ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Αυτός ο πόλεμος είναι η ακραία μορφή που παίρνει η επίθεση της αμερικάνικης παγκοσμιοποίησης κατά λαών και εθνών, κατά της ανθρωπότητας. Γι' αυτό μας αφορά όλους.

Ένας μικρός αριθμός εταιριών, που ανέδειξαν ένα μικρόνοα στο αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ, χωρίς αναστολές, χωρίς λογική, χωρίς να λογαριάζουν ούτε την αυτοσυντήρηση της παγκοσμιοποίησης τους, προσπαθούν σε κατάσταση υστερίας να αυξήσουν την εξουσία τους και τα κέρδη τους, με την εξαθλίωση των ανθρώπων (φτώχεια, πόλεμοι, ναρκωτικά).

Συγχρόνως προσπαθούν να εξοντώσουν τις ανταγωνίστριες εταιρίες, φέρνοντας τις εσωτερικές τους αντιθέσεις σε εκρηκτικό σημείο. Σύνθημά τους: «Drink your fill and thirst for more» ( πιες μέχρι σκασμού και δίψα για περισσότερα ). Γι' αυτό ακόμη και η Wall Street αντιδρά στον πόλεμο. Έτσι:

Θέτουν σε δοκιμασία παραδοσιακές τους συμμαχίες τόσο στη Δύση (Ευρώπη) όσο και στην Ανατολή (’ραβες)

.

Το «παγκόσμιο σύστημα», λοιπόν, που μέχρι τώρα γνωρίζαμε, έχει καταρρεύσει. Μετά τον πόλεμο η ανθρωπότητα θα εκφραστεί με νέους θεσμούς, θα αλλάξουν οι παγκόσμιες ισορροπίες και συμμαχίες, θα καταρρεύσουν καθεστώτα. Ας ευχηθούμε ότι αυτό θα συμβεί με το ελάχιστο ανθρώπινο και οικολογικό κόστος και ότι η επόμενη μέρα του πολέμου θα βρει ενισχυμένους τους λαούς και αποδυναμωμένες τις αυταρχικές εξουσίες.

Η αποδοκιμασία του πολέμου ακόμη και από τη ΒΡ δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες αν ο πόλεμος γίνεται μόνο για το πετρέλαιο ή κυρίως για το πετρέλαιο. Τα κίνητρα, λοιπόν, του Μπους πρέπει να αναζητηθούν στη σοβαρή κρίση που περνάει η οικονομία των ΗΠΑ. Αυτή την κρίση νομίζουν ότι θα ξεπεράσουν με τον πόλεμο.

Η πρωτοφανής παγκόσμια αποδοκιμασία του πολέμου στις 15/2/03, σε συνδυασμό με τις εκθέσεις των επιθεωρητών και τις αντιδράσεις κυβερνήσεων αφαίρεσαν από το Μπους και την παρέα του κάθε πολιτική νομιμοποίηση και έχουν δυσκολέψει πολύ τη θέση του, όσο κι αν θέλει να δείχνει το αντίθετο. Όσο ενισχύονται οι αντιδράσεις, τόσο θα περιοριστεί η κλίμακα του πολέμου στο Ιράκ και η επέκταση του σε άλλες χώρες. Και το κυριότερο: Όταν μια οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη ηττάται πολιτικά, είναι θέμα χρόνου η πλήρης κατάρρευση της. Θα όφειλαν να είχαν διδαχθεί από το τέλος του Χίτλερ ή ακόμη και από το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αν δεν το έκαναν, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς.

Αυτός ο πόλεμος θα πλήξει ειδικά την Ελλάδα

Ο ελληνικός λαός αντιδρά στον πόλεμο, όχι μόνο γιατί τον συγκινεί το μαρτύριο του ιρακινού λαού (όπως και κάθε λαού), αλλά και γιατί οι αρνητικές συνέπειες αυτού του πολέμου για την Ελλάδα είναι πολλαπλές:

Οικονομικές: Αύξηση της τιμής του πετρελαίου και του πληθωρισμού, κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις, μείωση των εισροών από την Ε.Ε. και αύξηση των εκροών.

