ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πολλές χώρες με μεγάλο χρέος έφτασαν στο σημείο να μην μπορούν να πληρώνουν τα χρέη τους στις προθεσμίες και με τους όρους που καθόρισαν οι συμφωνίες που έκαναν με τους δανειστές τους, οπότε βρέθηκαν στην ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης-αναδιάρθρωσης του χρέους τους. Η Ελλάδα σύντομα θα βρεθεί σ’ αυτή την ανάγκη.

Η αναδιάρθρωση μπορεί να σημαίνει συμφωνία με τους δανειστές για «κούρεμα» του χρέους, δηλ. διαγραφή ενός μέρους του, ή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή μείωση του επιτοκίου ή όλ’ αυτά, ανεξαρτήτως αν υπάρχει στάση πληρωμών ή όχι.

Η κυβέρνηση μιας χρεωμένης χώρας, ανάλογα με το βαθμό υποταγής της ή ανεξαρτησίας της, μπορεί να κάνει την αναδιάρθρωση με καλύτερους ή χειρότερους όρους. Έχει κανείς αμφιβολία πώς θα διαπραγματευτεί το χρέος μας η κατοχική κυβέρνηση του Γιωργάκη; Μνημόνια και κατοχή εσαεί!

Το 1991, με προτροπή του ΔΝΤ, η Αργεντινή αποφάσισε να έχει το πέσος (το νόμισμά της) σταθερή ισοτιμία 1:1 με το δολάριο. Η καθιέρωση αυτή είναι αντίστοιχη με την εισαγωγή του ευρώ στην Ελλάδα και με τις ίδιες συνέπειες. Από τότε στην Αργεντινή, χώρα με μεγάλο φυσικό πλούτο, εφαρμόσθηκε μία άνευ προηγουμένου νεοφιλελεύθερη πολιτική, με ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων, κερδοσκοπία και φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Λόγω της σταθερής ισοτιμίας αυξήθηκαν οι τιμές των προϊόντων της (οι γειτονικές χώρες, όπως η Βραζιλία, υποτίμησαν το νόμισμά τους και έγιναν ανταγωνιστικότερες), μειώθηκαν οι εξαγωγές, αυξήθηκαν οι εισαγωγές, το εμπορικό ισοζύγιο έγινε ελλειμματικό, η ύφεση έφθασε στο 21% σε σχέση με το 1999, το ποσοστό της φτώχειας έφτασε το 57% και η ανεργία ξεπέρασε το 23%. Τα περιβόητα spread έφθασαν το 19,16% του βασικού επιτοκίου δανεισμού των ΗΠΑ (1916 μονάδες).

Το 2000 (σε 10 χρόνια περίπου, όπως και η Ελλάδα) η Αργεντινή προσφεύγει στο ΔΝΤ για δάνειο 40 δισ. δολαρίων, το οποίο ΔΝΤ υπαγορεύει αυστηρή λιτότητα. Το Νοέμβριο του 2001 η κυβέρνηση παραδέχεται ότι δεν μπορεί να εκπληρώσει τους όρους του ΔΝΤ για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και το ΔΝΤ αρνείται να χορηγήσει τη δόση του δανείου (1,25 δισ. δολ.). Το δημόσιο χρέος ήταν τότε 173 δισ. δολ. Η κυβέρνηση επέβαλε περιορισμούς στις αναλήψεις καταθέσεων (έως 250 πέσος την εβδομάδα) και στις 13 Δεκεμβρίου 2001 ξέσπασε γενική απεργία, με αποτέλεσμα ο τότε πρόεδρος Φερνάντο Ντε Λα Ρούα να φύγει με ελικόπτερο από την πίσω πόρτα του προεδρικού μεγάρου! Λίγο αργότερα έγινε η επίσημη αναγγελία της χρεοκοπίας της χώρας (αδυναμία και στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές της).

