«Αιφνιδίασε», κατά τα ΜΜΕ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με την επιλογή της Πομάκας και μουσουλμάνας κ. Καρά Χασάν ως υποψήφιας για την υπερνομαρχία Καβάλας - Δράμας Ξάνθης. Η απόφαση αυτή είναι τυπικά νόμιμη, αλλά πολιτικά απαράδεκτη, αν ληφθούν υπόψη το ιστορικό πλαίσιο, οι επικρατούσες στη Θράκη συνθήκες, η πολιτική της Τουρκίας στη Θράκη η αμερικάνικη πολιτική και το ότι η κ. Καρά Χασάν (όλως τυχαίως) ανήκει στο ελεγχόμενο από τον Τζορτζ Σόρος ελληνικό παρατηρητήριο του Ελσίνκι (ναι, την ΜΚΟ του γνωστού κ. Δημητρά). Τις επιφυλάξεις ενισχύει το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ότι είναι απόλυτα πειθήνιος στις αμερικανικές προτροπές.
Οι ΗΠΑ είναι γνωστό ότι στηρίζουν την Τουρκία, κάτι που επιβεβαίωσε πρόσφατα η κ. Κοντολίζα κατά την επίσκεψή της στην Ελλάδα. Έκανε δηλ. σαφές ότι η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο οφείλουν να στηρίζουν την Τουρκία, παρά τις απειλές και τις απαιτήσεις εις βάρος μας. Η Τουρκία αυτή την περίοδο ασκεί για διάφορους λόγους (ένταξη στην ΕΕ, πίεση προς ΗΠΑ για Κουρδικό κ.λ.π.) ακόμη πιο επιθετική πολιτική απέναντί μας, γνωρίζοντας ότι οι πολιτικές μας ηγεσίες δεν πρόκειται ν αντιδράσουν. Στο πλαίσιο αυτό η επιλογή του Γιωργάκη και η διαφαινόμενη εξέλιξη, δηλ. της εκλογικής αποτυχίας της κ. Καρά Χασάν, μπορεί να προκαλέσει τριβές μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, να συσπειρώσει τους μουσουλμάνους, να δώσει αφορμές στο τουρκικό κράτος, που επιζητά ένα είδος συνδιοίκησης στη Θράκη, μέσω του προξενείου του και με τη βοήθεια των ποικιλώνυμων ΜΚΟ που δρούν εκεί. Δηλ. την αποσταθεροποίηση, που επιδιώκουν οι ΗΠΑ
Ο ρόλος των ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ, από την εποχή του διαβόητου αμερικανού πρεβευτή Πιουριφόυ, επέβαλαν την καθιέρωση επιτηρούμενων από το στρατό ζωνών στα βόρεια σύνορά μας, στη Μακεδονία (σλαβόφωνοι) και στη Θράκη (μουσουλμάνοι τουρκογενείς, Πομάκοι και Αθίγγανοι), με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Αφαίρεσαν τις περιοχές αυτές από τον έλεγχο των κυβερνήσεων και τις παρέδωσαν τότε στον ΙΔΕΑ και στους μετέπειτα χουντικούς.
Είναι γνωστή πλέον η απομόνωση των μειονοτικών στη Θράκη μέχρι τις αρχές του 1990. Δεν είχαν στοιχειώδη δικαιώματα, π.χ. δεν μπορούσαν ν αποκτήσουν περιουσιακά στοιχεία, δεν τους χορηγούσαν άδειες οικοδομής για σπίτια και τζαμιά, άδειες οδήγησης, κυνηγιού, δεν τους επέτρεπαν χωρίς άδεια να μετακινούνται από και προς την επιτηρούμενη ζώνη και από όσους πήγαιναν στην Τουρκία αφαιρούσαν την ελληνική ιθαγένεια. Με τον τρόπο αυτό οδήγησαν τους μουσουλμάνους στην αγκαλιά της Τουρκίας. Ειδικά τους Πομάκους, που ζούν στις ορεινές περιοχές της Θράκης (σε τμήματα της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας) και κατάγονται από το αρχαίο θρακικό φύλο των Αγριάνων, για να μην τους προσεταιρισθεί τότε η κομμουνιστική Βουλγαρία, τους «εκχώρησαν» στην Τουρκία, που μετά το 1960 τους συμπεριέλαβε μαζί με τους Αθίγγανους στην «τουρκική μειονότητα». Είναι χαρακτηριστικό ότι η χούντα αποδέχθηκε να αποκαλείται η μουσουλμανική μειονότητα (επίσημος όρος της Συνθήκης της Λωζάννης) «τουρκική μειονότητα» όπως επιθυμούσαν ΗΠΑ.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι διακρίσεις σε βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας της Δ. Θράκης δεν μπορούν να συγκριθούν με τις διώξεις που υπέστη και υφίσταται το ελληνικό στοιχείο από το τουρκικό κράτος. Όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, που προέβλεπε την προστασία των μειονοτήτων, υπήρχαν στην Ελλάδα 100.000 μουσουλμάνοι και στην Τουρκία (Πόλη, Ίμβρος, Τένεδος) 200.000 Έλληνες. Σήμερα η μουσουλμανική μειονότητα στη Δ. Θράκη αριθμεί περίπου 120.000 ψυχές, ενώ στην Τουρκία, λόγω των διώξεων, απέμειναν μόνο 2.500 Έλληνες.
Ο ρόλος του τουρκικού προξενείου
Είναι γνωστό ότι στο τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής η Τουρκία τοποθετεί διπλωμάτες πρώτης γραμμής και υποθέτουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με τα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών με διπλωματική κάλυψη. Η τακτική του τουρκικού προξενείου είναι να απειλεί με σοβαρές συνέπειες τους μουσουλμάνους Πομάκους και Αθίγγανους που δε δέχονται να δηλώνουν Τούρκοι. Έτσι η Τουρκία πέτυχε όλοι σχεδόν οι μουσουλμάνοι να δηλώνουν Τούρκοι και να ακολουθούν την ανθελληνική πολιτική του προξενείου. Το ελληνικό κράτος απουσιάζει από την περιοχή αυτή της Ελλάδας.