Κοινωνικές: Κύματα προσφύγων, μείωση κοινωνικών παροχών.

Αμυντικές: Προσανατολισμός των Ε.Δ. προς ένα στρατό επαγγελματικό, που ενδιαφέρεται λιγότερο για την άμυνα της χώρας και περισσότερο για τη βοήθεια προς τους «συμμάχους».

Περίβαλλοντικές: Η ραδιενέργεια που εκλύουν τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια που κατακλύζουν τη Σούδα και όση θα διασκορπιστεί από τη χρήση

απεμπλουτισμένου ουρανίου ή ισχυρότερων υλικών στο Ιράκ είναι απειλή για την υγεία όλων.

Πολιτικές: Οι διευκολύνσεις που παρέχει η ελληνική κυβέρνηση στις αμερικανικές Ε.Δ. προκαλούν την εχθρότητα του αραβικού (κι όχι μόνο) κόσμου και μας εμπλέκουν στις εσωτερικές αντιθέσεις των Δυτικών.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι στα σχέδια των παρανοϊκών του Λ. Οίκου και του Πενταγώνου, εκτός από το σχέδιο Ανάν (που μετατρέπει την Κύπρο σε αγγλοαμερικανικό προτεκτοράτο με την Τουρκία τοποτηρητή) είναι «να λυθεί το πρόβλημα του Αιγαίου μέσα στο 2003» (δηλώσεις Γιωργάκη- Σημίτη), δηλ. να μοιράσουμε τις «γκρίζες ζώνες» με την Τουρκία, να βρεθούν τα κατοικημένα νησιά μας του Αν. Αιγαίου απομονωμένα, στρατιωτικά αποδυναμωμένα, σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, σε τουρκική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, σε τουρκικό εναέριο χώρο και με δικαίωμα μόνο της Τουρκίας για έρευνα και διάσωση γύρω από αυτά.

Σ' αυτό το σημείο μας έφερε η πολιτική της υποτέλειας, που τη λένε πολιτική του εφικτού, του ρεαλισμού και της λογικής!

Όσο κυριαρχεί η λογική του Μπους, το μέλλον μας είναι ζοφερό. Γι' αυτό χρέος όλων των Ελλήνων πολιτών είναι να ενώσουμε τη φωνή μας με τις αντιπολεμικές φωνές σ' όλη τη Γη, για ν' ανακόψουμε τη φόρα του Μπους.

Το αντιπολεμικό κίνημα

Η αντίδραση των κυβερνήσεων και των αρχουσών τάξεων χωρών της Ε.Ε. προς τον πόλεμο είναι κάτι θετικό, αλλά έχει σημασία ότι δεν οφείλεται σε ανθρωπισμό ή φιλειρηνισμό. Το απέδειξαν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τον προηγούμενο του Περσικού. Τώρα βρίσκονται στην πλευρά της ειρήνης, γιατί θίγονται τα συμφέροντα τους. Η βουλιμία του Μπους τους κρατάει από εδώ και είναι έτοιμες να περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο, αν πάρουν ανταλλάγματα. Ακόμη και τώρα δε δρουν ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ, αλλά ευθυγραμμίζονται με τα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ που απειλούνται από τον πόλεμο.

Σε αυτές και άλλες χώρες οι άρχουσες τάξεις ενεργοποιούν το αντιπολεμικό κίνημα, γι' αυτό και αντίστοιχο κίνημα δεν υπήρξε πχ. στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Προσπαθούν, βεβαίως, μέσα σ' αυτό το κίνημα να ενισχύουν τις τάσεις που είναι ακίνδυνες για το σύστημα τους (Κοινωνικό Φόρουμ).

Στην Ελλάδα έχουμε αποδείξει ότι δε χρειαζόμαστε την παρότρυνση κανενός. Όμως το κίνημά μας είναι διασπασμένο, γιατί θυσιάζεται στο βωμό μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Το κίνημα πρέπει να είναι πολυφωνικό, αλλά ενωτικό. Το ΑΣΚΕ υποστήριζε πρόταση να διοργανώνονται τα συλλαλητήρια από το Σύνδεσμο των Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ 1967-74) και τα Πανεπιστήμια, ώστε να διασφαλιστεί ο ενωτικός τους χαρακτήρας. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή.

