ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όσο βαθαίνει η δυστυχία και η ανέχεια στην κοινωνία μας λόγω της εφαρμογής του μνημονίου, η κατοχική κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της (Ντόρα, Καρατζαφέρης) προβάλλουν ως μοναδικό επιχείρημα ότι, αν δεν είχαν ψηφίσει το μνημόνιο, η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει, το κράτος δε θα είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και οι τράπεζες θα χρεοκοπούσαν επίσης, με αποτέλεσμα οι καταθέτες να χάσουν τις καταθέσεις τους! Όλα ψέματα!

Στάση πληρωμών- μερική χρεοκοπία

Πρώτ’ απ’ όλα, και με το μνημόνιο ήδη υπάρχει στάση πληρωμών του κράτους σε παραγωγικούς τομείς. Δεν πληρώνει τις ασφαλιστικές του εισφορές στα ταμεία (9 δισ. χρωστά μόνο στο ΙΚΑ), δεν πληρώνει τα φάρμακα και τα νοσοκομειακά είδη (500 εκ. χρωστά μόνο στους φαρμακοποιούς), δεν πληρώνει τους εργολάβους για ήδη κατασκευασμένα δημόσια έργα (500 εκ. οι οφειλές), καθυστερεί τις επιστροφές του ΦΠΑ, χρωστάει στους ωρομίσθιους καθηγητές, που περιμένουν μήνες για να πληρωθούν ψιχία, ανέστειλε τη λειτουργία 3 στρατιωτικών νοσοκομείων στη Θράκη (για να εξακριβώσει δήθεν το κόστος λειτουργίας τους) και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. ’λλωστε και η μείωση μισθών και συντάξεων καθώς και οι απολύσεις στο δημόσιο αποτελούν ομολογία αδυναμίας εκπλήρωσης υποχρεώσεων.

Συνεπώς ήδη έχουμε μερική χρεοκοπία, που συρρικνώνει την ανάπτυξη προς όφελος των δανειστών της τρόικας, με θύματα τα παραγωγικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας.

Το μνημόνιο υποθηκεύει την περιουσία της χώρας

Μέχρι την υπογραφή του μνημονίου το 90% του ελληνικού χρέους διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο, γι’ αυτό ήταν απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες, δηλ. η Ελλάδα δεν ήταν υποχρεωμένη να υποθηκεύει περιουσιακά της στοιχεία. Έτσι, σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους ή πτώχευσης του ελληνικού κράτους, οι δανειστές δεν ήσαν εξασφαλισμένοι, αφού η Ελλάδα, με αλλαγή της νομοθεσίας της, μπορούσε να υποχρεώσει τους δανειστές να συμφωνήσουν σε μία αναδιάρθρωσή του χρέους, με ευνοϊκότερους όρους για μας και χειρότερους γι’ αυτούς. Διαφορετικά, θα πρέπει να προσφύγουν στα δικαστήρια.

Με την υπογραφή του μνημονίου (Δανειακή Σύμβαση παρ. 14,1) καταργήθηκε το ελληνικό δίκαιο για το χρέος και καθιερώθηκε το αγγλικό, που ευνοεί τους δανειστές. Τις διαφορές δανειστών και δανειζόμενου δε θα τις λύνει ελληνικό δικαστήριο, αλλά δικαστήριο της Ε.Ε., του οποίου οι δικαστές θα προέρχονται, κυρίως, από τις χώρες των δανειστών (παρ. 14,2). Επίσης, οι επί μέρους ξένοι δανειστές (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.) μπορούν πλέον να μεταβιβάζουν τα ελληνικά ομόλογα (μέσω της ΕΚΤ) στις χώρες-δανειστές. Έτσι επιβαρύνεται το ελληνικό χρέος στο σύνολό του με εμπράγματες ασφάλειες ακόμη και επί της μη απαλλοτριώσιμης (με βάση το ελληνικό δίκαιο) περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, ακυρώνοντας το πλεονέκτημα της χώρας μας. Αν δηλ. δεν πληρωθεί μία δόση, οι δανειστές «νομιμοποιούνται» να κατάσχουν π.χ. πολεμικά πλοία ή το Μουσείο της Ακρόπολης (παρ. 14,5)! Περιττό να τονιστεί ότι μια Ελλάδα χωρίς την Ακρόπολή της θα είναι μια άλλη Ελλάδα, με άλλη ταυτότητα.

Αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα μ’ έναν επιπλέον όρο του μνημονίου: η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να μην μπορεί να συνάψει άλλο ενυπόθηκο δάνειο από άλλη χώρα εκτός Ε.Ε. και ΔΝΤ μέχρι ν’ αποπληρώσει το συγκεκριμένο (παρ 2α,1). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μια κυβέρνηση που αποδέχεται την Ε.Ε. και το μνημόνιο χάνει το δικαίωμα να δανειοδοτηθεί από άλλη χώρα εκτός Ε.Ε., π.χ. την Κίνα ή τη Ρωσία, από τις οποίες θα μπορούσε να πάρει δάνειο με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο και πολύ ευνοϊκότερους όρους.

