Τα απαγορεύει το άρθρο 16 του Συντάγματος και η λεγόμενη «παράκαμψη» συνιστά παρανομία. Ας προηγηθεί η Αναθεώρησή του, αν περάσει...
Και μόνο η επίσπευσή του ενισχύει την υποψία δέσμευσης σε υποσχέσεις... Ολα τα περί μη κερδοσκοπικών αποτελούν απάτη... Τα έχουν, λένε, πολλά άλλα κράτη. Και λοιπόν... ; Εμείς τι κάνουμε έχει σημασία. «Λάθος»(...) άλλωστε αποτελούν και τα ξενόγλωσσα κατώτερα σχολεία, αρχικά για τα παιδιά ξένων υπηκόων, στη συνέχεια όμως επιτομή της ξενομανίας, ξενοδουλίας... Επομένως ΟΧΙ. Κι ας λέει ό,τι θέλει ο Β. Βενιζέλος, που χρησιμοποιεί το Σύνταγμα ως ακορντεόν, πάντοτε με ιδιοτέλεια...
Η θέση μας στο φύλλο 172 της «Ενημέρωση του ΑΣΚΕ» στην ιστοσελίδα του. «Η αλλαγή ταυτότητας φύλου σύμπτωμα ευρύτερου καταστροφικού προβλήματος».
Επιπρόσθετα, τα «δικαιώματα» είναι ατομικά. Αρα καθένας έχει δικαίωμα στο γάμο, περιβλημένο ιστορικά και με ιερότητα, ώστε να γίνεται πιο εύκολη η προσπάθεια τιθάσευσης του πανερωτισμού, πανηδονισμού του ανθρώπου για κοινωνικούς λόγους, άρα με τους αναγκαίους περιορισμούς.
Αλλά γάμος είναι, σύμφωνα με τον μόνο υπάρχοντα οριστικό (!) ορισμό του νομοδιδάσκαλου Modestino (3ος αιώνας μ.Χ.) «Ανδρός και γυναικός συνάφεια, συγκλήρωση του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
Αν μια κοινωνία θέλει να νομιμοποιήσει διαφορετικές ενώσεις προσώπων, ας του έδιναν άλλο όνομα, σύμφωνο με το είδος της «ένωσης», εν προκειμένω, π.χ. ομόζυγον. Είναι απαράδεκτο να θέλουν κάποιοι να αλλάζουν την έννοια των λέξεων(...)και να υποκύπτουμε στο «σύμπλεγμα της κολοβής αλεπούς». Οσο για τους υποστηρικτές του δικαιώματος σ' αυτόν, σχεδόν όλοι είναι εχθροί του γάμου γενικά... Τώρα πλέον θα αναμένουμε(...) ως 16η στην Ευρώπη και πρώτο στα Ορθόδοξα κράτη!
Ο ξεσηκωμός των αγροτών στην Ελλάδα και στις χώρες της Ε.Ε.,που στρέφονται ευθέως κατά της παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα κατά της ίδιας της Ε.Ε, θέτει επί τάπητος το πρωταρχικό ζήτημα της σημασίας της κρατικής προστασίας της εθνικής παραγωγής. Ιδιαίτερα η στήριξη του αγροτικού τομέα, που είναι στρατηγικής σημασίας για κάθε χώρα, επειδή δε θα εξαρτάται από τρίτους για τη διατροφή και τη συντήρηση του πληθυσμού της.
Η επιβίωση χωρών και κοινωνιών προϋποθέτει να έχουν τον εθνικό έλεγχο των οικονομιών τους. Ομως η παγκοσμιοποίηση, που οικονομικά σημαίνει την ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών και κερδών και έτσι με την αδιαφορία ή και ενθάρρυνση εκ μέρους των κυβερνήσεων, έχει οδηγήσει σε μια θηριώδη αναδιανομή πλούτου, στην φτωχοποίηση κοινωνιών και στον υπέρογκο δανεισμό. Το χρέος όλων των χωρών της γης έχει φτάσει τα 307,4 τρις δολ(!)., ενώ στην τρέχουσα δεκαετία αυξήθηκε κατά 100 τρις δολ. Συνολικά αντιστοιχεί στο 335% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μάλιστα τη μεγαλύτερη αυξηση χρέους είχαν η Κίνα(!) και η Βραζιλία.
Είναι αναμενόμενο ότι έτσι τα κραχ θα εμφανίζονται όλο και συχνότερα και οι χρεοκοπίες τραπεζών και επιχειρήσεων δε θα μπορούν να μεταφέρονται εσαεί στις πλάτες των όλο και φτωχότερων κοινωνιών.