Συγχρόνως το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι δε μπορούμε να αποδεχτούμε καμμιά διφορούμενη στάση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαθέτει τη Σούδα, το ’κτιο, AWACS με πιλότους, φρεγάτες και ό,τι άλλο ζητούν οι Αμερικανοί, ενώ την ίδια στιγμή ηγετικά του στελέχη διαδηλώνουν κατά του πολέμου! Η Ν.Δ. θεωρεί ότι δεν πρέπει να πάρει θέση! (Κι ακόμη δεν έγινε κυβέρνηση!).

Να κάνουμε σαφές πως στη χώρα μας δεν έχουν θέση οι ξένες βάσεις, δεν είμαστε διατεθειμένοι για κανενός είδους διευκολύνσεις, ούτε να συμμετέχουμε στους επιθετικούς τους οργανισμούς, όπως το NATO.

Τέλος, το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι ο παγκόσμιος συντονισμός των κινημάτων είναι πάντα χρήσιμος, αλλά οι λύσεις δίνονται πάντα από τα εθνικά κινήματα. Το δικό μας αντιπολεμικό (και όχι μόνο) κίνημα οφείλει να διακηρύξει όχι μόνο τι δε θέλει, αλλά και τι θέλει, κάτι που επιμελώς αποφεύγουν πολλοί που επιθυμούν να το ηγεμονεύουν, γιατί τα πρότυπα τους δεν κολλάνε με το χώμα μας. Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε τη δική μας απάντηση, στηριγμένοι στις πλούσιες πολιτιστικές και αγωνιστικές μας παραδόσεις; Μήπως οι ευθύνες των όποιων ειλικρινών πολιτικών και άλλων δυνάμεων γίνονται τώρα μεγαλύτερες; Μήπως τώρα χρειάζεται διεύρυνση και ενίσχυση των προσπαθειών και του ΑΣΚΕ; Μήπως η ελπίδα μπορεί ν' αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με τον πόλεμο στο Ιράκ φάνηκε η εγγενής αδυναμία της ΕΕ για κοινή εξωτερική πολιτική. Όμως επιχειρήθηκε να γεφυρωθούν οι αντιθέσεις με τους εισβολείς, ύστερα από παζάρια Γαλλίας, Γερμανίας, Βρετανίας και Ισπανίας, και να νομιμοποιηθεί όλη η πολιτική του αίματος των ΗΠΑ και Αγγλίας. Ο προεδρεύων της ΕΕ Κώστας Σημίτης στην ’τυπη Σύνοδο Κορυφής αρνήθηκε επίμονα να φέρει στο τραπέζι το θέμα του Ιράκ. Φοβόταν ότι θα υπήρχαν διαφωνίες, που θα χαλούσαν τις εντυπώσεις από τις φιέστες και τις τελετές. Κυρίως φοβόταν μην αναγκαστεί να πάρει θέση, η οποία θα είχε επιπτώσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Αποτέλεσμα ήταν να συγκροτηθεί μια "παρασύνοδος" η οποία συγκέντρωσε το ενδιαφέρον και συζητούσε το θέμα του Ιράκ, το ρόλο του ΟΗΕ και της ΕΕ και τη στάση των Ευρωπαίων . Σ' αυτήν οι Μπλέρ-Αθνάρ αναγνωρίσθηκαν απ' όλη την ΕΕ ως "Σύμμαχοι" και όχι δύναμη εισβολής,