Δύο λογικές για την αντιμετώπιση του χρέους

Όπως διαφάνηκε και από τα προηγούμενα, υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους επιχειρεί να εξοφλήσει το χρέος της μια χώρα. Ο πρώτος διέπεται από αναπτυξιακή λογική, δηλ. επιχειρεί να αυξήσει την παραγωγή, να αυξήσει τα εισοδήματα, να αυξήσει τις εξαγωγές, ώστε ν’ αυξηθούν τα έσοδα του κράτους. Έτσι και η χώρα ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της και το βιοτικό επίπεδο του λαού βελτιώνεται. (Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι αυτά μόνο με αποχώρηση από την Ε.Ε. μπορούν να γίνουν, βλ. και προτάσεις στο τέλος του κειμένου).

Η Ε.Ε., η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η κατοχική τους κυβέρνηση ακολουθούν με το μνημόνιο το δεύτερο δρόμο, που διέπεται από την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, δηλ. μειώνουν τα έξοδα του κράτους χωρίς να αυξάνουν ουσιαστικά τα έσοδα. Η άγρια αφαίμαξη των εισοδημάτων, η αύξηση των συντελεστών φορολόγησης, η επιβολή νέων φόρων, η αύξηση των τιμών και η ραγδαία συρρίκνωση της παραγωγής έχουν ως τελικό αποτέλεσμα τα έσοδα του κράτους από τους φόρους να μειώνονται. Στην εισηγητική έκθεση του μνημονίου ισχυρίζονται ότι με τη συνταγή τους θα επιτύχουν αύξηση της ανταγωνιστικότητας (λόγω της μείωσης του κόστους εργασίας), άρα αύξηση των εξαγωγών, μείωση του εμπορικού ελλείμματος (λόγω και της μείωσης των εισαγωγών) και μείωση του πληθωρισμού. Τίποτα απ’ αυτά δε θα γίνει. Στην πραγματικότητα όχι μόνο μετατρέπουν τη χώρα σε νεκροταφείο, αλλά ακολουθούν μια συνταγή καταδικασμένη σε αποτυχία. Κι αυτό το γνωρίζουν, αλλά έτσι λειτουργούν οι τοκογλύφοι. Οδηγός τους είναι το τυφλό πάθος τους για το άμεσο κέρδος! Αλλά κάποια στιγμή οι λαοί εξεγείρονται!

Τα πρώτα αδιέξοδα

Ήδη, 6 μήνες από την εφαρμογή του μνημονίου, φαίνονται ξεκάθαρα τα πρώτα αδιέξοδα, που έχουν προκαλέσει «αμηχανία» στους εμπνευστές του και πανικό στην κυβέρνηση. Τα κρατικά έσοδα του 2010 είναι κατά 2.4 δισ. λιγότερα από τις προβλέψεις, ενώ οι αντίστοιχες δαπάνες κατά 800 εκ. περισσότερες. Με την «αναθεώρηση» της EUROSTAT το έλλειμμα του 2009 ανέβηκε από 13,6% στο 15,4 % και το χρέος από 115,1% στο 126,8% . Έτσι το έλλειμμα αυξάνεται κατά 6 δισ. και οι δανειστές απαιτούν νέα σκληρότερα μέτρα, για να τα απορροφήσουν μέσα στο 2011. (Κι αυτό θα γίνεται συνεχώς, αν δεν τους σταματήσουμε.) Στο μνημόνιο προβλέπεται ότι ο πληθωρισμός για την περίοδο 2010-2014 θα κυμαίνεται από 0.4% έως 1.9% και ήδη έφθασε στο 5.5%. Οι τιμές, αντί να μειώνονται, αυξάνονται λόγω των αλλεπάλληλων αυξήσεων των έμμεσων φόρων και της ασυδοσίας των εγχώριων και ξένων αλυσίδων, προς δόξαν της ανταγωνιστικότητας. Η ανεργία καλπάζει (τον Αύγουστο του 2009 ήταν 9%, φέτος τον Αύγουστο έφθασε επίσημα στο 12,2%, στην πραγματικότητα είναι πολύ υψηλότερη). Το μνημόνιο προβλέπει ότι το 2012 θα φθάσει το 15,3%, δηλ. ας περιμένουμε ότι θα ξεπεράσει το 20%.

Το μνημόνιο οδηγεί με βεβαιότητα στη χρεοκοπία

Οι «φωστήρες» της τρόικας και οι υπηρέτες της κατοχικοί δε μας εξηγούν πώς θα πληρωθούν τα χρέη του κράτους, όταν τα εισοδήματά του μειώνονται και τα χρέη αυξάνονται ραγδαία. Το 2014-2015 η χώρα θα πρέπει να πληρώνει μόνο σε τοκοχρεολύσια περί τα 80 δισ. κάθε χρόνο, δηλ. το 35% του ΑΕΠ, δηλ. ποσό κατά 50% μεγαλύτερο από τα έσοδα του ετήσιου προϋπολογισμού του κράτους! Το ΔΝΤ, σε πρόσφατη έκθεσή του, προβλέπει ότι το 2020 το δημόσιο χρέος θα φθάσει το 176% του ΑΕΠ! Οι τόκοι των δανείων θα αυξάνονται σταθερά μέχρι και το 2014 και από 13,3 δισ. ευρώ φέτος θα ανέβουν στο ύψος ρεκόρ των 20,4 δισ. ευρώ το 2014. Μάλιστα το μνημόνιο προβλέπει ότι το 2012 η χώρα θα βγει και στις «αγορές», δεδομένου ότι οι δανειακές ανάγκες του 2010-2013 υπολογίζονται στα 193 δισ., ενώ ο μηχανισμός «στήριξης» προσφέρει μόνο 110 δισ.

