ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όταν το 1997 στο Λουξεμβούργο και το 1999 στο Ελσίνκι αποφάσιζαν την ένταξη στην Ε.Ε. των οκτώ ανατολικών χωρών (Εσθονία, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβενία, Λετονία, Λιθουανία, Σλοβακία) μαζί με την Κύπρο και την Μάλτα, δε φαντάζονταν οι γαλλογερμανοί ότι οι χώρες αυτές θα υποστήριζαν τις ΗΠΑ έναντι αυτών. Την ίδια πολιτική ακολούθησαν η Βουλγαρία και η Ρουμανία, που είναι υποψήφιες προς ένταξη (διαπραγματεύσεις το Μάϊο του 2004), καθώς και η Αλβανία και η ΠΓΔΜ.

Μάλιστα, προτού αποφασίσει ο,τιδήποτε η ΕΕ για το μεταπολεμικό Ιράκ, και οι τρεις βαλτικές χώρες δήλωσαν ότι είναι έτοιμες να στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις «να συνεργαστούν με τις δυνάμεις της Συμμαχίας» στο Ιράκ.

Οι γαλλογερμανοί πίστευαν ότι η διεύρυνση της Ε.Ε. προς τις βορειότερες ανατολικές χώρες, παρά τις ιστορικές διαφορές τους αλλά και συγκλίσεις τους με τη Γαλλία και τη Γερμανία, θα ενίσχυε και την κυριαρχία του γαλλογερμανικού άξονα εις βάρος της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Η άποψη αυτή εδραζόταν στο γεγονός ότι οι χώρες αυτές είχαν ισχυρά αντισοβιετικά αντανακλαστικά και χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης, πχ. το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα στο Λουξεμβούργο είναι περίπου 43.000 ευρώ, ενώ στη Λιθουανία 3.200.

Ο φιλοδυτικός προσανατολισμός τους και η ανάγκη οικονομικής τους στήριξης πίστευαν ότι θα τους έριχναν στην αγκαλιά των γαλλογερμανών, που είναι οι βασικοί χρηματοδότες της Ε.Ε.

Αυτό ίσχυε, ίσως, μέχρι τότε που οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι μόνοι τους πλέον θα λυμαίνονται τα στρατηγικά αγαθά του πλανήτη. Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί εκτιμούν πως η ΕΕ αποτελεί μια ισχυρή οικονομική δύναμη, που δεν πρόκειται ποτέ να απειλήσει τη στρατηγική ηγεμονία των ΗΠΑ, θεώρησαν ότι οποιαδήποτε αντίσταση στο νέο τους «δόγμα» θα πρέπει να σταματήσει.

Έτσι οι φιλοδοξίες των γαλλογερμανών, που είναι η κινητήρια δύναμη της Ε.Ε., ψαλιδίστηκαν. Πολιτική ενοποίηση, κοινή εξωτερική πολιτική, κοινή ευρωπαϊκή άμυνα έγιναν... όνειρα θερινής νυκτός. Σύμφωνα με την επικρατούσα μάλιστα αμερικανική άποψη, η διεύρυνση της ΕΕ χωρίς την εμβάθυνση των μηχανισμών της αποκλείει το ενδεχόμενο να γίνει σοβαρός παίκτης σε θέματα ασφαλείας

Τι τους μένει λοιπόν; Μόνο να χρηματοδοτούν ευρωπαϊκές χώρες, για να επωφελούνται οι επιχειρήσεις τους από το άνοιγμα των αγορών τους, ενώ χάνουν στρατηγικά πλεονεκτήματα σε τρίτες χώρες (π.χ. Ιράκ).

Αρκεί όμως αυτό, όταν ιδιαίτερα η Γερμανία αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, λόγω της λιτότητας, της ανεργίας και του σκληρού ευρώ, που περιορίζει τις εξαγωγές της και φυγαδεύει κεφάλαια και επιχειρήσεις ;

Στην Ευρώπη των 25 ο μέσος Ευρωπαίος θα είναι κατά 13% φτωχότερος από όσο στην Ευρώπη των 15. Ήδη η Γερμανία δήλωσε ότι θέλει να περιορίσει τη συμμετοχή της στην κοινοτική χρηματοδότηση. Είναι φανερό τι θα συμβεί τότε.

