ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το πλαίσιο των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας καθορίζεται από τις αλλαγές των διεθνών συσχετισμών, που σηματοδοτούνται με τη στρατιωτική επέμβαση και κατοχή των ΗΠΑ-Βρετανίας στο Ιράκ, το νέο αμερικανικό «δόγμα» της απροκάλυπτης παγκόσμιας κυριαρχίας, τη στάση των Γαλλογερμανών και, εν τέλει, από την όξυνση ή άμβλυνση των αντιθέσεων μεταξύ των παλαιών δυτικών «συμμάχων».

Όπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν σοβαρή ανασφάλεια στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, που κινούνται στα πλαίσια της υποτέλειας. Αυτή συνίσταται στην αναγνώριση της πολιτικο-στρατιωτικής κηδεμονίας των ΗΠΑ και της κοινωνικοοικονομικής κυριαρχίας της Ε.Ε. (δηλ. των Γαλλογερμανών)

Όταν οι «προστάτες» έχουν αντιθέσεις, αυτές μοιραία αντανακλούν και στους εγχώριους εκφραστές τους, που βρίσκονται σ' όλα τα κόμματα που υπηρετούν αυτό το καθεστώς.

Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και κυβέρνηση, παρόλο που απέφυγε να πάρει επίσημη θέση μεταξύ ΗΠΑ και Γαλλογερμανών, με το πρόσχημα της προεδρίας της Ε.Ε, καθημερινά πλέον εμφανίζει φαινόμενα παραλυσίας. Ούτε οι γνωστές κυβερνητικές «επικοινωνιακές» πολιτικές, ούτε οι «επιχειρήσεις» ανάδειξης του πρωθυπουργού ως προσωπικότητας... πανευρωπαϊκών διαστάσεων, ούτε οι «επιτυχίες» της προεδρίας της Ε.Ε. με τις πολυτελείς φιέστες αποδίδουν πλέον. Ούτε καν οι θριαμβολογίες για την ένταξη της Κύπρου.

Τώρα προστέθηκε και η δημοσιοποίηση μέρους των αιτίων και υπαιτίων της μεγάλης κλοπής του Χρηματιστηρίου του 1999-2000, που κρατούσαν επιμελώς στη λήθη, και επαναφέρει στη μνήμη των θυμάτων τις περιουσίες τους που έχασαν. Το παρασκήνιο άνοιξε και φαίνεται ένα μικρό μέρος από το περιεχόμενό του.

Η περιβόητη δίκη της 17Ν, στην οποία είχαν επενδύσει μεγάλες πολιτικές προσδοκίες, εξελίσσεται σε φιάσκο.

Δείχνουν πανικοβλημένοι και πελαγωμένοι. Δεν προσποιούνται καν ότι ασχολούνται με τα προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας. Έχουν πεισθεί πως, ό,τι και να κάνουν, θα χάσουν τις εκλογές. Γι’ αυτό, άλλωστε, φουντώνει η συζήτηση για αλλαγή του εκλογικού νόμου με την προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ.

Έτσι πλέον ο πρωθυπουργός, επιβεβαιώνοντας τη μετριότητα του, ...δεν ασχολείται με τους ιθαγενείς και τα προβλήματα τους. Μετά το πέρας της προεδρίας (!) θα ασχοληθεί ... με ανασχηματισμούς, αφήνοντας για την ώρα τους παρατρεχάμενους να προτείνουν μέτρα και άλλους να συγκροτούν ... «αριστερές» πρωτοβουλίες. Στο μεταξύ «φροντίζει» ως προεδρεύων μόνο... πώς θ'αναδείξει τη χώρα στην Ε.Ε., δηλ. για τις μετέπειτα φιλοδοξίες του.

«Καμένη γη» μοιάζει πλέον η ελληνική οικονομία. Πρωτοφανή χρέη, υπερδανεισμό από τις τεράστιες σπατάλες και άδεια ταμεία, όπως

φαίνεται θ’αφήσουν στουςεπόμενους.