Το ερώτημα είναι: πώς οι ανά τη γη τοκογλύφοι θα δανείσουν μια διαλυμένη οικονομία με 150% του ΑΕΠ χρέος και 35% του ΑΕΠ ετήσια τοκοχρεολύσια; Η απάντηση είναι εύκολη: μνημόνια και κατοχή συνεχώς, μέχρι πλήρους εξανδραποδισμού μας, με το κράτος να οδηγείται μαθηματικά στη χρεοκοπία, όπως ήδη πιστεύουν όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Χρεοκοπία που, εκτός από τη δυστυχία που προκαλεί στους ανθρώπους, απειλεί ευθέως και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, με την απαξίωση ακόμη και της εθνικής άμυνας, με πρόσχημα την οικονομία.

Υπάρχει άλλη λύση;

Η πρόταση Σαμαρά

Στις 7-7-2010 ο Α. Σαμαράς παρουσίασε τις θέσεις του κόμματός του για την έξοδο από το μνημόνιο. Είπε ότι δε χρειάζονται πρόσθετα μέτρα, πέραν αυτών που ήδη έχουν ληφθεί, και ότι πρέπει να υπάρξουν επιπλέον αντισταθμιστικά 7,2% του ΑΕΠ (περίπου 17 δισ.), για να καταπολεμήσουν την ύφεση, η οποία προκαλεί το ένα τρίτο του ελλείμματος του δημοσίου χρέους. Τα αντισταθμιστικά μέτρα περιλαμβάνουν ιδιωτικοποιήσεις ή «μεταρρυθμίσεις», που πολλές εφαρμόζει ήδη η κατοχική κυβέρνηση, π.χ. ΟΣΕ, άνοιγμα «κλειστών» επαγγελμάτων, κατάργηση καμποτάζ κ.λπ. Προτείνει επίσης επανορθωτικά μέτρα, όπως η αποκατάσταση συντάξεων σε χαμηλοσυνταξιούχους και ελάφρυνση φορολογίας στα καύσιμα. Υποστηρίζει ότι με τα μέτρα αυτά σε 18 μήνες θα έχει μηδενισθεί το έλλειμμα, ενώ το δημόσιο χρέος δε θα υπερβεί το 120% του ΑΕΠ. Τότε θα μπορεί η χώρα να απεμπλακεί από το μνημόνιο και να βγει στις «αγορές», αλλά θα πληρώνει τα τοκοχρεολύσια των έως τότε δανείων της τρόικας, που είναι 38 δισ. για το 2010 και 40 δισ. για το 2011, δηλ. σύνολο 78 δισ., αντί των 110 δισ., που είναι το σύνολο των δανείων της τρόικας μέχρι τέλους του 2013.

Οι προτάσεις αυτές, παρά τις ενδεχομένως καλές προθέσεις του Α. Σαμαρά, δεν ξεφεύγουν από τη λογική του συστήματος στα πλαίσια της Ε.Ε. και της ΟΝΕ, που παράγει ελλείμματα και χρέη κι έχει καταδικάσει τη χώρα σε διάλυση της παραγωγής της, με αποτέλεσμα να ζει με δανεικά. Το πού θα βρεθούν τα ποσά για να χρηματοδοτηθούν τα προτεινόμενα αντισταθμιστικά μέτρα είναι προφανές: με νέα δάνεια, τα οποία θα πάρουμε ή από την τρόικα ή από τις «αγορές». Έτσι δεν αποφεύγουμε την κρίση, απλώς τη μεταθέτουμε. Ασφαλώς όμως, με τις προτάσεις Σαμαρά, η κοινωνική κατάσταση θα είναι κάπως καλύτερη από τη σημερινή.

’λλες προτάσεις

Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να φύγει η χώρα από το μνημόνιο και να κρατικοποιήσει κάποιες τράπεζες, ώστε μέσω αυτών ο δανεισμός να γίνεται απ’ ευθείας από την ΕΚΤ με επιτόκιο μόνο 1%, αντί των σημερινών τοκογλυφικών. Ορισμένοι οικονομολόγοι προτείνουν επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με «κούρεμα» και επιμήκυνση, άλλοι προτείνουν ακόμη και επαναφορά του εθνικού νομίσματος, αλλά κανείς απ’ αυτούς δεν προτείνει την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. ως προϋπόθεση σωτηρίας και ανάπτυξης. Μόνο το ΚΚΕ από α κοινοβουλευτικά κόμματα έχει αναφερθεί στην ανάγκη «αποδέσμευσης» (απόφαση 18^ου συνεδρίου 18-22/2/2009, παρ. 38 και πρόγραμμα ΚΚΕ 1996), χωρίς όμως να προσδιορίζει για ποια φάση την προτείνει (ως άμεση προτεραιότητα ή όταν θα εφαρμοστεί το σταλινικό πρότυπο;) και (κυρίως) δεν κάνει καμιά απολύτως προσπάθεια για τη δημιουργία κινήματος με σκοπό την αποδέσμευση. Απλώς λόγια, για να εισπράττει τη δυσαρέσκεια προς την Ε.Ε. και την ΕΚΤ.

Είναι ενδιαφέρον, πάντως, ότι ο καθηγητής Σάββας Ρομπόλης, επικεφαλής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, γράφει στην ετήσια έκθεση: «ακόμη και αν μηδενιστούν, ως εκ θαύματος, τα χρέη και τα ελλείμματα, μέσα σε μία δεκαετία η χώρα θα έχει και πάλι τα ίδια δημοσιονομικά προβλήματα» (Ελευθεροτυπία 17-9-2010), εφ’ όσον, θα εννοεί, παραμένουμε στην Ε.Ε.

