ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι πιέσεις των ΗΠΑ προς τη χώρα μας, για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ την άνοιξη του 2008, είχαν αρχίσει πολύ πριν από τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου. Για το λόγο αυτό ζήτησαν την επίσπευση των εκλογών. Οι οργανωμένοι εμπρησμοί κατά την προεκλογική περίοδο, που είχαν πολλαπλούς στόχους, που κατέκαψαν τα δάση μας, έδειξαν το μέγεθος των πιέσεων. Τελικά φαίνεται ότι δεν πέτυχαν πλήρως το στόχο τους σ’ ότι αφορά στη συναίνεση της Ελλάδας στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ή έστω ως FYROM. Οι ΗΠΑ πάντως, μέσω του «μεσολαβητή» Μάθιου Νίμιτς, κάλεσαν επίσημα την Ελλάδα και τα Σκόπια στις 23 Οκτωβρίου ν’ αρχίσουν διαπραγματεύσεις, αφού εξασφάλισαν την ομοφωνία των κοινοβουλευτικών κομμάτων στη σύνθετη ονομασία, πλην του «πατριώτη» και εκ της μητσοτακικής «οικογένειας» ορμώμενου Γ. Καρατζαφέρη, το κόμμα του οποίου λειτουργεί ως άλλοθι για τους υπόλοιπους. Επιτρέπει π.χ. στο ΣΥΝ και στον κ. Αλαβάνο να δηλώνει κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στα Σκόπια (γιατί άραγε;): «Πιστεύουμε ότι κανείς από τους δυο γείτονες δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε καταστάσεις ακροτήτων και εθνικισμού, όσο δύσκολο και αν είναι το πρόβλημα. Αντίθετα μπορούμε να συναντηθούμε στη μέση της γέφυρας. Και γι αυτό νομίζω ότι ο πολιτικός διάλογος στις σημερινές δύσκολες πολιτικά συνθήκες (σ.σ. γιατί;) είναι πάντα χρήσιμος». Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την αδιαλλαξία των Σκοπίων, ο Αλαβάνος απάντησε: «Τουλάχιστον τις τελευταίες μέρες τα μηνύματα αδιαλλαξίας τα οποία στέλνονται είναι πολύ ισχυρότερα από την Ελλάδα παρά από τους γείτονες μας». Σωστά !!

Οι «διαλλακτικοί» γείτονες

Οι «διαλλακτικοί» γείτονες, δια στόματος του πρωθυπουργού τους δηλώνουν ότι «... το αντίτιμο να αλλάξουμε το συνταγματικό μας όνομα, κατόπιν επιθυμίας της Ελλάδας, για να επιτύχουμε την εκπλήρωση της μέγιστης αυτής προτεραιότητας (σ.σ. δηλ. την ένταξη στο ΝΑΤΟ), είναι πολύ μεγάλο. Για μας, το ενδεχόμενο αυτό απορρίπτεται κατηγορηματικά, ακόμη κι αν μας κοστίσει την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ». Και συνεχίζει: «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας διαθέτει τεράστια υποστήριξη απ΄ όλες σχεδόν τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και κυρίως από τις ΗΠΑ» (δήλωση στις 5-11-2007). Και ο άλλος «διαλλακτικός», υφυπουργός τους Εξωτερικών, σε εφημερίδα της χώρας του δήλωσε: «Του χρόνου θα προσχωρήσουμε στο ΝΑΤΟ, ενώ είναι ρεαλιστικές οι πιθανότητες να προσδιοριστεί ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. Επομένως, εάν κάποιος θέλει και περαιτέρω να ‘‘πιπιλίζει το δάκτυλό του’’ και να επαναλαμβάνει ‘‘κλαψιάρικα’’ το ίδιο παράπονο και στις επόμενες δύο και περισσότερες χιλιετίες, είναι πρόβλημά του». Ο ίδιος, για να μην ξεχνιόμαστε, έθεσε και ζήτημα σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, λέγοντας ότι «δεν υπάρχει δύναμη που θα παρεμποδίσει αυτούς τους ‘‘Μακεδόνες’’ να κερδίσουν στον έννομο αγώνα που διεξάγουν για τα νόμιμα δικαιώματά τους».(Καθημερινή 23-10-2007). «Διαλλακτική» ενέργεια, κ. Αλαβάνο, ήταν επίσης η πρόσφατη επίσημη επίσκεψη της σκοπιανής αντιπροσωπείας στα κατεχόμενα στην Κύπρο, που υποσχέθηκε την εγκαθίδρυση διπλωματικών και εμπορικών γραφείων και τη σύναψη απ’ ευθείας σχέσεων με το ψευδοκράτος.