Η ΝΔ δείχνει να θέλει τις εκλογές όσο το δυνατόν αργότερα. Αντιλαμβάνονται εκεί ότι, κυβερνώντας εντός των δεδομένων πλαισίων, θα πρέπει-να ασκήσουν αντιλαϊκή πολιτική, που θα προκαλέσει κοινωνικές εκρήξεις, προετοιμάζοντας έτσι την επάνοδο των «προοδευτικών». Ή, αν τους έχουν αφήσει περιθώρια προεκλογικών παροχών, να αναβάλουν να πάρουν μέτρα, ως το 2005, οπότε θα γίνει η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτό όμως είναι δύσκολο, λόγω των δεσμεύσεων που έχει επιβάλει η Ε.Ε. (ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις κ.λ.π.) και λόγω της μείωσης των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων.

Δεν είναι καν βέβαιοι για το μέλλον των σημερινών κομμάτων, αν οξυνθούν οι πραγματικές αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών χωρών.

Όμως υπάρχει και η περίπτωση να μη χρειασθούν το 2005 βουλευτικές εκλογές για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αν επιτύχουν οι προσπάθειες της ΝΔ προσέγγισης άλλου κόμματος.

Κ.Κ.Ε. και ΣΥΝ επιγειρούν να «κεφαλαιοποιήσουν» την καθολική αντίδραση κατά της αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ, για ν' αποκομίσουν εκλογικά οφέλη, με τις γνωστές μεθόδους, που οδηγούν σ' απογοητεύσεις και παροπλισμούς. Τα αποτελέσματα είναι πενιχρά, επειδή τα κόμματα αυτά και τα μετωπικά τους σχήματα δεν είναι διατεθειμένα να θίξουν το πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό σύστημα της χώρας. Και το δείχνουν.

Όσο οι αντιδράσεις των Ελλήνων πολιτών απέναντι στη γενικευμένη βαρβαρότητα, που εκδηλώνεται παγκόσμια και εσωτερικά, εντείνονται, τόσο θ'αυξάνονται οι ελπίδες για την επάνοδο τους στην πολιτική, ώστε να καθορίζουν ενεργητικά το μέλλον τους και τις πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν.

Αυτή είναι η Ε.Ε. και Ο.Ν.Ε. της

Έκπληκτοι οι ταλαίπωροι, πλέον, υπήκοοι της εκσυγχρονισμένης Ελλάδας παρακολουθούν τις εκδηλώσεις θράσους και ιταμότητας των τραπεζών, που λυμαίνονται τη χώρα. Επί χρόνια προσπαθούν τα θύματα των «δανείων» τους να απαλλαγούν από τα εξωφρενικά ποσά που προσθέτουν αυθαίρετα στις απαιτήσεις τους, και όχι μόνο οι αγρότες, τα πρώτα μεγάλα θύματα. Οι τράπεζες αρνούνται ακόμη και στις εισαγγελικές εντολές να γνωστοποιούν τι χρωστά ο «πελάτης» τους! Είναι ανήκουστο το τι συμβαίνει. Και τώρα που εκδόθηκαν δικαστικές αποφάσεις, ακόμη και για επιστροφή ανόμως καταβληθέντων, ακόμη και εφετείων, οι τράπεζες απαντούν ειρωνικά για τα δικαστήρια και αρνούνται την ισχύ των δικαστικών αποφάσεων!!!.

Αυτό θα πει απόλυτη ασυδοσία του αποχαλινωμένου καπιταλισμού των τραπεζιτών και χρηματιστών της Ε.Ε. και των Η.Π.Α, δηλ. της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά και σκάβουν οι ίδιοι το λάκκο τους με αυτή την αποθράσυνση και δε θα χρειασθούν «τρομοκράτες» για να τους διαλύσουν...

Ολόκληρη τη βδομάδα πριν και κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που πραγματοποιήθηκε στη Χαλκιδική διοργανώθηκαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, με κορυφαίες τις διαδηλώσεις στο Μαρμαρά και στη Θεσσαλονίκη.

