ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όλοι ζητούν κάτι να κάνουν, πέρα από τις διαδηλώσεις-διαμαρτυρίες, ώστε το κόστος του ανόσιου πολέμου να γίνει για τους εγκληματίες των ΗΠΑ και συμμάχων τους τεράστιο, όσο και το έγκλημά τους. Μόνο έτσι θα υπάρξει ελπίδα να μην επιστρέψει η ανθρωπότητα στην αγριότητα και όχι με τις θρασύδειλες, τάχα ανθρωπιστικές, ευχές να τελειώσει όσο πιο γρήγορα ο πόλεμος, δηλ. να νικήσουν σύντομα και αναίμακτα τα άγρια θηρία.

Προτείνεται μποϊκοτάζ σε ό,τι αμερικάνικο ή αγγλικό υλικό ή πνευματικό αγαθό και έτσι πράγματι πρέπει, τουλάχιστον σαν αρχή... Κανείς, πάντως, ακόμη δεν πρότεινε να αποσύρει η ΕΡΤ εκείνη την ανοησία, ενδεικτική, όμως, σε τι μας οδηγεί η αφομοίωση μας στην ευρωπαϊκή ιδέα(!), το αγγλικό(!) τραγούδι, που θα αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα(!) στο πανηγυράκι της Eurovision, θα ήταν μια καλή αρχή.

Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξελίξεις στην Τουρκία και για μας, αφού για πολλά χρόνια ακόμη θα μας απειλούν, και σε σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ και τα ευρύτερα σχέδια των Αμερικάνων και Εβραίων στην περιοχή, και γενικότερα για τους λαούς της Μ. Ασίας. Τι προοπτικές, δηλαδή, υπάρχουν για την ανατροπή μιας στρατιωτικοδιπλωματικής κλίκας.

Όποια τροπή και αν πάρουν τα πολιτικά πράγματα στην Τουρκία, η νίκη των ισλαμιστών και η προσπάθεια τους να ασκήσουν κάποια εξουσία αποτελεί τομή στην κεμαλική εκδοχή του αστισμού τα τελευταία 80 χρόνια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η μεγαλοαστική τάξη, που κατέλαβε την εξουσία από την εποχή των Νεότουρκων στις αρχές του 20^ου αιώνα, μέχρι το 2002 κατόρθωνε να επιβάλλει την εξουσία της, να συνεχίζει τον εκτουρκισμό στη χώρα και να μονοπωλεί την οικονομία. Οι ισλαμιστές, εκφράζοντας τα αιτήματα των ασθενέστερων τάξεων και ενοποιώντας τες κάτω από την πράσινη σημαία του Ισλάμ, βάζουν σε κίνδυνο τα θεμέλια του καθεστώτος.

Δεν κατέλαβαν, βέβαια, την εξουσία ούτε και είναι οι ηγέτες τους αυθεντικοί εκφραστές αυτών των αιτημάτων. Όμως οι διαφοροποιήσεις είναι ήδη εμφανείς και όλα πλέον είναι ανοικτά για το μέλλον. Από την άλλη δεν τολμούν, ή και δε θέλουν ακόμη, να αντιπαραταχθούν με το στρατκοτικοδιπλωματικό κατεστημένο και υπομένουν τις εκδηλώσεις αυτονόμησης, πολλές φορές επιδεικτικά προσβλητικές, των διπλωματών και των στρατιωτικών, που διαλαλούν πως για όλα τα σημαντικά θέματα αυτοί θα αποφασίζουν.

Το κατεστημένο, όμως, φαίνεται πως πραγματικά πάλιωσε. Μόνο έτσι δικαιολογούνται τα πολλά λάθη που διέπραξε τον τελευταίο καιρό. Απέρριψε το σχέδιο Ανάν, που ευνοούσε προκλητικά τις τουρκικές θέσεις, πιστεύοντας ότι με ανοικτό το Κυπριακό θα μπορούσαν πιο εύκολα να εκβιάζουν την Ε.Ε.και ότι ούτως ή άλλως τις απίστευτες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς τις έχουν επικυρώσει και μελλοντικά στις νέες συνομιλίες θα τις διευρύνουν. Αυτό δείχνει ότι δεν παρακολουθούν τις ταχύτατες αλλαγές που ήδη δρομολογούνται Ακόμη, στο ανατολίτικο παζάρι με τους Αμερικάνους, με σκοπό να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο στο Ιράκ και να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους από το κουρδικό ζήτημα, επέδειξαν μάλλον άγνοια έως και αφέλεια.