...και τα όργανά τους

Εν τω μεταξύ το «Ουράνιο Τόξο» το αυτοαποκαλούμενο κόμμα της «μακεδονικής μειονότητας», δηλ. το όργανο του σκοπιανού αλυτρωτισμού, που υποστηρίζεται παντοιοτρόπως από ξένους (π.χ. Σόρος) και εγχώριους «προοδευτικούς» (O.A.K.K.E, ENANTIA, Πράσινοι Οικολόγοι, Παρατηρητήριο Ελσίνκι, «Ιός» της Ελευθεροτυπίας, κ.λ.π.). και ιδρύθηκε το 1994, παίρνοντας ελάχιστους ψήφους στις ευρωεκλογές 1999 και 2004, με επιστολή του προς το Νίμιτς στις 5-11-2007 αναφέρει ότι «η ελληνική πολιτική την τελευταία δεκαετία λειτούργησε αποσταθεροποιητικά για τα Βαλκάνια, ενώ στάθηκε εμπόδιο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και στην ένταξή της σε διεθνείς θεσμούς». Καλεί τη διεθνή κοινότητα να «στείλει ξεκάθαρο μήνυμα σε σχέση με τις αρνητικές θέσεις της Ελλάδας», δηλ. «η διεθνής κοινότητα δε θα διαπράξει το λάθος να υποστηρίξει τον επιθετικό ελληνικό εθνικισμό». Και ιδού πώς: «όταν η διεθνής κοινότητα διαπίστωσε ότι υπήρχε παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βοσνία και στο Κόσοβο, αποφασιστικά ανέλαβε στρατιωτική δράση, με τη συναίνεση του ΟΗΕ» (Καθημερινή 8-11-2007). Μόνοι τους αποκαλύπτονται. Οι «διαλλακτικοί» γείτονες, στο επόμενο βήμα του σχεδίου τους, σκοπεύουν να καλέσουν τους «διαλλακτικούς μεσολαβητές» να στείλουν στρατεύματα κατοχής του ΝΑΤΟ στην ελληνική Μακεδονία!!

Οι ηγεσίες μας

Δυστυχώς, και πάλι οι ηγεσίες της χώρας μας λειτουργούν αντίθετα με τα ελληνικά συμφέροντα. Δεν τους αρκεί ότι με την ενδοτική πολιτική τους η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο και κατοχυρώνει σταδιακά τη κατοχή της στην Κύπρο; Η αναγνώριση των Σκοπίων με σύνθετη ονομασία θα σηματοδοτήσει νέες εδαφικές και διαμελιστικές απειλές από τους εκάστοτε προστάτες των Σκοπίων, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Δεν τηρούν ούτε τα διαπραγματευτικά προσχήματα. Η Υπ. Εξ. κ. Ντόρα έσπευσε ν’ ανακοινώσει τη σύνθετη ονομασία, παραβιάζοντας κάθε διαπραγματευτική πρακτική, και ο πατέρας της να την καλύψει, ισχυριζόμενος ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών του 1992 ήταν υπέρ της σύνθετης ονομασίας! Μετά τις δηλώσεις του Μπερνς περί του αδιανόητου ν’ ασκήσουμε βέτο, βγήκε ο ίδιος ο Μητσοτάκης να παραστήσει τον αντιαμερικανό!

Ο κ. Νίμιτς

Ο αμερικανός μεσολαβητής, υποτίθεται, του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς λειτουργεί ουσιαστικά ως εντολοδόχος των ΗΠΑ και οι ως τώρα προτάσεις του ήταν όλες υπέρ των Σκοπίων. Θυμίζουμε ότι το 2004 πρότεινε ουσιαστικά τη διπλή ονομασία, δηλ. ως νομικά ισότιμα για διεθνή χρήση δύο ονόματα: «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και «Ρεπούμπλικα Μακεντονίγια-Σκόπια», ενώ υποχρέωνε την Ελλάδα να προσθέσει στη Μακεδονία της επιθετικό προσδιορισμό (π.χ. «ελληνική επαρχία της Μακεδονίας»).

