκοσμιοποίησης ανά τον κόσμο (και φυσικά και στην Ελλάδα) είναι η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα..

Σήμερα οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ανεργίας, αναγκάζονται να δέχονται στωικά τις όποιες ορέξεις των εργοδοτών τους. Τα όποια δικαιώματα και τα οποία προνόμια ο εργαζόμενος είχε κερδίσει με αγώνες, τώρα πια είναι μόνο στα χαρτιά. Οι ιδιοκτήτες των μεγάλων, κυρίως, εταιρειών, εκμεταλλευόμενοι την άσχημη οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, την ανεργία και το γεγονός ότι ο έλεγχος από το κράτος και την κυβέρνηση είναι μηδαμινός, στίβουν τον εργαζόμενο, ώστε να έχουν το μέγιστο κέρδος.

Το δικαίωμα της απεργίας ή της στάσης εργασίας είναι πλέον «μόνο για τους δημοσίους». Ένας εργαζόμενος κινδυνεύει να χαρακτηριστεί γραφικός, αν πει ότι θα απεργήσει σε μια γενική απεργία Και φυσικά είναι ο πρώτος στη λίστα των υποψήφιων προς απόλυση.

Το «οχτάωρο» έχει γίνει σιωπηλά «δεκάωρο». Αν κάποιος αποφασίσει να φύγει στην ώρα του, τον κοιτάνε περίεργα και χαρακτηρίζεται ως «δημόσιος». Βέβαια, ούτε κουβέντα περί αποζημίωσης λόγω υπερωριών. Η δουλειά πρέπει να βγαίνει στην ώρα της, άσχετα με το πόσες ημερήσιες ώρες χρειάζονται από τον εργαζόμενο. Πολλές φορές θα χρειαζότανε και άλλος άνθρωπος, για να βγει στα ίδια χρονικά όρια, αφού το προσωπικό δεν επαρκεί, λόγω των περικοπών που έχουν γίνει, με πρόσχημα ή πραγματικό λόγο την εξασφάλιση της βιωσιμότητας των εταιρειών.

Οι μισθοί φέτος παραμένουν καθηλωμένοι.

Αν κάποιος παίρνει ήδη παραπάνω από το νόμιμο, ο εργοδότης συνήθως τον κρατάει στα ίδια επίπεδα με τα περσινά (άσχετα με το γεγονός ότι τα έξοδα του έχουν αυξηθεί κατακόρυφα). Στην εταιρεία «υπάρχει κρίση» και δύσκολα παίρνει κανείς έστω και μια μικρή αύξηση.

Οι απολύσεις είναι στην ημερησία διάταξη Λόγω χρηματιστηρίου, λόγω κρίσης στην αγορά, είτε λόγω διαφόρων άλλων προφάσεων, γίνονται περικοπές προσωπικού. Ο εργαζόμενος είναι για την εταιρεία απλά ένα «νούμερο». Πρέπει να πιάσει η εταιρεία κάποια νούμερα και για το λόγο αυτά γίνονται οι απολύσεις. Η απόλυση γίνεται για λογιστικούς λόγους.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα ο εργαζόμενος δουλεύει ασταμάτητα, με χαμηλό ηθικό, με τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας να κρέμεται από πάνω του, βλέποντας συναδέλφους του με υποχρεώσεις, να απολύονται ξαφνικά Ο προσωπικός χρόνος τον εργαζομένου είναι μόνο για ξεκούραση. Καθόλου χρόνος για φίλους, για την οικογένεια, για τα κοινά

Και, ενώ στην ΕΕ σε τίποτα πλέον δε συμφωνούν οι κατ' ευφημισμό εταίροι, ύπαρχει πλήρης ομοφωνία για παραπέρα περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων και διεύρυνση της ευελιξίας της εργασίας.

Ως άμεση συνέπεια των όσων συμβαίνουν, οι εργαζόμενοι «κυνηγάνε» μια θέση στο δημόσιο , όχι γιατί θέλουν να «αράξουν», όπως κάποιοι κοροϊδευτικά λένε, αλλά γιατί θέλουν να έχουν μια πιο ανθρώπινη ζωή Αλλά και στο δημόσιο, ενώ η ζήτηση θέσεων εργασίας γιγαντώνεται, η προσφορά ελαχιστοποιείται. Η ατομική λύση αποδεικνύεται ουτοπική. Οι εργαζόμενοι, ιδίως οι νέοι, οφείλουν έγκαιρα να κατανοήσουν ότι μόνον οι συλλογικές προσπάθειες μπορούν να λύσουν τα προβλήματα του και να τους εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή.

Όλοι ζητούν κάτι να κάνουν, πέρα από τις διαδηλώσεις-διαμαρτυρίες, ώστε το κόστος του ανόσιου πολέμου να γίνει για τους εγκληματίες των ΗΠΑ και συμμάχων τους τεράστιο, όσο και το έγκλημά τους. Μόνο έτσι θα υπάρξει ελπίδα να μην επιστρέψει η ανθρωπότητα στην αγριότητα και όχι με τις θρασύδειλες, τάχα ανθρωπιστικές, ευχές να τελειώσει όσο πιο γρήγορα ο πόλεμος, δηλ. να νικήσουν σύντομα και αναίμακτα τα άγρια θηρία.

