ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

 Οι συνεχείς προπηλακισμοί του πανεπιστημιακού καθηγητή Αγγέλου Συρίγου από διάφορες ομάδες νεαρών αποτελούν όνειδος τόσο για την κοινωνία όσο και για την Πολιτεία, που ανέχονται τέτοιου είδους συμπεριφορές χωρίς καμία ουσιαστικά αντίδραση. Η στάση αυτή είναι ασφαλώς ένα σύμπτωμα κοινωνικής παρακμής, αλλά τα πράγματα μπορεί να είναι ακόμη χειρότερα.

     Ως αιτία των διώξεων του κ. Συρίγου αναφέρεται συνήθως από τον ελεγχόμενο τύπο μια παρατήρηση που έκανε ο πανεπιστημιακός σε έναν αφισοκολλητή φοιτητή να μη ρυπαίνει αδιακρίτως το χώρο του Πανεπιστημίου. Αλλά και αν ακόμη δεχθεί κανείς ότι από τους εκατοντάδες διδάσκοντες στα Πανεπιστήμια κανένας άλλος δεν θεώρησε προηγουμένως καθήκον του να δείξει το ίδιο ενδιαφέρον για την ευπρέπεια του πανεπιστημιακού χώρου (πράγμα που δε θα ήταν καθόλου τιμητικό για τους πανεπιστημιακούς), και πάλι δεν εξηγείται πειστικά η μανία με την οποία προπηλακίζεται ο κ. Συρίγος ακόμη και σε χώρους εκτός Πανεπιστημίου, ακόμη και σε άλλες πόλεις, όπως συνέβη πριν από λίγο καιρό στα Γιάννενα. Γι' αυτό, εύλογα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι  άλλη είναι η πραγματική αιτία του συστηματικού κατατρεγμού του.

       Πράγματι, την πρώτη προσωπική επίθεση κατά του κ. Συρίγου την έκανε ο Πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης (ή Ανανστασιάδης, όπως τον έχουν μετονομάσει όσοι δεν ξεχνούν την επαίσχυντη στάση του στο δημοψήφισμα της Κύπρου). Ενοχλημένος από τις απόψεις του κ. Συρίγου για την πολιτική που ακολουθούσε στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, έφτασε ο Αναστασιάδης να υποστηρίξει ουσιαστικά ότι για τις διαπραγματεύσεις έχουν λόγο μόνο οι Κύπριοι!

Εντελώς συμπτωματικά (;), λίγο μετά από αυτή την προσωπική επίθεση του κυβερνητικού εκπροσώπου της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ίδιου του Προέδρου της, άρχισε η καταδίωξη και  στοχοποίηση του κ. Συρίγου... Ότι οι θέσεις του για τα εθνικά θέματα και όχι τόσο το ενδιαφέρον του για την ευπρέπεια του πανεπιστημιακού χώρου είναι η πραγματική αιτία των επιθέσεων που δέχεται υποδηλώνεται και από μία σχετική προκήρυξη που έχουν αναρτήσει οι λεγόμενοι αναρχοαυτόνομοι στην ιστοσελίδα τους Indymedia. Εκεί, καταφέρονται κατά του «φασίστα, εθνικιστή και ιδρυτικού μέλους του εθνικιστικού δικτύου '21 Συρίγου». Η συμμετοχή του κ. Συρίγου σε μια προσπάθεια συντονισμού της δράσης διάφορων πατριωτικών ομάδων και η μετέπειτα στάση του στα εθνικά θέματα είναι δηλαδή η πραγματική αιτία των προπηλακισμών.

        Η υπόθεση αυτή επιβεβαιώνεται και από άλλες ενδείξεις. Η κυβέρνηση, της οποίας τα περισσότερα μέλη έχουν εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, αφήνει να γίνονται προκλητικά έκνομες πράξεις, χωρίς να παρεμβαίνει. Ούτε και οι αρμόδιες δικαστικές αρχές έκριναν μέχρι τελευταία ότι συνέτρεχε κανένας λόγος να ασκήσουν τη δικαιοδοσία τους. (Γνωρίζουν ότι για την προαγωγή τους στις ανώτερες βαθμίδες της ιεραρχίας κρίνονται από τους πολιτικούς...).  