Η σημασία της χώρας μας

Η Ελλάδα είναι ο μόνος παράγοντας σταθερότητας και επιβίωσης των Σκοπίων, γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία για τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. να συναινέσουμε στα σχέδιά τους, ώστε να επωμισθούμε πλήρως το κόστος, εισπράττοντας τον αλυτρωτισμό τους. Οι Αλβανοί, κυρίως του Κοσόβου, και η Βουλγαρία είναι στοιχεία αποσταθεροποιητικά αυτού του τεχνητού μορφώματος. Το ιδεολόγημα του μακεδονισμού, που προώθησε ο Τίτο στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, σήμερα είναι πλέον επισφαλές στοιχείο συνοχής του πληθυσμού των Σκοπίων, όταν μάλιστα οι σημερινοί προστάτες του θα έχουν μεγαλύτερα συμφέροντα στο Κόσοβο ή αλλού στη γειτονιά μας, φορτώνοντάς τους σε μας. Έχουμε ισχυρή θέση, αλλά δυστυχώς ενδοτικές ηγεσίες.

Μια ελληνική κυβέρνηση …

… φυσικά δε θα είχε Υπ. Εξ. σαν την κ. Ντόρα, που η παρουσία της εκπέμπει τον ενδοτισμό και τη ξενοδουλεία. Θα έπρεπε, διερμηνεύοντας τα αισθήματα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που απορρίπτει τη σύνθετη ονομασία, επειδή αντιλαμβάνεται τι θα επακολουθήσει, τουλάχιστον:

§Να αποδεσμευθεί από την Ενδιάμεση Συμφωνία, που έχουν παραβιάσει πολλαπλά οι Σκοπιανοί .

§Να καταστήσει σαφές ότι δεν αναγνωρίζει ούτε πρόκειται ν’ αναγνωρίσει κράτος με το όνομα Μακεδονία ή παράγωγό του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

§Να απαιτήσει την αντικατάσταση του Νίμιτς ως μεσολαβητή.

§Να κλιμακώσει τις διπλωματικές, πολιτικές και οικονομικές κινήσεις, έτσι ώστε να δείξει προς κάθε κατεύθυνση ότι η Ελλάδα θεωρεί ζωτικό για τα εθνικά της συμφέροντα το Μακεδονικό ζήτημα και ότι θ’ ακολουθήσει σταθερή και αταλάντευτη πολιτική.

Μια ελληνική κυβέρνηση ...

Πέρασε πλέον ο καιρός που η κυβέρνηση της Ν.Δ., δηλ. ο Καραμανλής (λόγω του πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου της πολιτείας μας), μπορούσε να αναβάλλει την αντιμετώπιση των, πράγματι, πολύ μεγάλων προβλημάτων που συσσωρεύτηκαν και μεγεθύνθηκαν την τελευταία, τουλάχιστον, 20ετία. Τώρα ορθώνονται απειλητικά και απαιτούν κάποιες λύσεις, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Λύσεις όμως που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν (ακόμη και να εφευρεθούν), γιατί αυτές προϋποθέτουν πολιτικές ηγεσίες που να εκπροσωπούν πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, να έχουν ικανότητες πραγματικά πολιτικές και την αναγκαία βούληση σε συνθήκες αυτονομίας, κυρίως από τα εξωτερικά συστήματα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σήμερα κι έτσι, ουσιαστικά, καμιά λύση (ή έστω «λύση») δεν πρόκειται να υπάρξει απ’ αυτούς. Ας προσδιορίσουμε όμως τα κύρια προβλήματα που έχει άμεσα μπροστά του ο Καραμανλής, τις επιπτώσεις από τα οποία τις πληρώνουμε εμείς, οι πολλοί:

Το κοινωνικό-οικονομικό μέτωπο

Η πραγματική οικονομία, παρά τα παραπλανητικά νούμερα «ανάπτυξης», πάει από το κακό στο χειρότερο και, όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, αποκλείεται οποιαδήποτε βελτίωση, ούτε καν επιβραδυντική πορεία επιδείνωσης, όπως έχουμε αναλύσει στο ΑΣΚΕ-4. Και ο Καραμανλής είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να αποχωρήσει απ’ αυτήν.

Αυτό που προσπαθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση είναι μόνο το δημοσιονομικό χάος, για το οποίο δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στις πασοκικές ρίζες του. Πρέπει να καταρτίσει προϋπολογισμό που να είναι, έστω και μόνο επιφανειακά, αξιόπιστος. Όμως τα έξοδα αυξάνουν, αφού μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία, διογκώνοντας δηλ. τη διαφθορά, και τα έσοδα διαρκώς μειώνονται, αφού αυτοί που έπρεπε να πληρώνουν απαλλάσσονται των κοινωνικών βαρών τους και συνεχίζουν να μεταφέρουν τα κέρδη τους (ακόμη και τα εισοδήματά τους!) στη Ελβετία και αλλού.