Το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής

Την πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών (7/11/10) εκφράστηκε η αποδοκιμασία μιας σαφούς πλειοψηφίας του ελληνικού λαού προς την πολιτική του μνημονίου. Η ανάδειξη του μνημονίου σε κεντρικό ζήτημα των αυτοδιοικητικών εκλογών έγινε με πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης (κυρίως της αξιωματικής) και το μήνυμα δόθηκε κυρίως στις περιφερειακές εκλογές. Στις δημοτικές εκλογές έπαιξαν σημαντικότερο ρόλο οι τοπικές συνθήκες, οι επιλογές των προσώπων κ.λπ.

Μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων, όμως, ενώ αντιτίθενται στο μνημόνιο, έκαναν αποχή ή ψήφισαν τα κόμματα του μνημονίου, υποκύπτοντας στις γνωστές μεθόδους υφαρπαγής της ψήφου, αυταπατώμενοι ότι θα βρουν ατομικές λύσεις στα εντεινόμενα από την κρίση προβλήματά τους. Έτσι η έκταση της αποδοκιμασίας δεν ήταν τόσο μεγάλη και τα ΜΜΕ την παρουσίασαν ακόμη μικρότερη απ’ όσο πράγματι ήταν.

Η δεύτερη Κυριακή και το τελικό αποτέλεσμα

Τη δεύτερη Κυριακή οι κυβερνητικοί υποψήφιοι πήραν αρκετές ψήφους από πολίτες που την πρώτη Κυριακή ψήφισαν αντιμνημονιακά, ενώ οι υποψήφιοι της Ν.Δ. πήραν ή λιγότερες ή ελάχιστες επιπλέον ψήφους. Στη Θεσσαλονίκη, π.χ. ο Παπαθεμελής πήρε 7500 ψήφους και ο ΛΑΟΣ (που, υποτίθεται, ότι στήριξε Γκιουλέκα) 4500, ενώ ο Γκιουλέκας αύξησε τις ψήφους του μόνο κατά 4500. Αντιθέτως, ο Μπουτάρης πήρε το σύνολο σχεδόν των αντιμνημονιακών οικολόγων και συνασπισμένων, 10.500 επιπλέον ψήφους. Στην Πελοπόννησο ο Δράκος πήρε 12.000 λιγότερες ψήφους.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ επικράτησε στις περιφέρειες (8-5) και πήρε μετά πολλά χρόνια τους δήμους της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας, κερδίζοντας τις εντυπώσεις.

Με τα δεδομένα αυτά, οι ξένοι προστάτες και η κατοχική τους κυβέρνηση με τους πολιτικούς της συμμάχους (που περιμένουν τη στιγμή που θα περιληφθούν στο κυβερνητικό σχήμα) θεωρούν ότι έχουν το ελεύθερο να προχωρήσουν σε περαιτέρω άγρια αφαίμαξη των Ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων, σε επαχθείς παραχωρήσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο (βλ. ειδικά άρθρα), τη Θράκη και το σκοπιανό, σε παράδοση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε ξένους και στο ιδιωτικό κεφάλαιο κ.λπ. [Στον αντίποδα: Μόλις η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αποφάσισε να προσφύγει στην τρόικα για υπογραφή μνημονίου, την άλλη μέρα έπεσε! Εμείς μάλλον πρέπει να ντρεπόμαστε!]

Για την αποχή

Η αποχή μεγάλωσε τη δεύτερη Κυριακή, προς όφελος των κατοχικών, αφού δεν αθροίστηκαν οι αντιμνημονιακές ψήφοι. Και σ’ αυτό έπαιξαν τον ύπουλο ρόλο τους τα ΜΜΕ, που, με στημένες ή επιλεγμένες συνεντεύξεις, οδήγησαν τους πιο εξοργισμένους με το μνημόνιο στην αποχή, το άκυρο και το λευκό, όπως δείχνουν και οι σχετικές δημοσκοπήσεις.

Την ώρα που σε λίγους μήνες κρίνεται το μέλλον της πατρίδας μας, η ακεραιότητά της και η ταυτότητά της, την ώρα που το 11% των κατοίκων της Αθήνας τρέφεται στα συσσίτια και το 1/3 δεν μπορεί να πληρώσει τη ΔΕΗ, κάποιοι «προοδευτικοί» και «επαναστάτες», μόνιμοι προπαγανδιστές στα ΜΜΕ, ενώ οι ίδιοι ασφαλώς ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, έπειθαν τους πλέον θιγόμενους από το μνημόνιο (νέους, απολυμένους κ.λπ.) ότι η πιο επαναστατική στάση είναι η αποχή, με τη γιγάντωση της οποίας ανοίγουν δήθεν τη συζήτηση για … το τέλος της μεταπολίτευσης και την ανατροπή του πολιτικού συστήματος!! (Όσοι εδώ και χρόνια υποστηρίζουμε πραγματικά αυτές τις απόψεις ποτέ δε φιλοξενηθήκαμε στα κανάλια τους, ούτε πρόκειται!) Μέχρι να βρουν άκρη οι «επαναστάτες» μ’ αυτή τη συζήτηση, οι κατοχικοί θα έχουν ολοκληρώσει το καταστροφικό τους έργο.