Και, ακόμη κι αν πέτυχαν κάποιες μυστικές υποσχέσεις για παραχωρήσεις στο Αιγαίο, πάλι δεν κατανοούν ότι και από την Ε.Ε. (είτε θέλουν να μπουν είτε όχι) και από τους Αμερικάνους (που, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τα θέλουν όλα δικά τους) δεν μπορούν να περιμένουν, πλέον, πολλά. Απλώς επιταχύνουν τις κεντρόφυγες δυνάμεις στη χώρα τους.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε πως ανοίγονται ευνοϊκές προοπτικές στη χώρα μας για τη μεγάλη απειλή από την Ανατολή. Δυστυχώς, αν δούμε τι βραχυπρόθεσμες πολιτικές εξελίξεις θα έχουμε, δεν μπορούμε, ακόμη να είμαστε αισιόδοξοι.

Το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης των ΗΠΑ είναι ο κυριότερος στόχος του πολέμου που εξαπέλυσε η παρέα του Μπους. Παράλληλα προωθούνται και οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην περιοχή της Μ. Ανατολής των ακραίων κύκλων που υπερισχύουν σήμερα στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ.

Η στρατηγική τους είναι ο «μεσανατολισμός», δηλ. ο τεμαχισμός των αραβικών κρατών σε μικρά κρατίδια περιορισμένης κυριαρχίας, οικονομικά εξαθλιωμένα, χωρίς αξιόμαχο στρατό, με υποτελείς πολιτικές ηγεσίες και με το Ισραήλ να ηγεμονεύει στην ευρύτερη περιοχή. Το γεγονός ότι σταμάτησαν οι αμερικανικές επενδύσεις στις αραβικές χώρες και η πρωτοφανής απαίτηση για αφοπλισμό του Ιράκ εντάσσονται σ' αυτή τη στρατηγική.

Ειδικά για τους Παλαιστίνιους εναλλακτικά σενάρια προβλέπουν είτε την απόδοση σ' αυτούς ενός «κράτους» από ανοχύρωτες νησίδες μέσα στο κράτος του Ισραήλ είτε τη γενοκτονία τους και τη μεταφορά τους σε άλλες χώρες.

Σχέδια υπάρχουν για όλες τις αραβικές χώρες, αλλά ξεκίνησαν από το Ιράκ, γιατί οι Αμερικανοί γνωρίζουν το καθεστώς του Σαντάμ, οι ίδιοι το εγκατέστησαν, οι ίδιοι το χρησιμοποίησαν για την καταστολή της ιρανικής και της κουρδικής επανάστασης και στον πρώτο πόλεμο του Περσικού, κατανικώντας το, αφού η αντίσταση του ήταν εικονική.

Η στρατιωτική νίκη των ΗΠΑ το 1991 τους επέτρεψε να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις στη Σ. Αραβία και τις μικρές χώρες του Κόλπου. Η παρουσία τους εκεί, αντί να ενισχύσει την πολιτική τους επιρροή, την έχει αποδυναμώσει, προκαλώντας μεγάλη αντιπάθεια στους λαούς της περιοχής, που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά και οικονομική κρίση. Μέχρι και στο Μπαχρέιν έγιναν αντιαμερικανικές διαδηλώσεις!

Ο ίδιος ο Σαντάμ φαίνεται να έχει πραγματικά αυτονομηθεί από τους κυρίαρχους κύκλους των ΗΠΑ και να επιτρέπει αυτή τη φορά στον ιρακινό λαό, τον πιο περήφανο και τον πιο πολιτισμένο της περιοχής, να αντισταθεί. Έτσι ο «μεσανατολισμός» δυσκολεύεται πολύ στο πρώτο του βήμα.

Οι ανιστόρητοι που κινούν τον Μπους υποτιμούν την ανάγκη της πολιτικής συναίνεσης των λαών και των κυβερνήσεων. Με την προκλητική υποστήριξη προς το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ έχασαν κάθε ίχνος συμπάθειας στο αραβικό έθνος. Θεωρούσαν ότι όλοι οι Ιρακινοί αντίπαλοι του Σαντάμ (Σιίτες, Κούρδοι, δημοκράτες κλπ.) θα τους υποδέχονταν ως ελευθερωτές και διαψεύστηκαν σκληρά.