Στα προαναφερόμενα πλαίσια δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές αμφιβολίες για το ρόλο της κ. Καρά Χασάν, ασχέτως εκλογικού αποτελέσματος. Στο θέμα θα επανέλθουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Η 6η «εσπερίδα βιβλιοθήκης» θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 24 Μαΐου, ώρα 7.30 μ.μ., με θέμα: Ελληνική Παράδοση. Θα γίνουν ειδικές αναφορές στη μεσογειακή διατροφή και τα μεταλλαγμένα τρόφιμα.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να μην ξεχνούν τη συνδρομή τους για την ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ και για την οικονομική ενίσχυση του Α.Σ.Κ.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 110 Μαΐου 2006
Όπως κάθε χρόνο, τα μέλη και οι φίλοι του ΑΣΚΕ συμμετέχουμε στις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου και στην πορεία βρισκόμαστε στην κεφαλή της, χωρίς κομματικά διακριτικά, με το Σύνδεσμο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74. Σημείο και ώρα συνάντησης η γωνία Σταδίου και Εδουάρδου Λο, στις 3.00μμ.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Η συγκίνηση για την τραγωδία του κυπριακού «Μπόϊνγκ» και η συμπαράσταση όλων προς τις οικογένειες των θυμάτων και ολόκληρο το νησί είναι αυτονόητες και τις εκφράζουμε και μέσα από αυτές τις γραμμές. Θέλουμε, ωστόσο, να διατυπώσουμε επιπλέον κάποιες σκέψεις.
Οι αερομεταφορές ανθρώπων είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να ανατίθενται σε ιδιωτικές εταιρίες, που κύριο μέλημά τους έχουν το κέρδος και όχι την ασφάλεια των επιβατών. Ιδίως στις «φτηνές» εταιρίες, που προσπαθούν να μειώσουν το κόστος με την ελλιπή συντήρηση των αεροπλάνων, τη μη ανανέωση του στόλου τους και τη χρήση ανεπαρκούς (φτηνού) προσωπικού. Μάλιστα, μετά την 11η Σεπτέμβρη, οπότε μπήκε σε κρίση ολόκληρος ο κλάδος των αερομετα-φορών (μερικές εταιρίες έκλεισαν, όπως η SABENA, η SWISSAIR, η EL AL κ.ά.), η ασφάλεια κατεβαίνει ακόμη πιο χαμηλά στις προτεραιότητες, αφού οι εταιρίες δεν ξέρουν αν θα επιβιώσουν.
Στο βαθμό που ιδιωτικές εταιρίες εξακολουθούν να υπάρχουν, πρέπει οι υπηρεσίες της πολιτικής αεροπορίας να λειτουργούν με επάρκεια, διαφάνεια και αυστηρότητα, ώστε να κάνουν τους αναγκαίους ελέγχους.
Κάποιοι υπέρμαχοι του φιλελευθερισμού, όπως ο βουλευτής (με το) ΠΑΣΟΚ Α. Ανδριανόπουλος, έσπευσαν να αθωώσουν τους ’γγλους ιδιοκτήτες της «ΗΛΙΟΣ» και να ρίξουν όλες τις ευθύνες στο (κακό) κυπριακό και ελλαδικό κράτος, προτείνοντας επέκταση των αποκρατικοποιή-σεων. Θυμίζουμε σ αυτούς τους κυρίους τα αλλεπάλληλα σοβαρά δυστυχήματα που συνέβησαν αμέσως μετά την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων και τα πολυήμερα μπλακ άουτ στην πολιτεία της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ μετά την ιδιωτικοποίηση των ηλεκτρικών εταιριών.
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ και οι ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΑΕΡΟ-ΓΡΑΜΜΕΣ διέθεταν υψηλής ποιότητας προσωπικό, τόσο ιπταμένους (πιλότους κλπ.) όσο και εδάφους (μηχανικούς κλπ.). Στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης κάθε τομέα που μπορεί να αποφέρει κέρδος, που απαιτεί η Ε.Ε., έγινε κάθε δυνατή προσπάθεια οι δύο εταιρίες να καταστούν αναξιόπιστες, ώστε να δικαιολογηθεί η πώλησή τους.
Η τραγωδία του κυπριακού αεροπλάνου έφερε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια το μέγα σκάνδαλο της ελλαδικής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, που, όχι μόνο είναι ανεπαρκής, αλλά ανέχεται τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο.
Πριν κλείσουμε το άρθρο αυτό, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν ενδείξεις, όπως η αποστολή πολυμελών κλιμακίων των μυστικών υπηρεσιών 5(!) ξένων χωρών, τα συγχαρητήρια του Μπους(!), το «μούδιασμα» της ελληνικής κυβέρνησης και των αρμοδίων της αγγλικής εταιρίας και τα υπονοούμενα από κάποιους που είναι μέσα στα πράγματα, που δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο η τραγωδία να είναι κάτι παραπάνω από ένα ατύχημα. Θυμίζουμε ότι κάτω από περίεργες συνθήκες έπεσαν και το αεροπλάνο που μετάφερε τον (κυπριακής καταγωγής) αναπλ. Υπ. Εξ. της Ελλάδας Γιάννο Κρανιδιώτη και το ελικόπτερο που μετέφερε τον (επίσης κυπριακής καταγωγής) πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Πέτρο. Ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 106 Σεπτεμβρίου 2005
Μετά από ένα χρόνο απραξίας και παραλείψεων της τωρινής κυβέρνησης, ύστερα μάλιστα από σειρά ετών καταστροφικών πολιτικών σε όλους τους τομείς της προηγούμενης κυβέρνησης, τώρα τα διογκούμενα πλέον προβλήματα οδηγούνται σε έκρηξη. Η οικονομική καχεξία, ο καταναλωτικός, ιδιωτικός και δημόσιος, δανεισμός, οι προηγούμενες σπατάλες και καταληστεύσεις μας οδήγησαν στο σημερινό δημοσιονομικό, αλλά και ευρύτερα οικονομικό αδιέξοδο, στην άνοδο της ανεργίας, στην ανασφάλεια και την κλιμακούμενη εγκληματικότητα. Οι σε πρώτη ματιά περίεργες παραληρηματικές επιθέσεις στην Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη δεν αρκούν για αποπροσανατολισμό.
Ο διεθνής περίγυρος
Ταυτόχρονα ο ορίζοντας μαυρίζει στο διεθνή περίγυρο και στα εθνικά μας θέματα. Οι ΗΠΑ μας πιέζουν αφόρητα και κυνικά για Αιγαίο, Κύπρο και Σκόπια, το ίδιο και η «δική μας» Ε.Ε., που απαιτεί επίσης απόλυτη υποταγή στους υπαλληλίσκους της. Απροσδόκητα βρήκε την ευκαιρία και η Ρωσία του Πούτιν να εκδηλώσει τη δυσαρέσκειά της για αθέτηση αγοράς οπλικών συστημάτων και επιχειρεί απειλητικές πρωτοβουλίες, όπως στο ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Μέσα σ όλα αυτά η κυβέρνηση μας ανακοινώνει αλλαγή του αμυντικού δόγματος και στροφή της αμυντικής γραμμής από Ανατολάς προς Βορράν!