Η «λύση» των δανείων υπερέβη τα όριά της και απειλείται το «σκάσιμο της φούσκας» για πολύ σύντομα. Έτσι το μόνο που της έμεινε ήταν να βάλει χέρι στα αποθεματικά των (υγιών έως και πλούσιων και όχι πάντοτε με κοινωνικά ορθούς τρόπους …) ταμείων και στα ακίνητα, εννοείται των μη προνομιούχων. Φυσικά, βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται σεισμός!

Ταυτόχρονα, με τις επιταγές της Ε.Ε. και τις ευλογίες των εδώ «επιχειρηματικών κύκλων», θέλει να επιφέρει «τομές και ρήξεις» στα εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα, σε βάρος (πόσο όμως επιπλέον βάρος μπορούν να αντέξουν;) των Ελλήνων εργαζομένων, των πιο βαριά εργαζομένων της Ε.Ε. Και, φυσικά, και πάλι βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται έκρηξη!

Ο δικομματισμός σε κίνδυνο

Αυτό στο οποίο προσβλέπει ο Καραμανλής (και όχι μόνο) είναι λύση με δικομματική συναίνεση(!), ώστε να τιθασευτούν οι αντιδράσεις, ή, έστω, μια σταδιακή («ήπια») προσαρμογή από τις εναλλασσόμενες (όταν η καθεμιά θα προκαλεί αγανάκτηση …) κυβερνήσεις. Τώρα όμως και αυτές οι ελπίδες απομακρύνονται. Πέρα από τη σημαντική εκλογική αποδυνάμωση και των δύο, ο ένας πυλώνας (ΠΑΣΟΚ) απειλείται με κατάρρευση, η οποία θα συνεπιφέρει και τη διάσπαση του άλλου. ’λλο ένα πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Καραμανλής, και όχι μόνο για το δικό του κόμμα!

Πρέπει, λοιπόν, να στηρίξει το Γ. Παπανδρέου, ώστε να κυριαρχήσει τουλάχιστον στο κόμμα του… Το είχε κάνει στις Νομαρχιακές Εκλογές, όταν του χάρισε (χωρίς «…») το δεύτερο γύρο. Η πολιτική (και όχι μόνο) ανικανότητα όμως του Γιωργάκη και οι εκτός τόπου και χρόνου υπαγορεύσεις της family και των Αμερικανών ή αμερικανόπνευστων καθοδηγητών του καθιστά το έργο της διάσωσής του εξαιρετικά δύσκολο. Θα είχαν πιθανόν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα στο καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ (που πάντως με την ολόθερμη συμπαράσταση των ΜΜΕ, που τώρα τάχα βδελύσσεται, κρατήθηκε στο 38%), όμως όταν διαπιστώθηκε ότι η family και οι Αμερικανοί δε θα παρέδιδαν με τίποτα το κόμμα στο Βενιζέλο (και τους Γερμανούς), αλλά θα το οδηγούσαν σε διάσπαση πριν από τις 11 Νοέμβρη, με τα κομματικά σύμβολα, φυσικά, δικά τους, ο Καραμανλής αναγκάστηκε (και είναι αναγκασμένος) να τον στηρίξει. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα του νέου εκλογικού νόμου και του αυξημένου πριμ των 50 βουλευτών (του αέρα!) και του αποκλεισμού του από τα συνεργαζόμενα κόμματα. Αλιώς θα ήταν άρνηση του δικομματισμού. Και αυτό άσχετα από τις αναμενόμενες τάχα αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ! Η επιτυχία πάντως του εγχειρήματος αυτού είναι πολύ αμφίβολη…