Ακόμη και τα φιλοαμερικανικά αραβικά καθεστώτα (Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία κλπ.) δεν μπορούν να εκφράσουν την πολιτική τους υποστήριξη ^στΐς ΗΠΑ και δυσκολεύονται να προσφέρουν ΐις στρατιωτικές διευκολύνσεις, γιατί φοβούνται_τις λαϊκές αντιδράσεις, που μπορεί να εκδηλωθούν είτε με επανάσταση, όπως στο Ιράν, είτε με πραξικόπημα, όπως στη Αιβύη, είτε με άλλο τρόπο. Πολύ περισσότερο που κατά βάθος και τα ίδια απορρίπτουν το «μεσανατολισμό», αφού διαμελίζει και τα δικά τους κράτη.

Ο Στέλιος Παπαθεμελής είναι ένα σημαντικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός, που διαφωνεί ριζικά με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, όπως πχ. με την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν. Κάποιες φήμες τον φέρουν να σχεδιάζει την ίδρυση κόμματος. Ο Όμιλος για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα, που ίδρυσε, θεωρείται από κάποιους ως το πρόπλασμα αυτού του κόμματος. Έχει σημασία, λοιπόν, να παρακολουθούμε τις θέσεις του.

Από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, που εκδίδει ο Όμιλος, διαβάζουμε στο φ. 58, Νοέμ.-Δεκ. 02 τους σκοπούς του Ομίλου (το πλήρες κείμενο μπορείτε να το ζητήσετε από τα γραφεία του ΑΣΚΕ). Η θέση είναι ότι οι ξένοι δε φταίνε περίπου ( ή ακριβώς) για τίποτα, για να μην πούμε ότι ευτυχώς που υπάρχουν οι ξένοι και μακάρι οι ελληνικές κυβερνήσεις να έκαναν ακριβώς ό,τι λένε οι ξένοι και να μην υπέκυπταν σε πιέσεις ομάδων της ελληνικής κοινωνίας(!). Αυτό δεν τόλμησαν να το υποστηρίξουν μέχρι τώρα ούτε οι πιο ξενόδουλοι πολιτικοί στην Ελλάδα(!).

Το χειρότερο δεν είναι το ύφος, αλλά η ουσία: Ο Όμιλος υποστηρίζει τις πιο αντιδραστικές πολιτικές που οι ξένοι υπαγορεύουν στην ελληνική κυβέρνηση, δηλ. την αντιπληθωριστική οικονομική πολιτική της Ε.Ε. και την αντιτρομοκρατική εκστρατεία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Παρόμοια είναι η πολιτική ανάλυση της Δ.Π.Ε. του Μιχ. Χαραλαμπίδη: Όλο το φταίξιμο είναι στις ελληνικές κυβερνήσεις, που δεν έχουν σχέδιο, δε διαχειρίζονται σωστά τα χρήματα της Ε.Ε. και, γενικά, δεν αξιοποιούν την ένταξη στην Ε.Ε., λες και αποφασίζουν οι Σημίτηδες, οι Γιωργάκηδες και οι Καραμανλήδες με ποιο τρόπο θα κυβερνήσουν την Ελλάδα(!), λες και τους έβαλε άλλος να κυβερνάνε(!).

Αν κάνουν δεκτές αυτές οι αναλύσεις οι πολίτες που αγωνιούν για το μέλλον του τόπου και αγωνίζονται για κάτι καλύτερο, θα εστιάζουν την προσπάθεια τους στην αλλαγή των κυβερνήσεων και όχι του καθεστώτος της εξάρτησης από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν, αλλά η πολιτική θα μένει ίδια, το καθεστώς θα κερδίζει πενταετίες και οκταετίες και ο ελληνικός λαός θα υφίσταται διαδοχικές απογοητεύσεις και θα αδρανοποιείται, όπως σήμερα.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για λάθος αναλύσεις, που θα αναθεωρηθούν.

Αμερικανική αλαζονεία

Πάντα υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των δύο πυλώνων της Δύσης, κυρίως στις διακρατικές σχέσεις, άλλοτε διογκούμενος (Ντε Γκολ) και άλλοτε συρρικνούμενος, λόγω της σοβιετικής πυρηνικής απειλής. Μετά το 1990 και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κλιμακώνεται η ανταγωνιστική αντίληψη του γαλλογερμανικού άξονα έναντι της αμερικανικής ηγεμονίας.

