ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Κρότος πολύς ακούστηκε ανά το πανελλήνιο από τις δύο πρόσφατες αποφάσεις ποινικών δικαστηρίων σε βάρος του τέως Δημάρχου Θεσσαλονίκης Β. Παπαγεωργόπουλου, της Ν.Δ., και αμέσως μετά του πρώην μεγαλοϋπουργού Α. Τσοχατζόπουλου, του ΠΑΣΟΚ. Ισόβια κάθειρξη στον πρώτο για σοβαρές ατασθαλίες πολλών εκατομμυρίων, που δε βρέθηκε όμως πού κατέληξαν(...), και 8ετής κάθειρξη στον δεύτερο για μη εγγραφή του νεοκλασικού υπό την Ακρόπολη στο «πόθεν έσχες» του.

Εντύπωση προκλήθηκε για το χρόνο (τάϊμινγκ...) έκδοσης των αποφάσεων και το ισοζύγιασμα ανάμεσα στα, μέχρι πρότινος, κυβερνητικά κόμματα και ακολούθησαν πολλά σχόλια, ακόμη και απορίες, για το ύψος των ποινών, πρωτοφανών μέχρι τώρα, παρά το ότι ήσαν νομότυπες.

Η Δικαιοσύνη, μια των τριών συνταγματικών εξουσιών, είναι τυπικά ανεξάρτητη και «τυφλή». Τυπικά όμως μόνο, γιατί όλοι γνωρίζουν, ή έστω υποπτεύονται, ότι η εκτελεστική εξουσία βρίσκει τρόπους να επεμβαίνει, προς όφελός της.

Επιχειρώντας να ερμηνεύσουμε το συγκεκριμένο γεγονός, πρέπει να θυμηθούμε ορισμένα πράγματα. Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής κατά την πρώτη θητεία του δήλωσε : «Παραλαβάμε Δικαιοσύνη διαβρωμένη από εσωτερικά και εξωτερικά κυκλώματα» (!) και πέρασε ως κάτι, δυστυχώς, αυτονόητο! Εννοείται ότι αυτό δεν αφορά στην πλειονότητα των κατώτερων, κυρίως, βαθμίδων της, με αδιαμφισβήτητο παράδειγμα τους οικονομικούς εισαγγελείς κ.κ. Πεπόνη και Μουζακίτη, που λίγο έλειψε να εκπαραθυρωθούν από τον πολιτικό «προϊστάμενό» τους, υπουργό, τότε, Δικαιοσύνης... Και υπάρχουν και άλλα παρόμοια...

Θα μπορούσε, λοιπόν, αναπόδεικτα όμως, να θεωρηθούν οι σοκαριστικές ποινές ως απάντηση της Δικαστικής Εξουσίας, λόγω και της αγανάκτησης από την μεγάλη οικονομική αφαίμαξη, στην εκτελεστική, που έχει περιέλθει σε πλήρη κοινωνική απαξίωση, όμως οι καταδικασθέντες ήσαν «καμένα χαρτιά».

Η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών θα ήθελαν η Δικαιοσύνη να είναι, κατά το ανθρωπίνως δυνατό, πραγματικά αδέκαστη και «τυφλή» και να προασπίζεται τη συνταγματική τάξη, ιδιαίτερα στους τραγικούς καιρούς που ζούμε, και να αποφεύγει να εμπλέκεται στις πολιτικές μανούβρες για παραπλάνηση και αποπροσανατολισμό των πολλών. Και, άμεσα, να μη συμβάλλει, έστω και άθελα..., στην τρομοκράτηση των μεσαίων και μικρών, και μάλιστα τώρα που ετοιμάζουν, οι βασικοί υπαίτιοι της διάλυσης του κοινωνικού και εθνικού ιστού, το... περιουσιολόγιο για τους ιθαγενείς και την παραχώρηση όλης της δημόσιας και ιδιωτικής ελληνικής περιουσίας στους ξένους πάτρωνές τους.

Η συνέχεια και επίσπευση των χιλιάδων υποθέσεων που θα ακολουθήσουν καθώς και η ανεύρεση και επιστροφή στο κοινωνικό σύνολο των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων των κλοπιμαίων της ελίτ θα δείξει του λόγου το αληθές ή μη...

Στις 30-31 Μαρτίου, στις Αίθουσες Λόγου και Τέχνης της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας στη Στοά του Βιβλίου, Πεσματζόγλου 5 και Σταδίου, θα διεξαχθεί επιστημονικό συνέδριο με θέμα: «Παιδεία και εθνική συνείδηση στον ελληνικό κόσμο από την Άλωση μέχρι τις παραμονές της Επανάστασης του 1821 - Ζητήματα έρευνας και ερμηνείας».