ευλογήθηκαν οι ενέργειες τους και δεν υπήρξε καμία καταδίκη του πολέμου, αλλά και των απειλών των ΗΠΑ προς τη Συρία και το Ιράν. Οι Σιράκ-Σρέντερ ικανοποιήθηκαν, διότι ο ΟΗΕ και ΕΕ αποκτούσαν ρόλους, που ενίσχυαν τις ελπίδες τους για τα οικονομικά οφέλη από τον πόλεμο, αναγνωρίζοντας την αρχηγία των ΗΠΑ στη "Συμμαχία". Οι τέσσερις αρχηγοί εκπόνησαν κείμενο και επέβαλλαν στο Σημίτη να το εμφανίσει ως θέση της ΕΕ. Έτσι η πολιτική απάτη της εμφάνισης αυτού του κειμένου ως κοινή θέση των Ευρωπαίων ουσιαστικά αποδεικνύει την εθελοδουλία της ΕΕ στις ΗΠΑ, αφού το κείμενο συνέταξε κατά κύριο λόγο ο αλαζονικός και προσβλητικός στο ύφος Τόνι Μπλερ, μετά από επαφές με τις ΗΠΑ. Ακόμη και συνέντευξη τύπου αρνήθηκε να δώσει και να φωτογραφηθεί με τους άλλους ηγέτες στην αναμνηστική φωτογραφία. Οι Σημίτης - Παπανδρέου οδήγησαν την Ελληνική Προεδρία σε πολιτικό αυτοεξευτελισμό, υπογράφοντας, ως καλοί υπάλληλοι, ένα κείμενο που ικανοποιούσε τον Μπους και αντίθετο με τις θέσεις που είχε το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση.

Ο θρίαμβος της βήμα με βήμα προσέγγισης

Το δίδυμο Σημίτη- Γιωργάκη εφάρμοσε τα τελευταία χρόνια (με αρχή τις υποχωρήσεις στο Ελσίνκι) τη μεγάλη στροφή στην πολιτική της χώρας μας σε σχέση με την επιθετικότητα της Τουρκίας. Φιλία και υποστήριξη σ' όλα τα επίπεδα, πρώτα για να διευκολύνουμε τους κεμαλιστές εναντίον των ισλαμιστών και τώρα για το αντίθετο!! Έτσι (μας λένε) θα πετύχουμε τον ... εξευρωπαϊσμό και το φιλελληνισμό της Τουρκίας!

Αποτέλεσμα: ενώ πριν το Ελσίνκι είχαμε περίπου 200 παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο το χρόνο, το 2003 είχαμε 1300 στους 4 πρώτους μήνες!! Τα βήματα προσέγγισης τους πείθουν όλο και περισσότερο ότι μπορούν να αποκτήσουν το Ανατολικό Αιγαίο.

Η δίκη της 17 Ν

Οι τυμπανοκρουσίες για το μεγάλο κατόρθωμα της σύλληψης, από ένα τυχαίο(;) γεγονός, των μελών της «17Ν», ακόμη ηχούν στ' αφτιά μας και οι αναθυμιάσεις από το βόρβορο των ΜΜΕ ακόμη μολύνουν την περριρέουσα ατμόσφαιρα.

Να, όμως, που έφτασαν σε χρόνο ρεκόρ για τη βραδυπορούσα Ελληνική Δικαιοσύνη στη δίκη. Και, αντί για συνέχιση του θριάμβου, παρακολουθούμε μια δίκη όπου παρελαύνουν μάρτυρες κατηγορίας κατάλληλοι για θεατρικές ... επιθεωρήσεις, με αποτέλεσμα ακόμη και συγγενείς των θυμάτων να απορούν και ο ίδιος ο πρόεδρος του δικαστηρίου να αναφωνεί: «Τώρα κατάλαβα γιατί δεν μπορούσατε να τους συλλάβετε τόσα χρόνια»!!

Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορούσε να επιτύχει τέτοιο άθλο!

Και τώρα τι θα γίνουμε γωρις αποκαλύψεις;

Η «Αυριανή» του Γ. Κουρή σταμάτησε απότομα τη ροή των αποκαλύψεων των σκανδάλων ή «σκανδάλων» του σκληρού πυρήνα των εκσυγχρονιστών.

Γιατί, άραγε; Τελείωσαν τα σκάνδαλα, με στοιχεία που παρέχει αφειδώς το ακόμη σκανδαλωδέστερο γνωστό κέντρο; Ή, ο Γ Κουρής πέτυχε ό,τι επιδίωκε από την αρχή αφήνοντας την «κάθαρση» ημιτελή; Μάλλον δεν υπάρχει κανείς να στοιχηματίσει υπέρ το πρώτου.

Η κοινωνία των 2/3, δηλ. του 1/10, πλησιάζει, όπως οραματίζεται η παγκοσμιοποίηση των ΗΠΑ και της Ε.Ε.. Κάποιοι, που νόμιζαν ότι θα είναι βολεμένοι ισοβίως, θα διαψευστούν οικτρά. Και ακόμη περισσότερο όσοι πίστεψαν τις κοροϊδίες για την ένταξη μας στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ.

Πλησιάζει, όμως, και η ώρα των εργαζομένων.

Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.

Για άλλη μια φορά οι εθελόδουλοι στην Κύπρο και την Ελλάδα πανηγύρισαν την επιτυχία (των κυρίων τους) της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε.. Πού ήταν η δυσκολία; Ακόμη και χώρες πολύ μακριά από τα κριτήρια ένταξης, όπως οι Βαλτικές και η Σλοβακία, δεν είχαν πρόβλημα. Ακόμη και η Βουλγαρία και η Ρουμανία, διαλυμένες οικονομικά, μπήκαν στη σειρά. Ακόμη και η Τουρκία, που μέχρι τη Σύνοδο της Αθήνας φαινόταν αδιανόητο να ενταχθεί, είναι πολύ πιθανό να πάρει σειρά προτεραιότητας, αφού κάθε επιθυμία της Ουάσινγκτον ικανοποιείται από την Ε.Ε. (με γκρίνια ή χωρίς, δεν έχει σημασία).

Επιτυχία, λοιπόν των ισχυρών της Ε.Ε., που θα ελέγξουν την ισχυρή οικονομία της ελεύθερης Κύπρου και θα αξιοποιήσουν τη στρατηγική της θέση. Αρνητική εξέλιξη για την Κύπρο, που θα δει το ισχυρό της όπλο, την οικονομία της, να ακολουθεί την τύχη άλλων χωρών που εντάχθηκαν: μείωση παραγωγής, αύξηση ανεργίας, λιτότητα, περικοπές κοινωνικών παροχών κλπ (βλ. πιο αναλυτικά φ.90-σχέδιο Ανάν).

Συγχρόνως στα κατεχόμενα θα εισρέει άφθονο χρήμα τόσο από τα ταμεία της Ε.Ε. όσο και από τα ταμεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ώστε να συγκλίνει το βιοτικό επίπεδο κατεχομένων και ελευθέρων περιοχών. Έτσι δικαιώνεται ο Αττίλας και παραδίδονται στη χλεύη όσοι Τουρκοκύπριοι είχαν το θάρρος, όπως ο Λεβέντ, να ζητούν αποκατάσταση της νομιμότητας στο νησί. Αν δεν υπήρχε η οικονομική αυτή ενίσχυση των κατεχομένων, η διαφορά στο βιοτικό επίπεδο θα μεγάλωνε συνεχώς και το καθεστώς Ντενκτάς θα περιερχόταν σε συνεχώς δυσκολότερη θέση.

Τα μέτρα Ντενκτάς

Παίρνοντας θάρρος από τις εξελίξεις, ο πατήρ και ο υιός Ντενκτάς εξήγγειλαν τα γνωστά μέτρα τους. Ακολούθησε το χάος στις ελεύθερες περιοχές. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στριμώχτηκαν στα «σύνορα», για να πάνε να δούνε τα σπίτια τους. Έδειξαν τα «διαβατήρια» τους στους υπαλλήλους του άλλου «κράτους», τήρησαν τους «νόμους» του και έφτασαν στο χωριό τους, για να δουν το σπίτι τους (αν υπήρχε ακόμη) να κατοικείται από άλλους, που τους έβαλαν ή δεν τους έβαλαν μέσα (δεν έχει σημασία), και να το πάρουν απόφαση ότι αυτό το σπίτι δε θα το πάρουν ποτέ πίσω!