Οι εκδηλώσεις ήταν χρήσιμες, γιατί χωρίς αυτές οι ηγέτες της Ε.Ε. δε θα αισθάνονταν κανένα αντίβαρο στην εφαρμογή της πολιτικής τους. Όμως, παρότι στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης πήραν μέρος δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, η αποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων ήταν πολύ περιορισμένη, γιατί σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένα Κίνημα κατά της Ε.Ε., ούτε καν κατά της πολιτικής της. Ήταν μια παρέλαση κομματικών οργανώσεων κάθε μεγέθους, που συνέρρευσαν απ' όλη την Ελλάδα, στις οποίες προστέθηκαν και κάποιοι ανένταχτοι κομματικά πολίτες με ιδιαίτερη πολιτική ευαισθησία.

Ο λαός της Θεσσαλονίκης όχι μόνο δεν αγκάλιασε τις κινητοποιήσεις, όχι μόνο δεν ήταν στα μπαλκόνια, για να επευφημήσει τους διαδηλωτές (όπως συμβαίνει σε κάθε πραγματικό κίνημα), αλλά ήταν από ουδέτερος έως αρνητικός, παρότι οι συνέπειες της οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε. του είναι ήδη δυσβάσταχτες. Έτσι, οι κύριοι του Πόρτο Καρράς δεν αισθάνθηκαν να απειλούνται ιδιαίτερα, αν δεν ήταν και ευχαριστημένοι κάποιοι για τη δημοκρατική νομιμοποίηση τους.

Στη Θεσσαλονίκη αποτυπώθηκε όλο το πολιτικό μας πρόβλημα. Μια κοινωνία υποταγμένη και σε διαδικασία αλλοτρίωσης εκφράζεται τόσο από την εξουσία της και την κυβέρνηση της όσο και από τα κινήματα και την αντιπολίτευση της. Η Ν.Δ., έτοιμη (;) να αναλάβει τη σκυτάλη της διακυβέρνησης, δεν κρύβει την αντίθεση της στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ δημιούργησαν το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, στο οποίο συσπείρωσαν και κάποιες μικρότερες οργανώσεις και το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να αμφισβητήσει την Ε.Ε. Το ΚΚΕ με τη ΔΡΑΣΗ επιλέγει την περιχαράκωση του. Μικρότερες αριστερές οργανώσεις αναγκάζονται να κάνουν το ίδιο. Στο μπλοκ των «αντιεξουσιαστών» είναι πάντα οι «γνωστοί-άγνωστοι», που δρουν συμπληρωματικά με την αστυνομία και τα ΜΜΕ, ώστε οι τηλεθεατές - μη πολίτες να ασχολούνται μόνο με τα 10 μαγαζιά που κάηκαν (και θα αποζημιωθούν) και όχι τα δεκάδες χιλιάδες που κλείνουν (χωρίς αποζημίωση) λόγω της πολιτικής της Ε.Ε.

Η δράση αυτών των «αγνώστων» είναι ένας λόγος της μη συμμετοχής του λαού στις

κινητοποιήσεις. Ένας δεύτερος είναι οι χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες, που φέρνουν σε αμηχανία και δυσφορία κάθε ανένταχτο κομματικά πολίτη. Ένας τρίτος είναι ο προφανής στόχος των διοργανωτών να επιδείξουν και να ενισχύσουν την κομματική τους οργάνωση και όχι να αντιπαλέψουν την Ε.Ε. ή την πολιτική της. Αν δεν ήταν έτσι, θα έπρεπε στις κινητοποιήσεις να συμμετέχουν μόνο συνδικαλιστικές και άλλες μαζικές κι όχι κομματικές οργανώσεις.