Ευτυχώς (για τον Καραμανλή!), δε φαίνεται να είναι πρόβλημα προς άμεση αντιμετώπιση ο … απειλούμενος τρίτος πόλος (τον ορέγεται και ο … ΣΥΝ), για τον οποίο χρειάζονται και κότσια και νέα πολιτική, άρα… . Ούτε φαίνεται να τον απασχολούν και πολύ οι δύο κραυγαλέοι λαϊκισμοί: Ο ένας προς κάθε αμφισβήτηση και περιθωριακές έως και ακραίες «αναζητήσεις» (ΣΥΝ), ο άλλος προς κάθε πικραμένο από τις αδικίες του συστήματος, χωρίς καμιά αίσθηση υπευθυνότητας για τα όποια αποτελέσματα (ΛΑΟΣ). ’λλωστε και οι δύο έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, ακριβώς λόγω των ακροτήτων τους, που όμως ο φόβος των πρόωρων εκλογών και η απειλή της απώλειας της βουλευτικής έδρας ή του μεριδίου από την κρατική χρηματοδότηση, που «δικαιούνται» μόνο τα εν τη Βουλή κόμματα, θα τους κρατήσουν, για λίγο ακόμη, ενωμένους. Πάντως, καλού-κακού, ο Καραμανλής φροντίζει να αναπτύξει σχέσεις καλής «πολιτικής συμπεριφοράς» και με τους δύο…

Όσο για το ΚΚΕ και ανάλογα (μικρά κόμματα) γνωρίζει ότι η εγγενής πολιτική τους αντίφαση θα τα έχει πάντοτε περιχαρακωμένα σε περιορισμένα όρια: Από τη μια θα επισημαίνουν ορθώς τα κακώς κείμενα και τις επιθέσεις κατά των εργαζομένων, «απαιτώντας» λύσεις εδώ και τώρα, από την άλλη θα τις απεύχονται (και θα ενεργούν κατάλληλα την κρίσιμη στιγμή), αφού, αν υιοθετηθούν λύσεις, η κομματική τους δύναμη θ’ αρχίσει να μειώνεται, αντί να αυξάνεται.

Τα μεγάλα εθνικά θέματα

Για τα γνωστά θέματα (Σκόπια, ελληνοτουρκικά, Κυπριακό) η κρίση είναι επί θύραις. Ακόμη και αν ο Καραμανλής ανήκει στο μη απόλυτα ενδοτικό έως προδοτικό «κλίμα», θα έχει δυσεπίλυτες δυσκολίες να αντιμετωπίσει (δες άλλα άρθρα). Το κυριότερο πρόβλημά του είναι να αντιμετωπίσει, εδώ και τώρα, τις πιέσεις των Αμερικανών (και Ευρωπαίων συνοδοιπόρων τους) που γίνονται όλο και πιο έντονες, όσο πλησιάζει το τέλος του Μπους. ’λλωστε, και ο διάδοχός του δε θα είναι καλύτερος, όσο εμείς παραμένουμε αυτοί που είμαστε μέχρι τώρα. Το πώς μας βλέπουν το ομολογούν οι ίδιοι, όπως μας δείχνουν διαπιστώσεις έγκυρων Αμερικανών παραγόντων σε ανταπόκριση στην «Ελευθεροτυπία» του Δ. Δήμα (20/11/07): «… Πώς είναι συνεπώς δυνατό να περιμένετε τη συμπαράσταση της Ουάσινγκτον σε πολύ σοβαρότερα (του Σκοπιανού) και κρισιμότερα για την Ελλάδα ζητήματα, που είναι πιο περίπλοκα και κατά κανόνα αμέσως ή εμμέσως αφορούν στην Τουρκία. Είναι προφανές πως στην Ουάσινγκτον θεωρούν τη σχέση “δεδομένη” και γνωρίζουν ότι σε τελική ανάλυση οι Έλληνες, που ουδέποτε αντιστάθηκαν σοβαρά στις ΗΠΑ, ό,τι και να τους κάνουμε, θα φωνάξουν για λίγο, αλλά στο τέλος θα είναι πάντα εκεί, μαζί μας …»!!!

Ελπίζουμε να μην υποκύψει, πλήρως τουλάχιστον, στις πιέσεις και για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και για την αποδυνάμωση των ελληνορωσικών σχέσεων, το μόνο στήριγμά μας (γιατί έτσι τους συμφέρει κι εκείνους, φυσικά, και ορθώς …) επί του παρόντος. Δύσκολο όμως το βάδισμα του σχοινοβάτη …

Όσο για μας, το ΑΣΚΕ, και όσους άλλους ενδιαφέρονται πράγματι για την πατρίδα και την κοινωνία μας δε φαινόμαστε στον Καραμανλή και στο γενικότερο σύστημα κίνδυνος, όσο παραμένουμε μικροί, για το οποίο φροντίζουν με τη σιωπή τους τα ΜΜΕ, και επομένως «άγνωστοι». Οι μικρές, εξαιρέσεις (High TV, Ράδιο Ακρίτες κλπ.) θα αυξάνονται, η αναγνώριση της προσπάθειας και της αναγκαιότητάς μας θα διευρύνεται μαζί με τους συνδρομητές του έργου μας.