Οι ασθενέστερες οικονομίες, όπως στην Ελλάδα, που στηρίζονται στις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, θα οδηγηθούν σε κατάρρευση, αν δεν απαλλαγούν εγκαίρως από τα δεσμά της Ε.Ε.

Περιμένοντας να ξεκινήσει ο πόλεμος στο Ιράκ, είχαμε θυμίσει ότι το καθεστώς του Σαντάμ ήταν δημιούργημα των Αμερικανών, τους οποίους παντοιοτρόπως εξυπηρέτησε μέχρι πρόσφατα. Ο βαθμός αντίστασης στην αναμενόμενη εισβολή θα έδειχνε αν ο Σαντάμ εξακολουθούσε να παίζει το παιχνίδι των ΗΠΑ.

Στρατιωτικά παράδοξα

Η προηγούμενη ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ βγήκε μόλις ξεκίνησε η εισβολή, οπότε οι Αγγλοαμερικάνοι συνάντησαν αναπάντεχες δυσκολίες στο Νότο. Εκτιμήσαμε ότι θα υπάρξει πραγματική αντίσταση από το καθεστώς του Σαντάμ, Την ίδια εκτίμηση είχαν έγκυροι στρατιωτικοί αναλυτές, που πρέβλεπαν πολύμηνο πόλεμο.

Οι εκτιμήσεις αυτές απεδείχθησαν λανθασμένες. Αυτοί που, τελικά, αντιστάθηκαν ήταν οι σχεδόν άοπλοι σιίτες, αντίπαλοι του Σαντάμ, που οι Αμερικανοί τους υπολόγιζαν για συμμάχους. Κατά παράδοξο τρόπο, οι εισβολείς παρέκαμψαν τις σιιτικές περιοχές του Νότου και προωθήθηκαν προς τη Βαγδάτη, που θα υπεράσπιζε η πανίσχυρη και καλομισθοδοτούμενη Προεδρική Φρουρά, που όμως όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, αλλά ούτε καν εμφανίστηκε! Φαίνεται ότι υπήρχε μόνο για να καταπιέζει τον ιρακινό λαό.

Στους φενταγίν, που ήθελαν να έρθουν από άλλες χώρες να πολεμήσουν, ο Σαντάμ ή δεν τους επέτρεψε να φτάσουν ή, αν έφτασαν, δεν τους επέτρεψε να πολεμήσουν.

Μια δοκιμή με σημασία

Πριν πολλούς μήνες οι αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις είχαν κάνει άσκηση για την εισβολή στο Ιράκ. Τα επιτελεία λειτούργησαν κανονικά και οι επιχειρήσεις έγιναν επί χάρτου ή στο κομπιούτερ. Το ρόλο του Αρχηγού των ιρακινών Ενόπλων Δυνάμεων ανέθεσαν σε απόστρατο Αμερικανό στρατηγό.

Ο απόστρατος αυτός πήρε πρωτοβουλίες, που θα έπαιρνε κάθε πραγματικός αντίπαλος, ώστε τελικά οι ΗΠΑ έχασαν τον «πόλεμο»!! Στον πανικό που δημιουργήθηκε, κάποιοι ανώτατοι αξιωματικοί καθησύχαζαν τους υπολοίπους ότι «αυτά (δηλ. οι πρωτοβουλίες του στρατηγού) δε γίνονται». Δε χρειάστηκε να επαναληφθεί καν η άσκηση, όπως γίνεται σε κάθε αποτυχημένη άσκηση!

Σκηνοθετημένοι πόλεμοι

Η εξέλιξη της εισβολής έδειξε ότι πράγματι «αυτά δε γίνονται». Ο Σαντάμ δεν πολέμησε, γιατί εξακολουθούσε να παίζει το παιχνίδι των Αμερικανών. Οι ΗΠΑ για τέταρτη φορά νίκησαν σ' έναν «πόλεμο» (Σαντάμ, Μιλόσεβιτς, Ταλιμπάν και πάλι Σαντάμ) εναντίον ενός «αντιπάλου» που δεν πολέμησε.