Αποκαλύπτεται ο ρόλος της Ε.Ε.
Για πολλούς οι πρόσφατες ενέργειες της Ε.Ε. σε βάρος της χώρας μας λειτούργησαν σαν ... αποκάλυψη. Πρώτα πρώτα μας επιβάλλει κλεψίτυπα ένα απερίγραπτο «Σύνταγμα» (βλ. ένθετο), που ουσιαστικά καταργεί την ελληνική πολιτεία. Αρχικά κανείς δεν ενδιαφερόταν. Όταν όμως προέκυψε η λυσσαλέα αντίδραση της Κομισιόν (και των υπαλληλίσκων της) στο νόμο περί βασικού μετόχου, δηλ. κατά της διαπλοκής, όλοι άρχισαν να αναρωτιώνται. Και όταν μαθεύτηκε ότι οι εδώ ενδιαφερόμενοι «νταβατζήδες» «λάδωσαν» τους υπαλληλίσκους (και όχι μόνο), για να επιτεθούν στην κυβέρνηση και (για το θέμα αυτό και) στη χώρα μας, οι περισσότεροι αγανάκτησαν. Τώρα άρχισαν να καταλαβαίνουν γιατί η άρχουσα κλίκα στη χώρα μας (και στις άλλες μικρές) επιθυμεί την πρόσδεσή μας στην Ε.Ε. Μόνο αυτή μπορεί να τους προστατεύει!
Έπειτα απαιτούν να ανοίξουμε το εργασιακό και το ασφαλιστικό, ώστε να περάσουν κι αυτοί πιο εύκολα ανάλογες ρυθμίσεις αργότερα. Ως επιστέγασμα, μας εμπαίζουν απροκάλυπτα και κυνικά στα ευρωτουρκικά, το Κυπριακό και το Σκοπιανό. Φαντάζεται κανείς πολύ εύκολα πλέον τι θα επακολουθήσει, αν ξαφνικά η χώρα μας θελήσει να αναπτύξει και να προστατεύσει τη γεωργία και τη βιομηχανία μας! Ακόμη και ο Έβερτ δηλώνει ότι, αν είναι έτσι, πρέπει να αποχωρήσουμε!
Ο ρόλος των μίντια
Η δεύτερη αποκάλυψη αναφέρεται στα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης». Το όργιο της παραπληροφόρησης από όλα τα κατ ευφημισμόν ΜΜΕ έφτασε στο απροχώρητο. Επί εβδομάδες κατακλυζόμαστε με Βαβύλη και Γιοσάκη, η επίθεση κατά της Εκκλησίας (ανεξάρτητα από το βαθμό ευθύνης της) ξεπέρασε τα όρια της χυδαιότητας και οι απειλούμενοι κατακλυσμοί για το θέμα του «βασικού μετόχου», δηλ. του περιορισμού της ασυδοσίας στους εργολάβους-καναλάρχες, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Όλοι πλέον διερωτώνται και αναζητούν κάποια πηγή έστω και ατελούς πληροφόρησης. Μακάρι να φτάσουν να μεταδίδουν και να γράφουν μόνοι τους και μόνοι τους να διαβάζονται και να παρακολουθούνται. Είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από Λαμπράκηδες, Μπόμπολες και σία.
Πώς αντιδρά η κυβέρνηση της Ν.Δ.;
Τυπικά κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο είναι η Ν.Δ. και πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής. Η εικόνα όμως που μέχρι χθες έδιναν κάθε άλλο παρά κυβερνητική ήταν. Και τώρα που άρχισαν να κυβερνούν, άρχισε και ο ... χαμός. Όλοι τους βρίσκονται σε πλήρη αμηχανία. Η ανικανότητά τους να χειριστούν οποιοδήποτε θέμα φαίνεται απίστευτη. Ακόμη και σε θέματα που θα μπορούσαν να δείξουν ότι κάτι κάνουν και να αποστομώνουν το απερίγραπτο ΠΑΣΟΚ, καταφέρνουν να αυτογελιοποιούνται. Δεν είναι όλοι τους γελοίοι και ανίκανοι. Όμως, επειδή η πολιτική τους φιλοσοφία είναι νεοφιλελεύθερη και σχεδόν πασοκική, ό,τι επιχειρούν τους έρχεται ανάποδα.
Αντί για την αντιμετώπιση του οικονομικού αδιεξόδου να επικαλεστούν τα πραγματικά αίτια, τη λεηλασία του ΠΑΣΟΚ και την Ε.Ε., την ασυδοσία των τραπεζών και των αετονύχηδων, και να τους βάλουν να πληρώσουν, επιβάλλουν τέτοια φορολογικά μέτρα στους ώμους των αδυνάτων, που ξεσηκώνουν τους πάντες και δεν πρόκειται να αποδώσουν τίποτα. Αντί να απειλήσουν την Ε.Ε. ότι δε θα ψηφίσουν το «Σύνταγμά» της ή έστω θα το θέσουν σε δημοψήφισμα, εξευτελίζονται εκλιπαρούντες έντιμο συμβιβασμό από τα οργανέτα των πολυεθνικών, τους υπαλλήλους της Κομισιόν. Αντί να προβάλουν, επί τέλους βέτο σε κάθε απόπειρα των Σκοπίων, απειλούντες και εμπάργκο, μεμψιμοιρούν για την «αδιαλλαξία» τους. Και χαριεντίζονται με τον Ερντογάν (ως Γιωργάκηδες), την ώρα που η τουρκική κλίκα ανοικτά πλέον προβάλλει απαιτήσεις και «επιστημονικά» σε ελληνικά νησιά. Έτσι όμως δεν μπορούν να αποδώσουν τίποτα τα ταξίδια του Μολυβιάτη στις ΗΠΑ, του Καραμανλή στις Βρυξέλες και του Παπούλια στη Ρωσία. Όταν μας θεωρούν δεδομένους, όταν δεν απαντούμε στον αγέρωχο Σρέντερ πως η Ελλάδα δίνει και δεν παίρνει από την Ε.Ε. και τη Γερμανία, που μας χρωστάει τεράστια ποσά και είναι ώρα να τα δώσει, και ότι η Μακεδονία δεν είναι η Σλαβοαλβανία.