Το νέο φρούτο

Μη νομίσετε ότι ο κ. Τσίπρας προβάλλεται τόσο πολύ από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων, απλώς για να είναι ο επόμενος πρόεδρος του ΣΥΝ, που κάποια στιγμή θα μετεγγραφεί στο ΠΑΣΟΚ. Το παιχνίδι είναι μάλλον σοβαρότερο. Επιχειρούν να χειραγωγήσουν μεγάλο μέρος της νεολαίας, που τους έχει γυρίσει την πλάτη, και να μετατρέψουν το ΣΥΝ από ελεγχόμενη αντιπολίτευση σε χρήσιμο κυβερνητικό συμπλήρωμα, με το αζημίωτο, όπως πάντα (ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ.).

Η συνέντευξη που έδωσε στις 9/1/08 ο μοδάτος Αλέξης, για να παρουσιάσει τις θέσεις του, ήταν αποκαλυπτική. Αφού είπε ό,τι είχε να πει, χωρίς να πάρει θέση σε τίποτα, ρωτήθηκε για τις σχέσεις της χώρας μας με την Τουρκία. Απάντησε ότι πρέπει να υπάρξει κλίμα συνεννόησης, διαλόγου και επίλυσης των διαφορών, να σταματήσουν οι παραβιάσεις στο Αιγαίο, οι αμφισβητήσεις της υφαλοκρηπίδας κ.λπ. Ξέχασε να μας πει ποια από τις δύο χώρες ευθύνεται, ποια διατηρεί το casus belli, ποια διατηρεί στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο και άλλες λεπτομέρειες. Μήπως ξέχασε και ποια χώρα (υποτίθεται ότι) εκπροσωπεί; Γιατί όσα είπε είναι λόγια των κατά καιρούς Αμερικανών και Ευρωπαίων «μεσολαβητών».

Ευτυχώς που δε ρωτήθηκε για πιο προχωρημένα πράγματα, για ιδεολογίες, κοινωνικά συστήματα κ.λπ., στα οποία ο ίδιος έκρινε ότι δεν αξίζει να αναφερθεί. ’λλωστε αυτά δεν είναι trendy!

Και ο μέντορας

Για τα μεσοπρόθεσμα ο κ. Αλαβάνος, μιλώντας στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 30/1/08, ήταν σαφής: «… έχουμε αυτό το βούρκο, στον οποίο μας έχει βουλιάξει η πολιτική της Ν.Δ., αλλά και το τέλμα και την πλήρη ανικανότητα του δικομματισμού να δώσει απαντήσεις …».

Για το βούρκο, κατά τον κ. Αλαβάνο, φαίνεται ότι δεν είναι υπεύθυνο και το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, εάν ο δικομματισμός γίνει τρικομματισμός (με το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ στην κυβέρνηση, βεβαίως), οι απαντήσεις θα δοθούν. Όπως δόθηκαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα πανεπιστήμια και το συνδικαλισμό, σε όσους χώρους πλειοψηφεί η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ! Με το αζημίωτο, επίσης.

Καθόλου περίεργο, λοιπόν, που οι δημοσκοπήσεις φέρνουν το ΣΥΝ στο 9,1%. Στη Γαλλία, όταν ο δικομματισμός περνούσε κρίση, οι υποστηριζόμενοι από το σύστημα τροτσκιστές έφτασαν στο 15%!

Σε σακούλες και επιταγές

Πάνε κι έρχονται τα εκατομμύρια από τους «κήνσορες» της 4ης εξουσίας. Και οι υπόλοιποι όμοιοί τους καμώνονται τους ανήξερους και «απαιτούν» άπλετο φως, μέσα από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων, τα οποία υπηρετούν.

Χαστούκια

Μάλλον αξίζουν σε κάποιους, αφού ένα χαστούκι αποδεικνύεται ικανό για την πολιτική ανάδειξη φαιδρών προσώπων, που μπορεί να καταστούν ρυθμιστές πολιτικών εξελίξεων.

Έρχεται νέο σήριαλ αυτό της Siemens

Διστακτικά ακόμα, μήπως εμφανιστεί μήπως εμφανιστεί κάτι πιο μελοδραματικό τα αποχαλινωμένα ΜΜΕ και τα άμωμα κόμματα της αντιπολίτευσης άρχισανα να ανιχνεύουν το σκάνδαλο των προμηθειών και λαδωμάτων της γερμανικής εταιρείας Siemens στη χώρα μας.