        Αν η υπόθεση αυτή είναι ορθή, φαίνεται ότι πράγματι, στην υπόθεση του πανεπιστημιακού Συρίγου τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Μικρές ομάδες νεαρών χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένες πρεσβείες και πολιτικά γκρουπούσκουλα που αυτές κατευθύνουν ως ομάδες κρούσης, για να τρομοκρατούν όσους έχουν διαφορετική άποψη για τα εθνικά θέματα από αυτή που θέλουν να επιβάλλουν τα διάφορα κέντρα. Αυτές οι ομάδες κρούσης – τάγματα εφόδου της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ουσιαστικά – περιβάλλονται με ιδεολογικό μανδύα και αποκαλούνται «αντιεξουσιαστές» ή «αναρχοαυτόνομοι», αλλά στην πραγματικότητα κατευθύνονται από άλλους, που τους εξασφαλίζουν για τις υπηρεσίες τους το ακαταδίωκτο και πιθανότατα και κάποιες άλλες παροχές...    

Η σημερινή «ερμαφρόδιτη», πολιτικά, κυβέρνηση, που διακήρυξε τον πόλεμο κατά της διαπλοκής, πέτυχε όντως να εξοντώσει τη διαπλοκή Μπόμπολα και Ψυχάρη, χωρίς όμως να πειράξει Βαρδινογιάννη, Κυριακού, Αλαφούζο και άλλους μικρότερους.

Θα λέγαμε «έστω», όμως στη θέση τους ανεφύησαν άλλοι «που αγωνιούν για την πληρέστερη ενημέρωση των πολιτών θυσιάζοντας τα πλούτη τους»!! Απλώνονται σε ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα μέσα και ξεχωρίζουν  Μαρινάκης, Σαββίδης, Φιλιππάκης, ανάμεσα σε άλλους μικρότερους. Ας τους καλωσορίσουμε, γνωρίζοντας όμως ποιοι είναι και ποιους εκφράζουν.

Είναι, κατ’αρχήν, ευκταίες οι διεθνείς και, πολύ περισσότερο, οι διακρατικές συναντήσεις. Το πρόβλημα εμφανίζεται, και οι κίνδυνοι..., στις συναντήσεις «Μεγάλων» με «Μικρούς». Και οι κίνδυνοι για τους λαούς των «Μικρών», αυξάνονται κατακόρυφα, όταν εκπροσωπούνται από όργανα ή, έστω, υπό επιρροήν των «μεγάλων», κάτι για το οποίο ευθύνονται οι ίδιοι οι λαοί, εν πολλοίς, δυστυχώς. Ετσι κατ’αρχήν (γενικώς και όχι αρχικά, οπότε λέμε κατ’αρχάς!) καλώς μας ήλθε ο Μακρόν, με μεγάλη κουστωδία υποψήφιων «επενδυτών» και καλώς, επίσης μεταβαίνει ο Τσίπρας με κουστωδία «επαιτών» πολιτικής και, πιθανόν, οικονομικής επικουρίας.

Α. Ο Μακρόν στην Ελλάδα

Η πανηγυρική επίσκεψη του νεότευκτου Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας δεν ήταν, εξ’ αρχής, ουσιαστικής σημασίας και αποτελέσματος.

O κ. Μακρόν (δημιούργημα της συζύγου του κας Μπριζίτ και των γαλλικών τραπεζών), που επωφελήθηκε του Χάους στη γαλλική πολιτική σκηνή, της Λεπέν και του ολίγιστου σοσιαλιστή(!) Ολάντ, ήλθε στην Ελλάδα για να τονώσει την εικόνα και το «κύρος» του και να ενισχύσει τις ελπίδες της οικονομικής γαλλικής ελίτ για μεγαλύτερο μερίδιο στην καταλήστευση της χώρας μας. Το κατά πόσο επέτυχε στους στόχους του (η βουλιμία της Γερμανίας και οι ενστάσεις και βλέψεις των ΗΠΑ δύσκολα θα περιοριστούν) θα το δούμε σύντομα, στο θέμα όμως της εικόνας και του «κύρους» οι γαλλικές δημοσκοπήσεις είναι απογοητευτικές.

Ανάλογα ισχύουν και για τον κ. Τσίπρα. Τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις επεδίωκε κατ’αρχάς να ζωογονήσει κάπως και προς τούτο η θλιβερή ΕΡΤ έδωσε τα ρέστα της, επιχειρώντας να επανορθώσει τα του φιάσκου της επίσκεψης Ομπάμα... Η σπουδή της, τα ενθουσιώδη σχόλια ήταν τα ακριβώς αντίθετα απ’ό,τι συνέβαινε σε αντίστοιχες περιστάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης, όταν εφρόντιζε να ... απεργεί(!), κάτι που οδήγησε και στο (ατυχές, βέβαια), μαύρο στις οθόνες της. Το δημοσκοπικό αποτέλεσμα, φυσικά, μηδαμινό και όσον αφορά τις ελπίδες για τις περιπόθητες (σ’αυτόν) «επενδύσεις» τίποτα που να δικαιολογεί τους αστείους πανηγυρισμούς.