Παρ όλα αυτά ο Κ. Καραμανλής δεν είναι αρεστός σε πολλούς κύκλους. Θεωρούν ότι εκφράζει τα συμφέροντα ενός μικρού μέρους του ξένου παράγοντα. Δε φοβούνται ότι αμφισβητεί το σύστημα, αλλά θεωρούν ότι προσπαθεί να επιβάλει κανόνες λειτουργίας, που θα περιορίσουν την αδηφαγία τους. Έτσι συσπειρώνονται εναντίον του οι καναλάρχες και οι εργολάβοι, τα συγκροτήματα τύπου, οι μητσοτάκηδες, οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και άλλοι ανάλογοι, μαζί με τους προστάτες τους στις ΗΠΑ και την Ε.Ε. και τον απειλούν με τη δημιουργία τρίτου πόλου και εκπαραθύρωση. Και εκείνος διαρρέει απειλές για αιφνιδιαστικές εκλογές, που ίσως απομακρύνονται μετά τα αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα, χωρίς όμως καθόλου να αποκλείονται. Γι αυτό το ΠΑΣΟΚ, βλέποντας ότι εκλογές με κυρίαρχο ζήτημα το «βασικό μέτοχο» θα το οδηγούσαν στη συντριβή, άρχισε να αναδιπλώνεται.
Το νέο ΠΑΣΟΚ
Η κατάσταση στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι απερίγραπτη. Όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα για την αντιμετώπιση της τραγικής κατάστασης σε όλα τα πεδία, για την οποία εκείνοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι (λέμε κύριοι, γιατί σε όλες τις βασικές τους επιλογές είχαν συμπαραστάτη τη Ν.Δ.), αλλά δεν προσφέρονται ούτε για διασκέδαση με ανεκδοτολογία. Μόνο θλίψη προκαλούν. Ένα κόμμα που ξεκίνησε και ανδρώθηκε κάτω από τα συνθήματα Εθνικής Ανεξαρτησίας, Λαϊκής Κυριαρχίας, Σοσιαλισμού και αποχώρηση από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, κατέληξε να γίνει ο απολογητής όλων των ενεργειών της Ε.Ε. εναντίον της χώρας μας, ο υμνητής και το δεκανίκι της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γιωργάκης ταξίδεψε στη Βηρυτό, για να στηρίξει την προπαρασκευασμένη από ΗΠΑ και Ε.Ε. (και αποτυχούσα) «επανάσταση» της αντιπολίτευσης και, όταν επέστρεψε, «ενημέρωσε τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. για τα αποτελέσματα της επίσκεψής του» και όχι την ελληνική κυβέρνηση! (Για τα κατορθώματά του στο Συνέδριο σε άλλη στήλη).
Μόνο θλίψη, επίσης, προκαλούν τα στελέχη του, όταν απροκάλυπτα και αναίσχυντα λειτουργούν ως κλακαδόροι του Μπόμπολα και του Λαμπράκη και όταν με τρόπο αναιδή κατηγορούν τη Ν.Δ. για όσα έκανε το ΠΑΣΟΚ. Τι να λένε άραγε και τι να σκέπτονται οι απλοί μέχρι τώρα οπαδοί τους, όταν βλέπουν τους καραγκιοζισμούς τους και όταν ακούν ότι το κόμμα τους είναι τώρα πια εναντίον της κρατικής παιδείας και υπέρ μιας παγκόσμιας κυβέρνησης (προφανώς του Μπους);
Από τα παραπάνω δε φαίνεται σχεδόν τίποτα να πηγαίνει κατ ευχήν για τη χώρα μας. Εκτός από ένα, αλλά πολύ σημαντικό. Κανένας, πλέον, σοβαρός πολίτης δεν μπορεί να περιμένει κάτι καλό για την κοινωνία μας από την παρούσα πολιτική, από τα παρόντα στη Βουλή κόμματα. Υπάρχουν, λοιπόν, ελπίδες ότι επιτέλους πολλοί θα κατανοήσουν ότι άλλη είναι, έστω και δύσκολη, η πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε, ότι η Ελλάδα μέσα από τους δημοκρατικούς της θεσμούς (με όποιες ατέλειές τους) θα βρεί το δρόμο που της αξίζει. Σε αυτό το δρόμο ασφαλώς πορεύεται και το ΑΣΚΕ.
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Ευθύνη των πολιτών η αλλαγή πορείας
Η εσωτερική αναταραχή στο ΠΑΣΟΚ, αποτέλεσμα και της διαφαινόμενης εκλογικής ήττας του, εθεωρήθη το κυριότερο πολιτικό γεγονός του Ιουλίου. Πριν την ερμηνεύσουμε και τη σχολιάσουμε,θα πούμε τούτο:
Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε το 1974 ως το Κίνημα των μη προνομιούχων. Όταν έγινε κυβέρνηση το 1981, μεταλλάχθηκε και, αντί να πάψουν να υπάρχουν προνομιούχοι, ένα μέρος από τους μη προνομιούχους, μέσα και γύρω από τον κομματικό του μηχανισμό, μετατράπηκε σε μια νέα πυραμίδα προνομιούχων (τα νέα τζάκια, που είπε ο Γιωργάκης το 1983), συνήθως με αθέμιτες μεθοδεύσεις.
Η ηγετική του ομάδα διασπάστηκε σε μικρές ομάδες, που η καθεμιά εξέφραζε κάποια μερίδα του ξένου παράγοντα με τους εδώ μεσίτες του. Ούτε ένα κεντρικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (αν όχι και περιφερειακό) δεν αποτελεί εξαίρεση.
Η συμμαχία και η σύγκρουση Σημίτη-Λαλιώτη
Οι ομάδες αυτές δημιουργούσαν μεταξύ τους εύθραυστες και αναπαραγόμενες συμμαχίες, με σκοπό τη διαμόρφωση μιας πλειοψηφίας. [Όποιος περιερχόταν σε μειονεκτική θέση, πχ. έφευγε από την κυβέρνηση, το «έπαιζε» αριστερός]. Συνήθης τακτική του Λαλιώτη ήταν να αλλάζει την τελευταία στιγμή στρατόπεδο, ανατρέποντας την ισορροπία, ώστε να αποκομίζει το μέγιστο κέρδος. Μ' αυτό τον τρόπο έγινε πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Σημίτης και γραμματέας ο Λαλιώτης.
Κατά τη διάρκεια της συνύπαρξης τους ο ένας προσπαθούσε να ενισχύσει το ρόλο του σε βάρος του άλλου. Οι αποκαλύψεις για τον Πανταγιά και το Νεονάκη είναι χαρακτηριστικές των μεθόδων που χρησιμοποιούνται.
