ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

            Οι τράπεζες, μετά την αλόγιστη χορήγηση δανείων κάθε είδους (καταναλωτικά, διακοποδάνεια, πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά κ,λπ.) από την εποχή Σημίτη, με την επέλαση των μνημονίων και τη δραστική μείωση των εισοδημάτων, βρέθηκαν να έχουν «κόκκινα» δάνεια 107,2 δις το 2016.  Αντί να διωχθούν  οι τραπεζίτες και οι τράπεζες γι’ αυτήν την αλόγιστη χορήγηση, όπως έκαναν στην Ισλανδία που άφησαν τις τράπεζες να καταρρεύσουν και φυλάκισαν τους τραπεζίτες, εδώ είναι, εκτός από Βαλκάνια και Ε.Ε.! Και έτσι οι τραπεζίτες όχι μόνο έχουν το ακαταδίωκτο, αλλά επιβραβεύονται με το να ξεφορτωθούν τα «κόκκινα» δάνεια με την εγγύηση του δημοσίου δηλ. των φορολογουμένων!

            Ψήφισε το 2019 η ΝΔ το σχέδιο «Ηρακλής». Σύμφωνα με αυτό οι τράπεζες, μέσω ειδικών σχημάτων που συστήνουν, τιτλοποιούν τα «κόκκινα» δάνεια εκδίδοντας ομολογίες υψηλής, μεσαίας και χαμηλής εξοφλητικής προτεραιότητας. Δηλ. οι ομολογίες υψηλής και μεσαίας προτεραιότητας είναι τα ενυπόθηκα δάνεια, ενώ οι της χαμηλής τα μη ενυπόθηκα.

            Τις ομολογίες αυτες τις πουλάνε οι τράπεζες στα «κοράκια» (servicers), που κατα κανόνα είναι θυγατρικά σχήματά τους. Για τα ενυπόθηκα δάνεια, όπου τα «κοράκια» με απόφαση του ΣΤΕ μπορούν να εκπλειστηριάζουν κατοικίες και επιχειρήσεις, αυτά αγοράζονται  περί το 25% της αξίας του δανείου, ενώ για τα μη ενυπόθηκα περί το 5%.  Οι τράπεζες πουλώντας το 50% των ομολογιών υψηλής προτεραιότητας και κάποιο ποσοστό μεσαίας μπορούν να διαγράψουν όλο το «κόκκινο» δάνειο!     

            Το δημόσιο εγγυάται ότι θα καλύψει τις ζημίες των «κορακιών» (servicers), εάν  δεν τους αποφέρουν τα προβλεπόμενα κέρδη μέσα στο συμφωνηθέν διάστημα, επειδή π.χ. δεν έγιναν εισπράξεις από τη διαχείριση των δανείων. Μάλιστα, τώρα θέλουν νεους «Ηρακλείς», μόνο που αυτοί δεν καθαρίζουν την κόπρο του Αυγεία.

Αν θυμηθούμε τον Μπρεχτ στην Οπερα της πεντάρας  «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;» .  Με τους «Ηρακλείς»  θα μετασχηματιζόταν «Η ληστεία μιας τραπεζας συνεχίζεται με την ίδρυσή της».

Κάθε φορά που γίνεται λόγος για τον πληθωρισμό, μετά τη ραγδαία άνοδό του, τόσο οι τυπικοί εκπρόσωποι της κυβερνητικής πολιτικής όσο και οι άτυποι υποστηρικτές της θεωρούν απαραίτητο να προσθέτουν τον χαρακτηρισμό «εισαγόμενος». Τελευταία, ο χαρακτηρισμός αυτός μπορεί να εναλλάσσεται με την παρατήρηση ότι ο πληθωρισμός «οφείλεται στην αισχροκέρδεια των αγορών». Θέλουν έτσι να εντυπώσουν στο λαό την αντίληψη ότι η αύξηση του πληθωρισμού οφείλεται σε παράγοντες που δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση.

 Οι δικαιολογίες αυτές εντούτοις δεν απαλλάσσουν τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών από τις ευθύνες τους. Αν οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων αυξάνονται υπερβολικά επειδή έχει αυξηθεί η τιμολόγησή τους και στις χώρες παραγωγής τους, αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό γιατί περιορίστηκε ή σταμάτησε η εγχώρια παραγωγή αυτών των προϊόντων εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε. Ετσι οι ξένοι παραγωγοί και οι εισαγωγείς μπορούν να καθορίζουν τις τιμές των προϊόντων χωρίς ανταγωνισμό από τους Ελληνες παραγωγούς.

