ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στις παλαιότερες εποχές, όταν το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε τη σημαντικότερη πολιτική δύναμη, λόγω της εκτεταμένης και βαθιάς διαφθοράς και της, ως εκ τούτου, συμμετοχικής ευθύνης, το κάθε Συνέδριό του αποτελούσε μεγάλο πολιτικό γεγονός.

Και τούτο όχι γιατί θα συζητούνταν πολιτικές και προγράμματα, αλλά απλά και μόνο γιατί καθοριζόταν η έκβαση της ανελέητης μάχης των «συσχετισμών», ποιος δηλ. θα είχε το πάνω χέρι στη λεηλασία της χώρας, κάτι που ενδιέφερε τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν και, φυσικά, αυτούς που την υφίσταντο.

Τώρα που η λεηλασία περιορίστηκε στο 1/3 των προσοδοφόρων δημοσίων θέσεων και μηδενίστηκε σχεδόν για τους πολλούς των οπαδών, λόγω κρίσης και όχι, φευ, ανάνηψης, το ενδιαφέρον περιορίστηκε πολύ για το Συνέδριο και μάλλον αντιμετωπίστηκε σκωπτικά παρά πολιτικά, ακόμη και από τους μέχρι πρότινος ενθουσιώδεις σχολιαστές του. Τα παράπονα της κ. Κοππά, που δεν εκλέχτηκε … αριστίνδην σύνεδρος και παραιτήθηκε από επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ή η συγκέντρωση (μη συνέδρων) αποθέωσης του ΓΑΠ («νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός»), του Καρχιμάκη, μόνο προς τη σοβαρότητα δεν προσέβλεπαν.

Τα αποτελέσματα αναμενόμενα. Αντί ν’ ανακοπεί η πτώση, έγινε εμφανέστερη με τις σημαντικές απουσίες. Πλειοψήφισαν οι προσκείμενοι στο Βενιζέλο, αφού αυτός ελέγχει το ταμείο και μοιράζει τα αξιώματα, ο αιωνίως στηρίζων κριτικά(!) το νικητή Παναγιωτακόπουλο εξασφάλισε το 20%, ο Καρχιμάκης πήρε 10% και τα πρώην μεγαλοστελέχη ετοιμάζονται να πορευτούν οίκαδε, αν δεν υπάρξουν και δυσάρεστες επιπλοκές...

Το Συνέδριο επιβεβαίωσε τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Σαμαρά και μάλιστα με πολιτικά στελέχη. Είναι το τυράκι του Προέδρου προς όλους, γιατί, διαφορετικά, το μαγαζί πάει για λουκέτο.

Νέο πρόβλημα θα υπάρξει με την εκλογή του Γραμματέα, ιδιαίτερα αν προταθεί ο «Τσίπρας» του ΠΑΣΟΚ, ο εκλεκτός του Ευάγγελου. Ελάχιστοι, όμως, θα ενδιαφερθούν…

Sic transit gloria mundi, και όχι μόνον η δόξα…

Η Γερμανία της Μέρκελ, η Γαλλία του Σαρκοζι, η Ε.Ε. και η Ε.Κ.Τ., με την απειλή ιταλικής χρεοκοπίας και της φυγής ιταλικών κεφαλαίων στο εξωτερικό, υποχρέωσαν τον απρόβλεπτο και απείθαρχο Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί στις 12/11/2011, για να εγκαταστήσουν κυβέρνηση «τεχνοκρατών», υπάκουη στις γερμανικές εντολές λιτότητας. Με πρωθυπουργό έναν άνθρωπό τους, με περγαμηνές στην υπηρεσία του διεθνούς κεφαλαίου, στέλεχος της Goldman Sachs, της Coca Cola, ευρωπαίος πρόεδρος της Τριμερούς, ηγετικό στέλεχος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ και πρώην επίτροπος της Κομισιόν. Την κυβέρνηση Μόντι τη στήριξαν κοινοβουλευτικά όλα τα κόμματα εκτός της Λέγκας του Βορρά.

Στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. του Ιουνίου 2012 προσπάθησαν να του φτιάξουν ηγετικό προφίλ, με τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ να ηρωοποιούν τον Μόντι ότι δήθεν αντιστάθηκε στη Μέρκελ, «επιβάλλοντάς» της να αποδεχθεί την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με ευρωπαϊκά κονδύλια που δε θα προσμετρώνται στο δημόσιο χρέος. Φυσικά η Μέρκελ, που καμώθηκε τότε ότι υποχωρεί, τα έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Δεν θυμόμαστε από τότε έστω κάποια διαμαρτυρία του Μόντι.