Το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ

Η «πλειοψηφία» που ανέδειξε τον Μπους Πρόεδρο των ΗΠΑ είναι μια συμμαχία ακροδεξιών, θρησκόληπτων και επιχειρηματιών, στην οποία οι «πονηρότεροι» είναι οι φονταμενταλιστές του εβραϊκού λόμπι. Ειδικά στα ζητήματα της Μέσης Ανατολής η πολιτική των ΗΠΑ χαράσσεται από τους ακραίους Εβραίους, γι' αυτό υποστηρίζει προκλητικά το Ισραήλ, ακόμη κι αν βλάπτει τα γενικότερα ή μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Φυσική συνέπεια είναι οι ΗΠΑ να αποκτούν όλο και περισσότερους και φανατικότερους αντιπάλους.

Ένας σύντομος απολογισμός

Αρκεί η οπλική υπεροχή;

Η συντριπτική οπλική υπεροχή των ΗΠΑ δεν είναι ικανή να διασφαλίσει την παγκόσμια κυριαρχία τους. Τα όπλα δεν πολεμούν μόνα τους κι αυτό θα φανεί καθαρά αν οι Αμερικανοί θα χρειαστεί να πολεμήσουν πραγματικά, θα φανεί ότι ποτέ δε θα ξεπεράσουν το σύνδρομο του Βιετνάμ.

Ποτέ καμμιά χώρα δεν μπορεί να παίξει για πολύ το ρόλο της υπερδύναμης, αν ο λαός της δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για την πατρίδα του κι αν δεν υπάρχει επαρκής διεθνής νομιμοποίηση.

Οι επιτυχίες των ΗΠΑ στην Αν. Ευρώπη και την Κ. Ασία δεν οφείλονται τόσο στη δική τους ικανότητα, όσο στην ιστορική χρεωκοπία των Κ.Κ., που εξουσίασαν τις χώρες αυτές με τρόπο αντίθετο με την ιδεολογία που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν, και επέτρεψαν στους Αμερικανούς να επέμβουν ως ελευθερωτές και υπερασπιστές των δικαιωμάτων των λαών. Όμως και κει σύντομα οι λαοί θα διαπιστώσουν ότι τα νέα καθεστώτα είναι χειρότερα από τα προηγούμενα.

Γενικό συμπέρασμα: 'Οσο οι ΗΠΑ παίζουν χωρίς αντίπαλο, εμφανίζονται ως ακατανίκητες. 'Οταν, όμως, τα προοδευτικά κινήματα θα απαλλαγούν από τις αμαρτίες του παρελθόντος και θα αναβαπτιστούν στις πολιτιστικές και αγωνιστικές παραδόσεις κάθε χώρας, η αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση θα φανεί ότι είναι γυμνή.

Στις Βρυξέλες αποπειράθηκαν οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου να θέσουν τα θεμέλια μιας ενιαίας ευρωπαϊκής άμυνας, διακηρύσσοντας ότι η πρωτοβουλία τους δε στρέφεται εναντίον των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αντίθετα ενισχύει τον ευρωπαϊκό πυλώνα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι δήλωσε ότι ενισχύεται η ευρωπαϊκή συνιστώσα του ΝΑΤΟ, κάτι που, όπως εξήγησε, είναι προς όφελος των ΗΠΑ.

Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί θέλουν να κρατήσουν ένα όσο το δυνατόν πιο χαμηλό προφίλ, γι’ αυτό απέσυραν αρκετές από τις αρχικές προτάσεις του Βέλγου πρωθυπουργού για στρατιωτικό αρχηγείο έξω από τις Βρυξέλες, απ' όπου θα κατευθύνονταν οι ευρωπαϊκές αμυντικές επιχειρήσεις χωρίς τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ. ’ρα και ο Ευρωστρατός, ως παρακλάδι του ΝΑΤΟ, θα ελέγχεται και θα κατευθύνεται από τις ΗΠΑ.

Όλα τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τον Κ. Σημίτη να παρακολουθεί ευλαβικά τις θείες λειτουργίες του Πάσχα, κρατώντας κατανυκτικά ένα κεράκι!!

Να μην ξεχνάμε, όμως, ότι τα πρώτα χρόνια της ηγεμονίας του απουσίαζε προκλητικά από κάθε πασχαλιάτικη εκδήλωση ή λειτουργία, θέλοντας να υπογραμμίσει το πόσο ανώτερος ήταν από κάτι τέτοια ή, ενδεχομένως, ότι είχε άλλες πεποιθήσεις...