Δεν είναι ο οικονομικός ανταγωνισμός η μόνη αιτία της διελκυστίνδας. Είναι και η προσπάθεια της Ουάσινγκτον και των συμφερόντων που εκπροσωπεί για ανεξέλεγκτη κυριαρχία, κυρίως σε περιοχές όπως η πετρελαιοφόρος Μέση Ανατολή και σταδιακά σ'όλο τον πλανήτη. Οι ΗΠΑ, ως μοναδική υπερδύναμη, θεωρούν πως δεν τους πρέπουν οποιεσδήποτε δεσμεύσεις, οικονομικές, οικολογικές, Διεθνούς Δικαίου, στρατιωτικές κλπ. Με πρόσχημα την τρομοκρατία προσπαθούν να προκαλέσουν σύγχυση και αμφιβολίες στην κοινή γνώμη και να ηγηθούν ενός «Αντιτρομοκρατικού Μετώπου». Βέβαια, ο χοντροκομμένος τρόπος που προβάλλουν τις δικαιολογίες τους δεν πείθει κανένα, ούτε καν το λαό τους, και επιτρέπουν στα μεγάλα ευρωπαϊκά συμφέροντα να αντιδρούν, όχι φυσικά προς χάριν της ειρήνης.

Οι ΗΠΑ, όμως, είναι αποφασισμένες να αναλάβουν έστω και μονομερώς στρατιωτική δράση, για να καλύψουν τα τεράστια οικονομικά τους προβλήματα και το εξωτερικό τους χρέος, που έχει εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη. Η διχασμένη Ευρώπη δεν μπορεί να διαμορφώσει στρατηγική αυτόνομης παρέμβασης στη διεθνή σκηνή, όπως παλιότερα και σε Κόσσοβο-Fyrom, που ήταν στο κάτω-κάτω γειτονιά της.

Η διχασμένη Ευρώπη

Παρά το γεγονός ότι το 82 % των πολιτών της ΕΕ είναι κατά του πολέμου στο Ιράκ, συγκροτήθηκε μέτωπο με αρχηγό τη Βρετανία και συμμέτοχους Ιταλία, Ισπανία, Δανία, Πορτογαλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία κατά Γαλλίας και Γερμανίας, που εδώ και 20 χρόνια έχουν συμφωνίες με τον Σαντάμ για το πετρέλαιο.Οι ΗΠΑ επεδίωξαν την αναγνώριση της κυριαρχίας τους και τη συνενοχή των 8 στα εγκλήματα που σχεδιάζουν. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου Έλμαρ Μπροκ χαρακτήρισε την επιστολή των οκτώ στον Μπους ως "παρέλαση υποτελών". Η Μοντ τους αποκάλεσε "Συμμορία των οκτώ". Το Σπίγκελ έγραψε για "Οκτώ σωματοφύλακες του Μπους".

Σαρανταοκτώ ώρες μετά τη συνεδρίαση στις Βρυξέλες των 15 Υπουργών Εξωτερικών, όπου υποκριτικά συμφωνούσαν σε κοινή θέση της Ευρώπης, οι Πρωθυπουργοί των οκτώ κρατών προέβησαν στην "προμελετημένη ψυχρολουσία", όπως έγραψαν οι Τάιμς. Δεν ενημέρωσαν κανέναν από τους ηγέτες που εκτίμησαν ότι δε θα υπογράψει. Μόνο ο Ολλανδός Πρωθυπουργός αρνήθηκε. Έτσι επιχειρείται η δημιουργία νέου Ευρωπαϊκού ηγεμονικού κέντρου κόντρα στο γαλλογερμανικό άξονα, που με άνεση και αυταρέσκεια συζητούσε για διπλή προεδρία υπό τον έλεγχο του. Αυτόν τον άξονα στηρίζουν οι κύκλοι των ΗΠΑ που απειλούνται από την πολιτική Μπους, όπως Τάιμς Ν.Υ., Wall Street κλπ. Αντιθέτως, ο πολεμοχαρής Ράμσφελντ χαρακτήρισε τη Γαλλία και τη Γερμανία «παλιά Ευρώπη, που δεν εκπροσωπεί το σύνολο της». Οι οκτώ χρησιμοποιούν τις εκφράσεις "εμείς οι Ευρωπαίοι", "εμείς στην Ευρώπη". Χώρες, που περίμενε κανείς να βρίσκονται υπό την γερμανική επιρροή, όπως η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία, δίνουν γην και ύδωρ στους Αμερικανούς πριν καν γίνουν μέλη της ΕΕ. Η Λετονία και η Λιθουανία, με "Αμερικανούς" προέδρους, δήλωσαν πως θα συνυπέγραψαν την επιστολή, αν τους είχε ζητηθεί. Με στρατηγικές ανατροπές η Αμερική παρεμβαίνει όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Με τα 10 νέα μέλη της η ΕΕ, πολύ πιο αδύναμη πολιτικά, ανύπαρκτη στρατιωτικά και με αμερικανικό διεμβολισμό, βαδίζει στο δρόμο της διάσπασης και της σύγκρουσης. Η τελευταία απόφαση των 15 κατάφερε ουσιαστικά να μην αναφέρει τίποτα για πόλεμο, αλλά να ενισχύσει την προσήλωση της ΕΕ στις ΗΠΑ.