Την αποχή μπορεί ο καθένας να την ερμηνεύσει όπως θέλει, το ίδιο βεβαίως έκαναν οι κατοχικοί, θεωρώντας το αποτέλεσμα ως ψήφο εμπιστοσύνης ή, έστω, ανοχής προς την κυβέρνηση του μνημονίου.

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Ο ρόλος των ΜΜΕ στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος δεν εξαντλείται στα παραπάνω. Επί ένα χρόνο προσπαθούν να πείσουν ότι την κύρια ευθύνη για το χάλι της οικονομίας φέρει η (τραγική, όντως) 5ετία της Ν.Δ. και ότι η κυβέρνηση του Γιωργάκη (έστω με λάθη, παραλείψεις, υπερβολές, αλαζονεία) αγωνίζεται για το καλό της χώρας!

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές έδωσαν ρέστα! Σε συνεννόηση με την κυβέρνηση και τους συμμάχους της δημιούργησαν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα οικονομικής τρομοκρατίας με τη διακαναλική και τη μπλόφα περί πρόωρων βουλευτικών εκλογών, που θα είχαν δήθεν ως αποτέλεσμα την αδυναμία του κράτους να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, τη δέσμευση των καταθέσεων κ.λπ. Το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών ήταν γνωστό εκ των προτέρων από τις κρυφές δημοσκοπήσεις, εκλογές βουλευτικές ήταν βέβαιο ότι δε θα γίνουν, γιατί δεν τις ήθελαν οι ξένοι προστάτες και δανειστές ούτε τα κόμματα που τους εξυπηρετούν, αφού η εκλογική τους δύναμη θα μειωνόταν. Η μπλόφα είχε ως συνέπειες περιορισμό της πτώσης του ΠΑΣΟΚ και εκτίναξη του spread από τις 650 στις 900 μονάδες, και τα δύο προς μεγάλη ικανοποίηση των ξένων, που αύξησαν και πάλι τα κέρδη τους!

Απέφυγε τη μεγαλύτερη πτώση το ΠΑΣΟΚ

Παρότι από την κυβερνητική πολιτική υποφέρει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, νομίζουμε ότι η πτώση του ΠΑΣΟΚ δεν πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις και για τους εξής, πέραν όσων προαναφέραμε,.λόγους:

Α) Με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση από το 1981 και μετά η διαφθορά στο δημόσιο βίο γενικεύτηκε και θεωρείται πλέον ένα φυσιολογικό φαινόμενο. Οι διορισμοί «ημετέρων», η αναξιοκρατία, οι παράνομες και χαριστικές επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις και δανειοδοτήσεις, η συγκάλυψη παρανομιών, οι μίζες είναι κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής ζωής, που δεσμεύει μεγάλο αριθμό πολιτών (και τις οικογένειές τους) στο κυβερνητικό κόμμα.

Β) Η φθορά των συνειδήσεων στο χώρο του ΠΑΣΟΚ έχει προχωρήσει τόσο ώστε οι πολλοί να μην αντιδρούν ακόμη κι όταν το κόμμα τους συμμαχεί με ό,τι χειρότερο κοινωνικά (Μάνος, Ανδριανόπουλος) ή πολιτικά (Καρατζαφέρης, μητσοτακέικο), π.χ. υπερψήφιση μνημονίου, περιφέρεια Πελοποννήσου, δήμος Θεσσαλονίκης.

Γ) Το ΠΑΣΟΚ είχε την υποστήριξη σύσσωμου σχεδόν του ξένου παράγοντα, με το άφθονο χρήμα, τους πολυπρόσωπους μηχανισμούς, τα ΜΜΕ, τις ανεξάρτητες αρχές, τις ΜΚΟ κ.λπ. Ειδικά τα ΜΜΕ, πέραν όσων προαναφέραμε, επέφεραν συνεχή ύπουλα χτυπήματα στους εχθρούς του μνημονίου, ενώ προστάτευαν σκανδαλωδώς τους υποστηρικτές του. Ο Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ Στρος-Καν πανηγυρίζει: «Αυτό που με ενδιαφέρει … είναι … ότι η κυβέρνηση, με το πρόγραμμα του ΔΝΤ, έγινε κατανοητή από την κοινή γνώμη και ότι η κοινή γνώμη υποστηρίζει την κυβέρνηση»!! (δηλώσεις στο ραδιοφωνικό δίκτυο France Inter στις 15/11/10) Ο πρόεδρος της Ε.Ε. Βαν Ρομπάι είναι επίσης σαφής: «Ποιος άλλος εκτός από το σοσιαλιστή Έλληνα πρωθυπουργό θα μπορούσε να υπερασπιστεί καλύτερα τα ευρωπαϊκά μέτρα λιτότητας;» (Κυριακάτικη 21/11/10) Μαζί με τους ξένους συντάσσεται, όπως πάντα, και η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα του Κολωνακίου, όπου ο Καμίνης πήρε το υψηλότερο ποσοστό του.

Δ) Η Ντόρα, που πριν από ένα χρόνο είχε την υποστήριξη του 40% των μελών της Ν.Δ., είναι βέβαιο ότι εξακολουθεί να επηρεάζει μεγάλο μέρος απ’ αυτούς και υποστήριξε το ΠΑΣΟΚ αλλού από τον πρώτο γύρο, π.χ. Θεσσαλονίκη, Πελοπόννησος, κι αλλού στο δεύτερο, π.χ. Αθήνα.