Για την αντιμετώπιση της κρίσης, η Αργεντινή υποτίμησε το νόμισμά της κατά 28%, ενώ επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος της, αναγνωρίζοντας μόνο το 35% των ονομαστικών χρεών. Αυτό το έκανε με αντικατάσταση των παλαιών ομολόγων με νέα, που είχαν το 25% της αξίας των παλαιών. Οι δανειστές, πλην Γερμανίας και Ιταλίας, δέχτηκαν το «κούρεμα», για να μη χάσουν και το υπόλοιπο 35%! Για την αποπληρωμή των παλαιών χρεών της χώρας, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, δεν αναγνωρίζεται η δικαιοδοσία των δικαστηρίων του εξωτερικού. Εάν δηλαδή η Αργεντινή σταματήσει ξανά να πληρώνει τα χρέη της, τότε οι δανειστές της θα πρέπει να υποβάλουν αγωγές στα εθνικά της δικαστήρια – με τις δικές της νομικές διαδικασίες. Η Γερμανία και η Ιταλία ας ψάξουν σ’ αυτά να πάρουν τα χρήματά τους…

Το αποτέλεσμα ήταν ότι από τα τέλη του 2002 η Αργεντινή άρχισε να ανακάμπτει, το 2003 είχε ανάπτυξη 8,9% κι αυτοί οι υψηλοί ρυθμοί (6% έως 9%) συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Έτσι μείωσε ήδη σημαντικά το εμπορικό της έλλειμμα και το χρέος της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τότε πρόεδρος Φερνάντο Ντε Λα Ρούα παραδέχεται τώρα ότι οι συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου οδήγησαν τη χώρα του στην οικονομική καταστροφή και υποστηρίζει ότι τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση, με περικοπές μισθών και αυξήσεις φόρων, τα εφάρμοσε και ο ίδιος το 2001 στην Αργεντινή και λίγο μετά η χώρα του χρεοκόπησε.

[Σε επόμενο φύλλο θα αναφερθούμε στην, επίσης πολύ διδακτική, περίπτωση του Ισημερινού.]

Η παγκόσμια οικονομική κρίση συνεχίζεται και ανακυκλώνεται από τους ίδιους τους δημιουργούς της, με στόχο την όλο και αγριότερη εκμετάλλευση των λαών. Η Ελλάδα έχει την ατυχία να βιώνει την κρίση με μια κυβέρνηση που απροκάλυπτα εξυπηρετεί τα αμερικανικά, κυρίως, συμφέροντα (και κάποια ειδικότερα, όπως της Γκόλντμαν Σακς) και τα ευρωπαϊκά, κατά δεύτερο λόγο.

Για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, πρέπει να εκδιώξουμε τη σημερινή κατοχική κυβέρνηση, να την αντικαταστήσουμε με άλλη, που να εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα, η οποία, κατά τη γνώμη του ΑΣΚΕ, θα πρέπει να κινηθεί στο παρακάτω πλαίσιο.

Α) Το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι 230 έως 240 δισ. Αν από αυτά αφαιρεθεί ο ετήσιος δανεισμός (50 έως 70 δισ.), βγαίνει ότι ο πλούτος που παράγεται στη χώρα μας φθάνει καθαρά τα 170 έως 190 δισ. το χρόνο. Αυτός, όμως, ανισοκατανέμεται και υπερβολικά μεγάλο μέρος του διαρρέει στο εξωτερικό για εισαγωγές και τοκοχρεολύσια. Τα σημερινά τεράστια χρέη και τα ελλείμματα είναι τα σωρευτικά αποτελέσματα μιας αντιπαραγωγικής δομής, που επιβλήθηκε από την άρχουσα τάξη, με την επιλογή της για την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ-Ε.Ε.-ΟΝΕ. (βλ. έκδοση ΑΣΚΕ-4). Γι’ αυτό μια πραγματικά ελληνική κυβέρνηση (αριστερή ή δεξιά) οφείλει να προκηρύξει άμεσα δημοψήφισμα για την αποχώρηση της χώρας από την Ε.Ε.