Η θέση της Ελλάδας

Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ με την πρωτοβουλία των έξι (Πάλμε-Γκάντι κλπ), τα συνθήματα "ΕΟΚ-ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο", 'Έξω οι βάσεις από την Ελλάδα", "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", ενέπνευσε το λαό. Αυτά, όμως, ξεχάστηκαν γρήγορα και η διαχείρισή της εξουσίας διέβρωσε ακόμα και αυτούς που ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και στη συνέχεια συμβιβάστηκαν. Ο Σημίτης, αν και γερμανός, από την αρχή έδωσε το στίγμα του στους Αμερικανούς, με τις ευχαριστίες του για τη μεσολάβηση τους στη ντροπή των Ιμίων και συνέχισε με τη συνεργασία του Giorgos να στηρίζει τον αποκλεισμό του Ιράκ, την ελληνοτουρκική "προσέγγιση" και τελευταία να υποστηρίζει το απαράδεκτο σχέδιο Ανάν-Χάνεΐ για την Κύπρο. Τώρα ο Σημίτης γεωπολιτικά είναι με τους γαλλογερμανούς, αλλά δε θέλει να απογοητεύσει και την Ουάσινγκτον. Έτσι στέλνει δύο πολεμικά πλοία στον Περσικό, πιλότους και τεχνικούς κατασκοπευτικών αεροπλάνων και επιτρέπει τη χρήση των βάσεων του Ακτίου και της Σούδας, τη στιγμή που η Τουρκία διαπραγματεύεται σκληρά κάθε διευκόλυνση και απαιτεί ανταλλάγματα οικονομικά-στρατιωτικά και πολιτικά, όπως το Κουρδικό και το Κυπριακό. Ο Giorgos επέδωσε διάβημα στις ιρακινές αντιπροσωπείες σε Αθήνα, Βρυξέλλες και Ν.Υ. και προειδοποίησε ότι το χρονικό περιθώριο εξαντλείται και, αν δεν επωφεληθεί το Ιράκ της ευκαιρίας που προσφέρει το ψήφισμα 1441 για ειρηνικό αφοπλισμό, τότε θα φέρει την ευθύνη για όλες τις συνέπειες! Δηλαδή για ό,τι γίνει θα φταίξει ο Σαντάμ και όχι οι Αμερικανοί! Απέλασε Ιρακινό διπλωμάτη, με αστεία δικαιολογία, τις πρώτες μέρες του πολέμου. Ο Σημίτης, ως Πρόεδρος της ΕΕ, που κανείς δε λογαριάζει, προσπαθεί να εμφανίσει τη διαλυμένη ΕΕ ως ενωμένη, στηρίζοντας ουσιαστικά τις θέσεις των ΗΠΑ, με αποφάσεις που δικαιολογούν τον πόλεμο.

Τελικά η απερίσκεπτη ελπίδα πως η Ευρώπη θα αντιταχθεί στην πολιτική και ηθική οπισθοδρόμηση που οδηγεί τον κόσμο ο Μπους είναι καθαρή αυταπάτη, γιατί η ΕΕ δεν έχει καμιά ικανότητα να παίξει αυτό το ρόλο, γιατί απλά είναι μέρος του προβλήματος. Για να αντισταθμιστεί η συντριπτική στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και να επικρατήσει το διεθνές δίκαιο, πρέπει να δοθούν δυνατότητες και ευκαιρίες στις υπανάπτυκτες χώρες, να λειτουργήσουν τα Ηνωμένα Έθνη ανεξάρτητα και δυναμικά και να απαιτήσουμε οι λαοί από τις κυβερνήσεις μας, να εφαρμόζονται παντού τα ανθρώπινα δικαιώματα, να δίνονται λύσεις στα οικολογικά ζητήματα απ' όλους σεβαστές και να περιοριστούν οι ανεξέλεγκτες δράσεις του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου που ως μόνο στόχο έχει το κέρδος.