Β. Το ταξίδι των γραικύλων στη «Ρώμη»

Αντίθετα προς τα προηγούμενα το ταξίδι στην Ουάσιγκτον του κ. Τσίπρα με όλους τους προσκείμενους στις ΗΠΑ (λείπουν ΓΑΠ, Καμίνης, κ.λπ!) είναι πολύ σημαντικό και εν πολλοίς καθοριστικό για τις όποιες εξελίξεις στη χώρα μας, δυστυχώς. Το «δυστυχώς» αναφέρεται στην βαθιά εξάρτησή μας από τις ΗΠΑ και στις δουλοπρεπείς ηγεσίες μας, χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ανάγκην ότι, στις τωρινές συνθήκες τουλάχιστον των αμερικανογερμανικών προστριβών και τη σημερινή ρήξη στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, δε θα μπορούσε να υπάρξουν, ακόμη και με κυβέρνηση οιονεί ανδρεικέλων, κάποιες θετικές εξελίξεις.

Υπάρχουν όμως μεγάλες δυσκολίες... και ο Τραμπ το μέγα (και καθοριστικό) ερωτηματικό. Το ελληνικό «εκστρατευτικό», διερευνητικό τάγμα ήταν σαφώς Κλιντονικό και σχεδόν περιφρονητικό προς τον υποψήφιο Τραμπ, σχεδόν υβριστικό. Φυσικά η πολιτική κάτι τέτοια τα προσπερνά, αλλά ο Τραμπ είναι Τραμπ. Βέβαια ο ευφυής Κοτζιάς και ο (άλλως αφελής και απρόσεκτος!) Καμμένος είχαν ανιχνεύσει κάποιες σχέσεις, αλλά ο Παππάς, ο πιο έμπιστος πιθανόν του Τσίπρα, είναι πολύ «λίγος» για τέτοιες αποστολές.

Ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος και επιπλέον είναι αμφίβολο αν ελέγχει (και πόσο) το Δ.Ν.Τ., το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο. Αρα είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να αποκομίσουμε κάποιες διαβεβαιώσεις, πόσο μάλλον δεσμεύσεις, για διευκολύνσεις στην «τρίτη αξιολόγηση» και κυρίως για Κύπρο, Αιγαίο, Σκόπια, Αλβανία, παρά τις μέχρι τώρα πρωτοβουλίες του Τραμπ για την περιοχή μας. Η παρουσία του Σόρος με το Ράμα στα Τίρανα δείχνει ότι επιβιώνει ο ανθέλληνας αυτός, προσκείμενος στο προ Τραμπ αμερικανικό κατεστημένο.

Πάντως είναι άκρως ενδιαφέρουσα η επίσκεψη αυτή και θα φανεί από τις «φωτογραφίες», αν ο Τσίπρας κέρδισε παράταση της, κατά παραγγελία των προηγούμενων, κυβερνητικής θητείας του, όσο για τα «αιτήματα» του Τραμπ, που θα γίνουν φυσικά δεκτά αυθωρεί, θα τα μάθουμε πολύ αργότερα.

(σ.σ.) Γραικύλοι=Ελληνάκια, όπως ονόμαζαν όσους προσέτρεχαν και έλειχαν την ακμαία τότε (2ος - 1ος αιώνας π.Χ.) Ρώμη.

Αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων), που ουσιαστικά συντονίζεται με τις κινητοποιήσες κατά των πλειστηριασμών σε βάρος ουσιαστικά πενόμενων (λόγω των Μνημονίων της εξαθλίωσης) πολιτών, χωρίς άλλα σχόλια:

 «H  Κυβέρνηση, αγνοώντας την κατακραυγή που προκαλούν οι πλειστηριασμοί ακινήτων, δέσμια των μνημονιακών της συμφωνιών με τους δανειστές της χώρας και κατά παράβαση των όσων είχε υποσχεθεί προεκλογικά, δίνει το «πράσινο φως» για εφαρμογή και αυτών των άδικων και παράλογων μέτρων καταλήστευσης της περιουσίας των συμπολιτών μας που βρέθηκαν στη δυσχερή θέση της αδυναμίας αποπληρωμής των χρεών τους. 

Η Ομοσπονδία μας, συντάσσεται με όσους διαμαρτύρονται για τους άδικους πλειστηριασμούς και καλεί την Κυβέρνηση να λάβει μέτρα για την προστασία της περιουσίας που αποκτήθηκε με κόπους και θυσίες. Επίσης, να μην τολμήσει να χρησιμοποιήσει συναδέλφους μας για να εφαρμόσει μια πολιτική που θα πετά στο δρόμο ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης.