Η κατάληξη είναι γνωστή, με το Λαλιώτη να εκδιώκεται από τη Χ. Τρικούπη και, κατά τα αναμενόμενα, να μετατρέπεται σε «αριστερό» και «αντιαμερικανό»!!! [Πού ήταν, άραγε, στην κρίση των Ιμίων, που ο πρωθυπουργός του ευχαριστούσε τους Αμερικανούς;]. Τα ΜΜΕ των μεγαλοεργολάβων φρόντισαν να καλλιεργήσουν το νέο ίματζ του τέως υπουργού τους των Δημοσίων (Μεγάλων) Έργων! Αξιοσημείωτο είναι ότι όλες οι άλλες ομάδες με τις οποίες ο Λαλιώτης θεώρησε ότι είχε σχηματίσει το αντισημιτικό μπλοκ τον εγκατέλειψαν, πληρώνοντας τον με το ίδιο νόμισμα που τους είχε πληρώσει στο παρελθόν ο ίδιος. Όμορφος κόσμος, ηθικός, ...
Η συνέχεια προβλέπεται ως εξής: με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ θα χάσει τις εκλογές, ο Σημίτης θα προσπαθήσει να περιορίσει τη διαφορά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ώστε να έχει ελπίδα να διατηρήσει την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ (ή, έστω, να ελέγξει τις εξελίξεις στο εσωτερικό του), και, με την προσδοκία ότι η ΝΔ θα αποτύχει παταγωδώς ως κυβέρνηση, να ξαναγίνει πρωθυπουργός μ' ένα ΠΑΣΟΚ που θα το ελέγχει πλήρως. Αν το ΓΙΑΣΟΚ χάσει με μεγάλη διαφορά, ο Σημίτης θα αντικατασταθεί και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι (μαζί και ο Λαλιώτης) θα επιχειρήσουν να ξαναγίνουν κυβέρνηση, ξεχνώντας ότι είναι «αριστεροί» και «αντιαμερικανοί». Πιθανότατα θα έχουν εκλέξει και ως αρχηγό τους το λακέ του Στέιτ Ντιπάρτμεντ!
Το «τρίτο πιάτο» του Σημίτη περιλαμβάνει μέτρα χωρίς κόστος (εκλογικές περιφέρειες κλπ.). Το τέταρτο, με τα φιλολαϊκά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα, θα το παρουσιάσει λίγες μέρες πριν ή με την προκήρυξη των εκλογών, ώστε να μη χρειαστεί να τα εφαρμόσει! Πιθανότερες ημερομηνίες εκλογών αναφέρονται οι 28 Σεπτέμβρη και 12 Οκτώβρη.
Ν.Δ.: Ένα «πρόγραμμα» χωρίς πρόγραμμα
Η ΝΔ ζητάει εκλογές, με την ελπίδα να τις απομακρύνει, ώστε τα αντιλαϊκά μέτρα που υπαγορεύονται από την Ε.Ε. να τα πάρει το ΠΑΣΟΚ και όχι η ίδια και να μεγαλώσει τη διαφορά της από το ΠΑΣΟΚ.
Η απάντηση της ΝΔ στις κινήσεις εντυπωσιασμού του Σημίτη είναι η τμηματική
ανακοίνωση του κυβερνητικού της προγράμματος, ενός συνονθυλεύματος από ευχολόγια, γενικολογίες και τεχνοκρατικές ρυθμίσεις, που μόλις αποκαλύπτει δειλά τους πραγματικούς στόχους (πχ. ιδιωτικά πανεπιστήμια, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας). Επί της ουσίας ό,τι έκανε και το ΠΑΣΟΚ: πλήρης ευθυγράμμιση με την πολιτική των Βρυξελών, που, σε συνδυασμό με την υλοποίηση του «οράματος του 2004», θα οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε άγριες καταστάσεις. Πώς θα τις αντιμετωπίσουν ο κ. Καραμανλής και οι υπόλοιποι κολεγιόπαιδες που τον περιστοιχίζουν: Δεν είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Αλλωστε, στην αντιτρομοκρατική εκστρατεία που κήρυξε ο Μπους και την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών με τους σχετικούς νόμους η ΝΔ εξέφρασε την πλήρη υποστήριξη της.
Η κατάσταση στην αριστερά
Ο ΣΥΝ, το κατ' εξοχήν και ανέκαθεν εοκικό κόμμα στην Ελλάδα και προνομιακός αποδέκτης των κονδυλίων των εοκικών προγραμμάτων, κινείται πάντα μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Η κριτική του προς την κυβέρνηση είναι πιο ήπια από αυτήν που ασκείται από ομάδες του ΠΑΣΟΚ. Η είσοδος του στη Βουλή θεωρείται εξασφαλισμένη, αφού υπογείως θα ενισχυθεί και από τους μηχανισμούς του Λαλιώτη.
Το ΚΚΕ έχει έναν καθαρά αντιπολιτευτικό λόγο, αλλά δεν προτείνει μια εναλλακτική λύση που να συγκινεί το λαό. Η κριτική του προς τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» παραμένει επιφανειακή και κρυμμένη στα συρτάρια, καθώς και η θέση για την αποχώρηση (αποδέσμευση) από την Ε.Ε., δηλ. ευνοεί την άποψη του «αναγκαίου κακού». Στα δευτερεύοντα, αντιθέτως, η κριτική του είναι σκληρή έως υπερβολική, με γλώσσα που γενικά απωθεί.
Στο ΔΗΚΚΙ το πρόβλημα είναι η επιστροφή στη Βουλή και η επιβίωση του κόμματος. Η καλύτερη λύση θα ήταν η συνεργασία με πολιτευτές που βλέπουν ότι ως υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καμμιά τύχη. Εάν, όμως, και πάλι το πολυπόθητο 3% δεν εξασφαλίζεται, είναι πιθανή η εκλογική συνεργασία με το ΚΚΕ, που μάλλον θα οδηγήσει σε σφοδρές αντιδράσεις στο εσωτερικό του.
Υπάρχει διέξοδος
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι οδεύουμε προς μια εκλογική αναμέτρηση, που θα επιβεβαιώσει το πολιτικό αδιέξοδο. Τα αίτια είναι πολλά και έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σ' αυτά. Κλείνοντας το άρθρο θα επαναλάβουμε μόνο τούτο: Ο
Έλληνας πολίτης με την ενεργοποίηση του και την ψήφο του είναι ο μόνος που μπορεί ν' ανοίξει το δρόμο για μιαν άλλη πορεία. Υγιείς δυνάμεις υπάρχουν πολλές μέσα στην ελληνική κοινωνία, οι περισσότερες ανένταχτες και διάσπαρτες, αλλά και μέσα στα κόμματα. Σ' αυτές θεωρούμε ότι ανήκει και το ΑΣΚΕ, που θα επιχειρήσει και μέσω της νέας εκλογικής μάχης να προβάλει τις θέσεις και τις προτάσεις του (βλέπε σχετικό άρθρο).