Ε) Το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής έκανε εκστρατεία υπέρ του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ (μέχρι ψηφοφόρους από την Τουρκία κουβάλησε), που κέρδισε την περιφέρεια Αν. Μακεδονίας και Θράκης, παίρνοντας 65% στο νομό Ροδόπης (το μοναδικό όπου πλειοψηφεί το μειονοτικό στοιχείο), ενώ μειοψήφισε και στους 4 υπόλοιπους νομούς! Αποκαλύφθηκε ότι παραμονές εκλογών ο Ξυνίδης είχε συνάντηση με τον ψευδομουφτή!

Το εκλογικό αποτέλεσμα ανέβαλε επ’ αόριστον τα σχέδια αμφισβήτησης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της πολιτικής της. Κανείς δεν περιμένει ότι το ΠΑΣΟΚ θα επιστρέψει ποτέ στις αρχές της 3^ης του Σεπτέμβρη, αλλά θα μπορούσε η κομματική βάση του να αποτρέψει τα χειρότερα, όπως έκανε η βάση της Ν.Δ. ένα χρόνο πριν.

Οι (ανυπέρβλητες;) δυσκολίες του Α. Σαμαρά

Ο Αντ. Σαμαράς είχε μια μεγάλη (και απρόσμενη, για τους περισσότερους) επιτυχία πέρσι στις εσωκομματικές εκλογές, αλλά στη συνέχεια έχει σοβαρά προβλήματα:

Α) Δεν μπόρεσε να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η σημερινή Ν.Δ. είναι διαφορετική από το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα κατά τραγικό τρόπο επί 5 χρόνια. Το «αναγεννημένη Ν.Δ.» το τόνισε μετά τις εκλογές, κατόπιν εορτής. Μάλλον δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, γιατί θα ερχόταν σε σύγκρουση και με τους καραμανλικούς τη στιγμή που βρίσκεται σε θανάσιμη σύγκρουση με το μητσοτακέικο.

Β) Ηγείται ενός κόμματος που τα περισσότερα στελέχη του (όχι τα μέλη του) δεν πιστεύουν και δε στηρίζουν τη γραμμή του. ’λλοι είναι έτοιμοι να προσχωρήσουν στο κόμμα της Ντόρας κι άλλοι κρατούν στάση αναμονής. Κι αυτά ο κόσμος τα βλέπει.

Γ) Μια παράταξη που για δεκαετίες είχε την υποστήριξη του κατεστημένου και του ξένου παράγοντα βλέπει τώρα ότι όλοι αυτοί στηρίζουν μετά μανίας τους «σοσιαλιστές»! Πώς να συνηθίσουν να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις άνθρωποι που μέχρι τώρα ήξεραν ότι είχαν ισχυρή προστασία και χτυπούσαν την πόρτα του πολιτευτή για την προσωπική επίλυση των προβλημάτων τους;

Ο Σαμαράς, νομίζουμε, έκανε και ένα λάθος τακτικής. Βιάστηκε να ερμηνεύσει ως νίκη της Ν.Δ. το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής, ενώ θα έπρεπε να το θεωρήσει ως αποδοκιμασία του μνημονίου. Τα επινίκια μπορούσαν να περιμένουν μια βδομάδα. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος των αντιμνημονιακών των άλλων ψηφοδελτίων πήγε στην αποχή, το λευκό και το άκυρο, το μικρότερο μέρος (αλλά καθοριστικό για την έκβαση των μονομαχιών) πήγε στο ΠΑΣΟΚ και ελάχιστο στη Ν.Δ.

Πάντως το συνολικό αποτέλεσμα σταθεροποίησε τη θέση του Σαμαρά στην προεδρία της Ν.Δ. και θα την κρατήσει, εφ’ όσον το κόμμα καταγράφει μια ανοδική τάση. Τα σχέδια για ανατροπή του και επάνοδο της Ντόρας αναβάλλονται επ’ αόριστον. Έτσι η Ντόρα προχώρησε στην ίδρυση του δικού της κόμματος, διακηρύσσοντας απροκάλυπτα την πίστη της στο νεοφιλελευθερισμό. Το χειρότερο με τους μητσοτάκηδες είναι ότι ποτέ δεν ντρέπονται γι’ αυτό που είναι! Πάντως ο αρραβώνας του ΠΑΣΟΚ με τη Ντόρα έγινε ήδη στις περιφερειακές της Κρήτης.

Και πάλι για την αποχή

Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» εξηγήσαμε γιατί το ΑΣΚΕ είναι γενικά εναντίον της αποχής, του άκυρου και του λευκού. Σ’ αυτό το άρθρο εξηγήσαμε πώς οδήγησαν στην αποχή ή το άκυρο-λευκό τους πλέον θιγόμενους από το μνημόνιο πολίτες. Εξεμάνησαν με τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για την αποχή, την οποία το ΑΣΚΕ προσυπογράφει. Χρειάζεται, όμως, να προσθέσουμε κάτι ακόμη, γιατί όλα τα άλλα κόμματα κολακεύουν όσους έκαναν αποχή, θεωρώντας ότι από αυτούς είναι πιο εύκολο να αντλήσουν νέες ψήφους.