 Ούτε και η δικαιολογία πάλι ότι η αύξηση του πληθωρισμού οφείλεται στην αισχροκέρδεια δεν είναι πειστική. Αν οι παράγοντες της αγοράς παραβαίνουν θεσμοθετημένους κανόνες της λειτουργίας της και δεν μπορεί μια κυβέρνηση να αποκαταστήσει τη νομιμότητα, τότε είναι ανίκανη να κυβερνήσει. Αν πάλι θα είχε την πρόθεση να το κάνει αυτό, αλλά δεν της επιτρέπουν ανειλημμένες δεσμεύσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση να επιβάλλει όρια κέρδους, τότε και πάλι την βαρύνει η ευθύνη για την επιλογή αυτής της πολιτικής.

 Επομένως, οι δικαιολογίες που προβάλλονται όχι μόνο δεν απαλλάσσουν τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών από τις ευθύνες για την άνοδο του πληθωρισμού, αφού αυτή οφείλεται σε δικές τους πολιτικές επιλογές, αλλά επιτρέπουν και τη φυσιολογική πρόβλεψη ότι η οικονομική κατάσταση των περισσοτέρων θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, όσο συνεχίζεται η ίδια πολιτική της διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας και της ασύδοτης λειτουργίας των αγορών.

            Ο όρος Αριστερά έλκει την καταγωγή του από τη Γαλλική Επανάσταση (1789–1799) και τη θέση των παρατάξεων στην Εθνική Συνέλευση των τάξεων. Στην αριστερά πλευρά του προέδρου κάθονταν όσοι εναντιώνονταν στη μοναρχία και υποστήριζαν την επανάσταση, ενώ στη δεξιά πλευρά κάθονταν όσοι  υποστηριζαν το καθεστώς της μοναρχίας.

            Σήμερα, δυστυχώς, ο όρος αυτός εχει κακοποιηθεί  τόσο πολύ, ώστε ακόμη και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ να θεωρούνται Αριστερά(!). Το ίδιο συμβαίνει με Σοσιαλδημοκρατικά και Σοσιαλιστικά κόμματα. Θυμίζουμε ενδεικτικά τους Εργατικούς του  Μπλερ συμπαραστάτες του Μπους στο Ιράκ, το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς του Νταλέμα στην Ιταλία, μετεξέλιξη του ΚΚΙ, που στήριξε τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην Σερβία.

Αυτού του είδους «Αριστερά» κόμματα βρίθουν στην Ε.Ε.  Υπηρέτησαν και υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση, τη Νέα Τάξη και τις «αγορές» με την αποδόμηση της εθνικής κυριαρχίας, την αλλοίωση των γηγενών πληθυσμών, την προβολή προτύπων κοινωνικής ουδετεροποίησης και τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.

            Αριστερα στην Ελλάδα δεν είναι όσοι υπηρετούν όλα τα παραπάνω καθώς και το σύστημα εξάρτησης έμμεσα ή άμεσα. Δηλ. τη συμμετοχή σε  λεόντειους οργανισμούς (Ε.Ε., ΝΑΤΟ) με τα παρεπόμενά τους (ευρώ, λιτότητα, φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες κλ.π.),  την «συμμόρφωση» στα κελεύσματα  «συμμάχων», «επενδυτών» και «αγορών», καθώς και την αποδόμηση των εννοιών της πατρίδας και του έθνους, ως δήθεν ρατσιστικών και εθνικιστικών. Δεν είναι Αριστερά όσοι ενστερνίζονται την νεοταξική  πολιτική ορθότητα, το νεοπαβλοφισμό της παγκοσμιοποίησης.  «Αριστερά» του κοσμοπολιτισμού!

            Αριστερά στα καθ’ ημάς θα πρέπει να σημαίνει ρήξη με όλο αυτό το σύστημα εξάρτησης, ενίσχυση της έννοιας της δημοκρατίας με θεσμούς συμμετοχικούς δηλ. άμεσης δημοκρατίας που να ελέγχουν κυβέρνηση και κρατικές λειτουργίες, ως λυδία λίθος κοινωνικής συμμετοχής στην πολιτική, στην παραγωγική ανάπτυξη και στην ανασυγκρότηση της χώρας, ώστε ο πλούτος να μοιράζεται δίκαια. Και φυσικά Αριστερά  σημαίνει επαναδόμηση των εννοιών της πατρίδας και του έθνους.             Η  Αριστερα που δεν είναι πρωτίστως πατριωτική είναι ψευδεπίγραφη.

Μας είχαν προϊδεάσει από τη Ν.Δ. για την πρόθεση του Μητσοτάκειου (...) κόμματος να καθιερώσει (όχι, βέβαια θρησκευτικό, αλλά πολιτικό, φανταζόμεθα) γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών προς παγωμένη έκπληξη των βουλευτών του στις προγραμματικές δηλώσεις για ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, χωρίς ούτε ένα χειροκρότημα (όπως συνέβη και στην αόριστη  αναφορά για ...Χάγη).

Υπενθυμίζουμε ότι ο γάμος ως τελετουργία έχει αποτελέσει, και προστατεύεται, όσο προστατεύεται (...), θεσμό πανάρχαιο για να διατηρήσει την επιβίωση του ανθρώπινου είδους και όχι για την προστασία της ηδονοθηρίας.

Αλλο ζήτημα είναι το «σύμφωνο συμβίωσης», που αποβλέπει στην αναγνώριση του δικαιώματος συμβίωσης δύο ατόμων, ανεξαρτήτως φύλου, και της νομιμότητας περιουσιακών σχέσεων, ορθώς.

Ελπίζουμε να μην τολμήσουν να καθιερώσουν και τεκνοθεσία, οπότε καθιερώνεται προπαγάνδιση και διάδοση της ομοφυλοφιλίας και  να μην απολέσουμε τη λέξη υιοθετώ, μεταφορικά!

 (Βλέπετε τη θέση μας στο γενικότερο θέμα, δημοσιευμένη στο φύλλο 172 της «Ε», στο site).

Πιστεύαμε μέχρι τώρα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα προχωρούσε εύκολα σε βιαστικές συζητήσεις «συμβιβασμού» με την αυθάδη και ιταμή γείτονα εν μέσω κρίσεων και ύβρεων (και παραλογισμών) του Ερντογάν.

Τώρα όμως που ουσιαστικά δεν υπολογίζει σε σοβαρή αντιπολίτευση (ακόμη και εσωτερική...) και με «υπεύθυνο» εξωτερικής πολιτικής τον «κηπουρό» του απερίγραπτο Γεραπετρίτη μάλλον θα επιχειρήσει, ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι, «συνομιλίες» αδιανόητων παραχωρήσεων, κρίνουμε σκόπιμο  να του υπενθυμίσουμε ότι:

Μόνο η Τουρκία εγείρει, παραλογικά, απαιτήσεις σε βάρος μας, ενώ εμείς δεν ζητούμε τίποτα από αυτήν, παρόλο που θα είχαμε πάρα πολλά να ζητήσουμε εμείς, αν είχαμε, φυσικά, πραγματικά Ελληνες πολιτικούς αντιπροσώπους. Καιρός, πλέον, να εμφανίσουμε τέτοιους!

Να ζητήσουμε, λοιπόν, τα αυτονόητα: Καμία συζήτηση, αν προηγουμένως δεν αναγνωρίσει η... γείτων το Διεθνές Δίκαιο και αυτό της Θάλασσας, τα οποία χρησιμοποιεί ήδη όπου τη συμφέρει κατά παράβασή τους! Για ό,τι αναφέρεται στην Κυπριακή Δημοκρατία καμία συζήτηση, αν πρώτα δεν «αναγνωρίσει» την ύπαρξή της. Για τα σχετικά με τις δυο μειονότητες, την Ελληνική και την μουσουλμανική, ό,τι αναφέρεται στη Συνθήκη της Λωζάνης ισχύει υπό τον απαράβατο όρο της αμοιβαιότητας!

Οσα π.χ. Ελληνικά σχολεία στην Πόλη, Ιμβρο, Τένεδο, τόσα και στην Ελληνική Θράκη, Και όσος πληθυσμός, τόσος και για τις δύο και ούτω καθεξής. Αν εξαφάνισαν, λοιπόν, την Ελληνική, να εξαφανιστεί και η μουσουλμανική! Και εν τω μεταξύ, να ιδρυθούν σχολεία Ελληνικά στον Πόντο και στα Δυτικά παράλια, την Ιωνία κλπ κλπ.

Και αυτά, παρακαλούμε, να τα υπενθυμίζουμε και στους «μεγάλους μας συμμάχους» που τόσο «ενδιαφέρονται» για την ειρήνη στην περιοχή μας. Και ακόμα, αυτά να ισχύσουν και για τον άλλο γείτονα, στη Βόρεια Ηπειρο και για την Κύπρο! Εντάξει κύριε Γεραπετρίτη, δηλαδή Κυριάκο;