Τα «κατορθώματα» του Μόντι

Ο Μόντι, το 2011, επέβαλε περικοπές δαπανών ύψους 30 δισ. ευρώ, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 58 στα 66 μέχρι το 2018, αύξηση του συντάξιμου χρόνου από τα 35 στα 42 χρόνια, αύξηση του ΦΠΑ κατά 2%, αυξήσεις στα καύσιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, φόρους ιδιοκτησίας και κατήργησε το νόμο που εμπόδιζε τις αναιτιολόγητες απολύσεις. Το 2012 επέβαλε επιπλέον περικοπές 4,5 δισ., ενώ άλλα 21,5 δισ. προβλέπονται για το 2013 και 2014. Το ΑΕΠ προβλέπεται αρνητικό και το 2013, έχοντας πέσει 2,4% το 2012. Η βιομηχανική παραγωγή έπεσε κατά 25% από το 2008, ενώ η κατανάλωση έπεσε 20% μέσα στο 2012, που είναι η μεγαλύτερη μεταπολεμικά. Η ανεργία έφτασε επίσημα το 11%, με επιπλέον 1 εκατομμύριο ανέργους κατά τη διακυβέρνηση Μόντι, ενώ εκτοξεύτηκε από το 30% στο 37% στους νέους 15-24 ετών, με τον Μόντι να τους συμβουλεύει πως «πρέπει να συνηθίσουν την ιδέα πως δε θα μπορούν στο εξής να έχουν σταθερή δουλειά εφ’ όρου ζωής».

Τα γερμανικά σχέδια για Ιταλία και Ισπανία

Η Ιταλία 3^η και η Ισπανία 4^η οικονομία στην ευρωζώνη, με δημόσιο χρέος 2 τρισ. και 1 τρισ. αντίστοιχα, δεν μπορούν να ενταχθούν σε μνημόνια «διάσωσης», όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, επειδή τα ποσά που χρειάζονται είναι τεράστια και δεν μπορούν να βρεθούν από τις «αγορές», παρά μόνο με μαζικό τύπωμα πληθωρικού χρήματος, που θα διαλύσει τη γερμανική οικονομία και το ευρώ.

Για το λόγο αυτό θέλουν πειθήνιες κυβερνήσεις στις δύο αυτές χώρες, όπως στις 3 μνημονιακές, για να εφαρμόζουν τα γερμανικά σχέδια λιτότητας, με στόχο τη διατήρηση του ευρώ «πάση θυσία», και, με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα, να εφαρμόζουν εξοντωτική λιτότητα, που εξαθλιώνει τις κοινωνίες τους και καταβαραθρώνει τις οικονομίες τους με ύφεση, αύξηση χρέους και ελλειμμάτων, με τελικό σκοπό την ενίσχυση των τραπεζών και της Γερμανίας.

Το γερμανικό αυτό σχέδιο για τις μεγάλες αυτές ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα αν προστεθεί και η Γαλλία, θα αποτύχει, επειδή οι άρχουσες τάξεις των χωρών αυτών, που εξελίχθηκαν με βάση το έθνος-κράτος, σε αντίθεση με τη δική μας, δεν είναι διατεθειμένες να αυτοκαταστραφούν, εκχωρώντας την εξουσία τους και τα τιμαλφή της χώρας τους στη γερμανική ελίτ.

Οι πρόωρες εκλογές

Οι ιταλικές εκλογές είχαν προγραμματισθεί για το Μάρτιο ή Απρίλιο του 2013, όμως ο Μπερλουσκόνι απέσυρε το Νοέμβριο του 2012 την υποστήριξή του από την κυβέρνηση Μόντι, επισπεύδοντας τις εκλογές και επισύροντας την οργή της Μέρκελ και του Ολάντ. Το σχέδιό τους ήταν η συνεργασία Μπερσάνι-Μόντι, με τον Μόντι ξανά πρωθυπουργό. Ένας τραπεζίτης, μάλιστα, είπε ότι μια κυβέρνηση Μπερσάνι θα ήταν για τις τράπεζες το δεύτερο καλύτερο αποτέλεσμα μετά από μια νίκη του Μόντι. Για το λόγο αυτό χρησιμοποίησαν τη γνωστή συνταγή των παραπλανητικών δημοσκοπήσεων, που έδιναν προεκλογικά υπερβολικά ποσοστά στον Μόντι και στον Μπερσάνι, για να δημιουργήσουν ρεύμα υπέρ τους. Τώρα προσπαθούν, πάλι με τις δημοσκοπήσεις, να περάσουν ότι και οι Ιταλοί θέλουν ασμένως το ευρώ.