Μάλλον καθυστερημένα θυμήθηκε (ή πείστηκε) να σεβαστεί τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των υπηκόων του.

Το Σύνταγμα, ο θεμελιώδης νόμος κάθε χώρας, είναι το θεμέλιο της πολιτικής, και όχι μόνο, και η πιστή τήρησή του, μέχρι να τροποποιηθεί με τις νόμιμες προϋποθέσεις, αποτελεί τον όρο του κράτους δικαίου.

Η Ε.Ε., μια που φιλοδοξεί να μετεξελιχτεί από μια απλή κοινότητα αγοράς σε κάποιο είδος υπερεθνικής κρατικής οντότητας, αποφάσισε να καταρτίσει δικό της Σύνταγμα, που θα δεσμεύει και θα καθοδηγεί τα κράτη - μέλη, μέχρι να επιτευχθεί... η μεγάλη τους υπέρβαση.

Ορίστηκε, λοιπόν, επιτροπή από εκπροσώπους των μελών - κρατών με επικεφαλής τον πρώην Πρόεδρο της Γαλλίας Ζισκάρ ντ' Εστέν.

Όμως, για να καταρτιστεί ένα Σύνταγμα, πρέπει να υπάρχει πρώτα πρώτα μια αντίστοιχη βούληση των λαών, τους οποίους και θα δεσμεύει. Ποιος τους ρώτησε και πότε; Δεύτερον, τα κράτη-μέλη, δηλ. οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί εκπρόσωποι, θα πρέπει να θέλουν πράγματι να αποτελέσουν κάποιο ενιαίο κρατικό μόρφωμα. Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Εδώ οι μισές, τουλάχιστον, χώρες της Ε.Ε. προτιμούν, όπως φάνηκε στο κεφαλαιώδες θέμα του Ιράκ, να αποτελέσουν τμήμα των ΗΠΑ και μάλιστα στην εκδοχή Μπους! Και τρίτον, θα έπρεπε να υπάρχει στοιχειώδης έστω προσυμφωνία για τις κατευθυντήριες γραμμές ενός τέτοιου Συντάγματος. Πού συζητήθηκε κάτι τέτοιο; Τέλος, πώς θα προχωρήσει μια πολιτική ένωση, όταν ακόμη και η οικονομική πισωγυρίζει και τα σημάδια διάλυσης της Ε.Ε. όλο και πυκνώνουν.

Οι Φιλοδοξίες της Ελληνικής Προεδρίας

Παρ' όλ' αυτά η Ελληνική Προεδρία «φιλοδοξεί» να είναι έτοιμο το σχέδιο αυτού του Συντάγματος μέχρι το τέλος Ιουνίου, ώστε να κριθεί στην ... πανηγυρική σύνοδο της Θεσσαλονίκης, που εξορίστηκε στη Χαλκιδική!

Πώς, όμως, μπορεί να είναι έτοιμο ένα τέτοιο σχέδιο, όταν στην Ε.Ε. κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται; Θα έχει κατεύθυνση Ομοσπονδίας; θα υπερισχύει των Εθνικών Συνταγμάτων; θα επιβεβαιωθεί ο γαλλογερμανικός άξονας;

Τα ερωτήματα είναι άπειρα και, φυσικά, θα επιχειρήσουν να δώσουν απαντήσεις ερήμην των λαών. ’λλωστε, κατά το λησμονημένο ’κη, τέτοια σοβαρά ζητήματα δεν μπορεί να είναι αντικείμενο οχλοκρατικών εκδηλώσεων, δηλ. δημοσίων συζητήσεων και δημοψηφισμάτων!

Όλο το θέμα του Ευρωπαϊκού Συντάγματος μπορεί να φαντάζει σαν ένα ανέκδοτο, αλλά το πού θα καταλήξει θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για όλους, όσο θα παραμένουμε στην Ε.Ε.. Αν προλάβει να καταλήξει κάπου, πριν διαλυθεί το μαγαζί θα παρακολουθούμε το θέμα και σε επόμενα φύλλα της «Ε».