Η μεγάλη αποχή είναι πολυσήμαντη, καθένας γύρισε την πλάτη στις εκλογές για διαφορετικούς λόγους. Ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτούς απέχει βλέποντας τα πράγματα μέσα από το πιο αντιδραστικό, αντικοινωνικό, ατομικιστικό πρίσμα. Είναι άνθρωποι συνηθισμένοι στο ρουσφέτι, τους οποίους τώρα το σύστημα, αδηφάγο και αλαζονικό, αποφάσισε ότι δεν τους έχει ανάγκη κι έπαψε να τους εξυπηρετεί προσωπικά. Κι αφού δεν έχουν προσωπικό συμφέρον, δε βλέπουν κανέναν άλλο λόγο ν’ ασχοληθούν με την πολιτική. Όλοι αυτοί, που τους προβάλλουν τα κανάλια ως πρότυπα συμπεριφοράς, μιλούν στον ενικό αριθμό: «Αφού κανείς δε με υπολογίζει, γιατί να πάω να ψηφίσω;» και άλλα παρόμοια. Ο πληθυντικός αριθμός τους είναι άγνωστος! ’ξιοι της τύχης τους!

Οι υπόλοιποι απέχουν, γιατί βλέπουν ότι κανείς (απ’ όσους τουλάχιστον προβάλλονται από τα ΜΜΕ) δεν τους εκφράζει, βλέπουν παντού διαφθορά και παρακμή και νομίζουν ότι τα πάντα είναι ελεγχόμενα και προκαθορισμένα. Αυτό το τελευταίο είναι σωστό εφ’ όσον οι πολλοί κρατούν τη δική τους στάση και αφήνουν ανενόχλητους αυτούς που καταστρέφουν τη χώρα μας. Και η ανοχή είναι συνενοχή! Όταν δραστηριοποιηθούν, θα καταλάβουν τη δύναμή τους και θα επιβεβαιωθεί ότι ένας λαός ενωμένος και αποφασισμένος καθορίζει ο ίδιος το μέλλον του!

Νέο πολιτικό σκηνικό

Είναι προφανές ότι έχουμε ήδη μπει σε μια νέα φάση της πολιτικής ζωής. Το κατά τον τίτλο μόνο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ο κύριος εκφραστής των συμφερόντων της μεγάλης αστικής τάξης και των ξένων. Διαθέτει εν δυνάμει συμμάχους τους παραδοσιακούς νεοφιλελεύθερους (Ντόρα, Μάνος), τον ανεκδιήγητο ακροδεξιό Καρατζαφέρη, τη «Δημοκρατική Αριστερά» του ευρωπαϊσμού, τους Οικολόγους-Πράσινους των ΜΚΟ, στους οποίους μπορεί να στηριχτεί όποτε χρειαστεί. Η Ν.Δ. μετατοπίζεται προς τις θέσεις της λαϊκής δεξιάς. Το ΚΚΕ αυτοαπομονώθηκε στο σταλινισμό του. Η «ανανεωτική αριστερά» βρίσκεται σε κρίση ύπαρξης. Όσοι ακροδεξιοί δεν κάηκαν ακόμη με την ανοιχτή υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ (’νθιμος, Χρυσή Αυγή) κάνουν αισθητή την παρουσία τους με δηλώσεις και ενέργειες που αποθαρρύνουν τους δημοκρατικούς πολίτες να κινητοποιηθούν κατά των κατοχικών. Το νέο σκηνικό εγκυμονεί μεγαλύτερους κινδύνους, γι’ αυτό η επαγρύπνηση πρέπει να ενισχυθεί.

Οι δημόσιες αστικές συγκοινωνίες της Αττικής (κρατική περιουσία) δεν έχουν επιδοτηθεί από το 1998. Αντιθέτως, ΚΤΕΛ, πλοία κ.λπ. (καθαρά ιδιωτικές εταιρείες) επιδοτούνται κάθε χρόνο ανελλιπώς. Πρέπει να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να χρηματοδοτεί κάποιος το απέναντι σπίτι και όχι το δικό του! Αλλά πώς θα μπορούσαν διαφορετικά να βγουν ελλειμματικές, για να πουληθούν όσο όσο οι δημόσιες συγκοινωνίες στους ιδιώτες, σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε.; Προφανώς όταν ιδιωτικοποιηθούν, μετά θα χρηματοδοτηθούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τότε δε θα έχει καμιά αντίρρηση η τρόικα για τη χρηματοδότηση.

Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» αναφερθήκαμε στον τρόπο με τον οποίο οι υποτελείς κυβερνήσεις της Αργεντινής την οδήγησαν από το 1991 έως το 2001 στο ΔΝΤ και τη χρεοκοπία, με αποτέλεσμα την εξέγερση του λαού, που έφερε στη εξουσία μια πατριωτική κυβέρνηση, η οποία αγνόησε τις υποδείξεις του ΔΝΤ και τις απαιτήσεις των δανειστών, «κούρεψε» το χρέος κατά 65%, αντιμετώπισε με επιτυχία την κρίση και εξασφάλισε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης μέχρι και σήμερα.

Μια άλλη χώρα της Ν. Αμερικής, ο Ισημερινός (Εκουαδόρ) είχε μια παρόμοια πορεία. Αφού οι υποτελείς κυβερνήσεις καταχρέωσαν και εξαθλίωσαν τη χώρα, ο λαός εξεγέρθηκε και έφερε στην εξουσία με μεγάλη πλειοψηφία τον πρόεδρο Ραφαέλ Κορέα, ο οποίος είχε δηλώσει ότι αμφισβητεί τη νομιμότητα του χρέους. Ο Ισημερινός είχε φτάσει να πληρώνει το 2007 μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους περισσότερα χρήματα από το άθροισμα των δαπανών για την υγεία, την πρόνοια, την κατοικία, την αστική ανάπτυξη και το περιβάλλον!