Θα είναι πραγματικά διασκεδαστικό (εκεί, πλέον, φτάσαμε) το θέαμα-ακρόαμα. “Σιγά τα αίματα” ή “έσταξε η ουρά του ποντικού”, θα σκέπτονται όλοι. Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μη γνωρίζει ή, έστω, να διαισθάνεται πως όλοι τους τα “πιάνουν” .

Φυσικά, το σκάνδαλο είναι υπαρκτό και μια υγιής κοινωνία θα έπρεπε να αντιδρά ακαριαία, απαιτώντας πλήρη διαλεύκανση, τιμωρία και επιστροφή των άνομων “κερδών”. Δυστυχώς, η δική μας, όπως την κατάντησαν τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, ανάλογα φαινόμενα τα αντιμετωπίζει, πλέον, μόνον ως πηγή κουτσομπολιού και ως άλλοθι για τα δικά τους κατορθώματα...

Το πιο αστείο θα είναι όταν θα διαμαρτύρεται το ΠΑΣΟΚ, και δε χρειάζεται εξήγηση γι’ αυτό, βέβαια. Όσο για τις ενδεχόμενες κατηγορίες που, ορθώς βέβαια κατ’αρχήν, θα εκτοξεύουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ (για το ΛΑΟΣ ας μη μιλάμε καν) θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε τα κάτωθι: Το 1990 στην περίοδο της τριμερούς διακυβέρνησης της λεγόμενης οικουμενικής, έγινε επίσημα γνωστό ότι ο εθνικός προμηθευτής Σωκράτης Κόκκαλης είχε διανείμει και στους τρεις συγκατοίκους της εξουσίας το τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη των 6 δισεκατομμυρίων δραχμών για την ανάθεση στις εταιρείες του της αποκλειστικής “εξυπηρέτησης” των δημόσιων αναγκών επικοινωνίας (επίσημη αναφορά από τον πραγματικό δημοσιογράφο Γιάννη Καλαμίτση). Και δε χρειάζεται, βέβαια, να αναφερθούμε σε κομματικές προμήθειες από Ανατολική Γερμανία, Σοβ. Ένωση και Ρουμανία.

Στις 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η τακτική σύνοδος του ΑΣΚΕ. Κοινή ήταν η εκτίμηση ότι σηματοδότησε ένα μικρό βήμα προς τη βελτίωση της λειτουργίας του κόμματος, παράλληλα με την ένταξη νέων μελών και φίλων.

Στο πρώτο μέρος συζητήθηκε και ψηφίστηκε το νέο καταστατικό. Στη συνέχεια εγκρίθηκαν ομόφωνα οι πολιτικές αποφάσεις που είχε πάρει η Εκτελεστική Επιτροπή α) για τη συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις εκλογές, β) για τους εμπρησμούς του καλοκαιριού, γ) για το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού, δ) για τις καταλήψεις και ε) για τη στήριξη της υποψηφιότητας του Τάσσου Παπαδόπουλου στις εκλογές της Κύπρου. Η σύνοδος πήρε θέση, αφού συζήτησε διεξοδικά, στο ζήτημα του Κοσόβου, σε θέματα της Εκκλησίας (βλ. σχετικά άρθρα), για την κρίση στο Σύνδεσμο των Αντιστασιακών 1967-74 και χάραξε κατευθύνσεις για κάποιες πρωτοβουλίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στα εθνικά θέματα.

Κατόπιν έγινε ο οργανωτικός και οικονομικός απολογισμός από την Εκτελεστική Επιτροπή, ο οποίος επίσης εγκρίθηκε ομόφωνα, και αποφασίστηκαν οι δραστηριότητες που προγραμματίζουμε για το επόμενο εξάμηνο. Έγινε ενημέρωση για την πρόοδο των εργασιών της έκδοσης για τη Μακεδονία (ήδη βρίσκονται στην ιστοσελίδα μας τα δύο από τα τέσσερα μέρη), αποφασίστηκε να γίνει προσπάθεια για την ταχύτερη δυνατή ολοκλήρωσή της, ώστε να αρχίσουμε να εργαζόμαστε για την επόμενη και πιο σημαντική έκδοσή μας, που θα παρουσιάζει την ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα του ΑΣΚΕ.