Τα νέα ήθη που επιχειρεί η Κυβέρνηση να επιβάλει διά της αστυνομίας, θα μας βρουν στις επάλξεις του αγώνα για μια αστυνομία η οποία θα είναι δίπλα και όχι απέναντι στους συμπολίτες μας. Προερχόμαστε από τα λαϊκά στρώματα και πρώτιστο μέλημά μας είναι η διασφάλιση των καλών μας σχέσεων με την κοινωνία και τους ανθρώπους που βλέπουν τον αστυνομικό ως φίλο και συμπαραστάτη στη δυστυχία του και όχι ως «φόβητρο» για να μη διεκδικήσουν το δίκιο τους. Αθήνα, 21 Σεπτεμβρίου 2017».

Η ιδέα που υπέβαλε ένας Αμερικανός βουλευτής μετά την πρόσφατη κρίση των Σκοπίων είναι πολύ ενδιαφέρουσα: «το κράτος αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει, γιατί δεν υπάρχει καμιά συνοχή μεταξύ των διάφορων εθνοτικών ομάδων που το αποτελούν. Γι’ αυτό η καλύτερη λύση για την αποφυγή παρόμοιων κρίσεων στο μέλλον θα ήταν η διάλυσή του και η ένταξη των τμημάτων που θα προέλθουν από αυτήν στα γειτονικά κράτη του Κοσσυφοπεδίου και της Βουλγαρίας».

            Αναμφίβολα, η ιδέα είναι πολύ καινοτόμα, γιατί αμφισβητεί ευθέως ένα δόγμα στο οποίο βασιζόταν μέχρι τώρα η διεθνής πολιτική στην περιοχή της Χερσονήσου του Αίμου (ότι το κράτος των Σκοπίων είναι αναγκαίο για την εδραίωση της ειρήνης στην περιοχή αυτή και βιώσιμο) και προτείνει μια διάρθρωση των κρατών της περιοχής διαφορετική από την υπάρχουσα.

            Επιπλέον, η ιδέα αυτή του Αμερικανού βουλευτή είναι ρεαλιστική, γιατί, αν παραμερίστηκαν προσωρινά και ώς ένα βαθμό, με εξωτερικές παρεμβάσεις, οι διαφορές που χωρίζουν τις βασικές εθνοτικές ομάδες του κράτους, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα δεν θα εκδηλωθούν και πάλι με κάποιες άλλες αφορμές και δεν θα οδηγήσουν σε πλήρη ρήξη. Αλλά ένα κράτος που χρειάζεται συνεχώς την παρέμβαση εξωτερικών παραγόντων για να παραμείνει ενιαίο δεν έχει μέλλον.

            Θα μπορούσε όμως ακόμη να θεωρηθεί αυτή η ιδέα του Αμερικανού βουλευτή πολύ σημαντική και για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αν αποτελέσει το έναυσμα για τη ριζική αναθεώρηση των στόχων της σε αυτό το θέμα. Να θεωρήσουμε δεδομένο ότι το κράτος των Σκοπίων ως τεχνητή συγκόλληση διάφορων εθνοτικών ομάδων είναι θνησιγενές και κατά συνέπεια κάθε παραχώρηση σε αυτό για την επίτευξη μιας συμφωνίας θα ήταν ανόητη. Ακόμη και αυτές οι παραχωρήσεις που έχουν γίνει πρέπει να ανακληθούν. Από τη διάλυση δεν θα ισχυροποιηθούν γειτονικά μας κράτη σε τέτοιο βαθμό, που να ανατρέψουν την υπάρχουσα ισορροπία δυνάμεων. Αν μάλιστα η ένταξη των διάφορων περιοχών στα γειτονικά κράτη γίνει με κριτήριο τη βούληση των κατοίκων τους, που θα εκφρασθεί με τοπικά δημοψηφίσματα, όπως φαίνεται να υπονοεί ο Αμερικανός πολιτικός, τότε έχουμε πολλές ελπίδες όχι μόνο να σταματήσει κάθε προπαγάνδα εις βάρος της Ιστορίας και της ακεραιότητας της χώρας μας, αλλά  ακόμη και να ενσωματώσουμε στο δικό μας κράτος περιοχές που κατοικούνται από τους με ελληνική εθνική συνείδηση βλαχόφωνους  και τους λοιπούς  «εξαφανισμένους» εκεί Ελληνες. 

Βέβαια κάτι τέτοιο δεν είναι και τόσο απλό, όμως η Ελληνική διπλωματία αποκτά ένα ακόμα όπλο.