Μεταξύ των εισιγήσεων είναι: Εξισλαμισμοί στο Οθωμανικό Κράτος, συμβολή του Κοσμά του Αιτωλού στην παιδεία του Γένους, το όραμα του Ρήγα Βελεστινλή, οι Κρυπτοχριστιανοί του Πόντου, από τον Ερωτόκριτο στο κλέφτικο τραγούδι, η Μετακένωση και η Ορθόδοξη Παράδοση στη σκέψη του Αδαμάντιου Κοραή, η διαχρονική ενότητα του Ελληνισμού.

Το συνέδριο θα ξεκινήσει το πρωί του Σαββάτου 9.45, θα διακοπεί στις 13.30, θα συνεχιστεί το απόγευμα 17.00-20.45 και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 10.00-14.45. Για λεπτομέρειες μπορείτε να μας τηλεφωνήσετε. Μην το χάσετε!

Όταν ο (θείος) Καραμανλής μεθόδευε την είσοδό μας στην ΕΟΚ τέλος δεκαετίας του 70, το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιδρούσαν με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Μετά από την καρέκλα της εξουσίας ο κομματικός μηχανισμός έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι, άρα το σύνθημα ξεχάστηκε και το κρατικό χρέος πήρε την ανηφόρα.

Σταθμός στην πορεία του χρέους ήταν το 2001-2002, όταν ο Σημίτης ως πρωθυπουργός ανέλαβε να μας οδηγήσει στο «κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης», την ΟΝΕ, και να βάλει τα θεμέλια της σημερινής μας κατάντιας. Με οικονομικά τερτίπια (δημιουργική λογιστική – ομόλογα κ.λπ.) και τη βοήθεια της περιβόητης Goldman Sachs δήθεν ξεγελάσαμε τους κουτόφραγκους και μπήκαμε στο ευρώ.

Όμως η απάτη στόχευε στον ελληνικό λαό, που πίστεψε πως με δανεικά μπορεί να καλοπερνά και πως η φαινομενική του ευμάρεια οφειλόταν στην καλή ελληνική οικονομία και στην γαλαντομία των συνεταίρων μας Ευρωπαίων. Το πάρτι συνεχίστηκε κι επί Καραμανλή νεωτέρου (γιατί όχι, και εμείς τσέπες έχουμε).

Γιατί τόση λάσπη κατά των Ελλήνων;

Μετά, παρότι ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, ήρθε το «λεφτά υπάρχουν». Ο ΓΑΠ έκανε τα πάντα να μας ρίξει στα νύχια του ΔΝΤ, το γιατί το ξέρει καλά αυτός και η οικογένεια. Όμως οι πολίτες-θύματα πρέπει να πληρώσουν το κόστος. Έτσι ο ΓΑΠ κατηγορεί την Ελλάδα στα αφεντικά του ως διεφθαρμένη χώρα και ο πόλεμος λάσπης κατά των Ελλήνων αρχίζει. «Οι Έλληνες είναι ένα μάτσο τεμπέληδες, που πίνουν ούζο, φτύνουν κουκούτσια ελιάς, δουλεύουν λίγες ώρες, παίρνουν σύνταξη όταν είναι ακόμα έφηβοι και απολαμβάνουν τεράστιες συντάξεις και μισθούς. Ο Μέρβιν Κίνγκ, επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας μέχρι πριν από λίγο, δηλώνει: «Το κόστος της οικονομικής κρίσης επωμίζονται αθώοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν την προκάλεσαν». Αλλά δεν μπορείς να βάλεις αθώους να πληρώσουν, αν δεν αποδεχτούν πως φταίνε αυτοί κι όχι οι εθελόδουλοι πολιτικοί και οι ασύδοτοι τραπεζίτες. Γι’ αυτό ο Πάγκαλος είπε πως … μαζί τα φάγαμε!

Ποιος είναι ο στόχος της τρόικας;

Έτσι μας επιβάλλεται η Τρόικα και η εξ αρχής καταδικασμένη οικονομική πολιτική της. Δεν πρόκειται περί «λάθους». Ο στόχος τους δεν είναι να ξεχρεώσει η Ελλάδα, αλλά να παραμένει χρεωμένη, ώστε να την εκμεταλλεύονται, να της αρπάξουν όλα τα ασημικά και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και (αν μπορέσουν) να τη διαλύσουν. Οι σκληροί όροι, που κάθε φορά για την επόμενη «δόση» γίνονται ακόμα σκληρότεροι, σταδιακά και μεθοδικά μετατρέπουν το ανεξάρτητο κράτος πρόνοιας (που είχαμε) σ’ ένα κράτος υπό κατοχή, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «αγορών» και γενικότερα του ξένου ιδιωτικού κεφαλαίου. Οι νομπελίστες οικονομολόγοι Στίγκλιτς και Κρούγκμαν είχαν προειδοποιήσει για την καταστροφική πολιτική λιτότητας.