Β) Με την αποχώρηση από την Ε.Ε. και την επαναφορά της δραχμής, οφείλουμε να εθνικοποιήσουμε ένα μέρος του τραπεζικού συστήματος και να απαγορεύσουμε την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων. Έτσι ξαναπαίρνουμε στα χέρια μας τη νομισματική μας πολιτική, ώστε να μπορούμε να προωθούμε τις εξαγωγές μας, να μοιράζουμε τα βάρη των οικονομικών δυσκολιών σε όλους κι όχι μόνο στους εργαζόμενους και συνταξιούχους και να μην επιτρέπουμε σε κερδοσκόπους ή άλλους να υπονομεύουν την προσπάθεια της ανάπτυξης.

Γ) Με το μνημόνιο η χώρα μας θα φτάσει να πληρώνει για τους τόκους των δανείων περίπου τόσα όσα είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του δημοσίου, που, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2011, είναι 22 δισ. Συνεπώς, λόγω του μνημονίου δε θα μπορεί το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, αφού η αφαίμαξη των πόρων της χώρας είναι συνεχής και αυξανόμενη. Το αδιέξοδο είναι ολοφάνερο. Γι’ αυτό πρέπει να καταργήσουμε αμέσως το μνημόνιο με απλό νόμο, όπως αυτός με τον οποίο μας επιβλήθηκε (άλλωστε τα χρήματα τα έχουν πάρει ήδη πίσω, δηλ. απλώς θα απαλλαγούμε από τους επαχθείς όρους). Ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας και άλλοι επιστημονικοί φορείς έχουν καταγγείλει το μνημόνιο ως αντισυνταγματικό κι έχουν προσφύγει στα δικαστήρια για την κατάργησή του, τα οποία, αν δεν είναι όργανά τους, θα μας απελευθερώσουν από το μνημόνιο αυτόματα και νομότυπα.

Δ) Η αντιπαραγωγική νοοτροπία του κράτους, δηλ. να καταναλώνεις περισσότερα απ’ όσα παράγεις και να δανείζεσαι για να αγοράσεις, έχει περάσει και σε πολλές οικογένειες και είναι φαινόμενο παρακμής. Πολλοί έχουν δανειστεί για να αγοράσουν πολυτελές αυτοκίνητο ή για να πάνε διακοπές ή για άλλες αγορές, που δεν ήσαν απαραίτητες. Δε σκέφθηκαν ότι, αφού δεν είχαν δικά τους χρήματα γι’ αυτές τις αγορές και με δεδομένο ότι γενικά το οικογενειακό εισόδημα θα μειώνεται συνεχώς και δε θα αυξάνεται, δε θα έβρισκαν χρήματα ούτε για να ξεπληρώσουν τα δάνεια. Η απερισκεψία κάνει τον άνθρωπο να ζητάει χρήματα που δεν είναι προϊόν εργασίας. Με την οργιώδη διαφήμιση τους έκαναν να πιστεύουν ότι τους χαρίζουν λεφτά, στην αρχή με τα τυχερά παιχνίδια (λαχεία, προπό κ.λπ.), μετά με το χρηματιστήριο, τώρα με τα δάνεια από τις τράπεζες. Αυτοί οι άνθρωποι δε βλάπτουν μόνο τις οικογένειές τους, αλλά και το κοινωνικό σύνολο, γιατί δεν κινητοποιούνται (απεργίες κ.λπ.) και γενικά λειτουργούν υπό καθεστώς φόβου. Αν θέλουμε να πάμε μπροστά, αυτή η υπερκαταναλωτική νοοτροπία πρέπει να εκλείψει.