Έλληνας πολίτης με την ενεργοποίηση του και την ψήφο του είναι ο μόνος που μπορεί ν' ανοίξει το δρόμο για μιαν άλλη πορεία. Υγιείς δυνάμεις υπάρχουν πολλές μέσα στην ελληνική κοινωνία, οι περισσότερες ανένταχτες και διάσπαρτες, αλλά και μέσα στα κόμματα. Σ' αυτές θεωρούμε ότι ανήκει και το ΑΣΚΕ, που θα επιχειρήσει και μέσω της νέας εκλογικής μάχης να προβάλει τις θέσεις και τις προτάσεις του (βλέπε σχετικό άρθρο).
Κατηγορία
Φύλλο 93 Ιουλίου 2003
Το ΟΧΙ των Κυπρίων δεν αποτέλεσε ηχηρό ράπισμα μόνο για τους αναίσχυντους ισχυρούς, αλλά και, κυρίως, για τους εγχώριους υποτακτικούς τους και τα θλιβερά παπαγαλάκια τους. Πλάι στους Σημίτη, Γιωργάκη, Κληρίδη, που υπόσχονταν αποδοχή όποιου σχεδίου βρίσκονταν και οι Στεφανόπουλος, Μητσοτάκης, Κωνσταντόπουλος και Σία. Και παράπλευρα τα ηχεία τους, οι θλιβεροί «δημοσιογράφοι», που αυτοεξευτελιζόμενοι έναντι όποιου αντιτίμου, ασελγούν πάνω στη λογική και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Κατηγορία
Φύλλο 98 Μαΐου 2004
Παράδοξη, όμως, η επίθεση από τα πάνω
Είναι γεγονός ότι η πολιτική (και όχι μόνο) κατάσταση είναι χαώδης και η σύγχυση περισσεύει τον τελευταίο μήνα. Και δεν εννοούμε την παροιμιώδη ανικανότητα της κυβέρνησης της Ν.Δ. να αντιμετωπίσει ανεκτά και την παραμικρή κρίση. Αναφερόμαστε στην ολομέτωπη επίθεση όλων εναντίον όλων, με όρους, δυστυχώς, πλήρους εκφυλισμού.
Η εικόνα κατάρρευσης που διαχέεται εκπορεύεται από δύο πηγές. Η πρώτη είναι η λαϊκή αγανάκτηση μετά από την αποκάλυψη της διαρκούς εξαπάτησης των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων από τα δύο «κυβερνητικά», μέχρι τώρα
,κόμματα και τον οικονομικοκοινωνικό αφανισμό, στον οποίον με συνέπεια τα οδηγούν. Και αυτά, πέρα από τις εθνικές, δημοκρατικές και πολιτιστικές ευαισθησίες και ανησυχίες τους.
Και εάν η αιτία της διαφαινόμενης κατάρρευσης ήταν αυτή μόνο, ή έστω η κυρίαρχη, το φαινόμενο θα ήταν άκρως ενθαρρυντικό ως προοίμιο ευνοϊκών ευρύτερων εξελίξεων. Το κακό είναι ότι η κυρίαρχη αιτία-πηγή έρχεται από τα «πάνω» και μάλιστα επιδιώκοντας να εκμεταλλευτεί τη λαϊκή αγανάκτηση για την εξυπηρέτηση των δικών τους ανομολόγητων επιδιώξεων. Δεν κόπτονται, βέβαια, υπέρ των λαϊκών αναγκών και ανησυχιών οι Αγγλοαμερικάνοι (την αρχή την έκαναν με τις προεκλογικές καταστροφικές πυρκαγιές), ούτε η μητσοτακική φαμίλια ούτε η αμερικάνικη φάρα της παπανδρεϊκής family, ούτε τα αποχαλινωμένα (και, ευτυχώς, αυτοακυρούμενα) Μ.Μ.Ε., ούτε, φυσικά, οι Βενιζέλος-Τσίπρας.
Γιατί, λοιπόν, όλοι αυτοί ορύονται;
Πρώταπρώτα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα παράδοξο. Στην εσωτερική πολιτική της η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή εφαρμόζει με τη μεγαλύτερη μεταπολιτευτικά συνέπεια και θέρμη την νεοφιλελεύθερη πορεία επικράτησης στη χώρα μας της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης, άσχετα από τις επιμέρους αποτυχίες της. Εκποιεί στις πολυεθνικές εταιρίες ό,τι έχει απομείνει από τη λαίλαπα του ΠΑΣΟΚ στη διάθεση του Δημοσίου, αναγνωρίζει τα ξένα «εκπαιδευτικά» ιδρύματα, επιτίθεται κατά εργαζομένων και συνταξιούχων, ελαφρύνει τα «βάρη» των μεγαλοϊδιοκτητών, μεταθέτοντάς τα στους ώμους των μικρών κ.λπ. κ.λπ. Ποιος άλλος θα τους τα εξασφάλιζε με τόση ομοθυμία; Ακόμη και στα εθνικά θέματα τηρεί σιωπηλά ή ανοιχτά υποχωρητική τακτική, όχι ίσως όπως οι Σημίτης-Γιωργάκης ή όπως θα επιχειρούσε η Ντόρα, αλλά πάντως όχι ασκώντας και καθαρά εθνική πολιτική. ’λλωστε, μακροπρόθεσμα, θα τους εξυπηρετούσε περισσότερο η πολιτική αυτή, παρά η γραμμή των απροκάλυπτα δυτικόδουλων, που γρήγορα θα έχαναν κάθε αξιοπιστία και, άρα, πολιτική δύναμη.
Τα διάφορα αδύναμα σενάρια
Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε, βέβαια, και τις εσωτερικές πολιτικές φιλοδοξίες προσώπων ή ομάδων (family και φαμίλια π.χ.) και των αντίστοιχων ξένων κέντρων προώθησής τους, ούτε την προσπάθεια άλλων να δημιουργήσουν δικές τους επίσης επιρροές εδώ (όπως Βενιζέλος-Γερμανία). Όμως πάντοτε μέχρι τώρα υπήρχε μία κατ΄ αρχήν συμφωνία, τουλάχιστον της μεγαλύτερης και ισχυρότερης μερίδας, για την προώθηση ενός προσώπου, που να ισορροπεί τα συμφέροντά τους. Τέτοιοι ήσαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο θείος), ο Α. Παπανδρέου, ο Κ. Σημίτης και τέλος ο Κ. Καραμανλής.
Τώρα δε φαίνεται να έχουν συμφωνήσει σε διάδοχό τους κάποιον ανάλογο κι αυτό δίνει στον πρωθυπουργό τη δυνατότητα να αντιδράσει, κάτι όμως που μάλλον δεν είναι ικανός να κάνει. Δεν μπορεί να θεωρούν βιώσιμη τη λύση Γιωργάκη-Ντόρας, ούτε Γιωργάκη-Αλαβάνου, ούτε τη «μοδάτη αριστερά» με Γιωργάκη ή Ντόρα. ’λλωστε δε θα θεωρούσαν ανεκτή την ενίσχυση του ΚΚΕ ή άλλων μη ελεγχόμενων δυνάμεων, που θα ήταν αναπόφευκτη σ αυτές τις περιπτώσεις.