Οι κυβερνήτες μας ΓΑΠ, Βενιζέλος, Παπαδήμος και τώρα η Συγκυβέρνηση, έρμαια των έξωθεν εντολών, μοιράζουν υποσχέσεις στον λαό, που ξέρουν καλά πως είναι ανέφικτες, τους συντηρούν όμως για λίγο ακόμα στην εξουσία. Στον απάνθρωπα δοκιμαζόμενο λαό λένε πως η αντίδραση θα οδηγήσει σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις, ότι η χώρα θα αποκοπεί από το παγκόσμιο εμπόριο και τον χρηματοοικονομικό τομέα και ότι αυτό σημαίνει ερείπια, δυστυχία, πείνα, καταστροφή. Για όσους δεν πείθονται υπάρχει η αστυνομική βία.

Παρόμοια έγιναν στην Αργεντινή, στον Ισημερινό, στη Μαλαισία και την Ισλανδία. Αλλά σ’ όλες αυτές τις χώρες οι λαοί εκδίωξαν τις δοτές κυβερνήσεις και σήμερα οι χώρες βρίσκονται σε εκπληκτική οικονομική άνοδο. Μέχρι πριν από λίγο στην Ιταλία ο Μόντι (αρχηγός της Τριμερούς, ιδρυτικό μέλος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, Ευρωπαίος Επίτροπος), επέβαλε σκληρή λιτότητα, ως μόνο δρόμο για να σώσει δήθεν τη χώρα. Τώρα που ο ιταλικός λαός τον έκανε στην άκρη, ξαφνικά, η Ιταλία δεν κινδυνεύει με χρεοκοπία!

Λύση είναι μόνο η απελευθέρωση

Ο πνευματικός πατέρας του ευρώ, Ρόμπερτ Μαντέλ, της σχολής του Σικάγο, δήλωσε κυνικά πως «η επινόηση του ευρώ ήταν το μέσο για να καταστραφεί το κράτος πρόνοιας και ο συνδικαλισμός των αδύναμων χωρών της Ευρώπης αρχικά και να ευνοηθούν οι μεγαλοτραπεζίτες και οι επιχειρηματίες της ευρωπαϊκής ελίτ. Όχημα είναι η αφαίρεση κάθε δημοσιονομικής και νομισματικής ισχύος από τις κυβερνήσεις. Δημοκρατία και αγορές δεν μπορούν να παντρευτούν».

Μόνο αυτή η δήλωση είναι αρκετή, για να καταλάβει καθένας το δρόμο που, αν και δύσκολος, είναι ο μοναδικός για να επιβιώσουμε: Εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, με αποχώρηση από την Ε.Ε. και επιστροφή στη δραχμή. Έχει πέσει πολλή προπαγάνδα και καταστροφολογία, ώστε κάτι τέτοιο να θεωρείται αποτρόπαιο, φρικιαστικό, ακόμα και αντεθνικό! Όμως διάσημοι και έγκριτοι οικονομολόγοι, μη ενταγμένοι στο «σύστημα», το προτείνουν ως μόνη λύση για την Ελλάδα. Οι φωνές τους φιμώνονται και οι ντόπιοι στρατευμένοι ειδικοί, μαζί με την πλειοψηφία των πολιτικών και των πουλημένων ΜΜΕ, κραυγάζουν και πνίγουν κάθε αντίδραση και αντίθετη άποψη. Η Ισλανδία, η Αργεντινή, ο Ισημερινός και η Μαλαισία δείχνουν το δρόμο. Όσο περνάει ο χρόνος τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην κρίση και τόσο πιο οδυνηρή θα είναι η σωτηρία μας.

[Το κείμενο αυτό γράφτηκε και αναρτήθηκε στα «επίκαιρα κείμενα» της ιστοσελίδας του ΑΣΚΕ μεταξύ των 2 γύρων.]

Φαίνεται ότι οι Αγγλοαμερικανοί και η σύμμαχός τους Ε.Ε. θεωρούν ότι έφτασε επιτέλους η ώρα να υλοποιήσουν τα αποτρόπαια σχέδιά τους εναντίον του κυπριακού ελληνισμού, τον οποίο νομίζουν ότι μπορούν πλέον να χειραγωγούν.

Αφού οδήγησαν τεχνηέντως και την Κύπρο στην οικονομική καταστροφή, με ευθύνη όλου του πολιτικού κόσμου, που υποστήριξε ή αποδέχθηκε την ένταξη στην Ε.Ε., αποπροσανατόλισαν τους ψηφοφόρους, διοργανώνοντας έναν προεκλογικό αγώνα με κυρίαρχο στοιχείο την οικονομία κι όχι το εθνικό θέμα. Πέταξαν τον εθελόδουλο Χριστόφια (ντροπαλό υποστηρικτή του ΝΑΙ) σαν στυμμένη λεμονόκουπα και προωθούν τον αδίστακτο ΝΑΙνέκο Αναστασιάδη για Πρόεδρο.

Φαίνεται ότι θα τα παίξουν όλα για όλα, γιατί δε δίστασαν να κάψουν ακόμη και τις πολύτιμες σ’ αυτούς εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι οποίες λειτουργούν για να επηρεάζουν την κοινή γνώμη κι όχι για να την καταγράφουν. Θυμίζουμε με ποιο τρόπο «έσπρωξαν» τον Τσίπρα το 2008, δίνοντάς του πάνω από 20% (ενώ δεν είχε ξεκολλήσει από το 5%), στην προετοιμασία του «Δεκέμβρη», με τον οποίο έφθειραν τον άβουλο Καραμανλή, τον ανέτρεψαν, ακύρωσαν τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τις ελάχιστες άλλες θετικές πλευρές της πολιτικής του. Μέχρι τώρα, όμως, πρόσεχαν τουλάχιστον όσο πλησίαζε η ημέρα των εκλογών να προσαρμόζουν τα «ευρήματα» με την πραγματικότητα, ώστε να μην εκτεθούν ανεπανόρθωτα και δεν μπορούν πλέον να παίζουν το ρόλο τους. Στην Κύπρο δεν έκαναν ούτε αυτό.

Κάνοντας έναν χοντρικό υπολογισμό, αν οι εταιρείες δεν είχαν επηρεάσει το εκλογικό σώμα της Κύπρου, ο Αναστασιάδης θα είχε περίπου 40% και ο Λιλλήκας θα ήταν δεύτερος, οπότε όλα θα ήσαν ανοιχτά για το δεύτερο γύρο. Τώρα το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, μ’ ένα σχέδιο «λύσης» έτοιμο, χειρότερο μάλλον από το σχέδιο Ανάν, ύστερα και από τις μονομερείς υποχωρήσεις που έκανε ο Χριστόφιας. Ο Αναστασιάδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, με τον εσμό των «υπερπατριωτών» της της ΕΟΚΑ Β΄ γύρω του (ο πατέρας του αστυνομικός διευθυντής Λεμεσού, πραξικοπηματίας, έκανε τις συλλήψεις στη Λεμεσό), είναι ο πρόθυμος και να «πουλήσει» το εθνικό θέμα και να χαρίσει το δημόσιο πλούτο στη Μέρκελ και τους εταίρους της.

Επειδή η κατάσταση έχει δυσκολέψει πολύ, απαιτείται ακόμη μεγαλύτερη πολιτική τόλμη από τις πατριωτικές δυνάμεις του κυπριακού ελληνισμού. Απαιτείται συσπείρωση με καθαρές θέσεις και υπέρβαση των προσωπικών και άλλων μικροφιλοδοξιών. Η θέση του Λιλλήκα για εκδίωξη της τρόικας είναι μια σημαντική θέση, αλλά δεν είναι αρκετή. Αν πράγματι την εννοεί και δεν την υποστηρίζει εκ του ασφαλούς ότι δε θα χρειαστεί να την τηρήσει ή αν δε σκοπεύει να την στρογγυλέψει κάποια στιγμή, πρέπει να γνωρίζει κι αυτός και όσοι τον ψήφισαν ότι αυτό συνεπάγεται αποχώρηση από την Ε.Ε., πρώτη προϋπόθεση για την ανόρθωση της οικονομίας, κι ότι χρειάζεται μια άλλη πολιτική σε όλους τους τομείς.

[Υ.Γ.: Όσα διαδραματίζονται με το «κούρεμα» αποδεικνύουν ότι δεν ήσαν καθόλου υπερβολικά όσα γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» στο άρθρο «Καταστροφική για την Κύπρο η ένταξη στην Ε.Ε.». Ας αντικρύσουν επιτέλους κάποιοι την πραγματικότητα!].

Η κρίση στη χώρα μας δε δημιουργεί μόνο ανέχεια και ανεργία. Φαίνεται ότι το κλίμα αυτό θεωρείται από πολλούς ευνοϊκό για να ικανοποιήθουν τα συμφέροντα ντόπιων και κυρίως ξένων παραγόντων και παραγοντίσκων επεμβαίνοντας στο πολιτικό σκηνικό και απαιτώντας συμμετοχή στα λάφυρα.