Ε) Η Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να επανασυστήσει και να αναπτύξει το παραγωγικό δυναμικό της. Να προωθήσει τον αγροτικό τομέα, που πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ-Ε.Ε. ήταν πλεονασματικός, να προωθήσει εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας με το υψηλής στάθμης επιστημονικό δυναμικό που διαθέτει, να ενισχύσει και να προστατεύσει κάθε εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα. Αυτό μπορεί να γίνει (αν χρειάζεται) με την επιβολή δασμών στα ξένα προϊόντα που ανταγωνίζονται τα ελληνικά, με επιδότηση της παραγωγής και των εξαγωγών, με εξασφάλιση αγορών στο εξωτερικό με διμερείς εμπορικές (και όχι μόνο) συμφωνίες με άλλες χώρες με βάση το αμοιβαίο όφελος κ.λπ.

ΣΤ) Η Ελλάδα πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος της στην πραγματική του αξία. Η Αργεντινή το 2002 «κούρεψε» το 65% του χρέους και πλήρωσε μόνο το 35% των όσων απαιτούσαν οι δανειστές. Το 65% του χρέους της «κούρεψε» το 2004 και η Ουρουγουάη. Το 2008 ο Ισημερινός κήρυξε άνομο το χρέος προς τους δανειστές, οι οποίοι αντέδρασαν με κόψιμο περαιτέρω δανείων, αλλά η χώρα απευθύνθηκε στην Κίνα, από την οποία πήρε όσο δάνειο χρειαζόταν με πολύ ευνοϊκότερους όρους. Η χώρα μας στο εξής πρέπει να δανείζεται μόνο για παραγωγικές επενδύσεις, κατά προτίμηση με εσωτερικό δανεισμό από την Ελλάδα και την ομογένεια. Οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες φθάνουν τα 380 δισ. (στοιχεία Μαΐου 2010), ποσό που υπερβαίνει το δημόσιο χρέος και το οποίο εκμεταλλεύονται ασύδοτα και προς ίδιον όφελος οι τράπεζες (τρομακτικά bonus και φυγάδευση κεφαλαίων στο εξωτερικό), αντί να διατίθενται στην ορθολογική ανάπτυξη υπέρ της κοινωνίας. Αν χρειασθεί εξωτερικό δανεισμό η Ελλάδα, μπορεί να συνάπτει μόνο διακρατικές συμφωνίες (π.χ. η Κίνα έχει δανείσει τη Σερβία και τη Μολδαβία με επιτόκιο 3%, έναντι κατασκευής έργων από κινέζικες εταιρείες, με χρόνο αποπληρωμής 15 χρόνια).

Ζ) Να απαιτήσουμε την καταβολή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία. Αν η κ. Μέρκελ και οι διάδοχοί της αρνηθούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, τότε να διαγράψουμε ισόποσες υποχρεώσεις δικές μας προς τις γερμανικές τράπεζες. Αν χοντρύνουν το παιχνίδι (τουριστικές οδηγίες κ.λπ.), να ξέρουν ότι θα προχωρήσουμε σε μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά. Αυτοί θα χάσουν πολύ περισσότερα.

Η) Να προωθήσουμε την παιδεία, τον πολιτισμό, την έρευνα και την τεχνολογία. Η επένδυση στον άνθρωπο είναι η πιο παραγωγική επένδυση μιας χώρας. Την επένδυση δεν τη θεωρούμε με τη στενή έννοια του καπιταλιστικού κόσμου, που θέλει τους εργαζομένους να είναι εξειδικευμένοι σε ένα μόνο αντικείμενο, με μοναδικό σκοπό την κερδοφορία του εργοδότη και αποκλεισμένοι από κάθε άλλο μορφωτικό και πολιτιστικό στοιχείο (ώστε να είναι και πλήρως ελεγχόμενοι). Η Ελλάδα χρειάζεται πολίτες με συλλογική νοοτροπία, κοινωνικές ευαισθησίες, εθνική συνείδηση, ευρεία μόρφωση, συνεχιστές της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και με πανανθρώπινες αξίες, ανοιχτούς στους άλλους λαούς, ιδίως τους γειτονικούς, και τους πολιτισμούς τους.