Τέλος εξελέγη η νέα Εκτελεστική Επιτροπή, που αποτελείται από τα εξής μέλη: Καργόπουλος Ν., Καρναβάς Θ., Λαουρδέκης Γ., Λεοντόπουλος Ν., Μπινίκου Π., Παλλαδινός Δ., Στενός Σ., Χατζηεμμανουήλ Μ.

Στο διάλειμμα κόψαμε την πίτα (το φλουρί στην Πόπη Μπινίκου) και στο δεύτερο μέρος έγινε ανάλυση της πολιτικής κατάστασης και ενδιαφέρουσα και χρήσιμη συζήτηση, με τη συμμετοχή και φίλων (υπήρξαν και δικαιολογημένες απουσίες). .

Δεν πρέπει να ήταν πάντα έτσι, αφότου τουλάχιστον, μετά το 1909, τα κόμματα άρχισαν να αντιστοιχούν σε, μεγάλες ή μικρές, κοινωνικές ομάδες και συνδιαμορφώνονται έτσι ιδεολογίες ή, έστω, πολιτικές. Τότε, μέχρι τις πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, οι υπουργοί επιχειρούσαν να εφαρμόσουν «προγράμματα», γενικόλογα συνήθως, και πολλές φορές συγκεκριμένες εκδοχές τους, ανάλογες με τις προσωπικές τους επιλογές. Τα αποτελέσματα τέτοιων πολιτικών, φυσικά, ήσαν ελάχιστα έως μηδενικά, όσο το καθεστώς της εξάρτησης εδραιωνόταν μεταπολεμικά, αφού αυτό επέβαλλε, τελικά, τους στόχους του, ένας από τους οποίους ήταν και η ικανοποίηση των εντόπιων στηριγμάτων του.

Γιατί θέλουν να γίνουν όλοι υπουργοί;

Τώρα, τα πράγματα έγιναν πιο απλά και πιο καθαρά. Κανένα πρόσχημα. Κανένας φραγμός. Όλα για το λουφέ. Για τους ίδιους τους υπουργούς, τους «γραμματείς και Φαρισαίους» τους και τον εσμό, πολυάριθμο φευ, των ανά την επικράτεια «φίλων», φίλων και συγγενών.

Η εικόνα αυτή ήταν διάχυτη στην κοινωνία μας και ανάλογα με την εκάστοτε συμμετοχή ή όχι σ’ αυτήν επικρινόταν ή διαψευδόταν η αλήθειά της ως … υπερβολές. Και ξαφνικά, μέσα στον ορυμαγδό της «Ζαχοπουλιάδας», δημοσιοποιήθηκαν οι ειδικοί λογαριασμοί ενός μόνο υπουργείου(!)και οι ποικιλώνυμοι αποδέκτες πακτωλού από δημόσιο χρήμα και όλοι έμειναν ενεοί.

Απίθανες Μ.Κ.Ο. (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), από τις οποίες πολύ λίγες είναι άξιες του ονόματός τους), σωματεία, ιδρύματα κ.λ.π. ιδρύονται εν μια νυκτί, μόνο και μόνο για να πάρουν το μερίδιό τους από τον προϋπολογισμό κάθε υπουργείου, του οποίου μόνο το 8-10% διατίθεται για τις ανάγκες λειτουργίας του(!!!). Αρκούν 2 μόνο τίτλοι: «Ένωση φίλων του Κλίντον» και «Το σπίτι της Ε.Ε.» στο Λεωνίδιο Αρκαδίας!!! Και δεν αναφερόμαστε εδώ για τα ποικίλα κέρδη υπουργών και γραμματέων, όπως αυτοκίνητα και οδηγούς ισοβίως(!), μίζες και προμήθειες για κάθε υπογραφή, προώθηση των συμφερόντων των φίλων και οπαδών-ψηφοφόρων.

Κάποτε ο Έβερτ, στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη, διακήρυξε ότι θα καταργήσει τα 10.000 αυτοκίνητα (με οδηγούς) στους αξιωματούχους. Το λησμόνησε… Την ίδια εποχή ο Μητσοτάκης καθιερώνει τους ειδικούς λογαριασμούς των υπουργείων, οι οποίοι δεν υπόκεινται σε κανένα, ουσιαστικά, έλεγχο, καθεστώς που άρεσε στις μετέπειτα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, όταν και άρχισαν να εμφανίζονται και οι ΜΚΟ, στις οποίες διέπρεψε ο ΓΑΠ…

Τώρα όλοι τάχα διαμαρτύρονται. Καιρός να διαμαρτυρηθούν εμπράκτως οι Έλληνες Πολίτες.