Τότε γιατί ορύονται με τα (αυτοξεπουπουλιασμένα) παπαγαλάκια τους στα τηλεοπτικά, κυρίως, παράθυρα και με τις διάφορες άλλες προκλήσεις ή επίκαιρες «αποκαλύψεις» (π.χ. Siemens) ή περιθωριακές μεν, όμως επικίνδυνες κινήσεις σε όλες τις ακριτικές μας περιοχές;
Τυφλή πρόκληση σύγχυσης;
Φαίνεται ότι κάποιοι βιάζονται πολύ. Θέλουν να προλάβουν τη σύσφιξη σχέσεων με τη Ρωσία (και όχι μόνο) και την αποσόβηση της βαλκανικής της διείσδυσης. Θέλουν να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή μας στη διεθνή αναγνώριση του προτεκτοράτου τους στο Κόσοβο. Θέλουν να προωθήσουν την ικανοποίηση των βλέψεων της Τουρκίας στη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο, ως αντίβαρο για την πολιτική τους στο Ιράκ. Και, μάλιστα, πριν από τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου, μην τυχόν και προκύψουν απρόοπτα
Εάν επιτύχουν να δημιουργήσουν σύγχυση και, ενδεχομένως, χάος στη χώρα και να αποδυναμώσουν την κυβέρνηση Καραμανλή ή όποιο μεταβατικό σχήμα, εικάζουμε ότι ελπίζουν να περάσουν ευκολότερα τα παραπάνω σχέδιά τους, θυσιάζοντας, για λίγο, την οικονομικοκοινωνική παγκοσμιοποιητική πολιτική τους στη χώρα, αφήνοντάς την για ευθετότερο χρόνο, εγκαταλείποντας ακόμη και τον, τόσο βολικό γι΄ αυτούς, δικομματισμό!
Δεν ελέγχουν, όμως, όλες τις παραμέτρους των προβλημάτων τους. Κυρίως, δεν ελέγχουν τις λαϊκές αντιδράσεις, πολύ περισσότερο που οι πολίτες πλέον δεν εμπιστεύονται τις πολιτικές και άλλες ηγεσίες. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να αποτύχουν με τη συνδρομή όλων όσοι σκέπτονται όχι κοντόφθαλμα και όχι μόνο στενά κομματικά. Δε θα είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που τα σχέδιά τους θα αποτύχουν.
Κατηγορία
Φύλλο 120 Ιανουαρίου 2008
Δε φαίνεται να πηγαίνουν κατ ευχήν τα πράγματα για τη νέα κυβέρνηση του Μπους στις ΗΠΑ, παρότι, όπως πιστεύει και διαλαλεί, εκτελεί χρέη αντιπροσώπου του Θεού (και του Γιαχφέ) επί της γης. Η σιωπηρή (για την ώρα) εσωτερική αντίδραση και απέχθεια εναντίον της ελάχιστα θα μειωθεί από την αναμενόμενη αποπομπή του κραυγαλέα πολεμοκάπηλου Ράμσφελντ. Οι Αμερικανοί δεν είναι όλοι αμερικανάκια.
Η δεινή δημοσιονομική και ευρύτερα οικονομική δυσπραγία, με τις απειλούμενες περικοπές σε όλα τα κοινωνικά πεδία λειτουργεί ως δαυλός που πλησιάζει πυριτιδαποθήκη.
Η επιχείρηση μεταφοράς της ένοπλης αμερικανοδημοκρατίας στο Ιράκ (τα πετρέλαια μάλλον γίνονται ... καπνός) δε φαίνεται να επαληθεύει ούτε στο ελάχιστο τις ελπίδες των εμπνευστών της. Οι Αμερικανοί στρατιώτες, μισθοφόροι και επαγγελματίες-υπάλληλοι ιδιωτικών εταιριών(!), διαμαρτύρονται για έλλειψη ασφάλειάς τους! Τους είχαν διαβεβαιώσει ότι θα τους υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων σαν ελευθερωτές και τώρα αντιμετωπίζουν ρουκέτες και καμικάζι. Και οι «σύμμαχοι» επιμένουν να μη βοηθούν.
Οι ΗΠΑ είχαν απειλήσει με εισβολή στη Συρία και στο Ιράν. Είχαν περίπου ανακοινώσει ότι κάθε μήνα θα καταλάμβαναν και μία χώρα από τον «άξονα του κακού». Όμως, ακόμη δεν αντέδρασαν στην πώληση ρωσικών βαλλιστικών συστημάτων στη Συρία, εκτός από τον ... εκνευρισμό (όπως γράφτηκε) του Ισραήλ, που διαμαρτύρεται ότι το βεληνεκές τους καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας «του» [μήπως επειδή απειλούν τις πυρηνικές(!) του εγκαταστάσεις;]. Πώς επιτρέπεται στο Ισραήλ να ασκεί πυρηνικές δραστηριότητες, όταν ακόμη και η Ε.Ε. διαμαρτύρεται για πιθανές αντίστοιχες στο Ιράν;
Πιθανόν για την απάλυνση του ισραηλινού εκνευρισμού, το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, ως υπεργολάβος των Εβραίων, διένειμε ανά τον πλανήτη έκθεση για αντισημιτικές (αντιεβραϊκές) ενέργειες όπου γης, στην οποία κατηγορείται μάλιστα η Ελλάδα για το πασχαλιάτικο κάψιμο του Ιούδα (Εβραίου)!! Να δούμε πώς θα αντιδράσουν, όταν (και πλησιάζει η ώρα) θα εκτοξεύονται από παντού εκθέσεις για αντιανθρώπινες ενέργειες ΗΠΑ και Ισραήλ.
Είχαν δώσει άφθονο χρήμα και την Κύπρο (και ευρωπαϊκή πορεία) στην Τουρκία και ο Ερτογάν ανταλλάσσει πανηγυρικές επισκέψεις με τον Πούτιν (που άρχισε να μας τα στραβώνει κάπως ...) και οικονομικές (μόνο;) αντιπαροχές. Και ενώ ξόδεψαν, με τη σύμπραξη και της Ε.Ε., άρα και της Ελλάδας, μεγάλα ποσά και ταλαιπώρησαν τόσες «μη κυβερνητικές οργανώσεις» (το νέο φρούτο, που αντικατέστησε τις παλιές ιεραποστολικές εμπροσθοφυλακές), για να αποσπάσουν την Ουκρανία από τη Ρωσία, ο εκλεκτός τους Γιουσένκο διακήρυξε, μόλις εξελέγη, πως η συνεργασία του με τη Ρωσία είναι μονόδρομος και ότι θα αποσύρει τους Ουκρανούς στρατιώτες από το Ιράκ!