Με τα χαρακτηριστικά αυτά οι κινητοποιήσεις δεν πρόκειται ποτέ να αγκαλιαστούν από το λαό και να ενοχλήσουν σοβαρά τους εκφραστές της Ε.Ε. και της παγκοσμιοποίησης. Δυστυχώς η μαζική συμμετοχή των μαθητών στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις δεν είχε την ανάλογη συνέχεια.

Τα μέλη του ΑΣΚΕ, στα 19 χρόνια της ύπαρξης μας, συμμετείχαμε σ' όλες τις κινητοποιήσεις, χωρίς να επιδεικνύουμε την κομματική μας ταυτότητα. Η επιλογή αυτή δεν ικανοποιούσε κυρίως τους φίλους του ΑΣΚΕ. Έτσι, αρχής γενομένης από τις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις της άνοιξης, συμμετέχουμε με πικέτα του ΑΣΚΕ, τα οποία, τουλάχιστον, προσπαθούν να εκφέρουν ένα διαφορετικό λόγο. Αυτό δε σημαίνει ότι έπαψε η διαφωνία μας για το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων και η προσπάθεια μας ν' αλλάξουν τα πράγματα.

«Ήθελαν να μετατρέψουν το Ιράκ σε μια άχρωμη εμπορεύσιμη κουκκίδα στο χάρτη των εταιρικών σχεδιασμών τους. Αλλά αυτό το πρόταγμα απειλείται πλέον, αφού μετρούν οδυνηρές «παράπλευρες» απώλειες. Είναι το έλλειμμα ανθρωπιστικής συμπεριφοράς τους που πυροδοτεί τους ντόπιους, είναι ο διασυρμός που προκαλεί η αποκάλυψη των αληθινών κινήτρων της εισβολής (πρόσφατη η κυνική ομολογία του «συμμάχου» Πολωνού υπουργού εξωτερικών), είναι η επικείμενη αύξηση των αμερικανικών δυνάμεων κατά 38%. Είναι οι κλιμακούμενες ενέργειες δολιοφθοράς ως απάντηση στη μεθόδευση να κατασκευαστούν «φιλόπονα πρόβατα» (κατά τον ντε Τουβίλ), είναι η αντίσταση στην αλλοίωση των χαράκτηριστικών ενός λαού, τον οποίο θέλουν να απογυμνώσουν από την ιστορική συνοχή και ταυτότητα του.

Ανιστόρητοι, με τη γραφικότητα του ναρκισσισμού τους, μπορούν άραγε να πιστεύουν ότι θα καταστείλουν με την κάννη του όπλου την απαίτηση των λαών της γης να αυτοπροσδιορίζονται; Σε αυτή τη λουδοβίκεια έπαρση, η ιστορία καγχάζει και οι λαοί ξέρουν να απαντούν.

Μετά το Ιράκ ο αμερικανικός επεκτατισμός έθεσε το νέο του στόχο, το Ιράν. Γεγονός που έχει συσχετισθεί με τις τελευταίες δυναμικές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις στην Τεχεράνη, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να είναι πλήρως αληθές, τουλάχιστον προς το παρόν.

Το γρήγορο και νικηφόρο τέλος του εικονικού πολέμου στο Ιράκ ευτυχώς δε συνοδεύτηκε από πλήρη επικράτηση των Η.Π.Α., όπως αποδεικνύει η γνήσια αντίσταση του ιρακινού λαού που κλιμακώνεται. Επόμενος στόχος είναι το Ιράν, μια χώρα που από την εποχή της πτώσης του καθεστώτος του Σάχη και της ανόδου του κινήματος των ισλαμιστών στην εξουσία αποτελεί διακηρυγμένο εχθρό των Η.Π.Α., μόνο και μόνο επειδή δε δέχεται να υπακούσει και να υποταχθεί, ακολουθώντας τη δική της, ανεξάρτητη πορεία.

Ωστόσο, η περίπτωση του Ιράν διαφοροποιείται σημαντικά απ' αυτή του Ιράκ. Σε αντίθεση με το Ιράκ, όπου το καθεστώς ήταν διεφθαρμένο και κατ' ουσία φιλικό προς τις Η.Π.Α., όπως απέδειξαν οι δύο πόλεμοι του Κόλπου, στο Ιράν υπάρχει μια ηγεσία που απ' ότι φαίνεται, είναι ανεξάρτητη και κυρίως ένας λαός περισσότερο ομοιογενής που θα είναι πιο εύκολο ν' αντισταθεί. Επέμβαση των Αμερικάνων θα οδηγούσε σε πόλεμο ολοκληρωτικό, μακράς διαρκείας με ανυπολόγιστο για αυτούς κόστος.

Το Ιράν διαθέτει προϋποθέσεις για να γίνει το νέο Βιετνάμ. Είναι λοιπόν λογικό να αναμένει κανείς αμερικάνικη υποκίνηση για υπονόμευση του φονικού καθεστώτος εκ των έσω, ώστε να το οδηγήσει σε πτώση. Πέρα βέβαια από την προσπάθεια διεθνούς απομόνωσης του μέσω καταγγελιών στη διεθνή κοινή γνώμη και στους διεθνείς οργανισμούς για δήθεν πυρηνικά που διαθέτει, στην οποία επιδίδεται τελευταία η Ουάσιγκτον. Γι' αυτό πολλοί έσπευσαν να συσχετίσουν τις πρόσφατες ογκώδεις και δυναμικές διαδηλώσεις των νέων, κυρίως φοιτητών, στην Τεχεράνη με την επιθετικότητα των Η.Π.Α., ότι δηλαδή είναι υποκινούμενες από τις Η.Π.Α

Το ζήτημα δεν είναι απλό. Σίγουρα οι Η.Π.Α. θέλουν την εσωτερική αναταραχή στο Ιράν και σίγουρα μέσω αυτής επιδιώκουν αλλαγή του καθεστώτος, ώστε χωρίς πολεμική επέμβαση να ενισχύσουν και να επιβάλουν δυνάμεις φιλικές προς αυτούς και το Ισραήλ, τώρα μάλιστα που φέρεται να διαθέτει πυραύλους τόσου βεληνεκούς που να μχορούν να πλήξουν το Τελ Αβίβ. Δεν μπορούν όμως να δημιουργήσουν αναταραχές εκ του μηδενός. Υπάρχει λοιπόν εκεί γνήσια δυσαρέσκεια και κινητοποιήσεις φοιτητών, δηλ. της ανώτερης τάξης που δε μετέχει στην εξουσία.

Πρέπει να θυμηθούμε ότι η επανάσταση κατά του Σάχη ήταν αυθόρμητη και τέθηκε εξαρχής υπό την ηγεσία των σιϊτών μουλάδων. Οι σιϊτες, η αριστερή (ας πούμε) πτέρυγα του Ισλάμ, πάντοτε ήταν μειοψηφία (εκτός από το Ιράν) και πάντοτε τελούσε υπό διωγμό. Στο Ιράν για πρώτη φορά στην ιστορία τους βρέθηκαν να ασκούν εξουσία, γι' αυτό και στην πρώτη φάση πέρα από το κοινωνικό πρόγραμμα τους επιχείρησαν να εφαρμόσουν και το θρησκευτικό του περίβλημα κατά τρόπο θρησκόληπτο. Αυτό άρχισε να μετριάζεται με την επικράτηση των μετριοπαθών του καθεστώτος κάτω από τον πρόεδρο Χαταμί και τους εμπόρους του Μπαζαάρ. Οι αλλαγές όμως είναι αργές και η νεολαία αδημονεί. Αυτό προσπαθούν να εκμεταλλευθούν οι Η.Π.Α. Μόνο που οι διαδηλωτές στρέφονται και εναντίον τους!

Είναι νωρίς για να προδιαγράψουμε τις εξελίξεις εκεί, όμως αυτές δεν πρέπει να είναι και τόσο ευοίωνες για τις Η.Π.Α., έστω κι αν το καθεστώς εμφανίζεται κάπως υποχωρητικό στα λόγια.