Το χειρότερο που συνέβη στην «ανανεωτική αριστερά» σ’ αυτές τις εκλογές δεν ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο άλλωστε δεν ήταν και τόσο κακό, αλλά η διάσπασή της. Το ένα τμήμα της (Δημοκρατική Αριστερά) συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και θα συνεργαστεί και σε κυβερνητικό σχήμα, κρατώντας κάποια προσχήματα. Το άλλο (Αλαβάνος) … κήρυξε την επανάσταση, με τρόπο που εξυπηρέτησε τους κατοχικούς.

Όσοι απέμειναν στο ΣΥΝ φοβούνται ότι, κι αν ακόμη δε διασπαστεί περαιτέρω, θα πάψει να είναι το χαϊδεμένο παιδί του συστήματος και των ΜΜΕ του. Η κρίση του χώρου δεν είναι πρωτίστως κρίση οργανωτική, αλλά κρίση ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Είναι υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών ξένων και Ελλήνων, άρα και της Ε.Ε., ή εναντίον; Είναι υπέρ της διατήρησης της εθνικής και πολιτιστικής μας ταυτότητας ή εναντίον (άρα υπέρ της κάθε κ. Ρεπούση);

Ο ΣΥΝ πρέπει ν’ αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει», διαφορετικά είναι καταδικασμένος σε συνεχή συρρίκνωση.

Ο πραγματικός ρόλος της ακροδεξιάς αποδείχτηκε για άλλη μια φορά όταν οι κατοχικοί χρειάστηκαν τις ψήφους του ΛΑΟΣ για το μνημόνιο, τις οποίες έδωσε πρόθυμα. Στη συνέχεια στήριξε το ΠΑΣΟΚ και εκλογικά, αλλού ανοιχτά (Αττική, Πελοπόννησος) κι αλλού υπογείως. Ο ΛΑΟΣ, προβαλλόμενος συνεχώς από τα ΜΜΕ, έχει αναλάβει εργολαβικά την πολεμική εναντίον όσων αντιδρούν στο μνημόνιο (Σαμαράς, αριστερά) και περιμένει την αποζημίωσή του, με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΛΑΟΣ έδειξε μια μικρή υποχώρηση της δύναμής του. Το δυσάρεστο είναι ότι κράτησε σχεδόν ολόκληρη τη δύναμή του, παρά την υπερψήφιση του μνημονίου.

Τα πιο δυσάρεστα συνέβησαν στον ’γιο Παντελεήμονα (εκεί που ο ελληνικός πληθυσμός υποφέρει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού από την ανεξέλεγκτη παρουσία παράνομων μεταναστών) και γενικά στο δήμο της Αθήνας, όπου η «Χρυσή Αυγή» πήρε 20% και 5% αντιστοίχως. Η πικρή εμπειρία λέει ότι, όποτε οι ακροδεξιοί δηλώνουν ότι αναλαμβάνουν την προστασία των Ελλήνων και την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, κάποιοι τους ανέθεσαν να παίξουν το ρόλο του προβοκάτορα και ακολούθησαν εθνικές τραγωδίες (π.χ. η χούντα στην Κύπρο). Στην εξαιρετικά ευαίσθητη αυτή περιοχή με μία μόνο ενέργεια η κατάσταση θ’ αλλάξει άρδην, με δεδομένο ότι ανεπισήμως οι μουσουλμάνοι παράνομοι μετανάστες στην Αττική ανέρχονται στα 2.500.000!

Το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και προσπαθεί να στρατολογήσει κανένα ξένο, αφού δυσκολεύεται με τους Έλληνες! Τα υπόλοιπα, φαίνεται, τους είναι αδιάφορα!