Η κρατική προστασία της εθνικής παραγωγής για τους νεοφιλεύθερους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως, ισχυριζόμενοι ότι έτσι τα εγχώρια προϊόντα θα είναι ακριβότερα από αντίστοιχα εισαγόμενα αποτιμώμενα σε ξένο νόμισμα, π.χ ευρώ. Ομως τα εισαγόμενα στηρίζουν την εργασία των χωρών εξαγωγής, τις επιχειρήσεις τους, τη φορολογία που προκύπτει από τις αμοιβές και τα κέρδη τους και συγχρόνως τις τράπεζες που δανείζουν τις χώρες εισαγωγής με υπέρογκα επιτόκια. Αντίθετα στις χώρες εισαγωγής αυξάνεται η ανεργία, ο δανεισμός κράτους και επιχειρήσεων, η συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής και τα δημοσιονομικά ελλέιμματα. Δεν μας είπαν φυσικά οι νεοφιλεύθεροι ποιος είναι αυτός ο λογαριασμός.
Η ανάπτυξη της εθνικής παραγωγής με ή χωρίς κρατική προστασία είναι όρος επιβίωσης για τη χώρα μας, έτσι ώστε να καλύπτεται με όσα εγχώρια καταναλωτικά προϊόντα παράγονται η εσωτερική αγορά και να αυξηθούν οι εξαγωγές. Φυσικά η εθνική παραγωγή δεν πρέπει εξαντλείται στα καταναλωτικά προϊόντα. Βιομηχανία, τεχνολογία, Εθνική Αμυνα θα πρέπει να είναι προτεραιότητες της χώρας μας. Ομως η αφαίρεση της νομισματικής πολιτικής από τον εθνικό έλεγχο με την εισαγωγή του ευρώ, που είναι ουσιαστικά ξένο νόμισμα, είναι εκχώρηση κυριαρχίας, που καθιστά αδύνατο τον έλεγχο της οικονομίας μας.
Προϋπόθεση, όμως, για να γίνουν όλα αυτά είναι να απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμα της Ε.Ε. και του ευρώ της, ώστε ν’ανακτήσει τον εθνικό έλεγχο της οικονομίας της και μιας πιο ευοίωνης προοπτικής. Αναζητούνται προς τούτο ελληνικές πολιτικές ηγεσίες.
Και μέσα στο γενικό χαμό με τις απανωτές και ασθμαίνουσες «μεταρρυθμίσεις» που επιβάλλει η Νέα Τάξη στο Μητσοτάκη και τις κοινωνικές εκρήξεις των αντιδράσεων ξαφνικά ο Α. Τσίπρας ψάχνει να βρει χορηγούς για να ιδρύσει ίδρυμα Τσίπρα για προστασία και εμπλουτισμό της μεγάλης εθνικής παρακαταθήκης του ! Ελπίζουμε να μην πληρώσει τη νύφη το Δημόσιο δηλ. εμείς...
Μετά τις εκλογές του 2023 ανοικτά πια δεν κυβερνάει παρά ο Μητσοτάκης με την κάστα του, η οποία μικρή σχέση έχει με το κόμμα της ΝΔ, τη λαϊκή της βάση και το στελεχικό δυναμικό της. Είναι εμφανής η προτίμηση σε εξωκοινοβουλευτικούς του άλλοτε σημιτικού εκσυγχρονισμού, οι οποίοι κολλάνε παντού – από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το Μητσοτάκη…- και κάποιους…νεόφερτους, χωρίς ιδιαίτερη «εργασιακή εμπειρία». Ο πρόσφατος ανασχηματισμός το απέδειξε, η δε ατζέντα της κυβέρνησης δεν έχει καμμία σχέση με το πρόγραμμα της ΝΔ, όπως αυτό δημοσιεύτηκε προεκλογικά. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι δεν υπάρχει σημαντική πρωτοβουλία της κυβέρνησης μετά τις εκλογές (ελληνοτουρκικά και διεθνείς σχέσεις, πρόγραμμα αμυντικής αποθωράκισης, γάμος ομοφύλων, νομιμοποίηση λαθρομεταναστών, ιδιωτικά ΑΕΙ) που να μην έχει την τυπική ή/και ουσιαστική στήριξη της αντιπολίτευσης. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, εν μέρει και ΝΕ.ΑΡ - ΠΛ.ΕΛ, Τους μένει μόνο να αντιπολιτεύονται στην ακρίβεια και το νομοσχέδιο για τους ελεύθερους επαγγελματίες, κάτι όμως που προκαλεί το παγωμένο χαμόγελο σε όσους τους ακούν, δεδομένης της κυβερνητικής εμπειρίας όλων των αντιπολιτευόμενων…
Αν υπολογίσουμε το περιορισμένο ακροατήριο του ΚΚΕ και των κομμάτων δεξιά της ΝΔ, είναι εμφανές ότι ουσιαστική αντιπολίτευση δεν υπάρχει στη χώρα. Και έχουμε φτάσει στο κωμικό σημείο η ίδια η ΝΔ (πλευρές της, η σαμαρική και καραμανλική πτέρυγα) να αντιπολιτεύονται. Είναι επικίνδυνο το φαινόμενο για την πολιτική ζωή να μην υπάρχει αντιπολίτευση. Ουσιαστικά πια μιλάμε για ένα μονοκομματικό σύστημα. Μόνο που δεν είναι καν ένα κόμμα αυτό που κυβερνά, αλλά μια κάστα στελεχών που βρίσκονται σε διάφορα κόμματα, κάτι ακόμα χειρότερο.