Προτείνεται μποϊκοτάζ σε ό,τι αμερικάνικο ή αγγλικό υλικό ή πνευματικό αγαθό και έτσι πράγματι πρέπει, τουλάχιστον σαν αρχή... Κανείς, πάντως, ακόμη δεν πρότεινε να αποσύρει η ΕΡΤ εκείνη την ανοησία, ενδεικτική, όμως, σε τι μας οδηγεί η αφομοίωση μας στην ευρωπαϊκή ιδέα(!), το αγγλικό(!) τραγούδι, που θα αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα(!) στο πανηγυράκι της Eurovision, θα ήταν μια καλή αρχή.

Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξελίξεις στην Τουρκία και για μας, αφού για πολλά χρόνια ακόμη θα μας απειλούν, και σε σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ και τα ευρύτερα σχέδια των Αμερικάνων και Εβραίων στην περιοχή, και γενικότερα για τους λαούς της Μ. Ασίας. Τι προοπτικές, δηλαδή, υπάρχουν για την ανατροπή μιας στρατιωτικοδιπλωματικής κλίκας.

Όποια τροπή και αν πάρουν τα πολιτικά πράγματα στην Τουρκία, η νίκη των ισλαμιστών και η προσπάθεια τους να ασκήσουν κάποια εξουσία αποτελεί τομή στην κεμαλική εκδοχή του αστισμού τα τελευταία 80 χρόνια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η μεγαλοαστική τάξη, που κατέλαβε την εξουσία από την εποχή των Νεότουρκων στις αρχές του 20^ου αιώνα, μέχρι το 2002 κατόρθωνε να επιβάλλει την εξουσία της, να συνεχίζει τον εκτουρκισμό στη χώρα και να μονοπωλεί την οικονομία. Οι ισλαμιστές, εκφράζοντας τα αιτήματα των ασθενέστερων τάξεων και ενοποιώντας τες κάτω από την πράσινη σημαία του Ισλάμ, βάζουν σε κίνδυνο τα θεμέλια του καθεστώτος.

Δεν κατέλαβαν, βέβαια, την εξουσία ούτε και είναι οι ηγέτες τους αυθεντικοί εκφραστές αυτών των αιτημάτων. Όμως οι διαφοροποιήσεις είναι ήδη εμφανείς και όλα πλέον είναι ανοικτά για το μέλλον. Από την άλλη δεν τολμούν, ή και δε θέλουν ακόμη, να αντιπαραταχθούν με το στρατκοτικοδιπλωματικό κατεστημένο και υπομένουν τις εκδηλώσεις αυτονόμησης, πολλές φορές επιδεικτικά προσβλητικές, των διπλωματών και των στρατιωτικών, που διαλαλούν πως για όλα τα σημαντικά θέματα αυτοί θα αποφασίζουν.

Το κατεστημένο, όμως, φαίνεται πως πραγματικά πάλιωσε. Μόνο έτσι δικαιολογούνται τα πολλά λάθη που διέπραξε τον τελευταίο καιρό. Απέρριψε το σχέδιο Ανάν, που ευνοούσε προκλητικά τις τουρκικές θέσεις, πιστεύοντας ότι με ανοικτό το Κυπριακό θα μπορούσαν πιο εύκολα να εκβιάζουν την Ε.Ε.και ότι ούτως ή άλλως τις απίστευτες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς τις έχουν επικυρώσει και μελλοντικά στις νέες συνομιλίες θα τις διευρύνουν. Αυτό δείχνει ότι δεν παρακολουθούν τις ταχύτατες αλλαγές που ήδη δρομολογούνται Ακόμη, στο ανατολίτικο παζάρι με τους Αμερικάνους, με σκοπό να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο στο Ιράκ και να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους από το κουρδικό ζήτημα, επέδειξαν μάλλον άγνοια έως και αφέλεια.

Και, ακόμη κι αν πέτυχαν κάποιες μυστικές υποσχέσεις για παραχωρήσεις στο Αιγαίο, πάλι δεν κατανοούν ότι και από την Ε.Ε. (είτε θέλουν να μπουν είτε όχι) και από τους Αμερικάνους (που, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τα θέλουν όλα δικά τους) δεν μπορούν να περιμένουν, πλέον, πολλά. Απλώς επιταχύνουν τις κεντρόφυγες δυνάμεις στη χώρα τους.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε πως ανοίγονται ευνοϊκές προοπτικές στη χώρα μας για τη μεγάλη απειλή από την Ανατολή. Δυστυχώς, αν δούμε τι βραχυπρόθεσμες πολιτικές εξελίξεις θα έχουμε, δεν μπορούμε, ακόμη να είμαστε αισιόδοξοι.