Αυτή τη de facto αναγνώριση της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» και τον εξευτελισμό χωρίς κανένα αντάλλαγμα χαιρέτησαν ως ένα θετικό βήμα οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και ο Ο Η Ε, απονέμοντας εύσημα στον Αττίλα! Τα παπαγαλάκια στην Κύπρο (που αξιοποίησαν την προσφορά για καζίνα, φτηνές ψαροταβέρνες και φτηνές γυναίκες) και στην Ελλάδα δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους, προβάλλοντας επιλεκτικά εικόνες στα ΜΜΕ τους, σε καταφανή αντίθεση με την πικρία των περισσοτέρων Ελληνοκυπρίων, που επέστρεφαν, δηλώνοντας ότι δε θα ξαναπάνε.

Η κυπριακή κυβέρνηση απάντησε με τα δικά της μέτρα, που όλα ενισχύουν οικονομικά τους Τουρκοκύπριους, άρα και τον Ντενκτάς.

Τι μπορεί να γίνει;

Στο φ.90 προτείναμε ένα πλαίσιο για μια άλλη πολιτική στο Κυπριακό, θα σταθούμε εδώ σε δύο ειδικά μέτρα:

Εφ' όσον (κακώς) η Κύπρος εντάσσεται στην Ε.Ε., η οικονομική ενίσχυση προς τους Τουρκοκύπριους τόσο από την Ε.Ε. όσο και από την Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να δοθεί υπό τον όρο της αποκατάστασης της νομιμότητας (αποχώρηση στρατευμάτων κατοχής και εποίκων, επιστροφή προσφύγων στα σπίτια τους, ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση κλπ) και της εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου.

Η κυπριακή πολιτική ηγεσία έδειξε να δυσανασχετεί με τη μαζική επίσκεψη προσφύγων στα κατεχόμενα. Υποκρισία ή (καθυστερημένη) ομολογία ότι η πολύχρονη πολιτική (τους) της υποτέλειας και της ηττοπάθειας έφερε αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα; Και εφ' όσον (κακώς) δεν μπόρεσε να ανακόψει το ρεύμα, δε θα έπρεπε κάποιοι επισκέπτες (και υπήρχαν πολλοί διαθέσιμοι) να παραβιάσουν τους «νόμους» του κατοχικού καθεστώτος, ώστε να το εξαναγκάσουν σε μαζικές φυλακίσεις ή απελάσεις και, τελικά, σε άρση των μέτρων, ώστε, τουλάχιστον, να χάσει ο Ντενκτάς τις εντυπώσεις; Ας γίνει τώρα!

Η ένταξη της Τουρκίας

Ύστερα από όσα έχουμε δει, είναι πλέον πολύ πιθανό να δούμε σε 4 χρόνια την Τουρκία (μαζί με την «ΤΔΒΚ») να είναι μέλος της Ε.Ε. και να απαιτεί τότε η τουρκική πλευρά την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου (που τώρα αρνείται), ώστε να εισρεύσουν σε πρώτη δόση 500000 νέοι έποικοι στην Κύπρο. Τι θα κάνουμε τότε; θα «αιφνιδιαστούμε» πάλι και θα δηλώσουμε ότι «εδώ που φτάσαμε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα»;

Οι δηλώσεις Παπαδόπουλου

Η θέση του Προέδρου Παπαδόπουλου ότι αποδέχεται το σχέδιο Ανάν ως βάση διαπραγμάτευσης, αλλά απαιτεί σημαντικές βελτιώσεις ουσιαστικά σημαίνει απόρριψη του σχεδίου Ανάν, γιατί αυτές οι βελτιώσεις δε θα γίνουν δεκτές. Επίσης οι δηλώσεις του για τις τελευταίες εξελίξεις (με εξαίρεση την ένταξη στην Ε.Ε.) θεωρούμε ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ας ελπίσουμε ότι αποτελούν την αρχή για τη χάραξη μιας άλλης στρατηγικής, ότι

θα δείξει συνέπεια σ' αυτή τη γραμμή και ότι θα πάρει τα αναγκαία μέτρα για να τη στηρίξει. Περιθώρια υπάρχουν ακόμη. Αλλωστε οι εντυπώσεις από τα μέτρα Ντενκτάς άρχισαν ήδη να ξεφουσκώνουν.