Οι επικεφαλής των μεγαλύτερων πολιτικών φορέων που μετείχαν στις ιταλικές εκλογές ήσαν:

Ο Μπερσάνι (νέος Σημίτης της Ιταλίας, μετά τον Πρόντι) με το συνασπισμό της Κεντροαριστεράς, που έχει επανειλημμένα δηλώσει πως θα συνεχίσει την φιλογερμανική πολιτική Μόντι. Στελέχη του είναι αναμεμιγμένα σε σκάνδαλα. Οι αρχικές δημοσκοπήσεις του έδιναν ποσοστό 38%.

Ο Μπερλουσκόνι με το συνασπισμό της Κεντροδεξιάς, που η παραίτηση του είχε προκαλέσει ανακούφιση στους Ιταλούς, επειδή τον θεωρούσαν υπαίτιο διαφθοράς και σκανδάλων. Σύμφωνα με τις αρχικές δημοσκοπήσεις δεν ξεπερνούσε το 15%. Η προεκλογική του εκστρατεία στρεφόταν ευθέως εναντίον του Μόντι, της Γερμανίας και της Ε.Ε., ως υπευθύνων για τα δεινά της Ιταλίας.

Ο Πέπε Γκρίλο, πουδημιούργησε το 2008 μέσω του διαδικτύου το «Κίνημα των 5 αστέρων» και, όπως φάνηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα, εκφράζει αυτούς που έχουν πληγεί από την πολιτική Μόντι και τάσσονται κατά του πολιτικού συστήματος που οδήγησε την Ιταλία σε κρίση. Πρεσβεύει, μεταξύ άλλων, τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στο εγγύς μέλλον για την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ. Είναι υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους και κατά της Γερμανίας. Οι αρχικές δημοσκοπήσεις του έδιναν ποσοστό 15%.

Το πιο σημαντικό είναι ότι με τη δυναμική του το κίνημα αυτό απέτρεψε, προς το παρόν, κάποιους συστημικούς να επιχειρήσουν την αναβίωση φασιστικού κόμματος, για να διοχετεύσουν εκεί τους δυσαρεστημένους, όπως δυστυχώς συνέβη στη χώρα μας με τη «Χρυσή Αυγή».

Ο Μόντι, εκλεκτός της Ε.Ε., της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Βατικανού, των τραπεζιτών και των «αγορών», που κατέβηκε επικεφαλής συνασπισμού και μάλιστα το ψηφοδέλτιό του για τη Γερουσία είχε τον αυτάρεσκο τίτλο «Ατζέντα Μόντι για την Ιταλία». Είχε πρόγραμμα για τη διαιώνιση της λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων. Οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις του έδιναν περί το 23%.

Το αποτέλεσμα των εκλογών

Στις εκλογές που έγιναν στις 24-25 Φεβρουαρίου επικράτησαν αυτοί που αμφισβητούν τη γερμανική ηγεμονία, την Ε.Ε. και το ευρώ, με τη «νεκρανάσταση» του ξεγραμμένου 77χρονου Μπερλουσκόνι, την εντυπωσιακή επιτυχία του κινήματος Γκρίλο, την ανώμαλη προσγείωση της Κεντροαριστεράς, που σχεδόν ισοψήφισε με την μπερλοσκουνική Κεντροδεξιά, και τον καταποντισμό του Μόντι, που «κάηκε». Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο ιταλικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να υποδουλωθεί στη Γερμανία, που αρχίζει πλέον να φοβάται για το ευρώ της, αναλογιζόμενη τις εντεινόμενες κοινωνικές αντιδράσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία και Γαλλία, που μπορεί να οδηγήσουν σε επικράτηση πολιτικών δυνάμεων ενάντιων στην γερμανική πολιτική. Γι’ αυτό, πλην της ανόητης δήλωσης περί κλόουν, οι Γερμανοί, οι τραπεζίτες και οι «αγορές» είναι πολύ προσεκτικοί, φοβούμενοι για το ευρώ.

Ελπίζουμε ότι οι Ιταλοί δε θα επιτρέψουν, όπως δυστυχώς εμείς, να νοθεύσουν τη βούλησή τους για απελευθέρωση από τα γερμανικά δεσμά.

Η Ομάδα Πρωτοβουλίας Ιλίου για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση διοργάνωσε ανοικτή εκδήλωση-συζήτηση την Τετάρτη 20 Μαρτίου στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» του Δήμου Ιλίου, στον Άγιο Φανούριο.

Το θέμα της εκδήλωσης ήταν: «Γιατί φτάσαμε στη σημερινή υποδούλωση και εξαθλίωση; Πώς θα απελευθερωθούμε, θα αναπτυχθούμε και θα προοδεύσουμε;»

Εισηγητές ήσαν ο Μανώλης Μηλιαράκης, δημοσιογράφος, Πρόεδρος της Χ.Δ., ο Βαγγέλης Κουρής, νομικός, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης, φοιτητής Ιατρικής και ο Σήφης Στενός, φιλόλογος-νομικός, μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ. Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο Χρήστος Πηγαδίτης, δημοσιογράφος.

Η εκδήλωση κρίνεται επιτυχής. Η προσέλευση κόσμου ήταν καλή και το επίπεδο της συζήτησης υψηλό. Χαρακτηριστικό είναι ότι ούτε ένας από τους ομιλητές (ούτε από τους εισηγητές, βεβαίως) δεν αμφέβαλε ότι η αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ είναι μονόδρομος για την επιβίωσή μας.

Να μην αναφερθούμε στα χιλιοειπωμένα, το θάρρος του μιγάδα απέναντι στους γιάνκηδες, στο πραξικόπημα εναντίον του από τους πράκτορες των Αμερικανών (είναι πολύ το πετρέλαιο!), την απελευθέρωσή του από τον ξεσηκωμένο λαό και την επαναφορά του στο αξίωμά του, στο τεράστιο κοινωνικό έργο των κυβερνήσεών του, που άλλαξε τη ζωή των φτωχών. Να μην αναφερθούμε ούτε στις αδυναμίες.

Όλ’ αυτά είναι μικρά, νομίζουμε, μπροστά σε τούτο το μεγάλο: Όταν ο Τσάβες εξελέγη Πρόεδρος της Βενεζουέλας το 1998, οι ΗΠΑ ήσαν ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου, ο Πρόεδρός τους ονομαζόταν απ’ όλους «πλανητάρχης», τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (δηλ. των Κ.Κ.) ή είχαν καταρρεύσει (Αν. Ευρώπη) ή είχαν μεταλλαχθεί (Κίνα), ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει και ιδεολογικά σε τέτοιο βαθμό που ο κ. Φουκογιάμα μπορούσε να γράψει τις ανοησίες του για το «Τέλος της Ιστορίας» και σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο επικρατούσε η απογοήτευση.

Τότε ο Τσάβες ζήτησε την ψήφο του λαού, την πήρε, μίλησε για το «σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα» και τα έβαλε με όλους τους ισχυρούς, που νόμιζαν ότι θα μπορούσαν εύκολα να τον καταπιούν. Κι όχι μόνο δεν τον κατάπιαν, αλλά ο Τσάβες με τους συντρόφους του έφεραν την ελπίδα σε όλη τη Λατινική Αμερική, στην οποία άρχισαν ανατροπές στη μια χώρα μετά την άλλη, από τις οποίες προέκυπταν καθεστώτα λιγότερο ή περισσότερο προοδευτικά (Αργεντινή, Βραζιλία, Παραγουάη, Ουρουγουάη) ή και επαναστατικά (Βολιβία, Νικαράγουα, Ισημερινός). Κι όλ’ αυτά με πλήρη σεβασμό των δημοκρατικών ελευθεριών, στον αντίποδα των μονοκομματικών καθεστώτων που είχαν εγκαθιδρύσει τα κομμουνιστικά κόμματα όπου είχαν επικρατήσει.

Και η ελπίδα ξεπέρασε πια τα όρια και της Λατινικής Αμερικής. Χαίρε, κομαντάντε!

Την πρώτη μέρα του νέου Κυπριακού ΟΧΙ βουβάθηκαν τα γνωστά μνημονιακά παπαγαλάκια των ΜΜΕ και μάλιστα κάποιοι από αυτούς επεχείρησαν με δυνατές φωνές (!) να καυτηριάσουν τη Γερμανική ιταμότητα και να επαινέσουν την απόφαση της Κυπριακής Βουλής. Μόλις όμως είδαν ότι το Γιούρογκρουπ και η Γερμανία σκληραίνουν τη στάση τους, πήραν αέρα τα πανιά τους και για να τιμήσουν το μισθό τους εξαπολύουν το δηλητήριο τους στην Κύπρο και τη συμβουλεύουν απροκάλυπτα να υποταγεί