Αμέσως μετά την εκλογή του ο Κορέα συνέστησε Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου, την οποία αποτελούσαν εκπρόσωποι του υπουργείου Οικονομικών και άλλων φορέων της χώρας, διαπρεπείς ξένοι οικονομολόγοι και εκπρόσωποι διεθνών οργανώσεων κατά του χρέους. Ο έλεγχος απέδειξε ότι οι τράπεζες-δανειστές Citigroup και Morgan όχι μόνο δωροδοκούσαν αξιωματούχους, αλλά προχώρησαν το 2000 μονομερώς, χωρίς την έγκριση του Ισημερινού (όπως όφειλαν), σε αναδιάρθρωση του χρέους, χρεώνοντας τοκογλυφικά επιτόκια 10-12%. Παράνομος επίσης ήταν ο τρόπος έκδοσης των ομολόγων, αφού παραβίαζε τόσο τους κανονισμούς της Αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς όσο και το Σύνταγμα του Ισημερινού. Αυτές και άλλες παρανομίες έδωσαν στην κυβέρνηση του Κορέα τη νομική βάση να κηρύξει άνομο το δημόσιο χρέος στις 14/11/2008 και να προβεί στην παύση πληρωμών δημοσίου χρέους ύψους 3 δισ. δολ., που αντιπροσώπευε το 70% του χρέους υπό τη μορφή ομολόγων. Αιτιολόγησε την απόφασή του λέγοντας πως το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά ήταν προϊόν διαφθοράς και δωροδοκιών. Κατά συνέπεια δεν ήταν υποχρεωμένη η κυβέρνησή του να σεβαστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις.

Τους επόμενους πέντε μήνες η κυβέρνηση σκοπίμως δεν προέβη σε καμιά δημόσια ανακοίνωση για το θέμα, σπάζοντας τα νεύρα των πιστωτών! Οι πιστωτές δεν ήξεραν τι θα συμβεί. Η αντίδρασή τους ήταν ν’ αρχίσουν να ξεπουλούν μανιωδώς στην δευτερογενή αγορά τα ομόλογα του Ισημερινού στο 20% της ονομαστικής τους αξίας! Τότε ακριβώς, τον Απρίλη του 2009, η κυβέρνηση του Ισημερινού απευθύνθηκε στους πιστωτές με την εξής πρόταση: «Προτιθέμεθα να αγοράσουμε όλα τα ομόλογα με έκπτωση 65%. Πληρώνουμε δηλαδή 35 σεντς το δολάριο. Συμφωνείτε ή όχι;» Οι κάτοχοι του 91% των ομολόγων δέχθηκαν αμέσως!

Βέβαια, οι «αγορές» έπαψαν να δανείζουν τον Ισημερινό, αλλά αυτός στράφηκε αμέσως προς την Κίνα, πήρε όσο δάνειο χρειαζόταν με πολύ χαμηλό επιτόκιο και χωρίς όρους, εθνικοποίησε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του και από τότε αναπτύσσεται με ρυθμό γύρω στο 5%, θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα την καταπολέμηση της φτώχειας (ένα ζήτημα στο οποίο σημείωσαν τεράστια πρόοδο μέσα σε λίγο χρόνο η Βενεζουέλα και η Βραζιλία).

Οι συμφωνίες που έκαναν οι δικοί μας κατοχικοί με τους αφέντες τους είναι επίσης παράνομες, αφού παραβιάζουν τόσο το ελληνικό Σύνταγμα όσο και τις αρχές που (υποτίθεται ότι) πρεσβεύει η Ε.Ε. Ο Βέλγος Ερίκ Τουσαίν, ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου, μέλος της επιτροπής που συνέστησε ο Κορέα, εξηγεί για ποιους λόγους η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει τους δανειστές πολύ πιο εύκολα από τον Ισημερινό. Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση.

Να εξεγερθούμε, λοιπόν, να απομακρύνουμε το συντομότερο τους κατοχικούς από την εξουσία, να ελέγξουμε την οικονομία μας και να τραβήξουμε το δικό μας δρόμο ανάπτυξης. Οι δυνατότητές μας είναι τεράστιες!

Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες

Εκδιώχθηκαν άρον άρον από την Ελλάδα οι Παλαιστίνιοι πολιτικοί πρόσφυγες που ζητούν πολιτικό άσυλο από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ (αναφερόμαστε σε όσους πράγματι είναι κι όχι στους δεκαπλάσιους που το δηλώνουν, χωρίς να είναι ούτε Παλαιστίνιοι ούτε πολιτικοί πρόσφυγες). Μάλλον η απόφαση είναι απόρροια των θερμών εναγκαλισμών του Γιωργάκη με το Νετανιάχου, ο οποίος Νετανιάχου πριν λίγους μήνες αντιμετώπισε Έλληνες πολίτες που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα ως εγκληματίες! Αλλά όταν τους Παλαιστίνιους τους καταδιώκει ο ίδιος ο «πρόεδρός τους», τι να περιμένει κανείς από το Γιωργάκη και τον Ισραηλινό;