Και στη Νότια Αμερική το πάρτι εναντίον των ΗΠΑ συνεχίζεται και εντείνεται. Αντί να πετύχουν την ανατροπή του Τσάβες στη Βενεζουέλα, προστίθενται νέες κυβερνήσεις στους φίλους του. Το κυριότερο, οι χώρες αυτές προσπαθούν να κάνουν, έστω δειλά βήματα αυτοδύναμης ανάπτυξης, με τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Πώς να αισθάνεται άραγε η κοσμαγάπητη Κοντολίζα;
Κατηγορία
Φύλλο 102 Ιανουαρίου 2005
Το περιβάλλον στα πλαίσια της γεωπολιτικής
Από τις 7 μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη η διάσκεψη του Ο.Η.Ε για την κλιματική αλλαγή με τη συμμετοχή 193 κρατών. Στόχος της διάσκεψης ήταν η επίτευξη μιας νέας παγκόσμιας συμφωνίας για τη μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα, η οποία θα αντικαθιστούσε το Πρωτόκολλο του Κιότο, που λήγει το 2012.
Το ίδιο το γεγονός της συνάντησης είναι θετικό, επειδή επιβεβαίωσε την κοινή παγκόσμια συνείδηση για την ύπαρξη και το μέγεθος του προβλήματος και επειδή για πρώτη φορά δέχτηκαν να συμμετάσχουν σ΄ αυτήν οι Η.Π.Α. και η Κίνα, οι δύο μεγαλύτεροι ρυπαντές, οι οποίοι δεν είχαν υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κιότο και δε δέχονταν μέχρι πρόσφατα να συζητήσουν οποιαδήποτε δέσμευσή τους.
Η διάσκεψη, όμως, κατέληξε σε αποτυχία, γιατί οι υπεύθυνοι και κυρίως οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να συμβάλουν, για να μη θίξουν τα δυσθεώρητα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματιών τους. Το τελικό κείμενο, μια μη δεσμευτική διακήρυξη, δεν επικύρωσε ούτε ο Ο.Η.Ε. Η οργή των πολλών ξεχείλισε και μέσα και έξω από την αίθουσα. Ο εκπρόσωπος του Σουδάν αποθεώθηκε όταν χαρακτήρισε τη συμφωνία «ολοκαύτωμα για την Αφρική». Το ίδιο και ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, που κατήγγειλε τον Ομπάμα ότι στη διάρκεια της διάσκεψης «μαγειρεύει με αντιδημοκρατικό τρόπο ένα ντοκουμέντο που δε θα αποδεχθούμε».
Οι στόχοι και τα αποτελέσματα
Πρώτος στόχος της διάσκεψης ήταν να υπάρξει δεσμευτική συμφωνία για μείωση των εκπομπών κατά 25-50% μέχρι το 2050 σε σχέση με τις εκπομπές του 1990, η οποία θα ετίθετο σε ισχύ από το 2013. Αντί γι αυτό, οι χώρες απλά συμφώνησαν να συνεργαστούν για τον περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας στους 2 βαθμούς (που κι αυτό είναι καταστροφικό για πολλά κράτη) μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα, χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις για τον τρόπο που θα το πετύχουν και χωρίς καθορισμό των ποσοτικών στόχων μείωσης των εκπομπών, που είναι και το πιο σημαντικό. Δεσμεύονται μόνο να γνωστοποιήσουν τα συγκεκριμένα σχέδιά τους έως το τέλος του 2010.
Δεύτερος στόχος ήταν η καθιέρωση ενός κοινά αποδεκτού μηχανισμού επαλήθευσης της μείωσης των εκπομπών. Ούτε αυτό έγινε, με καθαρή ευθύνη των αναπτυγμένων κρατών.
Τρίτος στόχος ήταν να υπάρξει ενίσχυση των φτωχών κρατών από τα πλούσια, ώστε τα φτωχά (που μέχρι τώρα δεν έχουν ρυπάνει) να ανταποκριθούν στις τεχνολογικές απαιτήσεις της μείωσης των εκπομπών τους (προώθηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας, φίλτρα στις βιομηχανίες κ.λπ.) και να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής (που οι πλούσιοι προκάλεσαν), όπως ξηρασία-μείωση αγροτικής παραγωγής-υποσιτισμός. Τελικά συμφωνήθηκε ενίσχυση μόνο 30 δισ. δολαρίων το χρόνο μέχρι το 2013, αντί των υπολογισμένων από τον ΟΗΕ 500 δισ., ποσό ίσο με το 0,5% του παγκόσμιου ΑΕΠ και πολύ μικρότερο (το 1/4 περίπου) των οικονομικών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Μπροστά στο φάσμα της πλήρους αποτυχίας της διάσκεψης, έγινε και η πρόταση να παραταθεί τουλάχιστον η ισχύς του Κιότο πέραν του 2012, αλλά ούτε σ αυτό συμφώνησαν οι ΗΠΑ.
Μόνη συγκεκριμένη απόφαση ήταν η επικύρωση του μηχανισμού για την προστασία των δασών (REDD) και η ανάληψη πρωτοβουλιών για επιμέρους θέματα από μεμονωμένα κράτη, όπως της Νορβηγίας για την αποψίλωση των δασών.
Το πρόβλημα του περιβάλλοντος και άλλα συναφή με αυτό, όπως ο υποσιτισμός μεγάλου μέρους του πλανήτη και τα κύματα μετανάστευσης, είναι διεθνή και συνέχονται ιστορικά με την αποικιοκρατία της Δύσης, την οικονομική ανισότητα βορρά-νότου, τις στρατιωτικοπολιτικές επεμβάσεις των ισχυρών ανά τον πλανήτη και το δυτικό καταναλωτικό πρότυπο ζωής. Ουσιαστικά το πρόβλημα του περιβάλλοντος είναι και πρόβλημα δικαιότερης αναδιανομής του πλούτου και της εξουσίας πάνω στον πλανήτη, ελεγχόμενης ανάπτυξης, αλλαγής προτύπων διαβίωσης και μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια πανανθρώπινη συνεργασία ισότιμων χωρών στα πλαίσια του Ο.Η.Ε., έξω από τη λογική του καπιταλιστικού συστήματος.
Κατηγορία
Φύλλο 132 Ιανουαρίου 2010
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό